Ἀναγνώριση καί ἀπό τήν Πολιτεία τῆς Κανονικῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων

Ἰνστιτοῦτο Ἀστικοῦ καί Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου

Διευθυντής: Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν. Ἒκτ. καθ. τοῦ Ἀστικοῦ, τοῦ Ἐμπορικοῦ καί τοῦ Ἐργατικοῦ Δικαίου 

Πάτρα - Ἑλλάς, Μηδείας 9, 26332

Patra-Hellas

Τηλ. Τηλεομ. - (Tel. u. Fax): 2610-334086 26340-31805

κιν. (mob.Tel.): 6946210872

e-mail: dikaio@otenet.gr

website: users.otenet.gr/~dikaio

dikaio-dikaio.blogspot.com

Πάτρα, 15.01.2013

Γνωμοδότηση

γιά τό Νομικόν καθεστώς καί τήν ἀναγνώριση 
ἀπό τήν Πολιτείαν

καί τήν Ἑλληνικήν Δικαιοσύνην τῶν Παλαιοημερολογιτῶν

(Ἐκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος)

Ι. Στήν συνεδρίαν τῆς Βουλῆς στίς 22.01.1931 ὁ τότε πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Ἐλευθέριος Βενιζέλος τόνισε μέ ἒμφαση τά ἑξῆς:

"... Ἡ Κυβέρνησις δέν ἒχει κανένα λόγο νά ἐπεμβαίνῃ, ὃπως ἀπαγορεύει εἰς τούς θέλοντας νά ἀκολουθοῦν τό παλαιόν Ἡμερολόγιον τήν ἐκτέλεσιν συμφώνως μέ αὐτό τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν καθηκόντων. Ἡ φυσική, λοιπόν, διέξοδος εἶναι νά κάμουν αὐτοί μίαν ἰδικήν των Ἐκκλησίαν, τήν Ἐκκλησίαν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Καί τούς εἶπον. Ἂν δέν τήν κάματε, νά συνέλθετε, καθ' ὃ ἒχετε δικαίωμα ἐκ τοῦ Συντάγματος, αὐτοῦ τοῦ ὁποίου κατάχρησιν κάνουν οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι, νά συνεταιρισθῆτε καί νά κάμετε τήν Ἐκκλησίαν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, νά κανονίσετε τά τῆς ἐκλογῆς τῶν ἱερέων σας καί τῶν ἐπισκόπων σας ἀκόμη, διότι δέν εἶναι οὒτε αἱρετικοί, οὒτε σχισματικοί οἱ ἐπιμένοντες εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον. Νά εἶσθε βέβαιοι ὃτι ἡ Κυβέρνησις ἐμπνεομένη ἀπό τάς ἀρχάς τῆς ἀνεξιθρησκείας καί τῆς πλήρους ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, θά σᾶς βοηθήσῃ μέ κάθε τρόπον..."

Αὐτό τό ὁποῖο θεώρησε ὡς αὐτονόητο ὁ μεγάλος Ἕλληνας πολιτικός, στή συνέχεια ἐπιβεβαίωσε ἡ Πολιτεία μέ εἰδική δήλωση πού περιελήφθη στό Σύνταγμα τοῦ 1975, διά γνωμοδοτήσεων τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους καί μέ Ὑπουργικές ἀποφάσεις, ἀλλά καί σταθερά ἡ Δικαιοσύνη μέ πάγια Νομολογία τῶν δικαστηρίων ὃλων τῶν βαθμῶν καί ἰδιαίτερα τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί τοῦ Ἀρείου Πάγου:

Βλ. ἀποφάσεις 378 καί 379 τοῦ 1980 τοῦ Ἀρείου Πάγου, κατά τίς ὁποῖες οἱ Παλαιοημερολογίτες δέν εἶναι οὒτε σχισματικοί οὒτε αἱρετικοί.

Βλ. καί τίς πρόσφατες ἀποφάσεις 494/1997 καί 495/1997 τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας.

Βλ. καί Γνωμοδότηση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους, 304/1977, καί 794/1986.

Καταλυτικές εἶναι ἐπί τοῦ θέματος καί οἱ ἀποφάσεις 4801/1937 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Ἀθηνῶν, 4799/1938 καί 2176/1939 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Θεσσαλονίκης, 2016/1939 Πλημ/δικείου Λαμίας, 468/1940 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Ἡρακλείου, 100/1946 Ἐφετείου Κρήτης, 529/1947 Πλημ/δικείου Καβάλας, 1704/1947 Πλημ/δικείου Χαλκίδος, 1056/1948 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Θεσσαλονίκης, 1344/1964 Βούλευμα Συμβουλίου Πλημ/δικείου Πειραιῶς, 1209/1972 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Πειραιῶς, 230/1973 Τριμελοῦς Ἐφετείου Θράκης, 1554, 1974 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Δράμας, 713/1983 Μονομελοῦς Πλημ/δικείου Χίου, 146/1990 Τριμελοῦς Πλημ/δικείου Δράμας, 2538/1990 Πλημ/δικείου Θηβῶν.

ΙΙ. Εἰδική δήλωση περιελήφθη στό Σύνταγμα τοῦ 1975, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Παλαιοημερολογῖται δύνανται νά τελοῦν ἀκωλύτως τά λατρευτικά τους καθήκοντα.

Οἱ Παλαιοημερολογίτες:

Ἀναγνωρίζονται ἀπό τό Κράτος ὡς Ὀρθόδοξοι Κληρικοί, Ἀπόφαση 30.09.1985 Ὑπουργείου Ὑγείας Πρόνοιας καί Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων.

Τελοῦν ἀνεμπόδιστα ὃλες τίς Ὀρθόδοξες ἱεροπραξίες σέ ἰδιαίτερους Ναούς, οἱ ὁποῖοι λειτουργοῦν ἢ ἀνεγείρονται μέ κανονική κρατική ἂδεια, κατά τίς ἐγκυκλίους Χ.Ο.Π. 137/15.10.81 καί 91/01.06.82.

Τά τελούμενα ἀπό αὐτούς μυστήρια, (Βαπτίσεις, Γάμοι), ἀναγνωρίζονται ἀπό τήν Ἑλληνική Δικαιοσύνη, βλ. Γνωμοδότηση Εἰσαγγελέως Ἀρείου Πάγου, Ἂγγελου Μπουρόπουλου, 1/71 τοῦ 1947, Θεμις ΝΗ΄, σελ. 70-71 καί ἀπόφαση Πολυμελοῦς Πλημ/δικείου Πειραιῶς 1513.

Σύμφωνα μέ σχετικά πρόσφατη ἀπόφαση 613/02.04.1996 τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τά Μυστήρια τῶν ὀρθοδόξων τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου καταχωροῦνται καί στά Ληξιαρχικά Βιβλία τῶν Ἑλληνικῶν Προξενείων τοῦ Ἐξωτερικοῦ.

Βλ. καί τήν ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 1444/1991 καί τήν πρόσφατη γνωμοδότηση τοῦ Εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου 2/2005.

Ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μέ ἐπίσημα ἔγγραφα

  • Μετὰ τὴν ἀθεϊστικὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1917 εἰς τήν Ρωσίαν ἕνα πολύ μεγάλο τμῆμα τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξῆλθεν τῆς χώρας καὶ διεσπάρη εἰς ὅλας σχεδὸν τὰς ἡπείρους τῆς ὑφηλίου, ὀργανωθὲν, Πατριαρχικαῖς εὐλογίαις τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου Τύχωνος, ὡς Ἀνεξάρτητος Ἐκκλησιατικὴ Δικαιοδοσία μετὰ Συνόδου Ἱεραρχίας, Κλήρου, Μοναχισμοῦ καὶ πολυπληθοῦς ποιμνίου.

• Ἡ οὕτως ἀποκληθεῖσα «Ρωσικὴ Ὀρδόδοξος Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς» ἀπετέλει ἀνέκαθεν μίαν μαρτυρίαν Ὀρθοδοξίας καὶ Ὀρθοπραξίας, ἰδίως διὰ πολλῶν ἁγίων Ἀρχιερέων Αὐτῆς καὶ ἑτέρων ἐπιφανῶν μελῶν Της. Ὑπεστήριζε δὲ ἐνθέρμως τὸ Πάτριον Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον καὶ ἀντετάχθη εἰς τὰς καινοτομίας ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὸν 20ο αἰῶνα, ὡς καὶ εἰς τὴν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποίαν καὶ κατεδίκασεν Συνοδικῶς ἐν ἔτει 1983, ἐπὶ Πρωθιεραρχίας τοῦ ἁγιωτάτου Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου († 1985)

• Ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ταύτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, οἵτινες ἀπετέλεσαν τήν γνησίαν συνέχειαν τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας¹, κατὰ τὰ ἔτη 1960 καὶ 1962, ἔλαβε τὰς ἐπισκοπικάς χειροτονίας ἡ Ὀθόδοξος Ἐκκλησία τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἀντιοικουμενιστῶν Ὀρθοδόξων, τῶν ἀκολουθούντων τὸ Πάτριον Ἐκκλησιατικὸν Ἡμερολόγιον.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ 
Γ.Ο.Χ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Παραθέτουμε τὰ ἐπίσημα ἔγγραφα περὶ τῶν χειροτονιῶν τῆς Ἱερᾶς συνόδου τῶν ἀκολουθούντων τὸ Πάτριον (Ἰουλιανὸν) Ἑορτολόγιον ἐν Ἑλλάδι, διὰ τοὺς ἀμφιβάλλοντας περὶ τῆς κανονικότητος αὐτῶν ἤ ἀμφιβάλλοντας διὰ τὴν τέλεσιν καὶ ἀναγνώρισιν τούτων.

Ἡ ἐορτολογικὴ καινοτομία τοῦ 1924 ἐπεδίωξεν, ὅπως ἐπιβληθῇ διὰ πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν μέσων. Διὸ διέβαλεν τοὺς Ὀρθοδόξους κατ’ αὐτῆς Ἱεράρχας καὶ ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγωνιζομένους καὶ δὴ τοὺς ἀποτειχισμένους ἐκ τῶν καινοτόμων, ὡς δῆθεν "ἐκτὸς ἐκκλησίας" καὶ ἐστερημένους τῆς θείας χάριτος καὶ ἰσχυρῶν μυστηρίων.

Τὰ μυστήρια θεωροῦνται ἄκυρα καὶ ἀνύπαρκτα καὶ ἀνυπόστατα, ὅταν ὁ τελῶν αὐτὰ ἔχει ὑποστεῖ τὸ μέγα ἀνάθεμα. Τοιοῦτοι ἀναθεματισμένοι εἶναι οἱ Παπικοὶ καὶ τὸ ἀποβλάστημα αὐτῶν οἱ Προτεστάντες. Διὸ τὰ μυστήρια αὐτῶν εἶναι ἄκυρα, ἀνύπαρκτα καὶ ἀνυπόστατα. Ἡ χάρις τῆς ἱερωσύνης ἐκλείπει ἐπίσης, ὅταν ἑνώνεται ἱερεύς ἤ ἀρχιερεύς μετά ἤδη καταδικασθέντων καί ἀναθεματισθέντων αἱρετικῶν κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ (Ρ.Ο.Ε.Δ.)

ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΑΣΤΙΑΝΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
( ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ )

 

Ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος εἰς τό μέσον μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐξέντιον ἀριστερά αὐτοῦ καί τόν μακαριστόν Μητροπολίτην τῆς Συνόδου μας Πέτρον Ἀστορίας.

Ἐπειδὴ ἡ γνωστὴ μέθοδος πολεμικῆς τῆς ἀληθείας κατὰ τοῦ κανονικοῦ καί ἐγκύρου της Ἱερωσύνης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, ἐπανέρχεται κατὰ καιροὺς εἰς τὸ προσκήνιον, ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, μέχρι σημείου κατάκριτοι Νεοημερολογίται «ἀρχιερεῖς» καὶ «ἱερεῖς» (!) νὰ ἐπαναλαμβάνουν ἀθεοφόβως μυστήρια, τελεσθέντα ὑπὸ ἡμετέρων κληρικῶν, μέχρι καὶ ἀναχειροτονίας μάλιστα ἀσυνειδήτων παλαιοημερολογιτῶν κληρικῶν, ἐπὶ βλασφημίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐθεωρήθη καθῆκον νὰ δοθῆ μία εἰσέτι καὶ τελικὴ ἀπάντησις ἐν συνεχείᾳ προηγουμένων, ἐκ πηγῶν ἐχουσῶν τὸ κῦρος ποὺ ἐπιζητοῦν μερικοὶ δῆθεν «ἐπιφανεῖς» θεολόγοι καὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐρωτοῦν, «ποιὰ Ἐκκλησία σᾶς ἀναγνωρίζει;»

1) Στὰ τέλη τοῦ ἔτους 1960 μετέβη εἰς τὴν Ἀμερικὴν ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀκάκιος Παππᾶς, ὅστις καὶ ἐχειροτονήθη ὑπὸ δύο κανονικῶν ἐπισκόπων της Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῇ Διασπορ, ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ντιτρόιτ καὶ Σικάγου Σεραφεὶμ (Ivanov) καὶ τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφίλου (Ionesko), ὡς Ἐπίσκοπος Ταλαντίου, στὶς 9 Δεκεμβρίου 1960, στὸν Καθεδρικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Σικάγου.

 

2) Τὸν Μάιο τοῦ 1962, ἦλθεν ἀπὸ τὴν μακρινὴν Λατινικὴν Ἀμερικήν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χιλῆς Λεόντιος (Ρ.Ο.Ε.Δ.), μὲ μεγάλον κίνδυνον νὰ συλληφθῇ ἀπὸ τὶς Ἀρχὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὅστις τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου κυροῦ Ἀκακίου Παππᾶ, προέβη σὲ νέες χειροτονίες πρὸς συγκρότησιν Κανονικῆς Συνόδου.

Στὸ ἄκουσμα ὅτι τελικῶς ἕνας ξένος καὶ κανονικὸς Ἐπίσκοπος ἦλθε στὴν Ἑλλάδα νὰ συνδράμῃ τὸν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, οἱ Ἀστυνομικὲς Ἀρχὲς ἐξαπέλυσαν ἀνθρωποκυνηγητὸ σὲ ὅλες τὶς Μονὲς τῆς Ἀττικῆς, πρὸς σύλληψιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου καὶ τὴν ἀπέλασίν του ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.

Ὁ μακαριστὸς Λεόντιος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι κατεζητεῖτο, ἐκρύβη γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες μέσα στὴν καρβουναποθήκη τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Παιανίας.

Καὶ ἐρωτῶμεν: Ποῖος καί μάλιστα Ἀρχιερεύς κανονικῆς καθ' ὅλα Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, θὰ ἐπιχειροῦσε τέτοιο πολυέξοδο καὶ ἐπικίνδυνο ταξίδι, ἂν στὰ πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου δὲν ἀνεγνώριζε ἕνα γνήσιον ἀδελφὸν καὶ κανονικὸν συλλειτουργὸν;

3) Τὸ ἔτος 1969, ἡ Ρ.Ο.Ε.Δ. ἐπὶ Πρωθιεραρχίας τοῦ ἀλήστου μνήμης ἁγίου Μητροπολίτου τῆς Μεγάλης Ρωσσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς Φιλαρέτου, ἀνεγνώρισε τάς χειροτονίας τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, διότι ἐτύγχανε νὰ εἶναι καὶ ἡ παρασχοῦσα ἡμῖν τὸ μέγα τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα.

Παραθέτουμε τὰ γνήσια ἀντίτυπα τῆς ἀναγνωρίσεως.

Ὅπως συνάγεται ἀπό τό ὡς ἄνω ἀπόσπασμα τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος

τῆς Ἐφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως, καί ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος παραδέχεται ὅτι, ἄν καί ἀνεξάρτητος, ἐσωτερικῶς εἶναι ἑνωμένη μέ τίς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες διά τῆς πνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελοῦσαι μίαν καί μόνην τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί συνεπῶς δέν δύναται νά χωρισθῃ τῶν λοιπῶν καί ἀποδεχθῆ νέον ἡμερολόγιον, χωρίς νά καταστῆ σχισματική ἀπέναντι τῶν ἄλλων. Πρᾶγμα τό ὁποῖον ἐποίησεν, δίχως νά συγκληθῆ Πανορθόδοξος Σύνοδος καί κατέστη σχισματική, ἔναντι τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας, διασπάσασα τήν ἐπί 1600 ἔτη ἄρρηκτον ἑορτολογίκήν Πατερικήν ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τά ἐν τῇ ἐφημερίδι τῆς Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 24, τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1924) διαλάμβανόμενα, ἐπρέσβευεν ὀρθῶς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρό τῆς ἐπαράτου ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς. Ὡστόσο, καινοτομοῦσα, ἀντικανονικῶς εἰσήγαγε τό Νέον Παπικόν ἡμερολόγιον τό 1924 καί κατέστη, καί κατά τήν ἰδίαν της διακήρυξιν σχισματική!

'Απόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Θεολόγου-καθηγητοῦ Σταύρου Καραμήτσου Γαμβρούλια, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθῆνα 1997, σελ. 39, τῇ ἐπιμελείᾳ καί συμπράξει τοῦ π. Νικολάου Δημαρᾶ, Δρος Νομικῆς.

 Τόν Δεκέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους κατέφθασεν ἡ κάτωθι ἐπιστολή μέ ἀνάγλυφον σφραγίδα καί ὑπογεγραμμένη ἀπό ὅλην τήν Ἱερά Σύνοδο τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων τῆς Διασπορᾶς,

τό πρωτότυπον τῆς ὁποίας δημοσιεύεται ἀνωτέρω.

Ἡ ἐπιστολή ἔχει ὡς ἑξῆς:

ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

. 
18/31 Δεκεμβρίου 1969

.72 East 93D STREET, NEW YORK 28, Ν.Υ.
Tel: LEhigh 4-1601

Πρὸς τὴν Αὐτοῦ Μακαριότητα Αὐξέντιον

Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων

Χριστιανῶν Ἑλλάδος.

Κανιγγος 32 - Ἀθήνας, Ἑλλάδα.

Μακαριώτατε,

Ἡ ἀδελφικὴ ἐπιστολὴ τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος τῆς 25ης Νοεμβρίου 1969, ἀνεγνώσθη εἰς Συνεδρίασιν τῆς Συνόδου Ἡμῶν σήμερον. Αἱ πολλαὶ δοκιμασίαι τὰς ὁποίας ὑπέστη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τῆς ἱστορίας της, εἶναι ἰδιαιτέρως μεγάλαι κατὰ τοὺς χαλαιποὺς καιρούς, τοὺς ὁποίους διερχόμεθα καὶ συνεπῶς ἀπαιτοῦν μεγαλυτέραν καὶ ἰσχυροτέραν ἑνότητα μεταξὺ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀληθῶς ἀφοσιωμένοι εἰς τὴν πίστιν τῶν Πατέρων μας. Μὲ τὰ αἰσθήματα αὐτὰ ἐπιθυμοῦμεν ἅπαξ ἔτι νὰ σᾶς πληροφορήσωμεν ὅτι ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων της Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Διασπορᾷ, ἀναγνωρίζει τὴν ἰσχὺν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ εὐλογημένης μνήμης, προκατόχου Ὑμῶν, μακαρίτου Ἀρχιεπισκοπου Ἀκακίου καὶ τὰς ἐν συνέχειᾳ χειροτονίας, ἐν τῇ Ἱερᾷ Ὑμῶν Ἐκκλησίᾳ. Συνεπῶς, καὶ λαμβανομένων ὑπ' ὄψιν καί διαφόρων ἄλλων περιστατικῶν, ἡ Ἀρχιερατικὴ ἡμῶν Σύνοδος, θεωρεῖ τὴν Ἱεραρχίαν Ὑμῶν ὡς Ἀδελφούς, ἐν Χριστῷ, ἐν πλήρει κοινωνίᾳ μεθ' ἡμῶν.

Εἴθε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μετὰ τοῦ Κλήρου καὶ τῶν Πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Ὑμῶν, ἰδίως κατὰ τὰς προσεχεῖς ἡμέρας τῆς ἐν σαρκὶ Γεννήσεως ἡμετέρου Κυρίου καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων

+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ

.

Τὰ Μέλη

+ ΝΙΚΩΝ Ἀρχ/πος Οὐασιγκτῶνος καὶ Φλώριδας

+ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ἀρχ/πος Σικάγου καὶ Ντητρόιτ

+ ΒΙΤΑΛΙΟΣ Ἀρχ/πος Μόντρεαλ καὶ Καναδᾶ

+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ἀρχ/πος Λὸς Ἄντζελες καὶ Τέξας

+ ΑΒΕΡΚΙΟΣ Ἀρχ/πος Συρακουσσῶν καὶ Τρόισκυ

+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ἀρχ/πος Δυτ. Ἀμερικῆς καὶ Σὰν Φραντζίσκο

+ ΣΑΒΒΑΣ Ἐπίσκοπος Ἔντμοντου

+ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ἐπίσκοπος Σηάτλ

+ Ἀνδρέας Ἐπίσκοπος Ρόκλαντ

Ὁ Γραμματέας τῆς Συνόδου

+ ΛΑΥΡΟΣ Ἐπίσκοπος Μανχάταν

4) Πέραν τούτων, καὶ ἄλλοι τινὲς ἐπικριτὲς καὶ κατήγοροι, θέλοντες νὰ ἐκφύγουν τὸν σκόπελον τῆς πλαστογράφου κατηγορίας περὶ ἀνυπάρκτου ἱερωσύνης, μεταχειρίζονται ὡς ἐπιχείρημα τὸ «ὑπερόριον» δῆθεν τῆς χειροτονίας ἡμῶν, ἄμοιροι ὡς φαίνεται τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, καὶ διὰ τοῦτο ἀγνοοῦντες τὰς ἐξ ἀνάγκης ἐν διωγμῷ λαβοῦσας χώραν χειροτονίας ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν πρώτων μαρτυρικῶν διωγμῶν, πρὸς στηριγμὸν τῆς διωκωμένης χριστιανικῆς πίστεως, καθὼς καὶ ὁ θεῖος Παῦλος γνωματεύει: «ἐν καιρῷ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται» ( Ἑβρ. Ζ΄, 12).

Χαρακτηριστικὸν παράδειγμα εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Εὐσεβίου Σαμοσάτων, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ἐξόριστος ὤν, ἐνεδύθη στρατιωτικὰ ἐνδύματα καὶ περιήρχετο τὰς κώμας καὶ τὰς χώρας χειροτονῶν «ὑπερορίως» κληρικοὺς παντὸς βαθμοῦ, ἀκόμη καὶ Ἐπισκόπους, ὅπου εὕρισκεν ὁμόφρονα Ἀρχιερέα διὰ νὰ συμπράξῃ.

Θὰ πρέπῃ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο τῆς κανονικότητός μας νὰ φέρωμεν εἰς γνῶσιν τῶν ἀντιφρονούντων ὅτι: εἰς τὰς 27-8-1921 ὁ Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Ἀναστάσιος, προκάτοχος τῆς προεδρίας τῆς Συνόδου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, συνέπραξε μετὰ τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δαμιανοῦ εἰς τὴν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν τοῦ Τιμοθέου, μετέπειτα Πατριάρχου Ἱεροσολύμων καὶ διαδόχου του Δαμιανοῦ.

Ὅσοι, λοιπόν, ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν τῶν Γ.Ο.Χ., θὰ πρέπῃ νὰ ἀμφισβητοῦν καὶ τὴν τῶν Ἱεροσολυμιτῶν.

Ἀλλὰ καὶ προσφάτως, ὅταν ἡνώθη ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς μετὰ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, οἱ Ἀρχιερεῖς της, καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοὶ, ἀνεγνωρίσθησαν ὡς κανονικοὶ, δίχως ἀναχειροτονίαν, χειροθεσίαν ἢ ἄλλην τινὰ διαδικασίαν.

Βεβαίως εἶναι γεγονὸς, ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως δὲν εἶναι ἱκανοποιημένον ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, διότι εἰς τὴν ἐνημερωτικὴν ἐπιστολήν τοῦ τότε Πατριάρχου Μόσχας Ἀλεξίου περὶ τοῦ γεγονότος τῆς ἑνώσεως μετὰ τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὁ κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἀπήντησε καὶ δὲν ἐξέφρασε γνώμην, γεγονὸς τὸ ὁποῖον φανερώνει τὴν ἀμηχανίαν του δι’ αὐτὸ ποὺ συνέβη, καθὼς δὲν θὰ δύναται νὰ βάλλη ἀνέτως πλέον κατὰ τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῶν Γ.Ο.Χ., ὥστε νὰ δικαιολογεῖ ἀναβαπτισμοὺς καὶ ἀναχειροτονίας Ὀρθοδόξων "παλαιοημερολογιτῶν".

Θέλομεν νὰ πιστεύσωμεν ὅτι, οἱ μὴ ἐξ ἐμπαθείας παρακινούμενοι Νεοημερολογίται κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ, πληροφορούμενοι διὰ τοῦ παρόντος τὴν ἀλήθειαν, θὰ ἀνακαλέσουν τὴν ἀστήρικτον συκοφαντίαν των καὶ θὰ μετανοήσουν διὰ τὴν θεοστυγῆ τόλμην των τῆς ἐπαναλήψεως κανονικῶν καί κατ' ἐξοχήν ὑποστατῶν μυστηρίων.

Τό, ἂν τινὲς παρείσακτοι καὶ ἐγκάθετοι ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοϊερεῖς ὑποκρίνονται τὸν παλαιοημερολογίτην κληρικὸν πρὸς παραπλάνησιν τῶν ἀφελῶν διὰ χριστεμπορίαν, αὐτὸ εἶναι ἄλλον θέμα καὶ μᾶλλον πρὸς ἐκείνους ἐνδεικτικῶς ἔδει νὰ ἀναφέρονται οἱ πολέμιοι τῆς μαρτυρικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀρκεῖ, βεβαίως, εἰς ἡμᾶς ἡ ἀπὸ Θεοῦ ἀναγνώρισις, καθόσον τυγχάνομεν κανονικῶς κεχειροτονημένοι καὶ δὲν διεσαλεύθημεν εἰς τὸ παράπαν ἀπὸ τῆς Ἀποστολικῆς καὶ Πατερικῆς παραδόσεως, οὔτε ἠκολουθήσαμεν τὴν παράνομον καὶ ἀντικανονικὴν, (ἄνευ ἀποφάσεως πανορθοδόξου Συνόδου), εἰσαγωγὴν τοῦ Συνοδικῶς κατεδικασμένου Παπικοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἀλλὰ καὶ οὔτε ὑπακούοντες στὴν αἱρετικὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1920. Πιστοὶ εἰς τὴν ἐντολὴν τῆς Ἐκκλησίας «Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια ἃ οἱ Πατέρες σου ἔθεντο», ἀγωνιζόμεθα τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς Πίστεως ἐν μέσῳ σκοπέλων, στερήσεων καὶ κατὰ καιροὺς σκληρῶν διωγμῶν ὑπὸ αὐταρχικῶν «ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἐπισκόπων» της Κρατικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μισούντων τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐκπεσόντων τῆς Χάριτος.

Μᾶλλον οἱ Νεοημερολογίται θὰ πρέπῃ νὰ ἔχουν ἀμφιβολίας διὰ τὸ κῦρος τῆς κανονικότητός των.

Διότι δὲν ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχη μόνον ἱστορικὴ ἀλληλουχία τῆς διαδοχῆς τῶν χειροτονιῶν ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων μέχρι τῶν Ἐπισκόπων τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Πρέπει οἱ δεχόμενοι τὴν χάριν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων νὰ διακρατοῦν καὶ τὴν πίστιν Αὐτῶν ἀπαραχαράκτως κατὰ τό: «Καὶ τρόπων μέτοχος καὶ θρόνων διάδοχος τῶν Ἀποστόλων γενόμενος», ὡς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐλέγχουν τοὺς αἱρετικοὺς ὅτι διὰ τῆς ἐτεροδιδασκαλίας διέκοψαν τὴν ἀποστολικὴν διαδοχὴν των (βλ. Ἁγίου Εἰρηναίου, Κατὰ αἱρετικῶν ΙΙΙ3, Ἁγίου Ἱερωνύμου, Ἐπιστολή 84).

Οἱ σημερινοὶ Νεοημερολογίται "ἀρχιερεῖς", οἱ ὁποῖοι φρονοῦν τὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ συμπροσεύχονται κοινωνοῦντες πνευματικῶς ἀλλά καί ἐν τῇ πράξει ἀσυνειδήτως μετὰ αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, δὲν «μετέχουν τῶν τρόπων» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ἄρα δὲν δικαιοῦνται νὰ θεωροῦν ἑαυτοὺς διαδόχους τῶν θρόνων των.

Διότι κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον:

«Τὸ μὲν γὰρ ὁμόγνωμον καὶ ὁμόθρονον, τὸ δὲ ἀντιδοξον καὶ ἀντίθρονον καὶ ἡ μὲν προσηγορίαν, ἡ δὲ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς» (Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Εἰς τὸν μέγαν Ἀθανάσιον, η΄, ΡG 35, 1089).

Δηλαδή: «Ἡ ταυτότητα πίστεως εἶναι καὶ ταυτότητα θρόνου, ἐνῶ ἡ διαφορὰ πίστεως εἶναι καὶ διαφορὰ θρόνου».

Ἀπό τήν ὡς ἄνω ἀναφερθεῖσαν κανονικήν Σύνοδον χειροτονήθηκε καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κυρός Χρυσόστομος, ὡς ἐκλεγείς ὑπό ὅλων τῶν παραρτημάτων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας καί κατασταθείς Ἀρχιεπίσκοπος ὑπό τῆς κανονικῆς Συνόδου τῶν Ἀρχιερέων.

Μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιερέως κυροῦ Χρυσοστόμου, ἡ κανονική Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ἐξέλεξεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπον τόν νῦν προεδρεύοντα τῆς Συνόδου Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κύριον - κύριον Καλλίνικον Σαραντόπουλον.

Ὁ Γνωμοδοτῶν,

Ἐπίκουρος Καθηγητής

καί διευθυντής τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀστικοῦ καί Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου

DR. Jur. Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαρᾶς

1 Ὅσοι ἔμειναν στήν μπολσεβικήν Ρωσίαν, -πλήν τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων, πού ἐκλήθησαν κατακομβίται, καθ' ὅτι ἠναγκάζοντο διωκόμενοι νά λειτουργοῦν κρυπτόμενοι, ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοί- ἀκολούθησαν τόν ψευδοπατριάρχην Σέργιον, πειθήνιον ὄργανον τοῦ Σιωνιστικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, ὅστις ὑπῆρξεν ὁ αἱρεσιάρχης τῆς αἰρέσεως τοῦ Σεργιανισμοῦ.