Ἅγιοι Κολλυβάδες

 

ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Βαρδακουλᾶ 47 παρ. 3

30300 Ναύπακτος

e-mail: dikaio@otenet.gr

webmail: http//: orthway.org

Συνδρομές προαιρετικές στήν παραπάνω διεύθυνση

Καλοκαίρι 2014

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας,

ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»¹

Περιεχόμενα:

• Χριστός
  ἡ ἐλπίδα τοῦ σύγχρονου κουρασμένου κι ἀπελπισμένου ἀνθρώπου. «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ».

• Προσευχή! Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ!
• Ἁγιοπατερικές διηγήσεις καί ἱστορίες.
• Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καί τό Νέο Ἡμερολόγιο.
• Ὁ παπα-Μόδεστος στήν Κερασιά τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἠ ἀληθινή προσευχή.
• Πνευματικές διδαχές τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἐμπειρίες καί γεγονότα ἀπό τήν καθημερινή μας ζωή ἐν Χριστῷ. Ὁ παπα-Ἀδριανός.
• Ἐπιστολές καί ἀλληλογραφία.
• Ἀντιοικουμενιστικά.
• Δέν ἔγινε «ἄρση τοῦ σχίσματος» τό 1965, ἀλλά ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας. Καί ἔκτοτε γίνονται συμπροσευχές, κοινά μυστήρια καί οὐνιτικά συλλείτουργα τῶν «ὀρθοδόξων» Οἰκουμενιστῶν - Νεοημερολογιτῶν μέ τούς Κατολύκους Λατίνους.
• Ὁ ἐκ τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστές θανάσιμος μολυσμός ὅλων, τῶν ἱερέων, τῶν διακόνων, τῶν μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν.
• Παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», μή διατιθέμενα σέ ἔντυπη μορφή, πού ἀνακτήθηκαν μέ κόπο καί δημοσιεύονται ἠλεκτρονικά καί στό ἱστολόγιο:

http//stomen.blogspot.gr/

«ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ»

Πρίν ἀπό χρόνια, ὅταν ἤμουν ἐφημέριος στόν ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς, μ’ ἔκαλεσαν νά ἐξομολογήσω ἐκτάκτως, κατόπιν δικῆς του ἐπιθυμίας, ἕνα νέο ἄνδρα, 42 ἐτῶν, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα, ἦτο Ξενοφῶν.

Ὅταν πῆγα, ἦταν σέ κακή κατάστασι. Ὁ καρκίνος μέ τίς ραγδαῖες μεταστάσεις τόν εἶχε προσβάλλει καί στό κεφάλι.

Οἱ μέρες του μετρημένες.

Ἦταν μόνος στόν θάλαμο, τό διπλανό κρεββάτι ἦταν ἄδειο, κι ἔτσι βρεθήκαμε μόνοι μας.

Καί μοῦ εἶπε τά ἑξῆς, γιά τό πῶς πίστεψε, ἀφοῦ ὑπῆρξε, ὅπως τό τόνισε, «σκληρός ἄθεος» καί ἄπιστος.

-«Ἦλθα ἐδῶ πρίν ἀπό 35 περίπου μέρες, σ’ αὐτό τό δωμάτιο τῶν δύο κλινῶν. Δίπλα μου ἦταν ἤδη κάποιος ἄλλος ἄρρωστος, μεγάλος στήν ἡλικία, 80 περίπου ἐτῶν. Αὐτός ὁ ἄρρωστος, πάτερ μου, παρά τούς φοβερούς πόνους πού εἶχε στά κόκκαλα -ἐκεῖ τόν εἶχε προσβάλει ὅ καρκίνος- συνεχῶς ἀναφωνοῦσε

-«Δόξα Σοι, ὁ Θεός! Δόξα Σοι, ὁ Θεός!…»

-Στή συνέχεια ἔλεγε καί πολλές ἄλλες προσευχές, πού ἐγώ ὁ ἀνεκκλησίαστος καί ἄθεος τίς ἄκουγα γιά πρώτη φορά.

Κι ὅμως, πολλές φορές μετά ἀπό τίς προσευχές του ἠρεμοῦσε -κι ἐγώ δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο- καί τόν ἔπαιρνε γλυκύτατος ὕπνος.

-«Ὕστερα ἀπό δυό - τρεῖς ὧρες ξυπνοῦσε ἀπό τους ἀφόρητους πόνους, γιά νά ξαναρχίση καί πάλιν τό

-«Χριστέ μου, Σ ’ εὐχαριστῶ! Δόξα στό ὄνομά Σου!… Δόξα Σοι, ὁ Θεός!… Δόξα Σοι, ὁ Θεός!…»

Ἐγώ μούγκριζα ἀπό τους πόνους, κι αὐτός ὁ συνασθενής μου, μέ τούς ἀφόρητους πόνους, δοξολογοῦσε τόν Θεό.

Ἐγώ βλαστημοῦσα τόν Χριστό καί τήν Παναγία, κι αὐτός μακάριζε τόν Θεό, Τόν εὐχαριστοῦσε γιά τόν καρκίνο πού τοῦ ἔδωσε καί τούς πόνους πού εἶχε. Τότε ἐγώ ἀγανακτοῦσα, ὄχι μόνο ἀπό τους πόνους τούς φρικτούς πού εἶχα, ἄλλα καί γιατί ἔβλεπα αὐτόν, τόν συνασθενῆ μου, νά δοξολογεῖ συνεχῶς τόν Θεό.

Αὐτός ἔπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «τήν Θεία Μεταλαβιά» κι ἔγω ὁ ἄθλιος ξερνοῦσα ἀπό ἀηδία.

-Σκάσε, ἐπί τέλους. σκάσε ἐπί τέλους νά λές συνεχῶς «Δόξα Σοί, ὁ Θεός»! Δέν βλέπεις πώς Αὐτός ὁ Θεός, πού ἐσύ Τόν δοξολογεῖς, Αὐτός μᾶς βασανίζει τόσο σκληρά;

-Θεός εἶναι αὐτός;

-Δέν ὑπάρχει.

-Ὄχι! Δέν ὑπάρχει…

Καί αὐτός μέ γλυκύτητα ἀπαντοῦσε:

-«Ὑπάρχει, παιδί μου, ὑπάρχει καί εἶναι στοργικός Πατέρας, διότι μέ τήν ἀρρώστια καί τούς πόνους μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς πολλές μας ἁμαρτίες. Ὅπως ἄν ἀσχολιόσουν μέ καμμιά σκληρή δουλειά, ὅπου τά ροῦχα σου καί τό σῶμα σου θά βρωμοῦσαν κυριολεκτικῶς, θά χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα γιά νά καθαριστείς καλά, κι ἐσύ καί τό σῶμα σου καί τά ροῦχα σου, κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Θεός χρησιμοποιεῖ τήν ἀρρώστια σάν εὐεργετικό καθαρισμό τῆς ψυχῆς, γιά νά τήν προετοιμάσει γιά τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.»

Οἱ ἀπαντήσεις του μ’ ἐκνεύριζαν ἀκόμη περισσότερο καί βλαστημοῦσα θεούς καί δαίμονες. Δυστυχῶς οἱ ἀντιδράσεις μου ἦσαν ἀρνητικές, μέ τό νά φωνάζω:

-Δέν ὑπάρχει Θεός.

-Δέν πιστεύω σέ τίποτα…

-Οὔτε στόν Θεό οὔτε σ’ αὐτά τά «κολοκύθια» πού μοῦ λές περί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ Σου…

-Θυμᾶμαι τίς τελευταῖες του λέξεις:

-Περίμενε καί θά δεῖς μέ τά μάτια σου πῶς χωρίζεται ἡ ψυχή ἀπ’ τό σῶμα ἑνός χριστιανοῦ πού πιστεύει.

-Εἶμαι ἁμαρτωλός, ἀλλά τό ἔλεός Του θά μέ σώσει.

-Περίμενε, θά δεῖς καί θά πιστέψεις!

Καί ἡ μέρα αὐτή ἔφθασε...

Ἀπό τό νοσοκομεῖο θέλησαν νά βάλουν ἕνα «παραβάν», ὅπως ἦταν καθῆκον τους, ἀλλά ἔγω διαμαρτυρήθηκα.

Τούς εἶπα:

-«Ὄχι, γιατί θέλω νά δῶ, πῶς αὐτός ὁ γέρος θά πεθάνει!!!».

-Τόν ἔβλεπα, λοιπόν, νά δοξολογεῖ συνεχῶς τόν Θεό!

-Πότε ἔλεγε κάποια «Χαῖρε» γιά τήν Παναγία, πού ἀργότερα ἔμαθα, ὅτι λέγονται «Χαιρετισμοί».

Κατόπιν σιγοέψαλλε τό «Θεοτόκε Παρθένε», τό «Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν…», τό «Ἄξιόν ἐστιν», κάνοντας συγχρόνως καί πολλές φορές τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ.

Σήκωσε κάποια στιγμή τά χέρια του καί εἶπε:

-«Καλῶς τόν Ἄγγελό μου! Σ’ εὐχαριστῶ, πού ἦλθες μέ τόση λαμπρά συνοδεία νά παραλάβεις τήν ψυχή μου. Σ’ εὐχαριστῶ!… Σ΄ εὐχαριστῶ!…»

-Ἀνασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τά χέρια του ψηλά, ἔκαμε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, σταύρωσε τά χεράκια του στό στῆθος του καί ἐκοιμήθη!

Ξαφνικά τό δωμάτιο πλημμύρισε ἀπό φῶς, λές καί μπῆκαν μέσα δέκα ἥλιοι καί περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε τό δωμάτιο!

Ναί, ἐγώ ὁ ἄπιστος, ὁ ἄθεος, ὁ ὑλιστής, ὁ «ξιπασμένος», ὁμολογῶ, ὅτι ὄχι μόνον ἔλαμψε τό δωμάτιο, ἄλλα καί μιά ὡραιότατη εὐωδία ἁπλώθηκε σ’ αὐτό, ἀκόμη καί σέ ὁλόκληρο τόν διάδρομο, καί μάλιστα, ὅσοι ἦσαν ξυπνητοί καί μποροῦσαν, ἔτρεχαν ἐδῶ κι ἐκεῖ, γιά νά διαπιστώσουν, ἀπό ποῦ ἤρχετο ἡ παράξενη αὐτή μυρωδιά.

-«Ἔτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αὐτό καί φώναξα γιά Ἐξομολόγο, ὕστερα ἀπό τρεῖς ἡμέρες.

Τήν ἄλλη μέρα, ὅμως, τἄβαλα μέ τούς δικούς μου, τήν μάνα μου καί τόν πατέρα μου, ὕστερα μέ τά δύο μεγαλύτερα ἀδέλφια μου, μέ τή γυναῖκα μου, μέ τούς συγγενεῖς καί τούς φίλους, καί τούς φώναζα καί τούς ἔλεγα:

-Γιατί δέν μοῦ μιλήσατε ποτέ γιά τόν Θεό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους;

-Γιατί δέν μέ ὁδηγήσατε ποτέ στήν Ἐκκλησία;

-Γιατί δέν μοῦ εἴπατε, ὅτι ὑπάρχει Θεός καί ὑπάρχει καί θάνατος καί κάποτε αὐτή ἡ ψυχή θά χωρισθεῖ ἀπό τό σῶμα, γιά νά δώση τόν λόγο της;

-Γιατί μέ σπρώξατε μέ τήν συμπεριφορά σας στήν ἀθεΐα καί στόν Μαρξισμό;

-Ἐσεῖς μέ μάθατε νά βλαστημῶ, νά κλέβω, νά ἀπατῶ, νά θυμώνω, νά πεισμώνω, νά λέω χιλιάδες ψέματα, νά ἀδικῶ, νά πορνεύω…

-Ἐσεῖς μέ μάθατε νά εἶμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος καί κακός.

-Γιατί δέν μοῦ διδάξατε τήν ἀρετή;

-Γιατί δέν μοῦ διδάξατε τήν ἀγάπη;

-Γιατί δέν μοῦ μιλήσατε ποτέ γιά τόν Χριστό;

-Γιατί;…

-Ἀπό αὐτή τή στιγμή μέχρι πού νά πεθάνω, θά μοῦ μιλᾶτε μόνο γιά τόν Θεό, τόν Χριστό, τήν Παναγία, τούς Ἀγγέλους, τούς Ἁγίους.

-Γιά τίποτε ἄλλο.

-Ἤρχοντο οἱ δικοί μου, οἱ συγγενεῖς, φίλοι, γνωστοί, καί τούς ρωτοῦσα τόν καθένα χωριστά ἤ ὅλους μαζί:

-Ἔχετε νά μοῦ πεῖτε κάτι σημαντικό γιά τόν Θεό; Διότι Αὐτόν θά συναντήσω!

-Λέγετε…..

-Ἐάν δέν ξέρετε, νά μάθετε.

-Οἱ μέρες περνᾶνε κι ἐγώ θά φύγω.

-Καί σ’ ἕνα – δυό ἐπισκέπτες:

– Ἄν δέν ξέρεις ἤ ἄν δέν πιστεύεις, νά φύγεις!…

-Τώρα πιστεύω μέ ὅλη μου τήν καρδιά, καί θέλω νά ἐξομολογηθῶ ὅλες τίς ἁμαρτίες μου ἀπό μικρό παιδί…»

Ἦτο σταθερός καί ἀμείλικτος μέ τό παλαιό ἑαυτό τοῦ ὁ Ξενοφῶν!

Καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἦταν μεγάλο, πολύ μεγάλο!

Ἐξομολογήθηκε μέ εἰλικρίνεια, κοινώνησε δυό-τρεῖς φορές καί ὕστερα ἀπό πάλη μερικῶν ἡμερῶν μέ τόν καρκίνο, ἔφυγε ἐν πλήρει μετανοίᾳ, μέ ζέουσα τήν πίστι, εἰρηνικά, ὁσιακά, δοξολογῶντας κι’ αὐτός τόν Θεό.

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστόπουλου:

«ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος

γιά τό

ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Loukas M. Xalaris
«Κι ἄν ἀλλάξουν ὅλοι, νά παραμείνετε

στήν παράδοση»

«Τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες»...

Βρισκόμαστε στή Θῆβα τό 1924, στήν περιοχή τοῦ Πυρίου. Ὅλα κυλοῦν ἤρεμα καί καλά. Οἱ νοικοκυρές στολίζουν τά σπίτια τους μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους, οἱ πατεράδες ἀγωνίζονται γιά τό καθημερινό ἀναλώνοντας τίς περισσότερες ὧρες τους στά χωράφια, ἐνῶ τά παιδιά ἀνέμελα τρέχουν ἀπό ‘δῶ καί ἀπό ‘κεῖ γιά νά χορτάσουν τό παιχνίδι τους.

Ξαφνικά, ὅμως, μέσα σέ αὐτή τήν ἠρεμία δύο ἄντρες ἀνεβασμένοι στά ἄλογά τους, γνωστοί στούς περισσότερους τῶν Θηβῶν, ὁ Κίμων ὁ Στεφανιώτης καί ὁ Λουκᾶς ὁ Καλατζής, γυρίζουν ἀλαφιασμένοι καί τρομαγμένοι φωνάζοντας, πάνω ἀπό τά ἄλογα πού βρισκόντουσαν.

«Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!

Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!»

Τί εἶχε συμβεῖ; Δυστυχῶς, εἶχαν πληροφορηθεῖ πώς ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο, χωρίς νά γνωρίζει ὁ κόσμος, χωρίς νά ρωτηθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος, ἐκτός ἀπό τούς πέντε πού τό ἄλλαξαν.

«Μᾶς φράγκεψαν! Μᾶς φράγκεψαν!».

Συνεχῶς φώναζαν καί ἐνημέρωναν τά γειτονικά χωριά τῶν Θηβῶν.

Ναί, μά μέ ποιό δικαίωμα τό ἔκαναν αὐτό;

Ἀφοῦ αὐτοί δέν ἦταν κληρικοί, ἦταν ἁπλοί λαϊκοί;

Ἀπό ποῦ πῆραν τό θάρρος αὐτό;

Τί γνώριζαν;

Τί ἐντολή εἶχαν;

Οἱ δύο αὐτοί ἄνδρες εἶχαν πνευματικό καθοδηγητή κάποιο ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος βρισκόταν σέ ἕνα ὄμορφο νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ, τήν Αἴγινα.

Τό ὄνομά του ἦταν Νεκτάριος,

Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως.

Τό 1918 εἶχαν πάει καί οἱ δύο στό νησί νά ἐξομολογηθοῦν καί νά πάρουν τή συμβουλή του γιά ἕνα θέμα, τό ὁποῖο τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν σέ ἔξαρση. Τό θέμα αὐτό ἦταν γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Ἡ ἐρώτησις τῶν δύο ἦταν, κατά πόσο εἶναι ἐφικτή καί ἐπιτρεπτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης, ὅπως ἦταν σοφός καί πρᾶος, τούς ἀπάντησε:

-Παιδιά μου, δέν πρέπει νά γίνει ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, διότι βάσει αὐτοῦ ἔχουν θεσπισθεῖ ὅλες οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαιτέρως τό αἰώνιο Πασχάλιο..

- Μάλιστα Δέσποτα, ἐάν ὅμως ἡ Ἐκκλησία δεχθεῖ τή μεταρρύθμιση τί γίνεται; Τί κάνουμε ἐμεῖς;

- Ἐσεῖς νά παραμείνετε ὡς ἔχετε, δέν θά ἀκολουθήσετε τούς μεταρρυθμιστές διότι τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τρεῖς πανορθοδόξους συνόδους ἐπί πατριαρχίας Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ 1592-1593 καί Ἀνθίμου τό 1848. Εἶναι ἀδύνατον Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά δεχθοῦν τήν ἀλλαγή. Ἐγώ δέ δέχομαι οὔτε ἀκολουθῶ κανέναν, ἔστω κι ἄν μείνω μόνος μου.

-Ναί, Δέσποτα, ἀλλά ἐάν δέν ἔχουμε ἱερεῖς τί θά κάνουμε;

- Παιδιά μου θά οἰκονομήσει ὁ Κύριός μας καί θά σᾶς στείλει.

- Κι ἄν δέν ἔχουμε ἐκκλησία καί ἔχουν γυρίσει ὅλοι μέ τό Γρηγοριανό ἐκεῖ, πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε;

- Γι’ αὐτό προβληματίζεσθε; Δέν ὑπάρχει πρόβλημα, τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες.

- Μά, πῶς Δέσποτα; Πῶς μπορεῖ νά γίνουν αὐτά;

- Ἐγώ παιδιά μου ἀπεύχομαι νά γίνη ἡ ἀλλαγή, ἀλλά ἐάν γίνει, τότε πρέπει νά ἀντισταθῆτε. Νά εἶστε σίγουροι, πώς ὁ Χριστός μας θά εἶναι μαζί σας, ὅταν συνειδητά ὑπερασπισθῆτε τά Ἱερά καί τά Ὅσια της Ἐκκλησίας μας. Ἐάν διαβάσετε τήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας θά δῆτε καί θά γνωρίσετε, πώς σέ περίοδο ἀνταρσίας καί ἀκαταστασίας στήν Ἐκκλησία, ὅτι πολλά σπίτια εἶχαν γίνει τόποι κοινῆς προσευχῆς».

Ὅλα αὐτά ἀλλά καί πολλά ἄλλα εἶπε καί τούς ἔλεγε ὁ ἐπίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος. Ἔπειτα ἀπό δύο χρόνια, τό 1920 ὁ Ἅγιος ἱεράρχης κοιμήθηκε.
Συμπλήρωση-σημείωση

(ἀπό τόν π. Κήρυκο Κοντογιάννη):

Διαβάζοντας τήν παραπάνω ἀνάρτησι ἐνεθυμήθην κάτι σχετικόν, πού ἔλεγε καί ξανάλεγε μιά πράγματι ἁγία ψυχή, ἡ μοναχή Μαρία, ἡ «κουφή», (μέ αὐτό τό χαρακτηριστικό προσωνύμιο τήν γνωρίζαμε ὅλοι στήν Ἁγία Τριάδα τῆς Κάτω Ἡλιουπόλεως), τό ὁποῖον ἤκουσε ἡ κ. Ἑλένη Λαμπριανίδου (καί ἡ μητέρα της καί ἄλλες γυναῖκες), καί τό ὁποῖον κατέθεσεν κατά τήν καθιερωμένην Σύναξιν τῆς Δευτέρας στόν Ἱερό Ναό ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα, (ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, κατά τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τό 2011).

Ἔλεγε και ξανάλεγε μέ τόν ἁπλοϊκό της τρόπο ἡ μοναχή Μαρία:

«Δούλευα σάν οἰκιακή βοηθός σέ μιά οἰκογένεια συγγενική τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πήγαινε πολύ συχνά σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια καί τούς νουθετοῦσε.

Ὁ Ἅγιος εἶπε στην ἴδια:

«Θά ἀλλάξουν τό ἡμερολόγιο, ἐσύ νά μήν τό ἀκολουθήσης, νά μείνης στήν Ἐκκλησία. Γιατί αὐτό, πού θά φέρουν μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά εἶναι μία μεγάλη αἵρεσις».

Νεοημερολογιτισμός ἴσον Οἰκουμενισμός

Οἱ Νεοημερολογίτες ἰσχυρίζονται, ὅτι διόρθωσαν τό ἡμερολόγιο γιά καθαρά ἀστρονομικούς λόγους. Ἤταν, λένε, ντροπή νά ἀκολουθοῦμε ἕνα λανθασμένο καί ἀπαρχαιωμένο ἡμερολόγιο.

Πολύ καλά...

Τήν Ἐκκλησία, βέβαια, δέν την ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια τοῦ ἡμερολογίου, τήν ἐνδιαφέρει μόνον ἡ λειτουργική καί ἑορτολογική ἑνότητα καί τάξη τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἀλλά ἔστω, ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι πράγματι γιά τήν ἐπιστημονική ἀκρίβεια ἀγωνιοῦσαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.

Τότε, γιατί δέν διόρθωσαν πράγματι τό ἡμερολόγιο μέ βάση τά ἐπιστημονικά δεδομένα τοῦ 20^οῦ αἰῶνα, ἀλλά ἐφάρμοσαν ἕνα ἐπίσης λανθασμένο ἡμερολόγιο, χρονολογούμενο ἀπό τόν 16^ο αἰῶνα, τό ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα Γρηγορίου;

Γιατί δέν ἐφάρμοσαν τό τόσο μελετημένο τοῦ Πέτρου Δραγγίτς, πού ὑποβλήθηκε στό δῆθεν πανορθόδοξο συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923;

Ἀκριβῶς, γιατί ὁ πραγματικός σκοπός τους δέν ἦταν ἡ ἐπιστημονική διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, πρᾶγμα ἐντελῶς ἄχρηστο ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως.

Ὁ πραγματικός σκοπός τους ἦταν ἡ ἑορτολογική ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», καί αὐτή δέν μποροῦσε νά πραγματοποιηθεῖ παρά μόνον μέ τήν προσχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο τῶν Παπῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἔχουν ὅλοι τό ἴδιο ἑορτολόγιο καί νά ἀρχίσει ἀπό κάπου νά πραγματοποιεῖται τό πρῶτο στάδιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ἡ ἕνωση τῶν χριστιανικῶν λεγομένων «ἐκκλησιῶν».

Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀπό παθολογική ἀγάπη πρός 13 χαμένες ἡμέρες, πού οἱ λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες ἔκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν Καινοτόμο «ἐκκλησία», ἀλλά γιά νά μείνουν Ὀρθόδοξοι.

Νεοημερολογιτισμός ἴσον Οἰκουμενισμός,

-ἴσον ἄρνηση τῆς Ἀλήθειας,

-ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μιᾶς Ἁγίας,

-ἄρνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως,

-ἄρνηση τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία.

Οἱ Νεοημερολογίτες

-κήρυξαν λανθασμένη τήν ἑορτο-λογική τάξη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας,

-ἀνέτρεψαν τήν ἑορτολογική σχέση μεταξύ Πασχαλίου καί ἀκινήτων ἑορτῶν,

-κατάργησαν νηστεῖες, μετέτρεψαν ἀκίνητες ἑορτές σέ κινητές, ὅπως τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,

-κατέστρεψαν τήν ἑορτολογική ἁρμο-νία καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού δέν ἄλλαξαν τό Ἑορτολόγιο,

-καί ὅλα αὐτά γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως.

Προτίμησαν νά ἑορτάζουν, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀδελφοί τους Ὀρθόδοξοι νηστεύουν γιά νά πανηγυρίζουν μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες.

Καί τί ἔγινε μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, τοῦ 1587 καί τοῦ 1593, οἱ ὁποῖες ἐπανειλημμένως «εἶχον ἀφορίσει πάντας, ὅσοι θά ἐδέχοντο τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»;

(Βλ. Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. «Πυρσός», τόμ. ΙΒ΄, ἄρθρο «Ἡμερολόγιο», σελ. 274 καί τόμ. ΙΕ΄, ἄρθρο «Κωνσταντινουπόλεως Σύνοδοι», σελ. 642).

Ἔκαναν πώς δέν τίς ἤξεραν, ἤ τίς περιφρόνησαν μέ τήν μεγαλύτερη ἀδιαντροπιά.²

"ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ!!!

ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ !!!

ΚΑΝΟΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ!

Ἀγωνιζόμαστε, λοιπόν, οἱ Ὀρθόδοξοι, χλευαζόμενοι ὑπό τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν ὡς «Παλαιοημερολογίτες», νά παραμείνουμε Ὀρθόδοξοι, παρά τήν σύγχρονη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἔχει διαβρώσει τά πάντα μέσα στήν κρατική Ἐκκλησία.

