Πατερική καί κανονική ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου περί τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν κηρυσσόντων αἵρεση (Οἰκουμενιστῶν Νεοημερολογιτῶν)

Ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν ἱερωσύνη τῶν ἑνουμένων μέ τούς καταδικασμένους ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Πατέρων αἱρετικούς Λατίνους καί Μονοφυσίτες ψευδοποιμένων Νεοημερολογιτῶν καί Οἰκουμενιστῶν μετά τό 1965 καί τό 1991 καί ἑξῆς, σύμφωνα με τούς α΄ καί β΄Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Μετά τήν πρώτη (α΄) μελέτη μας, πού δημοσιεύθηκε στό τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μας «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Χειμώνας 2015-16, πού προκάλεσε τό ἐνδιαφέρον ἀρκετῶν Πατέρων καί ἀγωνιζομένων λαϊκῶν ἀδελφῶν μας, δημοσιεύουμε καί τήν δεύτερη (β΄) ἐργασία μας μέ ἀναλύσεις καί παραπομπές στήν Πατερική Γραμματεία καί ἰδιαίτερα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί στά Πρακτικά τους.

Θὰ ἀναπτύξουμε σὲ αὐτὸ τὸ τεῦχος τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων» τίς θέσεις τῶν Πατέρων καί τήν ἑρμηνεία τῶν Ἱερῶν Κανόνων ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ καί α΄ καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνοδου, ἀλλά καί ἄλλα θέματα πού καί σχετίζονται μέ  αὐτούς τούς Ἱερούς Κανόνες.

Ἡ ζωηρή καί ἐνδιαφέρουσα συζήτηση ἔγινε σέ δημόσιο ἰστότοπό καί δημοσιεύεται καί στήν ἱστοσελίδα μας:

stomen.blogspot.com

Σὲ μία σειρὰ τριῶν συνεχομένων ἐργασιῶν ἀναπτύσσουμε τὰ θέματα, ποὺ μᾶς ζητοῦν ἀρκετοὶ ἀδελφοί μας, νὰ δημοσιευθοῦν καί στό περιοδικό μας, ἀλλά νά ἀναρτηθοῦν καὶ ἠλεκτρονικά στίς δύο ἱστοσελίδες μας, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν πρόχειρα στὶς ἀπαντήσεις τους πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς Λατινόφρονες, Οἰκουμενιστὲς καὶ Νεοημε-ρολογίτες.

Οἱ ἀπαντήσεις μας θεμελιώνονται μέ βασανιστική μελέτη τῶν σχετικῶν πηγῶν καί χωρίων μέ ἰδιαίτερες βιβλιογραφικές παραπομπὲς στοὺς Ἁγίους Πατέρες, στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία γενικότερα καί περιβάλλονται, ὅσον τό δυνατόν, τόν μανδύα τῆς ἐπιστημονικῆς συγγραφῆς καί ἐκθέσεως.

Τά θέματα πού ἀναπτύσσονται στή συνέχεια εἶναι:

1. Ἄλλη εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πού κατά πολλούς κρίνεται μέ βάση τόν ιε΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου καὶ διαφορετικές οἱ αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, μέ τίς ὁποῖες ἑνώθηκαν στὴν πράξη οἱ ψευδοποιμένες τῆς Νέας «ἐκκλησίας», μετὰ τὸ 1965 καὶ μετὰ τὸ Σαμπεζὺ τὸ 1991 καὶ τὴν ἐπίσημη ἐγκύκλιο τοῦ πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας πού κρίνονται κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

2. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι καταδικασμένη ἀπὸ τήν Β΄ καί τὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο αἵρεση.

3. Ἡ κοινωνία μὲ τὸν διάβολο τῶν Οἰκουμενιστῶν, μέσῳ τῶν συμπροσευχῶν μέ τούς αἱρετικούς ἀλλά καί τούς ἀλλοθρήσκους καί εἰδωλολάτρες.

4. Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς ἀντιθέου καί ἐκκλησιομάχου αἱρέσεως, λόγῳ τῆς φύσεως τοῦ πανθρησκειακοῦ Οἰκουμενισοῦ.

5. Ἡ ἐπιβαλλόμενη ἀπό τούς Κανόνες ὑποχρεωτικὴ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τῶν κηρυσσόντων αἵρεση.

6. Ἡ πρὸ συνοδικῆς κρίσεως διακοπή τοῦ μνημοσύνου καὶ ἡ μετὰ συνοδικὴν κρίσιν διακοπή τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς κηρύσσοντας καί πάλιν προκαταδικασμένη αἵρεση.

7. Τί σημαίνει ψευδεπίσκοπος καὶ ψευδοδιδάσκαλος στὸν ιε΄ Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου.

8. Ποῦ βρίσκεται τὸ κέντρο βάρους τοῦ Κανόνος.

9. Τὸ «ρύσασθαι» τοῦ Κανόνος σημαίνει, γιὰ τοὺς ἀποτειχίζοντες τούς ψευδεπισκόπους, ὅτι αὐτοὶ σώζουν, λυτρώνουν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχισμάτων καὶ μερισμῶν.

10. Ἀφοῦ οἱ ἀποτειχίζοντες τούς αἱρετικούς ψευδοποιμένες σώζουν, λυτρώνουν, ῥύονται τὴν Ἐκκλησίαν ἀπό σχισμάτων καί μερισμῶν, οἱ παραμένοντες σὲ κοινωνία μὲ τὸν ψευδεπίσκοπο οὐδόλως βλάπτονται;

11. Ὅταν ὑπάρχει θεσμικὴ, διαχρονική, δημόσια καί πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς παραδόσεως, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς ἐπάρατης Νεοημερολογιακῆς ἀλλαγῆς, ἀλλοίωση τῆς πίστεως διαχρονικά καί ἕνωση μὲ προκαταδικασμένους αἱρετικοὺς, ἀντιμετωπίζονται μέ τόν αὐτόν τρόπον οἱ αἱρετικοί αὐτοί ψευδοποιμένες μὲ τούς μεμονωμένους ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, ψευδοποιμένες, πού κηρύσσουν μεμονωμένα καί πρὸς καιρόν κάποια αἵρεση;

12. Ἀνάλυση τῶν Ἱερῶν Κανόνων α΄ καὶ β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ κηρύσσουν ἔκπτωτους, ὅσους ἑνώνονται μὲ καταδικασμένους αἱρετικούς.

13. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναθεματίζονται ἐπί μίαν ἑκατονταετίαν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας συνεχῶς οἱ αἱρετικοὶ Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές (ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, πάντοτε, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας), καὶ νὰ παρέχουν σωστικὰ μυστήρια;

14. Γιατί ἡ Ε΄ καὶ ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικές ἀναθεματίζουν καί ὅσους δὲν ἀναθεματίζουν τοὺς αἱρετικούς;

15. Σὲ ποιοὺς ἀναφέρονται τὰ καθαιρείσθω καί τά ἀφοριζέσθω τῶν ἱερῶν Κανόνων. Προι οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία)- ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης. Τὸ ἐπιβεβαιοῦν τὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ΄ καὶ τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον μὲ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

17. ΠΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΎΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΤΑΝ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΑΙΡΕΣΗ;

18. Ὑπάρχουν προηγούμεα χειροτονίας ἐπισκόπων καί δημιουργίας Συνόδων ἀπὸ τοὺς ἀποτειχιζομένους Ὀρθοδόξους στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ἀφοῦ οἱ αἱρετικοὶ ἐκπίπτουν τῆς ἱερωσύνης, κατά τόν α΄ καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

19. Πῶς θεμελιώνεται πατερικὰ καὶ θεολογικὰ ἡ συνέχεια τῆς Ἐκκλησίας στὸ πρόσωπο τῶν ἀποτειχισθέντων καὶ συγκροτησάντων τὴν Ἐκκλησία.

20. Ἡ ψευδοσύνοδος τῆς Κρήτης καὶ ἡ γνώμη τῶν θεολόγων, (καί τῶν λεγομένων συντηρητικῶν Ὀρθοδόξων), γιὰ τὴν νέα μεγάλη προδοσία καί πτώση τῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ὁδήγησε καὶ ἄλλους Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ἀγωνιζομένους πιστούς στὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας μέ τὸν ψευδοπατριάρχη τοῦ Φαναρίου καί τούς ψευδοποιμένες τῆς Νέας –Φαινομένης Ἐκκλησίας.

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΝΤΑΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ                                                                                           
(Ἀνάλυση του ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ ἐπί Ἁγίου Μεγάλου Φωτίου Συνόδου.)

Ὁ ΙΕ΄ Ἱερός Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἀπαγορεύει τήν διακοπή τῆς κοινωνίας πρεσβυτέρου πρός τόν προϊστάμενόν του, ἐπίσκοπον, μητροπολίτην ἤ Πατριάρχην καί γενικότερα τοῦ κατωτέρου κληρικοῦ πρός τόν ἀνώτερόν του, γιά λόγους, τούς ὁποίους ὁ ἅγιος Νικόδημος ὀνομάζει κανονικά ἐγκλήματα, δηλ. γιά πορνεία, ἱεροσυλία, σιμωνία καί ἄλλα παρόμοια ἐγκλήματα.¹

Ἐπιβάλλεται, ὅμως, ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας πρός τούς ῥηθέντας προέδρους, ἐάν εἶναι αἱρετικοί καί κηρύσσουν τήν αἵρεσή τους παρρησίᾳ, ἀκόμη καί πρίν γίνει συνοδική κρίση γιά τήν αἵρεση αὐτή. Πρόκειται περί διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν κηρυσσόντων αἵρεση προέδρων, πρίν κἄν γίνει ὁποιαδήποτε κρίση γιά την ἀναφυεῖσαν αἵρεση, κατά τόν ἅγιον Νικόδημον, ὅπως ρητά ἐξάγεται ἀπό τήν ἑρμηνεία, ὄχι μόνον στόν ιε΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, ἀλλά καί ἀπό τήν ἑρμηνεία του στόν λα΄ Ἀποστολικόν (31^ον Ἀποστολικόν Κανόνα), ὅπου καί πάλιν ὁ μέγας Ἅγιος κάνει διάκριση ἀνάμεσα στήν διακοπή τῆς κοινωνίας γιά κανονικά ἐγκλήματα καί γιά κηρυσσόμενη αἵρεση!

Τονίζει ὁ μεγάλος ἑρμηνευτής στόν 31^ον Ἀποστολικόν: "Ὅσοι δέ χωρίζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ καμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπουσαν εἰς τούς ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιώνονται κατά τόν ιε΄τῆς Α΄ καί Β΄."²

Ἀπό τήν ἀνωτέρω ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου συνάγονται τά ἑξῆς δύο συμπεράσματα:

1ον: Ὅτι παντοῦ, καί στόν παρόντα Κανόνα, ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος κάνει διάκριση ἀνάμεσα σέ κανονικά παρα-πτώματα καί σέ κηρυσσόμενη αἵρεση, γιά τήν ἐπέλευση καί διαφοροποίηση τῶν κανονικῶν συνεπειῶν. Ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος, καί στήν περίπτωση τοῦ 3ου Ἀποστολικοῦ, ἀναφερόμενος στήν ἑρμηνεία τῶν κανονικῶν ἐπιτιμίων, τά ὁποῖα πρέπει ἐξ ἀνάγκης νά ἐπιβληθοῦν ἀπό β΄ πρόσωπον, ἤτοι τήν Σύνοδον τῶν ἐπισκόπων, διά νά ἐνεργηθοῦν, τρίτου προσώπου ὄντα, προστακτικοῦ μή παρόντος, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΤΙΜΙΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ!³

ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΠΙΤΙΜΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΙΜΙΑ ΓΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ.

2ον: Ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τῶν κακοδόξων προϊστμένων, ἄσχετα ἀπό προηγούμενη συνοδική καταδίκη μιᾶς κακοδοξίας, πολύ δέ περισσότερο μετά ἀπό συνοδική ἀπόφανση, γιά μία αἵρεση πού κηρύχθηκε στό παρελθόν καί κηρύσσεται καί πάλιν σήμερα.

Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ μολυσμός ὅλων, τῶν ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν.

Εἶναι δυνατόν οἱ αἱρετικοί νά παρέχουν τήν σωτηρία σέ ὅσους παρα-μένουν σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, μετά τά ὅσα ἔχουν ἤδη καταστεῖ πασίδηλα -(ΓΝΩΣΤΑ σέ ὅλους)- καί οἱ πάντες πλέον εἶναι ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν δια-δραματιζομένων, γιά τούς ὁποίους ἰσχύει τό: «εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν», ὅμως, «τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται», κατά τόν μέγαν Ὁμολογητήν Ἅγιον Θεόδωρον τόν ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον γράφει:

«Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρω-τάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους Στουδίτην;
Ἐάν, καί κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, (ὅπως καί κατά τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τούς ἐπί τοῦ Λατινόφρονος αὐτοκράτορος Μιχαήλ Πα-λαιολόγου Μαρτυρίσαντες, πρός τόν ὁποῖον ἔγραφαν: "...καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύσαντας τά θεῖα τούτους ἡγήσεται; ... Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων". V. Laurent-Darrouzes, Dossier Grec de l' Union de Lion, (1273-1277, p. 376-403, Paris 1976), Δηλαδή ἐάν ἔχει μολυσμόν ἡ κοινωνία μέ τήν ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ αἱρετικοῦ, (Εἰκονομάχου ἐπισκόπου τότε καί Οἰκουμενιστοῦ - Νεοημερολογίτου σήμερα), ἔστω καί ἄν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων,⁴ τότε, τί βάπτισμα καί τί "μυστήρια" παρέχει ὁ αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὁ ἱερεύς, πού τόν μνημονεύει, καί ποιά χάρη παίρνουν οἱ πιστοί ἀπό τόν μολυσμόν αὐτόν;

Ἑπομένως, ὁ διακόπτων τήν κοι-νωνία μέ τούς αἱρετικούς καί προ-ερχόμενος στήν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, προσέρχεται καί ἀποκηρύσσει τήν αἵρεση μέ λίβελλο καί μυρώνεται, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, (47ος Ἱερός Κανών), καί κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην. Ἐάν δέ δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή κατάδυση, βαπτίζεται.

Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφερόμενος στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί

καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντας, ὅπως εἶπεν ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν», ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατικήν καί καιρικήν οἰκονομίαν δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική..

Ὁ βιογράφος, ἐπίσης, τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἀναφέρει, ὅτι ἡ κοινωνία μέ τόν αἱρετικό Σέργιο, πρίν γίνει κάποια συνοδική κρίση, ἦταν ἡ αἱτία τῆς φυγῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπό τήν Κνωσταντινούπολη, γιά νά μή μολυνθεῖ!

Περί μολυσμοῦ ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν μονοθελητική αἵρεση γράφει ἐπὶ λέξει:

"Ἐπεί δ᾽ ἑώρα, (ὁ Ἅγιος Μάξιμος), ὡς ἀνωτέρω ἔφαμεν, τὴν τῶν Μονοθελητῶν τηνικαῦτα αἵρεσιν εἰς τέλειον μᾶλλον ἐκτεινομένην, καὶ δεινῶς καθ᾽ ἡμέραν ὑπὸ τῶν τῆς ἀσεβείας προστατῶν αὐξανομένην, ἔστενε μὲν καὶ πένθει βαρυτάτῳ συνείχετο, οἰκτιζόμενος μάλιστα καὶ τοὺς τὰ παράνομα δρῶντας, οὐκ εἶχε δ᾽ ὅ,τι καὶ πράξοιεν ἑαυτῶ, οὕτω τοῦ κακοῦ εἰς ἄμετρον ἐκχυθέντος, καὶ Ἐώαν μικροῦ πᾶσαν καταλαβόντος καὶ Ἑσπέριον. Ὅθεν καὶ ἐν τοσούτοις δεινοῖς, τοῦθ' εὑρίσκει μόνον ἑαυτῷ τὸ λυσιτελοῦν, καὶ τοῖς πράγμασιν. Ἐπεί γὰρ ἐγίγνωσκε τὴν πρεσβυτέραν Ρώμην τοῦ τοιούτου καθαρεύουσαν μύσους, (σ.σ. τοῦ μολυσμοῦ) καὶ ὅσον ἐν Ἀφρικῇ, καὶ ὅσον ἐν ἄλλοις τόποις καὶ νήσοις ἐκείναις ταῖς πέριξ, λιπῶν τὰ ἐνταῦθα, ἐκεῖσε ἐπιφοιτᾶ, συνηγορίαν δώσων τῷ λόγῳ καὶ τοῖς ἐκεῖ συνεπόμενος ὀρθόδοξοις∙"

Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδα-σκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες πού μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης θείων ἀληθειῶν, ὅπου περί τοῦ μολυσμοῦ ἐκ τῆς αἱρέσεως. διαλαμβάνονται τά ἑξῆς:

"Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α΄ καὶ Β΄ ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι, ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδά-γματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξη συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναίμακτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων".⁵

Στόν σχετικό ἀναφερθέντα ἀνωτέρω ἀναπτυχθέντα διάλογον ἡ ἀγωνιζομένη ἀδελφή Λία ἐρώτησε:

-Πάτερ Χριστὸς Ἐτέχθη!

-Ἐρώτηση: Σύμφωνα μὲ τὸν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὑπὸ Ὀρθοδόξων χειροτονημένοι Ἐπίσκοποι, ὅταν κηρύττουν δημοσίως καταδικασμένη αἵρεση, ὀνομάζονται καὶ εἶναι Ψευδεπίσκοποι. Οἱ ὑπὸ Ψευδεπισκόπων χειροτονημένοι καὶ ἀκολούθως οἱ χειροτονημένοι ὑπ' αὐτῶν καὶ οἱ ἑπόμενοι, πῶς ὀνομάζονται καὶ τί εἶναι σύμφωνα μὲ τοὺς Κανὸνες;

Μαζί μέ τό τεθέν ἐρώτημα καί εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω ἀναφερθέντων ἐκθέτουμε τά ἑξῆς σημαντικά ἀπό τά Πρακτικά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀναφορικά μέ τήν διακοπή τῆς κοινωνίας πρός τούς αἱρετικούς πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης:

Ὁ πολύς ἅγιος Ταράσιος ρώτησε τήν Σύνοδο, (Ζ΄ Οἰκουμενικήν), πῶς πρέπει νά γίνη ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων αἱρετικῶν:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν, πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε, ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοπο-τηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε:

  «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

  «Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Οἱ μοναχοί εἶπαν, ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν λέγοντας:

"μήπως ἐπ’ εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".
Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία, ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: 

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες,"

κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.

Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μεγάλου μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία, νά βαπτίζεται.
Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκριβείας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμπο-δίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...

"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, σύμφωνα μέ τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης (Γ΄) Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:

«τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι...»

"...καί ἀναθεματίζοντας, κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, -(ὅπως καί ὅλοι οἱ μετανοημένοι αἱρετικοί διά μέσου τῶν αἰώνων, ὅταν τό ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία!),- ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του!⁶

 
Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς ὅσο βρίσκον-ταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια. Κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε!

Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:
-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,
καί πάντως

-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς αἱρέσεως, 

ὅσοι
-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχήν

  -ἀναθεματίζοντας ἑαυτούς ικήν αἵ-ρεση,
-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως λιβέλλους,

  -ὁμολόγησαν, ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκ-κλησίας καί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν

  καί
-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια, ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποίαν ἦσαν χωρισμένοι καί μάλιστα, ἀφοῦ

  -πῆραν καί φρικτόν ὅρκον,

καί
-διαβεβαιώνοντας, ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

 
Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας: "Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν
ἀπό τοῦ Πατρός  καί τοῦ Υἱοῦ
καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

"Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν: ἐλπίζομεν, ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισαν, ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι ἐσμέν".

Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδο νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους, νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν στή Σύνοδο.

  Καί τότε θά κρίνει τήν ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!

"Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶπεν: πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν, εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.

Οἱ δέ ἔφασαν: ἔχομεν τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."

Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,
Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν:

«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»
Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν: «Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.» ⁷

Τά ἀνωτέρω ἀπαντήσαμε σέ ἄλλον ἐρωτῶντα ἀδελφόν, γιά τό πῶς γίνονται δεκτοί οἱ ἐπιστρέφοντες ἐκ τῆς αἱρέσεως καί κατά πόσον εἶναι δόκιμος ὁ παλαιότερα χρησιμοποιηθείς ὅρος δυνάμει καί ἐνεργείᾳ αἱρετικοί, ἀναφορικά μέ τούς ἐκ τῆς πίστεως ἀποστατήσαντες πρίν καί μετά ἀπό συνοδική διάγνωση.

Ἕτερος ἀδελφός, ὁ ἱερομόναχος π. Γρηγόριος, σημείωσε καί ἐρώτησε περαιτέρω:

-Ἐξαιρετη ἡ «διατριβη» γιά τούς «ἐν δυνάμει» αἱρετικοσχισματικούς Νεοημερολογίτες. Ὑφίσταται ὅμως... καταδικαστική ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνοδου τῶν Γ.ο.χ. κατά τῆς «ἐκκλησιας» τῆς Ἑλλαδος; Εὐλογείτε.

Ἀπαντήσαμε:

Ὑπάρχει τὸ ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ 1983, ὑπό τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας τὸ 1998.

Ὁ Οἰκουμενισμός, μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, ἔχει καταδικαστεῖ στὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἀναλυτικά γράψαμε σέ προηγούμενο τεῦχος τά ἑξῆς γιά τήν καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα ἀναλύουμε καί συμπληρώνουμε στό παρόν, καθότι ὁ ἀδελφός Ἰωάννης δέν γνώριζε, ὅτι καί ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι προκαταδικασμένη αἵρεση καί τό ἀμφισβητοῦσε:

                                 ΤΟ ΑΘΕΟΝ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΛΗ

Τό ἄθεον δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικάσθηκε στὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλά, ὅπως ὅλες οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις, ἐμφανίσθηκε καὶ πάλι μεταγενέστερα.

Ἔτσι τὸ 384, ὁ Σύμμαχος, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγέτης τῆς Ρωμαϊκῆς Συγγλήτου, ἔγραψε στὸν αὐτοκράτορα Μεγάλο Θεοδόσιο, κάνοντας ἔκκληση νὰ εἶναι ἀνεκτικὸς μὲ τὸυς εἰδωλολάτρες, διότι, καθὼς ἔλεγε, ὑπάρχουν πολλοὶ δρόμοι πού ὁδηγοῦν στὸν Θεὸ ...

Ἐπίσης, τὸν 12ο αἰῶνα, ὁ Ἄραβας φιλόσοφος καὶ ἰατρὸς Ἀβερρόης, ἐκδηλώθηκε ὑπὲρ μιᾶς ἑνώσεως Χριστιανῶν, Ἑβραίων, Μωαμεθανῶν καὶ εἰδωλολατρῶν, πρόταση πού συζητήθηκε μὲ θέρμη στοὺς Δυτικοὺς σχολαστικοὺς κύκλους.

Παραλλαγὲς τοῦ Ἀπελλιανισμοῦ ἐπανεμφανίσθηκαν στὴν Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τὸ 1215. Τοῦτο προετοίμασε τὸ ἔδαφος γιὰ ἑνώσεις ἐπὶ βάσεως μὴ δογματικῆς, ὄχι μόνο μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καὶ τοὺς Νεστοριανούς. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κόπτης Πατριάρχης Μακάριος ἑνώθηκε μὲ τοὺς Λατίνους, ὄχι μόνο δὲν τὸν ὑποχρέωσαν νὰ ἀποδεχθεῖ τὸ filioque, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐπέτρεψαν νὰ ἀπαλείψει ὁλόκληρη τὴν φράση "τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον" (βλασφημία καὶ αἵρεση φοβερή!), ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀναγνώριζε τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα...

Ὅπως βλέπουμε ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἤδη ἀπὸ τὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.⁸ Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στὶς ἡμέρες μᾶς δικαιολογεῖ πέρα γιὰ πέρα τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ψευδεπισκόπους πού τὴν κηρύσσουν, κατὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Πρόκειται γιά ψευδεπισκόπους, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνεῖ σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα Ἐκκλησία πού ἔχει κλίνει γόνυ στὸν Βάαλ!

  -Τὸ ἐρώτημα εἶναι. σημείωσε ὁ ἀδελφός Ἰωάννης ἀπό τούς λεγομένους «Ἀκαινοτομήτους» ὅτι, ὅταν λέτε καταδικάστηκε ὁ Οἰκουμενισμὸς, ἐννοεῖτε, ὅτι οἱ Ν/τες εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

-Μὲ ἐπιχειρήματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική, ἱστορία, καί κυρίως ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μποροῦμε νά δώσουμε τίς ἁρμόζουσες ἀπαντήσεις.

-Ὅταν, λοιπόν, οἱ Νεοημερολογίτες κοινωνοῦν μὲ τοὺς καταδικασμένους ἀπὸ τέσσερις Οἰκουμενικὲς Συνόδους Μονοφυσίτες, ὅταν κοινωνοῦν, μετὰ τὴν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας, τὸ 1965⁹, μὲ τοὺς Λατίνους, ὅταν κοινωνοῦν μὲ αὐτούς που βρίσκονται σὲ διαβολικὴ κοινωνία συμπροσευχητικὰ μὲ τοὺς Εἰδωλολάτρες, τοὺς Ἰνδιάνους, τοὺς Μωαμεθανούς, τοὺς Βουδιστὲς καὶ τοὺς Ἑβραίους, ἐσὺ τί λὲς, ἔχουν καμμία σχέση μὲ τοὺς Καπαδόκες Πατέρες, μὲ τοὺς Μαξίμους, τοὺς Δαμασκηνούς, τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικούς, τοὺς Παλαμάδες καὶ τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, ποὺ ἔπαθαν γιὰ τὴν Ὀρθδοξία τὸν περασμένον αἰῶνα, διωκόμενοι, λοιδωρούμενοι, ἐξοριζόμενοι, φυλακιζόμενοι καὶ βασανιζόμενοι ὑπὸ τῶν καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν πειθήνιων ὀργάνων τους; Ἔχουν καμμία σχέση μέ τήν στρατευομένην καί ἀγωνιζομένην Ἐκκλησίαν καί πολύ περισσότερο μέ τήν Θριαμβεύουσα τῶν Ἁγίων;

Ἐκκλησία εἶναι τὸ σῶμα τῶν Ἁγίων, κατὰ τὸν ὀρθότερο ὁρισμὸ τῶν μεγάλων Πατέρων.

-Ἐσὺ τί λὲς;

-Ἀνήκουν ὅλοι αὐτοὶ στὸ σῶμα τῶν Ἁγίων; Τώρα θὰ μποροῦσα νὰ Σοῦ ἀναπτύξω καὶ νομικὰ τὸ ζήτημα, ἀλλά, νομίζω, ὅτι δὲν θὰ τὸ κατανοήσεις.

-Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζει, ὅμως, κάθε μελετητής τῶν ἱερῶν κειμένων, τί σημαίνει ἐκφαντορικὴ κρίση καὶ τί διαπλαστική, ὅπως τήν διατύπωσαν οἱ Πατέρες μας καί οἱ Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδοξίας.

Οἱ Σύνοδοι ἀποφαίνονται ἐκφαντορικὰ ἢ διαπλαστικά, ὅταν κρίνουν τούς αἱρετικούς;

Ex tunc ἢ ex nunc εἶναι αἱρετικοί οἱ Λατινόφρονες, καί οἱ μετὰ τῶν Φράγγων καί τῶν Μονοφυσιτῶν κοινωνοῦντες, ἀλλά οἱ μετὰ τῶν εἰδωλολατρῶν συμπροσευχόμενοι καί συμπορευόμενοι;

Τὸ συμπέρασμα εἶναι λογικὸ καὶ ἁπλό. Θὰ ἐπανέλθουμε ἐκτενέστερα στή συνέχεια μέ τίς γνῶμες τῶν Μεγάλων Ἁγίων Πατέρων, Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου καί Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ ἐπ’ αὐτοῦ.

Ἄλλος ἀδελφός, ὁ Δημήτριος, σημείωσε:

Μὲ βάση τὸν 15ο κανόνα τῆς ΑΒ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ Νεοημερολογίτικη «ἐκκλησία» εἶναι ψευδεκκλησία, καὶ δὲν ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος.

Τώρα, ἂν κάποιοι ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ «ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΙ» δὲν θέλουν νὰ τὸ καταλάβουν καὶ κάνουν τοὺς «ἰσορ-ροπιστὲς» «ἀκροβατῶντας», μὲ τὸ ἕνα πόδι στὴν Οἰκουμενιστικὴ Ψευδεκκλησία τοῦ Νέου καὶ μὲ τὸ ἄλλο πόδι στὴν Κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τοῦ Πατρίου, καὶ ὅσα τοὺς ἀπαντάει ὁ Πατὴρ Νικόλαος τοὺς φαίνονται «Γερμανικά», πρέπει νὰ τὸ «ξαναδοῦν».

Ἐπανερχόμενος ὁ ἐκ τῶν λεγομένων «Ἀκαινοτομήτων» ἀδελφός Ἰωάννης, πού ὑποστηρίζει τούς ἀδόκιμους ὅρους «δυνάμει» καί «ἐνεργείᾳ» καί γιά τούς αἱρετικούς, σημείωνε:

-Ἀναφέρετε συνεχῶς διάφορες ἐκτροπὲς τῶν Οἰκουμενιστῶν. Δὲν διαφωνοῦμε σὲ αὐτά. Τὸ ζήτημα εἶναι, ὅτι δὲν συνιστοῦν τὴν Ἐκκλησία ἀποκλειστικὰ ὁ Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ὅποιοι Οἰκουμενιστὲς ψευδεπίσκοποι, θεολόγοι ἢ καὶ λαϊκοί. Ἡ ἐπίγνωση ἢ μὴ τῆς αἱρέσεως γιὰ τοὺς κοινωνοῦντες εἶναι καθοριστικὸς παράγοντας, ποὺ δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ θεωρήσουμε τοὺς Ν/τες ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Μιὰ γριούλα σὲ ἕνα χωριουδάκι τῆς Πίνδου, ποὺ δὲν γνωρίζει, ὄχι τί θὰ πεῖ Οἰκουμενισμός, ἀλλὰ, τί εἶναι τὸ παλιὸ ἡμερολόγιο, τί λέτε, μεταλαμβάνει ψωμὶ καὶ κρασί; Πόσα χωριὰ ὑπάρχουν χωρὶς παλ/κὴ Ἐκκλησία στὴν ἐπικράτεια, μὲ ἁπλοῦς καὶ ἀγραμμάτους πιστούς, καὶ στὶς πόλεις ἀκόμα; Λοιπὸν, χάρη σὲ αὐτοὺς διασώζεται ἡ ἐκκλησιαστικὴ ὀντότητα τῶν Ν/τῶν. Ὅπως βλέπετε. ἔτσι δικαιώνεται ἡ ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων καὶ οἱ μὲν ἐν γνώσει τῆς αἱρέσεως μεταλαμβάνουν εἰς κρίμα καὶ κατάκριμα, οἱ δὲ ἐν ἀγνοίᾳ ἁγιάζονται.

-Συγκεκριμένα πράγματά Σοῦ ἔγραψα, φίλε τοῦ Χριστοῦ. Ἀπάντηση στὰ παραπάνω κείμενα δὲν πῆρα. Ἂν τὰ αὐτονόητα δὲν κατανοεῖς, καὶ μάλιστα νομίζεις, ὅτι οἱ ὅροι ex tunc καὶ ex nunc εἶναι «γερμανικὴ νομολογία» (!) κλπ., τότε δὲν ὑπάρχει κοινὸς τόπος συνεννόησης, γιατί ἀγνοεῖς βασικὲς ἀρχὲς τῆς ἑρμηνευτικῆς.

-Γιὰ νὰ μὴν μένει, ὅμως, καὶ τίποτε ἀναπάντητο, Σὲ ρωτάω: ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ τοὺς ψευδεπισκόπους τοῦ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ ὄχι;

-Ἀπευθύνεται σὲ ὅλους ὁ Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἢ σὲ κάποιους μόνον, πού θὰ κατανοήσουν τὴν προσταγή του; Ἀφοῦ αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίζονται σώζουν (ῥύονται) τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα, ὅσοι μένουν σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ψευδοδιδασκάλους καὶ τοὺς ψευδεπισκόπους, τί εἶναι;

-Δὲν ἀνήκουν στὸ σχίσμα καὶ δὲν παραμένουν σὲ αἱρετικὴ κοινωνία μέσα στὸ θανατηφόρο σῶμα τῶν αἱρετικῶν ψευδοδιδασκάλων καὶ ψευδεπισκόπων;

-Ἀποτελοῦν "ἐκκλησίαν" οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καὶ οἱ ψευδοποιμένες; Ὑπάρχει κάποια Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, πού νὰ δικαίωσε ποτὲ τοὺς αἱρετικούς;

-Λοιπόν, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει, κοινὴ λογικὴ καὶ δὲν κατανοεῖς τὰ τοῦ παμμεγίστου ἑρμηνευτοῦ καί ἱεροῦ συγγραφέως Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου στὰ σχετικά του 68ου Ἀποστολικοῦ Κανόνα, ποιὸς ὁ λόγος νὰ συνεχίσουμε; Εὔχομαι καλὴ φώτιση .

Δόκιμος συγγραφέας καί ἀδελφός ὁ ἰατρός, κύριος Κυπριανός, παρενέβη στήν συζήτησή μας καί σημείωσε σχετικά μέ τά ἀνωτέρω:

-Συμφωνῶ 100% μαζί σου σὲ αὐτό. Καὶ ὄχι μόνο ἐγώ, ἀπὸ ὅσο ξέρω... ἀλλά καὶ οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποί τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καὶ πολλοὶ ἱερομόναχοι καὶ ἱερεῖς. Ὅσον ἀφορὰ τὸν κλῆρο πάντοτε.

-Νὰ σωθοῦν μπορεῖ, ἀγαπητέ μου, ἀπὸ τὴν ἄγνοιά τους, ἀλλὰ νὰ ἁγιάσουν δύσκολο! Ἐκεῖ πιστεύω ὑπάρχει κάποια παραχώρηση! Ἀλλὰ σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν καὶ ἐμμένουν στὸ λάθος καὶ στὴν πλάνη, δὲν θὰ σωθοῦν !

Ὁ ἀδελφός Δημήτριος σημείωσε:

-Ἂς πάψουν οἱ γνωρίζοντες νὰ κρύβονται πίσω ἀπὸ τοὺς μὴ γνωρίζοντες καὶ νὰ θεωροῦν, ὅτι γιὰ χάρη τῶν μὴ γνωριζόντων, ἀπολαμβάνουν οἱ ἴδιοι μὲ βεβαιότητα τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄρα καὶ σώζονται πρὸς χάριν ἐκείνων.

-Δὲν ὠφελοῦμε κανέναν, ὅταν τοὺς διαβεβαιοῦμε, ὅτι καὶ στοὺς Αἱρετικοὺς καὶ ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ δίνεται ἁπλόχερα ἡ Θεία Χάρις, ἄρα καὶ ἡ Σωτηρία τῆς ψυχῆς τους.

-Δὲν βρίσκεται σήμερα κανεὶς ἀνάμεσά μας, ποὺ διαβάζει μέσα στὸ διαδίκτυο καὶ εἶναι σχετικὰ νέος σὲ ἡλικία, ποὺ δὲν γνωρίζει, ἡ ἂν θέλει δὲν μπορεῖ νὰ μάθει.

-Δὲν ὑπάρχει σήμερα καὶ στὸ μικρότερο χωριό, σπίτι καὶ οἰκογένεια ποὺ νὰ μὴν ἔχει τηλεόραση.

-Τὰ σημερινὰ γεροντάκια καὶ οἱ γριοῦλες, ξέρουν πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ τὸν ἀγῶνα καὶ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ὑπέστησαν οἱ Ὀρθοδόξοι του Πατρίου γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, διότι τότε πολλοὶ ἀπὸ αὐτούς, κυνηγημένοι, κρυβόντουσαν στὰ σπίτια τους.

Ἀπὸ τὰ σημερινὰ γεροντάκια ἀντλοῦμε ἐμεῖς πληροφορίες γιὰ τὸν Ἀντιοικουμενιστικὸ ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Πατρίου.

Ἐμεῖς γνωρίζουμε τὰ λιγότερα.

Ὅταν κι ἐμεῖς ποὺ ξέρουμε θὰ γίνουμε κάποτε γεροντάκια, ἴσως κάποιοι ἄλλοι τότε, νὰ μᾶς χρησιμοποιοῦν ὡς ἐπιχείρημα, γιὰ νὰ διαιωνίζεται ἔτσι ἡ παραμονὴ στὴν αἵρεση - ἄχρι καιροῦ - καὶ νὰ χάνονται ψυχές.

Ὅλοι πιὰ εἴμαστε κατὰ τὸ μεριδιὸ μας ἀναπολόγητοι, καὶ ὅλοι μολυνόμαστε μὲ κάθε εἴδους κοινωνία μὲ ὁποιονδήποτε Αἱρετικό.

Δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ὄφελος κανείς, ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Ψευδοϊερεῖς καὶ Ψευδεπισκόπους τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐκ-κλησίας τῶν Νεοημερολογιτῶν, μόνον ψυχικὴ ζημία ἔχει.

Ἐπανερχόμενος ὁ ἀδελφός Ἰωάννης ἐκ τῶν «Ἀκαινοτομήτων» σέ αὐτά πού γράψαμε, ὅτι καί οἱ πιστοί ἔχουν εὐθύνη καί ὀρφείλουν νά ἀπομακρύνονται ἀπό τούς τούς λυκοποιμένες, κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές: «λογικά γάρ πρόβατα εἰσίν καί οὐκ ἄλογα» καί ὅπως τό πρόβατο πού δέν ἀκολουθεῖ τόν καλόν ποιμένα ἀπόλλυται, ἔτσι καί τό πρόβατο πού ἀκολουθεί τόν κακό ποιμένα «λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν» παρατήρησε:

-Τὰ περὶ λογικῶν καὶ ἀλόγων προβάτων ἰσχύουν, ὅταν ἡ ἀντιδικία μεταξὺ Οἰκουμενιστῶν καὶ Ὀρθοδόξων τελεσιδικήσει διὰ Πανορθοδόξου Συνόδου. Διαφορετικὰ τὰ περὶ "συνοδικῆς διαγνώμης" τῆς κατεγνωσμένης αἱρέσεως στὸν ΙΕ΄ Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ πάνε περίπατο. Ἡ χρήση τοῦ ἴδιου κανόνα ἀπὸ τοὺς Παλ/τες, ἀφοῦ λέτε, ὅτι εἶναι ὅλοι, γνωρίζοντες καὶ μὴ γνωρίζοντες, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, πάει περί-πατο. Τὰ περὶ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ τῶν πρ. Φλωρινης καὶ ἁγ. Νικοδήμου, πᾶνε περίπατο. Καὶ γιὰ νὰ μὴν λέτε, ὅτι ἀφήνουμε ἀναπάντητα ἐρωτήματα, ἐπειδὴ ἀλλοῦ γράφετε, ὅτι τὴν ἐποχὴ τοῦ πρ. Φλωρίνης δὲν εἶχε φανερωθεῖ ὁ Οἰκουμενισμός, ἀπαντᾶμε, ὅτι τότε ἦταν δυνάμει σχισματικοὶ καὶ σήμερα δυνάμει σχισματο-αἱρετικοί.

Ὁ δὲ ἅγ. Νικόδημος στὴ β΄ ὑποσ. τοῦ Γ΄ Ἀποστολικοῦ, ἑρμηνεύει γενικῶς τὰ προστακτικὰ γ΄ προσώπου, καθαιρείσθω, ἀφοριζέσθω κλπ. Δηλαδὴ καὶ γιὰ κανονικὲς παραβάσεις κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, καὶ γιὰ παραβάσεις ποὺ ἀναφέρονται σὲ θέματα πίστεως π.χ. Ν΄ κανόνας Ἀποστόλων. 

Τόσο ἁπλὰ πράγματα, πάτερ, δὲν κατανοεῖτε καὶ ὕστερα μιλᾶτε γιὰ ἐκφαντορικὲς καὶ διαπλαστικὲς κρίσεις;

Τὶς ἴδιες θέσεις ποὺ ἀσπάζεσθε, πρὸ δεκαετίας τὶς πολεμήσατε στὴ "Συμφωνία" τοῦ Μακαρίου (Πέτρας).

Τώρα τὸν ἔχετε ξεπεράσει καὶ ἐκεῖνον. Δὲν βλέπετε ὅτι κάνατε διαπλαστικὴ κρίση στὸν ἑαυτό σας; Δικαίωμά σας, ἀλλὰ στὴ θέση σας θὰ πήγαινα σὲ μία παράταξη Ματθαιϊκῶν. Αὐτὸ ἀπαιτοῦν τὰ κατὰ συρροὴν καὶ συνέπεια λεγόμενά σας. Ἐπιτέλους, ἐὰν μετὰ ἀπὸ τόσα δεινὰ ποὺ δημιούργησαν οἱ ματθαιϊκὲς ἀγκυλώσεις στὸν ἀγῶνα δὲν συνετιζόμαστε, πῶς θὰ πείσουμε καὶ τοὺς νέο-ἀποτειχισθέντες, νὰ μᾶς ἀκολουθήσουν; Ἡ εὐθύνη σας ὡς Ἱερέως εἶναι μεγίστη.

-Αὐθαίρετη ἡ κρίση Σου, ἀδελφέ μου, Ἰωάννη, ὅτι τάχα οἱ Ἀποστολικὲς Διαταγὲς ἰσχύουν τάχα μόνον μετὰ τὴν συνοδικὴ διάγνωση. Οὐδαμοῦ ἀναφέρεται κάτι παρόμοιο στοὺς Πατέρες ἢ στὶς Συνόδους. Οὐδαμοῦ, ἐπίσης, συναντᾶται στοὺς Πατέρες ἢ στὶς Συνόδους, ὁ ἀδόκιμος ὅρος δυνάμει σχισματικοὶ ἢ δυνάμει σχισματοαιρετικοί.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος εἶναι ξεκάθαρος στὸν 68ο Κανόνα:

-Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπὸ Σύνοδο- 

οἱ σχισματικοί: 

ὅπως γιὰ παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί, (σχισματικοὶ κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τὶς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν Η΄ Κανόνα της στὴν Α΄ Οἰκουμενική,

ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς: 

ὅπως οἱ Δονατιστὲς (καὶ οἱ χειροτονίες τους).

Ἀπὸ τοὺς Δονατιστὲς ἡ Ἐκκλησία, στὴν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, δέχθηκε τόσους μόνον κληρικοὺς στὴν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταῦτον εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καὶ ἐξ ἀνάγκης" κατὰ τὸν Ἅγιον Νικόδημον. 

Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στὴν Ἰταλία δὲν δέχθηκε τὶς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατὰ τὸν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

Τονίζει ξεκάθαρα ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον νὰ γίνονται δεκτοὶ οἱ αἱρετικοὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν: 

"Ἀλλὰ σπάνια τὰ τοιαῦτα καὶ κατὰ περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δὲ Ἐκκλησίας τὸ κατὰ περίστασιν γινόμενον καὶ τὸ σπάνιον, κατὰ τὲ τὸν ιζ΄ τῆς α΄ καὶ β΄ καὶ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον, καὶ τὴν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τὴ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καὶ τὸ νομικὸν ἐκεῖνο τὸ λέγον: Τό, παρὰ Κανόνας, οὒχ ἕλκεται πρὸς ὑπόδειγμα."

Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στὶς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοὶ ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον:

«Πάντως δὲν δέχθηκε τοὺς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καὶ τοὺς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καὶ μὴ γνησίως καὶ ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τοὺς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καὶ πού μετανόησαν εἰλικρινά, καὶ ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Εἰκονομάχους δὲν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν α΄ πράξιν τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς. Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τὸ βάπτισμα δι’ οἰκονομίαν», ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος.

-Τὴν περιστατικὴ καὶ καιρικὴ οἰκονομία δὲν τὰ ἔκανε ὄρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική. Ἑπομένως, καὶ τὸν μέγιστο ἅγιο Νικόδημο παραφράζεις καὶ παρερμηνεύεις. Ξεκάθαρα:

α) ὁ ἅγιος στὸν Τρίτο Ἀποστολικὸ ἀναφέρεται σὲ κανονικὲς παραβάσεις, καὶ β) στὸν 68ο, ὅπου ἔχουμε θεσμικὴ ἐκτροπὴ ἀπό τήν πίστη καί αἵρεση, ἀναφέρεται σὲ θέματα πίστεως. Ἡ Συνοδικὴ κρίση, ὅποτε γίνει καὶ ἂν γίνει, εἶναι ἐκφαντορική, δηλ. διαπιστωτικὴ -ἐπειδὴ δὲν καταλαβαίνεις τὸν ὄρο καὶ τὴν σημασία του-, πρόκειται γιά ὅρον θεολογικόν καί κανονικόν, περιεκτικόν τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, καὶ δέν πρόκειται γιά διαπλαστικὴ (=δημιουργικὴ, ὅτι τάχα δηλ. θὰ εἶναι κάποιος αἱρετικὸς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα..., ἀφοῦ μέχρι τώρα δέν ὑπῆρχε συνοδική κρίση!!!).

Καὶ, τέλος, στὸ ἴδιο τεῦχος τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», ποὺ ἀναφέρεσαι, καὶ ἔχει σαρανταοκτώ σελίδες (!) ἀκολουθοῦνται, μέ τίς ἐκεῖ διακρίσεις στό δεύτερο μέρος πού παραλείπεις νά σημειώσεις, ἀκριβῶς οἱ ἴδιες θέσεις, προκειμένου περὶ τῆς προδήλου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν καταδικασμένων αἱρέσεων τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν ἑνώσεων τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν μετά τῶν Μονοφυσιτῶν καί Παπικῶν, μετά τό Σαμπεζύ καί τό Μπάλαμαντ.

-Οὐδέποτε καὶ καμμία Σύνοδος ἢ Πατέρες εἶπαν αὐτὰ ποῦ λὲς Ἐσύ, φίλε του Χριστοῦ, ὅτι δήλ. γιά  ὅσον χρόνο οἱ αἱρετικοὶ εἶναι στὴν αἵρεση, ὅτι τάχα τελοῦνται ἀπὸ αὐτοὺς σωστικὰ μυστήρια.

-Καὶ τὰ συμπεράσματά Σου αὐτά, ἑπομένως, εἶναι πέρα γιὰ πέρα αὐθαίρετα.Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια, εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Πατέρων. Οἱ σχετικοὶ χαρακτηρισμοί Σου εἶναι, ἐπίσης, σκόπιμοι καὶ ἀπαράδεκτοι, ὅταν δὲν μπόρεσες σὲ καμμία στιγμὴ νὰ ἀντικρούσεις καμμία ἀπὸ τὶς θέσεις αὐτές, ποὺ εἶναι οἱ θέσεις τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῶν Πατέρων. Τέλος καὶ τῷ Θεῶ δόξα. Ὁ Κύριος μαζί Σου καὶ ἡ Παναγία μας νὰ Σὲ σκεπάζει πάντα.

Ὁ ἀδελφός Ἰωάννης, ἀργότερα ἐπανῆλθε, ἀφοῦ ἄλλος τόν συμβούλευσε μέ πολύ «σημαντική», ὅπως πίστευε, βιβλιο-γραφική παραπομπή, ἀπό τό Ἑλληνικό Ἐκκλησιαστικό Δίκαιο, τοῦ μακαρίτη καθηγητοῦ μας στή Νομική Σχολή τῆς Ἀθήνας, Ἀν. Χριστοφιλόπουλου, τονίζοντας:

Πατέρα Νικόλαε, γιὰ τὸν διαπιστωτικὸ χαρακτῆρα μιᾶς συνοδικῆς ἀποφάσεως ὑπάρχει

σαφὴς ἀπάντηση στὸ Ἑλληνικὸν Ἐκκλησιαστικὸν Δίκαιον τοῦ Ἀν. Χριστοφιλόπουλου στὰ ἑξῆς:

  "Δεδομένου, ὅτι τόσον οἱ αἱρετικοὶ ὅσον καὶ οἱ ἀποστᾶται ἀπαρνούμενοι τὰ δόγματα τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἐξέρχονται, ἀπὸ νομικῆς τοὔλάχιστον ἀπόψεως αὐτομάτως ἀπ' αὐτῆς, ... ἡ ἀπόφασις τῆς ΔΙΣ θὰ ἔχη, κατὰ κανόνα, μᾶλλον διαπιστωτικὸν χαρακτῆρα καὶ αἱ πλεῖσται τῶν μετὰ τοῦ ἀφορισμοῦ συνδεομένων νομικῶν συνεπειῶν θὰ ἐπήρχοντο καὶ ἄνευ αὐτοῦ, διὰ τῆς ἑκουσίας ψυχικῆς ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπομακρύνσεως τοῦ αἱρετικοῦ ἢ ἀποστάτου." (σελ. 274)

"Οἱ τρόποι καθ' οὕς ὁ ἅπαξ γενόμενος μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπομακρύνεται ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως ταύτης, διακοπτομένου τοῦ νομικοῦ μετ' αὐτῆς δεσμοῦ εἶναι οὗτοι:

α') Ὁ θάνατος... ἀπὸ ὁρατῆς πλευρᾶς θεωρουμένης τῆς Ἐκκλησίας.

β') Ἡ ἑκουσία ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπομάκρυνσις εἰς ἄλλην χριστιανικὴν - ἀλλὰ πάντως οὐχὶ ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν. Δία ρητῆς ἀλλ' ἀτύπου δηλώσεως πρὸς τὴν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν περὶ ἀποχωρήσεως ἀπ' αὐτῆς καὶ ἀποδοχῆς ἄλλου θρησκεύματος ἢ δόγματος, ὡς καὶ τῆς ἀθρησκείας ἢ ἀθεΐας.

γ΄) Ὁ μέγας ἀφορισμὸς ἡ ἀνάθεμα, ὅστις ἐπιβάλλεται μόνον καθ' αἱρετικοῦ καὶ κατ' ἀποστάτου. Πρόκειται ἄλλαις λέξεσι σήμερον οὐχὶ περὶ ποινῆς ἐν κυριολεξίᾳ, μᾶλλον δὲ περὶ πράξεως τῆς Ἐκκλησίας διαπιστούσης, ὅτι μέλος της ἐγκατέλιπε τὴν ὀρθόδοξον πίστιν... ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΣ, καθ' ἥν ὁ ἴδιος, πλανώμενος, ΘΕΩΡΕΙ τὰς δοξασίας του ὡς συμφώνους πρὸς τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὡς τοιαύτας τὰς ἐμφανίζει." (σελ. 122).

Καὶ ἐρωτῶ π. Νικόλαε, οἱ Οἰκουμενιστὲς εἶναι ἑξαιρουμένη περίπτωση ἢ ὄχι; Ἀσφαλῶς ναί. Νὰ γιατί τὰ περὶ ἐκφαντορικὴς ἢ διαπιστωτικῆς κρίσεως, ποὺ ἀναφέρετε δὲν εὐσταθοῦν, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐκδικάζονται ὡς ὑπόδικοι καὶ ἄκριτοι (ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές). Αὐτὸ ἀπαιτοῦν ἄλλωστε τὰ προστακτικὰ καθαιρείσθω, ἀφοριζέσθω κτλ. πού ἐμπεριέχονται στοὺς Κανόνες. Συγκεκριμένα πράγματα καὶ ὄχι ἑρμηνεῖες κατὰ τὸ δοκοῦν.

-Αὐτὰ εἶναι ἀπόψεις τοῦ μακαρίτη τοῦ Χριστοφιλόπουλου, ἀναφορικὰ μὲ τὸ Νόμο τοῦ 1932 ποὺ ἰσχύει, ὅπως τροποποιήθηκε μὲ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὸ 1977 καὶ ἀναφέρεται στὴ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία μας ρυθμίζεται ἀπὸ τοὺς Κανόνες της Ἐκκλησίας καὶ τὸ Ἱερὸν Πηδάλιόν της. Τοὺς Κανόνες δηλ. τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων.

Οἱ Οἰκουμενιστές δέν εἶναι καθόλου ἐξαιρούμενη περίπτωση, ὅπως καί πάλιν ἐξάγεις αὐθαίρετα καί πέρα γιά πέρα ἐσφαλμένα συμπεράσματα. Καί αὐτὰ  ὅμως πού γράφει ὁ Χριστοφιλόπουλος ἀναφέρονται σὲ πλάνη κάποιου αἱρετικοῦ. Δὲν ἔχεις καταλάβει ἀκόμη, ὅτι ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἑνώσεις μὲ κεκριμένους αἱρετικούς τους Λατίνους, μετὰ τὴν ἐπίσημη ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας τὸ 1965 καὶ μετὰ τὸ Μπάλαμαντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, ἀλλά καὶ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες μετὰ τὴν ἐπίσημη ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, μετὰ τὸ Σαμπεζύ. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις ἐφαρμόζονται οἱ Ἱεροί Κανόνες α΄ καὶ β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ τοὺς θεωρεῖ ἐκπεσόντες ἀπό τήν πίστη καί τήν ἱερωσύνη καί ὄχι τά τοῦ ιε΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, πού εἶναι χρήσιμος γιά νά στηριχθεῖ ἡ ἐπιβεβλημένη καί ὑποχρεωτική ἀποτείχιση τῶν αἱρετικῶν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων. Βλ. καὶ τὸ ἀνάθεμα τῆς Ε΄ Οἰκουμενῆς ποὺ προτάσσεται πάντα στὰ τελευταῖα τεύχη τῶν «Κολλυβάδων».

Ἄλλο πρᾶγμα, λοιπόν, οἱ Οἰκουμενιστές, ἤ κάποιος μεμονωμένος ψευδοποιμένας πού διατελεῖ ἐν πλάνῃ καί ἐνεργεῖ μόνος του καί κατά τόν Χριστοφιλόπουλο, πρᾶγμα ποὺ πάλι δὲν ἰσχύει, μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920 ἀπὸ τὸν μακαριστὸ δάσκαλό μας τὸν Καρμίρη στὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα του, (μέχρι τότε ἦταν ἄγνωστη ἡ ἐγκύκλιος) καί ἄλλο πρᾶγμα ἡ θεσμική, πασίδηλη καί διαχρονική ἀλλοίωση τῆς παραδόσεως καί τῆς πίστης.

Ἀλλὰ, ὅπως ἀποδείξαμε¹⁰, καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι κεκριμένη αἵρεση ἀπὸ τὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀπελλῆ καὶ τῶν Γνωστικῶν καὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φιλάρετο τὸ 1983 καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων στήν Ἑλλάδα τὸ 1998.

-Ἀλήθεια πάτερ; Μήπως ὑπάρχει ξεχωριστὸ ΓΟΧικό Ἐκκλησιαστικὸ Δίκαιο καὶ δὲν τὸ ξέρουμε; Τὰ περὶ ἑκουσίας ἢ ἀκουσίας ἐξόδου ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ποῦ ἀναφέρει ὁ Χριστοφιλόπουλος δὲν ἰσχύουν γιὰ τοὺς παλ/τες; Εἴσαστε ἡ προσωποποίηση τοῦ φαιδροῦ ρητοῦ: 

"Ὅλους νὰ τοὺς ἀκοῦς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γνώμη σου νὰ μὴ βγαίνεις". Μὲ συγχωρεῖτε, ἐσεῖς μὲ ἀναγκάσατε. Τέλος καὶ καλὴ φώτιση σὲ ὅλους μας.

-Ἀφοῦ βασικὰ πράγματα δὲν καταλαβαίνεις ἢ δὲν θέλεις νὰ τὰ καταλάβεις, τοὔλάχιστον μὴν κολάζεσαι, φίλε του Χριστοῦ, ὑβρίζοντας. Ἀκόμη, ὅμως, καὶ ὁ Χριστοφιλόπουλος, πού ἀναφέρεις, μιλάει γιὰ πλάνη μεμονωμένου αἱρετικοῦ.

Στήν προκειμένη περίπτωση δέν πρόκειται γιά πλάνη κάποιου μεμονωμένου αἱρετικοῦ!!! Καί σέ καμμία περίπτωση δέν συντρέχει, πολύ περισσότερο, πλάνη μετά ἀπό μία ἑκατονταετία κηρυσσομένης παρρησίᾳ καί καί δή πασιδήλου αἱρέσεως!

Καὶ πάλιν, ὅμως, ἀδελφέ μου, δὲν κατάλαβες ἢ δὲν θέλεις νὰ καταλάβεις, ὅτι οἱ ἀναρίθμητοι σήμερα αἱρετικοί Οἰκου-μενιστές δὲν βρίσκονται ὄχι μόνον σὲ συγγνωστὴ πλάνη ἀλλά πέρα γιά πέρα σὲ ἀσύγγνωστη, πού κατά τούς δασκάλους μας ἐξομοιώνεται μέ τόν δόλο. Ἐνεργοῦν, κατά κοινήν πλέον ὁμολογίαν ὄχι μόνον ἡμῶν ἀλλά καί αὐτῶν τῶν λεγομένων συντηρητικῶν ὀρθοδόξων, δολίως καὶ ἐν συνειδήσει ἐπὶ ἑκατὸ σχεδὸν χρόνια, βάσει σχεδίου ἀλλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, φθείροντες καί διαφθείροντες τό λογικόν τοῦ Θεοῦ ποίμνιον.

Ἀλλὰ καὶ ἀσυγγνώστως δὲν καταλαβαίνεις καί δέν θέλεις νά κατανοήσεις, ὅτι:

-ἄλλη αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς

καὶ ἄλλο πρᾶγμα

-οἱ παγκοίνως ὁμολογούμενες κεκριμένες καί διαγνωσμένες αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ μέ τούς ὁποίους ἑνώθηκαν οἱ τῆς «Νέας ἐκκλησίας».

Μὲ τοὺς Παπικοὺς ἑνώθηκαν ὁλόκληρα Πατριαρχεῖα, ὅπως τό λεγόμενο Οἰκουμενικό καί τῆς Ρουμανίας, καὶ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας καί τῆς Ἀλεξάνδρειας (μέ τούς Κόπτες).

Καὶ βέβαια, νά σημειώσουμε καί πάλιν, ὅτι δὲν ἔχουμε τὸ ἴδιο Ἐκκλησιαστικὸ Δίκαιο μὲ τοὺς Νεοημερολογίτες.

Οἱ νόμοι στοὺς ὁποίους στηρίζονται οἱ Νεοημερολογίτες εἶναι τῆς Νέας ἐκκλησίας, μετὰ δηλ. τὴν ἐπάρατη Νεοημερολογιακὴ ἀλλαγή. Πρόκειται γιά νόμους τοῦ 1932 καὶ 1977 καὶ δὲν μᾶς ἀφοροῦν. Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὸ Ἱερόν Πηδάλιον, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοὺς Κανόνες τους, ὅπως τοὺς ἑρμήνευσε ὁ Μέγας Ἅγιος Νικόδημος, ἐνέκρινε ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Νοταρᾶς καὶ ὁ πολὺς Ἀθανάσιος ὁ Πάριος καὶ τελικὰ ἡ Σύνοδος τῆς Πόλης.

Πρόσεχε, ὅμως, ἀκόμη, γιατί τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας ἀναθεματίζουμε ἐκφώνως ἐν ἐπιτραχηλίῳ οἱ ἱερεῖς καὶ ἐν ὠμοφορίῳ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἐκείνους ποὺ ἀθωώνουν τοὺς αἱρετικούς, ποὺ τοὺς ἀποδίδουν δηλ. ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση καὶ χάρη καὶ τοὺς ἀναγνωρίζουν ἱερωσύνη. Ἂν διαβάσεις τὸ Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὅλα τὰ ἀναθέματα, ἴσως καταλάβεις. Πρᾶγμα πού Σοῦ τὸ εὔχομαι. Διάβασε, λοιπόν, ἀνάμεσα στά ἄλλα καὶ τὸ ἀνάθεμα τῆς Ε΄, ποὺ πιάνει καὶ ἐκείνους, ποὺ τοὺς ἀποδίδεις ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση καί ἱερωσύνη, ἀλλά καὶ Σένα ποὺ τοὺς ὑποστηρίζεις.

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας,
ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…». Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Βλ. καί Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.

Συμπερασματικά:

Ὅπως βλέπουμε στά πιό πάνω κείμενα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.

Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στίς ἡμέρες μας δικαιολογεῖ πέρα γιά πέρα τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς ψευδεπισκόπους πού τήν κηρύσσουν, κατά τόν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Πρόκειται γιά ψευδεπισκόπους μέ τούς ὁποίους κοινωνεῖ σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα «ἐκκλησία» πού ἔχει κλίνει γόνυ στόν Βάαλ!

Οὔτε ὑπάρχει ἀντίφαση μέ αὐτά πού τονίζονται πιό πάνω καί πατερικά θεμελιώνονται σέ πολλά παλαιότερα τεύχη τοῦ περιοδικοῦ μας. 
Γιατί ἄν ὑπῆρχε ἀντίφαση, θά ἀντέφασκε καί ὁ Μέγας Θεολόγος, Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Συγκεκριμένα:
Ἡ ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!
Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἤ ἕνωση μέ αἱρετικούς, μετά ἀπό συνοδικές ἀποφάσεις!
Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:
Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλ. πού δέν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στήν Ἐκκλησία. 
Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική;
Ἀπαντᾶ ὁ κοινός διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων εἰκονομάχων. 
Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις. 
Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος.
Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡ Ἐκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης), τούς δέχθηκε.
Σέ ἄλλες Οἰκουμενικές, ὅπως στήν ΣΤ΄ διά ἁπλῆς μεταθέσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων, κατά τήν σύγκληση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς. 
Αὐτό ἔγινε, ὅμως, στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος). 
Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε, ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πρώην αἱρετικοί Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ὁδηγοῦ τῶν Ὀρθοδόξων.
Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν κατά τόν Οὐρανοφάντορα! Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί πολλοί Ὀρθόδοξοι. Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. Στή δύση, ὑπῆρχαν ἀρκετοί διάδοχοι τοῦ Ἁγίου Μαρτίνου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες τό 652.
Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως ἀναλύονται σέ παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα. 
Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό σχίσμα δι’ ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος, ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει. 
Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Προστάσσει, λοιπόν, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!
Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί χαρακτηρίζονται οἱ ἀναφερόμενοι ἀπό τόν Μέγαν Ἱεράρχην ἀνεξάρτητα ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!!!
Κατά τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου. 
Τόσον Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης της Οἰκουμένης!!!
Ἐξάλλου τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παραφθαρεῖ.
Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει!
Οἱ εὐχές σχεδόν δέν διαβάζονται ἤ περικόπτονται!!!
Στίς χῶρες τῆς σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση!
Ἤ, τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα!
Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)
Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ κεκριμένους αἱρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν οἱ κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης. 
Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματοαἱρετικῶν, (καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι, ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!
Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ὅπως ἀναλύσαμε σέ παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδω»ν.

Συμπερασματικά τό σημαντικότερο καί θεμελιακῆς σημασία δίδαγμα ἀπό τήν μελέτη καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, εἶναι αὐτό πού τονίζουν ὅλοι καί ἐπαναλαμβάνουμε καί 'μεῖς ἀκολουθῶντας τους, ὅτι δηλ. διαφοροποιεῖται, θεμελιακά ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν:

-ὅταν ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά καί συνοδικά-θεσμικά ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων, πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν αἱρετικά.
Τοῦτο ἀποτελεῖ συμπέρασμα ἀδιαμφισβήτητο, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, τόν Ἅγιον Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ἀπό τοπική Σύνοδο τῆς Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἀναφέρεται σαφῶς στίς σχετικές ἀποφάσεις καί τῶν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδο-
οἱ σχισματικοί:
ὅπως γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί,
(σχισματικοί κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική,
ἀπό τούς αἱρετικούς:
ὅπως οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες τους).
Ἀπό τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).

Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.
Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:

 
"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

                             

Ὁ πατήρ Γεώργιος ὁ Μεταλληνός γιά τήν ἕνωση μέ τούς Παπικούς

Ἐφαρμόζουμε μία ἐκκλησιαστικὴ πολιτική, λέμε. Ὑπάρχουν ὅρια στὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτική. Ὁ Ἀθηναγόρας ὁ μακαρίτης πρῶτος τὰ ξεπέρασε αὐτὰ τὰ ὅρια. Ἂν εἴμαστε σήμερα σ’ αὐτὸ τὸν κατήφορο, ὀφείλεται στὸν Ἀθηναγόρα. Ἔλεγε, τοὺς κοινωνῶ ὅλους, δὲν ὑπάρχει τίποτα· ἄρα ἀπὸ τὸ 1965 ὑπάρχει -στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο- κοινωνία, ἡ intrercommunio (δια-κοινωνία) μὲ τοὺς αἱρετικούς, Παπικοὺς Προτεστάντες.
Λέει ὁ Σακαρέλλος· 

ἔγινε ἡ Ἕνωση. Καὶ πράγματι ἔγινε ἡ Ἕνωση.

...Ἢ ὅταν τὸν ὑποδέχονται (τὸν Πάπα) ὡς «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου», ὡς Χριστὸν δηλαδή, καταλαβαίνετε τί σημαίνει· ὁ ἄλλος (ὁ Πάπας) νὰ βλασφημεῖ (ὄχι ὡς πρόσωπο, ὡς θεσμός), κι ἐσὺ νὰ τοῦ λὲς «εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Τότε κάθεσαι καὶ λές· ρὲ παιδιά, τρελαθήκαμε ὅλοι; Ἢ τρελαθήκαμε, ἢ εἴμαστε διαβολοκίνητοικαὶ κακοί(!)

Πῶς τολμῶ ἐγὼ νὰ τὸ κάνω αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Θὰ μοῦ πεῖς· πολὺ εὐαίσθητος εἶσαι παπα-Γιώργη. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ποὺ εἴμαστε. Γιατί φορτώνουμε (ἐπὶ πλέον τὴν ψυχή μας);

Στὸ μυστήριο τοῦ μικτοῦ γάμου, (ποὺ τελεῖται ἀπὸ παπικὸ ἱερέα), δὲν μπορῶ νὰ παραβρεθῶ, σὲ ἄθεσμο μυστήριο ποὺ δὲν εἶναι μυστήριο. Χωρὶς νὰ τὸ αἰσθάνομαι, ὅτι εἶναι μυστήριο… Ἕνας Ὀρθόδοξος ποὺ ξέρει τὰ πράγματα δὲν θὰ ἀνέχεται νὰ ἀκούει βλαστήμιες. Διότι, ὅταν λέει, «τοῦ ἁγιωτάτου Πατρὸς ἡμῶν Πάπα», εἶναι ὅλες οἱ βλασφημίες, γιὰ τὶς ὁποῖες μίλησα προηγουμένως.

Ἂν δὲν τὸ καταλαβαίνει κανείς, καὶ δηλητήριο νὰ παίρνει, τὸ καταπίνει χωρὶς νὰ αἰσθάνεται ὅτι εἶναι δηλητήριο. Τὰ ἀποτελέσματα θὰ ἔλθουν μετά. Αὐτὸ δὲν εἶναι αὐστηρότης, τὸ «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε» τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Στὸν πλανεμένο δὲν λὲς «χαίρετε». Καλημέρα θὰ τοῦ πῶ. Ἀλλὰ μὴν τοῦ δώσεις τὴν χαρὰ, ὅτι ἔχει σωτηρία ἐκεῖ ποὺ εἶναι. (Ὅταν τὸν Πάπα) τὸν ἀναγνωρίζω ὡς Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν Παπισμὸ ὡς Ἐκκλησία.Ὁπότε ἡ Ἕνωση ἔγινε. Τὸ καταλάβατε; Τὸν ἀναγνωρίζω ὡς Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μακάρι νὰ εἶναι. Ἂν δὲν εἶναι ὅμως; Δὲν βλαστημῶ;

......................................................................................................

ΕΡΩΤΗΜΑ:

Αφού λοιπόν η ψευδένωση Ορθοδοξίας και αιρέσεων έγινε, όπως λέτε, σεβαστέ π. Γεώργιε...

Γιατί δεν έχετε προβεί στην διακοπή της μνημόνευσης των προδοτών Πατριαρχών και Δεσποτάδων, οι οποίοι δημοσίως κηρύττουν καταδικασμένη (από Οικουμενικές Συνόδους) αίρεση;;;

Εύκολα τα λόγια... Δύσκολα τα έργα... Αλλά λόγια δίχως έργα είναι κούφιες καμπάνες π. Γεώργιε...