Ὁ σκοπός τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀναφορικά μέ τό Ἑορτολόγιον, ἦταν ὁ κοινός ἑορτασμός τῶν ἑορτῶν ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς. Μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Καλενταρίου διεσπάσθη ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἐκ τούτου τό θέμα εἶναι δογματικόν.

 

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει καί διδάσκει, συγκεφαλαιώνοντας ὅλους τούς πρό αὐτοῦ Πατέρες καί ἐκφράζοντας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τήν γνώμην τῆς Ἐκκλησίας τά ἑξῆς θαυμάσια:

«ἐπειδή εἰς τήν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν, πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν, ἐδέχθη τόν διορισμόν ὁποῦ ἐκεῖνοι ἔκαμαν. Λοιπόν, ἔπρεπε, κατά τόν Χρυσόστομον, νά προτιμήσουν καί οἱ Λατίνοι τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερον ἀπό τήν παρατήρησιν τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλ. ὅπου ἐκατέβη τώρα εἰς τάς 11 Μαρτίου, οὖσα ἐπί τῆς πρώτης συνόδου εἰς τάς κα΄ (21) Μαρτίου, ἕνδεκα ἡμέρες ἦταν ἡ διαφορά τότε, ἐνῶ σήμερα εἶναι δεκατρεῖς) καί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα μέ ἡμᾶς τούς Γραικούς, καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίους ἐκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρας, ὁποῦ ἐνομοθέτησαν τοῦτο κατά θεῖον φωτισμόν, νομίζοντες τούτους ὡς ἀνοήτους καί ὑβρίζοντες εἰς τήν κοινήν μητέρα πάντων ἡμῶν Ἐκκλησίαν, διότι (λέγει ἀκολούθως ὁ χρυσοῦς ρήτωρ), ἄν καί ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, βέβαια δέν ἤθελε κατορθωθῇ τόσον μεγάλον καλόν, ἀπό τήν ἀκριβῆ ταύτην φύλαξιν τοῦ καιροῦ, ὅσον μεγάλον κακόν ἤθελε προξενηθῇ ἀπό τήν διαίρεσιν αὐτήν καί τό σχίσμα τό ἀπό τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή λέγει: «δέν φροντίζει ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν τῶν χρόνων καί ἡμερῶν πάρεξ διά μοναχήν τήν ὁμόνοιαν καί εἰρήνην.»

Ἡ ἀκρβής φύλαξις τοῦ καιροῦ ἡ διόρθωσις τῆς ἰσημερίας ἦταν τό ἐπιχείρημα τῶν Λατίνων, ὅπως ἀκριβῶς κάνει καί ὁ π. Δημήτριος Ἀθανασίου (βλ. κατωτέρω), πού δέν λαμβάνει σοβαρά ὑπόψιν τήν διδασκαλίαν τόσον τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅσον καί τήν διδασκαλίαν τοῦ Χρυσορρήμονος Πατρός!

"Καί βλέπε, ἀγαπητέ, πῶς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζει σχισματικούς τούς Λατίνους διά τί ἐκαινοτόμησαν τό πασχάλιόν τους καί Καλαντάριον, ὄχι διά τί δέν εἶναι τοῦτο, ὅσον κατά τήν ἰσημερίαν ὀρθόν. Διότι καί ἡμεῖς βλέπομεν πῶς ἡ ἰσημερία ἀληθῶς ἔμεινεν ὀπίσω ἡμέρας ια΄(11 τότε, 13 σήμερα), ἀλλά διατί ἐχωρίσθησαν κατά τοῦτο ἀπό ἡμᾶς, τό ὁποῖον εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητον, κατά τόν αὐτόν ἅγιον.»… Ἔγκλημα ἀσυγχώρητον ὀνομάζεται ἀπό τόν ἅγιον Χρυσόστομον ὁ χωρισμός ἀπό τήν κοινήν σύνοδον τῆς Έκκλησίας, παρά τό γεγονός, ὅτι τοῦτο Καλαντάριον (τῶν Λατίνων) εἶναι κατά τήν ἰσημερίαν ὀρθόν."

Στό κείμενον τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου γίνεται ξεκάθαρον, ὅτι περιλαμβάνεται τόσον τό πασχάλιον ὅσον καί τό Καλαντάριον, τά ὁποῖα εἶναι ἀλληλένδετα κατά τόν ἑόρτιον κύκλον τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ. Ὁ Ὅσιος Πατήρ ἐκφράζει τήν γνώμην ὅλων τῶν Πατέρων καί τῶν Συνόδων, τόσον τῶν Πανορθοδόξων, ὅσον καί τῶν Οἰκουμενικῶν. Καί βλέπε τήν ἀπόδειξιν στό καταληκτικόν καί ἀποστομωτικόν κείμενόν του στήν συνέχειαν:

«Ἄς ἠξεύρουν γάρ ὅτι καί αἱ οἰκουμενικαί σύνοδοι, ὅπου μετά τήν πρώτην ἔγιναν, καί οἱ λοιποί Πατέρες, ἔβλεπον ναί καί αὐτοί, ὡς σοφοί ὅποῦ ἤτο, πῶς κατέβη πολύ ἡ ἰσημερία. Ἀλλ’ ὅμως δέν ἠθέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν κα΄ (21ην) Μαρτίου, ὅποῦ τήν ηὗρεν ἡ α΄ σύνοδος, προτιμῶντες περισσότερον τήν συμφωνίαν τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνωσιν, ἀπό τήν ἀκρίβειαν τῆς ἰσημερίας, ἥτις δέν προξενεῖ, οὔτε εἰς τήν εὕρεσιν τοῦ ἐδικοῦ μας Πάσχα καμμίαν σύγχυσιν…).

 

Καί στήν συνέχειαν γράφει ὁ θεοφόρος Πατέρας μας: «… Ὅτι δέ περισσότερον εὐαρεστεῖται ὁ Θεός εἰς τήν τάξιν τοῦ πασχαλίου καί ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ καλανταρίου τοῦ ἐδικοῦ μας, παρά εἰς τήν ἀκρίβειαν τοῦ πασχαλίου καί καλανταρίου τῶν Λατίνων, φανερόν εἶναι ἀπό τά θαύματα ὁποῦ ἔδειξε καί δεικνύει ἕως τώρα δι’ αὐτό.» (1)

Καί μήν μᾶς ποῦν, ὅπως ἀφελῶς καί ἀνοήτως γράφει ὁ π. Ἀθανασίου, (2) ὅτι αὐτά τά εἶπεν ὁ ἅγιος γιά τούς Λατίνους μόνον, καθώς οἱ Νεοημερολογίτες ἄλλαξαν μόνον τό Καλαντάριον καί ὅχι τόν Ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα, πού τό γιορτάζουν μέ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, διότι ἡ ἀδιάψευστη ἱστορία πᾶσαι αἱ Γραφαί καί αἱ πανορθόδοξοι καί τοπικές Σύνοδοι καί πάντες οἱ Πατέρες θεωροῦσαν καί θεωροῦν ἀνέκαθεν ἄρρηκτη τήν ἑνότητα Πασχαλίου καί Ἑορτολογίου! Μέ αὐτό πού ἔκαναν οἱ Νεοημερολογίτες διασποῦν τόν ἐνιαύσιον ἑορτολογικόν κύκλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί στήν οὐσίαν ἔχουν σέ ἰσχύν δύο ἡμερολόγια: ἕνα, τό παλαιόν, ἀναφορικά μέ τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα καί τίς μέ αὐτό συνδεόμενες Κυριακές, (καί πάλιν ὅχι γιά ὅλες τίς ἑορτές, ἀφοῦ τρέχουν μέ ταχύτητα δεκατριῶν ἡμερῶν, ἀναφορικά μέ τίς ἀκίνητες πρίν καί μετά τό Πάσχα), καί ἕνα γιά τόν προσδιορισμόν τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν (ἀναφέρουμε τίς κυριότερες), τῶν Χριστουγέννων τῶν Θεοφανίων, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου καί τοῦ Γενεθλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μέ βάσιν τήν ὁποίαν ἑορτήν τοῦ Γενεθλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου διαμορφώθηκεν ὅλος ὁ ἑορτολογικός κύκλος τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν! 

 

Ἐπειδή δέ συγκρούονται τά δύο ἡμερολόγιά τους, ἑνίοτε καταργεῖται ἡ ἀρχαιότερη νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἤ περιορίζεται σέ δύο τρεῖς μέρες καί οὐδέποτε μέ τό Φράγγικον Καλεντάριον ἑορτάζεται Κύριον Πάσχα, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί Ἅγιον Πάσχα μαζί.

Κατὰ τὴν διαστροφὴν τοῦ πνεύματος ἀλλά καί τοῦ γράμματος τῶν γραφομένων ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀπὸ τὸν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ καί τήν παρερμηνείαν τοῦ π. Δημ. Ἀθανασίου, ἐμεῖς οὐδεμίαν ἄλλην Οἰκουμενικὴν Ὀρθόδοξον Σύνοδον γνωρίζομεν πού νά ἀπεφάσισεν τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Ἑορτολογίου, γιὰ νὰ τήν ἀκολουθήσουμε! Ὅλως ἀντιθέτως, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων πού συνεκλήθησαν τόν 16ον αἰῶνα, ἐκτός τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς καί τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχείας, ἀπεφασίσθη τὸ ἀντίθετον καὶ καταδικάσθηκε ὁποιαδήποτε ἡμερολογιακὴ ἀλλαγή, ὄχι μόνον τοῦ Πασχαλίου ἀλλά καί τοῦ Καλανταρίου!

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Κανόνα τοῦ Πάσχα, λοιπόν, τὸ Πάσχα εἶναι ὁρισμένον ἀπὸ Ὀρθόδοξη καί δή Οἰκουμενικήν Σύνοδον καὶ ἔχει ἐπικυρωθεῖ ἀπὸ ὅλες τὶς ἑπόμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τὶς Πανορθόδοξες, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γιορτάζει, ὅποτε θέλει! Ὅποιος τὸ κάνει, ἀναθεματίζεται, ἀφορίζεται ἢ καθαιρεῖται, ἐάν εἶναι κληρικός!

Ὁ πολύς (ἅγιος) Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ὀνομάζει, ὅμως, αἵρεση, ὄχι μόνον τὴν μετάθεση τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καλενδαρίου (Ἑορτολογίου-Μηνολογίου). Τήν θεωρεῖ ὡς ἕνα τῶν μεγάλων θηρίων ἀντικείμενη καί πολέμια τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας! Ὁ μέγας Μελέτιος Πηγᾶς, πού ἀναφέρεται καί στό ὡς ἄνω ἀπόσπασμα τοῦ Ἁγίου Δοσιθέου, τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καλενδαρίου ὀνομάζει δεκαθήμερον ἔκτρωμα, (δέκα ἡμέρες ἦταν τότε ἡ διαφορά τῶν ἡμερῶν ἀνάμεσα στό Ὀρθόδοξον καί στό Φράγκικον Καλενδάριον καί ὄχι δεκατρεῖς πού εἶναι σήμερα, κατά τόν ἑορτασμόν τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν). Ὁ δέ Ἱερεμίας ὁ Τρανὸς ὀνομάζει τήν Καινοτομίαν τοῦ Νέου Καλενδαρίου παγκόσμιον σκάνδαλον! 

 

Ἀλλὰ ἀρκεῖ ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας μὲ τὸν 1ον Κανόνα της καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ 1848 τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, γιὰ νὰ φραγοῦν οἱ ἀνοήτως ὁμιλοῦντες καὶ μὴ γνωρίζοντες τὴν ἑρμηνείαν τῶν Ὅρων καὶ τῶν ἀποφάσεων τῶν Πατέρων! Θέλουν νά ἀγνοοῦν σκοπίμως οἱ διάφοροι πολέμιοι ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, τὸ τί σημαίνει Σύνοδος στοὺς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, καὶ ποιὰ εἶναι ἡ ξεκάθαρη γνώμη του γιὰ τὸ αἰώνιον Ἑορτολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὸ ὁποῖον ἔχουμε γράψει κατ’ ἐπανάληψιν, ὄχι μόνον ἐμεῖς ὡς ἀνάξιοι καὶ ἀδύναμοι, ἀλλὰ ἄλλοι, πολὺ δοκιμότεροι ἡμῶν ὡς ὁ παπα-Βασίλης ὁ Σακκᾶς, ἱερεύς τότε τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν, ἀλλά καί μέχρι πρόσφατα, λίγο πρίν τήν μακαρίαν κοίμησή του, πού ἔχει κυριολεκτικά κονιορτοποιήσει τὰ φληναφήματα τοῦ οἰκτροῦ καί σχισματο-αἱρετικοῦ Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου καὶ κατ’ ἀκολουθίαν καί τοῦ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, καί τοῦ Στ. Μεσεδάκη, ὁ ὁποῖος τὰ ἀναμασάει ἐσχάτως... Τὰ τελευταῖα κείμενα τοῦ παπα-Βασίλη τοῦ Σακκᾶ, ἀνατρεπτικά τῶν φληναφημάτων τῶν σχισματο - αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, τά ἔχουμε δημοσιεύσει καί σέ πρόσφατα τεύχη τῶν "Κολλυβάδων" καί ὁ εὐσεβής ἀναγνώστης μπορεῖ νά τά ἀναζητήση καί στήν ἱστοσελίδα μας: orthway.org ! 

 

Σιγγίλιον, αὐτόγραφον τοῦ Μελετίου Πηγᾶ

 

Δημοσιεύσαμε, ὅμως, σέ συνέχειες καί τό μεγάλης ἱστορικής σημασίας Σιγγίλιον, αὐτόγραφον τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, ἀδιαμφισβήτητο και πιστοποιημένο ἀπό την Ἐθνικήν μας βιβλιοθήκην, (φέρει καί τά ὑδατογραφήματα τῆς Ἐθνικῆς Βιλιοθήκης καί τίς σφραγίδες της), πού καταρρίπτει τόν μῦθον τῶν Νεοημερολογιτών περί τῶν τάχα πλαστῶν σιγγιλίων τοῦ τέλους τοῦ 16ου αἰῶνα, (ὅτι δῆθεν αναθεμάτιζαν μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα καί ὄχι καί τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ἐκκλησίας καί ὅτι δῆθεν ὁ Ἰάκωβος ὁ Νεοσκητιώτης προσέθεσε ἀυθαιρέτως τό ἀνάθεμα γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Μηνολογίου-Ἑορτολογίου!), ἀφοῦ στό πρωτότυπο αὐτόγραφον κείμενον τοῦ μεγάλου Μελετίου Πηγᾶ σαφῶς ἀναφέρεται ἐκτός τοῦ Πασχαλίου καί τό Ἑορτολόγιον! Εἶναι τό κείμενον πού ἀπέστειλαν οἱ δύο πατριάρχες πρός τήν μικράν Ρωσσίαν (Σίλβεστρος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί Ἱερεμίας ὁ Τρανός)!

 

Ὁ κωδικός τοῦ Σιγγιλίου στήν Ἐθνικήν Βιβλιοθήκην περί τοῦ ἡμερολογίου εἶναι: 2347.

 

Τά ἴσα τῆς ἀποκρίσεως +Ἱερεμίας ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κων/πλεως νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης, +Σίλβεστρος ἐλέῳ Θεοῦ πάπας καί πατριάρχης τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας καί κριτής τῆς Οἰκουμένης.

 

Ἐνδοξότατε, ἐκλαμπρότατε, εὐσεβέστατε καί ὀρθοδοξότατε αὐθέντα καί δέσποτα Ὀστροβίας, ἀρχηγέ Λιτβανίας καί Κιοβίας καί κριτά Βλαδιμηρίας, καί οἱ λοιποί ὀρθοδοξότατοι καί εὐσεβέστατοι δεσπόται καί ἄρχοντες πάσης τῆς μικρᾶς Ρωσίας, υἱοί κατά πνεῦμα ἀγαπητοί τῆς ἡμῶν μετριότητος χάριν, ἔλεος, εἰρήνην, εὐλογίαν, ῥῶσιν, ψυχῆς τε καί σώματος, καί πᾶν εἴ τι ἄλλον ἀγαθόν καί σωτήριον παρά Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δοθῆναι τῇ δεσποτικῇ ὑμῶν καί παντί τῷ ὑφ' ὑμῶν χριστωνύμῳ πληρώματι εὐχόμεθα. Ἔφθασε καί εἰς τάς ἀκοάς τῆς ἡμῶν μετριότητος καί πάσης τῆς περί αὐτήν ἱερᾶς τῶν ἀρχιερέων συνόδου, ὅτι καί ἡ αὐτόθι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἡ τῇ αὐτοῦ προνοίᾳ καί χάριτι, μέχρι τοῦ νῦν διατηρουμένη ἀκύμαντος καί ἀστασίαστος, στάσεως οὐ μικρᾶς πρό ὀλίγου καί ταραχώδει συνεταράχθη συγχύσει. Τό δ' αἴτιον, ὅτι καί πάλιν ἡ ἐκκλησία τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ὥστε ταῖς παραλόγοις καί ἀθέσμοις καινοτομίαις χαίρουσα, τοῖς περί αὐτήν ἀστρονόμοις ἀπερισκέπτως συνήνεσε, καί προφανῶς συγκεχώρηκεν. Ὡσάν τό μέν ἐπικρατῆσαν πασχάλιον τῶν χριστιανῶν εἰς οὐδέν λογισθείη ὡς σφαλερόν καί ἀβέβαιον, (ὅπερ μετά τῶν ἁγίων ἀπό τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου καί μέχρι τοῦ νῦν οἵ τε τῆς Νέας Ρώμης τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὑπήκοοι καί οἱ τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἔστερξαν τε ἐκράτησαν, ὡς καρδίας θεωρηθέν καί παρ' ἁγίων καί θεοσόφων ἀνδρῶν τυπωθέν ἄριστα, εἰς κανόνιον θαυμάσιον), ἀντισαχθείη δέ παρ’ αὐτῶν ἄλλο νέον, ὡς αὐτοῖς δοκῇ, οὕτω πως βέλτιον. Οὗ δή γενομένου, τάς μέν ἑορτασίμους ἡμέρας συνέβη πάσας ἀνατραπῆναι, μάλιστα δέ τήν σεβασμίαν τε καί σωτήριον ἡμέραν τοῦ ἱεροῦ Πάσχα, ἡμᾶς δέ τούς εὐσεβεῖς καί Ὀρθοδόξους συγχύσεσι περιπεσεῖν καί ἀθυμίαις. Τοιγαροῦν, ἡ μετριότης ἡμῶν, χρέος ἔχουσα ἀπαραίτητον, τό ἐς ἀεί προνοῆσθαι καί ὑμῶν, ὡς λόγον τῷ Θεῷ ἀποδοσουσαν, διάσκεψαμένη συνοδικῶς, παρόντος καί τοῦ ἁγιωτάτου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας τοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ, γράφοντος πρός ὑμᾶς καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὑφηγεῖται καί διατάττεται: ἵνα γινώσκητε καί ὁμολογῆτε, μηδέν ἀνεχόμενοι, ὡς οὐκ ἔστιν ἀσύστατον τό παρ' ἡμῖν παλαιόν Πασχάλιον καί Ἑορτολόγιον ἀλλά καί ἀκόλουθον τοῖς ὁρισθεῖσι παρά τῶν ἐν Νικαίᾳ ἁγίων ἀνδρῶν, καί ἀκριβῶς ἐξετασθέν παρά θεοσόφων ἁγίων ἀνδρῶν, ἐσκεμμένων τε καί ἐπιστημόνων, τοῖς εὐσεβέσι ἐκδέδοται τυπωθέν· καί οὐδέποτε ἀθετηθέντος, ἔς ἀεί διαμένῃ φιλάττον τήν τάξιν ἥν ἔλαχεν, τεσσάρων γάρ ὄντων τῶν τοῦ Πάσχα διορισμῶν, ὥς ἐν αὐτῷ τῷ κανονίῳ πλατύτερον γνώσεσθε, μετ' ἐπιμελείας αὐτό σκεπτόμενοι.

Ὁ πρῶτος (ὅρος) ἐντέλεται, ὅτι δεῖ μετά ἰσημερίαν ἐαρινήν τό Πάσχα ἐπιτελεῖν, ὁ δεύτερος (ὅρος), ὅτι οὐ τήν αὐτήν ἡμέραν τῆς ἰουδαϊκῆς τελετῆς, ὁ τρίτος, ὅτι οὐ αὐτήν μετά ἰσημερίαν (μόνον) ἀλλά τήν πρώτην μετά ἰσημερίαν πανσέληνον, ὁ δέ γε τέταρτος, ὅτι καί τῇ μετά τήν ἰσημερίαν πανσέληνον .... τῆς ἑβδομάδος πρώτῃ (ἡμέρᾳ Κυριακῇ).

Ὅθεν ὅλως μηδείς νομισάτω, ὅτι διέλαθε τῶν παναρίστων ἐκείνων Πατέρων καί διδασκάλων ἡμῶν τό δοκοῦν τοῦτο λάθος, ἵνα παρά τοῖς νῦν ἀστρονόμοις τύχῃ βελτίονος διορθώσεως. Καί γάρ ἐκεῖνοι διά τῷ καλούς καί ἐπιστημόνας εἰδέναι ταῦτα, ὡς πάσης σοφίας καί μαθηματικῆς ἐπιστήμης ἔμπλεοι, καί βίον ἔσχον θεόληπτον καί ἀνθρώπινον καί τήν ἀρετήν δίκην ἡλίου διαλάμπουσαν, καί τόν τῆς ψυχῆς αὐτῶν ὀφθαλμόν ἐπιφω-τίζουσαν. Τούτων οὖν οὕτως ἐχόντων καί καλῶς παρά τῶν ἁγίων θεωρηθέντων καί τεθέντων, ὄντως ὑπέρ τοῦ δέοντος καί τῆς ἀληθείας ἀφηρέθησαν αἱ δέκα ἡμέραι τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός παρά τῶν ἀστρονόμων τῆς Παλαιᾶς 'Ρώμης, ἀρξαμένοις διακρῖναι ἀπό τῆς μετά Νίκαιαν γενομένης (καθάπερ εἴρηται διασκέψεως, καί τοῦτο γάρ πρός τοῖς ἄλλοις ἡ παλαιά 'Ρώμη κατετόλμησε τήν ἀφαίρεσιν τῶν δέκα ἡμερῶν ποιήσασα, ἤ μᾶλλον ἀπό τήν μετά σκέψεως πνευματεμφόρου ἀποφανθείσης ἀσφαλοῦς τάξεως σύγχυσιν, ἐν ἑαυτῷ περιέχει τήν ἀνατροπήν, ἀναλογιζόμενόν τε καί ἀναθεωρούμενον.

Ὁ σχισματοαιρετικός, ἑπομένως, Νεοημερολογιτισμός γεννήθηκεν στηριγμένος πάνω σέ ἕνα ψεῦδος. Ὅπως ὅλα τά σχίσματα καί οἱ αἱρέσεις βασίζονται στό ψεῦδος καί στήν συκοφαντία, στήν πλαστογράφηση τῆς ἀλήθειας καί στήν ἀπάτη, καί ἐπιβάλλονται στούς ἀδιάφορους γιά τήν πίστη καί στούς ἀμαθεῖς, ἀπό ἐκείνους πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί συσσχηματίζονται μέ τόν κόσμον, ὑπηρετῶντας τήν ἑκάστοτε κοσμικήν ἐξουσίαν (3).

