"Ἅγιοι Κολλυβάδες" Ἐπιθεώρηση Ὀρθόδοξης  ζωῆς καί Ὁμολογίας, Ὀκτώβριος 2020

               

Περί τῶν συμβαινόντων καί τῶν μελλόντων νά συμβοῦν Τό κείμενο γράφτηκε στις 16.06.2020

Ὅλα ὅσα συνέβησαν τούς τελευταίους μῆνες λόγῳ τῆς λεγόμενης ἐπιδημίας ἑνός ἰοῦ γρίπης, τοῦ ἐπονομαζόμενου κορωνοϊοῦ, μᾶς προβλημάτισαν πολύ. Εἴδαμε, πῶς χειραγωγοῦνται οἱ λαοί καί ποιά δύναμη ἔχουν τά μέσα μαζικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ, κυρίως ἡ τηλεόραση, μέ τούς πληρωμένους δημοσιογραφίσκους, πού εἶναι ἐνταγμένοι στή Νέα Τάξη Πραγμάτων, πού τήν ὑπηρετοῦν ὡς πιστοί ὑπηρέτες. Ἐάν, βέβαια, δέν ὑπακούσουν, θά χάσουν τίς θέσεις τους καί τούς ψηλούς μισθούς τους. Παρουσίαζαν καί παρουσιάζουν τά γεγονότα, ὅπως τούς ὑπαγορεύεται νά τά παρουσιάσουν ἀπό τό ἴδιο κέντρο κατασκευῆς τῶν εἰδήσεων.

Μελετώντας καί ἐρευνῶντας τά συμβαίνοντα καταλήξαμε σέ ὁρισμένα συμπεράσματα.

Ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπῆρξε ἕνας τέτοιος παγκόσμιος συντονισμός τῆς λεγόμενης πολιτισμένης Δύσεως, χωρίς νά ὑπάρχει μία κεντρική διοίκηση, ἕνα κέντρο πού ἔδινε τίς κατευθύνσεις. Μάλιστα καί αὐτά τά κείμενα, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς πλαστῆς κρίσης, ὅπως διαπιστώσαμε στις διάφορες γλώσσες, ἦταν τά ἴδια παντού, μεταφρασμένα. Οἱ πρωθυπουργοί καί οἱ ὑπουργοί ἁπλῶς μετέφραζαν τά κείμενα, πού τούς ἔστελναν τά ἀφεντικά τους στήν ἀντίστοιχη γλῶσσα τοῦ κράτους τους καί τά παρουσίαζαν στούς πολίτες τῶν χωρῶν τους. Ἔγινε μία γενική πρόβα κατάργησης βασικῶν ἐλευθεριῶν, ἐπιβολῆς ἀστυνομικῆς βίας καί ἐπιβολῆς τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἑτοιμάζοντας τήν παγκόσμια κυβέρνηση στήν ἑπόμενη φάση τῆς ψευτοεπιδημίας, πού θά ἔλθει, ὅπως μᾶς ἀνακοίνωσε ὁ κατευθυνόμενος ἀπό τήν σκοτεινή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ὀλίγιστος πρωθυπουργός.

Οἱ Ἐκκλησίες ἔκλεισαν, τά σχολεῖα ἐπίσης, οἱ δημόσιες ὑπηρεσίες ὑπολειτούργησαν. Ὅλα ἐπικεντρώθηκαν σέ ἕναν ἰό, πού δῆθεν θά προκαλοῦσε πλῆθος θυμάτων. Τό κράτος πού δῆθεν ἐνδιαφερόταν γιά τήν ὑγεία μας, ἄφησε νά πεθάνουν δεκάδες χιλιάδες ἄνθρωποι, πού δέν μπόρεσαν νά χειρουργηθοῦν καί νά τούς παρασχεθεῖ ἡ κατάλληλη νοσηλεία καί πλῆθος ἄλλων ἀπό τίς στερήσεις, τήν ἀνέχεια, τήν φτώχεια καί τήν ἀνεργία, πού ὁδήγησαν ἀρκετούς καί στή αὐτοκτονία.

Ὅλα αὐτά, τί δείχνουν;

Ὅτι περάσαμε στίς ἔσχατες ἡμέρες πού ἔχουν προαναγγελθεῖ ἀπό τίς Γραφές. Ἡ παγκόσμια ἐλίτ, κυρίως οἱ Σιωνιστές μεγαλοτραπεζίτες, οἱ σατανοκίνητοι Ρώτσιλντ, οἱ Ρόκφέλερ, ὁ ἑωσφορικός Σόρος, ὁ δισεκατομμυριοῦχος Μπίλλ Γκαίητς (kill Bill) κρύβονται πίσω ἀπό τό διαβολικό σχέδιο πού ἑτοιμάζουν χρόνια τώρα.

Γεγονότα πού ἀποδεικνύουν, ὅτι εἰσήλθαμε γιά τά καλά στά ἔσχατα χρόνια εἶναι ἡ ἔκρηξη τοῦ πυρηνικοῦ ἐργοστασίου τοῦ Τσέρνομπιλ (ὁ ἄψινθος τῆς Ἀποκαλύψεως), πού ἐπίκρανε τά ὕδατα τῶν ποταμῶν, τῶν λιμνῶν καί τῶν θαλασσῶν, τό χτύπημα καί ἡ κατάρρευση τῶν διδύμων πύργων στή Νέα Ὑόρκη πού ἦταν στημένο ἀπό τούς ἴδιους, τό καταστροφικό τσουνάμι στήν Ἰνδονησία πού μπορεῖ νά ἦταν θεομηνία, ἀλλά πού μπορεῖ νά προερχόταν καί ἀπό πυρηνική ἔκρηξη - δοκιμή, ἡ πυρηνική διασπορά τῆς φονικῆς ραδιενέργειας τῆς Φουκοσίμα καί παλαιότερα οἱ φλεγόμενες γιά 6-10 μῆνες πετρελαιοπηγές στό Κουβέιτ ἀπό τόν καταστροφικό πόλεμο τοῦ κόλπου ἀνάμεσα στά ἀραβικά κράτη Ἰράκ, Ἰράν Κουβέιτ, ὅπου συμμετεῖχε στρατός καί στόλος ἀπό ὅλη τήν ὑφήλιο μέ ἑκατομμύρια νεκρούς, ἡ καταστροφή καί ὁ βομβαρδισμός τῆς Ὀρθόδοξης Γιουγκοσλαβίας ἀπό τόν στρατό καί τήν ἀεροπορία τοῦ Νάτο καί ἡ καταλήστευση καί ὑποδούλωση τῆς Ὀρθόδοξης Πατρίδος μας στούς διεθνεῖς τοκογλύφους (ἀγορές), μέ τήν παράδοση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας μας στούς κεφαλαιοκράτες.

Ἐπειδή, λοιπόν, βλέπουμε τά καθοδηγούμενα καί ἐπιδιωκόμενα ἀποτελέσματα, μέ σιγουριά ἀναμένουμε κάτι πιό συνταρρακτικό καί συγκλονιστικό γιά νά γονατίσει ἡ ἀνθρωπότητα καί νά παραδοθεῖ ἀδιαμαρτύρητα στήν παγκόσμια ἐπερχόμενη δικτα-τορική κυβέρνηση, γράφουμε αὐτές τίς γραμμές.

Δέν εἶναι δυνατόν νά κάναν οἱ Σιωνιστές μία τέτοια παγκόσμιας κλίμακας κινητοποίηση, ὅπου καταστράφηκαν τεράστιες ἀεροπορικές ἑταιρεῖες, τεράστια ξενοδοχιακά συγκρτήματα, βιομηχανικές ὑποδομές καί κρατικές οἱκονομίες, ὅπου ὑπῆρξαν παγκοσμίως ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια ἀνέργων, χωρίς νά προχωρήσουν ἄμεσα στό ἑπόμενο ἀποφασιστικό τους χτύπημα, ἐπαναφέροντας τήν ἐπιδημία τοῦ ἰού αὐτοῦ τῆς γρίπης, πού εἶχε περίπου τό ἕνα πέμπτο τῶν θυμάτων τῆς ἐποχικῆς γρίπης. Ἀπειλῶντας τούς ἀνθρώπους, ὅτι ἄν δέν κάνουν τό ἑτοιμασμένο ἤδη ἐμβόλιο ἤ ἄν δέν πάρουν τά πανάκριβα φαρμακευτικά σκευάσματα, δέν θά μποροῦν νά ἔχουν πρόσβαση στίς τράπεζες, στά νοσοκομεία, τά παιδιά δέν θά μποροῦν νά πηγαίνουν στά σχολεῖα καί στά πανεπιστήμια, δέν θά μποροῦν νά ἔχουν συναλλαγές μέ τίς δημόσιες ὑπηρεσίες καί νά ταξιδεύουν μέ τά μέσα συγκοινωνίας, ἀεροπλάνα, καράβια, τραῖνα καί λεωφορεῖα.

Πῶς θά γίνεται ἡ πιστοποήση τοῦ ἐμβολίου;

Ψηφιακά.

Μέ ἕνα βιοτσίπ, ὅπως ἀνακοίνωσε ὁ Γκαίητς;

Ἤ μέ κάποιον ἄλλον ἠλεκτρονικό τρόπο. Πάντως τό «ἀναμενόμενο» ἐμβόλιο δέν θά εἶναι καί τόσο ἀθῶο... Θά πρέπει νά δειχθεῖ ἰδιαίτερη προσοχή καί μέ μεγάλες ἐπιφυλάξεις καί ἰδιαίτερη ἐξέταση νά ἀκοῦμε αὐτά πού τούς ὑπαγορεύονται νά μᾶς λένε, γιατί παίζονται καί τεράστια οἰκονομικά συμφέροντα σέ βάρος τῆς ὑγείας τῶν λαῶν. Οἱ διάφοροι λοιμωξιολόγοι εἶναι οἱ «ἀντιπρόσωποι» τῶν ἑταιρειῶν αὐτῶν, πού δηλητηριάζουν τόν κόσμο μέ ἀμφιβόλου ποιότητας ἐπικίνδυνα φάρμακα. Προσοχή, λοιπόν, στόν ἐρχόμενο καί ἀναγγελθέντα παγκόσμιο ἐμβολιασμό, πού μπορεῖ νά συνδέεται μέ τό χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅπως μᾶς προειδοποίησε καί ἡ Ἁγία Γραφή μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εἶναι ἐνδεχόμενο, ὅμως, καί νά ἀποβλέπουν καί σέ ἄλλους σκοπούς τά ἀφεντικά τοῦ κόσμου τούτου. Δηλ. στήν κατάργηση τῶν μετρητῶν πού προχωράει μέ μεγάλη ταχύτητα παγκοσμίως καί τήν ἀντικατάστασή τους μέ τό ψηφιακό, ἠλεκτρονικό χρῆμα. Τότε ἡ ἐλευθερία μας καταργεῖται ὁριστικά, ἀφοῦ καθένας θά ξέρει, τί ἀγοράζουμε, πού βρισκόμαστε ἀνά πᾶσα στιγμή, τί συνήθειες ἔχουμε, ποιά πολιτικά φρονήματα καί τί πιστεύουμε μέ βάση τά περιοδικά καί τά βιβλία πού ἀγοράζουμε, ποιά φάρμακα παίρνουμε καί ἀπό ποιές ἀσθένειες πάσχουμε, φακελλώνοντάς μας οἱ τράπεζες καί οἱ ἐφορεῖες καί καταργώντας τό ἀπόρρητο τῶν συναλλαγῶν καί τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς.

Πολύ πιθανή εἶναι ἡ κατάρρευση τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας πολύ σύντομα, καθότι ὁ παγκόσμιος πλοῦτος ὑπολογίζεται σέ ἑβδομήντα τρισεκατομμύρια δολλάρια καί τό παγκόσμιο χρέος ἔχει ἐκτοξευθεῖ στά ἑξακόσια τρισεκατομμύρια δολλάρια. Ὁπότε πρέπει νά καταρρεύσει τό ἰσχῦον παγκόσμιο οἰκονομικό σύστημα καί νά ἰσχύσει τό νέο, τοῦ ψηφιακοῦ ἠλεκτρονικοῦ χρήματος, συνδεόμενο μέ τό χάραγμα τῆς ἀποκαλύψεως και τοῦ μικροτσίπ πού θά ἐμφυτεύεται στό δεξί χέρι ἤ στό μέτωπο, κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τόν Θεολόγο. Ταυτόχρονα θά ἀποδοθεῖ ἡ κατάρρευση τοῦ οἰκονομικοῦ συστήματος στήν ἐπιδημία καί ὅχι στήν διαχείριση τῶν παγκόσμιων ἀγορῶν.

Ἄς προετοιμαστοῦμε, λοιπόν, πνευματικά, ὅσοι ἀγαπᾶμε τόν Χριστόν μας καί τήν Παναγία μας, τήν ἁγιώτατη Ἐκκλησία μας καί Πάντας τούς Ἁγίους.

Μέ τίς νηστεῖες μας, τίς προσευχές μας καί τίς καθημερινές ἀκολουθίες μας, τούς Χαιρετισμούς στήν Παναγία μας, τίς Παρακλήσεις προς τήν Δέσποινα τοῦ κόσμου, μέ τίς Θείες Λειτουγίες μας καί τήν συχνή, ὅσον τό δυνατόν Θεία Μετάληψη μετά τήν ἱερή ἐξομολόγηση.

Ἄς αὐξήσουμε τά κομποσχοίνια καί τίς ἐλεημοσύνες μας.

Ἄς καλλιεργοῦμε συνέχεια καλούς λογισμούς, συγχωρῶντας ὅσους μᾶς λύπησαν καί εὐχόμενοι ὑπέρ τῶν διωκόντων ἡμᾶς.

Ὁ Κύριος ἐγγύς!

Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου!

π. Νικόλαος.

Γνωμοδότηση γιά τήν νομιμότητα καί τήν σκοπιμότητα τῆς καθολικῆς ἀπαγόρευσης τῆς τέλεσης κάθε εἴδους Λειτουργιῶν καί ἱεροπραξιῶν

Λόγῳ παρανοήσεων σέ ἀρκετούς γιά τό ἀκριβές περιεχόμενο τῆς ΚΥΑ πού ἀπαγορεύει τήν τέλεση κάθε εἴδους Λειτουργιῶν καί ἱεροπραξίας θά ἦταν σκόπιμο νά συμπεριλάβουμε ἐδῶ ἀρχικά τό ἀκριβές ἐπίμαχο κείμενό της:

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ-ΥΓΕΙΑΣ

Ἔχοντας ὑπόψη:

1.Τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου πρώτου τῆς ἀπό 25-2-2020 Πράξεις Νομοθετικοῦ Περιεχομένου «Κατεπείγοντα μέτρα ἀποφυγῆς καί πε-ριορισμοῦ τῆς διάδοσης τοῦ κορωνοϊοῦ» (Α’ 42) καί ἰδίως τῆς περίπτω-σης στ’ τῆς παραγράφου 2 καί τῆς παραγράφου 4 αὐτοῦ…..

ἀποφασίζουμε:

Ἄρθρο μόνο

1.Τήν προσωρινή ἀπαγόρευση τῆς τέλεσης κάθε εἴδους λειτουργιῶν καί ἱεροπραξιῶν σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς χώρους θρησκευτικῆς λατρείας (κάθε εἴδους καί κάθε νομικοῦ, κανονικοῦ καί ἐν γένει θρησκευτικοῦ καθεστῶτος ναῶν καί παρεκκλησίων, εὐκτηρίων οἴκων, τεμενῶν κ.λπ.) κάθε δόγματος καί θρησκείας, ἀνεξαρτήτως μεγέθους καί χωρητικότητάς τους, στό σύνολο τῆς Ἐπικράτειας, γιά προληπτικούς λόγους δημόσιας ὑγείας καί γιά τό χρονικό διάστημα ἀπό 16.3.2020 ἕως καί 30.3.2020, κατά τά ἀναφερόμενα στίς σχετικές εἰσηγήσεις τῆς Ἐθνικῆς Ἐπιτροπῆς Προστασίας Δημόσιας Ὑγείας ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ COVID-19. Ἐπιτρέπεται μόνο ἡ προσέλευση πιστῶν, γιά ἀτομική προσευχή μέ βραχεῖα παραμονή τους στόν χῶρο λατρείας, τηρουμένης τῆς ἀναλογίας τοῦ ἑνός ἀτόμου ἀνά 10 τ.μ. ἐπιφανείας καί μέ ἐλάχιστη ἀπόσταση τά δύο (2) μέτρα μεταξύ τους. Στόν ὑπολογισμό τοῦ προηγούμενου ἐδαφίου περιλαμβάνεται ἀποκλειστικά καί μόνο ἡ ἐπιφάνεια τοῦ κύριου/ὠφέλιμου χώρου πού ἐξυπηρετεῖ τίς λατρευτικές ἀνάγκες καί δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ ἐπιφάνειες τυχόν ἄλλων ὅμορων κυρίων χώρων τοῦ ἀκινήτου πού ἐξυπηρετοῦν δραστηριότητες μή λατρευτικές (π.χ. χώρων σεμιναρίων καί ἀναγνωστηρίων), τυχόν βοηθητικῶν χώρων (π.χ. γραφείων, ἀποθηκῶν), χώρων ὑγιεινῆς, κοινοχρήστων κ.λπ. Οἱ ὑπεύθυνοι τῶν χώρων λατρείας ὀφείλουν νά διασφαλίζουν ὅτι τηρεῖται ἀνά πᾶσα στιγμή ἡ ὡς ἄνω ἀναλογία ἀριθμοῦ πιστῶν/τετραγωνικῶν καί ἡ ἀπόσταση μεταξύ τῶν πιστῶν, καθώς καί ὅλα τά μέτρα ὑγιεινῆς πού ἔχουν θεσπίσει οἱ ἁρμόδιες ἀρχές. Στίς εἰσόδους τῶν χώρων λατρείας θά πρέπει νά ὑπάρχει συσκευή μέ ἀπολυμαντικό/ἀντισηπτικό ἤ ἰσοδύναμης δράσης προϊόν, πρός ἐλεύθερη χρήση ἀπό τούς πιστούς.

2.Οἱ ὡς ἄνω ἀπαγορεύσεις καί ὑποχρεώσεις καταλαμβάνουν καί τούς χώρους λατρείας πού βρίσκονται ἐνταγμένοι ἐντός δημοσίων, δημοτικῶν, φιλανθρωπικῶν, κοινωφελῶν ἤ ἄλλων ὑπηρεσιῶν, καταστημάτων καί ἐγκαταστάσεων (π.χ. νοσοκομείων καί ψυχιατρείων, γηροκομείων, οἰκοτροφείων, κοιμητηρίων, κατασκηνώσεων) καί ἰδιωτικῶν κτημάτων, κτιρίων καί ἐπιχειρήσεων (π.χ. συγκροτημάτων κατοικιῶν, κέντρων ἐκδηλώσεων, ξενοδοχείων).

3.Οἱ ὡς ἄνω ἀπαγορεύσεις καί ὑποχρεώσεις καταλαμβάνουν καί τούς ναούς καί πάσης φύσεως χώρους λατρείας πού κεῖνται ἐντός τῶν ἱερῶν μονῶν, μοναστηριῶν καί κάθε εἴδους καί νομικοῦ/κανονικοῦ καθεστῶτος χώρων ἐγκαταβίωσης….

Ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς ΚΥΑ ἀντιλαμβάνεται κανείς, ὅτι ἡ ἀπαγόρευση εἶναι καθολική καί ἀδιάστικτη.

Πιό αὐστηρή δέν μποροῦσε νά γίνει.

Τό ἀπόλυτο τῆς ἀπαγόρευσης προκαλεῖ τόν κοινόν νοῦν, καθώς ἀπαγορεύει τήν τέλεση κάθε ἱεροπραξίας ἀκόμη καί στίς Ἱερές Μονές, ὅπου κατά τά λοιπά οἱ Μοναχοί/ές ζοῦν κοινοβιακά ἔχοντας κοινή τράπεζα!

Δέν ἐξαιρεῖ μάλιστα ἀκόμη καί τό Ἅγιον Ὄρος, καθώς ρητά μνημονεύει ὅλην τήν Ἐπικράτεια.

Εἶναι τόσο πρόδηλη ἐδῶ ἡ καταχρηστικότητα τῆς διατάξεως, ὥστε εὔλογα νά ἀπορεῖ κανείς ἐάν ὁ νομοθέτης εἶναι τόσο πλημμελῶς καταρτισμένος περί τῶν ἱεροπραξιῶν καί τῆς μοναστικῆς ζωῆς ἤ μήπως ἐμφορεῖται ἀπό ἀποστροφή πρός τίς κάθε εἴδους ἱεροπραξίες!

Εἶχε, ὅμως, τό δικαίωμα αὐτό ὁ νομοθέτης; Τήν ἀπάντησή μᾶς τήν δίδει τό ἴδιο τό κείμενο τῆς ἀπό 25-2-2020 Πράξεως Νομοθετικοῦ Περιεχομένου μέ τίτλο «Κατεπείγοντα μέτρα ἀποφυγῆς καί περιορισμοῦ τῆς διάδοσης τοῦ κορωνοϊοῦ» ( στό ἑξῆς ΠΝΠ ), δυνάμει τῆς ὁποίας καί μόνον ἦταν δυνατή ἡ ἔκδοση τῆς ἐπίμαχης ΚΥΑ, πού ἄλλωστε τήν μνημονεύει στό κείμενό της, ὅπως τό παραθέσαμε παραπάνω. Ἐκεῖ ὄντως διαβάζουμε ὅτι:

Ἄρθρο πρῶτο

Μέτρα πρόληψης, ὑγειονομικῆς παρακολούθησης καί περιορισμοῦ τῆς διάδοσης τῆς νόσου.

1. Πρός τόν σκοπό τῆς ἀποφυγῆς κινδύνου ἐμφάνισης ἤ καί διάδοσης κορωνοϊοῦ πού ἐνδέχεται νά ἔχουν σοβαρές ἐπιπτώσεις στή δημόσια ὑγεία, μπορεῖ νά ἐπιβάλλονται μέτρα πρόληψης, ὑγειονομικῆς παρακολούθησης, καθώς καί περιορισμοῦ τῆς διάδοσης τῆς νόσου.

2. Τά μέτρα αὐτά συνίστανται:…(στ) στήν προσωρινή ἀπαγόρευση τῆς λειτουργίας σχολικῶν μονάδων καί πάσης φύσεως ἐκπαιδευτικῶν δομῶν, φορέων καί ἱδρυμάτων, δημοσίων καί ἰδιωτικῶν, κάθε τύπου καί βαθμοῦ, χώρων θρησκευτικῆς λατρείας,…..

Κατά τήν ἐπιβολή τῶν μέτρων ἐπιλέγεται ἀπό τά ἁρμόδια ὄργανα τό ἠπιότερο δυνατό γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ σκοποῦ του, ὑπό τό πρῖσμα τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἀναλογικότητας.

Ἄς δοῦμε καί ποιά εἶναι ἡ συνταγματική ἀρχή τῆς ἀναλογικότητας.

Ἄρθρο 25 τοῦ Συντάγματος

1. Τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἀτόμου καί ὡς μέλους τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καί ἡ ἀρχή τοῦ κοινωνικοῦ κράτους δικαίου τελοῦν ὑπό τήν ἐγγύηση τοῦ Κράτους. Ὅλα τά κρατικά ὄργανα ὑποχρεοῦνται νά διασφαλίζουν τήν ἀνεμπόδιστη καί ἀποτελεσματική ἄσκησή τους. Τά δικαιώματα αὐτά ἰσχύουν καί στίς σχέσεις μεταξύ ἰδιωτῶν στίς ὁποῖες προσιδιάζουν. Οἱ κάθε εἴδους περιορισμοί πού μποροῦν κατά τό Σύνταγμα νά ἐπιβληθοῦν στά δικαιώματα αὐτά πρέπει νά προβλέπονται εἴτε ἀπευθείας ἀπό τό Σύνταγμα εἴτε ἀπό τό νόμο, ἐφόσον ὑπάρχει ἐπιφύλαξη ὑπέρ αὐτοῦ καί νά σέβονται τήν ἀρχή τῆς ἀναλογικότητας.

2. H ἀναγνώριση καί ἡ προστασία τῶν θεμελιωδῶν καί ἀπαράγραπτων δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν Πολιτεία ἀποβλέπει στήν πραγμάτωση τῆς κοινωνικῆς προόδου μέσα σέ ἐλευθερία καί δικαιοσύνη.

3. H καταχρηστική ἄσκηση δικαιώματος δέν ἐπιτρέπεται.

4. Τό Κράτος δικαιοῦται νά ἀξιώνει ἀπό ὅλους τούς πολίτες τήν ἐκπλήρωση τοῦ χρέους τῆς κοινωνικῆς καί ἐθνικῆς ἀλληλεγγύης.

Ἀπό τόν συνδυασμό τῶν παραπάνω προκύπτει ἀβίαστα ὅτι τό Κράτος χάριν τῆς ἐθνικῆς κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης – Δημόσιας Ὑγείας ἐν προκειμένῳ – μπορεῖ νά ἐπιβάλει περιορισμούς στήν ἄσκηση τῶν ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν μας δικαιωμάτων ὑπό τόν ὅρο ὅμως ὅτι θά ἐπιλέξει τούς περιορισμούς αὐτούς πού θά ἐξυπηρετοῦν μέν τή διασφάλιση τῶν πολιτῶν ἀπό τόν Κορωνοϊό ἀλλά ταυτόχρονα θά εἶναι καί οἱ ἠπιότεροι δυνατοί ὡς πρός τά δικαιώματά μας. Μέ ἄλλα λόγια ἡ Πολιτεία ὀφείλει μεταξύ διαφόρων ἐξίσου ἀποτελεσματικῶν μέτρων πού μπορεῖ νά πάρει γιά τή Δημόσια Ὑγεία, νά ἐπιλέγει αὐτά πού θά θίγουν τό λιγότερο δυνατό τή Θρησκευτική μας ἐλευθερία.

Μέ τήν ἐπίμαχη ἀπόλυτη ἀπαγόρευση -ὅπως προαναφέρθηκε- εἶναι σαφές, ὅτι ὄχι ἁπλά περιορίζεται ἡ θρησκευτική μας ἐλευθερία, ἀλλά πλήττεται ὁ ἴδιος ὁ πυρήνας τοῦ δικαιώματός μας, ὥστε νά ἀκυρώνεται πλήρως ἡ Θρησκευτική μας ἐλευθερία.

Ὁ λόγος εἶναι, ὅτι ἀπαγορεύεται σέ ὅλην τήν Ἐπικράτεια ἡ τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας μετά τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἕνα Μυστήριο κομβικό γιά τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, sine qua non γιά τήν ἀκρίβεια, χωρίς τό ὁποῖο οὐσιαστικά δέν δύναται νά ζεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, χωρίς τό ὁποῖο ὑπονομεύεται ὁ ἴδιος ὁ θεσμός τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Ὑποστηρίχθηκε σχετικά, ὅτι παράλληλα μέ τήν ἀπαγόρευση προβλέφθηκε ἡ δυνατότητα τηλεοπτικῆς – ραδιοφωνικῆς παρακολούθησης τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῶν λοιπῶν ἀκολουθιῶν καί ὅτι σέ κάθε περίπτωση πρόκειται γιά προσωρινό μέτρο.

Ὡς πρός τό πρῶτο ἐπιχείρημα γνωρίζουμε ὅλοι, ὅτι ἡ συμμετοχή στή Θεία Λειτουργία προϋποθέτει τουλάχιστον τήν φυσική μας παρουσία καί τό νά λέει κανείς, ὅτι αὐτή ὑποκαθίσταται ραδιοτηλεοπτικῶς εἶναι σάν νά ἰσχυρίζεται, ὅτι κοιτώντας τή βιτρίνα ἑνός ἑστιατορίου δύναται κανείς νά χορτάσει! Ὡς πρός τό δεύτερο ἐπιχείρημα γιά τήν προσωρινότητα τοῦ μέτρου, αὐτό καταρρίπτεται ἀπό τήν ἴδια τήν ΠΝΠ, πού δέν τῆς ἀρκεῖ ἡ προσωρινότητα τῶν μέτρων πού προβλέπει, ἀλλά καί ἡ διασφάλιση τῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀρχῆς τῆς ἀναλογικότητας.

Ὑπῆρχαν μέτρα πού νά ἐξυπηρετοῦσαν τήν διασφάλιση τῆς μή διάδοσης τοῦ ἰοῦ καί ταυτόχρονα νά μήν πλήττουν τόν ἴδιο τόν πυρῆνα τοῦ δικαιώματός μας στή Θρησκευτική μας Ἐλευθερία;

Εἶναι σαφές, ὅτι αὐτά ὑπῆρχαν μέ τήν πρόβλεψη π.χ. ἐλαχίστων τετραγωνικῶν ἤ ἀριθμοῦ προσώπων. Στό προληπτικά μέτρα πού ἔχουν παρθεῖ γιά ἄλλες δραστηριότητες προβλέπονται τέτοιες ποσοστώσεις, ἐνῷ ἡ πράξη ἔχει δείξει ὅτι ὁ Ἑλληνικός Λαός ἐπιδεικνύει ἀξιοζήλευτη ὡριμότητα καί αὐτοπειθαρχία.

Εἶναι λοιπόν σαφές ἀπό τά παραπάνω, ὅτι ὁ ἀποκλεισμός μας ἀπό τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας δέν εἶναι ἕνα ἐκ Θεοῦ ἐπιτίμιο.

Προέρχεται ἀπό μία διοικητική πράξη, μία ἀπόλυτη ἀπαγόρευση. μία ἀκραία ἐπιλογή πού στερεῖται τεκμηρίωσης καί ἐλέγχεται ὡς ἐκτός νομοθετικῆς ἐξουσιοδοτήσεως ὡς παράνομη καί καταχρηστική. Τό αὐτό βεβαιώνεται καί ἀπό τήν πρόσφατη σχετική ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός τήν Ὑπουργό Παιδείας καί Θρησκευμάτων, συνυπεύθυνη μέ τόν Ὑπουργό Ὑγείας γιά τήν ἀπαγορευτική ΚΥΑ.

Πρόσφατη μελέτη ἑνός ἀπό τά μεγαλύτερα κέντρα στατιστικῆς τῶν ΗΠΑ, τοῦ PEW Research Center καταγράφει, ὅτι ἐβδομαδιαίως ἐκκλησιάζεται τό 17% τῶν Ἑλλήνων. Ἐάν σέ αὐτό τό ποσοστό προστεθοῦν καί οἱ λιγότεροι “τακτικοί”, εἶναι σαφές, ὅτι ἡ ἀπαγόρευση, ὅπως ἔχει τόσο ἀπόλυτα ληφθεῖ, πλήττει τό θρησκευτικό ἀνεπανόρθωτα τό συναίσθημα τῆς μεγάλης μερίδας τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν. Στίς δύσκολες στιγμές πού αὐτοί βιώνουν, ἡ ἀπαγόρευση αὐτή λειτουργεῖ ἐπιβαρυντικά στόν ψυχισμό τους καί καθιστᾶ πολύ πιό δυσβάσταχτο τόν ἐγκλεισμό, πού πρέπει νά ὑπομείνουν γιά πολλές ἑβδομάδες ἀκόμη, ὅπως δυστυχῶς προοιωνίζεται.

Μόλις πρίν λίγα 24ωρα τό Γαλλικό ΣτΕ μέ τήν ὑπ’ ἀρίθμ. 439674/22.3.2020 ἀπόφασή του ἔκρινε μή νόμιμο τό αἴτημα γιά περαιτέρω αὐστηροποίηση τῶν μέτρων τῆς ἀπαγόρευσης κυκλοφορίας τῶν πολιτῶν μέ μεταξύ ἄλλων καί τό σκεπτικό, ὅτι ἡ αὐστηροποίηση αὐτή δέ συνεπάγεται καί ἄνευ ἑτέρου διασφάλιση τῆς δημόσιας ὑγείας καί ὅτι ἀντίθετα μπορεῖ νά λειτουργήσει καί ἐπιβαρυντικά πρός αὐτή.

Στίς 30 Μαρτίου ἡ ΚΥΑ ἐξέπνευσε καί ἀνανεώθηκε. Τό προδήλως παράνομό της ἀποφάσεώς εἶναι ἀναμφισβήτητο. Δέν διασφαλίστηκε, ἡ ἔστω καί μέ θεμιτούς περιορισμούς, Θρησκευτική Ἐλευθερία στούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους Πολίτες. Δέν ἔχουμε πλέον παρρησία πρός τόν Θεό, γιά νά ζητήσουμε τό Ἔλεός του στή δοκιμασία πού μᾶς ἔχει ἐπιτρέψει καί οἱ Ἱερεῖς δέν μποροῦν νά ἀνακτήσουν τήν πεποίθηση, ὅτι ἀξίως φέρουν τό ὄνομα ”Λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου”.

ΙΙ

Μετά την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας και τον περιορισμό της μετακίνησης των πολιτών, λόγω της πανδημίας του covid 19, επιτρέπεται η μετακίνησή τους μόνο για έξι συγκεκριμένους λόγους κατόπιν αποστολής μηνύματος ή κατοχής εγγράφου που σου δίνει την άδεια για τις ως άνω μετακινήσεις, διαφορετικά και σε περίπτωση που δεν κατέχεις τα ως άνω έγγραφα, επιβάλλεται διοικητικό πρόστιμο.

Η μερική απαγόρευση κυκλοφορίας έχει να κάνει με την προστασία της δημόσιας υγείας που δίνει νομικά το δικαίωμα στην κυβέρνηση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να την επιβάλλει.

Παρά ταύτα, οποιαδήποτε απαγόρευση πρέπει να γίνεται με γνώμονα και την προστασία των συνταγματικά κατοχυρωμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κυρίως με την εφαρμογή της ρητά προβλεπόμενης στο Σύνταγμα αρχή της αναλογικότητας, ὅπως προβλέπει τό Σύνταγμά μας, λόγω τῆς ἀπαράδεκτης καί ἀσύδοτης ἀντιδημοκρατικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Κράτους στόν πυρῆνα τῆς μή μάλιστα ὑπό ἀναστολήν τελούσης ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ Συντάγματός μας.

Κι ενώ προβλέπονται ως λόγοι μετακίνησης ἀπό τήν σχετική ΚΥΑ η προμήθεια τροφίμων και άλλων ειδών από μάρκετ, η ελευθερία για σωματική άσκηση, η μετάβαση σε τράπεζες και άλλα, δεν μπορεί να ζητηθεί άδεια για μετάβαση του πιστού σε εκκλησία, παρά τον νόμο που δεν απαγόρευε ἀρχικά την μετάβαση σε εκκλησία για ατομική προσευχή , προσκύνημα των εικόνων και άναμμα ενός κεριού στα περιοριστικά μέτρα που θεσμοθετήθηκαν, λόγω της πανδημίας του Κοροναϊού.

Συνεπώς με την επιταγή της κυβέρνησης και την απειλή της επιβολής προστίμου, αν μετακινηθώ για αυτόν τον λόγο, όπως έχω κάθε δικαίωμα, περιορίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη θρησκευτική μου ελευθερία βάσει του Συντάγματος και του άρθρου 13 αυτού.

Εξαιτίας της επιλεκτικής επιβολής συγκεκριμένων λόγων μετακίνησης, ο πολίτης που θέλει με τον ως άνω τρόπο μεμονωμένα να ασκήσει τα δικαιώματα της θρησκευτικής του ελευθερίας, μετέβαινε σε εκκλησίες που ἦταν ανοικτές, και αν τις ἔβρισκε, υπογράφοντας ψευδώς, ότι μεταβαίνει εκτός της οικίας του για έναν από τους άλλους λόγους που αναγράφονται στους λόγους μετακίνησης, αναλάμβανε τον κίνδυνο και πάλι να του επιβληθεί πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου. 

ΙΙΙ

Με την από 06/04/2020 ΚΥΑ υπ’ αριθμόν 23093, δημοσιευθείσα στο φύλλο 1178 ΦΕΚ Β΄, απεφασίσθη η επιβολή του μέτρου της προσωρινής απαγορεύσεως της τέλεσης κάθε είδους ιεροπραξιών και ακολουθιών στους θρησκευτικούς χώρους λατρείας για το διάστημα της Μεγάλης Εβδομάδος, ήτοι από 12/04 έως και 20/04.

Συγκεκριμένα, προβλέπεται η τέλεση των ακολουθιών κεκλεισμένων των θυρών με την παρουσία ελαχίστων απαραιτήτων προς τούτο προσώπων, η απαγόρευση αναμεταδόσεως μέσω μεγαφώνων της ακολουθίας και η απαγόρευση εισόδου προσκυνητών σε Ιερές Μονές. Ανεπίσημα διευκρινίστηκε επιπλέον ότι απαγορεύεται ατομική λατρεία και προσευχή εντός των ναών, καθώς και η διανομή του Αγίου Φωτός κατ’ οίκον. Το παρόν κείμενο θα παρουσιάσει ορισμένες απόψεις, αποδεκτές και από ειδικούς του νομικού χώρου, οι οποίες διατείνονται ότι τα παραπάνω μέτρα είναι προδήλως παράνομα και δη αντικείμενα στην απολύτως προστατευόμενη από το Σύνταγμα και Διεθνείς Συμβάσεις θρησκευτική ελευθερία.

Θα μπορούσαν να γραφούν σελίδες επί σελίδων για το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας, που έχει πυροδοτήσει κοσμογονικές αλλαγές και ανακατατάξεις στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του εποικισμού της Β. Αμερικής από διωκόμενους Προτεστάντες που έβρισκαν εκεί καταφύγιο. Η θρησκεία είναι αλληλένδετη με τον πολιτισμό[1] και την ταυτότητα, έτσι αποτελεί όχημα για την επίτευξη πολιτικών στόχων και έχει καίρια γεωπολιτική σημασία. Για αυτό, η θρησκευτική ελευθερία προστατεύεται απόλυτα,  από πληθώρα νομικών κειμένων (13 Σ, 10 παρ. 1 ΧΘΔΕΕ, 9 παρ. 1 ΕΣΔΑ, 18 ΔΣΑΠΔ), δεν περιλαμβάνεται δε στα αναστελλόμενα δικαιώματα της καταστάσεως πολιορκίας (44 Σ). Είναι αλληλένδετη και με τον συναισθηματικό και ψυχικό κόσμο του ανθρώπου, ο οποίος την χρησιμοποιεί κατά κανόνα ως διέξοδο και παρηγοριά από τα διάφορα δεινά της ζωής. Για αυτό, η ελευθερία της θρησκείας είναι στενά συνδεδεμένη με το δικαίωμα στην προσωπικότητα (5 Σ). Είναι κατ’ εξοχήν κοινωνική υπόθεση, παραμένοντας και ιδιωτικό γεγονός, χωρίς όμως να είναι πρωτίστως αυτό, ώστε η σημερινή «κατ’ οίκον εκκλησία» μας απέχει του αληθούς περιεχομένου της έννοιας «θρησκεία».[2]

Η θρησκευτική ελευθερία έχει πληθώρα εκφάνσεων, όπως η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως, της λατρείας, της θρησκευτικής εκπαιδεύσεως, που η κάθε μία τους αποτελεί από μόνη της τεράστιο νομικό ζήτημα στον ραγδαία εκκοσμικευμένο νομικό πολιτισμό μας. Από αυτές, η σπουδαιότερη είναι η ελευθερία της λατρείας[3], από την οποία απορρέει το δικαίωμα για την ακώλυτη άσκηση αυτής. Ως λατρεία νοείται η άσκηση θρησκευτικών καθηκόντων με τελετουργική μορφή.[4]  Η ατομική λατρεία δεν μπορεί να θεωρηθεί, ότι ικανοποιεί την ελευθερία της λατρείας[5] πλήρως, αφού αδυνατεί να ανταποκριθεί στην θρησκευτική συνείδηση των πιστών, η οποία κατά κανόνα περιλαμβάνει και την συμμετοχή σε δημόσιες, υπο ειδικών λειτουργών τελούμενες, τελετουργικές εκδηλώσεις. Η ελευθερία της λατρείας έχει τόσο αμυντική όσο και θετική διάθεση, αφού αξιώνει την μη παρεμπόδισή της εκ μέρους της Πολιτείας αφενός, και την θετική ενέργεια της Πολιτείας προς άρση τυχόν παρεμποδίσεως εκ μέρους τρίτων αφετέρου.[6] Η ελευθερία προς άσκηση της λατρείας αποτελεί την σπουδαιότερη έκφραση της θρησκευτικής ελευθερίας διότι, μεταξύ άλλων, συνδέεται άμεσα με την διαμόρφωση και διαιώνιση της θρησκευτικής συνειδήσεως. Δεν είναι τυχαίο, ότι καθεστώτα εχθρικά προς ξένα θρησκευτικά δόγματα π.χ. η σύγχρονη Τουρκία, θέτουν περιορισμούς και ουσιαστικά καταργούν την ελευθερία της λατρείας στους Χριστιανούς, αποσκοπώντας να αλώσουν τελικά την πίστη τους, η οποία θεωρείται κίνδυνος για την διαιώνιση της κρατικής εξουσίας. Στην σημερινή πανδημία, καθώς η ήδη εκκοσμικευμένη Χριστιανική Δύση βρίσκεται σε καθεστώς κεκλεισμένων των ναών, ειδικοί έχουν υποστηρίξει, ότι θα επιταχυνθεί η απώλεια θρησκευτικής συνείδησης από τους πιστούς, διότι «το να πηγαίνεις στο ναό είναι μία συνήθεια, και όταν κοπεί αυτή η συνήθεια είναι δύσκολο να την αρχίσεις ξανά».[7] Παραδείγματα όπως αυτά μαρτυρούν την στενή σ ύ ν δ ε σ η μεταξύ ελευθερίας της λατρείας και θρησκευτικής συνείδησης, ως δύο όψεις κοινού νομίσματος, ώστε να είναι αδιανόητη η απαγόρευση της μίας και ταυτόχρονα η «προστασία» της άλλης. Χαρακτηριστικά ως προς τη σύνδεση αυτή γράφει ο καθ. Ι. Κονιδάρης «η θρησκευτική ελευθερία θα παρέμενε στην ουσία γράμμα κενό, εάν η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως δεν συνοδευόταν και από τη συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας της λατρείας».[8]

Η σημερινή απαγόρευση της λατρείας έχει οχυρωθεί πίσω από δύο ισχυρά «συγχωροχάρτια» που πασχίζουν να την παρουσιάσουν σαν μία νόμιμη, θεμιτή, έως και επαινετέα παραβίαση θεμελιώδους δικαιώματος. Οι ίδιοι δικαιολογητικοί λόγοι έχουν προβληθεί και για τις λοιπές υπέρμετρες απαγορεύσεις και καταπατήσεις δικαιωμάτων όπως αυτό της μετακινήσεως και της προσωπικότητας, οι οποίες καταδικάζονται από ορισμένους, πολίτες ή νομικούς, [9]  ως υπερβολικές, αχρείαστες, και αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από κυβερνητικούς και διεθνείς παράγοντες. Το ένα είναι η «προσωρινότητα» των μέτρων, που συχνά προβάλλεται ως πανάκεια για την επιβολή μίας δρακόντειας απαγορεύσεως αφού αυτή δεν προορίζεται να διαρκέσει. Το επιχείρημα της προσωρινότητας έχει μάλλον καταρριφθεί από μόνο του καθώς έχει περάσει ήδη ένας μήνας αυτής της κατάστασης, κατά τον οποίο τα μέτρα μάλλον γίνονται δριμύτερα και όχι ανεκτικότερα. Η διατήρηση της παρούσας καταστάσεως τελείται όχι προσωρινά αλλά κατ’ ακρίβειαν επ’ αόριστον. Όλοι ελπίζουμε και η Κυβέρνηση σκοπεύει να είναι προσωρινά τα μέτρα, αλλά δεν μπορεί να διατυπωθεί οποιαδήποτε ασφαλής πρόβλεψη για τη λήξη της πανδημίας. Υπό τοιαύτες συνθήκες διαιωνίσεως των περιορισμών, το αίτημα της αναλογικότητας των μέτρων γίνεται έτι πλέον κρισιμότερο και όχι έτι πλέον αμελητέο. Ας μην λησμονούμε, άλλωστε, το απευκταίο ενδεχόμενο να μας γίνουν συνήθεια τα παρόντα μέτρα ή να αποτελέσουν κεκτημένο για μελλοντικούς περιορισμούς.[10]

Ως υπέρτατη, τελικά, δικαιολόγηση των μέτρων προβάλλεται η προστασία του υπέρτερου έννομου αγαθού της δημοσίου υγείας μέσα από την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων που οδηγούν σε διασπορά του ιού. Οι υποστηρικτές αυτής της πρότασης παραγνωρίζουν, ότι ως δημόσια υγεία νοείται όχι αποκλειστικώς η σωματική αλλά και η ψυχική, η οποία προσβάλλεται από την στέρηση της θρησκευτικής λατρείας και δη σε εορταστικές περιόδους, όπως αυτή της Μεγάλης Εβδομάδος, ώστε τελικά ματαιώνεται η προστασία του αγαθού της δημόσιας υγείας. Λησμονούν επίσης την προτεραιότητα της αρχής της αναλογικότητας (25 παρ. 1 Σ), που διέπει απαραιτήτως τον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων από ο π ο ι α δ ή π ο τ ε νομοθετική ενέργεια, είτε αυτή περιλαμβάνεται στην συνήθη παραγωγή νόμων είτε ανταποκρίνεται στην ανάγκη ρυθμίσεως μίας έκτακτης καταστάσεως. Κοινώς, δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα θεμέλια της εννόμου τάξεως, τα δόγματα της νομικής επιστήμης και την νομοθεσία προστασίας των πολιτών, απλώς, επειδή αντιμετωπίζουμε μία πρωτόγνωρη και λίαν συνταρακτική κατάσταση.

Η αρχή της αναλογικότητας διακρίνεται σε τρεις επί μέρους αρχές[11] οι οποίες και πλήττονται από την καθολική απαγόρευση  Ήτοι, η αρχή της καταλληλότητας των μέτρων θίγεται καθώς η καθολική απαγόρευση είναι υπέρμετρη και μη ρεαλιστική, όπως αποδείχθηκε από το γεγονός ότι οι πολίτες και κληρικοί δεν συμμορφώθηκαν με αυτήν, όχι λόγω απέχθειας προς το κοινωνικό σύνολο ή επιβουλής της δημοσίου υγείας όπως πολλοί υποστηρίζουν, αλλά επειδή τα μέτρα δεν είναι κατάλληλα για να επιφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της μη διασποράς του ιού δια μέσου της θρησκευτικής λατρείας. Η αρχή της αναγκαιότητας, που τόσο παραστατικά εκφράζεται στην ρήση του Αριστόβουλου Μάνεση «δεν ρίχνουμε κανονιές για να διώξουμε τα περιστέρια», δηλαδή δεν χρησιμοποιούμε τα επαχθέστερα μέτρα για να επιτύχουμε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, θίγεται επίσης από την καθολική απαγόρευση. Η προσβολή αυτή καταδεικνύεται από την προσπάθεια εφαρμογής της αρχής της αναγκαιότητας σε κάθε άλλη έκφανση του δημοσίου βίου, όπως είναι η αγορά τροφίμων και η μετακίνηση. Πλήττεται επίσης η αρχή της αναλογικότητας του επαχθούς του μέτρου, σε σχέση με το όφελος από τον επιδιωκόμενο σκοπό, καθώς ο πλήρης αποκλεισμός της λατρείας, συνοδευόμενος από αβάσιμες απαγορεύσεις τελέσεως ιδιωτικών μυστηρίων (π.χ. αγιασμός, εξομολόγηση, ευχέλαιο), κωδωνοκρουσίας και διανομής Αγίου Φωτός καταπιέζει το θρησκευτικό αίσθημα της πλειονότητας των πολιτών σε βαθμό που δε συμβαδίζει με το όφελος από το σκοπό προστασίας της (σωματικής) δημοσίου υγείας, ο οποίος άλλωστε εις ουδέν ωφελείται από την απαγόρευση θρησκευτικών εκδηλώσεων, που ουδόλως απαιτούν συνάθροιση ή και σωματική επαφή.

Σε επίπεδο διεθνούς δικαίου η απαγόρευση της λατρείας έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το άρθρο 4 παρ. 2 του Διεθνούς Συμφώνου Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.[12] Το άρθρο αυτό ορίζει, πως απαγορεύεται η αναστολή του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας και των εκφάνσεών του, όπως το ορίζει το άρθρο 18. Σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 18, επιτρέπονται οι περιορισμοί της ελευθερίας της λατρείας για τον σκοπό προστασίας της δημόσιας υγείας. Διαφέρουν όμως ριζικά οι περιορισμοί από την αναστολή, δηλαδή την πλήρη απαγόρευση, την οποία βιώνουμε σήμερα.

Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι αναλογικοί και αναγκαίοι περιορισμοί, που θα προκρίνονταν για την παράλληλη εξυπηρέτηση του σκοπού προστασίας της (ψυχικής και σωματικής) δημοσίου υγείας και την παράλληλη διάσωση του πυρήνα του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας; Όπως προτείνει ο ομ. καθ. κ. Κωστάρας, θα ήταν δυνατή η αραίωση των καθισμάτων στους ναούς, ώστε να τηρούνται αποστάσεις ασφαλείας κατά τον εκκλησιασμό, η απαγόρευση κάθε είδους ασπασμών σε εικόνες και χέρια ιερέων, η διανομή αντιδώρου με αυστηρή τήρηση κανόνων υγιεινής, η επιβολή χρήσης προστατευτικής μάσκας εντός του ναού και η εκμετάλλευση του προαύλιου χώρου για την άσκηση λατρείας από όσους δεν χωρούν στον ναό. Με την ανάθεση της τήρησης των μέτρων στους ιερείς και επιτρόπους, σε συνεργασία ενδεχομένως με Αστυνομικούς, θα μπορούσε να επιτευχθεί η τήρηση των ανωτέρω προϋποθέσεων.[13] Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τις προσπάθειες που γίνονται στα σούπερ μάρκετ και τις λαϊκές αγορές!

 

Αναλιζόμενοι την αναγκαιότητα της επιβληθείσας απαγόρευσης, ας λάβουμε υπόψη μας ότι αποτελούμε την μοναδική Ορθόδοξη χώρα η οποία, προφανώς επηρεασμένη από το ορθολογιστικό και νοησιαρχικό πνεύμα της Δύσεως από το οποίο εμφορείται η καθοδηγούσα ημάς Ευρωπαϊκή Ένωση, έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα τους ναούς. Στην υπόλοιπη Ορθόδοξη Εκκλησία (διότι δεν νοούνται εθνικά σύνορα και κρατικοί διαχωρισμοί μέσα στην πνευματικά ενιαία Ορθοδοξία), οι λειτουργίες τελούνται κανονικά, τηρουμένων των απαραιτήτων μέτρων.

Γιατί άραγε;

• Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τίς συνάξεις στίς ἐκκλησίες, σημειώνω ἐπιλέγοντας, ὅτι ὅλα τά μέτρα, πού ἐξήγγειλε ἡ Κυβέρνηση γιά τήν πρόληψη καί ἀντιμετώπιση τοῦ κορωνοϊοῦ ἐφαρμόζονται, πλήν τοῦ ἐπαχθέστατου μέτρου ὄχι ἁπλῶς τοῦ περιορισμοῦ, ἀλλά τῆς διακοπῆς καί τῆς τελείας παρακωλύσεως τῆς Θείας Λατρείας, καί μάλιστα τῆς Θείας Λειτουργίας, μέτρο τό ὁποῖο χαρακτηρίζεται ὡς ἀντισυνταγματικό ὅπως ἐδῶ ἀποδείξαμε καί ἀποδεικνύεται καί ὑπό πολλῶν ἄλλων Καθηγητῶν Πανεπιστημίου τῆς Νομικῆς καί ἐγκρίτων νομικῶν.
• Γιατί στίς ἀναστελλόμενες διατάξεις τοῦ Συντάγματος δέν εἶναι αὐτή τοῦ ἄρθρου 13, παράγραφος 2, πού σαφῶς ὁρίζει ὅτι «κάθε γνωστή θρησκεία εἶναι ἐλεύθερη καί τά σχετικά μέ τή λατρεία της τελοῦνται ἀνεμπόδιστα ὑπό τήν προστασία τῶν νόμων».
• Ἀσφαλῶς κανένας δέν εἶναι ὑπεράνω τῶν νόμων.
• Ὅμως, τό Σύνταγμα εἶναι ὁ ὑπέρτατος Πολιτειακός νόμος.
• Ἡ ὑπ’ ἀριθ.2867/Υ1 ΚΥΑ, πού περιβλήθηκε τήν ἰσχύ νόμου θά κριθῆ ὁριστικά προσεχῶς ὑπό τοῦ ΣτΕ, ὅπου προσέφυγαν ἔγκριτοι νομικοί, ἀντιπρόσωποί μας, καί ἐκεῖ θά καταδειχθῆ, ἄν εἶναι συνταγματικός νόμος ἤ μή.
• Στή περίπτωσι αὐτή, λοιπόν, τῆς Θείας Λειτουργίας ὑπό τήν αὐστηρή τήρηση τῶν προβλεπομένων ὑπό τοῦ Νόμου, περί ἀποστάσεων ἀσφαλείας καί ἀτομικῆς προσευχῆς, δέν ἔχουμε ἠθελημένη ὑπό τῶν ἱερέων καί τῶν Ἀρχιερέων παράβαση καί παρακοή στούς Νόμους τοῦ Κράτους, ἀλλά ἀνυπέρβλητο δίλημμα ἐξ αἰτίας συγκρούσεως καθηκόντων, κατά τίς προβλέψεις τοῦ ἄρθρου 33 Π.Κ. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», εἶπε σέ ἀνάλογη περίσταση ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.

------------------------------------------------------------------------------

• Σπ. Ν. Τρωϊάνου – Γ. Α. Πούλη, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, 2^η Έκδοση, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα
• Ι. Μ. Κονιδάρη, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, 4^η έκδοση, εκδόσεις Σάκκουλα
• Σπ. Βλαχόπουλου, Θεμελιώδη Δικαιώματα, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη
• Σπ. Βλαχόπουλου, «Όχι» στο συνταγματικό μιθριδατισμό, Καθημερινή, https://www.kathimerini.gr/1071326/opinion/epikairothta/politikh/oxi-ston-syntagmatiko-mi8ridatismo?fbclid=IwAR3juOQIWfj3PkxtlM7AKDczmN-hcvpGjUITXd-ZbXQ2FokxnYY1pJbQ1cc
• Αντ. Παντελή, Εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου, 4^η έκδοση, εκδόσεις Λιβάνη
• Α. Π. Κωστάρα, Το «λουκέτο» ως καταχρηστική άσκηση ενός επιτρεπόμενου μέτρου, εφ. Εστία, φ. 13/4/2020
• Κ. Βαθιώτη, Οι «επτά» ανοικτές πληγές στη δυστοπία του COVID-19, εδώ: https://www.pronews.gr/opinion-makers/867155_7-anoiktes-pliges-sti-dystopia-toy-covid-19-provlimatismoi-anisyhies-meta-ti?fbclid=IwAR3Sz7eC9fUDmofFB93gwlSo1ucheAC8DqfqVblcgh9_fz1xhb_SNUqxf2k
• Κ. Κυριαζόπουλου, Γιατί η κυβέρνηση επιμένει να παραβιάζει την ελευθερία της λατρείας και γιατί ο αρχιεπίσκοπος την υποστηρίζει; Από εδώ: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/36207-giati-i-kubernisi-epimenei-na-parabiazei-tin-eleutheria-tis-latreias-kai-giati-o-arxiepiskopos-tin-upostirizei
• Coppen, Will Coronavirus hasten the demise of religion – or herald its revival, The Spectator, https://www.spectator.co.uk/article/will-coronavirus-cause-a-religious-resurgence-or-its-ruination

[1] Σπ. Ν. Τρωϊάνου – Γ. Α. Πούλη, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, 2^η έκδοση, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σελ 95

[2] Σπ. Ν. Τρωϊάνου – Γ. Α. Πούλη, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, 2^η έκδοση, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σελ 95

[3] Σπ. Ν. Τρωϊάνου – Γ. Α. Πούλη, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, 2^η έκδοση, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σελ 97

[4] Δ. Δαρέλλη σε Σπ. Βλαχόπουλο, Θεμελιώδη Δικαιώματα, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, σελ 271

[5] Κ. Βαθιώτης, Οι «7» ανοικτές πληγές στη δυστοπία του COVID-19, https://www.pronews.gr/opinion-makers/867155_7-anoiktes-pliges-sti-dystopia-toy-covid-19-provlimatismoi-anisyhies-meta-ti?fbclid=IwAR3Sz7eC9fUDmofFB93gwlSo1ucheAC8DqfqVblcgh9_fz1xhb_SNUqxf2k

[6] Σπ. Ν. Τρωϊάνου – Γ. Α. Πούλη, Εκκλησιαστικό Δίκαιο, 2^η έκδοση, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, σελ 97

[7] L. Coppen, Will coronavirus hasten the demise of religion – or herald its revival?, The Spectator, https://www.spectator.co.uk/article/will-coronavirus-cause-a-religious-resurgence-or-its-ruination

[8] Ι. Κονιδάρη, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, 3^η έκδοση, εκδόσεις Σάκκουλα, σελ 30

[9] βλ. π.χ. άρθρο Λαζαράτου για απαγόρευση κολύμβησης, https://www.sknews.gr/ygeia/kolymvisi-i-kalyteri-askisi-kai-to-kalytero-farmako?fbclid=IwAR1JfETloDRSLoj4riZpyDCw_W5zoDyqP5DbmLQVObwLymjhkur077ZtTBg

[10]Σπ. Βλαχόπουλου, «Όχι» στον συνταγματικό μιθριδατισμό, Καθημερινή https://www.kathimerini.gr/1071326/opinion/epikairothta/politikh/oxi-ston-syntagmatiko-mi8ridatismo?fbclid=IwAR3juOQIWfj3PkxtlM7AKDczmN-hcvpGjUITXd-ZbXQ2FokxnYY1pJbQ1cc

[11] Α. Παντελή, Εγχειρίδιο Συνταγματικού Δικαίου, 4^η έκδοση, εκδόσεις Λιβάνη, σελ 481

[12] Κ. Κυριαζόπουλου, «Γιατί η κυβέρνηση επιμένει να παραβιάζει την ελευθερία της λατρείας και γιατί ο αρχιεπίσκοπος την υποστηρίζει; https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/36207-giati-i-kubernisi-epimenei-na-parabiazei-tin-eleutheria-tis-latreias-kai-giati-o-arxiepiskopos-tin-upostirizei

[13] Α. Π. Κωστάρα, Το «λουκέτο» ως καταχρηστική άσκηση ενός επιτρεπόμενου μέτρου, εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, φ. 13/4/2020

Δρ. Ν. Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαρᾶς

τ. Ἐπικουρος καθηγητής τῆς Σχολῆς Διοίκησης καί Οἰκονομίας τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν

καί Διευθυντής τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀστικοῦ καί Εὐρωπαϊκοῦ Δικαίου

Ἡ ἕνωση μέ τούς Φράγγους ἔγινε τό 1965. Κατά τούς Κανόνες καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐκπίπτουν τῆς Πίστεως, τῆς ἐπισκοπῆς καί τοῦ κλήρου οἱ Λατινόφρονες. Ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τήν Αγία Ζ΄ Ο'ικουμενική Σύνοδο.. Ἡ καινοφανής αἵρεση, ὅτι ὅποιος ἐκπίπτει τῆς πίστεως δέν ἐκπίπτει, τάχα, καί τῆς ἱερωσύνης. Ἡ φαινομένη "ἐκκλησία" τῶν Νεοημερολογιτῶν.

Ὅταν ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στό Ἱερόν Πηδάλιον “ὅτι τά περισσότερα ἐπιτίμια, τά ὑπό τῶν Κανόνων διοριζόμενα, τρίτου προσώπου ὄντα, προστακτικοῦ μή παρόντος, ἐξ ἀνάγκης χρειάζονται καί β΄ πρόσωπον παρόν (ὅπερ ἐστίν ἡ σύνοδος), διά νά ἐνεργηθοῦν καί ὅρα καί τήν ὑποσημείωσιν τοῦ γ΄ ἀποστολικοῦ” (σελ. λθ΄, “Ὅτι παρά πάντων πρέπει νά φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτοι”. Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη 1982), καί στήν ὑποσ. 2 τοῦ γ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος “τά ἐπιτίμια ὁποῦ διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤγουν τό καθαιρείσθω, τό ἀφοριζέσθω, καί τό ἀνάθεμα ἔστω, αὐτά, κατά τήν γραμματικήν τέχνην, εἶναι γ΄ προσώπου προστακτικοῦ, μή παρόντος. Εἰς τό ὁποῖον, διά νά μεταδοθῇ ἡ προσταγή αὕτη, ἐξ ἀνάγκης χρειάζεται νά ᾖναι β΄ πρόσωπον παρόν. Τό ἐξηγῶ καλλιώτερα. Οἱ Κανόνες προστάζουσι τήν σύνοδον τῶν ζώντων Ἐπισκόπων, νά καθαίρουν τούς ἱερεῖς ἤ νά ἀφορίζουν, ἤ νά ἀναθεματίζουν τούς λαϊκούς, ὁποῦ παραβαίνουν τού Κανόνας. Ὅμως, ἄν ἡ σύνοδος δέν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων, ἤ τόν ἀφορισμόν, ἤ ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί, καί οἱ λαϊκοί, οὔτε καθηρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφωρισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι. Ὑποδικοι, ὅμως, ἐδώ μέν εἰς τήν καθαίρεσιν καί ἀφορισμόν ἤ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δέ εἰς τήν θείαν δίκην”, ἀναφέρεται σέ κανονικές παραβάσεις, οἱ ὁποῖες ρυθμίζονται ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Πρόκειται δηλαδή περί Κανονικῶν παραβάσεων. Ὁ Μέγας ἑρμηνευτής δέν περιλαμβάνει τούς Ὅρους τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἐκφωνοῦνται ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων στήν ἀναφορά του. Ἀλλά καί στό ἴδιο τό κείμενο τοῦ παμμεγίστου Ἁγίου ἀναφέρεται, ὅτι τά περισσότερα ἐπιτίμια, ὄχι ὅλα, χρειάζονται β΄ πρόσωπον παρόν!
Οἱ Ὅροι τῆς Πίστεως ἐκφωνοῦνται καί εἶναι αὐτοενέργητοι, ἰσχύοντες ἀπό τήν στιγμήν, πού διετυπώθησαν καί ἐξεφωνήθησαν γιά ὅλους καί γιά τούς ἤδη κατακριθέντες, ἀλλά καί γιά ὅσους τυχόν τούς παραβοῦν στό μέλλον.
Ἔτσι ὁ Κανών α΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅρίζει, ὄχι μόνον γιά ἐκείνους πού κατεκρίθησαν ὑπό τῆς Συνόδου, πώς εἶναι ἐκβεβλημένος καί ἀνενέργητος, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐκείνους πού μετά τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου ἤθελαν προστεθῆ (στό μέλλον) στό συνέδριο τῆς ἀποστασίας: “μετά τοῦτο, τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ προστεθείη” ἤ τυχόν “φρονήσει” (στό μέλλον).
Τά αὐτά ἰσχύουν πάλιν καί γιά τήν μελλοντικήν ἀποστασίαν τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι εἴτε δέν παρευρέθησαν στήν Σύνοδο καί στήν συνέχεια προστέθηκαν στήν ἀποστασία ἤ θέλουν ἑνωθεῖ μετά ταῦτα ἤ καί ἀφοῦ ὑπέγραψαν καί ἐβεβαίωσαν τήν καθαίρεση τοῦ Νεστορίου, (πάλιν γύρισαν), ἤθελε προστεθοῦν (στό μέλλον): προστεθεῖναι πειραθεῖεν εἰς τό ἀποστατικόν αὐτοῦ ἅθροισμα, οὗτοι, λέγω, ἐφάνη εὔλογον εἰς τήν Ἁγίαν Σύνοδον, νά ᾖναι ξένοι τῆς ἱερωσύνης καί ἀπόβλητοι τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἑνώνονται μέ τούς προαιωνίους αἱρετικούς τούς Λατίνους, (Ἅγιος Νικόδημος), μέ ἐπίσημες θεσμικές, συνοδικές, δημόσιες ἑνωτικές πράξεις, ὅπως ἔγινε μετά τήν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας πρός τούς Παπικούς ἀπό τόν τυμπανιαῖον, μασῶνον παναιρετικόν Ἀθηναγόρα καί τήν ψευδοσύνοδόν του (βλ. Μπούμη, Ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων...) τό 1965, ὅπου προσετέθη στό τῆς ἀποστασίας συνέδριον τῶν Παπικῶν ὅλη ἡ σύνοδος τοῦ πατριαρχείου τῆς Πόλης καί ἔκτοτε τό πατριαρχεῖο περιέλαβε στά δίπτυχά του τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα. Τό πρωτότυπο τῆς συμφωνίας ἀναφέρει, ὅτι ἤρθη ἡ ἀκοινωνησία, δηλ. τό σχίσμα. Τό ἑλληνικό κείμενο τῆς μετάφρασης δέν ἀναφέρει τίποτε γιά την “excommunication” τοῦ γαλλικοῦ πρωτοτύπου. Οἱ Λατινοφρονες τοῦ Φαναρίου φρόντισαν νά μεταφραστεῖ λανθασμένα μέ τήν λέξη “ἀναθέματα”. (Βλ. Professor der Universität Bonn, Kuppers, Vortrag an der Universität Thessaloniki, von 1971, σέ μετάφραση: “Σήμερα μπορεῖ νά θεωρηθεῖ πραγματική ἡ ἕνωση Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας εἰς πεῖσμα παντός σκεπτικισμοῦ”, βλ καί “Ὀρθόδοξος Τύπος” (137) 01.04.1971. Βλ. καί “Ὀ.Τ.” (432), 21.11.80 Ἀμβροσίου Ἐλευθερουπόλεως {... τό μέν λατινικόν κείμενον -(σ.σ. τό γαλλικόν ἐννοεῖ)- ὁμιλεῖ περί “ἄρσεως ἀκοινωνησίας”, τό δέ ἑλληνικόν περί “ἄρσεως ἀναθεμάτων”}. Ὁ πατήρ Γεώργιος ὁ Μεταλληνός σημειώνει, ἐπίσης, γιά τήν ἕνωση μέ τούς Παπικούς:
«Ἐφαρμόζουμε μία ἐκκλησιαστικὴ πολιτική, λέμε. Ὑπάρχουν ὅρια στὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτική. Ὁ Ἀθηναγόρας ὁ μακαρίτης πρῶτος τὰ ξεπέρασε αὐτὰ τὰ ὅρια. Ἂν εἴμαστε σήμερα σ’ αὐτὸν τὸν κατήφορο, ὀφείλεται στὸν Ἀθηναγόρα. Ἔλεγε, τοὺς κοινωνῶ ὅλους, δὲν ὑπάρχει τίποτα· ἄρα ἀπὸ τὸ 1965 ὑπάρχει -στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο- κοινωνία, ἡ intrercommunio (διακοινωνία) μὲ τοὺς αἱρετικούς, Παπικοὺς καί Προτεστάντες. Λέει ὁ Σακαρέλλος: ἔγινε ἡ Ἕνωση. Καὶ πράγματι ἔγινε ἡ Ἕνωση.” (Βλ. “Κολλυβάδες”, Ἄνοιξη-Καλοκαίρι 2019, σελ. 25. Βλ. καί σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασόνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα: "Πιστεύω, ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν." Βλ. ἐπίσης π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική"). Τά ἴδια σημειώνει ὁ γνωστός συγγραφέας σεβ. Ἱερόθεος Βλάχος καί ὁ πανεπιστημιακός καθηγητής Ἀντ. Παπαδόπουλος, ὅτι τό πρωτότυπο κείμενο πού παραθέτει στά γαλλικά καί στά ἀγγλικά, ὁμιλεῖ περί ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας καί ὄχι περί ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, ἀναφερόμενοι στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου.

Β΄

 

Τό ἑλληνικό κείμενο γράφει: "4) Ὅθεν ὁ πάπας Παῦλος ὁ Στ΄ καί ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄μετά τῆς περί αὐτόν Συνόδου ... β) ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τά ἐπακολουθήσαντα ἀναθέματα, ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι τῆς σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ ταῦτα τῇ λήθῃ". 

Τό γαλλικό πρωτότυπο κείμενο γράφει: 
"4. C' est pourquoi le pape Paul VI et le patriarche Athenagoras Ier en son synode ... b) regretter egalement et elever de la memoire et du milieu de l' Eglise les sentences d' excommunication qui les ont suivie, et dont le souvenir opere juspu' a nos jours comme un obstacle au rapprochement dan la charite, et les vouer a l' oubli;".
Τό ἀγγλικό κείμενο γράφει:
"Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I with his synod, in common agreement declare that ... B. They likewise regret and remove both from memory and from the midst of the Church the sentences of excommunication wich followed these evvents, the memory of wich has influensec actions up to our day and has hndered closer relations in charity; ande they commit these excommunication to oblivion".
 Φαίνεται σαφέστατα, ὅτι τό μέν ἑλληνικό κείμενο κάνει λόγο γιά ἄρση ἀναθεμάτων, τά δέ ἄλλα κείμενα, τό γαλλικό καί τό ἀγγλικό, κάνουν λόγο γιά ἄρση ἀκοινωνησίας. 
Καί ὁ καθηγητής Ἀντώνιος Παπαδόπουλος παρατηρεῖ: "Τό κείμενο τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἔχει τόν ὅρο excommunication (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτη σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς ἐπανάληψη τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας πού εἶχε διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό Ἑλληνικό κείμενο πού ἀναγγέλλει τήν "ἄρση τῶν ἀναθεμάτων" ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται, ὅτι εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας".
Τό θέμα εἶναι κατ' ἐξοχήν σημαντικό καί οὐσιῶδες, γιατί ἄλλο εἶναι τά ἀναθέματα τοῦ 1054 καί ἄλλο εἶναι ἡ ἀκοινωνησία τοῦ 1009. 
Ἡ λέξη ἀνάθεμα εἶναι ἁγιογραφική (Ρωμ. θ΄ 3, Κορ. ιβ΄, 3, Α΄ Κορ. ιστ΄, 22, Γαλ. α΄, 8-9), καί συνδέεται μέ τήν κατάρα. Ἀνάθεμα εἶναι "νά χωρισθῆ κάποιος ἀπό τόν Θεόν καί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν, καί ἀφιερωθῇ εἰς τόν διάβολον" (Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἀγιορείτου, Πηδάλιον, 1982, σελ. 396, ὑποσ. 4).                         Ἡ λέξη ἀκοινωνησία στό συγκεκριμένο κείμενο σημαίνει τόν μεγάλο ἀφορισμό, τήν τέλεια ἀποκοπή  ἀπό τήν Ἐκκλησία. Σέ ὅποιον ἐπιβληθεῖ ἡ ἀκοινωνησία δέν μπορεῖ νά συμμετάσχει στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κατ΄ ἐξοχήν στήν Θεία Εὐχαριστία. 
Ἡ ἐπιβολή τῆς ἀκοινωνησίας εἶχε ἐπιβληθεί πολύ πρίν ἀπό τά ἀναθέματα πού ἐπεβλήθηκαν κατά συγκεκριμένων προσώπων ἀπό τόν Μιχαήλ Κηρουλάριο τό 1054, πού ἀναθεμάτισε τούς συντάκτες τοῦ ἐγγράφου τοῦ ἀναθεματισμοῦ, (Οὑμβέρτο, Φρειδερῖκο καί Πέτρο καί ὅσους συνήργησαν σέ αὐτό), καί δέν εἶχαν γενική ἐφαρμογή.
Ἡ ἀκοινωνησία εἶχε συνοδικά ἐπιβληθεῖ τό 1009, ὅταν ὁ πάπας Σέργιος Γ΄ χρησιμοποίησε τό filioque στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Τό δέ 1014 ὁ Πάπας Βενέδικτος  ΙΗ΄ εἰσήγαγε ἐπισήμως τό filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί ὁριστικοποιήθηκε καί πάλι συνοδικά ἡ ἐπιβολή τῆς ἀκοινωνησίας. (Βλ. τεῦχος τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" Καλοκαίρι 2018, σελ. 52, σύγκρινε καί Στεφανίδου Βασιλείου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ. α΄, σελ. 344): "ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετά τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου τῆς Πόλης καί πάλιν, διέγραψε ὁριστικῶς τό ὄνομα τοῦ Ρώμης Σεργίου ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ἔκτοτε μέχρι τοῦ μασόνου καί τυμπανιαίου Ἀθηναγόρου οὐδέν παπικόν ὄνομα εἶχεν τεθεῖ στά δίπτυχα". 
Ἑπομένως, σύμφωνα μέ τά μέχρι στιγμῆς ἐκτεθέντα, τό 1965 ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί θεμελίωση τῆς διακοινωνίας, ἡ ὁποία ἐπιβλήθηκε μέ τρόπον πονηρόν, ("τεχνηέντως", κατά τόν καθηγητήν Ἀντ. Παπαδόπουλον), καί ἔκτοτε μέ τίς συνεχόμενες συμπροσευχές μετά τῶν Φράγγων στήν Ἀνατολή καί στήν Δύση καί σέ κάθε εὐκαιρία, μέ τά οὐνιτικά συλλείτουργα, στό Φανάρι καί στήν Ρώμη, τήν φανερή πολλές φορές καί τήν κρυφή  διακοινωνία κατά τήν Θεία Εὐχαριστία, ἐπιβάλλεται σιγά-σιγά στόν λαό πού μένει ἀκατήχητος καί διατηρεῖται ἐν ὑπνώσει ἡ προδοτική ἀπόφαση τῆς πλήρους διακοινωνίας μετά τῶν Κατολύκων τοῦ 1965 στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή ἀπό τούς Λατινόφρονες τοῦ Φαναρίου, συνεργούντων καί τῶν κοινωνικῶν πρός αὐτούς Νεοημερολογιτῶν τῆς φαινομένης "ἐκκλησίας" τῆς Ἑλλάδος. 
    Κατά συνέπειαν, σύμφωνα μέ τό Κανονικό Δίκαιο κατά τόν α΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού ὁρίζει διαχρονικά καί τελεσίδικα ὄχι μόνον γιά ἐκείνους πού κατεκρίθησαν ὑπό τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πώς εἶναι ἐκβεβλημένοι καί ἀνενέργητοι, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐκείνους, πού μετά ἀπό ἀπόφασιν Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤθελαν προστεθεῖ (μελλοντικά) σέ κάθε ἀντίστοιχο συνέδριο ἀποστασίας, ὅπως ἔγινε ἐν προκειμένῳ καί προστέθηκαν οἱ Φαναριῶτες καί οἱ κοινωνικοί πρός αὐτούς Νεοημερολογίτες καί οὐνίτες παλαιοημερολογίτες στό ἀποστατικό συνέδριο τῆς συναγωγῆς τοῦ Σατανᾶ, τῶν Παπικῶν καί κατά τό τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, πού ἰσχύει γιά κάθε Σύνοδον: ὅποιοι ἐνωθοῦν μετά τῶν πλειστάκις ὑπό Συνόδων καταδικασθέντων αἱρετικῶν Λατίνων, δηλ. “μετά τοῦτο, τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ προστεθείη” ἤ τυχόν “φρονήσει” (μελλοντικά!) οἱ Φαναριῶτες καί οἱ κοινωνικοί πρός αὐτούς εἶναι ξένοι τῆς ἱερωσύνης καί ἀπόβλητοι τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς οἱ ἐπίσκοποι, καί τοῦ κλήρου οἱ κληρικοί, καθότι παρέβησαν τίς ἀποφάσεις περί ἀκοινωνησίας καί κοινώνησαν πλήρως μέ τούς Λατίνους. Ἡ ἀκοινωνησία εἶχε συνοδικά ἐπιβληθεῖ τό 1009, τό 1014 καί ὁριστικά μέ τό ἀναθεμα τοῦ 1054. Ἡ ἀπόφαση τοῦ 1054 ἀκολούθησε τήν ὑπό τοῦ Μεγάλου Φωτίου τό 879 μεγάλην συγκροτηθεῖσαν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδον, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς Ὀγδόη Οἰκουμενική ὑπό τῶν Πατέρων καί τῶν μεγάλων συγχρόνων θεολόγων.

Κήρυγμα ἀναλυτικό γιά τήν ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί πῶς ἔγιναν δεκτοί κάποιοι ἀπό τούς Εἰκονομάχους

https://www.facebook.com/100000377264472/videos/2075746195781269/