Μήν πιστέψει κανείς αὐτούς, πού θά θελήσουν νά ἀπατήσουν τούς ἁπλούστερους μέ τό συνηθισμένο ψέμμα γιά τούς ἀφελεῖς.

Θά σᾶς ποῦν:

«Τί σ’ ἐνδιαφέρει ἐσένα, ἄν ὁ Πατριάρχης εἶναι αἱρετικός καί ἄν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Μητροπολίτες μνημονεύουν τόν Πατριάρχη, ἀρχηγός μας δέν εἶναι ὁ Πατριάρχης, ἀλλά ὁ Χριστός. Ἐμεῖς ξέρουμε τήν καρδιά μας καί τήν πίστη μας. Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Ὁ Πατριάρχης ἄς κηρύττει ὅποια αἵρεση θέλει. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἄς μνημονεύει ὅποιον αἱρετικό θέλει. Αὐτοί θά δώσουν λόγο γιά τήν ψυχή τους κι ἐμεῖς γιά τή δική μας. Ἐξ ἄλλου ἐμεῖς εἴμαστε πρόβατα καί δέν μᾶς πέφτει λόγος. Ἔχουσιν γνῶσιν οἱ ποιμένες»!

Ὁ Χριστός μας, ὅμως, εἶπε, ὅτι πρός τόν Πατέρα δέν μπορεῖ νά πλησιάσει κανείς παρά μόνον διά τοῦ Υἱοῦ. Ἔτσι καί πρός τόν Υἱό δέν μπορεῖ νά πλησιάσει κανείς παρά μόνον διά τῆς Ἐκκλησίας. Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει σάν ἄτομο, ὑπάρχει μόνον σάν μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει μόνον, ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Ἀλήθεια. Ἐκεῖ ὅπου ὁμολογεῖται ὁ Οἱκουμενισμός, δηλαδή τό ψεῦδος, δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει Χριστός. Καί μή νομίσει κανείς, ὅτι χρειάζεται νά ἀνεβεῖ κανέις στόν ἄμβωνα καί νά κάνει οἰκουμενιστικό κήρυγμα, ἄν καί πόσο συχνά δέν γίνεται κι αὐτό.

Στήν Ἐκκλησία ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας μέ τό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου πού μνημονεύουμε.

Οἱ Ὀρθόδοξοι μνημονεύουν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, οἱ Ἀρειανοί Ἀρειανό, οἱ Μονοφυσίτες Μονοφυσίτη, οἱ Εἰκονοκλάστες Εἰκονοκλάστη, οἱ Οὐνίτες Οὐνίτη καί οἱ Οἰκουμενιστές Οἰκουμενιστή.

Μπορεῖ τά πάντα νά φαίνονται ὀρθόδοξα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅμως ὁ Ἐπίσκοπος, πού θά μνημονεύσει ὁ παπάς θά μᾶς κάνει νά καταλάβουμε, ποῦ βρισκόμαστε.

Σέ μιά Οὐνίτικη ἐκκλησία τά πάντα φαίνονται ὀρθόδοξα! Ἴσως μάλιστα καί ἡ γενειάδα καί τά μαλλιά τοῦ παπᾶ νά εἶναι πιό μακρυά ἀπό τῶν Ὀρθοδόξων, καί ἡ ψαλμωδία πιό βυζαντινή καί οἱ εἰκόνες πιό αὐστηρές, καί τό «Πιστεύω» ἀκόμη μπορεῖ νά εἶναι χωρίς τό «φιλιόκβε». Ὅμως ὁ παπάς μνημονεύει τόν «ἐπίσκοπο» τῶν Οὐνιτῶν καί ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Οὐνιτῶν μνημονεύει τόν Πάπα καί ὅλη ἡ φανινομενική Ὀρθοδοξία πάει περίπατο.

Μπορεῖτε νά πῆτε, ὅτι δέν σᾶς ἐνδιαφέρει, τί μνημονεύει ὁ παπάς, ἀφοῦ ἐσᾶς ἡ καρδιά σας εἶναι Ὀρθόδοξη;

Θά μένατε νά κοινωνήσετε σέ μιά Οὐνίτικη ἐκκλησία;

Ὅμως σέ μιά Νεοημερολογιτική ἐκκλησία μένετε!...

Ὅλα φαίνονται ὀρθόδοξα. Ὁ παπάς μπορεῖ νά ἔχει ἀκόμα στήν ἐνορία σας γένια καί μαλλιά καί μπορεῖ νά μή σᾶς ἔχουν στείλει ἀκόμα «προοδευτικό» ἱεροκήρυκα. Ὅμως ποιόν ἐπίσκοπο μνημονεύει ὁ παπάς; Καί αὐτός ὁ ἐπίσκοπος ποιούς Πατριάρχες καί Ἀρχιεπισκόπους καί Συνόδους μνημονεύει ἐκφώνως ἤ στά δίπτυχα;

Μνημονεύουν τόν Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο, ἄν μάλιστα εἶναι κάποιος στή Βόρεια Ἑλλάδα, ὅταν λειτουργεῖ ἐπίσκοπος, θά ἀκούσετε τό μνημόσυνο τοῦ Βαρθολομαίου ἐκφώνως.

Καί ὁ Βαρθολομαῖος, ποιόν ἔχει γραμμένον στά δίπτυχα καί τόν μνημονεύει σέ κάθε Θεία Λειτουργία;

Τόν «πρεσβύτερο ἀδελφό του», ὅπως τόν ὀνομάζει σέ κάθε εὐκαιρία, τόν Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκίσκο.

Γιατί, λοιπόν, φεύγετε ἀπό τούς Οὐνίτες, ἀφοῦ ἔτσι κι ἀλλιῶς τόν Πάπα μνημονεύετε;

Τά λογικά πρόβατα!

Πρόβατα εἴμαστε, ἀλλά πρόβατα λογικά. Ἑπομένως μᾶς πέφτει λόγος. Ὅσο γιά τούς ποιμένες, ὁ Ποιμήν ὁ καλός μᾶς ἔχει προειδοποιήσει, ὅτι πολλοί ἀπ’ αὐτούς εἶναι κλέφτες καί ληστές, πού δέν εἰσέρχονται ἀπό τήν θύρα στήν αὐλή τῶν προβάτων. Τά λογικά πρόβατα ἀκολουθοῦν τόν καλό ποιμένα «ὅτι οἴδασι τήν φωνήν αὐτοῦ. Ἀλλοτρίῳ δέ οὐ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν» (Ἰω. Ι΄).

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι φωνή ἀλλοτρίων. Οἱ Οἰκουμενιστές ποιμένες, ὅσο καί ἄν θέλουν νά φαίνονται Ὀρθόδοξοι, γιά νά ἐξαπατήσουν εἶναι στήν πραγματικότητα «λύκοι ἐν προβάτου δορᾷ φθοράν προβάτων κατεργαζόμενοι».

Τά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κατάλαβαν μέ ποιούς ἔχουν νά κάνουν καί ἔφυγαν μακριά ἀπό τούς λυκοποιμένες κατά τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων.

Καί ἡ ἀχρεῖοι Οἰκουμενιστές τούς ὀνόμασαν χλευαστικά «Παλαιοημερολογίτες», ὅπως ὀνόμαζαν κάποτε χλευαστικά τούς Χριστιανούς Ναζωραίους, τούς ἡσυχαστές «ὀμφαλοσκόπους» καί τούς Ὀρθοδόξους φιλοκαλικούς ἀσκητές στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας «Κολλυβάδες». «Ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μή γιγνώσκων τόν νόμον»! Ἀλλά ξέχασαν «ὅτι τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ».

Οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, ἦσαν πάντα τό μικρόν ποίμνιον, πάντοτε χλευαζόμενοι, πάντοτε διωκόμενοι.

 
Παλαιοί ἀσκητές ζῶντες στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μόνοι, μόνῳ Θεῷ. Ὅ γερο-Ίσίδωρος καί ὁ ὑποτακτικός του π. Πέτρος!

Ἀλλ’ ὁ Κύριος εἶπε:

«Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον, ὅτι ηὐδόκησεν ὁ Πατήρ μου δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν». Τί ἦταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί γιά τούς Ἑβραίους, πού δέν πίστεψαν, δηλαδή τήν μεγάλη πλειοψηφία;

Τί ἦταν γιά τούς αὐτοθαυμαζόμενους γιά τήν κοσμική σοφία τους Ἐθνικούς;

Ρωτῆστε τήν συνείδησή σας καί θά σᾶς ἀπαντήσει:

«Ἦταν κάτι σάν τούς σημερινούς Παλαιοημερολογίτες».

Τό 1965 ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί ὄχι ἄρση τῶν ἀναθεμάτων

Γεγονότα πορείας τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ status quo αὐτῆς, συνέβησαν στό Σαμπεζύ στίς 19 Ὀκτωβρίου 2013, ὅπου ἐπαναβεβαιώθηκε ἡ ἄρση τοῦ σχίσματος-ἀκοινωνησίας μεταξύ της Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ.

Ἐπειδή ὁ ἐχθρός της Πίστεώς μας εἶναι πρό τῶν πυλῶν, παραθέτω ἀποσπάσματα κειμένων καί δύο σχόλια σημαντικά πού ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τό ἀληθές.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος, τ. διευθυντής τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου Κορίνθου.

Οὐνιτικό συλλείτουργο Βαρθολομαίου καί ἀντιχρίστου Πάπα Βενέδικτου στήν Πόλη.

Διαβάζουμε στή ROMFEA.GR:

«Ὁ Πρύτανις τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φριβούργου κ. Guido Vergauwen … ἐχαιρέτισε τήν ἐποικοδομητικήν συμβολήν τῶν δύο θεσμῶν εἰς τό ἀπό κοινοῦ ὀργανωθέν Συνέδριον, μέ θέμα:

« Ἡ Β΄  Βατικανή Σύνοδος καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία», διά τόν διάλογον καί διά τήν προσέγγισιν τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι, ἀπό τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων τό 1965, δέν εὑρίσκονται πλέον ὑπό καθεστώς ὁριστικοῦ σχίσματος, ἀλλά διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.»

http://romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/mitropoleis-exoterikou/19770-2013-10-20-22-30-01

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Στό βιβλίο τοῦ Ἀθ. Σακαρέλλου «Ἔγινε ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν»,³ ἀναφέρεται τό Γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας «Κοινή Δήλωσις» τοῦ 1965, ὅπου στήν παράγραφο 4 τῆς συμφωνίας χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη excommunication, αὐτό σημαίνει, ὅτι μέ τή συμφωνία αὐτή ἔχει ἀρθεῖ ἡ «ἀκοινωνησία», τό «σχίσμα», δηλαδή μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἐπίσημη Ἑλληνική μετάφραση, πού ὁμιλεῖ, δῆθεν, γιά ἄρση Ἀναθεμάτων, πρός καθησυχασμό τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ἕνωση, δυστυχῶς, ἔχει γίνει, ἁπλά πραγματώνεται καί παρουσιάζεται, τοπικά καί χρονικά, σταδιακά, ἀνάλογα μέ τίς ἀντιδράσεις.

Καί γιά νά μήν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἡ Γαλλική λέξη excommunication σημαίνει «ἀκοινωνησία» τοῦτο ἀποδεικνύεται καί ἀπό τό ἴδιο τό Γαλλικό κείμενο τῆς συμφωνίας, πού χρησιμοποιήθηκε δύο φορές ἡ ἔκφραση la communion ecclesiastique καί σημαίνει «ἐκκλησιαστική κοινωνία», ὅπως ὀρθά ἀποδίδει ἡ ἐπίσημη ἑλληνική μετάφραση καί ὄχι «ἐκκλησιαστικό ἀνάθεμα».

Στήν πραγματικότητα ἡ κοινή δήλωση τό 1965, στό Γαλλικό κείμενο, ὁμιλεῖ, ἑπομένως, γιά ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί ὄχι γιά «ἁπλῆ ἄρση τοῦ Ἀναθέματος» μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν.

Τό γεγονός αὐτό ἐξηγεῖ ὅλα τά μεταγενέστερα γεγονότα, ὅπως συμπροσευχές, συλλείτουργα, μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας σέ παπικούς λαϊκούς σέ τόπους, πού δέν ὑπῆρχε ἀξιόλογη ἀντίδραση, νεώτερες κοινές δηλώσεις καί συμφωνίες, μνημόσυνο τοῦ ὀνόματος τοῦ Πάπα Ρώμης στήν Ἁγία Πρόθεση, γεγονός πού παραδέχθηκε, ὅτι ἔπραττε ὁ ἴδιος ὁ Ἀθηναγόρας, μνημόσυνο δημόσιο τοῦ Πάπα στό Φανάρι στήν τελευταία του ἐπίσημη ἐπίσκεψη καί ἄλλες παρόμοιες πράξεις.

Καί σέ ὅλα αὐτά πρωτοστατοῦσε τό Φανάρι καί ἀκολουθοῦσαν μέ παρόμοιες πράξεις καί ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες.

Αὐτό ἀποτελεῖ, ἐκ τῶν πραγμάτων, ἕνωση καί ἔμπρακτη ἐφαρμογή ὄχι ἁπλά τῆς ἄρσεως τοῦ Ὁριστικοῦ Σχίσματος, ἀλλά ἄρση καί τῆς Ἀκοινωνησίας.

Ἡ ἕνωση ἐφαρμόζεται σταδιακά, τοπικά καί χρονικά, ὅπως ὀρθά ἐπισημάνθηκε, ἀνάλογα μέ τίς ἀντιδράσεις καί κάποια κατάλληλη στιγμή θά καταστεῖ ἡ ἕνωση πλήρης, ἐπισφραγίζοντας τό ἤδη ὑφιστάμενο ἀπό ἐτῶν πραγματικό καθεστώς.

(Ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο

τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως

Κοσμᾶς Φλαμιάτος).

Ἡ Κοινή δήλωση τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου

στά Γαλλικά

http://www.vatican.va/roman_curia/pontifical_councils/chrstuni/ch_orthodox_docs/rc_pc_chrstuni_doc_19650107_athenagoras-i-paul-vi_fr.html

ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ:  

Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ

Τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου, Προηγουμένου τοῦ Μεγάλου Μετεώρου

Αὐτή ἡ «ἕνωση στό κοινό Ποτήριο» ἐπιχειρήθηκε μέ τήν περίφημη «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων» μεταξύ Βατικανοῦ καί Φαναρίου, πού πραγματοποιήθηκε στά τέλη τοῦ 1965, μέ μονομερῆ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Χαρακτηριστική ἦταν ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία

«μέ πολλήν δυσμένειαν ἐπληροφορήθη τήν πρωτοβουλίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Παν. Ἀθηναγόρα. Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά προβαίνη εἰς παρομοίας πράξεις. Τό δικαίωμα ἔχει μόνον ὁλόκληρος ἡ Ὀρθοδοξία».

Δήλωση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου

Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου,

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,

Νοέμβριος 1965

Μέ τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων οἱ δύο πλευρές ἐννοοῦσαν τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος. Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος, ἐπίσημος ἀπεσταλμένος ἐκείνη τήν περίοδο τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα πρός τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἀποκαλύπτει τό περιεχόμενο τῶν μηνυμάτων πού ἀντήλλασσαν Φανάρι καί Βατικανό «μέχρι τοῦ τολμηροῦ ἐπίσης μηνύματος, πού μοῦ ἀνέθεσε ὁ Πατριάρχης νά μεταβιβάσω στόν πρόεδρο τῆς Ἐπιτροπῆς Σχέσεων Δύσης καί Ἀνατολῆς, πού ἦταν ἕνας Γερμανός σεβάσμιος καρδινάλιος, ὁ Αὐγουστῖνος Μπέα».

Καί συνεχίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος:

“Λίγο καιρό μετά, ἐπισκέπτομαι τόν Μπέα στή Νέα Ὑόρκη. Τόν ρώτησα:

-Τί λέτε, σεβασμιώτατε, μποροῦμε νά φέρουμε τίς Ἐκκλησίες μας πιό κοντά μέ τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος;

Μοῦ λέει:

-Καλή ἰδέα, δέν ξέρω, πώς θά τή δεχτοῦν στή Ρώμη, ἀλλά ἐγώ νομίζω, ὅτι πρέπει νά γίνει ἡ ἄρση τοῦ Σχίσματος. Ἔτσι, δέν θά ἔχουμε λόγο κανέναν νά μήν πλησιάσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο.”

Ἐρώτηση δημοσιογράφου Γ. Μαλούχου:

“-Τήν ἄρση τοῦ Σχίσματος ἤ τοῦ ἀναθέματος;”

Ἀπάντηση Ἀρχιεπισκόπου:

«Καί τά δύο αὐτά μαζί πηγαίνουνε, γιατί, ὅταν κατέθεσαν οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Πάπα τό ἀνάθεμα, τρόπον τινά, μέ τό ὁποῖο ἀναθεμάτιζε ὁ Πάπας Νικόλαος τόν Μιχαήλ Κηρουλάριο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἦταν τό ὁριστικό Σχίσμα πιά. Δέν ἔγινε ἄλλη ἐπίσημος πρᾶξις, πού νά καθιερώσει τό Σχίσμα ὡς μία διαιρετική γραμμή μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως»

(Γ. Μαλούχου, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος, σελ. 196-197).

Ἡ ἄρση τοῦ σχίσματος ἐντάσσεται, ἄλλωστε, καί στήν λογική τῶν ἀποφάσεων τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, πού πραγματοποιεῖτο ἐκεῖνο τό διάστημα, γιά ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί «ἀναγνώριση» τῶν μυστηρίων τῶν Ὀρθοδόξων.

Στό λατινικό μάλιστα κείμενο τῆς «ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων» ὑπάρχει ὁ ὅρος excommunicatio = ἀκοινωνησία, ὁ ὁποῖος στήν ἐπίσημη μετάφραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μεταφράζεται ὡς «ἀναθέματα».

(Βλ. σχ. Τόμος Ἀγάπης, Vatican-Phanar (1958-1970), Rome- Istanbul 1971, σελ. 286-287).

Τό κείμενο, δηλαδή μιλοῦσε γιά «ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας».

«Οἱ New York Times μετέδωσαν τήν ἀπό κοινοῦ ἀγγελίαν τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τήν ἄρσιν τοῦ excommunicatio (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτην σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς τήν ἐπανέναρξιν τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας πού εἶχε τότε δῆθεν διακοπεῖ.

Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό Ἑλληνικόν κείμενον, πού ἀναγγέλει τήν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν.

Φαίνεται εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν»

(π. Ἰω. Ρωμανίδου, Ὀρθόδοξος καί Βατικάνειος συμφωνία περί Οὐνίας, http://www.romanity.org/htm/rom.e.14.orthodoxi_kai_vatikania_sumfonia_peri_ounias.01.htm)

Χαρακτηριστικό, ἐπίσης, εἶναι ὅτι:

«ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄, πρίν ἐπισκεφθεῖ τό Φανάρι (30-11-1979)… ἐξέφρασε τήν βεβαιότητά του, ὅτι ἡ ἑνότητα ἔχει ἀποκατασταθεῖ στήν πράξη, (In der Tat war die Wiederherstellung der Einheit der Christen)»

(Ἀντ. Παπαδόπουλου, Θεολογικός Διάλογος Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν {Ἱστορία-Κείμενα-Προβλήματα}, ἔκδ. οἶκος ἀδελφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη-Ἀθῆνα, 1996, σελ. 40)

Πατριάρχης Ἀθηναγόρας:

«…εἴχομεν τό ἴδιον μυστήριον.

Τό ἴδιον βάπτισμα, τά ἴδια μυστήρια καί ἰδιαιτέρως τό ἴδιο Ἅγιον Ποτήριον. Τώρα πού ξαναγυρίσαμεν εἰς τό 1054, διατί δέν ξαναγυρίζομεν καί εἰς τό Ἅγιον Ποτήριον;».

(Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου,

Πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Μεταλληνού,

Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, σελ. 4-5).

http://orthodoxia-pateriki.blogspot.gr/2009/06/blog-post_24.html)

19 Ἰουνίου, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Μαξίμοβιτς

Σήμερα, 19 Ἰουνίου, κατά τό Πάτριο Ἑορτολόγιο, τιμᾶται καί ὁ μεγάλος ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς.

Σύγχρονος στυλίτης!

Ἐπί σαράντα χρόνια δέν ξάπλωσε σέ κρεββάτι.

Ἄνθρωπος τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς!

Φλογερός ἱεραπόστολος.

Μέχρι καί τά ἀεροπλάνα καθ-υστεροῦσαν τήν ἀναχώρησή τους, γιά νά προλάβει ὁ ἅγιος νά πετάξει.

Πολλές φορές τόν πήγαιναν στά χέρια τά πνευματικοπαίδια του στά τραῖνα καί στά ἀεροπλάνα, γιατί ἀπό τήν κόπωση καί τήν διαρκῆ νηστεία δέν μποροῦσε νά περπατήσει γρήγορα.

Εἶχε σπουδάσει νομικά καί θεολογία. Μέ μεγάλο θαυμασμό μιλοῦσε γιαὐτόν καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, προβάλλοντάς τον στούς φοιτητές στή Σερβία σάν πρότυπο καί λέγοντας, ὅτι ὁ Ἰωάννης δέν εἶναι ἄνθρωπος ἀλλά ἄγγελος, μέ τήν μορφή ἀνθρώπου! Κατά τήν μαρτυρία πολλῶν ἦταν ὁ εὐγενέστερος ἄνθρωπος, πού γνώρισαν ποτέ. Ξυπόλυτος καί ρακένδυτος!

Ἀπό τήν ὑπερβολική νηστεία, ἰδιαίτερα κατά τήν Μ. Σαρκοστή, παρέλυαν οἱ μῦες ἀκόμη καί τοῦ προσώπου του καί δύσκολα καταλάβαινε κανείς, τί ἤθελε νά πεῖ.

Ἀγαποῦσε τόν ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων "παλαιοημερολογιτῶν" στήν Ἑλλάδα. Ἤθελε νά ἔλθει καί νά συμβάλει στήν χειροτονία ἐπισκόπων, μετά τήν μακαρία κοίμηση τοῦ Ἁγίου πρώην Φλωρίνης. Τόν συνάντησαν στίς Βερσαλίες, ὅπου ἔφταασαν μέ πολύ κόπο καί πολλά ἔξοδα, ὁ μακαριστός ἀρχιεπίσκοπός μας κυρός Χρυσόστομος ὁ Β΄, μέ τόν μακαριστό μητροπολίτη κυρό Χρυσόστομο Νασλίμη (ὡς ἀρχιμανδρίτες), ἀλλά τότε δέν βρέθηκε δεύτερος, γιά νά συμπράξει στήν χειροτονία ἐπισκόπων τῶν ἐκλεγμένων ἀπό τά 103 παραρτήματα τῶν Ὀρθοδόξων ἀνά τήν Ἑλλάδα.

Παρακολουθοῦσε μέ ἀγωνία τόν ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων στήν Ἑλλάδα καί συμπαραστεκόταν, ὅπως μποροῦσε, καί κυρίως μέ τήν δυνατή καί ἀδιάλειπτη προσευχή του.

Θαυματουργός ἅγιος, διορατικός καί προορατικός. Μέχρι καί τυφῶνες ... ἄλλαζαν πορεία μέ τήν προσευχή του στίς Φιλιππίνες. Θεράπευε καρκινοπαθεῖς καί ἔσωζε ἀνθρώπους ἀπό βέβαιο θάνατο μέ τήν παρέμβασή του, παρουσιαζόμενος ξαφνικά στά νοσοκομεῖα τή νύχτα, καί ἐκεῖ ὅπου ὑπῆρχε κίνδυνος καί ἀνάγκη! Λειτουργοῦσε καθημερινά καί ξυπόλυτος, ὅπου καί ἄν βρισκόταν! Ἀπό τό Ἱερό ἔβγαινε μετά ἀπό δέκα-δώδεκα ὧρες.

Τήν μεγάλη Σαρακοστή τήν ἔβγαζε μέ ἕνα πρόσφορο, τήν Θεία Κοινωνία καί τό ἀντίδωρο. Ἡ ἐλεημοσύνη του ἦταν παροιμιώδης. Δέν κρατοῦσε τίποτε γιά τόν ἑαυτό του.

Στό τέλος τῆς ζωῆς του δοκιμάστηκε, κατηγορούμενος στό Σαν Φραντζίσκο, ὅτι ... δέν διαχειρίστηκε σωστά τά οἰκονομικά τῆς Ἐκκλησίας τῆς Παναγίας, πού ὁ ἴδιος ἔχτισε!

Γιά πρώτη φορά στά χρονικά, πρίν ἀρχίσει ἡ δίκη γινόταν προσευχή μέσα στό δικαστήριο, ὅπως ζήτησε ὁ ἅγιος!

Τό δέχτηκε ὁ δικαστής, γιατί ἔβλεπε, ὅτι εἶχε μπροστά του ἕνα σύγχρονο ἅγιο. Θαυματουργοῦσε ὅσο ζοῦσε, ἀλλά μετά τήν κοίμησή του πολλαπλλασιάστικαν τά θαύματά του σέ ὅλο τόν κόσμο.

Καί μεῖς, πού ἔχουμε τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου στήν Ἐκκλησία μας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στήν Γερμανία, στό Gueterslo, ἔχουμε νά μαρτυρήσουμε θαύματα!

Τό λείψανό του ἀδιάφθορο, προσκυ-νεῖται στήν ἐκκλησία "πάντων τῶν θλιβομένων ἡ Χαρά" στό Σάν Φραντζίσκο!

Πολλοί, πού ὁ ἅγιος τούς ἔκανε μεγάλα θαύματα, δώσαν καί δίνουν τό ὄνομά του στά παιδιά τους.

Ἄς εἶναι ὁ μεγάλος ζηλωτής τῆς πίστεως ἅγιός μας Ἰωάννης, ἀρχιεπίσκοπος Σάν Φραντζίσκο καί Σαγκάης, ὁ θαυματουργός, προστάτης, βοηθός μας καί θερμός μεσίτης στήν ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ στίς κρίσιμες καί ἔσχατες μέρες πού ζοῦμεζοῦμε!

π. Νικόλαος Δημαρᾶς.

Πρίν ἀπό τρία χρόνια (2004), στήν πόλη τοῦ Μουλίνο, στήν Πολιτεία τοῦ Ὄρεγκον τῶν ΗΠΑ, συνέβη ἕνα ἐκπληκτικό καί θαυμαστό γεγονός.
Ἀφορᾶ μία θεοσεβῆ γυναῖκα ρωσικῆς καταγωγῆς, μέλος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσων Νέων Μαρτύρων, ὅπου ὁ πατέρας Σέργιος Σβέσνικοφ διακονεῖ ὡς ἱερέας. Σ' αὐτή τήν ἐνορία φυλάσσονται ὡς θησαυρός τά ἐπιμανίκια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη.
Ἡ γυναίκα αὐτή, ἡ ὁποία βρισκόταν στήν τελευταία ἑβδομάδα τῆς κύησης (ἀκριβῶς λίγο πρίν ἀπό τήν ἀναμενόμενη μέρα τοῦ τοκετοῦ), πῆγε γιά τόν τελευταῖο γενικό ἔλεγχο. Κατά τή διάρκεια τοῦ ἐλέγχου συγκλονίστηκαν ὅλοι καθώς ὁ γιατρός διέγνωσε ὅτι τό μωρό ἦταν νεκρό στή μήτρα τῆς γυναίκας.
Ἀμέσως τῆς εἶπε, ὅτι θά ἔπρεπε νά τῆς προκαλέσουν τεχνητές ὠδίνες τοκετοῦ καί ὅτι θά ἀναγκαζόταν νά γεννήσει ἕνα νεκρό βρέφος. Ἐκείνη χλώμιασε καί λιποθύμησε. Ὅταν ἀνέκτησε τίς αἰσθήσεις της, ἑτοιμάζονταν νά τῆς χορηγήσουν οὐσίες πού θά τῆς προκαλοῦσαν συστολές, ὠδίνες καί τοκετό. 
Ἐκείνη ἀπαίτησε νά σταματήσουν ἀμέσως καί ζήτησε νά φωνάξουν τόν ἱερέα της, τόν πατέρα Σέργιο. Ὅταν αὐτός ἔμαθε, τί συμβαίνει, τῆς εἶπε νά μήν κάνει τίποτα καί νά τόν περιμένει. Λίγο ἀργότερα ἔφθασε ἔχοντας τά ἐπιμανίκια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη. 
Κρατῶντας τά ἐπιμανίκια σχημάτισε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ στήν κοιλιακή χώρα τῆς γυναίκας καί, πρός μεγάλη ἔκπληξη ὅλων, ἡ καρδιά τοῦ παιδιοῦ ἄρχισε νά χτυπᾶ ξανά, ὅπως ἔδειξε ἡ ὀθόνη τοῦ ὑπερηχογράφου! Τό παιδί γεννήθηκε λίγο ἀργότερα ζωντανό καί ὑγιές, καί ὀνομάστηκε Ἰωάννης πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου...

Ὁ ἅγιος Φιλάρετος, πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τούς ὁποίους πήραμε τήν διαδοχή καί τήν ἀρχιερωσύνη στή β΄ φάση τοῦ ἀγῶνα μας οἱ Ὀθρόδοξοι στήν Ἑλλάδα.

῾Η φράγκικη ἀντίληψις

περὶ ἐκκλησίας

Ὁ Πάπας δέχεται τοὺς Οὐνίτες μὲ ἂλλο "Πιστεύω" ἀπὸ τὸ λατινικό, ἓνα μόνον τὸν ἐνδιαφέρει: νὰ τὸν μνημονεύουν. Ἂς ἔχουν ὅ,τι πίστι θέλουν, φθὰνει νὰ εἶναι ὑποταγμένοι σ᾿ αὐτόν!!!

Τὸ ἲδιο λένε καὶ διδάσκουν καὶ οἱ "θεωρητικοί" Νεοημερολογίτες:

Νὰ μὴ ἀποσπώμαστε ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχες, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ εἶναι κακόδοξοι Οἰκουμενιστὲς ἢ κοινωνοῦν μὲ τοὺς κακοδόξους αἱρετικούς - συγκρητιστὲς:

"Νὰ μὴ διαρρηγνύουμε τὴν κανονικὴ ἐξάρτησι ἀπ᾿ αὐτούς. Κατὰ τὰ λοιπὰ καὶ θὰ διαφωνήσουμε καὶ θὰ διαμαρτυρηθοῦμε καὶ θὰ ἀντιταχθοῦμε", ἔγραφε διαστρεβλωτικά, ἀντι-παραδοσιακὰ καὶ κακόδοξα ὁ οἰκτρός Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Βασικὸ εἶναι ἡ ὑποταγή!!!

῾Η Πίστις εἶναι κάτι τὸ δευτερεῦον, εἶναι "τὰ λοιπά"!!!

Τὶ θὰ εἶχαν, ἂραγε, νὰ ζηλέψουν οἱ παπικοὶ ἀπὸ μιὰ τέτοια ἐκκλησιολογία;

Νὰ τὸ Filioque σὲ ὅλη του τὴν δόξα.

Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιοn κατέχει δεύτερη θέσι, κατώτερη σὲ σχέσι μὲ τὸν Υἱὸ, καὶ ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ Αὐτόν. ῾Η οἰκονομία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ μυστικὴ εἶναι κατώτερη ἀπὸ τὴν οἰκονομία τοῦ Υἱοῦ, τὴν Μυστηριακή, καὶ ἐφ᾿ ὅσον εἶναι κατώτερη χάνει σιγά-σιγὰ κάθε λόγο ὑπάρξεως.

Ἔτσι στὸν Παπισμὸ ἡ μυστικὴ ζωὴ ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀκόμη καὶ σὰν ἰδέα. Πραγματικὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχει οὒτε θεωρητικά. Τὰ πάντα ἀνάγονται στὴν λογικὴ καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία στὸ Ἱερατεῖο. Γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν θεωρεῖται ἀπαραίτητη ἡ συμφωνία στὴν πίστι.

Ἔτσι καὶ γιὰ τοὺς Νεοημερολογίτες, ἀπαραίτητη εἶναι μόνον ἡ ὑποταγὴ στοὺς Ἀρχιερεῖς.

Μέ αὐτὸν τὸν τρόπο φθὰνουμε στὴν παράξενη Ἐκκλησιολογία τῶν Νεοημερολογιτῶν, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἶναι πολὺ φυσικὸ ὁ Ἐπίσκοπος νὰ εἶναι αἱρετικὸς -Συγκρητιστὴς καί Oἰκουμενιστής- ἢ νὰ κοινωνῆ μὲ τοὺς Συγκρητιστὲς καὶ Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχες ὁ δὲ ἱερεύς, ὁ μοναχὸς ἢ ὁ ἁπλὸς πιστὸς, ποὺ ἀνήκει στὴν ἐπισκοπὴ του, ἀλλὰ ἔχει διαφορετικὴ πίστι ἀπ᾿ αὐτόν, εἶναι δηλαδή Ὀρθόδοξος, νὰ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τὸν ἀκολουθῆ καὶ νὰ τὸν μνημονεύη σὰν δικὸ του Ἐπίσκοπο.

Δύο διαφορετικὲς πίστεις, δύο διαφορε-τικὲς ὁμολογίες, ἀλλὰ ἓνας Ἐπίσκοπος!!!

Αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ συμβαίνει στὰ κράτη, ὅπου πολλὲς θρησκεῖες ἔχουν ἓνα κυβερνήτη, μεταφέρεται τώρα στὸ πνευματικὸ πεδίο.

Πολλὲς θρησκεῖες, μία μόνο ἡ Ἀρχή!!!

Γιαὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτα ἀπὸ ἀπόψεως Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας αὐτὰ ποὺ λένε οἱ "θεωρητικοί θεολόγοι" καὶ οἱ λεγόμενοι "συντηρητικοί" Νεοημερολογίτες:

"Μὴ Σᾶς νοιάζει, τὶ κάνει ὁ Λατινόφρων πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἂλλοι ἀρχιερεῖς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μένουμε ὀρθόδοξοι στὸ φρόνημά μας (!) καὶ νὰ ἔχουμε πίστι στὸ Χριστό.

Δέν ἐπιτρέπεται νὰ διασπᾶμε τὴν κανονική μας ἐξάρτησι ἀπὸ τὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο, οὒτε ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ μὲ αὐτό."

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μένη κάποιος ὀρθόδοξος, ὅταν κοινωνεῖ μὲ τοὺς κακοδόξους ἀρχιερεῖς, αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ ἐξηγοῦν.

Εἶναι ἀξίωμα ἐκκλησιολογικὸ, οἱ πιστοὶ νὰ ἔχουν ταυτότητα πίστεως μὲ τὸν ἐπίσκοπο, τὸν ὁποῖο μνημονεύουν. Καί ᾿κεῖνοι μὲ τὴ σειρὰ τους, γιὰ νὰ μένουν ὀρθόδοξοι, ὀφείλουν νὰ κοινωνοῦν μὲ Ὀρθοδόξους στὸ φρόνημα καὶ στὰ ἔργα ἀρχιερεῖς καὶ πατριάρχες. Διαφορετικά, γιατὶ νὰ μὴ κοινωνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ σὲ Λατινικὲς ἢ σὲ Νεστοριανικὲς ἐκκλησίες ἢ στοὺς Μονοφυσίτες, ἀφοῦ ἀπὸ μέσα τους παραμένουν ὀρθόδοξοι καὶ τὸ μνημόσυνο τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδιάφορο, ἔστω κι ἂν αὐτὸς εἶναι αἱρετικὸς καὶ κακόδοξος;

Μποροῦν νὰ μᾶς ποῦν οἱ Νεοημερολογίτες, σὲ τὶ διαφέρει ἡ ἐκκλησιολογία τους ἀπὸ τὸν ἀπαίσιο Συγκρητισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό;

Τὶ λένε ὅμως οἱ Ἃγιοι Πατέρες γιὰ τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου;

Ποιὰ στάσι ὀφείλουν νὰ κρατήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι, πιστοὶ καὶ κλῆρος, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι κακόδοξος

ἢ προδοτικὰ σιωπῶντας καὶ ἀποκρύπτοντας τὴν αἵρεσι κοινωνεῖ μὲ τὸν αἱρετικὸ πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ἂλλους αἱρετικοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου, τοὺς Μονοφυσίτες στὴν Ἀντιόχεια καὶ τοὺς συγκρητιστὲς τῆς Ἀλεξανδρείας;

"Ἂνωθεν ἡ τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀρχιερέως κατὰ τὴν φρικτὴν ὣραν τῆς ἀναιμάκτου Θυσίας τὴν θεωροῦσε, (καὶ τὴν θεωρεῖ πάντοτε), τελείαν συγκοινωνίαν τοῦ φρονήματος τοῦ ἀναφέροντος καὶ τοῦ μνημονευομένου. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησι τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τὸ ὂνομα τοῦ Ἀρχιερέως, δείχνοντας καὶ τὴν ὑποταγὴν πρὸς τὸ ὑπερέχον καὶ ὄτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ στὴν πίστι καὶ διάδοχος τῶν Θείων Μυστηρίων. Καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸ τὸ ἐδήλωσε λέγοντας, ὅτι "οἱ ἱερεῖς ἀθετοῦσαν τὸν νόμον μου, καὶ ἐβεβήλωναν (καὶ ἐμόλυναν) τὰ ἃγιὰ μου"· μὲ ποιὸν τρόπον; Μέ τὸ ὅτι δὲν διέκριναν καὶ δὲν διεχώριζαν ἀνάμεσα στὰ βέβηλα καὶ στὰ ἱερὰ καὶ στὰ ὅσια καὶ ἃγια, ἀλλὰ ἦταν γι᾿ αὐτοὺς ὅλα κοινά... Ἀλλὰ μήπως εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη αὐτὸ κατ᾿ οἰκονομίαν; (Νὰ μνημονεύωνται δηλαδὴ οἱ αἰρετικοὶ καὶ οἱ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς κοινωνοῦντες;) Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη δεκτὴ οἰκονομία, ποὺ βεβηλώνει καὶ καταμολύνει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο βδελύσσεται ὁ Θεός, γιατὶ (μιὰ τέτοια οἰκονομία) ἀπωθεῖ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Θυσιαστήριο, καὶ στερεῖ τοὺς πιστοὺς τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς υἱοθεσίας, (ποὺ χαρίζει ἡ Θεία Μετάληψις)· καὶ τὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ζημιωδέστερον αὐτῆς τῆς οἰκονομίας;... Διότι ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὸν αἱρετικόν, ὑπόκειται στὰ ἲδια μὲ αὐτὸν ἐγκλήματα....Πῶς θὰ μνημονεύσουμε ἐκείνους (τούς Ἐπισκόπους) ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου, ποὺ οὒτε κἂν ἐπιτρέπεται νὰ συμφάγουμε μαζὶ τους καὶ τοὺς ὁποίους οὒτε κἂν ἐπιτρέπεται νὰ χαιρετίσουμε, γιὰ νὰ μείνουμε καθαροὶ καὶ ἀμόλυντοι, τῶν ὁποίων, εἰ δυνατόν, καὶ τὴν συνάντησι πρέπει νὰ ἀποφύγουμε; Καὶ πῶς θὰ τοὺς δικαιώσουμε μὲ τὸ μνημόσυνο ὡς ὀρθοδόξους καὶ θὰ τοὺς θεωρήσουμε ἔτσι ὡς πρώτους καὶ ἀνακριτὲς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔτσι ὣστε οὒτε τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν νὰ μὴν ἀφήσουμε χωρὶς νὰ καταμολυνθῆ, γιὰ νὰ μᾶς καθαγιάζη;"

(Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαήλ τὸν Παλαιολόγον).

"Ἃπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσιν καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι" καὶ "Φεύγετε καὶ ὑμεῖς ἀδελφοὶ τὴν πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καὶ τὸ μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἴδε ἐγὼ Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλὸς λέγω ὑμῖν, ὅτι, ὁ μνημονεύων τοῦ πάπα ὣς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχὸς ἐστι πάντα τὰ τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι, μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καὶ ὁ Λατινοφρονῶν μετὰ τῶν Λατίνων κριθήσεται καὶ ὣς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται", διδάσκει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός.⁴ «Ἐχθροὺς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο».

Καὶ πάλιν:

"Φυλάξατε ἔτι ἑαυτάς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, ἧς ἡ κοινωνία ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ".

Καί:

"Οἱ μέν τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δὲ, εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".

"Ἒφης δὲ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου μὴ ἀναφέρειν τὸν αἱρεσιάρχην, καίτοι περὶ τούτου εἰπεῖν σοι τὸ παρὸν οὐ καταθαρῶ· πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτὸν κἂν ὀρθόδοξος εἲη ὁ ἀναφέρων", κηρύσσει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ Ὁμολογητής.

(Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης PG 99, 1049, 1216, 1164, 1669)

"Πῶς οὒν Παῦλὸς φησιν, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε; Ἀνωτέρω εἰπών, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, τότε εἶπε πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ἡμῶν καὶ ὑπείκετε· τὶ οὒν; φησίν, ὅταν πονηρὸς ᾖ καὶ μὴ πειθώμεθα;

Πονηρὸς πῶς λέγεις;

Εἰ μέν πίστεως ἓνεκεν, φεῦγε καὶ παραίτησαι: μὴ μόνον ἂν ἂνθρωπος ᾖ, ἀλλὰ κἂν ἂγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών. Εἰ δὲ βίου ἓνεκεν, μὴ περιεργάζου".

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ὁμιλία 36 εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολήν.)

"Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητὸν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἶον, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος ἢ ὁ Πρεσβύτερος, οἱ ὂντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστὶν ἂνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ᾿ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὣς μετὰ Ἂννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός"

(Μ. Ἀθανασίου, PG 35, 22).

Τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὴν συνειδητοποίησαν οἱ Ὀρθόδοξοι λίγο-λίγο καθὼς προχωροῦσε καὶ ἐκδηλωνόταν. Καὶ ἡ εὐθύνη τῶν Νεοημερολογιτῶν μεγάλωνε μὲ τὴν συνειδητοποίησι αὐτήν. Τέλος ἦρθε ἡ ἀμοιβαία ἂρσις τῶν ἀναθεμάτων (ἄρσις ἀκοινωνησίας, γιὰ νὰ τοὺς κάνη ὅλους ἀναπολόγητους.

Ἦρθε ὁ ἀποστάτης καὶ μασῶνος Ἀθηναγόρας μὲ τὴν κακόδοξη "συνοδό" του νὰ κατελέγξη τὸ Ἃγιον Πνεῦμα ὣς μὴ ἀρτίως λαλῆσαν διὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Πόσο χρόνο χρειάσθηκε ὁ σπόρος τῆς αἱρέσεως τῶν Λατίνων, γιὰ νὰ γίνη τὸ φρικτὸ δένδρο ποὺ βλέπουμε σήμερα; Καὶ ὂχι μόνον αὐτό.

Πόσος χρόνος χρειάσθηκε γιὰ νὰ γίνη τὸ Σχίσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως;

Οἱ ἱστορικοὶ γράφουν:

"Ὀὓτω τὸ ἐπὶ Φωτίου ἀρξάμενον σχίσμα τῆς δυτικῆς ἀπό τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐπερατώθη ἐπὶ τοῦ Μιχαήλ τοῦ Κηρουλαρίου τῷ 1054." ⁵

Δηλαδὴ χρειάσθηκε δύο ὁλόκληρους αἰῶνες, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῆ. Ἐν τούτοις ἡ Δυτική Ἐκκλησία ἦταν δυνάμει αἱρετικὴ πολὺ πρὸ τοῦ Μεγάλου Φωτίου καὶ ἲσως καὶ μετὰ τὸν Μ. Φώτιο ὑπῆρξαν στιγμὲς ἀνανήψεως, ὑπῆρχαν στὴ Δύσι ἂνθρωποι ποὺ ἔβλεπαν.

Πότε νεκρώθηκε τελείως ἡ Δύσις;

Ποιὸς μπορεῖ νὰ τό πῆ;

῾Η Δύσις ἦταν ἂρρωστη, ἦταν ἓνα πλοῖο, ποὺ ἂνοιξαν τὰ ὕφαλά του καὶ ἔκανε νερὰ καὶ βυθιζόταν. Τὸ ἲδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν Νεοημερολογίτικη ἐκκλησία ἀπὸ τὸ 1920. Ἀλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον, ποὺ βλέπει τὸ πλοῖο, στὸ ὁποῖο βρίσκεται, νὰ βυθίζεται καὶ παραμένει ἀτάραχος χωρὶς νὰ σπεύση νά μπῆ στὶς σωσίβιες λέμβους!

Σήμερα στοὺς Νεοημερολογίτες ὁ σπόρος τῆς αἱρέσεως ἔχει βλαστήσει καὶ ἔχει γίνει ἀποκρουστικὸ δένδρο, ποὺ τὸ βλέπουν καὶ οἱ πιὸ ἀκατατόπιστοι. Κανένας τους δὲν μπορεῖ νὰ προφασισθῆ ἂγνοια.

Οἱ Νεοημερολογίτες γνωρίζουν ὅλοι σήμερα, ὅτι εἶναι μέλη αἱρετικῆς "ἐκκλησίας".

Συγκεκριμένες συμφωνίες ποὺ διακηρύσσουν πανηγυρικὰ πλέον τὸν ἀπαίσιο συγκρητισμὸ καὶ ὑλοποιοῦν βῆμα πρὸς βῆμα τὴν αἱρετικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920 εἶναι:

α) ῾Η συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ, ὅπου δηλώνεται ἡ ταυτότητα πίστεως τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ τῶν κοινωνούντων μὲ αὐτοὺς "ὀρθοδόξων" μὲ τοὺς Μονοφυσίτες (!!!), καί

β) ῾Η ἐπίσημη ἐγκύκλιος τοῦ "ὀρθοδόξου" Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, βάσει τῆς ὁποίας ὑπάρχει πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία τοῦ Πατριαρχείου αὐτοῦ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες. Μήπως οἱ Νεοημερολογίτες διέκοψαν κοινωνία μὲ τὸ αἱρετικὸ πλέον Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας;

Δέν εἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι προηγήθηκε ἡ συμφωνία τοῦ Σαμπεζὺ καὶ ἀκολούθησε ἡ μυστηριακὴ ἓνωσις μὲ τοὺς Μονοφυσίτες;

Δέν λειτουργοῦν μέσα στὸν ὀρθόδοξο Ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς οἱ Μονοφυσίτες στὴν Ἀθήνα;

Καὶ οἱ λειτουργικὲς συμπροσευχὲς τοῦ π. Βαρθολομαίου μὲ τὸν πάπα δὲν ὑλοποίησαν τὴν

(γ) συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ ποὺ εἶχε πρὸ ὀλίγου ὑπογραφεῖ; Καὶ τὸ κοινὸ κείμενο, ποὺ συντάχθηκε στὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν π. Βαρθολομαῖο καὶ τὸν πάπα, ὅπου ἀναγνωρίζεται ἡ παπικὴ αἵρεσις ὡς ἀδελφὴ ἐκκλησία μὲ ἱερωσύνη καὶ μυστήρια,

Ὅλα αὐτὰ δὲν ἀφυπνίζουν τοὺς "συντηρητικούς" καὶ "θεωρητικούς" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ;

Διὰ τοῦτο οὗτοι μεῖζον κρῖμα λήψονται.

Τὸ ἲδιο καὶ οἱ ἡγούμενοι καὶ οἱ γεροντάδες, ποὺ τοὺς ἀρέσουν οἱ πρωτοκαθεδρίες στὶς συναγωγὲς τοῦ κόσμου, ποὺ ἀρέσκονται νὰ καλοῦνται ὑπὸ τοῦ λαοῦ ραβί, ποὺ μὲ τὴ σιωπὴ τους γίνονται ἔνοχοι τῆς σφαγῆς πολλῶν ψυχῶν.

Μέ τὸ κῦρος τους καὶ τὴν "μόρφωσιν εὐσεβείας", (ἀλλ᾿ ἠρνημένοι τὴν δύναμιν αὐτῆς), παρασύρουν τοὺς ἁπλούς, μεριμνῶντες καὶ τυρβάζοντες περὶ πολλά, γιὰ τὰ κτήρια καὶ "τὸ ἔργον τῆς ἀδελφότητος" καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸ ΕΝΑ, τοῦ ὁποίου ἐστὶ χρεία.

Νομίζουν ὅτι μὲ "τὰ ἔργα" τῶν ἀδελφοτήτων, τὶς κατασκηνώσεις, τὰ οἰκοτροφεῖα, τὰ γηροκομεῖα καὶ τὰ ὀρφανοτροφεῖα, μποροῦν νὰ ἀναπληρώσουν τὸ μεγάλο κενό, ποὺ τοὺς ἀφήνει στὴν ψυχὴ ἡ παράλειψις τοῦ ἱεροῦ καὶ πρώτιστου χρέους τῆς ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Μέ τὴν προβολὴ τῶν "ἒργων" ἐξαπατοῦν καὶ τὸν ἲδιο τους ἀκόμη τὸν ἑαυτὸ καὶ πολλοὺς καλοπροαιρέτους καὶ τοὺς συγκρατοῦν στὴν κακοδοξία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀφοῦ "αὐτοὶ καὶ γνώσεις ἔχουν καὶ ἔργο ἱεραποστολικὸ ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν."

Ἀλλὰ, ὅμως, καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ Λατῖνοι ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν ἔργα, καὶ μάλιστα τόσα ὅσα οἱ Νεοημερολογίτες οὒτε κἂν μποροῦν νὰ τὰ διανοηθοῦν!!!

Ὅμως δὲν ἔχουν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι, δὲν ἔχουν ἱερωσύνη καὶ Μυστήρια καὶ δὲν εἶναι μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἑπομένως οὒτε τῆς αἰωνίου ζωῆς θὰ μετάσχουν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τὰ ἔργα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Τὸ ἀδύνατον τῆς σωτηρίας τῶν αἱρετικῶν καί ἀλλοθρήσκων,

ἔστω καὶ ἂν ἔχουν καλὰ ἔργα.

Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρουμε ἓνα θαυμάσιο κείμενο τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου τῶν Ρώσσων Ἰγνατίου Μπριστσιανίνωφ, γιὰ νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι στὴν πραγματικότητα τὰ ἔργα τῆς πίστεως καὶ γιατὶ εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, παρὰ τὸ γεγονὸς, ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχουν καλὰ ἔργα.

Εἶναι ἓνα ἐρώτημα, ποὺ ἀπασχολεῖ πολλοὺς χριστιανοὺς ποὺ δὲν εἶναι στερεωμένοι στήν Ὀρθόδοξη Πίστι καὶ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸ "λογικὸ ἐπιχείρημα" τοῦ διαβόλου, ὅτι τάχα εἶναι ἀντίθετο στὴν "κοινὴ ἀντίληψι" καὶ προσκρούει στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, τὸ ὅτι θὰ ἀπωλεσθοῦν ὅσοι ἔχουν μέν καλὰ ἔργα ἀλλὰ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο, γιατὶ ἀποτελεῖ καὶ τὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ....

«Παρουσιάζω τώρα τὴν ἐρώτησὶ σας:

Διατὶ δὲν δύνανται οἱ εἰδωλολάτρες, ἀλλόθρησκοι καὶ ἂπιστοι Μωαμεθανοί καὶ οἱ λεγόμενοι αἱρετικοὶ νὰ σωθοῦν;

Γράφετε, ὅτι ἀνάμεσὰ τους ὑπάρχουν πολλοὶ καλοὶ ἂνθρωποι. Ἐὰν στέλναμε στὴν ἀπώλεια τόσο καλοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ θὰ ἦταν ἐνάντιο στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ...ναί! Πράγματι μιὰ τέτοια σκέψι εἶναι ἐνάντια στὴν κοινὴ ἀντίληψι. Οἱ αἱρετικοὶ ἐν τούτοις δὲν εἶναι λιγότερο χριστιανοί. Θεωρώντας τὸν ἑαυτόν σας σωσμένον καὶ τὰ μέλη μιᾶς διαφορετικῆς πίστεως νὰ εἶναι στὴν ἀπώλεια αὐτὸ εἶναι παραφροσύνη καὶ ἂκρα ὑπεροψία.»

«Θὰ προσπαθήσω νὰ ἀπαντήσω μὲ λίγα λόγια, χωρὶς νὰ φθαρῆ ἡ σαφήνεια τῆς ἐξηγήσεως, λόγῳ τῆς συντομίας.

Χριστιανοί!!!

Μυθολογεῖτε γύρω ἀπὸ τὴν σωτηρία, ἀγνοῶντας αὐτὴν καὶ τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη σωτηρίας καὶ τελικὰ ἐσεῖς οἱ ἲδιοι δὲν γνωρίζετε τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος, διὰ τοῦ Ὀποίου ἀποκτοῦμε τὴν σωτηρία. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ μόνη διδασκαλία ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας καί Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. ῾Η σωτηρία συνίσταται εἰς τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἓνωσι μὲ τὸν Θεόν. Αὐτὴ ἡ ἓνωσις ἦτο χαμένη γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, λόγω της πρώτης πτώσεως τῶν προπατόρων μας. Ἔκτοτε ἡ κοινὴ "μοίρα" ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἡ ἀπώλεια· εὐσεβῶν καὶ ἀσεβῶν, δικαίων καὶ ἀδίκων.

Συνελήφθημεν ἐν ἀνομίαις καὶ ἐγεννήθημεν ἐν ἁμαρτίαις, συμφώνως μὲ τὸν ψαλμωδόν· καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑαυτόν του καὶ τὸν ἁγνὸ καὶ σώφρονα υἱὸν του Ἰωσήφ λέει:

«Καταβήσομαι πρὸς τὸν υἱόν μου πενθὼν εἰς Ἃδου» (Γεν. λζ' 35).

Οἱ ἂνθρωποι, μετὰ τὸ πέρασμὰ τους ἐπί τῆς γῆς, κατέβαιναν εἰς τὸν Ἃδην· ὂχι μόνον οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀλλὰ ἀκόμα καὶ οἱ δίκαιοι τῆς περιόδου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτὴ ἦταν ἡ δύναμις τῶν καλῶν ἔργων τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀξία τῶν ἀρετῶν τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως. Γιὰ νὰ ἐπανέλθη ἡ ἀπωλεσθεῖσα ἓνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸν ἦταν ἀναγκαία ἡ ἐξαγορὰ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀπολύτρωσις. ῾Η λύτρωσις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δὲν ἐπετελέσθη ἀπὸ Ἂγγελο ἢ Ἀρχάγγελο ἢ ἀπὸ κάποιο ἂλλο ἀνώτερο ὂν κτιστὸ, καὶ ἑπομένως περιορισμένο. ῾Η σωτηρία ἐπετελέσθη ἀπὸ τὸν ἲδιο τὸν ἀπεριόριστον Θεόν. ῾Η τιμωρία τοῦ Ἃδη καὶ ἡ καταδίκη τοῦ ἀνθρώπου καταργήθηκε καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἑκούσια καταδίκη τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι ἦταν ἀδύνατο νὰ κατορθώση τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα, ποὺ εἶναι τόσο ἀδύναμα καὶ κατέβαινε μὲ αὐτὰ στὸν Ἃδη, κατορθώθηκε μὲ ἓνα δυναμικὸ ἔργο: μὲ τὴν πίστι στὸν Κύριὸ μας Ἰησοῦν Χριστόν.

Οἱ Ἰουδαῖοι ρωτοῦσαν τὸν Κύριον καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἀπαντοῦσε:

"Εἶπον οὖν πρὸς Αὐτόν· τὶ ποιῶμεν ἳνα ἐργαζώμεθα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ;

Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστιν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἳνα πιστεύσητε εἰς Ὅν ἀπέστειλε Ἐκεῖνος." (Ἰωάν. στ΄ 28-29).

Ἕνα, λοιπὸν, ἔργον εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ τὴν σωτηρία μας:

Πίστις.

῾Η Πίστις εἶναι ἔργον.

Μέ τὴν πίστιν καὶ μόνον αὐτὴν μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε τὴν ἓνωσι μὲ τὸν Θεὸν διὰ μέσου τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα μᾶς ἔδωσε ὁ Ἰδιος ὁ Χριστός. Δέν ὐπάρχουν θεμέλια ποὺ νὰ στηρίζουν τὴν πίστιν σας.

Σφάλλετε, ὅταν λέτε, ὅτι θὰ σωθοῦν οἱ καλοὶ ἂνθρωποι ἀνάμεσα στοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ Μωαμεθανούς, διότι αὐτὸ σημαίνει, ὅτι καὶ αὐτοὶ θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν ἀληθινὸν Θεόν. Σπαταλᾶτε τὸν χρόνον σας συλλογιζομένη, ὅτι μιὰ ἰδέα ἀντίθετη ἀπὸ τὴν ἰδικὴν σας, εἶναι καινοτομία, ὅτι εἶναι κάποια ἐσφαλμένη διδασκαλία, ποὺ μόλις εἰσεχώρησε μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ὄχι!

Μιὰ τέτοια διδασκαλία διατηροῦσε πάντοτε ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία καὶ στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη. ῾Η Ἐκκλησία ἐδέχετο πάντοτε, ὅτι ὑπάρχει μόνον ἓνα μέσον πρὸς σωτηρίαν:

ὁ Λυτρωτής.

Ἐπίσης, πάντοτε δεχόταν, ὅτι τὰ μεγαλύτερα ἔργα τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως στὸ τέλος κατεβαίνουν στὸν Ἃδην καὶ μόνον ἐκεῖ.

Ἐὰν οἱ δίκαιοι, διὰ τῶν ὁποίων ἐνεργοῦσε τὸ Ἃγιον Πνεῦμα, οἱ Προφῆτες καὶ οἱ θαυματουργοί, οἱ ὁποῖοι πίστευαν στὸν ἐρχομὸ τοῦ Σωτῆρος καὶ ποὺ ἀπέθαναν πρὶν τὴν ἔλευσὶν Του, ἐὰν ἐκεῖνοι κατέβαιναν στὸν Ἃδη, τότε πῶς ἐσεῖς θέλετε αὐτοὶ οἱ ἀλλόθρησκοι καὶ οἱ Μωαμεθανοί, ἐπειδὴ σᾶς φαίνονται τόσο καλοὶ, νὰ λάβουν τὴν σωτηρίαν, χωρὶς ποτέ νὰ γνωρίσουν ἢ νὰ πιστεύσουν στὸν Λυτρωτήν;

Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς ἐγγυηθῆ σωτηρίαν, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται μόνον -καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω- μόνον μὲ ἓνα τρόπον:

Πίστι στὸν Λυτρωτή;

Χριστιανοί! Γνωρίστε τὸν Χριστόν.

Θυμηθῆτε ὅτι δὲν τὸν κατανοήσατε, ὅτι τὸν ἀπορρίπτετε, ὅταν πιστεύετε ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξη σωτηρία χωρὶς Αὐτόν, βασιζόμενοι στὴν χάρι κάποιου εἲδους καλῶν ἔργων, μέ τὸ νὰ δέχεσθε, ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξη σωτηρία χωρὶς πίστι στὸν Χριστὸν μας, Τὸν ἀπορρίπτετε καὶ ἲσως χωρὶς νὰ τὸ θέλετε πέφτετε στὴν θανάσιμη ἁμαρτία τῆς βλασφημίας.

"Λογιζόμεθα οὒν", λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, "πίστει δικαιοῦσθαι ἂνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου ... διακαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἔστι διαστολή· πάντες γάρ ἣμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεάν τῇ αὐτοῦ χάριτι διά τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ..." (Ρωμ. γ' 22).

Ἐσεῖς ἀπαντᾶτε: Ὀ ἀπόστολος Ἰάκωβος παραγγέλλει καὶ ὑπαγορεύει, ὅτι τὰ καλὰ ἔργα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πίστις χωρὶς ἔργα εἶναι νεκρή. Κυττάξτε πιὸ προσεκτικὰ, τὶ παραγγέλλει ὁ Ἃγιος Ἰάκωβος. Θὰ δῆτε ὅτι παραγγέλλει τὰ ἔργα τῆς πίστεως, ὅπως ἂλλωστε καὶ ὅλοι οἱ θεῖοι καὶ ἐμπνευσμένοι συγγραφεῖς τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ὂχι τὰ ἔργα τῆς ξεπεσμένης μας φύσεως, τὰ ὁποῖα εἶναι μισητὰ πρὸς τὴν πίστιν.

Ὁ ἀπόστολος παραθέτει τὴν ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, ἓνα ἔργο, τὸ ὁποῖο ἀπεκάλυπτε τὴν πίστι ἑνὸς δικαίου ἀνδρός. Αὐτὸ τὸ ἔργο συνίστατο στὴν θυσία τοῦ μονογενοῦς του υἱοῦ στὸν Θεό. Τὸ νὰ θυσιάση κανεὶς τὸν υἱόν του δὲν λογίζεται καλὸ ἔργο, κατὰ τὴν ἀνθρώπινη κρίσι· εἶναι ὅμως ἓνα καλὸ ἔργο, ἐπειδὴ ἐκπληρώνει τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ.

Ἐξετάστε τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τὶς Ἃγιες Γραφὲς γενικῶς καὶ θὰ δῆτε, ὅτι αὐτὲς παραγγέλλουν τὴν ἐκπλήρωσι τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅτι ἡ ἐκπλήρωσις αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ὀνομάζεται μὲ μία λέξι: ἔργα.

Ἀπὸ τὴν ἐκπλήρωσι αὐτῶν τῶν ἐντολῶν ἡ πίστις ζωοποιεῖται καὶ γίνεται ἐνεργός. Θὰ ἀνακαλύψετε ἐπίσης μέσα στὶς Γραφὲς ὅτι τὰ καλὰ ἔργα ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν πεσμένη μας φύσι, ἀπό συναισθήματα, ἀπὸ πάθη (τὸ αἷμα), ἀπὸ μιὰ συγκεκινημένη καρδία, εἶναι ἀπαγορευμένα, ἀπερριμμένα.

Αὐτὰ, ἀκριβῶς, εἶναι τὸ εἶδος τῶν καλῶν ἔργων, ποὺ ἐσεῖς ἐπιβραβεύετε ἀνάμεσα στοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ Μωαμεθανούς. Χάριν αὐτῶν τῶν ἔργων, ἂν καὶ πράττονται ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀπορρίπτουν τὸν Χριστὸν μας, ἐσεῖς εἶστε διατεθιμένη νὰ τοὺς ἐγγυηθῆτε τὴν σωτηρίαν.

Ἀληθῶς ἡ προσέγγισίς σας εἶναι παράξενη στὴν κοινὴ ἀντίληψι.

Ἀπὸ ποῦ παίρνετε τὸ δικαίωμα αὐτὸ νὰ υἱοθετήσετε ἓνα τέτοιον νόμον;

Ἐὰν εἶστε χριστιανή, τότε πρέπει νὰ ἔχετε χριστιανικὴ ἀντίληψι γύρω ἀπὸ αὐτὸ τὸ θέμα καὶ ὂχι μίαν ἀντίληψι ποὺ τὴν ὀνειρευτήκατε ἀπὸ τὸ τίποτε.

Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει, ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως τοῦ Ἀδάμ ὁ νοῦς μας (ἡ λογική - ἡ διάνοια) διεστράφη. Ὅσο καὶ ἂν προικίσθηκε ἀπὸ τὴν φύσι ὁ πεσμένος μας νοῦς, ὅσο καὶ ἂν φωτίστηκε ἀπὸ τὴν μάθησι, δὲν παύει νὰ παραμένη σὲ μιὰ πεσμένη κατάστασι καὶ σφάλλει. Πρέπει κανεὶς νὰ τὸν ἀπορρίψη καὶ νὰ παραδώση τὸν ἑαυτόν του στὴν καθοδήγησι τῆς Πίστεως. Διὰ μέσου αὐτῆς τῆς καθοδηγήσεως καὶ μὲ ἀξιόλογη προσπάθεια πρὸς τὴν εὐσέβεια, στὸν κατάλληλο χρόνο ὁ Θεὸς ἐγγυᾶται στοὺς πιστοὺς δούλους του ἀληθινὸ καὶ πνευματικὸ νοῦ. Μόνον αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς νοῦς πρέπει νὰ ἀναγνωρίζεται ὡς ὑγιής. Αὐτὸς ὁ νοῦς ὁ γεννημένος ἀπὸ τὴν Πίστι εἶναι -ὑπέρ νοῦς-, ὅπως τὸν περιγράφει ὁ ἃγιος ἀπόστολος Παῦλος στὴν ἐπιστολήν του πρὸς Ἑβραίους. Τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς συνέσεως εἶναι ὁ Θεὸς καὶ στηριγμένη σ᾿ αὐτὴν τὴν σταθερὴ πέτρα δὲν κλονίζεται οὒτε πλανᾶται.

῾Η συνέχεια αὐτοῦ τοῦ θαυμασίου κειμένου θὰ δημοσιευθῆ στὸ ἑπόμενο τεῦχος, ὅπου καὶ θὰ καταδειχθῆ, ὅτι ἐὰν κάποιος ὑποστηρίζη, ὅτι θὰ σωθοῦν οἱ διάφοροι ἂπιστοι, ἀλλόθρησκοι καὶ οἱ αἱρετικοί, αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ βλασφημία στὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιον, διότι:

α) κατελέγχει ματαίαν καὶ ἀχρείαστον τὴν ὅλην οἰκονομίαν τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ,

β) προσβάλλει μὲ αὐθὰδεια ὅλους τοὺς ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνέγραψαν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι ἀποκαλοῦν τοὺς διαφόρους αἱρετικοὺς ὀλετῆρες, λύκους, ψυχολέθρους, κλέπτας, ἀσεβεῖς, δυσ-εβεῖς, προδότες, ὂφεις κλπ. καὶ τὴν αἵρεσὶ τους καὶ τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς αἰώνια ἀπώλεια,

γ) ὑπερυψώνει ἑωσφορικῶς τὸν ἂνθρωπο, ὅτι μπορεῖ τάχα νὰ πετύχη τὴν σωτηρία του μὲ τὶς δικὲς του δυνάμεις, σύμφωνα μὲ τὸν προτεσταντικὸ ἀνθρωποκεντρισμό, πρᾶγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἂρνησι καὶ ἀπόρριψι τοῦ Θεοῦ. Κατὰ τὸν ἃγιο Ἰγνάτιο, ἀλλὰ καὶ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας "ἡ αἵρεσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία καὶ ὁ ἂνθρωπος ὁ μολυσμένος μὲ τὴν τρομερὴ ἀρρώστια τῆς αἱρέσεως εἶναι πνευματικὰ νεκρός, ξένος πρὸς τὴν Θεία Χάρι καὶ σωτηρία, σὲ κοινωνία μὲ τὸν διάβολο καὶ τὴν ὀλέθρια συνοδεία του. Αἳρεσις εἶναι ἁμαρτία τοῦ νοός. Αἳρεσις εἶναι πιὸ πολὺ δαιμονικὴ παρὰ ἀνθρώπινη ἁμαρτία· εἶναι ἡ κόρη τοῦ διαβόλου, ἡ κληρονομία του, ἡ ἀσέβειὰ του, σχεδὸν εἰδωλολατρεία."

«Ἅγιοι Κολλυβάδες»,

(ἀριθμός τεύχους 6)

Ἰούνιος 1996

Ἡ παπικὴ νοοτροπία τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ ἡ Πατερικὴ στάσις καὶ θέσις τῶν Ὀρθοδόξων Παλαιοημερολογιτῶν

Διάχυτη εἶναι ἡ παπικὴ νοοτροπία τῶν Νεοημερολογιτῶν.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίληψι αὐτὴ εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἐγερθοῦν οἱ πιστοί, λαϊκοί, μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς ἐναντίον ἀρχιερέων, ποὺ καταπατοῦν τὶς Ἱερὲς Παραδόσεις τῶν Πατέρων καὶ κηρύσσουν αἱρέσεις κατεγνωσμένες.

Αὐτὸ ποὺ ἔγινε σὲ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καταδικάζεται ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν.

Τὴν αὐθεντία ὅμως μέσα στήν Ἐκκλησία τὴν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιο. Ὅποιος ἔχει Πνεῦμα Ἃγιο ἔχει τὴν αὐθεντία.

Μέσα στήν Ὀρθοδοξία, σημασία δὲν ἔχει ποιὸς συμφωνεῖ καὶ ποιὸς δὲν συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ ποιὸς συμφωνεῖ καὶ ποιὸς δὲν συμφωνεῖ μὲ τὰ ὂργανα τοῦ Παναγίου Πνεύματος:

τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι προσπαθοῦν οἱ Νεοημερολο-γίτες νά περάσουν τὴν ἂποψι, ὅτι Ἐκκλησία εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς!!!

Καὶ λένε μὲ ἀναισχυντία:

"τὸ νὰ ἐγείρωνται τὰ ἂτομα, κληρικοί καὶ λαϊκοὶ καὶ νὰ ἀποκηρύττουν ἐπισκόπους τοὺς ὁποίους ἡ καθολικὴ ὀρθόδοξος ἐκκλησία ἀποδέχεται, εἶναι καθαροὶ Προτεσταντισμοί".

Γιὰ νὰ λέη κανεὶς τέτοια πράγματα πρέπει νὰ ἀγνοῆ καὶ τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.

Προτεσταντισμὸς δὲν εἶναι ἡ μὴ ἀναγνώρισις αὐθεντίας στοὺς Ἀρχιερεῖς, εἶναι ἡ μὴ ἀναγνώρισις αὐθεντίας στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἡ μὴ ἀναγνώρισις τοῦ γεγονότος, ὅτι τὸ Ἃγιον Πνεῦμα φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία.

῾Η Ὀρθοδοξία, σὲ ἀντίθεσι μὲ τοὺς κακοδόξους Νεοημερολογίτες, ὅταν μιλάη γιὰ τὴν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἐννοεῖ μόνον τούς Ἐπισκόπους της, οὒτε ἐννοεῖ μόνον τὴν σημερινὴ ἀνὰ τὸν κόσμο Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

῾Η Καθολική Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον ἡ στρατευόμενη, εἶναι καὶ ἡ Θριαμβεύουσα.

Ὅταν ἡ σημερινὴ ἀνὰ τὸν κόσμο ἐπίσημη «ἐκκλησία» ἔρχεται ἀντίθεσι μέ τήν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν, Πανορθοδόξων καὶ Τοπικῶν Συνόδων, τότε οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ποὺ ἐγείρονται ἐναντίον της, γιὰ νὰ παραμείνουν σὲ κοινωνία πίστεως μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, ὂχι μόνον Προτεστάντες δὲν εἶναι, ἀλλὰ ἀπεναντίας εἶναι τὰ μοναδικὰ μέλη τῆς στρατευόμενης Ἐκκλησίας.

Ὄχι μόνον σχίσμα δὲν κάνουν μὲ τὸ νὰ μὴν ἀκολουθοῦν τὴ σύγχρονη Ἱεραρχία, ποὺ βαδίζει δικούς της δρόμους, ἀλλὰ εἶναι αὐτοὶ ἡ Ἐκκλησία, γιατὶ μόνον αὐτοὶ ἀποτελοῦν ἓνα σῶμα μὲ τὴν ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Σύμφωνα μὲ τὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταν-τινουπόλεως

"ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι διαχωρίζουν τὴν θέσι τους καὶ διακόπτουν τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν ἐπίσκοπὸ τους, ὁ ὁποῖος δημόσια κηρύττει ἐπ᾿ Ἐκκλησίας τὴν αἵρεσι ποὺ τὴν ἔχουν καταδικάσει Σύνοδοι ἢ οἱ Ἃγιοι Πατέρες, αὐτοὶ ὂχι μόνον δὲν ὑπόκεινται σὲ ἐπιτίμησι, ὅταν ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν καταγγελλόμενο ἐπίσκοπο, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει συνοδικὴ διάγνωσις, ἀλλὰ ὅλως ἀντιθέτως: θὰ ἀξιωθοῦν καί τῆς πρεπούσης στούς Ὀρθοδόξους τιμῆς. Διότι δὲν κατεδίκασαν μὲ τὴν στάσι τους ἐπισκόπους ἀλλὰ ψευδεπισκόπους καὶ ψευδοδιδασκάλους καὶ δὲν ἔσχισαν τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀγωνίστηκαν νὰ σώσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα καὶ τὶς διαιρέσεις ποὺ δημιουργεῖ ἡ αἵρεσις στὸ θέμα τῆς Πίστεως.»

῾Η Ἑνότης εἶναι Θεολογικὰ καὶ Ἁγιοπατερικά, στὴν οὐσία της, Ἑνότης Πίστεως. Δέν εἶναι ἑνότης διοικητική. Διότι τέτοια ἑνότητα ἔχουν καὶ οἱ Φράγγοι καὶ ἀναγνωρίζουν ὡς σημεῖο τῆς ἐξωτερικῆς τους διοικητικῆς ἑνότητος καὶ ἀναφορᾶς τους τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα.

Ὅμως δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ βρίσκονται στὴν αἵρεσι καὶ στὴν πλάνη, ἐκτός Ἐκκλησίας.

Τέτοια ἑνότητα ἐννοοῦν οἱ Νεοημερολογίτες, ὅτι πρέπει νὰ ἔχουμε καί ᾿μεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι!!!

Αὐτὰ τὰ λένε βέβαια κάτω ἀπὸ τὴν φράγγικη ἐπιδρασι στὴν κακόδοξη καὶ οὐνίτικη ἐκκλησιολογία τους.

Ποιὸς, μετὰ τὴν ἀνάγνωσι τοῦ κειμένου τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Ἁγίας Πρωτοδευτέρας Κωνσταντινουπόλει Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Ἁγίου Φωτίου τό 861 μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθῆ ὄτι καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ κόψη τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικὰ κηρύσσοντος ἐπισκόπου καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν θὰ τὸ κόψη ἀλλὰ θὰ ἐξακολουθήση νὰ ἔχη κοινωνία μαζί του κάνει καλά; Διότι σαφέστατα τονίζει ὁ Ἱερὸς Κανών: "Δέν κατέγνωσαν καὶ δὲν κατήγγειλαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπισκόπους ἀλλὰ ψευδοδιδασκάλους" καὶ γιαὐτὸ τοὺς ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο. Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι κατεγνωσμένη αἵρεσι τόσο ἀπὸ Πανορθόδοξες καὶ τοπικὲς Συνόδους ὅσο καὶ πάνω ἀπὸ διακόσιους Ἃγιους Πατέρες; Δέν κηρύσσει ἑπομένως αἵρεσι ὁ λατινόφρων καὶ πεπτωκὼς εἰς τὴν πίστιν π. Βαρθολομαῖος, ὅταν ἀποκαλεῖ τὸν πάπα ἁγιώτατο ἀδελφὸ καὶ τὴν λατινικὴ ἀντεκκλησία πρεσβυτέρα ἀδελφὴ ἐκκλησία καὶ συμπροσεύχεται λειτουργικῶς μὲ τὸν αἱρεσιάρχη πάπα; Δέν ἀσπάζεται τὴν αἵρεσι τοῦ παπισμοῦ ὅταν ὁ διάκονός του ἐνώπιόν του βάνη μετάνοια στὸν πάπα ἐν πλήρει ἱερατικῇ περιβολῇ καὶ "παίρνη καιρό" ἀπ᾿ αὐτόν; Δέν κηρύσσει αἵρεσι ὁ λατινόφρων πατριάρχης, ὅταν στὸ Λίβανο ὑπογράφει ὁ ἀντιπρόσωπὸς του, πρόεδρος τῆς μεικτῆς ἐπιτροπῆς Νεοημερολογιτῶν καὶ Λατίνων, οἰκτρὸς ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανός, ὄτι καὶ οἱ Φράγκοι ἔχουν μυστήρια; Αὐτὸ δὲν στὸ ἐπιβεβαίωσε καί ὁ ἴδιος ὁ π. Βαρθολομαῖος στό κοινὸ μὲ αἱρεσιάρχη πάπα ἀνακοινωθέν μετὰ τὸ βδελυρὸ συλλείτουργο τῆς Ρώμης;

Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὶς ἲδιες αἱρετικὲς δοξασίες!

Καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες ξέρουν πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ἐπίσκοπὸς τους εἶναι ψευδεπίσκοπος καὶ ψευδοδιδάσκαλος καὶ ὅμως ἐξακολουθοῦν νὰ τὸν μνημονεύουν γιὰ ἐπίσκοπὸ τους!

Καὶ δὲν τὸ ξέρουν μόνον οἱ Ἁγιορεῖτες τὸ ξέρουν καὶ ὅλοι οἱ ἂλλοι ἐπίσκοποι στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο, καὶ παρόλα αὐτὰ ἐξακολουθοῦν νὰ τὸν μνημονεύουν καὶ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεσί του καὶ καταμολύνουν τὰ θυσιαστήριὰ τους, γιατὶ κοινωνοῦν μὲ τὸν Πάπα διὰ μέσῳ τοῦ π. Βαρθολομαίου καὶ μὲ τὸ φρόνημα τοῦ "πατριάρχη".

Ὅσοι τολμοῦν νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο καὶ τὴν κοινωνία τοῦ αἱρετικὰ ἀπὸ κηρύσσοντος τοὺς ἐπισκόπου χαρακτηρίζονται Νεοημερολογίτες προτε-σταντίζοντες καὶ σχισματικοί!!!

Ὀ Κανόνας ὅμως τονίζει ὅτι αὐτοὶ "οὐ σχίσματι τὴν ἓνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι". Διότι αὐτοὶ ἀποτελοῦν ἓνα σῶμα μὲ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι πρώτιστο καθῆκον τοῦ Ὀρθοδόξου Πιστοῦ καὶ ἑπομένως ὑποχρέωσις στοιχειώδης, νὰ προσπαθήση νὰ γλυτώση τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα ποὺ προκαλοῦν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι διδάσκοντας ἂλλα ἀπ᾿ ὄτι διδάσκει ἡ Ἐκκλησία;

Ἡ προδοσία τῶν Οἰκουμενιστῶν ψευδοποιμένων, κατά τόν ΙΕ΄τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, συνεχίζεται

Οἱ ἀρχιερεῖς αὐτοί, ἂς εἶναι καὶ χιλιάδες, μὲ τὶς ἑτεροδιδασκαλίες τους ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων. Ὅσοι ἀποσχίζονται ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς Ἀρχιερεῖς, ἐπειδὴ συνήθως εἶναι λίγοι, φαίνονται σὰν νὰ κάνουν αὐτοὶ σχίσμα.

Ἔχοντας ὑπ᾿ ὂψιν αὐτὴν τὴν πραγματικότητα ὁ Κανὼν τονίζει σὲ ὅλες τὶς γενεὲς τῶν Χριστιανῶν:

δὲν πρέπει νὰ σᾶς ἐξαπατοῦν τὰ φαινόμενα, δὲν κάνουν σχίσμα οἱ λίγοι ποὺ μένουν πιστοὶ στὴν Ἀποστολική Ἐκκλησία. Σχίσμα κάνουν ὅσοι μένουν πιστοὶ στοὺς αἱρετικοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν.

Αὐτοὶ ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων.

Οἱ λίγοι ποὺ ἀποσχίζονται ἀπὸ τοὺς τέτοιους ἀρχιερεῖς στὴν πραγματικότητα γλυτώνουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ πραγματικὰ σχίσματα.

Εἶναι, λοιπὸν, ἢ δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ ΙΕ' Κανὼν γιὰ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους, ποὺ δὲν θὰ πρέπη νὰ ξεγελᾶνε τοὺς ἑαυτοὺς τους μὲ τὰ "ἒργα", τὰ μεγάλα μοναστήρια, τὰ κτήρια, τὶς κατασκηνώσεις καὶ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο, ὅτι ἔτσι τάχα ἐκπληρώνουν τὸ καθῆκον τους ὡς Ὀρθόδοξοι;

Ὅλα αὐτὰ ἔχουν νόημα, ὅταν γίνονται γιὰ τὴν δόξα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅταν οἱ ἡγούμενοι ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας.

Καὶ, ἀντιθέτως, γίνονται ἐπι-πρόσθετο βάρος στὴν ψυχὴ ἐκείνων, ποὺ τὰ προβάλλουν μὲ ὅλα τὰ σύγχρονα μέσα καὶ ρίχνουν στάχτη στὰ μάτια καὶ ἐξαπατοῦν τοὺς ἁπλοὺς ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν, ἐπειδὴ ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὰ "ἒργα", παρασύροντὰς τους ἔτσι στὴν πλάνη καὶ στὸν ὂλεθρο τῆς αἱρέσεως.

Θὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅτι μεριμνοῦσαν καὶ ἐτύρβαζαν γιὰ πολλά (!) ἀλλὰ παρημέλησαν τὸ Ἕνα, τὸ ὁποῖο καὶ ἦταν τὸ ἐντελῶς ἀπαραίτητο: τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι.

Γιατὶ τέτοια ἔργα ἔχουν καὶ οἱ Λατῑνοι καὶ οἱ Προτεστάντες καὶ μάλιστα τόσα, ὅσα δὲν μποροῦν νὰ τὰ διανοηθοῦν οἱ Νεοημερολογίτες.

Στὴν Πίστι, ὅμως, οἱ Προτεστάντες εἶναι νεκροί.

Δέν ἔχουν Ἱερωσύνη, Μυστήρια καὶ Ἁγιασμὸ καὶ εἶναι χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό.

Στήν ἀποτείχισι ἀπὸ τοὺς κακοδόξους Λατινόφρονας συμφωνοῦν ὅλοι οἱ Ἃγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας: Ὁ πρόεδρος τῆς καί Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Οἰκουμενικὸς Διδάσκαλος Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὀμολογητής, ὁ Ἅγιος Ταράσιος, πρόεδρος τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ἃγιοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες καὶ Μάρτυρες, οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος μαρτυρήσαντες, ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Γαλησιώτης, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ πολύς Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος, ὁ Ἅγιος καὶ πανεύφημος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς καὶ ὁ πολύσοφος καὶ γλυκύτατος Πατέρας μας Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

Τὴν διδασκαλία τους αὐτὴ τὴν ἐσφράγισαν μὲ διωγμούς, μὲ βασάνους, μὲ ἐξορίες, μὲ κακουχίες καὶ μὲ θὰνατο. Οἱ σημερινοὶ ὅμως "ὀρθόδοξοι" ἀρχιερεῖς καὶ ἡγούμενοι τοῦ λαοῦ προτιμοῦν τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἂνεσι ποὺ προσφέρει ἡ προδοτικὴ σιωπή... ἢ ἡ μετὰ κάποιων διαμαρτυριῶν ὑποταγή.

Γιὰ τὴν στάσι ποὺ ὀφείλουν νὰ τηροῦν ὅλοι οἱ πιστοὶ ἀλλὰ ἰδιαιτέρως οἱ Μοναχοὶ σὲ καιρὸ ποὺ κηρύσσεται αἵρεσις ὀφείλουμε νὰ ὑπενθυμήσουμε τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου τοῦ Μεγάλου Ὀμολογητοῦ:

"Ἒργον δὲ Μοναχοῦ μηδέ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον" καὶ

"Εἲ τις Μοναχὸς ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάσθω ἐκ τῶν ἔργων" τῆς διαφυλάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Καὶ πάλιν ἀναφερόμενος ὁ Θεῖος Πατήρ στὴν ἀποστολὴ τοῦ Μοναχισμοῦ, ὄτι πρέπει δηλαδὴ ἡ Μοναχικὴ ἰδίως πολιτεία νὰ ἀποτελῆ τὴν γρηγοροῦσαν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄτι ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Μοναχῶν πρέπει νὰ ἐκπέμπεται τὸ φῶς τῆς ἀληθείας, γράφει:

"Καὶ ἐὰν τὸ Μοναχικὸν τάγμα δὲν τὰ θεωρήση ὅλα σκύβαλα, τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ περὶ αὐτά, πῶς ὁ λαϊκὸς θὰ ἀψηφήση τοὺς κινδύνους καὶ τὸ κόστος ποὺ συνεπάγεται ἡ ὁμολογία γιὰ τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ παιδιά του καὶ τὸ σπίτι του; Γιαὐτὸ σᾶς ὑπενθυμίζω ὣς ἐλάχιστος ἀδελφὸς καὶ τέκνον, μὴ σιωπήσουμε, γιὰ νὰ μὴ δώσουμε παράδειγμα στοὺς λαϊκοὺς κοινωνίας μὲ τὴν αἵρεσιν καὶ τοὺς πάρουμε στὸ λαιμό μας καὶ τοὺς ὁδηγήσουμε στὴν ἀπώλεια, γιατὶ γιαὐτὸ θὰ δώσουμε λόγο. Ἀλλὰ τὶ ὄτι προτιμοῦμε μᾶλλον τὰ Μοναστήρια παρὰ τὸν Θεὸν καὶ ἀντί τῆς κακοπαθείας τὴν προσωρινὴ καλοπέρασι; Ποῦ εἶναι λοιπὸν ἡ δόξα καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς τάγματος;" (PG 99, 1120 C).

Εἶναι ἑπομένως πρωταρχικὸ καθῆκον ἡμῶν τῶν κληρικῶν νὰ ἀγωνιζόμαστε, γιὰ νὰ διαφυλαχθῆ ἀμόλυντον τὸ Θυσιαστήριον τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας ἀπὸ κάθε αἱρετικὴν ἐπιμειξίαν, γιατὶ διαφορετικὰ γινόμαστε πρόξενοι ἀπωλείας καὶ τῶν ψυχῶν μας καὶ τῶν πιστῶν ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν, γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ δώσουμε λόγον στὸν Θεόν.

῾῾Εἰς ἑαυτοὺς οὖν γενώμεθα, ὦ ἀδελφέ, καί ἀπίδωμεν πρὸς τὸ φῶς τῆς ἀληθείας καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων, ὣσπερ καὶ τῶν δογμάτων ἐγκρατεῖς φαινοίμεθα· μάλιστα ἡμεῖς οἱ μονάζοντες, μάλιστα ἡμεῖς οἱ δοκοῦντες εἶναί τι. Εἰ γάρ τὸ ἐν ἡμῖν φῶς σκότος, τὸ σκότος πόσον; καὶ εἰ τὸ ἃλας μωρανθήσεται ἐν τίνι ἁλισθήσονται οἱ λαϊκοί;῾῾ (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, P G 99, 1004 A).

Τὶ ἀπολογίαν θὰ δώσουν εἰς τὸν Πανάγιον Θεὸν οἱ Μοναχοί τῆς σήμερον, ὅταν βλέπουν τούς Ὀρθδόξους ἀδελφοὺς τους νὰ πάσχουν καὶ νὰ διώκωνται καὶ ἐκεῖνοι ἀρκοῦνται στὴν προδοτικὴ σιωπή; Δέν διώκονται ἀπὸ τὸ 1924 καὶ μετὰ οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐπειδὴ δὲν ἔκλιναν γόνυ στὸν Βάαλ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δὲν θέλησαν νὰ φραγγέψουν ἀκολουθώντας τὸ Νέον Καλεδάριον τοῦ μυαροῦ πάπα;

῾Η αἵρεσις τοῦ παπισμοῦ διώκει τὴν κρίσιν καὶ τὴν Ὀμολογίαν τῆς Πίστεως. ῾Η Ὀρθοδοξία ὂχι. "Σφαγαὶ δὲ καὶ δεσμοὶ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν ἀλλότρια", τονίζει ὁ Μ. Ἀθανάσιος.

Καὶ ἐνῶ οἱ παπικοὶ τιμωροῦνται, ὅταν κρίνουν τὴν αἱρετικὴν τους διοίκησι σὲ θέματα πίστεως, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν λεγόμενη Ἱερὰ ἐξέτασι, ἀντιθέτως οἱ Ὀρθόδοξοι τιμωρούμαστε ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐὰν δὲν κρίνουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐξουσίαν καὶ δεχθοῦμε τὴν τυχὸν πλάνην της.

"Πᾶς ἂνθρωπος",

λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος,

"κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι καὶ ψευδῆ δόξαν ὣς ἀληθῆ δεξάμενος, ὥς τὸ διακρίνειν παρὰ Θεοῦ εἰληφώς".

Τὸ ἀδύνατον τῆς σωτηρίας τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων. Τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριατσιανίνωφ (+1867)

(Συνέχεια ἀπὸ τὸ προηγούμενο)

... «Τὶ ἀκριβῶς σᾶς λέγει ἡ κοινὴ ἀντίληψὶς σας;

Μήπως σᾶς λέγει, ὅτι προσβάλλεται ἀπὸ τὴν σκέψι, ὅτι οἱ καλοὶ ἂνθρωποι, ποὺ δὲν πιστέυουν στὸν Χριστὸν θὰ χαθοῦν; Αὐτὸ εἶναι ὅλο;

Ἐπὶ πλέον σᾶς λέγει ὅτι γιὰ τέτοιους ἀνθρώπους τὸ νὰ χαθοῦν θὰ ἦταν ἀντίθετο πρὸς ἓνα πανάγαθο ὂν ὄπως ὁ Θεός;

Φυσικὰ θὰ εἲχατε μία ἀποκάλυψι ἂνωθεν, γύρω ἀπὸ τὸ ζήτημα αὐτό, δηλαδὴ ὅ,τι ἀφορᾶ, τὸ τὶ εἶναι καὶ τὶ δὲν εἶναι ἐναντίον στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

-Ὄχι, στὴν πραγματικότητα ὂχι;

-Ἀλλὰ ἡ κοινὴ ἀντίληψις ἔτσι λέγει.

Ἂ!!! ῾Η κοινὴ ἀντίληψὶς σας!

-Μέ ἀφορμὴ τὴν κοινὴ ἀντίληψὶ σας, ἀπὸ ποῦ μάθατε ὅτι μὲ τὸν περιορισμένο ἀνθρώπινο νοῦ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φθὰση στὴ γνῶσι, τοῦ τὶ εἶναι παραδεκτὸ καὶ τὶ δὲν εἶναι παραδεκτὸ στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;

Ἐπιτρέψτε μας νὰ ἐκφράσουμε τὶς σκέψεις μας.

Τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶναι οἱ διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἃγιες Γραφὲς καὶ τὸ σύνολο τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀποκαλύψει σὲ μᾶς ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ γνωρίζη, γύρω ἀπὸ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ γνῶσις ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τοῦ νοός, εἶναι πάνω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἓνας ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά σκεφθῆ, ἀπρόσιτη σέ μᾶς.

Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς περιπλανᾶται ἀσκόπως, ὅταν προσπαθεῖ νά ὁρίσει, ποιά εἶναι τά ὅρια τοῦ Θεοῦ, ὅταν προσπαθῆ νά ἐξηγήση τό ἀνεξήγητο, νά τό ὑποτάξη στούς δικούς του λογισμούς... Νά ὑποτάξη ποῖον; Τόν Θεόν!

Μία τέτοια ἀγέρωχος ὑπεροψία εἶναι σατανιστική. Φανταστεῖτε, λοιπόν, νά ὀνο-μάζετε τόν ἑαυτόν σας χριστιανόν, χωρίς ἀκόμη νά γνωρίζετε τίς διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ!

Ἐάν δέν ἔχετε μάθει γιά τό ἀκατάληπτο τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν γεμάτη Θεία Χάρι οὐράνια διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε πηγαίνετε στό σχολεῖο καί ἀκοῦστε, τί μαθαίνουν τά παιδιά. Οἱ δάσκαλοι τῶν μαθηματικῶν ἐξηγοῦν σ’ αὐτά τήν θεωρεία τοῦ ἀπείρου, τό ὁποῖον, ἐπειδή εἶναι μία ἀπροσδιόριστος ἔννοια, δέν ὑπόκειται στούς κανόνες, στούς ὁποίους ὑπόκεινται οἱ πεπερασμένες ἔννοιες. Τά συμπεράσματα τά ὁποῖα θά μποροῦσε νά συναγάγη κανείς ὅσον ἀφορᾶ τό ἄπειρον, μπορεῖ νά εἶναι καθ’ ὁλοκληρίαν τά ἀντίθετα ἀπό ἐκεῖνα πού ἀφοροῦν τό πεπερασμένον. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἐσεῖς θέλετε νά προσδιορίσετε τούς νόμους πού ρυθμίζουν τήν δράσι τοῦ Θείου ἐλέους. Ἐσεῖς λέτε λοιπόν: αὐτό καί αὐτό εἶναι εὐάρεστο στόν Θεό καί ἄλλα πράγματα δέν εἶναι. Ὅλα αὐτά ταιριάζουν στήν κοινήν σας ἀντίληψι, μέ τήν κατανόησί σας καί τήν αἰσθαντικότητά σας.

Μήπως ἀκολουθεῖ σέ αὐτό, ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὑποχρεωμένος νά κατανοεῖ καί νά αἰσθάνετε ὅπως ἐσεῖς; Ἐσεῖς πραγματικῶς αὐτό ἀπαιτεῖτε ἀπό τόν Θεόν. Πόσον παράφρων καί ὑπεροπτική ἀξίωσις! Μήν κατηγορεῖτε τήν Ἐκκλησίαν γιά ἔλλειψι κοινῆς ἀντιλήψεως καί ταπεινώσεως. Αὐτά εἶναι τά δικά σας σφάλματα. Ἡ Ἁγία Ἐκκλησία τό μόνο πού κάνει εἶναι νά ὑποτάσσεται χωρίς ἐρώτησι στή διδασκαλία τοῦ Θεοῦ, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐνεργητικότητα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποίαν Αὐτός μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει. Τά παιδιά τῆς Ἐκκησίας ἀκολουθοῦν Αὐτήν στό ζήτημα αὐτό ὑπακούοντας. Εἶναι φωτισμένα ἀπό τήν πίστι καί ἀπορρίπτουν κάθε ὑπερφίαλο συλλογισμό, ὁ ὁποῖος ἐγείρεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς πιστεύουμε, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζουμε περὶ τοῦ Θεοῦ, μόνον ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὁ Θεὸς εὐδόκησε νὰ μᾶς ἀποκαλύψη. Ἐὰν ὑπῆρχε ἓνα ἂλλο μονοπάτι πρὸς τὴν γνῶσι τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ ἀκολουθήσουμε, σύμφωνα μὲ τὴν δική μας διανοητικὴ δύναμι, τότε ἡ Θεία Ἀποκάλυψις δὲν θὰ εἶχε δοθεῖ σὲ μᾶς. ῾Η Ἀποκάλυψις ἐδόθηκε ἐπειδὴ εἶναι ἀναγκαία. Ἡ περιπλάνησις τοῦ ἀνθρωπίνου νοὸς καὶ οἱ ρεμβασμοί του εἶναι μάταιοι καὶ λανθασμένοι.

Λέτε ἀκόμη, ὅτι "οἱ αἱρετικοὶ ἐν τούτοις εἶναι χριστιανοί".

Ἀπὸ ποῦ τὸ πήρατε αὐτό;

Θέλετε νὰ πῆτε ὄτι ἂνθρωποι ποὺ ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτοὺς τους χριστιανοὺς χωρὶς νὰ γνωρίζουν τίποτε περὶ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ὑπέρμετρον ἀγνωσία τους θὰ ἀποφάσιζαν νὰ ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτοὺς τους χριστιανοὺς τοῦ ἰδίου εἲδους σὰν τοὺς αἱρετικούς, ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν ἁγία Ὀρθόδοξο Πίστι ἐξ αἰτίας τῆς Βλασφήμου αἱρέσεὼς τους;

Οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ πραγματικῶς κρίνουν μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπον;

Ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἁγίους ἐξέλεξε τὸν μαρτυρικὸν στέφανον προτιμῶντας τὰ χειρότερα καὶ διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις καὶ ἐξορίες, παρὰ νὰ συμμετέχη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς στὶς βλάσφημες διδασκαλίες τους.

῾Η Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωροῦσε πάντοτε, ὅτι ἡ αἵρεσις εἶναι θανάσιμος ἁμαρτία, καὶ τὸν ἂνθρωπον τὸν μολυσμένον μὲ τὴν τρομερὰ ἀρρώστια τῆς αἱρέσεως ὄτι εἶναι πνευματικὰ νεκρός, ξένος πρὸς τὴν Θείαν Χάριν καὶ Σωτηρίαν, σὲ κοινωνία μὲ τὸν διάβολον καὶ τὴν ὀλέθρια συνοδία του. Ἀἳρεσις εἶναι ἁμαρτία τοῦ νοός. Ἀἳρεσις εἶναι πιὸ πολὺ δαιμονικὴ παρὰ ἀνθρόωπινη ἁμαρτία· εἶναι ἡ κόρη τοῦ διαβόλου, ἡ κληρονομία του, ἡ ἀσέβειὰ του, σχεδὸν εἰδωλολατρεία. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὀνομάζουν τὴν εἰδωλολατρεία ἀσέβεια καὶ τὴν αἵρεσι διαφθορά. Στὴν εἰδωλολατρεία ὁ διάβολος λαμβάνει τὴν λατρείαν ποὺ ὀφείλεται στὸν Θεό, ἀπὸ τυφλωμένους ἀνθρώπους, ἐνῶ στὶς αἱρέσεις συσσωματοποιεῖ τὴν τυφλωμένη ἀνθρω-πότητα στὴν κυριώτερη ἁμαρτία του:

τ ή ν β λ α σ φ η μ ὶ α.

Ἐὰν κανεὶς διαβάση τὶς Πράξεις τῶν Συνόδων μὲ προσοχὴ θὰ πεισθῆ ὄτι ὁ χαρακτήρας τῶν αἱρετικῶν εἶναι σατανιστικός. Διαβάζουμε γιὰ τὴν τρομακτικὴ τους ὑπόκρισι, γιὰ τὴν ἂμετρη ὑπερηφάνειὰ τους. Βλέπουμε τὴν συμπεριφορὰ τους νὰ ὑποκινῆται ἀπὸ συνεχῆ ψέμματα. Παρατηροῦμε ὄτι εἶναι αἰχμάλωτοι στὰ μεγαλύτερα πάθη. Ὅποτε εἶναι δυνατὸν εἰς αὐτοὺς διαπράττουν τὰ χειρότερα ἐγκλήματα καὶ τὶς πιὸ τρομακτικὲς θηριωδίες. Τὸ ἀσύγκριτο μίσος τους πρὸς τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἰδιαιτέρως παρατηρημένο.

῾Η αἵρεσις συνοδεύεται ἀπὸ μία σκλήρυνσι τῆς καρδίας, ἀπὸ μία φοβερὰ σκοτίζουσα βλάβη τοῦ νοός, ἀπὸ μία ἰσχυρογνώμονα ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς νὰ παραμένη μολυσμένη, καὶ ἀπὸ μία δυσκολία στὴ θεραπεία τοῦ προσώπου ποὺ πάσχει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀσθένειαν.

Κάθε αἵρεσις εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ῾Η αἵρεσις δὲν βλασφημεῖ μόνον τὸ δόγμα περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἢ τὴν ἐνέργειά Του ἀλλὰ βλασφημεῖ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα στὴν ὁλότητὰ Του. ῾Η οὐσία ὅλων τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλασφημία.

Ὁ Ἅγιος Φλαβιανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ἐσφράγισε τὴν ὁμολογία του μὲ τὸ αἷμα του, προφέρει τὴν ἀπόφασι τῆς Τοπικῆς Συνόδου μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια:

"Ὀ Εὐτυχὴς ὁ πρώην ἱερεὺς καὶ ἀρχιμανδρίτης ἐξ ὅλων ὅσων ἔχει ἤδη πράξει καὶ ἀπὸ τὶς τωρινὲς καταθέσεις του ἐφανερώθη σαφῶς, ὅτι νοσεῖ τὴν κακοδοξίαν τοῦ Ἀπολιναρίου καὶ τοῦ Ὀὐαλεντίνου καὶ ἀκολουθεῖ τὶς βλασφημίες του ἀνυποχώρητα. Δέν ἐσεβάσθη οὐδέ τὴν συμβουλὴν καὶ τὴν διδασκαλίαν τὴν ἰδικήν μας καὶ δὲν κατεδέχθη νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ὀρθὰ δόγματα. Διὰ τοῦτο μετὰ δακρύων καὶ στεναγμῶν, διὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀπώλειά του ὡρίσαμεν διὰ τοῦ Κυρίου, τοῦ ὑπ᾿ αὐτοῦ βλασφημηθέντος νὰ εἶναι στερημένος καὶ ξένος ἀπὸ κάθε ἱερατικὸν τάγμα καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνίαν μαζί μας καὶ ἀπὸ τὴν διακυβέρνησιν μοναστηρίου, καὶ ἂς γνωρίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θὰ τὸν συναντήσουν ἢ θὰ συνομιλήσουν μὲ αὐτὸν, ὅτι θὰ εἶναι ὑπεύθυνοι καὶ αὐτοὶ στὸ ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας, διότι δὲν ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν συναναστροφὴν του."

Αὐτὴ ἡ ἀπόφασις εἶναι ἓνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν γενικὴν ἂποψιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τοὺς αἱρετικούς. ῾Η ἀπόφασις αὐτὴ ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐκυρώθη ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος. ῾Η αἵρεσις τοῦ Εὐτυχοῦς συνίστατο, στὸ ὄτι δὲν ὁμολογοῦσε δύο φύσεις στὸν Χριστὸν, μετὰ τὴν Ἐνσάρκωσιν Του, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Παρεδέχετο μόνον μίαν φύσιν, τὴν Θείαν. Ἐσεῖς λοιπὸν λέτε: Μόνον αὐτό;...

Διαβάζουμε ἐπίσης τὴν ἀντίδρασιν ἑνὸς συγκεκριμένου προσώπου τῆς ἐξουσίας πρὸς τὸν πατριάρχην Κωσταντινουπόλεως σχετικῶς μὲ τὴν ἀρειανικὴν αἵρεσιν:

῾Η ἀντίδρασίς του εἶναι διασκεδαστικὴ διὰ τὴν ἔλλειψιν γνώσεως καὶ ἀξία οἲκτου στὴν οὐσίαν της.

Αὐτὸ τὸ πρόσωπο παραγγέλλει στὸν πατριάρχη νὰ διατηρῆ εἰρήνην καὶ νὰ μὴ δημιουργῆ συγχύσεις, πράγματα ποὺ εἶναι τόσον ξένα πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος μὲ δύο τρεῖς λέξεις. Γράφει ὄτι δὲν βρίσκει τίποτε τὸ ἐσφαλμένο στὴν διδασκαλία τοῦ Ἀρείου καὶ, ὅτι ἡ διαφορὰ βρίσκεται μόνον στὴν ἀλλαγὴ μιᾶς φράσεως. Μόνον!!! Ὀ ἱστορικὸς Φλέρρυ παρατηρεῖ ὄτι σ᾿ αὐτὲς τὶς λεγόμενες ἀθῶες καὶ ἀβλαβεῖς φράσεις ἡ Θεότης τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκηρύττεται Μόνον!!!

Εἶναι μόνον ἡ ἄρνησις τῆς ὅλης χριστιανικῆς πίστεως.

Ὅλες οἱ παλαιὲς αἱρέσεις κάτω ἀπὸ διάφορες βιτρίνες ἀπέβλεπαν σὲ ἓνα μονάχα στόχο:

᾿Ηρνοῦντο τὴν Θεότητα τοῦ Λόγου (τοῦ Θεοῦ) καὶ διέστρεφον τὸ δόγμα τῆς Ἐνσαρκώσεὼς Του.

Οἱ νεώτερες αἱρέσεις ἀποβλέπουν στὴν ἀποκήρυξιν τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μέ μεγάλες βλασφημίες ἀρνοῦνται τὴν Θεία Λειτουργία, ὅλα τὰ Μυστήρια, ὅλους αὐτοὺς τοὺς τόπους, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντοτε ἀναγνώριζε τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τὰ ὀνομάζουν σὰν ἓνα καθαρὰ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, σὰν προλήψεις ἀμαθῶν, σὰν λάθη...

Τὶ αὐθὰδεια! ἴσως αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἐσεῖς δὲν θεωρεῖτε τὴν αἵρεσι ὣς ἁμαρτία.

Ἐκεῖ οἱ αἱρετικοὶ ἀπορρίπτουν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐδῶ ἀπορρίπτουν καὶ βλασφημοῦν τὸ Ἃγιον Πνεῦμα... καὶ αὐτὸ εἶναι ὅλο; (!!!)

Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες καὶ βλασφημοῦν δὲν εἶναι κακοποιοί, δὲν κλέβουν καὶ ἀκόμη κάνουν καὶ καλὰ ἔργα (τῆς πεσμένης μας φύσεως), εἶναι θαυμάσιοι ἂνθρωποι! Πῶς θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἀρνηθῆ τὴν σωτηρία;...

῾Η ὅλη βάσις στὴν ἔλλειψι τῆς κατανοήσεώς σας εἶναι μία βαθεῖα ἀγνωσία τῆς χριστιανοσύνης.

Μὴ νομίσετε, ὅτι μία τέτοια ἀγνωσία εἶναι ἀσήμαντη. Ὄχι! Τὰ ἀποτελέσματα μποροῦν νὰ εἶναι καταστρεπτικὰ προπαντὸς τώρα ποὺ τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω μὲ χριστιανικὸ τίτλο καὶ σατανικὸ περιεχόμενο. Εὑρισκόμενος κανεὶς εἰς ἂγνοια τῆς ἀληθινἢς χριστιανικῆς διδασκαλίας μπορεῖ νὰ δεχθῆ μία ἐσφαλμένη καὶ βλάσφημη σκέψι γιὰ ἀληθινὴ καὶ δεχόμενος αὐτὴν νὰ ἀπωλεσθῆ γιὰ πάντα. Οἱ βλάσφημοι δὲν σώζονται. Αὐτὲς οἱ ἀμφιβολίες ποὺ ἐκφράζετε στὴν ἐπιστολήν σας ἀπὸ τώρα στρέφονται ἐναντίον σας καί τῆς σωτηρίας σας. ῾Η οὐσία τῆς ἀπορίας σας εἶναι χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Χριστόν. Μὴν παίζετε μὲ τὴν σωτηρίαν σας, μὴν τὸ ρισκάρετε. Διαφορετικὰ θὰ θρηνῆτε στὴν αἰωνιότητα. Νὰ μελετᾶτε τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ παρακαλῶ ὂχι τῆς (Τερέζας καὶ ὂχι τοὺς Φραγκίσκους καὶ ἂλλους δυτικοὺς παράφρονας, τοὺς ὁποίου ἡ "δυτικὴ ἐκκλησία" παρουσιάζει σὰν ἁγίους. Μελετῆστε τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ νὰ κατανοήσετε σωστὰ τὶς Γραφὲς, γιὰ νὰ μάθετε νὰ ζῆτε ὄπως πρέπει, γιὰ νὰ σκέπτεσθε καὶ νὰ αἰσθὰνεσθε ὄπως ἁρμόζει σὲ χριστιανό. Πρὶν νὰ ἔλθη ἡ φοβερὴ ὣρα κατὰ τὴν ὁποία πρόκειται νὰ παρουσιασθῆτε διὰ τὴν κρίσιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, κερδίστε τὴν δικαίωσι ποὺ δίνεται δωρεὰν σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ μέσου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

πίστι καὶ ἀπορρίπτουν κάθε ὑπερφίαλλο συλλογισμό, ὁ ὁποῖος ἐγείρεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Ἃγιοι Κολλυβάδες"

(Ἀριθμὸς φύλλου: 7.)

Ἰούλιος 1996

᾿Ηλίας ὁ Θεσβίτης ὁ δεύτερος Πρόδρομος τῆς Παρουσίας Χριστοῦ

"Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὣρας οὐδεὶς οἶδεν." 
(Ματθ. ΚΔ, 36).

Τὰ χρόνια τὰ ἔσχατα προσδιορίζονται, ὡστόσο, ἀπὸ τὰ σημεῖα ποὺ μᾶς ἔδωσεν ὁ Κύριος.

Διότι, τὶ νόημα θὰ εἶχε διαφορετικὰ νὰ μᾶς δώση τὰ σημεῖα;

Πολὺ διαφωτιστικὴ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὰ χωρία τοῦ Προφήτου Μαλαχίου, Κεφ. Δ΄, 4-5 καί Γ΄, 1:

«Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, ὅς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν καὶ καρδίαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ, μὴ ἐλθὼν πατάξω τὴν γῆν ἂρδην» καὶ

«Ἰδοὺ ἐγὼ ἐξαποστελῶ τὸν ἂγγελόν μου καὶ ἐπιβλέψεται ὁδὸν πρὸ προσώπου μου...»:

"... Οἱ Γραφὲς μιλᾶνε γιὰ δύο Παρουσίες τοῦ Χριστοῦ, καὶ γιαὐτὴν ποὺ πραγματοποιήθηκε καὶ γιὰ τὴν μέλλουσαν... ἀλλὰ καὶ οἱ Προφῆτες ὑπενθυμίζουν καὶ τὶς δύο.

Τῆς μιᾶς, λοιπόν, δηλαδή τῆς Δευτέρας, θὰ εἶναι λένε, πρόδρομος ὁ ᾿Ηλίας διότι τῆς μέν Πρώτης Πρόδρομος ἔγινεν ὁ Ἰωάννης, τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς μας καί ᾿Ηλίαν ὀνομάζει, ὂχι ἐπειδὴ ἦταν ὁ ᾿Ηλίας, ἀλλὰ ἐπειδὴ πραγματοποιοῦσε τὸ ἔργον ἐκείνου. Ὅπως, ἀκριβῶς, δηλαδὴ ἐκεῖνος (δηλαδὴ ὁ ᾿Ηλίας) θὰ γίνη πρόδρομος τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἔτσι καὶ αὐτὸς ὑπῆρξε πρόδρομος τῆς Πρώτης.

Οἱ γραμματεῖς, ὅμως, συγχέοντας τὶς Γραφὲς καὶ παραπλανῶντας τὸν λαό, ἔκαναν λόγο πρὸς αὐτὸν μόνον γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία καὶ ἔλεγαν, ὅτι, ἐὰν αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστὸς, ἔπρεπε νὰ ἐρχόταν πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ὁ ᾿Ηλίας.

Γιαὐτὸ καὶ οἱ μαθητὲς ρωτᾶνε:

-«Πῶς οἱ γραμματεῖς λένε ὅτι πρέπει ὁ ᾿Ηλίας νὰ ἔλθη πρῶτος;»

Γιά τόν λόγο αὐτό καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἀποστείλαντες ἀνθρώπους τους πρὸς τὸν Ἰωάννη τὸν ρώτησαν:

-«Μήπως σὺ εἶσαι ὁ ᾿Ηλίας;», μὴ κάνοντας πουθενὰ λόγο γιὰ τὴν Πρώτη παρουσία.

Ποιὰ λοιπὸν εἶναι ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστός μας;

Ὁ ἐρχόμενος πρός τῆς Β΄ παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Προφήτης Ἠλίας, ἵνα ἐπιστρέψει καρδίας

πατέρων ἐπί τά τέκνα.

Ὅτι ὁ μέν ᾿Ηλίας θὰ ἔλθη τότε, πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν Του.

Καὶ τώρα, ὅμως, ἦλθεν ὁ ᾿Ηλίας, ὀνομάζοντας ἔτσι τὸν Ἰωάννην.

Αὐτὸς ὁ ᾿Ηλίας ἦλθε.

Σὰν δὲ θέλεις τὸν Θεσβίτη, θὰ ἔλθη. Γιαὐτὸ καὶ ἔλεγε:

-«Ὁ μέν ᾿Ηλίας θὰ ἔλθη καὶ θὰ τὰ τακτοποιήση ὅλα.»

Ποιὰ ὅλα;

Αὐτὰ, ἀκριβῶς, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔλεγε ὁ Προφήτης Μαλαχίας.

Διότι λέγει:

-«Θὰ ἀποστείλω σὲ σᾶς τὸν ᾿Ηλία τὸν Θεσβίτη, ποὺ θὰ ἀποκαταστήση τὴν καρδιὰ τοῦ πατέρα πρὸς τὸν υἱὸν του, γιὰ νὰ μὴν ἔλθω καὶ ἐξολοθρεύσω τὴν γῆν ἐκ θεμελίων.»

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἑρμηνεία του στὴν Α΄ Θεσσ. Κεφ. Ε΄, στίχ. 3 καὶ σημείωσις 3, γράφει ὅτι:

«... τῆς μέν συντελείας τοῦ κόσμου σημεῖον θέλει εἶναι ὁ Ἀντίχριστος καὶ ὁ ᾿Ηλίας, οὐχὶ δὲ καί τῆς τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, διατὶ αὓτη θέλει γένει αἰφνιδία καὶ ἂδηλος.»

Παρερμηνεύοντας μερικοὶ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου βγάζουν λανθασμένα συμπεράσματα, ὅτι τάχα μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Προφήτου᾿Ηλιοῦ καὶ τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν θὰ γίνη καὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, γιατὶ αὐτὴ "θέλει γένει αἰφνιδία καὶ ἂδηλος" (δηλαδὴ ξαφνικὰ χωρὶς νὰ ξέρη κανεὶς πότε).

Παραβλέπουν, ὅμως, ὅτι ὁ Ἁγιος Νικόδημος κατ᾿ ἀρχὴν ὁμιλεῖ περὶ συντελείας τοῦ κόσμου, ποὺ ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου ταυτίζεται μὲ τὴν Δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρασιωπῶντας, (ἐσκεμμένως ἢ ὂχι), αὐτὰ ποὺ γράφει προηγουμένως ὁ Ἅγιος:

"Πᾶσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία κοινῶς δοξάζει (=πιστεύει, δέχεται, διδάσκει) ὅτι ὁ Προφήτης ᾿Ηλίας θέλει ἔλθει κατὰ τὴν Δευτέραν τοῦ Χριστοῦ Παρουσίαν, δι᾿ ὅ καὶ εἰς τὴν ἐτήσιον αὐτοῦ μνήμην ἀναφέρει τοῦτο εἰς πολλὰ μέρη τῶν ἀσματικῶν αὐτοῦ (=τοῦ Προφήτου ᾿Ηλιοῦ) τροπαρίων."

Ξεκάθαρα, λοιπόν, τονίζει ὁ Ἅγιος, ὅτι μαζὶ μὲ τὸν Προφήτη ᾿Ηλία, ἔρχεται καὶ ὁ Κύριὸς μας.

Ἂδηλος καὶ ξαφνικὴ θὰ εἶναι ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὣρα, ὅπως μᾶς ἔχει προδηλώσει ὁ Κύριος:

"Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης καὶ ὣρας οὐδεὶς οἶδεν." (Ματθ. ΚΔ, 36).

Βλέπεις ἀκρίβεια προφητικοῦ λόγου;

Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ὀνόμασε τὸν Ἰωάννην ᾿Ηλίαν, λόγω τῆς ὁμοιότητος τοῦ ἔργου του, γιὰ νὰ μὴ νομίσης, ὅτι τὸ ἲδιο νόημα ἔχουν τώρα τὰ λόγια τοῦ προφήτου, πρόσθεσε καὶ τὴν πατρίδα του ὀνομάζοντάς τον "Θεσβίτην".

Ἀσφαλῶς ὁ Ἰωάννης δὲν ἦταν Θεσβίτης. Μαζὶ δὲ μέ αὐτὸ προσθέτει καὶ ἂλλο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα, λέγοντας "γιὰ νὰ μὴ συμβῆ νὰ ἔλθω καὶ νὰ καταστρέψω τὴν γῆν", δηλώνοντας μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τὴν φοβερή Του Δευτέραν Παρουσίαν.

Ἐπειδὴ κατὰ τὴν Πρώτη δὲν ἦλθε γιὰ νὰ πατάξη τὴν γῆν καθ᾿ ὅσον λέγει:

"δὲν ἦλθα γιὰ νὰ κρίνω τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσω τὸν κόσμο".

Αὐτὸ, λοιπὸν, τὸ εἶπε, γιὰ νὰ δηλώση ὅτι ὁ Θεσβίτης θὰ ἔλθη πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν Του, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ γίνη ἡ κρίσις.

Συγχρόνως δὲ διδάσκει καὶ τὴν αἰτίαν τῆς Παρουσίας Του.

Ποιὰ δὲ εἶναι ἡ αἰτία αὐτή;

Γιὰ νὰ πείση, ἀφοῦ ἔλθει, τούς Ἰουδαίους νὰ πιστεύσουν εἰς τὸν Χριστόν, ὣστε νὰ μὴν ἐξολοθρευτοῦν ὅλοι ριζικῶς, ὅταν θὰ ἔλθη ὁ Χριστός.

Γιαὐτὸ, λοιπὸν, καὶ ὁ Κύριος τοὺς τὸ ὑπενθυμίζει λέγοντας "καὶ θὰ τακτοποιήση ὅλα", δηλαδὴ θὰ ἐπαναφέρη στὴν ὀρθὴ πίστη τοὺς τότε εὑρισκομένους Ἰουδαίους. Γιαὐτὸ καὶ τὸ ἀνέφερε μὲ πάρα πολὺ μεγάλη ἀκρίβεια.

Δέν εἶπε δηλαδή, ὅτι θὰ ἀποκαταστήση τὴν καρδιὰ τοῦ υἱοῦ πρὸς τὸν πατέρα του, ἀλλὰ τοῦ πατρὸς πρὸς τὸν υἱὸν του. Διότι, ἐπειδὴ οἱ Ἰουδαῖοι ἦσαν πατέρες τῶν ἀποστόλων, λέγει αὐτό, ὅτι θὰ ὁδηγήση τὶς καρδιὲς τῶν πατέρων, δηλαδὴ τὴν διάνοια τοῦ Ἰουδαϊκοῦ γένους, στὸ νὰ πιστεύσουν στὶς ἀλήθειες τῶν υἱῶν τους, δηλαδὴ τῶν ἀποστόλων.

"Σᾶς λέγω δὲ ὅτι ὁ ᾿Ηλίας ἤδη ἦλθε καὶ δὲν τὸν ἀνεγνώρισαν, ἀλλὰ τοῦ ἐπροξένησαν ὅσα κακὰ ἠθέλησαν. Ἔτσι καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου πρόκειται νὰ πάθη πολλὰ ἀπ᾿ αὐτούς.

Τότε κατάλαβαν, ὅτι μὲ τὰ λόγια Του αὐτὰ ἐννοοῦσε τὸν Ἰωάννην". (Ὁμιλ. ΝΖ΄ εἰς τὸν Ματθαῖον, 31).

Ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς, ἐπίσης, λέγει:

"Θὰ ἀποσταλῆ δὲ ὁ Ἐνώχ καὶ ὁ ᾿Ηλίας ὁ Θεσβίτης καὶ θὰ ἐπιστρέψουν τὶς καρδιὲς τῶν πατέρων πρὸς τὰ παιδιὰ τους, δηλαδὴ τὴν Συναγωγὴ πρὸς τὸν Κύριόν μας Ἱησοῦν Χριστὸν καὶ στὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καὶ ἀπὸ αὐτὸν θὰ φονευθοῦν". (PG 94, 1217).

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπίσης, τονίζει:

"Φυλάσσεται δὲ τὸ λείψανον γιὰ τὴν ἔσχατη ἡμέρα. Θὰ σωθοῦν δὲ καὶ αὐτοὶ ποὺ ζοῦν χοϊκώτερον, (μὲ ἀμέλεια δηλαδή), μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ προφήτου ᾿Ηλία". (ΒΕΠΕΣ, 32, 233).

"Πρὶν γίνουν αὐτὰ θὰ ἀποστείλη ὁ Κύριος τὸν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην καὶ τὸν Ἐνώχ, ὡς εὒσπλαχνος ποὺ εἶναι, γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν εὐσέβεια στὸ γένος τῶν ἀνθρώπων", ἐπιβεβαιώνει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος (στὸν λόγο του εἰς τὴν Παρουσίαν τοῦ Κυρίου).

"Γι’ αὐτὸ λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πρόκειται νὰ μείνουν σταθεροὶ (ἐπὶ Ἀντιχρίστου). Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ ἐρχομὸς τοῦ ᾿Ηλία καὶ τοῦ Ἐνώχ." (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, PG 99, 1033).

Καὶ ὁ Ἃγιος Κύριλλος Ἀλεξανδείας λέγει ἐπίσης:

"Ἀλλὰ ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς (ὁ Πρόδρομος) διεκήρυττε λέγοντας: "ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν", ἔτσι καὶ ὁ θεσπέσιος ᾿Ηλίας θὰ διακηρύξη τότε, ὅτι εἶναι πολὺ κοντὰ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ κρίνη τὴν οἰκουμένην μὲ δικαιοσύνην" (PG 72, 364 A).

Εἶναι, λοιπὸν, ξεκαθαρισμένα τὰ πράγματα ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας:

Μέ τὴν ἔλευση τοῦ Προφήτου ᾿Ηλιοῦ καὶ τοῦ Προφήτου Ἐνώχ ἔρχεται καὶ ὁ Ἀντίχριστος καὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας.

"Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἂνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς Παρουσίας αὐτοῦ". (Β΄ Θεσ. 8).

"Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκροὺς οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος".

Ἀμήν. Γένοιτο.

" Ἃγιοι Κολλυβάδες"

(ἀριθμός τεύχους 6^α.)

Ἰούλιος 1994

῾Η φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας 
καὶ τὸ Πρωτευαγγέλιον

Ἒδιωξε τὸν ἂνθρωπο ἀπὸ τὸν Παράδεισο ὁ Κύριος, γιὰ νὰ τὸν παιδαγωγήση καὶ νὰ τὸν σώση αἰωνίως, συντρίβοντας τὸν ἀνθρωποκτόνο Διάβολον, ὅπως λέγει ἡ Γραφή. Ἔχθρα ἔθεσε ὁ Θεὸς ἀνάμεσα στὴν γυναῖκα καὶ στὸν ὂφιν (τὸν Διάβολον). Ὄφιν λέγει ἐδῶ «τὸν δράκοντα, τὸν ὂφιν τὸν ἀρχαῖον, ὅς ἐστι Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. Κ΄ 2).

Ὀνομάστηκε Σατανᾶς, γιατὶ ἀντίκειται στὸ ἀγαθό, αὐτὸ σημαίνει στὰ Ἑβραϊκὰ τὸ ὂνομὰ του. Μαζὶ μὲ τὴν πτῶσιν τοῦ Διαβόλου ἔπεσε μαζί του καὶ πλῆθος ἂπειρον τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἦταν ὑποταγμένοι σ᾿ αὐτόν.

Αὐτοὶ ἦσαν τῆς ἰδίας φύσεως μὲ τοὺς ἀγαθοὺς ἀγγέλους, ἐξέκλιναν, ὅμως, πρὸς τὸ κακὸν μὲ τὴν θέλησὶν τους.

Ἀπὸ ἔπαρσι καὶ ἐγωισμὸ ἐπαναστά-τησε ὁ Σατανᾶς κατὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸν δημιούργησε καὶ ἀποστάτησε ἀπὸ τὸ ἀγαθὸ καὶ θέλησε τὸ κακόν. (Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, PG 94, 876).

῾Η θεία φιλανθρωπία κορυφώνεται μὲ τὴν προφητεία γιὰ τὴν μεγάλην ἔχθρα, ποὺ θὰ ὑπάρξη ἀνάμεσα στὴν γυναῖκα καὶ τὸ σπέρμα της καὶ στὸ σπέρμα τοῦ Διαβόλου. Καὶ ἡ τελικὴ ἔκβασις τῆς μάχης θὰ εἶναι ἡ συντριβή τῆς κεφαλῆς τοῦ Σατανᾶ, ἀπὸ τὸν Υἱόν τῆς Θεοτόκου, τὸν Κύριόν μας καὶ Θεὸν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος μᾶς δίνει καὶ πάλι τὴν ζωή, ὂντας ὁ ἴδιος ἡ Ζωὴ καὶ ὁ ἀρχηγός τῆς Ζωῆς ἡμῶν.

Σπέρμα ὅμως ἡ γυναῖκα δὲν ἔχει, ἀλλὰ ὁ ἂνδρας.

Πῶς λοιπὸν πρὸς τὴν γυναῖκα εἰπώθηκε, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ βάλη ἔχθρα ἀνάμεσα στὸ σπέρμα της καὶ στὸ σπέρμα τοῦ Διαβόλου;

Εἶναι φανερὸ, ὅτι αὐτὸ εἰπώθηκε γιὰ τὸν Χριστόν μας, τὸν ὁποῖον χωρὶς σπέρμα ἔτεκεν ἡ Ἁγία Παρθένος. Αὐτὸς ἔγινε σπέρμα τῆς γυναίκας μόνος, χωρὶς νὰ μεσολαβήση σπορὰ ἀνδρὸς καὶ χωρὶς νὰ μειωθῆ ἡ ἁγνεία τῆς Ἀειπαρθένου. Διότι τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὣστε ἔδωσε τὸν μονογενῆ Του Υἱόν, γιὰ νὰ μὴ χάνεται καθένας ποὺ θὰ πιστεύη σ᾿ Αὐτὸν, ἀλλὰ νὰ ἔχη ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ. ( Ἰωάν. Γ΄ 16).

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ καλή ἀλλοίωσις τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, τοῦ καταγινομένου στήν προσευχήν.

«Ὃποιος ἔφθασε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς πλέον δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ διαμένη στὴν παροῦσα ζωή, ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη ἀφανίζει τὸν φόβον. Ἀγαπητοὶ ἔγινα μωρός· δὲν ὑποφέρω νὰ φυλάξω τὸ μυστήριον μὲ σιωπή, ἀλλὰ γίνομαι ἀνόητος γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀδελφῶν. Διότι ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης ὑπάρχει τὸ νὰ μὴ ὑποφέρη κανεὶς νὰ φυλάξη τὸ μυστήριό του ἀπὸ τοὺς ἀγαπητούς του ἀδελφούς. Πολλὲς φορὲς ἐνῶ ἔγραφα αὐτὰ τὰ μυστήρια, ἀπέκαμαν τὰ δάκτυλά μου καὶ ἔμειναν ἀκίνητα πάνω στὸ χαρτὶ καὶ δὲν μποροῦσα νὰ ὑποφέρω ἀπέναντι τῆς ἡδονῆς, ποὺ ἔπιπτεν εἰς τὴν καρδίαν μου καὶ κατεσίγα τὶς αἰσθήσεις μου. Πλήν, λέγω, ὅτι μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος καταγίνεται πάντοτε στὴ μελέτη τοῦ Θεοῦ καὶ, ἀφοῦ περιφρόνησε ὅλα τὰ τοῦ κόσμου, ἀφιερώθηκε ὁλόκληρος σὲ Αὐτὸν διά τῆς ὁμιλίας τῆς γνώσεως Αὐτοῦ. Καὶ ἐὰν αὐτὸς μὲ μακροθυμία ἐπιμείνη σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο, δὲν θὰ ἀργήση νὰ ἰδῆ πολὺν καρπόν...

