Ἔλεγε ὁ Ἅγιος γέροντας Ἱερώνυμος στόν ἀδελφό του:
-Ἐσύ, ὅλο τό φοῦρνο σου σκέφτεσαι, τό κέρδος τῆς ἐπιχείρησής σου καί πῶς
νά ἐξασφαλίσεις οἰκονομικά τήν οἰκογένειά σου!
-Δέν καταλαβαίνεις αὐτά πού λέμε...
-Δέν ἔχεις νοῦν καί χρόνον γιά τά
πνευματικά...
Ὁ ἴδιος ὁ ἀδελφός του, ὅταν κοιμήθηκε ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, ἐπανελάμβανε μέ
πόνο ψυχῆς τά λόγια τοῦ Ὁσίου καί μέ μεγάλο παράπονο, γιατί ὅπως ἔλεγε, ἐμεῖς
τότε μόνο γιά τά βιωτικά τρέχαμε καί δίναμε τίς δυνάμεις μας, δέν εἴχαμε
καταλάβει καί μέ τί ἄνθρωπο εἴχαμε νά κάνουμε καί ὅτι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας
εἶναι λίγος καί ὀφείλουμε νά τόν ἐκμεταλλευόμαστε, νά κάνουμε περισσότερο
προσευχή, νά λέμε πνευματικά, νά ἀκοῦμε τά κηρύγματα στήν Ἐκκλησία, νά
προσπαθοῦμε νά διορθωνόμαστε καί ὅλο καλύτεροι νά
γινόμαστε!
-Τήν ἄλλην φοράν πού θά ἔλθεις, θέλω νά μοῦ πεῖς, ὅτι προόδευσες στήν
προσευχή, ὅτι μελέτησες περισσότερο τούς λόγους τῶν ἁγίων
μας,
ἔλεγε ὁ Ἀββᾶς τῆς Αἴγινας!
-Δέν λέει καί ὁ Δαυίδ, ἐμέλετησα ἐν τῷ νόμῳ σου μέρα καί
νύχτα!
-Ἐγώ, ἀπό μικρός, ὅλο τά πνευματικά ἤθελα, τήν προσευχή καί τόν λόγο τοῦ
Θεοῦ νά ἀκούω καί νά διορθώνομαι, ὅλο καλύτερος νά
γίνομαι!
-Οἱ πατριώτες μου, στό Γκέλβερι, ἕναν λόγον ἤκουαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί
ἀμέσως τόν ἔβαναν σέ ἐφαρμογή!
-Ἦσαν ἐπιμελεῖς στά πνευματικά.
-Δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλο πρᾶγμα ἡ
ἐπιμέλεια!
Εἶναι πέρα γιά πέρα ἀλήθεια ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός μας, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ
καρδιά μας! Ἀμα τό μυαλό μας εἶναι συνέχεια στίς κοσμικές ἀναζητήσεις, στίς
ἀτέλειωτες μέριμνες καί στίς βιωτικές φροντίδες, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά μας.
Ἐκεῖ κολλάει! Τότε εἶναι ἀπρόθυμη νά ἀκούσει, νά κατανοήσει καί πολύ
περισσότερο, βέβαια, νά ἐφαρμόσει τά κηρυσσόμενα. Ἀνάλογα μάλιστα μέ τήν ψυχική
κατάστασταση πού ἔχουμε, δεχόμαστε ἤ δέν δεχόμαστε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ! Βιαζόμαστε
νά φύγουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία, νά ἐπιστρέψουμε στίς κοσμικές μας μέριμνες καί στήν
ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας...
Κατ’ ἐξοχήν, ὅμως, ὀφείλουν οἱ πνευματικοί νά ὁμιλοῦν, νά κατευθύνουν, νά
ἐξηγοῦν τά τῶν Ἁγίων Γραφῶν!
Ὑπάρχει μάλιστα καί Κανόνας, πού ἐπιτιμᾶ τούς Ἱερεῖς, πού δέν κηρύσσουν,
δέν κοπιάζουν νά ἐξηγήσουν τά τοῦ Θεοῦ, ἰδιαίτερα μάλιστα στίς συνάξεις κατά τίς
ἡμέρες τοῦ Σαββάτου καί τῆς Κυριακῆς!
Ὁ Μέγας Παῦλος, πολλές φορές παρέτεινε τόν λόγο καί τό κήρυγμα μέχρι ἀργά
καί τίς πρῶτες πρωινές ὧρες. Μάλιστα κάποτε ἕναν νέο τόν πῆρε ὁ ὕπνος καί ἔπεσε
ἀπό τήν μάνδρα, ὅπου ἦταν ἀνεβασμένος, γιά νά ἀκούει, μιά καί τό σπίτι ἦταν
γεμᾶτο, ἐκεῖ ὅπου μίλαγε ὁ Παῦλος! Ἔγινε θλίψη ἀνάμεσα στούς ἀδελφούς, γιατί ὁ
νέος πέθανε...
Ὁ Ἀπόστολος, ὅμως, παρακάλεσε τόν Θεό καί θαυματουργικά μέ θερμή προσευχή
ἐπανέφερε τόν νέο στή ζωή καί παρακλήθηκαν πολύ οἱ ἀδελφοί καί μέχρι τήν ἄλλη
μέρα παρέμειναν ἐκεῖ καί ἄκουγαν τόν μεγάλο κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου
Παῦλο!
Ὁ λόγος εἶναι ἱκανός νά ἀναστήσει ψυχές, νά παρηγορήσει, νά παρακινήσει
σέ μετάνοια, σέ προσευχή, σέ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, σέ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν!
Γιατί πῶς θά πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι, ἄν δέν ἀκούσουν, πῶς θά ἀκούσουν, ἄν
δέν τούς κηρυχθεῖ καί πῶς θά τούς κηρυχθεῖ, ἄν δέν τούς
ἀποσταλεῖ;
Ὁ λόγος ἀπευθύνεται κατευθεῖαν στήν καρδιά, ἐκεῖ ὅπου ὁ καθένας δίνει
μάχη νά σταθεῖ, πολεμῶντας μέ τούς λογισμούς, τίς σκέψεις καί τίς ἐπιθέσεις τοῦ
ἐχθροῦ! Ἐνισχύει τήν πίστη, ἀναπτερώνει τήν ἐλπίδα, ἐξηγεῖ τά δυσνόητα, ἀναπαύει
τήν κουρασμένη καί διψασμένη ψυχή, ὅταν εἶναι πληροφορητικός, δηλ. ἀποτέλεσμα
καί καρπός ἀγωνιώσης καί ἀγωνιζόμενης γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας
ψυχῆς!
