Τὶ λένε οἱ Ἃγιοι Πατέρες γιὰ τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου; Ποιὰ στάση ὀφείλουν νὰ κρατήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι, πιστοὶ καὶ κλῆρος, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι κακόδοξος;

ἢ προδοτικὰ σιωπῶντας καὶ ἀποκρύπτοντας τὴν αἵρεσι κοινωνεῖ μὲ τὸν αἱρετικὸ λατινόφρονα πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ἂλλους αἱρετικοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου, τοὺς Μονοφυσίτες στὴν Ἀντιόχεια 
καὶ τοὺς συγκρητιστὲς τῆς Ἀλεξανδρείας;

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας,  ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»¹

Περιεχόμενα:

• Ἀντιοικουμενιστικά.
• Δέν ἔγινε «ἄρση τοῦ σχίσματος» τό 1965, ἀλλά ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας. Καί ἔκτοτε γίνονται συμπροσευχές, κοινά μυστήρια καί οὐνιτικά συλλείτουργα τῶν «ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν - Νεοημερολογιτῶν μέ τούς Κατολύκους- Λατίνους.
• Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές θανάσιμος μολυσμός ὅλων, τῶν ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν, ὅταν κοινωνοῦν ἀπό τό ἴδιο Ποτήριο, ὅπου λειτουργησαν οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες.
• Παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», μή διατιθέμενα σέ ἔντυπη μορφή, πού ἀνακτήθηκαν μέ κόπο καί δημοσιεύονται ἠλεκτρονικά καί στό ἱστολόγιό μας: stomen.blogspot.gr

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος

γιά τό

ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
«Κι ἄν ἀλλάξουν ὅλοι, νά παραμείνετε

στήν παράδοση»

«Τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες»...

Βρισκόμαστε στή Θῆβα τό 1924, στήν περιοχή τοῦ Πυρίου. Ὅλα κυλοῦν ἤρεμα καί καλά. Οἱ νοικοκυρές στολίζουν τά σπίτια τους μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους, οἱ πατεράδες ἀγωνίζονται γιά τό καθημερινό ἀναλώνοντας τίς περισσότερες ὧρες τους στά χωράφια, ἐνῶ τά παιδιά ἀνέμελα τρέχουν ἀπό ‘δῶ καί ἀπό ‘κεῖ γιά νά χορτάσουν τό παιχνίδι τους.

Ξαφνικά, ὅμως, μέσα σέ αὐτή τήν ἠρεμία δύο ἄντρες ἀνεβασμένοι στά ἄλογά τους, γνωστοί στούς περισσότερους τῶν Θηβῶν, ὁ Κίμων ὁ Στεφανιώτης καί ὁ Λουκᾶς ὁ Καλατζής, γυρίζουν ἀλαφιασμένοι καί τρομαγμένοι φωνάζοντας, πάνω ἀπό τά ἄλογα πού βρισκόντουσαν.

«Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!

  Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!»

Τί εἶχε συμβεῖ; Δυστυχῶς, εἶχαν πληροφορηθεῖ πώς ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο, χωρίς νά γνωρίζει ὁ κόσμος, χωρίς νά ρωτηθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος, ἐκτός ἀπό τούς πέντε πού τό ἄλλαξαν.

«Μᾶς φράγκεψαν! Μᾶς φράγκεψαν!».

Συνεχῶς φώναζαν καί ἐνημέρωναν τά γειτονικά χωριά τῶν Θηβῶν.

Ναί, μά μέ ποιό δικαίωμα τό ἔκαναν αὐτό;

Ἀφοῦ αὐτοί δέν ἦταν κληρικοί, ἦταν ἁπλοί λαϊκοί;

Ἀπό ποῦ πῆραν τό θάρρος αὐτό;

Τί γνώριζαν;

Τί ἐντολή εἶχαν;

Οἱ δύο αὐτοί ἄνδρες εἶχαν πνευματικό καθοδηγητή κάποιο ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος βρισκόταν σέ ἕνα ὄμορφο νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ, τήν Αἴγινα.

Τό ὄνομά του ἦταν Νεκτάριος,

Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως.

Τό 1918 εἶχαν πάει καί οἱ δύο στό νησί νά ἐξομολογηθοῦν καί νά πάρουν τή συμβουλή του γιά ἕνα θέμα, τό ὁποῖο τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν σέ ἔξαρση. Τό θέμα αὐτό ἦταν γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Ἡ ἐρώτησις τῶν δύο ἦταν, κατά πόσο εἶναι ἐφικτή καί ἐπιτρεπτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης, ὅπως ἦταν σοφός καί πρᾶος, τούς ἀπάντησε:

-Παιδιά μου, δέν πρέπει νά γίνει ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, διότι βάσει αὐτοῦ ἔχουν θεσπισθεῖ ὅλες οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαιτέρως τό αἰώνιο Πασχάλιο.

- Μάλιστα Δέσποτα, ἐάν ὅμως ἡ Ἐκκλησία δεχθεῖ τή μεταρρύθμιση τί γίνεται; Τί κάνουμε ἐμεῖς;

- Ἐσεῖς νά παραμείνετε ὡς ἔχετε, δέν θά ἀκολουθήσετε τούς μεταρρυθμιστές διότι τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τρεῖς πανορθοδόξους συνόδους ἐπί πατριαρχίας Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ 1592-1593 καί Ἀνθίμου τό 1848. Εἶναι ἀδύνατον Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά δεχθοῦν τήν ἀλλαγή. Ἐγώ δέ δέχομαι οὔτε ἀκολουθῶ κανέναν, ἔστω κι ἄν μείνω μόνος μου.

-Ναί, Δέσποτα, ἀλλά ἐάν δέν ἔχουμε ἱερεῖς τί θά κάνουμε;

- Παιδιά μου θά οἰκονομήσει ὁ Κύριός μας καί θά σᾶς στείλει.

- Κι ἄν δέν ἔχουμε ἐκκλησία καί ἔχουν γυρίσει ὅλοι μέ τό Γρηγοριανό ἐκεῖ, πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε;

- Γι’ αὐτό προβληματίζεσθε; Δέν ὑπάρχει πρόβλημα, τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες.

- Μά, πῶς Δέσποτα; Πῶς μπορεῖ νά γίνουν αὐτά;

- Ἐγώ παιδιά μου ἀπεύχομαι νά γίνη ἡ ἀλλαγή, ἀλλά ἐάν γίνει, τότε πρέπει νά ἀντισταθῆτε. Νά εἶστε σίγουροι, πώς ὁ Χριστός μας θά εἶναι μαζί σας, ὅταν συνειδητά ὑπερασπισθῆτε τά Ἱερά καί τά Ὅσια της Ἐκκλησίας μας. Ἐάν διαβάσετε τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας θά δῆτε καί θά γνωρίσετε, πώς σέ περίοδο ἀνταρσίας καί ἀκαταστασίας στήν Ἐκκλησία, ὅτι πολλά σπίτια εἶχαν γίνει τόποι κοινῆς προσευχῆς».

Ὅλα αὐτά ἀλλά καί πολλά ἄλλα εἶπε καί τούς ἔλεγε ὁ ἐπίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος. Ἔπειτα ἀπό δύο χρόνια, τό 1920 ὁ Ἅγιος ἱεράρχης κοιμήθηκε.
Συμπλήρωση-σημείωση

(ἀπό τόν π. Κήρυκο Κοντογιάννη):

Διαβάζοντας τήν παραπάνω ἀνάρτησι ἐνεθυμήθην κάτι σχετικόν, πού ἔλεγε καί ξανάλεγε μιά πράγματι ἁγία ψυχή, ἡ μοναχή Μαρία, ἡ «κουφή», (μέ αὐτό τό χαρακτηριστικό προσωνύμιο τήν γνωρίζαμε ὅλοι στήν Ἁγία Τριάδα τῆς Κάτω Ἡλιουπόλεως), τό ὁποῖον ἤκουσε ἡ κ. Ἑλένη Λαμπριανίδου (καί ἡ μητέρα της καί ἄλλες γυναῖκες), καί τό ὁποῖον κατέθεσεν κατά τήν καθιερωμένην Σύναξιν τῆς Δευτέρας στόν Ἱερό Ναό ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα, (ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, κατά τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τό 2011).

Ἔλεγε και ξανάλεγε μέ τόν ἁπλοϊκό της τρόπο ἡ μοναχή Μαρία:

«Δούλευα σάν οἰκιακή βοηθός σέ μιά οἰκογένεια συγγενική τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πήγαινε πολύ συχνά σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια καί τούς νουθετοῦσε.

Ὁ Ἅγιος εἶπε στην ἴδια:

«Θά ἀλλάξουν τό ἡμερολόγιο, ἐσύ νά μήν τό ἀκολουθήσης, νά μείνης στήν Ἐκκλησία. Γιατί αὐτό, πού θά φέρουν μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά εἶναι μία μεγάλη αἵρεσις»

Νεοημερολογιτισμός ἴσον Οἰκουμενισμός

Οἱ Νεοημερολογίτες ἰσχυρίζονται, ὅτι διόρθωσαν τό ἡμερολόγιο γιά καθαρά ἀστρονομικούς λόγους. Ἤταν, λένε, ντροπή νά ἀκολουθοῦμε ἕνα λανθασμένο καί ἀπαρχαιωμένο ἡμερολόγιο.

Πολύ καλά...

Τήν Ἐκκλησία, βέβαια, δέν την ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια τοῦ ἡμερολογίου, τήν ἐνδιαφέρει μόνον ἡ λειτουργική καί ἑορτολογική ἑνότητα καί τάξη τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἀλλά ἔστω, ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι πράγματι γιά τήν ἐπιστημονική ἀκρίβεια ἀγωνιοῦσαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.

Τότε, γιατί δέν διόρθωσαν πράγματι τό ἡμερολόγιο μέ βάση τά ἐπιστημονικά δεδομένα τοῦ 20^οῦ αἰῶνα, ἀλλά ἐφάρμοσαν ἕνα ἐπίσης λανθασμένο ἡμερολόγιο, χρονολογούμενο ἀπό τόν 16^ο αἰῶνα, τό ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα Γρηγορίου;

Γιατί δέν ἐφάρμοσαν τό τόσο μελετημένο τοῦ Πέτρου Δραγγίτς, πού ὑποβλήθηκε στό δῆθεν πανορθόδοξο συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923;

Ἀκριβῶς, γιατί ὁ πραγματικός σκοπός τους δέν ἦταν ἡ ἐπιστημονική διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, πρᾶγμα ἐντελῶς ἄχρηστο ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως.

Ὁ πραγματικός σκοπός τους ἦταν ἡ ἑορτολογική ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», καί αὐτή δέν μποροῦσε νά πραγματοποιηθεῖ παρά μόνον μέ τήν προσχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο τῶν Παπῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἔχουν ὅλοι τό ἴδιο ἑορτολόγιο καί νά ἀρχίσει ἀπό κάπου νά πραγματοποιεῖται τό πρῶτο στάδιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ἡ ἕνωση τῶν χριστιανικῶν λεγομένων «ἐκκλησιῶν».

Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀπό παθολογική ἀγάπη πρός 13 χαμένες ἡμέρες, πού οἱ λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες ἔκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν Καινοτόμο «ἐκκλησία», ἀλλά γιά νά μείνουν Ὀρθόδοξοι.

Νεοημερολογιτισμός ἴσον Οἰκουμενισμός,

-ἴσον ἄρνηση τῆς Ἀλήθειας,

-ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μιᾶς Ἁγίας,

-ἄρνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως,

-ἄρνηση τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία.

Οἱ Νεοημερολογίτες

-κήρυξαν λανθασμένη τήν ἑορτολογική τάξη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας,

-ἀνέτρεψαν τήν ἑορτολογική σχέση μεταξύ Πασχαλίου καί ἀκινήτων ἑορτῶν,

-κατάργησαν νηστεῖες, μετέτρεψαν ἀκίνητες ἑορτές σέ κινητές, ὅπως τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,

-κατέστρεψαν τήν ἑορτολογική ἁρμονία καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού δέν ἄλλαξαν τό Ἑορτολόγιο,

-καί ὅλα αὐτά γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως.

Προτίμησαν νά ἑορτάζουν, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀδελφοί τους Ὀρθόδοξοι νηστεύουν γιά νά πανηγυρίζουν μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες.

Καί τί ἔγινε μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, τοῦ 1587 καί τοῦ 1593, οἱ ὁποῖες ἐπανειλημμένως «εἶχον ἀφορίσει πάντας, ὅσοι θά ἐδέχοντο τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»;

(Βλ. Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. «Πυρσός», τόμ. ΙΒ΄, ἄρθρο «Ἡμερολόγιο», σελ. 274 καί τόμ. ΙΕ΄, ἄρθρο «Κωνσταντινουπόλεως Σύνοδοι», σελ. 642).

Ἔκαναν πώς δέν τίς ἤξεραν, ἤ τίς περιφρόνησαν μέ τήν μεγαλύτερη ἀδιαντροπιά.²

"ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ!!! ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΛΕΣ 
ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ !!!

ΚΑΝΟΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ!

Ἀγωνιζόμαστε, λοιπόν, οἱ Ὀρθόδοξοι, χλευαζόμενοι ὑπό τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν ὡς «Παλαιοημερολογίτες», νά παραμείνουμε Ὀρθόδοξοι, παρά τήν σύγχρονη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἔχει διαβρώσει τά πάντα μέσα στήν κρατική Ἐκκλησία.

Μήν πιστέψει κανείς αὐτούς, πού θά θελήσουν νά ἀπατήσουν τούς ἁπλούστερους μέ τό συνηθισμένο ψέμμα γιά τούς ἀφελεῖς.

Θά σᾶς ποῦν:

«Τί σ’ ἐνδιαφέρει ἐσένα, ἄν ὁ Πατριάρχης εἶναι αἱρετικός καί ἄν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Μητροπολίτες μνημονεύουν τόν Πατριάρχη, ἀρχηγός μας δέν εἶναι ὁ Πατριάρχης, ἀλλά ὁ Χριστός. Ἐμεῖς ξέρουμε τήν καρδιά μας καί τήν πίστη μας. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Ὁ Πατριάρχης ἄς κηρύττει ὅποια αἵρεση θέλει. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἄς μνημονεύει ὅποιον αἱρετικό θέλει. Αὐτοί θά δώσουν λόγο γιά τήν ψυχή τους κι ἐμεῖς γιά τή δική μας. Ἐξ ἄλλου ἐμεῖς εἴμαστε πρόβατα καί δέν μᾶς πέφτει λόγος. Ἔχουσιν γνῶσιν οἱ ποιμένες»!

Ὁ Χριστός μας, ὅμως, εἶπε, ὅτι πρός τόν Πατέρα δέν μπορεῖ νά πλησιάσει κανείς παρά μόνον διά τοῦ Υἱοῦ. Ἔτσι καί πρός τόν Υἱό δέν μπορεῖ νά πλησιάσει κανείς παρά μόνον διά τῆς Ἐκκλησίας. Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει σάν ἄτομο, ὑπάρχει μόνον σάν μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει μόνον, ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Ἀλήθεια. Ἐκεῖ ὅπου ὁμολογεῖται ὁ Οἱκουμενισμός, δηλαδή τό ψεῦδος, δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει Χριστός. Καί μή νομίσει κανείς, ὅτι χρειάζεται νά ἀνεβεῖ κανέις στόν ἄμβωνα καί νά κάνει οἰκουμενιστικό κήρυγμα, ἄν καί πόσο συχνά δέν γίνεται κι αὐτό.

Στήν Ἐκκλησία ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας μέ τό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου πού μνημονεύουμε.

Οἱ Ὀρθόδοξοι μνημονεύουν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, οἱ Ἀρειανοί Ἀρειανό, οἱ Μονοφυσίτες Μονοφυσίτη, οἱ Εἰκονοκλάστες Εἰκονοκλάστη, οἱ Οὐνίτες Οὐνίτη καί οἱ Οἰκουμενιστές Οἰκουμενιστή.

Μπορεῖ τά πάντα νά φαίνονται ὀρθόδοξα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅμως ὁ Ἐπίσκοπος, πού θά μνημονεύσει ὁ παπάς θά μᾶς κάνει νά καταλάβουμε, ποῦ βρισκόμαστε.

Σέ μιά Οὐνίτικη ἐκκλησία τά πάντα φαίνονται ὀρθόδοξα! Ἴσως μάλιστα καί ἡ γενειάδα καί τά μαλλιά τοῦ παπᾶ νά εἶναι πιό μακρυά ἀπό τῶν Ὀρθοδόξων, καί ἡ ψαλμωδία πιό βυζαντινή καί οἱ εἰκόνες πιό αὐστηρές, καί τό «Πιστεύω» ἀκόμη μπορεῖ νά εἶναι χωρίς τό «φιλιόκβε». Ὅμως ὁ παπάς μνημονεύει τόν «ἐπίσκοπο» τῶν Οὐνιτῶν καί ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Οὐνιτῶν μνημονεύει τόν Πάπα καί ὅλη ἡ φανινομενική Ὀρθοδοξία πάει περίπατο.

Μπορεῖτε νά πῆτε, ὅτι δέν σᾶς ἐνδιαφέρει, τί μνημονεύει ὁ παπάς, ἀφοῦ ἐσᾶς ἡ καρδιά σας εἶναι Ὀρθόδοξη;

Θά μένατε νά κοινωνήσετε σέ μιά Οὐνίτικη ἐκκλησία;

Ὅμως σέ μιά Νεοημερολογιτική ἐκκλησία μένετε!...

Ὅλα φαίνονται ὀρθόδοξα. Ὁ παπάς μπορεῖ νά ἔχει ἀκόμα στήν ἐνορία σας γένια καί μαλλιά καί μπορεῖ νά μή σᾶς ἔχουν στείλει ἀκόμα «προοδευτικό» ἱεροκήρυκα. Ὅμως ποιόν ἐπίσκοπο μνημονεύει ὁ παπάς; Καί αὐτός ὁ ἐπίσκοπος ποιούς Πατριάρχες καί Ἀρχιεπισκόπους καί Συνόδους μνημονεύει ἐκφώνως ἤ στά δίπτυχα;

    Μνημονεύουν τόν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ἄν μάλιστα εἶναι κάποιος στή Βόρεια Ἑλλάδα, ὅταν λειτουργεῖ ἐπίσκοπος, θά ἀκούσετε τό μνημόσυνο τοῦ Βαρθολομαίου ἐκφώνως.

Καί ὁ Βαρθολομαῖος, ποιόν ἔχει γραμμένον στά δίπτυχα καί τόν μνημονεύει σέ κάθε Θεία Λειτουργία;

Τόν «πρεσβύτερο ἀδελφό του», ὅπως τόν ὀνομάζει σέ κάθε εὐκαιρία, τόν Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκίσκο.

Γιατί, λοιπόν, φεύγετε ἀπό τούς Οὐνίτες, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς τόν Πάπα μνημονεύετε;

Τά λογικά πρόβατα!

Πρόβατα εἴμαστε, ἀλλά πρόβατα λογικά. Ἑπομένως μᾶς πέφτει λόγος. Ὅσο γιά τούς ποιμένες, ὁ Ποιμήν ὁ καλός μᾶς ἔχει προειδοποιήσει, ὅτι πολλοί ἀπ’ αὐτούς εἶναι κλέφτες καί ληστές, πού δέν εἰσέρχονται ἀπό τήν θύρα στήν αὐλή τῶν προβάτων. Τά λογικά πρόβατα ἀκολουθοῦν τόν καλό ποιμένα «ὅτι οἴδασι τήν φωνήν αὐτοῦ. Ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν» (Ἰω. Ι΄).

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι φωνή ἀλλοτρίων. Οἱ Οἰκουμενιστές ποιμένες, ὅσο καί ἄν θέλουν νά φαίνονται Ὀρθόδοξοι, γιά νά ἐξαπατήσουν εἶναι στήν πραγματικότητα «λύκοι ἐν προβάτου δορᾷ φθοράν προβάτων κατεργαζόμενοι».

Τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κατάλαβαν μέ ποιούς ἔχουν νά κάνουν καί ἔφυγαν μακριά ἀπό τούς λυκοποιμένες κατά τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων.

Καί ἡ ἀχρεῖοι Οἰκουμενιστές τούς ὀνόμασαν χλευαστικά «Παλαιοημερολογίτες», ὅπως ὀνόμαζαν κάποτε χλευαστικά τούς Χριστιανούς Ναζωραίους, τούς ἡσυχαστές «ὀμφαλοσκόπους» καί τούς Ὀρθοδόξους φιλοκαλικούς ἀσκητές στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας «Κολλυβάδες». «Ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μή γιγνώσκων τόν νόμον»! Ἀλλά ξέχασαν, «ὅτι τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ».

Οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, ἦσαν πάντα τό μικρόν ποίμνιον, πάντοτε χλευαζόμενοι, πάντοτε διωκόμενοι.

Ἀλλ’ ὁ Κύριος εἶπε:

«Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον, ὅτι ηὐδόκησεν ὁ Πατήρ μου δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν». Τί ἦταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί γιά τούς Ἑβραίους, πού δέν πίστεψαν, δηλαδή τήν μεγάλη πλειοψηφία;

Τί ἦταν γιά τούς αὐτοθαυμαζόμενους γιά τήν κοσμική σοφία τους Ἐθνικούς;

Ρωτῆστε τήν συνείδησή σας καί θά σᾶς ἀπαντήσει:

«Ἦταν κάτι σάν τούς σημερινούς Παλαιοημερολογίτες».

Τό 1965 ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἄρση τῶν ἀναθεμάτων

1. Γεγονότα πορείας τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ status quo αὐτῆς, συνέβησαν στό Σαμπεζύ στίς 19 Ὀκτωβρίου 2013, ὅπου ἐπαναβεβαιώθηκε ἡ ἄρση τοῦ σχίσματος-ἀκοινωνησίας μεταξύ της Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Ἐπειδή ὁ ἐχθρός της Πίστεώς μας εἶναι πρό τῶν πυλῶν, παραθέτω ἀποσπάσματα κειμένων καί δύο σχόλια σημαντικά πού ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τό ἀληθές.

Διαβάζουμε στή ROMFEA.GR:

«Ὁ Πρύτανις τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ

  Φριβούργου κ. Guido Vergauwen 

… ἐχαιρέτισε τήν ἐποικοδομητικήν

 συμβολήν 

τῶν δύο θεσμῶν εἰς τό ἀπό κοινοῦ ὀ 

ργανωθέν Συνέδριον, μέ θέμα:

 

« Ἡ Β΄  Βατικανή Σύνοδος καί ἡ Ὀρθόδοξος

 Ἐκκλησία», διά τόν διάλογον καί διά τήν

προσέγγισιν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι,

ἀπό τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τό 1965,

 δέν εὑρίσκονται πλέον ὑπό καθεστώς  

ὁριστικοῦ σχίσματος, ἀλλά διακοπῆς τῆς

           ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.»

http://romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou

/19770-2013-10-20-22-30-01

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Στό βιβλίο τοῦ Ἀθ. Σακαρέλλου «Ἔγινε ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν»,³ ἀναφέρεται τό

 Γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας «Κοινή

 Δήλωσις» τοῦ 1965, ὅπου στήν παράγραφο 4

 τῆς συμφωνίας χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη

  excommunication, αὐτό σημαίνει, ὅτι μέ τή

 συμφωνία αὐτή ἔχει ἀρθεῖ ἡ

«ἀκοινωνησία», τό «σχίσμα», δηλαδή

 μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, σέ ἀντίθεση μέ

 τήν ἐπίσημη Ἑλληνική μετάφραση, πού

 ὁμιλεῖ, δῆθεν, γιά ἄρση Ἀναθεμάτων, πρός

 καθησυχασμό τῶν Ὀρθοδόξων.

  

Ἡ ἕνωση, δυστυχῶς, ἔχει γίνει, ἁπλά

 πραγματώνεται καί παρουσιάζεται, τοπικά

 καί χρονικά, σταδιακά, ἀνάλογα μέ τίς

 ἀντιδράσεις.

 Καί γιά νά μήν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἡ

  Γαλλική λέξη excommunication σημαίνει

 «ἀκοινωνησία» τοῦτο ἀποδεικνύεται καί ἀπό

 τό ἴδιο τό Γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας,

 πού χρησιμοποιήθηκε δύο φορές ἡ ἔκφραση

  la communion ecclesiastique καί σημαίνει

 «ἐκκλησιαστική κοινωνία», ὅπως ὀρθά

 ἀποδίδει ἡ ἐπίσημη ἑλληνική μετάφραση καί

 ὄχι «ἐκκλησιαστικό ἀνάθεμα».

Στήν πραγματικότητα ἡ κοινή δήλωση τό 1965, στό Γαλλικό κείμενο, ὁμιλεῖ, ἑπομένως, γιά ἄρση τῆς ἀκοινωνησία καί ὄχι γιά «ἁπλῆ ἄρση τοῦ Ἀναθέματος» μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τό γεγονός αὐτό ἐξηγεῖ ὅλα τά μεταγενέστερα γεγονότα, ὅπως συμπροσευχές, συλλείτουργα, μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας σέ παπικούς λαϊκούς σέ τόπους, πού δέν ὑπῆρχε ἀξιόλογη ἀντίδραση, νεώτερες κοινές δηλώσεις καί συμφωνίες, μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ Πάπα Ρώμης στήν Ἁγία Πρόθεση, γεγονός πού παραδέχθηκε, ὅτι ἔπραττε ὁ ἴδιος ὁ Ἀθηναγόρας, μνημόσυνο δημόσιο τοῦ Πάπα στό Φανάρι, στήν τελευταία του ἐπίσημη ἐπίσκεψη καί ἄλλες παρόμοιες πράξεις.

       Καί σέ ὅλα αὐτά πρωτοστατοῦσε τό Φανάρι καί ἀκολουθοῦσαν μέ παρόμοιες πράξεις καί ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες.

Αὐτό ἀποτελεῖ, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἕνωση καί ἔμπρακτη ἐφαρμογή ὄχι ἁπλά τῆς ἄρσεως τοῦ Ὁριστικοῦ Σχίσματος, ἀλλά ἄρση καί τῆς Ἀκοινωνησίας.

Ἡ ἕνωση ἐφαρμόζεται σταδιακά, τοπικά καί χρονικά, ὅπως ὀρθά ἐπισημάνθηκε, ἀνάλογα μέ τίς ἀντιδράσεις καί κάποια κατάλληλη στιγμή θά καταστεῖ ἡ ἕνωση πλήρης, ἐπισφραγίζοντας τό ἤδη ὑφιστάμενο ἀπό ἐτῶν πραγματικό καθεστώς.

(Ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο

τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως

Κοσμᾶς Φλαμιάτος).

Ἡ Κοινή δήλωση τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου στά Γαλλικά βρίσκεται στή διεύθυνση:

http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/ch_orthodox_docs/rc_pc_chrstuni_doc_19650107_athenagoras-i-paul-vi_fr.html

ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ:  

Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ

Τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου, Προηγουμένου τοῦ Μεγάλου Μετεώρου

Αὐτή ἡ «ἕνωση στό κοινό Ποτήριο» ἐπιχειρήθηκε μέ τήν περίφημη «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων» μεταξύ Βατικανοῦ καί Φαναρίου, πού πραγματοποιήθηκε στά τέλη τοῦ 1965, μέ μονομερῆ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Χαρακτηριστική ἦταν ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία:

«μέ πολλήν δυσμένειαν ἐπληροφορήθη τήν πρωτοβουλίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παν. Ἀθηναγόρα. Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά προβαίνη εἰς παρομοίας πράξεις. Τό δικαίωμα ἔχει μόνον ὁλόκληρος ἡ Ὀρθοδοξία».

Δήλωση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου

Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου,

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,

Νοέμβριος 1965

    Μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων οἱ δύο πλευρές ἐννοοῦσαν τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος. Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ἐπίσημος ἀπεσταλμένος ἐκείνη τήν περίοδο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα πρός τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἀποκαλύπτει τό περιεχόμενο τῶν μηνυμάτων πού ἀντήλλασσαν Φανάρι καί Βατικανό «μέχρι τοῦ τολμηροῦ ἐπίσης μηνύματος, πού μοῦ ἀνέθεσε ὁ Πατριάρχης νά μεταβιβάσω στόν πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς Σχέσεων Δύσης καί Ἀνατολῆς, πού ἦταν ἕνας Γερμανός σεβάσμιος καρδινάλιος, ὁ Αὐγουστῖνος Μπέα».

Καί συνεχίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος:

«Λίγο καιρό μετά, ἐπισκέπτομαι τόν Μπέα στή Νέα Ὑόρκη. Τόν ρώτησα:

-Τί λέτε, σεβασμιώτατε, μποροῦμε νά φέρουμε τίς Ἐκκλησίες μας πιό κοντά μέ τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος;

Μοῦ λέει:

-Καλή ἰδέα, δέν ξέρω, πώς θά τή δεχτοῦν στή Ρώμη, ἀλλά ἐγώ νομίζω ὅτι πρέπει νά γίνει ἡ ἄρση τοῦ Σχίσματος. Ἔτσι, δέν θά ἔχουμε λόγο κανέναν νά μήν πλησιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

Ἐρώτηση δημοσιογράφου Γ. Μαλούχου:

-Τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος ἤ τοῦ ἀναθέματος;

Ἀπάντηση Ἀρχιεπισκόπου:

«Καί τά δύο αὐτά μαζί πηγαίνουνε, γιατί, ὅταν κατέθεσαν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πάπα τό ἀνάθεμα, τρόπον τινά, μέ τό ὁποῖο ἀναθεμάτιζε ὁ Πάπας Νικόλαος τόν Μιχαήλ Κηρουλάριο, Πατριάρχη Κωνσταν-τινουπόλεως, ἦταν τό ὁριστικό Σχίσμα πιά. Δέν ἔγινε ἄλλη ἐπίσημος πρᾶξις, πού νά καθιερώσει τό Σχίσμα ὡς μία διαιρετική γραμμή μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως»

(Γ. Μαλούχου, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος, σελ. 196-197).

Ἡ ἄρση τοῦ σχίσματος ἐντάσσεται, ἄλλωστε, καί στήν λογική τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, πού πραγματοποιεῖτο ἐκεῖνο τό διάστημα, γιά ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί «ἀναγνώριση» τῶν μυστηρίων τῶν Ὀρθοδόξων.

Στό λατινικό μάλιστα κείμενο τῆς «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων» ὑπάρχει ὁ ὅρος excommunicatio = ἀκοινωνησία, ὁ ὁποῖος στήν ἐπίσημη μετάφραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μεταφράζεται ὡς «ἀναθέματα».

(Βλ. σχ. Τόμος Ἀγάπης, Vatican-Phanar (1958-1970), Rome- Istanbul 1971, σελ. 286-287).

Τό κείμενο, δηλαδή μιλοῦσε γιά «ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας».

«Οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ.

Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό Ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλει τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν.

Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν»

(π. Ἰω. Ρωμανίδου, Ὀρθόδοξος καί Βατικάνειος συμφωνία περί Οὐνίας, http://www.romanity.org/htm/rom.e.14.orthodoxi_kai_vatikania_sumfonia_peri_ounias.01.htm)

Χαρακτηριστικό, ἐπίσης, εἶναι ὅτι:

«ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄, πρίν ἐπισκεφθεῖ τό Φανάρι (30-11-1979)… ἐξέφρασε τήν βεβαιότητά του, ὅτι ἡ ἑνότητα ἔχει ἀποκατασταθεῖ στήν πράξη, (In der Tat war die Wiederherstellung der Einheit der Christen)»

(Ἀντ. Παπαδόπουλου, Θεολογικός Διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν {Ἱστορία-Κείμενα-Προβλήματα}, ἔκδ. οἶκος ἀδελφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη-Ἀθῆνα, 1996, σελ. 40)

Πατριάρχης Ἀθηναγόρας:

«…εἴχομεν τό ἴδιον μυστήριον. Τό ἴδιον βάπτισμα, τά ἴδια μυστήρια καί ἰδιαιτέρως τό ἴδιο Ἅγιον Ποτήριον. Τώρα πού ξαναγυρίσαμεν εἰς τό 1054, διατί δέν ξαναγυρίζομεν καί εἰς τό Ἅγιον Ποτήριον;».

(Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου,

Πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνού,

Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, σελ. 4-5).

http://orthodoxia-pateriki.blogspot.gr/2009/06/blog-post_24.html)

῾Η φράγκικη ἀντίληψις περὶ ἐκκλησίας

Ὁ Πάπας δέχεται τοὺς Οὐνίτες μὲ ἂλλο "Πιστεύω" ἀπὸ τὸ λατινικό, ἓνα μόνον τὸν ἐνδιαφέρει: νὰ τὸν μνημονεύουν. Ἂς ἔχουν ὅ,τι πίστι θέλουν, φθὰνει νὰ εἶναι ὑποταγμένοι σ᾿ αὐτόν!!!

Τὸ ἲδιο λένε καὶ διδάσκουν καὶ οἱ "θεωρητικοί" Νεοημερολογίτες:

Νὰ μὴ ἀποσπώμαστε ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχες, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ εἶναι κακόδοξοι Οἰκουμενιστὲς ἢ κοινωνοῦν μὲ τοὺς κακοδόξους αἱρετικούς-συγκρητιστὲς:

"Νὰ μὴ διαρρηγνύουμε τὴν κανονικὴ ἐξάρτησι ἀπ᾿ αὐτούς. Κατὰ τὰ λοιπὰ καὶ θὰ διαφωνήσουμε καὶ θὰ διαμαρτυρηθοῦμε καὶ θὰ ἀντιταχθοῦμε", ἔγραφε διαστρεβλωτικά, ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ κακόδοξα ὁ οἰκτρός Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Βασικὸ εἶναι ἡ ὑποταγή!!!

῾Η Πίστις εἶναι κάτι τὸ δευτερεῦον, εἶναι "τὰ λοιπά"!!!

Τὶ θὰ εἶχαν, ἂραγε, νὰ ζηλέψουν οἱ παπικοὶ ἀπὸ μιὰ τέτοια ἐκκλησιολογία;

Νὰ τὸ Filioque σὲ ὅλη του τὴν δόξα.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιοn κατέχει δεύτερη θέσι, κατώτερη σὲ σχέσι μὲ τὸν Υἱὸ, καὶ ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ Αὐτόν. ῾Η οἰκονομία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ μυστικὴ εἶναι κατώτερη ἀπὸ τὴν οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ, τὴν Μυστηριακή, καὶ ἐφ᾿ ὅσον εἶναι κατώτερη χάνει σιγά-σιγὰ κάθε λόγο ὑπάρξεως.

Ἔτσι στὸν Παπισμὸ ἡ μυστικὴ ζωὴ ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀκόμη καὶ σὰν ἰδέα. Πραγματικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει οὒτε θεωρητικά. Τὰ πάντα ἀνάγονται στὴν λογικὴ καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία στὸ Ἱερατεῖο. Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν θεωρεῖται ἀπαραίτητη ἡ συμφωνία στὴν πίστι.

Ἔτσι καὶ γιὰ τοὺς Νεοημερολογίτες, ἀπαραίτητη εἶναι μόνον ἡ ὑποταγὴ στοὺς Ἀρχιερεῖς.

Μέ αὐτὸν τὸν τρόπο φθὰνουμε στὴν παράξενη Ἐκκλησιολογία τῶν Νεοημερολογιτῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἶναι πολὺ φυσικὸ ὁ Ἐπίσκοπος νὰ εἶναι αἱρετικὸς -Συγκρητιστὴς καί Oἰκουμενιστής- ἢ νὰ κοινωνῆ μὲ τοὺς Συγκρητιστὲς καὶ Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχες ὁ δὲ ἱερεύς, ὁ μοναχὸς ἢ ὁ ἁπλὸς πιστὸς, ποὺ ἀνήκει στὴν ἐπισκοπὴ του, ἀλλὰ ἔχει διαφορετικὴ πίστι ἀπ᾿ αὐτόν, εἶναι δηλαδή Ὀρθόδοξος, νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὸν ἀκολουθῆ καὶ νὰ τὸν μνημονεύη σὰν δικὸ του Ἐπίσκοπο.

Δύο διαφορετικὲς πίστεις, δύο διαφορετικὲς ὁμολογίες, ἀλλὰ ἓνας Ἐπίσκοπος!!!

Αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ συμβαίνει στὰ κράτη, ὅπου πολλὲς θρησκεῖες ἔχουν ἓνα κυβερνήτη, μεταφέρεται τώρα στὸ πνευματικὸ πεδίο.

Πολλὲς θρησκεῖες, μία μόνο ἡ Ἀρχή!!!

Γιαὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτα ἀπὸ ἀπόψεως Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας αὐτὰ ποὺ λένε οἱ "θεωρητικοί θεολόγοι" καὶ οἱ λεγόμενοι "συντηρητικοί" Νεοημερολογίτες:

"Μὴ Σᾶς νοιάζει, τὶ κάνει ὁ Λατινόφρων πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἂλλοι ἀρχιερεῖς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μένουμε ὀρθόδοξοι στὸ φρόνημά μας (!) καὶ νὰ ἔχουμε πίστι στὸ Χριστό.

Δέν ἐπιτρέπεται νὰ διασπᾶμε τὴν κανονική μας ἐξάρτησι ἀπὸ τὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο, οὒτε ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ μὲ αὐτό."

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μένη κάποιος ὀρθόδοξος, ὅταν κοινωνεῖ μὲ τοὺς κακοδόξους ἀρχιερεῖς, αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ ἐξηγοῦν.

Εἶναι ἀξίωμα ἐκκλησιολογικὸ, οἱ πιστοὶ νὰ ἔχουν ταυτότητα πίστεως μὲ τὸν ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο μνημονεύουν. Καί ᾿κεῖνοι μὲ τὴ σειρὰ τους, γιὰ νὰ μένουν ὀρθόδοξοι, ὀφείλουν νὰ κοινωνοῦν μὲ Ὀρθοδόξους στὸ φρόνημα καὶ στὰ ἔργα ἀρχιερεῖς καὶ πατριάρχες. Διαφορετικά, γιατὶ νὰ μὴ κοινωνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ σὲ Λατινικὲς ἢ σὲ Νεστοριανικὲς ἐκκλησίες ἢ στοὺς Μονοφυσίτες, ἀφοῦ ἀπὸ μέσα τους παραμένουν ὀρθόδοξοι καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδιάφορο, ἔστω κι ἂν αὐτὸς εἶναι αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος;

Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Νεοημερολογίτες, σὲ τὶ διαφέρει ἡ ἐκκλησιολογία τους ἀπὸ τὸν ἀπαίσιο Συγκρητισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό;

Τὶ λένε ὅμως οἱ Ἃγιοι Πατέρες γιὰ τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου;

Ποιὰ στάσι ὀφείλουν νὰ κρατήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι, πιστοὶ καὶ κλῆρος, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι κακόδοξος

ἢ προδοτικὰ σιωπῶντας καὶ ἀποκρύπτοντας τὴν αἵρεσι κοινωνεῖ μὲ τὸν αἱρετικὸ πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ἂλλους αἱρετικοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου, τοὺς Μονοφυσίτες στὴν Ἀντιόχεια καὶ τοὺς συγκρητιστὲς τῆς Ἀλεξανδρείας;

"Ἂνωθεν ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν φρικτὴν ὣραν τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας τὴν θεωροῦσε, (καὶ τὴν θεωρεῖ πάντοτε), τελείαν συγκοινωνίαν τοῦ φρονήματος τοῦ ἀναφέροντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησι τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τὸ ὂνομα τοῦ Ἀρχιερέως, δείχνοντας καὶ τὴν ὑποταγὴν πρὸς τὸ ὑπερέχον καὶ ὄτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ στὴν πίστι καὶ διάδοχος τῶν Θείων Μυστηρίων. Καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸ τὸ ἐδήλωσε λέγοντας, ὅτι "οἱ ἱερεῖς ἀθετοῦσαν τὸν νόμον μου, καὶ ἐβεβήλωναν (καὶ ἐμόλυναν) τὰ ἃγιὰ μου"· μὲ ποιὸν τρόπον; Μέ τὸ ὅτι δὲν διέκριναν καὶ δὲν διεχώριζαν ἀνάμεσα στὰ βέβηλα καὶ στὰ ἱερὰ καὶ στὰ ὅσια καὶ ἃγια, ἀλλὰ ἦταν γι᾿ αὐτοὺς ὅλα κοινά... Ἀλλὰ μήπως εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη αὐτὸ κατ᾿ οἰκονομίαν; (Νὰ μνημονεύωνται δηλαδὴ οἱ αἰρετικοὶ καὶ οἱ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς κοινωνοῦντες;) Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη δεκτὴ οἰκονομία, ποὺ βεβηλώνει καὶ καταμολύνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο βδελύσσεται ὁ Θεός, γιατὶ (μιὰ τέτοια οἰκονομία) ἀπωθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Θυσιαστήριο, καὶ στερεῖ τοὺς πιστοὺς τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς υἱοθεσίας, (ποὺ χαρίζει ἡ Θεία Μετάληψις)· καὶ τὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ζημιωδέστερον αὐτῆς τῆς οἰκονομίας;... Διότι ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὸν αἱρετικόν, ὑπόκειται στὰ ἲδια μὲ αὐτὸν ἐγκλήματα....Πῶς θὰ μνημονεύσουμε ἐκείνους (τούς Ἐπισκόπους) ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου, ποὺ οὒτε κἂν ἐπιτρέπεται νὰ συμφάγουμε μαζὶ τους καὶ τοὺς ὁποίους οὒτε κἂν ἐπιτρέπεται νὰ χαιρετίσουμε, γιὰ νὰ μείνουμε καθαροὶ καὶ ἀμόλυντοι, τῶν ὁποίων, εἰ δυνατόν, καὶ τὴν συνάντησι πρέπει νὰ ἀποφύγουμε; Καὶ πῶς θὰ τοὺς δικαιώσουμε μὲ τὸ μνημόσυνο ὡς ὀρθοδόξους καὶ θὰ τοὺς θεωρήσουμε ἔτσι ὡς πρώτους καὶ ἀνακριτὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔτσι ὣστε οὒτε τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν νὰ μὴν ἀφήσουμε χωρὶς νὰ καταμολυνθῆ, γιὰ νὰ μᾶς καθαγιάζη;"

(Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων
 πρὸς τὸν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαήλ τὸν Παλαιολόγον).

"Ἃπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσιν καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι" καὶ "Φεύγετε καὶ ὑμεῖς ἀδελφοὶ τὴν πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καὶ τὸ μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἴδε ἐγὼ Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλὸς λέγω ὑμῖν, ὅτι, ὁ μνημονεύων τοῦ πάπα ὣς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχὸς ἐστι πάντα τὰ τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι, μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καὶ ὁ Λατινοφρονῶν μετὰ τῶν Λατίνων κριθήσεται καὶ ὣς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται", διδάσκει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.⁴ «Ἐχθροὺς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο».

Καὶ πάλιν:

"Φυλάξατε ἔτι ἑαυτάς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, ἧς ἡ κοινωνία ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ".

Καί:

"Οἱ μέν τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δὲ, εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".

"Ἒφης δὲ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην, καίτοι περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καταθαρῶ· πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτὸν κἂν ὀρθόδοξος εἲη ὁ ἀναφέρων", κηρύσσει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ Ὁμολογητής.

(Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης PG 99, 
1049, 1216, 1164, 1669)

"Πῶς οὒν Παῦλὸς φησιν, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε; Ἀνωτέρω εἰπών, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε· τὶ οὒν; φησίν, ὅταν πονηρὸς ᾖ καὶ μὴ πειθώμεθα;

Πονηρὸς πῶς λέγεις;

Εἰ μέν πίστεως ἓνεκεν, φεῦγε καὶ παραίτησαι: μὴ μόνον ἂν ἂνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἂγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών. Εἰ δὲ βίου ἓνεκεν, μὴ περιεργάζου".

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ὁμιλία 36 εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολήν.)

"Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητὸν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἶον, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ Πρεσβύτερος, οἱ ὂντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστὶν ἂνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ᾿ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὣς μετὰ Ἂννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός"

(Μ. Ἀθανασίου, PG 35, 22).

Τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν συνειδητοποίησαν οἱ Ὀρθόδοξοι λίγο-λίγο καθὼς προχωροῦσε καὶ ἐκδηλωνόταν. Καὶ ἡ εὐθύνη τῶν Νεοημερολογιτῶν μεγάλωνε μὲ τὴν συνειδητοποίησι αὐτήν. Τέλος ἦρθε ἡ ἀμοιβαία ἂρσις τῶν ἀναθεμάτων (ἄρσις ἀκοινωνησίας, γιὰ νὰ τοὺς κάνη ὅλους ἀναπολόγητους.

Ἦρθε ὁ ἀποστάτης καὶ μασῶνος Ἀθηναγόρας μὲ τὴν κακόδοξη "συνοδό" του νὰ κατελέγξη τὸ Ἃγιον Πνεῦμα ὣς μὴ ἀρτίως λαλῆσαν διὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Πόσο χρόνο χρειάσθηκε ὁ σπόρος τῆς αἱρέσεως τῶν Λατίνων, γιὰ νὰ γίνη τὸ φρικτὸ δένδρο ποὺ βλέπουμε σήμερα; Καὶ ὂχι μόνον αὐτό.

Πόσος χρόνος χρειάσθηκε γιὰ νὰ γίνη τὸ Σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως;

Οἱ ἱστορικοὶ γράφουν:

"Ὀὓτω τὸ ἐπὶ Φωτίου ἀρξάμενον σχίσμα τῆς δυτικῆς ἀπό τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐπερατώθη ἐπὶ τοῦ Μιχαήλ τοῦ Κηρουλαρίου τῷ 1054." ⁵

Δηλαδὴ χρειάσθηκε δύο ὁλόκληρους αἰῶνες γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῆ. Ἐν τούτοις ἡ Δυτική Ἐκκλησία ἦταν δυνάμει αἱρετικὴ πολὺ πρὸ τοῦ Μεγάλου Φωτίου καὶ ἲσως καὶ μετὰ τὸν Μ. Φώτιο ὑπῆρξαν στιγμὲς ἀνανήψεως, ὑπῆρχαν στὴ Δύσι ἂνθρωποι ποὺ ἔβλεπαν.

Πότε νεκρώθηκε τελείως ἡ Δύσις;

Ποιὸς μπορεῖ νὰ τό πῆ;

῾Η Δύσις ἦταν ἂρρωστη, ἦταν ἓνα πλοῖο, ποὺ ἂνοιξαν τὰ ὕφαλά του καὶ ἔκανε νερὰ καὶ βυθιζόταν. Τὸ ἲδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν Νεοημερολογίτικη ἐκκλησία ἀπὸ τὸ 1920. Ἀλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον, ποὺ βλέπει τὸ πλοῖο, στὸ ὁποῖο βρίσκεται, νὰ βυθίζεται καὶ παραμένει ἀτάραχος χωρὶς νὰ σπεύση νά μπῆ στὶς σωσίβιες λέμβους!

Σήμερα στοὺς Νεοημερολογίτες ὁ σπόρος τῆς αἱρέσεως ἔχει βλαστήσει καὶ ἔχει γίνει ἀποκρουστικὸ δένδρο, ποὺ τὸ βλέπουν καὶ οἱ πιὸ ἀκατατόπιστοι. Κανένας τους δὲν μπορεῖ νὰ προφασισθῆ ἂγνοια.

Οἱ Νεοημερολογίτες γνωρίζουν ὅλοι σήμερα, ὅτι εἶναι μέλη αἱρετικῆς "ἐκκλησίας".

Συγκεκριμένες συμφωνίες ποὺ διακηρύσσουν πανηγυρικὰ πλέον τὸν ἀπαίσιο συγκρητισμὸ καὶ ὑλοποιοῦν βῆμα πρὸς βῆμα τὴν αἱρετικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920 εἶναι:

α) ῾Η συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ, ὅπου δηλώνεται ἡ ταυτότητα πίστεως τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν κοινωνούντων μὲ αὐτοὺς "ὀρθοδόξων" μὲ τοὺς Μονοφυσίτες (!!!)

καί

β) ῾Η ἐπίσημη ἐγκύκλιος τοῦ "ὀρθοδόξου" Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, βάσει τῆς ὁποίας ὑπάρχει πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία τοῦ Πατριαρχείου αὐτοῦ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες. Μήπως οἱ Νεοημερολογίτες διέκοψαν κοινωνία μὲ τὸ αἱρετικὸ πλέον Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας;

Δέν εἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι προηγήθηκε ἡ συμφωνία τοῦ Σαμπεζὺ καὶ ἀκολούθησε ἡ μυστηριακὴ ἓνωσις μὲ τοὺς Μονοφυσίτες;

Δέν λειτουργοῦν μέσα στὸν ὀρθόδοξο Ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς οἱ Μονοφυσίτες στὴν Ἀθήνα;

Καὶ οἱ λειτουργικὲς συμπροσευχὲς τοῦ π. Βαρθολομαίου μὲ τὸν πάπα δὲν ὑλοποίησαν τὴν

(γ) συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ ποὺ εἶχε πρὸ ὀλίγου ὑπογραφεῖ; Καὶ τὸ κοινὸ κείμενο, ποὺ συντάχθηκε στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν π. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν πάπα, ὅπου ἀναγνωρίζεται ἡ παπικὴ αἵρεσις ὡς ἀδελφὴ ἐκκλησία μὲ ἱερωσύνη καὶ μυστήρια,

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἀφυπνίζουν τοὺς "συντηρητικούς" καὶ "θεωρητικούς" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ;

Διὰ τοῦτο οὗτοι μεῖζον κρῖμα λήψονται.

Τὸ ἲδιο καὶ οἱ ἡγούμενοι καὶ οἱ γεροντάδες, ποὺ τοὺς ἀρέσουν οἱ πρωτοκαθεδρίες στὶς συναγωγὲς τοῦ κόσμου, ποὺ ἀρέσκονται νὰ καλοῦνται ὑπὸ τοῦ λαοῦ ραβί, ποὺ μὲ τὴ σιωπὴ τους γίνονται ἔνοχοι τῆς σφαγῆς πολλῶν ψυχῶν.

Μέ τὸ κῦρος τους καὶ τὴν "μόρφωσιν εὐσεβείας", (ἀλλ᾿ ἠρνημένοι τὴν δύναμιν αὐτῆς), παρασύρουν τοὺς ἁπλούς, μεριμνῶντες καὶ τυρβάζοντες περὶ πολλά, γιὰ τὰ κτήρια καὶ "τὸ ἔργον τῆς ἀδελφότητος" καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ ΕΝΑ, τοῦ ὁποίου ἐστὶ χρεία.

Νομίζουν ὅτι μὲ "τὰ ἔργα" τῶν ἀδελφοτήτων, τὶς κατασκηνώσεις, τὰ οἰκοτροφεῖα, τὰ γηροκομεῖα καὶ τὰ ὀρφανοτροφεῖα, μποροῦν νὰ ἀναπληρώσουν τὸ μεγάλο κενό, ποὺ τοὺς ἀφήνει στὴν ψυχὴ ἡ παράλειψις τοῦ ἱεροῦ καὶ πρώτιστου χρέους τῆς ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Μέ τὴν προβολὴ τῶν "ἒργων" ἐξαπατοῦν καὶ τὸν ἲδιο τους ἀκόμη τὸν ἑαυτὸ καὶ πολλοὺς καλοπροαιρέτους καὶ τοὺς συγκρατοῦν στὴν κακοδοξία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀφοῦ "αὐτοὶ καὶ γνώσεις ἔχουν καὶ ἔργο ἱεραποστολικὸ ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν."

Ἀλλὰ, ὅμως, καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Λατῖνοι ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἔργα, καὶ μάλιστα τόσα ὅσα οἱ Νεοημερολογίτες οὒτε κἂν μποροῦν νὰ τὰ διανοηθοῦν!!!

Ὅμως δὲν ἔχουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι, δὲν ἔχουν ἱερωσύνη καὶ Μυστήρια καὶ δὲν εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἑπομένως οὒτε τῆς αἰωνίου ζωῆς θὰ μετάσχουν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

«Ἅγιοι Κολλυβάδες»,

ἀριθμός τεύχους 6,

Ἔτος ἐκδόσεως: 1ον

Ἰούνιος 1996

Τὰ ἔργα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Τὸ ἀδύνατον τῆς σωτηρίας τῶν αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων, 

 ἔστω καὶ ἂν ἔχουν καλὰ ἔργα.

Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε ἓνα θαυμάσιο κείμενο τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου τῶν Ρώσσων Ἰγνατίου Μπριστσιανίνωφ, γιὰ νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα τὰ ἔργα τῆς πίστεως καὶ γιατὶ εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, παρὰ τὸ γεγονὸς, ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχουν καλὰ ἔργα.

Εἶναι ἓνα ἐρώτημα, ποὺ ἀπασχολεῖ πολλοὺς χριστιανοὺς ποὺ δὲν εἶναι στερεωμένοι στήν Ὀρθόδοξη Πίστι καὶ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸ "λογικὸ ἐπιχείρημα" τοῦ διαβόλου, ὅτι τάχα εἶναι ἀντίθετο στὴν "κοινὴ ἀντίληψι" καὶ προσκρούει στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅτι θὰ ἀπωλεσθοῦν ὅσοι ἔχουν μέν καλὰ ἔργα ἀλλὰ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο, γιατὶ ἀποτελεῖ καὶ τὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ....

«Παρουσιάζω τώρα τὴν ἐρώτησὶ σας:

Διατὶ δὲν δύνανται οἱ εἰδωλολάτρες, ἀλλόθρησκοι καὶ ἂπιστοι Μωαμεθανοί καὶ οἱ λεγόμενοι αἱρετικοὶ νὰ σωθοῦν;

Γράφετε ὅτι ἀνάμεσὰ τους ὑπάρχουν πολλοὶ καλοὶ ἂνθρωποι. Ἐὰν στέλναμε στὴν ἀπώλεια τόσο καλοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ θὰ ἦταν ἐνάντιο στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ...ναί! Πράγματι μιὰ τέτοια σκέψι εἶναι ἐνάντια στὴν κοινὴ ἀντίληψι. Οἱ αἱρετικοὶ ἐν τούτοις δὲν εἶναι λιγότερο χριστιανοί. Θεωρώντας τὸν ἑαυτόν σας σωσμένον καὶ τὰ μέλη μιᾶς διαφορετικῆς πίστεως νὰ εἶναι στὴν ἀπώλεια αὐτὸ εἶναι παραφροσύνη καὶ ἂκρα ὑπεροψία.»

«Θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω μὲ λίγα λόγια, χωρὶς νὰ φθαρῆ ἡ σαφήνεια τῆς ἐξηγήσεως, λόγῳ τῆς συντομίας.

Χριστιανοί!!!

Μυθολογεῖτε γύρω ἀπὸ τὴν σωτηρία, ἀγνοῶντας αὐτὴν καὶ τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας καὶ τελικὰ ἐσεῖς οἱ ἲδιοι δὲν γνωρίζετε τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος, διὰ τοῦ Ὀποίου ἀποκτοῦμε τὴν σωτηρία. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ μόνη διδασκαλία ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας καί Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. ῾Η σωτηρία συνίσταται εἰς τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἓνωσι μὲ τὸν Θεόν. Αὐτὴ ἡ ἓνωσις ἦτο χαμένη γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, λόγῳ της πρώτης πτώσεως τῶν προπατόρων μας. Ἔκτοτε ἡ κοινὴ "μοίρα" ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἡ ἀπώλεια· εὐσεβῶν καὶ ἀσεβῶν, δικαίων καὶ ἀδίκων.

Συνελήφθημεν ἐν ἀνομίαις καὶ ἐγεννήθημεν ἐν ἁμαρτίαις, συμφώνως μὲ τὸν ψαλμωδόν· καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸν ἁγνὸ καὶ σώφρονα υἱὸν του Ἰωσήφ λέει:

«Καταβήσομαι πρὸς τὸν υἱόν μου πενθὼν εἰς Ἃδου» (Γεν. λζ' 35).

Οἱ ἂνθρωποι, μετὰ τὸ πέρασμὰ τους ἐπί τῆς γῆς, κατέβαιναν εἰς τὸν Ἃδην· ὂχι μόνον οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀλλὰ ἀκόμα καὶ οἱ δίκαιοι τῆς περιόδου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτὴ ἦταν ἡ δύναμις τῶν καλῶν ἔργων τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀξία τῶν ἀρετῶν τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως. Γιὰ νὰ ἐπανέλθη ἡ ἀπωλεσθεῖσα ἓνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸν ἦταν ἀναγκαία ἡ ἐξαγορὰ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀπολύτρωσις. ῾Η λύτρωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δὲν ἐπετελέσθη ἀπὸ Ἂγγελο ἢ Ἀρχάγγελο ἢ ἀπὸ κάποιο ἂλλο ἀνώτερο ὂν κτιστὸ, καὶ ἑπομένως περιορισμένο. ῾Η σωτηρία ἐπετελέσθη ἀπὸ τὸν ἲδιο τὸν ἀπεριόριστον Θεόν. ῾Η τιμωρία τοῦ Ἃδη καὶ ἡ καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου καταργήθηκε καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἑκούσια καταδίκη τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι ἦταν ἀδύνατο νὰ κατορθώση τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα, ποὺ εἶναι τόσο ἀδύναμα καὶ κατέβαινε μὲ αὐτὰ στὸν Ἃδη, κατορθώθηκε μὲ ἓνα δυναμικὸ ἔργο: μὲ τὴν πίστι στὸν Κύριὸ μας Ἰησοῦν Χριστόν.

Οἱ Ἰουδαῖοι ρωτοῦσαν τὸν Κύριον καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἀπαντοῦσε:

"Εἶπον οὖν πρὸς Αὐτόν· τὶ ποιῶμεν ἳνα ἐργαζώμεθα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ;

Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστιν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἳνα πιστεύσητε εἰς Ὅν ἀπέστειλε Ἐκεῖνος." (Ἰωάν. στ΄ 28-29).

Ἕνα, λοιπὸν, ἔργον εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὴν σωτηρία μας:

Πίστις.

῾Η Πίστις εἶναι ἔργον.

Μέ τὴν πίστιν καὶ μόνον αὐτὴν μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε τὴν ἓνωσι μὲ τὸν Θεὸν διὰ μέσου τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ Ἰδιος ὁ Χριστός. Δέν ὐπάρχουν θεμέλια ποὺ νὰ στηρίζουν τὴν πίστιν σας.

Σφάλλετε, ὅταν λέτε, ὅτι θὰ σωθοῦν οἱ καλοὶ ἂνθρωποι ἀνάμεσα στοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ Μωαμεθανούς, διότι αὐτὸ σημαίνει, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Σπαταλᾶτε τὸν χρόνον σας συλλογιζομένη, ὅτι μιὰ ἰδέα ἀντίθετη ἀπὸ τὴν ἰδικὴν σας, εἶναι καινοτομία, ὅτι εἶναι κάποια ἐσφαλμένη διδασκαλία, ποὺ μόλις εἰσεχώρησε μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ὄχι!

Μιὰ τέτοια διδασκαλία διατηροῦσε πάντοτε ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία καὶ στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη. ῾Η Ἐκκλησία ἐδέχετο πάντοτε, ὅτι ὑπάρχει μόνον ἓνα μέσον πρὸς σωτηρίαν:

ὁ Λυτρωτής.

Ἐπίσης, πάντοτε δεχόταν, ὅτι τὰ μεγαλύτερα ἔργα τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως στὸ τέλος κατεβαίνουν στὸν Ἃδην καὶ μόνον ἐκεῖ.

Ἐὰν οἱ δίκαιοι, διὰ τῶν ὁποίων ἐνεργοῦσε τὸ Ἃγιον Πνεῦμα, οἱ Προφῆτες καὶ οἱ θαυματουργοί, οἱ ὁποῖοι πίστευαν στὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτῆρος καὶ ποὺ ἀπέθαναν πρὶν τὴν ἔλευσὶν Του, ἐὰν ἐκεῖνοι κατέβαιναν στὸν Ἃδη, τότε πῶς ἐσεῖς θέλετε αὐτοὶ οἱ ἀλλόθρησκοι καὶ οἱ Μωαμεθανοί, ἐπειδὴ σᾶς φαίνονται τόσο καλοὶ, νὰ λάβουν τὴν σωτηρίαν, χωρὶς ποτέ νὰ γνωρίσουν ἢ νὰ πιστεύσουν στὸν Λυτρωτήν;

Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς ἐγγυηθῆ σωτηρίαν, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μόνον -καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω- μόνον μὲ ἓνα τρόπον:

Πίστι στὸν Λυτρωτή;

Χριστιανοί! Γνωρίστε τὸν Χριστόν.

Θυμηθῆτε ὅτι δὲν τὸν κατανοήσατε, ὅτι τὸν ἀπορρίπτετε, ὅταν πιστεύετε ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξη σωτηρία χωρὶς Αὐτόν, βασιζόμενοι στὴν χάρι κάποιου εἲδους καλῶν ἔργων, μέ τὸ νὰ δέχεσθε, ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξη σωτηρία χωρὶς πίστι στὸν Χριστὸν μας, Τὸν ἀπορρίπτετε καὶ ἲσως χωρὶς νὰ τὸ θέλετε πέφτετε στὴν θανάσιμη ἁμαρτία τῆς βλασφημίας.

"Λογιζόμεθα οὒν", λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, "πίστει δικαιοῦσθαι ἂνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου ... διακαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἔστι διαστολή· πάντες γάρ ἣμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι διά τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ..." (Ρωμ. γ' 22).

Ἐσεῖς ἀπαντᾶτε: Ὀ ἀπόστολος Ἰάκωβος παραγγέλλει καὶ ὑπαγορεύει, ὅτι τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πίστις χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρή. Κυττάξτε πιὸ προσεκτικὰ, τὶ παραγγέλλει ὁ Ἃγιος Ἰάκωβος. Θὰ δῆτε ὅτι παραγγέλλει τὰ ἔργα τῆς πίστεως, ὅπως ἂλλωστε καὶ ὅλοι οἱ θεῖοι καὶ ἐμπνευσμένοι συγγραφεῖς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ὂχι τὰ ἔργα τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως, τὰ ὁποῖα εἶναι μισητὰ πρὸς τὴν πίστιν.

Ὁ ἀπόστολος παραθέτει τὴν ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, ἓνα ἔργο, τὸ ὁποῖο ἀπεκάλυπτε τὴν πίστι ἑνὸς δικαίου ἀνδρός. Αὐτὸ τὸ ἔργο συνίστατο στὴν θυσία τοῦ μονογενοῦς του υἱοῦ στὸν Θεό. Τὸ νὰ θυσιάση κανεὶς τὸν υἱόν του δὲν λογίζεται καλὸ ἔργο, κατὰ τὴν ἀνθρώπινη κρίσι· εἶναι ὅμως ἓνα καλὸ ἔργο, ἐπειδὴ ἐκπληρώνει τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ.

Ἐξετάστε τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὶς Ἃγιες Γραφὲς γενικῶς καὶ θὰ δῆτε, ὅτι αὐτὲς παραγγέλλουν τὴν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἡ ἐκπλήρωσις αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται μὲ μία λέξι: ἔργα.

Ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσι αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ἡ πίστις ζωοποιεῖται καὶ γίνεται ἐνεργός. Θὰ ἀνακαλύψετε ἐπίσης μέσα στὶς Γραφὲς ὅτι τὰ καλὰ ἔργα ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν πεσμένη μας φύσι, ἀπό συναισθήματα, ἀπὸ πάθη (τὸ αἷμα), ἀπὸ μιὰ συγκεκινημένη καρδία, εἶναι ἀπαγορευμένα, ἀπερριμμένα.

Αὐτὰ, ἀκριβῶς, εἶναι τὸ εἶδος τῶν καλῶν ἔργων, ποὺ ἐσεῖς ἐπιβραβεύετε ἀνάμεσα στοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ Μωαμεθανούς. Χάριν αὐτῶν τῶν ἔργων, ἂν καὶ πράττονται ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀπορρίπτουν τὸν Χριστὸν μας, ἐσεῖς εἶστε διατεθιμένη νὰ τοὺς ἐγγυηθῆτε τὴν σωτηρίαν.

Ἀληθῶς ἡ προσέγγισίς σας εἶναι παράξενη στὴν κοινὴ ἀντίληψι.

Ἀπὸ ποῦ παίρνετε τὸ δικαίωμα αὐτὸ νὰ υἱοθετήσετε ἓνα τέτοιον νόμον;

Ἐὰν εἶστε χριστιανή, τότε πρέπει νὰ ἔχετε χριστιανικὴ ἀντίληψι γύρω ἀπὸ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ ὂχι μίαν ἀντίληψι ποὺ τὴν ὀνειρευτήκατε ἀπὸ τὸ τίποτε.

Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει, ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ ὁ νοῦς μας (ἡ λογική - ἡ διάνοια) διεστράφη. Ὅσο καὶ ἂν προικίσθηκε ἀπὸ τὴν φύσι ὁ πεσμένος μας νοῦς, ὅσο καὶ ἂν φωτίστηκε ἀπὸ τὴν μάθησι, δὲν παύει νὰ παραμένη σὲ μιὰ πεσμένη κατάστασι καὶ σφάλλει. Πρέπει κανεὶς νὰ τὸν ἀπορρίψη καὶ νὰ παραδώση τὸν ἑαυτόν του στὴν καθοδήγησι τῆς Πίστεως. Διὰ μέσου αὐτῆς τῆς καθοδηγήσεως καὶ μὲ ἀξιόλογη προσπάθεια πρὸς τὴν εὐσέβεια, στὸν κατάλληλο χρόνο ὁ Θεὸς ἐγγυᾶται στοὺς πιστοὺς δούλους του ἀληθινὸ καὶ πνευματικὸ νοῦ. Μόνον αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς νοῦς πρέπει νὰ ἀναγνωρίζεται ὡς ὑγιής. Αὐτὸς ὁ νοῦς ὁ γεννημένος ἀπὸ τὴν Πίστι εἶναι -ὑπέρ νοῦς-, ὅπως τὸν περιγράφει ὁ ἃγιος ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἐπιστολήν του πρὸς Ἑβραίους. Τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς συνέσεως εἶναι ὁ Θεὸς καὶ στηριγμένη σ᾿ αὐτὴν τὴν σταθερὴ πέτρα δὲν κλονίζεται οὒτε πλανᾶται.

῾Η συνέχεια αὐτοῦ τοῦ θαυμασίου κειμένου θὰ δημοσιευθῆ στὸ ἑπόμενο τεῦχος, ὅπου καὶ θὰ καταδειχθῆ, ὅτι ἐὰν κάποιος ὑποστηρίζη, ὅτι θὰ σωθοῦν οἱ διάφοροι ἂπιστοι, ἀλλόθρησκοι καὶ οἱ αἱρετικοί, αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ βλασφημία στὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιον, διότι:

α) κατελέγχει ματαίαν καὶ ἀχρείαστον τὴν ὅλην οἰκονομίαν τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ,

β) προσβάλλει μὲ αὐθὰδεια ὅλους τοὺς ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνέγραψαν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν τοὺς διαφόρους αἱρετικοὺς ὀλετῆρες, λύκους, ψυχο-λέθρους, κλέπτας, ἀσεβεῖς, δυσεβεῖς, προδότες, ὂφεις κλπ. καὶ τὴν αἵρεσὶ τους καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς αἰώνια ἀπώλεια,

γ) ὑπερυψώνει ἑωσφορικῶς τὸν ἂνθρωπο, ὅτι μπορεῖ τάχα νὰ πετύχη τὴν σωτηρία του μὲ τὶς δικὲς του δυνάμεις, σύμφωνα μὲ τὸν προτεσταντικὸ ἀνθρωποκεντρισμό, πρᾶ-γμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἂρνησι καὶ ἀπόρριψι τοῦ Θεοῦ. Κατὰ τὸν ἃγιο Ἰγνάτιο, ἀλλὰ καὶ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας "ἡ αἵρεσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία καὶ ὁ ἂνθρωπος ὁ μολυσμένος μὲ τὴν τρομερὴ ἀρρώστια τῆς αἱρέσεως εἶναι πνευματικὰ νεκρός, ξένος πρὸς τὴν Θεία Χάρι καὶ σωτηρία, σὲ κοινωνία μὲ τὸν διάβολο καὶ τὴν ὀλέθρια συνοδεία του. Αἳρεσις εἶναι ἁμαρτία τοῦ νοός. Αἳρεσις εἶναι πιὸ πολὺ δαιμονικὴ παρὰ ἀνθρώπινη ἁμαρτία· εἶναι ἡ κόρη τοῦ διαβόλου, ἡ κληρονομία του, ἡ ἀσέβειὰ του, σχεδὸν εἰδωλολατρεία."

1 Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Βλ. καί Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.

2 Σχετικά βλ. τήν καταλυτική γιά τούς ἀντικειμένους μελέτη μας στό περιοδικό μας «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Φθινόπωρο - Χειμώνας 2013.

3 Ἀθῆνα 2007, στίς σελίδες 83-87,

4 PG 160, 1097 I, 1100 A.

5 Βλ. Βασ. Κ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον, Ε΄ ἔκδ., ἀνατύπωσις τῆς β΄ ἐκδόσεως τοῦ 1959, Ἀθῆναι 1990.