Συνέχεια παραπομπῶν

[1]   Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὁ Ζωναρᾶς γράφει:

" Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπλίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκη τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα, μὲ θρασύτητα, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ’ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες (τοῦ κανόνος)· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους".

   Τὰ ἴδια διδάσκει καὶ ὁ Βαλσαμών:

   " Ἐάν κάποιος χωρισθῆ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπόν του, τὸν μητροπολίτην του ἢ τὸν πατριάρχην του, ὄχι λόγῳ κάποιου προσωπικοῦ ἁμαρτήματός του ἀλλὰ λόγῳ αἱρέσεως, ἐπειδὴ ἐκεῖνος διδάσκει ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἀνερρυθριάστως κάποια διδάγματα ξένα του ὀρθοῦ δόγματος, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει τελεσίδικη καταδικαστικὴ ἀπόφασις γιὰ τὸν αἱρετικόν, καὶ πολὺ περισσότερο μετὰ τὴν διάγνωσιν, ἐάν ἀποτειχισθῆ, δηλαδὴ χωρίση ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ ἐπισκόπου του, ὄχι μόνον δὲν θὰ τιμωρηθῆ, ἀλλὰ καὶ θὰ τιμηθῆ ὡς ὀρθόδοξος· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, διότι δὲν τέμνει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἑνώνει καὶ τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα".

  Ὁ δὲ Ἀριστηνὸς τονίζει ἐπίσης:

     " Ἐὰν μερικοὶ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, (ἐπίσκοπον κλπ.), πού ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδον ἢ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ὄχι γιὰ κάποιο προσωπικὸ ἔγκλημα, εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ὡς ὀρθόδοξοι".  Ράλλη-Ποτλῆ, "Σύνταγμα Ἱερῶν Κανόνων". τόμ. Β΄, σελ. 694.

     Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύει τὸ σχετικὸν χωρίον στὸ Πηδάλιον κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον:

      " Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι, (ἐπίσκοποι), εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι’ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ’ αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνη ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι’ αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν." Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. 1886, σελ. 292.

     Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν.

     Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων περιλαμβάνονταν καὶ τὰ ἑξῆς:

     " Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α' καὶ Β' ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος του Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων ... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων". 

Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

     Οἱ Ἁγιορεῖτες οἱ ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες κηρύσσουν, ὅτι ἐπαινοῦνται ὅσοι, πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους.
     Οἱ Ὁσιομάρτυρες ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης! Τοὺς Λατινόφρονες δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικάσει καμμία σύνοδος... Ἦταν βεβαίως καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι οἱ Λατινόφρονες κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ καί κατὰ τοὺς α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκπίπτουν οἱ τοιοῦτοι τῆς ἱερωσύνης. Βλ. καὶ τὸν α' τῆς Ζ'. Βέβαια τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους!...

     Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἑνιαία διδασκαλία καὶ τὴν πράξη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ διδάγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅλων ὅσοι εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτόν. Ἰδιαίτερα, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἕπονται τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔρχονται σὲ προφανῆ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῆς  Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσουν ἐπ' ἐκκλησίας γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεσιν.

      " Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτήρα της ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς   Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."

 Γράφει καί ὁ π. Γεώργιος Καψάνης.

            Ἄραγε, τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

     Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς  Ἐκκλησίας. "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

     Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:
-ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ ψευδοπατριάρχης, μασῶνος Ἀθηναγόρας,

- ὅταν συναγελάζονται, συμπροσεύχονται καί συνιερουργοῦν σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ καὶ ἐτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες (ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία),

- ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, (στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες)

-ὅταν ἑνώνονται πλήρως μέ τούς Μονοφυσίτες, ὅπως αὐτό κηρύσσεται ἐπισήμως ἀπό τήν σχετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας

- καὶ ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν Πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι, καὶ μεταδίδουν ἀκόμη καί τὰ μυστήρια στοὺς αἱρετικούς στήν Ραβέννα καί σέ κάθε εὐκαιρία. Βλ. σχετικά σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασώνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα:

     "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

     Ὁ ἀντικειμενικὸς Ὀρθόδοξος ἀναγνώστης ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του, κατά πόσον ὑπάρχει ἤ δέν ὑπάρχει αἵρεση σήμερα, καί ἐάν αὐτή εἶναι προφανής ἤ ὄχι, ὥστε νά δικαιολογεῖται ἤ νά μή δικαιολογεῖται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν καί κατ’ ἐξοχήν τῶν Φαναριωτῶν ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Μεγάλης Συνόδου.

     Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικοδήμου Μίλας, καὶ δὴ χωρὶς νὰ χρειάζεται πρῶτα συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἐτεροδιδασκαλίας. Πόσον μᾶλλον μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς καταδίκες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Μονοφυσιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν πνευματικά, συμπροσευχητικὰ καὶ λειτουργικά, κοινωνοῦντες ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον ποτήριον ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συνεχῶς Νεοημερολογίτες καὶ καταδικασμένοι ἑτερόδοξοι - αἱρετικοί, ὥς ἀπεδείχθη μέ ἀτράνταχτα καί ἀδιάβλητα στοιχεῖα. Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική".

      Ἑρμηνεύει ὁ μεγάλος Σέρβος κανονολόγος:

      "Ἐὰν ὅμως ἐπίσκοπός τις ἢ μητροπολίτης ἢ πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττη δημοσὶᾳ ἐπ’ ἐκκλησίας αἱρετικὴν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται τὸ δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος νὰ ἀποσχισθῶσι πάραυτα τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου καὶ πατριάρχου ἐκείνου, δι’ ὅ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθῆ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθῆ εἰσέτι, καθ’ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ἐπισκόπων, ἀλλ’ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἂλλ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐν ὅσῳ ἠδυνήθησαν μέτρῳ τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως".

     Αὐτὰ διδάσκουν οἱ ἀληθεῖς διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν ἑρμηνεία του στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ΛΑ' Ἀποστολικόν καὶ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου. 

      Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μίλας, τὴν ὁποίαν μᾶς μετέφερε στὰ ἑλληνικὰ ὁ Σέρβος Θεολόγος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, (νῦν ἐπίσκοπος τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου), εἶναι σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
     Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμπροσεύχεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὄχι μόνον μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ ἐτεροθρήσκους, καί νά μᾶς λένε οἱ καινοτόμοι, ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὴν ... "ἐκκλησία"(!), ὅταν διακόπτουμε τὴν κοινωνία αὐτῶν καὶ ἐκείνων ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτοὺς. 

     Δὲν λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὅτι ἐχθροί του Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοὶ ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἀναφερόμενος στὴ σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου;

     Εἶναι φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ μετὰ ἱερειῶν τοῦ Σατανᾶ, παστορισσῶν προτεσταντριῶν, στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, στὴν Ἀμερικὴ, στὴν Ἀσίζη καί στήν Γροιλανδία;

    Ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅταν μεταδίδει τὰ μυστήρια στοὺς κατολύκους στὴν Ραβέννα;

     Εἶναι ὀρθόδοξος πατριάρχης ὁ κ. Βαρθολομαῖος - (μετὰ τοῦ νεκροῦ καί σωματικά πλέον Χριστοδούλου καὶ τοῦ φερεφώνου τοῦ κακοδόξου πατριάρχου. νεκροῦ καί αὐτοῦ σωματικά ἤδη Μελετίου Καλαμαρᾶ) - ὅταν συμμετεῖχαν στὴν δαιμονολατρεία τῆς Καμπέρα ἢ στὶς πανδαιμονιακὲς ἐκδηλώσεις μὲ κοινὴ λατρεία καὶ συμπροσευχὲς μὲ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τοῦ ἑωσφόρου, τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;

     Μέ μιὰ τέτοια "ἐκκλησία" ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση. Θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ψευδοεκκλησίας τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου.

     Δὲν ἀκοῦνε οἱ ἐνδιαφερόμενοι γιά τήν σωτηρία τους πιστοί, τί διδάσκει ὁ Φωστήρας τῆς Ἐφέσσου Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;

      "... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις πατράσι, τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας". Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως.

     Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐπίσημες ἑρμηνευτικὲς διατάξεις τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου, σαφῶς προκύπτει τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι:

      Ὁ πρόεδρος, (προϊστάμενος τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τῆς ἐνορίας ἢ καὶ μικρῆς ὁμάδος Ὀρθοδόξων), εἴτε πατριάρχης εἶναι, εἴτε μητροπολίτης, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε καθ-ηγούμενος Μοναστηρίου, εἴτε γέροντας συνοδείας, εἴτε γέροντας ἑνὸς μοναχοῦ, εἴτε πνευματικὸς ἑνὸς πιστοῦ, ὅταν κηρύσσει δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην = κατεδικασμένην (ὄχι μόνον) ὑπὸ Συνόδου (ἀλλὰ καί) ἤ ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων, τότε ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ποιμαίνεται ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι λαμβάνουν γνῶσιν τῶν κακοδοξιῶν του Χριστιανοί, ἀποκτοῦν ἀμέσως τὸ δικαίωμα καὶ ἔχουν καθῆκον καί ὑποχρέωση ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Κανόνα νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τελεσίδικον καταδίκην τοῦ ψευδεπισκόπου ἤ ψευδοδιδασκάλου, διότι: 

     "οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὒχ ὑπόκεινται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται", ἐὰν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι αἱρετικοί, (ὡς αἱρετικὸν περιποιούμενοι, κατὰ τὸν ἅγιον Δοσίθεον τῶν Ἱεροσολύμων). 

     Πάνω, λοιπὸν, ἀπὸ κάθε πρόεδρον ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας τὶς Ἱερὲς Γραφές, τὴν Ἁγίαν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῶν Θείων Κανόνων καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀκολούθησαν, χωριζόμενοι τῆς κοινωνίας τοῦ αἱρετικοῦ προέδρου καὶ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνόν του. Οἱ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν Ἁγίαν Πίστιν, οἱ κόλακες, οἱ τυχοδιῶκτες καὶ γενικῶς ὅλο τὸ σύστημα τῶν ὑπηρετῶν ἐνόχων σκοπιμοτήτων τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀκολουθοῦσαν τοὺς λυκοποιμένες, βοηθῶντας τους στὸ ψυχοφθόρο τους ἔργο. 

[1] Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ συνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ. καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

[1] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ια' στήν Β΄ Κορινθίους, γ΄, PG, 61, 478.

[1] Βλ. καί ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ὅπου οἱ Ἱρεοί Κανόνες περιβάλλονται μέ ηὐξημένη συνταγματική ἰσχύ: "Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό ... τηρεῖ ἀπαρασάλευτα ... τούς Ἱερούς, Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνες καί τίς ἱερές παραδόσεις!" Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας εἶναι θεσπισμένο στό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος.

[1] Ράλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, Ἀθῆναι, 1852, τ. ΙΙ, 293, 300.

[1]Ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Νικόλαος καί ὁ ἅγιος Σπυρίδων στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Β', ὁ Ἅγιος Ταράσιος στήν Ζ' καί πολλοί ἄλλοι.

[1] Ρωμ. γ΄, 2.

[1]Ἰωάν. ιζ΄, 21-23.

[1]Πηγή: Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου ΚαθολικῆςἘκκλησίας, Καρμίρη Ἰωάννη, τ. Β΄ σελ. 902-925, Ἀθήνα 1953.

[1] Κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο:"Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμόν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητόν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἷον, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστὶν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός."Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου, ΡG 35,22.

[1]Ἱερόν Πηδάλιον, Κανών 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου σελ. 617-618.

     Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού δέν κάνει διάκριση σέ δῆθεν κεκριμένους καί μή αἱρετικούς, ὅπως ὐποστήριξαν στό παρελθόν κάποιοι:

 «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίαςπάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»[1] 

Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,

Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:

«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

«Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»   

Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

     «Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ   συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ      κωλῦον.»

[1]Ἔνθ. ἀνωτ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 586.

[1] Βλ. καί τόν 47ο Κανόνα τοῦ Ἁγίου σέ συνδυασμό μέ τόν 5ο καί τόν 1ο αὐτοῦ Ἱερόν Κανόνα.

[1] "Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630 Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ, Σύνταγμα ..., Β΄σελ. 216 κ. ἑξ.

[1] Πρακτικά, σελ. 718

[1] Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ συνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ. καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

[1] Πρακτικά, σελ. 735 (235)

[1] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[1]Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅταν γράφει:

     "Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

     Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος, χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο καί ἀπό τήν αἱρετική περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν, κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄ καί ἄλλοι πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί μετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους.Ἱερόν Πηδάλιον, Ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς γ΄ ἐκδόσεως τοῦ 1864,  Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 91, ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄, (68ο Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα).

      Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐξετάζει, ἄν καί ποιούς θά δεχθεῖ καί ποιούς ὄχι, ὅπως σημειώνει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τίς Συνόδους τῆς Ρώμης καί τῆς Ἀφρικῆς, πού ἄλλους δέχθηκαν καί ἄλλους ὄχι.

      Στόν 3ο Ἀποστολικό, ὁ Ἅγιος ἀποφαίνεται γιά τούς κανονικά κατ' ἐξοχήν πταίσαντες, (ἠθικά παραπτώματα, σιμωνία κλπ.) Ἀλλά καί ἡ ἀποδοχή ἀπό κάποιον ἐπίσκοπο μεμονωμένα τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συγκαταλέγεται στίς κανονικές παραβάσεις, παράβαση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά καθαιρεθεῖ μετά τήν δίκη του.

     Στόν 68ο Ἀποστολικό ἀποφαίνεται μέ βάση τά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς. Ἡ Ἐκκλησία κατ' ἐξαίρεση δέχθηκε κάποιους ἀπ' αὐτούς, ἀφοῦ μετανόησαν ὅμως καί ἀναθεμάτισαν μέ λίβελλο τήν αἵρεση πού ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα. Τό σπάνιον δηλ. καί τό κατ' ἐξαίρεση γενόμενον.

      Ἡ Σύνοδος δικαιώνει ἤ ἀναθεματίζει. Ἀπονέμει πάλι τούς θρόνους στούς ἐπιστρέφοντας καί ἀναθεματίζοντας τήν αἵρεση ἤ τούς ἀφαιρεῖ.

      Ὁ μέγας θεολόγος Ἅγιος Νικόδημος δέν ἀντιφάσκει, λοιπόν, στήν ἑρμηνεία του στόν 3ον Ἀποστολικόν μέ τήν ἀντίθετη ἑρμηνεία πού κάνει στόν 68ον Ἀποστολικόν, γιατί στόν 68ον Ἀποστολικόν συμπυκνώνει τήν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς πού θεσμικά ἀλλοιώνουν τήν ἑνιαῖα πίστη καί τήν παράδοσή της καί δέν μιλάει γιά μεμονωμένες κανονικές παραβάσεις, ὅπως στόν 3ον Ἀποστολικόν

Μελετῶντας προσεκτικά τά πρακτικά καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, βλέπουμε, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳ αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαία πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων, θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πάντοτε, ὅτι βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.

Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικῆς καταδίκης αἱρετικούς καί μετά τήν καταδίκη. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός Ἐκκλησίας.

     Ἡ  Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. διασαφηνίζει τίς θέσεις αὐτές. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆς διαφωτιστικά:

Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ ἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν, μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.

-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:

Πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστοςû αἰτῶ δέ μαθεῖν, καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.

-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.

-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡ ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην τῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθῆναι καί διδαχθῆναιû τά πλημμελήματά καί ἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...

-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου ἀκοῦσαι λέγοντοςû "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντοςû "τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτεῖσθαι"û τί βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγειν Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱ ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καί νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων!

Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!

-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν, ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμενû καί διά τοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης ἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί κακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περί τούτου....". Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ΄, ἔκδ. Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 742, (242).

Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως, προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ... ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.

Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίανû ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... " Αὐτόθι, σελ. 729 "(220).

Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος, (ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός ὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον ὑμῶνû δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήνû ζητήσατέ με καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅ ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων... 

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...

-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπενû οἵ ποτε κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς ἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτόθι, σελ. 731 (231).

Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπονû ἀλλά τούς παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ. Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας.

-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν ταύτῃ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον: Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ, ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπό αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).

     Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι νά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν (εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται ἐπισταμένως, ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς  γιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος ἄν θά γίνουν δεκτοί!

     Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν ὅτι ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν... τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα!

       Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.

     Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ, -(πάντοτε πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς συνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νά συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς ἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.

            Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν καί οἱ Εἰκονομάχοι.

Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται πανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα μέχρι σήμερα καί ἐπί πολλές δεκαετίες συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως, καί δή μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις δημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη, πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νά γίνονται ἐπίσημες ἑνώσεις καί συμφωνίες μέ προαιώνιους αἱρετικούς καί νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές τό Πανάγιον Πνεῦμα στή συνέχεια, καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν μυστηρίων!

[1] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[1] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[1] "Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630 Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ, Σύνταγμα ..., Β΄, σελ. 216 κ. ἑξ.

[1] "Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Σάββας, ἀνελθών ἐν τῇ ἁγίᾳ πόλει, μετά τῶν ἄλλων τῆς ἐρήμου ἡγουμένων... τό δέ πλῆθος τῶν μοναχῶν πάντοθεν συνάξας, ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου κρανίου, μετά τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἔκραζον λέγοντεςû ἀνάθεμα Σεβήρῳ καί τοῖς κοινωνοῦσιν αὐτῷû παρόντων ἔτι καί ἀκουόντων τῶν τε μαγιστριανῶν, καί ἀρχόντων, καί στρατιωτῶν ὑπό τοῦ βασιλέως ἀποσταλέντων."  Πρακτικά, σελ. 239 (739).

[1]Ὁ Σεβῆρος ἦταν ἤδη πατριάρχης τῆς Ἀντιόχειας καί ὑποστηριζόμενος ἀπό τόν βασιλεα, ἐδίωξε τούς Ὀρθοδόξους στά Ἱεροσόλυμα, πού δέν τόν δέχονταν σέ κοινωνία.

[1]  « ... Ἐκζητήσωμεν οὒν καί πολυπραγμονήσωμεν παρ’ οὗ ὀφείλομεν κοινωνῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἂλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν, ἀληθές.

Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένην

ἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος,

εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ,

εἲτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου,

αὐτός δέ οὒτε αἱρετικός

οὒτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου, εἲτ’ οὒν Σιμωνιανοῦ, κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ’ ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν. Ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ. Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί Ἃγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατά πάντας. Οὓτω τοίνυν καί κοινωνοῦμεν, καί ὑμῖν αὐτό ποιεῖν συμβεβουλεύμεθα. Ἐπεί εἰ περισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν, ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα, ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνης δῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν, ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερ ἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέ ἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειν τό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπί Ταρασίου συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδε ἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἀκείνου τάχα τοῖς τῆς Ἐώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆς ἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως, καταδεξόμεθα τῷ προειρημένῳ κατά τούς ἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτω διερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήν ἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’ οὓτως.»[1]

[1] Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ! ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης"~, κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον.

      Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

      Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:

      "Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδουκαί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

[1]Mansi, 12, 1047. Βλέπε ἐκτενέστερη ἀναφορά στά πρακτικά τῆς Ζ΄, πού παρατίθενται ἀνωτέρω.

[1] " Ὁρα καί τόν ξη΄ Ἀποστολικόν. Σημείωσαι ὅμως ὅτι οἱ εἰκονομάχοι οὗτοι καί πάντες οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, τῶν ὁποίων τάς χειροτονίας ἐδέχθη ποτέ ἡ Ἐκκλησία, κατ' οἰκονομίαν καί συγκατάβασιν, καί ὄχι κατά ἀκρίβειαν, οὗτοι λέγω, ἦσαν ὀρθῶς καί κατά τόν τύπον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βεβαπτισμένοι..."

[1] Βλ. Συμπεράσματα, στό τέλος τοῦ παρόντος.

[1] Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΜΟΣ Α΄, σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.

[1]MCCXIII, 397- 400, 413/4 καί MCCXIII, 129- 133, γιά νά παραπέμψουμε μέ τόν διεθνῆ ἀποδεκτό τρόπο παραπομπῶν, πού χρησιμοποιεῖ καί ὁ Ρωμανίδης.

[1]Βλ. Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄, σελ. 129, στό ἀπόσπασμα πού παραθέτει ἀπό τό Συνοδικό καί στό Τριώδιο, Σαλιβέρου, Ἀθῆναι 1926, σελ. 145 ἑξ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1960, σελ. 144 ἑξ.

[1] Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων "Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως", σελ. 4. Γιὰ τὸ θέμα ἀπὸ τὴν πλούσια βιβλιογραφία ποὺ κυριολεκτικὰ ἔχει κονιορτοποιήσει τὰ ἀντίθετα ἐπιχειρήματα τῶν Νεοημερολογιτῶν βλ. τὶς θαυμάσιες μελέτες Εὐστρατιάδου, "Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου", , ἔκδοσις δ', Ἀθῆναι 1988, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθήνα 1997, σελ. 51 ἑπ., "Παλαιὸν καὶ Νέον", Θεοδωρήτου Ἱερομόναχου, ἔκδ. Β', Ἅγιον Ὅρος- Ἀθῆναι, 2000, καὶ ἐσχάτως "Τὸ χρονικὸ μιᾶς σοφιστείας", Λάρναξ, Κύπρος, 1999, Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος "Ἅγιος Ἔπιφανιος" καὶ Χαριτίνης Ἀγγελοπούλου, "Σύντομη πραγματεία περὶ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", Πάτρα, 2000, κυρίως σελ. 142 ἑπ.

     Ὃ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπίσης, ἐδίδασκε, ὅτι ἡ ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μόνον δογματικὴ ἀλλὰ εἶναι καὶ λειτουργική. Ἔτσι οἱ ἑορτὲς καὶ οἱ νηστεῖες ὀφείλουν νὰ τηροῦνται ταυτοχρόνως ἀπὸ ὅλους τους Ὀρθοδόξους. Κατὰ τὸν Σωζόμενον, οἱ αἱρετικοὶ Ναυατιανοί, ὅπως καὶ οἱ σημερινοὶ Νεοημερολογίτες καὶ Νεο-παλαιοημερολογίτες ποὺ ἔχουν δυὸ ἑορτολόγια καὶ δυὸ Πασχάλια -(βλ. "ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν" Φιλανδίας, Ἁγιορεῖτες μνημονευτὲς ποὺ λειτουργοῦν μία μὲ τὸ Νέο καὶ μία μὲ τὸ Παλαιό, ὅπως καὶ τὰ σλαυικὰ Πατριαρχεῖα, ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὶς νέες χῶρες, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο)-, πίστευαν ὅτι τὸ θέμα τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος ἦταν θέμα "ἀδιάφορον". Στὴν ἐν Ἀγγάρῳ τῆς Βιθυνίας Σύνοδον εἰπώθηκε, ὅμως, γιὰ τὸν Κανόνα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὅτι εἶναι ἀδιάφορος καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀξιόλογη αἰτία πρὸς χωρισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἡ διαφωνία τῆς Ἑορτῆς. Ὅλως ὅμως ἀντιθέτως, γιὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, αὐτὸ εἶναι ἀδιανόητο καὶ ἡ λειτουργικὴ ἑνότης εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ: "προετιμήσαμεν τὴν συμφωνίαν τῆς τῶν χρόνων παρατηρήσεως... Οὐδὲ γὰρ ἡ Ἐκκλησία χρόνου ἀκρίβειαν οἶδεν, ἂλλ ἐπειδὴ παρὰ τὴν ἀρχὴν πᾶσιν ἔδοξεν τοῖς Πατράσιν διηρημένοις, ὁμοῦ συνελθεῖν καὶ τούτων ὁρισάντων ἡμέραν, τὴν συμφωνίαν πανταχοῦ τιμῶσα καὶ τὴν ὁμόνοιαν ἀγαπῶσα, κατεδέξατο τὸ ἐπιταχθέν... " Ρ.G. 48, 864, 871. Βλ.τὴν ἰδιαίτερη ἐργασία μας στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων", ποὺ ἀρνήθηκε νὰ δημοσιεύσει ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος", περὶ τοῦ ἀναθεματισμοῦ ὑπὸ τῶν Πανορθοδόξων συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καὶ 1593 ὅλων ὅσοι ἀκολουθοῦν νέον ἡμερολόγιον καὶ νέον πασχάλιον.

