Ὁ μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης ἀπευθύνεται πρός τόν γράφοντα μέ τόν τίτλον «Μία ἐπιστολή τοῦ Νομικοῦ καί σχισματικοῦ ἱερέως Ν. Δημαρᾶ». Τούς Ὀρθοδόξους μᾶς θεωρεῖ «ὀλιγοφρε-νεῖς», «σχιζοφρενεῖς», «σχισματικούς», μᾶς εἰρωνεύεται ὃτι τάχα δέν κάνουμε ἒρευνα καί ὃτι ἀποτελοῦμε «ἐξηραμένον κλάδον» καί «παρασυναγωγήν» (Βλ. «Ἀθωνικά ἂνθη» Τομ. Ι΄, σελ. 237 ἑπ.).
Κατ’ ἀρχήν θά πρέπει νά τονίσουμε ὃτι διάλεξε μία ἐκ τῶν πολλῶν ἐπιστολῶν μας ὁ μ. Θ. καί παρέλειψε τά συντριπτικά στοιχεῖα πού τοῦ εἶχα παραθέσει μαζί μέ τίς ἂλλες ἐλεγκτικές ἐπιστολές πού τοῦ ἒστειλα. Ὃποιος ἐπιθυμεῖ νά ἀποκτήσει πλήρη εἰκόνα τοῦ διαμειφθέντος διαλόγου ἂς ἀνατρέξει στά τεύχη Ἀπριλίου 2003 καί Ἰουνίου-Ἰουλίου 2003 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», ὃπου καί ἡ ἀνατροπή ὃλων τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ μ. Θεοκλήτου. Ἐκεῖ θά διαπιστώσει, ὃπως καί στό προκείμενο τεῦχος, ὃτι στερεῖται πατερικῶν ἐπιχειρημάτων. Στηρίζεται σέ αὐθαίρετα συμπεράσματα καί σέ γνῶμες σχισματοαιρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ὣς του Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, καί τοῦ Γερβασίου Παρασκευοπούλου, γνῶμες οἱ ὁποῖες ἒχουν ἀνασκευσαθεῖ πλήρως ἀπό τόν Θεολόγον ἱερομόναχον π. Θεοδώρητον Μαῦρον καί τόν τότε ἱερέα τῆς Ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας π. Βασίλειο Σακκᾶ. (Βλ. σχετικά τά λίαν ἀξιόλογα ἒργα τοῦ π. Θεοδωρήτου: «Διάλογοι τῆς ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ», «Τό ἀντίδοτον», «Ὀρθοδοξία καί αἳρεσις» καί «Ὃταν οἱ φύλακες προδίδουν». Συνοπτική ἀλλά ἀποστομωτική ἀνασκευή τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ κακοδόξου πονήματος τοῦ μ. Θεοκλήτου βλ. στά δύο τελευταῖα τέυχη τῶν περιοδικῶν «Ἃγιος Ἀγαθάγγελος» καί «’Εκκλησιαστική Παράδοσις»).
Στερούμενος οἱουδήποτε πατερικοῦ ἐρεί-σματος αὐθαιρετεῖ καί στηρίζεται ἀκόμη καί στίς γνῶμες τῶν νεοεποχιτῶν «ἁγίων» Παϊσίου καί Πορφυρίου γιά νά ἀντικρούσει τά καταλυτικά γιά τόν Νεοημερολογιτικό-Οἰκουμενισμό ἐπιχειρήματα τῶν Ὀρθοδόξων!
«Τελευταίως, ὁ τελευταῖος Ὃσιος, (σ.σ. ὁ Παϊσιος, βλ. τό σχετικό κεφάλαιο: «Ὁ ὃσιος Παΐσιος καί τό «ἐκκλησιαστικόν πρόβλημα»), ὓστερα ἀπό τούς δύο ἰσοστασίους του Πορφύριον καί Ἰάκωβον ... παραθέτει τίς σκέψεις του γιά τό «ἐκκλησιαστικό πρόβλημα», γράφει ὁ μ. Θεόκλητος Διονυσιάτης (ὃ.π. σελ. 212 ἑπ.), εἰσηγούμενος σαφῶς τήν ἁγιοποίηση πλανεμένων ψευδοαγίων καί προσπαθώντας γιά ἂλλη μιά φορά (μετά τήν ἁγιοποίηση τοῦ μασώνου Χρυσοστόμου Σμύρνης, βλ. σχετικά τά συντριπτικά ἐπιχειρήματα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στό σχετικό βιβλίο του, περί τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος καί τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης), νά νοθεύσει τό Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο.
Καί ὃσον ἀφορᾶ τόν Πορφύριον, ὃλοι οἱ σοβαροί μελετητές τῆς ζωῆς του καί τῆς διδασκαλίας του θά διαπιστώσουν ὃτι χρησιμοποιοῦσε μέσα ἀνορθόδοξα καί ὓποπτα, ἂγνωστα στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί διδασκαλία, γιά νά «προφητεύσει» καί νά «διαγνώσει»!
Γιά νά κάνει τίς «διαγνώσεις» του χρησιμο-ποιοῦσε ψυχομετρία, ἒπιανε τό σφυγμό τῶν προσερχομένων! (Γεωργίου Κρουσταλάκη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι 1997, Β΄ ἒκδοσις, σελ. 129, ὃπου καί σχετική φωτογραφία, βλ. καί σελ. 96). Μέθοδο πού χρησιμοποιοῦν τά μέντιουμ!
Χρειαζόταν, ὁπωσδήποτε νά πιάσει κάτι γιά νά μαντέψει, τό χέρι, τό κεφάλι, τό ροῦχο. «Ἒβλεπε» γεγονότα τοῦ παρελθόντος πού σχετίζονταν μέ «γίγαντες» καί μέ μάντεις, ὃπως ὁ Τειρεσίας.
«Ὁ π. Πορφύριος «εἶδε» μέ τή Θεία Χάρη καί περιέγραψε τό διάσημο Θηβαῖο μάντη, τόν Τειρεσία, τόν υἱό τῆς Εὐήρους καί τῆς νύμφης Χαρικλοῦς, ὃπως αὐτόν περιγράφει ἡ ἀρχαία Ἑλληνική μυθολογία πολλούς αἰῶνες π.Χ. καί ὃπως τόν ἀπεικονίζει γνωστό ἀρχαῖο ἀνάγλυφο, τυφλό, χειραγωγούμενο ἀπό δύο ἐφήβους.» (Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 93)
Περιέγραφε τόπους μέ λεπτομέρεια καί τούς παρουσίαζε στόν ἒκπληκτο συνομιλιτή του, ἐπιμένοντας ὃτι ἒτσι εἶναι τά πράγματα, γιά νά καθηλώσει τόν ἀκροατή του καί νά τόν ἐντυπωσιάσει. Περιέγραφε πέτρες, ἀκροθαλασσιές καί ποτάμια, πού τό ἓνα εἶχε πιό γλυκό νερό ἀπό τό ἂλλο, πού εἶχε περισσότερο κι ἂς βρίσκονταν αὐτά στήν ἂλλη ἂκρη τῆς γῆς!
Ἀνέβαινε μέχρι ... τόν θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ... πάνω ἀπό τό σύμπαν καί τά ἂστρα τοῦ οὐρανοῦ. Κρατοῦσε τό χέρι ἀσθενοῦς καί τοῦ ἒκαναν ... καυτηριασμό δίχως νάρκωση!
Ὃρμαγε ἐπάνω στόν ἀπέναντί του σάν “αἲλουρος” καί τόν ... ἒγδυνε γιά νά δείξει τήν οὐλή, καί γιά νά ἀποδείξει ὃτι εἶχε «προορατικό χάρισμα» καί ὃτι τά πράγματα ἦταν ἒτσι ὃπως τά ... «προφήτευε» καί ὃτι ὂντως εἶχε κάνει ἐγχείρηση κοίλης ὁ συνομιλητής του, ὃπως τό εἶχε «διαγνώσει».
Ἒφτιαχνε κύκλους καί ἒμπαινε μέσα γιά νά ... «προφητεύσει»!
Ξαφνικά τηλεφωνοῦσε μέσα στή νύχτα γιά κάποιο ἐπερχόμενο κακό, σέ ἀνθρώπους πού δέν τούς εἶχε δεῖ ποτέ!
Κατ’ ἐξοχήν ἐκστασιαζόταν σέ χώρους, ὃπου δροῦσαν οἱ δαίμονες στήν ἀρχαιότητα, στό μαντεῖο τῆς Δωδώνης, μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ Δία στό Μουσεῖο, ὃταν μιλοῦσε γιά τήν Πυθία καί τούς Δελφούς, ἢ γιά τόν ... μάντη Τειρεσία!
Ἐπειδή εἶχε «χάρισμα» δεχόταν νά πάει νά ψάξει ἀκόμη καί γιά κρυμμένους θησαυρούς πού εἶχαν κρύψει κατά τόν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο!
Ὁ αὐτοέπαινος καί ἡ αὐτοδικαίωση ἦταν χαρακτηριστικό γνώρισμά του! Ἒλεγε:
«Αὐτή τή στιγμή βρίσκομαι πάνω ἀπό τό σύμπαν, πέρα ἀπό τά ἂστρα! Βρίσκομαι κοντά στό Θεό, ... ἐγγίζω τή Θεότητα, (!) εἶμαι κοντά στήν Ἁγία Τριάδα. (!) (ὃ.π. σελ. 69).
«Δέν ξέρεις, βρέ εὐλογημένε, ὃτι ὃταν θελήσω νά σέ δῶ, καί στήν ἂκρη τῆς γῆς νά εὐρίσκεσαι, σέ βλέπω τί κάνεις» (Κλείτου Ἰωανείδη, ὁ γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίες καί ἐμπειρίες, Ἀθήνα 1993,σελ. 120)
Ἀναφέρεται ὃτι ἒκανε ἑκατοντάδες χιλιό-μετρα γιά νά πάει νά βρεῖ τόν κρυμμένο χρυσό καί τόν κρυμμένο θησαυρό (Κλείτου Ἰωαννίδη, Ὁ γέρων Πορφύριος, Ἀθῆνα 1993, σελ. 153). ~
«Κατέβαινε» «πνευματικῷ τῷ τρόπῳ» καί «δοκίμαζε» μέ τήν χούφτα του τό νερό, γιά νά δεῖ, ἂν ἦταν γλυκό ἢ ἁλμυρό! (Γέροντος Πορφυρίου, Βίος καί λόγοι, Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003, σελ. 175 ).