῾Η ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι γλυκυτέρα τῆς πρόσκαιρης ζωῆς. Ἐπίσης γλυκύτερη εἶναι ἡ κατὰ Θεὸν σύνεσις, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννᾶται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι γλυκύτερη ὑπέρ μέλι καὶ κηρίον καὶ ἐκτὸς πάσης λύπης. ῾Η ἀγάπη εἶναι γέννημα τῆς γνώσεως καὶ ἡ γνῶσις εἶναι γέννημα τῆς ὑγείας τῆς ψυχῆς, ἡ δὲ ὑγεία τῆς ψυχῆς εἶναι δύναμις, προελθοῦσα ἐκ τῆς πολυχρονίου ὑπομονῆς. Γνῶσις εἶναι αἲσθησις μὲ τὴν ὁποία αἰσθὰνεται κανεὶς ἐκείνην τὴν ἀθὰνατον ζωήν.

Τὶ δὲ εἶναι ἡ ἀθὰνατος ἐκείνη ζωή;

῾Η αἰώνιος ζωὴ ὑπάρχει παρηγορία εἰς Θεὸν, καὶ ὅποιος τὴν βρῆκε θεωρεῖ περιττὴ τὴν κοσμικὴ παρηγοριά. Διότι κανένα ἂλλο πρᾶγμα δὲν συγκρίνεται καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξομοιωθῆ μὲ τὴν γλυκύτητα τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ.

Κύριε πλήρωσον τὴν καρδίαν μου ζωῆς αἰωνίου.

Ὅταν ὁ ἂνθρωπος περπατῶντας καλῶς μὲ ἐνάρετη πολιτεία φτάση νὰ ἀνεβῆ τὴν βαθμίδα τῆς μετανοίας καὶ πλησιάζη νὰ γευθῆ τὴν ἐργασία τῆς θεωρίας καὶ φθὰνη νὰ γευθῆ μὲ τὴν Θεία Χάρι τὴν γλυκύτητα τῆς γνώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀρχίζει νὰ βεβαιώνεται προηγουμένως γιὰ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία ἔχει στὸν ἂνθρωπο, καὶ ἐντεῦθεν φωτίζεται ἐκ τῆς Θείας ἀγάπης καὶ θαυμάζει, γιὰ τὴν σύστασι τῶν λογικῶν ὂντων καὶ γιὰ τὴν πολλὴν ἐπιμέλεια τοῦ Θεοῦ γιὰ αὐτά. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ μετὰ γλυκύτητος πύρωσις τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀνάβει στὴν καρδιά του καὶ καίει τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.»⁶

« Ἐμβλέψατε εἰς τὰ ἀρχαίας γενεὰς καὶ ἲδετε· τὶς ἐνεπίστευσε Κυρίῳ καὶ κατησχύνθη;» (Σοφία Σειράχ, Κεφ. Β στιχ. 10).

Περί τῆς ἀγάπης

καὶ προνοίας τοῦ Θεοῦ

Ὃταν κανείς ζῆ ἁπλᾶ, ἔχει ταπεινὸ φρόνημα γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ αἰσθὰνεται τὴν ἀνάγκη τῆς πατρικῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ, ἀφήνει κάθε μέριμνα καὶ φροντίδα γιὰ τὸν ἑαυτό του μὲ πίστι στὸ Θεό. Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωσι, βλέποντας ὁ καλὸς Θεὸς ὅτι ἡ ψυχὴ αὐτὴ ἐμπιστεύεται τὰ πάντα σ᾿ Αὐτὸν καὶ ὂχι στὸν ἑαυτὸν της, τὴν ἐπισκιάζει μὲ τὴν πρόνοια καὶ τὸ ἔλεὸς του. Τότε βλέπει ἡ ψυχὴ ὁλοκάθαρα τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πού τῆς προσφέρεται καὶ χαίρεται. Ὁ Θεὸς θέλει τὴν ψυχὴ χωρὶς πολλοὺς λογισμοὺς καὶ γνώσεις. Νὰ εἶναι σὰν ἓνα νήπιο, ποὺ ὅλα τὰ περιμένει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος εἶπε: «ἐὰν δὲν στραφῆτε καὶ γίνετε σὰν τὰ μικρὰ παιδιά, δὲν μπορεῖτε νὰ εἰσέλθετε στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.»

Πρέπει μὲ πολλὴ ἁπλότητα νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ καὶ νὰ ὁμολογοῦμε μπροστά Του τὴν ἀδυναμία μας, γιατὶ ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε μέριμνα καὶ φροντίδα καὶ ὅπως ἡ σκιὰ ἀκολουθεῖ τὸ σῶμα μας, ἔτσι τὴν ταπεινοφροσύνη καὶ τὴν πίστι ἀκολουθεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Τότε μόνο πρέπει νὰ περιμένουμε, νὰ μᾶς ἑτοιμάζη ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὰ πάντα, ὅταν ἐμεῖς ἀπορρίψουμε τὰ πάντα καὶ ἔχουμε τὸν νοῦ μας προσηλωμένο, χωρὶς μετεωρισμό, στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Τότε δικαίως ὁ Θεὸς μᾶς ὑπηρετεῖ, κατὰ κάποιο τρόπο, μὲ τὴν Θεία Του Πρόνοια, (ὅπως κάνει στοὺς γνησίους Του δούλους), καὶ δὲν ἀφήνει νὰ μᾶς λείψη τίποτε, γιατὶ ὁ ἲδιος εἶπε:

«ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.» (Ματθ. ΣΤ΄, 33).

Ὅταν, λοιπόν, κανεὶς ἔχει σὰν μοναδικὸ σκοπὸ του τὴν ἀναζήτησι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτησι τῆς Θείας Δικαιοσύνης, τότε, -δὲν εἶναι ἂδικος καὶ δὲν λέει ψέμματα ὁ Θεός-, προσθέτει στὴν ψυχὴ τὰ πάντα.

Μερικοὶ, ὅμως, ἂνθρωποι ἔχουν ἐσφαλμένη ἰδέα, νομίζοντας ὅτι μποροῦν νὰ ἔχουν ὅλη τὴν μέριμνα τοῦ νοῦ τους στὰ κοσμικὰ καὶ ὑλικὰ καὶ συγχρόνως νὰ περιμένουν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς φροντίση.

Αὐτοὶ δὲν κάνουν καλά.

Ἐὰν ὁ Θεὸς βοηθοῦσε ὅσους σκέπτονται μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ ἦταν σὰν νὰ τοὺς κατέστρεφε, γιατὶ αὐτὸ θὰ εἶχε σὰν συνέπεια νὰ παραμείνουν οἱ ἂνθρωποι αὐτοὶ στὴν ἀγάπη τοῦ κόσμου.

Αὐτοὺς τοὺς βοηθᾶ ὁ Θεὸς, ἀφήνοντὰς τους ἐκτεθειμένους στοὺς πειρασμούς, γιὰ νὰ δυσκολευτοῦν λίγο, καὶ ἔτσι μόνοι τους νὰ μισήσουν αὐτὰ ποὺ ἀγαποῦν καὶ νὰ στρέψουν τὴν ἀγάπη τῆς καρδιᾶς τους ὁλοκληρωτικὰ πρὸς τὸν Θεό.

Ὁ Θεὸς προνοεῖ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ γιὰ τοὺς δικαίους: «...τὸν ἣλιον αὐτοῦ ἀνατέλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». (Ματθ. Ε΄, 45). ῾

Ὑπάρχει, ὅμως, μιὰ διαφορά:

Στοὺς μέν δικαίους ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι συνεχής, παντοτινὴ καὶ φανερή, ἐνῶ στοὺς ἀδίκους φαίνεται κατὰ κάποιον τρόπο, ὅτι διακόπτεται, ὅτι εἶναι περιστασιακὴ καὶ μερικὲς φορὲς, ὅτι δὲν ὑπάρχει!

Τὸν τρόπο αὐτὸ τὸν χρησιμοποιεῖ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ταπεινωθῆ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὶς δυσκολίες καὶ τὴν προσωρινὴ φαινομενικὴ ἐγκατάλειψι τῆς Θείας Πρόνοιας καὶ ἔτσι νὰ πιστέψη καὶ νὰ ἀγαπήση ὁλοκληρωτικὰ τὸν Θεὸ καὶ Σωτῆρα της.

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι δίκαιο, γιατὶ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν Θεία δικαιοσύνη θέλει σὰν οἰκονόμο του τὸν ἲδιο τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος καὶ δικαίως καὶ τοῦ δίνεται.

Ἐνῶ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸ ἀνθρώπινο δίκαιο, θέλει νὰ διοικῆ τὸν ἑαυτό του ὁ ἲδιος, μὲ τὶς γνώσεις του, μὴ γνωρίζοντας τὴν ἀδυναμία του ὅτι, δηλαδή, χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτα. «...χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» (Λουκ. ΙΒ΄, 26).

Αὐτὸς, λοιπὸν, δικαίως ἐγκαταλεί-πεται ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ συνειδητοποιήση καλὰ τὴν ἀδυναμία του καὶ νὰ ζητήση ἔτσι ὁλόψυχα τὴν ἐξ ὕψους δύναμι.

Πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε τὰ πάντα στὴ Θεία Πρόνοια, γιατὶ τότε μόνο γλυτώνουμε καὶ ἀπὸ τὸ ἂγχος καὶ ἀπὸ τὴν στενοχώρια καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κακά.

Γιατὶ ὅταν κανεὶς γνωρίζη καὶ πιστεύη, ὅτι ἔχει τὸν Θεὸ ποὺ φροντίζει γι᾿ αὐτόν, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ στενοχωρηθῆ;

Ἀνησυχητικά σημεῖα τῶν καιρῶν

Ἔχοντας ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ θὰ πρέπη νὰ ἀντιμετωπίζουμε καὶ τὰ σύγχρονα ἀνησυχητικὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν μας.

῾Η αὒξησις τῆς ἐγκληματικότητος καὶ ἡ καταπολέμησις τοῦ ἐγκλήματος, οἱ ληστεῖες τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν χρηματαποστολῶν, κεντρικὰ θέματα τῶν εἰδησεογραφικῶν δελτίων, μᾶς δημιουργοῦν ὑπόνοιες, ὅτι ἔχουν σὰν σκοπὸ τους νὰ μᾶς προετοιμάσουν νὰ δεχτοῦμε τὶς ἀχρήματες συναλλαγὲς, τὴν νέα πλαστικὴ κάρτα - ταυτότητα κοινωνικῶν ἀσφαλίσεων ἢ τὴν πιστωτικὴ κάρτα καὶ τελικά, ὅταν θὰ ἔχουμε μὲ τὴν θέλησί μας παραδώσει ὅλα μας τὰ προσωπικὰ στοιχεῖα στὸ κομπιοῦτερ - θηρίο καὶ μᾶς ἐλέγχουν ἠλεκτρονικὰ πλήρως, νὰ προχωρήσουν πονηρὰ στὸ χάραγμα στὸ δεξὶ χέρι ἢ στὸ μέτωπο σὰν τὸν «ἀσφαλέστερο» τρόπο τῶν οἰκονομικῶν μας συναλλαγῶν, ἔτσι ὅπως προφητεύει ἡ Ἱερά Ἀποκάλυψις.

Θὰ μᾶς ποῦν, ὅτι ἔτσι θὰ ἐξαλειφθῆ τὸ κίνητρο κέρδους τοῦ ἐγκλήματος μὲ τὴν ἐξάλειψι τοῦ ρευστοῦ χρήματος.

Τὸ ρευστὸ χρῆμα εἶναι ἀνώδυνο καὶ τὸ ἐμπόριο ναρκωτικῶν θὰ κατέρεε, ἂν δὲν μποροῦσε νὰ κινηθῆ μυστικά.

῾Η οἰκονομία τοῦ ὑποκόσμου, ἡ ὁποία ὑπάρχει ἐπειδὴ ἀποφεύγει τοὺς φόρους, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήση σὲ μιὰ κοινωνία χωρὶς ρευστὸ χρῆμα.

Τὰ αὐξημένα κρατικὰ ἔσοδα θὰ μποροῦσαν νὰ καλύψουν τὰ ἐλλείμματα τοῦ προϋπολογισμοῦ σὲ λίγα μόνον χρόνια!

Τὸ φρικιαστικὸ καὶ ἀποκρουστικό, θὰ παρουσιαστῆ σὰν ἀπολύτως ἀναγκαῖο καὶ σὰν ἡ μόνη λύσις: Μέ τὴν βοήθεια μικροσκοπικῶν ὁλοκληρωμένων κυκλωμά-των «κοριῶν», ποὺ ἐκπέμπουν ἓνα ραδιοσῆμα καὶ ἐμφυτεύονται κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα, οἱ δορυφόροι θὰ μποροῦν νὰ ἐντοπίζουν αὐτοὺς ποὺ δέχτηκαν τὴν ἐμφύτευσι, σὲ ὁποιοδήποτε σημεῖο τῆς γῆς.

Ἔτσι θὰ μᾶς ποῦν, ὅτι θὰ ἐξαλειφθῆ τὸ φαινόμενο τῆς ἀπαγωγῆς παιδιῶν, κυβερνητικῶν στελεχῶν καὶ κορυφαίων ἐπιστημόνων.

Αὐτὴ τὴν στιγμή, μὲ τὴν βοήθεια μικροσκοπικῶν ὁλοκληρωμένων ἠλεκτρο-νικῶν βιοκυκλωμάτων, μεγέθους ἑνὸς κόκκου ρυζιοῦ παρακολουθοῦνται τὰ ζῶα. Τὸ κάθε ἓνα εἶναι μόνιμο καὶ μοναδικό.

«Ἐμφυτεύεται ὑποδορίως ἓνα μικροτσίπ ἐλαχίστου μεγέθους, τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ μὲ προγραμματισμὸ καὶ παρέχει στὸ ζῶο ἓναν μοναδικὸ ἠλεκτρονικὸ ἀριθμό, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἀποκρυπτογραφηθῆ ἀπὸ εἰδικὸ ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστὴ, ποὺ διαθέτουν οἱ κτηνίατροι.»

( Ἐλευθεροτυπία, Τετάρτη, 1.2.1995).

῾Η νέα νομοθεσία γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας, ποὺ ἂρχισε νὰ ἐφαρμόζεται καὶ στὴν χώρα μας ἀπὸ τὸ Ι.Κ.Α. ἀπαιτεῖ ἔκδοσι νέων δελτίων ταυτότητας ὑψηλῆς τεχνολογίας.

Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ζωῆς μας θὰ μετατραπῆ σὲ ἀνοικτὸ βιβλίο, ὂχι μόνον γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἐχθροὺς καὶ φίλους, ποὺ τυχὸν θὰ ἐλέγχουν τὰ κομπιοῦτερς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀλλοεθνεῖς, ποὺ θὰ βρίσκονται συνδεδεμένοι μὲ τὴν τράπεζα πληροφοριῶν τῶν κομπιοῦτερς.

῾Η κάρτα εἶναι ἁπλῶς ὁ πρόδρομος τοῦ ἐμφυτεύσιμου ὁλοκληρωμένου κυκλώματος, ποὺ φέρει ἓναν πομποδέκτη ραδιοσυχνότητας («κοριό») καὶ μπορεῖ νὰ ἀνιχνεύση τὴν κάθε μας κίνησι.

Ἡ κάρτα προστασίας τῆς ὑγείας εἶναι ἓνα μεταμφιεσμένο δελτίο ταυτότητας. Πρόκειται γιὰ μιὰ δαιμόνια συσκευὴ ἀνιχνεύσεως καὶ ἐλέγχου τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν.

Αὐτὸ τὸ καινούργιο Δελτίο Ταυτότητας θὰ ἐπιτρέπη στὸν «Μεγάλο ἀδελφό», στὰ ἀδιάκριτα μάτια ὁποιωνδήποτε τρίτων καὶ σὲ ὁποιονδήποτε ἐκπρόσωπο τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξεως νὰ διατηροῦν ψηφιοποιημένα, μόνιμα καὶ προσιτὰ ἀρχεῖα γιὰ κάθε ἂτομο.

῾Η Κυβέρνησις ὕπουλα, ἐπειδὴ ὑπῆρξε μεγάλη ἀντίδρασις γιὰ τὶς ταυτότητες, θέλει νὰ πιστέψουμε, ὅτι αὐτὸ τὸ σχέδιο θὰ μᾶς ὠφελήση, καὶ ἐφαρμόζει πιστὰ τὴν σχετικὴ ὁδηγία τῆς σιωνιστικοκρατούμενης Ε.Ε.

Ἀλλὰ ἐμεῖς γνωρίζουμε τοὺς δόλιους σκοποὺς ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ νέο ἠλεκτρονικὸ καὶ ὕπουλο σοῦπερ-φακέλλωμα.

Πράγματι, ἀπώτερος σκοπὸς αὐτοῦ τοῦ σχεδίου δὲν εἶναι ἡ βελτίωσις τῆς ποιότητας ἢ τῆς παροχῆς ὑγειονομικῆς ἀσφαλίσεως.

Μᾶλλον πρόκειται γιὰ ἓνα πλάγιο μέσον συνενώσεως καὶ ψηφιοποιήσεως ὅλων τῶν διαθεσίμων πληροφοριῶν γιὰ τὸν καθέναν ἀπὸ μᾶς σὲ ἓνα καινούργιο ἠλεκτρονικὸ καὶ ψηφιακὸ ἀρχεῖο, τὸ ὅποῖο θὰ ὁδηγήση τελικὰ στὴν πλήρη ἀπώλεια τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς, τὴν ὑποδούλωσι καὶ τὸν ἒλεγχο.

Γιὰ νὰ δουλέψη αὐτὸ τὸ σύστημα ὑποδουλώσεως πρέπει ὁ καθένας μας νὰ ἔχη ἓναν μοναδικὸ ἀριθμὸ ταυτότητας, ὁ ὁποῖος θὰ μπορῆ νὰ διοχετευτῆ σὲ διάφορες τοπικὲς, ἐθνικὲς καὶ διεθνεῖς τράπεζες πληροφοριῶν.

Αὐτὸ τὸ νέο Δελτίο Ταυτότητας θὰ γίνη τόσο ἀπαραίτητο γιὰ νὰ μπορῆ κανεὶς νὰ συμμορφώνεται μὲ τὶς κυβερνητικὲς ρυθμίσεις, ποὺ θὰ εἲμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ ἔχουμε πάντοτε ἐπάνω μας!

Αὐτὸ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἓνα πολὺ σοβαρὸ πρόβλημα:

Τὶ θὰ συμβῆ, ἂν μᾶς τὸ κλέψη κάποιος, ἢ ἂν τὸ χάσουμε;

Θὰ μποροῦμε νὰ λειτουργήσουμε χωρὶς αὐτό;

Φυσικὰ ὂχι!

Μὴ στενοχωριέστε ὅμως, ἡ «φιλική» κυβέρνησις τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξεως ἔχει τὴν λύσι. Πρόκειται γιὰ τὸ νέο ὁλοκληρωμένο βιοκύκλωμα πομποδέκτη ταυτότητας, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ χαθῆ, γιατὶ ἁπλούστατα ἐμφυτεύεται ὑποδορίως κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ σας. Ἀντίθετα μὲ τὰ συστήματα σημειώσεως μὲ γραμμωτὸ κώδικα, ποὺ ἀνιχνεύονται μὲ λέηζερ, οἱ ἐμφυτεύσεις ὁλοκληρωμένων βιοκυκλωμάτων χρησιμοποιοῦν χαμηλὲς συχνότητες ραδιο-κυμάτων (125 ΚΗΖ), οἱ ὁποῖες διαπερνοῦν τὰ ἀντικείμενα.

Αὐτὰ τὰ ὁλοκληρωμένα βιο-κυκλώματα ταυτότητας εἶναι, ἑπομένως, πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἂλλη προηγούμενη μέθοδο ἐπαληθεύσεως τῆς ταυτότητας κάποιου.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ τεχνολογία τῶν πομποδεκτῶν ὁλοκληρωμένων βιοκυκλωμάτων, εἶναι τὸ μοναδικὸ βιώσιμο μέσον ἀναγνωρίσεως ζωντανῶν ὀργα-νισμῶν. Τελικά, οἱ ἐμφυτεύσεις ταυτότητας, θὰ ἀντικαταστήσουν ὅλες τὶς ὑπάρχουσες μορφὲς συσκευῶν ἀναγνωρίσεως τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὲς οἱ καταπληκτικὲς, σχετικὰ ἁπλὲς, ἐμφυτεύσεις βιοκυκλωμάτων πομποδεκτῶν, δὲν χρειάζονται μπαταρίες, εἶναι «παθητικὲς» συσκευὲς, ποὺ θὰ ἔχουν ἐπάνω τους κωδικοποιημένο τὸν μόνιμο καὶ σταθερὸ διεθνῆ 18ψήφιο ἀριθμὸ ταυτότητας τοῦ καθένα μας.

Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ μποῦν στὸ δέρμα μας θὰ ἔχουμε στιγματιστῆ ἠλεκτρονικὰ γιὰ ὅλη μας τὴν ζωή. Παρομοιάστε το, ἂν θέλετε, με ἓνα σύγχρονο ἠλεκτρονικὸ τατουάζ.

Φυσικὰ οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς καὶ ἰδιαίτερα οἱ Χριστιανοὶ θὰ θεωρήσουμε ἀπαράδεκτο καὶ ἀποκρουστικὸ ἓνα τέτοιο μικροσκοπικὸ ὁλοκληρωμένο βιοκύκλωμα, ποὺ θὰ θελήσουν νὰ μᾶς ἐμφυτεύσουν μὲ ἀνώδυνο τρόπο, ὅπως καὶ στὰ ζῶα!...

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἐπιβληθῆ ἐκ τῶν πραγμάτων, γιατὶ τὰ πράγματα πρὸς τὰ ἐκεῖ ἐξελίσσονται καὶ ὁδηγοῦνται. Στὴν πραγματικότητα, πολλοὶ θὰ ἐξαναγκαστοῦν εὒκολα νὰ ὑποταχθοῦν σ᾿ αὐτὸ τὸ νέο ὁλοκληρωτικὸ σύστημα ἀναγνωρίσεως, ἀφοῦ χωρὶς αὐτὸ κανεὶς δὲν θὰ μπορῆ νὰ ἀγοράση, ἢ νὰ πουλήση ὁ,τιδήποτε, ὁπουδήποτε στὴν ἐπερχόμενη καθολικὴ οἰκονομία, ποὺ θὰ εἶναι χωρὶς ρευστὸ χρῆμα. Στὴν Νέα παγκόσμια Τάξι ὁλοκληρωτικοῦ καὶ φασιστικοῦ ἐλέγχου, δὲν θὰ παρέχεται ἐργασία, οὒτε τροφὴ οὒτε κατοικία, οὒτε ἰατροφαρμακευτικὴ περίθαλψι. Δέν θὰ εἶναι δυνατὴ ἡ διακίνησι τραπεζικῶν λογαριασμῶν. Δέν θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήση κανεὶς ἀπὸ καμμιὰ ἂποψι χωρὶς αὐτὸ τὸ ὁλοκληρωμένο κύκλωμα ταυτότητας τῆς ἐπερχόμενης παγκόσμιας κυβερνήσεως. Δέν θὰ ὑπάρχη ἰδιωτικὴ ζωή. Τὰ ὁλοκληρωμένα κυκλώματα πομποδεκτῶν ταυτότητας δὲν θὰ ἀντικαταστήσουν μόνον τὰ μετρητὰ χρήματα, τὶς ἐπιταγὲς καὶ τὶς πιστωτικὲς κάρτες, ἀλλὰ θὰ ἐκτοπίσουν καὶ ὅλες τὶς ὑπάρχουσες μορφὲς ἀναγνωρίσεως.

Αὐτὲς οἱ ἐμφυτεύσεις ὁλοκληρωμένων βιοκυκλωμάτων, θὰ γίνουν τὰ διαβατήριὰ μας, οἱ ἂδειες ὁδηγήσεως, τὰ βιβλιάρια ὑγείας, ἐνσήμων κ.λπ.

Μέ ἂλλα λόγια θὰ γίνουν τὰ Καθολικὰ Ὀλοκληρωμένα Κυκλώματα Ταυτότητας.

