Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν (α)

Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιθεώρησις Ὀρθοδόξου Πίστεως, Ζωῆς καὶ  Ὁμολογίας
Στοιχεῖα συμφώνως τῷ Νόμῳ: Ἰδιοκτήτης, ἐκδότης,διευθυντής: π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.
Διεύθυνσις: Βαρδακουλᾶ 47, πάροδος 3,
30300 Ναύπακτος- Τηλ: 0634/22179, ὑπεύθυνος τυπογραφείου: Σανιδᾶς Κωνσταντῖνος
Ἰωαννίνων 6, Μοσχᾶτον
 Ἐκδίδεται κάθε τρεῖς μῆνες-Ἀριθμὸς φύλλου: 29- Ἔτος ἐκδόσεως: 5ον 
Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν
Οἱ διαστρεβλώσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ οἱ κηρυσσόμενες κακοδοξίες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ τὴν αἰτιολόγηση τῆς κοινωνίας της μὲ τοὺς Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου καὶ τὶς ἄλλες αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς

(Ἀπάντηση στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους)

Γιὰ νὰ μπόρεσει ὁ ἀντικειμενικὸς ἀναγνώστης νὰ ἐξαγάγει τὰ συμπεράσματά του ἀναφορικὰ μὲ τὴν στάση ποὺ ὀφείλουν νὰ τηροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν κηρύσσεται αἵρεσις, ὡς ἡ σήμερον κηρυσσομένη αἵρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν κοινωνικῶν μὲ αὐτοὺς Νεοημερολογιτῶν καὶ ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν-μνημονευτῶν Ἁγιορείτικων Μονῶν, θὰ παραθέσουμε στὴ συνέχεια τὰ ἐπιχειρήματα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Νέο-παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου.
Συνοπτικὰ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς κοινωνίας μὲ τὸ οἰκουμενιστικό πατριαρχεῖο του Φαναρίου καὶ τῶν ἄλλων κακοδόξων Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου μὲ τὸν τότε μοναχὸ π. Βασίλειο, καθοδηγούμενο ἀπὸ τὸν Γέροντά του, καθηγούμενο τῆς Μονῆς, π. Γεώργιο Καψάνη, ὑποστηρίζει, ὅτι σήμερα δὲν ἔχουμε συνοδικὴ κήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παρὰ μόνον σποραδικὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες διαφόρων Οἰκουμενιστῶν καὶ πάντως ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα εἶναι σὲ ὕφεση.
Κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες μοναχούς ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι προφανὴς καὶ ἑπομένως δὲν δικαιολογεῖται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἀποτείχιση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ Οἰκουμενιστὲς ποιμένες, κατὰ τοὺς ΙΕ' τῆς ΑΒ' Συνόδου καὶ ΛΑ' Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἡ στάση τῆς Μονῆς Γρηγορίου καὶ τῶν ἄλλων Ἁγιορειτικῶν Μονῶν, (Μνημονευτῶν τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ καταληψιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, φερομένων ὡς πατριαρχῶν, πλὴν τῆς γεραρᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ τῶν ἡρωικῶν ζηλωτῶν Πατέρων τῆς ἐρήμου), ποὺ ἐλέγχουν δῆθεν "αὐστηρὰ" τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, συμπροσευχὲς μετὰ αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων, τά οὐνιτικὰ συλλείτουργα - συνιερουργίες μετὰ τοῦ Πάπα, ἑνωτικὲς συμφωνίες, εἶναι, κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες μοναχούς, ἡ ἐνδεδειγμένη πατερικὴ στάση.

Κατ ἐξαίρεση ἐπιτρέπεται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν κακοδόξων ποιμένων, ὅταν κηρύσσεται προφανὴς αἵρεση, ἐνῶ ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τάχα μόνον, ὅταν ὑπάρξει ἕνωση μὲ καταδικασμένους ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἢ μεγάλες τοπικὲς ἢ Πανορθόδοξες Συνόδους αἱρετικούς, διαφορετικὰ εἶναι καλύτερα νὰ παραμένουν οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ποιμένες αὐτοὺς καὶ νὰ ἀναμένουν καταδίκη τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιατί στὸ κάτω-κάτω ποτὲ δὲν καταδικάστηκε κανεὶς κληρικὸς, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸν κακόδοξο ποιμένα του πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. 
 Ἀναλυτικὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου:

"1. Ἡ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἦταν πάντοτε ἡ ἰδία." (Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ, Ἅγιον "Ὅρος 2000, σελ. 6).
2. Γιὰ ὅσους ἑνώνονται μὲ καταδικασμένους αἱρετικοὺς (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 7-9).
"Συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνες α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι προσχωροῦν στοὺς αἱρετικοὺς ἐκπίπτουν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ τῆς Ἱερωσύνης. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος μὲ ὅλους τοὺς μοναχούς τῆς Παλαιστίνης ἐδήλωναν, ὅτι εἶναι πρόθυμοι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, παρὰ νὰ δεχθοῦν ἕνωση μὲ τοὺς Μονοφυσίτες.
Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιμετωπίσθησαν καὶ οἱ ἑνώσεις τὰ ἔτη 1274 καὶ 1439. Οἱ Πατέρες δηλαδὴ διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ἕνωση τῆς Λυὼν (1274). Προετίμησαν μάλιστα τὰ βασανιστήρια καὶ τὸν θάνατο, ὡς οἱ ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι Μελέτιος καὶ Γαλακτίων. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς, ἐπίσης, συνιστοῦσε στοὺς Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦν μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ψευδένωση τῆς Φλωρεντίας (1439), καὶ ἔλεγε: "Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως".

3. Γιὰ ὅσους κηρύττουν αἵρεση.

Ὁ ἱερὸς Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ἑρμηνεύων ὡραιότατα τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει αὐτοὺς ποὺ κηρύττουν ἐντὸς αὐτῆς αἱρετικὰ δόγματα: "Τὴν αἵρεση τὴν ἀναφύουσαν, ἐὰν ἐξαπλωθῆ, κρίνει καὶ κατακρίνει ἡ Οἰκουμενικὴ σύνοδος". Μετὰ δὲ τὴν σύνοδο οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοὶ ἀπεκόπτοντο παντελῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀνωτέρω διεκόπτετο καὶ πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ὁ ιε' κανὼν τῆς ΑΒ' συνόδου ἐπιτρέπει τὴν πράξη αὐτή, ἐφ’ ὅσον γίνεται μὲ σκοπὸ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν. (Ὁ τονισμὸς τῆς προτάσεως ἡμέτερος). Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους.

Αὐτὸ ἔγινε, διότι οἱ αἱρέσεις δὲν ἦταν εὔκολο νὰ συνειδητοποιηθοῦν ἀμέσως ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης δὲν ἦταν δίκαιο νὰ θεωροῦνται αἱρετικοί, πρὸ τῆς τελικῆς ἀποφάσεως τῆς Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι ἐκοινωνοῦσαν ἀπὸ ἄγνοια, γιὰ οἰκονομία ἤ γιὰ κάποια ἄλλη αἰτία μὲ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ἐκήρυττον αἱρετικὲς δοξασίες. Γι' αὐτὸ κανεὶς ἱερὸς κανὼν ἤ ἅγιος πατήρ δὲν ἐπέβαλε ποτὲ στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἐπίσης κανεὶς κληρικὸς δὲν ἐτιμωρήθη ποτὲ γι' αὐτό, σὲ ἀντίθεση, βεβαίως, μὲ αὐτοὺς ποὺ συνέχιζαν τὴν ἐπικοινωνία μετὰ τὴν συνοδικὴ καταδίκη."

Καὶ συνεχίζει ὁ π. Βασίλειος:

"Ἀρκετὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη της μεσολαβοῦσε ἕνα διάστημα, μικρὸ ἤ μεγάλο. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία προσπαθοῦσε διὰ τῶν ἐκπροσώπων της νὰ φέρη σὲ μετάνοια τοὺς "καινούς" διδασκάλους, ἐφαρμόζοντας τὴν ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας. Ἔτσι π.χ. ἐνῶ ὁ Μονοθελητισμὸς ἄρχισε νὰ κηρύττεται τὸ 615, οἱ κύριοι πολέμιοί του, ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος, δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ τῶν συνόδων τῆς Δύσεως (640-649) ποὺ τοὺς ἀναθεμάτισαν."

α) Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

Ἀντιπατερικὴ βάση τῆς ἐργασίας, ὅπως ἀπεδείχθη στὶς προηγούμενες ἀπαντήσεις μας, ἀποτελεῖ ἡ θεωρία, ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν γίνεται κυρίως (!), ὅπως ἐξάγεται ὡς τελικὸ συμπέρασμα καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὰ γραφόμενα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, μόνον μετὰ ἀπὸ διάγνωση ποὺ θὰ κάνει Οἰκουμενικὴ ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδος! Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ παρατιθέμενο πιὸ πάνω κείμενο:

" Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους."

Συντριπτικὰ εἶναι, ὡστόσο, τὰ ὀρθόδοξα ἐπιχειρήματα ποὺ κονιορτοποιοῦν τὶς αὐθαίρετες ἀπόψεις τῶν Γρηγοριατῶν γιὰ τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωση τῶν Ὀρθοδόξων νὰ διακόπτουν τὴν κοινωνία πρὸς τοὺς κακοδόξους ἐπισκόπους κατὰ τὸν ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου, κατ᾿ ἐξοχὴν πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης, ὅπως γράφαμε καὶ τότε στὴ β' ἀπάντησή μας:

"Προσπαθοῦν, ὅπως βλέπουμε, ὁ π. Βασίλειος καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης νὰ παρουσιάσουν τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὡς δυνητικὸν, παρὰ τὴν ὁμόφωνη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεση, κυρίως καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Συνοδικὴ κατάκριση τῆς αἱρέσεως ἀποτείχιση εἶναι αὐτονόητος! Ὁ ΙΕ' Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ' Συνόδου ἐπιβάλλει στοὺς πιστούς, κλῆρο καὶ λαό, τὴν ἄμεση διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου τοῦ δημοσίᾳ καὶ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικὰ κηρύσσοντος προέδρου, εἴτε ἐπίσκοπος εἶναι αὐτὸς εἴτε ἱερεύς, εἴτε πνευματικὸς, ἡγούμενος, γέροντας.

Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ' Ἱερὸ Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὁ Ζωναρᾶς γράφει:

" Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπλίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκῃ τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα, μὲ θρασύτητα διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ’ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες (τοῦ κανόνος)· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους".

Τὰ ἴδια γράφει καὶ ὁ Βαλσαμών:

"Ἐάν κάποιος χωρισθῆ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπόν του, τὸν μητροπολίτην του ἢ τὸν πατριάρχην του, ὄχι λόγῳ κάποιου προσωπικοῦ ἁμαρτήματός του, ἀλλὰ λόγῳ αἱρέσεως, ἐπειδὴ ἐκεῖνος διδάσκει ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἀνερυθριάστως κάποια διδάγματα ξένα τοῦ ὀρθοῦ δόγματος, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει τελεσίδικη καταδικαστικὴ ἀπόφασις γιὰ τὸν αἱρετικόν, καὶ πολὺ περισσότερο μετὰ τὴν διάγνωσιν, ἔαν ἀποτειχισθῆ, δηλαδὴ χωρίση ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ ἐπισκόπου του, ὄχι μόνον δὲν θὰ τιμωρηθῆ, ἀλλὰ καὶ θὰ τιμηθῆ ὡς ὀρθόδοξος· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, διότι δὲν τέμνει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἑνώνει καὶ τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα".

Ὁ δὲ Ἀριστηνὸς τονίζει ἐπίσης:

"Ἐὰν μερικοὶ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, (ἐπίσκοπον κλπ.), πού ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδον ἢ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ὄχι γιὰ κάποιο προσωπικὸ ἔγκλημα, εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ὡς ὀρθόδοξοι".¹

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἑρμηνεύει, ἐπίσης, τὸ σχετικὸν χωρίον στὸ Πηδάλιον κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον:

"Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι, (ἐπίσκοποι), εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι’ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ’ αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνη ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι’ αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν."²

Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, ποὺ μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος, καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν.

Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων περιλαμβάνονταν καὶ τὰ ἑξῆς:
" Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α' καὶ Β' ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι, ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων ... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων". ³

Τώρα τί θά μποροῦσαν νά ποῦν ὁ π. Γεώργιος καὶ ὁ π. Βασίλειος, καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες, οἱ ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες, ἀντιπατερικὰ ἐδίδασκαν ὅταν, ὅπως ἀναφέρουν, ἐπαινοῦνται ὅσοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους;
Οἱ Ὁσιομάρτυρες ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης! Τοὺς Λατινόφρονες δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικάσει καμμία σύνοδος... Ἦταν βεβαίως καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι οἱ Λατινόφρονες κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ κατὰ τὴν πράξη καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθαιρετέοι καὶ ἀναθεματιστέοι, δὲν εἶχαν δηλ. ἀκόμη καθαιρεθεῖ καὶ ἀναθεματισθεῖ, γιὰ νά ἐκπέσουν ἀμετάκλητα τῆς Ἱερωσύνης κατὰ τοὺς α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. (Βλ. καὶ τὸν α' τῆς Ζ'. Τὴν ὁλοκληρωμένη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας βλ. στὴ β΄ συνέχεια τοῦ παρόντος).

Βέβαια αὐτὸ τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους!...

Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἑνιαία διδασκαλία καὶ τὴν πράξη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ διδάγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅλων ὅσοι εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτόν. Ἰδιαίτερα, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἕπονται τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔρχονται σὲ προφανῆ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσουν ἐπ' ἐκκλησίας γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεση.

" Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα της ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."⁴

Ἄραγε τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:

    -ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες  κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ μασόνος ψευδοπατριάρχης Ἀθηναγόρας,

• ὅταν συναγελάζονται, συμπροσεύχονται καί συνιερουργοῦν σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ καὶ ἐτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες, (ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια ὀρθοδοξία τῆς Νέας ἐκκλησίας),

• ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, (στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες),

• καὶ ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν πάπα, οἱ ψευδοπατριάρχες Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι, καὶ μεταδίδουν ἀκόμη καί τὰ μυστήρια στοὺς αἱρετικούς.⁵

Ὁ ἀντικειμενικὸς Ὀρθόδοξος ἀναγνώστης ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικόδημου Μίλας καὶ δὴ χωρὶς νὰ χρειάζεται πρῶτα συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἑτεροδιδασκαλίας. Πόσον μᾶλλον μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς καταδίκες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Μονοφυσιτῶν μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν πνευματικά, συμπροσευχητικὰ καὶ λειτουργικά, κοινωνοῦντες ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον ποτήριον, Νεοημερολογίτες καὶ ἑτερόδοξοι ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συνεχῶς, ὥς ἀπεδείχθη.⁶

Ἑρμηνεύει ὁ μεγάλος Σέρβος κανονονολόγος:

"Ἐὰν ὅμως ἐπίσκοπός τις ἢ μητροπολίτης ἢ πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττη δημοσὶᾳ ἐπ’ ἐκκλησίας αἱρετικὴν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται τὸ δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος νὰ ἀποσχισθῶσι πάραυτα τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου καὶ πατριάρχου ἐκείνου, δι’ ὅ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθῆ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθῆ εἰσέτι, κὰθ’ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ἐπίσκοπων, ἂλλ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἂλλ’ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐν ὄσῳ ἠδυνήθησαν μέτρῳ τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως".

Αὐτὰ διδάσκουν οἱ ἀληθεῖς διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι ὅσα γράφει ὁ π. Βασίλειος στὴν ἐργασία του, ἀφοῦ δὲν κάνει καμμίαν ἀναφορὰν στοὺς Ἁγίους Πατέρες οὔτε κἄν στὴν ἑρμηνείαν τοῦ μεγάλου Ἁγίου μας, τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ΛΑ' Ἀποστολικόν καὶ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Μεγάλου Φωτίου.

Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μίλας, τὴν ὁποίαν μᾶς μετέφερε στὰ ἑλληνικὰ ὁ Σέρβος Θεολόγος Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, (νῦν ἐπίσκοπός του Σερβικοῦ Πατριαρχείου), εἶναι σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμπροσεύχεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ ἑτεροθρήσκους, καὶ νὰ μᾶς λέει ὁ ὁ π. Βασίλειος καί ὁ π. Γεώργιος, ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὴν ... "ἐκκλησία"(!), ὅταν διακόπτουμε τὴν κοινωνία αὐτῶν καὶ ἐκείνων ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτοὺς.⁷

Δὲν λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅτι ἐχθροί τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοὶ ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἀναφερόμενος στὴ σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου;

Εἶναι φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ μετὰ ἱερειῶν τοῦ Σατανᾶ, παστορισσῶν προτεσταντριῶν, στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Ἀσίζη τελευταία;

Ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅταν μεταδίδει τὰ μυστήρια στοὺς κατολύκους στὴν Ραβέννα;

Εἶναι ὀρθόδοξος πατριάρχης ὁ κ. Βαρθολομαῖος - (μετὰ τοῦ νεκροῦ καί σωματικά Χριστοδούλου καὶ τοῦ κ. Μελετίου Καλαμαρᾶ) - ὅταν συμμετέχει στὴν δαιμονολατρεία τῆς Καμπέρα ἢ στὶς πανδαιμονιακὲς ἐκδηλώσεις μὲ κοινὴ λατρεία καὶ συμπροσευχὲς μὲ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν " Ἐκκλησιῶν", (τοῦ Σατανᾶ);

Ναί, μὲ μιὰ τέτοια "ἐκκλησία" ἐμεῖς οἱ "Ὀρθόδοξοι, ἀγαπητοὶ Γρηγοριάτες, δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση. Θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ψευδοεκκλησίας τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου.

Δὲν ἀκούσατε ποτέ, ἀδελφοί Γρηγοριάτες, τί διδάσκει ὁ Φωστήρας τῆς Ἐφέσσου Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός;

"... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καὶ τῶν Λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις πατράσι, τοὶς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας".⁸

Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐπίσημες ἑρμηνευτικὲς διατάξεις τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου σαφῶς προκύπτει τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι:

Ὁ πρόεδρος, (προϊστάμενος τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τῆς ἐνορίας ἢ καὶ μικρῆς ὁμάδος Ὀρθοδόξων), εἴτε πατριάρχης εἶναι, εἴτε μητροπολίτης, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, εἴτε γέροντας συνοδείας, εἴτε γέροντας ἑνὸς μοναχοῦ, εἴτε πνευματικὸς ἑνὸς πιστοῦ, ὅταν κηρύσση δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην = κατεδικασμένην (ὄχι μόνον) ὑπὸ Συνόδου (ἀλλὰ καί) ἤ ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων, τότε ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ποιμαίνεται ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι λαμβάνουν γνῶσιν τῶν κακοδοξιῶν του Χριστιανοί, ἀποκτοῦν ἀμέσως τὸ δικαίωμα καὶ ἔχουν καθῆκον ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Κανόνα νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τελεσίδικον καταδίκην τοῦ ψευδεπισκόπου ἡ ψευδοδιδασκάλου, διότι:

"οὐ μόνον τῆ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὒχ ὑπόκεινται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται",⁹ ἐὰν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι αἱρετικοί,¹⁰ (ὡς αἱρετικὸν περιποιούμενοι, κατὰ τὸν ἅγιον Δοσίθεον τῶν Ἱεροσολύμων).

Πάνω, λοιπὸν, ἀπὸ κάθε πρόεδρον ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας τὶς Ἱερὲς Γραφές, τὴν Ἁγίαν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῶν Θείων Κανόνων καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀκολούθησαν, χωριζόμενοι τῆς κοινωνίας τοῦ αἱρετικοῦ προέδρου καὶ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνόν του. Οἱ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν Ἁγίαν Πίστιν, οἱ κόλακες, οἱ τυχοδιῶκτες καὶ γενικῶς ὅλο τὸ σύστημα τῶν ὑπηρετῶν ἐνόχων σκοπιμοτήτων τοῦ αἰῶνος τούτου ἀκολουθοῦσαν τοὺς λυκοποιμένες, βοηθώντας τους στὸ ψυχοφθόρο τους ἔργο.¹¹

Ἀποδείξαμε στὴν προηγούμενή μας ἀπάντηση ὅτι ὄχι μόνον πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ συνοδικὴν διαγνώμην, ἡ ὁποία δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ παράδειγμα μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 754 πρὶν συγκληθεῖ ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787).

Οἱ Ὀρθόδοξοι-Εἰκονοφιλοι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Εἰκονομάχους καὶ ὄφειλαν νὰ μὴ κοινωνοῦν, κατὰ τὰ πρακτικὰ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς. Ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας συνεχίσθηκε καὶ μετὰ τὴν β' Εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 815, ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' Εἰκονομαχικῆς συνόδου.

Καὶ σύμφωνα μὲ ὅλους τους ἑρμηνευτές, Ζωναρά, Βαλσαμῶνα, Ἀριστηνό, Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, Νικόδημο Μίλας, τοὺς Ὁσιομάρτυρες τοὺς ἔπι Λατινόφρονος Βέκκου μαρτυρήσαντες, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάρκο Εὐγενικό, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεσιν, κυρίως καὶ κατ’ ἐξοχὴν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴν συνοδικὴν κατάκρισιν τῆς αἵρεσεως ἀποτείχισις εἶναι αὐτονόητος!¹²

Κατὰ τὸν Ἅγιον Θεόδωρον τὸν Στουδίτην ὁ καιρὸς τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι:

"Καιρὸς Ὁμολογίας, καιρὸς ἐνστάσεως, καιρὸς ἀθλήσεως, τυχὸν καὶ ἄλλων παθημάτων" ἀλλὰ καὶ στεφάνων καὶ δόξης ἐπουρανίου"¹³.

Καὶ κυρίως γιὰ μᾶς, τοὺς ἱερεῖς καὶ ποιμένες, ἰσχύει τὸ τοῦ Μεγάλου Ὁμολογητοῦ:

" ἐὰν οἱ ἱερωμένοι ἅπαξ ἁλώθηκαν ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἔχει ὁρισθεῖ γι’ αὐτοὺς νὰ ἐμποδίζονται ἀπὸ τὴν ἱερουργία..."

Καὶ τὸ σημαντικότερο, ποὺ ξεκαθαρίζει τὰ πράγματα, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ τοὺς κακοδόξους αἱρετικούς, (σήμερον Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές), εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἅγιος στὴ συνέχεια:

Γιατί, πῶς διαφορετικὰ θὰ φανεῖ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ 'κείνους ποὺ πρόδωσαν τὴν ἀλήθεια καὶ σὲ κείνους ποῦ τίμησαν τὸ ἱερατικό τους ἀξίωμα;

"Πῶς γὰρ φανείη τὸ διάφορον τῶν προδοσάντων τὴν ἀλήθειαν καὶ μή;" Πῶς θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ κείνους ποὺ ἤθλησαν μὲ γενναιότητα, καὶ σὲ κείνους πού δὲν θέλησαν νὰ πάθουν οὔτε τὸ παραμικρὸ γιὰ τὸ καλὸ (γιὰ τὴν πίστη); ¹⁴

Στὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο Πρόεδρος ἦταν ὁ πολὺς Ἅγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ μετεῖχαν σ’ αὐτὴν 136 ἡγούμενοι Μοναστηριῶν, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων πολλὰ δεινὰ εἶχαν ὑποστεῖ στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποφύγουν τὴν αἱρετικὴ κοινωνία μὲ τοὺς κακοδόξους, (πάντοτε πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης).¹⁵

Καὶ ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, μετὰ τὴν β' Εἰκονομαχικὴν σύνοδον (815), ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' Εἰκονομαχικῆς συνόδου, ἐπειδὴ δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ἔπαθεν, ἐμαστιγώθη φρικωδῶς, καὶ ἐπὶ 9 χρόνια φυλακίσθηκε στὴ νῆσο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του.¹⁶

Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, οἱ ὁποῖοι καταριθμοῦνται μεταξὺ τῶν ἐπιφανέστερων θυμάτων τοῦ εἰκονοκλαστικοῦ διωγμοῦ τοῦ Θ' αἰῶνος μετὰ τὴν Εἰκονομαχικὴν σύνοδον τοῦ 815, ἐνεκλείσθησαν εἰς φρούριον τοῦ Βοσπόρου μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ διώκτου των, Λέοντος Ε' τοῦ Ἀρμενίου (25 Δέκ. 820).

β) Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὶς καθαιρέσεις τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν καὶ ὅσων τοὺς ἀκολουθοῦσαν

Ἐντελῶς ἀνιστόρητο παρουσιάζεται τὸ ἐπιχείρημα, ὅτι οὐδεὶς καθηρέθη ποτέ, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν καὶ κακοδόξων.
Ὅταν καθήροντο οἱ ἐπίσκοποι, καθήροντο καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ ὅλοι ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ ἀπὸ τοὺς Κανόνες Α' τῆς Τρίτης Οἰκουμενικῆς, τὸν Α' τῆς Ζ', ἀπὸ τὴν Ζ' Οἰκουμενική, ὅπως εἴδαμε στὰ πρακτικά της, καὶ ἀπὸ πλῆθος ἄλλων Ἱερῶν Κανόνων.¹⁷

Ἀφήνουμε τοὺς ἀναγνῶστες νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους γιὰ τὴν σοβαρότητα τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ π. Βασιλείου!

Γάφει ὁ π. Βασίλειος, μὴ στηριζόμενος στοὺς Ἁγίους Πατέρες:

"Ὁ π. Νικόλαος, βέβαια, καὶ οἱ Ζηλωταὶ τολμοῦν νὰ χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεσι ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου, ἐπειδὴ διέσπασε τὴν Μία Ἐκκλησία σὲ δύο (τὴν παλαιοημερολογιτικὴ καὶ τὴν νεοημερολογιτική) καὶ συνεπῶς ἔπληξε ἄμεσα τὸ δόγμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἡ διάσπασις βέβαια ἔγινε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ὄχι ἀπὸ ἐμᾶς.... Ὃ π. Νικόλαος λέγει ἐπίσης, ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο εἶναι Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ σύνοδος ἀναθεματίζει ὅσους ἀθετοῦν τὶς Παραδόσεις. Ἄρα, μὲ τὴν ἁπλὴ λογική, ὅσοι τὸ ἀποδέχθηκαν, ὑπόκεινται στὰ φρικτὰ ἀναθέματα τῆς συνόδου αὐτῆς. Ἡ ἄποψίς του αὐτὴ εἶναι τελείως αὐθαίρετη!"

1. Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησιςγιὰ τὴν συμφωνία

τῶν Ἁγίων Πατέρων στὸ θέμα τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου.

Τί γράφαμε τότε; "Τὸ Νέο ἡμερολόγιο συγκεκριμένα δὲν θεωρεῖται, (ἀπὸ τοὺς Γρηγοριάτες), αἵρεση! Ἄλλα μᾶς διδάσκει ὅμως ὁ πολὺς Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτὸς καὶ ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο: "Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ' αἰών. Τὴν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τὴν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καὶ τὴν αἵρεσιν τοῦ νέου καλενταρίου. Καὶ κατὰ μὲν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καὶ Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατὰ δὲ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῷ 1593."¹⁸

1ο Συμπέρασμα: Ἐμεῖς δὲν σχίζουμε, λοιπόν, τὴν Ἐκκλησία κατὰ τὶς ἀνωτέρω παραθέσεις τῶν ἱερῶν κειμένων. Κάνουμε τὸ καθῆκον μας ὡς ἄγρυπνοι φύλακες. Ἀποκαλύπτουμε τὶς προδοσίες, τὴν πονηρὴ αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καὶ τὴν ἐκκλησιομάχο παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ὅτι:

"Εἰ δὲ καὶ πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καὶ εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσὶν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ".

Ἐμεῖς εἴμαστε σίγουρα ἑνωμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησία!

Κατέχουμε αὐτὸ ποὺ πάντα, παντοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη.

Εἴμαστε ἡ ἀκαινοτόμητη Ἐκκλησία, γιατί στοιχοῦμεν ἑπόμενοι, τῷ συνόλῳ, τῇ ἀρχαιότητι, τῇ συμφωνίᾳ.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐσᾶς σᾶς ὁδηγεῖ μὲ σιγουριὰ στὴν ἀπώλεια, γι’ αὐτὸ ἔχετε κάθε λόγο νὰ ἀγωνιᾶτε. Σᾶς τίπτει φοβερὰ ἡ συνείδησή σας λόγῳ τῆς μεγάλης προδοσίας τῆς Πίστεως καὶ τῆς κοινωνίας σας μετὰ τῶν δυσεβῶν παναιρετικῶν, πρωτίστως τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου.

Ἐπιστρέψτε στὶς βάσεις, στὴν ἑνιαία Παράδοση καὶ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε μαζί σας, καὶ μὴ προσπαθῆτε νὰ δικαιολογήσετε πάσῃ θυσίᾳ τὰ ἀδικαιολόγητα.

Ἐφαρμόζοντας, ὡστόσο, καὶ τὴν δική σας ἀντιπατερικὴ καὶ περίεργη λογικὴ καὶ θεωρία¹⁹ καὶ πάλιν ὀφείλουμε οἱ Ὀρθόδοξοι, πολὺ περισσότερο, νὰ ἀποτειχισθοῦμε ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, διότι ὁ Νεοημερολογιτισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεσις κατεγνωσμένη καὶ ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ ἀπὸ τὴν Ζ' καὶ Β' Οἰκουμενικὴν Σύνοδον καὶ τὴν τελευταίαν τοῦ 1593 Πανορθόδοξον, (Οἰκουμενικὴν κατὰ τὸν πολὺν Δοσίθεον Ἱεροσολύμων) .
Γιατί, ὅποιος κηρύσσει ὅτι ἡ Ἐκκλησία διεσπάσθη καὶ ὅτι θὰ ἐπανιδρυθεῖ στὸ Μέλλον ἀπὸ τὶς κατὰ μέρος χριστιανικὲς ὁμολογίες, πρᾶγμα ποὺ ἐπαναλαμβάνεται συνεχῶς καὶ ἔχει παγιωθεῖ ὡς πίστις τῶν Οἰκουμενιστῶν ποιμένων σας, καὶ ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν ὑπόκεινται στὰ ἀναθέματα τῆς Β' Οἰκουμενικῆς ἀλλὰ καὶ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γιατί ἔτσι ἀνατρέπεται ὅλο τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ τὸ δόγμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁμολογοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι στὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως.

Οἱ θεῖοι Πατέρες τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ξεκάθαρα καὶ ρητὰ ἀναθεμάτισαν ἐπίσης "τοὺς προστιθέντας τι ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Καθολικῆς" (δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου) "Ἐκκλησίας", καὶ ὅλα ὅσα ἔφεῦρον οἱ νεωτεριστὲς μετὰ τὴν Ἁγίαν αὐτὴν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον καὶ εἶναι "παρὰ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν Ἁγίων Πατέρων", δηλαδὴ παρὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Παράδοσιν.
Ἑπομένως ἀναθεμάτισαν καὶ τὴν καινοτομίαν τοῦ Νέου ἡμερολογίου καὶ τὴν καινοτομίαν καὶ κακοδοξίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅταν οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν καὶ διακηρύσσουν:

"Νήφοντες ἐν πᾶσιν ἀποστολικῶς, τὸ ἰσόρροπον κρίνομεν, ἵνα πᾶσαν καινοφωνίαν, ὕφεσὶν τε καὶ πλεονασμόν, ὡς ζιζάνια τῷ καθαρῷ σίτῳ ἐπισπαρέντα, ἀναβολῆς πάσης ἐκτός, ἐκτίλλωμεν ὡς τῆς ἀληθείας ἀντίθετα καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀντίμαχα. Τὰ γὰρ ἐν αὐτῇ παραδοθέντα οὐκ εἰσὶ ναὶ καὶ οὔ, ἀλλὰ ναὶ εἰσὶν ἐν ἀληθείᾳ καὶ μένουσιν ἀρραγῆ καὶ ἀκράδαντα εἰς τοῦ αἰῶνος χρόνον..." "... Πατέρες κηρύττουσι τέκνα ὑπακοῆς ἐσμὲν καὶ ἐγκαυχώμεθα ἐν προσώπῳ μητρὸς τῇ παραδόσει τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας", (δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου)...

"Ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν. Ἡμεῖς τοὺς προστιθέντάς τι ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν... Ἡμεῖς κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες κηρύσσομεν ἐν ἑνί στόματι καὶ μι καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες, τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλὰ τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα... Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν Ἐκκλησιαστικὴν, ἔγγραφόν τε ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω..." ²⁰

Τὸ Νέον ἡμερολόγιον προσκρούει στὰ κελεύσματα τοῦ Θεηγόρου καὶ οὐρανοβάμονος Παύλου γιὰ τὴν ἀκριβῆ τήρηση τῶν Παραδόσεων: "Στήκετε καὶ κρατεῖτε τᾶς παραδόσεις, ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι’ ἐπιστολῆς ἠμῶν" (Β' Θέσ. β' 15) καὶ "Σὺ δὲ μένε ἐν οἲς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδώς παρὰ τίνος ἔμαθες" (Β' Τίμ. γ' 14) καὶ στὶς Παροιμίες διαβάζουμε "Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου" (Παροιμ. ΚΒ' 28). Πρόκειται γιὰ γραφικὰ κελεύσματα στὰ ὁποῖα καταφεύγει καὶ ὁ Ἅγιος Ταράσιος γιὰ νὰ ἀποδείξη, ὅπως εἴδαμε, ὅτι ὄφειλαν νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους καὶ οἱ κρινόμενοι ἀπὸ τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν Σύνοδον ἐπίσκοποι, πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κἄν ὁ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Συνόδου!

Σὲ ἐπιστολὴ του, ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος πρὸς τὸν γράφοντα συνοψίζει τὰ ἐπιχειρήματά του:

"Σεβαστὲ π. Νικόλαε, εὐλογεῖτε.

Ἔλαβα τὴν ἀπὸ 26-7-2001 ἐπιστολή σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ τὰ ἑξῆς: Ἡ στοιχειώδης εἰλικρίνεια,τιμιότης καὶ εὐγένεια θὰ ἀπαιτοῦσε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντηση πού σας ἔχω στείλει γιὰ ὅσα ἔχετε γράψει ἐναντίον μου στὰ τεύχη 27 καὶ 28 τοῦ περιοδικοῦ σας. Ἡ ἀπάντησίς μου ἄλλωστε εἶναι πολὺ μικρότερη ἀπὸ τὰ δικά σας κείμενα. Ἄν πράγματι πιστεύετε, ὅτι κατέχετε τὴν ἀλήθεια, τί σᾶς ἐμποδίζει ἕως σήμερα νὰ τὴν δημοσιεύσετε, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ " Ὀρθόδοξος Τύπος" δυὸ φορὲς μάλιστα: Αὐτὸ θὰ σᾶς τιμήσει καὶ στοὺς ἀναγνώστας σας, οἱ ὁποῖοι σίγουρα θὰ ἀποροῦν, γιατί ὑποχρεώνετε ξένες ἐφημερίδες νὰ δημοσιεύσουν τὰ κείμενά σας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐσεῖς ἀποφεύγετε νὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου στὰ δυὸ ἄρθρα σας. Μὴ ξεχνᾶτε ἄλλωστε τὴν ὑπόσχεσή σας, (ἐπιστολή σας Φεβρουαρίου), ὅτι θὰ δημοσιεύσετε τὴν ἀπάντησή μου.

Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς μας ἔτρεφαν μέχρι πρὸ τινος κάποια συμπάθεια πρὸς τοὺς Ζηλωτάς. Δὲν πίστευαν μάλιστα ὅσα τοὺς ἔλεγα περὶ συνεχῶν ἀπὸ μέρους τους παραχαράξεων τῶν ἱερῶν κειμένων. Τὰ κείμενά σας ὅμως τοὺς ἀπογοήτευσαν τόσο πολύ, ποὺ ἔχασαν καὶ αὐτὴ τὴν λίγη καλή γνώμη ποὺ εἶχαν γιὰ τοὺς Ζηλωτάς.

Πάτερ Νικόλαε, οἱ Ζηλωτὲς δὲν εἶναι καὶ τόσο ἀφελεῖς, ὅσο νομίζετε. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, ποὺ εἶναι σοβαροὶ ἄνθρωποι ἀπογοητεύθηκαν ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις σας καὶ τὶς ἐναντίον μου συκοφαντίες σας. Στὴν πρώτη σας ἀπάντηση (τ. 27) -διαστρεβλώνοντας τὴν ἀλήθεια- προσπαθούσατε νὰ ἀποδείξετε, ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638, (ἕως τότε δήλ. δὲν ὑπῆρχε αἵρεσις). Στὴν τρίτη ἀπάντησή σας, διαστρεβλώνοντας πάλι τὴν ἀλήθεια -καὶ ἐρμηνεύοντας λανθασμένα τὸ σχετικὸ χωρίο τοῦ βιογράφου- ὑποστηρίζετε, ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος δὲν ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸν Σέργιο ἀπὸ τὸ 626, ἐπειδὴ ἦταν αἱρετικός!
Ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει, κάθε ἁπλὸς καὶ εἰλικρινὴς ἀναγνώστης σας ἀναρωτιέται τὸ ἑξῆς: Γιατί ὁ ἅγιος Μάξιμος νὰ μὴ κοινωνεῖ μὲ τὸν Σέργιο τὸ 626, ἐφόσον -πάλι κατὰ τὰ λεγόμενά σας- ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638; Δὲν νομίζετε ὅτι εἶναι ἐφάμαρτο νὰ ἐμπαίζετε τὸν ἁπλὸ λαὸ καὶ νὰ συκοφαντεῖτε καὶ Ἁγιορεῖτες Πατέρας;

Γιατί, ἐπίσης, μὲ κατηγορεῖτε, ὅτι στὴν πρώτη μου ἀπάντηση γράφω (δῆθεν), ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος διέκοψε τὴν κοινωνία πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἐνῶ στὴν δεύτερή μου ἀπάντηση ἔπειτα ἀπὸ τὶς συνόδους τοῦ 640-649; Στὴν πρώτη μου ἀπάντηση ἔγραφα τὰ ἑξῆς: Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649). Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς". Τὰ λόγια αὐτὰ μπορεῖτε νὰ τὰ βρεῖτε εὔκολα. Εἶναι σωστὸ ἔτσι πρόχειρα καὶ ἀβασάνιστα νὰ μὲ κατηγορεῖτε δημοσίως, χωρὶς νὰ ζητᾶτε συγγνώμη δημοσίως;"

Τὰ ἴδια γράφει ὁ π. Βασίλειος καὶ στὸ "Οἱ ἐκκλησιολογικές κακοδοξίες τοῦ ζηλωτικοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ", Ἅγιον Ὅρος 2001, σελ. 46 ἑπ.

2. Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν στάση τῶν Μεγάλων Ἁγίων Σωφρονίου καὶ Μαξίμου κατὰ τὴν περίοδο τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς-Μονοενεργητικῆς αἱρέσεως τοῦ Σεργίου καὶ τῶν ἄλλων αἱρετικῶν.

α) Οὐδέποτε γράψαμε ὅτι ἦταν ἀπολύτως φυσικὸ νὰ ἐπικοινωνοῦν οἱ Ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος τὸ 634 μὲ τὸν Σέργιο, ἀφοῦ ἡ αἵρεσις κηρύχθηκε μόλις τὸ 638, ὅπως διαστρεβλώνει τὰ κείμενά μας ὁ π. Βασίλειος!
Ὅλως ἀντιθέτως, τότε γράφαμε (τ. 27 σελ. 6) ὅτι:

"Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος τὸν ἀποκαλεῖ, (τὸν Σέργιον), ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτὸν μὲ τὴν Συνοδικὴν ἐνθρονιστικὴν του ἐπιστολὴν "Δεσπότῃ πάντων ἁγιωτάτῳ καὶ μακαριωτάτῳ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ Σεργίῳ..." -(καὶ ὄχι καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὅπως προσθέτει αὐθαιρέτως ὁ π. Βασίλειος!)- "καὶ ἀπὸ τὴν προσφώνησιν αὐτὴν προσπαθοῦν νὰ συνάξουν τὸ συμπέρασμα, (οἱ Γρηγοριάτες), ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν διέκοπτον τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὶν γίνει συνοδικὴ διάγνωσις!"

Καὶ στὸ τ. 27 σελ. 7 καὶ 8 γράφαμε τὰ ἑξῆς:

"Σαφέστατα, ὅπως εἴδαμε, καταδικάζει τὸν Μονοενεργητισμὸν τοῦ Σεργίου, στὴν συνοδικήν του ἐνθρονιστικὴν ἐπιστολὴν ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος. Εἶναι φυσικὸν ὅμως, ἔφ’ ὅσον διαρκοῦν ἀκόμη οἱ συζητήσεις καὶ οἱ προσπάθειες γιὰ ἐπικράτησιν τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων, καὶ ἔφ’ ὅσον προσπαθεῖ νὰ προσεταιρισθεῖ τὸν Σέργιον στὸν ἀγῶνα του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ τὸν ἀποκαλεῖ, δεσπότην μακαριώτατον, ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν, καὶ ταυτοχρόνως νὰ τοῦ γνωστοποιεῖ τὶς σαφέστατες Ὀρθόδοξες ἀπόψεις. Πολὺ σύντομα, ὡστόσο, ἀπογοητευμένος καὶ ἀπὸ τὸν Σέργιον συγκαλεῖ καὶ Τοπικὴν Σύνοδον στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ καταδικάζει καὶ ἀναθεματίζει τὸν Μονοφυσιτισμόν-Μονοθελητισμὸν, (βλ. ΘΗΕ, Σωφρόνιος, Ἅγιος, τ. 11ος, σελ. 644). Ἀναγκάζεται ὅμως νὰ παραδώσει τὴν πόλιν μετὰ τὴν κατάληψίν της στὸν Ἄραβα χαλίφην Ὀμὰρ (τὸ 637), καὶ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὁ Ἅγιος πατριάρχης ἀποθνήσκει."
Ἐπίσης τονίζαμε στὶς σελ. 5 καὶ 6 (τ. 27):

"Ἀποκρύπτεται ἐπίσης, (ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο καὶ τοὺς Γρηγοριάτες πατέρες), ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου στὶς ἐξαγγελίες του γιὰ τὴν ὑποχρεωτικὴ διακοπή τοῦ μνημόσυνου καὶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες. Διδασκαλία ποὺ διατυπώνει σχεδὸν αὐτολεξεὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου (πολὺ πρὶν τὴν ΑΒ' Σύνοδον τοῦ 861).

Τὸ τί διδάσκει ὁ Ἅγιος περὶ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶς φρονούντων καταφαίνεται στὶς ἐξαγγελίες τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου "Περὶ ἐξαγγελιῶν" (ΡG 87, 3, 3369-3371), στὴν ὁποίαν γράφει : "Εἰ δὲ τινὲς ἀποσταταῖέν τινος, οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι’ αἵρεσιν ὑπὸ συνόδου ἢ ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ ὀρθόδοξοι." Καὶ μάλιστα, λίγο πιὸ πάνω, στὶς ἐξαγγελίες του γράφει ἀκριβῶς τὰ ἴδια μὲ τὸν Ἅγιον Μ. Ἀθανάσιον: "Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προιέναι, κατ’ οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν. οὒχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἄλλ’ ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον, φευκτέον σοὶ ἔστω διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ αὐτῶν. ὥς γὰρ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ δυνατὸν συναθροισθῆναι, ἕκαστος ἐαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ ἅμα δυὸ ἢ τρεῖς". "Ὅπου γὰρ ἐὰν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ἐμῷ ὀνόματι, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν."

Τὴν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου περὶ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀποτειχίσεως καὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν ποιμένων, καὶ τοῦ ἀγῶνος μέχρι θανάτου διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν τὴν βλέπουμε νὰ πραγματώνεται ξεκάθαρα στὴν στάσιν ζωῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, μαθητοῦ καὶ πνευματικοῦ τέκνου τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, τὸν ὁποῖον, ὄντως, ἀποκαλεῖ ὁ Ἅγιος Μάξιμος προϊστάμενον, πατέρα καὶ διδάσκαλον. ²¹

Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν νέαν τακτικὴν τῶν αἱρετικῶν, ἐκφρασθεῖσαν διὰ τοῦ "Τύπου" τοῦ αὐτοκράτορος Κώνσταντος τοῦ Β', ἐγγονοῦ τοῦ Ἡρακλείου. Δία τοῦ "Τύπου" ἐπεβάλλετο ἡ σιωπὴ στὰ θέματα τῆς Πίστεως!

Τότε ὁ Ἅγιος Μάξιμος μὲ τὴν ὁμολογιακὴ στάση του δίδασκε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ κοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος δὲν κοινωνοῦσε." Στὴν δὲ σελ. 8 (τ. 27), ἐπίσης, ἐπανερχόμασταν:

Εἴδαμε, ποιὰ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, ὁ ὁποῖος πολὺ πρὶν συγκληθεῖ ἡ ΑΒ' σύνοδος τὸ 861 ἐπὶ Μ. Φωτίου, καὶ πρὶν τεθεῖ ὁ ΙΕ' αὐτῆς Κανών, ὁ ἐπιβάλλων τὴν ἀπὸ τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν ἀποτείχισιν, διατυπώνει, σχεδὸν αὐτολεξεὶ, τὸ περιεχόμενον τοῦ Κανόνος: "Εἰ δὲ τίνες ἀποστάταῖέν τινος, οὐ διὰ πρόφασιν ἐγκλήματος, ἀλλὰ δι’ αἵρεσιν (ὄχι μόνον) ὑπὸ συνόδου (ἀλλὰ καὶ) ἤ Ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄξιοι, ὡς οἱ Ὀρθόδοξοι". Καὶ ὅπως εἴδαμε στὶς "ἐξαγγελίες " τοῦ Ἁγίου προτρέπει τοὺς ἐπισκόπους νὰ συνάγονται σὲ οἴκους καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ τῆς λατρείας τους, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχονται οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ οἴκους ποὺ μολύνουν οἱ ἀσεβεῖς (αἱρετικοί), καὶ ἂν οὔτε σὲ ἐκκλησίες, οὔτε σὲ σπίτια μποροῦν νὰ συνάγονται, τότε ὁ κάθ’ ἕνας κάθ’ ἑαυτὸν ἂς ψάλλει, ἄς ἀναγιγνώσκει, ἄς προσεύχεται, γιατί ὅπου δύο ἢ τρεῖς -(Ὀρθόδοξοι, αὐτὸ ἐννοεῖ σαφέστατα ὁ Ἅγιος)- μαζεμένοι στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, ἐκεῖ βρίσκεται καὶ Ἐκεῖνος ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν."

Ποιά, λοιπόν, σύγκρισις ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν τότε κατάστασιν, ποὺ ὁ θεολογικὸς προσδιορισμὸς καὶ ἡ διασάφησις τῶν Ὅρων τῆς Χαλκηδόνος ἦταν, ὅπως ὁμολογοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ καθηγητὲς τῆς δογματικῆς ἀπὸ τὰ δυσκολότερα ἀνακύψαντα θεολογικὰ προβλήματα, καὶ τὴν σημερινήν; Καὶ μποροῦμε ἄραγε νὰ βγάλουμε τὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ Ἅγιοι δὲν διέκοπταν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικῶν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, μόνον ἀπὸ τὴν προσφώνησιν τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου, στὴν ὁποίαν πάντως σαφέστατα καταδικάζεται ὁ Μονοενεργητισμὸς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἀκόμη κρατοῦν οἱ συζητήσεις ἀπευθύνεται φιλοφρόνως ὁ Ἅγιος πρὸς τὸν Σέργιον; Μόνον γιὰ ἐλάχιστον διάστημα διατηροῦσαν οἱ Ἅγιοι τὴν κοινωνίαν, μέχρι νὰ γνωστοποιηθεῖ ἐπισήμως ἡ αἵρεσις καὶ πρὸς καιρόν, ὅσο δήλ. διαρκοῦν οἱ προσπάθειες νὰ προσεταιρισθῆ ὁ Ἅγιος τὸν Σέργιον στὶς Ὀρθόδοξες θέσεις.
Ὑπάρχει καμμία σύγκρισις τοῦ τότε καὶ τοῦ σήμερα;"

β) Τί γράφαμε στὸ ἀμέσως ἑπόμενο τεῦχος 28, ἐγκύπτοντας λεπτομερέστερα στὴν στάση τῶν μεγάλων Ἁγίων ἀπέναντι στὴν αἵρεση;
" Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ἡ στάση καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀποτελεῖ ἀξεπέραστο σκόπελο γιὰ τὸν τὸν π. Βασίλειο, ὁ Ἅγιος Μάξιμος παρουσιάζεται ὅτι δὲν διέκοψε κοινωνία πρὸς τοὺς Μονοθελῆτες, παρὰ μόλις πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του!

Πάντως καὶ ἔτσι νὰ εἶχαν τὰ πράγματα, ἐνῶ ἡ Ἱστορία ἄλλα μᾶς διδάσκει, ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν ποιμένων ἔγινε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (680), "ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἁρμόδια," κατὰ τὸν π. Βασίλειο καὶ τὴν Μονὴ Γρηγορίου, "νὰ κατακρίνει τὴν αἵρεση καὶ τότε μόνον" κατὰ τὴν καινοφανῆ διδασκαλία, "ὀφείλουμε νὰ διακόπτουμε τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς," ἀφοῦ ὁ Ἅγιος καὶ μέγας Θεολόγος καὶ Ὁμολογητὴς μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια τὸ 662 παρέδωσε τὸ πνεῦμα του, ἐπειδή, ἀκριβῶς δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες .

Τὸ ὅτι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Μονοθελῆτες οἱ μεγάλοι Ἅγιοι καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης εἶναι ξεκάθαρο καὶ δὲν μένει θολὸ ὅπως θέλετε νὰ τὸ παρουσιάσετε ἐσεῖς!

Γράφατε ἢ δὲν γράφατε, ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ἄρχισε τότε νέους ἀγῶνες γιὰ τὴν σύγκληση συνόδων ποὺ κατεδίκασαν τὸν Μονοθελητισμὸ (641, 646, 649) καί ὅτι κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ ἅγιος πρέπει νὰ διέκοψε καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς"!

Πρέπει νὰ διέκοψε!...

Πότε, τὸ ἀφήνετε ἀσαφές!

Καὶ δὲν τὸ λέτε μὲ βεβαιότητα.

Τότε, γιατί ὀνομάστηκε Ὁμολογητής; ἀγαπητέ μου π. Βασίλειε:
" Ὁ Πατριάρχης ἐδήλωσέ μοι λέγων:

Ποίας Ἐκκλησίας εἶ; Βυζαντίου, Ρώμης, Ἀντιοχείας, Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων; Ἰδοὺ πᾶσαι μετὰ τῶν ὑπ' αὐτάς ἐπαρχιῶν ἡνώθησαν. Εἰ τοίνυν εἶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας ἑνώθητι, μήπως ξένην ὁδὸν ἐν τῷ βίῳ καινοτομῶν, πάθης ὅπερ οὐ προσδοκᾶς."

Πρὸς οὕς εἶπον:

Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριόν τῆς εἰς αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν ... ὁ τὸν ὅλων εἶναι ὁ Θεὸς ἀπεφήνατο."²²

Οἱ ἄνθρωποι τοὺς ἔλεγαν:

"Εἴσαστε τρελλοί. Πραγματικὰ θέλετε νὰ μᾶς πῆτε ὅτι ὁ Αὐτοκράτωρ, οἱ Πατριάρχαι, ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ ὅλος ὁ λαὸς εἶναι στὴν αἵρεσιν καὶ μόνον ἐσεῖς εἴσαστε Ὀρθόδοξος, ἐσεῖς πού οὔτε κἄν ἱερεὺς δὲν εἴσαστε ἀλλὰ ἕνας ἁπλὸς μοναχός;"

Καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος τοὺς ἀπαντοῦσε πολὺ σωστά:

"Πραγματικὰ ἔτσι εἶναι."

Καὶ ἔτσι ἦταν... Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ποὺ καταδικάστηκαν ἀργότερα ἀπὸ τὴν ΣΤ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἱρετικοὶ ἦσαν: Τέσσαρες Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, ἕνας πάπας Ρώμης, ἕνας Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, δυὸ Πατριάρχαι Ἀντιοχείας καὶ πλῆθος ἄλλοι.

Γιὰ πολλὰ χρόνια, αὐτὸς ὁ ἁπλὸς μοναχὸς καὶ οἱ δυό του μαθητὲς εἶχαν δίκαιο, καὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ φημισμένοι, δυνατοὶ καὶ σεβαστοὶ Πατριάρχες καὶ Πάπες ἦσαν σὲ θανάσιμο σφάλμα καὶ στὴν αἵρεση. "²³

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος δὲν κοινωνοῦσε μὲ κανένα Ρωμαίικο Πατριαρχεῖο! Γιὰ ἕνα διάστημα μάλιστα, ἐπὶ Πάπα Ὀνωρίου, συμμετεῖχε καὶ ἡ Δύση στὴν αἵρεση.²⁴
"...Δὲν κοινωνεῖς μετὰ τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Καὶ εἶπεν: Δὲν κοινωνῶ." ²⁵

Γράφει, ἐπίσης, ὁ π. Βασίλειος, ἀναφερόμενος στὸ κείμενο ποὺ γράψαμε καὶ σχετίζεται μὲ τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου καὶ ἐγκρίνουν οἱ Γρηγοριάτες πατέρες μὲ τὸν π. Γεώργιο Καψάνη, (στὸ "Οἱ ἔκκλησιολογικες κακοδοξίες... " σελ. 47, 2):

"Ἀμέσως μετὰ λέγει: (γιὰ τὸν γράφοντα). Ἡ φυγὴ γίνεται ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο. Πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος. Κανεὶς βιογράφος δὲν ἀναφέρει ὅτι ἡ φυγὴ τοῦ 626 ἔγινε λόγῳ διακοπῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Ἄλλωστε, ὅπως εἶχε ἀποδειχθῆ οἱ Ἅγιοι Μάξιμος καὶ Σωφρόνιος εἶχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Σέργιο Κωνσταντινουπόλεως ἕως τὸ 634."

Στὴ συνέχεια παραθέτουμε, τί ἀκριβῶς γράψαμε καὶ τὸ κείμενο τοῦ βιογράφου τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, γιὰ νὰ δοῦμε ἂν "πρόκειται γιὰ πρωτοφανὲς ψεῦδος". 
" Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀναφέρει, ὅτι ὁ Ἅγιος τὸ 626 ὑποχρεώθηκε νὰ φύγει καὶ ἀπὸ τὴν Κύζικον στὴν Ἀφρικὴ λόγῳ κηρύξεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ ἀπὸ τὸν Σέργιον (Ρ.G. 90, 73 ἑπ.). Ἡ φυγὴ γίνεται, ἀκριβῶς, ὅπως ἀναφέρει ὁ βιογράφος του, γιατί δὲν δέχεται σὲ κοινωνία τὸν Σέργιο. 

Τὸ 632 ἔρχεται στὴν Καρχηδόνα, στὴν Μονὴ Εὐκρατᾶ, ὅπου ἦτο ἐγκατεστημένος καὶ ἄλλος φυγὰς ἐκ Παλαιστίνης, αὐτὸς ὁ Σωφρόνιος καὶ προΐστατο μάλιστα τῆς μοναχικῆς κοινότητος. Ἐκεῖ ἔλαβαν γνῶσιν τῶν ἐνεργειῶν τοῦ νέου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Κύρου, οἱ ὁποῖες ἀπέληξαν τὸ 633 στὴν ἑνωτικὴ συμφωνία, τὴν "ὑδροβαφῆ ἕνωσιν" (P.G. 90, 77), μὲ ὑποχωρήσεις, οἱ ὁποῖες διαμόρφωσαν τὸν Μονοενεργητισμό.
Καὶ οἱ δυὸ Ἅγιοι ἔρχονται στὴν Ἀλεξάνδρεια, γιὰ νὰ ὀργανώσουν ἀντίδραση²⁶. Ἡ "ψῆφος" ἦταν ἡ αἰτία τῆς φυγῆς τῶν Ἁγίων στὴν Αἴγυπτο! Ἀπὸ ἐκεῖ γράφουν καὶ στηλιτεύουν τὴν κακοδοξία . Αὐτὰ γράφαμε στὸ τεῦχος 28 τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων". Ὁ π. Βασίλειος διαστρεβλώνει τὰ κείμενά μας, συκοφαντεῖ τοὺς Ἁγίους καὶ μᾶς καταλογίζει ἀδίκως ὅτι ψευδόμαστε, ὅταν ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Μάξιμος εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν πολὺ νωρίτερα Ρ.G. 91, 589 ἑπ.                                           
Ὁ βιογράφος τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γράφει ἐπὶ λέξει²⁷ :

"Ἐπεί δ’ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὥς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς κὰθ’ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας. οὐκ εἶχε δ’ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῷ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τούθ’ εὑρίσκει μόνον ἐαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὀρθοδοξοις, οὐκ ἀμογητὶ μέν, οὔδ’ ἄνευ καμάτου καὶ ταλαιπωρίας, τὴν τοσαύτην ἠνυκώς ὁδὸν, πάντα δ’ ὅμως ἐλάττω τῆς καλῆς προθυμίας τιθέμενος, συμβούλοις τάχα καὶ τοῖς κατ’ αὐτὸν μονάζουσι χρησάμενος τῆς ἀφίξεως, ὧν εἰ καὶ τὴν διάζευξιν βαρεῖαν καὶ οὐδὲ φορητὴν εἶχεν, ἄλλ’ οὐκ εἶχεν ἄλλο τι παρὰ τὰ βεβουλευμένα δρᾶσαι, τοῦ καιροῦ στενοχωροῦντος αὐτόν, καὶ τὴν ἀναχώρησιν ἐπιτρέποντος. Ἀλλὰ γὰρ ὁ λόγος προεκδραμῶν, παρῆκε τὰ ἐν τῷ μέσῳ εἰπεῖν, καὶ ὅθεν τὴν ἀρχὴν ἔσχεν ἡ πονηρὰ αὕτη δόξα καὶ ἀποτρόπαιος, οὕτω τὴν Ἐκκλησίαν ταράξασα, καὶ πολλοὺς εἰς τὸν ὅμοιον ὑποσύρασα ὄλισθον."

"Ποιὸς λέγει, λοιπόν, ἀγαπητοί μου πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου, πρωτοφανῆ ψεύδη; Ἀναχωρεῖ ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὴν Κύζικον τὸ 626 ναὶ ἡ ὄχι, λόγῳ τῆς ἐκτεινομένης αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ κάθε ἡμέρα αὐξανόταν ἀπὸ τοὺς προστάτες τῆς ἀσεβείας, (ἀπὸ τὸν Σέργιον καὶ τὸν Ἡράκλειον = " Ἡρακλείου τῶν τῆς βασιλείας σκήπτρων ἐπειλημμένου, καὶ Σεργίου τὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως διέποντος θρόνον" Ρ.G. 90, 76 C), καὶ ἐπειδὴ τὸ κακὸ τῆς αἱρέσεως ἐξεχύθη παντοῦ καὶ κατέλαβε καὶ τὴν Δύση καὶ τὴν Ἀνατολή;

Ἄφησε ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὴν Κύζικον μὲ πόνον ψυχῆς, καὶ ἔρχεται στὴν Ἀφρικὴ γιὰ νὰ ἑνωθῆ καὶ νὰ ἀγωνισθῆ μὲ τοὺς ἐκεῖ εὑρισκομένους Ὀρθοδόξους = ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τοῖς ὀρθοδόξοις.

Οἱ Μονοθελῆτες τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῶν ὁποίων προΐσταται ὁ Σέργιος, ὀνομάζονται προστάται τῆς ἀσεβείας ἀπὸ τὸν βιογράφο τοῦ Ἁγίου. Τὴν κοινωνίαν τῶν προστατῶν τῆς ἀσεβείας φεύγει ὁ ἅγιος Μάξιμος.Θὰ χρειαζόταν, ἀγαπητοὶ πατέρες μου, μεγαλύτερος σεβασμὸς στὸν Μεγάλο Ὁμολογητὴ Ἅγιο της Ἐκκλησίας μας. Καὶ μόνον ἡ προσωνυμία Ὁμολογητὴς θὰ ἔπρεπε νὰ σᾶς κάνει πιὸ προσεκτικούς. Ἀγωνίζεται ὁ Ἅγιος ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ, τῆς πονηρᾶς καὶ ἀποτρόπαιας δόξας, ποὺ τόσο πολὺ τάραξε τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ σώση τοὺς χριστιανούς, ἀπὸ τὸ «μῦσος» = τὸν μολυσμὸν τῆς αἱρέσεως, γιατί πολλοὶ παρασύρονταν στὴν ἀπώλεια καὶ στὴν καταστροφή.

Γι’ αὐτὸ διΐσταται τῆς κοινωνίας τῶν Μονοθελητῶν, διακόπτει δηλ. τὴν κοινωνία, φεύγει καὶ ἑνώνεται μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους τῆς Ἀφρικῆς, τοὺς ὁποίους καὶ στηρίζει στὴν Πίστιν. Στὴν Ἀφρική, ὅπου ἔρχεται, εὑρίσκει καὶ τὸν ἄλλον μεγάλον φυγά, τὸν Ἅγιον Σωφρόνιον, ποὺ ἦταν ἀκόμη Μοναχός. Καὶ μαζὶ ἀγωνίζονται ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιατί γίνεται φυγὰς καὶ ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος, μήπως γιατί κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Μονοθελῆτες²⁸;

Βλέπουμε ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, ὅτι δὲν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα, ὅπως τὰ παρουσιάζει ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου, ἀλλὰ διαστρεβλώνει καὶ τὰ λεγόμενά μας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κηρύξεως τῆς Μονοθελητικῆς αἱρέσεως ἀνθίστανται οἱ Ἅγιοι, γίνονται φυγάδες ὡς ἀληθεῖς Μοναχοί. Διακόπτουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελῆτες καὶ κατορθώνουν καὶ συγκαλοῦνται Τοπικὲς σύνοδοι, (τὸ 634 στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Σωφρόνιο, ποὺ εἶναι πλέον πατριάρχης, τὸ 641 ἐπὶ πάπα Ἰωάννου Δ΄ στὴ Ρώμη, τὸ 646 στὴν Καρχηδόνα, καὶ πάλι τὸ 649 στὴ Ρώμη, μὲ τὸν Ἅγιο Μαρτῖνο, τὸν Μάρτυρα καὶ Ὁμολογητή, πρὸ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς. Οἱ Τοπικὲς αὐτὲς Σύνοδοι καταδικάζουν τὸν Μονοθελητισμό. Καὶ πρὶν ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς Συνόδους, ὅπως ἀποδείξαμε, οἱ Ἅγιοι δὲν ἔχουν καμμία κοινωνία μὲ τοὺς ὑποδίκους αἱρετικούς. Θὰ ἦταν ἐξάλλου παράλογο νὰ ἀγωνίζονται νὰ συγκληθοῦν Σύνοδοι καὶ ταυτόχρονα νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται νὰ καταδικάσουν καὶ μὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι τοὺς διώκουν, καὶ ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ γίνονται φυγάδες στὴν Αἴγυπτο! Ἂν ἔτσι ἔχουν ὅλα αὐτά, ἀνατρέπονται τὰ αἴολα ἐπιχειρήματα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ποὺ θέλουν τοὺς Ἁγίους κοινωνικοὺς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Μονοθελῆτες!!!

Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ προσπάθεια πάσῃ θυσία νὰ διαβάλλουμε τὴν ἀξιοπιστία αὐτῶν ποὺ τολμοῦν νὰ μᾶς ἐλέγξουν παρουσιάζοντάς τους ὡς ψευδόμενους!... Λέγοντας ὅτι κηρύσσουν κακοδοξίες καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεσιν! Ἀκόμη καὶ μὲ διαστροφὴ τοῦ βίου τῶν μεγάλων Ὁμολογητῶν Ἁγίων!...

Γράφουν, ἐπίσης, οἱ Γρηγοριάτες πατέρες:

"Γιὰ ὅσους παρανομοῦν ἔναντι τῶν ἱερῶν κανόνων. Ἡ ἀντιμετώπιση αὐτῶν ποὺ παραβαίνουν (περισσότερο ἢ λιγότερό τους ἱεροὺς κανόνες, χωρὶς νὰ θίγουν τὰ δόγματα, εἶναι τελείως διαφορετικὴ . Οἱ κανόνες ιγ', ιδ' καὶ ιε' τῆς ΑΒ' συνόδου (ἐπὶ ἁγίου Φωτίου) ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους, ποὺ ὑπέπεσαν σὲ ὁποιοδήποτε "ἔγκλημα", πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἀλλὰ καὶ οἱ σποραδικές, ἀνεπίσημες καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως κακόδοξες δηλώσεις, συμφωνίες ἢ θεωρίες μεμονωμένων Οἰκουμενιστῶν δὲν συνιστοῦν σὲ καμμία περίπτωση ἐπίσιμη διακήρυξη αἱρέσεως." γράφει ὁ π. Βασίλειος!

Σὲ αὐτὰ καὶ ἐμεῖς δὲν διαφωνοῦμε, τὸ ξεκαθαρίσαμε ὅταν ἀναφέραμε τὴν διδασκαλία τῶν ἅγιων Πατέρων κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Συνόδου ὅσον ἀφορᾶ μόνον κανονικὰ ἐγκλήματα.

Ὅταν γίνονται, ὅμως, ἑνώσεις πανηγυρικές καί ἐπίσημες μὲ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες, καί αὐτές ὑπογράφονται ἐπίσημα ἀπό τούς ἀντιπροσώπους τῶν καθ’ ἡμᾶς πατριαρχείων καί τῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὅταν ἡ διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἔχει γίνει καθημερινὴ πρακτική, τότε τὸ κινδυνευόμενον εἶναι ἡ Πίστις, δὲν πρόκειται γιὰ ἐγκλήματα, ὅπως αὐθαιρέτως τὰ χαρακτηρίζει ὁ π. Βασίλειος. Ἐγκλήματα εἶναι οἱ προσωπικὲς ἁμαρτίες, (ἠθικὲς πτώσεις), τῶν ποιμένων, ὅπως ἑρμηνεύουν οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι ἡ διακοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ ἀναγνώριση τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ ὅλες σχεδὸν τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, ὅπως συνέβη μὲ τὰ κείμενα τοῦ Μπάλαμαντ καὶ τοῦ Σαμεπεζύ. Πρόκειται γιὰ ἐπίσημες συμφωνίες, ποὺ τὰ συμφωνηθέντα ἐφαρμόζονται στὴν πράξη μὲ τὴν καθημερινὴ διακοινωνία τῶν ἐπισκόπων καί τῶν πρεσβυτέρων, τῶν διακόνων καί τῶν μοναχῶν καί τῶν πιστῶν ὀρθοδόξων Νεοημερολογιτῶν μετὰ τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ Παπικῶν.

Αἵρεση εἶναι "τὸ ἔν τινι παρεκκλίναι τῶν κειμένων ἡμῖν δογμάτων, περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως" κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον, ὅπως γράφουν καὶ οἱ Γρηγοριάτες πατέρες, (ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 16)

Ὁ κηρυσσόμενος Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι αἵρεσις, ὅταν ἀνατρέπεται ἡ Πίστις στὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν; Αὐτὸ δὲν κήρυξαν οἱ ἀποστάτες Ἀθηναγόρας, Δημήτριος καὶ Βαρθολομαῖος ἐπανειλημμένως καὶ ὄχι σποραδικά, ὅπως συσκοτίζετε τὴν ἀλήθεια π. Βασίλειε;

Κατὰ πόσον εἶναι σποραδικὲς καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς σημασίας οἱ οἰκουμενιστικές διακηρύξεις τους ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ στοιχεῖα, ποὺ παρατίθενται μέχρι τώρα στὴν παροῦσα ἐργασία καὶ στὴν Δ' ἀπάντησή μας πρός τήν Μονήν Γρηγορίου.

Οἱ Γρηγοριάτες δὲν τολμοῦν νὰ γράψουν τίποτε γιὰ τὰ δεινὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐπὶ ἕνα αἰῶνα! Ἐξάλλου πῶς θὰ δικαιολογήσουν τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῶν Ὀρθδόξων ἀπὸ τοὺς καινοτόμους Νεοημερολογίτες;

Τότε γράφαμε:

"Οἱ Καινοτόμοι Νεοημερολογίτες ἔχουν βαμμένα τὰ χέρια τους στὸ αἷμα. Ἡ Νεοημερολογιακὴ ἀλλαγὴ καὶ ἡ φοβερὴ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στηρίχτηκε στὸ αἷμα, στὴ βία καὶ στοὺς διωγμούς. Γι’ αὐτὸ ἀπέστρεψε ὁ Θεὸς τὸ πρόσωπόν Του ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ εὐλόγησε ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν τῆς πίστεως καὶ τῆς ὁμολογίας.

Σὲ πίστωση τοῦ δικαίου τοῦ ἀγῶνος τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἐφάνη καὶ ὁ Τίμιος Σταυρὸς τὴν νύχτα τῆς παραμονῆς τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεώς Του, ὅταν μαζεύτηκαν οἱ Παλαιοημερολογίτες πιστοὶ, μέσα σὲ κλίμα φόβου καὶ διωγμοῦ, γιὰ νὰ ἀγρυπνήσουν καὶ νὰ ἑορτάσουν τὴν μεγάλην Ἑορτην μὲ τὸ Πάτριον ἑορτολόγιον τὸ 1925. Μετὰ τὸ 1924, μετὰ δηλαδὴ τὴν ἐπάρατη Νεοημερολογιακὴ ἀλλαγή, ὅσοι ἀκολούθησαν τὸ Νέο ἡμερολόγιο ἔγιναν σχισματικοί. Δὲν ἀποτελοῦσαν δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὶς Πανορθόδοξες Συνόδους τοῦ 1582-3, 1587 καὶ 1593 καὶ ἐπὶ 350 χρόνια ἠρνεῖτο σθεναρῶς νὰ ἀκολουθήση τὸ φράγκικο ἡμερολόγιο, καὶ νὰ προσάρμοση τὸ ἑορτολόγιό της στὸ παπικὸ καλενδάριο καὶ νὰ ἀλλάξη τὸ μηνολόγιο. Καὶ ὄχι μόνον ἠρνεῖτο οἱανδήποτε ἑορτολογικὴν ἀλλαγὴν ἀλλὰ ἀναθεμάτισε καὶ ὅσους στὸ μέλλον θὰ δέχονταν τὸ φράγγικο ἡμερολόγιο.
Οἱ Οἰκουμενιστὲς σήμερα πλέον δὲν σταματοῦν στὶς συμπροσευχὲς καὶ τὶς συνιερουργίες μὲ τοὺς ἀναθεματισμένους καὶ ἐχθρούς του Θεοῦ Λατίνους, ἀλλὰ προχωροῦν καὶ ξανοίγονται καὶ στοὺς προτεστάντες καὶ συνιερουργοῦν καὶ μὲ αὐτούς, εἴτε αὐτοὶ εἶναι πάστορες εἴτε παστόρισσες, κάνοντας μαζί τους "μυστήρια", γάμους, βαφτίσεις, κηδεῖες. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς μεταδίδουν συνεχῶς καὶ στὴ Γερμανία, ὅπως ἐξ ἰδίας θλιβερᾶς πείρας γνωρίζουμε, ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες νέες λεγόμενες χῶρες τὰ μυστήρια σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως, Μονοφυσίτες, Φράγγους καὶ Προτεστάντες. Καὶ ἔχουν στὴν πράξη ἑνωθεῖ μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἱρετικούς.
Μερικὲς οἰκουμενιστικὲς μάλιστα "ἐκκλησίες", ὅπως τὸ πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας, ἤδη ἔχουν καὶ ἐπισήμως ἑνωθεῖ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες κατόπιν σχετικῆς ἐγκυκλίου ποὺ ὁρίζει, πότε θὰ ἱεροπρακτεῖ ὁ Μονοφυσίτης καὶ πότε ὁ "ὀρθόδοξος" ἱερεύς, ἀνάλογα μὲ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ποὺ ἔχει κάθε θρησκευτικὴ κοινότητα! Πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση κινοῦνται καὶ τὰ πατριαρχεῖα τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ τὸ λεγόμενο οἰκουμενικό.

Γιατί παρασιωπᾶτε τὸ καὶ φοβερώτερο, ὅτι ἡ "ὀρθόδοξη" ἀρχιεπισκοπὴ Φινλανδίας ἀκολουθεῖ τοὺς Φράγγους καὶ στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα; Γιατί ἀποκρύπτετε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ π. Βασίλειε;

Γράφει ὁ π. Βασίλειος, ὅτι τάχα μόνον δυὸ τρεῖς Πατέρες διδάσκουν τὴν ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς κηρύσσοντας αἵρεση ποιμένες, διαστρέφοντας καὶ πάλι τὴν ἀλήθεια! Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας διδάσκουν τὴν ἀποτείχιση κάτ’ ἐξοχὴν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης: Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οἱ ἐπὶ Βέκκου μαρτυρήσαντες, οἱ μεγάλοι ἑρμηνευτὲς τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων, Ἀριστηνός, Βάλσαμων, Ζωναρᾶς, Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Νικόδημος Μίλας, οἱ Ἀποστολικὲς διαταγὲς καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Κατὰ τὴν κρυστάλλινη διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ἔχουν ὑποχρέωση οἱ πιστοὶ πρὸς ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ποιμένες καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης. Καὶ δὲν μποροῦμε, ἀδελφέ μου π. Βασίλειε, νὰ ἐφαρμόζουμε τῆς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων κατὰ τὸ δοκοῦν, ὅπως μᾶς βολεύουν, ἀφοῦ ὡς ἀρχὴ βάλαμε καὶ συμφωνήσαμε σ’ αὐτό, ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶναι κατὰ πάντα σύμφωνοι, ἄρα καὶ στὸ θέμα τῆς ἀποτειχίσεως. Πόσο μᾶλλον ὅταν πρόκειται γιὰ Οἰκουμενικὸ Διδάσκαλο καὶ Ἱεράρχη, Πρόεδρο τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου!
Στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἀποτειχίσθηκαν ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Νεστόριο, πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης τονίζει ὁ πρόεδρος τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ μέγας Πατριάρχης, ὅτι ἀναπαύεται τὸ τοῦ θεοῦ Πνεῦμα, καὶ μὲ ὅσους διέκοψαν, (πάντοτε πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης), τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν αἱρεσιάρχην, κοινωνεῖ ὁ Ἅγιος.

Γράφει πρὸς τοὺς ἐν Κωνσταντινουπόλει:

"Ταύτην ἐν ἑαυτοις ἀναζωπυροῦντες ἀεὶ τὴν πίστιν, ἀσπίλους καὶ ἀμώμους ἑαυτοὺς τηρήσατε μήτε κοινωνοῦντες τῷ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μὴν ὡς διδασκάλω προσέχοντες, εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος... Τοῖς δὲ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν, διά τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι πὰρ αὐτοῦ, κοινωνουμεν ἡμεῖς, οὐ τὴν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας, κακεῖνο λέγοντες αὐτοῖς: "εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ μακάριοι ὅτι τῆς δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα εἰς ὑμᾶς ἀναπέπαυται."Ὁ Ἅγιος Κύριλλος προτρέπει ρητὰ καί ξεκάθαρά τούς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀρθοδόξους νὰ διακόψουν τὴν κοινωνίαν πρὸς τὸν Νεστόριο καὶ τοὺς κοινωνοῦντας πρὸς αὐτὸν, γράφοντάς τους πρὶν συγκληθεῖ ἡ Γ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Καὶ γιατί τοὺς προτρέπει νὰ χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας ἐκείνου;
Γιὰ νὰ μὴν μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ αὐτόν, γιὰ νὰ μείνουν ἄσπιλοι καὶ ἄμωμοι χωριζόμενοι ἀπὸ αὐτόν.²⁹ Ἄς τὰ ἀκούσουν, λοιπόν, ὁ π. Βασίλειος καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης καὶ ἡ συνοδεία του:

Κοινωνεῖ ὁ Μέγας πατριάρχης μὲ τοὺς διακόψαντας τὴν κοινωνίαν πρὸς τὸν Νεστόριον πρὸ Συνοδικῆς Διαγνωμης!

Ποιὰ Σύνοδος εἶχε καταδικάσει τὸν Νεστόριον;

Χρησιμοποιοῦμε, λοιπόν, π. Βασίλειε, δυὸ μέτρα καὶ δυὸ σταθμά, ἀνάλογα μὲ τὸ τί μᾶς βολεύει;

Ἐπίσης, ἀπὸ τὰ Πρακτικὰ τῶν Συνόδων διδασκόμαστε καὶ πάλιν, ὅτι πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης διακόπτεται τὸ μνημόσυνον τῶν ἑτεροφρόνων.

"Γνοὺς δὲ ὁ Ὑπάτιος ὅτι πὰρ’ ὃ δεῖ ἐφρόνησεν ὁ Νεστόριος, εὐθέως περιεῖλεν ἐν τῷ ἀποστολείῳ τὸ ὄνομα αὐτοῦ, τοῦ μὴ ἀναφέρεσθαι ἐν τῇ προσφορ..." λέγων: "ἐγώ, ἀφοῦ ἔγνων ὅτι ἄδικα λαλεῖ περὶ τοῦ Κυρίου μου, οὐ κοινωννῶ αὐτῷ, οὔτε ἀναφέρω τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ἐκεῖνος γὰρ οὐκ ἐστὶν ἐπίσκοπος"... "ἐγὼ γὰρ πάντα προεθέμην παθεῖν καὶ οὕτω τοῦτο ἐποίησα..."³⁰ 

Γιατί παρασιωπᾶτε τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου ὅλων ἐκείνων ποῦ ἔχουν διαφορετικὸ (αἱρετικό) φρόνημα ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα; Καὶ αὐτὸ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν διάγνωση ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἢ μή! Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, πολὺ πρὶν τὸν Ἅγιον Κύριλλον, διακηρύσσει σαφέστατα: "ὧν τὸ φρόνημα ἀποστρεφόμεθα, τούτους ἀπὸ τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν".³¹

Ὁ δὲ Ἅγιος Μ. Βασίλειος διδάσκει: "οὐδ’ ἂν πρὸς ὥραν (δηλ. οὔτε κἄν μία ὥρα) αὐτῶν ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰ σκάζοντας (δηλ. ἐὰν χωλαίνουν) περὶ τὴν πίστιν εὕρομεν".³²

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐπίσης διδάσκει: "Πῶς οὒν Παῦλός φησιν, πείθεσθε τοὶς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε; Ἀνωτέρω εἰπών, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε. τί οὔν; φησίν, ὅταν πονηρὸς ἦ καὶ μὴ πειθώμεθα; Πονηρὸς πῶς λέγεις; Εἰ μὲν πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε καὶ παραίτησαι. μὴ μόνον ἂν ἄνθρωπος ἦ, ἀλλὰ κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών. Εἰ δὲ βίου ἕνεκεν, μὴ περιεργάζου." ³³

Ὄχι μόνον πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ διακόπτουν τὸ μνημόσυνον τῶν αἱρετικὰ φρονούντων καὶ κηρυσσόντων ἀλλὰ καὶ μετὰ συνοδικὴν διαγνώμην, ἐὰν ἡ Σύνοδος ἀποφαίνεται ἀντορθοδόξως!
Ἔτσι καὶ μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 754, (καὶ πολὺ πρὸ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς), ὅπως εἴδαμε, ἀντιδροῦν οἱ μοναχοὶ καὶ δὲν κοινωνοῦν μὲ τοὺς Εἰκονομάχους.

Κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς Εἰκονομαχίας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς εὑρίσκεται εἰσέτι στὶς τάξεις τῶν λαικῶν, ἔχοντας μεγάλο ἀξίωμα στὰ ἀνάκτορα τοῦ χαλίφη τῆς Δαμασκοῦ. Ὁ πρῶτος ὑπὲρ τῶν σεπτῶν εἰκόνων λόγος του μὲ τὸν τίτλο: "Πρὸς τοὺς διαβάλλοντας τάς σεπτάς εἰκόνας", ἀπευθύνεται πρὸς τὸν πατριάρχην τῆς Κωνσταντινουπόλεως Γερμανὸν καὶ τὸν λαὸν τῆς βασιλευούσης, συγγραφείς εὐθὺς μετὰ τὸ πρῶτο κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων διάταγμα τοῦ ἀσεβοῦς Λέοντος (726). Οἱ λόγοι του πλήρεις χάριτος καὶ πνεύματος ἁγίου, κατέστησαν ὁ ἀλάθητος γνώμων τῶν Ὀρθοδόξων.

"Πρῶτον μὲν οὒν ἁπάντων, οἷόν τινα τρόπον ἢ θεμέλιον τὸν λογισμὸν καταπήξας, τὴν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς θεσμοθεσίας συντήρησιν, δι’ ἧς σωτηρία προσγίγνεσθαι πέφυκε...

Μὴ καινοτόμει, μηδὲ μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου... Οὐκ ἀνεξόμεθα νέαν πίστιν διδάσκεσθαι... Οὐκ ἀνεξόμεθα ἄλλοτε ἄλλα φρονεῖν καὶ καιροῖς μεταβάλλεσθαι...³⁴

Οἱ ἀντίπαλοί τοῦ Ἁγίου, ἐπειδὴ πληγώθηκαν βαριὰ ἀπὸ τοὺς λόγους του, στὴν α' εἰκονομαχικὴ Σύνοδο τοῦ 754, συντάσσουν κατὰ τοῦ Ὁσίου τὸν κάτωθι λίβελλον:

"Μανσοὺρ τῷ κακωνύμῳ καὶ σαρακηνόφρονι, ἀνάθεμα. τῷ εἰκονολάτρῃ καὶ φαλσογράφω Μανσούρ, ἀνάθεμα. τῷ τοῦ Χριστοῦ ὑβριστῇ καὶ ἐπιβούλω τῆς βασιλείας, ἀνάθεμα. τῷ τῆς ἀσεβείας διδασκάλῳ καὶ παρερμηνευτῇ τῆς θείας γραφῆς Μανσούρ, ἀνάθεμα".³⁵

Γιατί τὸν ἀναθεματίζουν οἱ Εἰκονομάχοι, μήπως γιατί ἦταν κοινωνικὸς πρὸς αὐτούς; (Πάντα πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης!)

Καὶ μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον μήπως μετανοεῖ ὁ Ἅγιος καὶ ἐπανέρχεται στὴν "κανονικὴν τάξιν" καὶ κοινωνεῖ μετὰ τῶν εἰκονομάχων γιὰ νὰ μὴ βρεθεῖ ... ἐκτὸς ἐκκλησίας;

Οἱ ἀντικειμενικοὶ ἀναγνῶστες ἃς βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους...

Ὃ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς διδάσκει ὡς Οἰκουμενικὸς καὶ Παγκόσμιος Διδάσκαλος, ὄχι μόνον τοὺς συγχρόνους του, (ὅπως θέλουν ὁ π. Γεώργιος Καψάνης καὶ ὁ π. Βασίλειος νὰ παρουσιάσουν τὰ πράγματα), ἀλλὰ ὅλες τὶς μεταγενέστερες γενεὲς γιὰ τὴν ὑποχρέωση διακοπῆς τοῦ μνημόσυνου ὅλων, ὅσοι διδάσκουν διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ παραδεδομένα, τὰ ἑξῆς:

"Φεύγετε αὐτούς, ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν, οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστόν' "αὐτὸς γὰρ ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός". Οὐ θαῦμα οὔν, εἰ καὶ οἱ διάκονοι αὐτοῦ μετασχηματίζονται ὡς διάκονοι δικαιοσύνης, ὧν τὸ τέλος ἔσται κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν... Στήκετε κρατοῦντες τᾶς παραδόσεις, ἃς παρελάβετε, τάς τε ἐγγράφους καὶ τάς ἀγράφους, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέσητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ".³⁶
Γιατί παραποιεῖτε τὰ λόγια τῶν Ἁγίων π. Γεώργιε καί π. Βασίλειε;

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος εἶναι σαφής! Δὲν μιλάει περὶ Λατίνων ἤ Λατινοφρόνων, ἀλλὰ γιὰ ἑτερόφρονας, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε καὶ νὰ μὴν ἔχουμεκαμμίακοινωνία μαζί τους!

  

Ἔτσι ἐκφράζει τὸ καθολικὸ δόγμα καὶ τὴν ἑνιαία Παράδοση τῆς εἰρηνοχύτου Ὀρθοδοξίας διδάσκοντας:

Ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες οἱ Σύνοδοι, ὅλες οἱ θεῖες Γραφές μᾶς διδάσκουν νὰ φεύγουμε ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ ἔχουν ἄλλο φρόνημα ἀπὸ τὸ φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων, (ἐτερόφρονας = σήμερον Οἰκουμενιστές-Νεοημερολογίτες), καὶ νὰ κόβουμε τὴν κοινωνία μὲ αὐτούς, γράφει ὁ Οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος, Μέγας Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός!

Τώρα, ἐὰν ἐσᾶς καὶ τὸν λαὸν πού σᾶς ἀκολουθεῖ δὲν σᾶς σκανδαλίζει ὁ π. Βαρθολομαῖος, ποὺ συνιερουργεῖ οὐνιτικὰ μὲ τὸν πάπα, καὶ συμπροσεύχεται μετὰ παστορισσῶν καὶ παστόρων, μετά τῶν Ραβίνων καί τῶν Εἰδωλολατρῶν, καλὰ κάνετε καὶ τὸν μνημονεύετε!

Ἐὰν δὲν σᾶς σκανδαλίζει ὁ κ. Ἀναστάσιος Ἀλβανίας ποὺ ἀνάβει μετὰ τῶν ἀλλοθρήσκων καὶ Βουδιστῶν κεριὰ στοὺς βωμοὺς τῶν δαιμόνων, καλὰ κάνετε καὶ κοινωνεῖτε μαζί του!

Ἐὰν γιὰ σᾶς οἱ συμπροσευχὲς μετὰ τῶν ἀλλοθρήσκων, στὴν Καμπέρα τοῦ κακῇ τῇ μνήμῃ Χριστοδούλου, τοῦ κυροῦ Μελετίου Πρεβέζης, τοῦ κ. Στυλιανοῦ, τοῦ πρώην Ἐφέσσου κ. Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ τοῦ πατριάρχου σας, εἶναι πράγματα ποὺ καὶ ἄλλοτε γίνονταν καὶ γί’ αὐτὸ τοὺς δίνετε συγχωροχάρτι καὶ παραμένετε κοινωνικοὶ πρὸς αὐτούς, εἶστε ἀξιοκατάκριτοι, ὑποπίπτοντας στά ἀναθέματα τῶν ἁγίων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὡς κοινωνοῦντες μέ δυσεβεῖς αἱρετικούς!
Ἐπιτρέψτε, ὅμως, καὶ σὲ μᾶς τοὺς ἔσχατους καὶ ἁμαρτωλούς, τοῖς ὀλίγοις τῇ Κιβωτῷ προσδραμεῖν. Ὑμεῖς μέν, εἰ δοκεῖτε, τοῦ σωζόμενου Νῶε, προτιμήσατε τὸ ὑποβρύχιον πλῆθος!

Γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὴν διδασκαλία τοῦ μεγάλου Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μένη κάποιος Ὀρθόδοξος, ὅταν κοινωνῆ μὲ κακοδόξους Οἴκουμενιστές ἀρχιερεῖς ἐπὶ ὀγδόντα ἕξι περίπου χρόνια!

   Συμπεράσματα

Ἀποδείξαμε καὶ στὶς προηγούμενες ἀπαντήσεις μας, καὶ στὴν παροῦσα, ὅτι ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες ἔχουμε Συνοδικὴ, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ μὲ ἐπίσημες Συνοδικὲς πράξεις, τόσο τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τοῦ πατριαρχείου Ἀντιοχείας, ὅσο καὶ πολλῶν τοπικῶν "ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν", καὶ πρωταρχικὰ τῆς Ἑλλάδος, αἵρεση ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς κακοδόξους ποιμένες καὶ μὲ ὅσους κοινωνοῦν μὲ αὐτούς:

1ον: Συνοδικὰ καί δημόσια κηρύχτηκε ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν πασίγνωστη Οἰκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 πρὸς ὅλες τὶς αἱρετικὲς "ἐκκλησίες", τὶς ὁποῖες ἀποκαλεῖ συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας καὶ συσσώμους τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, βλασφημῶντας στὸ 9ο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ("Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν", τὴν Ὀρθόδοξον).

Μὲ τὴν ἐγκύκλιον αὐτὴ κηρύχτηκε συνοδικὰ καὶ ἐπίσημα ἡ καινοφανὴς ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μέχρι σήμερα ἐφαρμόζεται κατὰ γράμμα, χωρὶς νὰ ἀνακληθῆ ποτέ.

2ον: Συνοδικὰ ἔγινε ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, παρὰ τὴν ἐκπεφρασμένη πανορθόδοξα ἀντίθετη γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὶς μεγάλες Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καὶ 1593 καὶ τὴν σταθερὴ ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ 350 χρόνια νὰ ἀποδεχθῆ Νέον Ἑορτολόγιον: Πασχάλιον καὶ Μηνολόγιον. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀναθεματίσει μὲ φρικτὰ ἀναθέματα, ὅποιον τολμήσει νὰ δεχθῆ Νέον Μηνολόγιον καὶ Νέον Πασχάλιον. Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ρουμανία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Κύπρος, ἡ Ἀλεξάνδρεια, καὶ ὅλες οἱ Νέες λεγόμενες χῶρες, ἔχουν δεχθεῖ συνοδικὰ τὸ Νέο ἡμερολόγιο. Ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Φινλανδίας ἔχει εἰσαγάγει καὶ τὸ Νέον πασχάλιον συνεορτάζουσα μὲ τὸν Πάπα!

3ον: Μὲ τὴν Συνοδικὴ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τοῦ Παπισμοῦ τὸ 1965 ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸν ἀποστάτη Ἀθηναγόρα βλασφημεῖται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὡς μὴ ἀρτίως λαλῆσαν στὴν Ἐκκλησία ἐπὶ 1000 περίπου χρόνια, ποὺ ἀναθεμάτιζε τὸν Παπισμό! Κατὰ τὴν Ἁγία Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅποιος "διεκδικεῖ", δηλ. ἐπιχειρεῖ νὰ ἀθωώση ἀμετανόητους αἱρετικούς, ὅπως εἶναι οἱ Παπικοί, ἔχει τὸ ἀνάθεμα.³⁷

4ον: Μὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις μετέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες, πλὴν τοῦ Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τῆς Γεωργίας, στὸ συνονθύλευμα τοῦ Σατανᾶ, τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν λεγομένων "ἐκκλησιῶν". Ἡ "ἐκκλησία" τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι μάλιστα ἱδρυτικὰ μέλη. Καὶ μόνον ἡ συμμετοχὴ στὸ Π.Σ.Ε. αἴρει τὴν ὑπόσταση μιᾶς "ἐκκλησίας" ὡς Ὀρθόδοξης.

5ον: Τὸ πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ ἀπόφαση, κοινωνεῖ καὶ λειτουργικά-μυστηριακὰ μὲ τὶς μονοφυσιτικὲς "ἐκκλησίες" τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ εἶναι καταδικασμένες ἀπὸ τέσσαρες Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Ἀποδείξαμε, ἐπίσης, ὅτι ὄχι μόνον πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ συνοδικὴν διαγνώμην, ἡ ὁποία δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ ἔγινε, γιὰ παράδειγμα, μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 754, πρὶν συγκληθεῖ ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787). Οἱ Ὀρθόδοξοι-Εἰκονόφιλοι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Εἰκονομάχους καὶ ὄφειλαν νὰ μὴ κοινωνοῦν, κατὰ τὰ πρακτικὰ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς.

Ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας συνεχίσθηκε καὶ μετὰ τὴν β' Εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 815, ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' Εἰκονομαχικῆς συνόδου. Καὶ, σύμφωνα μὲ ὅλους τους ἑρμηνευτές, Ζωναρά, Βαλσαμῶνα, Ἀριστηνό, Ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, τοὺς Ὁσιομάρτυρες τοὺς ἐπὶ Λατινόφρονος Βέκκου μαρτυρήσαντες καὶ κατὰ τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἄποτειχιζονται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεσιν, κυρίως καὶ κάτ’ ἐξοχήν, πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. Ἡ, μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο συνοδικὴ κατάκριση τῆς αἱρέσεως, ἀποτείχιση εἶναι αὐτονόητος! ³⁸

Τὰ ἀνωτέρω ἀποτελοῦν ἀπόρροια καὶ τῆς κοινῆς λογικῆς! Καὶ αὐτὸ γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι σὲ καιρὸ αἱρέσεως συγκαλοῦνται πολλὲς σύνοδοι, ποὺ εἶναι κακόδοξες καὶ ἀντινομοθετοῦν στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ δὴ συγκαλοῦνται ... ὡς οἰκουμενικές(!) ἀπὸ τοὺς ἔχοντες τὴν ἐξουσία καὶ τοὺς συμμαχοῦντες μὲ τὸν Καίσαρα! Αὐτὲς τὶς συνόδους εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε;

Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ κριτήριο ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήση μὲ ἀσφάλεια στὸ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν Ὀρθοτομοῦσα μεγάλη Σύνοδο;

Πῶς θὰ εἴμαστε σίγουροι ὅτι ἀκολουθοῦμε τὴν Ἐκκλησία. Μήπως ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ἐπισκόπων ποὺ θὰ συμμετέχουν σὲ αὐτὴν ἢ θὰ πρέπη νὰ ἀκολουθήσουμε αὐτὴ τὴ σύνοδο, ποὺ θὰ μᾶς παρουσιάσουν μὲ μεροληπτικὴ μονομέρεια τὰ μέσα μαζικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς σήμερον ὡς "μεγάλη καὶ ὑπερτελῆ";

Μὰ δὲν εἴχαμε στὴν ἐκκλησιαστική μας ἱστορία πολλὲς καὶ πολυάριθμες συνόδους, ποὺ δογμάτισαν ἐσφαλμένα καὶ συντάχθηκαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, π.χ. τό 449 στὴν Ἔφεσσο, τό 754 καὶ 815 στὴν Κωνσταντινούπολιν;
Μήπως, πάλι, θὰ πρέπη νὰ ἀκολουθήσουμε ἐκείνη τὴ Σύνοδο ποῦ θὰ ὑποστηρίξουν οἱ Ἰσχυροί τῆς γῆς; "Ἐάν, λοιπόν, σήμερα συγκληθῆ σύνοδος -("Μεγάλη" καὶ "Οἰκουμενική", ὅπως ἑτοιμάζεται!)- ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες - Οἰκουμενιστὲς καὶ Λα-τινόφρονες καὶ καταδικάση ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους, ἐπειδὴ τοὺς ἐλέγχουμε γιὰ τὴν προδοσία τῆς Πίστεως, θὰ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ τοὺς ὑποταχθοῦμε; Ποιοὶ θὰ ἀποτελέσουν τὰ μέλη αὐτῆς τῆς ψευδοσυνόδου;

Ὁ Λατινόφρων καὶ Οἰκουμενιστὴς "πατριάρχης" σας Βαρθολομαῖος, ποὺ συνιερουργεῖ μὲ τὸν Πάπα, τοὺς ἀλλόθρησκους, μουσουλμάνους καὶ βουδιστὲς καὶ τὶς ἱεροφορεμένες ἱέρειες τοῦ σατανᾶ προτεστάντριες παστορίνες;

Μήπως ὁ μέγας Οἰκουμενιστὴς Δαμασκηνὸς Ἑλβετίας, ποὺ ἡ Θεία Δίκη ἐσχάτως ἐξεδίκησε τὶς ἀμέτρητες προδοσίες του καὶ τὸν χτύπησε ἐγκεφαλικό, γιατί ἐποφθαλμιοῦσε τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων.

Μήπως ὁ Λατινόφρων συνιερουργὸς τοῦ Πάπα καὶ Οἰκουμενιστὴς Γερμανίας Αὐγουστῖνος;

Μήπως ὁ συγκρητιστὴς Γρηγόριος Μ. Βρετανίας, ποὺ πρωτοστατεῖ σὲ κάθε πανθρησκειακὴ καὶ οἰκουμενιστικὴ ἐκδήλωση ἀκόμη καὶ μὲ Μουσουλμάνους;
Μήπως ὁ Οἰκουμενιστὴς Μιχαὴλ Αὐστρίας μὲ τὴ μυστηριακὴ κοινωνία ποῦ ἔχει μὲ τοὺς Προτεστάντες;

Μήπως ὁ ἀνεκδιήγητος Στυλιανὸς Αὐστραλίας ποὺ ἔχει ἰσοπεδώσει τὰ πάντα καὶ εἶναι ἀπαράδεκτος καὶ ἀπὸ τοὺς ὑμετέρους συντηρητικούς;
Μήπως ὁ συγκρητιστὴς καὶ Οἰκουμενιστὴς Ἀναστάσιος Ἀλβανίας, ποὺ ἀνάβει κεριὰ στὸ βωμὸ τῶν δαιμόνων σὲ πανθρησκειακές ἐκδηλώσεις καὶ τελετουργίες;

Μήπως ὁ συνιερουργὸς τοῦ πάπα "πατριάρχης" Ρουμανίας Θεόκτιστος;
Μήπως ὁ κοινωνὸς τῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Ἀντιοχείας "πατριάρχης" Ἰγνάτιος;
Μήπως ὁ ἀθεολόγητος Οἰκουμενιστὴς "πατριάρχης" Ἀλεξανδρείας Πέτρος;

Μήπως ὁ Λατινόφρων "πατριάρχης" Μόσχας Ἀλέξιος;

Μήπως ὁ μετὰ εἰδωλολατρῶν γυναικῶν, μετὰ τοῦ εὐαγγελίου εἰσοδεύων, σὲ εἰδωλολατρικὴ τελετὴ, Σωτήριος τοῦ Καναδᾶ;

Μήπως ὁ λαϊκιστὴς κακῇ τῇ μνήμῃ "ἀρχιεπίσκοπος" Χριστόδουλος ὁ καὶ Λατινόφρων ἀποδειχθείς; Ὁ ἐναγκαλιζόμενος τοὺς ἐχθρούς τῆς Παναγίας μας καὶ τοῦ Υἱοῦ της, τὸν Πάπα καὶ τοὺς καρδιναλίους, ὁ συμπροσευχόμενος μετὰ τῶν Λατίνων καὶ ἀσπαζόμενος μὲ λειτουργικὸ ἀσπασμὸ αὐτοὺς στὸ Ναὸ τους, κατὰ τὴν τέλεση τῆς κηδείας τοῦ ἐπισκόπου τῶν Παπικῶν; Ὁ πρωτοστατῶν γιὰ νὰ κάμψη τὶς ἀντιρρήσεις τῶν συνοδικῶν της "ἐκκλησίας" σας καὶ γιὰ νὰ δεχθοῦν τὸ θηρίον, κατὰ τὴν Γραφήν, καὶ ἀντίχριστον, κατὰ τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν, Πάπαν; Ὁ συντάσσων καὶ ἐξαγγέλων κοινὰ μηνύματα μετὰ τοῦ δικεράτου θηρίου τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸν Βράχο τοῦ Ἀρείου Πάγου καὶ κηρύσσων αἵρεσιν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία καὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κηρυχτῆ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στοὺς αἱρετικοὺς Παπικούς, γιὰ νὰ κατηχηθοῦν καὶ νὰ βαπτιστοῦν!

Συμπληρωματικά στήν ἀπάντησή μας στήν Ἱ.Μ. Γρηγορίου ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ἀκόμη τά ἑξῆς:

Στήν ἀρχή ἡ αἵρεση πάντα κηρυσσόταν ἀπό λίγους, καί ἄν ἐπεκτεινόταν, στήν συνέχεια, μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, πού βρισκόταν μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή σέ κοινωνία καί μέ τούς κηρύσσοντες αἱρετικά, ἄρχιζε ἡ ἀντίδραση. Αὐτή εἶναι ἡ ἀναμφισβήτητη ἱστορική πραγματικότητα.

Ὁ ἀγώνας ἀρχίζει στήν ἀρχή μέ ἔλεγχο καί μέ διαμαρτυρίες, καί στήν συνέχεια, ἐκτεινομένης τῆς αἱρέσεως καί ἐμμενόντων τῶν ἐπισκόπων στίς κηρυσσόμενες αἱρέσεις, ἤ στήν κοινωνία μέ καταδικασμένους αἱρε-τικούς, μέ τόν μοναδικό προτεινόμενο ἀπό τούς Πατέρες καί τήν Ἱερά μας Παράδοση δρόμο, τήν ἀποτείχιση ἀπό τούς κακοδόξους καί ἀπό ὅλους πού εἶναι κοινωνικοί πρός αὐτούς.

Εἶναι παράλογα καί ἐκτός πάσης πραγματικότητος, ὅσα ἰσχυρίζονται οἱ πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου, ὅτι δηλ. ἄν οἱ Οἰκουμενιστές καί Νεοημερολογίτες, πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς εἶναι αἱρετικοί ὄντως, ὅπως τούς ἀποκαλύπτουμε ἐμεῖς ὅτι πράγματι εἶναι, τότε θά χανόταν (αὐτόματα καί ἀμέσως!) ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὅλη τήν Ἐκκλησία καί δέν θά εἶχαν μυστήρια!³⁹

Πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητοῦσαν ἄλλους Ὀρθοδόξους, πού διακρατοῦσαν τήν ἃπαξ τοῖς Ἁγίοις παραδοθεῖσαν Πίστιν στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, μέ τούς ὁποίους κοινωνοῦσαν καί ἀπό τούς ὁποίους ἔπαιρναν τήν Ἀποστολική Διαδοχή.

Ἡ Ἀποστολική Διαδοχή σώζεται μέσα στήν Ἐκκλησία.

Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀπό ἐκείνους. πού κρατοῦν αὐστηρή γραμμή καί ἐλέγχουν τήν αἵρεση, καί στήν συνέχεια διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, (ὅπως συνέβη μέ τήν Σύνοδο τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, τά χρόνια τῶν μεγάλων ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, τῶν Μητροπολιτῶν Ἀντωνίου, Ἀναστασίου καί τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου), προέρχονται οἱ Ὁμολογητές καί συνεχίζεται ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, μέ ἀγῶνες, μέ διωγμούς τῶν Ὀρθοδόξων, μέ ἐξορίες, μέ βασανιστήρια καί μέ θανάτους τῶν Ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν, ὅπως ἔγινε καί στήν μαρτυρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, τόσο στό παρελθόν, ὅσο καί στούς Ζηλωτές Πατέρες μας καί τούς ἡρωικούς προγόνους μας, κληρικούς καί λαϊκούς, πού ἔμειναν πιστοί στά Πάτρια τόν εἰκοστό αἰῶνα, μετά τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή.

Βαθμιαία καί σταθερά, λοιπόν, ἀπομακρύνθηκε κατ᾽ ἀρχάς ἡ Ἐκκλησία μας:

1. ἀπό τό σχίσμα τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί τούς Νεοημερολογίτες, καί στή συνέχεια ἀπό τήν αἳρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτό γινόταν πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅταν κηρυσσόταν αἵρεση.

2. μέσα σέ διωγμό καί ὂντας ἐμπερίστατη ἡ Ἐκκλησία μας, μετά τόν θάνατο τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἁγίου Προέδρου μας, πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστόμου, ἀνεζήτησε καί πῆρε τήν διαδοχή ἀπό τούς ἀγωνιστές καί Ὁμολογητές Ἱεράρχες τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού διακρατοῦσαν τό Ὀρθόδοξο Ἑορτολόγιο καί ἀντιμάχονταν τόν Οἰκουμενισμό, μέ τούς ὁποίους κοινώνησε πλήρως.

Μεγάλες μορφές τῆς Ρωσσικῆς αὐτῆς Συνόδου, ὑπῆρξαν: ὁ Μητροπολίτης Ἀντώνιος, Καθηγητής τῆς Δογματικῆς στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Κιέβου, ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος, ὁ διορατικός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί οἱ Ἃγιοι Ἰωάννης Μαξίμοβιτς καί ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος⁴⁰.

Ὁ Ἃγιος Φιλάρετος ἀνεγνώρισε συνοδικά τήν χειροτονία τοῦ πρώτου Ἀρχιεπισκόπου μας στήν β΄ φάση τοῦ Ἱεροῦ μας ἀγῶνα στήν Ἑλλάδα, κυροῦ Ἀκακίου. Τίς χειροτονίες πού ἔκαναν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ τοῦ Σικάγο καί ὁ Θεόφιλος Ἰονέσκο, καί στή συνέχεια τίς χειροτονίες τῶν Ἀρχιερέων μας πού ἔγιναν ἀπό τόν πρῶτο χειροτονηθέντα ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς Ἀρχιεπίσκοπό μας Ἀκάκιο Παπᾶ μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Ρώσσων Λεόντιο Χιλῆς.

1. Ράλλη-Ποτλῆ, "Σύνταγμα Ἱερῶν Κανόνων". τόμ. Β', σελ. 694.

2. Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. 1886, σελ. 292.

3. Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδω γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σελ. 106-107.

4. Γράφει καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης στὴν "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

5. Βλ. σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02 τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασόνου, πρώην ψευδοπατριάρχου Ἀθηναγόρα: "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει. (Τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

6. Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Οἱ διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική".

7. Σελ. 14 ἑπ. καὶ κυρίως σελ. 15 στὸ Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ, Ἅγιον Ὅρος 2000.

8. Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως.

9. ΙΕ', Ἱεροῦ Κανόνος ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου.

10. Βλ. σχετικά: Περὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ μνημόσυνου καὶ τοῦ σχετικοῦ αὐτοῖς ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α' καὶ Β' Ἁγίας Συνόδου, ἔκδ. "Ἅγιος Ἀγαθάγγελος Ἐσφιγμενίτης", Ἅγιον Ὄρος 1993, σελ. 19.

11. ὃ.π. σελ. 22.

12. Γιὰ τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς βλ. τὸ ἡμέτερον "Ἅγιοι Κολλυβάδες" τεῦχος 28, σελ. 4 έπ..

13. Ρ.G. 99, 1013 Β.

14. Ρ.G. 99, 1636-7.

15. Βλ. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ρ.G. 1157 Ὁ, 1641 D.

16. Βλ. Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Τριώδιον, σύγκρινε καὶ ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

17. Βλ. τεῦχος 28 τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων, σελ. 8 ἑπ.: "Ἡ ὀξύτης ὅμως προῆλθε κυρίως ἀπὸ τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, (τοῦ 842 σ.σ.) δι’ ἧς καθηρέθησαν οἱ Εἰκονομάχοι ἱεράρχαι καὶ ἡγούμενοι, διότι διὰ τῆς καθαιρέσεως ταύτης παρέμειναν χηρεύουσαι πολλαὶ ἐπισκοπαὶ, καὶ ἡ δυσχέρεια ὁμαδικῆς ἀναπληρώσεως τῶν κενῶν ἦτο μεγίστη.

Ἄλλωστε καὶ οἱ ἐπιβαλλόμενοι ὅροι διὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν μετανούντων Εἰκονομάχων ἱερέων καὶ διακόνων ἦσαν βαρεῖς, ἰδιαιτέρως δὲ ἡ στέρησις πάσης τιμῆς." Βλ. Φειδᾶς, στὴν ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.
Εἶχε προηγηθεῖ, βέβαια, ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική, (787), ἀλλά στή συνέχεια ἀνέλαβαν τήν ἐξουσία καί πάλι οἱ Εἰκονομάχοι καί συνεκάλεσαν νέα Εἰκονομαχική σύνοδο, τό 815. Ποιά σύνοδο ἔπρεπε τότε νά ἀκολουθήσουν οἱ πιστοί καί οἱ ἱερεῖς; Ἐκείνη τοῦ 787 (τήν Ὀρθόδοξη μετέπειτα Οἰκουμενική) ἤ τοῦ 815 (τήν Εἰκονομαχική), πού ἐπαναβεβαίωσε τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τοῦ 754; Εἶναι πολύ εὔκολο νά λέμε ἐμεῖς ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅτι Οἰκουμενική ἦταν ἡ Ζ΄, πού δικαίωνε τούς Εἰκονοφίλους καί ὄχι οἱ δύο μάλιστα, Εἰκονομαχικές!

Ποιό ἄλλο, λοιπόν, θά ἔπρεπε νά εἶναι τό κριτήριο τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, ἐκτός ἀπό τό ἀλάνθαστο κριτήριο τῆς ἑνιαίας παραδόσεως καί τῆς διαχρονικῆς συνειδήσεως τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος, κλήρου καί λαοῦ, πού κρίνει, καταδικάζει καί ἀποβάλλει καί ἐπισκόπους καί ἱερεῖς; (Βλ. ἐγκύκλιο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848). Ὅπως εἶναι, ἑπομένως, αὐτονόητο οἱ ἀποφάσεις τῆς ὁποιασδήποτε συγκληθείσης ὡς οἰκουμενικῆς συνόδου, δέν φέρουν ἀμετακλήτως καί τήν σφραγίδα τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί, ἑπομένως, δέν θά περιμένουμε, κατά τίς καινοφανεῖς διδασκαλίες τῶν Ἐπιφανείων Θεοδωροπούλων καί τῶν Γρηγοριατῶν, νά συγκληθεῖ πρώτα σύνοδος καί μετά νά διακόψουμε τό μνημόσυνο τῶν κηρυσσόντων αἱρετικά. Δηλ. νά περιμένουμε, τό πότε καί ἄν ποτέ συγκληθεῖ Οἰκουμενική Σύνοδος, γιά νά καταδικάσει τούς αἱρετικούς καί τότε, νά πάψουμε νά τούς μνημονεύουμε. Διότι πολλές σύνοδοι συγκλήθηκαν ὡς οἰκουμενικές, ἀλλά ἀπεδείχθησαν ὡς ληστρικές. Ὅπως ἡ εἰκονομαχική σύνοδος τοῦ 754, ἡ ἀντίστοιχη τοῦ 815 καί παλιότερα τοῦ 449 στήν Ἔφεσσο, μέ τόν Διόσκουρο καί τόν Εὐτυχῆ τούς αἱρεσιάρχες. Ὁπότε δέν στέκουν οἱ κατηγορίες πού μᾶς ἀποδίδουν οἱ Γρηγοριάτες, ὅτι τάχα χρησιμοποιοῦμε τίς καθαιρέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Συνόδου τοῦ 842, γιά νά δικαιολογήσουμε τίς θέσεις μας, ὅτι καθήροντο οἱ ἐπίσκοποι μαζί μέ τούς ἱερεῖς, πού τούς ἀκολουθοῦσαν, ἄν δέν ἔκαναν τό καθῆκον τους καί δέν διέκοπταν τήν κοινωνίαν μέ τούς αἱρετικούς προεστῶτες, ὅπως ἐπέβαλε ἡ Ἱερά Παράδοση καί οἱ σχετικοί Ἱεροί Κανόνες, κυρίως ὁ ΛΑ΄ Ἀποστολικός. Ἀκόμη δέν εἶχε θεσπισθεῖ ὁ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου, πού τέθηκε ἀργότερα, ἐπί Μεγάλου Φωτίου, καί πού ξεκαθάρισε πλέον τά πράγματα.

18. Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων "Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως, σελ. 4. Γιὰ τὸ θέμα ἀπὸ τὴν πλούσια βιβλιογραφία ποὺ κυριολεκτικὰ ἔχει κονιορτοποιήσει τὰ ἀντίθετα ἐπιχειρήματα τῶν Νεοημερολογιτῶν βλ. τὶς θαυμάσιες μελέτες Εὐστρατιάδου, "Ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια περὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου", , ἔκδοσις δ', Ἀθῆναι 1988, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθήνα 1997, σελ. 51 ἑπ., "Παλαιὸν καὶ Νέον", Θεοδωρήτου Ἱερομόναχου, ἔκδ. Β', Ἅγιον Ὅρος- Ἀθῆναι 2000 καὶ ἐσχάτως "Τὸ χρονικὸ μιᾶς σοφιστείας", Λάρναξ, Κύπρος, 1999, Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος "Ἅγιος Ἔπιφανιος, καὶ Χαριτίνης Ἀγγελοπούλου, "Σύντομη πραγματεία περὶ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", Πάτρα 2000, κυρίως σελ. 142 ἑπ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπίσης, ἐδίδασκε, ὅτι ἡ ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι μόνον δογματικὴ ἀλλὰ εἶναι καὶ λειτουργική. Ἔτσι οἱ ἑορτὲς καὶ οἱ νηστεῖες ὀφείλουν νὰ τηροῦνται ταυτοχρόνως ἀπὸ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους. Κατὰ τὸν Σωζόμενον, οἱ αἱρετικοὶ Ναυατιανοί, ὅπως καὶ οἱ σημερινοὶ Νεοημερολογίτες καὶ Νεοπαλαιοημερολογίτες ποὺ ἔχουν δυὸ ἑορτολόγια καὶ δύο Πασχάλια -(βλ. "ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν" Φιλανδίας, Ἁγιορεῖτες μνημονευτὲς ποὺ λειτουργοῦν μία μὲ τὸ Νέο καὶ μία μὲ τὸ Παλαιό, ὅπως καὶ τὰ σλαυικὰ Πατριαρχεῖα, ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὶς νέες χῶρες, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο)-, πίστευαν ὅτι τὸ θέμα τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος ἦταν θέμα "ἀδιάφορον". Στὴν ἐν Ἀγγάρῳ τῆς Βιθυνίας Σύνοδον εἰπώθηκε γιὰ τὸν Κανόνα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὅτι εἶναι ἀδιάφορος καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἀξιόλογη αἰτία πρὸς χωρισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἡ διαφωνία τῆς Ἑορτῆς."Ὅλως ὅμως ἀντιθέτως, γιὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, αὐτὸ εἶναι ἀδιανόητο, καὶ ἡ λειτουργικὴ ἑνότης εἶναι ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ: "προετιμήσαμεν τὴν συμφωνίαν τῆς τῶν χρόνων παρατηρήσεως... Οὐδὲ γὰρ ἡ Ἐκκλησία χρόνου ἀκρίβειαν οἶδεν, ἂλλ ἐπειδὴ παρὰ τὴν ἀρχὴν πᾶσιν ἔδοξεν τοῖς Πατράσιν διηρημένοις, ὁμοῦ συνελθεῖν καὶ τούτων ὁρισάντων ἡμέραν, τὴν συμφωνίαν πανταχοῦ τιμῶσα καὶ τὴν ὁμόνοιαν ἀγαπῶσα, κατεδέξατο τὸ ἐπιταχθέν... " Ρ.G. 48, 864, 871. Βλ.τὴν ἰδιαίτερη ἐργασία μας στὸ τέλος τοῦ παρόντος, ποὺ ἀρνήθηκε νὰ δημοσιεύσει ὁ "Ὀρθόδοξος Τύπος" περὶ τοῦ ἀναθεματισμοῦ ὑπὸ τῶν Πανορθοδόξων συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καὶ 1593 ὅλων ὅσοι ἀκολουθοῦν νέον ἡμερολόγιον καὶ νέον πασχάλιον.

19. Σελ. 7 ἔπ. ἔνθ. ἄνωτ.

20. Mansi, Τόμος 23ος, σελ. 128 ἑπ.

21. Βλ. ΘΗΕ, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, τ. 8ος, σελ. 614 καὶ Στεφανίδου, ὁ.π. σελ. 244.

22. Ρ.G. 90, 132.

23. "Τὸ Σύγκριμα" Ἀ. Καλόμοιρου, 1976, κείμενον π. Ἔφραιμ, νῦν ἐπισκόπου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, σέλ. 86.

24. Βλ. Βαφείδου, Ἱστορία, τόμ. Ἀ', σέλ. 251

25. Μαξίμου τοῦ Ὅμολογητοῦ, 1) Ἐξήγησις τῆς κινήσεως γενομένης μεταξὺ τοῦ κυροῦ Ἀββᾶ Μαξίμου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ καὶ τῶν ἀρχόντων ἐπὶ σεκρέτου. 2) Πρὸς Ἀναστάσιον μονάζοντα. 3) Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ αὐτοῦ ἐξορίᾳ, ἤτοι τὰ ἐν Βιζύῃ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα". Ὑπὸ Εὐθυμίου Ἱερομόναχου, Ἱερὸν Κελλίον, Ἅγιος Γεώργιος, Κερασιά, Ἁγίου Ὄρους, 1997, σελ. 19 Ρ.G. 109, 129. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς συνόδου τῆς Ρώμης τὸ 649 στὸ Λατερανό, βλ. Στεφανίδου, Ἱστορία, σελ. 245, ἔχων ἤδη πρὸ πολλοῦ διακόψει τὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν Μονοθελητικῶν θρόνων τῆς Ἀνατολῆς.

26. ΘΗΕ τ. 11ος, σελ. 616

27. Ρ.G. 90, 73, 76.

28. Βλ. καὶ Π. Τρεμπέλα, "Δογματική", Τὸμ Β', σελ. 368, "μόνοι δύο Μοναχοὶ ἀντέστησαν κάτ’ αὐτῆς (τῆς αἱρέσεως), ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ ὁ Σωφρόνιος, περὶ οὕς συνήχθησαν καὶ πᾶσα ἡ τὸ γνήσιον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάττουσα μερὶς τοῦ ποιμνίου"

29. Mansi IV, 1096.

30. Acta Sanctorum: Β' σελ. 257.

31. Ρ.G. 26, 1188 Β.

32. Ρ.G. 32, 992-994.

33. 36η ὁμιλία τοΰ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου πρὸς Ἑβραίους. Οἱ δὲ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς διδάσκουν: "διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων"! Βιβλ. Η', Κεφ. 19.

34. Ρ.G. 94, 1233 ἑπ.

35. Mansi 13, 356

36. Βλ. σχετικὰ παρὰ Σ. Μπιλάλῃ, "Ὀρθοδοξία καὶ παπισμός", Β', Ἀθῆναι 1969, σελ. 67. Καὶ πάλιν γράφει διδάσκοντας ὅλους τούς μεταγενεστέρους: Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἳ Σύνοδοι, πᾶσαι αἳ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἐτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι" Ρ.G 160, 105 C.

37. Mansi, 12, 1003 καί 13, 408, καί Μεγάλου Φωτίου, Νομοκάνων, Σ.Ι.Κ.. τ 1, σελ. 261 καί Ἁγίου  Μάρκου Ἐφέσσου τοῦ Εὐγενικοῦ,Μansi 31, B΄, 1311.

38. Γιὰ τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς βλ. τὸ ἡμέτερον "Ἅγιοι Κολλυβάδες" τεῦχος 28, σελ. 4 ἑπ. καὶ "Ο.Τ." ἀριθμ φύλ. 1391, 1392.

39. Δηλ. θέλουν νά μᾶς ποῦν, ὅτι δέν εἶναι αἱρετικοί! Ὅπως ἔχουμε ἀποδείξει καί στό παρελθόν καί μέ τό παρόν ἄρθρο ἀνασκευάζουμε τίς πλανεμένες ἀπόψεις τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὁ Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός εἶναι αἵρεση, καί ὅσοι ἐν γνώσει ἀκολουθοῦν Νεοημερολογίτες - Οἰκουμενιστές ποιμένες ὑπόκεινται στό ἴδιο κρῖμα μέ αὐτούς καί ἀναθεματίζονται ἀπό τήν Ἐκκλησία. 

40. Τό λείψανό του βγῆκε ἀδιάφθορο κατά τήν ἐκταφή του. Καί ἤδη ὁ Ἅγιος ἄρχισε νά θαυματουργεῖ παγκοσμίως.