«Ἒβλεπε» ἀρχαῖα κάτω ἀπό τό χῶμα καί μάλιστα ἀπό ἀπόσταση καί ἒλεγε πόσα δένδρα καί γλάστρες εἶχαν οἱ πιστοί στό σπίτι τους, γιά νά τούς ἐντυπωσιάσει!
«... Εἶχε ὑποδείξει στήν μοναχή αὐτή, (σ.σ. ἦταν ἀρχαιολόγος), μιά περιοχή γύρω ἀπό τήν μεγάλη γέφυρα πού βρίσκεται στήν εἲσοδο τοῦ Βελιγραδίου, ὃπου στά βαθύτερα στρώματα τῆς γῆς ὑπῆρχαν ἀρχαιότητες τῆς προϊστορικῆς ἐποχῆς, μεγάλης ἀξίας.» (Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 58, 59).
Μιλώντας γιά τήν Κορέα χωρίς νά ἒχει πάει ἐκεῖ, λέει:
«Ἢπιες νερό ἀπό τό ποτάμι πού τρέχει στά ἀριστερά; Τί ὡραῖο πού εἶναι! Βέβαια τό νερό στό δεξί ποτάμι εἶναι περισσότερο, ἀλλά δέν εἶναι ὡραῖο σάν τό ἂλλο.»
(Βλ. σχετικά μέ τά ἀνωτέρω Κρουσταλάκη, ὃ.π. σελ. 68. Βλ. καί σελ. 85, 87 ἑπ. Σύγκρινε καί σελ. 94. Βλ. καί ἂλλα φοβερά καί τερατώδη στίς σελ. 74 καί 78).
Δέν δίστασε ἀκόμη ἐωσφορικά νά ζηλώσει τήν δόξαν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, «προλέγοντας» ὃτι ὁ Ὠρωπός θά γίνει «ἐφάμιλλο» προσκύνημα μέ τήν Τῆνο! ( Ὃπως ἒγραψε ὁ γέροντας Πετρώνιος τῆς Ἁγιορειτικῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο»)
Ὦ ποῖον πνεῦμα ἐπάρσεως καί ἐγωισμοῦ! Ὁ δυστυχής ἐνεπαίζετο ἀπό τούς δαίμονες!
Αὐτούς τούς δαιμονοπλήκτους μᾶς παρουσιά-ζει καί ὁ ὣς Νεοουνίτης* παρουσιαζόμενος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης σάν τεκμήριο τῆς παραμονῆς του σέ κοινωνία μέ τούς ἀθέους Οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου! Καί θέλει νά μᾶς πεῖ, ἀφοῦ ἐμεῖς ἒχουμε ... «ἁγίους» σάν τόν Πορφύριο, τί θέλετε καί μᾶς ἐλέγχετε, γιά τίς προδοσίες τῶν ψευδοποιμένων μας; Ἀφοῦ ἒχουμε «ἁγίους», ἂρα ἐμεῖς εἲμαστε ἡ ἐκκλησία!
Ναί, πάτερ μου ἒχετε ψευδοαγίους τῆς Νέας Ἐποχῆς! Κοινωνικούς πρός τούς ἀθέους Οἰκουμενιστάς τοῦ Φαναρίου!
Ἓρμαια τῶν δαιμόνων! Πλανῶντας καί πλανωμένους!...
Γιά μιά ἀκόμη φορά διαπιστώνουμε ὃτι ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει ἒξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό Καθολικό δόγμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ὃπου ἰσχύει ὃ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη καί ὂχι στήν σχισματοαίρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενι-σμοῦ.
Βρισκόμενος ὁ Πορφύριος μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ Δία, στό Μουσεῖο τῆς Ἀθήνας, συνέβησαν τά ἑξῆς:
-«Πηγαίναμε ἀπ’ τό ἓνα ἂγαλμα στό ἂλλο. Σέ μιά στιγμή σταθήκαμε μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ Διός. Ὁ Δίας ἦταν στό θρόνο του κι ἒριχνε τόν κεραυνό στούς ἀνθρώπους. Ἀφοῦ τούς εἶπε ὃσα ἢξερε ἡ ξεναγός, γυρίζει σέ μένα καί μοῦ λέει:
-Ἐσεῖς τί λέτε παπούλη:
-Ἐγώ δέν ξέρω ἀπ’ αὐτά, εἶπα. Μόνο ἒτσι ὃπως τό βλέπω, θαυμάζω τό ἒργο τοῦ καλλιτέχνη ἀλλά καί τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, πού τόσο τέλεια τό δημιούργησε. Καί καταλαβαίνω ὃτι ὁ καλλιτέχνης πού τό ἒφτιαξε εἶχε μεγάλη αἲσθηση τοῦ θείου. Βλέπετε τόν Δία, ἐνῶ ρίχνει τόν κεραυνό στούς ἀνθρώπους, τό πρόσωπό του εἶναι γαλήνιο. Δέν εἶναι ὀργισμένος. Εἶναι ἀπαθής. Πολύ εὐχαριστήθηκε ἡ ξεναγός καί ὃλο τό γκρούπ. Τί μᾶς λεέι αὐτό; Τί λέει; Ὃτι ὁ Θεός δέν ἒχει πάθος, κι ὃταν ἀκόμη τιμωρεῖ.»
(Βίος καί λόγοι, γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2003, σελ. 135, 136).
Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς ἀπό τίς ἀνοησίες καί τίς βλασφημίες τοῦ Νεοεποχίτη μάγου Πορφυρίου;
Ἀντί νά ἐλέγξει, ἀντί νά καθοδηγήσει, ἀντί νά διδάξει, χάσκει μπροστά στό ἂγαλμα τοῦ δαίμονος καί θαυμάζει τό ἀπαθές τοῦ Διός! Καί ἀφήνει τούς ἀνθρώπους ὂχι μόνον νά μένουν στήν πλάνη ἀλλά καί τούς ἐπιτείνει τήν πλάνη. Τούς ἀφήνει νά θαυμάζουν τά εἲδωλα! Τελευταία δέ καί νά τά προσκυνοῦν καί νά διοργανώνουν τελετές εἰδωλολατρικές, ἀφοῦ ἒχουν τέτοιους διδασκάλους... πού μᾶς τούς προβάλλουν καί τάχα ... «λόγιοι» ἁγιορεῖτες ὃπως ὁ ἀνθρωπάρεσκος μοναχός Θεόκλητος!
Ἂς δοῦμε πάλι ἓνα χαρακτηριστικό κείμενο:
«-Τί ἐργασία κάνεις παιδί μου;»
-Ἀρχαιολόγος» ἀπαντᾶ ἐκείνη.
Ἐν τῶ μεταξύ ἀφηγεῖται ὁ Παππούλης, μᾶς φέρανε τό φαγητό καί ἀρχίσαμε νά τρῶμε. Ἐγώ, λέει χαμογελώντας, ἒκανα τό σταυρό μου. Πού λές, σέ λίγο καθώς τρώγαμε τῆς λέω:
-Βρέ παιδί μου, τί νά σοῦ πῶ τώρα...
-Τί θέλεις Γέροντα; μέ ρωτάει.
-Τῆς λέω: Ἐκεῖ πού δουλεύεις πιό πάνω βλέπω ἓνα γέροντα σάν τόν Προφήτη Ἠσαΐα. Εἶναι πολύ γέρος, ψηλός μέ μακριά γενειάδα καί τόν χειραγωγοῦν.
-ἐκείνη τή στιγμή λοιπόν, παρατηρεῖ γελώντας ὁ γέροντας, ἡ κοπέλα τά ἒχασε.
-Λέω: Τί ἒπαθε αὐτή;
-Τί ἂνθρωπος εἶσαι ἐσύ; μοῦ λέει ἐκείνη. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού ἦρθες ἐδῶ καί κάθησες στό τραπέζι αἰσθάνθηκα μιά δύναμη μέσα μου.
-Λέω: Τί εἶμαι βρέ παιδί μου δέν εἶμαι τίποτα» (γελῶντας ἐλαφρά).
-Καί συμπληρώνω ρωτῶντας την: Τί εἶναι, γιατί συγκινήθηκες ;
-Στή συνέχεια τῆς λέω: «Ἂ! Τώρα νά σοῦ πῶ καί γιά τή δουλειά σου. Ἒχετε βρεῖ ἓναν τάφο πού ἒχει μέσα ὃλο χρυσαφικά. Καί ὃλα αὐτά τά βρίσκετε κομμένα, τριμμένα...»
-Ναί μοῦ λέει, ἒτσι ἀκριβῶς εἶναι, ὃπως τά λές. Ἂκου νά σοῦ πῶ ὃμως καί κάτι ἂλλο. Ἀπό πάνω εἶναι τό σπίτι ἑνός μάντη, πού πράγματι ἦταν, ὃπως τόν περιέγραψες σάν τόν Προφήτη Ἠσαΐα, ψηλός μέ μακριά γενειάδα, ἀλλά ἦταν τυφλός. Καί ὃπως τόν εἶδες, ἒτσι πράγματι τόν χειραγωγοῦσαν. Ἦταν ὁ μάντης Τειρεσίας!
-Ναί, ὁ Τειρεσίας, αὐτός ἦταν βρέ», ἐπαναλαμ-βάνει ὁ Γέροντας.
Ρωτοῦν τά πνευματικά του παιδιά: Γέροντα εἲδατε τόν ἀρχαῖο μάντη Τειρεσία;
-Ναί, ἀπαντᾶ ἐκεῖνος, ἦταν αὐτός ὁ μάντης Τειρεσίας στή Θήβα. Ὃπως τόν εἶδα ἐκείνη τή στιγμή νά τόν χειραγωγοῦν, τόν περιέγραψα.»