(Συνεχίζεται…)

1. Ἱερόν Πηδάλιον, Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καί Ἀγαπίου Ἱερομονάχου, ἔκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1982, ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς ἐκδόσεως τοῦ 1864, σελ. 9, ὑποσ. 1.

 

2. Βλ. τήν σχετικήν παρατήρησιν τοῦ καθηγητοῦ τῶν Οἰκονομικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἰωαννίων ἀδελφοῦ ἐν Χριστῷ Δημητρίου Χατζηνικολάου:

Ἀγαπητέ μοι, π. Νικόλαε, εὐλογεῖτε. Βοήθειά μας ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος!

Σᾶς προειδοποίησα, ὅτι αὐτός ὁ π. Δημήτριος Ἀθανασίου δέν ἀντιλαμβάνεται, τί τοῦ γίνεται! Οἱ ἀνοησίες πού ἔγραψεν, ὅτι «Με μια προσεκτικότερη μελέτη του θέματος θα δούμε, ότι τελικά δεν πέρασε η ημερολογιακή μεταρρύθμιση που οριζόταν από τις εγκυκλίους 1902 και 1920, επειδή καθιερώθηκε το ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ που διαφέρει σε πολλά από το Παπικό. Και πάνω απ΄ όλα στο Πασχάλιο. Δεν γιορτάζουμε πάντα όλες τις μεγάλες εορτές συγχρόνως με τους Παπικούς», δείχνουν ὅτι εἶναι τόσον τετυφλωμένος πού δέν βλέπει ὅτι τό ν.ἡμ, εἰσήχθη χάριν τῆς «ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν» καί ἀπετέλεσεν αἰτίαν σχίσματος, τό ὁποῖον ἀνεμένετο, λόγῳ τῆς καταδίκης τοῦ ν.ἡμ. ὑπό 4 Πανορθοδόξων Συνόδων (1583, 1587, 1593, 1848), δύο λόγοι πού τό καθιστοῦν ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ ΘΕΜΑ, καί ἀσχολεῖται ἀκόμη μέ τίς διαφορές μεταξύ Γρηγοριανοῦ καί «διωρθωμένου Ἰουλιανοῦ»! Ὁμοιάζει μέ τόν ἀνόητον ἐκεῖνον, πού ἐνῷ κατεστράφη ὁλοσχερῶς τό σπίτι του ἀπό πυρκαγιά, αὐτός παρηγορεῖται, ὅτι μία ἀπό τίς φωτογραφίες πού εἶχε κρεμασμένες στόν τοῖχο δέν κάηκε ὁλόκληρη, ἀλλ' ἔμεινε μία γωνία της χωρίς νά γίνῃ καί αὐτή κάρβουνο!

Kαί πάλιν συμφωνῶντας μέ τό κείμενόν μας γράφει ὁ ἔγκριτος καί διεθνοῦς φήμης καθηγητής: Αὐτό ἀκριβῶς, π. Νικόλαε, εἶναι τό μέγα ἔγκλημα τῶν Οἰκουμενιστῶν:

ΠΟΔΟΠΑΤΟΥΝ τό Γράμμα καί τό Πνεῦμα τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού ἔγιναν διά νά διασφαλίσουν τήν Ἀλήθειαν τοῦ Δόγματος καί τήν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀνόητοι τρικαμηνισταί κ.ἄ. παραθεωροῦν τό κεντρικόν αὐτό ζήτημα καί κόπτονται ὑπέρ τοῦ «Διορθωμένου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου», τοῦ Μακεδονικοῦ Ἡμερολογίου καί ἄλλων ἀνουσίων ζητημάτων (π.χ. τήν παπαλήθραν τοῦ π. Ἰωήλ Γιαννακοπούλου). Τί σκαρφίζεται ὁ Διάβολος γιά νά πλανήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς!

Ἐν Χριστῷ, ΔΧ

Dimitris Hatzinikolaou, Associate Professor

University of Ioannina, Dept. of Economics

University Campus, 45110 Ioannina

HELLAS

Tel.: +30 26510 05925, Fax: +30 26510 05092

E-mail: dhatzini@uoi.gr

 

3. Βλ. τό πλῆθος τῶν πατριαρχικῶν Σιγγιλίων καί τῶν ἐπισήμων θέσεων τῶν δύο κορυφαίων Πατριαρχῶν Ἰερεμίου τοῦ Τρανοῦ καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς, (31 κείμενα καί 1 ἀμφιβαλλόμενον), στό βιβλίον τοῦ Ν. Μάνη, Διπλοῦς πέλεκυς κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, Ἀθῆνα 2015. Καθοριστικῆς σημασίας γιά τήν ἑρμηνείαν τοῦ τεθέντος ἀπό τούς σχισματοαιρετικούς Νεοημερολογίτες προβλήματος περί τῆς τάχα πλαστότητος τῶν Σιγγιλίων τῶν ἐτῶν 1583-1593, εἶναι τό Σιγγίλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰερεμίου τοῦ Τρανοῦ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Μικρᾶς Ρωσίας κατά τῆς παπικῆς περί τό ἡμερολόγιον καινοτομίας, (μηνί Ἰανουρίῳ 1583, Χειρόγραφα Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης Ἀρ. 2346-2347), ἀποκωδικοποιημένο καί πρωτοδημοσιευόμενο στό ἡμέτερον περιοδικόν «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Φθινόπωρον-Χειμώνας 2013) πού δι’ αὐτοῦ εἶναι πλέον δυνατή ἡ αὐθεντική ἑρμηνεία τῶν ἐτῶν 1583-1593.

 

Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

(https://koukfamily.blogspot.gr/2017/09/blog-post_16.html)

Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκις, ἀλλ’ ἀνακριβῶς, ὅτι τό 1924 οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἦτο ἡ προώθησις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συνεπῶς, συμπεραίνουν αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίαν, ὅσοι ἀπετειχίσθησαν τότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τόν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίαν καί Παράδοσιν, ἔσφαλον, διότι δῆθεν δέν ὑφίστατο δογματικός λόγος πού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισιν, ἐνῷ ὅσοι ἀπεδέχθησαν τό ν.ἑ. δέν ὑπέπεσαν εἰς δογματικόν σφάλμα.

Σκοπός τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμός εἶναι ἐσφαλμένος, παραθέτοντας κείμενα πού εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος πρό τοῦ 1924 καί πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἀπό τό 1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τά στοιχεῖα πού παρατίθενται κατωτέρω, μικρόν μόνον δεῖγμα ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν (βλ. π.χ. τά καλά ἱστολόγια «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» καί «ΕΝ ΤΟΥΤῼ ΝΙΚΑ»), φανερώνουν ἐπίσης ὅτι ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, θίγοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς ἑνότητός της. Φανερώνουν ἐπιπλέον ὅτι κατακριτέα δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ὅπως διατείνονται ἐσφαλμένως πολλοί, ἀκόμη καί σήμερον, ἀλλά καί ἡ «διόρθωσις» τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου.

Πρῶτον, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β’ τοῦ Τρανοῦ πρός τόν πρίγκηπα τῆς Βενετίας Νικόλαον Νταπόντε τό ἔτος 1583, βλέπομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἠρνήθη νά ἐνδώσῃ εἰς τάς ἀξιώσεις τοῦ «πάπα» διά τήν ἀποδοχήν τοῦ ν.ἑ., διαβλέπουσα τά «ὅσα σκάνδαλα ἔχουσι γενέσθαι διά τά νέα ταῦτα ὡρολόγια», καθώς καί τήν σύγχυσιν καί «τό παγκόσμιον σκάνδαλον τῶν ἀκουομένων δέκα ἡμερῶν» (Ἰωάννου Βελούδου, Χρυσόβουλλα καί Γράμματα τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, Φοῖνιξ, Βενετία 1893, σελ. 12-19). Ἀξίζει νά σημειωθῇ ὅτι αὐτό πού χαρακτηρίζεται εἰς τήν ἐπιστολήν ὡς «παγκόσμιον σκάνδαλον» δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, πού συνεπάγεται ἡ υἱοθέτησις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἀλλά καί ἡ ἀφαίρεσις τῶν 10 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον.

Δεύτερον, εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916), ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς: «Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ’. ἐπιδημήσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων». Ἀξίζει καί πάλι νά σημειωθῇ ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1583 δέν ἀπέρριψε μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά ὁλόκληρον τό «Καλενδάριον» τοῦ «πάπα».

Τρίτον, εἰς τό βιβλίον τοῦ ἀγωνιστοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου Φωνή Ὀρθόδοξος καί Σπουδαία εἰς Ἀνακάλυψιν τῆς κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπιβουλῆς, Ἀθῆναι 1849, σελ. 100, ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς διά τόν Παπισμόν: «Διά δέ τήν κατάργησιν πάλιν τῶν καθ’ ἡμᾶς ἑορτασίμων καί πανηγυρικῶν ἡμερῶν, ἐκτός τῆς Κυριακῆς, ἐπενόησε καί ἐνεργεῖ πολλά ἄλλα σκάνδαλα. Πρῶτον μέν ἐνεργεῖ πολυτρόπως ἵνα εἰσάξῃ διά νόμου εἰς τά ὀρθόδοξα Κράτη, τό νέον λεγόμενον ἔτος τῆς Δύσεως, καθ’ ὅ αὐτοί προτρέχουσι 12 ἡμέρας, ὥστε ὅταν ἡμεῖς ἔχωμεν πρώτην τοῦ μηνός, αὐτοί μετρῶσι 13. Δι’ αὐτῆς τῆς καινοτομίας ἐλπίζει ἵνα συγχύσῃ καί ἀνατρέψῃ τάς ἑορτασίμους ἡμέρας καί εἰσάξῃ καί ἄλλους νεωτερισμούς». Βλέπομεν καί πάλιν ὅτι κατακριτέα δέν ἦτο μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ἄς σημειωθῇ ὅτι ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης δέν ἔγραφε μόνον βιβλία, ἀλλά ἦτο δημοδιδάσκαλος τοῦ γένους καί περιήρχετο τήν Ἑλλάδα διδάσκων τόν λαόν νά προφυλάσσηται ἀπό τά ὀθνεῖα δόγματα καί ἔθιμα (http://www.inkefalonia.gr/koinonia/51088-kosmas-flamiatos-enas-dimodidaskalos-tou-genous-apo-ta-poulata). Αὐτό σημαίνει ὅτι, τοὐλάχιστον ἀπό τόν 19^ον αἰῶνα, ἀκόμη καί οἱ ἁπλοῖ Ἕλληνες χωρικοί ἐγνώριζον ὅτι ὁ σκοπός τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» των!

Τέταρτον, εἰς τό δημοσιογραφικόν ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια» τῆς 24/11/1895 (σελ. 312-314), ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς: «ἡ ἀπότομος λοιπόν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά ἰσοδυνάμει εἰς τά ὄμματα τοῦ λαοῦ πρός ἀπόπειραν τροποποιήσεως τῆς πίστεως τῶν Πατέρων του, πρός αὐτόχρημα ἐκφραγκισμόν»! Βλέπομεν ἐδῶ τήν ἐπίσημον μαρτυρίαν ὅτι τό 1895 ὁ λαός ἐγνώριζεν ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ν.ἑ. ἦτο ὁ «ἐκφραγκισμός» τῶν Ὀρθοδόξων!

