Τό χάρισμα τῆς ἐλλάμψεως τοῦ προσώπου τοῦ παπα-Μόδεστου

Ἡ λάμψη τοῦ προσώπου τοῦ παπα-Μόδεστου ἦταν «ἄλλο πρᾶγμα», μοῦ τόνισε χαρακτηριστικά ὁ ἐξάδελφός μου Ἄγγελος Μοσχανδρέου, συνταξιοῦχος θεολόγος, καταγόμενος ἀπό τήν περιοχή μας, ἀλλά κατοικῶν τώρα στόν Βόλο, πρᾶγμα πού δέν ὑπῆρχε στόν Παΐσιο καί στούς ἄλλους διαφημιζόμενους ὡς ἁγίους...
Ἀλλά καί ὁ παπα-Εὐμένιος, ὁ γέροντάς του, εἶχε ἰδιαίτερο προορατικό καί διορατικό χάρισμα, ὅπως διαπίστωσε καί μοῦ διαβεβαίωσε ὁ Ἄγγελος. Ἦταν, βέβαια, καί ὁ γέροντας τοῦ παπα-Μόδεστου πολλές δεκαετίες μέσα στό Ἅγιον Ὄρος καί ἀφιερωμένος κι αὐτός στήν ἄσκηση καί στήν προσευχή ἀλλά καί λειτουργοῦσε συνεχῶς! Μιλοῦσε μέ ἀγάπη καί ἀφέλεια παιδική, ὅπως διαπίστωσα καί ‘γώ, μέ μιά ἀφέλεια πού ἄγγιζε τίς καρδιές τῶν προσκυνητῶν.  

                                                  

Ὁ Ἄγγελος μοῦ εἶπε ἐπίσης τά ἑξῆς:
-Ὁ φίλος μου ὁ Χαρίτων κάπνιζε πολύ! Τοῦ πῆρε τά τσιγάρα ὁ παπα-Μόδεστος, ὅταν πήγαμε στήν Κερασιά, καί τοῦ εἶπε:
-Τὄκοψες τό τσιγάρο, Χαρίτων, τελείωσες! Καί ἀπό τότε ὁ Χαρίτων δέν ξανακάπνισε!
-Ὁ ἀδελφός μιᾶς φαρμακοποιοῦ στό Βόλο, πού κάπνιζε κι αὐτός πολύ, κατά θαυμαστό τρόπο, ἔκοψε τό κάπνισμα καί ‘κεῖνος, μόλις πῆρε γράμμα τοῦ παπα-Μόδεστου, χωρίς κἄν νά τόν γνωρίζει!
Ἡ ἀδελφή του εἶχε γράψει στόν παπα-Μόδεστο καί τόν παρακάλεσε, παρακινούμενη ἀπό τήν δική μας ἀναφορά, μετά τό σημεῖο πού ἔγινε μέ τόν Χαρίτωνα, καί τόν παρακάλεσε νά κάνει προσευχή, γιά νά ἀπαλλαγεῖ καί ὁ ἀδελφός της ἀπό τό φοβερό πάθος τοῦ καπνίσματος,!
Ὅπως μοῦ εἶχε πεῖ ὁ ἁγιασμένος ἀσκητής τῆς Κερασιᾶς, ἔκανε πολλή προσευχή γιά αὐτούς πού κάπνιζαν, ἀφοῦ πρῶτα τούς ἔπαιρνε τά τσιγάρα ἀπό τά χέρια. Καί βοηθοῦσε ἡ Παναγία μας καί τό ἔκοβαν!
Τούς ἔλεγε:
Ἤρθατε ἐδῶ, στό περιβόλι τῆς Παναγίας μας, καί τό μολύνετε μέ τόν καπνό. Ἐδῶ πού μοσχοβολάει ὁ τόπος ἀπό τά λείψανα τόσων ἁγίων. Φέρτα ἐδώ τά τσιγάρα εἶπε, σέ κάποιον ἄλλον προσκυνητή, μαζί νά τά κάψουμε στό φοῦρνο!
-Ἔχεις ἄλλα; τόν ρώτησε.
-Ναί γέροντα, εἶπε ἐκεῖνος, τἄχω μέσα στό σακκίδιο, μία ... κούτα...! Φέρτα καί 'κεῖνα, μαζί νά τά κάψουμε, εἶπε ὁ γέροντας!
-Ὄχι, γέροντα, τί θά κάνω ἐδῶ μετά χωρίς τσιγάρο, δέν ἀντέχω!
-Πάμε τώρα νά τά κάψουμε μαζί, ἐπέμενε ὁ γέροντας ἀνυποχώρητος. Καί τά ἔκαψαν στό φοῦρνο! Καί 'κεῖνος ὁ προσκυνητής ὠφελήθηκε, δυσκολεύτηκε, ἀλλά μέσα στήν ἔρημο δέν μποροῦσε νά βρεῖ ἄλλα τσιγάρα. Καί δέν τόν ἄφησε ὁ παπα-Μόδεστος ἀβοήθητο, ὅπως μοῦ εἶπε:
-Πάω ἐπάνω καί τούς κάνω καί ‘γώ προσευχή! Καί ποιό ἦταν τό εἶδος τῆς προσευχῆς τοῦ παπα-Μόδεστου, τό διαπιστώσαμε πιό πάνω!

Μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας, ὅ,τι πρόβλημα θεολογικό ἔχουμε νά πηγαίνουμε νά τό συζητᾶμε μαζί του. Θά μᾶς βοηθοῦσε νά τό λύσουμε!...
Διαπιστώσαμε, ὅτι πάντοτε εἶχε δίκαιο στίς παρατηρήσεις πού μᾶς ἔκανε καί μᾶς ὑποδείκνυε τήν λύση θεολογικῶν θεμάτων, πού ἐμεῖς δυσκολευόμαστε νά δώσουμε ἀπάντηση.
Ἐρευνῶντας στή συνέχεια, μέ τίς ὑποδείξεις του, στήν Πατρολογία καί μελετῶντας τούς μεγάλους καί θεοφόρους Πατέρες μας, στούς ὁποίους συνέχεια καταφεύγαμε, τόν Ἅγιο Μέγα Βασίλειο, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, τόν Μέγα δογματικό Ἅγιο Δαμασκηνό, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, τόν Ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό καί τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, διαπιστώναμε μέ ἔκπληξη, ὅτι ὁ ἀββᾶς τῆς Κερασιᾶς εἶχε πάντα δίκαιο στίς ἑρμηνεῖες του καί στίς ὑποδείξεις του!
Αὐτό ὀφειλόταν στήν καθαρότητά του! Στό ἀδιάλειπτο τῆς προσευχῆς του καί στήν διαρκῆ βία πού ἀσκοῦσε στόν ἑαυτό του, μένοντας σχεδόν πάντα ἄγρυπνος τίς νύχτες καί προσευχόμενος μέ στεναγμούς ἀλαλήτους!
Ἔτσι τόν φώτιζε τό Πανάγιο Πνεῦμα!
Τόν ὁδηγοῦσε εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν!
Ἐπιμελῶς, ὅμως, ἔκρυβε ὁ παπα-Μόδεστος τούς ὑπερφυεῖς ἀσκητικούς του ἀγῶνες, πού ἦσαν γνωστοί μόνο στόν Πανυπεράγαθο Θεό, στό γλυκύτατό μας Ἰησοῦ Χριστό, γλυκύτατο καί πρᾶγμα καί ὄνομα, ὅπως μᾶς Τόν ἀποκαλοῦσε στίς ἐπιστολές πού μᾶς ἔστελνε!
Εἶχε ξεχειλίσει ἡ καρδιά του ἀπό τό γλυκύτατο μέλι τῆς ἡσυχίας καί τῆς ἐπισκέψεως τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ μας στήν ψυχή του.
Γιαὐτό κάθε λόγος του ἦταν μετρημένος, ζυγισμένος καί μέ σοβαρότητα, ἀλλά πάντοτε μέ γλυκύτητα καί ἀγάπη μᾶς μιλοῦσε καί μᾶς νουθετοῦσε, διορθώνοντάς μας πολλές φορές καί γιά πράγματα πού δέν εἶχαμε συνειδητοποιήσει ὅτι ἦταν δυνατόν νά λυποῦν τόν Θεόν!

 
Ὁ παπα-Μόδεστος στόν Ἅγιο Δημήτριο τῆς Θεσσαλονίκης

Πληροφορηθήκαμε ἀπό τόν ἑξάδελφό μου παπα-Φίλιππο τῶν Θωμάδων, ὅτι ὁ παπα-Μόδεστος βρισκόταν στήν Θεσσαλονίκη, γιατί τόν εἶχε "χτυπήσει ἐγκεφαλικό". Ἀλλά τώρα ἦταν καλά καί μπορούσαμε νά τόν ἐπισκεφτοῦμε, γιά νά πάρουμε τήν εὐλογία του!
Ἐπικοινώνησα μέ τήν ἀδελφή του καί μᾶς εἶπαν, ὅτι μποροῦμε νά πᾶμε νά τόν δοῦμε.
Ἡ χαρά μας ἦταν μεγάλη.
Ἰδιαίτερα, γιατί θά μποροῦσε νά τόν γνωρίσει καί ἡ Πρεσβυτέρα καί νά τόν δοῦν καί τά παιδιά, πού τόσα τούς εἶχα διηγηθεῖ γιά τόν ἅγιο Γέροντα τῆς Κερασιᾶς.
Ξεκινήσαμε ἀπό τήν Πάτρα, πήραμε μαζί μας καί τήν κυρα-Βάσω μέ τήν κατηχήτριά μας τήν Ἀγγελική καί τά παιδιά μας, ἐκτός ἀπό τόν Σεραφείμ.
Στή Λάρισσα πήραμε καί τήν καλή μας ἀδελφή ἐν Χριστῷ τήν κυρα-Ἀμαλία, πού διακονοῦσε ἀκούραστη τόν Ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στή Γερμανία.
Φτάσαμε στή Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στό σπίτι τῆς ἀδελφῆς τοῦ Γέροντα. Τόν εἶχαν σέ ἰδιαίτερο δωμάτιο. Τόν περιποιοῦνταν πολύ.
Ὅπως μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ἀργότερα ἡ ἀδελφή τοῦ Γέροντα, δέν ἤξεραν μέ τί ἄνθρωπο εἶχαν νά κάνουν καί τόν ἀπόπαιρναν στήν ἀρχή, πού δέν ἦταν κοινωνικός μέ τούς Καινοτόμους καί τούς Οἰκουμενιστές. Ἀργότερα ἔμειναν ἔκπληκτοι, πού ἀνώτατοι στρατιωτικοί καί δικαστικοί τῆς Θεσσαλονίκης πήγαιναν νά πάρουν τήν εὐχή τοῦ Γέροντα!...
Ἐκεῖ γνώρισε καί τήν Πρεσβυτέρα. Τήν κύτταξε ἀπό πάνω μέχρι κάτω καί εἶπε.
-Εἶναι καλή!
-Τήν βλέπω.
Στήν κυρα-Ἀμαλία εἶπε πάλι κάποια πράγματα, πού μόνον ἐκείνη γνώριζε. Τήν ἔβλεπε γιά πρώτη φορά!
Εἶδε ἰδιαίτερα καί τήν κυρα-Βάσω. Τῆς μίλησε καί 'κείνης μέ ἀγάπη καί τῆς ἔδωσε διάφορες συμβουλές. Καί ἐκείνη διαπίστωσε τό διορατικό καί τό προορατικό χάρισμα τοῦ ἅγιου Γέροντα.
Στή συνέχεια μοῦ λέει:
-Τόν ἄλλον ποῦ τόν ἔχεις;
-Ποιόν Γέροντα; Τόν Σεραφείμ;
-Ναί. Γιατί δέν τόν ἔφερες;
-Ὁ Σεραφείμ ἔρχεται μαζί μου συνέχεια στό Ἅγιον Ὄρος καί τόν βλέπετε ἐκεῖ, ἐνῶ τά κορίτσια δέν μποροῦν νά ἔλθουν...
-Καλά, τό καλοκαίρι νά τόν φέρεις, εἶπε ὁ Γέροντας. Ἐκεῖ στήν Κερασιά!
-Γέροντα, καλά εἶστε ἐδῶ, εἶπα. Μεγάλη περιποίηση σᾶς κάνουν. Καί σᾶς ἀγαποῦν!
-Δέν εἶναι καλά, παπα-Νικόλα, μοῦ λέει!
Ἀναπολοῦσε ὁ Γέροντας τήν ἀγαπημένη του Κερασιά καί τήν ἡσυχία στό ἀσκητήριό τους.
-Θά πρέπει νά πάω γρήγορα μέσα. Τί δουλειά ἔχουμε ἐμεῖς οἱ μοναχοί στόν κόσμο; Συμπλήρωσε.
Ὡστόσο ἦταν θέλημα Θεοῦ νά βγεῖ ὁ παπα-Μόδεστος στή Θεσσαλονίκη, χωρίς τήν θέλησή του. Τόν ἔβγαλαν οἱ ἀγαπημένοι Πατέρες, οἱ Δανιηλαῖοι καί οἱ Θωμάδες, ἀπ' ὅ,τι ἄκουσα, ἀφοῦ συνεννοήθηκαν μέ τόν ἀνηψιό του. Δέν ὅριζε ἐκεῖνος.
Ὅταν τοῦ ἔδωσαν τήν πρώτη φαρμακευτική ἀγωγή καί τόν φρόντισε ὁ ἀνηψιός του πού ἦταν καί γιατρός, καί τόν ἔβαλαν στό νοσοκομεῖο, ὁ Γέροντας συνῆλθε πολύ γρήγορα, γιατί δέν εἶχε ξαναπάρει στή ζωή του φάρμακα καί γιαὐτό τόν "ἔπιασαν" ἀμέσως καί ἔγινε καλά!
Βλέποντάς τον, λοιπόν, πού ἦταν πάλι καλά, πολύ χάρηκα, καί τοῦ λέω:
-Πᾶμε, Γέροντα, στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί στόν Ἅγιο Δημήτριο;
-Πᾶμε, μοῦ λέει!
Καί σηκώθηκε ἀμέσως! Φόρεσε ἀπ' ἔξω ἀπό τήν πιτζάμα! πού τοῦ εἶχαν φορέσει! γιά πρώτη φορά στή ζωή του, τό ζωστικο του, φόρεσε καί τό ράσο του καί τό σκουφί του καί ἑτοιμάστηκε νά φύγουμε.
Πήγαμε πρώτα νά προσκυνήσουμε τόν Μέγα Παλαμᾶ, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε ὁ παπα-Μόδεστος. Νά σημειώσω ὅτι στό δρόμο, πού εἶχε πολλή μεγάλη κίνηση, δέν μᾶς ἔπιασε οὔτε ἕνα φανάρι! Συνεχῶς εἴχαμε πράσινο!
Μπαίνοντας στόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, μοῦ λέει ὁ Γέροντας:
-Μιά φορά, παλιά, πού εἶχαμε ἔλθει νά προσκυνήσουμε εὐωδίασε πολύ ὁ Μεγάλος Ἅγιος Γρηγόριος!
Μέσα μου σκεφτόμουνα, τώρα, πού εἴμαστε τόσοι πολλοί μέ τόν Γέροντα καί κάναμε καί τόσο κόπο, γιά νά ἔλθουμε στή Θεσσαλονίκη δέν θά ξαναγίνει κανένα σημεῖο;
Ζητήσαμε νά μᾶς ἀνοίξουν στό παρεκκλήσι, γιά νά προσκυνήσουμε τό ἱερό λείψανο, ἑνός ἀπό τούς μεγαλύτερους ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Μᾶς ἄνοιξαν καί προσκυνήσαμε. Ἀλλά στενοχωρηθήκαμε πολύ, πού στό παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου εἶχαν ... ἠλεκτρικά καντήλια... Πάτησε ὁ νεωκόρος τόν διακόπτη καί ἄναψαν...
Στή συνέχεια φύγαμε καί πήγαμε στόν Ἅγιο Δημήτριο. Νά προσκυνήσουμε καί κεῖ!
Πολλές φορές εἶχα προσκυνήσει τόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο!
Κατεβήκαμε στίς φυλακές τοῦ Ἁγίου. Πήραμε ἁγίασμα καί μᾶς τόνισε ὁ παπα-Μόδεστος, πόσο καλό κάνει στίς ἀρρώστιες καί πώς πολλά θαύματα γίνονται μέ τό ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί θεραπεύονται πολλοί.
Προσκυνήσαμε καί τόν τάφο τοῦ ἁγίου καί τά ἄλλα ἅγια λείψανα.
Μέχρι τότε δέν εἶχε συμβεῖ κάτι τό θαυμαστό, ἐπί δύο ὧρες πού ἤμασταν μέ τόν Γέροντα.
Ξαφνικά, μᾶς ἔρχεται ἕνα κῦμα τόσο μεγάλης εὐωδίας, τόσο ἔντονο, πού ἐγώ προσωπικά ἔμεινα ἔκπληκτος!
Κάτι τέτοιο δέν εἶχα ξανανιώσει στή ζωή μου ποτέ.
Ἡ τερπνή αὐτή καί ἀπερίγραπτη εὐωδία ἐρχόταν συνέχεια ἀπό μπροστά μας. Βρισκόμασταν ἐνώπιον ἑνός ζωντανοῦ καί μεγάλου θαύματος! Στή γνωνία, σέ μιά κολῶνα, βρισκόταν τό λείψανο ἑνός νέου ἁγίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Καλλίδη!
-Γέροντα, τί πρᾶγμα εἶναι αὐτό, τόν ρωτάω, δέν μοῦ ἔχει ξανατύχει.
-Ὁ ἅγιος εἶναι, παπα-Νικόλα μου, μοῦ λέει ὁ παπα-Μόδεστος!
-Τέτοιους ἁγίους πέφτουμε καί τούς προσκυνᾶμε. Τούς βάζουμε ἐδαφιαία μετάνοια!
Πέσαμε ὅλοι κάτω ἀμέσως, ὁ Γέροντας, τά παιδιά, ἡ Πρεσβυτέρα, οἱ ἄλλοι καί 'γώ καί κάναμε ἐδαφιαῖες μετάνοιες!
Προσκυνήσαμε τόν μεγάλο Ἅγιο Γρηγόριο τόν ἐπίσκοπο Τραπεζοῦντος. Καί ὅπου πήγαινε ὁ Γέροντας στή συνέχεια καί τόν ἀκολουθοῦσα καί 'γώ, ἐρχόταν καί τό ἀπίστευτο σέ εὐωδία κῦμα, πού ποτέ στό παρελθόν καί μέχρι σήμερα δέν ξανααισθανθήκαμε.
Εἶχα μείνει ἐκστατικός!
Ἐπί δεκαπέντε - εἴκοσι λεπτά κατακλυζόμαστε συνέχεια ἀπό τήν ἀπερίγραπτη αὐτή οὐράνεια εὐωδία, πού δέν περιγράφεται μέ λόγια. Ζούσαμε παραδείσιες στιγμές ὅλοι μας!
Χαιρόταν μᾶλλον ὁ ἅγιος Γρηγόριος, πού ἕνας ἄλλος σύγχρονος ἅγιος καί ἀσκητής τῆς Κερασιᾶς ἦλθε στόν Ναό τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, γιά νά προσκυνήσει. Μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός, ὅτι ὄντως εἶχαμε ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας καί μᾶς τό ἐπιβεβαίωνε καί μέ τό θαῦμα αὐτό!
Γιά τόν παπα-Μόδεστο δέν φαινόταν κάτι ἰδιαίτερο ἡ μεγάλη αὐτή εὐλογία. Φαίνεται πώς τέτοιες ἐπισκέψεις τῆς χάριτος εἶχε πολλές.
Γιά μᾶς, ὅμως, ἦταν κάτι τό πρωτοφανές καί ἐκπληκτικό, πού δέν θέλαμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τό λείψανο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου καί πηγαίναμε καί ξαναπηγαίναμε καί προσκυνούσαμε μόνοι μας καί μέ τόν παπα-Μόδεστο!
Ἔκτοτε ξαναπῆγα ἀρκετές φορές στόν Ἅγιο Δημήτριο. Ξαναπροσκύνησα τό λείψανο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, ἀλλά εὐωδία δέν ξανααισθάνθηκα. Μόνο μιά φορά, βγαίνοντας ἀπό τίς φυλακές τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἐπειδή ἡ κόρη μας ἡ Μαρία ἔδινε ἐξετάσεις καί εἶχε μέν ἀριστεύσει στά μαθήματα, εἶχε, ὅμως, κάποιο πρόβλημα ὑγείας, ὅπως ἔδειχναν οἱ ἐξετάσεις, καί ἦταν ἀφάνταστα στενοχωρημένη καί ἔκλαιγε μέ λιγμούς, γιά νά μᾶς παρηγορήσει ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Δημήτριος, μᾶς ἔστειλε μία λεπτή εὐωδία ἀπό τήν εἰκόνα του, πού εἶναι ἁγιογραφημένος μαζί μέ τόν Ἅγιο Νέστορα.
Καί πράγματι στή συνέχεια, μετά ἀπό τρία ἰατρικά συμβούλια, οἱ ἀνώτατοι γιατροί τῆς Στρατιωτικῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τῆς Θεσσαλονίκης ἀπεφασισαν, ὅτι τήν κάνουν δεκτή στήν στρατιωτική Σχολή τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ στρατοῦ!
Ἐκείνη, ὅμως, προτίμησε τήν Σχολή ἀξιωματικῶν τῆς Ἀστυνομίας, πού ἦταν τό ὄνειρό της, γιά νά ὑπηρετήσει τήν Πατρίδα μας!