«Ὁ Ἱερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ τῆς κανονικῆς εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ»

«Ὁ Ἱερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ

τῆς κανονικῆς εὐταξίας

ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ»

(Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος

π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.

Ἐπίκουρος καθηγητής ΑΤΕΙ Πάτρας).

Ἀθῆνα 2013

Πρόλογος

Α.  Εἰσαγωγή

α. Τί σημαίνει κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία.

β. Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

Ἡ ὑποχρεωτική διακοπή τῆς κοινωνίας πρό συνοδικῆς κρίσεως.

Οἱ αἱρετικοί εἶναι πάντοτε ἐκτός Ἐκκλησίας.

γ. Ποιά ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων περί αἱρέσεως καί ποιός εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἀληθήτου τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὀρθοδοξία;

δ. Τί διδάσκει τούς ἱερεῖς ἡ πατερική ἀντίληψη γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, ὡς μέτρο ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων στούς παρεκτρεπόμενους πιστούς.

Β.  Ἀνάλυση

1. Τά Σύμβολα, οἱ Ὅροι, οἱ Τόμοι, οἱ Ὁμολογίες καί οἱ Ἐκθέσεις. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Γ.  Βασικές γραμμές

 2.  Ἡ ἱερά Παράδοση

3. Ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848

Δ. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

4. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

5. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν

6. Τό Νέον Καλεντάριον ὡς ἡ τῶν κακῶν ἀφετηρία

καί ἀπώλεια τῶν κακοδόξων

7. Ὁ μολυσμός ὁ ἐκ τῆς αἱρέσεως

8. Ἡ κυρυσσομένη σήμερα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

καί οἱ ἑνώσεις Ὁρθοδόξων (Οἰκουμενιστικῶν)

ἐκκλησιῶν μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς

Μονοφυσίτες καί Λατίνους

9. Εἰδικότερη θεολογική καί ἱστορική ἀνάλυση τῆς ἑνιαίας στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν μία ἐκκλησία καθίσταται αἱρετική

10. Ἡ στάση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου γιά τήν ἀποτείχιση καί ἡ σύγκληση Συνόδων γιά τήν καταδίκη τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως

11. Ὁ Οἰκουμενισμός, εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν καί τούς θεοφόρους Πατέρες.

Ε΄. 12. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ὡς μέτρον ἐπιεικείας καί ὁδηγός φιλανθρωπίας γιά τήν διαφύλαξη τῆς κανονικῆς εὐταξίας τῆς Ἐκκλησίας.

ΣΤ΄. 13.Ἡ πλάνη περί δημιουργίας τῆς  κολάσεως

ἀπό τόν Θεόν

α. Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση

β. Οὔτε τόν θάνατον δημιούργησε ὁ Θεός

Ζ΄. 14. Συμπεράσματα

Πρόλογος

    Ἡ τήρηση τῆς κανονικῆς εὐταξίας στήν Ἐκκλησία ἀπαιτεῖ τήν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

     Ἡ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων προϋποθέτει τήν γνώση. Ἡ γνώση τους δέν περιορίζεται μόνον στό περιεχόμενό τους, ἀλλά εἶναι γνώση ἀληθείας μόνο μέσα στό ἱστορικό πλαίσιο πού τέθηκαν κατά τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

     Ἀληθινή γνώση ὑπάρχει μόνον μέσα στό στοιχεῖο τῆς παραδόσεως. Ἡ παράδοση ὡς πηγή τῆς ὀρθόδοξης ἀλήθειας νοεῖται μόνον μέσα στήν Καθολική Ἐκκλησία. Ἐκεῖνο πού δέν στοιχεῖ μέ ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ὀρθόδοξο.

     Οἱ Ἱεροί Κανόνες τέθηκαν, κυρίως, ἀπό τίς Τοπικές Συνόδους. Ἔθεσαν καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι Κανόνες κατ' ἐξοχήν γιά τήν προστασία τοῦ δόγματος.

     Κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς τελευταίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς Ζ΄, μποροῦμε νά δοῦμε τήν διδασκαλία καί τήν τάξη πού θέλησαν νά ἐπικρατήσει καί οἱ ἄλλες Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Αὐτό εἶναι δυνατόν νά γίνει, γιατί σώζονται τά πρακτικά τῆς Ζ΄. Ἐκεῖ βλέπουμε μία ἀνασκόπηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς πράξεως πού ἀκολουθοῦσαν οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί τί δίδασκαν οἱ θεοφόροι Πατέρες μας καί Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.

     Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική σφραγίζει τήν ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν, καί τό Συνοδικό της ἀποτελεῖ γνώμονα γιά τήν κρίση τῆς ὀρθοδοξίας κάθε προσώπου καί μέτρο σύγκρισης γιά τήν ἀξιολόγηση ὡς ὀρθόδοξης ἤ μή μιᾶς θεολογικῆς διδασκαλίας.

     Στήν προκείμενη μελέτη λαμβάνονται ὑπ' ὄψιν ἐν συνόψει οἱ σημαντικότεροι Ἱεροί Κανόνες καί οἱ ὅροι γιά τήν διαφύλξη τῆς πίστης, πού ἀποτελεῖ τό πρωταρχικό ἔργο τοῦ ἱερέως: ὁ 3ος καί ὁ 68ος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ θεμελιώδης 8ος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, Κανόνες τῆς Β΄ καί τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς (α΄καί β΄),  ὁ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄, ὁ 1ος, ὁ 5ος καί ὁ 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, πού ἔχουν περιβληθεῖ οἰκουμενικό κῦρος, ὁ ξστ΄ τῆς Καρθαγένης, ὁ Α΄ τῆς Καρχηδόνος. Ἰδιαίτερη μνεία γίνεται στήν Δ΄ Οἰκουμενική, ἀναφορικά μέ τόν Ἅγιο Ἀνατόλιο, καί τῆς καταδίκης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική, πού ἀποτελεῖ προκαταδικασμένη αἵρεση.  Παρουσιάζεται ἡ διδασκαλία τῆς ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς, μέσα ἀπό τήν ὁμολογιακή στάση τοῦ θεοφόρου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί ἡ πανορθόδοξη ἀπόφαση τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848.

     Τίθενται ἐν συνόψει οἱ γενικές ἀρχές τῆς ποιμαντικῆς ἀντιμετώπισης τῶν πιστῶν μας, ὅπως αὐτές προκύπτουν ἀπό τήν ὀρθή θεώρηση βασικῶν θεολογικῶν παραμέτρων, περί τῆς θέας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγαθότητος Του καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.

     Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση, σύμφωνα μέ τούς θεοφόρους Πατέρες μας, Μέγα Ἀθανάσιο, Γρηγόριο τόν Θεολόγο, Μέγα Βασίλειο, Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο,  Ἀββᾶ Ἰσαάκ τόν Σῦρο καί τόν παμμέγιστο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Δέν ἐπισείει ὁ Χριστός μας ὡς δαμόκλειο σπάθη τήν κόλαση πάνω ἀπό τά κεφάλια μας, γιά νά μᾶς ἀναγκάσει νά Τόν ἀγαπήσουμε, ὑπό τό κράτος τῆς ἀπειλῆς τῆς αἰώνιας κόλασης, παραβιάζοντας τό αὐτεξούσιο καί τήν ἐλεύθερή μας προαίρεση.

     Ὁ Θεός δέν εἶναι οὔτε δημιουργός τοῦ θανάτου, κατά τούς ἴδιους ἀνωτέρω Πατέρες, ὄντας ὁ Ἴδιος ἡ πηγή τῆς ζωῆς καί πάσης ἀγαθότητος. Ἡ δικαιοσύνη Του ἀποδεικνύεται κατά τούς Πατέρες μας μᾶλλον ὡς εὐσπλαχνία, ἀφοῦ οὐδέ τῶν ἐν Ἅδῃ κακῶν αἴτιός ἐστιν ὁ Θεός!

     Ἡ τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων συμβάλλει στήν καταλλαγή μας πρός τόν Θεόν, καθ' ὅτι ὁ Θεός οὐδέποτε ἐχθραίνει. Εἶναι ὁ μοναδικός φίλος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γιατί μόνον Αὐτός εἶναι δυνατόν νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἀπειλή τοῦ θανάτου.

     Ἐνῶ γάρ πέπονθεν αὐτός πειρασθείς, δύναται τοῖς πειραζομένοις βοηθῆσαι! Γι' αὐτό ἦλθε στόν κόσμο, ἵνα διά τοῦ θανάτου καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὔτέστι τόν διάβολονû καί ἀπαλλάξει τούτους ὅσοι φόβῳ θανάτου διαπαντός τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας! (Ἑβρ. Β΄11) 

"Μή δή προδῶμεν τήν δοθεῖσαν ἡμῖν δωρεάν. Οὐ γάρ ἐλάβομεν

φησί, Πνεῦμα δειλίας, ἀλλά Πνεῦμα δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ.

Στῶμεν οὖν γενναίως καταγελῶντες τόν θάνατον"

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολήν,

Ὁμιλία Δ΄, κεφ. δ΄, PG 63, 41-42.

[ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Αʹ]

«Ὁ Ἱερεύς, ὁ κατ’ ἐξοχὴν φύλαξ τῆς κανονικῆς εὐταξίας ἐν τῇ  Ἐκκλησίᾳ»

(Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος

π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.

Ἐπίκουρος καθηγητής ΑΤΕΙ Πάτρας).

Α. Εἰσαγωγή

α. Τί σημαίνει κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία.

Κανονική εὐταξία στήν Ἐκκλησία σημαίνει κατ' ἀρχήν διαφύλαξή της μέ τήν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων  (1) .

Σημαίνει προστασία καί διακήρυξη τῆς ἅπαξ παραδοθείσης  ὀρθοδόξου Πίστεως(2).

Ἡ τήρηση, ὅμως, προαπαιτεῖ τήν γνώση (3) τῶν Συμβόλων, τῶν Ὅρων, τῶν Τόμων, τῶν Ὁμολογιῶν καί τῶν Ἐκθέσεων κατ' ἐξοχήν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πού ἔθεσαν οἱ Τοπικές, κυρίως, Σύνοδοι.

Οἱ Ἱεροί Κανόνες, γιά νά τό ποῦμε συνοπτικά, περιθριγγώνουν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί διαφυλάσσουν τούς πιστούς ἀπό τήν ἀθέτησή της καί τίς παραβάσεις τῶν Εὐαγγελικῶν διδασκαλιῶν.

Τό ἔργο τοῦ ἱερέως, λοιπόν, εἶναι κατ' ἐξοχήν ἡ γνώση καί ἡ διαφύλαξη τῆς κανονικῆς τάξεως στήν Ἐκκλησία μέ τήν ὁμολογία πράξει τε καί λόγῳ τῆς ὀρθόδοξης πίστης τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί μέ τήν διακριτική ἐν πνεύματι ἁγίῳ ἑρμηνεία καί ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί οὐχί γράμματι, ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς (4) στούς πιστούς στήν καθημερινή ζωή τῆς Ἐνορίας, κυρίως ὅμως, ὅταν αὐτοί προσφεύγουν στήν ἐξαγόρευση καί στό μυστήριο τῆς μετανοίας, ἀπό τούς πνευματικούς, πού ἔχουν ἀναλάβει τό λειτούργημα τῆς πνευματικῆς πατρότητος ἀπό τόν ἐπίσκοπό τους.

Στή συνέχεια σκιαγραφεῖται ἕνα σύντομο διάγραμμα

τῆς ἀνάπτυξης τοῦ θέματος μέ τίς βασικές παραμέτρους του.

     Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἔθεσαν Σύμβολα, Ὅρους καί ἐξέδωσαν Τόμους, Ὁμολογίες καί Ἐκθέσεις, ἐνῶ ἔργο κυρίως τῶν Τοπικῶν Συνόδων ἦταν νά θέσουν Ἱερούς Κανόνες.

     Οἱ Ε΄ καί ἡ ΣΤ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι δέν ἔθεσαν Ἱερούς Κανόνες.

     Συμπληρώθηκαν ἀπό τήν Πενθέκτην ἐν Τρούλῳ μέ τούς Κανόνες πού αὐτή ἔθεσε.

     Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐκφράζουν "ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη".

 β. Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

     Ποιές εἶναι οἱ πρωταρχικές ὑποχρεώσεις τῶν ἱερέων κατά τήν ἄσκηση τοῦ λειτουργήματός τους;

     Οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἀρχιερεῖς ἔχουν κατ' ἐξοχήν ὑποχρέωση νά διαφυλάσσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἀναθεματίζουν τήν κακοδοξία τῶν αἱρετικῶν καί ἐκείνους, πού ἀναθεμάτισαν οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί οἱ Πατέρες μας, ἀλλά καί τούς ὁμοίους τους σήμερα. Ἡ ὑποχρέωση αὐτή ἐπιβάλλεται ἀπό τήν Β΄ τήν  Ε΄ καί τήν ΣΤ΄  Οἰκουμενική Σύνοδο καί τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

     Οἱ ἱερεῖς φυλάσσουν πνευματικές Θερμοπῦλες καί δέν παρεκκλίνουν ἀπό τήν ὁμοφωνία τῶν θεοφόρων Πατέρων.

     Ὅποιος ἱερεύς ἤ ἀρχιερεύς παρεκκλίνει καί καινοτομεῖ ἤ κακοδοξεῖ ἤδη ἐνεδύδθη κατάραν ὡς ἰμάτιον κατά τήν ἀπόφαση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848. Ἐπιβάλλεται τότε ταυτόχρονα ὑποχρέωση στούς ἱερεῖς καί τούς πιστούς νά διακόπτουν ἄμεσα τήν κοινωνία μέ τούς κηρύσσοντες αἵρεση προϊσταμένους, καθηγουμένους, ἐπισκόπους ἤ πατριάρχες.[1]

     Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησιαστική ἱστορία γιά τούς αἱρετικούς καί τούς προσερχομένους στήν Ἐκκλησία;

     Ὅλες οἱ Σύνοδοι θεωροῦσαν πάντοτε τούς αἱρετικούς ἐκτός Ἐκκλησίας.

     Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί, ὅσοι ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση καί ὁμολόγησαν τήν ἀλήθεια. Θά ἔπρεπε, κατά τόν 8ο Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς, οἱ ἐπίσκοποι νά χειροτονηθοῦν ἤ τοὔλάχιστον νά χειροθετηθοῦν, ἔτσι ὅπως ἑρμήνευσε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική τήν χειροτονία τοῦ 8ου Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.  

     Γιατί δέν χειροτονήθηκαν, ἐνῶ σύμφωνα μέ τόν 8ο Κανόνα τῆς Α΄ αὐτό θά ἔπρεπε νά γίνει;[2]

     Τί συνέβη κατ' ἐξαίρεση μέ τόν Ἅγιον Ἀνατόλιον καί τόν Ἅγιο Μελέτιο Ἀντιοχείας καί ἄλλους πού προσῆλθαν στήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν αἵρεση;

     Πῶς ὑπερασπίστηκαν τό δόγμα καί τήν ὀρθόδοξη Πίστη οἱ ἱερεῖς καί καθηγούμενοι τῶν ἱστορικῶν Μεγάλων Μοναστηρίων στήν Παλαιστήνη ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος καί Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης;

γ.Ποιά ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων περί αἱρέσεως καί ποιός εἶναι ὁ φορέας τοῦ ἀληθήτου

τῆς Ἐκκλησίας στήν Ὀρθοδοξία;

     Εἶναι τό πλήρωμα ἤ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες κληρικοί καί λαϊκοί.

     Σέ ποιούς δόθηκε ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας;

     Δόθηκε στόν λαό τοῦ Θεοῦ καί ὄχι σέ μεμονωμένα ἄτομα.

     Τί εἶναι ἡ Παράδοση;

     Εἶναι ἡ ἐσωτερική μνήμη τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἔκκληση στήν καθολική ἐμπειρία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

     Ποῦ βρίσκεται ἡ καθολική ἐκκλησία;

     Ἡ Καθολική Ἐκκλησία μπορεῖ πολύ συχνά στήν ἱστορία νά εἶναι τό μικρό ποίμνιο.

     Πῶς ἐκφράζεται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας;

     Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται στή συνάντηση στήν πίστη μέ τούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἐδῶ ὁ χρόνος ὑπερβαίνεται.

     Ποιοί δέν εἶναι μέλη τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας;

     Μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι οἱ Λατινόφρονες, οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές, ἐκτός, βέβαια, ἀπό τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες, τούς Μονοφυσίτες, πού εἶναι παντελῶς ἀπερρηγμένοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη 'Εκκλησία, καί τούς ἑτεροδόξους πού δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

δ. Τί διδάσκει τούς ἱερεῖς ἡ πατερική ἀντίληψη γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἐπιείκεια τοῦ Θεοῦ, ὡς μέτρο ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων στούς παρεκτρεπόμενους πιστούς

     Ποιές εἶναι οἱ συμβουλές τῶν ἁγίων Πατέρων γιά τήν ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς καί τήν ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

     Ποιός εἶναι τελικά ὁ σκοπός τῆς τήρησης τῆς εὐταξίας μέ τήν ἐφαρμογή τῶν Ἱερῶν Κανόνων;

     Σκοπός τῆς τήρησης τῆς εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τῶν μελῶν Της.

     Ἡ ἐπανένωση μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας μέσῳ τῆς καταλλαγῆς μας πρός τόν Θεόν.

     Ὁ ἱερεύς, ὅπως καί ὁ Κύριος, ἀφίησι τά ἐννενήκοντα ἐννέα πρόβατα καί ἀναζητεῖ τό ἀπολωλός.

     Ἐκεῖνος πάντα ἀναμένει τήν ἐπιστροφή μας.

     Δέν εἶναι ἐχθρός μας ἀλλά φίλος μας.

     "Οὐκ ἐκεῖνος (ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς· Θεός γάρ οὐδέποτε ἐχθραίνει".[3]

Β.

1. Τά Σύμβολα, οἱ Ὅροι, οἱ Τόμοι, οἱ Ὁμολογίες καί οἱ Ἐκθέσεις. Οἱ Ἱεροί Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν  Συνόδων

     Μετά ἀπό ἐμπεριστατωμένες συζητήσεις οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ὅπως καί οἱ Τοπικές, ἐξέδιδαν πρῶτα μέν Σύμβολα ἤ Ὅρους ἤ Τόμους ἤ Ὁμολογίες καί Ἐκθέσεις, πού ἀναφέρονταν στήν δογματική πίστη καί δεύτερον Κανόνες, πού ἀναφέρονταν στή διοίκηση, τήν εὐταξία, τό πολίτευμα καί τόν καθόλου βίο τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶχαν θέση νόμων ὑποχρεωτικῶν γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί γιά τό Κράτος.

     Ἔτσι ὁ Ἰουστινιανός μέ τήν Νεαράν ρλα΄ κεφ. α΄, ὅπως ἀργότερα αὐτή συμπληρώθηκε, ὅρισε:

     "Θεσπίζομεν τάξιν νόμων ἐπέχειν τούς ἁγίους ἐκκλησιαστικούς κανόνας, τούς ὑπό τῶν ἁγίων ἑπτά Συνόδων ἐκτεθέντας ἤ βεβαιωθέντας. Τῶν γάρ Συνόδων τά δόγματα καθάπερ τάς θείας Γραφάς δεχόμεθα καί τούς κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν."

     Ἐπίσης κατά τόν CodexJustinianusI, 3. 45:

     "Τούς δέ θείους κανόνας οὐκ ἔλαττον τῶν νόμων ἰσχύειν καί οἱ ἡμέτεροι βούλονται νόμοι, θεσπίζομεν κρατεῖν μέν ἐπ' αὐτοῖς τά τοῖς ἱεροῖς δοκοῦντα κανόσιν, ὡς ἄν εἰ καί τοῖς πολιτικοῖς ἀνεγέγραπτο νόμοις..."[4]

     Τό πρῶτο ἦταν κυρίως ἔργο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τό δέ δεύτερο ἦταν συνήθως ἔργο τῶν Τοπικῶν Συνόδων.

     Ὡστόσο τό ἴδιο ἔργο ἐπιτελοῦσαν πολλές φορές καί οἱ Οἰκουμενικές καί οἱ Τοπικές Σύνοδοι.

     Περιληπτικά νά ἀναφέρουμε ὅτι ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐξέδωσαν ἐκτός ἀπό τούς Ὅρους καί Κανόνες, μέ ἐξαίρεση τήν Ε΄ καί τήν ΣΤ΄.

     Γιαὐτό συνεκλήθη ἡ ἀποκληθεῖσα Πενθέκτη ἐν Τρούλῳ Σύνοδος, ἡ ὁποία συμπληροῦσα τό ἔργο τῶν δύο προηγουμένων Συνόδων ἐξέδωσε καί τούς παραληφθέντες ἀπό ἐκεῖνες Κανόνες, ἤ, σύμφωνα μέ τόν Ζωναρά καί τόν Βαλσαμῶνα, τό "ἐκείνων ὑστέρημα, τήν τῶν κανόνων ἔκθεσιν, αὕτη ἀνεπλήρωσεν"[5]  

     Οἱ ἅγιες ἑπτά Οἰκουμενικές Σύνοδοι συγκροτήθηκαν κατά τῶν αἱρέσεων, πού συντάραξαν τήν Έκκλησία, ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὁποίων προέβησαν στόν δογματικό καθορισμό τοῦ Τριαδικοῦ, τοῦ Χριστολογικοῦ καί τοῦ Σωτηριολογικοῦ δόγματος καί ἔτσι διαμορφώθηκαν οἱ τρεῖς αὐτοί δογματικοί κύκλοι, πού ἀποτέλεσαν μέχρι σήμερα τό κέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Δογματικῆς.

     Οἱ δέ ἀποφάσεις αὐτῶν ἐκφράζουν, ἰδιαίτερα ἀναφορικά μέ τά δογματικά ζητήματα, ὅ,τι πάντοτε καί πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη, ἀφοῦ ἔγιναν ἀποδεκτές ἀπό ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ πασῶν τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν, ὡς ἀλάθητες!

     Τό πλήρωμα αὐτό ἤ τό ὅλον ἤ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο συναποτελοῦν ὅλοι οἱ ὀρθοδόξως πιστεύοντες κληρικοί καί λαϊκοί, θεωρεῖται στήν Ὀρθοδοξία ὡς φορέας τοῦ ἀλαθήτου τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὡς φωνή τῆς Ἐκκλησίας καί ὄργανο ἐκφράσεως τοῦ ἀλαθήτου αὐτῆς, εἶναι ἡ ἀνωτάτη διοικητική ἀρχή αὐτῆς, ἤτοι ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, στήν ὁποία ἀντιπροσωπεύεται τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν ἐπισκόπων του, οἱ ὁποῖοι δογματίζουν τῇ ἐνεργείᾳ καί ἐπιστασίᾳ καί ἐμπνεύσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐάν ἔχουν διέλθει τοὐλάχιστον τά στάδια τῆς καθάρσεως, καί τοῦ φωτισμοῦ. Οἱ Πατέρες πολλῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶχαν φτάσει στήν θέωση καί εἶναι Μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας![6]

     Δέν εἶναι, λοιπόν, δυνατόν τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα ἤ τά δύο μεγάλα τμήματα αὐτοῦ τῶν κληρικῶν ἤ τῶν λαϊκῶν κεχωρισμένα ἤ πολύ περισσότερο κάποιο ἄτομο ἤ κάποιος ἐπίσκοπος ἤ Πατριάρχης ἤ Πάπας, νά δογματίζει ἔγκυρα καί αὐθεντικά, γιατί αὐτό εἶναι ἀποκλειστικό δικαίωμα καί ἔργο μόνον τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μετεχόντων αὐτῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀντιπροσωπεύουν τό πλήρωμα καί τήν πίστη του, ὄντες ὑποχρεωμένοι νά ἐκφράζουν καί νά διερμηνεύουν πιστά καί ἀκριβῶς τήν κοινή αὐτή καθολική πίστη καί συνείδηση τῆς Ἐκκλησία ὡς ὅλου.

     Μέ αὐτό τόν τρόπο οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι διατυπώνουν σέ δογματικούς Ὅρους τήν ὀρθή πίστη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, τό ὁποῖο, ἀποδεχόμενο τά δεδογμένα, ἀναγνωρίζει τήν οἰκουμενικότητα αὐτῶν, ἡ ὁποία ἔτσι ἐξαρτᾶται καί ἐκ τῆς συμφωνίας καί τῆς ἐν ὁμοφωνίᾳ καί ἀγάπῃ ἑνότητος τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

     Ὅσα παρουσιάζονται στήν εἰσήγησή μας θεμελιώνονται στήν πατερική θεολογία καί τήν πράξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅπως ἐκφράζεται στό ἀθάνατο Συνοδικό της, πού ἀποτελεῖ τήν σύνοψη τῆς διδασκαλίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς συμφωνίας τῶν θεοφόρων Πατέρων μας!

     Θεμελιώνονται στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ μας, πού διαφυλάσσεται μέσα στήν Ἐκκλησία μας.

     Ἡ ἀποκάλυψη δόθηκε ἀπό τόν Θεό στήν Ἐκκλησία, ὄχι σέ μοναχικά ἄτομα, ἀκριβῶς ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη "τά λόγια τοῦ Θεοῦ"[7] δόθηκαν ὄχι σέ ἄτομα ἀλλά στό λαό τοῦ Θεοῦ.

     Ἡ ἀποκάλυψη δίνεται, καί εἶναι προσιτή, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησίαû δηλαδή, μόνο διά μέσου τῆς ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία, διά μέσου μιᾶς ζωντανῆς καί πραγματικῆς συμμετοχῆς στόν μυστικό ὀργανισμό τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μας.

     Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀληθινή γνώση εἶναι δυνατή μόνο μέσα στό στοιχεῖο τῆς Παραδόσεως!

Γ. Βασικές ἔννοιες
2. Ἡ Ἱερά Παράδοση

     Ἡ Ἱερά Παράδοση ὡς παράδοση τῆς ἀλήθειας, ὅπως τήν προσδιόρισε ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος, εἶναι ὄχι μόνον ἱστορική μνήμη, ὄχι ἁπλῶς μιά ἔκκληση στήν ἀρχαιότητα καί στήν ἐμπειρική σταθερότητα.

     Παράδοση εἶναι ἡ ἐσωτερική μνήμη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πρό πάντων ἡ ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, ἡ ἑνότητα καί συνέχεια τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας καί τῆς ζωῆς τῆς χάριτος. Εἶναι ἡ ζωντανή σχέση μέ τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τήν ἡμέρα πού τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε μέσα στόν κόσμο ὡς τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας.

     Ἡ ἔκκληση πρός τήν Παράδοση δέν εἶναι τόσο πολύ μιά ἔκκληση πρός  ἀρχαιότερα πρότυπα, ὅσο εἶναι μιά ἔκκληση στήν καθολική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, στό πλήρωμα τῆς γνώσεώς της.

     Ὅπως τό λέει ἡ πολύ γνωστή διατύπωση τοῦ ἁγίου Βικεντίου τοῦ ἐκ Λειρίνης: "ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι παντοῦ, ὅ,τι ἀπό ὅλους ἔχει πιστευθεῖ".

     Ἡ παράδοση γνωρίζεται καί κατανοεῖται μόνο μέ τό νά ἀνήκεις στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ἐνεργό συμμετοχή στήν κοινή ἤ καθολική ζωή.

     Τό "καθολικός", (ἀπό τό καθ’ ὅλου), δέν σημαίνει οὐδόλως μιά ἐξωτερική καθολικότητα, δέν εἶναι ἕνα ποσοτικό, ἀλλά μᾶλλον ἕνα ποιοτικό κριτήριο. Τό "καθολικός" δέν σημαίνει "οἰκουμενικός"û οἱ δύο αὐτοί ὅροι δέν εἶναι ταυτόσημοι.

     Ἡ Καθολική, ἡ Ὀρθόδοξη δηλαδή Ἐκκλησία, μπορεῖ ἀκόμα ἱστορικά νά ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι τό μικρό ποίμνιο.

     Ὑπάρχουν σήμερα πολλοί περισσότεροι αἱρετικοί παρά Ὀρθόδοξοι πιστοί μέσα στόν κόσμο μας καί ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ αἱρετικοί εἶναι παντοῦ καί ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία ἐξαναγκάζεται νά ζεῖ στό περιθώριο τῆς ἱστορίας, μέσα στήν "ἔρημο". Αὐτό συχνά συνέβη, κατά τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκι, καί συμβαίνει καί πάλι σήμερα.

     Αὐτός ὁ ἐμπειρικός περιορισμός καί αὐτή ἡ κατάσταση, μέ κανένα τρόπο δέν καταστρέφει τόν καθολικό χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι καθολική, γιατί εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί λόγῳ τῆς ἑνότητας αὐτοῦ τοῦ Σώματος ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀμοιβαία συνανάπτυξη τῶν ἐπί μέρους μελῶνû ἡ ἀμοιβαία ἀπομόνωση καί ὁ διαχωρισμός ἀπό τούς ἄλλους ὑπερνικοῦνται, καί ἡ ἀληθινή κοινωνία ἤ ἡ κοινή ζωή πραγματοποιεῖται. Καί αὐτό γίνεται καί ὡς πρός τήν σκέψη. Στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιεῖται ἡ καθολικότητα τῆς συνειδήσεως. Σ’ αὐτήν περικλείεται τό ἀληθινό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας: "ἵνα πάντες ἕν ὦσινû καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἄγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν ... ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν..."[8]

     Ἡ ἑνότητα πραγματοποιεῖται διά μέσου τῆς συμμετοχῆς στή μιά καί μοναδική ἀλήθεια τῆς κοινῆς πίστης τῶν Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδωνû ὁ χρόνος ὑπερβαίνεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Στήν Ἐκκλησία οἱ πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τῶν γενεῶν ἑνώνονται συναντῶντας ἀλλήλους. Σ' αὐτό ἀκριβῶς συνίσταται ἡ θρησκευτική καί μεταφυσική σημασία τῆς κοινωνίας τῶν ἁγίων.

     Μέ τήν σιγουριά πού μᾶς δίνει ἡ συμμετοχή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί στήν κοινωνία τῶν ἁγίων μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές, οἱ Λατινόφρονες καί οἱ Νεοημερολογίτες   -δέν συμμετέχουν στό σῶμα αὐτό

     -δέν μετέχουν στήν μοναδική ἐμπειρία τῆς ἀλήθειας

     -δέν εἶναι μέλη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

     Εἶναι ἐκτός τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

     Ἐνῶ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγκαλιάζει ὅλες τίς ἐποχές καί τούς ἁγίους, (τούς Ὀρθοδόξους), ἔχει ἀποβάλει καί οὐδέποτε ἀποδέχεται τούς ξένους καί ἀντίθετους στήν Ἱερά Παράδοση καί στήν ἑνιαία πίστη αἱρετικούς Οἰκουμενιστές καί Νεοημερολογίτες.   

     Ἡ Καθολική-Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναναθεματίζει καί τούς αἱρετικούς Λατινόφρονες καί Οἰκουμενιστές τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σέ κάθε ἐνορία, προϊσταμένου τοῦ πνευματικοῦ της ἱερέως ἤ ἐπισκόπου τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

     Τό ἀνάθεμα ἐνεργεῖται ἀπό τό πλήρωμα τῶν πιστῶν, προϊσταμένων τῶν ἱερέων καί τῶν ἀρχιερέων, πού διατρανώνουν ἐπί ἕνα σχεδόν αἰῶνα συνεχῶς τήν ἑνιαία πίστη καί ἀναθεματίζουν μέχρι σήμερα τούς αἱρετικούς.

     Αὐτό εἶναι ὑποχρέωση τῶν Ὀρθοδόξων κυρίως ἱερέων καί ἀρχιερέων καί αὐτό κάνουν, γιατί ὁ μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω, κατά τόν Ὅρον τῆς ἁγίας Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τό Συνοδικό τῆς ἀθάνατης Ὀρθοδοξίας μας πού τόν ἐπαναλαμβάνει.

    

3. Ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848. [9]

     Ὁ ἐπίσκοπος καί ὁ ἱερεύς παίρνουν τήν ἐξουσία καί τήν ἁρμοδιότητα νά διδάσκουν καί νά τελοῦν τά μυστήρια ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Καθολική Ἐκκλησία, τό σῶμα τῶν Ἁγίων.

     Γιαὐτό καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχει δικαίωμα καί καθῆκον νά συμμαρτυρεῖ, νά συναινεῖ ἀλλά καί νά ἀρνεῖται τή συναίνεσή του, στόν ἱερέα καί στόν ἐπίσκοποû ἀκόμη ἔχει τό δικαίωμα νά τούς ἀποβάλλει καί νά τούς καθαιρεῖ, ὅταν αὐτοί παρεκκλίνουν ἀπό τήν ὁμοφωνία τῶν Πατέρων, ἀπό τό πλήρωμα τῆς Πεντηκοστῆς καί τῆς καθολικότητας[10].

     Ἄν, ἑπομένως, οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ πνευματικοί προϊστάμενοι οἱ ἱερεῖς δέν εἶναι μάρτυρες αὐτῆς τῆς μετοχῆς στήν μοναδική ἀλήθεια, δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι.

     Ἔχουν ἤδη ἐνδυθεῖ τήν κατάραν ὡς ἰμάτιον, κατά τήν ἐπί Ἀνθίμου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848.

     Ἡ Πανορθόδοξος αὐτή Σύνοδος ἀναγνωρίζει στό λαό τό δικαίωμα τῆς ἀρνησικυρίας ἀκόμη καί ἀποφάσεων συγκληθέντων ὡς Οἰκουμενικῶν, ἐφ’ ὅσον αὐτές ἀντιπίπτουν στό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἀποδειχθοῦν ὡς ληστρικές, (ὅπως ἡ Μονοφυσιτική ἐν Ἐφέσῳ τό 449 καί οἱ Εἰκονομαχικές τοῦ 754 καί 814, πού τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τίς ἀπεδοκίμασε καί τίς ἀκύρωσε!)

     Ἐδῶ ἔγκειται ἡ ἀποστολή τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως, νά διατηρεῖ τήν συνείδηση τοῦ λογικοῦ του ποιμνίου σέ ἐγρήγορση, καταρτίζοντας, νουθετῶντας κηρύσσοντας τήν Εὐαγγελική ἀλήθεια, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ὀρθόδοξη διδαχή καί τό διαχρονικό βίωμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται μέσα καί ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες, τούς Ὅρους καί τά Σύμβολα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

            Καθῆκον τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως εἶναι νά διακηρύσσει παντοῦ καί πάντοτε ὅτι οἱ αἱρετικοί, οἱ καινοτόμοι καί οἱ σχισματικοί ἐνδύονται κατάραν ὡς ἰμάτιον, εἴτε Πάπες, εἴτε Πατριάρχες, εἴτε κληρικοί, εἴτε λαϊκοί εἶναι αὐτοί. Καί μόνον ὅταν διατηροῦν τήν πίστη ἀνόθευτη καί ἀμετάβλητη, ὅπως τήν παρέλαβαν καί τήν μεταδίδουν στίς ἑπόμενες γενιές, χωρίς νά μεταβάλουν τίποτε, εἶναι ἀληθινά ὀρθόδοξοι καί τέκνα ὑπακοῆς, κατά τήν ἀπάντηση τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τό 1848 πρός τόν Πάπα Πίο τόν Θ΄, τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί τήν ἁγίαν Ζ΄ Σύνοδον.

"... Τό φρικτό αὐτό ἀνάθεμα, ἀδελφοί καί ἀγαπητά παιδιά ἐν Χριστῷ, δέν τό ἐκφωνοῦμε ἐμεῖς σήμερα, ἀλλά τό ἐκφώνησε πρῶτος ὁ Σωτήρας μας· «ὅποιος μιλήσει ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν θά συγχωρεθεῖ οὔτε σέ αὐτόν τόν αἰώνα, οὔτε στόν μελλοντικό»· ὁ ἅγιος Παῦλος ἐκφώνησε· «ἀπορῶ πού μετακινεῖστε τόσο γρήγορα ἀπό αὐτόν πού σᾶς κάλεσε μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ σέ ἄλλο εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο δέν εἶναι ἄλλο, παρά μόνον κάποιοι πού σᾶς ταράσσουν καί θέλουν νά διαστρεβλώσουν τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ· ἀλλά κι ἄν ἐμεῖς ἤ ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό σᾶς κηρύσσει ἄλλο εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού σᾶς κηρύξαμε, ἄς εἶναι ἀνάθεμα»· αὐτό ἐκφώνησαν οἱ ἑπτά οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὅλη ἡ χορωδία τῶν θεοφόρων Πατέρων. Ὅλοι λοιπόν οἱ καινοτόμοι, εἴτε μέ αἵρεση εἴτε μέ σχίσμα, ἐνδύθηκαν μέ τή θέλησή τους, σύμφωνα μέ τόν ψαλμωδό, «κατάρα ὡς ροῦχο», εἴτε Πάπες εἴτε Πατριάρχες εἴτε Κληρικοί εἴτε Λαϊκοί· «κι ἄν κάποιος, ἀκόμα καί ἄγγελος ἀπό τόν οὐρανό, σᾶς κηρύσσει ἄλλο εὐαγγέλιο ἀπό αὐτό πού ἔχετε παραλάβει, ἄς εἶναι ἀνάθεμα. Ἔτσι σκεπτόμενοι οἱ Πατέρες μας καί ὑπακούοντας στούς ψυχοσωτήριους λόγους τοῦ Παύλου, στάθηκαν σταθεροί καί στέρεοι στήν πίστη πού τούς παραδόθηκε ἀπό γενιά σέ γενιά καί τήν διέσωσαν ἀμετάβλητη καί ἀμόλυντη στό μέσο τόσων αἱρέσεων, καί τήν παρέδωσαν σέ μᾶς ἀληθινή καί ἀνόθευτη, ὅπως βγῆκε ἁγνή ἀπό τό στόμα τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· ἔτσι σκεπτόμενοι καί ἐμεῖς, ἀνόθευτη ὅπως τήν παραλάβαμε θά τήν μεταδώσουμε στίς ἐπερχόμενες γενιές, χωρίς νά μεταβάλλουμε τίποτα, γιά νά εἶναι κι ἐκεῖνοι, ὅπως κι ἐμεῖς, εὐπρεπεῖς καί νά μήν ντρέπονται ὅταν μιλοῦν γιά τήν πίστη τῶν προγόνων τους."

1848, μήνας Μάιος, Ἰνδικτιῶνος ς΄.

†Άνθιμος ἐλέῳ ΘεοῦἈρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης, καί οἰκουμενικός Πατριάρχης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης ὑπέρ ὑμῶν.

† Ἰερόθεος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί ὅλης της Αἰγύπτου, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

† Μεθόδιος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης τῆς μεγάλη πόλης τοῦ ΘεοῦἈντιόχειας καί ὅλης της Ἀνατολῆς, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

† Κύριλλος ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί ὅλης της Παλαιστίνης, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῶἀγαπητός ἀδελφός καί ἱκέτης.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Κωνσταντινούπολης

† Ὁ Καισαρείας Παΐσιος - † ὉἘφέσου Ἄνθιμος - † ὉἩρακλείας Διονύσιος - † Ὁ Κιζύκου Ἰωακείμ - † Ὁ Νικομηδείας Διονύσιος - † Ὁ Χαλκηδόνας Ἰερόθεος - † Ὁ Δέρκων Νεόφυτος - † ὉἈδριανουπόλεως Γεράσιμος - † Ὁ Νεοκαισαρείας Κύριλλος - † Ὁ Βεροίας Θεοκλητός - † Ὁ Πισιδίας Μελέτιος - † Ὁ Σμύρνης Ἀθανάσιος - † Ὁ Μελενίκου Διονύσιος - † Ὁ Σόφιας Παΐσιος – † Ὁ Λήμνου Δανιήλ - † Ὁ Δρυϊνουπόλεως Παντελεήμων - † ὉἘρσεκίου Ἰωσήφ - † Ὁ Βοδενῶν Ἄνθιμος.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Ἀντιόχειας

† ὉἈρκαδίας Ζαχαρίας - † ὉἘμέσης Μεθόδιος - † Ὁ Τριπόλεως Ἰωαννίκιος - † Ὁ Λαοδικείας Ἀρτέμιος.

Ἡἱερά Σύνοδος τῆς Ἱερουσαλήμ

 † ὉΠέτραςΜελέτιος - † ὉΒηθλεέμΔιονύσιος - † ὉΓάζαςΦιλήμων - † ὉΝεαπόλεωςΣαμουήλ - † ὉΣεβαστείαςΘαδδαῖος - † ὉΦιλαδελφείαςἸωαννίκιος - † ὉΘαβωρίουἹερόθεος.

Δ. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων

     ὈφείλουμεοἱὀρθόδοξοιἱερεῖςτῆςΓνήσιαςἘκκλησίαςτοῦΧριστοῦμαςνάσυνειδητοποιήσουμεκαίνάδιακηρύξουμεπαντοῦὅτιοἱαἱρετικοίστεροῦνταιτῆςπνευματικῆςκαίἀποστολικῆςδιαδοχῆς, καθ’ ὅτι δέν εἶναι μέτοχοι στήν διαχρονική ἀλήθεια τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἑπομένως ἔχασαν τήν κοινωνία μέ τήν Καθολική Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐξ ὀνόματος τοῦ ὁποίου δέν μποροῦν νά ἐνεργοῦν, καί ὁποιαδήποτε ἐνέργειά τους εἶναι ἄκυρη.[11]

     Κατ' ἐξοχήν ἄκυρα εἶναι τά ὅποια μέτρα τυχόν λάβουν, γιά νά διώξουν ὀρθοδόξους Ἱερεῖς, Ἐπισκόπους καί μοναχούς ἤ ἁπλούς πιστούς, πού τούς ἐλέγχουν καί διακόπτουν τήν κοινωνία μαζί τους, κατά τόν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου καί τόν 31ο Ἀποστολικόν!

     Αὐτόσυμβαίνειπρῶτον,λόγῳτῆςμήκοινωνίαςτουςμέτήνἀλήθειακαίτήνἑνιαίαπίστητῶνΠατέρων,ἀλλάκατ' ἐξοχήν καί κυρίως,γιατίἐνεργοποιοῦνταικαθηκόντωςκαίἀπόμᾶςτούςἱερεῖςκαίτούςἀρχιερεῖςἐπίἕνααἰῶνατάἀναθέματατῶνΟἰκουμενικῶνΣυνόδων, ἀπότίςτοπικέςμαςκαθολικέςτοπικέςἐκκλησίες, πούβρίσκονταισέἐσωτερικήμυστικήἑνότηταμεταξύτουςκαίσέκοινωνίαμέτόσῶματῶνἁγίωνπάντοτε, ἀλλάκυρίωςτήνΑ΄ΚυριακήτῶνΝηστειῶν, τήνΚυριακήτῆςὈρθοδοξίας.

     Ὅπωςἐπίσηςαὐτόσυμβαίνει, ἀναφορικάμέτούςΝεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές, γιατίοἱπρῶτοιἀποσχισθέντεςτῆςἀληθείαςπῆρανμέντήνχάρηἀπότήνκαθολικήἘκκλησία, ἀλλάοἱἴδιοι, κατασταθέντεςαἱρετικοίκαίἀποκοπέντεςἀπότόσῶματῆςἘκκλησίας,ὄντεςαὐτοκατάκριτοι,δένμποροῦσανπλέοννάμεταδώσουντήνχάρη,κατάτόν1οΚανόνατοῦΟὐρανοφάντοροςΜεγάλουΒασιλείουκαίστεροῦνταικάθεἱερατικῆςδικαιοδοσίας[12]!

     Ἡἀνωτέρωστάσηκατάτήνδιαφύλαξητῆςὀρθοδόξουπίστεωςκαίτῆςδιακοπῆςτῆςκοινωνίαςτῶναἱρετικῶν, ἦτανἡστάση, πούτηροῦσανοἱτοπικέςὈρθόδοξεςἘκκλησίεςκαίἘνορίεςμέτούςἐπισκόπουςτουςκαίτούςἱερεῖςτουςδιαχρονικά, ὅτανκηρυσσόταναἵρεση.

     Ἀναθεμάτιζαν συνεχῶς τήν αἵρεση καί τούς αἱρετικούς.

     Στή συνέχεια, ὅταν συνεκαλεῖτο Οἰκουμενική ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδος, ἡ Σύνοδος, μπορεῖ νά δεχόταν κατ' οἰκονομίαν κάποιους ἀπό τούς βρισκομένους σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς,

ἄν:

- ὁμολογοῦσαν τήν Ὀρθόδοξη Πίστη,

- ἀναθεμάτιζαν τήν αἵρεση,

   καί

-ἐφ' ὅσον ἔφερναν ἐπαρκῆ δικαιολογία γιά τήν στάση τους, -(ὄχι ὅμως πάντοτε, βλ., γιά παράδειγμα, τίς Συνόδους Ἀφρικῆς καί Ρώμης)-, ἀλλά ποτέ δέν δέχονταν τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως.

     Ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι θεωροῦσαν πάντοτε τούς αἱρετικούς ἐκτός τῆς ἀληθείας, καί ἑπομένως καί ἐκτός τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας.

     Ἀπό σῶμα Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων ἀναθεματίσθηκαν ὁ Οἰκουμενισμός καί οἱ Οἰκουμενιστές στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ ἀπό τήν ὀρθόδοξη Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τό 1983, προϊσταμένου τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου καί ἀπό τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Συνόδῳ, ἐπί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου μας κυροῦ Χρυσοστόμου τό 1998.

     Ἡ ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων ἔχει πολλές ἀναλογίες καί εἶναι ἀναλόγου σπουδαιότητος μέ ἐκείνη πού ἔγινε ἐπί Ἁγίου Μαρτίνου πάπα Ρώμης μέ τόν Ἅγιο Μάξιμο τό 649 μ.Χ., στή Ρώμη, πού κατεδίκασε τούς Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες.

4. Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά πρακτικά
τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

            Καί οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του! 

     Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι  δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια, γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!

     Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:

-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,

καί πάντως

-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς αἱρέσεως,

ὅσοι

-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,

-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως λιβέλλους,

-ὁμολόγησαν ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας καί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν

καί

-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια, ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσαν χωρισμένοι

καί μάλιστα ἀφοῦ

-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,

-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς

καί

-διαβεβαιώνοντας ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

     Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας:

     "Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν ἀπό τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

     "Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν ἐλπίζομεν ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ   ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισαν, ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν  αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι ἐσμέν".

     Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

     Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν στή Σύνοδο.

        Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήν ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!

     "Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶπεν: πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν. εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.

       Οἱ δέ ἔφασαν: ἔχομεν τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."

       Ἀλλά καί ἐδῶ δέν τελείωσε ἡ ἐξέταση καί ἠ ἀνάκριση τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων:

     "Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπενû ἐν τῷ τέως τά ὑπόλοιπα περί     τῆς προκειμένης ζητήσεως τῶν κανόνων ἀναγνωσθήτω."

     Τότε διαβάστηκε καί τό σχετικό χωρίον ἀπό τόν βίον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί διαπιστώθηκε γιά ἀκόμη μία φορά, ὅτι ὅσοι μετανοοῦν καί ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τούς ἀποδέχεται, ὑπό τήν προϋπόθεση, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία πού νά κωλύει τήν ἀποδοχή τους.

     Οἱ Πατέρες ἔδειχναν μεγάλη ὑπομονή καί ἀγάπη καί ἔκαναν τά πάντα, γιά νά προσεταιρισθοῦν στήν πίστη τούς χωρισθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρετικούς.

     Ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης Εὐστόχιος παρακαλοῦσε καί νουθετοῦσε ἐπί ὀκτώ μῆνες τούς Νεολαυρῖτες, πού εἶχαν χωριστεῖ ἀπό τήν Καθολική (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία, καί μάλιστα μετά ἀπό τόν ἀναθεματισμό τους ἀπό τήν Ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅπου ἀναθεματίσθηκε ὁ Ὠριγένης καί ὁ Θεόδωρος Μομψουεστίας καί ἡ κακοδοξία περί προϋπάρξεως τῶν ψυχῶν καί περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Κακοδοξίες πού πρέσβευαν καί αὐτοί. Καί ἀφοῦ δέν πείσθηκαν, διώχθηκαν ἀπό τήν Λαύρα καί ἐλευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν λύμη (σ.σ. τόν μολυσμόν)!

     Τό συμπέρασμα ἐκ τῆς ἀναγνώσεως καί ἀπό τόν βίον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι, ὅτι ὅσοι μετανοοῦν πραγματικά καί ζητοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν ἁγία Καθολική Ἐκκλησία, γίνονται δεκτοί, ἐάν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού νά τούς κωλύει, καί ὑπό τήν προϋπόθεση ὅτι θά διαφυλαχθοῦν οἱ κανονικές διατάξεις.

    

     "πάντως γάρ χρή τάς κανονικάς διατάξεις φυλάττεσθαι"

    

     Καί πάλιν, ὅμως, ἐξετάζεται ἐνδελεχῶς, μετά ἀπό αἴτηση τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σάρδεων Εὐθυμίου, ἐάν καί ὑπό ποιές προϋποθέσεις γίνονται δεκτοί αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς. Καί γι' αὐτό διαβάζονται τά σχετικά ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀναγνώστου Θεοδώρου, στό 5ο βιβλίο περί τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου ἀπό τήν Δ΄ ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον.

     Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε μέν δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος καί συλλειτουργοῦντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

     Εἶναι πολύ σημαντικό, ὅμως, νά ἐξετάσουμε καί νά ἀξιολογήσουμε τά ἀποφασιστικῆς σημασίας γεγονότα ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου, γιά νά κατανοήσουμε, γιατί ἔγινε ἀποδεκτός.

      Ὁ ἅγιος εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα μέ τήν θεολογίαν καί τήν σθεναρῆ ὀρθόδοξη στάση του τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[13]

     Μάλιστα, κατά τήν χειροτονίαν του, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος εἶπε χαριεντιζόμενος πρός τόν Διόσκορον:

     "ὅπου περιεπάτηκας ἡγίακας". (!)

     Αὐτά ἔγιναν, ὅμως, ὅλα, πρίν φανερωθεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ παρρησίᾳ, καί ἀκολουθοῦσαν ὅλοι μέ εὐλάβεια τά μέχρι τότε ἰσχύοντα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν θεοφόρον πρόεδρόν της Μέγαν Κύριλλον Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας στήν διδασκαλία τους, τόν ὁποῖον Ἅγιον Κύριλλον, στήριξε κατά τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος!

     Σημειώνεται στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία Θεοδώρου ἀναγνώστου, στό πέμπτο βιβλίο, πού ἀναγνώστηκε στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅτι τά ἀνωτέρω τά εἶπε ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος χαριέντως καί τό τί θά γινόταν στό μέλλον τό ἀγνοοῦσε:

     "χαριέντως ἔφηû τό μέλλον γάρ ἠγνόει".[14]

     Καί πάντως ὁ Ἅγιος ἔγινε δεκτός, γιατί ἦταν πάντοτε καί κατά πάντα ὀρθοδοξότατος, ἦταν συνετός καί μαχητής, ὄπως εἴδαμε, καί ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ταράσιος:

     "οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ   πατέρων, ἀλλ' ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖταιû καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ χειροτονία (τοῦ   ἁγίου     Ἀνατολίου)."

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε νά διαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικός κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήν ἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς, ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Πρώτη Οἰκουμενική ἀποφάσισε ὅτι ἔπρεπε νά χειροθετηθοῦν:

 "ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστε χειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷ κλήρῳ."

Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως, ὅτι θά ἀκολουθήσουν σέ ὅλα  τά δόγματα τῆς Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν (ὁ ὅρος εἶναι τῆς α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περί χειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίς κωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆς κληρικοί:

 "ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".[15] 

Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς Σικελίας Θεόδωρος εἶπε, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχει νά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήν αἵρεσιν:

"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχει ὁ ἀναγνωσθείς κανών".

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησε ὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση:   "ἀλλά καί περί πάσης αἱρέσεώς ἐστιν".

Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνης εἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆς ἐκκλησίας τῆς Κατάνης καί ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζοντας ὅτι ὁ κανόνας αὐτός εἰπώθηκε, (τάχα μόνον), γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.

Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιος Ταράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

     "Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε:

     «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

     ῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

     «Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.» 

     Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες"

      κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.

     Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά βαπτίζεται.

     Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον). νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

 "μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...

"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερ-χομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν: 

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

     Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν, σχετικά μέ αὐτούς πού δέν ἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία, ἀλλά σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήν ὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει, ποιά γνώμη εἶχαν οἱ Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότε χριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπε δηλαδή νά γίνουν δεκτοί.

     Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία, διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καί ἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούς ἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πού ἐξέπεσαν στήν πίστη καί ἦσαν προϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας. Ὡστόσο νά τούς δίνεται συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.

     Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρασύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νά ἀκολουθήσουν τήν αἵρεση, θεώρησε ἡ Σύνοδος ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱ θέσεις πού εἶχαν  στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινε μέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καί κατ' ἐξοχήν, γιατί ἀφ' ἑνός μέν δέν αὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλά καί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι ἔφεραν ὡς δικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί διαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησαν παντελῶς ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαν νά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (παρά τήν συνείδησή τους, πού προφανῶς τούς ἔλεγχε), γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοι ἐπίσκοποι στόν τόπο τους, πού θά διέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίες καί θά χάνονταν οἱ λαοί!

     Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ Μέγας πατήρ καί στήν Ρώμη καί στήν Ἑλλάδα, πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡ Ἐκκλησία.

     Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατάβαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάν δικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσω στήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους, ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦταν εὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν εἰδωλολατρεία).[16]

     Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονομαχική αἵρεση, -ἀλλά καί κάθε αἵρεση κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο-, ἀπό τόν Μέγα πατέρα μας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια, ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱ Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πού ἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσό μοσχάρι καί τό λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶντας τόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!

      Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱ μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση, κλήθηκαν ἐκτός ἀπό τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως νά βεβαιώσουν ὅτι δέν κινοῦνταν καί μέ ὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλι τούς θρόνους τους καί νά μή χάσουν τήν ἐξουσία τους.

     Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀναθεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καί λέγοντας, ὅτι δέν κινούμαστε μέ ὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήν ὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική Ἐκκλησία, νά ἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα![17]

     Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες, πίστευαν, καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτι οἱ ἄλλες Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δέν τούς δέχεται στήν ἱερωσύνη, ὅσους ἐξέπεσαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καί ὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱ Εἰκονομάχοι, καί ἐξεταζόμενοι,  ἔπρεπε νά δώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστα νά τίς πιστοποιήσουν καί μέ λιβέλλους, ὅπως εἴδαμε.

     Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατο πρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦ πάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεως ἀποδοχῆς στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁ Ἅγιος Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡ χειροτονία του.

     Αὐτό ἀποτέλεσε ἐξαίρεση, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο[18].

     Καί πάντως, πρίν γίνει δεκτός, ἐκήρυξε ἀπό ἄμβωνος τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί ἔγινε δεκτός.[19]

     Καί κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπινοῶντας κάποια οἰκονομία, ἔκρινε, ὅτι θά πρέπει νά γίνουν δεκτοί οἱ πρώην αἱρετικοί στόν κλῆρον, καί πάλιν ὄχι ὅλοι, παρά μόνον ὅσοι δέν εἶναι διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως.[20]

     Καί ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

      Ὁ ἅγιος ὅμως, εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[21]

*****

     Τό ὅτι ἀναθεματίζονταν οἱ αἱρετικοί συνεχῶς καί μεγαλοφώνως, καί μάλιστα μέσα στούς ἱερούς ναούς καί πρίν αὐτό τό ὁρίσει ρητά ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στό Συνοδικό της, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, φαίνεται καί στό παρατιθέμενο κείμενο ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου![22]

     Ὁ ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος καί ὁ ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης μαζί μέ τόν ἀρχιεπίσκοπον τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωάννην, πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος καί ἐγκαταστάθηκε στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἀναστάσιο, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο,[23] μάζεψαν στά Ἱεροσύλυμα μεγάλο πλῆθος, δέκα χιλιάδες μοναχῶν περίπου, μαζί μέ πολλούς ἡγουμένους, καί ἀναθεμάτιζαν τόν Σεβῆρο καί τούς Μονοφυσίτες, πού δέν δέχονταν τίς ἀποφάσεις τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ δυσεβής Σεβῆρος ἦταν ἔξαρχος τῶν Ἀκεφάλων καί συνέχεε τήν φύσιν μέ τήν ὑπόστασιν, καί ἑπομένως βλασφημοῦσε εἰς αὐτήν τήν προσκυνητήν καί ὁμοούσιον Ἁγίαν Τριάδα:

     "τήν ἁγίαν καί προσκυνητήν καί  Ὁμοούσιον Τριάδα τῶν θείων ὑποστάσεων, Τριάδα φύσεων καί θεοτήτων καί Θεόν  λέγειν τετόλμηκε."

     Σημαντική εἶναι καί ἡ ἀναφορά στήν χειροτονία τοῦ Ἰωάννη ὡς ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος, ἐπίσης, ἀμέσως μεταστράφηκε στήν Ὀρθοδοξία!

     Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης ὡς πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἶχε χειροτονηθεῖ, μέ σκοπό νά μεταστρέψει τόν λαόν καί τόν μέχρι τότε νόμιμον καί ὀρθόδοξον ἀρχιεπίσκοπον Ἱεροσολύμων Ἠλίαν στήν πίστη τῶν Μονοφυσιτῶν, ἀλλά καί νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν αἱρετικόν Σεβῆρον, αὐτός, (σ.σ. ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης), πείσθηκε ἀπό τόν ἅγιον Σάββα καί τούς ὑπολοίπους Πατέρες τῆς ἐρήμου, νά μή δεχθεῖ νά κοινωνήσει μέ τόν Σεβῆρον, ἀλλά νά προτιμήσει νά κινδυνεύσει ὑπέρ τῶν δογμάτων τῆς Χαλκηδόνος!

     Πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκανε!

     Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη καί ἐνεκλείσθη στή φυλακή.

     Ἀπό ἐκεῖ, μέ εὐλογημένη πρόφαση βγῆκε, καί στή συνέχεια μαζί μέ τούς ἁγίους Σάββαν καί Θεοδόσιον καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν συνήχθησαν στήν μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου στήν Γεσθημανή καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, ἔχοντας μαζί του τούς ἁγίους, ἀνέβηκε στόν ἄμβωνα καί ἀμελητί, καί οἱ τρεῖς ἐκ συμφώνου, ἀναθεμάτισαν τόν Νεστόριον καί τόν Εὐτυχῆ, τόν Σεβῆρον καί τόν Σωτήριχον τόν Καισαρείας Καππαδοκίας, καί πάντα, τόν μή δεχόμενον τήν Δ΄ Σύνοδον τῆς Χαλκηδόνος.

     Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐπί πολλές ὧρες ἔκραζε:

     "τούς αἱρετικούς ἀναθεμάτισον, καί τήν Σύνοδον (τῆς Χαλκηδόνος) βεβαίωσον."

     Διαπιστώνουμε, ἑπομένως, ὅτι ναί μέν χειροτονήθηκε καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο καί νά ἀναθεματίσει τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ἀλλά προτιμάει νά πάθει γιά τήν Ὀρθοδοξία καί νά φυλακισθεῖ. Μέ εὐλογημένη πρόφαση στή συνέχεια βγῆκε ἀπό τήν φυλακή, γιά νά συνάξει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν, μαζί μέ τόν ἅγιο Σάββα καί τόν ἅγιο Θεοδόσιο, μέ τούς ὁποίους ἦταν σέ συμφωνία, καί ἀναθεματίζει τούς αἱρετικούς ἀπό τόν ἄμβωνα, παρόντων μάλιστα τῶν ἀρχόντων καί τοῦ δοῦκα Ὑπατίου, πού ἄλλα περίμεναν καί ἄλλα εἶδαν ἔκπληκτοι νά ἐξελίσσονται μπροστά στά μάτια τους!

     Γιά τόν λόγο, λοιπόν, αὐτόν, καί κάτω ἀπό τίς συγκλονιστικές αὐτές μαρτυρίες, πού εἶναι ἀποφασιστικές καί καταλυτικές γιά τό προκείμενο ζήτημα καί γιά τέτοιους ἀγωνιστές καί ἀθλητές τῆς πίστεως λέγει ὁ Ἄγιος Ταράσιος, ὅτι αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς, ὅπως ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, γίνονται δεκτοί.

     Εἶναι, ὡστόσο, θαυμαστό, ὅπως σημειώνει ἕνας ἀπό τούς μεγάλους θεολόγους τῶν τελευταίων χρόνων, ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, πῶς διασώζεται ἡ χάρις καί στό σχίσμα! (Ἀλλά γιά πόσο χρονικό διάστημα καί σέ ποιούς, δέν δίνεται ἀπάντηση ἀπό τόν π. Γ. Φλωρόφσκι !).

     Αὐτό τό ὑπαινίσσεται καί ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στήν Ἐπιστολή του Στεφάνῳ Ἡγουμένῳ καί τοῖς σύν αὐτῷ:

     Στήν θαυμάσια αὐτή ἐπιστολή τουὁἍγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης τονίζει, ὅτι αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος δέν ὑπάρχει, διότι οἱἈνατολικοί, (αἱρετικοί Εἰκονομάχοι), εἶχαν συγκοινωνήσει καί μέ τούς Δυτικούς. Καί οἱἈνατολικοί πῆγαν στή Δύση καί συλλειτούργησαν καί οἱ Δυτικοί ἦλθαν στήν ἀνατολή τόν καιρό τῆς Εἰκονομαχίας!

     Πῶς, λοιπόν, δέν χάθηκε ἡ χάρις;Ὅταν ὅλοι, διά τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως, συγκοινώνησαν!

     Αὐτό εἶναι θαυμαστό, τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής. Πολλοί, τότε, αὐστηροί καί ἀκριβεῖς περί τήν πίστη, ἐρευνοῦσαν τά πράγματα λεπτομερῶς! Ὡστόσο, ὁἍγιοςἀπαγορεύει τήν περαιτέρω ἐξέταση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος, πού καταταλάνισε καί μᾶς τούς Ὀρθοδόξους τά τελευταῖα 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του ἐπικαλεῖται τούς μεγαλύτερους Οἰκουμενικούς Πατέρες καί Διδασκάλους, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού δέν τά εἶδαν ποτέ ἔτσι τά πράγματα. Καί ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν σέ αὐτές τίς θέσεις, κατά τόν Μέγα Ὁμολογητή. Διότι διαφορετικά θά χανόταν ἡ χάρις καί ἡ ἱερωσύνη ἀπό τήν Ἐκκλησία καί θά περιπίπταμε σέ εἰδωλολατρεία διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως![24]

     Ἄν σήμερα ἑνώνονταν καί συνοδικά οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργοῦσαν, ὅπως γίνεται σέ πολλά μέρη, κυρίως τοῦ ἐξωτερικοῦ, -ἡ ἕνωση, βέβαια, ἔχει συντελεσθεῖ στήν πράξη,- ὅπου καί σέ οὐνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταντικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ' ἐξοχήν σέ κοινά μυστήρια γάμων, βαπτίσεων, κηδειῶν, ἁγιασμῶν, ἀρτοκλασιῶν, ὄρθρων, ἑσπερινῶν, δοξολογιῶν καί σέ κάθε ἄλλη λατρευτική εὐκαιρία, χρειάζεται νέα καταδίκη τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, κοινωνῶν τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἀπωλεσθεῖἡ Χάρις;

     Αὐτή ἡ ἕνωση ἔχει γίνει καί μέ τούς Λατίνους-Παπικούς στή Ραβέννα, στό Μπάλαμαντ καί μετά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965!

     Στό Freising (Φράιζινγ) τῆς Γερμανίας, μάλιστα, ὑπογράφηκε ἕνωση καί μέ τούς Προτεστάντες, (EKD),ἀπό τόν Γερμανίας Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήν ἀποστολική διαδοχή, ἀναγνωρίζοντάς τους καί βάπτισμα καί ἀποστολική διαδοχή!

     Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ Παπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω ἀπό 200 Πατέρες τούς καταδικάζουν καί πλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούς ἐπί 1000 χρόνια;

     Ἡἕνωση, ἐπίσης, μέ τούς Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας -καί κατά πολύ μεγάλο μέρος στό Πατριαρχείο Ἀλεξανδρείας,- ὅπου, (στήν Ἀντιόχεια), ὁρίζεται μάλιστα, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦ κάθε Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤὁ Νέο-ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τό μεγαλύτερο ποίμνιο ἤ ὁ ἱεραρχικά σέ ὑψηλότερη θέση! Οἱ Μονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖἀπό τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!

     Συγκεκριμένα: Ἡὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, δηλ. τήν Σύνοδο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει ἡἔννομη συνέπεια τοῦἹεροῦ Κανόνος τοῦ ἀφορισμοῦ ἤ τῆς καθαιρέσεως, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!

     Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος ἐπίσκοπος αἱρετίζει καί  δέχεται, γιά παράδειγμα, τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή μεμονωμένη κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέματα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.

     Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή,ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις, προφανῆ καί πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληρα πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες ἤ ἕνωση ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους καί ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικούς!

     Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση τουὁἍγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ μέ τόν Μέγα καί δοξασμένο ἀπό τόν Θεό διδάσκαλο ἡ σύμπασα Ἐκκλησία:

     Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλαδή πού δέν ἔχουν ἀκόμη καταδικασθεῖ ἀπό κάποια σύνοδο, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέλθουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στά πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς.

     Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡἘκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο;

     Ἀπαντᾶ ὁ ἐμός διδάσκαλος, Μέγας ἑμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἅγιος Νικόδημος ὁἉγιορείτης: Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολαζόντων εἰκονομάχων. Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία μέ λίβελλο καί φρικτές ἀρές πού πῆραν ἐπάνω τους, ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία, ὅπως εἴδαμε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡἘκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις. Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡἘκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.[25]

     Σέ ἄλλες, μάλιστα, Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅπως στήν ΣΤ΄, διά ἁπλῆς μεταβάσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἦταν πολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκληση της.

     Αὐτό, ὅμως, ἔγινε στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος). Ἡ Ἐκκλησία τούς ἀπεδέχθη!

     Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πολλοί περισσότεροι, πρώην αἱρετικοί Μονοθελῆτες - Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Μαξίμου τοῦὉμολογητοῦ, τοῦὁδηγοῦ τῶν Ὀρθοδόξων.

     Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ τῶν Πατέρων καί ἐκ τῶν διαδόχων τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν! Ὑπῆρχαν, ἑπομένως, ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. (Ὑπάρχουν καί σχετικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἱστορία). Στή Δύση, π.χ. ὑπῆρχαν ἀρκετοί, διάδοχοι του Ἁγίου Μαρτίνου τοῦὉμολογητοῦ καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες τό 652, ὅπως καί στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή.

"Οἱ πλείονες τῶν ἐν τῇ Ἕκτη ἁγίᾳ Συνόδῳ συνεδριασάντων" ἐπισκόπων, "ὑπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου ἐκεχειροτόνηντο, τῶν καθηγητῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ".[26] 

     Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως παρουσιάζονται καί ἑρμηνεύονται πατερικά, δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα.

     Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό σχίσμα, δι' ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος, ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει.

     Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Καί προστάσσει, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!

     Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί χαρακτηρίζονται οἱἐκεῖἀναφερόμενοι ἀπό τόν Μέγαν Ἱεράρχη,ἀνεξάρτητα ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!

     Κατά τούς Θεολόγους καί τίς Οἰκουμενικές στή συνέχεια Συνόδους, οἱ θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντοροςἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

     Τόσο Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης της Οἰκουμένης!Ἐξάλλου τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παραφθαρεῖ. Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει! Οἱ εὐχές, σχεδόν, δέν διαβάζονται ἤ περικόπτονται! Στίς χῶρες τῆς Σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση! Ἤ, τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα! [27]

     Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)

     Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱ κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης.

     Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν, (καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά τόν Οὐρανοφάντορα.Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι, ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!

     Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης.[28]

5. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν

     Σχετικά μέ τήν ὑποχρέωση γιά ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως κατ' ἐξοχήν ἀπό τούς ἱερεῖς καί τό ποίμνιό τους εἶναι τά ἀποφασιστικῆς σημασίας κελεύσματα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους :

     -"ἀναθεματισθῆναι (δεῖ) πᾶσαν αἵρεσιν" 

(Α΄ καί Β΄ κανὼν Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

     -"Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄"

 (πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Τριώδιον, σελ. 148 ).

     -"Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆς αἱρέσεως ὄντα τινὰ ἢ ἐν αὐτ­ῇ τὸν βίον ἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ ( = δικαιώνει ) ἀνάθεμα γ΄" 

καὶ

     -"ὁ μὴ λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω" (Πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθ. ἀνωτ. καί ΡG 13, 400, πού ἐπαναλαμβάνει τό ἀνάθεμα τοῦ Ὅρου τῆς Ε΄ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

     Δηλαδὴ, ὅποιος δὲν λέγει ἀνάθεμα στοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάθεμα σ' αὐτὸν τὸν ἴδιο !

            «Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»[29] 

     Ὁ Ὅρος ὁμιλεῖ ξεκάθαρακαί γιά τούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας καί ὄχι μόνον γιά τούς κατακριθέντες καί ἀναθεματισθέντες, καί λέγει:

εἴ τις μή ἀναθεματίζει ... ἀνάθεμα ἔστω!

     Σημειωτέων ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπό τόν ὅρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτόν ἐκύρωσε καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι' αὐτό σημειώσαμε ἀνωτέρω, ὅτι καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική τά ἴδια λέγει, (Πρακτικά δ΄συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ τονίζεται:

     "Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τά δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδέν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα, οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί ἐβεβαίωσαν" καί πάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν τῇ λαμπρŽ Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείσῃ. "

     Καί πάλιν ἡ ἁγία Ζ΄ ὁρίζει: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω".[30]

    ἩΟἰκουμενική Σύνοδος κάνει διάγνωσητῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί τῆς αὐτο-ἀποκοπῆς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει. (Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας):

     "τοῖς οὖν ἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχομένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα βεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καί τοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα".[31]

     Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήν Κυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας εἶναι ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:

     "Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα": "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα" ἀνάθεμα γ΄".
     Θά λέγαμε, λοιπόν, ἑπόμενοι τῶν ἐπί Βέκκου μαρτυρησάντων θεοφόρων Πατέρων μας καί Μαρτύρων:

     "Σκηνικῶς παίξομεν;" 

      ὅταν κλῆρος καί λαός ἀναθεματίζει, οὕς ἀναθεμάτισαν οἱ Πατέρες μας καί δή ἐν ἐπιτραχηλίῳ ἤ ἐν ὠμοφορίῳ, ὅταν παρίσταται ἀρχιερεύς ἤ ἡ Σύνοδος πᾶσα, ἀπό τοῦ ἄμβωνος, συναινοῦντος καί συναναθεματίζοντος τοῦ λαοῦ ὅλους τούς αἱρετικούς, διότι μᾶς προστάσσει ἡ Ἁγία Ζ΄:  

"πᾶσιν τοῖς Αἱρετικοῖς ἀνάθεμα γ΄";

     Μποροῦμε, λοιπόν, νά τούς ἀποδίδουμε ἱερωσύνην καί μυστήρια, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀναθεματίζουμε τούς Οἰκουμενιστές καί τούς Νεοημερολογίτες;

6. Τό Νέον Καλεντάριον ὡς ἡ τῶν κακῶν ἀφετηρία

καί ἀπώλεια τῶν κακοδόξων

     Τὸ Νέο ἡμερολόγιο, θεωρεῖται ἀπό τούς Πατέρες μας ὡς αἵρεση! Αὐτό μᾶς διδάσκει καί ὁ πολὺς Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτὸς ἀπό τήν σύμπασαν Ὀρθοδοξίαν ὅταν κηρύσσει ὅτι:

     Τέσσερα μεγάλα θηρία γέννησε ὁ ΙΣΤ' αἰώνας. Τὴν αἵρεση τοῦ Λουθήρου, τὴν αἵρεση τοῦ Καλβίνου, τὴν αἵρεση τῶν Γιεβουζιτῶν, καὶ τὴν αἵρεση τοῦ νέου καλενταρίου. Καὶ κατὰ μὲν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καὶ Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατὰ δὲ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῷ 1593."[32]

Τό ἀπόσπασμα ἀπό τήν Ὁμολογία Πίστεως τοῦ Ἁγίου Δοσιθέου, ὅπου τονίζεται ὅτι ἕνα ἀπό τά θηρία καί αἱρέσεις (τῶν εἰρημένων αἱρέσεων), πού ἐφάνησαν τόν δέκατο πέμπτο αἰῶνα

ἦταν καί ἡ μετάθεση τοῦ καλενταρίου καί ἡ μετάθεση τοῦ ἁγίου Πάσχα.

    

7. Ὁ μολυσμός ὁ ἐκ τῆς αἱρέσεως

     Ὅσο καὶ ἂν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, κατ' ἐξοχήν ὡς ἱερεῖς, καί νά δείχνουμε φιλανθρωπία, ὁμοιάζοντες πρός τόν μακρόθυμο καί παντελεήμονα Κύριον, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὸ ὅτι, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη, ὁ αἱρετικὸς Ὠριγένης νόσησε  "ψεύτικη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ" καὶἀναθεματίστηκε !

     Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας διεκήρυξαν, καί ἡμεῖς οἱ ἱερεῖς κηρύσσουμε ὅτι:

Ἡ αἵρεσις,

«ἀκοινώνητός ἐστι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Οὐρανῶν ἀλλοτρία »

( Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 33, 178 ),

«Τὸἔσχατον πτῶμά ἐστι τῆς ψυχῆς»

( Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης , ΡG , 44 , 504 ),

«Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις »

(Μ. Ἀθανασίου ΒΕΠΕΣ 31, 241 ).

Ἐνῶ οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον, εἶναι λύκοι

καὶ πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου

(Πίστις τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ, P.G. 28, 1641 c. ),

καί κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, 

εἶναι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τὸν Ἰούδα

(Ἐπιστολὴ σμ΄, P.G. 32, 897 a. ).

     ΟἱἍγιοι διά τῶν εὐσεβῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων προτρέπουν τοὺς αἱρετικοὺς νὰἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ προσέλθουν στὴν καθολικὴἘκκλησία, διαφορετικὰ δὲν ὠφελοῦνται ἀπὸ τὰ «καλά τους ἔργα», οὔτε μποροῦν νὰ κληρονομήσουν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ". 

(Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου,P.G. 96, 508 c. ).

«Ἐκτός της Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία»

(Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος).

«Ὡς ξένους καὶἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, θὰἐννοήσουμε ὅσους εἶναι ἀβάπτιστοι ἢ δὲν ἔχουν ὀρθὴ πίστη»

(Ὁσίου Ἰωάννη Σιναΐτη , Περὶἀποταγῆς β΄).

     Εἶναι δυνατόν, ὅταν ἡ αἵρεση "ἀρνεῖται τήν Ὀρθοδοξίαν, ἀντιμάχεται τήν ἀλήθειαν καί φθείρει ἐν κακῇ διδασκαλίᾳ τήν πίστιν τοῦ Θεοῦ", "ὑπέρ ἧς Ἰησοῦς Χριστός ἐσταυρώθη" (Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267), ὅταν "ἡ κοινωνία τῆς αἱρέσεως εἶναι ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ" (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG, 99, 127b), ἀπομάκρυνσις "ἀπό τοῦ τῆς Θεοῦ Χάριτος", "πτῶσις εἰς κατάραν" καί "εἰς τό σκότος, τό ἐξώτερον" (Ἁγίου Δαλματίου, M4, 1257) "ἔνθα οὐκ ἔστιν εἰρήνη", ὅταν "δόρατα ἀκοντίζει κατά τῆς Ἐκκλησίας, τοὔτέστιν ἐντός αὐτοῦ τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ" (Ἁγίου Κελεστίνου Ρώμης, Μ4, 1048), νά παρέχει τήν κάθαρσιν, τόν φωτισμό καί τήν Θέωση -(μέ ποιά ἄραγε μέσα χάριτος καί ἁγιασμοῦ καί ποιά ἱερωσύνη;),- κατά τούς Πατέρες μας.  

     Καί, ἑπομένως, εἶναι δυνατόν νά παρέχει τήν σωτηρίαν, ὄχι μόνον σέ αὐτούς τούς ἴδιους τούς αἱρετικούς ἀλλά καί σέ ὅσους παραμένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι:

"εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται", κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεση μολυσμός τῶν ἱερέων καί τῶν πιστῶν

     Εἶναι δυνατόν οἱ αἱρετικοί νά παρέχουν τήν σωτηρία σέ ὅσους παρα-μένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, μετά τά ὅσα ἔχουν ἤδη καταστεῖ πασίδηλα σέ ὅλους καί ὅλοι πλέον παντοῦ εἶναι ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν διαδραματιζομένων, γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό:

"εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται", κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην;

     Ἐάν καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην[33] ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνία μέ τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ,  (εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε καί Οἰκουμενιστοῦ-Νεοημερολογίτου σήμερα), ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων[34], τότε τί βάπτισμα καί τί μυστήρια παρέχει ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς πού τόν μνημονεύει καί ποιά χάρη παίρνουν οἱ πιστοί ἀπό τόν μολυσμόν αὐτόν;

     Ἑπομένως, ὁ διακόπτων τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, προσέρχεται καί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελο καί μυρώνεται, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες καί κατά τόν Μέγα Βασίλειο, (47ος Ἱερός Κανών), καί κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἐάν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή κατάδυση, βαπτίζεται.[35]

     Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀναφέρει ὅτι ἡ κοινωνία μέ τόν αἱρετικό Σέργιο ἦταν ἡ αἱτία τῆς φυγῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπό τήν Κνωσταντινούπολη,γιά νά μή μολυνθεῖ!Περί μολυσμοῦ ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν μονοθελητική αἵρεση! Γράφει ἐπὶ λέξει[36]:

     " Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς κὰθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τούθ' εὑρίσκει μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, (σ.σ. τοῦ μολυσμοῦ) καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὄρθοδοξοις∙"

     Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκά-λους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικότατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν ὅπου περί τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆς αἱρέσεως. διαλαμβάνονται τά ἑξῆς:

     " Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος του Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων...(καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων". [37] 

8. Ἡ κυρυσσομένη σήμερα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ ἑνώσεις ὀρθοδόξων (Οἰκουμενιστικῶν) ἐκκλησιῶν μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς

Μονοφυσίτες καί Λατίνους

1. Σήμερα, ἀφ᾽ ἑνός κηρύσσεται ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀπό τούς περισσότερους θεολόγους θεωρεῖται ὡς καινοφανής αἵρεση.

2. Ἀφ᾽ ἑτέρου ἔχουν γίνει καί στήν πράξη ἑνώσεις, μετά ἀπό συμφωνίες τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους αἱρετικούς.

$1q  Πρόκειται, λοιπόν, γιά ἄλλη αἵρεση ὅταν μιλᾶμε γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ κήρυξη τῆς ὁποίας ἐπιβάλλει τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καί πατριαρχῶν, ἀλλά καί Οἰκουμενιστῶν γερόντων καί πνευματικῶν, καί πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης, κατά τόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα καί τόν 15ο τῆς ΑΒ΄ ἐπί Μεγάλου Φωτίου Συνόδου[38], 

$1q  καί εἶναι ἐντελῶς διαφορετικό τό θέμα τῆς ἑνώσεως ὁλόκληρων Πατριαρχείων, καί αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, πατριαρχῶν, ἐπισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων μοναχῶν καί λαϊκῶν μέ καταδικασμένους ἀπό Συνόδους αἱρετικούς, ὅπως εἶναι:

$1·οἱ Μονοφυσίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχει ἑνωθεῖ τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας καί πλῆθος ἄλλων τοπικῶν Νεοημερολογιτικῶν καί Νεο - "παλαιοημερολογιτικῶν" Σλαυικῶν ἐκκλησιῶν, μετά το Σαμπεζύ,

     καί

$1·οἱ Λατῖνοι μέ τούς Οὐνίτες, μέ τούς ὁποίους ἔχουν ἑνωθεῖ καί στήν πράξη, μετά το Μπαλαμάντ, κατ᾽ ἐξοχήν τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅλες οἱ Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες τοῦ ἐξωτερικοῦ καί πολλά Σλαυικά Πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες, ὅπως καί οἱ Νεοημερολογίτες Ρουμάνοι καί μεγάλα τμήματα τῶν Οὐκρανῶν, ἀφοῦ ἐκεῖ, (στήν Οὐκρανία), ὑπάρχουν τρία ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα (!), τό ἕνα εἶναι οὐνιτικό !

9. Εἰδικότερη θεολογική καί ἱστορική ἀνάλυση

 τῆς ἑνιαίας στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν μία ἐκκλησία καθίσταται αἱρετική.

Πότε  νεκρώνεται ὅλο τό αἱρετικό ἐκκλησιαστικό σῶμα;

     "Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;"

Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

1. (PG  90, 120)

    

 Οἱ ἑνώσεις μέ τούς Μονοφυσίτες

καί τούς Λατίνους

     Ἡ ἕνωση τῶν Νεοημερολογιτῶν στήν πράξη μέ τήν καθημερινή μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μέ τούς προκαταδικασμένους αἱρετικούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους, στήν Ἀντιόχεια καί στίς μητροπόλεις τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου συνεπάγεται τόν μολυσμόν καί τήν σταδιακή σήψη ὅλων τῶν Νεοημερολογιτικῶν αὐτῶν ἐκκλησιῶν. Συνεπάγεται τήν ἡμέραν καθ᾽ ἡμέραν ἐξάπλωση τῆς νεκροποιοῦ ἀσθένειας τῆς Μονοφυσιτικῆς καί Λατινικῆς αἱρέσεως καί τῆς σήψεως καί στήν συνέχεια τήν πλήρη ἀπονέκρωση τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν.

     Ἡ σήψη καί ἡ νεκροποιός ἀσθένεια ἐξαπλώνεται ὄχι μόνον σέ αὐτούς πού ἑνώνονται μέ τούς καταδικασμένους αἱρετικούς, ἀλλά καί στούς κοινωνοῦντες μέ αὐτούς, ὅπως συμβαίνει μέ ὅσους κοινωνοῦν μέ τά Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καί τό λεγόμενο Οἰκουμενικό, δηλ. τῶν Νεοημερολογιτῶν καί τῶν Νεο-"παλαιοημερολογιτῶν" τῶν Σλαυικῶν Πατριαρχείων, ἀφοῦ ἀκολουθοῦν τούς πεπτωκότες στήν αἵρεση καί κοινωνοῦν μαζί τους, χωρίς καμμία ἀντίσταση, σιωπῶντες καί ἀποδεχόμενοι στήν πράξη τήν γενομένη προδοσία.

     Οἱ περισσότεροι, βέβαια, ἀπό αὐτούς δέν ὑστεροῦν σέ αἱρετικές δηλώσεις καί ἑνωτικές πράξεις, ἀφοῦ καί στήν Ἑλλάδα ἔφερε τόν μιαρό πάπα καί ἀνεγνώρισε τόν παναιρετικό ὡς ἐπίσκοπο ὁ καί σωματικά πλέον νεκρός Χριστόδουλος, καί ὅλη ἡ Νέα ἐκκλησία μέ τήν ἱεραρχία της τόν χειροκρότησε καί μολύνθηκε ἄμεσα πρός θάνατον.

    

     Οἱ ἄλλες τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες,  ποτέ δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τούς πρώην Ὀρθοδόξους καί νῦν πεπτωκότες, πού ἔγιναν αἱρετικοί, κυρίως δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας καί τό Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης, πού ἑνώθηκαν καί στήν πράξη:

     α΄. μέ τούς ὑπό τεσσάρων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καταδικασθέντες Μονοφυσίτες

     καί

     β΄. μέ τούς ἀπό πλῆθος Ὀρθοδόξων Συνόδων καί ἀπό τούς Θεοφόρους Πατέρες ἀναθεματισθέντες καί καταδικασθέντες Λατίνους.

α΄.  Τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας ἔχει ἐπισήμως ἑνωθεῖ μέ τούς Μονοφυσίτες, κατόπιν συνοδικῆς σχετικῆς ἀποφάσεως πού ὁρίζει, πότε θά ἱεροπρακτεῖ ὁ Μονοφυσίτης καί πότε ὁ "ὀρθόδοξος", ἀνάλογα μέ τό πλῆθος τῶν πιστῶν πού ἔχει κάθε θρησκευτική κοινότητα.

     Παραθέτουμε τήν σχετική ἐπίσημη συνοδική ἀπόφαση:

     "Ἡ Ἁγία Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας ἀπεφάσισε τά ἑξῆς:

     1. Τόν πλήρη καί ἀμοιβαῖο σεβασμόν τῶν δύο ἐκκλησιῶν ὡς πρός τό τελετουργικόν των, τήν πνευματικότητα, τήν κληρονομίαν καί τούς ἁγίους πατέρας καί τήν πλήρη προστασίαν τῶν λειτουργικῶν πράξεων καί τῆς Ἀντιοχείας καί τῆς Συρίας.

     2. Τήν ἐνσωμάτωσιν τῶν πατέρων καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν καί τῆς παραδόσεως τῶν γενικῶς εἰς τά χριστιανικά ἐπιμορφωτικά προγράμματα καί τήν θεολογίαν καθηγητῶν καί μαθητῶν.[39] 

3. Τήν ἀποφυγήν τοῦ νά δέχωνται μέλη μιᾶς ἐκκλησίας εἰς τήν ἄλλην, ὅποιοι καί ἄν εἶναι οἱ λόγοι.

4. Τήν διοργάνωσιν συνάξεων τῶν δύο Συνόδων ὁποτεδήποτε ὑπάρξει ἀνάγκη.

5. Νά παραμείνει κάθε Ἐκκλησία ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς διά τά μέλη της εἰς θέματα ἀφορῶντα γάμον, διαζύγιον, υἱοθεσίαν κλπ.

6. Ἐάν δύο ἐπίσκοποι δύο διαφορετικῶν ἐκκλησιῶν συναντηθοῦν διά πνευματικήν τελετήν, θά προῒσταται ἐκεῖνος πού θά ἔχει τό μεγαλύτερον ποίμνιον. Ἀλλά ἄν εἶναι εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου, θά προῒσταται ὁ ἐπίσκοπος τῆς ἐκκλησίας τοῦ νυμφίου.

7. Ὅ,τι ἔχει ἀναφερθῆ προηγουμένως δέν ἰσχύει κατά τόν συνεορτασμόν Ἐπισκόπων εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν.

8. Ὅ,τι ἔχει λεχθῆ εἰς τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 6 ἄρθρον, ἰσχύει διά τούς κληρικούς καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν.

9. Ἐάν ἕνας ἱερεύς μιᾶς ἐκ τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εἶναι εἰς κάποιαν περιοχήν, θά τελέση τά θεῖα μυστήρια διά τά μέλη καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Θείας Λειτουργίας καί τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου.

  Ὁ ἴδιος ἱερεύς θά κρατήση ἀνεξάρτητον ἀρχεῖον καί διά τάς δύο ἐκκλησίας καί θά  μεταφέρη τήν καταγραφήν τῶν μελῶν τῆς ἀδελφῆς ἐκκλησίας εἰς τήν πνευματικήν της ἐξουσίαν.[40] 

10. Ἐάν δύο ἱερεῖς καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εὑρίσκωνται εἰς κάποιαν κοινότητα, θά ἐναλλάσσονται, καί εἰς περίπτωσιν συν-εορτασμοῦ θά προῒσταται ἐκεῖνος μέ τό μεγαλύτερον ποίμνιον.

11. Ἐάν ἐπίσκοπος ἀπό μίαν ἐκκλησίαν καί ἕνας ἱερεύς ἀπό τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν τύχη νά συνεορτάζουν, θά προῒσταται, ὅπως εἶναι φυσικόν, ὁ ἐπίσκοπος, ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκεται εἰς τήν κοινότητα τοῦ ἱερέως, ἐφ᾽ ὅσον θά ὑπάρχουν λαϊκοί καί ἀπό τάς δύο ἐκκλησίας.

12. Χειροτονίαι εἰς τούς βαθμούς τῆς ἱερωσύνης γίνονται ἀπό τήν πνευματικήν ἀρχήν τῶν ὑποψηφίων εἰς κάθε ἐκκλησίαν, κατά προτίμησιν μέ τήν παρουσίαν ἀδελφῶν ἀπό τήν ἄλλην ἀδελφήν Ἐκκλησίαν.

13. Ἀνάδοχοι καί μάρτυρες γάμου ἐπιτρέπεται νά ἐπιλέγωνται ἀπό τά μέλη καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν χωρίς διάκρισιν.

14. Εἰς ὅλας τάς κοινάς ἑορτάς θά προῒσταται ὁ ἀρχαιότερος τῇ τάξει ἱερεύς.

15. Ὅλοι οἱ ὀργανισμοί τῶν δύο Ἐκκλησιῶν θά συνεργάζωνται εἰς ὅλα τά θέματα, μορφωτικά, παιδείαν καί κοινωνικά διά τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἀδελφικοῦ πνεύματος.

     Σᾶς ὑποσχόμεθα, μέ αὐτήν τήν εὐκαιρίαν, ὅτι θά συνεχίσωμεν νά ἐνισχύωμεν τήν σχέσιν μας μέ τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν καί ὅλας τάς ἄλλας Ἐκκλησίας μέ σκοπόν νά γίνωμεν ὅλοι μία κοινότητα κάτω ἀπό ἕνα Ποιμένα".[41] 

β΄. Κατά τόν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁμότιμο νῦν καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἀθήνας, ἡ ἕνωση καί μέ τούς Λατίνους ἔχει γίνει πρό πολλοῦ, ὅπως εἴδαμε πιό πάνω, ἄν μελετήσουμε μέ προσοχή τά ὅσα γράφει ἀναφορικά μέ τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασώνου, πρώην ψευδοπατριάρχου Ἀθηναγόρα[42]:

     "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

     Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός ἀναφερόμενος στό οὐνιτικό συλλείτουργο στήν Κωνσταντινούπολη τό Νοέμβριο τοῦ 2006 καί τήν ἐπίσκεψη τοῦ Χρυσοδούλου στή Ρώμη τό Δεκέμβριο τοῦ 2006, γράφει ὅτι ὑπάρχουν Μητροπολίτες πού δέχονται

     "τήν παπική "ἐκκλησία" ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ μυστήρια καί Χάρη. Γι᾽ αὐτούς ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει ἤ οὐδέποτε ἔπαυσε νά ὑπάρχει".[43]

     Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης σημειώνει ὅτι οἱ Λατινόφρονες τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας ἦσαν λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπό τούς σημερινούς!

     Ἐκεῖνοι "ἐσχεδίαζαν καί ἐχάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ἕνωση, χωρίς νά ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιά νά μήν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δέν ἐνημερώνεται καί σήμερα ὁ πιστός λαός καί δέν ἀντιλαμβάνεται γι᾽ αὐτό ὅτι ἡ Ἕνωση γίνεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικά μέ συμπροσευχές, συλλείτουργα καί ἀμοιβάια ἐκκλησιολογική ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τό κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως νά ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη Ἑνώσεως".[44]

     Ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης τονίζει:

     "ὅτι τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δέν θεωρεῖ πλέον τόν Πάπαν καί τήν Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ὡς αἱρετικούς, σχισματικούς καί πλανωμένους, ἐφ᾽ ὅσον δέχεται τήν μέν Παπικήν ἐκκλησίαν ὡς "ἁγίαν", τόν δέ ἐπικεφαλῆς αὐτῆς ὡς "ἅγιον", "μακαριστόν", ὑπέρ οὗ τελεῖ καί ἐπιμνημόσυνον δέησιν.

     "Πάντα τά ἀνωτέρω"... "σημαίνουν ἐπίσης ὅτι ἡ Ἕνωσις ἔχει γίνει καί ἀπομένει ἡ μεθόδευσις τῆς τελείας μυστηριακῆς κοινωνίας, πρός τήν ὁποίαν ὁλοταχῶς βαίνομεν, ἐφ᾽ ὅσον ὁ Θεολογικός Διάλογος θά παρακάμψη τάς δογματικάς καί ἐκκλησιολογικάς διαφοράς καί θά ἀσχοληθῆ μέ τό κεφάλαιον περί μυστηρίων, προφανῶς διά τήν ἐπιτάχυνσιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας".[45]

     Ὁ φλογερός κήρυκας μητροπολίτης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἤδη ἀπό τό 1980 τόνιζε ἐπίσης τά ἑξῆς:

     " Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδοένωσις ἔχει ἀποφασισθῆ. Ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς μυστικά διαβούλια Ἀνατολῆς καί Δύσεως, διαβούλια πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καί θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ πάπας.

     Τό σχέδιον πρός πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ ἐξελίσσεται κατά φάσεις καί στάδια ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκπληκτος μίαν πρωίαν θά ἀκούση ὅτι ἡ ἕνωσις ἐπετεύχθη! Προΐμιον δέ αὐτῆς εἶναι αἱ κοιναί προσευχαί Ὀρθοδόξων μετά δυτικῶν, τάς ὁποίας κατά περίεργον τρόπον θέλουν τινές νά δικαιλογήσουν. Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἐάν εἴπωμεν ὅτι εὑρισκόμεθα εἰς τό κύκλωμα φοβερῶν ἡμερῶν διά τήν Ὀρθόδοξον πίστιν. Συντελεῖται εἰς βάθος καί ἔκταση προδοσία, τήν ὁποίαν δέν δυνάμεθα νά φαντασθῶμεν!

     Ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Νικόδημος (τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας) προέβη εἰς δηλώσεις εἰς τάς ὁποίας λέγει:

     Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι εἰς τούς ἐνταῦθα καθολικούς κύκλους λέγεται ὅτι τά πράγματα θά διευθετηθοῦν ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ καί ἐρήμην τῶν ποιμνίων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ὑπό τῶν κληρικῶν τούτων, τά ποίμνια θά εὑρεθοῦν  πρό τετελεσμένων γεγονότων.

     Καί ὅσον μέν ἀφορᾶ εἰς τά ποίμνια τῶν Δυτικῶν, ἄγνωστον τί θά συμβῆ. Ὡς πρός δέ τήν παρ᾽ ἡμῖν Ἐκκλησίαν, τρέμομεν παρά τῷ εὐσεβῇ λαῷ, ὅταν ἔλθουν εἰς φῶς αἱ νῦν ἐν τῷ σκότει ἐκτυλισσόμεναι μηχανορραφίαι καί θά ἀποκαλυφθῆ ὅτι οἱ τεταγμένοι διά νά προστατεύσουν τήν Ἐκκλησίαν κα΄τό ποίμνιον ἐγένοντο συνένοχοι τῶν ἐπιβουλευομένων αὐτούς"[46]

     Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τούς αἱρετικούς, ἐκπεπτωκότες ἀπό τήν Ὀρθοδοξία ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους καί γέροντες, πού ἀποτελοῦν σεσηπότα μέλη, ἐπειδή κοινωνοῦν μέ κεκριμένους αἱρετικούς, εἶναι ἀναντίρρητα αὐτονόητη.

     Κατὰ τὴν ἑρμηνείαν ὅλων τῶν κανονολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, Ζωναρᾶ, Ζυγαβινοῦ, Βαλσαμῶνα, τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικοδήμου Μίλας, τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καί κατ᾽ ἐξοχήν τῶν ἐπί Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος Μαρτυρησάντων Ἁγιορειτῶν Πατέρων εἶναι ἀναμφισβήτητα ἐπιβεβλημένη ἡ ἀποτείχιση ἀπό τούς ἑνουμένους μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, χωρίς νὰ χρειάζεται ἐκ νέου συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἑτεροδιδασκαλίας καί πράξεως[47].

      

     Ὁ ψευδοπατριάρχης, μασῶνος καί τυμπανιαῖος Ἀθηναγόρας, τοῦ ὁποίου τήν στάση καί τό ἔργο συνέχισαν ὁ πατριάρχης Δημήτριος καί ὁ νῦν κ. Βαρθολομαῖος ἔγραφε τό 1968 ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων πρός τόν νεκρόν Πάπαν Παῦλον τόν Στ΄:

     " Ἐν τῇ κοινωνίᾳ ταύτῃ (τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ) ἱερουργοῦντες μετά τῆς χορείας τῶν περί ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπό τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφέ Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καί αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ τοῦ Ἁγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Καί ἐροῦμεν τῇ ἁγίᾳ ἡμέρᾳ τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί λέγομεν Σοί: τῆς Ἀρχιερωσύνης Σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων"[48] 

     Μνημόνευε, λοιπόν, στήν Ἁγία Πρόθεση καί στό Ἅγιον Θυσιαστήριον τόν Παναιρετικό,  νεκρό καί ἀβάπτιστο Πάπα ὁ τυμπανιαῖος ψευδοπατριάρχης Ἀθηναγόρας. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ διάδοχός του Δημήτριος καί κάνει σήμερα καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅπως διεκήρυξαν στούς ἐνθρονιστήριους λόγους τους, ὅτι δηλ. θά ἀκολουθοῦσαν τούς προκατόχους τους.

    

     Ὁ Μέγας Ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος, πιεζόμενος ἀπό τόν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα νά μνημονεύει τόν πάπα ἀπάντησε:

     " Ἐκεῖνοι γάρ μνημονεύονται ἐπ᾽ ἐκκλησίαις, ὅσοι εἰσίν ὁμόδοξοι καί κοινωνικοί πρός τήν αὐτήν Ἐκκλησίαν. Οἱ δέ ἀκοινώνητοι οὐδέ μνημονεύονται, οὐδέ ἔχει ἄδειάν τις τῶν ἱερωμένων εὔχεσθαι ἐπ᾽ ἐκκλησίαις ὑπέρ ἀκοινωνήτου. Ὁ δέ πάπας ἐστίν ἀκοινώνητος. Πῶς οὖν μνημονευθήσεται ὁ ἀκοινώνητος μετά τῶν κοινωνικῶν;"[49]

     Ὁ δέ μέγας Μάξιμος διδάσκει μεγάλῃ τῇ φωνῇ διά μέσου τῶν αἰώνων:

     "Εἰ καί ὁ βασιλεύς καί ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος γράψωσι πρός τόν Ρώμης ἔγγραφον συγκατάθεσιν τῆς πίστεως κατά τό εἰκός, ἐγώ πάλιν οὐ κοινωνῶ ὑμῖν, ἐπειδή ἐν τοῖς Διπτύχοις μνημονεύετε Σεργίου, Πύρρου, Παύλου καί Κύρου, οἵτινες ἔξαρχοι κεχρηματίκασι τῆς αἱρέσεως, καί οὐ μόνον ὑπό τοσούτων Συνόδων ἀνεθεματίσθησαν ἐν Ἱεροσολύμοις, ἐν Ρώμῃ καί ἐν Ἀφρικῇ, ἀλλά καί ἀπέθανον ἐν τῇ αἱρέσει καί τῷ χωρισμῷ τῷ ἀπό τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, καί ἐπειδή ὑμεῖς ἐκείνοις κοινωνεῖτε, εἰ καί Ὀρθόδοξοι γένησθε, οὐ κοινωνῶ ὑμῖν, ἐπειδή κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις".[50]

     Ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος στό γράμμα του πρός τούς ἐκκλησιαστικούς, διδάσκει ὅτι:

     " Ἡ πνευματική κοινωνία τῶν ὁμοδόξων, καί ἡ τελεία ὑποταγή πρός τούς γνησίους ποιμένας ἐκφράζεται μέ τό μνημόσυνο. Οἱ Σύνοδοι καί οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν ὅτι αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα, (αὐτῶν) πρέπει νά ἀποφεύγουμε καί τήν κοινωνία"[51]

     "Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα της, ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."[52]

     Ἄραγε τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

     Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς  Ἐκκλησίας.
     Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, καί κατά τήν γνώμη τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη, ἀπό τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:

$11.ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ μασῶνος ψευδοπατριάρχης  Ἀθηναγόρας το 1965, πού ἦρε τό αἰώνιο ἀναθέμα πού ἐπεβλήθη ἀπό τίς Ἄγιες Συνόδους καί τού Θεοφόρους Πατέρες, οἱ ὁποῖες καταδίκασαν τίς φρικτές αἱρέσεις τῶν Λατίνων, ὅπως τό φιλιόκβε, τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα, τό πρωτεῖο τήν ἄσπιλη σύλληψη καί τήν κακοδοξία γιά τήν κτιστή χάρη!

$12.ὅταν συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ, τό καί φοβερώτερο, καί μέ ἑτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες, ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία κυρίως ἀπό τούς κακοδόξους Φαναριῶτες καί τούς ἐπισκόπους τοῦ κλίματος τοῦ πεπτωκότος Πατριαρχείου,

$13. ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες καί στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, καί κοινωνοῦν πλέον μαζί τους συμπροσευχητικά ἀλλά καί μυστηριακά, ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι καί ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου καὶ μεταδίδουν συνεχῶς τὰ "μυστήριά" τους στοὺς αἱρετικούς,

  4.  καί ὅταν συμμετέχουν, καί μάλιστα ὡς ὀργανικά καί ἐνεργά μέλη,        στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν "Ἐκκλησιῶν" (γράφε τοῦ Σατανᾶ).        Ἀφοῦ καί μόνον ἡ συμμετοχή σ᾽ αὐτό αἴρει τήν ὑπόσταση μιᾶς     ἐκκλησίας ὡς ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τό καταστατικό του. 

 

10. Ἡ στάση καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου

καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου

γιά τήν ἀποτείχιση καί ἡ σύγκληση Συνόδων γιά τήν καταδίκη τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως

     Οἱ διφένσορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γράφουν:

     "Ἀρκετὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη της μεσολαβοῦσε ἕνα διάστημα, μικρὸ ἡ μεγάλο. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία προσπαθοῦσε διὰ τῶν ἐκπροσώπων της νὰ φέρη σὲ μετάνοια τοὺς "καινούς" διδασκάλους, ἐφαρμόζοντας τὴν ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας. Ἔτσι π.χ. ἐνῶ ὁ Μονοθελητισμὸς ἄρχισε νὰ κηρύττεται τὸ 615, οἱ κύριοι πολέμιοί του, ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος, δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ τῶν συνόδων τῆς Δύσεως (640-649) ποὺ τοὺς ἀναθεμάτισαν."

     Ὡστόσο ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐντελῶς διαφορετική, ὅπως τό βλέπουμε στόν βίο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καί στόν διάλογο πού ἔγινε ἀνάμεσα στούς ἀποκρισάριους τοῦ αὐτοκράτορα καί τόν Μεγάλο Ὁμολογητή:

     "Οὐ κοινωνεῖς τῷ θρόνῳ Κωνσταντινουπόλεως; Καί εἶπεν∙ οὐ κοινωνῶ. Διά ποίαν οὐ κοινωνεῖς αἰτίαν, εἶπον;

     Ἀπεκρίθη∙ ὅτι τάς ἁγίας τέσσαρας συνόδους ἐξέβαλον διά τῶν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ γενομένων ἐννέα κεφαλαίων∙ καί διά τῆς ἐν ταύτῃ τῇ πόλει γενομένης παρά Σεργίου Ἐκθέσεως, καί διά τοῦτο προσεχῶς ἐπί τῆς ἕκτης Ἰνδικτιῶνος ἐκτεθέντος Τύπου∙ καί ὅτι ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν Κεφαλαίων, διά τῆς Ἐκθέσεως κατέκριναν∙ καί ὅπερ ἐδογμάτισαν διά τῶν κεφαλαίων, διά τοῦ Τύπου ἠκύρωσαν∙ καί καθεῖλον ἑαυτούς τοσαυτάκις. Οἱ τοίνυν ὑφ᾽ ἑαυτῶν κατακριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;"[53]

     Μποροῦμε, λοιπόν, νὰ βγάλουμε ὡς συμπέρασμα, (αὐθαίρετο βέβαια), ὅπως ἔκαναν οἱ σύμμαχοι τῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ὅτι τάχα οἱ Ἅγιοι δὲν διέκοπταν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, μόνον ἀπὸ μίαν προσφώνησιν σέ ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου[54], στὴν ὁποίαν πάντως σαφέστατα καταδικάζεται ὁ Μονοθελητισμός, καὶ μόνον ἐπειδὴ ἀκόμη κρατοῦσαν οἱ συζητήσεις καί οἱ προσπάθειες συνδιαλλαγῆς, ἀπευθύνθηκε ὁ Ἅγιος μίαν φοράν πρὸς τόν Μονοθελήτη Σέργιον[55] φιλοφρόνως, ὀνομάζοντάς τον ἀδελφόν καί συλλειτουργόν;   

     Τά πράγματα βέβαια δέν εἶναι ἔτσι!

     Μόνον γιὰ ἐλάχιστον χρονικόν διάστημα διατηροῦσαν οἱ Ἅγιοι τὴν κοινωνίαν, μέχρι νὰ γνωστοποιηθῆ ἐπισήμως ἡ αἵρεση.

     Ἐν προκειμένῳ διατηρήθηκε ἡ ἁβροφροσύνη τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, ὅσο διαρκοῦσαν οἱ προσπάθειες, μήπως μπορέσει νά  προσεταιρισθῆ ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τὸν Μονοφυσίτη - Μονοθελήτη πατριάρχη Σέργιο στὶς Ὀρθόδοξες θέσεις.

     Ὑπάρχει καμμία σύγκρισις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα πού ἔχουν καταλυθεῖ τά πάντα;

     Ἀλλά καί τό ἐντελῶς ἀντίθετο μάλιστα συμπέρασμα ἐξάγεται ἀπό τίς πλήρους χάριτος καί δυνάμεως πνευματικῆς ἀπαντήσεις πού δίνει ὁ Μέγας Μάξιμος, μαθητής καί συναθλητής τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου πού διαβάζουμε στό ποιό πάνω κείμενο.

     Τί γράφαμε στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων", γιά τόν Ἅγιο Μάξιμο καί τόν Ἅγιο Σωφρόνιο, ἐγκύπτοντας λεπτομερέστερα στὴν στάση τῶν μεγάλων Ἁγίων ἀπέναντι στὴν αἵρεση καί ἀπαντῶντας τότε στήν Μονή Γρηγορίου;

     "Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ἡ στάση καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀποτελεῖ ἀξεπέραστο σκόπελο γιὰ τούς Γρηγοριάτες, ὁ Ἅγιος Μάξιμος παρουσιάζεται ὅτι δὲν διέκοψε κοινωνία πρὸς τοὺς Μονοθελῆτες, παρὰ μόλις πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του!

     Πάντως καὶ ἔτσι νὰ εἶχαν τὰ πράγματα, ἐνῶ ἡ Ἱστορία ἄλλα μας διδάσκει, ἡ διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν ποιμένων ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (680), "ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἁρμόδια," κατὰ τούς πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου, "νὰ κατακρίνει τὴν αἵρεση καὶ τότε μόνον" κατὰ τὴν καινοφανῆ διδασκαλία, "ὀφείλουμε νὰ διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς," ἀφοῦ ὁ Ἅγιος καὶ μέγας Θεολόγος καὶ Ὁμολογητὴς, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια, τὸ 662 παρέδωσε τὸ πνεῦμα του, ἐπειδή ἀκριβῶς δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες.

     Τὸ ὅτι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Μονοθελῆτες οἱ μεγάλοι Ἅγιοι καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης εἶναι ξεκάθαρο καὶ δὲν μένει θολὸ ὅπως τὸ παρουσιάζουν οἱ Γρηγοριάτες."

     Ἔγραφαν οἱ Γρηγοριάτες ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649). "Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς."

      Πρέπει νὰ διέκοψε! Πότε, τὸ ἀφήνουν ἀσαφές!

     Καὶ δὲν τὸ λένε μὲ βεβαιότητα!

     Τότε γιατί ὀνομάστηκε Ὁμολογητής ὁ Μέγας Μάξιμος;

     "Ὁ Πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων:

     Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ᾽ αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἐνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν ἐν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθης, ὅπερ οὐ προσδοκᾶς."

     "Πρὸς οὕς εἶπον: Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν ... ὁ τὸν ὅλων εἶναι ὁ Θεὸς ἀπεφήνατο."[56]

     Οἱ ἄνθρωποι ἔλεγαν στόν Ἅγιο Μάξιμο καί στούς μαθητές του:

     "Εἴσαστε τρελλοί. Πραγματικὰ θέλετε νὰ μᾶς πῆτε ὅτι ὁ Αὐτοκράτωρ, οἱ Πατριάρχαι, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ ὅλος ὁ λαὸς εἶναι στὴν αἵρεσιν καὶ μόνον ἐσεῖς εἴσαστε Ὀρθόδοξοι, ἐσεῖς πού οὔτε κἄν ἱερεῖς δὲν εἴσαστε ἀλλὰ ἁπλοῖ μοναχοί;"

     Καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος τοὺς ἀπαντοῦσε πολὺ σωστά:

     "Πραγματικὰ ἔτσι εἶναι."

     Καὶ ἔτσι ἦταν... Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς ποὺ καταδικάστηκαν ἀργότερα ἀπὸ τὴν ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἱρετικοὶ ἦσαν: Τέσσαρες Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, ἕνας Πάπας Ρώμης, ἕνας Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δυὸ Πατριάρχαι Ἀντιοχείας καὶ πλῆθος ἄλλοι. Γιὰ πολλὰ χρόνια, αὐτὸς ὁ ἁπλὸς μοναχὸς καὶ οἱ δυό του μαθητὲς εἶχαν δίκαιο καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ φημισμένοι, δυνατοὶ καὶ σεβαστοὶ Πατριάρχες καὶ Πάπες ἦσαν σὲ θανάσιμο σφάλμα καὶ στὴν αἵρεση.[57] 

     Ὁ Ἅγιος Μάξιμος δὲν κοινωνοῦσε μὲ κανένα Ρωμαίικο Πατριαρχεῖο. Γιὰ ἕνα διάστημα μάλιστα, ἐπὶ Πάπα Ὀνωρίου, συμμετεῖχε καὶ ἡ Δύση στὴν αἵρεση.[58]

     Ἀπευθύνθηκαν πρός τόν Ἅγιον καί τόν ἐρώτησαν:
     "... Δὲν κοινωνεῖς μετὰ τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως;

     Καὶ εἶπεν: " Δὲν κοινωνῶ."[59]

     Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς Συνόδου τῆς Ρώμης, τὸ 649 στὸ Λατερανό,[60] ἔχων ἤδη πρὸ πολλοῦ διακόψει τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν Μονοθελητικῶν θρόνων τῆς Ἀνατολῆς.

     Ἰσχυρίζονταν, ἐπίσης, οἱ Γρηγοριάτες, ἀναφερόμενοι στὸ κείμενο ποὺ γράψαμε καὶ σχετίζεται μὲ τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, τήν διακοπή δηλαδή τῆς κοινωνίας πρός τόν Σέργιο καί τούς Μονοφυσιτικούς θρόνους τῆς Ἀνατολῆς καί τήν φυγή του τό 626 ἀπό τήν Κύζικο, ὅτι ὁ Ἅγιος δέν ἐγκατέλειψε τήν Κύζικο φεύγοντας τήν κοινωνίαν πρός τούς Μονοθελῆτες, ἀλλά γιά ἄλλους τάχα λόγους![61]

     Ἔγραφαν ἐπί λέξει:

     "Ἀμέσως μετὰ λέγει[62]: "Ἡ φυγὴ γίνεται ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο". "Πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος. Κανεὶς βιογράφος δὲν ἀναφέρει ὅτι ἡ φυγὴ τοῦ 626 ἔγινε λόγῳ διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Ἄλλωστε, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ, οἱ Ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο Κωνσταντινουπόλεως ἕως τὸ 634."

     Στὴ συνέχεια παραθέτουμε, τί ἀκριβῶς γράψαμε καὶ τὸ κείμενο τοῦ βιογράφου τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γιὰ νὰ δοῦμε, ἂν "πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος":

      "Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀναφέρει ὅτι ὁ Ἅγιος τὸ 626 ὑποχρεώθηκε νὰ φύγη καὶ ἀπὸ τὴν Κύζικον στὴν Ἀφρικὴ, λόγῳ κηρύξεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ ἀπὸ τὸν Σέργιον.[63] Ἡ φυγὴ γίνεται, ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο.

     Τὸ 632 ἔρχεται στὴν Καρχηδόνα, στὴν Μονὴ Εὐκρατᾶ, ὅπου ἦτο ἐγκατεστημένος καὶ ἄλλος φυγὰς ἐκ Παλαιστίνης, αὐτὸς ὁ Σωφρόνιος καὶ προΐστατο μάλιστα τῆς μοναχικῆς κοινότητος. Ἐκεῖ ἔλαβαν γνῶσιν τῶν ἐνεργειῶν τοῦ νέου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Κύρου, οἱ ὁποῖες ἀπέληξαν τὸ 633 στὴν ἑνωτικὴ συμφωνία, τὴν "ὑδροβαφῆ ἕνωσιν,"[64] μὲ ὑποχω-ρήσεις, οἱ ὁποῖες διαμόρφωσαν τὸν Μονοενεργητισμό.

     Καὶ οἱ δύο Ἅγιοι ἔρχονται στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ ὀργανώσουν ἀντίδραση.[65] 

     Ἡ "ψῆφος" ἦταν ἡ αἰτία τῆς φυγῆς τῶν Ἁγίων στὴν Αἴγυπτο! Ἀπὸ ἐκεῖ γράφουν καὶ στηλιτεύουν τὴν κακοδοξία."

     Αὐτὰ γράφαμε στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων".

     Οἱ Γρηγοριάτες διαστρέβλωσαν τὰ κείμενά μας, συκοφαντησαν τοὺς Ἁγίους, καὶ μᾶς καταλόγισαν ἀδίκως ὅτι ψευδόμασταν, ὅταν ἀναφέραμε ὅτι ὁ "Ἅγιος Μάξιμος εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν πολὺ νωρίτερα"[66]:

     Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γράφει ἐπὶ λέξει[67]:

     " Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς κὰθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τούθ' εὑρίσκει μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὄρθοδοξοις∙ οὐκ ἀμογητὶ μέν, οὐδ᾽ ἄνευ καμάτου καὶ ταλαιπωρίας, τὴν τοσαύτην ἠνυκῶς ὁδὸν, πάντα δ᾽ ὅμως ἐλάττω τῆς καλῆς προθυμίας τιθέμενος∙ συμβούλοις τάχα καὶ τοῖς κάτ᾽ αὐτὸν μονάζουσι χρησάμενος τῆς ἀφίξεως, ὧν εἰ καὶ τὴν διάζευξιν βαρεῖαν καὶ οὐδὲ φορητὴν εἶχεν, ἀλλ᾽ οὐκ εἶχεν ἄλλο τι παρὰ τὰ βεβουλευμένα δρᾶσαι, τοῦ καιροῦ στενοχωροῦντος αὐτόν, καὶ τὴν ἀναχώρησιν ἐπιτρέποντος. Ἀλλὰ γὰρ ὁ λόγος προεκδραμῶν, παρῆκε τὰ ἐν τῷ μέσῳ εἰπεῖν, καὶ ὅθεν τὴν ἀρχὴν ἔσχεν ἡ πονηρὰ αὕτη δόξα καὶ ἀποτρόπαιος, οὕτω τὴν Ἐκκλησίαν ταράξασα, καὶ πολλοὺς εἰς τὸν ὅμοιον ὑποσύρασα ὄλισθον."[68] 

     Ποιὸς ἔλεγε, λοιπόν, πρωτοφανῆ ψεύδη ἐμεῖς ἤ οἱ Γρηγοριάτες;

     Ἀναχώρησε ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Κύζικον τὸ 626 ναὶ ἡ ὄχι, λόγῳ τῆς ἐκτεινομένης αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ κάθε ἡμέρα αὐξανόταν ἀπὸ τοὺς προστάτες τῆς ἀσεβείας[69]  καὶ λόγῳ τοῦ ὅτι τὸ κακὸ τῆς αἱρέσεως ἐξεχύθη παντοῦ καὶ κατέλαβε καὶ τὴν Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή;

     Ἄφησε ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Κύζικον μὲ πόνον ψυχῆς καὶ ἦλθε στὴν Ἀφρικὴ γιὰ νὰ ἑνωθῆ καὶ νὰ ἀγωνισθῆ μὲ τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους Ὀρθοδόξους = "ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τοὶς ὀρθοδόξοις".

     Οἱ Μονοθελῆτες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν ὁποίων προΐστατο ὁ Σέργιος, ὀνομάζονται προστάται τῆς ἀσεβείας ἀπὸ τὸν βιογράφο τοῦ Ἁγίου.

     Τὴν κοινωνίαν τῶν προστατῶν τῆς ἀσεβείας φεύγει ὁ ἅγιος Μάξιμος.

     Θὰ χρειαζόταν μεγαλύτερος σεβασμὸς στὸν Μεγάλο Ὁμολογητὴ Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό τούς νεοφανεῖς ὑπερασπιστές τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου. 

     Καὶ μόνον ἡ προσωνυμία Ὁμολογητὴς θὰ ἔπρεπε νὰ κάνει τούς διφένσορες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πιὸ προσεκτικούς.

     Ἀγωνίσθηκε μέ σθένος ὁ Ἅγιος ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τῆς πονηρᾶς καὶ ἀποτρόπαιας δόξας, ποὺ τόσο πολὺ τάραξε τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ σώσει τοὺς χριστιανούς, ἀπὸ τὸ "μύσος" = τὸν μολυσμὸν τῆς αἱρέσεως, γιατί πολλοὶ παρασύρονταν στὴν ἀπώλεια καὶ στὴν καταστροφή.

     Γι᾽ αὐτὸ διίσταται τῆς κοινωνίας τῶν Μονοθελητῶν, διακόπτει τὴν κοινωνία, φεύγει καὶ ἑνώνεται μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους της Ἀφρικῆς, τοὺς ὁποίους καὶ στηρίζει στὴν Πίστιν.

     Στὴν Ἀφρική, ὅπου ἔρχεται εὑρίσκει καὶ τὸν ἄλλον μεγάλον φυγά, τὸν Ἅγιον Σωφρόνιον, ποὺ ἦταν ἀκόμη Μοναχός. Καὶ μαζὶ ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας.

     Γιατί ἔγινε φυγὰς καὶ ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, μήπως γιατί κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες;[70]

     Βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ὅτι δὲν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα, ὅπως τὰ παρουσίαζε στό παρελθόν ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου, ἀναλαμβάνοντας νά δικαιολογήσει τά ἀπαράδεκτα τῶν προστατῶν τῆς σύγχρονης ἀσεβείας, ἀλλὰ διαστρέβλωνε διαρκῶς καὶ τὰ γραφόμενά μας.   

     Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως ἀντιστάθηκαν οἱ Ἅγιοι, ἔγιναν φυγάδες ὡς ἀληθεῖς Μοναχοί.

     Διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελῆτες καὶ κατόρθωσαν νά συγκληθοῦν Τοπικὲς Σύνοδοι, τὸ 634 στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σωφρόνιο, ποὺ ἦταν ἤδη Πατριάρχης, τὸ 641 ἐπὶ πάπα Ἰωάννου Δ΄ στὴ Ρώμη, τὸ 646 στὴν Καρχηδόνα καὶ τὸ 649 πάλι στὴ Ρώμη μὲ τὸν Ἅγιο Μαρτίνο τὸν Μάρτυρα καὶ Ὁμολογητή, πρὸ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

     Οἱ Τοπικὲς αὐτὲς Σύνοδοι καταδίκασαν τὸν Μονοθελητισμό. Καὶ πρὶν ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς Συνόδους, ὅπως ἀποδείξαμε, οἱ Ἅγιοι δὲν ἔχουν καμμία κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς Μονοθελῆτες.

     Θὰ ἦταν ἐξάλλου παράλογο νὰ ἀγωνίζονται νὰ συγκληθοῦν Σύνοδοι καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται νὰ καταδικάσουν. Μὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι τοὺς δίωκαν, καὶ ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ ἔγιναν φυγάδες στὴν Αἴγυπτο!

     Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔτσι ἔχει ἡ ἱστορική ἀλήθεια, ἀνατρέπονται καί τὰ αἴολα ἐπιχειρήματα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ποὺ θέλαν τοὺς Ἁγίους κοινωνικοὺς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Μονοθελῆτες!

     Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ προσπάθεια, πάσῃ θυσίᾳ νὰ διαβάλουν τὴν ἀξιοπιστία αὐτῶν ποὺ τόλμησαν νὰ τούς ἐλέγξουν, παρουσιάζοντάς τους ὡς ψευδόμενους!...

     Λέγοντας ὅτι ἐκεῖνοι πού τούς ἔλεγχαν καί ἐξακολουθοῦν νά τούς ἐλέγχουν γιά τήν κοινωνία τους μέ τόν Οἰκουμενισμό κηρύσσουν τάχα κακοδοξίες καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεσιν! Ἀκόμη καὶ μὲ διαστροφὴ τοῦ βίου τῶν μεγάλων Ὁμολογητῶν Ἁγίων!...

     Ἔγραφαν ἐπίσης οἱ Γρηγοριάτες, θέλοντας νά παρουσιάσουν τίς σημερινές προδοσίες τῆς πίστεως ὡς κανονικά ἐγκλήματα καί ὄχι ὡς αἵρεση:

"Γιὰ ὅσους παρανομοῦν ἔναντι τῶν ἱερῶν κανόνων.

     Ἡ ἀντιμετώπιση αὐτῶν ποὺ παραβαίνουν (περισσότερο ἢ λιγότερο τούς ἱεροὺς κανόνες, χωρὶς νὰ θίγουν τὰ δόγματα, εἶναι τελείως διαφορετικὴ. Οἱ κανόνες ΙΓ΄, ΙΔ΄ καὶ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ συνόδου, (ἐπὶ ἁγίου Φωτίου), ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ὑπέπεσαν σὲ ὁποιοδήποτε "ἔγκλημα", πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἀλλὰ καὶ οἱ σποραδικές, ἀνεπίσημες καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως κακόδοξες δηλώσεις, συμφωνίες ἢ θεωρίες μεμονωμένων Οἰκουμενιστῶν δὲν συνιστοῦν σὲ καμμία περίπτωση ἐπίσιμη διακήρυξη αἱρέσεως."

     Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ παραβάσεις Ἱερῶν Κανόνων (κανονικά ἐγκλήματα) καὶ ἐμεῖς δὲν διαφωνοῦμε, τὸ ξεκαθαρίσαμε, ὅταν ἀναφέραμε τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου.

     Ὅταν γίνονται συνεχῶς οὐνιτικά συλλείτουργα ὄχι μόνον μέ τούς καταδικασμένους ἑτεροδόξους, Λατίνους, Μονοφυσίτες καί Προτεστάντες, ὅταν ὑπογράφονται κοινὲς δηλώσεις καί συμφωνίες μὲ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες ἀπό ὁλόκληρες τοπικές Ἐκκλησίες, ὅταν ἡ μυστηριακή διακοινωνία, κοινό Ποτήριο, κοινές ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες κάθε εἴδους, κοινοί γάμοι, βαπτίσεις καί κηδεῖες, μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἑτεροδόξους ἔχει γίνει καθημερινὴ πρακτική, ὅταν τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, μέ τό ὁποῖο κοινωνοῦν ὅλοι οἱ πεπτωκότες ὀρθόδοξοι Οἰκουμενιστές, ἔχει ἐπισήμως ἑνωθεῖ μέ τούς Μονοφυσίτες, ἀλλά γίνονται συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους, τότε τὸ κινδυνευόμενον καί τό μολυνόμενον εἶναι ἡ Πίστις στόν Χριστόν. Τότε φυσικά δὲν πρόκειται γιὰ κανονικά ἐγκλήματα, ὅπως αὐθαιρέτως τὰ χαρακτήριζε ἡ Ἱερά Μονή Γρηγορίου, ἀλλά πρόκειται γιά διδασκαλία καί ἔργα τῶν νεκροποιῶν αἱρέσεων, τῶν Λατίνων, τῶν Μονοφυσιτῶν καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

     Καί τήν κοινωνία τῶν σεσηπότων καί τῶν νεκροποιουμένων μελῶν ὀφείλουμε νά φεύγουμε, γιά νά σωθοῦμε πρώτα ἐμεῖς καί νά σώσουμε τήν ἐκκλησία ἀπό τό σχίσμα, τήν αἵρεση καί τόν ἐπερχόμενο γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πνευματικό θάνατο, μένοντες ἐμεῖς ὑγιεῖς καί ζῶντες, ἀναπνέοντες καί τρεφόμενοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα στά ἀμόλυντα ἀπό τήν αἵρεση θυσιαστήριά μας, μή σηπόμενοι καί συναποθνή-σκοντες ἀπό τήν κοινωνία μέ τά μεμολυσμένα, σεσηπότα καί θνήσκοντα μέλη, τούς αἱρετικούς πεπτωκότες ὀρθοδόξους.

     Ἐγκλήματα εἶναι οἱ προσωπικὲς ἁμαρτίες, (π.χ. ἠθικὲς πτώσεις, ἱεροσυλεῖες καί διοικητικές ἀτασθαλίες) τῶν ποιμένων, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι ἡ μυστηριακή καί συμπροσευχητική διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς καί ἡ ἀναγνώριση πανάρχαιων αἱρετικῶν ἀπὸ ὅλες σχεδὸν τὶς τοπικὲς ἐκκλησίες, ὅπως συνέβη μὲ τὰ κείμενα τοῦ Μπαλαμάντ καὶ τοῦ Σαμεπεζύ.

     Πρόκειται γιὰ ἐπίσημες συμφωνίες, ποὺ τὰ συμφωνηθέντα ἐφαρμόζονται ἔκτοτε στὴν πράξη μὲ τὴν καθημερινὴ διακοινωνία τῶν καλουμένων ἀκόμη "ὀρθοδόξων", ἀλλά αἱρετικῶν στήν ἀλήθεια Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, μετὰ τῶν Μονοφυσιτῶν τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν. 

11. Ὁ Οἰκουμενισμός

εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν καί τούς θεοφόρους Πατέρες

     Αἵρεση εἶναι "τὸ ἔν τινι παρεκκλίναι τῶν κειμένων ἡμῖν δογμάτων, περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως" κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον.[71]

     Ὁ κηρυσσόμενος Οἰκουμενισμὸς εἶναι μεγίστη αἵρεσις, ἐπειδή μέ τήν αἵρεση αὐτή ἀνατρέπεται ἡ Πίστις στὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.

      Αὐτὸ δὲν κήρυξαν μέ λόγους καί μέ ἔργα οἱ ἀποστάτες Ἀθηναγορας, Δημήτριος καὶ Βαρθολομαῖος ἐπανειλημμένως καί συστηματικά καὶ ὄχι σποραδικά, ὅπως συσκοτίζαν τὴν ἀλήθεια οἱ Γρηγοριάτες μέ παλαιότερα κείμενά τους;

     Κατὰ πόσον εἶναι σποραδικὲς καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς σημασίας οἱ ἐπίσημες δηλώσεις, τά οὐνιτικά συλλείτουργα καί οἱ πανθρησκειακές συμπροσευχές ὅλων τῶν πατριαρχικῶν, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται συνεχῶς τά τελευταῖα χρόνια ἀπότούςὈρθοδόξουςπούἀγωνίζονταικατάτῆςφοβερῆςἀθέουαἱρέσεωςτοῦΝεοημρολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦἀλλάκαίστόἡμέτερονπεριοδικόν, στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες". 

Τό οἰκουμενιστικό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ

καταδικασμένο ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον!

     Ὁ Ἀπελλής θέλησε νά εἰρηνεύσει καί νά ἑνώσει ὅλες τίς παραφυάδες τῆς αἱρέσεως τοῦ Μαρκίωνος ὑπό μίαν ἀρχήν καί ἐξουσίαν. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἄσκησε ὅλη του τήν ἐπιρροή, ἐρχόμενος σέ ἐπαφή μέ τούς ἐπικεφαλῆς τῶν διαφόρων ὁμάδων. Δέν ἄργησε ὅμως νά ἀντιληφθεῖ ὅτι ἦταν δύσκολο νά τούς πείσει νά ἐγκαταλείψουν τίς ἀστήρικτες δογματικές διδασκαλίες τους καί νά υἱοθετήσουν ἐκεῖνες τῶν ἄλλων. Σταμάτησε, λοιπόν, τίς ἄκαρπες δια-μεσολαβήσεις. Τό συμπέρασμά του ἦταν, ὅτι ἔπρεπε νά κτισθεῖ μία ἀνοχή τῆς ποικιλίας στήν "πίστη".

      Ξεκινῶντας ἀπό τήν ἰδέα αὐτή, διατύπωνε ἕνα ἄθεο ἑνωτικό δόγμα, πού ἀπό τό ὄνομά του ἀποκλήθηκε "τό ἄθεο δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ", μέ τό περιβόητο σύνθημα: "Δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ψιλοκοσκινίζουμε τά πράγματα, ὁ καθένας μπορεῖ νά ἐμμένει στήν πίστη του, ἐκεῖνοι πού ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο, ἐφ' ὅσον ἔχουν καλά ἔργα θά σωθοῦν." Ἤ πιό ἁπλά: "Δέν εἶναι καθόλου ἀπαραίτητο νά ἐξετάζουμε τίς μεταξύ μας διαφορές. Ὁ καθένας μπορεῖ νά διατηρεῖ τίς πεποιθήσεις του, διότι ὅλοι ὅσοι ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο καί ἔχουν καλά ἔργα, θά σωθοῦν."

     Θά ἦταν περιττό νά ποῦμε ὅτι τό δόγμα αὐτό τοῦ Ἀπελλῆ, πρωτο-διατυπώθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Μαρκίωνα, πού ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, μαθητής τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννη, ἀποκαλοῦσε "πρωτότοκο τοῦ Σατανᾶ", καί εἶναι παντελῶς ἀλλότριο γιά τούς Χριστιανούς.

     Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, βέβαια, ἀγαπᾶμε τούς ἑτερόδοξους καί λαχταρᾶμε γιά μιά πραγματική καί ἅγια ἕνωση μαζί τους -ὅταν συνέλθουν καί πιστεύσουν ὀρθόδοξα στόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγκαταλείποντας τίς αἱρετικές καί πεπλανημένες δοξασίες τους, καί τήν "παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ".[72]

     Τό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικάσθηκε στήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀλλά, ὅπως ὅλες οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις, ἐμφανίσθηκε καί πάλι μεταγενέστερα.

     Ἔτσι τό 384, ὁ Σύμμαχος, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγέτης τῆς Ρωμαϊκῆς Συγγλήτου, ἔγραψε στόν αὐτοκράτορα Μεγάλο Θεοδόσιο, κάνοντας ἔκκληση νά εἶναι ἀνεκτικός μέ τόυς εἰδωλολάτρες, διότι, καθώς ἔλεγε, ὑπάρχουν πολλοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν Θεό ...

     Ἐπίσης, τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Ἄραβας φιλόσοφος καί ἰατρός Ἀβερρόης, ἐκδηλώθηκε ὑπέρ μιᾶς ἑνώσεως Χριστιανῶν, Ἑβραίων, Μωαμεθανῶν καί εἰδωλολατρῶν, πρόταση πού συζητήθηκε μέ θέρμη στούς Δυτικούς σχολαστικούς κύκλους.

     Παραλλαγές τοῦ Ἀπελλιανισμοῦ ἐπανεμφανίσθηκαν στήν Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τό 1215. Τοῦτο προετοίμασε τό ἔδαφος γιά ἑνώσεις ἐπί βάσεως μή δογματικῆς, ὄχι μόνο μέ τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Νεστοριανούς. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κόπτης Πατριάρχης Μακάριος ἑνώθηκε μέ τούς Λατίνους, ὄχι μόνο δέν τόν ὑποχρέωσαν νά ἀποδεχθεῖ τό filioque,  ἀλλά καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά ἀπαλείψει ὁλόκληρη τήν φράση "τό ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον" (βλάσφημία καί αἵρεση φοβερή!), ἀρκεῖ μόνο νά ἀναγνώριζε τήν ἑξουσία τοῦ Πάπα...

     Ὅπως βλέπουμε στά πιό πάνω κείμενα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στίς ἡμέρες μας δικαιολογεῖ πέρα γιά πέρα τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς ψευδεπισκόπους πού τήν κηρύσσουν, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Ψευδεπισκόπους πού μαζί τους κοινωνεῖ σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα Ἐκκλησία πού ἔχει κλίνει γόνυ στόν Βάαλ!

     Εἶναι δυνατόν οἱ ψευδεπίσκοποι τοῦ ιε΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου νά εἶναι φορεῖς ἱερωσύνης καί θείων μυστηρίων;

     Τήν στιγμή μάλιστα πού ὁ Μέγας Ἱεράρχης Βασίλειος Καισαρείας μέ τόν 47ον Ἱερόν του Κανόνα οὔτε πρό κρίσεως τούς δέχεται καί τούς βαπτίζει ὡς ἀνιέρους;

     Αὐτοί πού ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἐφ' ὅσον μετανοοῦν, διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅτι πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὄχι ὅμως ἀκρίτως, ἀλλά νά δοκιμάζονται, ἐάν ἐπιδεικνύουν ἀληθινή μετάνοια καί ἐάν ἔχουν ὡς συμμαρτυρία τους τήν σπουδή γιά τήν σωτηρία τους (5ος Κανόνας).

     Γι' αὐτό ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν δέχεται οὔτε τούς Ἐγκρατίτες, οὔτε τούς Σακκοφόρους, οὔτε τούς Ἀποτακτίτες, ὅπως τούς Ναυατιανούςû γιατί γιά ἐκείνους ἐκφωνήθηκε κανόνας, ἄν καί διαφορετικός, γιά αὐτούς ὅμως ἐπικράτησε σιωπή. Αὐτούς, λοιπόν, ἐμεῖς τούς ἀναβαπτίζουμε, διδάσκει ὁ Ἅγιος, ἔστω καί ἐάν αὐτό ἀπαγορεύτηκε σέ σᾶς, ὁ ἀναβαπτισμός δηλαδή, ὅπως ἀκριβῶς ἰσχύουν τά ἴδια καί στήν Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, λόγῳ κάποιας οἰκονομίας, ἀλλά ὁ λόγος μας νά ἔχει ἰσχύν, ἐπειδή ἡ αἵρεσή τους εἶναι ἀποβλάστημα τῶν Μαρκιωνιστῶν, ἐπειδή βδελύσσονται τόν γάμον καί ἀπο-στρέφονται τόν οἶνον καί θεωροῦν τήν κτίση τοῦ Θεοῦ μολυσμένη, δέν τούς δεχόμεθα στήν Ἐκκλησία, ἐάν δέν βαπτισθοῦν στό βάπτισμά μας.

     Παρά τό γεγονός, λοιπόν, ὅτι δέν ἔχει προηγηθεῖ ἀπόφαση καί κανόνας ἤ καταδίκη γιά τούς αἱρετικούς αὐτούς (τούς Ναυατιανούς) ὁ Μέγας Ἱεράρχης δέν τούς δέχεται.

     Τούς θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί πρέπει νά βαπτισθοῦν καί ὁρίζει ὅτι πρέπει νά ἰσχύσει ὁ λόγος του. (47ος Κανόνας Μεγάλου Βασιλείου)[73].

     Οἱ Κανόνες τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν Οἰκουμενικόν κῦρος:

     Ἔχουν ἐπικυρωθεῖ ὁρισμένως ἀπό τόν β΄ τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀλλά καί ἀορίστως ἀπό τόν α΄ τῆς Δ΄ καί καί τόν α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου![74]

Ε΄. 12. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ

ὡς μέτρον ἐπιεικείας καί ὁδηγός φιλανθρωπίας γιά τήν διαφύλαξη τῆς κανονικῆς εὐταξίας τῆς Ἐκκλησίας.

     Ὡς ὀρθόδοξοι ἱερεῖς, ὡστόσο, ὀφείλουμε νά ἐναρμονίσουμε τήν διδασκαλία μας καί τήν ποιμαντική μας διακονία μέ τήν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων, ἀναφορικά μέ τό τί σημαίνει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀποδώσουμε ἀληθινή δικαιοσύνη στούς παρεκτρεπομένους καί νά ἐφαρμόσουμε μέ κάθε ἐπιείκεια τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί τούς ἱερούς κανόνες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ!  

     Διαπιστώνουμε, μελετῶντας τούς θεοφόρους Πατέρες μας, ὅτι ἀπέχει ὅσο ἡ δύση ἀπό τήν ἀνατολή τό ἀνθρώπινο περιεχόμενο πού δίνουμε ὡς ἐμπαθεῖς καί μή φωτισμένοι ἤ τοὔλάχιστον κεκαθαρμένοι ἀπό τά πάθη ἄνθρωποι στήν δικαιοσύνη, ἐνῶ αὐτή ὁρίζεται κατά τούς Πατέρες:

"ὡς ἡ τοῦ Θεοῦ περί τό γένος ἡμῶν ἐσχάτη φιλανθρωπία

καί ἀγαθότης... τό πᾶσιν ἀφθόνως τῶν ἀγαθῶν τῶν ἑαυτοῦ μεταδοῦναι καί ἡ τῆς μακαριότητος κοινωνία".

     Ὁ κόσμος ὡς τάξη καί ἁρμονία ἀποτελεῖ τήν δικαιοσύνη τῆς κτίσεως.  

     Ἀνάμεσα στήν δικαιοσύνη καί ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη - τάξη καί ἁρμονία τῆς δημιουργίας, ὑπάρχει μία πραγματική ἐσωτερική σχέση.

     Ἔτσι ἡ κατά τοῦ Θεοῦ ἐξέγερση ἤ ὕβρις τοῦ ἀνθρώπου, μή μπορῶντας νά θίξει τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ -πῶς εἶναι δυνατόν τό ἄπειρο νά πληγεῖ ἤ κατά ὁποιονδήποτε τρόπο νά θιγεῖ ἀπό τό πεπερασμένο;- πλήττει πραγματικά τήν εἰκόνα τῆς θείας δικαιοσύνης μέσα στήν κτίση, συντρίβει καί ἀποδιοργανώνει τήν εἰκονική ψυχο - σωματική συγκρότηση καί λειτουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν τάξη καί ἁρμονία τῆς κτίσεως!

     Γιαὐτό ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος μέσα στήν ἁμαρτία!

     Ἀποδιοργανώνεται!

     Ἀποσυντονίζεται!

     Ἀπορρυθμίζεται![75]

     Ὁ κόσμος γύρω του τόν συνθλίβει καί δέν μπορεῖ νά λυτρωθεῖ, "οὐκ ἔστιν ὁ ρυόμενος".

     Ἡψυχή του πνίγεται, κατά τόν ὅσιο Πέτρο τόν Δαμασκηνό τόν Ἱερομάρτυρα.[76]

     Μαζί του ἡ κτίση συσστενάζει καί συνοδύνει στεναγμοῖς ἀλαλήτοις, ἀποκαραδοκοῦσα τήν ἐλευθερίαν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ γιά νά συνελευθερωθεῖ κι αὐτή.

     Καθῆκον τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως εἶναι νά ὁδηγήσει μέ "μαεστρία" τόν ἀπελπισμένο καί ἀπογοητευμένο σήμερα ἄνθρωπο στή σωτηρία, στήν ἐπανένταξη στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τόν ὁδηγήσει στήν ἀλήθεια καί στήν πραγματική μετάνοια, χρησιμοποιῶντας τούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί τό Ἱερόν Πηδάλιόν της, ὄχι ὅμως γιά καταδίκη γιά τίς τυχόν παραβάσεις, ὅπως χρησιμοποιεῖται ὁ Ποινικός Κώδικας ἀπό τά κοσμικά δικαστήρια γιά τήν καταδίκη τῶν ἐγκληματιῶν ἀλλά γιά "φωτισμόν γνώσεως αἰωνίου" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον.

     "Καί τήν σωτηρίαν σας διά ταύτης (τῆς Βίβλου) πραγματευόμεναι (αἱ Ἐκκλησίαι)" καί κατ' ἐξοχήν οἱ ἱερεῖς πραγματευόμενοι, "εὐχαριστεῖτε διά παντός καί δοξάζετε τόν Θεόν, τόν διά τῆς χάρτιτός του πρόξενον γενόμενον τοῦ τοιούτου καλοῦ".[77]

     "Πῶς πάλιν, ἐρεῖς τό ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τό κάρφος ἀπό τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καί ἰδού ἡ δοκός ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; (Ματθ. ζ,΄ 4).

     "Ναί Κύριε βασιλεῦ, δώρησαί μοι τό ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα, καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου" (Εὐχή τοῦ Ὁσίου Εφραίμ τοῦ Σύρου).

     "Μάλιστα δέ σπούδαζε δι' ἀγάπην Χριστοῦ νά μή καταρᾶσαι καί νά ἀφορίζεις ἁπλῶς καί ὡς ἔτυχεû βαρβάρων γάρ τοῦτο καί ἀπαιδεύτων ἀνθρώπων ἴδιονû" διδάσκει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό Συμβουλευτικόν του Ἐγχειρίδιον.

     Προτρέποντας τούς πιστούς νά τηροῦν μέ ἀκρίβεια τούς ἱερούς Κανόνες, γνωρίζουμε, πόσο δύσκολο εἶναι αὐτό, ἐξαιτίας τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν. Γιαὐτό καί ὁ Ἅγιος σημειώνει ὅτι "δύω εἴδη κυβερνήσεως εὑρίσκονται ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳû καί τό μέν πρῶτον εἶδος ὀνομάζεται Ἀκρίβεια, τό δέ ἄλλο ὀνομάζεται Οἰκονομία καί συγκατάβασις"[78].

     Ὅπως καί ὁ Κύριος καί Θεός μας δέν δημιουργεῖ κόλαση καί δέν μᾶς ἀπειλεῖ, ἐκφοβίζοντάς μας μέ τήν αἰώνια τιμωρία ἀλλά μάλλον μᾶς παιδαγωγεῖ, ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς ὀφείλουμε νά ἐφαρμόζουμε τούς Ἱερούς κανόνες ὄχι τιμωρητικά καί ἐκδικητικά, ἀλλά μᾶλλον παιδαγωγικά, δεικνύοντας ἔλεος καί ἀγάπη, τήν ὁποία δεικνύει πάντοτε πρός ἡμᾶς ὁ Θεός!

     Ὀφείλουμε νά διακηρύξουμε πανταχοῦ τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, πού καί κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, ὁ Δαβίδ τόν ὁνόμασε δίκαιον, ἀλλά στά ἔργα μας φαίνεται μᾶλλον φιλάνθρωπος. Ἡ δικαιοσύνη Του ταυτίζεται μέ τήν ἐπιείκεια, τό ἄπειρο ἔλεος καί τήν φιλανθρωπία!

ΣΤ΄

13. Ἡ πλάνη περί δημιουργίας τῆς  κολάσεως

ἀπό τόν Θεόν 

α. Ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ κόλαση

     Στήν ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθεια ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μᾶς φανέρωσε τόν μοναδικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ζοῦμε καί νά βλέπουμε[79] τόν Θεό, νά μετέχουμε δηλ. τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του, χωρίς νά προσλαμβάνουμε τήν παρουσία του ὡς κόλαση, ὡς πῦρ καταναλῖσκον καί ὡς σκότος τό ἐξώτερον. Ἡ ζωή αὐτή ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ καί συνεχίζεται στήν αἰωνιότητα.

     Τό θεμέλιον τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων, εἶναι τό ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά δοῦν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, ἀλλά δέν θά μετάσχουν ὅλοι.

     Ὁ Κύριος, βέβαια, ὅλους τούς καλεῖ νά μετάσχουν τῆς Θείας δόξης, ἀλλά δέν ἀνταποκρίνονται ὅλοι καί στόν ἴδιο βαθμό. Ἄλλοι ἀνταποκρίνονται περισσότερο, ἄλλοι λιγότερο καί ἄλλοι καθόλου.      Δέν ἀποκαλύπτει, ὡστόσο, ὁ Θεός στόν καθένα τήν δόξα Του, γιατί δέν θέλει νά κολάσει τούς μή καταλλήλως προετοιμασμένους μέ τό βάπτισμα, καί στήν συνέχεια μέ τήν ἄσκηση καί τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καί τήν ἐν γένει μυστηριακή καί πνευματική ζωή καί τήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν.

     Ἀκόμη καί αὐτός ὁ Μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ μας, τυφλώνεται, ὅταν τοῦ παρουσιάζεται ὁ Κύριος στόν δρόμο γιά τήν Δαμασκό, πρό τοῦ βαπτίσματός του.     Ἀκόμη καί οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐκπλήσσονται ὅτι μποροῦν ἀκόμη νά ζοῦν παρ' ὅ,τι εἶδαν τόν Θεό.

     Ὁ δέ ἰσραηλιτικός λαός παρακαλεῖ τόν Μωϋσή νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό νά σταματήσει νά δείχνει τήν δόξα Του, τήν ὁποία δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν πλέον.[80]

     Ἔτσι καί ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία προστατεύει τά τέκνα της ἀπό τήν κολαστική-καυστική ἐνέργεια τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν ἐπιβάλλει στέρηση τῆς Θείας Μεταλήψεως μέ τούς πνευματικούς πατέρες γιά συγκεκριμένους λόγους, τηρῶντας τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας[81].

    

     Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ὅτι ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση δέν ὑπάρχουν ἐξ ἐπόψεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐξ ἐπόψεως τοῦ ἀνθρώπου.

     Ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση ὑπάρχουν σάν δύο τρόποι ζωῆς, ἀλλά δέν εἶναι ὁ Θεός πού τούς δημιούργησε.

     Στούς Ἁγίους Πατέρες γίνεται σαφές ὅτι δέν ὑπάρχουν δύο τόποι, ἀλλά:

     -ὁ Ἰδιος ὁ Θεός εἶναι Παράδεισος γιά τούς Ἁγίους καί

     -ὁ Ἰδιος ὁ Θεός εἶναι Κόλαση γιά τούς ἁμαρτωλούς.

     Οἱ Λατῖνοι, ἀκολούθησαν τόν Αὐγουστῖνο, καί γιαὐτό πίστευαν ὅτι οἱ κολαζόμενοι δέν θά βλέπουν τόν Θεό, καί κατά συνέπεια ἦσαν ἀναγκασμένοι νά θεωρήσουν τό πῦρ τῆς Κολάσεως ὡς κτιστό!

     Ἔτσι ὁ Δάντης δημιουργεῖ τόν κόσμο τριόροφο!

     -Κάτω ἡ μεταβλητή Κόλαση γιά τούς κολαζόμενους καί τούς καθαριζόμενους (!),

     -στή μέση ἡ μεταβλητή γῆ γιά νά δοκιμάζονται οἱ ἄνθρωποι,

     -καί πάνω ὁ Παράδεισος, ὁ ἀμετάβλητος οὐρανός γιά τούς μακάριους!

     Αὐτή ἡ ἄποψη θεμελιώνει τήν πλάνη τῶν Παπικῶν περί καθαρτηρίου πυρός.[82]

Σίγουρο εἶναι ὅτι κατά τούς Ἕλληνες Θεοφόρους Πατέρες ἡ ὓπαρξη τῆς Κολάσεως δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν Θεϊκή ἀπόφαση.

Ἡ κόλαση δημιουργεῖται ἀπό τά ἲδια τά δημιουργήματα. Εἶναι ἀνθρώπινο δημιούργημα, ἒξω τρόπον τινά, ἀπό "τήν τάξη τῆς δημιουργίας". [83]

Ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση ὑπάρχουν μέ τήν μορφή ἀσθένειας καί θεραπείας καί ὄχι μέ τήν μορφή τῆς ἀπειλῆς καί τῆς τιμωρίας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ.

Οἱ θεραπευμένοι καί κεκαθαρμένοι βιώνουν τήν φωτιστική ἐνέργεια τῆς Θείας Χάριτος, ἐνῶ οἱ ἀθεράπευτοι καί ἀσθενεῖς τήν καυστική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μεγάλος νηπτικός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος διδάσκει ὅτι:

-Παράδεισος εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐννοοῦμε τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ὑπάρχει ἡ τρυφή πάντων τῶν μακαρισμῶν.[84]

Ἀλλά ἀναφερόμενος στήν Κόλαση λέγει σχεδόν τά ἴδια πράγματα, ὅτι δηλ. καί    -ἡ Κόλαση εἶναι ἡ μάστιγα τῆς ἀγάπης.

Γράφει: " Ἐγώ δέ λέγω, ὅτι οἱ τῇ γεέννη κολαζόμενοι, τῇ μάστιγι τῆς ἀγάπης μαστίζονται. Καί τί πικρόν καί σφοδρόν τό τῆς ἀγάπης κολαστήριον ".[85] 

Διδάσκει ὁ Ἅγιος:

"'Ενεργεῖ δέ ἡ ἀγάπη ἐν τῇ δυνάμει αὐτῆς κατά διπλοῦν τρόπον,

-τούς μέν ἁμαρτωλούς κολάζουσα, ὡς καί ἐνταῦθα συμβαίνει πρός φίλον ἀπό φίλου,

-τούς δέ τετηρηκότας τά δέοντα, εὐφραίνουσα ἐν αὐτῇ"[86] 

Ἑπομένως, ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἴδια ἐνέργεια θά ἐπιπίπτει σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά θά ἐνεργεῖ διαφορετικά.    Ὁ Κύριος εἶπε στόν Μωϋσή:

" Ἐλεήσω ὅν ἄν ἐλεῶ, καί οἰκτειρήσω ὅν ἄν οἰκτείρω". (Ἔξ. λγ,΄19). Καί τό στόμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἑρμηνεύει: "ἄρα, οὖν,

ὅν θέλει ἐλεεῖ, 

ὅν δέ θέλει σκληρύνει"

 (Ρωμ. θ΄, 18).

Ὑπάρχει δηλ. προσωποληψία στόν Θεό; Τόν ἕναν τόν ἐλεεῖ καί τόν ἄλλον τόν σκληρύνει;

Αὐτό, σαφῶς, συνδέεται μέ τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι μέ τήν τήν φύση καί τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

Τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας:

"Καθώς ὁ ἥλιος τό μέν κερί ἀπαλύνει, τόν δέ πηλό σκληρύνει, ὄχι καθ' ἑαυτόν, ἀλλά λόγῳ τῆς διαφορετικῆς ὕλης τοῦ κεριοῦ καί τοῦ πηλοῦ. Ἔτσι καί ὁ Θεός τήν πήλινη καρδιά τοῦ Φαραώ τήν σκλήρυνε".[87] 

Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅταν ἑρμηνεύει τό ψαλμικό χωρίο "φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός", λέγει ὅτι αὐτό τό θαῦμα πραγματοποιεῖται στούς τρεῖς Παῖδες στήν κάμινο τοῦ πυρός.

Ἡ φωτιά στήν περίπτωση αὐτή διακόπηκε στά δύο, καί γιαὐτό "ἐνεπύριζε τούς κύκλῳ πάντας", ἐνῶ "πνεῦμα ἐδέξατο ἐν ἑαυτῇ, ἡδίστην ἀναπνοήν καί ἀνάψυξιν, ὥσπερ ἐν σκιᾷ τινι φυτῶν, ἐν εἰρηνικῇ καταστάσει παρεχομένη τοῖς παισίν".

Ταυτόχρονα, λοιπόν,

ἡ φοβερή αὐτή φωτιά κατέκαιε τούς ἔξω ἀπό αὐτήν

καί τούς τρεῖς παῖδες δρόσιζε, σάν νά βρίσκονταν κάτω ἀπό τήν σκιά ἑνός δένδρου.

Στήν συνέχεια τονίζει ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας ὅτι τό πῦρ πού ἑτοιμάσθηκε ἀπό τόν διάβολο καί τούς ἀγγέλους του[88] "διακόπτεται τῇ φωνῇ τοῦ Κυρίου".

Τό πῦρ ἔχει δύο δυνάμεις:

τήν καυστική καί

τήν φωτιστική

δύναμη καί ἐνέργεια καί γιά τόν λόγο αὐτό

καί καίει

καί φωτίζει.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο

-οἱ ἄξιοι τῆς φωτιᾶς θά αἰσθανθοῦν τήν καυστική ἰδιότητά   της

-καί οἱ ἄξιοι τοῦ φωτισμοῦ θά αἰσθανθοῦν τήν φωτιστική     ἰδιότητα τοῦ πυρός.

Γιαὐτό ὁλοκληρώνει μέ σαφήνεια: "Φωνή οὖν Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός καί μερίζοντος,

ὡς ἀλαμπές μέν εἶναι τό πῦρ τῆς κολάσεως,

ἄκαυστον δέ τό φῶς τῆς ἀναπαύσεως ἀπομεῖναι".[89] 

Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον ἡ ἐπιφάνεια τοῦ Θεοῦ θά εἶναι:

"φῶς τοῖς κεκαθαρμένοις τήν διάνοιαν",

κατά τήν ἀναλογίαν τῆς καθαρότητος,

αὐτό εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ,

καί σκότος "τοῖς τυφλώττουσι τό ἡγεμονικόν",

πού εἶναι ἡ κόλαση

"κατά τήν ἀναλογίαν τῆς ἐντεῦθεν ἀμβλυωπίας".

Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι φῶς γι'αὐτούς πού καθάρισαν τό νοῦ τους, καί μάλιστα κατά τόν βαθμό τῆς καθάρσεως, καί σκότος γι' αὐτούς πού εἶναι τυφλοί στόν νοῦ, δηλ. γι' αὐτούς πού δέν φωτίσθηκαν ἀπό τήν ζωή αὐτή καί δέν ἔφθασαν στόν φωτισμό καί στήν θέωση.

Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τίς αἰσθητές πραγματικότητες. Ὁ ἕνας καί ὁ αὐτός ἥλιος "φωτίζει μέν τήν ὑγιαίνουσαν ὄψιν, ἀμαυροῖ δέ τήν ἀσθενοῦσαν".

Ὁπότε, δέν εὐθύνεται ὁ ἥλιος ἀλλά ἡ κατάσταση τοῦ ὀφθαλμοῦ. Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἀναλογικά θά γίνει καί κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας:

Ἕνας εἶναι ὁ Χριστος "ἀλλ' (οὗτος κεῖται) 

εἰς πτῶσιν μέν τοῖς ἀπίστοις,  

ἀνάστασιν δέ τοῖς πιστεύουσιν".[90] 

Ὁ Ἴδιος καί ὁ Αὐτός Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκόμη καί τώρα, πολύ περισσότερο τότε,

"καί φοβερός τοῖς οὐκ ἀξίοις διά τήν φύσιν,

καί χωρητός διά φιλανθρωπίαν τοῖς οὕτως ηὐτρεπισμένοις".[91]

Γιαὐτό δέν ἀξιώνονται ὅλοι νά βρίσκονται στήν ἴδια τάξη καί στάση, ἀλλ' ὁ μέν εἶναι ἄξιος γιά τήν μία, ὁ ἄλλος γιά τήν ἄλλη, "πρός μέτρον, οἶμαι, τῆς ἑαυτοῦ καθάρσεως".[92] Ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς καί τοῦ νοῦ, ὁ ἄνθρωπος θά γεύεται τῆς μιᾶς καί τῆς αὐτῆς ἀκτίστοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ διαφοροτρόπως.

Καί γιά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός εἶναι Παράδεισος καί Κόλαση γιά τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὁ καθένας προσλαμβάνει τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα μέ τήν ψυχική του κατάσταση. Αὐτό φαίνεται καθαρά ὅταν ὁ Ἅγιος δοξολογεῖ τήν Ἁγία Τριάδα λέγοντας: "Ὦ Τριάς, ἧς ἐγώ κατηξιώθην, καί λάτρης εἶναι, καί κήρυξ ἐκ πλείονος ἀνυπόκριτος! Ὦ Τριάς ἡ πᾶσί ποτε γνωσθησομένη,

τοῖς μέν τῇ ἐλλάμψει,

τοῖς δέ τῇ κολάσει"[93] 

Ὁ Ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι καί ἔλλαμψη καί κόλαση γιά τούς ἀνθρώπους. Ὁ λόγος τοῦ ἁγίου εἶναι ξεκάθαρος καί ἀποκαλυπτικός.

Στήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου περί Χριστοῦ,

"οὗτος βαπτίσει ὑμᾶς ἐν πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί", λέγει ὅτι θέλει νά φανερώσει αὐτήν τήν ἀλήθεια, ὅτι δηλ. οἱ ἄνθρωποι θά δεχθοῦν ἀνάλογα

ἤ τήν κολαστική

ἤ τήν φωτιστική

ἰδιότητα τῆς Χάριτος.

Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος: "Οὗτος", φησί, "βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καί πυρί",

 "τῷ φωτιστικῷ δηλονότι

 καί κολαστικῷ,

κατ' ἀξίαν ἑκάστου τῆς ἑαυτοῦ διαθέσεως κομιζομένου τό κατάλληλον".[94] 

Ὅλη ἡ κτίση μετέχει κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως κατά τόν ἴδιον τρόπον καί στόν ἴδιο βαθμό. Διαφορετική εἶναι ἡ μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς Ἁγίους ἀπό τήν  ἄλλη κτίση.

Διδάσκει ὁ Θεοφόρος Πατήρ:

"Εἰ δ' ἕν ὄν τοῖς πᾶσι μεθεκτόν, οὐχ ἑνιαίως, ἀλλά διαφόρως μετέχεται..., εἰ καί μετέχει πάντα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τῆς τῶν ἁγίων μεθέξεως πολλήν καί μεγίστην ὁρῶμεν τήν διαφοράν".

Ὅταν λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ πρέπει νά γνωρίζουμε, ποιά εἶναι ἡ ἀντίληψη τῶν Πατέρων γιά τόν Θεό. Διαφορετικά ἐκλαμβάνουν τόν Θεόν οἱ Λατῖνοι μετά τόν Αὐγουστῖνον καί διαφορετικά οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Καί ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου προκύπτουν διαφορές ἀντιλήψεων περί ἀνθρωπίνου προορισμοῦ, πτώσεως καί σωτηρίας.[95]

Κατά τούς Ἕλληνες Πατέρες δίκαιος στήν γλῶσσα τῆς Ἁγίας Γραφῆς σημαίνει καλός καί στοργικός.

Ὅταν μιλᾶμε γιά τούς δίκαιους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἦταν καλοί κριτές ἀλλά ὅτι ἦταν καλοί καί φιλόθεοι.

Ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος δέν ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι καλός κριτής, πού γνωρίζει νά τιμωρεῖ τούς ἀνθρώπους δίκαια, ἀνάλογα μέ τήν βαρύτητα τῶν ἐγκλημάτων τους, ἀλλά ἀντίθετα, ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι καλός καί στοργικός, συγχωρεῖ ὅλες τίς ἀνομίες καί παρακοές μας καί ἐπιθυμεῖ μέ κάθε μέσο νά μᾶς σώσει καί ποτέ δέν ἀνταποδίδει κακό ἀντί κακοῦ.

Στόν πρῶτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας ὑπάρχει ἡ ἑξῆς θαυμάσια ἐξήγηση τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου περί τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ:

"Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί ἀπαθής καί ἀμετάβλητος. Ἄν δέ κανείς αὐτό τό θεωρεῖ εὔλογο καί ἀληθές, ἀλλ' ἀπορεῖ πῶς ὁ Θεός χαίρεται μέν γιά τούς ἀγαθούς ἐνῶ ἀποστρέφεται τούς κακούς καί πῶς ὀργίζεται ἐναντίον ἐκείνων πού ἁμαρτάνουν, ἐνῶ γίνεται ἱλεως σέ κείνους πού τόν ὑπηρετοῦν καί τόν λατρεύουν, πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ Θεός οὔτε χαίρεται οὔτε ὀργίζεται, γιατί ἡ λύπη καί ἡ χαρά εἶναι πάθη. Οὔτε μέ δῶρα θεραπεύεται, γιατί αὐτό θά σήμαινε ὅτι ἡττᾶται μέ τήν ἡδονή. Δέν πρέπει νά κρίνουμε τόν Θεό μέ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἐκεῖνος εἶναι ἀγαθός καί ὠφελεῖ μόνον, ποτέ δέν βλάπτει, παραμένει πάντα ἀπαθής. Ἐνῶ ἐμεῖς, ἐφ' ὅσον παραμένουμε ἀγαθοί ὁμοιάζοντες τοῦ Θεοῦ, ἑνωνόμαστε μαζί Του· καί ὅταν γινόμαστε κακοί, χωριζόμαστε ἀπό τόν Θεό, σάν ἀνόμοιοί Του. Ὅταν ζοῦμε μέ ἀρετή ἀκολουθοῦμε τόν Θεό, ἐνῶ ὅταν γινόμαστε κακοί -(μόνοι μας ἐμεῖς)- τόν κάνουμε ἐχθρόν μας· καί βέβαια δέν ὀργίζεται -(στήν πραγματικότητα ἐμεῖς τόν βλέπουμε ὀργιζόμενο)- χωρίς λόγο, γιατί τά ἁμαρτήματα δέν ἀφήνουν τόν Θεό νά μᾶς φωτίζει ἐσωτερικά, ἀλλά μᾶς ἑνώνουν μέ τούς τιμωρούς δαίμονες. Ἄν δέ μέ προσευχές καί ἐλεημοσύνες κερδίζουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, δέν σημαίνει ὅτι ἐξευμενίζουμε τόν Θεό, ἀλλά ὅτι μέ τά καλά μας ἔργα καί τήν ἐπιστροφή μας σ' Αὐτόν γιατρεύουμε τήν κακία μας καί ἀπολαμβάνουμε πάλι τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. Ὥστε τό νά λέμε ὅτι ὁ Θεός ἀποστρέφεται τούς κακούς εἶναι σάν νά λέμε ὅτι ὁ ἥλιος κρύβει τό φῶς του ἀπό τούς τυφλούς."[96] 

Ὅταν ὁ Θεῖος Ἀπόστολος λέγει "εἰ γάρ ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ", δέν πρέπει νά νομίσουμε ὅτι πρό τῆς σταυρικῆς θυσίας ὁ Θεός κρατοῦσε ἐχθρική στάση πρός τόν κόσμο.

 "Οὐκ ἐκεῖνος (ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ' ἡμεῖς· Θεός γάρ οὐδέποτε ἐχθραίνει".[97] Ὁ σταυρός προϋποθέτει ὄχι τήν ἔχθρα ἀλλά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. "Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον..."[98] Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν κόσμον πρό τῆς σταυρικῆς του θυσίας καί μετά τήν σταύρωση εἶναι ἡ αὐτή. "Καθώς ἠγάπησέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ ἠγάπησα ὑμᾶς".[99]

β. Οὔτε τόν θάνατον

δημιούργησεν ὁ Θεός

     Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Ἔφεσο (431) κατεδίκασαν τόν Πελαγιανισμό καί τόνισαν τό ἀφύσικο τοῦ θανάτου καί τήν ἀπόλυτη γιά τήν σωτηρία ἀναγκαιότητα τῆς θείας Χάριτος.

Οἱ Λατῖνοι τῆς ἐσκοτισμένης Δύσεως καί οἱ ἐκφραγκευμένοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων διδάσκουν ἀδικαιολογήτως μετά τοῦ Αὐγουστίνου ὃτι ἡ μετάδοση τῆς ἐνοχῆς τοῦ Ἀδάμ σέ ὃλη τήν ἀνθρωπότητα δύναται νά θεωρεῖται ὡς προπατορικόν ἁμάρτημα. Οἱ ἐσκοτισμένοι καί ἐκπεσόντες τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας οὐδόλως ὑποψιάζονται ὃτι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος δέν εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Συκοφαντοῦν τόν Θεόν οἱ Λατῖνοι καί βλασφημοῦν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἃγιον, ὃταν δογματίζουν αἱρετικῶς στήν Σύνοδο τοῦ Τριδέντου τό 1546 καί στόν πρῶτο Κανόνα της ὃτι "ὃποιος δέν ὁμολογήσει ὃτι ὁ πρῶτος ἂνθρωπος, ὁ Ἀδάμ ... ἐπέφερε μέ τήν παράβασή του τήν ὀργή καί τήν ἀγανάκτηση τοῦ Θεοῦ(!), καί γιαὐτό τό λόγο τόν θάνατο, μέ τόν ὁποῖο προηγουμένως τόν ἀπείλησε ὁ Θεός, νά εἶναι ἀναθεματισμένος"!

Ὁ Θεοφώτιστος ὃμως Μέγας Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κατήσχυνε μέ τήν διδασκαλία του τούς ἐσκοτισμένους Λατίνους, δίδαξε ὀρθοδόξως ὃτι "ἡ μέν τοῦ κατά ψυχήν θανάτου ἀπόφασις, ἣν εἰς ἒργον ἢγαγεν ἡμᾶς ἡ παράβασις κατά δικαιοσύνην τοῦ κτίσαντος, ἐγκαταλιπόντας γάρ κατέλιπεν ὡς αὐτοβούλως γεγονότας μή βιασάμενος. Ἡ μέν οὖν ἀπόφασις ἐκείνη προαναπεφώνηται παρά τοῦ Θεοῦ φιλανθρώπως, καθ' ἃς αἰτίας εἰρήκαμεν. Ἀνέσχε δέ καί ὑπερέθετο τήν ἀπόφασιν τοῦ κατά σῶμα θανάτου πρότερον, καί ἡνίκα ταύτην ἐξήνεγκε βάθει σοφίας καί φιλανθρωπίας ὑπερβολῇ πρός τό μέλλον τήν εἰς ἒργον ἒκβασιν ταύτην ἐταμιεύσατο, μή πρός τόν Ἀδάμ εἰπών: ἐπιστράφηθι ὃθεν ἐλήφθης, ἀλλά γῆ εἶ, καί εἰς γῆν ὑποστρέψεις. Ἒνι δέ τοῖς συνετῶς ἀκούουσι καί τῶν τοιούτων λόγων ἰδεῖν, ὣς ὁ Θεός, οὐ ψυχῆς οὐδέ σώματος ἐποίησε θάνατον.

   Οὒτε γάρ πρότερον εἶπε προτάσσων, θάνετε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε, ἀλλ' ἀποθανεῖσθε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε. Οὒτε νῦν, εἰς γῆν ἐπίστρεψον εἶπε, ἀλλ' ὑποστρέψεις, προαναγγέλων καί ἐφιείς καί μή κωλύων σύν δίκῃ τό ἐκβησόμενον".[100]

   Ἒτσι καί ὁ Μέγας Βασίλειος διδάσκει:

    " Ὃσον γάρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τόσον προσήγγιζε τῷ θανάτῳ. Ζωή γάρ ὁ Θεός, στέρησις δέ τῆς ζωῆς θάνατος. Ὣστε ἑαυτῷ τόν θάνατον ὁ Ἀδάμ διά τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε, κατά τό γεγραμμένον, ὃτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται. Οὓτως οὐχί Θεός ἒκτισε θάνατον[101], ἀλλ' ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα. Οὐ μήν οὐδέ ἐκώλυε τήν διάλυσιν διά τάς προειρημένας αἰτίας, ἳνα μή ἀθάνατον ἡμῖν τήν ἀρρωστίαν διατηρήσῃ[102].

   Ὁ δέ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει:

   "Οἱ δέ ἂνθρωποι ἀποστραφέντες τά αἰώνια καί συμβουλίᾳ τοῦ διαβόλου εἰς τά τῆς φθορᾶς ἐπιστραφέντες, ἑαυτοῖς αἲτιοι τῆς ἐν τῷ θανάτῳ φθορᾶς γεγόνασι". [103]

   Οὒτε βεβαίως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει πουθενά ὃτι ὁ θάνατος εἶναι ἐκ Θεοῦ τιμωρία ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ, ἐπιτρέπει ὃμως στόν ἂνθρωπο, ἐάν τό θελήσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπ' Αὐτόν καί ἒτσι νά στερηθεῖ τήν ζωή.

   Ἀπό τά ἀναφερθέντα χωρία συνάγεται ὃτι, κατά τούς  Ἓλληνες Πατέρες, ὁ Θεός ἐπέτρεψε τήν διά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς "τιμωρία" καί ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου ἓνεκα εὐσπλαχνίας, γιά νά μή γίνει τό κακόν ἀθάνατον, καί μέ τήν θέα καί μελέτη τοῦ θανάτου νά ἐννοήσει ὁ ἂνθρωπος τήν ἀσθένειάν του καί τήν ἐξάρτησή του ἀπό τόν Θεόν, γιά τήν σωτηρία του καί ἒτσι νά ταπεινωθεῖ καί νά μετανοήσει καί μέσα ἀπό δοκιμασίες καί πειρασμούς νά τελειοποιηθεῖ.

    Ἒτσι, λοιπόν, ὁ Θεός δέν ἐπέβαλε τόν θάνατο, τήν φθορά καί τίς ἀσθένειες ἓνεκα κάποιας προσβολῆς τῆς Θείας φύσεως, ὃπως διδάσκουν οἱ Λατῖνοι, ἀλλά τά ἐπέτρεψε, ἓνεκα τῆς εὐσπλαχνίας Του, μέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν θέωση τῶν ἀνθρώπων.[104]

   Ὁ σωματικός θάνατος δέν ἐπικράτησε ἀμέσως μετά τήν παράβαση. Τοὒναντίον, κατά τήν Ἁγία Γραφή, οἱ πρωτόπλαστοι ἒζησαν πολλά χρόνια μετά τήν παρακοή.[105]

   Πρῶτα "ἡ ἁμαρτία δι' ἑνός ἀνθρώπου εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας" ὁ πνευματικός θάνατος, (στέρηση τῆς Θείας Χάριτος), καί μετά ἀπό χρονικό διάστημα καί ὁ σωματικός.

   Ὁ ἀπολογητής Θεόφιλος Ἀντιοχείας γράφει γιά τούς πρωτοπλάστους μετά τήν παρακοή:

   " Ὁπότε οὖν ἐθεάσατο ὁ σατανᾶς οὐ μόνον τόν Ἀδάμ καί τήν γυναῖκα αὐτοῦ ζῶντας, ἀλλά καί τέκνα πεποιηκότας, ἐφ' ὧν οὐκ ἴσχυσεν θανατῶσαι αὐτούς φθόνῳ φερόμενος, ἡνίκα ἑώρα τόν Ἂβελ εὐαρεστοῦντα τῷ Θεῷ, ἐνεργήσας εἰς τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν καλούμενον Κάϊν ἐποίησεν ἀποκτεῖναι τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν Ἂβελ. Καί οὓτως ἀρχή θανάτου ἐγένετο εἰς τόνδε τόν κόσμον ὁδοιπορεῖν ἓως τοῦ δεῦρο ἐπί πᾶν γένος ἀνθρώπων".[106]

   Ὁ σατανᾶς θά ἢθελε πολύ νά θανατώσει διά μιᾶς ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά δέν μπορεῖ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Αὐτός πού ζωοποιεῖ τά πάντα. Τόν θάνατο ὁ διάβολος τόν ἐπιφέρει ἐμμέσως μόνον, μέ τήν ἁμαρτία καί μέ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Ἡ ἁμαρτία φέρνει τόν θάνατο.

   " Ὁ μέν κατ' εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γεγονός χωρισθέντος ἀπ' αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τοῦ δυνατωτέρου, (δηλ. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), θνητός γίνεται" κατά τόν Τατιανόν.[107]

   Ὁ κύριος κατά τῶν αἱρέσεων πολέμιος καί πρόεδρος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας περί τῆς διαδόσεως τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος στούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ διδάσκει τά ἑξῆς:

   " Ἀλλ' εἴποι τις ἄν, ναί παρώλισθεν ὁ Ἀδάμ, καί τῆς θείας ἀλογήσας ἐντολῆς φθορᾷ καί θανάτῳ κατεδικάζετο· εἶτα πῶς ἁμαρτωλοί δι' αὐτόν κατεστάθησαν οἱ πολλοί; Τί πρός ἡμᾶς τά ἐκείνου πταίσματα; πῶς δέ ὅλως οἱ μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα σύν αὐτῷ, καίτοι Θεοῦ λέγοντος:

   -οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπέρ τέκνων,

   - οὔτε τέκνα ὑπέρ πατέρων,

ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται; Οὐκοῦν ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται."

     Κηρύσσει συμπερασματικά ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας:

     "Ἄφρων οὖν ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ καί φρονήσεως, ὁ λέγων, οὐκ ἔστι Θεός. Παραπλήσιος δέ τούτῳ, καί οὐδέν κατά τήν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καί ὁ λέγων τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι τόν Θεόν."... "Πάλιν δέ τά ἐν Ἅδου κακά οὐ Θεόν ἔχει τόν αἴτιον,  ἀλλ' ἡμᾶς αὐτούς."[108]

Ζ΄. 14. Συμπεράσματα

     Ὅποιος ἀκολουθεῖ τήν αἵρεση δέν ἔχει τήν δυνατότητα τῆς ἐν Χριστῷ τελειώσεως καί σωτηρίας ἐφ' ὅσον "τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως" (ΞΘ΄ τῆς Καρθαγένης) ἤ "ἐκ τῆς τοῦ Κυριακοῦ σώματος ἑνώσεως ἀνησυχάστῳ διχονοίᾳ" ἀποσχίζεται (ΞΣΤ΄ τῆς Καρθαγένης), γιά νά μεταβεῖ ἐκεῖ "ὅπου  ἐκκλησία οὐκ ἔστιν" (Κανών Καρχηδόνος), "τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ". Οἱ αἱρετικοί ὑπάρχουν "πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐκβεβλημένοι καί ἀνενέργητοι" (α΄τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς), τελοῦντες ὑπό τήν κυριαρχίαν τοῦ διαβόλουû "δώσει αὐτοῖς ὁ Θεός μετάνοιαν πρός τό ἐπιγνῶναι τήν ἀλήθειαν, καί ἵνα ἀνασφήλωσιν οἱ ἐκ τῶν τοῦ διαβόλου βρόχων αἰχμαλωτισθέντες αὐτῷ εἰς τῷ αὐτοῦ θέλημα" (ΞΣΤ΄ Καρθαγένης).

     Ἡ αὐστηρή αὐτή στάση τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι συνέπεια τῆς Ἐκκλησιολογίας τους. Ἐφ' ὅσον μία μόνον Ἐκκλησία ὑπάρχει, (ἕν σῶμα μόνον ἀντιστοιχεῖ εἰς μίαν κεφαλήν), εἶναι φυσικό, ὅτι οἱ ἀποκόπτοντες ἑαυτούς διά τῆς αἱρέσεως ἤ τοῦ σχίσματος ἀπό τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, παύουν νά εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔχουν τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ "οἶκος αὐτῶν ἀφίεται ἔρημος" καί ἐκπίπτει εἰς "ἐκκλησίαν πονηρευομένων" (Νικηφόρου Ὁμολογητοῦ ἐπιστολή γ΄).

     Γιαὐτό τό λόγο καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν θεωροῦνται ὡς ἄκυρα, ἐπειδή ἀκριβῶς οἱ αἱρετικοί στεροῦνται τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

     Στούς αἱρετικούς δέν ὑφίσταται κἄν ἀληθές βάπτισμα ἤ χρίσμα ("ἀσφαλῶς κρατοῦμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι ἔξω τῆς καθολικῆς ἐκκλησίαςû ἑνός ὄντος βαπτίσματος, καί ἐν μόνῃ τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ ὑπάρχοντοςû ... ὅθεν οὐ δύναται χρίσμα τοῖς αἱρετικοῖς εἶναι").

     Ὁ λόγος εἶναι προφανήςû

     "παρά δέ τοῖς αἱρετικοῖς, ὅπου ἐκκλησία οὐκ ἔστιν, ἀδύνατον ἁμαρτημάτων ἄφεσιν λαβεῖν" καί

     "οὐ γάρ δύναται ἐν μέρει ὑπερισχύεινû εἰ ἠδυνήθη βαπτίσαι, ἴσχυσε καί Ἅγιον Πνεῦμα δοῦναιû εἰ οὐκ ἠδυνήθη, ὅτι ἔξω ὤν, Πνεῦμα ἅγιον οὐκ ἔχει, οὐ δύναται τόν ἐρχόμενον βαπτίσαι, ἐνός ὄντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί μιᾶς ἐκκλησίας ὑπό Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ἐπάνω Πέτρου τοῦ Ἀποστόλου ἀρχῆθεν λέγοντος, τῆς ἑνότητος τεθεμελιωμένηςû καί διά τοῦτο τά ὑπ' αὐτῶν γινόμενα ψευδῆ καί κενά ὑπάρχοντα, πάντα ἐστίν ἀδόκιμα" (Κανών Καρχηδόνος).

     Αὐτός ὁ Κανών δέν ἀποτελεῖ κάτι τό καινοφανές στήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπήχηση τῆς ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀποστόλου Παύλουû "ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιŽ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶνû εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα" (Ἐφ. δ΄4-5).

     Κάθε ἄλλη θεώρηση τῶν αἱρέσεων θά ἀνέτρεπε τήν ἐκκλησιολογική αὐτή βάση τοῦ παμμεγίστου Ἀποστόλου καί τοῦ Καθολικοῦ Κανόνος τῆς Καρχηδόνος.

     Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ πού ὁρίζεται "ὡς ἡ τοῦ Θεοῦ περί τό γένος ἡμῶν ἐσχάτη φιλανθρωπία καί ἀγαθότης... τό πᾶσιν ἀφθόνως τῶν ἀγαθῶν τῶν ἑαυτοῦ μεταδοῦναι καί ἡ τῆς μακαριότητος κοινωνία", πρέπει νά εἶναι ὁ ὁδηγός στήν ἐξατομίκευση τῆς ποιμαντικῆς μας ὡς ἱερέων καί ἀρχιερέων. Μέ πολλή συγκατάβαση, ἀγάπη καί ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ὀφείλουμε νά ἐνσκήπτουμε στά πολυποίκιλα προβλήματα τῶν πιστῶν μας, πού πολλές φορές εἶναι ζητήματα ζωῆς καί θανάτου, νά τούς ἀγκαλιάζουμε, νά τούς καθοδηγοῦμε μέ ἐπιείκεια, δεικνύοντας ἔλεος καί φιλανθρωπία, ὅμοια μέ ἐκείνην τοῦ Θεοῦ καί δημιουργοῦ μας. 

     Μέσα, λοιπόν, στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, νῦν, ὅτε, πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια, ἐλεημένοι πρῶτοι ἐμεῖς ἀπό τήν πανυπεραγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νά ἐλεοῦμε καί νά οἰκονοῦμε μέ ἀμέριστη ἀγάπη αὐτούς πού ζητοῦν παρηγοριά καί στήριξη, καταφεύγοντας στήν κιβωτό τῆς σωτηρίας, στήν ἁγία μας Ἐκκλησία.[109]

           Σ' αὐτό τό πνεῦμα θά ἀντιμετωπίζονται μέ συγκατάβαση, οἰκονομῶντας τούς πιστούς μας μέ τό ἴδιο πνεῦμα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Χριστοῦ μας, τά θέματα τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς τελέσεως τῶν μνημοσύνων τήν ἀναστάσιμη ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, τῆς ἀπαράδεκτης, κατά τούς Πατέρες μας, τελέσεως τῶν γάμων τό Σάββατο, τῶν γνουκλισιῶν τίς ἀναστάσιμες ἡμέρες καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τόν ἑσπερινόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί τῆς ἀπαγόρευσης ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν παρ' ἐνορίαν ἱεροπραξιῶν, Θείων Λειτουργιῶν καί κουρᾶς μοναχῶν, ἄνευ τῆς γνώσεως τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, καθ' ὅτι ὁ ἐνεργῶν λάθρα τοῦ ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ δουλεύει. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν κολάζει ἀλλά μᾶλλον παιδαγωγεῖ παραχωρῶν[110] τίς κολάσεις. Δέν μᾶς ἀπειλεῖ μέ αἰώνια κόλαση, πού κατά τόν Μέγα Βασίλειο καί ὅλους τούς Πατέρες, εἶναι δημιούργημα τοῦ διαβόλου καί τῶν ἀμετανοήτων ἐν ἀσθενείᾳ ψυχῆς κεκοιμημένων καί χωρισμένων ἐν ζωῇ ἀπό τόν φιλάνθρωπο Θεό ἀνθρώπων,  οἱ ὁποῖοι, ἀλοίμονο, θά Τόν δοῦν στήν Δευτέρα παρουσία ὡς πῦρ κολαστικόν καί αἰώνιον,[111] ἐάν δέν εἶδαν Αὐτόν ὡς φῶς ἀναστάσιμον, ἄκτιστον καί ζωοποιοῦν στήν ζωή αὐτή καί κατά τόν Μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον. 


Παραπομπές

---

[1]   Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὁ Ζωναρᾶς γράφει:

" Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπλίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκη τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα, μὲ θρασύτητα, διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ’ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες (τοῦ κανόνος)· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους".

   Τὰ ἴδια διδάσκει καὶ ὁ Βαλσαμών:

   " Ἐάν κάποιος χωρισθῆ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπόν του, τὸν μητροπολίτην του ἢ τὸν πατριάρχην του, ὄχι λόγῳ κάποιου προσωπικοῦ ἁμαρτήματός του ἀλλὰ λόγῳ αἱρέσεως, ἐπειδὴ ἐκεῖνος διδάσκει ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἀνερρυθριάστως κάποια διδάγματα ξένα του ὀρθοῦ δόγματος, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει τελεσίδικη καταδικαστικὴ ἀπόφασις γιὰ τὸν αἱρετικόν, καὶ πολὺ περισσότερο μετὰ τὴν διάγνωσιν, ἐάν ἀποτειχισθῆ, δηλαδὴ χωρίση ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ ἐπισκόπου του, ὄχι μόνον δὲν θὰ τιμωρηθῆ, ἀλλὰ καὶ θὰ τιμηθῆ ὡς ὀρθόδοξος· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, διότι δὲν τέμνει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἑνώνει καὶ τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα".

  Ὁ δὲ Ἀριστηνὸς τονίζει ἐπίσης:

     " Ἐὰν μερικοὶ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, (ἐπίσκοπον κλπ.), πού ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδον ἢ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ὄχι γιὰ κάποιο προσωπικὸ ἔγκλημα, εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ὡς ὀρθόδοξοι".  Ράλλη-Ποτλῆ, "Σύνταγμα Ἱερῶν Κανόνων". τόμ. Β΄, σελ. 694.

     Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύει τὸ σχετικὸν χωρίον στὸ Πηδάλιον κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον:

      " Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι, (ἐπίσκοποι), εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι’ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ’ αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνη ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι’ αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν." Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. 1886, σελ. 292.

     Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν.

     Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων περιλαμβάνονταν καὶ τὰ ἑξῆς:

     " Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α' καὶ Β' ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος του Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων ... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων". 

Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

     Οἱ Ἁγιορεῖτες οἱ ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες κηρύσσουν, ὅτι ἐπαινοῦνται ὅσοι, πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους.
     Οἱ Ὁσιομάρτυρες ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης! Τοὺς Λατινόφρονες δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικάσει καμμία σύνοδος... Ἦταν βεβαίως καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι οἱ Λατινόφρονες κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ καί κατὰ τοὺς α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκπίπτουν οἱ τοιοῦτοι τῆς ἱερωσύνης. Βλ. καὶ τὸν α' τῆς Ζ'. Βέβαια τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους!...

     Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἑνιαία διδασκαλία καὶ τὴν πράξη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ διδάγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅλων ὅσοι εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτόν. Ἰδιαίτερα, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἕπονται τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔρχονται σὲ προφανῆ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῆς  Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσουν ἐπ' ἐκκλησίας γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεσιν.

      " Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτήρα της ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς   Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."

 Γράφει καί ὁ π. Γεώργιος Καψάνης.

            Ἄραγε, τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

     Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς  Ἐκκλησίας. "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

     Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:
-ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ ψευδοπατριάρχης, μασῶνος Ἀθηναγόρας,

- ὅταν συναγελάζονται, συμπροσεύχονται καί συνιερουργοῦν σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ καὶ ἐτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες (ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία),

- ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, (στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες)

-ὅταν ἑνώνονται πλήρως μέ τούς Μονοφυσίτες, ὅπως αὐτό κηρύσσεται ἐπισήμως ἀπό τήν σχετική ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας

- καὶ ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν Πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι, καὶ μεταδίδουν ἀκόμη καί τὰ μυστήρια στοὺς αἱρετικούς στήν Ραβέννα καί σέ κάθε εὐκαιρία. Βλ. σχετικά σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασώνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα:

     "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

     Ὁ ἀντικειμενικὸς Ὀρθόδοξος ἀναγνώστης ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του, κατά πόσον ὑπάρχει ἤ δέν ὑπάρχει αἵρεση σήμερα, καί ἐάν αὐτή εἶναι προφανής ἤ ὄχι, ὥστε νά δικαιολογεῖται ἤ νά μή δικαιολογεῖται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν καί κατ’ ἐξοχήν τῶν Φαναριωτῶν ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Μεγάλης Συνόδου.

     Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικοδήμου Μίλας, καὶ δὴ χωρὶς νὰ χρειάζεται πρῶτα συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἐτεροδιδασκαλίας. Πόσον μᾶλλον μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς καταδίκες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Μονοφυσιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν πνευματικά, συμπροσευχητικὰ καὶ λειτουργικά, κοινωνοῦντες ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον ποτήριον ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συνεχῶς Νεοημερολογίτες καὶ καταδικασμένοι ἑτερόδοξοι - αἱρετικοί, ὥς ἀπεδείχθη μέ ἀτράνταχτα καί ἀδιάβλητα στοιχεῖα. Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική".

      Ἑρμηνεύει ὁ μεγάλος Σέρβος κανονολόγος:

      "Ἐὰν ὅμως ἐπίσκοπός τις ἢ μητροπολίτης ἢ πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττη δημοσὶᾳ ἐπ’ ἐκκλησίας αἱρετικὴν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται τὸ δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος νὰ ἀποσχισθῶσι πάραυτα τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου καὶ πατριάρχου ἐκείνου, δι’ ὅ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθῆ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθῆ εἰσέτι, καθ’ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ἐπισκόπων, ἀλλ’ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἂλλ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐν ὅσῳ ἠδυνήθησαν μέτρῳ τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως".

     Αὐτὰ διδάσκουν οἱ ἀληθεῖς διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας, καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στήν ἑρμηνεία του στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ΛΑ' Ἀποστολικόν καὶ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου. 

      Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μίλας, τὴν ὁποίαν μᾶς μετέφερε στὰ ἑλληνικὰ ὁ Σέρβος Θεολόγος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, (νῦν ἐπίσκοπος τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου), εἶναι σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
     Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμπροσεύχεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὄχι μόνον μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ ἐτεροθρήσκους, καί νά μᾶς λένε οἱ καινοτόμοι, ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὴν ... "ἐκκλησία"(!), ὅταν διακόπτουμε τὴν κοινωνία αὐτῶν καὶ ἐκείνων ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτοὺς. 

     Δὲν λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὅτι ἐχθροί του Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοὶ ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἀναφερόμενος στὴ σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου;

     Εἶναι φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ μετὰ ἱερειῶν τοῦ Σατανᾶ, παστορισσῶν προτεσταντριῶν, στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, στὴν Ἀμερικὴ, στὴν Ἀσίζη καί στήν Γροιλανδία;

    Ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅταν μεταδίδει τὰ μυστήρια στοὺς κατολύκους στὴν Ραβέννα;

     Εἶναι ὀρθόδοξος πατριάρχης ὁ κ. Βαρθολομαῖος - (μετὰ τοῦ νεκροῦ καί σωματικά πλέον Χριστοδούλου καὶ τοῦ φερεφώνου τοῦ κακοδόξου πατριάρχου. νεκροῦ καί αὐτοῦ σωματικά ἤδη Μελετίου Καλαμαρᾶ) - ὅταν συμμετεῖχαν στὴν δαιμονολατρεία τῆς Καμπέρα ἢ στὶς πανδαιμονιακὲς ἐκδηλώσεις μὲ κοινὴ λατρεία καὶ συμπροσευχὲς μὲ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τοῦ ἑωσφόρου, τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;

     Μέ μιὰ τέτοια "ἐκκλησία" ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση. Θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ψευδοεκκλησίας τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου.

     Δὲν ἀκοῦνε οἱ ἐνδιαφερόμενοι γιά τήν σωτηρία τους πιστοί, τί διδάσκει ὁ Φωστήρας τῆς Ἐφέσσου Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;

      "... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις πατράσι, τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας". Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως.

     Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐπίσημες ἑρμηνευτικὲς διατάξεις τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου, σαφῶς προκύπτει τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι:

      Ὁ πρόεδρος, (προϊστάμενος τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τῆς ἐνορίας ἢ καὶ μικρῆς ὁμάδος Ὀρθοδόξων), εἴτε πατριάρχης εἶναι, εἴτε μητροπολίτης, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε καθ-ηγούμενος Μοναστηρίου, εἴτε γέροντας συνοδείας, εἴτε γέροντας ἑνὸς μοναχοῦ, εἴτε πνευματικὸς ἑνὸς πιστοῦ, ὅταν κηρύσσει δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην = κατεδικασμένην (ὄχι μόνον) ὑπὸ Συνόδου (ἀλλὰ καί) ἤ ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων, τότε ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ποιμαίνεται ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι λαμβάνουν γνῶσιν τῶν κακοδοξιῶν του Χριστιανοί, ἀποκτοῦν ἀμέσως τὸ δικαίωμα καὶ ἔχουν καθῆκον καί ὑποχρέωση ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Κανόνα νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τελεσίδικον καταδίκην τοῦ ψευδεπισκόπου ἤ ψευδοδιδασκάλου, διότι: 

     "οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὒχ ὑπόκεινται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται", ἐὰν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι αἱρετικοί, (ὡς αἱρετικὸν περιποιούμενοι, κατὰ τὸν ἅγιον Δοσίθεον τῶν Ἱεροσολύμων). 

     Πάνω, λοιπὸν, ἀπὸ κάθε πρόεδρον ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας τὶς Ἱερὲς Γραφές, τὴν Ἁγίαν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῶν Θείων Κανόνων καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀκολούθησαν, χωριζόμενοι τῆς κοινωνίας τοῦ αἱρετικοῦ προέδρου καὶ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνόν του. Οἱ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν Ἁγίαν Πίστιν, οἱ κόλακες, οἱ τυχοδιῶκτες καὶ γενικῶς ὅλο τὸ σύστημα τῶν ὑπηρετῶν ἐνόχων σκοπιμοτήτων τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀκολουθοῦσαν τοὺς λυκοποιμένες, βοηθῶντας τους στὸ ψυχοφθόρο τους ἔργο. 

[2] Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ συνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ. καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

[3] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ια' στήν Β΄ Κορινθίους, γ΄, PG, 61, 478.

[4] Βλ. καί ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, ὅπου οἱ Ἱρεοί Κανόνες περιβάλλονται μέ ηὐξημένη συνταγματική ἰσχύ: "Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό ... τηρεῖ ἀπαρασάλευτα ... τούς Ἱερούς, Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνες καί τίς ἱερές παραδόσεις!" Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας εἶναι θεσπισμένο στό ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος.

[5] Ράλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων, Ἀθῆναι, 1852, τ. ΙΙ, 293, 300.

[6]Ὅπως ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ ἅγιος Νικόλαος καί ὁ ἅγιος Σπυρίδων στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν Β', ὁ Ἅγιος Ταράσιος στήν Ζ' καί πολλοί ἄλλοι.

[7] Ρωμ. γ΄, 2.

[8]Ἰωάν. ιζ΄, 21-23.

[9]Πηγή: Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου ΚαθολικῆςἘκκλησίας, Καρμίρη Ἰωάννη, τ. Β΄ σελ. 902-925, Ἀθήνα 1953.

[10] Κατά τόν Μέγα Ἀθανάσιο:"Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμόν μὲν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητόν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἷον, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ Πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστὶν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ' αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός."Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου, ΡG 35,22.

[11]Ἱερόν Πηδάλιον, Κανών 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου σελ. 617-618.

     Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού δέν κάνει διάκριση σέ δῆθεν κεκριμένους καί μή αἱρετικούς, ὅπως ὐποστήριξαν στό παρελθόν κάποιοι:

 «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίαςπάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»[11] 

Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,

Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:

«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

«Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»   

Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

     «Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ   συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ      κωλῦον.»

[11]Ἔνθ. ἀνωτ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 586.

[12] Βλ. καί τόν 47ο Κανόνα τοῦ Ἁγίου σέ συνδυασμό μέ τόν 5ο καί τόν 1ο αὐτοῦ Ἱερόν Κανόνα.

[13] "Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630 Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ, Σύνταγμα ..., Β΄σελ. 216 κ. ἑξ.

[14] Πρακτικά, σελ. 718

[15] Διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν ἐδίδετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τούς πιστεύοντας. Ἡ συνήθεια δέ τῆς χειροθεσίας εἰς τήν νέαν χάριν ἐπικράτησε ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὁ Μέγας Βασίλειος, σημειώνει ὅτι οἰκονομικῶς δέχθηκε ἡ Σύνοδος τούς Ναυατιανούς, (Ναυατιανοί λέγονται οἱ Καθαροί), στόν α΄ Κανόνα του. Βλ. καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπου ὁ λθ΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἰλλυβίᾳ Συνόδου διά χειροθεσίας, λέγει, νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί.

[16] Πρακτικά, σελ. 735 (235)

[17] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[18]Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ὅταν γράφει:

     "Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

     Καί ὁ Πατριάρχης, (ἅγιος) Ἀνατόλιος, χειροτονήθηκε ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο καί ἀπό τήν αἱρετική περί αὐτόν σύνοδο, καί ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν, κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄ καί ἄλλοι πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί μετά ταῦτα ἔγιναν δεκτοί ἀπό τούς ὀρθοδόξους.Ἱερόν Πηδάλιον, Ἀκριβής ἀνατύπωσις τῆς γ΄ ἐκδόσεως τοῦ 1864,  Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 91, ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στόν ΞΗ΄, (68ο Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα).

      Ἡ Ἐκκλησία διά τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐξετάζει, ἄν καί ποιούς θά δεχθεῖ καί ποιούς ὄχι, ὅπως σημειώνει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος γιά τίς Συνόδους τῆς Ρώμης καί τῆς Ἀφρικῆς, πού ἄλλους δέχθηκαν καί ἄλλους ὄχι.

      Στόν 3ο Ἀποστολικό, ὁ Ἅγιος ἀποφαίνεται γιά τούς κανονικά κατ' ἐξοχήν πταίσαντες, (ἠθικά παραπτώματα, σιμωνία κλπ.) Ἀλλά καί ἡ ἀποδοχή ἀπό κάποιον ἐπίσκοπο μεμονωμένα τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συγκαταλέγεται στίς κανονικές παραβάσεις, παράβαση γιά τήν ὁποία θά πρέπει νά καθαιρεθεῖ μετά τήν δίκη του.

     Στόν 68ο Ἀποστολικό ἀποφαίνεται μέ βάση τά πρακτικά τῶν Συνόδων καί τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς. Ἡ Ἐκκλησία κατ' ἐξαίρεση δέχθηκε κάποιους ἀπ' αὐτούς, ἀφοῦ μετανόησαν ὅμως καί ἀναθεμάτισαν μέ λίβελλο τήν αἵρεση πού ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό δέν ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα. Τό σπάνιον δηλ. καί τό κατ' ἐξαίρεση γενόμενον.

      Ἡ Σύνοδος δικαιώνει ἤ ἀναθεματίζει. Ἀπονέμει πάλι τούς θρόνους στούς ἐπιστρέφοντας καί ἀναθεματίζοντας τήν αἵρεση ἤ τούς ἀφαιρεῖ.

      Ὁ μέγας θεολόγος Ἅγιος Νικόδημος δέν ἀντιφάσκει, λοιπόν, στήν ἑρμηνεία του στόν 3ον Ἀποστολικόν μέ τήν ἀντίθετη ἑρμηνεία πού κάνει στόν 68ον Ἀποστολικόν, γιατί στόν 68ον Ἀποστολικόν συμπυκνώνει τήν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς αἱρετικούς πού θεσμικά ἀλλοιώνουν τήν ἑνιαῖα πίστη καί τήν παράδοσή της καί δέν μιλάει γιά μεμονωμένες κανονικές παραβάσεις, ὅπως στόν 3ον Ἀποστολικόν

Μελετῶντας προσεκτικά τά πρακτικά καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, βλέπουμε, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχῶς κηρύσσουν παρρησίᾳ αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά τήν ἑνιαία πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων, θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους, πάντοτε, ὅτι βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας.

Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικῆς καταδίκης αἱρετικούς καί μετά τήν καταδίκη. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός Ἐκκλησίας.

     Ἡ  Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. διασαφηνίζει τίς θέσεις αὐτές. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆς διαφωτιστικά:

Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ ἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν, μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.

-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:

Πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστοςû αἰτῶ δέ μαθεῖν, καί ὡς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.

-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.

-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡ ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην τῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθῆναι καί διδαχθῆναιû τά πλημμελήματά καί ἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...

-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου ἀκοῦσαι λέγοντοςû "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντοςû "τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτεῖσθαι"û τί βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγειν Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὤφειλαν οἱ ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καί νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων!

Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!

-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν, ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμενû καί διά τοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης ἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί κακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περί τούτου....". Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμ. Γ΄, ἔκδ. Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 742, (242).

Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως, προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ... ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.

Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίανû ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... " Αὐτόθι, σελ. 729 "(220).

Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος, (ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός ὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον ὑμῶνû δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήνû ζητήσατέ με καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅ ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων... 

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...

-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπενû οἵ ποτε κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς ἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτόθι, σελ. 731 (231).

Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπονû ἀλλά τούς παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ. Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας.

-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν ταύτῃ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον: Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ, ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπό αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).

     Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι νά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν (εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται ἐπισταμένως, ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς  γιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος ἄν θά γίνουν δεκτοί!

     Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν ὅτι ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν... τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα!

       Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.

     Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀοτειχισθεῖ, -(πάντοτε πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς συνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νά συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς ἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.

            Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν καί οἱ Εἰκονομάχοι.

Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται πανηγυρικά τό Ἅγιον Πνεῦμα μέχρι σήμερα καί ἐπί πολλές δεκαετίες συνεχῶς καί ἀνερυθριάστως, καί δή μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις δημόσιες καί πανηγυρικές ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί Πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη, πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νά γίνονται ἐπίσημες ἑνώσεις καί συμφωνίες μέ προαιώνιους αἱρετικούς καί νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές τό Πανάγιον Πνεῦμα στή συνέχεια, καί ὁ Παράκλητος νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν μυστηρίων!

[19] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[20] Πρακτικά, σελ. 237 (737).

[21] "Τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου προεξάρχων ὁ Ἀνατόλιος, συμμετεχόντων 630 Ἀρχιερέων, κατηύθυνε τάς ἐργασίας καί ἐπέτυχε τήν καταδίκην τοῦ Εὐτυχοῦς καί τήν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀσυγχύτου τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ ἀδιαιρέτως συνηνωμένων, ὡς καί διά κανόνων 30 διατύπωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐταξίας". Ράλλη καί Ποτλῆ, Σύνταγμα ..., Β΄, σελ. 216 κ. ἑξ.

[22] "Ὁ ἐν ἁγίοις πατήρ ἡμῶν Σάββας, ἀνελθών ἐν τῇ ἁγίᾳ πόλει, μετά τῶν ἄλλων τῆς ἐρήμου ἡγουμένων... τό δέ πλῆθος τῶν μοναχῶν πάντοθεν συνάξας, ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου κρανίου, μετά τῶν Ἱεροσολυμιτῶν ἔκραζον λέγοντεςû ἀνάθεμα Σεβήρῳ καί τοῖς κοινωνοῦσιν αὐτῷû παρόντων ἔτι καί ἀκουόντων τῶν τε μαγιστριανῶν, καί ἀρχόντων, καί στρατιωτῶν ὑπό τοῦ βασιλέως ἀποσταλέντων."  Πρακτικά, σελ. 239 (739).

[23]Ὁ Σεβῆρος ἦταν ἤδη πατριάρχης τῆς Ἀντιόχειας καί ὑποστηριζόμενος ἀπό τόν βασιλεα, ἐδίωξε τούς Ὀρθοδόξους στά Ἱεροσόλυμα, πού δέν τόν δέχονταν σέ κοινωνία.

[24]  « ... Ἐκζητήσωμεν οὒν καί πολυπραγμονήσωμεν παρ’ οὗ ὀφείλομεν κοινωνῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἂλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν, ἀληθές.

Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένην
ἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος,
εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ,
εἲτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου,
αὐτός δέ οὒτε αἱρετικός

οὒτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου, εἲτ’ οὒν Σιμωνιανοῦ, κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ’ ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν. Ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ. Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί Ἃγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατά πάντας. Οὓτω τοίνυν καί κοινωνοῦμεν, καί ὑμῖν αὐτό ποιεῖν συμβεβουλεύμεθα. Ἐπεί εἰ περισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν, ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα, ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνης δῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν, ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερ ἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέ ἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειν τό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπί Ταρασίου συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδε ἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἀκείνου τάχα τοῖς τῆς Ἐώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆς ἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως, καταδεξόμεθα τῷ προειρημένῳ κατά τούς ἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτω διερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήν ἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’ οὓτως.»[24]

[25] Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ! ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης"~, κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον.

      Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

      Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:

      "Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδουκαί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

[26]Mansi, 12, 1047. Βλέπε ἐκτενέστερη ἀναφορά στά πρακτικά τῆς Ζ΄, πού παρατίθενται ἀνωτέρω.

[27] " Ὁρα καί τόν ξη΄ Ἀποστολικόν. Σημείωσαι ὅμως ὅτι οἱ εἰκονομάχοι οὗτοι καί πάντες οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, τῶν ὁποίων τάς χειροτονίας ἐδέχθη ποτέ ἡ Ἐκκλησία, κατ' οἰκονομίαν καί συγκατάβασιν, καί ὄχι κατά ἀκρίβειαν, οὗτοι λέγω, ἦσαν ὀρθῶς καί κατά τόν τύπον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βεβαπτισμένοι..."

[28] Βλ. Συμπεράσματα, στό τέλος τοῦ παρόντος.

[29] Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΤΟΜΟΣ Α΄, σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.

[30]MCCXIII, 397- 400, 413/4 καί MCCXIII, 129- 133, γιά νά παραπέμψουμε μέ τόν διεθνῆ ἀποδεκτό τρόπο παραπομπῶν, πού χρησιμοποιεῖ καί ὁ Ρωμανίδης.

[31]Βλ. Ρωμανίδη, Δογματική, τόμος Β΄, σελ. 129, στό ἀπόσπασμα πού παραθέτει ἀπό τό Συνοδικό καί στό Τριώδιο, Σαλιβέρου, Ἀθῆναι 1926, σελ. 145 ἑξ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1960, σελ. 144 ἑξ.

[32] Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων "Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως", σελ. 4. Γιὰ τὸ θέμα ἀπὸ τὴν πλούσια βιβλιογραφία ποὺ κυριολεκτικὰ ἔχει κονιορτοποιήσει τὰ ἀντίθετα ἐπιχειρήματα τῶν Νεοημερολογιτῶν βλ. τὶς θαυμάσιες μελέτες Εὐστρατιάδου, "Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου", , ἔκδοσις δ', Ἀθῆναι 1988, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθήνα 1997, σελ. 51 ἑπ., "Παλαιὸν καὶ Νέον", Θεοδωρήτου Ἱερομόναχου, ἔκδ. Β', Ἅγιον Ὅρος- Ἀθῆναι, 2000, καὶ ἐσχάτως "Τὸ χρονικὸ μιᾶς σοφιστείας", Λάρναξ, Κύπρος, 1999, Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος "Ἅγιος Ἔπιφανιος" καὶ Χαριτίνης Ἀγγελοπούλου, "Σύντομη πραγματεία περὶ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", Πάτρα, 2000, κυρίως σελ. 142 ἑπ.

     Ὃ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπίσης, ἐδίδασκε, ὅτι ἡ ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μόνον δογματικὴ ἀλλὰ εἶναι καὶ λειτουργική. Ἔτσι οἱ ἑορτὲς καὶ οἱ νηστεῖες ὀφείλουν νὰ τηροῦνται ταυτοχρόνως ἀπὸ ὅλους τους Ὀρθοδόξους. Κατὰ τὸν Σωζόμενον, οἱ αἱρετικοὶ Ναυατιανοί, ὅπως καὶ οἱ σημερινοὶ Νεοημερολογίτες καὶ Νεο-παλαιοημερολογίτες ποὺ ἔχουν δυὸ ἑορτολόγια καὶ δυὸ Πασχάλια -(βλ. "ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν" Φιλανδίας, Ἁγιορεῖτες μνημονευτὲς ποὺ λειτουργοῦν μία μὲ τὸ Νέο καὶ μία μὲ τὸ Παλαιό, ὅπως καὶ τὰ σλαυικὰ Πατριαρχεῖα, ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὶς νέες χῶρες, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο)-, πίστευαν ὅτι τὸ θέμα τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος ἦταν θέμα "ἀδιάφορον". Στὴν ἐν Ἀγγάρῳ τῆς Βιθυνίας Σύνοδον εἰπώθηκε, ὅμως, γιὰ τὸν Κανόνα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὅτι εἶναι ἀδιάφορος καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀξιόλογη αἰτία πρὸς χωρισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἡ διαφωνία τῆς Ἑορτῆς. Ὅλως ὅμως ἀντιθέτως, γιὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, αὐτὸ εἶναι ἀδιανόητο καὶ ἡ λειτουργικὴ ἑνότης εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ: "προετιμήσαμεν τὴν συμφωνίαν τῆς τῶν χρόνων παρατηρήσεως... Οὐδὲ γὰρ ἡ Ἐκκλησία χρόνου ἀκρίβειαν οἶδεν, ἂλλ ἐπειδὴ παρὰ τὴν ἀρχὴν πᾶσιν ἔδοξεν τοῖς Πατράσιν διηρημένοις, ὁμοῦ συνελθεῖν καὶ τούτων ὁρισάντων ἡμέραν, τὴν συμφωνίαν πανταχοῦ τιμῶσα καὶ τὴν ὁμόνοιαν ἀγαπῶσα, κατεδέξατο τὸ ἐπιταχθέν... " Ρ.G. 48, 864, 871. Βλ.τὴν ἰδιαίτερη ἐργασία μας στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων", ποὺ ἀρνήθηκε νὰ δημοσιεύσει ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος", περὶ τοῦ ἀναθεματισμοῦ ὑπὸ τῶν Πανορθοδόξων συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καὶ 1593 ὅλων ὅσοι ἀκολουθοῦν νέον ἡμερολόγιον καὶ νέον πασχάλιον.

[33]Ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες τούς ἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖον ἔγραφαν: "Καί πῶς ταὖτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων".V. Laurent-Darrouzes, DossierGrecdel' UniondeLion, (1273-1277, p. 376-403, Paris 1976).

[34] PG 99, 1669 A.

[35]Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο γράφει:

      "Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[35] καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

           

[36] Ρ.G. 90, 73, 76.

[37]Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

[38] Ὅταν ἡ αἵρεση εἶναι καινοφανής τήν τελική κατάκρισή της θά τήν ἀποφασίσει, κατά τήν γνώμη τῶν περισσοτέρων κανονολόγων, ἡ μέλλουσα νά συνέλθει Σύνοδος, πού θά καταδικάσει καί τούς Οἰκουμενιστές. Κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως, παρέχεται δικαίωμα, ἅμα καί ὑποχρέωση στούς Ὀρθοδόξους νά διακόψουν καί πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης τό μνημόσυνο τῶν κηρυσσόντων τήν αἵρεση ἐπισκόπων καί ὅλων τῶν κοινωνικῶν μέ τούς αἱρετικούς ἄλλων ἡγουμένων - κληρικῶν κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου κατά τήν κρατοῦσα γνώμη, ἀλλά κατ᾽ ἐξοχήν τό δικαίωμα τοῦτο θεμελιώνεται στόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα.

[39] Τόν Διόσκουρο καί τόν Εὐτυχῆ τούς αἱρεσιάρχες καί ... "ἁγίους" τῶν Μονοφυσιτῶν!!! Στό ἑξῆς ὀφείλουν οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Νέας "ἐκκλησίας", πού εἶναι κοινωνικοί πρός τό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, νά φτιάξουν καί εἰκόνες γιά νά τούς προσκυνοῦν ὡς ὀρθοδόξους!...

[40] Ἄν βρεθοῦν οἱ Γρηγοριάτες, οἱ νέοι Ἐπιφάνιοι Θεοδωρόπουλοι, οἱ Ἱερεμίες Φοῦντες καί  οἱ Νικόδημοι Μπιλάληδες (καί ὅλοι οἱ πολέμιοι τῶν Ἐσφιγμενιτῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων πού ἀκολουθοῦν τό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων) στό πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, δέν θά πρέπει νά ξεχάσουν νά κοινωνήσουν στή λειτουργία πού θά κάνει ὁ Μονοφυσίτης ἱερεύς, γιά νά "ἁγιασθοῦν", ἀφοῦ εἶναι κοινωνικοί μέ τό Πατριαρχεῖο αὐτό καί ἐπειδή κατά τήν ἀντορθόδοξη τακτική τους δέν θά πρέπει νά κόψουν τήν κοινωνία μαζί τους ... γιά νά μή βρεθοῦν ἐκτός ἐκκλησίας!

[41] Γιά τό κείμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ πεπτωκότος πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας βλ. περιοδικόν "Ὀρθόδοξη Μαρτυρία", τεῦχος 79ον, "Φιλήματα Ἰούδα", ἔκδοση Ε΄, 2000, σελ. 261 καί τήν σειρά τῶν ἄρθρων στόν "Ὀρθόδοξο Τύπο", ἀναφορικά μέ τήν προδοτική συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ στά φύλλα 1160 καί 1329. Γιά τήν συμφωνία στό Σαμπεζύ βλ. τά τρία  βιβλία τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πενταπόλεως κυροῦ Καλλιοπίου, "Ἡ ἕνωσις μέ τούς Μονοφυσίτες", Πειραιεύς, Δ΄ ἔκδ. 1991, "Ὀρθόδοξοι καί Μονοφυσίτες," Πειραιεύς, Α΄ ἔκδ. 1991, "Προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας", Πειραιεύς Α΄ ἔκδ. 1991 καί τό ἡμέτερον πόνημα, ἀπάντηση β΄ στήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου.

[42] Βλ. σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02. Βλ. ἐκτενέστερα Ἀθανασίου Σακαρέλου,  Ἔγινε ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀθῆνα 2007.

[43] Πρωτ.  π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, " Ἐάν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, οἱ λίθοι κεκράξονται", " Ὀρθόδοξος Τύπος" (1672), 12.01.2007, σελ. 5.

[44] "Θεοδρομία", Σεπτέμβριος 2006, σελ. 460.

[45] " Ὀρόδοξος Τύπος" (333), 20.11.1978.

[46] "Σπίθα", Μάιος-Ἰούνιος 1980.

[47] Ἀναλυτικά περί τῆς ἑρμηνείας τῶν σχετικῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ 31ου Ἀποστολικοῦ βλ. στό τεῦχος 28  "Ἁγίων Κολλυβάδων". Κατά τήν γνώμη μας, βέβαια, ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης, ὀφείλει νά στηρίζεται στόν 31ο Ἀποστολικό Κανόνα πού ὁρίζει ὅτι ἐπιτρέπεται καί ἐπιβάλλεται πάντοτε, γιατί διαφορετικά πῶς θά φανεῖ ποιοί ἀγωνίσθηκαν μέ σθένος καί ἔπαθαν γιά τήν ἀλήθεια καί ποιοί, σιωπῶντας, πρόδοσαν τήν ἀλήθεια ἤ συμβιβάσθηκαν μέ τήν αἵρεση, κατά τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἐάν ὁ ἀποτειχιζόμενος Πρεσβύτερος καί κατ᾽ ἐπέκταση κάθε Ὀρθόδοξος, ἐπίσκοπος, διάκονος, μοναχός καί λαϊκός καταγνώσει κηρυττόμενη ἑτεροδιδασκαλία καί αἵρεση, ὅταν ἡ αἵρεση δέν εἶναι προκαταδικασμένη ἀπό Σύνοδο ἤ τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἐάν εἶναι προκαταδικασμένη, τότε εἶναι δυνατή ἡ ἐπίκληση καί τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου. Γράφει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος στήν ἑρμηνεία τοῦ 31ου Ἱεροῦ Κανόνα "Εἰ τις Πρεσβύτερος καταφρονήσας τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου, ... μηδέν κατεγνωκώς τοῦ Ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ, καί δικαιοσύνῃ ...":

      " Ὅσοι δέ χωρίζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ καμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπουσαν εἰς τούς ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιώνονται, κατά τόν ιε΄ τῆς α΄καί β΄". Ἱερόν Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη, 1982, σελ. 34.

     Διότι κατά τόν ΙΕ΄τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, τότε ἐπιτρέπεται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου, τοῦ πατριάρχου, τοῦ μητροπολίτου καί τοῦ ἐπισκόπου, ὅταν αὐτός κηρύσσει αἵρεση κατεγνωσμένη ἀπό Σύνοδο ἤ τούς Πατέρες, πρίν καταδικασθεῖ καί ὁ ἴδιος ὁ ἐπίσκοπος γιά τήν κηρυττόμενη προκαταδικασμένη ἤδη αἵρεση: "Οἱ γάρ δι᾽ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν (προκαταδικασμένην) αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὺχ ὑπόκεινται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως (ἀναφορικά μέ τόν καταγγελλόμενον γιά τήν κήρυξη τῆς ἤδη κατακεκριμένης αἱρέσεως), ἑαυτούς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς, τῆς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι."

[48] Τόμος ἀγάπης, σελ. 525-528 καί 530, Π. Γρηγορίου, Πορεία εἰρήνης, τόμ. α΄, σελ. 293.

[49] Silv. Syropoulos, Les Memoires XII, 13, Paris 1971, p. 562-564.

[50] Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλ. ζ΄, σελ. 116.

[51] Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα πρός τούς ἐκκλησιαστικούς, "Ὅσιος Γρηγόριος", 21, σελ. 23.

[52] Γράφει καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, (!) στὴν "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

[53] Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής,PG 90, 120.

[54] Σὲ ἐπιστολὴ του ἐπίσης ὁ πρώην μοναχός Γρηγοριάτης καί νῦν Νεοημερολογίτης ἱερομόναχος π. Βασίλειος, μαζί μέ τούς παραδελφούς του Γρηγοριάτες γράφει πρὸς ἡμᾶς, συνοψίζοντας τὰ ἐπιχειρήματά του:

"Σεβαστὲ π. Νικόλαε, εὐλογεῖτε.

     Ἔλαβα τὴν ἀπὸ 26-7-2001 ἐπιστολή σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ τὰ ἑξῆς:

     Ἡ στοιχειώδης εἰλικρίνεια, τιμιότης καὶ εὐγένεια θὰ ἀπαιτοῦσε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντηση πού σᾶς ἔχω στείλει γιὰ ὅσα ἔχετε γράψει ἐναντίον μου στὰ τεύχη 27 καὶ 28 τοῦ περιοδικοῦ σας. Ἡ ἀπάντησίς μου ἄλλωστε εἶναι πολὺ μικρότερη ἀπὸ τὰ δικά σας κείμενα. Ἂν πράγματι πιστεύετε, ὅτι κατέχετε τὴν ἀλήθεια, τί σας ἐμποδίζει ἕως σήμερα νὰ τὴν δημοσιεύσετε, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος" δυὸ φορὲς μάλιστα; Αὐτὸ θὰ σᾶς τιμήσει καὶ στοὺς ἀναγνώστας σας, οἱ ὁποῖοι σίγουρα θὰ ἀποροῦν γιατί ὑποχρεώνετε ξένες ἐφημερίδες νὰ δημοσιεύσουν τὰ κείμενά σας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐσεῖς ἀποφεύγετε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου στὰ δυὸ ἄρθρα σας. Μὴ ξεχνᾶτε ἄλλωστε τὴν ὑπόσχεσή σας (ἐπιστολή σας Φεβρουαρίου), ὅτι θὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου.

     Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς μας ἔτρεφαν μέχρι πρὸ τινος κάποια συμπάθεια πρὸς τοὺς Ζηλωτάς. Δὲν πίστευαν μάλιστα ὅσα τοὺς ἔλεγα περὶ συνεχῶν ἀπὸ μέρους τους παραχαράξεων τῶν ἱερῶν κειμένων. Τὰ κείμενά σας ὅμως τοὺς ἀπογοήτευσαν τόσο πολύ, ποὺ ἔχασαν καὶ αὐτὴ τὴν λίγη καλή γνώμη ποὺ εἶχαν γιὰ τοὺς Ζηλωτάς.

     Πάτερ Νικόλαε, οἱ Ζηλωτὲς δὲν εἶναι καὶ τόσο ἀφελεῖς, ὅσο νομίζετε. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εἶναι σοβαροὶ ἄνθρωποι ἀπογοητεύθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις σας καὶ τὶς ἐναντίον μου συκοφαντίες σας. Στὴν πρώτη σας ἀπάντηση (τ. 27) -διαστρεβλώνοντας τὴν ἀλήθεια- προσπαθούσατε νὰ ἀποδείξετε, ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638 (ἕως τότε δήλ. δὲν ὑπῆρχε αἵρεσις). Στὴν τρίτη ἀπάντησή σας, -διαστρεβλώνοντας πάλι τὴν ἀλήθεια καὶ ἐρμηνεύοντας λανθασμένα τὸ σχετικὸ χωρίο τοῦ βιογράφου- ὑποστηρίζετε, ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος δὲν ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸν Σέργιο ἀπὸ τὸ 626, ἐπειδὴ ἦταν αἱρετικός! Ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὥς φαίνεται δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, κάθε ἁπλὸς καὶ εἰλικρινὴς ἀναγνώστης σας ἀναρωτιέται τὸ ἑξῆς: Γιατί ὁ ἅγιος Μάξιμος νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ τὸν Σέργιο τὸ 626, ἐφόσον -πάλι κατὰ τὰ λεγόμενά σας- ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638; Δὲν νομίζετε ὅτι εἶναι ἐφάμαρτο νὰ ἐμπαίζετε τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ νὰ συκοφαντεῖτε καὶ Ἁγιορεῖτες Πατέρας;

     Γιατί ἐπίσης μὲ κατηγορεῖτε, ὅτι στὴν πρώτη μου ἀπάντηση γράφω (δῆθεν), ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος διέκοψε τὴν κοινωνία πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἐνῶ στὴν δεύτερή μου ἀπάντηση ἔπειτα ἀπὸ τὶς συνόδους τοῦ 640-649; Στὴν πρώτη μου ἀπάντηση ἔγραφα τὰ ἑξῆς: Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς". Τὰ λόγια αὐτὰ μπορεῖτε νὰ τὰ βρεῖτε εὔκολα. Εἶναι σωστὸ ἔτσι πρόχειρα καὶ ἀβασάνιστα νὰ μὲ κατηγορεῖτε δημοσίως, χωρὶς νὰ ζητᾶτε συγγνώμη δημοσίως;"

     Τὰ ἴδια γράφουν οἱ Γρηγοριάτες καὶ στὸ  "Οἱ ἔκκλησιολογικες κακοδοξίες τοῦ ζηλωτικοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ", Ἅγιον Ὅρος 2001, σελ. 46 ἑπ.

Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν στάση τῶν Μεγάλων Ἁγίων Σωφρονίου καὶ Μαξίμου κατὰ τὴν περίοδο τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς-Μονοενεργητικῆς αἱρέσεως τοῦ Σεργίου καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν

      Οὐδέποτε γράψαμε ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ (!) νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638, ὅπως διαστρεβλώνει τὰ κείμενά μας ὁ π. Βασίλειος!

     Ὅλως ἀντιθέτως, τότε γράφαμε (τ. 27 σέλ. 6) ὅτι: "ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τὸν ἀποκαλεῖ, (τὸν Σέργιον), ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτὸν μὲ τὴν Συνοδικὴν ἐνθρονιστικὴν του ἐπιστολὴν "Δεσπότῃ πάντων ἁγιωτάτῳ καὶ μακαριωτάτῳ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ Σεργίῳ..." (καὶ ὄχι καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὅπως προσθέτει αὐθαιρέτως ὁ π. Βασίλειος μέ τούς Γρηγοριάτες!) "καὶ ἀπὸ τὴν προσφώνησιν αὐτὴν προσπαθοῦν νὰ συνάξουν τὸ συμπέρασμα (οἱ Γρηγοριάτες) ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν διέκοπτον τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὶν γίνει συνοδικὴ διάγνωσις!"

Ἐπίσης στὸ τ. 27 σελ. 7 καὶ 8 γράφαμε τὰ ἑξῆς:

"Σαφέστατα, ὅπως εἴδαμε, καταδικάζει τὸν Μονοενεργητισμὸν τοῦ Σεργίου, στὴν συνοδικήν του ἐνθρονιστικὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος. Εἶναι φυσικὸν ὅμως, ἐφ᾽ ὅσον διαρκοῦν ἀκόμη οἱ συζητήσεις καὶ οἱ προσπάθειες γιὰ ἐπικράτησιν τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ἐφ᾽ ὅσον προσπαθεῖ νὰ προσεταιρισθεῖ τὸν Σέργιον στὸν ἀγῶνα του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ τὸν ἀποκαλῆ, δεσπότην μακαριώτατον, ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν καὶ ταυτοχρόνως νὰ τοῦ γνωστοποιῆ τὶς σαφέστατες Ὀρθόδοξες ἀπόψεις.

     Πολὺ σύντομα, ὡστόσο, ἀπογοητευμένος καὶ ἀπὸ τὸν Σέργιον συγκαλεῖ καὶ Τοπικὴν Σύνοδον στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ καταδικάζει καὶ ἀναθεματίζει τὸν Μονοφυσιτισμόν-Μονοθελητισμὸν (βλ. ΘΗΕ, Σωφρόνιος,  Ἅγιος, τ. 11ος, σελ. 644).

     Ἀναγκάζεται ὅμως νὰ παραδώση τὴν πόλιν, μετὰ τὴν κατάληψίν της, στὸν Ἄραβα χαλίφην Ὀμὰρ (τὸ 637) καὶ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὁ Ἅγιος πατριάρχης ἀποθνήσκει".

       Ἐπίσης τονίζαμε στὶς σελ. 5 καὶ 6 (τ. 27):
     "Ἀποκρύπτεται ἐπίσης (ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο καὶ τοὺς Γρηγοριάτες πατέρες) ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου στὶς ἐξαγγελίες του γιὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ διακοπή τοῦ μνημόσυνου καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες. Διδασκαλία ποὺ διατυπώνει σχεδὸν αὐτολεξεὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου (πολὺ πρὶν τὴν ΑΒ΄ Σύνοδον τοῦ 861).

     Τὸ τί φρονεῖ ὁ Ἅγιος περὶ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶς φρονούντων καταφαίνεται στὶς ἐξαγγελίες τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου "Περὶ ἐξαγγελιῶν" (ΡG 87, 3, 3369-3371) στὴν ὁποίαν γράφει: "Εἰ δὲ τινὲς ἀποσταταῖέν τινος οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι᾽ αἵρεσιν ὑπὸ συνόδου ἢ ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ ὀρθόδοξοι."

     Καὶ μάλιστα λίγο πιὸ πάνω στὶς ἐξαγγελίες του γράφει ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὸν Ἅγιον Μ. Ἀθανάσιον: "Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προιέναι, κατ᾽ οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν, οὒχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἄλλ᾽ ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον∙ φευκτέον σοὶ ἔστω διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν∙ ὥς γὰρ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν∙ εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ δυνατὸν συναθροισθῆναι, ἕκαστος ἐαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ ἅμα δύο ἢ τρεῖς. Ὅπου γὰρ ἐὰν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ἐμῷ ὀνόματι, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν."

     "Τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου περὶ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀποτειχίσεως καὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν ποιμένων καὶ τοῦ ἀγῶνος μέχρι θανάτου διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν τὴν βλέπουμε νὰ πραγματώνεται ξεκάθαρα στὴν στάσιν ζωῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μαθητοῦ καὶ πνευματικοῦ τέκνου τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, τὸν ὁποῖον, ὄντως, ἀποκαλεῖ ὁ Ἅγιος Μάξιμος προϊστάμενον, πατέρα καὶ διδάσκαλον. Βλ. ΘΗΕ, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, τ. 8ος, σελ. 614, καὶ Στεφανίδου, ὁ.π. σελ. 244.

     Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ ἀποδεχθῆ τὴν νέαν τακτικὴν τῶν αἱρετικῶν, ἐκφρασθεῖσαν διὰ τοῦ "Τύπου" τοῦ αὐτοκράτορος Κώνσταντος τοῦ Β', ἐγγονοῦ τοῦ Ἡρακλείου. Δία τοῦ "Τύπου" ἐπεβάλλετο ἡ σιωπὴ στὰ θέματα τῆς Πίστεως!

     Τότε ὁ Ἅγιος Μάξιμος μὲ τὴν ὁμολογιακὴ στάση του δίδασκε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ κοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος δὲν κοινωνοῦσε."

      Στὴν δὲ σελ. 8 (τ. 27) ἐπίσης ἐπανερχόμασταν:

     "Εἴδαμε ποιὰ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, ὁ ὁποῖος πολὺ πρὶν συγκληθεῖ ἡ ΑΒ' σύνοδος τὸ 861 ἐπὶ Μ. Φωτίου, καὶ πρὶν τεθεῖ ὁ ΙΕ΄ αὐτῆς Κανών, ὁ ἐπιβάλλων τὴν ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν ἀποτείχισιν, διατυπώνει σχεδὸν αὐτολεξεὶ τὸ περιεχόμενον τοῦ Κανόνος: Εἰ δὲ τινες ἀποσταταῖέν τινος, οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι' αἵρεσιν (ὄχι μόνον) ὑπὸ συνόδου (ἀλλὰ καὶ) ἤ Ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ Ὀρθόδοξοι".

     Καὶ ὅπως εἴδαμε στὶς "ἐξαγγελίες" τοῦ Ἁγίου, ὁ Ἅγιος προτρέπει τοὺς ἐπισκόπους νὰ συνάγονται σὲ οἴκους καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ τῆς λατρείας τους, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχονται οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ οἴκους ποὺ μολύνουν οἱ ἀσεβεῖς (αἱρετικοί), καὶ ἂν οὔτε σὲ ἐκκλησίες οὔτε σὲ σπίτια μποροῦν νὰ συνάγονται, τότε ὁ καθ' ἕνας κάθ' ἑαυτὸν ἂς ψάλλη, ἄς ἀναγιγνώσκη, ἄς προσεύχεται, γιατί ὅπου δυὸ ἢ τρεῖς -(Ὀρθόδοξοι, αὐτὸ ἐννοεῖ σαφέστατα ὁ Ἅγιος)- μαζεμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, ἐκεί βρισκεται καὶ Ἐκεῖνος ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν.

     Ποιά, λοιπόν, σύγκρισις ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν τότε κατάστασιν, ποὺ ὁ θεολογικὸς προσδιορισμὸς καὶ ἡ διασάφησις τῶν Ὅρων τῆς Χαλκηδόνος ἦταν, ὅπως ὁμολογοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ καθηγητὲς τῆς δογματικῆς ἀπὸ τὰ δυσκολότερα ἀνακύψαντα θεολογικὰ προβλήματα, καὶ τὴν σημερινήν; Καὶ μποροῦμε ἄραγε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἅγιοι δὲν διέκοπταν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, μόνον ἀπὸ τὴν προσφώνησιν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, στὴν ὁποίαν πάντως σαφέστατα καταδικάζεται ὁ Μονοενεργητισμὸς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἀκόμη κρατοῦν οἱ συζητήσεις ἀπευθύνεται φιλοφρόνως ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Σέργιον;

 Μόνον γιὰ ἐλάχιστον διάστημα διατηροῦσαν οἱ Ἅγιοι τὴν κοινωνίαν, μέχρι νὰ γνωστοποιηθῆ ἐπισήμως ἡ αἵρεσις καὶ πρὸς καιρόν, ὅσο δήλ. διαρκοῦν οἱ προσπάθειες νὰ προσεταιρισθῆ ὁ Ἅγιος τὸν Σέργιον στὶς Ὀρθόδοξες θέσεις.

 Ὑπάρχει καμμία σύγκρισις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα;"

[55] Ἐπειδή παλινωδοῦσε συνεχῶς ὁ Σέργιος καί ὁ Πῦρρος. Πρός καιρόν μόνον μετέστρεψε τόν Πῦρρον ὁ Ἅγιος Μάξιμος στίς Ὀρθόδοξες θέσεις, μετά τόν διάλογο πού εἶχε μαζί του στήν Ἀφρική!

[56]PG 90, 132

[57]  Ἀ. Καλόμοιρου, "Τὸ Σύγκριμα", 1976, κείμενον π. Ἐφραίμ, (νῦν ἐπισκόπου), τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, σελ. 86.

[58] Βλ. Βαφείδου, Ἱστορία, τόμ. Α΄, σελ. 251

[59] "Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ διήγησις της κινήσεως γενομένης μεταξὺ τοῦ κυροῦ Ἀββᾶ Μαξίμου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ καὶ τῶν ἀρχόντων ἐπὶ σεκρέτου. 2) Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα. 3) Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ αὐτοῦ ἐξορίᾳ, ἤτοι τὰ ἐν Βιζύῃ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα", ὑπὸ Εὐθυμίου Ἱερομόναχου, Ἱερὸν Κελλίον, Ἅγιος Γεώργιος, Κερασιά, Ἁγίου Ὄρους, 1997, σελ. 19,  Ρ.G. 109, 129.

[60] Βλ. Στεφανίδου, Ἱστορία, σελ. 245,

[61] Στὸ "Οἱ ἐκκλησιολογικες κακοδοξίες... " σελ. 47, 2, Τό κείμενο αὐτό τό ἐνέκρινε τότε, δυστυχῶς, καί ὁ π. Γεώργιος Καψάνης!

[62] (γιὰ τὸν γράφοντα).

[63] Ρ.G. 90, 73 ἑπ.

[64]P.G. 90, 77.

[65] ΘΗΕ τ. 11ος, σελ. 616.

[66] Ρ.G. 91, 589 ἑπ.

[67] Ρ.G. 90, 73, 76. Τό κείμενο αὐτό παραθέσαμε αὐτούσιο στὴν τρίτη μας ἀπάντηση πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου.

[68] " Ἐπειδή ὅμως ἔβλεπε, ὅπως εἶπα πιό πάνω, νά ἐπεκτείνεται τότε ὅλο καί περισσότερο ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν καί νά μεγαλώνει μέρα μέ τή μέρα ἀπό τίς προσπάθειες τῶν προστατῶν τῆς ἀσέβειας, στέναζε καί βασανιζόταν ἀπό λύπη βαρύτατη, οἰκτίροντας πάρα πολύ καί τούς δράστες τῆς παρανομίας. Ἀλλά δέν ἤξερε τί νά κάνει ὁ ἴδιος, ἔχοντας τό κακό ἁπλωθεῖ τόσο πολύ καί λίγο ἀκόμα ἤθελε νά καταλάβει ὅλη τήν ἀνατολή καί τή δύση. Γιαὐτό καί μέσα σέ τόσα δεινά, βρίσκει τό ὅτι αὐτό μονάχα ἦταν ὠφέλιμο γιά τόν ἑαυτό του καί τά πράγματα.

      Ἐπειδή λοιπόν, ἤξερε ὅτι ἡ παλαιά Ρώμη ἦταν καθαρή ἀπό αὐτή τήν ἀκαθαρσία (τόν μολυσμό), καθώς καί οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἀφρικῆς καί ἄλλων τόπων καί νησιῶν ἐκεῖ γύρω, ἀφήνει τά ἐδῶ καί φθάνει ἐκεῖ γιά νά δώσει τήν συνηγορία του μέ τό λόγο καί νά στηρίξει τούς ἐκεῖ Ὀρθοδόξους συμβαδίζοντας μαζί τους. Καί δέν διάνυσε τό ταξίδι αὐτό χωρίς κόπο, οὔτε χωρίς κούραση καί ταλαιπωρία, ἡ προθυμία του ὅμως τά νικοῦσε ὅλα. Γιά τήν ἄφιξή του ἐκεῖ εἶχε χρησιμοποιήσει συμβούλους ἐκείνους πού μόναζαν μαζί του. Ὁ χωρισμός ἀπό αὐτούς τοῦ ἦταν βαρύς καί ἀνυπόφορος, ἀλλά δέν εἶχε τί ἄλλο νά κάνει ἐκτός ἀπό αὐτά πού εἶχε σκεφθεῖ, καθόσον τόν πίεζε ἡ περίσταση καί τόν καλοῦσε νά ἀναχωρήσει. Ὁ λόγος μου ὅμως προέτρεξε καί παρέλειψε νά ἀναφέρει τά ἐνδιάμεσα καί ἀπό ποῦ ξεκίνησε αὐτή ἡ πονηρή καί ἀπαίσια δοξασία, πού τόση ταραχή προκάλεσε στήν Ἐκκλησία καί τόσους πολλούς παρέσυρε στόν κοινό κατήφορο. Εἶναι, λοιπόν, ἀνάγκη νά ἐκθέσουμε λίγα γι’ αὐτήν, κι ἔπειτα νά προσθέσουμε στήν ἀφήγησή μας ὅσα ἀκολουθοῦν.

            Τά σκῆπτρα τῆς βασιλείας εἶχε ἀναλάβει τότε ὁ Ἡράκλειος καί ὁ Σέργιος εἶχε τό θρόνο τῆς Κωνσταντινούπολης. Καί πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ Ἡράκλειος καί ὅλοι οἱ παλατιανοί καί ὅλοι οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἀξιωματοῦχοι τύχαιναν ν’ ἀποδέχονται τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ὁμολογοῦσαν καί κήρυτταν δύο φύσεις καί δύο ἐνέργειες καί θελήματα στό Χριστό μου, τό Θεϊκό καί τό ἀνθρώπινο. Ἀλλά ἀλοίμονο γι’ αὐτόν, ἔπειτα ἀπό τά πολλά τρόπαια κατά τῶν ἐχθρῶν καί τά περιφανῆ ἀνδραγαθήματα ἐναντίον τῶν Περσῶν, ὅταν μεταβλήθηκε τό δόγμα ἀπ᾽ τό ὀρθό, ἄρχισαν νά μεταβάλλονται καί τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, καί σεβαστό μέρος τοῦ λαοῦ μεταστράφηκε στό ἀντίθετο. Αἴτιος γιά τήν μεταστροφή τοῦ βασιλιᾶ ἦταν ἐκεῖνος ὁ Ἀθανάσιος, ὁ ἀποκαλούμενος ἔτσι, πατριάρχης τῶν Ἰακωβιτῶν, ἄνθρωπος πλάνος καί πιό δεινός ἀπό ὅλους στό νά συγχέει τήν ἀλήθεια. Αὐτός πῆγε στόν Ἡράκλειο, ὅταν ἦταν στήν Ἱεράπολη τῆς Συρίας, καί πλησιάζοντάς τον ὕπουλα καί δόλια τόν δελέαζε μέ ὑποσχέσεις, ὅτι θά δεχόταν καί τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας, ἤ ὅτι πρέσβευε τίς δύο φύσεις ἑνωμένες σέ ὑπόσταση, γιατί ὁ Ἡράκλειος, ὅπως ἔδειχναν τά πράγματα, ἐπιθυμοῦσε νά ἑνώσει σ’ ἐκείνη τήν σύνοδο τόν ἴδιο τόν Ἀθανάσιο, στόν ὁποῖο ὑποσχόταν τό θρόνο τῆς Ἀντιόχειας, καί τούς ἄλλους, ὅσους ἔβλεπε ὅτι δέν συμφωνοῦσαν, ἄν καί ἀπό ἀφέλεια καί κουφότητα νοῦ ἐκτός ἀπό τό ὅτι δέν προσήλκυσε κανένα, ἐπέσυρε εἰς βάρος του καί τήν κακοδοξία.

[69] ἀπὸ τὸν Σέργιον καὶ τὸν Ἡράκλειον = " Ἡρακλείου τῶν τῆς βασιλείας σκήπτρων ἐπειλημμένου, καὶ Σεργίου τὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως διέποντος θρόνον", Ρ.G. 90, 76 C.

[70] Βλ. καὶ Π. Τρεμπέλα, "Δογματική", Τὸμ Β΄, σελ. 368, "μόνοι δυὸ Μοναχοὶ ἀντέστησαν κατ᾽ αὐτῆς (τῆς αἱρέσεως), ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ ὁ Σωφρόνιος, περὶ οὕς συνήχθησαν καὶ πᾶσα ἡ τὸ γνήσιον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάττουσα μερὶς τοῦ ποιμνίου".

[71] Καί κατά τούς Γρηγοριάτες! Ἔνθ. ἀνωτ. "Οἱ ἐκκλησιολογικες κακοδοξίες... " σελ. 16

[72]Βλ. Εὐσεβίου, Ἱστορία, βιβλίο 5, 13-1-15 καί Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 3.

[73] Ἱερόν Πηδάλιον, Κανών 47ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου σελ. 617-618 καί ὑποσ. 1.

[74]Ἔνθ. ἀνωτ. Ἱερόν Πηδάλιον, σελ. 586.

[75] Γιαὐτό στήν ἀκολουθία τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Ἁγίου Συμεῶνος τοῦ Μεταφραστοῦ, μετά τήν Θεία Μετάληψη, παρακαλοῦμε προσευχόμενοι λέγοντας, "Ἅγνιζε, καί κάθαρε, καί ρύθμιζέ με"

[76] Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν, Τόμ. Γ΄, 1976, Προΐμιον, σελ. 6.

[77]Ἱερόν Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. ιε΄. 

[78]Ὁμολογία Πίστεως, ἤτοι ἀπολογία δικαιοτάτη, ἐν Βενετίᾳ 1819. Ὡστόσο "οἰκονομητέον ἀλλ' οὐ παρανομητέον", κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον!

[79] Ἀλλά καί νά ἀκοῦμε νά γευόμαστε καί νά αἰσθανόμαστε τόν Θεόν, παίρνοντας δηλ. τήν ἄκτιστη Χάρη, μέ τήν προσευχή, τήν πνευματική ζωή καί τά ἄχραντα μυστήρια!

[80] Σύγκρινε, Ἰωάννου Ρωμανίδου, Δογματική, Τεῦχος Α΄, δ΄ ἔκδ., 1999, σελ. 13 ἑπ.

[81] "Ὁ πῦρ ὑπάρχων καί φλέγων ἀναξίους, μή δή καταφλέξης με, μή πλαστουργέ μου", Συμεῶνος τοῦ Μεταφραστοῦ ἀπό τήν ἀκολουθίαν τῆς Εὐχαριστίας, μετά τήν Θεία Λειτουργία.

[82] Ἰωάννου Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη, 1975, σελ. 96

[83] π. Γεώργιος Φλορόφσκι, Δημιουργία καί ἀπολύτρωση, Θεσσαλονίκη 1983, σελ. 306.

[84]Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Ἀσκητικά, 1977, σελ. 282

[85] ὅ.π. σελ. 326.

[86] ὅ. π. σελ. 326-327

[87] Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ Ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, Ἀθήνα 1971, τόμος Α΄, σελ. 110.

[88] μέ τήν διαφθορά καί τήν ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπό τήν ὑποταγή στήν ἁμαρτία, πού πρότεινε καί προτείνει συνεχῶς ὁ ἀντίδικος καί οἱ ἄνθρωποι τήν ἀποδέχονται, μέ ἀποτέλεσμα νά καταφλεγοῦν ἀπό τό πῦρ τῆς Θεότητος κατά τήν Παρουσία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας, μή ὄντες δεκτικοί τοῦ φωτός Του ὡς ζωοποιοῦ ἀλλά ὡς κολαστικοῦ, ὡς πυρός καταναλίσκοντος.

[89] Μ. Βασιλείου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 120-122. Ἡ ἑρμηνεία αὐτή περί τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως δέν εἶναι μόνον τοῦ Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου καί τοῦ Μ. Βασιλείου, ἀλλά εἶναι γενική διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἑρμηνεύουν ἀποφατικά τά περί τοῦ αἰωνίου πυρός καί τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ὅταν μιλᾶμε γιά ἀποφατισμό δέν ἐννοοῦμε ὃτι οἱ Πατέρες ἀλλοιώνουν τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι δῆθεν μιλοῦν ἀφηρημένα καί στοχαστικά, ἀλλά ὅτι ἑρμηνεύουν τά θέματα αὐτά προσπαθῶντας νά τά ἀποδεσμεύσουν ἀπό κατηγορίες τῆς ἀνθρώπινης σκέψεως καί ἀπό εἰκόνες τῶν αἰσθητῶν πραγμάτων. Ρωμανίδου, Ρωμηωσύνη, σελ. 99.

[90] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 382.

[91] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 88.

[92]Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 174.

[93] Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἔργα, 5, ΕΠΕ, σελ. 380.

[94] Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἔργα, ΕΠΕ 11, σελ. 498.

[95] Ἰωάννου Ρωμανίδου, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, σελ. 26.

[96] Φιλοκαλία κεφ. 120

[97] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία ια' στήν Β΄ Κορινθίους, γ΄, PG, 61, 478.

[98] Ἰωάν. 3, 16.

[99] Ἰωάν. 3, 16.

[100] Κεφάλαια Φυσικά, Θεολογικά, Ἠθικά τε καί Πρακτικά ρν,΄ PG 150, 1157-1160.

[101] Ἰερ. 2, 12-13.

[102] Ὁμιλία ὃτι οὐκ ἒστιν αἲτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός,PG 31, 345.

[103] Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, 5, PG 25, 104-105.

[104] Ρωμανίδη, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, σελ. 19.

[105] Γεν. 5, 1 ἑξ.

[106] Θεοφίλου, Β΄ 29

[107] Γιά τά ἀνωτέρω καί τίς παραπομπές βλ. Ρωμανίδη, ὃ. π. σελ 72.

[108] Μ. Βασιλείου, Ὁμιλία, Ὅτι οὐκ ἐστιν τῶν κακῶν αἰτιος ὁ Θεός, PG 31, 332

[109] Δίκαιός ἐστιν ὁ ἐλεῶν ὅλην τήν ἡμέραν. 

[110] "Καί πῶς ἀγαθός ὤν ὁ ὑπεράγαθος Θεός καί πολυεύσπλαχνος, τούς τοῦ κόσμου πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς καί θλίψεις παρεχώρησε γενέσθαι. Τούς μέν θέλων κατά παραχώρησιν, ἤ ὡς τούς κόπους τῆς μετανοίαςû λέγω δή, πείνης δίψης, πένθους, στερήσεως τῶν ἀναγκαίων, ἐγκρατείας τῶν ἡδέων, τήξεις τοῦ σώματος ἐν ἀσκήσει, ἀγρυπνίας, κόπους, πόνους, δάκρυα πολλά καί πικρά, στεναγμούς, φόβον τοῦ θανάτου, τῆς ἐρεύνης, τοῦ λογοθεσίου, τῆς ἐν τῷ Ἅδῃ κατοικοίσεως μετά τῶν δαιμόνων, τήν φρικτήν ἡμέραν ἐκείνην τῆς κρίσεως, τήν μέλλουσαν αἰσχύνην ἐπί πάσης τῆς κτίσεως, τόν τρόμον, τόν πικρόν ἔλεγχον περί τῶν πράξεων, λόγων τε και ἐννοιῶν, τήν ἀπειλήν, τήν ὀργήνû τάς πολυτρόπους κολάσεις καί αἰωνίους, τό ἀνωφελές θρῆνος καί τά ἄπαυστα δάκρυαû τό ἀφεγγές σκότος τόν φόβον, τόν πόνον, τήν ἔκπτωσιν, τήν λύπην, τήν στενοχωρίαν καί πνυγμόν τῆς ψυχῆς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι. Μετά τῶν ἐν τῷ κόσμῳ κινδύνων τά ναυάγια, τά πολυποίκιλα νοσήματα, τάς ἀστραπάς, τάς βοντάς, τήν χάλαζαν, τούς σεισμούς, τούς λιμούς, τούς καταποντισμούς, τούς ἀώρους θανάτους, καί ἁπλῶς πάντας τούς ἀκουσίως ἡμῖν κατά παραχώρησιν γινομένους ὀδυνηρούς. Τούς δέ μή θέλων ὁ Θεός, ἀλλ' ἡμεῖς καί οἱ δαίμονες, οἷον τάς μάχας, τά πάθη, τάς πολυτρόπους ἁμαρτίας, ὧν παριών ὁ λόγος δηλώσειε τά ὀνόματα, ἀπό τῆς ἀφροσύνης μέχρι τῆς ἀπογνώσεως καί τελείας ἀπωλείας, τήν ἐπιδρομήν τῶν δαιμόνων, τούς πολέμους, τήν τυραννίδα τῶν παθῶνû τάς ἐγκαταλείψεις, τάς ταραχάς καί μεταβολάς τοῦ βίουû τάς ὀργάς, τάς συκοφαντίας καί πᾶσαν θλῖψιν, ἥν ἡμεῖς θέλοντες, ἑαυτοῖς καί ἀλλήλοις προσφέρομεν, Θεοῦ μή βουλομένου. Καί πάλιν, πῶς ἐν μέσῳ τῶν τοσούτων κακῶν πολλοί ἐσώθησαν, μηδενός ἐμποδίσαι ἰσχύοντος. Καί πολλοί ἀπωλέσθησαν τοῦ Θεοῦ μή θέλοντος." ὅ. π. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ τοῦ Ἱερομάρτυρος, Φιλοκαλία, σελ. 6 καί 7.

[111] "Ὥς τίκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός οὕτως ἀπωλοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ καί οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν"