Ὁ Θεός διευθύνει προσωπικά τόν κόσμον, καί κατά τήν γέννηση κάθε νέου ἀνθρώπου

 

1^ον. Σκοπός τοῦ ἐδῶ παρατιθεμένου κειμένου εἶναι:

νά καταδειχθεῖ, ὃτι ὁ Θεός διευθύνει προσωπικά τόν κόσμο, καί κατά τήν γέννηση κάθε νέου ἀνθρώπου.

Ὃτι δηλ. ὁ Θεός διευθύνει προσωπικά τόν κόσμον, τῆς Ἐκκλησίας μας.

"Τότε ὁ Θεός ἒπλασε τό σῶμα τοῦ Ἀδάμ καί ἀμέσως ἐνεφύσησε καί "ἐγένετο ὁ ἂνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν".[1]

Τό ἲδιο γίνεται καί τώρα, μέ τήν διαφορά, ὃτι τώρα ὁ Θεός ἀντί νά λάβει χοῦν ἀπό τήν γῆν, λαμβάνει ἀπό τό σπέρμα τοῦ ἀνδρός καί τό ὠάριο τῆς γυναικός, καί ἀμέσως ἐμφυσᾶ ψυχήν."

Μέ τήν διατύπωση αὐτή ἐπιχειρεῖται νά καταδειχθεῖ αὐτό πού τονίζεται καί πιό κάτω:

"Ἡ ψυχή, λοιπόν, δημιουργεῖται ἀμέσως ὑπό τοῦ Θεοῦ καί ἑνώνεται μετά τοῦ ἀνεξαρτήτως πως ἐκ τῶν γονέων κατά τούς κτιστούς νομους τῆς φύσεως προερχομένου σώματος  (creationismus).

Ἐάν ἡ Θεία Πρόνοια εἶναι πράγματι ἂκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συντηρεῖ καί ζωοποιεῖ, ὂχι ἒμμεσα μέ τούς κτιστούς νόμους τῆς φύσεως, ἀλλά ἂμεσα, εἶναι ξεκάθαρο ὃτι ὂχι μόνον ἡ ψυχή ἀλλά καί τό σῶμα ὀφείλονται στήν ἂμεση δημιουργική μέ τούς γονεῖς συνεργό ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.[2]"

Καί πιό ἀναλυτικά πιό κάτω γράφαμε:

                " Ἒτσι ἀκριβῶς, μετά τήν πτώση, ἡ μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου συνεργασία ἐπίσης δέν ἀποκλείεται. Ἀκριβῶς μετά τήν παρακοήν "Ἀδάμ ἒγνω τήν γυναῖκα αὐτοῦ καί συλλαβοῦσα ἒτεκε τόν Κάιν καί εἶπεν:

"ἐκτησάμην ἂνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ".[3]

Τά ἀνωτέρω ἐξηγοῦνται καί ἀπό τό ἐξαίρετο κείμενο πού παρατίθεται στήν συνέχεια:

"Τό ὃτι ὁ ἂνθρωπος γεννιέται ἒχοντας μέσα του τήν δύναμη τοῦ θανάτου καί τῆς ἁμαρτίας δέν ὀφείλεται στόν Θεόν, ἀλλά στήν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ καί τήν ἀσθένεια τῆς ὃλης κτίσεως καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀπό τήν ὁποία δημιουργεῖ ὁ Θεός κάθε νέον ἂνθρωπον.

Ἀφοῦ ὁ ἂνθρωπος ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο μέρος τῆς φύσεως ἀδυνατεῖ νά ξεφύγει ἀπό τήν φθορά πού βασιλεύει σ᾿ αὐτήν. Ἡ ὓπαρξή του ἐξαρτᾶται ἀπό τήν φύση μέ τήν ὁποία συνεχῶς ἀνταλλάσσει συστατικά. Πράγματι ὁ ἂνθρωπος εἶναι γῆ. Δέν πλάσθηκε ἀνεξάρτητο ὂν, ἀλλά μέλος καί μέρος τῆς ὃλης κτίσεως καί ἀνθρωπότητος." [4]

2ον. Σκοπός τοῦ κειμένου ἐπίσης εἶναι:

νά καταδειχθεῖ ὃτι δέν εἶναι δημιουργός τοῦ θανάτου ὁ Θεός.

" Ὁ Θεός θάνατον οὐκ ἐποιήσεν".[5] Ὁ κόσμος, δηλ. εἶναι παρά φύσιν ὂχι ἐκ τῆς φύσεώς του, ἀλλά διότι, ὃπως εἶναι τώρα, εἶναι ἒτσι, γιατί σ᾿ αὐτόν ἐνυπάρχει μία παράσιτος δύναμη. Διότι δέν εἶναι γνώρισμα τοῦ Θεοῦ νά κινεῖ καί νά ὁδηγεῖ τά πράγματα στά παρά φύσιν!  Ὁ Θεός εἶναι τελείως ἀγαθός πάντοτε καί εἶναι ἀγαθοποιός".[6]

3ον. Καί τέλος, σκοπός τοῦ κειμένου εἶναι:

νά ἀποδείξει ὅτι οὒτε τήν κόλαση δημιούργησε ὁ Θεός.

Νομίζω ὃμως ὃτι περισσότερο Σέ πείραξε ὃτι γίνεται ἀρνητιική ἀναφορά στόν πατέρα τῆς Δύσεως Αὐγουστῖνο.

Τόν Αὐγουστῖνον τόν μακαρίζει ἡ Ε΄ καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική γιά τήν σθεναρή του ἀντίσταση κατά τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Μανιχαϊσμοῦ κυρίως καί τοῦ Πελαγιανισμοῦ, ἀλλά καί γιά τούς ἀγῶνες του κατά τοῦ Δονατισμοῦ καί τοῦ Ωριγενισμοῦ.  Ἐπίτρεψέ μου, ὃμως, τίμιε πάτερ, νά συνταχθῶ μετά τῶν μεγάλων Καπαδοκῶν Πατέρων, τούς ὁποίους φαίνεται ὁ Αὐγουστῖνος νά ἀγνοεῖ, καθότι δέν γνώριζε ἑλληνικά, (ἢ γνώριζε ἐλάχιστα), καί νά ἀκολουθήσω τόν μεγάλον Ἃγιον Κασσιανόν τόν Ρωμαῖον τόν μαθητήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού ἒλεγξε τόν ἀπόλυτον προορισμόν τοῦ Αὐγουστίνου καί τήν διδασκαλίαν του ἀπεκάλει ἱεροσυλείαν, ingens sacrilegium.

Τό θέμα, πάτερ μου, εἶναι λυμένο γιά τού Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἒχει ἀποφανθεῖ ἡ Ε΄ Οἰκουμενική περί ψυχῆς:

"Ἡ Ἁγία Γραφή πολλαχοῦ διδάσκει, ὃτι ὁ Θεός δίδωσι πνεῦμα, πνοήν τῷ λαῷ, πλάσσων μυστηριωδῶς "πνεῦμα ἀνθρώπου ἐν αὐτῷ, δι᾿ ὃ καί Πατήρ πνευμάτων καλεῖται ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Ἑβρ. Ιβ΄ 9).

Ἡ δέ Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τήν προϋπαρξιν τῶν ψυχῶν καταδικάσασα, ἐθέσπισεν ὁτι ἡ ψυχή συνδημιουργεῖται τῷ πνεύματι. ἐξ ἂκρας συλλήψεως. Ἡ Ἐκκλησία τοῖς θείοις ἑπομένη λόγοις φάσκει τήν ψυχήν συνδημιουργηθῆναι τῷ σώματι[7] Καί ὁ μέγας διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας Κύριλος Ἀλεξανδρείας ἐπισφραγίζει: "Τίκτεται μέν ἀπό σαρκός ἡ σάρξ ὁμολογουμένως, ὁ δέ γε τῶν ὃλων δημιουργός καθ᾿ ὃν οἶδε τε τρόπον καί λόγον ποιεῖται τήν ψύχωσιν" [8]

Μελέτησε, τίμιε πάτερ, μετά προσοχῆς καί ἀπροκατάληπτα τά γραφόμενα καί ἐλπίζω προσευχόμενος νά ἐξέλθεις ὠφελημένος.

Ἐν ἀγάπη Χριστοῦ,

Π. Νικόλαος Δημαρᾶς.

---

[1] Γεν. Β΄, 7.

[2] Ἀνδρούτσου, Δογματική, Ἀθῆνα 1907. σελ. 136.

[3] Γεν. 4, 1.

[4] Ρωμανίδη, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, 1957, Β΄ ἒκδ. 1989, σελ. 161.

[5] Σοφ. Σολ. 1, 13.

[6]καί κατά τόν Ἀθηναγόρα, βλ. Ἀθηναγόρου, Πρεσβεία περί Χριστιανῶν, 26

[7] PG 9, 396

[8] Κατά Νεστορίου, βιβλ. 1, βλ. καί Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου Λόγον εἰς τό Ἃγιον Βάπτισμα.