Ἂς μᾶς ἀπαντήσει, λοιπόν ὁ π. Θεόκλητος, συναντᾶμε στήν διδασκαλία καί στόν βίο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τέτοια τερατώδη, αὐτή τήν οἲηση καί τό πνεῦμα τῆς ἐπιδείξεως καί τῆς προβολῆς;
Εἶναι ἢ δέν εἶναι πνευματιστής, ἓρμαιος τῆς δαιμονικῆς πλάνης ὁ Πορφύριος;
Ἐμεῖς, ἀπό ὃτι εἲμαστε σέ θέση ταπεινά νά γνωρίζουμε ἀπό τά ἃγια Εὐαγγέλια καί τήν Πατερική γραμματεία, ξέρουμε ὃτι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν ἐπιδεικνύεται καί οὒτε ἐνεργεῖ καθηλωτικά καί ὁλοκληρωτικά πάνω στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, οὒτε ἐπεμβαίνει συνεχῶς τηλεφωνικά μέσα στά σπίτια καί στά Μοναστήρια, γιά νά ἐντυπωσιάσει τούς πιστούς καί νά τους ἐλέγξει ἢ νά τούς προειδοποιήσει γιά κάποια ἐπερχόμενα τάχα δεινά, γιατί τό μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἂνθρωπο εἶναι ἡ ἐλευθερία, τήν ὁποία σέβεται καί ὁ Ἲδιος ὁ Θεός. Σχετικά μέ τά ἀνωτέρω διαβάζουμε στούς Ἀσκητικούς λόγους τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ:
«Ὃστις ἂνευ τινός ἀνάγκης ἀποτολμᾶ εἰς τοῦτο, ἢγουν παρακαλεῖ τόν Θεόν κατά τήν ἐπιθυμίαν αὐτοῦ νά γίνωσι διά τῶν χειρῶν αὐτοῦ θαυμάσια καί δυνάμεις, ὁ τοιοῦτος πειράζεται κατά τήν διάνοιαν, καί χλευάζεται ὑπό τοῦ ἀπατεῶνος δαίμονος καί ἀσθενεῖ κατά τήν συνείδησιν αὐτοῦ. ἐπειδή μόνον ἐν καιρῷ θλίψεως καί στενοχωρίας δυνατόν νά ζητήσωμεν τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ. Ἂνευ τινός ἀνάγκης νά πειράζωμεν τόν Θεόν, εἶναι κίνδυνος καί ὃστις ἐπιθυμεῖ τοῦτο τῆ ἀληθείᾳ δέν εἶναι δίκαιος. Ὃπερ δέ ὁ Κύριος θέλων ἐποίησεν εἰς πολλούς ἁγίους, ἐγένετο εἰς αὐτούς, δίχως νά ζητήσωσιν αὐτό. ἀλλ’ ὃστις θέλει καί ἐπιθυμεῖ τοῦτο θεληματικῶς, χωρίς νά ὑπάρχῃ ἀνάγκη τις, ὁ τοιοῦτος πίπτει ἐκ τῆς προφυλάξεως, καί κρημνίζεται ἐκ τῆς γνώσεως τῆς ἀληθείας. Ἐάν δέ τυχόν εἰσακουσθῆ ὑπό τοῦ Θεοῦ τό αἲτημα αὐτοῦ, καθώς αὐτός ἀπετόλμησε καί ἐζήτησεν αὐτό, λαμβάνει ἐκ τούτου ἀφορμήν ὁ πονηρός διάβολος, καί μεταφέρει αὐτόν εἰς μεγαλύτερα ἂτοπα˙ ἐπειδή οἱ ἀληθινοί δίκαιοι ὂχι μόνον δέν ἐπιθυμοῦσι τά τοιαῦτα, ἀλλά καί ἂν τοῖς δοθῶσιν, ἀποστρέφονται αὐτά καί ἒμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαιτέρως.
Καί ἰδού τις ἐκ τῶν ἁγίων Πατέρων διά τήν καθαρότητα αὐτοῦ ἒλαβε χάρισμα παρά Θεοῦ τοῦ νά προογνωρίζει τούς προσερχομένους πρός αὐτόν καί ἐπειδή δέν ἢθελεν αὐτό, παρεκάλεσε τούς ἁγίους γέροντας καί μετ’ αὐτῶν διά προσευχῆς ἐζήτησεν ἀπό τόν Θεόν ὃπως ἀφαιρεθῇ τό χάρισμα τοῦτο ἐξ αὐτοῦ. Ἐάν καί τινές ἒλαβον χαρίσματα, ἐξ ἀνάγκης ἒλαβον αὐτά ἢ ἐξ ἁπλότητος αὐτῶν˙ εἰς δέ τούς λοιπούς ἡ θεία βούλησις δέν ἐνήργει, ἀλλ’ ὂχι πάλιν παντελῶς καί ὡς ἒτυχεν.» (Ἰσαάκ Σύρου, Ἀσκητικά, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 193, 194).
Κατά δέ τόν Ἃγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον οἱ «προφῆτες» αὐτοί δέν πρέπει νά λαμβάνονται ὡς ὑπόδειγμα ἀπό τούς πιστούς καί ἂν ἀκόμη πραγματικῶς προφήτευαν καί θαυματουργοῦ-σαν, ἐφόσον στεροῦνται ὀρθοδόξου φρονήματος καί ὁμολογίας, ὡς οἱ προβαλλόμενοι ὑπό τοῦ μ. Θεοκλήτου, Νεοεποχίτες «ἃγιοι», οἱ ὁποῖοι συμπλέουν μέ τούς Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου. Ἀφοῦ σέ κάθε εὐκαιρία ἐγκωμίαζαν τούς σχισματοαιρετικούς καί τούς Λατινόφρονες Δημητρίους καί Βαρθολομαίους, ὃπως ἒκανε καί ὁ πλανεμένος Παΐσιος!
Γράφει ὁ Χρυσορρήμων καί ἀληθής Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας: «διότι ἀκριβῶς καί μέσῳ τοῦ Βαλαάμ ἐνήργησεν ὁ Θεός καί στόν Φαραώ ἀπεκάλυψε τά μέλλοντα καί στόν Ναβουχοδονόσορα, ἀκόμη καί ὁ Καϊάφας προφήτευσε χωρίς νά γνωρίζει ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἒλεγε καί μερικοί ἂλλοι ἒβγαλαν δαιμόνια δίχως νά εἶναι μαζί Του. Ἐπειδή αὐτά δέν ἒγιναν γι’ αὐτούς πού τά ἒκαναν ἀλλά γιά ἂλλους, πολλές φορές δέ καί μέσῳ ἀναξίων ἒγιναν αὐτά.» (P.G. 61, 69).
Ὀνομάζει λοιπόν ὁ π. Θεόκλητος ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους πού διακρατοῦμε μέ ἂπειρες θυσίες τήν πίστη τῶν Πατέρων καί τίς Ὀρθόδοξες Παραδόσεις (χλευαστικῶς ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν Παλαιοημερο-λογίτας καλουμένους), «σχισματικούς», δίχως βέβαια γνώση τῆς Θεολογικῆς ἒννοιας τοῦ σχίσματος. Εἶναι διαβεβρωμένη ἡ γνώση του περί σχίσματος, ἀφοῦ διακατέχεται ἀπό τήν φράγκικη ἀντίληψη περί ἐκκλησίας.
Καλά π. Θεόκλητε, ὃταν κηρύσσεται αἳρεσις, αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς εἶναι δυνατόν ποτέ νά εἶναι σχισματικοί, ἐπειδή μένουν πιστοί σέ ὃ,τι πάντοτε, παντοῦ καί πάντα πίστευε καί ἀκολουθοῦσε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
Δηλ. οἱ Εἰκονόφιλοι ἦσαν σχισματικοί ἐπί εἰκονομα-χίας, ἐπειδή εἶχαν διακόψει τήν κοινωνία πρός τούς αἱρετικούς εἰκονομάχους;
Καί σήμερα, ἐπειδή οἱ ζηλωτές καί οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σέ ὃλο τόν κόσμο δέν εἶναι κοινωνικοί πρός τούς Λατινόφρονες καί συγκρητιστές τοῦ Φαναρίου, τῆς Μόσχας, τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀμερικῆς, τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Αὐστραλίας εἶναι «σχισματικοί»;
Θεοκλήτειος ἐκκλησιολογία!
Χωρίς ἒρεισμα στούς Ἁγίους Πατέρες!
Χωρίς θεμελίωση στούς Ἱερούς Κανόνες!
Πῶς εἶναι δυνατόν, π. Θεόκλητε, νά μήν προσπαθή-σουν οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί οἱ ζηλωτές Πατέρες ξεκόβοντας ἀπό τήν θανατηφόρο γάγκραινα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μένοντας ὑγιεῖς οἱ ἲδιοι νά γλυτώσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τά σχίσματα πού προκαλοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς, πού διδάσκουν ἂλλα ἀπ’ ὃ,τι διδάσκει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ;
Καί πῶς θά τό κάνουν αὐτό εἶναι προκαθορισμένο ἢδη ἀπό τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν μποροῦμε νά αὐτοσχεδιάζουμε, ὃπως κάνετε ἐσεῖς! Μένοντας δηλαδή κοινωνικοί πρός τούς αἱρετικούς καί μνημονεύοντάς τους!
Οἱ Λατινόφρονες καί Οἰκουμενιστές Ἀρχιερεῖς τοῦ Φαναρίου καί οἱ ἀνά τόν κόσμον ὃμοιοι καί κοινωνικοί πρός αὐτούς -ἂς εἶναι καί χιλιάδες- μέ τίς ἑτεροδιδασκαλίες τους ἀποσχίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. Ὃσοι ἀποσχίζονται ἀπό αὐτούς τούς Ἀρχιερεῖς, ἐπειδή συνήθως εἶναι λίγοι, φαίνονται στούς ἐκφραγκευμένους Ἐπιφάνιους καί Θεόκλητους σάν νά κάνουν αὐτοί σχίσμα! Ἀλλά αὐτοί εἶναι οἱ συνεχιστές τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἒχοντας ὑπ’ ὂψιν αὐτή τήν πραγματικότητα ἦλθε ὁ Μ. Φώτιος καί τό 869 θέσπισε τόν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, πού περιέλαβε καί θεμελίωσε τήν μέχρι τότε Ὀρθόδοξη Παράδοση καί διδασκαλία, γιά νά μήν ἒχει κανείς πλέον δικαιολογία ὃτι τάχα δέν ὑπῆρχε Κανόνας πού νά ἐπιβάλλει τήν ἀποτείχιση καί τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς.
Δέν πρέπει λοιπόν νά ἐξαπατοῦν τά φαινόμενα: Δέν κάνουν σχίσμα οἱ λίγοι πού μένουν πιστοί στήν Καθολική Ἐκκλησία: Σέ ὃ,τι ἡ Ἁγία Ἐκκλησία πίστευε καί ἀκολουθοῦσε παντοῦ καί πάντα. Σχίσμα κάνουν ὃσοι εἲτε μέ κάποιες διαμαρτυρίες, ὃπως Ἐσύ, εἲτε σιωπῶντας, μένουν πιστοί στούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί Λατινόφρονες Ἀρχιερεῖς, (Βαρθολομαίους, Στυλιανούς Αὐστραλίας, Γρηγορίους Ἀγγλίας, Τρακατέληδες Ἀμερικῆς, πού ὑπετάγησαν πλήρως στόν Πάπα, παίρνοτας το πάλιον ἀπό τά χέρια του! Αὐγουστίνους Γερμανίας, Μιχαήλ Αὐστρίας καί Χριστοδούλους ἢ μᾶλλον Παποδούλους!) Οἱ λίγοι πού ἀποσχίζονται ἀπό τούς τοιούτους Ἀρχιερεῖς στήν πραγματικότητα γλυτώνουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τά ὀλέθρια σχίσματα.
Ὁ Ἃγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός μᾶς διδάσκει:
«Ἃπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ θεῖαι γραφαί, φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσιν καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι».
Ποιόν, θά ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, τίς διεστραμμένες παραδοξολογίες τοῦ π. Θεοκλήτου καί τῶν ψευδοαγίων τῆς Νέας Ἐποχῆς, Πορφυρίου καί Παϊσίου ἢ τόν φωστῆρα τῆς Ἐφέσου, Ἃγιον Μάρκον τόν Εὐγενικόν;
Ποιόν θά ἀκολουθήσουμε στή διδασκαλία, τήν Οἰκουμενιστική Νεοεκκλησιολογία τοῦ Νεοουνίτου μοναχοῦ Θεοκλήτου ἢ τόν μεγάλο ὁμολογητή καί Ἃγιο τῆς Ἐκκλησίας μας Θεόδωρο τόν Στουδίτη, πού ἀντιμετώπισε τίς ἲδιες κατηγορίες, ὃτι τάχα ἦταν σχισματικός, ὃταν διέκοψε τήν κοινωνία μέ τούς κρατοῦντες τότε εἰκονομάχους καί πού δίδασκε γιά τούς Θεόκλητους τῆς τότε ἐποχῆς:
«Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» καί «οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν, οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντήσθησαν, ὃμως τῆ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται». (Ἐπιστολή Θεοφίλῳ τῶ ἡγουμένῳ, (P.G. 99, 1164, 1216).
Καί ὁ «φίλος» τοῦ π. Θεοκλήτου θά πρέπει νά πάρει ὁρισμένα μαθήματα Ὀρθοδόξου Δογματικῆς γιά νά ἐννοήσει τί σημαίνει καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας: «Ἡ Ἱεραρχία τότε μόνον διδάσκει κατά ἓνα καθολικό τρόπο, ὃταν ἀληθινά κρατεῖ καί συμπεριλαμβάνει τήν Ἐκκλησία μέσα στόν ἑαυτό της.
Ἡ Ἀποστολική διαδοχή ἐνισχύεται καί νοεῖται μόνον μέ τήν πιστότητα στήν Ἀποστολική Παράδοση καί τήν τήρηση τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως. Στό ἀδιαχώριστο τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως βρίσκεται τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς.», γράφει ὁ π. Γ. Φλωρόφσκι.
Αὐτό τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς ἐμεῖς τό ζοῦμε π. Θεόκλητε, καί ἡ ἱερωσύνη μας δέν εἶναι «αἰωρουμένη», ὃπως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ γράφεις, ἀλλά, ἀντιθέτως, λαμπρύνεται ἀπό τόν ὁμολογιακό ἀγῶνα μας ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ ἱερωσύνη μας ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἐν τοῖς Ἁγίοις Μυστηρίοις. Τό δίκαιον τοῦ ἀγῶνος μας μαρτυρεῖται ἀπό τήν ἀφθαρσία τῶν Ἁγίων λειψάνων τοῦ Ἁγίου μας Ἰωάννου τοῦ Μαξίμοβιτς καί τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου μας Φιλαρέτου. Ἀλλά καί ἀπό τό ἀδιάφθορο λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου τοῦ Χοζεβίτου. Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἦταν κοινωνικός πρός ὑμᾶς! Γιαὐτά τά ἃγια λείψανα Σοῦ ἒγραφα π. Θεόκλητε στίς ἐπιστολές μου, τίς ὁποῖες θά δημοσιεύσω ἐν καιρῷ γιά νά πληροφορηθοῦν οἱ πιστοί τό πόσο μέ ἀδικεῖς στά γραφόμενά Σου, καί ὂχι γιά τόν Ματθαῖο πού λές ὃτι βγῆκε τυμπανιαῖος. Ὁ Ματθαῖος ἦταν ὁ πρῶτος πού διέρρηξε τήν ἑνότητα τοῦ ἀγῶνος καί ἒφτασε σέ ἀκρότητες πού δέν ἒχουν καμμία σχέση μέ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία, τήν διακριτική καί σεμνή παρουσία τοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, πού ἐξορίστηκε καί ἒπαθε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τοῦ ὁποίου τά λείψανα εὐωδίασαν καί εὐωδιάζουν.
Τήν διακονίαν μας τήν στηρίζουμε στίς διδαχές τῶν Ἁγίων Γερόντων, Ἱερωνύμου Αἰγίνης, τοῦ Γέροντός μας παπα-Μοδέστου Κερασιώτου, καί τοῦ ὂντως ὁσίου γέροντος Εὐθυμίου τοῦ Ἐσφιγμενίτου. Γιά ὃλα αὐτά Σοῦ συνιστῶ νά διαβάσεις τό ἐσχάτως κυκλοφορηθέν ὑπό τῆς ἐνορίας μας βιβλίον: «Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ θαυματουργός, Συνοπτική ἀφήγηση τοῦ βίου καί τῶν θαυμάτων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς», Ἒκδοση Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίων Πάντων Πατρῶν, Πάτρα 2004. Αὐτοί εἶναι οἱ δικοί μας ἀληθεῖς Πατέρες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού δέν ἒκλιναν γόνυ στόν Βάαλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὃπως Σύ καί οἱ ὁμόφρονές Σου καθημερινῶς κλίνετε...
Γιά τόν πλανεμένο, Παΐσιο, πού κάθε ἂλλο παρά Ὀρθόδοξο φρόνημα εἶχε, θά συνεχίσουμε στό ἑπόμενο τεῦχος. Ἐδῶ ἀρκεῖ νά σημειώσουμε ὃτι ὁ Παΐσιος ἀποδοκιμάστηκε ἀπό τήν Ἲδια τήν Παναγία μας, ἡ ὁποία τόν ἐγκατέλειψε καί πέθανε μακριά ἀπό τό Ἃγιον Ὂρος, μόναχός ὢν, μέσα σέ ἓνα ... γυναικεῖο μοναστήρι, ἐνῶ ὁ Παΐσιος, ... «προορατικός» ὢν, ἒφτιαχνε τάφους στό Ἃγιον Ὂρος γιά νά ἒχει... μνήμη θανάτου... καί νά ταφεῖ ἐκεῖ, ὃπου ἐπιθύμησαν βασιλεῖς καί ἡγεμόνες νά κοιμηθοῦν καί δέν τό ἀξιώθηκαν. Ἀντιθέτως μέ τούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους πατέρες πού ἀξιώνονται τῆς εὐνοίας Της καί κοιμοῦνται στό Περιβόλι Της, καί θά βροῦν παρρησία τήν Ἡμέρα Ἐκείνη κατά τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσή Της στόν πιστό δοῦλο της μέγα καί ἀληθῆ Ἃγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη!
*Συγκεκριμένα ὑποστήριξε μετ’ ἐπιτάσεως ὃτι «καί ἂν ἀκόμη πέσουν οἱ ἐπίσκοποι στούς ὁποίους ἀνήκει σέ αἳρεση, καταδικασμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία ἢ ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, αὐτός δέν πρόκειται νά φύγει ἀπό τήν Ἐκκλησία», ἒστω καί ἂν οἱ ἂλλοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς βρίσκονται σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους καί ὁ ἲδιος κοινωνεῖ μέ αὐτούς τούς ἂλλους! Θέλει νά μή γνωρίζει ὁ δυστυχής τό ὃτι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἒστω»!
Παρασιωπᾶ ὁ μ. Θ. τίς ἂπειρες προδοσίες τῶν Φαναριωτῶν, τίς Οἰκουμενιστικές συμπροσευχές, τά Οἰκουμενιστικά καί Οὐνιτικά συλλείτουργα μέ τόν ἀντίχριστο πάπα, ὃπως τά καταγγέλλουν καί οἱ π. Γ. Μεταλληνός καί π. Θεόδωρος Ζήσης, τόν ἐρχομό τοῦ Θηρίου στήν Ἑλλάδα, τίς καθημερινές μεταδόσεις τῶν Μυστηρίων στούς αἱρετικούς, τούς διωγμούς, τίς φυλακίσεις, τίς ἐξορίες τῶν Ὀρθδόξων (παλαιοημερολογιτῶν) ἱερέων, τίς βεβηλώσεις καί αὐτῶν τῶν Τιμίων Δώρων, τίς κατεδαφίσεις τῶν Ἱερῶν Ναῶν, τούς ἀποσχηματισμούς τῶν ἁγνῶν λευιτῶν, τήν συμμετοχή τῆς Ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ, τίς διαθρησκειακές ἐκδηλώσεις καί συμπροσευχές τῶν ψευδοποιμένων του ... καί μύριες ὃσες προδοσίες τῆς Πίστεως, ὧν οὐκ ἐστίν ἀριθμός! Καί ὃλα αὐτά γιά νά δικαιολογήσει τήν κοινωνία του μέ τήν αἳρεση...!
** Νά σημειώσουμε ἐπίσης γιά τόν Πορφύριο ὃτι ὃταν τόν ρωτοῦσαν γιά τό ὑπ’ ἀριθμόν ἓνα πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας σήμερα, γιά τόν Οἰκουμενισμό καί τόν Νεοημερολογιτισμό, ἒλεγε ὃτι αὐτός δέν γνωρίζει γιαὐτά τά θέματα καί ὃτι δέν ἀσχολεῖται, ἐνῶ εἶχε χρόνο νά ἀσχολεῖται μέ ὃλα τά ἂλλα:
«Ἢθελα ὃλα νά τά μαθαίνω μέχρι τό βάθος καί τό πλάτος» !
«...Γιαὐτό ἀγόρασα βιβλία τῆς ἰατρικῆς, ἀνατομίας, φυσιολογίας κ.ἂ., ὣστε νά μελετήσω καί νά κατατοπιστῶ. Γιά ἓνα μάλιστα διάστημα παρακολούθησα καί παραδόσεις στήν Ἰατρική Σχολή γιά μεγαλύτερη κατάρτιση. Τή φιλομάθεια αὐτή τήν εἶχα γιά ὃλα τά πράγματα. Ἢθελα ὃλα νά τά μαθαίνω μέχρι τό βάθος καί τό πλάτος.» (Βίος καί λόγοι, σελ. 135). Ὃλα ἢθελε νά τά μαθαίνει ὁ δυστυχής καί νά τά γνωρίζει, ἐκτός ἀπό τά τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Πίστεως!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου