Νέα συνάντηση μέ τόν παπα-Μόδεστο

 

Μέ μεγάλη χαρά καί ἰδιαίτερη συγκίνηση περίμενα, πότε θά ἔλθει πάλι ἡ εὐλογημένη ὥρα νά ἀνεβοῦμε γιά μιά ἀκόμη φορά στό Ἅγιον Ὄρος μέ καλούς φίλους καί πνευματικούς ἀδελφούς.

Ἀφοῦ εἶχα προσκυνήσει σχεδόν σέ ὅλα τά μεγάλα μοναστήρια, τά ἅγια λείψανα καί τίς θαυματουργές εἰκόνες πολλές φορές στό παρελθόν, ἀνακαλύπτοντας τώρα τήν ἔρημο, εἶχα μείνει ἐκστατικός, μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς ἀσκήσεως καί τῆς παραιτήσεως καί ἀπό τά στοιχειώδη!

Δέν μποροῦσα, ὅμως, νά κρατηθῶ πλέον, χωρίς νά ἐπισκεφθῶ τόν παπα-Μόδεστο! 

 
Στήν φωτογραφία, στο κέντρο, εἶναι ὁ ταπεινός καί φτωχός, άλλά καί διορατικός ἀσκητής τῆς Κερασιᾶς του Ἁγίου Ὄρους, παπα-Μόδεστος, ἀνάμεσα σέ ἄλλους Πατέρες, στά Κατουνάκια, στούς ἀγαπητούς μας Θωμάδες, ὅπου εἴχαμε κάνει ἀγρυπνία, τό 1994. 

Ἐν τῷ μεταξύ, μέχρι καί τήν ἑπόμενη ἐπίσκεψή μου στήν Κερασιά, ἀλληλογραφούσαμε μέ τόν παπα-Μόδεστο.

Τά γράμματά του ἦταν γραμμένα μέ διάκριση καί ἀγάπη καί ἀπέπνεαν τήν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού ἦταν φανερό, ὅτι ἦταν ἔνοικος στήν ἀδιαλείπτως προσευχόμενη καρδίαν του.

Ἦταν ἀδύνατον νά πάρω γράμμα ἀπό τόν παπα-Μόδεστο καί νά μήν μοῦ ἔλθουν δάκρυα στά μάτια!

Σέ κάποιο μάλιστα ἀπό τά γράμματά του, φανερά μέ προειδοποίησε γιά τόν ἐπερχόμενο θάνατο τοῦ πατέρα μου, ἕνα μῆνα πρίν κοιμηθεῖ!

Χωρίς νά τόν ἔχει δεῖ ποτέ καί χωρίς νά τοῦ ἔχω πεῖ τίποτε γι' αὐτόν!

Μάλιστα, μέχρι τήν τελευταία στιγμή, ὁ πατέρας μου ἦταν ὄρθιος. Δέν εἶχε καταπέσει στό κρεββάτι!...

Ὅταν ὁ πατέρας μου, μετά ἀπό μερικές μέρες, κοιμήθηκε, ἔφερα στό νοῦ μου ἀμέσως τό γράμμα τοῦ παπα-Μόδεστου!

Μέ τίς νουθεσίες του καί τά παρηγορητικά του λόγια.

Πώς πρέπει νά ἔχουμε ὑπομονή στίς θλίψεις καί στίς δοκιμασίες, καί νά προσευχόμαστε πολύ...!

Μέ προετοίμαζε γιά τήν κοίμηση τοῦ ἀγαπημένου μου πατέρα! ...

Στούς Θωμάδες

Περνοῦσε συμπτωματικά (;) τίς πρωινές ὧρες ὁ παπα-Μόδεστος ἔξω ἀπό τήν Καλύβη τῶν Θωμάδων, ὅπου εἴχαμε κάνει ἀγυπνία. Ἦταν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ, 6 Ὀκτωβρίου.

Μᾶς φωνάζει ὁ παπα-Φίλιππος:

Ὁ παπα-Μόδεστος εἶναι ἐδῶ!

Πῶς ἦταν δυνατόν! Σχεδίαζα νά ἀνεβῶ στήν Κερασιά, γιά νά πάρω τήν εὐχή του καί νά τόν ρωτήσω γιά διάφορα πνευματικά θέματα καί νά ἐξομολογηθῶ τόν πόνο μου, γιά τήν συντελούμενη προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Καί αὐτός πέρασε ἀπό τήν καλύβη, χωρίς νά γνωρίζει ὅτι ἤμουν καί ’γώ ἐκεῖ.

Ἤ μήπως τό γνώριζε, μέ ἄλλον τρόπο;...

Πάντως ἐντυπωσιάστηκα ἀπό τό γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ πατέρες ἔδειχναν μεγάλο σεβασμό στόν ἀσκητή τῆς Κερασιᾶς.

Παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν ... ζηλωτής!...

Τοῦ ἔβαναν μετάνοια, τοῦ φιλοῦσαν τό χέρι, τόν συμβουλεύονταν, καί γενικά ἔδειχναν μεγάλη εὐλάβεια πρός τόν γέροντα!

Συνομιλούσαμε μέ τόν γέροντα, ἔχοντάς τον ἀνάμεσά μας, ὅταν χτύπησε τό τηλέφωνο. Ἦταν κάποια γυναῖκα ἀπό τόν κόσμο, πού ἔπαιρνε τηλέφωνο τούς πατέρες, γιά νά τούς πεῖ νά τήν μνημονεύουν στίς λειτουργίες καί νά τήν βάνουν στό κομποσχοίνι τους, γιατί περνοῦσε κάποια δοκιμασία. Μίλησε μέ τόν παπα-Θωμᾶ καί ζήτησε νά δώσουν τά ὀνόματα τῆς οἰκογενείας της στόν παπα-Μόδεστο, ἄν ἀνεβοῦν πρός τήν Κερασιά, γιά νά κάνει καί ’κεῖνος προσευχή! 

Τῆς λέει ὁ παπα-Θωμᾶς,

-Εἶναι ἐδῶ ὁ γέροντας!

Σπάνια κατέβαινε ὁ παπα-Μόδεστος πρός τά Κατουνάκια. Τώρα ἀνέβαινε πρός τό ἀσκητήριό του μέ τόν τορβά του καί ἔκανε μιά στάση, γιά νά δεῖ τούς πατέρες καί νά ξεκουραστεῖ λίγο, ἔχοντας μπροστά του τήν δύσκολη ἀνάβαση πρός τήν ἁγιοτόκο Κερασιά.

Τό περίεργο εἶναι, πώς τότε ἀκριβῶς χτύπησε τό τηλέφωνο, ὅταν περνοῦσε ὁ παπα-Μόδεστος ἀπό ’κεῖ! Γιά νά μιλήσει μέ τήν γυναῖκα αὐτή μέσα ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, νά τήν παρηγορήσει καί νά τήν νουθετήσει ἀπό τό Κελλί αὐτό, πού εἶχαν τηλέφωνο, γιατί, βέβαια, στήν ἔρημο δέν ὑπῆρχε τηλέφωνο.

Τῆς μίλησε ὁ γέροντας μέ σοβαρότητα καί μέ αὐστηρότητα, σάν νά τήν εἶχε μπροστά του, ὑποδεικνύοντάς της, τί ἔπρεπε νά κάνει, γιά νά ἀντέξει τήν δοκιμασία.

Τό μόνο πού ἐγώ ζήτησα ἀπό τόν γέροντα ἦταν, ἄν εἶναι εὐλογημένο, νά ἀνέβω πρός τήν Κερασιά;

-Εἶναι, μοῦ εἶπε.

Βάλαμε μετάνοια στόν γέροντα, καί ’κεῖνος πῆρε τόν ἀνήφορο γιά τό κελλί του.

Ἔτσι, ἀργότερα, ξεκίνησα γιά τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὅπου τόση Θεία Χάρη εἶχα νοιώσει τήν πρώτη φορά πού βρεθήκαμε ἐκεῖ, ψάλλοντας τό ἀπολυτίκιό τους μέ τόν παπα-Φίλιππο καί τόν παπα-Μόδεστο.

Ἤμουν πολύ χαρούμενος πού θά βρισκόμουν γιά λίγες ὧρες μέ τόν παπα-Μόδεστο καί πάλι, καί θά μποροῦσα νά τόν ρωτήσω γιά διάφορα πνευματικά ζητήματα, πού μέ βασάνιζαν, καί ζητοῦσα νά βρῶ διακριτικές λύσεις.

Ὅταν φτάσαμε μέ τόν π. Θεολόγο ἐκεῖ -πρόκειται γιά τό καλογέρι τῶν Θωμάδων πού ἤθελε νά μιμεῖται τόν παπα-Μόδεστο-, μετά τό παραδοσιακό κέρασμα καί τό καλωσόρισμα ἀπό τούς πατέρες, καθήσαμε ὁ παπα-Μόδεστος καί ’γώ καί ἄρχισε πάλι νά μοῦ μιλάει σάν νά τοῦ εἶχα θέσει τά θέματα ἀπό πρίν!

Λίγο μιλοῦσα ἐγώ.

Ἐκεῖνος μέ συμβούλευε, πῶς νά χειριστῶ τό ἕνα θέμα καί πῶς τό ἄλλο! Καί πάλι ἔμεινα ἔκπληκτος, γιατί διαπίστωνα ὅτι ἀπαντοῦσε στούς λογισμούς μου, χωρίς νά τοῦ τούς ἐκθέτω!

Θέλησα ἐνσυνείδητα νά δοκιμάσω, ἄν ἦταν ὄντως τόσο διακριτικός ὅσο ἔλεγαν ὅλοι, λέγοντάς του κάτι, πού δέν ἦταν ἔτσι ὅπως τοῦ τό ἔλεγα!

Μέ κύτταξε ὁ γέροντας μέ αὐστηρότητα καί μέ συγκατάβαση ἀλλά καί ἀγάπη ταυτόχρονα, καί μοῦ εἶπε ὅτι δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα, ὅπως τοῦ τά παρουσιάζω, ἀλλά διαφορετικά!

Ἦταν σάν νά μοῦ ἔλεγε πώς γνωρίζει ὅτι τόν δοκιμάζω!

Καί ὄντως, ὁ γέροντας ἔβλεπε βαθύτερα καί ἔκρινε τήν οὐσία τῶν πραγμάτων καί ὄχι ἐπιφανειακά, ὅπως ἐμεῖς!

Ὅλα τά πράγματα ἐξελίσσονται στήν οἰκογένειά μας καί ἰδιαίτερα σέ μένα, ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τά προεῖπε ὁ παπα-Μόδεστος!...

Μόνος μέ τόν Γέροντα

Ἔκανα τά ἀδύνατα δυνατά νά βρεθῶ καί πάλι κοντά στόν παπα-Μόδεστο, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ ἀπόσταση ἀπό τήν Ναύπακτο μέχρι τό Ἅγιον Ὄρος, τά Κατουνάκια καί τήν ἁγιοτόκο Κερασιά εἶναι πολύ μεγάλη.

Ἑτοίμαζε φαγητό ὁ παπα-Μόδεστος, ὅταν αὐτή τήν φορά τόν εἶχα ἐπισκεφθεῖ μόνος μου στήν Κερασιά.

Εἶχα μέσα μου τήν ἐπιθυμία νά τόν ρωτήσω, τί νά κάνουμε;

-Νά γυρίσουμε μέ τό παληό καί νά κόψουμε τό μνημόσυνο τῶν Οἰκουμενιστῶν;

Ἡ ἀπόφαση ἦταν δύσκολη!

Εἴχαμε ἕξι παιδιά, μικρά!

Αὐτό θά σήμαινε, ὅτι θά μᾶς κοβόταν ὁ μισθός καί ἡ ἀσφάλιση.

Θά χάναμε, κυρίως, τούς φίλους μας καί τούς πνευματικούς μας ἀδελφούς, μέ τούς ὁποίους μεγαλώσαμε μαζί.

Θά βρισκόμασταν μόνοι...

Ἔτσι νομίζαμε!

Στρέφεται ξαφνικά, τότε, καθώς ἔφτιαχνε τό φαγητό, ὁ παπα-Μόδεστος πρός ἐμένα καί μοῦ λέει:

-Τί γίνεται θά γυρίσεις μέ τό Παληό!

-Τί θά κάνεις;

Καί πάλι τἄχασα!

Διάβαζε τίς σκέψεις μου ὁ Γέροντας;

Διέβλεπε, σίγουρα, τήν ἀγωνία μου γιά τίς φοβερές προδοσίες τῆς Πίστεως τῶν Φαναριωτῶν καί τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου κυρίως, ἀλλά καί τήν πολύ ἄσχημη πορεία τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων, τίς συμπροσευχές μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἀλλοθρήσκους καί τήν προδοτική σιωπή ὅλων σχεδόν τῶν θεολόγων καί τῶν ἁγιορειτῶν ἡγουμένων, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες καί ἀσθενεῖς διαμαρτυρίες πού γίνονταν σποραδικά!

-Γέροντα, ἔφτασε ἡ ὥρα; Τόν ρώτησα μέ ἀγωνία!

-Ἐμεῖς, τοῦ εἶπα, δέν ἀφιερωθήκαμε στήν Ἐκκλησία ἀπό ἀνάγκη γιά χρήματα, οὔτε γιά νά στηρίζουμε τούς Οἰκουμενιστές -προδότες ἐπισκόπους τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας,- τήν ὁποία ὑπεραγαπήσαμε ἀπό παιδικῆς ἡλικίας! Θελήσαμε νά ἀγωνιστοῦμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας καί νά τά δώσουμε ὅλα γιά τήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας!

-Εἶναι λίγο δύσκολο... εἶπε ὁ παπα-Μόδεστος...

Στή συνέχεια μιλήσαμε γιά τούς παλαιούς Πατέρες. Ἀναφερόταν μέ θαυμασμό στόν Γέροντα Χατζηγιώργη καί στούς ὑπερφυεῖς ἀσκητικούς του ἀγῶνες! Πόσο πολύ νήστευαν στήν συνοδεία του καί τί αὐστηρό τυπικό εἶχαν οἱ παλαιοί αὐτοί Πατέρες!

Ἐπανελάμβανε σχεδόν σέ κάθε συνάντησή μας ὁ Γέροντας:

-Ἄνευ νηστείας μετανοῆσαι ἀδύνατον! Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Τόνιζε πολύ τό θέμα τῆς νηστείας.

Καί ὁ ἴδιος νήστευε, παλαιότερα, πολύ.

Ἦταν δέ πολύ ἀδύνατος ὁ Γέροντας.

Ὅταν κάποτε ἀργότερα τόν ἀσπάστηκα, μέ ἔπιασε δέος, γιατί τό δέρμα του εἶχε κολλήσει στά κόκκαλά του. Αὐτό τοῦ ἔδινε ἰδιαίτερη εὐκινησία καί μποροῦσε νά κάνει πολύ εὔκολα τίς μετάνοιες, ὅπως διαπίστωσα στή συνέχεια!

Ὁ παπα-Μόδεστος

ὁ διορατικός καί προορατικός

καί οἱ ψευτοάγιοι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ὃσοι γνώρισαν τόν παπα-Μόδεστο πῆραν γεύση τοῦ γνησίου πνεύματος τῶν ἀββάδων τῆς ἐρήμου πού διαβάζουμε στά γεροντικά.

-Γέροντα τί γίνεται μέ τόν Πορφύριο; Τόν ρώτησα μιά φορά.

-Ὁ Πορφύριος ἦταν μάγος! Τόν πιάσαμε ἐδῶ παρακάτω πού ἒκανε μάγια. Ἀπάντησε ὁ ἃγιος Γέροντας μέ αὐστηρότητα καί ὓφος, πού δέν ἒπαιρνε ἀντίρρηση.

-Τί λές γιά τόν Παΐσιο;

Μέ ρώτησε ἀναπάντεχα, καθώς ἒφτιαχνε ματσάκια μέ τσάι ἀπό τόν Ἂθωνα, γιά νά τά δώσει εὐλογία.

-Στό θέμα τῆς πίστεως πλανήθηκε Γέροντα, τοῦ εἶπα.

-Πλανήθηκε στήν Πίστη!

Μοῦ ἀπάντησε, ἐπιβεβαιώνοντας ὁ ἅγιος Γέροντας.

-Ἒμεινε κοινωνικός μέ τούς Οἰκουμενιστές!

Συμπλήρωσε μέ τήν χαρακτηριστική σαφήνεια πού τόν διέκρινε. Χωρίς περιττά λόγια καί μέ σοβαρότητα μιλοῦσε πάντα ὁ παπα-Μόδεστος, πού ἦταν ἂνθρωπος τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καί τῆς ἀγάπης.

Στά θέματα τῆς Ἁγιωτάτης Πίστεως ἦταν ἀνυποχώρητος. ''Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως,'' ἐπαναλάμβανε συχνά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Πολλές φορές στή συνέχεια ἐπισκέφθηκα τόν παπα-Μόδεστο στήν Κερασιά, εἴτε μόνος μου εἴτε μέ ἄλλους ἀδελφούς πρίν κοιμηθεῖ. Πάντα εἶχε κάτι πνευματικό νά μᾶς πεῖ καί νά μᾶς διδάξει. Ἦταν τό πρόσωπό του πάντοτε χαρούμενο καί οἱ λόγοι του πλήρεις χάριτος, μέ σοβαρότητα καί ἀγάπη.

Συνήθιζε νά τονίζει τήν μεγάλη ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπό τήν νηστεία. Σχεδόν πάντοτε μᾶς ἔλεγε:

-Ὁ Μέγας Βασίλειος διδάσκει:

"Ἄνευ νηστείας μετανοῆσαι ἀδύνατον"!

-Δέν εἶναι δυνατόν νά προσέρχεται κανείς στήν Θεία Μετάληψη, χωρίς νηστεία!

-Χρειάζεται πολλή προσευχή καί νηστεία!

-Οἱ παλαιοί Πατέρες δέν ἔτρωγαν σχεδόν τίποτε!

Ἐμεῖς, τώρα, τί κάνουμε; Τίποτα, σέ σύγκριση μέ ἐκείνους!

Σέ μεγάλη ἐκτίμηση εἶχε τόν γέροντα Χατζηγιώργη, τόν μεγάλο αὐτό νηστευτή καί βιαστή τῆς φύσεως, γιά τήν μεγάλη ἐγκράτεια καί τό πολύ αὐστηρό τυπικό πού εἶχε. Ὁ γέροντας Χατζηγιώργης εἶχε ἀσκητέψει ἐκεῖ πιό πέρα, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ παπα-Μόδεστος. Μᾶς τόν ἀνέφερε γιά νά παραδειγματιστοῦμε στήν νηστεία καί στήν ἐγκράτεια! 

Οἱ εύλογημένες πρῶτες ἡμέρες στήν Όρθοδοξία  

Εἴχαμε ἐπιστρέψει στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμό καί μέ τήν δική του εὐλογία καί τίς προσευχές, καί ἡ χάρις πού ὁ Θεός μᾶς ἔδινε ἦταν πλούσια!

Οἱ λειτουργίες πού κάναμε ὡς Ὀρθόδοξοι πλέον, ἦταν μιά μυσταγωγία! Ἡ καρδιά μας γέμιζε ἀπό εὐγνωμοσύνη στόν Κύριο γιά τίς δωρεές του...

Ἦταν ἀπερίγραπτα τά αἰσθήματα πού ξεχείλιζαν τήν καρδιά μας.! Ζούσαμε, ἰδιαίτερα στά Σαρανταλείτουργα πού κάναμε μέ τά παιδιά μας καί τήν Πρεσβυτέρα, στιγμές μοναδικές καί πρίν τά Ὀρθόδοξα Χριστούγεννα καί στό Σαρανταλείτουργο μετά τό Πάσχα μέχρι τήν Ἀνάληψη!

Ἄν κανείς δέν ἔχει παρόμοιες ἐμπειρίες, εἶναι ἀδύνατον νά καταλάβει αὐτές τίς δωρεές τοῦ γλυκυτάτου Χριστοῦ μας!

Δάκρυα εὐγνωμοσύνης ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια μας γιά τήν κλήση καί τήν δωρεά τῆς ἄμετρης εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς τούς ἀναξίους.

Ἰδιαίτερα τόν πρῶτο καιρό ἦταν πολύ ἔντονη ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας. Πολλοί ἀδελφοί, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν ὁ παπα-Μόδεστος προσευχόταν γιά μᾶς καί ἡ Παναγία μας μᾶς σκέπαζε!

Μιά φορά, θυμᾶμαι, πού βρέθηκα στό καλύβι τῶν δύο γερόντων καί ὁ παπα-Μόδεστος μοῦ ζήτησε νά φορέσω τό περαχήλι γιά νά κάνουμε παράκληση στούς ἁγίους Ἀποστόλους.

Τοῦ λέω τότε:

-Γέροντα, μέ παρακάλεσε ἡ κ. Β. ἀπό τήν Πάτρα νά προσευχηθοῦμε ἰδιαίτερα γιαὐτήν καί γιά τά παιδιά της πού ἔχουν προβλήματα.

Δέν πρόλαβα νά τοῦ τό πῶ καί μοῦ λέει;

-Νά τά ὀνόματά της καί τῶν παιδιῶν της! Τώρα τά διαβάζω! Καί μοῦ δίνει τό χαρτί.

Τί νά πῶ; Μιά ἀκόμη ... σύμπτωση μέσα στά τόσα πού ζούσαμε κοντά του;

Δέν εἶχαμε προλάβει νά ξεκουραστοῦμε λίγο, ἀπό τήν δύσκολη ἀνάβαση πού ἤλθαμε, μετά ἀπό ἕνα μακρυνό ταξίδι, ἀπό τή Ναύπακτο καί ἀνεβήκαμε στήν Κερασιά. Δέν θυμᾶμαι ἄν εἶχε προλάβει νά μέ πάρει λίγο ὁ ὕπνος, ὅταν, κατά τήν μία ἡ ὥρα τή νύχτα, ἦλθε νά μᾶς ξυπνήσει ὁ παπα-Μόδεστος λέγοντας:

-Σηκωθῆτε τώρα, ξεκουραστήκατε!...

-Ἐλᾶτε γιά τήν ἀκολουθία.

Κράτησε μέχρι τό πρωί ἡ ἀκολουθία.

Ἐξομολογήθηκα στόν Γέροντα κάποια προβλήματά μου καί μέ πολλή αὐστηρότητα καί ἀγάπη ταυτόχρονα μέ συμβούλεψε νά πάω στόν Γέροντα, στόν παπα-Εὐμένιο, νά μοῦ διαβάσει εὐχή συγχωρητική.

Καί ’κεῖνος μέ τήν παιδική ἁπλότητα πού τόν διέκρινε μοῦ λέει:

-Ἄλλον ἔχεις γέροντα καί ἄλλος σοῦ διαβάζει εὐχή!

Στήν Θεία Λειτουργία, πού τέλεσε ὁ παπα-Εὐμένιος, κατά τήν Θεία Μετάληψη, φόρεσα τό πετραχήλι καί προσῆλθα στά Ἄχραντα Μυστήρια.

Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ χαρά καί ἡ Θεία Χάρις πού πῆρα κοινωνῶντας ἐκείνη τήν νύχτα, πού ἡ καρδιά μου πήγαινε νά σπασει!

Δέν μιλοῦσα!

Προσπαθοῦσα νά κρατήσω μέσα μου τήν Θεία Χάρη ὡς τό πολυτιμότερο δῶρο πού μοῦ δόθηκε ποτέ!

Μία ὑπερκόσμια εἰρήνη βασίλευε μέσα μου καί φοβόμουνα, πώς ἄν μιλήσω ἤ ἀσχοληθῶ μέ κάτι ἄλλο θά ἔχανα αὐτή τήν πνευματική κατάσταση πού τόσο ἔντονα δέν εἶχα ξαναζήσει στή ζωή μου. Κράτησε ἀρκετά ἡ πνευματική αὐτή δωρεά τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅλο τό ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς, ἀπό τήν Κερασιά στήν Ἁγία Ἄννα, ἀπό τήν Ἁγία Ἄννα στή Δάφνη, ἀπό τή Δάφνη στήν Οὐρανούπολη καί στή Θεσσαλονίκη καί ἀπό τήν Θεσσαλονίκη στήν Ἀθῆνα, πού ἔπρεπε νά ἐπισκεφθῶ τό τυπογραφεῖο, γιά μία νέα ἔκδοση ἑνός βιβλίου πού ἑτοιμάζαμε, καί ἀπό τήν Ἀθῆνα στό σπίτι μας στή Ναύπακτο!

Μέχρι καί τήν ἑπόμενη μέρα βρισκόμουν σέ "ἄλλο κόσμο"!

Ἔλεγα μέσα μου: αὐτή εἶναι ἐπίσκεψη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ! Αὐτή εἶναι ἡ φανέρωση τῆς Βασιλείας Του! Θεέ μου δέν θέλω νά χάσω αὐτή τήν δωρεά!

Προστάτεψέ με!

Ἀλλά, δυστυχῶς, ἡ ἐπιστροφή στά καθημερινά καί στίς βιωτικές φροντίδες ἔγιναν αἰτία νά προσγειωθῶ καί πάλι στήν ἀδυσώπητη καθημερινότητα...

Ἀλλά ἔμεινα πάντα νά ἀναπολῶ μέ λαχτάρα ἐκείνη τήν μακαρία πνευματική κατάσταση!...

Παρόμοιες καταστάσεις, ἀλλά ὄχι σέ τόσο ἔντονο βαθμό καί σέ διάρκεια, ζούσαμε στίς ἡμέρες τῶν Σαρανταλείτουργων μέ τήν Πρεσβυτέρα καί τά παιδιά, ὅπως προανέφερα!

Ὁ παπα-Μόδεστος δέν δεχόταν εὔκολα τίς διηγήσεις γιά τούς σύγχρονους γεροντάδες, προβαλλομένους ὡς ἁγίους. Πολλά γράφονταν ἐκεῖνες τίς ἡμέρες, ἰδιαίτερα γιά τόν Πορφύριο καί τόν Παΐσιο. Πού τούς ἀπέρριπτε, γιατί ἦταν κοινωνικοί μέ τόν Οἰκουμενισμό!

Ἐντυπωσιασμένος, ὅμως, ἀπό τήν ζωή τοῦ μεγάλου σύγχρονου παλαιοημερολογίτη ἀββᾶ, ὄχι τῆς Μεσοποταμίας ἤ τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά τῆς Αἰγίνης, τοῦ ὁσίου γέροντος Ἱερωνύμου, πού ἔγινε καί ἡ αἰτία νά γνωρίσω τόν σύγχρονο κόσμο τῶν μυστικῶν καί νηπτικῶν Ἀββάδων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ στερεώματος, ὅταν ἀνέφερα τόν Γέροντα Ἱερώνυμο τῆς Αἰγίνης στόν παπα-Μόδεστο, μοῦ λέει:

-Αὐτόν τόν παραδέχομαι!