1. Ἡ διδασκαλία του Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ γιά τήν διακοπή τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν καί ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν ἱερωσύνη τῶν ὑπό τῆς (τοπικῆς) Συνόδου τῆς Ρώμης ἀναθεματισθέντων καί κατά τόν Μεγάλο Πατέρα καί Ὁμολογητή τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἀντίστοιχη καί ἀνάλογης σπουδαιότητας ὡς πρός τά ἀποτελέσματα ἀπόφαση καί ἀναθεματισμός τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔγινε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ὑπό τόν Ἅγιον Φιλάρετον, τόν Αὔγουστο τοῦ 1983, στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ.
2. Ἡ Θεία Χάρις διασώζεται μέσα στήν Ἐκκλησίαν, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας, καί ἰδιαίτερα, κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, καί δέν χάνεται αὐτόματα γιά ὅλους.
3. Ἡ συνέχεια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκ-κλησίας στήν Ἑλλάδα, μετά τόν θάνατον τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, βρίσκεται στήν Ἐκκλησία καί τήν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων μας ὑπό τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κύριο-κύριο Καλλίνικον.
4. Ἡ σποραδική καί πρός καιρόν κήρυξη τῆς αἱρέσεως ἀπό μεμονωμένους ἱεράρχες ἤ πνευματικούς ἡγέτες καί ἡ κανονική ὑποχρέωση γιά ἀποτείχιση καί καθαίρεση τῶν αἱρετικῶν.
Ἡ ἀνάγκη καταδίκης καί καθαιρέσεως τῶν σποραδικά καί μεμονωμένα κηρυσσόντων αἱρετικά, κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην καί τόν Νεόφυτον τόν Καυσοκαλυβίτην.
5. Ἡ ἁγιαστική Χάρις τῶν Θείων Μυστηρίων παρέχεται ἀπό τόν ἱερέα ἤ τόν ἀρχιερέα ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς στρατευόμενης καί τῆς θριαμβεύουσας καί ὄχι ἐν ὀνόματί του, ὅταν τά τελεῖ.
6. Οἱ ἑνούμενοι μέ κεκριμένους ὑπό συνόδου αἱρετικούς ἐκπίπτουν τῆς κοινωνίας καί τῆς ἱερωσύνης, κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
7. Ἡ διαφοροποίηση τῆς ἀντιμετώπισης τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν, ὅταν ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν αἱρετικά, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, τόν Ἅγιον Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδον τῆς Καρθαγένης, ἀπό τοπικήν Σύνοδον τῆς Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.
8. Οἱ Εἰκονομάχοι, κρινόμενοι ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ὁμολογοῦν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὅτι βρίσκονταν ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρίν συγκληθεῖ ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί καταδικασθεῖ ἡ Εἰκονομαχία.
9. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν πού ἀλλοίωσαν τό φρόνημα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί τήν παράδοσή της, κατά τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως αὐτή παρουσιάζεται ἀπό τόν Μεγάλον Θεολόγν καί Ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας μας Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην.
10. Ἡ περαιτέρω διασάφηση τῶν πραγμάτων, ἀναφορικά μέ τόν ὀλέθριον Νεοημερολογιτισμόν καί τόν φρικώδη Οἰκουμενισμόν.
Ἡ προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αἱρέσεως, πού ἀλλοιώνει θεσμικά καί θανάσιμα ἐπί ἕνα αἰῶνα τά δόγματα, τήν Πίστη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέ ἀλλεπάλληλες ἐκκλησιαστικές συνοδικές ἀποφάσεις, πού ὑλοποιοῦνται στήν πράξη μέ τήν διακοινωνία, τίς συμπροσευχές, τίς κοινές συμφωνίες καί δηλώσεις μέ τούς ἀπ' αἰῶνος αἱρετικούς, νεκρώνει τό ἐκκλησιαστικόν σῶμα.
Ἡ ἀλλοίωση αὐτή τῆς Πίστεως συνιστᾶ διαρκῆ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνεχιζόμενη ἀμετανοήτως ἐπί πολλές δεκαετίες.
Ἡ ἕνωση ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους αἱρετικούς καί μάλιστα μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δέν προϋποθέτει νέα συνοδική καταδίκη κατά τόν 47ον Ἱερόν Κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, γιά τόν χαρακτηρισμόν τους ὡς αἱρετικῶν καί κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον καί σύμπασαν τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν. Τά ἀποβλαστήματα τῶν αἱρετικῶν, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, ὑπόκεινται στό αὐτό κρίμα μέ τούς καταδικασθέντες αἱρετικούς καί δέν ἔχουν ἁγιαστικήν Χάρη καί Ὀρθόδοξον Βάπτισμα (47ος Κανόνας).
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συνεχίζεται ἀπό τούς ἀπομείναντες στήν Ὀρθοδοξία Γνήσιους Ὀρθοδόξους Χριστι-ανούς τόν κλῆρο καί τόν λαό, πού τηροῦν τήν παράδοση καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας ἀπαρασάλευτα.
1. "Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;"
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
(PG 90, 120)
"Εἰ καί ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος γράψωσι πρός τόν Ρώμης ἔγγραφον συγκατάθεσιν τῆς πίστεως κατά τό εἰκός, ἐγώ πάλιν οὐ κοινωνῶ ὑμῖν, ἐπειδή ἐν τοῖς Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου, Παύλου καί Κύρου, οἵτινες ἔξαρχοι κεχρηματίκασι τῆς αἱρέσεως, καί οὐ μόνον ὑπό τοσούτων Συνόδων ἀνεθεματίσθησαν ἐν Ἱεροσολύμοις, ἐν Ρώμῃ καί ἐν Ἀφρικῇ, ἀλλά καί ἀπέθανον ἐν τῇ αἱρέσει καί τῷ χωρισμῷ τῷ ἀπό τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, καί ἐπειδή ὑμεῖς ἐκείνοις κοινωνεῖτε, εἰ καί Ὀρθόδοξοι γένησθε, οὐ κοινωνῶ ὑμῖν,
ἐπειδή κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις".[1]
"Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως;
Καί εἶπεν∙ οὐ κοινωνῶ. Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν, εἶπον;
Ἀπεκρίθη∙ ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων∙ καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης Ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου∙ καί ὅτι ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν Κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν∙ καί ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν Κεφαλαίων, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν∙ καί καθεῖλον ἑαυτούς τοσαυτάκις.
" Ὁ Πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων: Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ᾽ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἐνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν ἐν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθης ὅπερ οὐ προσδοκᾶς."
Πρὸς οὕς εἶπον: "Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν ... ὁ τὸν ὅλων εἶναι ὁ Θεὸς ἀπεφήνατο."
Ρ.G. 90, 132.
Οἱ ἄνθρωποι ἔλεγαν στόν Ἅγιο Μάξιμο καί στούς μαθητές του:
"Εἴσαστε τρελλοί. Πραγματικὰ θέλετε νὰ μᾶς πῆτε ὅτι ὁ Αὐτοκράτωρ, οἱ Πατριάρχαι, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ ὅλος ὁ λαὸς εἶναι στὴν αἵρεσιν καὶ μόνον ἐσεῖς εἴσαστε Ὀρθόδοξοι, ἐσεῖς πού οὔτε κἄν ἱερεῖς δὲν εἴσαστε ἀλλὰ ἁπλοῖ μοναχοί;"
Καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος τοὺς ἀπαντοῦσε πολὺ σωστά:
"Πραγματικὰ ἔτσι εἶναι."
Καὶ ἔτσι ἦταν... Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς ποὺ καταδικάστηκαν ἀργότερα ἀπὸ τὴν ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἱρετικοὶ ἦσαν: Τέσσαρες Πατριάρχες Κωνσταντινου-πόλεως, ἕνας Πάπας Ρώμης, ἕνας Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δυὸ Πατριάρχαι Ἀντιοχείας καὶ πλῆθος ἄλλοι. Γιὰ πολλὰ χρόνια, αὐτὸς ὁ ἁπλὸς μοναχὸς καὶ οἱ δυό του μαθητὲς εἶχαν δίκαιο καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ φημισμένοι, δυνατοὶ καὶ σεβαστοὶ Πατριάρχες καὶ Πάπες ἦσαν σὲ θανάσιμο σφάλμα καὶ στὴν αἵρεση.[2]
2. Ὁ ἀγώνας ἀρχίζει στήν ἀρχή μέ ἔλεγχο καί μέ διαμαρτυρίες, καί στήν συνέχεια, ἐκτεινομένης τῆς αἱρέσεως, καί ἐμμενόντων τῶν ἐπισκόπων στίς κηρυσόμενες αἱρέσεις, ἤ στήν κοινωνία μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, μέ τόν μοναδικό προτεινόμενο ἀπό τούς Πατέρες καί τήν Ἱερά μας Παράδοση δρόμο, τήν ἀποτείχιση ἀπό τούς κακοδόξους καί ἀπό ὅλους πού εἶναι κοινωνικοί πρός αὐτούς.
Εἶναι παράλογα καί ἐκτός πάσης πραγματικότητος, ὅσα ἰσχυρίζονται πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ὅτι δηλ. ἄν οἱ Οἰκουενιστές καί Νεοημερολογίτες, πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς εἶναι αἱρετικοί ὄντως, ὅπως τούς ἀποκαλύπτουμε ἐμεῖς ὅτι εἶναι, τότε θά χανόταν, (αὐτόματα καί ἀμέσως!), ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὅλην τήν Ἐκκλησίαν καί δέν θά ὑπῆρχαν μυστήρια![3]
Πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητοῦσαν ἄλλους Ὀρθοδόξους, πού διακρατοῦσαν τήν ἃπαξ τοῖς Ἁγίοις παραδοθεῖσαν Πίστιν στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, μέ τούς ὁποίους κοινωνοῦσαν καί ἀπό τούς ὁποίους ἔπαιρναν τήν Ἀποστολική Διαδοχή.
Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή σώζεται μέσα στήν Ἐκκλησία.
Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀπό ἐκείνους πού διακράτησαν τό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων μας, πού κράτησαν αὐστηρή γραμμή καί ἔλεγξαν τήν αἵρεση, καί στήν συνέχεια διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, (ὅπως συνέβη μέ τήν Σύνοδο τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, τά χρόνια τῶν μεγάλων ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, τῶν Μητροπολιτῶν Ἀντωνίου, Ἀναστασίου καί τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου), προέρχονται οἱ Ὁμολογητές καί συνεχίζεται ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀγῶνες, μέ διωγμούς τῶν Ὀρθοδόξων, μέ ἐξορίες, μέ βασανιστήρια καί μέ θανάτους ἀκόμη τῶν Ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν, ὅπως ἔγινε καί στήν μαρτυρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας στήν Ἑλλάδα, τόσο στό παρελθόν, ὅσο καί στούς Ζηλωτές Πατέρες μας, πού διώκονται καί σήμερα καί τούς ἡρωικούς προγόνους μας, κληρικούς καί λαϊκούς, πού ἔμειναν πιστοί στά Πάτρια τόν εἰκοστό αἰῶνα, μετά τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή.
Ὅτι οὕτως ἔχουν τά πράγματα, τό ἐπεξηγεῖ θαυμάσια ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης στήν θαυμάσια ἐπιστολή του:
»...Ἐπεί εἰ περισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν, ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα, ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνης δῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν, ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερ ἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέ ἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειν τό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαι-ρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπί Ταρασίου τῷ προειρημένῳ συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδε ἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἄκείνου τάχα τοῖς τῆς Ἑώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆς ἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως, καταδεξόμεθα κατά τούς ἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτω διερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήν ἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’ οὓτως.»[4]
Βαθμιαία καί σταθερά, λοιπόν, ἀπομακρύνθηκε κατ᾽ ἀρχάς ἡ
Ἐκκλησία μας:
α. ἀπό τό σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί τούς Νεοημερολογίτες, καί στή συνέχεια ἀπό τήν αἳρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτό γινόταν πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅταν κηρυσσόταν αἵρεση.
β. μέσα σέ διωγμό καί ὂντας ἐμπερίστατη ἡ Ἐκκλησία μας, μετά τόν θάνατο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἀνεζήτησε καί πῆρε τήν διαδοχή καί τήν ἱερωσύνη ἀπό τούς ἀγωνιστές καί Ὁμολογητές Ἱεράρχες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού διακρατοῦσαν τό Ὀρθόδοξον Ἑορτολόγιον καί ἀντιμάχονταν τόν Οἰκουμενισμόν, μέ τούς ὁποίους κοινώνησε πλήρως.
 |
Μεγάλες μορφές τῆς Ρωσσικῆς αὐτῆς Συνόδου, ὑπῆρξαν: ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, Καθηγητής τῆς Δογματικῆς στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Κιέβου, ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος, ὁ διορατικός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί οἱ Ἃγιοι Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καί Μητροπολίτης Φιλάρετος[5].
Ὁ Ἃγιος Φιλάρετος ἀνεγνώρισε συνοδικά τήν χειροτονίαν τοῦ πρώτου Ἀρχιεπισκόπου μας, στήν β΄ φάση τοῦ Ἱεροῦ μας ἀγῶνα στήν Ἑλλάδα, κυροῦ Ἀκακίου. Τίς χειροτονίες δηλ. πού ἔκαναν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ τοῦ Σικάγο καί ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο καί στή συνέχεια τίς χειροτονίες τῶν Ἀρχιερέων μας, πού ἔγιναν ἀπό τόν πρῶτο χειροτονηθέντα ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς Ἀρχιεπίσκοπό μας Ἀκάκιο Παπᾶ μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Ρώσσων Λεόντιο Χιλῆς.
4. Ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος κηρύξει αἵρεση, ἔστω καί προκαταδικασμένη, δέν εἶναι δυνατόν νά χάνεται ἀμέσως ἡ χάρις γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία.
Γιατί, ἀκριβῶς, ὁ ἐπίσκοπος δέν ἐνεργεῖ ἀνεξάρτητα ἀπό τό Ἐκκλησιαστικόν Σῶμα.
Εἶναι προεστώς τῆς τοπικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι κεφαλή.
Ἐνεργεῖ, λοιπόν, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί βρίσκεται σέ κοινωνία μέ ὅλες τίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού τό πιθανότερο εἶναι νά μήν ἔχουν πέσει καί αὐτές σέ αἵρεση καί νά ἐξακολουθοῦν νά τόν ἀναγνωρίζουν, ὅπως καί ὅλη τήν τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκει.
Τήν ἁγιαστική Χάρη καί τό κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων δέν τά παρέχει ὁ τελῶν αὐτά ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν καθολική Ἐκκλησία, καί δέν εἶναι ἁπλοῦν μέσον καί ὄργανον μεταδοτικόν τῆς Χάριτος, ἀλλ' ἡ Ὀρθόδοξος ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας, τῆς θριαμβεύουσας καί τῆς στρατευόμενης, ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας τελοῦνται αὐτά.
Καί γιά τόν λόγο αὐτό, βέβαια, εἶναι δυνατή καί ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ μή ὀρθοδοξοῦντος ἐπισκόπου, κατά τούς Ἱερούς Κανόνες.
Ἡ καθολική ἐκκλησία ἐξακολουθεῖ νά ὑφίσταται ἀσάλευτη ὑπό τόν ἱερέα μέ τό ποίμνιό του, πού ἀποστασιοποιήθηκε ἀπό τόν ψευδεπίσκοπο. [6]
β. Ἐπιβάλλεται ὅμως ἄμεσα, ὅλον τό ἐκκλησιαστικόν σῶμα τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐάν εἶναι ὄντως Ὀρθόδοξον, νά ἐλέγξει τόν ἐπίσκοπο, νά τόν συνετίσει, καί τελικά, ἄν δέν ὀρθοδοξήσει, νά τόν ἐκβάλει.
Ἐάν τό ἐκκλησιαστικόν ὀρθόδοξο σῶμα δέν ἀντιδράσει καί ἐξακολουθεῖ νά βρίσκεται σέ κοινωνία μαζί του, καί οἱ ἄλλοι ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας σιωποῦν ἤ ἀνέχονται, ἤ, πολύ περισσότερο, συμφωνοῦν μέ τήν κακοδοξία του, ἐπέρχεται βαθμηδόν ἡ σήψη τοῦ ὅλου ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
γ. Ἐάν, λοιπόν, συνεχίζεται ἡ αἱρετική βλασφημία, σιγά-σιγά σήπεται καί τό σῶμα καί βαθμηδόν ἐπέρχεται ἡ νέκρωση. Ἐπέρχεται ὁ πνευματικός θάνατος ὅλου τοῦ σώματος. Γιατί, βέβαια, γιά νά μήν ἀντιδράσουν, κλῆρος καί λαός, σημαίνει ὅτι βρίσκονται σέ πνευματική νεκρική νάρκωση. Εἶναι αὐτοί γιά τούς ὁποίους ὁ Κύριος εἶπε "ἄφες τούς νεκρούς θᾶψαι τούς ἑαυτῶν νεκρούς".
Μόνον ὅσοι χωρισθοῦν τῶν τοιούτων ψευδεπισκόπων καί τοῦ νεκροποιουμένου σώματος σώζονται. Μένοντας δέ ὑγιεῖς οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ὁδηγοῦν καί ἐκείνους πού τούς ἀκολουθοῦν, κλῆρο καί λαό, στήν σωτηρία.
Ὁ ἐπίσκοπος δηλ. εἶναι μία ρίζα, πού δηλητηριάζει ὅλο τό δένδρο (τῆς ἐκ-κλησίας) μέ τήν κηρυσσόμενη κακοδοξία, ἐάν δέν ληφθεῖ πρόνοια νά ἀποκοπεῖ καί νά μείνουν ὑγιεῖς οἱ ἄλλες ρίζες γιά νά μήν μολυνθοῦν καί αὐτές καί ὅλον τό δένδρο ξηρανθεῖ καί νεκρωθεῖ.
δ. Τά γεγονότα αὐτά, τῆς βαθμιαίας δηλ. ἀπονεκρώσεως, λαμβάνουν χώραν, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν ἔχει συγκληθεῖ σύνοδος ἤ ὄχι.
Ὁ πνευματικός θάνατος καί ἡ νέκρωση, ἡ τελεία σήψη καί ἡ ξήρανση, ἐπέρχονται εἴτε συγκληθεῖ σύνοδος εἴτε ὄχι, ἐφ᾽ ὅσον δέν ὑπάρξει χειρουργική ἐπέμβαση καί τομή, καί στήν συνέχεια ἀπομάκρυνση τοῦ θανατηφόρου καρκινογόνου ἀπο-στήματος, διότι τότε ὁ καρκίνος ἐξαπλώνεται καί καταλαμβάνει σιγά-σιγά ὅλο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα, τό ὁποῖο νεκροποιούμενο, πεθαίνει.
Ἡ Σύνοδος πού θά συγκληθεῖ, καί ἄν συγκληθεῖ, διαπιστώνει τόν θάνατο.
5. Εἶναι δυνατόν ὅμως ἡ σήψη καί ἡ νεκροποιός αἵρεση νά μήν ἔχει προχωρήσει παντοῦ.
Πάντως, σύμφωνα πρὸς τοὺς κανόνες α΄ καὶ β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅσοι προσχωροῦν στοὺς αἱρετικοὺς, ἐκπίπτουν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ τῆς Ἱερωσύνης.
Ὡς ἐκ τούτου, οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος μὲ ὅλους τοὺς μοναχούς της Παλαιστίνης ἐδήλωναν, ὅτι εἶναι πρόθυμοι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, παρὰ νὰ δεχθοῦν ἕνωση μὲ τοὺς Μονοφυσίτες.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιμετω-πίσθησαν καὶ οἱ ἑνώσεις τὰ ἔτη 1274 καὶ 1439.