[1]Ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τούς ἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖον ἔγραφαν: "Καί πῶς ταὖτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων".V. Laurent-Darrouzes, DossierGrecdel' UniondeLion, (1273-1277, p. 376-403, Paris 1976).

[1] PG 99, 1669 A.

[1]Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο γράφει:

      "Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[1] καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

           

[1] Ρ.G. 90, 73, 76.

[1]Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

[1] Ὅταν ἡ αἵρεση εἶναι καινοφανής τήν τελική κατάκρισή της θά τήν ἀποφασίσει, κατά τήν γνώμη τῶν περισσοτέρων κανονολόγων, ἡ μέλλουσα νά συνέλθει Σύνοδος, πού θά καταδικάσει καί τούς Οἰκουμενιστές. Κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως, παρέχεται δικαίωμα, ἅμα καί ὑποχρέωση στούς Ὀρθοδόξους νά διακόψουν καί πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης τό μνημόσυνο τῶν κηρυσσόντων τήν αἵρεση ἐπισκόπων καί ὅλων τῶν κοινωνικῶν μέ τούς αἱρετικούς ἄλλων ἡγουμένων - κληρικῶν κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου κατά τήν κρατοῦσα γνώμη, ἀλλά κατ᾽ ἐξοχήν τό δικαίωμα τοῦτο θεμελιώνεται στόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα.

[1] Τόν Διόσκουρο καί τόν Εὐτυχῆ τούς αἱρεσιάρχες καί ... "ἁγίους" τῶν Μονοφυσιτῶν!!! Στό ἑξῆς ὀφείλουν οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Νέας "ἐκκλησίας", πού εἶναι κοινωνικοί πρός τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, νά φτιάξουν καί εἰκόνες γιά νά τούς προσκυνοῦν ὡς ὀρθοδόξους!...

[1] Ἄν βρεθοῦν οἱ Γρηγοριάτες, οἱ νέοι Ἐπιφάνιοι Θεοδωρόπουλοι, οἱ Ἱερεμίες Φοῦντες καί  οἱ Νικόδημοι Μπιλάληδες (καί ὅλοι οἱ πολέμιοι τῶν Ἐσφιγμενιτῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων πού ἀκολουθοῦν τό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων) στό πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, δέν θά πρέπει νά ξεχάσουν νά κοινωνήσουν στή λειτουργία πού θά κάνει ὁ Μονοφυσίτης ἱερεύς, γιά νά "ἁγιασθοῦν", ἀφοῦ εἶναι κοινωνικοί μέ τό Πατριαρχεῖο αὐτό καί ἐπειδή κατά τήν ἀντορθόδοξη τακτική τους δέν θά πρέπει νά κόψουν τήν κοινωνία μαζί τους ... γιά νά μή βρεθοῦν ἐκτός ἐκκλησίας!

[1] Γιά τό κείμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ πεπτωκότος πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας βλ. περιοδικόν "Ὀρθόδοξη Μαρτυρία", τεῦχος 79ον, "Φιλήματα Ἰούδα", ἔκδοση Ε΄, 2000, σελ. 261 καί τήν σειρά τῶν ἄρθρων στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο", ἀναφορικά μέ τήν προδοτική συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ στά φύλλα 1160 καί 1329. Γιά τήν συμφωνία στό Σαμπεζύ βλ. τά τρία  βιβλία τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως κυροῦ Καλλιοπίου, "Ἡ ἕνωσις μέ τούς Μονοφυσίτες", Πειραιεύς, Δ΄ ἔκδ. 1991, "Ὀρθόδοξοι καί Μονοφυσίτες," Πειραιεύς, Α΄ ἔκδ. 1991, "Προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας", Πειραιεύς Α΄ ἔκδ. 1991 καί τό ἡμέτερον πόνημα, ἀπάντηση β΄ στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου.

[1] Βλ. σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02. Βλ. ἐκτενέστερα Ἀθανασίου Σακαρέλου,  Ἔγινε ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀθῆνα 2007.

[1] Πρωτ.  π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, " Ἐάν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, οἱ λίθοι κεκράξονται", " Ὀρθόδοξος Τύπος" (1672), 12.01.2007, σελ. 5.

[1] "Θεοδρομία", Σεπτέμβριος 2006, σελ. 460.

[1] " Ὀρόδοξος Τύπος" (333), 20.11.1978.

[1] "Σπίθα", Μάιος-Ἰούνιος 1980.

[1] Ἀναλυτικά περί τῆς ἑρμηνείας τῶν σχετικῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ 31ου Ἀποστολικοῦ βλ. στό τεῦχος 28  "Ἁγίων Κολλυβάδων". Κατά τήν γνώμη μας, βέβαια, ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης, ὀφείλει νά στηρίζεται στόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα πού ὁρίζει ὅτι ἐπιτρέπεται καί ἐπιβάλλεται πάντοτε, γιατί διαφορετικά πῶς θά φανεῖ ποιοί ἀγωνίσθηκαν μέ σθένος καί ἔπαθαν γιά τήν ἀλήθεια καί ποιοί, σιωπῶντας, πρόδοσαν τήν ἀλήθεια ἤ συμβιβάσθηκαν μέ τήν αἵρεση, κατά τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἐάν ὁ ἀποτειχιζόμενος Πρεσβύτερος καί κατ᾽ ἐπέκταση κάθε Ὀρθόδοξος, ἐπίσκοπος, διάκονος, μοναχός καί λαϊκός καταγνώσει κηρυττόμενη ἑτεροδιδασκαλία καί αἵρεση, ὅταν ἡ αἵρεση δέν εἶναι προκαταδικασμένη ἀπό Σύνοδο ἤ τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἐάν εἶναι προκαταδικασμένη, τότε εἶναι δυνατή ἡ ἐπίκληση καί τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου. Γράφει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος στήν ἑρμηνεία τοῦ 31ου Ἱεροῦ Κανόνα "Εἰ τις Πρεσβύτερος καταφρονήσας τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου, ... μηδέν κατεγνωκώς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ, καί δικαιοσύνῃ ...":

      " Ὅσοι δέ χωρίζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ καμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπουσαν εἰς τούς ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιώνονται, κατά τόν ιε΄ τῆς α΄καί β΄". Ἱερόν Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη, 1982, σελ. 34.

     Διότι κατά τόν ΙΕ΄τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, τότε ἐπιτρέπεται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου, τοῦ πατριάρχου, τοῦ μητροπολίτου καί τοῦ ἐπισκόπου, ὅταν αὐτός κηρύσσει αἵρεση κατεγνωσμένη ἀπό Σύνοδο ἤ τούς Πατέρες, πρίν καταδικασθεῖ καί ὁ ἴδιος ὁ ἐπίσκοπος γιά τήν κηρυττόμενη προκαταδικασμένη ἤδη αἵρεση: "Οἱ γάρ δι᾽ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν (προκαταδικασμένην) αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὺχ ὑπόκεινται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως (ἀναφορικά μέ τόν καταγγελλόμενον γιά τήν κήρυξη τῆς ἤδη κατακεκριμένης αἱρέσεως), ἑαυτούς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς, τῆς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι."

[1] Τόμος ἀγάπης, σελ. 525-528 καί 530, Π. Γρηγορίου, Πορεία εἰρήνης, τόμ. α΄, σελ. 293.

[1] Silv. Syropoulos, Les Memoires XII, 13, Paris 1971, p. 562-564.

[1] Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλ. ζ΄, σελ. 116.

[1] Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα πρός τούς ἐκκλησιαστικούς, "Ὅσιος Γρηγόριος", 21, σελ. 23.

[1] Γράφει καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, (!) στὴν "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

[1] Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής,PG 90, 120.

[1] Σὲ ἐπιστολὴ του ἐπίσης ὁ πρώην μοναχός Γρηγοριάτης καί νῦν Νεοημερολογίτης ἱερομόναχος π. Βασίλειος, μαζί μέ τούς παραδελφούς του Γρηγοριάτες γράφει πρὸς ἡμᾶς, συνοψίζοντας τὰ ἐπιχειρήματά του:

"Σεβαστὲ π. Νικόλαε, εὐλογεῖτε.

     Ἔλαβα τὴν ἀπὸ 26-7-2001 ἐπιστολή σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ τὰ ἑξῆς:

     Ἡ στοιχειώδης εἰλικρίνεια, τιμιότης καὶ εὐγένεια θὰ ἀπαιτοῦσε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντηση πού σᾶς ἔχω στείλει γιὰ ὅσα ἔχετε γράψει ἐναντίον μου στὰ τεύχη 27 καὶ 28 τοῦ περιοδικοῦ σας. Ἡ ἀπάντησίς μου ἄλλωστε εἶναι πολὺ μικρότερη ἀπὸ τὰ δικά σας κείμενα. Ἂν πράγματι πιστεύετε, ὅτι κατέχετε τὴν ἀλήθεια, τί σας ἐμποδίζει ἕως σήμερα νὰ τὴν δημοσιεύσετε, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος" δυὸ φορὲς μάλιστα; Αὐτὸ θὰ σᾶς τιμήσει καὶ στοὺς ἀναγνώστας σας, οἱ ὁποῖοι σίγουρα θὰ ἀποροῦν γιατί ὑποχρεώνετε ξένες ἐφημερίδες νὰ δημοσιεύσουν τὰ κείμενά σας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐσεῖς ἀποφεύγετε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου στὰ δυὸ ἄρθρα σας. Μὴ ξεχνᾶτε ἄλλωστε τὴν ὑπόσχεσή σας (ἐπιστολή σας Φεβρουαρίου), ὅτι θὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου.

     Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς μας ἔτρεφαν μέχρι πρὸ τινος κάποια συμπάθεια πρὸς τοὺς Ζηλωτάς. Δὲν πίστευαν μάλιστα ὅσα τοὺς ἔλεγα περὶ συνεχῶν ἀπὸ μέρους τους παραχαράξεων τῶν ἱερῶν κειμένων. Τὰ κείμενά σας ὅμως τοὺς ἀπογοήτευσαν τόσο πολύ, ποὺ ἔχασαν καὶ αὐτὴ τὴν λίγη καλή γνώμη ποὺ εἶχαν γιὰ τοὺς Ζηλωτάς.

     Πάτερ Νικόλαε, οἱ Ζηλωτὲς δὲν εἶναι καὶ τόσο ἀφελεῖς, ὅσο νομίζετε. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εἶναι σοβαροὶ ἄνθρωποι ἀπογοητεύθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις σας καὶ τὶς ἐναντίον μου συκοφαντίες σας. Στὴν πρώτη σας ἀπάντηση (τ. 27) -διαστρεβλώνοντας τὴν ἀλήθεια- προσπαθούσατε νὰ ἀποδείξετε, ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638 (ἕως τότε δήλ. δὲν ὑπῆρχε αἵρεσις). Στὴν τρίτη ἀπάντησή σας, -διαστρεβλώνοντας πάλι τὴν ἀλήθεια καὶ ἐρμηνεύοντας λανθασμένα τὸ σχετικὸ χωρίο τοῦ βιογράφου- ὑποστηρίζετε, ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος δὲν ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸν Σέργιο ἀπὸ τὸ 626, ἐπειδὴ ἦταν αἱρετικός! Ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὥς φαίνεται δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, κάθε ἁπλὸς καὶ εἰλικρινὴς ἀναγνώστης σας ἀναρωτιέται τὸ ἑξῆς: Γιατί ὁ ἅγιος Μάξιμος νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ τὸν Σέργιο τὸ 626, ἐφόσον -πάλι κατὰ τὰ λεγόμενά σας- ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638; Δὲν νομίζετε ὅτι εἶναι ἐφάμαρτο νὰ ἐμπαίζετε τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ νὰ συκοφαντεῖτε καὶ Ἁγιορεῖτες Πατέρας;

     Γιατί ἐπίσης μὲ κατηγορεῖτε, ὅτι στὴν πρώτη μου ἀπάντηση γράφω (δῆθεν), ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος διέκοψε τὴν κοινωνία πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἐνῶ στὴν δεύτερή μου ἀπάντηση ἔπειτα ἀπὸ τὶς συνόδους τοῦ 640-649; Στὴν πρώτη μου ἀπάντηση ἔγραφα τὰ ἑξῆς: Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς". Τὰ λόγια αὐτὰ μπορεῖτε νὰ τὰ βρεῖτε εὔκολα. Εἶναι σωστὸ ἔτσι πρόχειρα καὶ ἀβασάνιστα νὰ μὲ κατηγορεῖτε δημοσίως, χωρὶς νὰ ζητᾶτε συγγνώμη δημοσίως;"

     Τὰ ἴδια γράφουν οἱ Γρηγοριάτες καὶ στὸ  "Οἱ ἔκκλησιολογικες κακοδοξίες τοῦ ζηλωτικοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ", Ἅγιον Ὅρος 2001, σελ. 46 ἑπ.

Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν στάση τῶν Μεγάλων Ἁγίων Σωφρονίου καὶ Μαξίμου κατὰ τὴν περίοδο τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς-Μονοενεργητικῆς αἱρέσεως τοῦ Σεργίου

καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν

      Οὐδέποτε γράψαμε ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ (!) νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638, ὅπως διαστρεβλώνει τὰ κείμενά μας ὁ π. Βασίλειος!

     Ὅλως ἀντιθέτως, τότε γράφαμε (τ. 27 σέλ. 6) ὅτι: "ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τὸν ἀποκαλεῖ, (τὸν Σέργιον), ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτὸν μὲ τὴν Συνοδικὴν ἐνθρονιστικὴν του ἐπιστολὴν "Δεσπότῃ πάντων ἁγιωτάτῳ καὶ μακαριωτάτῳ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ Σεργίῳ..." (καὶ ὄχι καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὅπως προσθέτει αὐθαιρέτως ὁ π. Βασίλειος μέ τούς Γρηγοριάτες!) "καὶ ἀπὸ τὴν προσφώνησιν αὐτὴν προσπαθοῦν νὰ συνάξουν τὸ συμπέρασμα (οἱ Γρηγοριάτες) ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν διέκοπτον τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὶν γίνει συνοδικὴ διάγνωσις!"

Ἐπίσης στὸ τ. 27 σελ. 7 καὶ 8 γράφαμε τὰ ἑξῆς:

"Σαφέστατα, ὅπως εἴδαμε, καταδικάζει τὸν Μονοενεργητισμὸν τοῦ Σεργίου, στὴν συνοδικήν του ἐνθρονιστικὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος. Εἶναι φυσικὸν ὅμως, ἐφ᾽ ὅσον διαρκοῦν ἀκόμη οἱ συζητήσεις καὶ οἱ προσπάθειες γιὰ ἐπικράτησιν τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ἐφ᾽ ὅσον προσπαθεῖ νὰ προσεταιρισθεῖ τὸν Σέργιον στὸν ἀγῶνα του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ τὸν ἀποκαλῆ, δεσπότην μακαριώτατον, ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν καὶ ταυτοχρόνως νὰ τοῦ γνωστοποιῆ τὶς σαφέστατες Ὀρθόδοξες ἀπόψεις.

     Πολὺ σύντομα, ὡστόσο, ἀπογοητευμένος καὶ ἀπὸ τὸν Σέργιον συγκαλεῖ καὶ Τοπικὴν Σύνοδον στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ καταδικάζει καὶ ἀναθεματίζει τὸν Μονοφυσιτισμόν-Μονοθελητισμὸν (βλ. ΘΗΕ, Σωφρόνιος,  Ἅγιος, τ. 11ος, σελ. 644).

     Ἀναγκάζεται ὅμως νὰ παραδώση τὴν πόλιν, μετὰ τὴν κατάληψίν της, στὸν Ἄραβα χαλίφην Ὀμὰρ (τὸ 637) καὶ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὁ Ἅγιος πατριάρχης ἀποθνήσκει".

       Ἐπίσης τονίζαμε στὶς σελ. 5 καὶ 6 (τ. 27):
     "Ἀποκρύπτεται ἐπίσης (ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο καὶ τοὺς Γρηγοριάτες πατέρες) ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου στὶς ἐξαγγελίες του γιὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ διακοπή τοῦ μνημόσυνου καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες. Διδασκαλία ποὺ διατυπώνει σχεδὸν αὐτολεξεὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου (πολὺ πρὶν τὴν ΑΒ΄ Σύνοδον τοῦ 861).

     Τὸ τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος περὶ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶς φρονούντων καταφαίνεται στὶς ἐξαγγελίες τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου "Περὶ ἐξαγγελιῶν" (ΡG 87, 3, 3369-3371) στὴν ὁποίαν γράφει: "Εἰ δὲ τινὲς ἀποσταταῖέν τινος οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι᾽ αἵρεσιν ὑπὸ συνόδου ἢ ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ ὀρθόδοξοι."

     Καὶ μάλιστα λίγο πιὸ πάνω στὶς ἐξαγγελίες του γράφει ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὸν Ἅγιον Μ. Ἀθανάσιον: "Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προιέναι, κατ᾽ οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν, οὒχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἄλλ᾽ ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον∙ φευκτέον σοὶ ἔστω διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν∙ ὥς γὰρ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν∙ εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ δυνατὸν συναθροισθῆναι, ἕκαστος ἐαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ ἅμα δύο ἢ τρεῖς. Ὅπου γὰρ ἐὰν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ἐμῷ ὀνόματι, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν."

     "Τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου περὶ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀποτειχίσεως καὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν ποιμένων καὶ τοῦ ἀγῶνος μέχρι θανάτου διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν τὴν βλέπουμε νὰ πραγματώνεται ξεκάθαρα στὴν στάσιν ζωῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μαθητοῦ καὶ πνευματικοῦ τέκνου τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, τὸν ὁποῖον, ὄντως, ἀποκαλεῖ ὁ Ἅγιος Μάξιμος προϊστάμενον, πατέρα καὶ διδάσκαλον. Βλ. ΘΗΕ, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, τ. 8ος, σελ. 614, καὶ Στεφανίδου, ὁ.π. σελ. 244.

     Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ ἀποδεχθῆ τὴν νέαν τακτικὴν τῶν αἱρετικῶν, ἐκφρασθεῖσαν διὰ τοῦ "Τύπου" τοῦ αὐτοκράτορος Κώνσταντος τοῦ Β', ἐγγονοῦ τοῦ Ἡρακλείου. Δία τοῦ "Τύπου" ἐπεβάλλετο ἡ σιωπὴ στὰ θέματα τῆς Πίστεως!

     Τότε ὁ Ἅγιος Μάξιμος μὲ τὴν ὁμολογιακὴ στάση του δίδασκε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ κοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος δὲν κοινωνοῦσε."

      Στὴν δὲ σελ. 8 (τ. 27) ἐπίσης ἐπανερχόμασταν:

     "Εἴδαμε ποιὰ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, ὁ ὁποῖος πολὺ πρὶν συγκληθεῖ ἡ ΑΒ' σύνοδος τὸ 861 ἐπὶ Μ. Φωτίου, καὶ πρὶν τεθεῖ ὁ ΙΕ΄ αὐτῆς Κανών, ὁ ἐπιβάλλων τὴν ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν ἀποτείχισιν, διατυπώνει σχεδὸν αὐτολεξεὶ τὸ περιεχόμενον τοῦ Κανόνος: Εἰ δὲ τινες ἀποσταταῖέν τινος, οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι' αἵρεσιν (ὄχι μόνον) ὑπὸ συνόδου (ἀλλὰ καὶ) ἤ Ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ Ὀρθόδοξοι".

     Καὶ ὅπως εἴδαμε στὶς "ἐξαγγελίες" τοῦ Ἁγίου, ὁ Ἅγιος προτρέπει τοὺς ἐπισκόπους νὰ συνάγονται σὲ οἴκους καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ τῆς λατρείας τους, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχονται οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ οἴκους ποὺ μολύνουν οἱ ἀσεβεῖς (αἱρετικοί), καὶ ἂν οὔτε σὲ ἐκκλησίες οὔτε σὲ σπίτια μποροῦν νὰ συνάγονται, τότε ὁ καθ' ἕνας κάθ' ἑαυτὸν ἂς ψάλλη, ἄς ἀναγιγνώσκη, ἄς προσεύχεται, γιατί ὅπου δυὸ ἢ τρεῖς -(Ὀρθόδοξοι, αὐτὸ ἐννοεῖ σαφέστατα ὁ Ἅγιος)- μαζεμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, ἐκεί βρισκεται καὶ Ἐκεῖνος ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν.

     Ποιά, λοιπόν, σύγκρισις ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν τότε κατάστασιν, ποὺ ὁ θεολογικὸς προσδιορισμὸς καὶ ἡ διασάφησις τῶν Ὅρων τῆς Χαλκηδόνος ἦταν, ὅπως ὁμολογοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ καθηγητὲς τῆς δογματικῆς ἀπὸ τὰ δυσκολότερα ἀνακύψαντα θεολογικὰ προβλήματα, καὶ τὴν σημερινήν; Καὶ μποροῦμε ἄραγε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἅγιοι δὲν διέκοπταν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, μόνον ἀπὸ τὴν προσφώνησιν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, στὴν ὁποίαν πάντως σαφέστατα καταδικάζεται ὁ Μονοενεργητισμὸς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἀκόμη κρατοῦν οἱ συζητήσεις ἀπευθύνεται φιλοφρόνως ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Σέργιον;

 Μόνον γιὰ ἐλάχιστον διάστημα διατηροῦσαν οἱ Ἅγιοι τὴν κοινωνίαν, μέχρι νὰ γνωστοποιηθῆ ἐπισήμως ἡ αἵρεσις καὶ πρὸς καιρόν, ὅσο δήλ. διαρκοῦν οἱ προσπάθειες νὰ προσεταιρισθῆ ὁ Ἅγιος τὸν Σέργιον στὶς Ὀρθόδοξες θέσεις.

 Ὑπάρχει καμμία σύγκρισις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα;"

[1] Ἐπειδή παλινωδοῦσε συνεχῶς ὁ Σέργιος καί ὁ Πῦρρος. Πρός καιρόν μόνον μετέστρεψε τόν Πῦρρον ὁ Ἅγιος Μάξιμος στίς Ὀρθόδοξες θέσεις, μετά τόν διάλογο πού εἶχε μαζί του στήν Ἀφρική!

[1]PG 90, 132

[1]  Ἀ. Καλόμοιρου, "Τὸ Σύγκριμα", 1976, κείμενον π. Ἐφραίμ, (νῦν ἐπισκόπου), τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, σελ. 86.

[1] Βλ. Βαφείδου, Ἱστορία, τόμ. Α΄, σελ. 251

[1] "Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ διήγησις της κινήσεως γενομένης μεταξὺ τοῦ κυροῦ Ἀββᾶ Μαξίμου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ καὶ τῶν ἀρχόντων ἐπὶ σεκρέτου. 2) Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα. 3) Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ αὐτοῦ ἐξορίᾳ, ἤτοι τὰ ἐν Βιζύῃ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα", ὑπὸ Εὐθυμίου Ἱερομόναχου, Ἱερὸν Κελλίον, Ἅγιος Γεώργιος, Κερασιά, Ἁγίου Ὄρους, 1997, σελ. 19,  Ρ.G. 109, 129.

[1] Βλ. Στεφανίδου, Ἱστορία, σελ. 245,

[1] Στὸ "Οἱ ἐκκλησιολογικες κακοδοξίες... " σελ. 47, 2, Τό κείμενο αὐτό τό ἐνέκρινε τότε, δυστυχῶς, καί ὁ π. Γεώργιος Καψάνης!

[1] (γιὰ τὸν γράφοντα).

[1] Ρ.G. 90, 73 ἑπ.

[1]P.G. 90, 77.

[1] ΘΗΕ τ. 11ος, σελ. 616.

[1] Ρ.G. 91, 589 ἑπ.

[1] Ρ.G. 90, 73, 76. Τό κείμενο αὐτό παραθέσαμε αὐτούσιο στὴν τρίτη μας ἀπάντηση πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου.

[1] " Ἐπειδή ὅμως ἔβλεπε, ὅπως εἶπα πιό πάνω, νά ἐπεκτείνεται τότε ὅλο καί περισσότερο ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν καί νά μεγαλώνει μέρα μέ τή μέρα ἀπό τίς προσπάθειες τῶν προστατῶν τῆς ἀσέβειας, στέναζε καί βασανιζόταν ἀπό λύπη βαρύτατη, οἰκτίροντας πάρα πολύ καί τούς δράστες τῆς παρανομίας. Ἀλλά δέν ἤξερε τί νά κάνει ὁ ἴδιος, ἔχοντας τό κακό ἁπλωθεῖ τόσο πολύ καί λίγο ἀκόμα ἤθελε νά καταλάβει ὅλη τήν ἀνατολή καί τή δύση. Γιαὐτό καί μέσα σέ τόσα δεινά, βρίσκει τό ὅτι αὐτό μονάχα ἦταν ὠφέλιμο γιά τόν ἑαυτό του καί τά πράγματα.

      Ἐπειδή λοιπόν, ἤξερε ὅτι ἡ παλαιά Ρώμη ἦταν καθαρή ἀπό αὐτή τήν ἀκαθαρσία (τόν μολυσμό), καθώς καί οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἀφρικῆς καί ἄλλων τόπων καί νησιῶν ἐκεῖ γύρω, ἀφήνει τά ἐδῶ καί φθάνει ἐκεῖ γιά νά δώσει τήν συνηγορία του μέ τό λόγο καί νά στηρίξει τούς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους συμβαδίζοντας μαζί τους. Καί δέν διάνυσε τό ταξίδι αὐτό χωρίς κόπο, οὔτε χωρίς κούραση καί ταλαιπωρία, ἡ προθυμία του ὅμως τά νικοῦσε ὅλα. Γιά τήν ἄφιξή του ἐκεῖ εἶχε χρησιμοποιήσει συμβούλους ἐκείνους πού μόναζαν μαζί του. Ὁ χωρισμός ἀπό αὐτούς τοῦ ἦταν βαρύς καί ἀνυπόφορος, ἀλλά δέν εἶχε τί ἄλλο νά κάνει ἐκτός ἀπό αὐτά πού εἶχε σκεφθεῖ, καθόσον τόν πίεζε ἡ περίσταση καί τόν καλοῦσε νά ἀναχωρήσει. Ὁ λόγος μου ὅμως προέτρεξε καί παρέλειψε νά ἀναφέρει τά ἐνδιάμεσα καί ἀπό ποῦ ξεκίνησε αὐτή ἡ πονηρή καί ἀπαίσια δοξασία, πού τόση ταραχή προκάλεσε στήν Ἐκκλησία καί τόσους πολλούς παρέσυρε στόν κοινό κατήφορο. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη νά ἐκθέσουμε λίγα γι’ αὐτήν, κι ἔπειτα νά προσθέσουμε στήν ἀφήγησή μας ὅσα ἀκολουθοῦν.

            Τά σκῆπτρα τῆς βασιλείας εἶχε ἀναλάβει τότε ὁ Ἡράκλειος καί ὁ Σέργιος εἶχε τό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης. Καί πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ Ἡράκλειος καί ὅλοι οἱ παλατιανοί καί ὅλοι οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἀξιωματοῦχοι τύχαιναν ν’ ἀποδέχονται τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ὁμολογοῦσαν καί κήρυτταν δύο φύσεις καί δύο ἐνέργειες καί θελήματα στό Χριστό μου, τό Θεϊκό καί τό ἀνθρώπινο. Ἀλλά ἀλοίμονο γι’ αὐτόν, ἔπειτα ἀπό τά πολλά τρόπαια κατά τῶν ἐχθρῶν καί τά περιφανῆ ἀνδραγαθήματα ἐναντίον τῶν Περσῶν, ὅταν μεταβλήθηκε τό δόγμα ἀπ᾽ τό ὀρθό, ἄρχισαν νά μεταβάλλονται καί τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, καί σεβαστό μέρος τοῦ λαοῦ μεταστράφηκε στό ἀντίθετο. Αἴτιος γιά τήν μεταστροφή τοῦ βασιλιᾶ ἦταν ἐκεῖνος ὁ Ἀθανάσιος, ὁ ἀποκαλούμενος ἔτσι, πατριάρχης τῶν Ἰακωβιτῶν, ἄνθρωπος πλάνος καί πιό δεινός ἀπό ὅλους στό νά συγχέει τήν ἀλήθεια. Αὐτός πῆγε στόν Ἡράκλειο, ὅταν ἦταν στήν Ἱεράπολη τῆς Συρίας, καί πλησιάζοντάς τον ὕπουλα καί δόλια τόν δελέαζε μέ ὑποσχέσεις, ὅτι θά δεχόταν καί τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας, ἤ ὅτι πρέσβευε τίς δύο φύσεις ἑνωμένες σέ ὑπόσταση, γιατί ὁ Ἡράκλειος, ὅπως ἔδειχναν τά πράγματα, ἐπιθυμοῦσε νά ἑνώσει σ’ ἐκείνη τήν σύνοδο τόν ἴδιο τόν Ἀθανάσιο, στόν ὁποῖο ὑποσχόταν τό θρόνο τῆς Ἀντιόχειας, καί τούς ἄλλους, ὅσους ἔβλεπε ὅτι δέν συμφωνοῦσαν, ἄν καί ἀπό ἀφέλεια καί κουφότητα νοῦ ἐκτός ἀπό τό ὅτι δέν προσήλκυσε κανένα, ἐπέσυρε εἰς βάρος του καί τήν κακοδοξία.

[1] ἀπὸ τὸν Σέργιον καὶ τὸν Ἡράκλειον = " Ἡρακλείου τῶν τῆς βασιλείας σκήπτρων ἐπειλημμένου, καὶ Σεργίου τὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως διέποντος θρόνον", Ρ.G. 90, 76 C.

[1] Βλ. καὶ Π. Τρεμπέλα, "Δογματική", Τὸμ Β΄, σελ. 368, "μόνοι δυὸ Μοναχοὶ ἀντέστησαν κατ᾽ αὐτῆς (τῆς αἱρέσεως), ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ ὁ Σωφρόνιος, περὶ οὕς συνήχθησαν καὶ πᾶσα ἡ τὸ γνήσιον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάττουσα μερὶς τοῦ ποιμνίου".

[1] Καί κατά τούς Γρηγοριάτες! Ἔνθ. ἀνωτ. "Οἱ ἐκκλησιολογικες κακοδοξίες... " σελ. 16

[1]Βλ. Εὐσεβίου, Ἱστορία, βιβλίο 5, 13-1-15 καί Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 3.

[1] Ἱερόν Πηδάλιον, Κανών 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου σελ. 617-618 καί ὑποσ. 1. 

[1]Ἔνθ. ἀνωτ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 586.

[1] Γιαὐτό στήν ἀκολουθία τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Ἁγίου Συμεῶνος τοῦ Μεταφραστοῦ, μετά τήν Θεία Μετάληψη, παρακαλοῦμε προσευχόμενοι λέγοντας, "Ἅγνιζε, καί κάθαρε, καί ρύθμιζέ με"

[1] Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Τόμ. Γ΄, 1976, Προΐμιον, σελ. 6.

[1]Ἱερόν Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. ιε΄. 

[1]Ὁμολογία Πίστεως, ἤτοι ἀπολογία δικαιοτάτη, ἐν Βενετίᾳ 1819. Ὡστόσο "οἰκονομητέον ἀλλ' οὐ παρανομητέον", κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον!

[1] Ἀλλά καί νά ἀκοῦμε νά γευόμαστε καί νά αἰσθανόμαστε τόν Θεόν, παίρνοντας δηλ. τήν ἄκτιστη Χάρη, μέ τήν προσευχή, τήν πνευματική ζωή καί τά ἄχραντα μυστήρια!

[1] Σύγκρινε, Ἰωάννου Ρωμανίδου, Δογματική, Τεῦχος Α΄, δ΄ ἔκδ., 1999, σελ. 13 ἑπ.

[1] "Ὁ πῦρ ὑπάρχων καί φλέγων ἀναξίους, μή δή καταφλέξης με, μή πλαστουργέ μου", Συμεῶνος τοῦ Μεταφραστοῦ ἀπό τήν ἀκολουθίαν τῆς Εὐχαριστίας, μετά τήν Θεία Λειτουργία.

[1] Ἰωάννου Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη, 1975, σελ. 96

[1] π. Γεώργιος Φλορόφσκι, Δημιουργία καί ἀπολύτρωση, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 306.

[1]Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἀσκητικά, 1977, σελ. 282

[1] ὅ.π. σελ. 326.

[1] ὅ. π. σελ. 326-327

[1] Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ Ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, Ἀθήνα 1971, τόμος Α΄, σελ. 110.

[1] μέ τήν διαφθορά καί τήν ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπό τήν ὑποταγή στήν ἁμαρτία, πού πρότεινε καί προτείνει συνεχῶς ὁ ἀντίδικος καί οἱ ἄνθρωποι τήν ἀποδέχονται, μέ ἀποτέλεσμα νά καταφλεγοῦν ἀπό τό πῦρ τῆς Θεότητος κατά τήν Παρουσία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας, μή ὄντες δεκτικοί τοῦ φωτός Του ὡς ζωοποιοῦ ἀλλά ὡς κολαστικοῦ, ὡς πυρός καταναλίσκοντος.

[1] Μ. Βασιλείου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 120-122. Ἡ ἑρμηνεία αὐτή περί τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως δέν εἶναι μόνον τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καί τοῦ Μ. Βασιλείου, ἀλλά εἶναι γενική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν ἀποφατικά τά περί τοῦ αἰωνίου πυρός καί τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ὅταν μιλᾶμε γιά ἀποφατισμό δέν ἐννοοῦμε ὃτι οἱ Πατέρες ἀλλοιώνουν τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δῆθεν μιλοῦν ἀφηρημένα καί στοχαστικά, ἀλλά ὅτι ἑρμηνεύουν τά θέματα αὐτά προσπαθῶντας νά τά ἀποδεσμεύσουν ἀπό κατηγορίες τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως καί ἀπό εἰκόνες τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων. Ρωμανίδου, Ρωμηωσύνη, σελ. 99.

[1] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 382.

[1] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 88.

[1]Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 174.

[1] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 380.

[1] Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἔργα, ΕΠΕ 11, σελ. 498.

[1] Ἰωάννου Ρωμανίδου, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, σελ. 26.

[1] Φιλοκαλία κεφ. 120

[1] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ια' στήν Β΄ Κορινθίους, γ΄, PG, 61, 478.

[1] Ἰωάν. 3, 16.

[1] Ἰωάν. 3, 16.

[1] Κεφάλαια Φυσικά, Θεολογικά, Ἠθικά τε καί Πρακτικά ρν,΄ PG 150, 1157-1160.

[1] Ἰερ. 2, 12-13.

[1] Ὁμιλία ὃτι οὐκ ἒστιν αἲτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός,PG 31, 345.

[1] Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, 5, PG 25, 104-105.

[1] Ρωμανίδη, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, σελ. 19.

[1] Γεν. 5, 1 ἑξ.

[1] Θεοφίλου, Β΄ 29

[1] Γιά τά ἀνωτέρω καί τίς παραπομπές βλ. Ρωμανίδη, ὃ. π. σελ 72.

[1] Μ. Βασιλείου, Ὁμιλία, Ὅτι οὐκ ἐστιν τῶν κακῶν αἰτιος ὁ Θεός, PG 31, 332

[1] Δίκαιός ἐστιν ὁ ἐλεῶν ὅλην τήν ἡμέραν. 

[1] "Καί πῶς ἀγαθός ὤν ὁ ὑπεράγαθος Θεός καί πολυεύσπλαχνος, τούς τοῦ κόσμου πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς καί θλίψεις παρεχώρησε γενέσθαι. Τούς μέν θέλων κατά παραχώρησιν, ἤ ὡς τούς κόπους τῆς μετανοίαςû λέγω δή, πείνης δίψης, πένθους, στερήσεως τῶν ἀναγκαίων, ἐγκρατείας τῶν ἡδέων, τήξεις τοῦ σώματος ἐν ἀσκήσει, ἀγρυπνίας, κόπους, πόνους, δάκρυα πολλά καί πικρά, στεναγμούς, φόβον τοῦ θανάτου, τῆς ἐρεύνης, τοῦ λογοθεσίου, τῆς ἐν τῷ Ἅδῃ κατοικοίσεως μετά τῶν δαιμόνων, τήν φρικτήν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεως, τήν μέλλουσαν αἰσχύνην ἐπί πάσης τῆς κτίσεως, τόν τρόμον, τόν πικρόν ἔλεγχον περί τῶν πράξεων, λόγων τε και ἐννοιῶν, τήν ἀπειλήν, τήν ὀργήνû τάς πολυτρόπους κολάσεις καί αἰωνίους, τό ἀνωφελές θρῆνος καί τά ἄπαυστα δάκρυαû τό ἀφεγγές σκότος τόν φόβον, τόν πόνον, τήν ἔκπτωσιν, τήν λύπην, τήν στενοχωρίαν καί πνυγμόν τῆς ψυχῆς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι. Μετά τῶν ἐν τῷ κόσμῳ κινδύνων τά ναυάγια, τά πολυποίκιλα νοσήματα, τάς ἀστραπάς, τάς βοντάς, τήν χάλαζαν, τούς σεισμούς, τούς λιμούς, τούς καταποντισμούς, τούς ἀώρους θανάτους, καί ἁπλῶς πάντας τούς ἀκουσίως ἡμῖν κατά παραχώρησιν γινομένους ὀδυνηρούς. Τούς δέ μή θέλων ὁ Θεός, ἀλλ' ἡμεῖς καί οἱ δαίμονες, οἷον τάς μάχας, τά πάθη, τάς πολυτρόπους ἁμαρτίας, ὧν παριών ὁ λόγος δηλώσειε τά ὀνόματα, ἀπό τῆς ἀφροσύνης μέχρι τῆς ἀπογνώσεως καί τελείας ἀπωλείας, τήν ἐπιδρομήν τῶν δαιμόνων, τούς πολέμους, τήν τυραννίδα τῶν παθῶνû τάς ἐγκαταλείψεις, τάς ταραχάς καί μεταβολάς τοῦ βίουû τάς ὀργάς, τάς συκοφαντίας καί πᾶσαν θλῖψιν, ἥν ἡμεῖς θέλοντες, ἑαυτοῖς καί ἀλλήλοις προσφέρομεν, Θεοῦ μή βουλομένου. Καί πάλιν, πῶς ἐν μέσῳ τῶν τοσούτων κακῶν πολλοί ἐσώθησαν, μηδενός ἐμποδίσαι ἰσχύοντος. Καί πολλοί ἀπωλέσθησαν τοῦ Θεοῦ μή θέλοντος." ὅ. π. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ τοῦ Ἱερομάρτυρος, Φιλοκαλία, σελ. 6 καί 7.

[1] "Ὥς τίκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός οὕτως ἀπωλοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ καί οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν"