Ὁ παπα-Μόδεστος

Ὁ παπα-Μόδεστος

Ἦταν τό καλοκαίρι τοῦ 1992, ὅταν γιά πρώτη φορά ἐπισκέφθηκα μέ τόν παπα-Φίλιππο στήν Κερασιά τόν παπα-Μόδεστο.

Μέ φιλοξενοῦσαν τότε οἱ Θωμάδες, στήν Μικρά Ἁγία Ἄννα. Οἱ πατέρες ἦταν πάντα ἰδιαίτερα φιλόξενοι. Ἄνθρωποι ἀγάπης. Καί ὁ παπα-Κυπριανός καί ὁ παπα-Θωμᾶς. Μέ τόν παπα-Θωμᾶ εἴχαμε κάνει πολλές ἀκολουθίες στήν Γερμανία, πού εἶχε ἔλθει νά βοηθήσει τό Πάσχα. Τό ἴδιο καί μέ τόν παπα-Φίλιππο. Μέ τόν παπα-Φίλιππο συνδεόμαστε καί μέ συγγένεια. Κοντά στούς πατέρες αὐτούς ἀλλά καί στούς Δανιηλαίους, γνώρισα ἕνα ἄλλο ἦθος καί μιά πρωτόγνωρη εὐγένεια, πού πήγαζε σίγουρα ἀπό τήν πνευματική τους διαδοχή. Κατάγονταν ἀπό ἀσκητές πατέρες, ἀνθρώπους τῆς ἡσυχίας, τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς. Τόν Γερο-Θωμᾶ καί τόν Δανιήλ τόν Κατουνακιώτη. Ἔτσι εἶχα ἀγαπήσει τήν ἔρημο καί μέ πολύ χαρά ἔτρεχα παλαιότερα ἀπό τήν μακρυνή Γερμανία καί ἀργότερα ἀπό τή Ναύπακτο, νά πάρω καί ’γώ λίγο ἀπό τό ἄρωμα καί τήν χάρη τῆς ἐρήμου.

Ὁ π. Φίλιππος μοῦ ἔλεγε ἀπό παλιά ὅτι θά μέ πήγαινε νά γνωρίσω ἀπό κοντά, ἄν ἤθελα, ἕναν ἅγιο γέροντα, σάν κι αὐτούς πού διαβάζουμε στά συναξάρια!

Τότε τοῦ ἀντέτεινα, πώς σήμερα δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι! Ἐκεῖνος μέ κύτταξε συγκαταβατικά καί εἶπε, καλά, πάντως καί ἡ διαδρομή εἶναι ὄμορφη καί ἀξίζει νά ἀνεβεῖ κανείς πρός τά ψηλά τοῦ Ἄθωνα, ὅπου καί ἡ θέα εἶναι καταπληκτική καί φαίνεται ὅλο τό Αἰγαῖο!

Τώρα εἶχε φτάσει ὁ καιρός γιά ν ἀνεβοῦμε σέ ψηλότερες κορφές!

Μετά τήν ἀγρυπνία, καί ἀφοῦ ξεκουραστήκαμε γιά μερικές ὧρες, ξεκινήσαμε γιά τόν παπα-Μόδεστο. Πάνω στό μουλάρι ἐγώ, -εἶχα περάσει πρόσφατα καί μιά περιπέτεια μέ τήν ὑγεία μου,- καί ὁ παπα-Φίλιππος μπροστά, κρατῶντας τά γκέμια, ἀνεβαίναμε τό δύσκολο μονοπάτι συζητῶντας, ὅπως πάντα, γιά διάφορα ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά θέματα, καί ἔτσι περνοῦσε ὁ χρόνος εὐχάριστα!

Ἐκεῖνος ἦταν συνηθισμένος στή πεζοπορία καί στίς δύσκολες ἀναβάσεις, ἀλλά κυρίως, ὡς μοναχός, διάλεγε πάντα τήν δυσκολότερη ἄσκηση. Εἶχε κάνει πολλές φορές τήν διαδρομή αὐτή ἀλλά καί ἄπειρες φορές τό δύσκολο καί πολύ ἀνηφορικό μονοπάτι ἀπό τήν παραλία μέχρι τήν καλύβη τους, πού γιά χρόνια καί μέχρι σήμερα δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, γιατί οἱ πατέρες εἶχαν ἄλλες πνευματικές προτεραιότητες.

Ἡ διαδρομή ἦταν ὄντως ἰδιαίτερα ὄμορφη! Ἀνηφορική μέν, ἀλλά μέσα ἀπό θάμνους καί δένδρα, ἀνάμεσα ἀπό τά ὁποῖα πρόβαλλε ποῦ καί ποῦ τό ἀπέραντο γαλάζιο τοῦ Αἰγαίου, πού γινόταν ἕνα μέ τό γαλάζιο τοῦ οὐρανοῦ!

Περνῶντας ἀπό μιά περιοχή, ὅπου πέρα ἀπό μιά χαράδρα βρίσκονταν καί κάποια ἐρείπια, μοῦ εἶπε ὁ παπα-Φίλιππος, ὅτι ἀπό ’δῶ πέρασε καί ὁ Παΐσιος, πού ἔξω τόν ἔχουνε γιά ἅγιο!

Ὁ ἅγιος ὅμως ἦταν ἄλλος, ὅπως φάνηκε στή συνέχεια!

Ἀφοῦ περάσαμε τόν Σταυρό καί ξεκουραστήκαμε γιά λίγο, πήραμε τήν κατηφόρα πρός τήν ἁγιοτόκο Κερασιά!

Ὁ ἥλιος εἶχε ἀρχίσει νά πέφτει, ἀλλά ὁ παπα-Φίλιππος εἶχε γίνει μούσκεμα στόν ἱδρῶτα ἀπό τήν κοπιαστική πορεία.

Ἦταν καλοκαίρι καί ἔκανε πολύ ζέστη!

Μόλις φτάσαμε, μᾶς ὑποδέχτηκε ὁ παπα-Μόδεστος!

Τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό χαρά σάν μικροῦ παιδιοῦ!

Εἶχε ὅμως ταυτόχρονα καί μιά σοβαρότητα.

Ὁ παπα-Φίλιππος πῆγε νά ἀλλάξει τή μάλλινη φανέλλα πού ἔχουν πάντοτε μαζί τους οἱ πατέρες, ὅταν ἀνεβαίνουν στόν Ἄθωνα ἤ κάνουν πορεῖες γιά τά διάφορα διακονήματα.

Τόν παπα-Μόδεστο τόν ἔβλεπα γιά πρώτη φορά στή ζωή μου.

Ὁ παπα-Φίλιππος θά ’λειψε περίπου δέκα - δεκαπέντε λεπτά. Βγήκαμε μέ τόν Γέροντα στό μπαλκονάκι τῆς καλύβης καί θαυμάσαμε τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ γαλάζιου οὐρανοῦ καί τό ὄμορφο Αἰγαῖο μας.

Ὁ παπα-Μόδεστος ἄρχισε νά μοῦ μιλάει σάν νά μέ ἤξερε ἀπό παιδί! Ὅ,τι σκεφτόμουνα στό δρόμο νά τόν ρωτήσω, χωρίς νά τό ἐκφράσω μέ λόγια, σ’ αὐτό μοῦ ἔδινε ἀπάντηση!

Διάβαζε τήν καρδιά μου;

Καί περίεργο!

Ξεδίπλωνε πτυχές τῆς ζωῆς μου, πού μόνον ἐγώ γνώριζα καί κανένας ἄλλος! Μέ συμβούλευε μέ πολύ ἀγάπη, διάκριση καί σοβαρότητα, τί νά προσέξω καί πῶς νά ἀντιμετωπίσω συγκεκριμένα προβλήματα πού μέ ἀπασχολοῦσαν ἀπό παλιά! Μοῦ μιλοῦσε μέ αὐστηρότητα καί ταυτόχρονα μέ μιά τέτοια γλυκύτητα στό λόγο πού δέν ἔπαιρνε ἀντίρρηση!

Δέν ἄντεξα!

Ξέσπασα σέ δάκρυα!

Δέν ντράπηκα τό Γέροντα!

Μοῦ φαινόταν ἄλλωστε τόσο οἰκεῖος! Σάν νά τόν γνώριζα ἀπό χρόνια καί σάν νά εἴχαμε μακρά πνευματική σχέση, γέροντος καί ὑποτακτικοῦ!

Εἶχα μείνει ἔκπληκτος!

Εἶχα βρεῖ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ!

Ὄντως, σάν αὐτούς πού διαβάζαμε στά συναξάρια, ὅπως μοῦ εἶχε πεῖ ὁ παπα-Φίλιππος!

Μά ἦταν δυνατόν! Στίς μέρες μας νά ὑπάρχει τέτοια ἁγιότητα!

Ἡ ἀρετή δέν παρρησιάζεται! Κρύβεται! Καί πολλές φορές καί αὐτοί πού ζοῦν κοντά σέ τέτοιους ἀνθρώπους δέν ἀντιλαμβάνονται μέ ποιούς ἔχουν νά κάνουν!

Σέ λίγο ἦλθε κοντά μας καί ὁ παπα-Φίλιππος.

Δέν κατάλαβε τίποτε, ἀπό ὅ,τι εἶχε γίνει! Ἤ κατάλαβε καί ἀπό διάκριση δέν ἤθελε νά μιλήσει. Γιατί καί μέ ἄλλους, πολλές φορές εἶχε ἐπισκεφθεῖ τήν Κερασιά καί πολλοί προσκυνητές εἶχαν παρόμοιες ἐμπειρίες, ὅπως μοῦ διηγήθηκε ἀργότερα!

Ὁ παπα-Μόδεστος μᾶς πέρασε μέσα καί προσκυνήσαμε στόν μικρό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ψάλλαμε τό Ἀπολυτίκιο τῶν στύλων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶπε ὁ γέροντας.

Καθίσαμε μετά γιά τό παραδοσιακό κέρασμα, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ τάξη τῶν παλαιῶν Πατέρων καί εἶναι ἐπιθυμία τῆς γλυκυτάτης Παναγίας Δέσποινάς μας, Κυρίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί Θεοτόκου, πού τήν διακονοῦν τά παιδιά Της.

Ἔφερε ὁ παπα - Μόδεστος κεράσια-βύσινα ἀπό τίς κερασιές, πού ἦταν κατάφορτες, ἔξω ἀπό τό κελί, καί μᾶς ἔφτιαξε βυσινάδα.

Δέν θυμᾶμαι στή ζωή μου νά ἔχω ξαναπιεῖ ποτέ γλυκύτερο ποτό ἀπό ἐκείνη τήν βυσινάδα!

Συζητήσαμε διάφορα θέματα, κυρίως ὁ παπα - Φίλιππος μιλοῦσε καί πολύ λίγο ὁ παπα-Μόδεστος.

Ἐγώ πίστευα, ὅτι ἤμουν ὁ εὐτυχέστερος ἄνθρωπος στή γῆ!

Ἡ καρδιά μου εἶχε θερμανθεῖ.

Βρισκόμουν σέ μιά κατάνυξη.

Τά μάτια μου ἦταν ἀκόμη ὑγρά. Δέν μιλοῦσα... Τί νά πῶ ἄλλωστε;

Εἶχα στενοχωρηθεῖ στό παρελθόν, ὅταν διάβαζα τόν βίο τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἱερωνύμου τῆς Αἰγίνης, τοῦ μεγάλου καί διορατικοῦ αὐτοῦ Ἀββᾶ, γιατί ἤμουν πολύ μικρός τότε πού ζοῦσε καί δέν μπόρεσα νά τόν γνωρίσω. Καί εἶχα ἔκτοτε πόθο μέσα μου, ἄν ὑπάρχει ἀκόμη κανένας τέτοιος γέροντας, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, νά τόν γνωρίσω! Καί παρακαλοῦσα τόν Θεό στήν προσευχή μου γιαὐτό. Ἀλλά τό εἶχα ξεχάσει!

Καί νά πού τώρα, ἐδῶ πού ἦλθα γιά τήν ἀγρυπνία, γιά προσευχή καί γιά τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου, ὁ Θεός ἔφερε τά πράγματα ἔτσι, πού ὅλα ἔγιναν τόσο φυσιολογικά. Ἐξελίχτηκαν σάν νά ἦταν, καί ἦταν ὄντως, ἀπό τόν Οὐρανό προγραμματισμένα! Χωρίς νά τό περιμένω!

Ἔτσι ἐνεργεῖ ὁ Θεός!

"Δώη σοι Κύριος κατά τήν καρδίαν σου καί πᾶσαν τήν βουλήν σου πληρῶσαι!"

Πήραμε τήν εὐλογία τοῦ Γέροντα. Ὑποσχεθήκαμε, ὅτι θά ξανάρθουμε. 

Μᾶς συνόδευσε μέχρι τόν φράχτη τοῦ κελλιοῦ καί μᾶς ἀποχαιρέτησε μέ ἐκεῖνο πάλι τό χαμόγελο, πού εἶναι ἔκφραση ψυχῆς δοσμένης ὁλοκληρωτικά στόν Θεό. Ψυχῆς πού ἦταν στολισμένη μέ τούς ὡραιότερους καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς εἰρήνης, τῆς χαρᾶς καί τῆς πραότητος!

Ἡ ἐπιστροφή μας πρός τήν καλύβη τῶν Θωμάδων ἔγινε χωρίς νά τό καταλάβουμε! Ἦταν σάν νά μήν πατᾶμε στή γῆ! Φτάσαμε, ὅταν εἶχε βασιλέψει ὁ ἥλιος.

Γινόταν ὁ ἑσπερινός!