Αναδημοσίευση
από την ιστοσελίδα "Διάκρισις"
(Διακρίνοντας
την αλήθεια από την πλάνη)
Η
μεγαλύτερη έρευνα σχετικά με απολιθώματα
έχει γίνει στα ανθρώπινα απολιθώματα.
Αυτό είναι λογικό, αφού η ιστορία της
ανθρώπινης ζωής μας αγγίζει προσωπικά.
Πολυάριθμα βιβλία κοσμούν τα ράφια των
βιβλιοθηκών έχοντας όμορφα ζωγραφισμένες
με έντονα χρώματα απεικονίσεις των
πρωτόγονων ανθρώπων και υποτιθέμενων
"πιθηκανθρώπων". Αυτή η έκκληση
στη φαντασία που γίνεται μέσω της
απεικόνισης συχνά είναι πιο αποτελεσματική
από τις σοβαρές συζητήσεις για
επιστημονικές αποδείξεις του θέματος.
Πολλοί
θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι, αντίθετα
απ’ ότι πιστεύεται, έχουμε πολύ λίγα
ανθρώπινα απολιθώματα. Δεν υπάρχουν
πλήρεις σκελετοί — οι περισσότεροι
τύποι προϊστορικών ανθρώπων αναπαράγονται
με βάση μερικά κομμάτια οστών, ίσως ένα
μέρος του κρανίου και λίγα δόντια. Ο
Άνθρωπος της Χαϊδελβέργης, για παράδειγμα,
είναι γνωστός μόνο από ένα οστό σιαγόνας.
Εφόσον υπάρχει τόσο λίγη συγκεκριμένη
μαρτυρία, οποιοδήποτε βιβλίο για την
ανθρώπινη προϊστορία πρέπει να επηρεάζεται
πολύ από τις υποθέσεις που πιστεύει ο
συγγραφέας.
Σκεφτείτε
αυτά που και ένας πλήρης ακόμα σκελετός
δεν θα είχε — τα απολιθώματα δεν διατηρούν
τα μαλακά μέρη του ανθρώπινου σώματος
όπως χείλη, μαλλιά, μύτη, μάτια, αυτιά,
μύες και δέρμα. Σκεφτείτε πως θα έμοιαζε
το κρανίο σας αν απογυμνωνόταν από τα
μαλλιά, το δέρμα, και τους μύες, και
καλυπτόταν από χώμα! Όταν διαβάζουμε
βιβλία με λεπτομερείς αναπαραστάσεις
πρωτόγονων ανθρώπων, πρέπει να έχουμε
υπόψη μας πόσο αναμιγνύεται η φαντασία
του καλλιτέχνη που ζωγράφισε τις
αναπαραστάσεις.
Για
παράδειγμα, ο Ζινγκάνθρωπος του Louis
Leakey είχε "ντυθεί με σάρκα" κατά
πολλούς διαφορετικούς τρόπους,
κυμαινόμενος από ένα ον ταυτόσημο με
πίθηκο μέχρι έναν σχεδόν κανονικό
άνθρωπο. Ποιον απ' όλους αυτούς τους
τύπους όντων τελικά θα δεχτούμε;
Τον
Άνθρωπο του Νεάντερταλ για πολλά χρόνια
τον παρίσταναν σαν τριχωτό, κυρτωμένο
και κτηνώδη, εξαιτίας των λεπτών οστών
του κρανίου του και του έντονου οφρυικού
του τόξου. Αλλά σήμερα οι επιστήμονες
ισχυρίζονται ότι το ίδιο κρανίο θα
μπορούσε να καλυπτόταν με απαλό δέρμα
αντί για τραχύ και τριχωτό, και ο άνθρωπος
αυτός ντυμένος με κουστούμι και γραβάτα
θα έμοιαζε εντελώς σύγχρονος, χωρίς να
ξεχωρίζει από εμάς. Οι Νεάντερταλ τελικά
κατέληξαν να ταξινομούνται ως Χόμο
Σάπιενς — πλήρεις άνθρωποι.
Τέτοιες
αντιστροφές απόψεων είναι συνηθισμένες
στον τομέα της "εξέλιξης" του
ανθρώπινου είδους. Σε κανέναν άλλο
επιστημονικό τομέα οι απόψεις μεταξύ
των επιστημόνων δε διαφέρουν τόσο πολύ.
