Ἅγιοι Κολλυβάδες (ἀπό την καθημερινή μας ζωή στην Ἐνορία μας)

Καί ἄλλη μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου γιά τό παλαιό ἡμερολόγιο.

Ἡ κυρία Ἑλένη Κόντε, πού συναντήσαμε στήν Αἴγινα, στίς 3 Ὀκτωβρίου 2014, ἡμέρα τῆς κοιμήσεως τοῦ Ἁγίου Ἱερωνύμου, καί τῆς ἁγιοκατατάξεώς τοῦ Γέροντος τῆς Αἰγίνης, μᾶς βεβαίωσε, ἐπίσης, γιά τό κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ὑπέρ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου!

-Ὁ Ἅγιος κήρυσσε ἀπό ἄμβωνος καί δίδασκε, νά μή ἀκολουθήσουμε τό νέο ἡμερολόγιο, λέγοντας:

-Θά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιο, ἀλλά ἐσεῖς θά μείνετε μέ τήν Ἐκκλησία. Νά μήν ἀκολουθήσετε τήν ἀλλαγή!

-Τά ἀνωτέρω λόγια τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τά ἄκουγε συχνά ἡ μητέρα μου Σωτηρία Λαδᾶ, πού τότε ἔμενε στήν Αἴγινα μέ τούς γονεῖς της Μιχαήλ καί Ἐλπίδα (παππούς μου καί γιαγιά μου).

Ὁ παππούς μου ἦταν «πηγαδᾶς», (ἄνοιγε πηγάδια στήν Αἴγινα).

Ἡ μητέρα μου εἶχε γεννηθεῖ το 1910 καί θυμόταν πολύ καλά, πού πήγαινε μέ τούς γονεῖς της στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου, γιατί τούς ἄρεσε ἡ κατανυκτική Λειτουργία, πού τελοῦσε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί πολύ ἀναπαύονταν.

Κοιμήθηκε σέ ἡλικία 93 ἐτῶν, πρίν ἀπό δώδεκα χρόνια. Συχνά, μέχρι τελευταία, μᾶς θύμιζε τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, νά μείνουμε μέ τό Παλαιό, διδασκαλία πού ἡ ἴδια σάν μικρό παιδί ἄκουγε ἀπό τό στόμα του!

Ὁ Μιχάλης ὁ ... «Βαλέσσας»

Ὅταν ὡς φοιτητές πηγαίναμε στήν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου στή Γερμανία, βλέπαμε καί κάποιον ἀδελφό, μέ μεγάλο παχύ μουστάκι καί μέ χαρακτηριστικά πού ἔμοιαζε πολύ μέ τόν τότε διάσημο πρόεδρο τῆς Πολωνίας ... Λέχ Βαλέσσα!

Φοροῦσε, ὅμως, ἔξω ἀπό τά ροῦχα του καί ἕναν μεγάλο χάλκινο σταυρό μέ χοντρή ἁλυσίδα...!

Τοῦ δώσαμε, λοιπόν, τό προσωνύμιο «Βαλέσσας», ὅταν «κρυφομιλάγαμε» γι’ αὐτόν, χωρίς νά τόν προσεγγίζουμε, στήν ἀγάπη μετά τήν Θεία Λειτουργία, πίνοντας τόν καφέ μας, γιατί μᾶς φαινόταν κάπως «ἀπόκοσμος».

Ἦταν πράγματι λιγομίλιτος καί κάπως σοβαρός καί δέν εἶχε πολλές-πολλές σχέσεις μέ ἄλλους.

Ἀργότερα, ὅμως, τόν γνωρίσαμε καλύτερα... Καί εἴδαμε τήν ἀγαθότητά του!

     Μᾶς διηγήθηκε πολλές φορές, πῶς ἔγινε καί φοροῦσε αὐτόν τόν μεγάλο σταυρό συνέχεια!

   Μᾶς εἶπε γιά τόν πρότερο βίο του στήν Ἑλλάδα πού ζοῦσε παλιότερα καί ὑπῆρχε μεγάλη φτώχεια. Εἶχε μπλέξει μέ μιά ἄσχημη παρέα καί πήγαιναν καί ἔκλεβαν κόττες γιά νά φάνε˙, ἀλλά καί ἄλλα ζῶα, πού εἶχαν οἱ νοικοκυραῖοι στά κτήματά τους.

   Αὐτός, ἐπειδή ἦταν ὁ νεότερος καί πιό γρήγορος, καθόταν λίγο πιό μακρυά, γιά νά φυλάει «τσίλιες» μήν ἔλθουν οἱ ἰδιοκτῆτες ἤ κανένας ἀγροφύλακας καί τούς πιάσουν νά κλέβουν καί τούς βάλουν φυλακή.

  Ἔτρεχε ἀμέσως καί εἰδοποιοῦσε τούς συντρόφους του νά φύγουν, ἄν ἔβλεπε κανέναν κίνδυνο!

    Μιά νύχτα, ἐκεῖ πού καθόταν, σέ ἕνα ὕψωμα, βλέπει ἀπό μακρυά νά σχηματίζεται ἕνα ἀπροσδιόριστο μαῦρο σύννεφο, πού μέ ταχύτητα ἐρχόταν κατά πάνω του! Ὅσο πλησίαζε, διαμορφωνόταν σέ μπάλλα, πού τελικά ἔπεσε πάνω του καί τόν χτύπησε στό στῆθος, ρίχνοντάς τον κάτω. Ἔχασε καί τή μιλιά του... Δέθηκε καί ἡ γλῶσσα του...

  Ἦλθαν οἱ σύντροφοί του μέ τά «λάφυρά» τους, τίς κόττες πού τίς εἶχαν βάλει μέσα σέ τσουβάλια, τόν σήκωσαν, τοῦ μιλοῦσαν, μά ἐκεῖνος δέν μποροῦσε νά μιλήσει! Ψεύδιζε! Νόμισαν, ὅτι φοβήθηκε γιατί ἦταν μικρός. Πῆγαν στή συνέχεια ὁ καθένας στό σπίτι του, ἀφοῦ μοιράστηκαν τά κλοπιμαῖα, γιά νά ὀργανώσουν καμμιά ἄλλη κλοπή τήν ἑπόμενη φορά.

   Ὁ Μιχάλης δέν πίστευε τότε στό Θεό!

  Ἔκτοτε, ὅμως, τά βράδια πού πήγαινε γιά ὕπνο καί ἔπεφτε στό κρεββάτι, ἐρχόταν αὐτό τό μαῦρο πρᾶγμα, ἡ μυστηριώδης αὐτή «μπάλλα», καί ἔπεφτε πάνω του, στό στῆθος του καί τόν πλάκωνε, μέ συνέπεια νά παραλύει καί νά μή μπορεῖ νά κουνηθεῖ, οὔτε νά μιλήσει!

   Τό εἶπε στή γυναῖκα του, τήν κυρά Σταυρούλα, μιά καλοκάγαθη καί ἁπλῆ γυναῖκα, ὅπως τήν γνωρίσαμε ἀργότερα.

   Ἐκείνη τοῦ πρότεινε νά φορέσει ἕνα σταυρό. Ἀλλά ὁ Μιχάλης δέν δεχόταν, γιατί δέν πίστευε στό Θεό...

   Τελικά, ὅμως, ἀφοῦ κάθε βράδυ ὑπέφερε ἀπό τό βάσανο αὐτό καί τή μαύρη «μπάλλα», πού ἔπεφτε πάνω του, τόν παρέλυε καί δενόταν ἡ γλῶσσα του, μή μπορῶντας νά μιλήσει ... ἔκανε μιά ὑποχώρηση καί φόρεσε τόν μικρό σταυρό τῆς γυναίκας του.

   Ἡ μαύρη «μπάλλα» συνέχισε κάθε βράδυ νά τόν ... ἐπισκέπτεται!

 Τώρα, ὅμως δέν τόν πλησίαζε, «στεκόταν» στήν ἄκρη τοῦ δωματίου καί τόν «κύτταζε» μέ ἀγριότητα, χωρίς νά τόν πλακώνει!...

  Τότε παίρνει τήν ἀπόφαση καί πάει καί ἀγοράζει ἕναν μεγάλο χάλκινο σταυρό καί τόν φοροῦσε, ἀκόμη καί τά βράδια.

  Μόλις ἐρχόταν «ὁ ἐπισκέπτης», σηκωνόταν, τώρα μέ θάρρος, προτάσσοντας τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν κυνηγοῦσε μέχρι πού ἐξαφανιζόταν. Τρέπονταν τό δαιμόνιο, γιατί γιά δαιμόνιο ἐπρόκειτο, σέ φυγή!

  Ἀπό τότε δέν ἀποχωρίστηκε ποτέ τόν Τίμιο Σταυρό καί δέν ἔλειπε ποτέ τήν Κυριακή ἀπό τήν Ἐκκλησία.

  Ἀργότερα, ὅταν χειροτονήθηκα ἱερεύς, ἦλθε μιά μέρα καί μέ βρῆκε καί ἐξομολογήθηκε.

   Μπῆκε σέ μιά καλή πνευματική σειρά!

 Διάβαζε πλέον παράκληση στήν Παναγία μας καί τούς Χαιρετισμούς Της. Κοινωνοῦσε τακτικά καί τόν εἶχα ὡς συνεργάτη μου καί ἀναγνώστη, γιατί εἶχε τελειώσει τό τότε Γυμνάσιο καί ἤξερε νά διαβάζει καλά.

   Ὁ Μιχάλης «ὁ Βαλέσσας» ἔγινε ἡ αἰτία πού γνωρίσαμε καί τήν Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων μας, μέ ἕνα βιβλίο, πού μοῦ ἔδωσε, τοῦ μακαριστοῦ παπα-Θεοδώρητου, τό «Ὀρθοδοξία καί Αἵρεσις», μέ τά καλύτερα ἄρθρα, πού εἶχε γράψει κατά τῆς σύγχρονης αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

  Ἀπό τότε πού τό διάβασα, δέν μποροῦσα πλέον νά ἡσυχάσω.          Μελετοῦσα νυχθημερόν τήν ἱστορία καί ὅ,τι εἶχε γραφεῖ σχετικά καί ἦλθε καί ἡ εὐλογημένη ἡμέρα, πού μέ ὅλη μας τήν οἰκογένεια γυρίσαμε στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων μας καί μᾶς ἀξίωσε ὁ Κύριος καί φτιάξαμε καί ἐκκλησία, τῶν Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων στή Γερμανία, ὅπου σχεδόν ὅλα τά πνευματικά μας τέκνα ἐπέστρεψαν στήν ἑνιαία παράδοση καί ἀκολουθοῦν μέ πολλές θυσίες τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἔχοντας χωριστεῖ ἀπό τήν σύγχρονη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τό παπικό Καλενδάριο! Ἀναπαύονται στό ταπεινό μας ἐκκλησάκι, ὅπου ἀξιώθηκαν καί ἀξιώνονται πολλῶν κατά Θεόν εὐλογιῶν καί ἀντιλήψεων!

Ἡ δύναμη τῶν ψαλλομένων καταστρέφει τήν ἐνέργεια τῶν δαιμόνων

Ὑπῆρχε σέ κάποιο μοναστήρι μία μοναχή, πού κάποιοι πίστευαν, ὅτι ἔχει «θεία φώτιση» καί ὅτι «προλέγει» καί «βλέπει»! Ἦταν κάτι σάν τόν πλανεμένο Παΐσιο καί τόν Πορφύριο τοῦ Νέου Ἡμερολογίου.

Ἀρκετές, συνήθως γυναῖκες, τήν ἐπισκέπτονταν, γιά νά μάθουν, ἄν τελικά θά παντρευτοῦν τόν «καλό» τους, κάποιοι ἄλλοι, γιά νά ... τούς σταυρώσει καί νά γίνουν καλά καί ἄλλοι γιά νά τούς πεῖ ... τά μέλλοντα.

Κάποια μέρα ἔφτασαν καί ἀπό τήν Ἀθῆνα, ἕνας πατέρας μέ τήν σύζυγό του, ἔχοντας μαζί καί τήν κόρη τους, γιά νά βροῦν λύση στό πρόβλημά τῆς ... ἀποκατάστασής της...!

Στό ἐκκλησάκι πού συναντήθηκαν, κάθισαν πίσω, κοντά στήν εἴσοδο, «ἡ φωτισμένη μοναχή» μέ τίς δύο γυναῖκες καί ἄρχισε νά τούς λέει διάφορα ἀπ’ τή ζωή τους, ἐντυπωσιάζοντές τες...

Ὁ πατέρας, ὅμως, ἦταν ψάλτης, καί ἀπό συνήθεια πῆγε στό ψαλτήρι καί ἄρχισε νά ψέλνει διάφορα ἀπολυτίκια καί τροπάρια.

Σταματάει τότε ἡ μοναχή νά ... «προφητεύει» καί φωνάζει στόν πατέρα:

-Σταμάτα νά ψέλνεις, γιατί δέν μπορῶ ν’ ἀκούσω ... τί μοῦ λέει ἡ «Παναγία»!

Καί ‘κεῖνος σταμάτησε, γιά νά μάθουν ... τό «μέλλον» τῆς κόρης τους...

Δέν μποροῦσε δηλ. νά ἐνεργήσει τό δαιμόνιο τῆς πλάνης, καί μόνον πού ἀκούγονταν τά ἱερά γράμματα τῆς Ἐκκλησίας μας!

Ὁ Ἀνδρέας ὁ ἀξιωματικός ἀπό τά Ο. Υ. Κ. καί ἡ σωτηρία τους ἀπό τήν Παναγία μας στό Λυβικό πέλαγος

       Βρισκόμασταν στό Λυβικό πέλαγος γιά ἐκπαιδευτική ἄσκηση, μᾶς διηγήθηκε ὁ Ἀνδρέας στήν Ἐκκλησία μας, ὅταν εἶχα ἀρχίσει νά καταλαβαίνω κάτι ἀπό τά πνευματικά καί ἀπό τήν πίστη στόν Χριστό μας.

     Μέ ἕνα μικρό φουσκωτό πήγαμε μέ ἕναν ἄλλο φίλο γιά ψάρεμα.

Ἀπομακρυνθήκαμε ἀρκετά ἀπό τό πλοῖο μας ψαρεύοντας.

Ὁ καιρός ἦταν καλός!

Ξαφνικά, ὅμως, καί πέρα ἀπό κάθε λογική, ἄρχισε νά χαλάει ὁ καιρός καί νά φυσάει πολύ!

Ἡ ἐπιδείνωση τοῦ καιροῦ ἦταν ραγδαία!

Σηκώνονταν τέτοια κύματα, πού χάναμε τό πλοῖο ἀπό τά μάτια μας.

Φωνάζαμε γιά βοήθεια, ἀλλά δέν μᾶς ἄκουγαν, οὔτε μᾶς ἔβλεπαν.

Πιστέψαμε, ὅτι χανόμαστε!

Πνιγόμασταν, μέσα στά τεράστια κύματα! Βοήθεια δέν βλέπαμε ἀπό πουθενά!

Μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μου, τότε φώναξα:

-Παναγία μου, σῶσε μας!

Καί ἀμέσως σχεδόν, κατά τρόπο θαυμαστό, ἄρχισε ὁ καιρός νά καλυτερεύει καί νά ἡσυχάζει ἡ θάλασσα! Μέχρι πού ἠρέμησε τελείως καί μπορέσαμε καί ἐπιστρέψαμε στό πλοῖο μας καί διηγηθήκαμε μέ φόβο καί ἔκπληξη αὐτό πού μᾶς συνέβη!...

Μετά ἀπό καιρό, πηγαίνοντας γιά κάποιο προσκύνημα, συναντήσαμε μία «ἄρρωστη», καί τό δαιμόνιο πού εἶχε φώναζε μέ κακία:

-Τί θά Σᾶς ἔκανα, τί θά Σᾶς ἔκανα!

-Ἀλλά ἔχετε χάρη...

-Θυμᾶστε, «ρέ», πού πῆγα νά Σᾶς πνίξω στό Λυβικό πέλαγος! Ἀλλά ἦρθε «ἡ Κυρά μέ τά μαῦρα» καί ἄπλωσε τά χέρια Της, νά ἔτσι, καί Σᾶς ἔσωσε! Καί ἔδειχνε μέ τά χέρια τῆς ταλαιπωρημένης κοπέλας, πῶς ἄπλωσε τά χέρια Της ἡ Παναγία μας καί μᾶς σκέπασε μέ τήν Χάρη Της, σώζοντάς μας ἀπό βέβαιο πνιγμό! Καί ἀπομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας...

Ἔκτοτε ὁ Ἀνδρέας ἀγωνίζεται, τό κατά δύναμη, διαβάζοντας συνέχεια, καί ἀρκετές φορές τούς χαιρετισμούς τῆς Παναγίας μας, ὑπεραγαπῶντας καί εὐγνωμονῶντας τήν Κυρία μας Θεοτόκον καί Δέσποιναν τοῦ κόσμου!

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΑΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΞΕΦΤΕΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τήν ὁποία ψάλλωμεν κάθε 19 Ἰανουαρίου , παρομοιάζει τόν Ἅγιο Μάρκο ὡς τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, διότι ἀνέκοψε τόν κατήφορο τῶν Ὀρθοδόξων πρός τίς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ ,ἐνῶ τόν Πάπα τόν ὁμοιάζει πρός τόν ἐγωιστή Ἄγγελο Ἑωσφόρο, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά στήσει τόν θρόνο τοῦ ὑπεράνω Του Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Πάπας ὑπεράνω της Ἐκκλησίας

«Τοῦ Ἑωσφόρου τῆς Ρώμης φυσιωθέντος δεινῶς, καί θρόνον αὐτοῦ θέντος ὑπεράνω τῶν ἄστρων, σύ μόνος ζηλώσας ὡς Μιχαήλ ἀνεβόησας ἔνδοξε: στῶμεν καλῶς, στῶμεν πάντες ἐν ταῖς σεπταῖς τῶν πατέρων Παραδόσεσιν.» (στιχηρά τῶν αἴνων).

ΟΥ ΚΟΙΝΩΝΕΙΣ ΤΩ ΘΡΟΝΩ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ;

ΟΥ ΚΟΙΝΩΝΩ

Ρώτησαν οἱ Διῶκτες, ἱερεῖς καί ἀπεσταλμένοι τοῦ Πατριάρχη Κωνσταν-τινουπόλεως,τόν Ἁγιώτατο Μάξιμο:

-Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνω Κωνσταντίνουπόλεως;( Δέν ἔχεις ἐκκλησιαστική κοινωνία -καί σχέση μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως;)

Καί εἶπεν:

-Οὐ κοινωνῶ (ὄχι, δέν ἔχω ἐκκλησιαστική κοινωνία καί σχέση).

Καλή ὥρα, ὅπως οἱ διωκόμενοι Ἐσφιγμενίτες, ἔκοψαν τήν κοινωνία μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινου-πόλεως, ἀπό τό 1965 μέχρι σήμερα γιά λόγους Πίστεως.

-Δία ποίαν, οὐ κοινωνεῖς, αἰτίαν; εἶπον.

Ἀπεκρίθη, (ὁ ἅγιος Μάξιμος ),

-ὅτι τάς Ἁγίας Τέσσερας Συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρεία γενομένων ἐννέα κεφαλαίων. Καί διά τῆς ἐν ταύτη τή πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως...

Ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας, στήν ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τήν ὁποία ψάλλωμεν κάθε 19 Ἰανουαρίου , παρομοιάζει τόν Ἅγιο Μάρκο ὡς τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, διότι ἀνέκοψε τόν κατήφορο τῶν Ὀρθοδόξων πρός τίς κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ ,ἐνῶ τόν Πάπα τόν ὁμοιάζει πρός τόν ἐγωιστή Ἄγγελο Ἑωσφόρο, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά στήσει τόν θρόνο τοῦ ὑπεράνω Του Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ Πάπας ὑπεράνω της Ἐκκλησίας

«Τοῦ Ἑωσφόρου τῆς Ρώμης φυσιωθέντος δεινῶς, καί θρόνον αὐτοῦ θέντος ὑπεράνω τῶν ἄστρων, σύ μόνος ζηλώσας ὡς Μιχαήλ ἀνεβόησας ἔνδοξε: στῶμεν καλῶς, στῶμεν πάντες ἐν ταῖς σεπταῖς τῶν πατέρων Παραδόσεσιν.» (στιχηρά τῶν αἴνων).

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ... ΘΑΝΑΤΟΣ ΨΥΧΙΚΟΣ!

Ὅσο κανείς προσεγγίζει τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί ὅσον ἀπομακρύνεται ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο, τόσο προσεγγίζει τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους, τούς γνησίους φίλους Του. Ἄς σταθοῦμε καλῶς! Ἄς σταθοῦμε μετά φόβου Θεοῦ (καί ὄχι ἀνθρώπων). Ἄς προσέξουμε!

Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

«Ἄνωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο. Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ, καί πίστεως καί τῶν θείων μυστηρίων διάδοχος».(Οἱ Ἁγιορεῖτες οἱ ἐπί Βέκκου ἀθλήσαντες στήν ὁμολογιακή πρός τόν αὐτοκράτορα ἐπιστολή τους).

ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ

Πᾶς Ἐπίσκοπος, κηρύττων «αἵρεσιν δημoσίᾳ» καὶ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» καὶ διδάσκων «ἕτερον εὐαγγέλιον παρ’ ὅ παρελάβομεν» ἢ εὑρίσκεται εἰς συγκρητιστικὴν κοινωνίαν μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, πράττων μάλιστα τοῦτο ἐπιμόνως καὶ συνεχῶς, καθίσταται «ψευδεπίσκοπος» καὶ «ψευδοδιδάσκαλος» ( κατά τόν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου)· οἱ δὲ κοινωνοῦντες μετ’ αὐτοῦ Ἐπίσκοποι, ἀδιαφοροῦντες ἢ ἀνεχόμενοι ἢ ἀπο-δεχόμενοι τὸ φρόνημα καὶ τὰς πρακτικὰς αὐτοῦ ἐκφράσεις, «συνόλλυνται» (Ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης), παύοντες οὕτω νὰ εἶναι Κανονικοὶ καὶ Κοινωνικοί, ἐφ’ ὅσον ἡ Καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἑνότης Αὐτῆς καὶ ἡ γνησία Ἀποστολικὴ Διαδοχή, ἐγγυώμεναι ἀσφαλῶς τὸ Κανονικὸν καὶ Κοινωνικὸν τοῦ Ἐπισκόπου, ἑδράζονται, ἀπορρέουν καὶ διασφαλίζονται ἀπὸ τὴν «Ὀρθὴν καὶ Σωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν».

Ὁ ἅγιος Φιλάρετος

1 Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Βλ. καί Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.

2 Τό διαβάσαμε ἀπό τό: Γνώριζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες γιά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ; htp://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/04/blog-post_5048.html#ixzz2xlK2mG00

ht

3Ἀπό τίς "Περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ", σελ. 17.

4 Ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἐξαδέλφου μου, παπα - Φίλιππου τῶν Θωμάδων, Γεροντικόν τῆς ἐρήμου τοῦ Ἄθω, β΄ ἔκδ. 2009, σελ. 151.

5 Τότε ὁ παπα - Μόδεστος βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη, μετά τό τέταρτο ἐγκεφαλικό, πού τόν εἶχε χτυπήσει, καί τόν εἶχαν πάει ἐκεῖ οἱ ἀγαπημένοι καί καλοί πατέρες,  οἱ Θωμάδες καί οἱ Δανιηλαῖοι, γιά νά νοσηλευτεῖ, χωρίς ἐκεῖνος νά καταλαβαίνει. Τότε πήγαμε μέ τά παιδιά καί τήν Πρεσβυτέρα καί στόν Ἅγιο Δημήτριο μαζί του, ὅταν καλλιτέρευσε, καί συνέβησαν τά ὅσα θαυμαστά θά διηγηθῶ στή συνέχεια.

6 Μεγάλου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Δ/100, Περί ἀγάπης, 69.