Πέμπτον, εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐμπρός»     τῆς 15 Μαρτίου 1899, ὁ Μελέτιος Α. Χρυσοχοΐδης γράφει: «Τὸ ζήτημα τῆς ἀφομοιώσεως τῶν ἡμερολογίων Ἰουλιανοῦ καὶ Γρηγοριανοῦ περὶ τοῦ ὁποίου γίνεται λόγος κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας εἶναι ἴσον τῷ ζητήματι τῆς ἑνώσεως τῶν δύω Ἐκκλησιῶν» (βλ. Ν. Μάννη, Ἑλληνική Ἀσπίς κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου: Τό Ἡμερολογιακό Ζήτημα στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή κατά τά Ἔτη 1581-1901, Ἀθῆναι 2016, σελ. 257-263). Τοὐτέστιν, ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἐπεδιώκετο χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἄλλωστε μᾶς διαβεβαιοῖ ἐπισήμως τό «Σύνταγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἤτοι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920.

Ἕκτον, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1902 ἔθεσε τό ζήτημα τοῦ ν.ἑ. πρός τάς ὑπολοίπους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ὑπάρξῃ προσέγγισις μέ «τάς δύο μεγάλας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδας, τόν Καθολικισμόν καί τόν Προτεσταντισμόν». Ὁ Οἰκουμενισμός καί πάλιν τό ζητούμενον! Βεβαίως, αἱ ἀρνητικαί ἀπαντήσεις πολλῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον εἶχον ὡς ἀποτέλεσμα τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1904, εἰς τήν ὁποίαν ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἐχαρακτηρίσθη «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ὑπ’ οὐδενός λόγου ἐπιβαλλομένη, οὔτε Ἐκκλησιαστικοῦ οὔτε Ἐπιστημονικοῦ! Καί πάλιν, δέν ἀπερρίφθη μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου ὡς «ἀνόητος καί ἄσκοπος», ἀλλά καί ἡ διόρθωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ μέ τήν ἀφαίρεσιν 13 ἡμερῶν. Δυστυχῶς, τήν ὀρθήν αὐτήν θέσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1904 ἀνέτρεψεν ἐκ βάθρων ἡ ἄκρως οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ἡ ὁποία, ὅμως, ἐκρατήθη ἀρχικῶς μυστική ἀπό τόν λαόν.

Ἕβδομον, εἰς ἄρθρον τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γρηγορίου Παπαμιχαήλ μέ τίτλον «Ἐπί τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως», ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς σημαντικά: «Ἡ ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ’ τῷ 1582 ἐπενεχθεῖσα ἡμερολογιακή μεταρρύθμισις ἀνέκαθεν ἤ μᾶλλον εὐθύς ἀμέσως ἐθεωρήθη ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἀνατολῇ ὡς κ α ι ν ο τ ο μ ί α  ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ή καί θ ρ η σ κ ε υ τ ι κ ή καί ὡς μία ἐκ τῶν συνήθων τάσεων τῆς κρατούσης ἐν τῇ Δύσει ἐκκλησιαστικῆς ἀπολυταρχίας, τό ὄνειρον τῆς ὁποίας ἦν καί ἔστι καί ἔσται ἡ ἐπέκτασις τῆς ἐπιρροῆς αὐτῆς ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἐθεωρήθη, ἄλλαις λέξεσι, νέα παπική ἐκστρατεία κατά τῆς ἐν Ἀνατολῇ Ὀρθοδοξίας. Ὡς τοιαύτη θεωρηθεῖσα καί ἐκτιμηθεῖσα ἡ καινοτομία αὕτη ἀμέσως κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Κων/πόλεως ... Ἡ δέ οὐσία τοῦ περί οὗ ὁ λόγος ζητήματος τούτου ἔγκειται ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ μή ‘τ ῆ ς  μ ι ᾶ ς  π η γ ῆ ς   τ ῆ ς   ἐ κ κ λ η σ ι α σ τ ι κ ῆ ς   δ ι κ α ι ο δ ο σ ί α ς’, ἄλλαις λέξεσιν, ἐν τῇ ἀποδοχῇ ἤ ἀποκρούσει τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Ὀρθῶς ἄρα ἡ Ἐκκλησία Ἱεροσολύμων ἀπεφήνατο κατά τῆς καινοτομίας ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς δογματικῶν λόγων [σ.σ. ἄς τό ἀκούσουν αὐτό ὅσοι ἐξακολουθοῦν νά γράφουν ὅτι τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν]. ... Ἐκ πασῶν τούτων τῶν ἐπισήμων γνωμῶν καί ἀποφάνσεων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὁ κ. Σοκολώφ συνάγει, ὅτι αὗται οὐ μόνον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἀπεφάνθησαν, ἀλλά καί κατά παντός οὐδετέρου ἤ ἐν γένει διωρθωμένου ἡμερολογίου» (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον, Πάνταινος, 1910, ἀρ. 39, σελ. 624-628, http://digital.lib.auth.gr/record/146308/files/5471_1.pdf). Ἀξίζει καί ἐδῶ νά σημειωθῇ ὅτι αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι δέν ἀπέρριπτον μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου, ἀλλά καί κάθε διόρθωσιν τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς θά ἐσήμαινε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἦτο οὐραγός τῆς παπικῆς αἱρέσεως. Πρέπει δέ νά ὑπογραμμισθῇ ἡ πληροφορία πού ἐμπεριέχεται εἰς τό ὡς ἄνω κείμενον τοῦ Καθηγητοῦ Γ. Παπαμιχαήλ, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀπέρριψεν τό ν.ἑ. «ἐπί τῇ βάσει καθαρῶς δογματικῶν λόγων»!

Ὄγδοον, εἰς τό βιβλίον τοῦ Ἀνθίμου, Μητροπολίτου Βιζύης, μέ τίτλον Τό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη τό 1922, ἤτοι δύο ἔτη πρό τῆς ἀλλαγῆς, ἀναγιγνώσκομεν τά ἑξῆς (βλ. σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ): «ὅτι διά τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου, ἐπιτυγχανομένης τῆς ἑνοποιήσεως αὐτοῦ, θέλει ἀναμφισβητήτως ἐπιτελεσθῆ τό πρῶτον σπουδαῖον βῆμα πρός ἐπίτευξιν τῆς μελετωμένης καί ὑπό τῶν πραγμάτων ἐπιτακτικῶς ἐπιβαλλομένης Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν». Τό κείμενον αὐτό, ἐν συνδυασμῷ μάλιστα μέ τήν κατά τό αὐτό ἔτος (1922) ἀναγνώρισιν τῶν Ἀγγλικανικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου (Β. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ Ἀρχῆς Μέχρι Σήμερον, Ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, Β’ Ἔκδοσις, Ἀθῆναι, 1959, σελ. 711), ἐφανέρωσεν εἰς πάντα ἐνδιαφερόμενον αὐτό πού ἐπιμελῶς ἀπεκρύβη μέ τήν μή διάδοσιν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, ἤτοι τόν οἰκουμενιστικόν οἶστρον πού ἐπεκράτει εἰς τά ἀνώτατα ἐπίπεδα τῆς Ἱεραρχίας ὀλίγον πρό τῆς ἡμερολογιακῆς μεταρρυθμίσεως, τήν ὁποίαν ἀνέκαθεν οἱ συνήγοροι τῶν Οἰκουμενιστῶν ἤθελαν νά παρουσιάσουν ὡς ἕν ἀστρονομικόν τάχα θέμα, μή ἁπτομένου τάχα τοῦ δόγματος καί ἀγνώστου τάχα εἰς τόν εὐσεβῆ λαόν! 

Τά παρατεθέντα στοιχεῖα ἐξηγοῦν τό γεγονός ὅτι ἀμέσως μετά τήν πραξικοπηματικήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. ὁ εὐσεβής λαός ἐκραύγαζεν: «μᾶς ἐφράγκεψαν!» Τό γνωστόν, ἀλλ’ ἀνακριβές, ἐπιχείρημα τῶν συνηγόρων τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅτι ὁ λαός δῆθεν δέν ἐγνώριζεν τούς προεκτεθέντας δογματικούς λόγους πού ἐκρύπτοντο ὄπισθεν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ., ἐπειδή ὀλίγοι μόνον εἶχον ἀναγνώσει τέτοια βιβλία καί ἄρθρα μέχρι τό 1924, δέν εὐσταθεῖ ἐπιστημονικῶς. Διότι, πρῶτον, συμφώνως μέ τήν ἐπικρατοῦσαν θεωρίαν διαμορφώσεως προσδοκιῶν, τήν «θεωρίαν τῶν ὀρθολογικῶν προσδοκιῶν», ἀρκεῖ πολύ ὀλίγοι μόνον, οἱ εἰδήμονες, νά γνωρίζουν μίαν πληροφορίαν. Αὐτοί θά τήν διαδώσουν καί στούς ἁπλοϊκούς, συνήθως ἐπ' ἀμοιβῇ, ἄν καί εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν ἡ ἀμοιβή πού ἀνεμένετο δέν ἦτο χρηματική καί δέν ἀνεμένετο ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλ' ἀπό τόν Θεόν. Διό καί πολλοί Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐξῆλθον τότε τοῦ Ἄθωνος καί ἐδίδασκον τόν λαόν, ἐλειτούργουν κ.λπ. Δεύτερον, ὅπως προανεφέρθη, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτης καί ἄλλοι ἀγωνισταί εἶχον πρό πολλοῦ καταγγείλει εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τόν δόλιον σκοπόν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τό ὡς ἄνω ἀνακριβές ἐπιχείρημα χρησιμοποιεῖται κατά κόρον ἀκόμη καί σήμερον ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τῶν κρυπτο-οικουμενιστῶν, προκειμένου αὐτοί νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι δῆθεν τό 1924 δέν ὑφίστατο λόγος ἀποτειχίσεως καί συνεπῶς νά συκοφαντήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ὡς σχισματικούς. 

Συμπερασματικῶς, τό ν.ἑ. εἶναι αἵρεσις, πρῶτον διότι εἰσήχθη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν χάριν τῆς ἀδογματίστου ἑνώσεώς της μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντας, δηλαδή χάριν τῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καί, δεύτερον, διότι ἀνεμένετο νά θίξῃ τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καί τό ἔθιξε. Αὐτό δέν θά συνέβαινε ἄν, ἀντί τοῦ προαναφερθέντος οἰκουμενιστικοῦ οἴστρου, ἐπεκράτει τότε ἡ σύνεσις. Ὅπως κατέθεσαν ἀρκετοί Ἱερᾶρχαι εἰς τήν Σύνοδον τῆς 24-12-1923, ὁ εὐσεβής λαός ἀνθίστατο σθεναρῶς εἰς τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἑ. καί μέ δάκρυα παρεκάλει τούς ἐπισκόπους του νά μήν προβοῦν εἰς αὐτήν (Ἀρχιμ. Θ. Στράγγα, Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν: 1817-1967, Τόμ. Β´, σελ. 1194-96). Εἰκάζω ὅτι οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί, περιφρονοῦντες τά ὡς ἄνω στοιχεῖα, ἔλεγον ὅτι «δέν πειράζει, τό θέμα δέν εἶναι δογματικόν»! Σήμερον, 94 ἔτη ἀργότερον, ὅταν τά ἴδια τά γεγονότα ἔχουν ἐπιβεβαιώσει, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, ὅτι τό θέμα ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν κήρυξιν καί τήν ἐπικράτησιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ὡς ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, πολλοί ἐξακολουθοῦν νά διατείνωνται ὅτι δέν εἶναι δογματικόν, νά κρατοῦν τό ν.ἑ. καί ν’ ἀπευθύνουν τήν δεινήν συκοφαντίαν τοῦ «σχισματικοῦ» πρός τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. Ὁποία διαστροφή τῆς ἀληθείας!