Κάθε παλαιο-ανθρωπολόγος που ασχολείται
με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους
έχει μία διαφορετική θεωρία για το
οικογενειακό δέντρο του ανθρώπου. Σε
κανέναν άλλο τομέα της επιστήμης δεν
μπορεί κάποιος να εκτιναχτεί σε ύψη
διασημότητας τόσο γρήγορα κάνοντας μία
"σημαντική" ανακάλυψη. Σε κανέναν
άλλο τομέα, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει
περισσότερη λογομαχία και αντιπαράθεση,
καθώς οι επιστήμονες προσπαθούν να
πείσουν τους συναδέλφους τους ότι τα
δικά τους ευρήματα είναι ο "χαμένος
κρίκος" στην αλυσίδα της ανθρώπινης
εξέλιξης. Και σε κανέναν άλλο τομέα δεν
υπήρξαν τόσο επιπόλαιοι ισχυρισμοί,
τόσα λάθη και ξεκάθαρες απάτες.
Ο
Άνθρωπος της Νεμπράσκα, ο οποίος
"κατασκευάστηκε" από ένα μόνο
δόντι, τελικά αποδείχτηκε πως επρόκειτο
για σοβαρό λάθος μιας και το δόντι ήταν
αγριόχοιρου!
Ο
Άνθρωπος του Πεκίνου για τον οποίο οι
πρώτοι ερευνητές, στη δεκαετία του '30,
ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο "πιθηκάνθρωπος"
— ο χαμένος κρίκος στην υπόθεση της
εξέλιξης του ανθρώπου από πίθηκο —
αναφέρθηκε από μεταγενέστερους ερευνητές
ότι επρόκειτο για σχεδόν ανθρώπινα όντα
Μυστηριωδώς οι ερευνητές που είχαν τα
οστά ισχυρίστηκαν ότι χάθηκαν στη
διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου.
Παρόλη την αβεβαιότητα και ανυπαρξία
στοιχείων ορισμένα βιβλία εξέλιξης
εξακολουθούν να αναφέρουν τον Άνθρωπο
του Πεκίνου ως το χαμένο κρίκο στην
αλυσίδα της εξέλιξης!
Ο
Άνθρωπος της Ιάβα ήταν η ανακάλυψη του
Ολλανδού Ε. Dubois, στη Σουμάτρα. Από το
πάνω μέρος ενός κρανίου και ένα μηριαίο
οστό που βρήκε μερικά μέτρα πιο μακριά,
αναπαράστησε τον περιβόητο Πιθηκάνθρωπο
τον υποτιθέμενο "χαμένο κρίκο της
εξέλιξης". Δύο ανθρώπινα κρανία που
είχαν βρεθεί στο ίδιο γεωλογικό στρώμα
κρατήθηκαν μυστικά από τον ερευνητή
στο σπίτι του επί 20 χρόνια. Το 1907 μία
ομάδα Γερμανών παλαιοντολόγων, επιθυμώντας
να επιβεβαιώσει την ανακάλυψη, κατέληξε
στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για απάτη.
Το 1936 ο ίδιος ο Dubois παραδέχτηκε ότι αυτό
που είχε βρει δεν επρόκειτο για
"πιθηκάνθρωπο". Ωστόσο, πολλοί
σήμερα εξακολουθούν να πιστεύουν στο
μύθο του "Πιθηκάνθρωπου" και σε
πολλά βιβλία ο Άνθρωπος της Ιάβα
αναφέρεται σαν ένας χαμένος κρίκος
μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου.
Ο
Ζινγκάνθρωπος, τον οποίο ανακάλυψε ο
Louis Leakey το 1959 στην Αφρική, δεν ήταν παρά
κομματάκια κρανίου τα οποία συγκολλήθηκαν
για να αναπαραχθεί το υποτιθέμενο
ανθρωποειδές. Η μέθοδος χρονολόγησης
με άνθρακα 14 έδειξε ότι ήταν ηλικίας
μόνο 10.000 ετών. Η χρονολόγηση των βράχων
στους οποίους βρέθηκε με τη μέθοδο
Ποτάσσιου-Αργού έδειξε ηλικία πετρωμάτων
1.750.000 έτη. Αργότερα ο ίδιος ο ίβθκβγ
ανακάλυψε εν α σκελετό παιδιού 10 ίντσες
πιο κάτω από το στρώμα του Ζινγκάνθρωπου,
πράγμα που αντέστρεψε τη χρονική πορεία
της εξέλιξης. Παρά τις αντιφάσεις αυτές
η ανακάλυψη αυτή πήρε μεγάλη δημοσιότητα.
Το
1972 ο ίδιος ο Leakey παραδέχτηκε ότι το
κρανίο επρόκειτο για αυστραλοπίθηκο —
είδος αρχέγονου πιθήκου.
Ο
Άνθρωπος του Πιλτντάουν ήταν μία
εσκεμμένη απάτη. Το 1912 ο Charles Dawson βρήκε
ένα κρανίο και αργότερα ένα οστό σιαγόνας,
στο Πιλτντάουν της Αγγλίας. Αργότερα,
μαζί με άλλους, ανακάλυψε και ένα
δόντι.Από αυτά συνέθεσαν αυτό που
αποκαλούσαν "Πιθηκάνθρωπο". Επί
41 χρόνια η επιστημονική κοινότητα,
σχεδόν χωρίς εξαίρεση, δεχόταν αυτή την
ανακάλυψη ως το χαμένο κρίκο της εξέλιξης.
Το 1953 οι J. Winter και S. Oakley έκαναν δοκιμές
πάνω στον ανακατασκευασμένο πιθηκάνθρωπο
και ανακάλυψαν πως επρόκειτο για απάτη.
Το σαγόνι ανήκε σε χιμπατζή και είχε
βαφεί και τα δόντια του ήταν γεμισμένα
από άλλο υλικό! Αν και από το 1953 έχει
αναγνωριστεί ως απάτη, πολλά ακόμα
βιβλία αναφέρουν τον Άνθρωπο του
Πιλτντάουν ως ένα αυθεντικό "χαμένο
κρίκο".
Είναι
στη φύση της επιστήμης να εκθέτει τα
λάθη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί
— γιατί λοιπόν να σκαλίζουμε τα λάθη
του παρελθόντος; Πράγματι, η απάτη του
Πιλτντάουν είναι ένα παράδειγμα της
επιτυχίας της σύγχρονης επιστήμης στην
ανίχνευση λαθών. Έτσι η εξιστόρηση της
απάτης αναφέρεται στα περισσότερα
βιβλία. Αλλά η επαναλαμβανόμενη αποδοχή
λανθασμένων ερμηνειών, πλαστών
περιπτώσεων, και υπερβολικών ισχυρισμών
θα έπρεπε να μας κάνει καχύποπτους για
τις θεωρίες σχετικά με την ανθρώπινη
προέλευση που αυτή τη στιγμή θεωρούνται
ορθές. Ο τρόπος που οι πιο σεβαστές
επιστημονικές τεχνικές έχουν χρησιμοποιηθεί
για να επιβεβαιώσουν ισχυρισμούς που
αργότερα απορρίφθηκαν, ο ζήλος με τον
οποίο επιφανείς επιστήμονες τις είχαν
υπερασπιστεί, η βιασύνη με την οποία
πολύ μικρός όγκος στοιχείων έγινε
αποδεκτός ως απόδειξη της θεωρίας
εξέλιξης — όλα δείχνουν ότι οι επιστήμονες,
όπως και οι άλλοι άνθρωποι, είναι πολύ
επιρρεπείς στο να βρίσκουν αυτό που
θέλουν να βρουν, είτε αυτό υπάρχει είτε
όχι.
Όχι,
αυτό που κάνουμε δεν είναι απλά να
σκαλίζουμε παλιά λάθη. Χρειάστηκαν 40
χρόνια για να αποκαλυφθεί η απάτη του
Ανθρώπου του Πιλτντάουν — όχι 40 χρόνια
σε περασμένες εποχές, αλλά σ' αυτήν την
τόσο προηγμένη επιστημονικά γενιά! Και
ο Άνθρωπος του Πεκίνου και ο Άνθρωπος
της Ιάβα ακόμα παραμένουν αμετακίνητοι
μέσα στο δόγμα της εξέλιξης, παρά την
αμφίβολη αξία τους. Ακόμα και τύποι
απολιθωμάτων που τώρα έχουν απορριφθεί
από τους ειδικούς θεωρούνται αυθεντικοί
χαμένοι κρίκοι από μη-επιστήμονες.
Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ιδέα για το
ότι ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ δεν
θεωρείται πλέον από την επιστήμη τύπος
"πιθηκάνθρωπου", και σίγουρα δεν
γνωρίζουν για την αλλαγή στη κατάταξη
λιγότερο γνωστών τύπων όπως ο Ραμαπίθηκος.
Η
έρευνα για τους υποτιθέμενους προγόνους
μας "πιθηκανθρώπους" μοιάζει
συναρπαστική σαν τηλεοπτικό σήριαλ.
Γύρω στα 1920 το οικογενειακό δέντρο του
ανθρώπου φαινόταν ξεκάθαρο στους
επιστήμονες: οι κλασσικοί τύποι
ανθρωποειδών ήταν ο Άνθρωπος της Ιάβα,
ο Άνθρωπος του Πεκίνου, ο Άνθρωπος του
Πιλτντάουν, ο Άνθρωπος του Νεάντερταλ,
και ο Κρο-Μανιόν. Ήταν σχετικά εύκολο
να απεικονίζουν αυτούς τους τύπους ως
τα όρθια στάδια του ανθρώπου στην ευθεία
γραμμή της διαδικασίας της εξέλιξης.
Σε
πιο πρόσφατα χρόνια η κατάσταση έχει
γίνει πολύ περισσότερο πολύπλοκη.
Ευρήματα απολιθωμάτων από την Ευρώπη,
Ασία και Αφρική δεν ταιριάζουν στο μέχρι
τώρα παραδεκτό σχήμα εξέλιξης, και έχουν
εγερθεί ερωτήματα ακόμα και για τα
θεωρούμενα κλασσικά απολιθώματα: εκτός
από αυτά που αποδείχτηκαν καθαρές
απάτες, μερικά κρίθηκαν εντελώς ανθρώπινοι
τύποι, και μερικά απορρίφθηκαν ως
μη-παλαιοντολογικά αφού πιο σύγχρονες
μορφές βρέθηκαν να προηγούνται αυτών.
Το ανθρώπινο "οικογενειακό δέντρο"
των εξελικτικών έχει στραβώσει και
σπάσει!
Μία
άλλη αιτία σύγχυσης ήταν ο πολλαπλασιασμός
των ονομάτων. Κάθε επιστήμονας που
έβρισκε με εκσκαφές κάποιο απολίθωμα
ανθρώπινου τύπου εποφθαλμιούσε τη δόξα
της ανακάλυψης του "κοινού προγόνου
μας". Μεγαλοποιούσε τις διαφορές
μεταξύ της ανακάλυψης του και όλων των
προηγούμενων ευρημάτων, δίνοντας της
ένα μοναδικό όνομα. Ωστόσο, οι διαφορές
ανάμεσα στα ευρήματα πολλές φορές ήταν
μικρότερες και από αυτές που παρατηρούνται
μεταξύ ειδών που ζουν σήμερα! Τελικά οι
επιστήμονες έβαλαν φρένο σ' αυτήν την
παραγωγή ονομάτων και ταξινόμησαν όλα
τα ευρήματα κάτω από τρεις ονομασίες:
Αυστραλοπίθηκος, Χόμο Ερέκτους, Χόμο
Σάπιενς. Πρέπει να επισημάνουμε ότι
εκτός από τον Αυστραλοπίθηκο που ανήκει
στο είδος των πιθήκων, οι άλλοι δύο τύποι
είναι ποικιλίες του ανθρώπινου είδους.
Έτσι, ο άνθρωπος του Νεάντερταλ έχει
επαναταξινομηθεί ως Χόμο Σάπιενς, πλήρες
ανθρώπινο όν. Υπάρχουν μελέτες που
δείχνουν ότι και σημερινοί άνθρωποι
έχουν δομή οστών ταυτόσημη με εκείνη
του Νεάντερταλ.
Το
πρόβλημα, παραδέχονται οι εξελικτικοί,
βρίσκεται στο γεγονός ότι επειδή ο
Νεάντερταλ υποτέθηκε πρωτόγονος,
αναπαραστάθηκε ως πρωτόγονος, δηλ. με
πρωτόγονα χαρακτηριστικά. Ήταν λοιπόν
η αναπαράσταση που δημιούργησε την
εικόνα του "πρωτόγονου ανθρώπου"
που μας έχει μείνει! Και πάνω σ' αυτήν
την ανέντιμη τακτική οικοδομήθηκε η
υπόθεση της Εξέλιξης — γιατί τελικά
περί υπόθεσης πρόκειται, όχι περί
αποδειγμένης θεωρίας.
Οι
φιλοδοξίες επιστημόνων και η φαντασία
των ένθερμων οπαδών της Εξέλιξης
κατάφεραν όχι να αποδείξουν τη θεωρία
της προέλευσης του ανθρώπινου γένους
από τον πίθηκο, αλλά να καταστήσουν την
Εξέλιξη ιδεολογία και πίστη για μεγάλο
μέρος των ανθρώπων. Μία πίστη που βολεύει
όσους δεν θέλουν να δεχτούν την πολύ
πιο φυσική και λογική θεωρία της
Δημιουργίας, η οποία βέβαια προϋποθέτει
και Δημιουργό ...
(Creation
Perspective, Νον. 1997 - Ν. Pearsey)
(Piltdown
Man, Kenneth F. Oakley and J. S. Weiner
British
Museum (Natural History) and University of Oxford
American
Scientist October 1955 xx)