Οἱ Πατέρες, δηλαδὴ, διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅσους ἀποδέχονταν τὴν ἕνωση τῆς Λυὼν (1274).
Προτίμησαν μάλιστα τὰ βασα-νιστήρια καὶ τὸν θάνατο, ὅπως οἱ ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι Μελέτιος καὶ Γαλακτίων.[7]
6. Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδον-
οἱ σχισματικοί:
ὅπως γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί, (σχισματικοί κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική.
ἀπό τούς αἱρετικούς:
ὅπως οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες τους).
Ἀπό τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία στήν Σύνοδον τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν (ἔγιναν δεκτοί) οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).
Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.
Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:
"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπό-μενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."
Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο:
"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[8] καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος, χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικόν Διόσκουρον καί ἀπό τήν αἱρετικήν περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν, κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄ καί ἄλλοι πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί μετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους[9].
Μελετώντας τά πρακτικά καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, βλέπουμε, ὡστόσο, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳ αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαία πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων, θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους πάντοτε ὅτι βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.
Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικῆς καταδίκης αἱρετικούς καί μετά τήν καταδίκην. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός Ἐκκλησίας.[10]
Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν
εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται πανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐπί πολλές δεκαετίες
συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως καί δή μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις
δημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί πατριαρχείων, νά
ἀλλοιώνεται ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον τῆς Πίστεως
καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική
Πίστη, πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καί νά ἐπικαλοῦνται οἱ
αἱρετικοί τό Πανάγιον Πνεῦμα στή συνέχεια καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν μυστηρίων!
7. Δέν εἶναι δυνατόν, βέβαια, νά χάνεται ἡ Χάρις αὐτόματα γιά ὅλη τήν Ἐκκλησία, ἤ καί γιά τήν τοπική Ἐκκλησία, ὅταν κάποιος ἐπίσκοπος μεμονωμένα καί πρός καιρόν κηρύσσει μία αἵρεση.
Γιατί συμβαίνει αὐτό;
Γιατί ὁ ἐπίσκοπος ἐνεργεῖ, ὅπως ἤδη τονίσθηκεν, ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελεῖ ἕνα σῶμα μέ τόν λαό, τούς Πρεσβυτέρους, τούς Διακόνους, τούς Μοναχούς καί τούς ἄλλους Ἐπισκόπους τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πού κατά κανόνα ὀρθοδοξοῦν, ἀλλά κυρίως ἀποτελεῖ ἕνα σῶμα μέ τήν Καθολική (Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία ἀνά τήν Οἰκουμένη καί τήν Θριαμβεύουσα, ἀπό τήν ὁποία ἀρύεται τήν ἐνέργεια τῆς Ἱερωσύνης καί τῆς ἱεροπραξίας.
Γι’ αὐτόν τόν Ἐπίσκοπον γράφονται τά τοῦ Πηδαλίου ἀπό τόν Ἅγιον Νικόδημον στήν ἑρμηνείνα τοῦ καθαιρείσθω καί ἀφοριζέσθω, στήν ὑποσημείωση τοῦ Γ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, ὅτι χρειάζεται δηλ. τό δεύτερον πρόσωπον, ἤτοι ἡ Σύνοδος, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν καθαίρεση ἤ τόν ἀφορισμόν, ὅπως καί στήν περίπτωση τοῦ προσωπικοῦ ἁμαρτήματος.
Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τόν ἐπιφανῆ καί λόγιο Κολλυβᾶ, Νεόφυτον τόν Καυσοκαλυβίτην, στήν ἑρμηνείαν τῶν α΄καί β΄ Ἱερῶν Κανόνων τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού γράφει:
"Μηδένα δέ τῶν κατηγορουμένων καθαιρεῖσθαι πρό δίκης ἤ ἀπόντα, ἄνευ τριττῆς προσκλήσεωςû ἀλλά γράμμασιν ἤ δυοῖν ὁμοταγέσιν εἰς ἀπολογίαν τῶν ἐφ' οἷς ἐνάγεται, ἐγκαλούμενος, ἐν δικαστηρίῳ προσκαλεῖσθαι" Κεφ. ΙΒ΄, "Περί τοῦ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τῶν Ἱερῶν Κανόνων", σελ. 167.
...Θά ἀντιπαραβάλλει ὅμως κάποιος καί τόν α΄κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί τόν ιγ΄ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, θεωρῶν αὐτούς ὅτι καθαιροῦν ἀμέσως τόν ἔνοχοû καί ὅμως λέγει ὁ μέν α΄τῆς Γ΄ Συνόδου:
"εἴ τις μητροπολίτης ἀποστατήσας τῆς ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου προστεθείη, ἤ τά Κελεστίνου ἐφρόνησεν ἤ φρονήσοι, οὗτος κατά τῶν τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόπων διαπράττεσθαί τι οὐ δύναται, πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἤδη ὑπό τῆς Συνόδου ἐκβεβλημένος καί ἀνενέργητος ὑπάρχων"û
καί ὁ ιγ΄ τῆς 'Αντιοχείας "τόν ἀφ' ἑτέρας ἐπαρχίας εἰς ἑτέραν, μηδενός καλοῦντος, μεταβαίνοντα καί χειρο-τονοῦντα, ὑπέχειν τήν προσήκουσαν δίκην, καθηρημένον ἐντεῦθεν ἤδη ὑπό τῆς ἁγίας συνόδου."
Πρός τόν ὁποῖο ἐρωτοῦμε ὅτι, ἐάν ἀληθῶς ὁ α΄ κανών τῆς Γ΄ συνόδου ἐξέβαλε τόν ἔνοχο αὐτομάτως ἐκ τοῦ βαθμοῦ, πῶς συνδέεται τό ἀμέσως παρακάτω, πρᾶγμα τό ὁποῖο ὁ ἱεροκατήγορος ὑπέκρυψε; διότι εἰσάγει (τήν λύση): "ἀλλά καί αὐτοῖς τοῖς τῆς ἐπαρχίας ἐπισκόποις καί τοῖς πέριξ μητροπολίταις ὑποκείσεται εἰς τό πάντῃ καί τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς ἐκβληθῆναι". Ἐκ ποίου, λοιπόν, βαθμοῦ, λέγω, καί ἀπό ποίας ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἤ ἐπισκοπικῆς ἐνεργείας καί δυνάμεως θά ἀφορισθεῖ πάλι ἀπό τήν Σύνοδο τῶν ζώντων ἐπισκόπων, τῶν μετέπειτα ἀπό τήν Οἰκουμενική Σύνοδο ἐκδικαζόντων, ὁ καθηρημένος ἐκ τούτων (τῶν ἀξιωμάτων) μία καί μοναδική φορά ἀπό τήν Οἰκουμενική Σύνοδο; Ἐφ' ὅσον ὄχι ὁ ἐκτός, ἀλλ' ὁ ἐντός ὑπάρχων τοῦ βαθμοῦ, αὐτός ἀφορίζεται (καθαιρεῖται). Ἀλλ' ὅμως αὐτός πού πρέπει νά ἐκπέσει τοῦ βαθμοῦ καί μάλιστα ἀπό τούς συνερχομένους ἐπισκόπους τούς μετέπειτα ἀπό τήν Οἰκουμενική σύνοδο, καθώς φαίνεται εἶναι ἐντός τοῦ βαθμοῦ καί δέν ἔχει καθαιρεθεῖ τελεσιδίκως (ἐνεργείᾳ) καί κατά τήν ποινή, ὅτι κατά τόν λόγο τοῦ δυνάμει καί τῆς ἐνοχῆς δέν εἶναι καθηρημένος καθώς προελέχθη.
Καί ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας ἐπίσης τόν "ἤδη καθηρημένον" ὑπ' αὐτῆς, τοῦτον διόρισε εἰς μέν τόν ἴδιο κανόνα, νά ὑπόκειται εἰς τήν ἁρμόζουσα ποινή, εἰς δέ τόν κβ΄, νά ἐπιτιμᾶται ὑπό τῆς Συνόδου, τῶν ἐπισκόπων δηλαδή, τούς ὁποίους θεώρησε ὅτι εἶναι καλό διά τοῦ κ΄ κανόνος αὐτῆς νά συνέρχονται δύο φοράς τοῦ ἔτους εἰς κάθε ἐπαρχία. Ἐάν, λοιπόν, ἀπό τότε καθήρεσε αὐτόν, πῶς ὁρίζει πάλι ἐδῶ μέν, αὐτός νά ὑφίσταται τήν ἁρμόζουσα ποινή, ἐκεῖ δέ, νά ἐπιτιμᾶται ὑπό τῆς Συνόδου; Τῶν ὁποίων τό καθένα χωριστά συμβαίνει εἰς μέλλοντα χρόνο, καί ὄχι εἰς τόν χρόνο κατά τόν ὁποῖο καθωρίσθηκε ἡ ποινή.[11]
8. Ἡ περαιτέρω διασάφηση τῶν πραγμάτων
Τά πράγματα εἶναι ριζικά διαφορετικά, ἑπομένως, ὅταν δέν σφάλλει ἕνας ἐπίσκοπος μεμονωμένα,
ἀλλά ὅταν ἡ αἵρεση κηρύσσεται δημόσια καί πανηγυρικά, μέ συνοδική ἀπόφαση, πού ἐφαρμόζεται καί στήν πράξη, στήν ζωή δηλ. ὅλης τῆς Ἐκκλησίας καί ἀλλοιώνεται τό δόγμα θεσμικά
ἤ ὅταν μία προφανής καινοτομία, ἀντίθετη μέ τήν παράδοση καί τήν ἀντίθετη ἐκπεφρασμένη βούληση καί τήν Πίστη τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας, εἰσέρχεται συνοδικά καί ἐπίσημα στόν ζῶντα ὀργανισμό της καί ἀλλοιώνεται ὁλοκληρωτικά ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἡ ἑνιαία Παράδοση, ὅπως συνέβη:
- α. στήν περίπτωση τῆς ὀλέθριας ἀλλαγῆς τοῦ Ἑορτολογίου τῶν Πατέρων μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἀπό τήν ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τοῦ πατριαρχείου τῆς Κωνσταντι-νούπολης καί τῶν Νέων λεγομένων χωρῶν,
- β. στήν περίπτωση τῆς συνοδικῆς ἀντικανονικῆς καί παράνομης ἄρσης τῶν ἀναθεμάτων κατά τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν Λατινικῶν αἱρέσεων ἀπό τό παριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης,
- γ. στήν πλήρη ἕνωση μέ ἀπόφαση τῆς συνόδου τοῦ πατριαρχείου Ἀντιοχείας μέ τούς Μονοφυσίτες,
-δ. στήν συμφωνία τοῦ Μπαλαμάντ, ὅπου ἔγινε ἕνωση μέ τούς Λατίνους, ἕνωση τήν ὁποία ὑπέγραψαν καί συνοδικά ἐνέκριναν πολλές (9) ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, καί ἐφαρμόζουν ἔκτοτε στήν πράξη τίς ἀποφάσεις αὐτές μέ κοινές συμπροσευχές, οὐνίτικες λειτουργίες, μυστηριακή δια-κοινωνία, κοινά ἀνακοινωθέντα καί πλῆθος συμφωνίες πού δηλώνουν τήν ἕνωση.
Οἱ συνοδικές αὐτές πράξεις καί ἀποφάσεις ἀποτελοῦν ἀδιαμφισβήτητα γεγονότα, πανηγυρικά, δημόσια, προφανῆ καί πασίδηλα, κοινά τοῖς πᾶσι, πού δέν ἐπιδέχονται ἀμφισβήτηση, γιά τά ὁποῖα δέν διατάσσεται ἀπόδειξη οὔτε κἄν στά κοσμικά δικαστήρια!
Μαζί μέ τούς πρωτάρχας αἱρετικούς, ἐπικεφαλῆς τῶν καινοτόμων πατριαρχείων καί τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, συγκατα-δικάζονται καί αὐτοί πού τούς ἀκολουθοῦν, πού εἶχαν καθῆκον καί ὑποχρέωση νά τούς ἀποκηρύξουν καί νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Τό ὅτι δέν τό κάνουν, καί παραμένουν σέ κοινωνία μαζί τους σημαίνει ὅτι ἀσπάζονται τήν αἵρεσή τους, εἴτε ἀπό πεποίθηση εἴτε ἀπό δειλία καί φόβο! Καί μολύνονται καί αὐτοί ἀπό τήν κακοδοξία καί τήν αἵρεση καί σήπονται, κατά τούς Πατέρες, καί νεκρώνονται.
Οἱ
παγιωμένες πλέον συνοδικές ἀποφάσεις
καί οἱ ἐπί πολλές δεκαετίες
ἀκολουθούμενες παγκοσμίως πρακτικές τῶν οἰκουμενιστικῶν πατριαρχείων,
πρωτοστατοῦντος τοῦ λεγομένου οἰκου-μενικοῦ, ἀποκαλύπτουν τήν ἑνιαία αἱρετική
πίστη τῶν πρωταρχῶν τῆς αἱρέσεως καί τῶν ἀκολούθων τους.
Ἄν ὑπάρχει, λοιπόν, προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αἱρέσεως, πού ἀλλοιώνει τήν Πίστη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέ ἐκκλησιαστικήν συνοδικήν ἀπόφαση, καί ἡ ἀλλοίωση αὐτή, πού συνιστᾶ βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνεχίζεται ἀμετανοήτως ἤ ἐάν ὑπάρχει συνοδική ἕνωση ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ προκαταδικασμένους αἱρετικούς, δέν ἀπαιτεῖται νέα συνοδική καταδίκη καί κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον καί σύμπασα τήν Ἐκκλησίαν, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Συνόδου, ὅπως εἴδαμε στά πρακτικά της πιό πάνω.
Μέ τόν Οἰκουμενισμόν, βέβαια, ξεπερνῶνται ὅλα τά ὅρια, καί ἀπό τήν ἀπαγορευμένην καί ἀντικανονικήν διακοινωνίαν μέ τίς ἐνδοχριστιανικές αἱρέσεις, φτάνουν οἱ Οἰκουμενιστές στίς διαθρησκευτικές βλασφημίες καί σέ κοινωνίαν μέ τόν ἴδιον τόν διάβολον, πού ἐνσαρκώνουν ὁ Μωαμεθανισμός καί ὁ Βουδισμός, ὁ Ἰνδουισμός καί ἡ Εἰδωλολατρία, οἱ μάγοι καί οἱ Ἰνδιάνοι, μέ τούς ὁποίους βρίσκονται οἱ Οἰκουμενιστές σέ πνευματικήν πορνικήν κοινωνίαν κατά τίς συμπροσευχές τους!
Γιά τόν λόγον αὐτόν χαρακτηρίσαμε τούς
Οἰκουμενιστές παντελῶς ἀπερρηγμένους τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τόν α΄ Κανόνα τοῦ Μεγάλου
Βασιλείου, γιατί ἀπό τούς
ἀντιχρίστους αὐτούς δέν ἀμφισβητεῖται ἕνα δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀμφισβητεῖται καί καταλύεται ἡ μοναδικότητα
τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης στόν Χριστό μας, τόν Μόνον Ἀληθινόν Θεόν, βλασφημεῖται ἡ Παναγία μας, ἀπορρίπτονται
οἱ Ἅγιοί μας καί ἀνατρέπεται συθθέμελα ἡ
Πίστις στήν Ἁγίαν Τριάδα καί στό ἔργον
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀνατρέπεται, τελικά ἡ Πίστις στήν Μίαν, Ἁγίαν, Ὀρθόδοξη,
Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν!
Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδον τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ! ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν (ἔγιναν δεκτοί) οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης"~, κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).
Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.
Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:
"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπό-μενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."[12]
Σήμερα ὅσοι ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ἔχουν συνενωθεῖ καί κοινωνοῦν μέ καταδικασμένους ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικούς, ὅπως τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας, ἔχουν κατά τούς κανόνες ἐκπέσει τῆς Ὀρθοδοξίας σύμφωνα πρὸς τοὺς κανόνες α΄ καὶ β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Παντελῶς ἀπερρηγμένοι καί ἐκπεπτωκότες τῆς ἱερωσύνης εἶναι: ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Ἀναστάσιος Ἀλβανίας, ὁ νέος ἀρχιεπίσκοπος Βρετανίας, ὁ Στυλιανός Αὐστραλίας, ὁ Σωτήριος Καναδᾶ, ὁ Δημήτριος Ἀμερικῆς, καί ὅλοι οἱ ὅμοιοί τους, πού συμπροσεύχονται, ὄχι πλέον μόνον μέ ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στήν κατ᾽ ἐπίφαση ὀνομαζόμενη παγκόσμια χριστιανικήν κοινότητα καί πού λένε πώς διακρατοῦν, ἔστω καί προσχηματικά, τήν στοιχειώδη πίστη στόν Τριαδικό Θεό καί στήν Θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ ἑτεροθρήσκους, Ἑβραίους, Μωαμεθανούς, Ἰνδιάνους, Εἰδωλολάτρες καί Μάγους, στήν Καμπέραν, στήν Ἀσίζην, στό Χαράρε τῆς Αἰθιοπίας, στήν Ἀμερικήν, στό Νέο Δελχί καί στήν Γροιλανδίαν.
Γιατί στήν πραγματικότητα ἀρνοῦνται τόν Χριστό καί κοινωνοῦν μέ τόν ἴδιον τόν διάβολον.
Ἐν τοῖς πράγμασιν ἀπορρίπτουν τήν Πίστη στήν Ἁγία Τριάδα καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Αὐτοί δέ πού ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον μετανοοῦν, διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὄχι ὅμως ἀκρίτως, ἀλλά νά δοκιμάζονται, ἐάν ἐπιδεικνύουν ἀληθινή μετάνοια καί ἐάν ἔχουν ὡς συμμαρτυρία τους τήν σπουδήν γιά τήν σωτηρία τους (5ος Κανόνας).
Γιαὐτό, ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν δέχεται οὔτε τούς Ἐγκρατίτες, οὔτε τούς Σακκοφόρους, οὔτε τούς Ἀποτακτίτες, ὅπως τούς Ναυατιανούςû γιατί γιά ἐκείνους ἐκφωνήθηκε κανόνας, ἄν καί διαφορετικός, γιά αὐτούς ὅμως ἐπικράτησε σιωπή. Αὐτούς, λοιπόν, ἐμεῖς τούς ἀναβαπτίζουμε, διδάσκει ὁ Ἅγιος, ἔστω καί ἐάν αὐτό ἀπαγορεύτηκε σέ σᾶς, ὁ ἀναβαπτισμός δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς ἰσχύουν τά ἴδια καί στήν Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, λόγῳ κάποιας οἰκονομίας, ἀλλά ὁ λόγος μας νά ἔχει ἰσχύν, ἐπειδή ἡ αἵρεσή τους εἶναι ἀποβλάστημα τῶν Μαρκιωνιστῶν, ἐπειδή βδελύσσονται τόν γάμον καί ἀπο-στρέφονται τόν οἶνον καί θεωροῦν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ μολυσμένη, δέν τούς δεχόμεθα στήν Ἐκκλησία, ἐάν δέν βαπτισθοῦν στό βάπτισμά μας.
Παρά τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχει προηγηθεῖ ἀπόφαση καί κανόνας ἤ καταδίκη γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν τούς δέχεται. Τούς θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά βαπτισθοῦν καί ὁρίζει ὅτι πρέπει νά ἰσχύσει ὁ λόγος του. (47ος Κανόνας).
Ἐτσι καί οἱ Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές, ψευδεπίσκοποι, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, στεροῦνται καί οἱ ἴδιοι τοῦ ἀληθινοῦ βαπτίσματος καί οὔτε σέ ἄλλους μποροῦν νά μεταδώσουν τήν Χάρη, λαϊκοί γενόμενοι, κατά τόν Οὐρανοφάντορα, ὡς ἄλλα ἀποβλαστήματα καί αὐτοί τῶν Ἀρειανῶν, μή δεχομένων τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῶν Πνευματομάχων, γιατί ἀντιμάχονται τό ἔργον τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Λατινο-Προτεσταντῶν ὡς ἑνούμενοι μέ αὐτούς στήν πράξη καί μέ ἐπίσημες συμφωνίες.
Ὁπότε, τί ἱερωσύνη ἔχουν;
Ὅταν ἐπί ἕνα αἰῶνα εἶναι ἀποσχισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων μας καί κοινωνοῦν τῆς δαιμονικῆς πλάνης τῆς πανθρησκείας καί τοῦ θανατηφόρου δηλητηρίου τοῦ Οἰκουμε-νισμοῦ.
"Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένην ἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος, εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ ...
ὁμολογοίη δ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν,
τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, ... ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ. Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί Ἃγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατά πάντας."
Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης
Ἡ καινοφανής κηρυσσόμενη αἵρεση νεκροποιεῖ βαθμηδόν τόν ἐκκλησιαστικόν ὀργανισμόν, πού ἄν δέν ἀφυπνισθεῖ νά ἐκβάλλει τούς αἱρετικούς ποιμένες ἀπό τό σῶμα καί νά διακόψει, κατά τούς κανόνες, 31ο Ἀποστολικό καί ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, τήν κοινωνία μαζί τους, συναποθνήσκει μέ αὐτούς.
Ἡ ἀπώλεια τῆς Θείας Χάριτος καί ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν ἱερωσύνη οὐδέποτε ἐπέρχονται ἀμέσως καί αὐτόματα γιά ὅλην τήν Ἐκκλησίαν.
Ἐάν ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν ἱερωσύνην ἐπήρχετο αὐτόματα, μόλις δηλ. κηρύσσεται ἡ αἵρεση, τότε θά χανόταν ἡ ἱερωσύνη καί πουθενά δέν θά βρισκόταν, κατά τόν ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἀφοῦ ἀναδρομάδην θά μολύνονταν καί θά ἐξέπιπταν τῆς ἱερωσύνης ὅλοι ὅσοι συλλειτούργησαν μέ τόν αἱρετικόν καί μάλιστα πολλοί ἀπό αὐτούς χωρίς νά τό γνωρίζουν. Ἡ Ἐκκλησία τότε θά μετατρεπόταν σέ εἰδωλολατρεία.
Τότε θά ἦταν ὅλοι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκετο ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει πάνω στή γῆ καί ἡ Ἱερωσύνη καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις, ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία!
Ἀκολουθῶντας, ἑπομένως, τούς Θεοφόρους Πατέρες καί τίς Ἅγιες Συνόδους, ἐμεῖς ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, στήν Ἑλλάδα, στό Ἅγιον Ὄρος οἱ Ἐσφιγμενίτες καί οἱ ζηλωτές Πατέρες καί οἱ ἀγωνιζόμενοι σέ ὅλον τόν κόσμο Ὀρθόδοξοι, ὅσοι διακόψαμε τήν κοινωνία πρός τούς αἱρετικούς, Λατινόφρονες, τούς ἑνουμένους μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς παν-αιρετικούς Οἰκουμενιστές, διωκόμενοι καί χλευαζόμενοι, ἀποτελοῦμε τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κατά τά διδάγματα τῶν Θεοκηρύκων Διδασκάλων μας:
"Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν, οὗτοί
εἰσιν Ἐκκλησία καί Σῶμα τοῦ Χριστοῦ".
"Πρὸς οὕς εἶπον: Καθολικὴν
Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριόν τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν ... ὁ τὸν ὅλων
εἶναι ὁ Θεὸς ἀπεφήνατο."
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (Ρ.G. 90, 132)
Τά θεολογικά καί ἱστορικά λάθη,
οἱ αὐθαίρετες ἑρμηνεῖες καί οἱ παρερμηνεῖες στίς θέσεις
τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ
στό βιβλίο του:
Ἡ ἀντιμετώπισις τῆς αἱρέσεως
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τόν Ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη.
Ἡ διακοπή τῆς μνημονεύσεως.
Στό ἀνωτέρω βιβλίο τοῦ συγγραφέα (σελίδες 415) παρουσιάζονται ἐπιστολές καί διδασκαλίες τοῦ Μεγάλου Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Ὁ Ἅγιος ἔζησε στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας.
Μέ τό βιβλίο παρέχεται πλῆθος πληροφοριῶν γιά τήν μεγάλη σέ διάρκεια περίοδο τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως καί σέ πολλά σημεῖα τοῦ βιβλίου περιγράφονται μέ ἐπιτυχία τά χαρακτηριστικά τῆς ὁμολο-γιακῆς στάσεως τοῦ Ἁγίου.
Ὡστόσο, πολλές ἀπό τίς θέσεις τοῦ Ἁγίου τίς παρερμηνεύει ὁ συγγραφέας καί πολλά ἱστορικά καί πραγματικά γεγονότα δέν τά ἐντάσσει στό γενικότερο πλαίσιο τῆς διαχρονικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς διδασκαλίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Γιά παράδειγμα εἶναι παντελῶς ἀνιστόρητες καί θεολογικά ἐλλειματικές οἱ θέσεις του ὅτι κατά τήν περίοδο τοῦ διωγμοῦ τῆς πίστεως ὑπάρχει ἀπουσία ὀρθοδόξου Συνόδου (σελ. 220). Γράφει:
"Ἐφ' ὅσον, ὅπως προαναφέραμε, οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἔχουν ἐκδιωχθῆ ἀπό τούς θρόνους των καί ἔχουν τοποθετηθῆ σ' αὐτούς αἱρετικοί, δέν ὑπάρχει ὀρθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία κατευθύνει τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας. (αὐθαίρετο !!!) Ὑπῆρχαν, κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας διεσπαρμένοι ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, καί μάλιστα ἅγιοι καί ὁμολογητές, ἀλλά δέν λειτουργοῦσαν συνοδικά λόγῳ τοῦ διωγμοῦ. (ἀμάρτυρο!!!). Ὁ ἀγώνας των καί ἡ ποιμαντική των φροντίδα ἦταν νά στηρίζουν τό ποίμνιο στήν ὀρθή πίστι καί φυσικά νά θυσιάζωνται χάριν αὐτῆς." (Ἀπαράδεκτος ὁ περιορισμός αὐτός τοῦ ἔργου τῶν ἐπισκόπων, ὅπως θά δοῦμε στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία!!!).
Οἱ θέσεις αὐτές εἶναι ἀπαράδεκτες ἀπό ἱστορική καί θεολογική ἄποψη.
Εἶναι σάν νά μᾶς λέει ὁ συγγραφέας ὅτι τόν καιρό τῆς αἱρέσεως δέν ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία.
Τό λάθος αὐτό τό κάνει, γιατί ταυτίζει τήν Ἐκκλησία μέ τούς θρόνους, μέ τίς ἐπίσημες συνεδρίες καί τίς τακτικές συναθροίσεις τῶν ἐπισκόπων, ὅπως αὐτές καθιερώθηκαν στήν ἀντίληψη τῆς φραγγοκρατούμενης Νέας ἐκκλησίας.
Δέν βλέπει τήν ἐκκλησία στήν οὐσία της καί στήν θεολογική της βάση.
Ἀφοῦ μέ αὐθαίρετη ἑρμηνεία "ἀπα-γορεύει" στούς ὀρθοδόξους νά συστήσουν ὀρθόδοξη σύνοδο, ἀφοῦ ὑπάρχει ... αἱρετική!... καί "στούς θρόνους τῶν ὀρθοδόξων ἔχουν τοποθετηθῆ αἱρετικοί".
Αὐτές οἱ θέσεις τοῦ π. Τρικαμηνᾶ εἶναι καινοφανεῖς καί αἴολες.
Οἱ θέσεις του δέν στηρίζονται στούς Θεοφόρους Πατέρες, στήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐμεῖς δέν δημιουργήσαμε Νέα Ἐκκλησία.
Οἱ καινοτόμοι ἔφυγαν ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τίς καινοτομίες τους, τόν Νεοημερολογιτισμό καί τόν ὀλέθριο παναιρετικό Οἰκουμενισμό.
Οἱ Πατερικές θέσεις συνοψίζονται στό Πατερικό:
"κἄν πάνυ ὀλίγοι μείνωσι ἐν τῇ ἀληθείᾳ καί τῇ Ὀρθοδοξίᾳ, οὗτοί εἰσιν Ἐκκλησία καί Σῶμα Χριστοῦ"
καί στό ὅτι
"ἡ Ἐκκλησία ἐστίν καί ἐν δυσίν καί τρισίν Ὀρθοδόξοις ὁριζομένη".
Ἐάν, λοιπόν, στήν αἵρεση τοῦ φρικώδους Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμε-νισμοῦ δέν ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀποδείξαμε στό προηγούμενο τεῦχος τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" -πάντα κατά τήν διδασκαλία τῶν Θεοφόρων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων-, τότε ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται σέ αὐτούς πού ἔμειναν πιστοί στήν Ὀρθοδοξία.
Σέ μᾶς δηλ. τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου. Σέ ὅσους συνεχίζουν τήν ζωή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μετά τήν Νεοημερολογιακή ἀλλαγή.
Ἡ Ἐκκλησία μας πού ἔχει τό Πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς, ἔχει καί τό δικαίωμα τῆς χειροτονίας ἐπισκόπων καί τοῦ καθαγιασμοῦ τοῦ Ἁγίου Μύρου καί τῆς τελέσεως ὅλων τῶν μυστηρίων, γιατί εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα κατ' ἐξοχήν μετά ἀπό τούς πρώτους ἐκείνους αἱρετικούς, "οἵτινες ἔσχον τήν χειροτονίαν ἐκ τῶν Πατέρων", κατά τόν Μέγαν Βασίλειον.
Οἱ διάδοχοι, τῶν πρώτων ἐκείνων σχισματο-αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν καί οἱ διάδοχοι τῶν διαδόχων τῶν πρώτων αἱρετικῶν, οἱ σημερινοί Νεοημερολογίτες - Οἰκουμενιστές αἱρετικοί, στεροῦνται ἀπο-στολικῆς διαδοχῆς καί ἀποτελοῦν ἐκκλησία του Σατανᾶ καί συναγωγή πονηρευομένων.
Διδάσκει ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας:
"Οἱ μέν γάρ πρῶτοι ἀναχωρήσαντες, παρά τῶν Πατέρων ἔσχον τάς χειροτονίας, καί διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν αὐτῶν εἶχον τό χάρισμα τό πνευματικόνû οἱ δέ, ἀπορραγέντες, λαϊκοί γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον τήν ἐξουσίαν, οὐκέτι δυνάμενοι χάριν Πνεύ-ματος ἁγίου παρέχειν, ἧς αὐτοί ἐκπεπτώκασιû διό, ὡς παρά λαϊκῶν βαπτιζομένους τούς παρ' αὐτῶν, ἐκέλευσαν ἐρχομένους ἐπί τήν Ἐκκλησίαν, τῷ ἀληθινῷ βαπτίσματι, τῷ τῆς Ἐκκλησίας ἀνακαθαίρεσθαι..." (1ος Κανόνας).
Ἐφ' ὅσον καί ὁ π. Τρικαμηνᾶς προέρχεται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν, χρήζει ἀποκαταστάσεως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τούς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι εἶναι καί θρόνων καί τρόπων διάδοχοι τῶν Πατέρων.
Τά πράγματα, λοιπόν, δέν εἶναι ἔτσι ὅπως τά παρουσιάζει ὁ π. Τρικαμηνᾶς. Αὐτά πού γράφει εἶναι ἀπαράδεκτα καί καινοφανῆ.
Αὐτούς δέ πού ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον μετανοοῦν, διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὄχι ὅμως ἀκρίτως, ἀλλά νά δοκιμάζονται, ἐάν ἐπιδεικνύουν ἀληθινή μετάνοια καί ἐάν ἔχουν ὡς συμμαρτυρία τους τήν σπουδή γιά τήν σωτηρία τους (5ος Κανόνας).
Γιαὐτό, ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν δέχεται οὔτε τούς Ἐγκρατίτες, οὔτε τούς Σακκοφόρους, οὔτε τούς Ἀποτακτίτες, ὅπως τούς Ναυατιανούςû γιατί γιά ἐκείνους ἐκφωνήθηκε κανόνας, ἄν καί διαφορετικός, γιά αὐτούς ὅμως ἐπικράτησε σιωπή. Αὐτούς, λοιπόν, ἐμεῖς τούς ἀναβαπτίζουμε, διδάσκει ὁ Ἅγιος, ἔστω καί ἐάν αὐτό ἀπαγορεύτηκε σέ σᾶς, ὁ ἀναβαπτισμός δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς ἰσχύουν τά ἴδια καί στήν Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, ἕνεκα κάποιας οἰκονομίας, ἀλλά ὁ λόγος μας νά ἔχει ἰσχύν, ἐπειδή ἡ αἵρεσή τους εἶναι ἀποβλάστημα τῶν Μαρκιωνιστῶν, ἐπειδή βδελύσσονται τόν γάμον καί ἀπο-στρέφονται τόν οἶνον καί θεωροῦν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ μολυσμένη, δέν τούς δεχόμεθα στήν Ἐκκλησία, ἐάν δέν βαπτισθοῦν στό βάπτισμά μας.
Παρά τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχει προηγηθεῖ ἀπόφαση καί κανόνας ἤ καταδίκη γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν τούς δέχεται. Τούς θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά βαπτισθοῦν καί ὁρίζει ὅτι πρέπει νά ἰσχύσει ὁ λόγος του. (47ος Κανόνας).
Ἐτσι καί οἱ Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές, ψευδεπίσκοποι, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, στεροῦνται καί οἱ ἴδιοι τοῦ ἀληθινοῦ βαπτίσματος. Οὔτε σέ ἄλλους μποροῦν νά μεταδώσουν τήν Χάρη, λαϊκοί γενόμενοι, κατά τόν Οὐρανοφάντορα, ὡς ἄλλα ἀποβλαστήματα καί αὐτοί ἀφ' ἑνός μέν τῶν Ἀρειανῶν, τῶν μή δεχομένων τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, -ἐπειδή Τόν ὑποβιβάζουν σέ κτίσμα καί σέ ψευδοθεό, ἰσόθεο τῶν δαιμόνων πού προσκυνοῦν οἱ βουδιστές, οἱ μωαμεθανοί, οἱ μάγοι καί οἱ ἰνδιάνοι, μέ τούς ὁποίους συμπροσεύχονται σέ κάθε εὐκαιρία- καί ἀφ' ἑτέρου τῶν Πνευματομάχων, γιατί ἀντιμάχονται τό ἔργον τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τήν Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Λατινο-Προτεσταντῶν, ὡς ἑνούμενοι μέ αὐτούς στήν πράξη μέ διακοινωνία μετά ἀπό ἐπίσημες συμφωνίες.
Ὁπότε τί ἱερωσύνη ἔχουν;
Ὅταν ἐπί ἕνα αἰῶνα εἶναι ἀποσχισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων μας καί κοινωνοῦν τῆς δαιμονικῆς πλάνης τῆς πανθρησκείας καί τοῦ θανατηφόρου δηλητηρίου τοῦ Οἰκουμε-νισμοῦ.
Ὡς διάδοχοι τῶν πρώτων πού ἔκαναν τήν ἀρχή τῆς αἱρέσεως καί χωρίστικαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, οἱ ψευδεπίσκοποι αὐτοί,
"ἀποστάντες, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ' ἑαυτούςû ἐπέλιπε γάρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τήν ἀκολουθίαν".
Ὁπότε καί ὁ π. Τρικαμηνᾶς καί ὅσοι ἀποτειχίζονται ἀπό τούς Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές καί προέρχονται ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν λαϊκοί, ὡς ἀπορραγέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού δέν εἶχαν κατά τόν Οὐρανοφάντορα, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν τήν ἐξουσίαν, δέν μποροῦσαν νά παρέχουν οὔτε σέ ἄλλους Χάριν Ἁγίου Πνεύματος, ἀπό τήν ὁποίαν ἐκεῖνοι ἐξέπεσαν.
Ποιός, λοιπόν, θά τούς ἀπο-καταστήσει, ὅταν μάλιστα παραμένουν στό σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, γιατί αὐθαίρετα καί ἀντίθετα πρός τούς Πατέρες, τό Νέο Καλλενδάριο δέν τό θεωροῦν καί μεγάλο πρᾶγμα!
Ὁ π. Τρικαμηνᾶς καί οἱ τελευταία ἀποτειχισθέντες ὑπό τόν θεολόγον κ. Παναγιώτην Σημάτην, στό Αἴγιο, ἀκολουθοῦν ἐπικίνδυνους δρόμους, ἔξω ἀπό τήν ἑνιαία καθολική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν ἀκολουθοῦν τόν δρόμο πού ἀκολούθησε ἡ Ἐκκλησία ἀπό τήν ἀρχή. Μετά δηλ. τήν Νεοημερολογιακή ἐπάρατη ἀλλαγή τοῦ 1924. Δρόμο πού ἀκολούθησαν τόσα ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων, ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων καί πιστῶν ἐπί ἕνα σχεδόν αἰῶνα.
Οἱ Καινοτόμοι Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές ἀπό τό 1924 δίωκαν τούς Ὀρθοδόξους. Ὅλους δηλ. τούς Χριστιανούς πού ἀρνήθηκαν νά φραγγέψουν, νά ἀκολουθήσουν τό φράγγικο ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα. Ὁδηγοῦσαν τούς Ὀρθοδόξους στίς φυλακές, γκρέμιζαν τίς ἐκκλησίες τους, ἀποσχημάτιζαν τούς εὐσεβεῖς λευίτες καί τούς ὁδηγοῦσαν στή ἐξορία. Ἔφτασαν οἱ αἱρετικοί μέχρι καί στήν ἀνατροπή τῶν Ἐπιταφίων καί στήν βεβήλωση τῶν Τιμίων Δώρων, χύνοντάς τα στό ἔδαφος ἐν ὥρᾳ τελέσεως τῆς φρικτῆς ἱερουργίας καί ἐπισωρεύοντας τήν ὀργήν τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως.
Εἶναι, βέβαια, ἄξια, κατ' ἀρχάς, ἐπαίνου ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλά παρα-μένουν οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἐξ ἡμισίας Ὀρθόδοξοι, γιατί ἀκολουθοῦν τό Νέο φράγγικο Καλενδάριο.
Στό κείμενο τῆς ἀποτειχίσεώς τους δέν ἀναφέρουν τίποτε γιά τούς ἐπί ἕνα αἰῶνα συνεχιζόμενους μέχρις αἵματος καί θανάτου ἀγῶνες τῶν Ὀρθοδόξων. Λές καί ἡ αἵρεση προέκυψε ξαφνικά τό 2011!
Εἶναι ἐσφαλμένες οἱ θέσεις τους, γιατί τό Νέο δέν ἀποτελεῖ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀλλά συναγωγή τοῦ Σατανᾶ καί ἐκκλησία πονηρευομένων, κατά τούς Πατέρες μας,
- ἀπό τής ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου τό 1924,
- ἀπό τής αἱρετικῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, πού γνωστοποιήθηκε μερικά χρόνια ἀργοτερα,
- ἀπό τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1965, ἀπό τόν μασῶνο καί τυμπανιαῖο ψευδοπατριάρχη Ἀθηναγόρα,
- ἀπό τῆς θεσμικῆς συμμετοχῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ (τῶν "ἐκκλησιῶν"),
- ἀπό τά οὐνιτικά συλλείτουργα τῶν διαδόχων τοῦ Ἀθηναγόρα, Δημητρίου καί Βαρθολομαίου,
- ἀπό τίς πανδαιμονιακές καί πανθρησκειακές συμπροσευχές τῶν Μελετίων Καλαμαράδων καί τῶν Χριστοδούλων στήν Καμπέρα, στό Χαράρε, στό Βανκοῦβερ, στό Νέο Δελχί, τῶν Βαρθολομαίων στή Γροιλανδία καί τόν ἐρχομό τοῦ δικέρατου γίγαντα τῆς Ρώμης στήν Ἀθῆνα, ἐπί Χριστοδούλου τοῦ ψευδοεπισκόπου, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου,
- ἀπό τῆς ὑπογραφῆς κοινῶν συμφωνιῶν μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους στό Μπάλαμαντ καί τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ τῆς Ἑλβετίας,
- ἀπό τῆς ἐπίσημης συμφωνίας καί τῆς διακοινωνίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας μέ τούς Μονοφυσίτες,
- ἀπό τῆς οὐνίτικης "λειτουργίας" στή Ραβέννα τοῦ π. Βαρθολομαίου καί τοῦ οὐνιτικοῦ συλλείτουργου στόν Ἅγιο Γεώργιο στήν Πόλη τοῦ π. Βαρθολομαίου μέ τόν ἀντίχριστο Πάπα Ράτσινγκερ...
Ὁπότε, πολύ ὄψιμα, χρησιμο-ποιώντας ἀντιπατερική ἐπιχειρηματολογία οἱ ὑπό τόν π. Τρικαμηνά καί τόν θεολόγο κ. Π. Σημάτη, κόβουν μέν τό μνημόσυνο καί καλά κάνουν, ἀλλά παραμένουν στό Νέο, ἀνεπίσκοποι.
Παραμένουν εἰσέτι ἀκέφαλοι, κιν-δυνεύοντας νά περιπέσουν στήν αἵρεση τῶν ἀκεφάλων τοῦ Σευήρου, ἄν δέν ὑπαχθοῦν σέ Σύνοδο καί Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο. Οἱ ἴδιοι χαρακτήρισαν ὀρθά τούς ἐπισκόπους τοῦ Νέου, σύμφωνα μέ τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, ψευδευπισκόπους.
Ἐάν, ὄντως, εἶναι ψευδεπίσκοποι -ὅπως κατά τούς Θεοφόρους Πατέρες καί τό ἀληθινό νόημα τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ τούς ἀποδεικνύουμε ὅτι εἶναι-, εἶναι ψευδεπί-σκοποι ἐξ ἀρχῆς! Καί ὄχι μόνον κατά τόν ΙΕ΄ ὄφειλαν νά ἀποτειχιστοῦν, ἀλλά καί κατά τόν 31ο Ἀποστολικόν Κανόνα.
Τόσα χρόνια βρίσκονταν σέ κοινωνία μέ τήν αἵρεση καί τήν συναγωγή τοῦ Σατανᾶ, τήν ψευδοεκκλησία τῶν πονηρευομένων!
Σέ τόσο μακροχρόνιους, ἐπί ἕνα σχεδόν αἰῶνα, ἀγῶνες, χρειάζεται πνευματική ἡγεσία ἀναμφισβήτητα.
Χρειάζεται Σύνοδος ἐπισκόπων. Χρειάζονται νέες χειροτονίες νέων
ἐπισκόπων καί ἱερέων, ἰδιαίτερα ὅταν δέν ὑπάρχει ἄλλη τοπική ἐκκλησία πού νά
μήν ἀκολουθεῖ τήν αἵρεση καί νά μπορεῖ νά παράσχει συνδρομή στούς ἀγωνιζομένους
Ὀρθοδόξους, ὅπως ἔγινε στό παρελθόν, π.χ. στήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, ὅπου ἡ
Δύση δέν εἶχε πέσει στήν αἵρεση!
Πῶς δηλ., θά ὑπάρξει διαδοχή στή ἀρχιερωσύνη καί ποῦ θά βρεθοῦν οἱ ἱερεῖς, γιά νά καθαγιάζουν τό ποίμνιο καί νά τελοῦν τήν Θεία Εὐχαριστία, ὅταν αὐτό αὐξάνεται συνεχῶς καί ἀνέρχεται στό ἕνα περίπου ἑκατομμύριο στή χώρα μας, κατά τήν ἐπιτροπή ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τοῦ ΟΗΕ;
Πῶς θά ἐγκαινισθοῦν οἱ Ἐκκλησίες; Πῶς θά καθαγιασθεῖ τό Ἅγιον Μῦρον γιά τίς βαπτίσεις;
Πῶς θά ἐκδικάζονται τά ἀναφυόμενα προβλήματα, πού προκύπτουν μέ τούς κληρικούς πού ἀτακτοῦν, σέ πρῶτο καί σέ δεύτερο βαθμό καί ἀπό ποιά ἐκκλησιαστικά δικαστήρια;
Πῶς θά ἀντιμετωπίζονται οἱ σχέσεις μέ τήν συντεταγμένην Πολιτείαν, πού ζητεῖ συγκροτημένην Σύνοδον γιά τήν ἐπίλυση ἄπειρων καθημερινῶν διοικητικῶν προβλημάτων;
Ἔσφαλαν ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων ἀπό τό 1924 ὄχι μόνον στήν Ἑλλάδα μας ἀλλά καί στό ἐξωτερικόν;
Ἔσφαλαν οἱ τρεῖς μεγαλύτεροι Ἅγιοι καί Ὁμολογητές τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, Ἅγιος Φιλάρετος, Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καί Ἅγιος Ἀνδρέας τοῦ Νέου Ντιβέγιεβο καί ὁ πολύς Ἀντώνιος τοῦ Κιέβου, πρῶτος Μητροπολίτης τῶν Ρώσσων πού συγκρότησαν Σύνοδο καί ἀποτέλεσαν τήν συνέχεια τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας στήν Διασπορά, ἐφ' ὅσον τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας εἶχε ὑποδουλωθεῖ στόν ἀντίχριστο Σιωνιστικό-Μπολσεβικισμό;
Ἔσφαλεν ὁ πολύς Ἅγιος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, πού εὐωδίασε τό λείψανό του;
Ἔσφαλε ἡ μεγαλύτερη ἀσκητική μορφή τοῦ Ἁγίου Ὄρους στά χρόνια μας, ὁ ὅσιος Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής;
Ἔσφαλαν ὁ Ὅσιος Εὐγένιος ὁ Λεμονῆς, ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης, ὁ γερο-Ἀββακούμ ὁ ἀνυπόδητος, ὁ πατήρ Ἰωάννης τῆς Ἀμφιάλης, ὁ παπα-Μόδεστος στήν Κερασιά, ὁ παπα-Ἰωακείμ στόν Ἅγιο Νεῖλο, ὁ παπα-Εὐθύμιος στήν Μονή Ἐσφιγμένου, ὁ παπα-Ἐφραίμ καί ὁ παπα-Συμεών στήν Ἁγία Ἄννα, οἱ προορατικοί καί ὅσιοι Γεροντάδες μας, πού ἡ εὐχή τους τρυποῦσε τήν πέτρα, κατά τήν ἁγιορείτικη διάλεκτον;
[1] Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλ. ζ΄, σελ. 116.
[2] Ἀ. Καλόμοιρου, "Τὸ Σύγκριμα", 1976, κείμενον π. Ἐφραίμ, (νῦν ἐπισκόπου), τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, σελ. 86.
[3] Δηλ. θέλουν νά μᾶς ποῦν ὅτι δέν εἶναι αἱρετικοί! Ὅπως ἔχουμε ἀποδείξει καί στό παρελθόν καί μέ τό παρόν ἄρθρο ἀνασκευάζουμε τίς πλανεμένες ἀπόψεις τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὁ Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός εἶναι αἵρεση, καί ὅσοι ἐν γνώσει ἀκολουθοῦν Νεοημερολογίτες - Οἰκουμενιστές ποιμένες ὑπόκεινται στό ἴδιο κρῖμα μέ αὐτούς καί ἀναθεματίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία.
[4] PG 99, 1106. Σέ συμφωνία ἐπικαλεῖται ὁ Ἅγιος Θεόδωρος καί τούς Ἁγίους Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο! Βλ. ἰδιαίτερη ἑρμηνεία καί ὅλο τό σχετικό κείμενο στό τεῦχος τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" Φθινόπωρο 2010.
[5] Τό λείψανό του βγῆκε ἀδιάφθορο κατά τήν ἐκταφή του. Καί ἤδη ὁ Ἅγιος ἄρχισε νά θαυματουργεῖ παγκοσμίως.
[6] Σύγκρινε "Διασάφησις ποιμαντορικῆς ἐγκυκλίου Σεβασμιωτάτου π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, 18.01.1945" , σελ.7.
[7] Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς δίδασκε τοὺς Ὀρθοδόξους, νὰ μὴν ἐπικοινωνοῦν μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ψευδένωση τῆς Φλωρεντίας (1439), καὶ ἔλεγε "Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως."
[8] Σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν.
[9] Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 91, ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄ Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα.
[10] Βλ. Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆς διαφωτιστικά:
Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ ἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν, μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.
-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:
πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστοςû αἰτῶ δέ μαθεῖν, καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.
-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.
-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡ ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην τῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθῆναι καί διδαχθῆναιû τά πλημελήμματά καί ἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...
-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου ἀκοῦσαι λέγοντοςû "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντοςû "τάς βεβήλους κενοφωνίας παραι-τεῖσθαι"û τί βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγειν Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱ ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καί νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων! Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!)
-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν, ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμενû καί διά τοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημελημμάτων ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης ἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί κακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περί τούτου...." Πρακτικά Συνόδων, Τόμ. Β΄, σελ. 742, (242).
Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως, προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ... ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.
Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίανû ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... " Αὐτ. σελ. 729 "(220).
Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος, (ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός ὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον ὑμῶνû δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήνû ζητήσατέ με καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅ ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...
-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπενû οἵ ποτε κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς ἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτ. σελ. 731 (231).
Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπονû ἀλλά τούς παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ. Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας.
-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν ταυτῇ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον: Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...
-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ, ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπό αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).
Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι νά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν (εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται ἐπισταμένως ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς γιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος ἄν θά γίνουν δεκτοί!
Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν ὅτι ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν... τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα! Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.
Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ, -(πάντοτε πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς συνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νά συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς ἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.
Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας.
[11] Ὁ ιγ΄τῆς Ἀντιοχείας ἀναφέρεται σέ κανονική παράβαση καί τά πράγματα ἔχουν, ὅπως τά ἀναλύει ὁ Νεόφυτος ὁ Καυσοκαλυβίτης. Στό σημεῖο αὐτό δέν ὑφίσταται διαφωνία, ἀφοῦ ξεκάθαρα τονίζει ὁ Κανόνας "ὑπέχειν τήν προσήκουσαν δίκην". Καί γιά κανονικά παραπτώματα, ὅταν κάποιος καθαιρεθεῖ, δέν χάνεται ἡ ἱερωσύνη ὡς ἀνεξάλειπτη, βλ. Ἁγίου Νικοδήμου ὑποσ. 1 στόν ΚΗ΄ Ἀποστολικόν, σελ. 27 στό Ἱερό Πηδάλιο.
Ὁ α,΄ ὅμως, τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται σέ πτώση περί τήν πίστη, καί τόν πεπτωκότα Μητροπολίτη θεωρεῖ ὅτι
α) δέν δύναται νά διαπράττει τι οὐδαμῶς, εἶναι δηλ. ἀνυπόστατη ὁποιαδήποτε ἐκκλησιαστική ποινή ἤθελε ἐπιβάλλει κατά τῶν Ὀρθοδόξων, γιατί πῶς θεωρεῖται ἀνυπόστατη, ἐάν εἶχε ἱερωσύνη,
β) καί ὅτι ὑπάρχει πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὑπό τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό ἐδῶ καί πέρα, ἐκβεβλημένος. Διαπιστωτικά, ὡστόσο, καί σύμφωνα μέ τήν ἀπόφαση τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θά ὑπόκειται στήν ἐξουσία καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Μητροπολιτῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ἐκβληθεῖ καί ἐπίσημα ἀπό τόν ἐπισκοπικό βαθμό. Δέν ἔχουν δηλ. διακριτική εὐχέρεια οἱ ἐπιχώριοι Μητροπολίτες νά ἀποφασίσουν διαφορετικά, ἐάν ὄντως ἀποστάτησε ἀπό τήν ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί προστέθηκε στό συνέδριο τῆς ἀποστασίας ἤ ἐφρόνησε τά τοῦ Κελεστίου.
Αὐτό φαίνεται πιό καθαρά ἀπό τόν β΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, πού δέν θέτει τούς τῇ ἀποστασίᾳ προστιθεμένους ἤ τούς προσπαθοῦντες νά προστεθοῦν σ' αὐτήν ἐπισκόπους σέ κρίση ἄλλων ἐπισκόπων, ἀλλά ἡ ἁγία Σύνοδος θεωρεῖ αὐτούς ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἀποξενωμένοι τῆς ἱερωσύνης καί ὅτι ἐκπίπτουν τοῦ ἱερατικοῦ βαθμοῦ.
Κατά τόν Μέγαν Θεολόγον Ἅγιον Νικόδημον ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό ἄκυρο καί στό ἀνυπόστατο. Τονίζει ὁ Ἅγιος ὅτι ἄν, σύμφωνα μέ τόν ιγ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς Ἀντιόχειας, οἱ χειροτονίες καί οἱ ἄλλες ἱεροπραξίες πού κάνει παρ' ἐνορίαν κάποιος ἐπίσκοπος εἶναι ἄκυρες, πόσο μᾶλλον θά εἶναι ἄκυρα καί ἀνύπαρκτα τά τολμηθέντα ἔργα τοῦ δικαίως καί νομίμως καθαιρεθέντος. Γιαὐτό τό λόγο ὑποστηρίζουν μερικοί ὅτι τά μυστήρια πού κάνει ὁ καθηρημένος ἱερέας εἶναι ἄκυρα καί παντελῶς ἀνύπαρκτα, καί γιαὐτό ὑπάρχει ἀνάγκη νά γίνουν ἀπό τήν ἀρχή, σάν νά μήν ἔγιναν τελείως. "Ὁ μέν γάρ δικαίως καθαιρεθείς καί ἐσωτερικῶς ἀπό λόγου του, διά τήν ἀναξιότητά του, καί ἐξωτερικῶς ἀπό τήν σύνοδον, ἔχασε τήν ἐνέργειαν τῆς ἱερωσύνης." Καί ὁ Μέγας Βασίλειος στόν γ΄ Κανόνα του λέγει ὅτι ὁ ἅπαξ καθαιρεθείς Διάκονος διαρκῆ ἔχει τήν δίκην τῆς καθαιρέσεωςû καί ἁπλῶς ἅπαντες οἱ τήν πρός θάνατον ἁμαρτίαν ἁμαρτάνοντες κληρικοί, τοῦ βαθμοῦ κατάγονταί φησιν, ἐν τῷ λβ΄ αὐτοῦ Κανόνι, καί οὐκ ἀποδίδεται πλέον εἰς αὐτούς ὁ κλῆρος καί ἡ ἱερωσύνη, εἰ δέ οὐκ ἀποδίδεται, δῆλον ὅτι καί αἱ ἱεροπραξίαι, ὅπου ἤθελαν κάμει, λογίζονται ὡσάν νά ἔγιναν ἀπό λαϊκούς, εἰς τόν ὁποίων τόν τόπον αὐτοί ἐπερρίφθησαν. Καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει πώς ὁ καθηρημένος ἱερεύς δέν κάμνει κανένα ἔργον ἱερατικόν, ἀλλά κοσμικός εἶναι, καθώς τό πρότερον, καί Χάριν Ἁγίου Πνεύματος δέν ἔχει, διατί ἐπάρθη ἀπό αὐτόν. Γιά τούς δικαίως καθηρημένους καί τίς ἱεροπραξίες πού θά τολμήσουν νά κάνουν αὐτοί, ἐξηγεῖ ὁ Μέγας Ἅγιος, ὅτι ὁ στ΄ Κανών τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς λέγει ἄκυρη τήν χειροτονία τοῦ ἀπολύτως χειροτονηθέντος, ὄχι δηλ. ἀνύπαρκτη καί ἀνυπόστατη, οὔτε γιατί εἶναι ἀνύπαρκτα καί ἀνυπόστατα ὡς μή ὄντα τά ὑπ' αὐτοῦ ἐνεργηθησόμενα μυστήρια, ἀλλά ἐπειδή μένει ἀργή καί δέν τίθεται σέ ἐνέργεια καί πράξη. Ἔτσι, λοιπόν, καί τά ἄκυρα πού διορίζει ὁ ιγ΄ Κανών τῆς Ἀντιόχειας πρέπει νά νοηθοῦν καί νά ἐκληφθοῦν, ὅπως ἡ Ἁγία Δ΄ Οἰκουμενική τά ἐννόησε καί τά ἐξέλαβε, καί ὄχι ὅπως τά ἐννοοῦν καί τά ἐκλαμβάνουν οἱ ἀνωτέρω.
Σύνοδος δέ πού ἔγινε ἐπί τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰωάννου τοῦ Κομνηνοῦ καί ἐπί Πατριάρχου Μιχαήλ τοῦ Ὀξείτου τό ἔτος 1143, στήν Κωνσταντινούπολη, κατηγορεῖ τόν Λονέτιον, γιατί βάπτισε γιά δεύτερη φορά ἐκεῖνον, πού βαπτίσθηκε ἀπό ἱερέα καθηρημένον γιά φανερά ἐγκλήματα, γιατί νόμισε ὅτι δέν εἶναι τέλειο τό βάπτισμα, πού τέλεσε ὁ καθηρημένος ἱερεύς. Ἡ γνώμη αὐτή τοῦ Ἁγίου ἐνισχύεται, ἐκτός ἀπό τήν ἀναφερθεῖσα σύνοδο, καί ἀπό τόν Ἰωσήφ τόν Βρυέννιον, στήν ἐπιστολή του πρός Νικῆταν, πού λέγει ὅτι εἶναι ἅγια καί τέλεια τά παρά τῶν καθηρημένων τολμηθέντα, ἐπίσης ἐνισχύεται καί ἀπό τόν σοφό Εὐγένιο Βούλγαρι, πού φέρνει ὡς συνήγορο καί τόν Νικόλαο Καββάσιλα.
Ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τίς ἱεροπραξίες τῶν αἱρετικῶν, αὐτές θεωροῦνται ἀπό τόν Ἅγιο Νικόδημο ὡς μή οὖσαι, δηλ. ἀνύπαρκτες, καί ἀνυπόστατες. Βλ. σελ. 29, ὑποσ. 1, στήν ἑρμηνεία τοῦ ΚΗ΄ Ἀποστολικοῦ.
[12] Ὁ Ἅγιος, ὅπως εἴδαμε, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο:
"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ Θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, -(σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν)-, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου