Μελέτη θεολογική καί κανονική γιά το Νέο Καλενδάριο. Το θέμα των Σιγγιλλίων. Ἀντικρούσεις βλασφήμων κακοδοξιῶν, αἱρέσεων καί διαστρεβλώσεων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας.

Μέ τό ἱστολόγιό μας αὐτό θά ἀντικρούουμε τίς κακοδοξίες καί τίς διαστρεβλώσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας μας πού παρουσιάζονται κατά καιρούς ἀπό διάφορους ἐνταγμένους στό σύστημα τῆς Νέας Ἐποχής καί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ἐκείνων πού γράφουν μέ ἄκριτο ζῆλο καί ἔλλειψη πατερικῶν καί θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
 

Τό πρῶτο κακόδοξο ιστολόγιο, μέ τό ὁποῖο ἀσχολούμαστε εἶναι τό κακόδοξο καί οἰκουμενιστικό ἱστολόγιο πού ἐπιγράφεται "Στῶμεν καλῶς". Αὐτό τό ἱστολόγιο τό ἔχει ἕνας φούρναρης ὀνόματι Στέφανος Μεσσεδάκης,  ὁ ὁποίος ὑπήρξε παλαιότερα Παλαιοημερολογίτης (νεοφώτιστος μάλιστα,  δηλαδή ἐκ τοῦ Νέου προερχόμενος) καί μάλιστα "Ματθαιϊκός" ή Ματθαιΐζον,  καί ὁ ὁποῖος μόλις νόμισε, ὅτι ἀνακάλυψε, πώς τάχα τό κείμενο τοῦ περίφημου Σιγγιλίου  εἶναι δῆθεν πλαστό, ἀγνοῶντας τήν ἱστορική ἀλήθεια, ἡ ὁποία βοᾶ, ὅτι ἀσχέτως  τῆς ἀμφισβητήσεως τοῦ συγκεκριμένου Σιγγιλίου, ἡ καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπανῆλθε στήν κακοδοξία τοῦ Νέου Καλενδαρίου, γενόμενος "μέγας πολέμιος" τῶν Ὀρθοδόξων Παλαιοημερολογιτῶν. Αὐτά κάνει ἡ ἀμορφωσιά καί ὁ φανατισμός. Διότι, ἐδώ δέν εἶναι ἁπλά μόνο  θέμα Παλαιοῦ ἤ Νέου, ἀλλά θέμα πού ἅπτεται τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους. Ὅταν  ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ ἀναθεματίζεις καί πολεμᾶς μέ ἄκριτο ζῆλο τούς ὑπεναντίους, (ὅπως ἔκανε ὅταν ἦταν δῆθεν ὀρθόδοξος), τότε, γιατί  νά ἀλλάξει συμπεριφορά τώρα πού ἐπέστρεψε στήν κακοδοξία καί στήν αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Μέ βάση ἀναμφισβητήτητα ἔγγραφα τῆς Ἐθνικῆς βιβλιοθήκης στηρίζονται οἱ θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων καί ἀποκαθίσταται ἡ ἰστορική ἀλήθεια, τήν ὁποία διστρεβλώνει ὁ Στέφανος Μεσσεδάκης, στό κακόδοξο καί πλῆρες μισαλοδοξίας καί μίσους ἱστολόγιό του "Στῶμεν καλῶς".

 

Σιγίλλιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου (Β΄) καί τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Μικρᾶς Ρωσίας, κατά τῆς Παπικῆς

 περί τό ἡμερολόγιον Καινοτομίας.

Μηνί Ἰανουαρίῳ (1583).

(Χειρόγραφα Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης

Ἀρ. 2346-2347)

Δημοσιεύουμε τό μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας σιγίλλιο, αὐτόγραφο (χειρόγραφο) τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, ἀδιαμφισβήτητο καί πιστοποιημένο ἀπό τήν Ἐθνική μας βιβλιοθήκη, (φέρει καί τά ὑδατογραφήματα τῆς Ἐθνικῆς Βιλιοθήκης καί τίς σφραγίδες της), πού καταρρίπτει τόν μῦθο των Νεοημερολογιτών περί τῶν τάχα πλαστῶν Σιγιλλίων τοῦ τέλους τοῦ 16^ου αἰῶνα:

α) ὅτι δῆθεν ἀναθεμάτιζαν μόνον τήν ἀλλαγή τοῦ Πάσχα καί ὄχι καί τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ἐκκλησίας, καί

β) ὅτι δῆθεν ὁ Ἰάκωβος ὁ Νεοσκητιώτης προσέθεσε αὐθαιρέτως τό ἀνάθεμα γιά τήν ἀλλαγή καί τοῦ Μηνολογίου-Ἑορτολογίου, (!) ἀφοῦ καί στό πρωτότυπο αὐτόγραφο κείμενο τοῦ μεγάλου Μελετίου Πηγᾶ σαφῶς ἀναφέρεται, ἐκτός τοῦ Πασχαλίου, καί τό Ἑορτολόγιο!

Εἶναι τό κείμενο πού ἀπέστειλαν οἱ δύο πατριάρχες πρός τήν Μικράν Ρωσσίαν (Σίλβεστρος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί Ἱερεμίας ὁ Τρανός)!

Ὁ κωδικός τοῦ Σιγιλλίου στήν Ἐθνική Βιβλιοθήκη περί τοῦ ἡμερολογίου, ὅπως χαρακτηριστικά ἐπιγράφεται στά περιεχόμενα τῶν χειρογράφων τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης, εἶναι: 2347.

Τά ἴσα τῆς ἀποκρίσεως

+Ἱερεμίας ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κων/πλεως νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης,

+Σίλβεστρος ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας καί κριτής τῆς Οἰκουμένης.

Ἐνδοξότατε, ἐκλαμπρότατε, εὐσεβέστατε καί ὀρθοδοξότατε αὐθέντα καί δέσποτα Ὀστροβίας, ἀρχηγέ Λιτβανίας καί Κιοβίας καί κριτά Βλαδιμηρίας, καί οἱ λοιποί ὀρθοδοξότατοι καί εὐσεβέστατοι δεσπόται καί ἄρχοντες πάσης τῆς μικρᾶς Ρωσίας, υἱοί κατά πνεῦμα ἀγαπητοί τῆς ἡμῶν μετριότητος χάριν, ἔλεος, εἰρήνην, εὐλογίαν, ῥῶσιν, ψυχῆς τε καί σώματος, καί πᾶν εἴ τι ἄλλον ἀγαθόν καί σωτήριον παρά Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δοθῆναι τῇ δεσποτικῇ ὑμῶν καί παντί τῷ ὑφ' ὑμῶν χριστωνύμῳ πληρώματι εὐχόμεθα.

Ἔφθασε καί εἰς τάς ἀκοάς τῆς ἡμῶν μετριότητος καί πάσης τῆς περί αὐτήν ἱερᾶς τῶν ἀρχιερέων συνόδου, ὅτι καί ἡ αὐτόθι τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἡ τῇ αὐτοῦ προνοίᾳ καί χάριτι, μέχρι τοῦ νῦν διατηρουμένη ἀκύμαντος καί ἀστασίαστος, στάσεως οὐ μικρᾶς πρό ὀλίγου καί ταραχώδει συνεταράχθη συγχύσει. Τό δ' αἴτιον, ὅτι καί πάλιν ἡ ἐκκλησία τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ὥστε ταῖς παραλόγοις καί ἀθέσμοις καινοτομίαις χαίρουσα, τοῖς περί αὐτήν ἀστρονόμοις ἀπερισκέπτως συνήνεσε, καί προφανῶς συγκεχώρηκεν. Ὡσάν τό μέν ἐπικρατῆσαν πασχάλιον τῶν χριστιανῶν εἰς οὐδέν λογισθείη ὡς σφαλερόν καί ἀβέβαιον, (ὅπερ μετά τῶν ἁγίων ἀπό τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου καί μέχρι τοῦ νῦν οἵ τε τῆς Νέας Ρώμης τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ὑπήκοοι καί οἱ τῆς παλαιᾶς Ρώμης ἔστερξαν τε ἐκράτησαν, ὡς καρδίας θεωρηθέν καί παρ' ἁγίων καί θεοσόφων ἀνδρῶν τυπωθέν ἄριστα, εἰς κανόνιον θαυμάσιον), ἀντισαχθείη δέ παρ’ αὐτῶν ἄλλο νέον, ὡς αὐτοῖς δοκῇ, οὕτω πως βέλτιον. Οὗ δή γενομένου, τάς μέν ἑορτασίμους ἡμέρας συνέβη πάσας ἀνατραπῆναι, μάλιστα δέ τήν σεβασμίαν τε καί σωτήριον ἡμέραν τοῦ ἱεροῦ Πάσχα, ἡμᾶς δέ τούς εὐσεβεῖς καί Ὀρθοδόξους συγχύσεσι περιπεσεῖν καί ἀθυμίαις. Τοιγαροῦν, ἡ μετριότης ἡμῶν, χρέος ἔχουσα ἀπαραίτητον, τό ἐς ἀεί προνοῆσθαι καί ὑμῶν, ὡς λόγον τῷ Θεῷ ἀποδοσουσαν, διάσκεψαμένη συνοδικῶς, παρόντος καί τοῦ ἁγιωτάτου πατριάρχου Ἀλεξανδρείας τοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ, γράφοντος πρός ὑμᾶς καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὑφηγεῖται καί διατάττεται:

ἵνα γινώσκητε καί ὁμολογῆτε, μηδέν ἀνεχόμενοι, ὡς οὐκ ἔστιν ἀσύστατον τό παρ' ἡμῖν παλαιόν Πασχάλιον καί Ἑορτολόγιον ἀλλά καί ἀκόλουθον τοῖς ὁρισθεῖσι παρά τῶν ἐν Νικαίᾳ ἁγίων ἀνδρῶν, καί ἀκριβῶς ἐξετασθέν παρά θεοσόφων ἁγίων ἀνδρῶν, ἐσκεμμένων τε καί ἐπιστημόνων, τοῖς εὐσεβέσι ἐκδέδοται τυπωθέν· καί οὐδέποτε ἀθετηθέντος, ἔς ἀεί διαμένῃ φιλάττον τήν τάξιν ἥν ἔλαχεν, τεσσάρων γάρ ὄντων τῶν τοῦ Πάσχα διορισμῶν, ὥς ἐν αὐτῷ τῷ κανονίῳ πλατύτερον γνώσεσθε, μετ' ἐπιμελείας αὐτό σκεπτόμενοι.

Ὁ πρῶτος (ὅρος) ἐντέλεται, ὅτι δεῖ μετά ἰσημερίαν ἐαρινήν τό Πάσχα ἐπιτελεῖν, ὁ δεύτερος (ὅρος), ὅτι οὐ τήν αὐτήν ἡμέραν τῆς ἰουδαϊκῆς τελετῆς, ὁ τρίτος, ὅτι οὐ αὐτήν μετά ἰσημερίαν (μόνον) ἀλλά τήν πρώτην μετά ἰσημερίαν πανσέληνον, ὁ δέ γε τέταρτος, ὅτι καί τῇ μετά τήν ἰσημερίαν πανσέληνον .... τῆς ἑβδομάδος πρώτῃ (ἡμέρᾳ Κυριακῇ).

Ὅθεν ὅλως μηδείς νομισάτω, ὅτι διέλαθε τῶν παναρίστων ἐκείνων Πατέρων καί διδασκάλων ἡμῶν τό δοκοῦν τοῦτο λάθος, ἵνα παρά τοῖς νῦν ἀστρονόμοις τύχῃ βελτίονος διορθώσεως. Καί γάρ ἐκεῖνοι διά τῷ καλούς καί ἐπιστήμονας εἰδέναι ταῦτα, ὡς πάσης σοφίας καί μαθηματικῆς ἐπιστήμης ἔμπλεοι, καί βίον ἔσχον θεόληπτον καί ἀνθρώπινον καί τήν ἀρετήν δίκην ἡλίου διαλάμπουσαν, καί τόν τῆς ψυχῆς αὐτῶν ὀφθαλμόν ἐπιφωτίζουσαν.

Τούτων οὖν οὕτως ἐχόντων καί καλῶς παρά τῶν ἁγίων θεωρηθέντων καί τεθέντων, ὄντως ὑπέρ τοῦ δέοντος καί τῆς ἀληθείας ἀφηρέθησαν αἱ δέκα ἡμέραι τοῦ Ὀκτωβρίου μηνός παρά τῶν ἀστρονόμων τῆς Παλαιᾶς 'Ρώμης, ἀρξαμένοις διακρῖναι ἀπό τῆς μετά Νίκαιαν γενομένης (καθάπερ εἴρηται διασκέψεως, καί τοῦτο γάρ πρός τοῖς ἄλλοις ἡ παλαιά 'Ρώμη κατετόλμησε τήν ἀφαίρεσιν τῶν δέκα ἡμερῶν ποιήσασα, ἤ μᾶλλον ἀπό τήν μετά σκέψεως πνευματεμφόρου ἀποφανθείσης ἀσφαλοῦς τάξεως σύγχυσιν, ἐν ἑαυτῷ περιέχει τήν ἀνατροπήν, ἀναλογιζόμενόν τε καί ἀναθεωρούμενον.

Εἰ γάρ δι' ὅλων 1134 ἐν δέκα αὐτῶν, νυχθήμερον ἕν πλῆρες συνάγεται, ὥς δοκεῖ τι οὐδέν αὐτῶν, εὔδηλον πάντως, ὅτι ἀπό τῆς πρώτης συνόδου μέχρι τοῦ νῦν ὄντων ἐτῶν 1265, τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ πρό αὐτῆς παρεληληθότων ἀπό τῆς Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν γεννήσεως ἡμέρας, μόνον ἐννέα καί ὥρας δέκα σύν στιγμαῖς λ καί δ (34 λεπτά), συμποσούμεναι καθεστήκασι καί τῷ ούδέν. Εἰ δέ πάλιν δι' ὅλων μόνων ρ καί κ (120) χρόνων ὡς .... αὐτῶν ἔδοξεν, νυχθήμερον ὁλόκληρον γίγνεται, ἡμέραι πλήρεις δέκα συνάζονται καί ὧραι δεκατρεῖς. Αἱ δέ τοιαῦται ἀναμετρήσεις, ἀμφότεραι οὐ καθ' ἑαυτάς μόνον εὑρίσκονται στασιάζουσαι, ὡς ἀλλήλαις ἀντικείμεναι, ἡμῶν ἔλαττον μέν τῶν δέκα ἡμερῶν, ἡ δέ πλεονάζουσα ἀλλά καί τούς περί τήν μαθηματικήν καί ἀστροθεάμονα ἐπιστήμην δεινούς, τόν μέγα φημί, Πτολεμαῖον καί τούς ἄλλους ἐσφαλμένον εὑρίσκοντες, θεωρούμεναι καί ποσούμεναι. Ἐν τριάκοντα γάρ ἔτεσιν ἐκεῖνος ὅλον νυχθήμερον ἕν συνάγεται καί ἀποφαίνεται καί τοῦτο οὐκ ἀπό τῆς τοῦ ἡλίου κινήσεως, (ὁμαλήν γάρ ἐκεῖνος ποιεῖται τήν κίνησιν καί ἀπαρέκλιτον), γίγνεσθαι, ἀλλά παρά τήν τῶν ἐνιαυσιέων ἡμερῶν ἀπαρίθμησιν. Ὥστε κατ' αὐτόν τόν πρῶτον καί δεινόν περί τά μετέωρα φροντιστήν ἡμέραι 4 καί ὧραι 5 καί στιγμαί 12 συναθροίζονται, ἀπό τῆς ἐν Νίκαιαν συγκροτηθείσης Πρώτης Συνόδου. Τούτου τοίνοιν οὕτως ἔχοντος οὐ μόνον τε ὥς καί ἄλλοτε ἡ ἐκκλησία τῆς Παλαιᾶς Ρώμης οὐδεμιᾶς θεαρέστου σωτηριώδους ὠφελείας φαίνεται πρόξενος, καινοτομοῦσαν καί τῶν καλῶς ἐχόντων καταφονοῦσα καί παραβλέπουσα, ἀλλά καί πάσης συγχύσεως καί ἀκαταστασίας σκοτόμαιναν διεγείρει. Ἔνθεν κακεῖθεν ἀμβλυωποῦσα καί περινοστοῦσα δίκην στροφάλιγγος. Ἐπιλείψει διηγουμένους ἡμᾶς ὁ χρόνος, ἅτινα διά τό μάκρος καί ὅτι δῆλα παντί τῷ νοεῖν ἔχοντι τά λατίνοις καινοτομηθέντα. Τό γε νῦν ἔχον ἀφιέμεθα. Τοῦτο καί μόνον προσέτι λέγοντες, τοῦ χριστιανικοῦ πάσχα καί τῆς λοιπῆς τῶν ἑορτασίμων ἡμερῶν παρατηρήσεως ὑπεραπολογούμενοι. Ὅτι οὐκ ἔξεστιν μεταποιεῖν τήν καλῶς καί θεοσόφως παρά τῶν ἁγίων ἀνδρῶν γεγονυῖαν τάξιν καί ὁροθέτησιν περί τοῦ πάσχα καί τῶν λοιπῶν κατασφαλιζομένην τῷ θείῳ κανόνι.

Πρῶτον μέν παρά τῶν σεπτῶν καί ἁγίων ἀποστόλων ἐγράφη καί κανονικῶς κηρύττομεν. Εἰ τά παρά τῆς Πρώτης Οἰκουμενικης καί Ἁγίας Συνόδου συζητηθεῖσαν καί ἀποφανθεῖσαν καί καθ' ἑξῆς ὑπό τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀνδρῶν διερευνηθεῖσαν, τυπωθεῖσαν τε καί διελθοῦσαν εἰς κανόνιον κάλλιστον καί θαυμάσιον καί διατηρηθεῖσαν ὥς εἴρηται χρόνῳ μακρῷ παρά τε τῆς Παλαιᾶς καί Νέας Ρώμης καί τῆς ἀληθείας αὐτῆς. Εἰ γάρ ταῖς τῶν θεολόγων γνώμαις καί ἀποφάσεσι παρ' αὐτῶν ταῦτα ἐδιορθώθησαν, εἶχεν ἄν τό ζητούμενον λόγον.

Ἐπεί δέ τῇ τῶν ἔξω σοφῶν γνώμῃ ἀπερισκέπτως αὐτά ἐξετάζοντες καί παραλογιζόμενοι τοῖς θείοις μυστηρίοις τῆς ἀκραιφνοῦς ἡμῶν πίστεως, σύνοδος τ ... πηγήν αὐτούς εἶναι πάσης τέχνης καί ἐπιστήμης σφετεριζόμενοι ὥς αὐτοῖς μόνοις δοκεῖν περί τήν ἀστροθεάμονα τέχνην ἀσχάλειν (ἴσως ἄν ἤσχοληκέναι) καί μέχρι τῆς περί τά μετέωρα λεπτῆς διασκέψεως καί κατανοήσεως πεφθακέναι, αὐτοκάρβανοι (;) ὡροσκόποι, ἀναφανέντες καί πάντας τούς περί τά τοιαῦτα μεγίστους, Πτολεμαῖον καί τούς ἄλλους περιφρονοῦντες καί τούς καθ' ἡμᾶς θεολόγους. Οὐχ ἵνα τά τῆς χριστιανικῆς καταστάσεως καί παραδόσεως ἡμῶν μυστήρια στηρίξωσι καί κρατίνωσιν

(ὡς λέγουσιν αὐτοί μυθολογοῦντες καί διαπλάττοντες), ἀλλ' ἵνα μέγα τι ποιοῦντες δόξωσι τοῖς ἀνθρώποις, διά τήν ὑπέρογκον αὐτῶν δόξαν καί οἴησιν μή αἰσχυνόμενοι ἐν ταῖς ἀθέσμοις καί παραλόγοις καινοτομίαις αὐτῶν μετά λήρους παρσύροντες τούς ἡμετέρους τῶν θεολόγων, (ὅτε δεήσειεν), εἰς τό ἑαυτῶν συστήσασθαι θέλημα, ὡς καί ἐν τῇ τοῦ παλαιοῦ καί ζωοποιοῦ πνεύματος πεποιήκασι, καί ἐν ἄλλοις πολλοῖς τοῖς ἔξω καί πέραν τῆς θεολογικῆς γνώμης καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν παραδόσεως γενομένης. Καί πάντας ἀναφανδόν πάσῃ τῇ τάξει καί τοῖς θείοις καί θεοπνεύστοις δόγμασι τῆς καθ' ἡμῶν ἁγίας ἐκκλησίας καί καθολικῆς συνόδου. Διά τοι τοῦτο κατάπτυστος καί ἐρεσχελίας πάσης ἀνάμεστος ἥ τε συζήτησις αὐτῶν καί ἡ πάσης ἀτασθαλίας καί ἀκαταστασίας πλήρης παρ' αὐτῶν γενομένη ἀπόφασις.

Μένετε τοιγαροῦν πάντες ὑμεῖς οἱ εὐσεβεῖς καί ὀρθόδοξοι, ἐνστερνιζόμενοι καί περπτυσσόμενοι, ἅ παρελάβετε παρά τε τῶν σοφῶν ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν ἁγίων ἀνδρῶν.

Διακατέχοντες ἀσφαλῶς τό ἐπικρατῆσαν περί τε τοῦ πάσχα κανόνιον καί τῶν λοιπῶν ἑορτασίμων ἡμερῶν, ὀφείλοντες διακρατεῖν αὐτό καί ἑορτάζειν χριστιανικῶς ὡς ἐπεκράτησε.

Νεωτερισμοῖς καί καινοτομίαις τά ἐκείνων μή προσανέχοντες ὡς στάσεως ὅτι πλείστης καί παραβάσεως προφανοῦς τῆς τοῦ θείου τῶν δέκα (ἡμερῶν) διδασκαλίαις πρόξενα. Καλῶς γιγνώσκοντες ὅτι νῦν συντομίᾳ χρώμενοι, ταῦτα ὑμῖν ἐπιπέμπομεν ζητήσασιν ἐν καιρῷ τῷ προσήκοντι ἵνα μή τις παρακούσῃ.+

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει 

Πανορθόδοξος Σύνοδος ἐπί Πατριάρχου Ἀνθίμου

ἐν ἔτει 1848

Τόν ἀναθεματισμόν τοῦ Νέου Καλενδαρίου καί τοῦ Νέου Πασχαλίου ἐπιβεβαιοῖ διά τῶν ἀποφασισθέντων ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1848, τήν ὁποία προσυπογράφουν οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς 

μετά τῶν Συνόδων των,

ὅπως αὐτό συνάγεται ἀπό τήν καταλυτική αὐτή ἀπόφαση καί τό ἀνωτέρω δημοσιευόμενο Συγίλλιον τῶν Πατριαρχῶν Σιλβέστρου Ἀλεξανδρείας καί Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ τοῦ 1583:

Διότι ὅπως τονίζεται στό Συγίλλιο:

«οὐκ ἔστιν ἀσύστατον τό παρ' ἡμῖν παλαιόν Πασχάλιον καί Ἑορτολόγιον ἀλλά καί ἀκόλουθον τοῖς ὁρισθεῖσι παρά τῶν ἐν Νικαίᾳ ἁγίων ἀνδρῶν»

Καί τό ἀνάθεμα ἐκφωνεῖται, ὅπως τονίζεται, καί ἀπό τίς ἴδιες τίς Οἰκουμενικές Συνόδους ἀλλά καί ἀπό τήν ἴδια τήν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆσ Ἀνατολῆς:

«Τό φρικτόν τοῦτο ἀνάθεμα, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ' ἐξεφώνησαν ... αἱ ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὁ χορός τῶν Θεοφόρων Πατέρων.

ἀφοῦ κατά τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον:

Ἅπαντες ... οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατά τόν ψαλμωδόν, κατάραν ὡς ἱμάτιον»

Κατωτέρω παραθέτουμε τό ἀπόσπασμα

τῆς Συνόδου τῶν Πατριαρχῶν

τῆς Ἀνατολῆς:

«Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ' αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι, ἤ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα διά τό βλασφημεῖν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡς μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις.

Τό φρικτόν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῶ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ' ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὁ χορός τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατά τόν ψαλμωδόν, κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε λαϊκοί, κἄν τε κληρικοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ».

ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης.

ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου.

ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας.

ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι».

Ἰδού ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις καί πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Παπικῆς καινοτομίας!

Ἐξ ὅλων αὐτῶν προκύπτει, ὅτι καί ἡ Παπική καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου εἶναι θέμα Ὀρθοδοξίας καί ὄχι ἀστρονομικόν.

Ὅλα αὐτά, -ἐκτός τοῦ ἀνωτέρω σιγιλλίου, πού δημοσιεύουμε γιά πρώτη φορά,- ὅπως καί ἄλλα διαβήματα καί σχετικές μελέτες ἐπί τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος μπορεῖ νά τά βρεῖ κανείς καί στό μνημειῶδες ἔργο: «Ἡ πραγματική Ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου», τοῦ Σωφρονίου Εὐστρατιάδου.

Σιγίλλιο καταδίκης τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β' ἐπίσης πρός ἁπάσας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας.

Παραθέτομεν κατωτέρω τό ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ 1583 ἐκδοθέν Σιγγίλιον, τό ὁποῖον καί ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β΄ εἰς ἁπάσας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας:

"Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος..."¹

Πᾶσι τοῖς ἐν Τριγοβυστίω καί ἁπανταχοῦ Χριστιανοῖς γνησίοις τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, Χάρις εἴη καί εἰρήνη καί ἔλεος παρά Θεοῦ Παντοκράτορος.

Οὐ μικρά τε ζάλη τήν παλαιάν κιβωτόν κατέλαβεν, ὅτε σφοδρῶς κλυδωνιζομένη ἐφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων· καί εἰ μή Κύριος ὁ Θεός μνησθείς τοῦ Νῶε εὐδόκησε κοπᾶσαι τό ὕδωρ οὐδεμία ἐλπίς σωτηρίας αὐτῇ ἧν.

Οὕτω καί τήν Νέαν Κιβωτόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας, ἐπεί ἄσπονδον πόλεμον οἱ κακόδοξοι ἤγειραν καθ' ἡμῶν κατά τούτων καί ἡμεῖς τόν παρόντα τόμον ἐγκαταλιπεῖν ἔγνωμεν, ὅπως τοῖς τούτῳ γεγραμμένοις ἔχετε κατά τῶν τοιούτων ἀσφαλεστέρως τήν ὑμετέραν Ὀρθοδοξίαν συνηγορεῖν. Ἀλλ' ἴνα μή τοῖς ἁπλουστέροις φορτικόν εἴη τό Σύγγραμμα ἁπλῇ διαλέκτῳ πᾶσαν ὑμῖν τήν ὑπόθεσιν καταρτίσαι ἔγνωμεν, ἥτις ἔχει οὑτωσί εἰς ἁπλῆν διάλεκτον:

«Ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην ἤλθασι τινές, ὁποῦ ἔμαθον ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦσι, καί τό κακόν εἶναι, πώς ἀπό Ρωμαῖοι τῆς Ρούμελης γεννήμματα καί θρέμματα ὄντες, ὄχι μόνον ἤλλαξαν τήν πίστιν των, ἀλλά καί πολεμοῦσι τά ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀληθινά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτός ὁ Χριστός καί οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί αἱ Ἅγιαι Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅθεν τούτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν:

…............

Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε· καί ὅταν τό καλέση ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἴνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν.Ἔτους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ’ Νοεμβρίου Κ΄.

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ

Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ

Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ

Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες».

Αὐτή εἶναι ἡ μεγίστης ἱστορικῆς σημασίας πρώτη καταδικαστική ἀπόφασις τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Συμπεράσματα συνοπτικά: 

Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται τό Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν Ἑορτῶν, (κάθε Ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου.

      Ἀπό τό Σιγγίλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός.²

Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου "Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ τυπωθέντων",³ ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιŽ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, διότι "...ὥσπερ περί πίστεως οὕτω καί περί τῆς ἁγιας ἑορτῆς, γέγονε συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου", κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον καί "... ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον τό σχίσμα εἰς μίαν ὁμόνοιαν".⁴

         Γράφει, λοιπόν, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος :

       "...Λογισάσθω δέ ἡ τῆς ἡμετέρας Ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις".

    Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν. Ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι, Ἅγιον Ὅρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, ( Ἑλλάδα, Νέες χῶρες κλπ.), καί μᾶς χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο, ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583.  

       Τό Σιγίλλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κάτ’ οὐσίαν τι τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῷ Μηνολόγιον ὑπάγεται στό Ἑορτολόγιον. Εἰς τό Ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν Ἑορτολόγιον, δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἡ Καλανδάριον. Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ Ἑορτολογίου, δηλ. τό Ἑορτολόγιον ὡς ἕν ὅλον, διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.

      Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων, ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ νεκροῦ ἤδη Θεοκλήτου Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ τίς νεοπασχαλίτικες "ἐκκλησίες", τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς,⁵ ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν "ἐκκλησιῶν"⁶, ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα.^7[16]

      Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε:

      " Ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε (ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ. ἀναθεώρηση ὅλου του ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου, ὅπως διαστρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ'."⁸

Ὁ σχισματοαιρετικός Νεοημερολογιτισμός γεννήθηκε στηριγμένος πάνω σέ ἕνα ψεῦδος. 

Ὅπως ὅλα τά σχίσματα καί οἱ αἱρέσεις βασίζονται στό ψεῦδος καί στήν συκοφαντία, στήν πλαστογράφηση τῆς ἀλήθειας καί στήν ἀπάτη, καί ἐπιβάλλονται στούς ἀδιάφορους γιά τήν πίστη καί στούς ἀμαθεῖς, ἀπό ἐκείνους πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί συσσχηματίζονται μέ τόν κόσμο, ὑπηρετῶντας τήν ἑκάστοτε κοσμική ἐξουσία.

       Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας θεωρήθηκε καί θεωρεῖται ὡς ἕνας μῦθος, ἐξ ἀφορμῆς ἑνός ψεύδους μεταξύ τῶν Ἑβραίων. Ἀφοῦ οἱ στρατιῶτες τῆς κουστωδίας εἶπαν στούς ἀρχιερεῖς τά συγκλονιστικά γεγονότα τῆς Ἀναστάσεως, τούς ἔδωσαν πολλά χρήματα καί τούς εἶπαν νά λένε, ὅτι, ὅταν ἐμεῖς κοιμόμασταν, ἦλθαν οἱ μαθητές Του καί Τόν ἔκλεψαν. Καί συμπληρώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος: "Καί διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρά τοῖς Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον".

      Ἕνα μεγάλο ψεῦδος πέρασε μέσα στήν ἱστορία.

       Τέτοια ψεύδη στόν κόσμο ὑπῆρξαν πολλά.

     Ἕνα ψεῦδος, ἐπίσης, ἀποτέλεσε τήν γενεσιουργόν αἰτίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πού μέχρι σήμερα ἀποδυναμώνει τό ἔργον τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τίς ἐπιδράσεις τῶν σχισματικῶν αὐτῶν στό πλῆθος τῶν χριστιανῶν, πού εἶναι ἀδιάφοροι γιά τήν Πίστη ἤ πού σέ αὐτό τό ψεῦδος βρίσκουν καταφυγή ὅλοι ἐκεῖνοι πού ὑπηρετοῦν ἔνοχες σκοπιμότητες καί ἔχουν συσσχηματισθεῖ μέ τά πράγματα καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου.

       Ἡ ἱστορία τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος εἶναι ἁπλῆ, ἐν συντομίᾳ:

        Μετά τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τό 1919, τά Ὀρθόδοξα κράτη τῆς Ἀνατολῆς, γιά λόγους ἐμπορικούς, ἤθελαν νά προσαρμοσθεῖ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον στό λεγόμενον Γρηγοριανόν, πού προηγεῖτο κατά 13 μέρες.

Καί στήν Ἑλλάδα ἄρχισαν σχετικές ζυμώσεις τῶν τότε κυβερνήσεων μέ τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἠρνεῖτο σθεναρῶς μέχρι τότε νά ἀποστεῖ τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου.

Ἡ ἐπαναστατική κυβέρνηση Πλαστήρα, παρά τίς ἀντιρρήσεις τῆς Ἐκκλησίας, προέβη διά Βασιλικοῦ Διατάγματος στήν καθιέρωση τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου γιά τά πολιτειακά πράγματα.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στό σχετικό Βασιλικό Διάταγμα διατύπωσε τήν γνώμη, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀλλάξει τό Ἡμερολόγιον μόνη της, ἀναφορικά μέ τίς ἑορτές της. Μία τοπική Ἐκκλησία, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, δέν ἦταν δυνατόν νά τό κάνει αὐτό, χωρίς νά καταστεῖ σχισματική ἔναντι τῶν ἄλλων.

Ἀδικαιολόγητα, ὅμως, καί παρά τίς σοβαρότατες ἀντιρρήσεις τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὁ τραγικός ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μαζί μέ τόν ἀποστάτη καί μασῶνο Μελέτιο Μεταξάκη, πού εἶχε ἀναρριχηθεῖ στόν θρόνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀποδέχθηκαν στή συνέχεια τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον. Καί τήν 10ην Μαρτίου τοῦ 1924 ὀνόμασαν 23ην. Τό Πάσχα θά ἑορταζόταν κατά τό Παλαιό ἡμερολόγιο, τήν ἴδια μέν ἡμέρα Κυριακή μέ ὅλες τίς ἄλλες Ἐκκλησίες, πού κράτησαν τό Παλαιόν, ἀλλά οἱ ἡμερομηνίες δέν θά συνέπιπταν πλέον, διότι οἱ μέν Νεοημερολογίτες μετροῦσαν τίς ἡμέρες μέ βάση τό Νέον, Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, τρέχοντας μπροστά 13 ἡμέρες, οἱ δέ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ὑπολόγιζαν τόν χρόνο ἀκόμη μέ βάση τό Παλαιόν, Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον, πού ἡ Ἐκκλησία εἶχε σέ χρήση 1600 χρόνια.

Ὅλες οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀναδείχθηκαν ἔχοντας ἑνιαῖο Ἐκκλησιαστικό Ἑορτολόγιο καί Ἡμερολόγιο. Μέχρι τότε γνώριζαν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅπου καί νά βρίσκονταν, ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅτι γιόρταζαν τίς ἴδιες γιορτές, στίς ἴδιες ἡμέρες, τῶν Χριστουγέννων, τῶν Θεοφανείων, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, τῆς Κοιμήσεως καί ὅλες τίς ἀκίνητες ἑορτές γενικά. Μέ τήν πραξικοπηματική ἀλλαγή πού συντελέστηκε, διασπάστηκε ἡ θαυμαστή ἑνότητα πού ὑπῆρχε μέχρι τότε. Ἄλλοτε γιόρταζαν οἱ Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες, ὅπως αὐτή τῆς Ἑλλάδος, καί ἄλλοτε αὐτές πού διακράτησαν καί κρατοῦν ἀκόμη μέχρι σήμερα, μετά ἀπό σχεδόν ἐννενῆντα χρόνια, τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον, ὅπως κάνουν οἱ Σλαυικές Ἐκκλησίες.

Σήμερα εἶναι ἡλίου φαεινότερον, βέβαια, ὅτι ὑπῆρχε σκοπιμότητα στήν ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως ἔδειξε ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων.

Ὁ σκοπός τῆς ἀλλαγῆς ἦταν ὁ συνεορτασμός τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν Φράγγων.

Αὐτή ἡ ἀλλαγή ἦταν ἕνα ἀπό τά πρῶτα καί βασικά βήματα πού εἶχαν πονηρά σχεδιασθεῖ, γιά νά γίνει εὐκολότερα ἡ ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς.

Τήν πονηρία τῶν Λατίνων εἶχε ἀναμφίβολα διαγνώσει στό παρελθόν ἡ Ἐκκλησία, καί γιαὐτό εἶχε λάβει ἀποφάσεις ἐν Συνόδῳ, μέ τίς ὁποῖες ἀναθεμάτιζε κάθε ἀλλαγή τοῦ Πατροπαραδότου Ἡμερολογίου καί κατ’ ἐξοχήν τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ ἁγίου Πάσχα. Ἄν γινόταν μία τέτοια ἀλλαγή θά κατέστρεφε τήν ἑορτολογική της αἰώνια ἑνότητα καί θά δημιουργοῦσε σύγχυση, ὅπως καί δημιούργησε, μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἔγραφε καί ὁ νεκρός καί σωματικά πλέον μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὅπως καί ἄλλοι σχισματοαιρετικοί στό παρελθόν, σχετικά μέ τά Σιγγίλια τῶν Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583 καί 1593, γιά νά πλήξει τό κίνημα της εὐσεβείας καί τήν παραδοσιακή καί ὀρθοδόξως ἀγωνιζόμενη ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου:

" Ὅσον ἀφορᾶ τό "Σιγγίλιο" μέ τά ἀναθέματα τῆς συνόδου τοῦ 1593 κατά τοῦ νέου Καλενδαρίου, πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν, ὅτι εἶναι πλαστό. Φέρεται ὑπογεγραμμένο ἀπό τόν Σίλβεστρο Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει πρό τοῦ 1593!"

Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας

Μετά τό 1924, μετά δηλαδή τήν ἐπάρατη Νεοημερολογιακή ἀλλαγή, ὅσοι ἀκολούθησαν τό Νέο ἡμερολόγιο ἔγιναν σχισματικοί. Δέν ἀποτελοῦσαν δηλαδή τήν ἀληθινήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία μέ τίς Πανορθόδοξες Συνόδους τοῦ 1583 καί 1593, (ἀλλά καί τοῦ 1587, περί ἧς Συνόδου βλ. κατωτέρω), καί ἐπί 350 χρόνια ἠρνεῖτο σθεναρῶς νά ἀκολούθησει τό φράγκικο ἡμερολόγιο, νά προσάρμοσει τό Ἑορτολόγιό της στό παπικό καλενδάριο καί νά ἀλλάξει τό Μηνολόγιον. Καί ὄχι μόνον ἠρνεῖτο οἱανδήποτε ἑορτολογικήν ἀλλαγήν ἀλλά ἀναθεμάτισε καί ὅσους στό μέλλον θά δέχονταν τό φράγγικο ἡμερολόγιο.

1η Ἀπόφασις τῆς Συνόδου τοῦ 1583, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμία, Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρο, Ἱεροσολύμων, Σωφρόνιο καί ἀπό τούς ὑπόλοιπους παρόντες Ἀρχιερεῖς:

Κανών Ζ': " Ὅποιος δέν ἀκολουθᾶ τά ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν, καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν, καί θέλει νά ἀκολουθᾶ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί νέον Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἁγίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς τῶν Πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι.

Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε, ἐγεννήθητε καί ἀνετράφητε καί ὅταν τό καλέσῃ ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύνετε, διά νά φυλάξετε τήν πατροπαράδοτον πίστιν καί ὁμολογίαν σας καί νά φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων, καί προσέχετε, ἵνα καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθᾶ, ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν."

1583 Ἰνδικτίων ιβ΄, Νοεμβρίου κ' "

2η Ἀπόφασις τοῦ 1593, ἡ ὁποία ὑπογράφεται ἀπό τούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιον Πηγᾶν, Ἀντιοχείας, Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων, Σωφρόνιον καί τήν περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων:

"Ἀπαρασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τό τοῖς πατρᾶσιν διορισθέν περί τοῦ Ἁγίου καί σωτηρίου Πάσχα. Ἔχει δέ οὕτως:

Ἅπαντας τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς πρώτης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπί παρουσίᾳ τοῦ εὐσεβοῦς καί Θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ Σωτηρίου Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένειν φιλονικώτερον, ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδιδαγμένα. Καί ταῦτα ἡγήσθω περί τῶν λαϊκῶν.

Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον, τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καί μετά τῶν Λατίνων καί Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκανε τῆς Ἐκκλησίας. Δεῖ δέ στοιχεῖν τῷ τῶν Πατέρων κανόνι, μέχρι καί σήμερον Θεοῦ χάριτι, ὅ, καθ’ ὅ δεῖ καί τά λοιπά ἡ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία διαφυλάττει.

Ἐν ἔτει σωτηρίῳ, Ζρα΄: αφηγ,΄ Φεβρουαρίου ιβ΄ 1593."

Τό πρόβλημα πού ἀνακύπτει μέ τό Σιγγίλιον, ὅπως τό ἀντέγραψε ὁ Μοναχός Ἰάκωβος ὁ Νεοσκητιώτης καί βρίσκεται στήν Ἱ. Μ. Παντελεήμονος στό Ἅγιον Ὄρος μέ ἀριθμ. Κώδ. 772, ἐντοπίζεται στό ὅτι φέρεται ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον νά τό ὑπογράφει τό 1593 καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποθάνει τό 1590 στή Ρόδο⁹.

Οἱ καινοτόμοι Νεοημερολογίτες ὑποστηρίζουν ἀκόμη, ὅτι μόνον ὅσοι ἀκολουθήσουν τό Νέον Πασχάλιον ἀναθεματίζονται ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ 1593 καί ὄχι ὅσοι ἀκολουθήσουν Νέον Ἡμερολογιον-Μηνολόγιον, τήν δέ Σύνοδον τοῦ 1583 ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ θέλουν νά τήν ἀγνοοῦν καί τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τήν θεωροῦν πλαστή (!), ὅπως μᾶς τήν διέσωσαν οἱ ἱστορικοί.

Ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀντέγραψε σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο καί τίς δύο ἀποφάσεις, τόσο τήν τοῦ 1583 ὅσο καί ἐκείνη τοῦ 1593. Στό τέλος τοῦ χειρογράφου ἀναφέρει τά ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν, Ἱερεμίου, Κωνσταντινουπόλεως, Σιλβέστρου, Ἀλεξανδρείας καί Σωφρονίου, Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖοι, κατά τίς ἀδιάψευστες μαρτυρίες ὅλων τῶν ἱστορικῶν ὑπέγραψαν τήν ἱστορικήν ἀπόφαση τοῦ 1583, μαζί μέ τούς Συνοδικούς Ἀρχιερεῖς. Τήν δεύτερη ἀπόφαση τοῦ 1593 ὑπέγραψαν οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινου-πόλεως, Ἱερεμίας, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος Πηγᾶς, Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί ἡ περί αὐτούς Ἱερά Σύνοδος τῶν Ἀρχιερέων.

Εἶναι πέραν κάθε ἀμφιβολίας ὅτι στήν Σύνοδο τοῦ 1583, στήν Κωνσταντινούπολη, μετεῖχεν ὄντως καί ὁ Πατριάρχης Σίλβεστρος! Πρόκειται, λοιπόν, ξεκάθαρα γιά δύο διαφορετικές Συνόδους καί δύο ἀντίστοιχες ἀποφάσεις, ὅπως δημοσιεύονται ἀνωτέρω.

Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεγάλων αὐτῶν Πανορθοδόξων Συνόδων δέν ἀμφισβητήθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα ἀπό κανένα σοβαρό ἱστορικό!

"...Οἱ Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συγκάλεσαν τό 1583 Ἱερά Σύνοδο ὑπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄, τόν Τρανό (1539-1595). Ἡ Ἱερά Σύνοδος καταδίκασε ὡς μή ἀναγκαία τή Γρηγοριανή μεταρρύθμιση, ἀφοῦ δημιουργοῦσε πολλά προβλήματα στό Ἑορτολόγιο τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἀπείλησε ὅτι θά ἀφορίσει ὅσους θά δέχονταν τή μεταρρύθμιση, καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπαναλήφθηκε στή Σύνοδο τοῦ 1593, ὅπου ἔλαβαν μέρος τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί οἱ Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας, καθώς καί ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ρώσσου Πατριάρχη."¹⁰

Ἀκριβῶς, ἐπειδή ἐπαναλήφθηκε ὁ ἀφορισμός ὅσων τολμήσουν νά καινοτομήσουν -ὄχι μόνον εἰς τό Πασχάλιον ἀλλά καί εἰς τό Μηνολόγιον-Ἑορτολόγιον- καί στήν Σύνοδο τοῦ 1593, γιαὐτό τό λόγο ὁ μοναχός Ἰάκωβος ἀναφέρει καί τούς Κανόνες τῆς Συνόδου τοῦ 1583, πού ὑπέγραψαν οἱ τρεῖς Πατριάρχες, Ἱερεμίας, Κωνσταντινουπόλεως, Σίλβεστρος, Ἀλεξανδρείας καί Σωφρόνιος, Ἱεροσολύμων, σέ ἕνα καί τό αὐτό χειρόγραφο μαζί μέ τόν ἀφορισμό ὅλων ὅσοι τολμήσουν νά ἀκολουθήσουν τό νέον παπικόν Πασχάλιον. Ὁ μοναχός Ἰάκωβος παρέλειψε νά σημειώσει τά ὀνόματα τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίου, Ἀλεξαν-δρείας, Μελετίου Πηγᾶ, Ἀντιοχείας, Ἰωακείμ, καί Ἱεροσολύμων, Σωφρονίου, πού ὑπέγραψαν τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ 1593 μέ τήν περί αὐτούς Ἱεράν Σύνοδον τῶν Ἀρχιερέων.

Ἐπίσης, ὁ τέως ἀρχιεπίσκοπος τῆς καινοτομίας καί Λατινόφρων, Χριστό-δουλος Παρασκευαΐδης, νεκρός ἤδη καί σωματικά, στό βιβλίο του "Μελέτιος ὁ Πηγᾶς", Ἀθῆναι 1971, σελ. 86-88 ἔγραφε:

"Κατά τήν ἐποχήν ταύτην, (1583), ἀνεφύη καί τό καλούμενον "ἡμερολογιακόν" ζήτημα, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ ἀναληφθείσης πρωτοβουλίας περί διορθώσεως τοῦ μέχρι τότε ἐν ἰσχύι Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου... Ἀλλ’ ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀπαντῶν ἐδήλου τῷ ἐπισκόπῳ τῆς Ρώμης, ὅτι ὄχι μόνον ἀποστέργει τά καινοτομηθέντα, "ἀλλ’ οὐδ’ εἰς ψιλήν ἐπίνοιαν ἐφικέσθαι ταῦτα ἐπιτρέπει''...

"Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀνησυχῶν διά τήν ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος καί διά τάς ἐνδεχομένας ἐπιπτώσεις αὐτοῦ ἐπί της κανονικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τάξεως, συνεκάλεσεν ἐν ἔτει 1583 Σύνοδον ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰς ἥν ἔλαβε μέρος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐξέδωκε Τόμον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου καταδικάσασα οὕτω τήν παπικήν καινοτομίαν. Ἀλλα καί ὁ Μελέτιος, εὐκαιρίας δοθείσης, κατεπολέμησε τήν παπικήν ἐνέργειαν, συγγράψας τῇ προτροπῇ τοῦ Πατριάρχου Σιλβέστρου, εἰδικην μελέτην, ἐπονομάσας ταύτην " ἕτερον Τόμον Ἀλεξανδρινόν..."

Στόν τόμον αὐτόν ὁ Μελέτιος ὀνομάζει τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου-Μηνολογίου¹¹ "δεκαθήμερον ἔκτρωμα", Τόμος Ἀλεξανδρινός περί τοῦ Πασχαλίου, τοῦ μακαριωτάτου καί παναγιωτάτου πάπα Ἀλεξανδρείας κυροῦ Μελετίου περί τοῦ Πάσχα:

"... ὧν πατήρ καί γεννήτωρ ὁ νεώτατος οὗτος νεωτερισμός τοῦ Πασχαλίου, ὅν ἐκίσσησεν Ῥώμη ἡ πρεσβυτέρα, μή ἐφησυχάζουσα ταῖς τῶν πατέρων δόξαις, ἀλλά ταῖς ἰδίαις ἀκολουθοῦσα ἀφροντίζουσα τῶν τοῦ προφήτου ῥημάτων, σωφρονίζοντος τούς νεωτέρους μή φιλοτιμάσθαι, δοξάζεσθαι ἐπ’ ἀτιμιᾳ πατέρων καί νή τ’ ἀληθές, εἰ κρίνειν ὀφείλομεν, (ὡς κρίνειν ὄφειλομεν κατά τόν τοῦ Σωτῆρος λόγον), ἐκ τῶν καρπῶν τό δένδρον, δένδρον εἴη πάντως κακόν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ διόρθωσις, ἐπειδῆπερ κακῶν καρπῶν γέγονεν οἰστή. Ἐῶ γάρ λέγειν τό τοῦ ἔτους δεκαθήμερον ἔκτρωμα οἱ γάρ τῆς σελήνης μετασχηματισμοί τοῖς ἡμετέροις, (τουτέστι τοῖς παλαιοῖς), ἀνταποκρινόμενοι δῆλον ὡς ἐλέγχουσι τά παρ’ ἡμῖν ἐτῶν μέτρα, καί ἡμερῶν μή δεῖσθαι ἀφαιρέσεων ἤ προσθηκῶν."

(Οἱ ὑπογραμμίσεις καί οἱ ἔντονοι τονισμοί εἶναι ὅλοι δικοί μας).

Καί στήν διδακτορική του διατριβή ὁ Λατινόφρων Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης "Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, στήν σελ. 24, παραπέμποντας στόν Ἅγιον Δοσίθεον, Τόμος Ἀγάπης, Ἰάσιον 1698. σελ. 538-547 γράφει:

" Ἔτι ἐπισημώτερον ἀλλ’ ἐμμέσως, ἀπεκρούσθη ἐν τῇ Ἀνατολῇ τό Γρηγο-ριανόν Ἡμερολόγιον ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης τῷ 1593 ἐνδημούσης Συνόδου, ἧς μετέσχον οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας ὁ Β΄, Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐπέχων τόν τόπον καί τοῦ Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα καί εἷς Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου".

Γιά δέ τήν Σύνοδον τοῦ 1587 γράφει:

"Καί ἐν ἔτει 1587 ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατεκρίθη ἡ μεταβολή τοῦ ἡμερολογίου κατά τό παπικόν πρότυπον, ὡς ἐπισφαλής καί οὐκ ἀναγκαία."

Γιά τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματά μας καί τήν ξεκάθαρη διάκριση τῶν ἀποφάσεων τῶν δύο Συνόδων τοῦ 1583 καί ταῦ 1593 βλ. ἰδιαιτερως: Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, "Τόμος Ἀγάπης", Ἰάσιον 1698, σελ. 538, βλ. καί στήν "Δωδεκάβιβλο", σελ. 209. Ἐπίσης ὁ ἴδιος γράφει:

«Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ΄ αἰών ἀντικείμενα καί πολέμια τῇ ἁγίᾳ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ. Τήν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καί τήν μετάθεσιν τοῦ Καλενταρίου ἤτοι τήν μετάθεσιν τοῦ ἁγίου Πάσχα. Καί κατά μέν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... τήν δέ μετάθεσιν τοῦ Ἁγίου Πάσχα κατέκρινεν ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τό 1593.»¹²

Ὁ Λατινόφρων καί Οἰκουμενιστής, νεκρός πλέον, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, στήν διδακτορική του διατριβή

" Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, σελ. 19-20, παραδέχεται ἐπίσης ὅτι τό 1583 ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπέκρουσε τά δῶρα καί τίς προτάσεις τῶν δύο Ἑλλήνων ἀπεσταλμένων τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, Μιχαήλ Ἐπάρχου καί Ἰωάννη Βοναφέα, ἀναφερόμενος ὄχι μόνον στόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀλλά καί στό Μηνολόγιον ὅταν γράφει ἐπί λέξει:

" Ἐν κατακλείδι ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπεκάλει τήν ἐπελθοῦσαν διά τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διόρθωσιν τῶν δέκα ἡμερῶν "παγκόσμιον σκάνδαλον", ἐπαγόμενος ἐν συνεχείᾳ, ὅτι "οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν, εἴπερ ἀληθείᾳ καί θείῳ Πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί τά ψυχωφελῆ καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων".¹³

Τά λεγόμενα, λοιπόν, περί πλαστογραφίας εἶναι ἕνας ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τά ἐκκλησιαστικό αὐτό ἀνάθεμα.

Ἐπαναλαμβάνουν τήν ἀνυπόστατη κατηγορία, τήν ὁποία ματαίως προσπάθησε νά στήσει ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Νεοημερολογιτῶν τό 1924, κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου Νεοσκητιώτου, ὅτι δῆθεν αὐτός ἔπλασε τό πιό πάνω ἀνάθεμα κατά τοῦ Ν. Ἡμερολογίου! Τό ἀνάθεμα, λένε, ἀφορᾶ μόνον τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον. Ἡ δέ φράσις "καί Μηνολόγιον" εἶναι αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ Ἰακώβου, εἶπε πρῶτος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί τό ἐπαναλαμβάνουν ὅσοι θέλουν νά ἐπαναπαύσουν τήν συνείδησή τους πού τούς τύπτει φοβερά. Κανένας δέν ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια σοβαρή μαρτυρία! Κανένας δέν ἀναρωτήθηκε, πῶς οἱ τότε λόγιοι Μοναχοί του Ἁγίου Ὄρους δέν κατηγόρησαν τόν ἀδελφό τους Ἰάκωβο;

-Ἄν ὁ Ἰάκωβος εἶχε διαπράξει μία τόσο φοβερή πλαστογραφία, ὅπως εἶναι ἡ παραποίηση Ἱερῶν κειμένων, δέν θά ἐλάμβανε τήν ἀνάλογη τιμωρία;

       -Δέν θά γινόταν σάλος τήν ἐποχή ἐκείνη;

      -Δέν θά ἐξαφανιζόταν ἀμέσως τό πλαστογραφημένο μέρος ἀπό τόν Κώδικα 772 τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

       Τέλος, καί τό πλέον ἀσυγχώρητο:

Κανένας, μέχρι σήμερα, δέν ἔκανε οὔτε αὐτή τήν ἁπλῆ σκέψη, ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἑκατό περίπου χρόνια πρίν τήν γενομένην ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν εἶχε κανένα λόγο τότε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα!

Ἄν ζοῦσε κατά τήν ἐποχή πού ἔγινε ἡ ... σοφή ἐπινόηση, νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο, ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιο, τότε ἡ κατηγορία θά ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο μελέτης. Τώρα ὄχι! ¹⁴

Τό 1881 κυκλοφόρησε στή Σερβία, στήν Πολωνία, στή Ρουμανία καί στήν Ρωσσία τό κείμενο αὐτό μεταφρασμένο.

-Γιατί κανένας Ὀρθόδοξος ἱστορικός τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δέν τό χαρακτήρισε ὡς πλαστογραφημένο;

-Γιατί οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δέν εἶχε πεῖ ποτέ, μέχρι τό 1924, τέτοιο πράγμα, καί μόνον ὅταν ἔγινε καινοτόμος ἔκανε τήν ἐν λόγῳ καταγγελία κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου;¹⁵

Ἀντιθέτως, μάλιστα, ὁ καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρίν γίνει ἀρχιεπίσκοπος, καί πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα, ἔγραφε στήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 482-483:

"Τῷ 1584 (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος) ἐξῆλθεν πρός συλλογήν ἐράνων. Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν τῷ ἔτει ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ συγκροτηθείσης συνοδικῆς διασκέψεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηνοριανοῦ ἡμερολογίου... Διότι κατ’ ἐκείνου τοῦ χρόνου, μεγάλη ὑπῆρξεν ἡ ταραχή τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... Ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί θεολόγοι, ἐν οἷς ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος Πηγᾶς... δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε καί ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος, ὅστις, φαίνεται, μετά τήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου μετέβη εἰς Ἱερουσαλήμ..."

Αὐτός ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶχε φοβερό τέλος, ψυχοραγώντας, βασανιζόταν γιά πολύ καιρό καί δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Πέθανε τελικά μέσα σέ φρικτούς καί ἀβάστακτους πόνους, ὁμολογώντας στόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο: "ὑποφέρω καί βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν ἐκκλησία", τυμπανίστηκε, κατά τίς μαρτυρίες ἀψευδῶν μαρτύρων, καί ἔμεινε ἀδιάλυτος καί ἀσυγχώρητος...¹⁶

Ὅτι οὕτως ἔχουν τά πράγματα μαρτυρεῖται ὑπό πολλῶν ἱστορικῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί πολλά χρόνια πρίν ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον τόν Νεοσκητιώτην, ὅπως μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μητροπολίτην Ἀθηνῶν Μελέτιον, (ὄχι βέβαια τόν τυμπανιαῖον μασῶνον Μεταξάκην).

Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος ἀπέθανεν τό 1714 καί διετέλεσε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν τά ἔτη 1703-1714.¹⁷

Στήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, στόν Γ΄ τόμον, πού περιλαμβάνει "τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τήν ἀκολούθησιν ἀπό τούς χιλίους διακοσίους χρόνους τῆς τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως, ἕως τούς χιλίους ἑπτακόσιους", Βιέννη 1784, στή σελ. 402 § 9 ἀναφέρονται τά ἑξῆς ἐπί λέξει:

"Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου, σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ΄. (1583), ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων."

-Σᾶς ἐρωτῶμεν, λοιπόν, ἀγαπητοί Νεοημερολογίτες ἀδελφοί, ἡ Ρώμη καινοτόμησε μόνον ὡς πρός τό Πάσχα ἤ ἄλλαξε ὅλο τό ἑορτολόγιο, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές;

-Ὁπότε, οἱ Σύνοδοι πού ἀκολούθησαν τήν καινοτομία τοῦ πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1581-82), ἔγιναν μόνον γιά νά καταδικάσουν τήν ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα ἤ τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς;

-Ἀκόμη, ὅπως εἴδαμε, δέν εἶχε γίνει ἡ ... σοφή ἐπινόηση τοῦ 1924 νά ἀλλάξει τό ἑορτολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀκίνητες ἑορτές ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιον...

Σέ σᾶς καί ὅλους τούς καινοτόμους ἀπευθύνεται ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντινούπολιν, ὅταν σφραγίζει τήν Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει τούς νεωτεριστές καί τούς ἀποστάτες:

"Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.

Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην Ὀρθό-δοξον Πίστιν. Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα οὔν καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι ἡ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα, διά τό βλασφημῆσαι εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις...

" Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ".

Ἄνθιμος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,

Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης,

Ἱερόθεος, Ἐλέῳ, Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας

καί πάσης γῆς Αἰγύπτου,

Μεθόδιος, Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας,

Κύριλλος, Ἐλέῳ Θεοῦ, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.

Ἀπεδείχθη μέ βάση τίς ἱστορικές πηγές ὅτι:

1. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 μετέσχε καί ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος.

2. Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε, ὅποιος τολμήσει νά ἀκολουθήσει τό Νέον Πασχάλιον καί τό νέον Μηνολόγιον, πού εἰσήγαγε ἡ παπική ἐκκλησία τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον, ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι Διονυσιάτες. Ὅταν καταδικάζεται τό Παπικόν Πασχάλιον, αὐτό ἀναφέρεται ρητῶς ὡς Πασχάλιον καί ὄχι ὡς Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον. Μέ τούς ὅρους Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐννοεῖται καί τό Πσχάλιον καί τό Μηνολόγιον, κινητές καί ἀκίνητες Ἑορτές!

3. Τό Σιγίλλιο πού περιέχει τό ἀνάθεμα κατά τοῦ "Παπικοῦ Καλενδαρίου", (ἡμερολογίου), καί τοῦ νέου Πασχαλίου, πού βρίσκεται καί στόν χειρόγραφο Κώδικα 281 τοῦ Κελλίου Ἀκάθιστος Ὕμνος τῆς Ἱερᾶς Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί στόν χειρόγραφο Κώδικα μέ ἀριθμό 772 τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐπίσης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, εἶναι γνήσιο!

4. Τό Σιγγίλιο αὐτό ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας Β' πρός ἁπάσας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Τό κείμενον δέ τοῦ Σιγγιλίου τούτου ἔχει ὡς ἑξῆς:

"Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις (318) τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος..."¹⁸

5. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται τό Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν Ἑορτῶν, (κάθε Ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου.

Ἀπό τό Σιγίλλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός.¹⁹

6. Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου "Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ τυπωθέντων",²⁰ ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, διότι "...ὥσπερ περί πίστεως οὕτω καί περί τῆς ἁγιας ἑορτῆς, γέγονε συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου", κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον καί "... ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον τό σχίσμα εἰς μίαν ὁμόνοιαν".²¹

Γράφει, λοιπόν, ὁ Μ. Κωνσταντῖνος :

"...Λογισάσθω δέ ἡ τῆς ἡμετέρας Ὁσιότητος ἀγχίνοια, ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις ἐκδεδόσθαι νηστείαις".

Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Ν. Ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι, Ἅγιον Ὅρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, ( Ἑλλάδα, Νέες χῶρες κλπ.), καί μᾶς χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν του Ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583.

Τό Σιγγίλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κάτ’ οὐσίαν τι τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῷ Μηνολόγιον ὑπάγεται στό Ἑορτολόγιον. Εἰς τό Ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν Ἑορτολόγιον, δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἡ Καλανδάριον. Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ Ἑορτολογίου, δηλ. τό Ἑορτολόγιον ὡς ἐν ὅλον, διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.

7. Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων, ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ νεκροῦ πλέον Θεοκλήτου Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ τίς νεοπασχαλίτικες "ἐκκλησίες", τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς,²² ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν "ἐκκλησιῶν"²³, ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.), καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα.²⁴

8. Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε:

" Ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε (ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ. ἀναθεώρηση ὅλου του ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου, ὅπως διαστρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ'."²⁵

1 Εὐστρατιάδου. ὅ.π, σελ. 119-20.

2 Εὐστρατιάδου, ὅ.π, σελ. 123.

3 Ἁγίου Ἐπιφανίου, ΡG. 42, 371.

4 Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ, 1679, σελ. 34.

5 Καλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998, σελ. 21 καί 22.

⁷ Καλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.

⁸ "Ἐπισκεψις", 537. 30.11.1996, σελ. 13, 14, " Ἐπενδυτής", 30-31.03.1996. βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες" στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.

⁹ Βλ. Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, 1996. Herder, Freiburg Basel, Bonn, Wien, S. 775, "Er lehnte die Kalenderreform Papast Gregors XIII ab und machte auch Hoffnungen auf eine Union zunichte (1583 u. 1593". Βλ. καί G. Hofmann, Griechische Patriarchen u. römische Päpste, Bd. 2/4:Patriarch Jeremias II, Ro 1932

9 ΘΗΕ, Μελέτιος Α΄ ὁ Πηγᾶς, Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, σελ. 951 στ. II.

10 Βλ. Σχετικά πρόσφατα: " Ἡ Ὁδύσσεια τῶν Ἡμερολογίων", Στράτου Θεοδοσίου καί Μάνου Δανέζη ἐπίκουρων καθηγητῶν τῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔκδ. Δίαυλος, Ἀθῆνα 1995, Τόμ. Β1, σελ. 140: Ἡ Ὀρθοδοξη ἀντίδραση στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο.

11 Letres de Meletius Pigas, 286, 106

12 Βλ. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, " Ὁμολογία Ὀρθοδόξου Πίστεως", Βενετία 1690, σελ. 4, καθώς καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, "Κέντρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας", σελ. 21 καί 22. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, "Τά μετά τήν ἅλλωσιν", Βιβλίον Η\Θ καί Γ, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ, 111 καί 112 . Σάθα Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν σχεδίασμα περί τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, Τυπογραφεῖον Λ. Κτενᾶ καί Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι, 1870, σελ. 32. ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ρητῶς στήν Σύνοδο τοῦ 1583 καί στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν καί Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρον καί στήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τήν 20ην Νοεμβρίου, Ἰνδικτιῶνος ιβ΄, διαστέλλοντάς την σαφῶς ἀπό τίς Συνόδους του 1586 (1587), σελ. 34 καί 1593 σελ. 91-92. Βλ. ἐπίσης Φιλαρέτου Βαφείδη, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Κωνσταντινούπολις, 1912, Τόμ. Γ΄, σελ. 124-125: " Ὅτε δέ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, Γρηγόριος ὁ ΙΓ' διά τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λιλίου μετερρυθμισε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί εἰσήγαγεν τό οὕτως ἐπικληθέν Γρηγοριανόν τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1582, τήν 5 Ὀκτωβρίου ἀριθμήσας ὡς 15, ἐπιθυμῶν καί τήν παρά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν παραδοχήν αὐτοῦ, καθόσον μάλιστα οἱ Προτεστάν-ται δέν ἀπεδέχθησαν αὐτό ἀμέσως, ἀποστέλλει πρός Ἱερεμίαν τόν Β' πρεσβείαν μετά δώρων, παρακαλῶν ἵνα ἐπινεύσῃ καί οὗτος εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς διορθώσεως. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ’ ὄψιν τάς δυσκολίας ἐφαρμογῆς τῆς διορθώσεως, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἔκδιδωσι τῷ 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τεσσάρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ἥτις κυρίως καταδικάζει Τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, (ὅρα πρός τούτοις Δοσιθέου τόμος Ἀγάπης, σελ. 538 - Μ. Γεδεών Κανον. Διατάξεις Α' σελ. 34 Ὑψηλάντου 111, Heineccius Γ', 180 καί Σάθα ἔνθ. ἀν.)". Βλ. καί Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, " Ἡ Πραγματική ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου", Ἀθῆναι 1929, σελ. 117 καί κυρίως 118 ἑπ., Κ. Μουρατίδου, "Κανονικόν Δίκαιον Πανεπιστημιακαί παραδόσεις", τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1982, σελ. 111: "Κεφ. Δεύτερον: Πηγαί Κανονικοῦ Δικαίου... β') Δευτέρα περίοδος 1580-1584: "Συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπεκρούσθη", βλ. καί Βλ. Φειδᾶ, στήν "Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα", 1987-1996 τ. 29ος, σελ. 88, (Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός), δ) "ἀποδοκίμασε τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1583)".

13 Βλ. ἐπίσης καί Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "Μαθήματα Κανονικοῦ Δικαίου", Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 69: "Αἱ πηγαί τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, β): κατά τήν περίοδον τῶν ἐτῶν 1580-1584 συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ἀπερρίφθη", καί Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, "Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ παλαιοῦ καί νέου ἡμερολογίου", ἔκδ. Γ', 1999, σελ. 39, καί Κ. Γρηγοριάδου, Ἐκκλησιολογικαί παρατηρήσεις, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 11. Στό χειρόγραφο τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου ἀναφέρεται καί ὁ καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου στόν κατάλογο τῶν χειρογράφων Κωδίκων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό ἀδιαμφισβήτητο κῦρος του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παῦλος Καρολίδης, βλ, "Σκρίπ", 15 Αὔγουστου 1929.

Στή Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. ὀργ. "Ὁ Φοῖνιξ", τόμ ΙΒ', σελ. 274 γράφονται τά ἕξης: " Ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησία εὐθύς ἀμέσως κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν. Ἀκριβῶς τό 1582 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συνυπέγραψαν κοινήν διαμαρτύρησιν ἐναντίον τῶν Λατίνων, οἵτινες ἠνάγκαζον βίᾳ τούς ἐν Παλαιστίνῃ Χριστιανούς νά τήν δεχθοῦν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας ἔγραψεν εἰς τούς Ὀρθόδοξους της Πολωνίας ἀφορίζων πάντας ὅσοι θά τήν ἔδεχοντο, τῷ δέ 1593, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἧς μετέσχον οἱ 4 Πατριάρχαι καί ὁ πληρεξούσιος τῆς Ρωσίας, ἐπανέλαβεν τόν ἀφορισμόν". (σ.σ. Καί ὁ Β. Στεφανίδης στήν Ἐκκλησιαστική του Ἱστορία, Ε' ἔκδ. ἀνατύπ. τῆς Β' ἐκδ. τοῦ 1959, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν σέ συνεργασία μέ τήν καινοτομία, καί δίνει μᾶλλον βάρος στήν καταδίκη του Νέου Πασχαλίου, ἀναφέρεται σαφῶς καί στήν συνοδικήν ἀπόρριψιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅταν γράφει στίς σελ. 698-699: " Ὁ Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ' ἔστειλε εἰς τόν πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β' (1583) ἀποστολήν καί δῶρα, ἵνα πείση αὐτόν εἰς τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Συνοδική ἀπόφασις, ἐκδοθεῖσα πρό τῆς ἀφίξεως τῆς παπικῆς ἀποστολῆς καί φέρουσα τήν ὑπογραφήν τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἀπέρριψε τό νέον ἡμερολογιον, κυρίως ἕνεκα τοῦ ζητήματος τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα." (Ὅλες οἱ ἀνωέρω ὑπογραμμίσεις δικές μας).

14 Βλ. σχετικά καί Basil Sakkas, The calendar question, "Orthodox Life", vol. 22, 1972, 6, p, 27.

15 Βλ. Λάμπρου Κτενᾶ, Για νά δύσῃ ἡ Ὀρθοδοξία, Πάτρα 2000, σελ. 44, καί Πίσω ἀπ' ὅ,τι φαίνεται στό Ἡμερολογιακό, ἔκδ. Γ΄, σελ. 140-150.

16 Βλ. καί " Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος της Πάρου", 1, 2001, σελ. 53 καί 56 καί ἐπιστολές τοῦ π. Φιλόθεου στό βιβλίο τοῦ Σ. Καραμήτσου Γαμβρούλια, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθῆναι 1997, σελ. 90-109

17 Βλ. ΘΗΕ, Μελέτιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, σελ, 955.

18 Εὐστρατιάδου. ὅ.π, σελ. 119-20.

19 Εὐστρατιάδου, ὅ.π, σελ. 123.

20 Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ, 1679, σελ. 34.

21 Ἁγίου Ἐπιφανίου, ΡG. 42, 371.

22 Καλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998, σελ. 21 καί 22.

23 Καλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.

24 "Ἐπισκεψις", 537. 30.11.1996, σελ. 13, 14, « Ἐπενδυτή», 30-31.03.1996. βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες" στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.

25 : Βλ. Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, 1996. Herder, Freiburg Basel, Bonn, Wien, S. 775, "Er lehnte die Kalenderreform Papast Gregors XIII ab und machte auch Hoffnungen auf eine Union zunichte (1583 u. 1593". Βλ. καί G. Hofmann, Griechische Patriarchen u. römische Päpste, Bd. 2/4:Patriarch Jeremias II, Ro 1932.