Πρὸς τὸ παρόν, ἡ ΑΤ&Τ διαφημίζει τὴν νέα της ἠλεκτρονικὴ νοήμονα κάρτα χωρὶς ἐπαφή, μὲ τὸ σύνθημα Ἕνας Κόσμος, Μία Κάρτα». Ἁπλῶς περάστε τὸ δεξί σας χέρι πάνω ἀπὸ ἓναν ἀνιχνευτὴ ραδιοσυχνότητας (RFΙD) καὶ θὰ πιστοποιηθῆ ἀμέσως ἡ ταυτότητά σας καὶ θὰ ἐξυπηρετηθῆτε, ὅπου καὶ ἂν βρίσκεστε. Ἕνα ραδιοκῦμα θὰ διαπεράση τὸ δέρμα τοῦ χεριοῦ σας, θὰ ἐνεργοποιήση τὸν πομποδέκτη ταυτότητας καὶ θὰ μεταδώση τὸν μοναδικὸ καὶ ἀποκλειστικὸ δικό σας ἀριθμὸ ταυτότητας στὸν ἀνιχνευτή. ῾Η ὅλη διαδικασία ἀναγνωρίσεως δὲν θὰ πάρη πάνω ἀπὸ δύο δευτερόλεπτα. Οἱ ὑπολογιστὲς, ποὺ βρίσκονται στὴν νέα ψηφιακὴ ὑποδομὴ ὁπτικῶν ἰνῶν τῶν τραπεζῶν πληροφοριῶν θὰ ἀναλάβουν τὰ ὑπόλοιπα. ῾Η Ἱερὰ Ἀποκάλυψις στό ΙΓ κεφάλαιο στοὺς στίχους 16-18 λέει τὰ ἑξῆς:

«Καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ὄπως δώσωσι χάραγμα ἐπί τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς, ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν· καὶ ἔτσι νὰ μὴν μπορῆ κανεὶς νὰ ἀγοράση ἢ νὰ πωλήση, παρὰ μόνον ἐκεῖνος, ποὺ θὰ ἔχη τὸ χάραγμα ἢ τὸ ὂνομα τοῦ θηρίου, ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἐδῶ εἶναι ἡ σοφία· ὅποιος ἔχει νοῦν, ἂς λογαριάσει τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· διότι εἶναι ἀριθμὸς ἀνθρώπου, καὶ ὁ ἀριθμός του εἶναι χξς.»

῾Η Ἱερὰ Ἀποκάλυψις στό ΙΔ΄ κεφάλαιο, στῖχοι 10-11 λέει, ὅτι ὅποιος προσκυνήσει τὸ θηρίον, τὸν Ἀντίχριστο καὶ λάβει τὸ χάραγμα, αὐτὸς θὰ γευθῆ τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ βασανιστῆ μὲ πῦρ καὶ θεῖον ἐνώπιον τῶν ἁγίων Ἀγγέλων καὶ ἐνώπιον τοῦ Ἀρνίου. Καὶ ὁ καπνὸς τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν ἀναβαίνει εἰς αἰῶνας αἰώνων.

῾Η ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι τόσο «λογικά» καὶ πραγματικὰ προκαλοῦν τρόμο σὲ ὅσους δὲν γνωρίζουν τά τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ δὲν ἔχουν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τὸ Α καὶ τό Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ ὢν, ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ποὺ θὰ συντρίψη τοὺς ἐχθρούς του ὡς σκεύη κεραμέως, καί ἐκεῖνος ποὺ θὰ πέση πάνω σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο θὰ τσακιστῆ καί σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ πέση πάνω του θὰ τὸν συντρίψη. (Ματθ. ΚΑ΄ 44).

Σχετικὰ μὲ ὅλα αὐτὰ ἔλεγε καὶ ὁ π. Παΐσιος:

-«Ἐνῶ τόσο ὁλοκάθαρα ἐνεργεῖται τὸ μυστήριο αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς προενημέρωσε ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος διά τῆς Ἀποκαλύψεως, στενοχωριέμαι, γιατὶ πολλοί, ἀκόμα καὶ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι, δὲν ἀντιμετωπίζουν τὸ θέμα πνευματικά, ἀλλὰ καθαρὰ κοσμικά. Λένε στὸν κόσμο, πὼς δὲν συμβαίνει τίποτα κι οὒτε πειράζει νὰ πάρουν τὶς ταυτότητες καὶ γενικὰ δικαιολογοῦν, ὅλα τὰ ἀδικαιο-λόγητα. Δέν εἶναι, ὅμως, σωστὸ αὐτό, γιατὶ καθησυχάζουν τὸν κόσμο καὶ τὸν ἀφήνουν νὰ βρεθῆ ξαφνικὰ σὲ μιὰ θέσι ἀπὸ τὴν ὁποία νὰ μὴν μπορῆ πλέον νὰ ξεφύγη. Τὴν εὐθύνη ἀσφαλῶς θὰ τὴν φέρουν ἐξ ὁλοκληρου αὐτοί....»

Κάποιος ἱερεὺς ρώτησε τὸν π. Παΐσιο:

-Γέροντα δὲν εἶναι καλύτερα ἀπὸ τὸ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸν Ἀντίχριστο συνέχεια καὶ νὰ μιλᾶμε γι᾿αὐτόν, νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ èφελούμαστε;

-Τοῦ εἶπα, λοιπὸν, τότε:

-Ὅταν σὲ μιὰ γιαγιά, ποὺ εἶναι ἐνενῆντα ἐτῶν, ὅλοι τῆς μιλοῦν, γιὰ γάμους, γιὰ βαφτίσια καὶ πανηγύρια, ἐκείνη θυμᾶται τὶς δικὲς της καλὲς μέρες καὶ χαίρεται. Τὴ βρίσκει ὅμως ὁ θὰνατος ξαφνικά, ἐνῶ ἐκείνη εἶναι ἀνέτοιμη κι ἔχει τὸν νοῦ της στοὺς γάμους καὶ τὰ πανηγύρια καὶ τὴν ψεύτικη χαρά.

-Ὅταν, ὅμως, πᾶνε καί τῆς λένε, ὅτι ὁ τάδε, ποὺ ἦταν ὀγδόντα ἐτῶν, «κοιμήθηκε» ἢ ὅτι αὐτή τήν ἑβδομάδα θὰ γίνη τὸ μνημόσυνο τῆς τάδε ἢ ὅτι ὁ τάδε ἔχει καρκίνο καὶ εἶναι στὰ τελευταῖα του, τότε ἡ γιαγιὰ ἀρχίζει νὰ σκέπτεται, ὅτι «νά, πρέπει νὰ ἑτοιμάζομαι κι ἐγώ, γιατὶ οἱ ἂλλοι, νεότεροί μου ἦταν, κι ἔφυγαν», κι ἔτσι ἀρχίζει νὰ ἑτοιμάζεται πνευματικά, νὰ ἐξομολογῆται κ.λπ.

Ἔτσι, ὅταν ἔρθη ὁ θὰνατος, τὴ βρίσκει νὰ εἶναι ἓτοιμη καὶ νὰ μὴν ὀνειροπολῆ. Τὸ ἲδιο συμβαίνει, εἶπα στὸν ἱερέα, καὶ στὸ πνευματικὸ αὐτὸ θέμα. Πρέπει νὰ ἐνημερώνουμε τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς βάζουμε στὴν ψυχὴ τὴν καλὴ ἀνησυχία, ποὺ θὰ τοὺς κάνη νὰ ἑτοιμάζονται σωστά. Οὒτε πρέπει νὰ τοὺς πανικοβάλλουμε, γιατὶ σὲ δύσκολη θέσι θὰ ἔρθουν ὂχι οἱ πιστοὶ χριστιανοί, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ θὰ πᾶνε μὲ τὸ μέρος τοῦ διαβόλου. Γιατὶ καὶ στὴν Ἀποκάλυψι γράφεται, ὅτι ναὶ μέν θὰ μᾶς δυσκολέψουν ἐμᾶς, ὅμως οἱ ἂλλοι θὰ ἔχουν ἐπάνω τους ὅλες τὶς πληγὲς· γιὰ ἐκείνους τὰ πράγματα θὰ εἶναι πιὸ δύσκολα, γιατὶ θὰ ἔχουν ἀντιμέτωπο τὸν ἲδιο τὸ Θεό.»

«Τὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν αὐτὸς θὰ μιλάη στὸν κόσμο καὶ κάποιος χριστιανὸς προσεύχεται σωστὰ ἐκείνη τὴν ὣρα, αὐτὸς, αἰσθανόμενος τὴν προσευχὴ θὰ τρέμη, γιατὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν φοβερὴ δύναμι.»

«-Γέροντα, λένε, ὃτι ἐπὶ Ἀντι-χρίστου δὲν θὰ μποροῦν οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀγοράζουν τρόφιμα καὶ θὰ πεινοῦν.

-Ἒ, οἱ Χριστιανοὶ μὲ λίγο παξιμάδι κι ἐλιὲς θὰ περνοῦν. Θὰ ὑποφέρουν μόνον αὐτοὶ ποὺ ἔχουν μάθει νὰ ἔχουν στὸ τραπέζι τους δέκα εἲδη τυριῶν, ἀπὸ ροκφόρ μέχρι Ὀλλανδίας.»

-«Πρ έ π ε ι ν ὰ ἐ μ π ι σ τ ε υ ό μ α σ τ ε   τ ά  π ά ν τ α 
σ τ ή ν  Θ ε ί α  Π ρ ό ν ο ι α, γιατὶ τότε μόνο γλυτώνουμε καὶ ἀπὸ τὸ ἂγχος καὶ τὴν στενοχώρια καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ κακά. Γιατί, ὅταν κανεὶς γνωρίζη καὶ πιστεύη ὅτι ἔχει τὸν Θεὸ ποὺ φροντίζει γι᾿ αὐτόν, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ στενοχωρηθῆ;»

«Βλέπω ὁλοκάθαρα, τὸ πῶς ὁ Θεὸς μεριμνᾶ, καὶ μάλιστα πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τότε ποὺ ἐμεῖς θὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ἔλλειψι κάποιου πράγματος καὶ ἀποφασίσουμε νὰ τοῦ τὸ ζητήσουμε. «...οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν, ὅτι χρείαν ἔχετε πρὸ τοῦ ὑμᾶς αἰτῆσαι αὐτόν.» (Ματθ. ΣΤ, 8) καὶ «οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὄτι χρFήζετε τούτων ἁπάντων...Μὴ μεριμνήσητε εἰς τὴν αὒριον...» (Ματθ. ΣΤ, 32-34)

«Ἒχω ὑπ᾿ ὂψιν μου, ὅτι τότε ποὺ ὁ Θεὸς βοηθοῦσε στὴν ἔρημο τού Ἰσραηλίτες, τὸν πιστὸ λαό Του καὶ τοὺς ἔριχνε καθημερινὰ τὸ μάννα, ὅσοι ἦταν ὀλιγόπιστοι καὶ κρατοῦσαν ἀπ᾿ αὐτὸ γιὰ τὴν ἂλλη μέρα, ἐκεῖνο σάπιζε· οἰκονομοῦσε ἔτσι ὁ Θεὸς τὰ πράγματα, γιὰ νὰ ἔχη ὁ λαός Του ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὴ δική Του πρόνοια καὶ φροντίδα κι ὂχι στὴ δικὴ του ἀρρωστημένη μέριμνα.»

" Ἃγιοι Κολλυβάδες"

Φεβρουάριος, 1995,

(ἀριθμὸς φύλλου 7, παλαιᾶς ἀριθμήσεως)

(α)

Πῶς χάσαμε τὸν Παράδεισο...

Μέ πολλὴ πονηριὰ ὁ Διάβολος, ἐπειδὴ ἐφθόνησε τὸν ἂνθρωπο, γιὰ τὴν πολλὴν ἀπόλαυσιν καὶ εὐφροσύνην, στὴν ὁποία ζοῦσε καὶ τὸν περιέρρεε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποίησε τὴν ἀπάτη καὶ ξεγέλασε τὴν γυναῖκα, καί ἡ γυναῖκα ἀπατηθεῖσα παρέβη τὴν ἐντολὴ (Α΄, Τιμοθ. β΄ 14) καὶ διά τῆς γυναικὸς ἔγινε παραβάτης καὶ ὁ ἂνδρας.

Αὐτὸ εἶναι τὸ κακὸν ἰδίωμα τοῦ Διαβόλου, ὁ φθόνος, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον (ΒΕΠΕΣ, 56, 302).

Ὁ Διάβολος ἐφθόνησε τὸν ἂνθρωπον, ὅταν εἶδεν ἀγγέλους παιδαγωγοὺς νὰ τὸν καθοδηγοῦν καὶ ὁ Θεὸς νὰ συνδιαλέγεται στὴν ἲδια γλῶσσα μὲ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ γενικὰ νὰ παιδαγωγῆται μὲ κάθε τρόπον ὁ νήπιος παῖς τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ὁμοιάση στὸν Δημιουργὸ του. (Ἁγίου Μ. Βασιλείου, ὅ. π. σελ. 301).

Μέ πανουργία ὁ πονηρὸς ἐξώθησε τοὺς Πρωτοπλάστους στὴν ἁμαρτία καὶ στὸν θὰνατο, ἐπειδὴ τοὺς ἐφθόνησε. (Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Pg 36, 612 καὶ Σοφία Σολομῶντος, Β, 24).

Ἐπρόσεξεν ὁ ἀρχέκακος τὸ εὐάλωτο καὶ τὴν συμπάθεια τῆς γυναικείας φύσεως καὶ τὴν εὐκολίαν πρὸς τὴν ἀρετὴ τὴν μετέβαλε σὲ κακία. (Μ. Βασιλείου, (PG 31, 1453).

Ὁ Διάβολος εἶναι ψεύστης καὶ πατέρας τοῦ ψεύδους ( Ἰωάν. Β΄ 44) καί πανοῦργος.

Διότι, ἐὰν τὸ κακὸν προβαλόταν ἀπὸ τὸν Διάβολο γυμνό, ὅπως ἔχει, δὲν θὰ ξεγελιόταν ὁ ἂνθρωπος.

Γιαὐτὸ ἔμιξε τὸ κακὸν ὁ πονηρὸς μὲ φαινόμενον καλὸν ὡς πρὸς τὴν αἲσθησι καὶ τὸ ἀποτέλεσμα, καὶ ἔτσι ἐξαπάτησε τοὺς ἀνθρώπους.

῾Η γυναῖκα ἐξαπατήθηκε ἀπὸ τὸ πονηρὸν θηρίον, τὸν Διάβολον, πού τῆς εἶπε ὅτι ἁμαρτάνοντας, ὂχι μόνον δὲν θὰ πεθὰνουν ἀλλὰ θὰ γίνουν καὶ ἲσοι μὲ τὸν Θεόν. Εἶπε στὴν γυναῖκα ὁ Διάβολος:

«Δέν θὰ πεθὰνετε ἂν φάγετε, ἀλλὰ ὁ Θεὸς σᾶς ἀπαγόρευσε νὰ φάγετε ἀπὸ αὐτὸ τὸ ξύλον, ἐπειδὴ γνώριζε ὅτι τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ φάγετε ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια σας καὶ θὰ γίνετε καὶ σεῖς θεοί, γνωρίζοντας τὸ καλὸν καὶ τὸ πονηρόν.

Καὶ εἶδεν ἡ γυναῖκα, ὅτι τὸ ξύλον ἦταν ὡραῖον εἰς βρῶσιν καί τῆς φάνηκε ὂμορφο στὰ μάτια καὶ ὅτι εἶναι καλὸ νὰ κατανοήση, (αὐτὸ πού τῆς ὑποσχέθηκε ὁ Διάβολος!), καὶ ἀφοῦ πῆρε ἀπὸ τὸν καρπὸν αὐτοῦ ἔφαγε, καὶ ἔδωσε καὶ στὸν ἂνδρα της μετὰ ἀπὸ αὐτὴν καὶ ἔφαγαν.» (Γεν. Γ΄, 1-6).

Παρέβησαν, λοιπὸν, οἱ Πρωτό-πλαστοι τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς εἶπε:

-“μὴ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ” (Γεν. Β, 17).

Ἔτσι συνετελέσθη ἡ προπατορικὴ ἁμαρτία...

Ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ ἔχασε τὴν ζωὴ καὶ βρῆκε τὸν θὰνατο.

῾Η πτῶσις τοῦ Ἀδάμ μέσα στὸν Παράδεισο εἶναι πτῶσις τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος.

Διότι στὸν Ἀδάμ ἔχει περιληφθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸν ὅλον τὸ ἀνθρώπινον γένος.

Στὴν πρώτη κατασκευὴ ἔχει περιληφθῆ διά τῆς θείας προγνώσεως καί τῆς δυνάμεως ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα κατὰ τὸν Ἃγιον Γρηγόριον Νύσσης, µέ τὴν ἔννοια, ὅτι ὅλοι καταγόµαστε ἀπὸ τὴν αὐτὴν ρίζα (PG 44, 185).

Γιαὐτὸ τὸν λόγο διαμέσου ἑνὸς ἀνθρώπου εἰσῆλθε ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο καὶ διαμέσου τῆς ἁμαρτίας ὁ θὰνατος. (Ρωμ. Ε΄, 12).

Μετὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν παρακοὴ ἐπαληθεύθηκε ὁ θεῖος λόγος, ὅτι τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ ἔτρωγαν οἱ Πρωτόπλαστοι ἀπὸ τὸ ξύλο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ θὰ πέθαιναν μὲ θὰνατον. (Γεν. Β, 17). Καρπός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θὰνατος, κατὰ τὸν ἃγιο Γρηγόριο Νύσσης, (PG 44, 1021). Καὶ “τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θὰνατος” (Ρωμ. Στ΄ 23)

Κυρίως θὰνατος εἶναι ὂχι αὐτὸς πού χωρίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ χωρίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν Θεόν.

Μέ τήν μετάληψη τοῦ καρποῦ ἀπό τό ξύλον τῆς γνώσεως «ἄνοιξαν τά μάτια τῶν Πρωτοπλάστων καί γνώρισαν, ὅτι ἦσαν γυμνοί». Τί σημαίνει τό «ἄνοιξαν τά μάτια τους;» Μετά τήν ἁμαρτία ἔλαβαν αἴσθηση τῆς γυμνότητος καί τῆς ἐκπτώσεως τῆς δόξας, πού ἀπολάμβαναν πρίν ἀπό τήν βρῶσιν, ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 53, 132).

῾Η παράβασις τῆς ἐντολῆς ἀφαίρεσε ἀπὸ τοὺς Πρωτοπλάστους “τὸ ἱμάτιον” ἐκεῖνο τῆς δόξης, μὲ τὸ ὁποῖον ἦσαν καλυμμένοι καὶ ἀμέσως τοὺς δημιούργησε τὴν αἲσθησι τῆς γυμνότητας καί τῆς ἀπερίγραπτης ντροπῆς (Ἅγιος Χρυσό-στομος, PG 53, 131).

Ὀ Θεὸς εἶναι ζωή. Αὐτὸς δὲ ποὺ χωρίζεται ἀπὸ τὴν ζωὴ ἔχει πεθὰνει, ἐπειδὴ ἔχασε τὸν ζωοποιό του σύνδεσμο μὲ τὸν Θεόν, τὴν παρρησίαν του πρὸς τὸν Θεόν.

“Πρόσεχε ἀπὸ ποιὰ δόξα σὲ ποιὰ κατάντια κατέπεσαν οἱ Πρωτόλαστοι! Αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι πρό τῆς παρακοῆς ζοῦσαν ὡς ἐπίγειοι ἂγγελοι ἐπινοοῦν γιὰ κάλυμμα φύλλα συκιᾶς. (Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, PG 77, 1088-89).

Τόσο μεγάλο εἶναι τὸ κακό τῆς ἁμαρτίας. Ὄχι μόνον μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί σέ πολλή μεγάλη ντροπή καί ταπεινότητα μᾶς ρίχνει καὶ μᾶς ἀφαιρεῖ τὴν παρρησία τονίζει ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 53, 133).

Ὀ Διάβολος κατέβασε τὸν ἂνθρωπο ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ στήν Ἰεριχώ, ἀπὸ τὰ ψηλὰ στὰ χαμηλά, στὴν ἁλμυρὴ θὰλασσα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου.

Ὁ κλέπτης καὶ ληστὴς ἐπλήγωσε τὸν ἂνθρωπο καὶ τὸν ἐγύμνωσε ψυχικά. Πληγή τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Γύμνωσις τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀπόθεσις τοῦ ἐνδύματος τῆς ἀφθαρσίας. Ἡ δέ ἁμαρτία ἀφανιστική τῆς Χάριτος καί θάνατος εἶναι κατά τόν Μέγα Βασίλειον. (ΒΕΠΕΣ, 56, 303).

Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ πεθαίνουν ὅλοι τὸν θὰνατο τῆς ἁμαρτίας, σημειώνει ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστο μος. (PG 61, 336).

Γιαὐτὸ κληρονομήσαμε νεκρὸν βίον, ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ ζωή μας τρόπον τινὰ ἀπέθανεν. Νεκρὴ εἶναι ἡ ζωή μας ἐπειδὴ στερήθηκε τὴν ἀθανασία. (Pg 44, 1021).

῾Η δὲ ἁμαρτία ἀφανιστική τῆς Χάριτος καὶ θὰνατος εἶναι κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον.

Ὁ πανυπεράγαθος, ὅμως, Κύριος (ΒΕΠΕΣ, 56, 303). ἔρχεται πρὸς τὸν ἂνθρωπον ὡς ἰατρὸς πρὸς τὸν ἂρρωστον καὶ κάμνοντα, ποὺ χρειάζεται πολλὴν θεραπείαν.

Μέ τὴν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας πραγματοποήθηκε αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς στοὺς πρωτοπλάστους, ὅτι θὰ συνέβαινε: “θανάτῳ ἀποθανεῖσθε” εἶπεν ὁ Κύριος. (Γεν. Β΄ 17).

Ὡς θὰνατος τῆς ψυχῆς ὁρίζεται ἀπὸ (Στὸ ἑπόμενο φύλλο μας ἡ συνέχεια) τοὺς Πατέρες μας καὶ τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἡ ἀποφοίτησις ἀπὸ τὴν ψυχὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ ἡ ἐγκατάλειψις τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα.

Γιατὶ τὸ Ἃγιον Πνεῦμα δὲν μένει σὲ σῶμα κατάχρεο στὴν ἁμαρτία. (Σοφία Σολομῶντος, Α΄ 4).

Ὅπως δηλαδὴ τὸ σῶμα ζῆ, παρούσης τῆς ψυχῆς, ἔτσι καί ἡ ψυχή ζῆ, παρόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ὄπως, ὅταν ἡ ψυχὴ χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, τὸ σῶμα μένει νεκρό, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ νεκρώνεται, ὅταν τὸ Ἃγιον Πνεῦμα τὴν ἐγκαταλείψη. Δέν φθὰνει ὡστόσο στὴν ἀνυπαρξία ἀλλά ζῆ μιὰ ζωὴ χειρότερη καὶ ἀπὸ ὁποιονδήποτε σωματικὸ θὰνατο, ὅπως εἶπεν ὁ Κύριός μας γιὰ τοὺς νεκροὺς στὴν ψυχή: “ἂφησε τοὺς νεκροὺς νὰ θὰψουν τους νεκροὺς τους” (Λουκ. ΙΕ, 32. Ἁγίου Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου, PG 78, 932).

Κυρίως θάνατος εἶναι ὄχι αὐτός πού χωρίζει τήν ψυχή ἀπό τό σῶμα, ἀλλά αὐτός πού χωρίζει τήν ψυχή ἀπό τόν Θεόν. Ὁ Θεός εἶναι ζωή. Αὐτός δέ πού χωρίζεται ἀπό τήν ζωή ἔχει πεθάνει, ἐπειδή ἔχασε τόν ζωοποιό του σύνδεσμο μέ τόν Θεόν, τήν παρρησίαν του πρός τόν Θεόν (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, PG 77, 1088-89).

Μέ τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ πέρασε ὁ θάνατος σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους (Ρωμ. Ε΄ 12). Ἐπειδή ἀναμίχτηκε ὁ θάνατος ἅπαξ μέ τήν ἀνρθώπινη φύσι, πέρασε καί ἡ νεκρότης στούς διαδόχους τῶν Πρωτοπλάστων. Γιαὐτό κληρονομήσαμε νεκρόν βίον, ἐπειδή, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἡ ζωή μας τρόπον τινά ἀπέθανεν. Νεκρή εἶναι ἡ ζωή μας, ἐπειδή στερήθηκε τήν ἀθανασία. (PG 44, 1021).

Στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ πεθαίνουν ὅλοι τόν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. (PG 61, 336).

Ὁ πανυπεράγαθος, ὅμως, Κύριος ἔρχεται πρός τόν ἄνθρωπον ὡς ἰατρός πρός τόν ἄρρωστον καί κάμνοντα, πού χρειάζεται πολλήν θεραπείαν καί τόν ἐρωτᾶ, καί ἀπόκρισιν δέχεται, γιά νά λάβη ἀφορμή νά δείξη τήν ἄφατη φιλανθρωπία Του, ἀκόμη καί μετά τήν τόσο μεγάλη παράβαση. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 53, 138).

" Ἃγιοι Κολλυβάδες"

Ἰανουάριος 1995

(ἀριθμός τεύχους 6, παλαιᾶς ἀριθμήσεως)

(β)

Χασαμε τὸν Παράδεισο...

Χάσαμε τὴν ΖΩΗ...

Ἐρώτησεν ὁ Κύριος τὸν Ἀδάμ, ἐὰν ἔφαγεν ἐκ τοῦ ξύλου, γιὰ νά βρῆ ἀπὸ τὴν ἀπόκρισί του ἀφορμὴ νὰ δείξη τὴν ἀμέτρητη φιλανθρωπία Του.

Τὴν ἓκτην ὣραν ἔφαγεν ὁ Ἀδάμ καὶ ἐγυμνώθηκε ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ κρύφτηκε. Τὸ δὲ δειλινὸν ἦλθε πρὸς αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἐπερώτησε, γιὰ νὰ τὸν σώση.

Τὶς ἲδιες ὧρες ὑπέμεινε ὁ Σωτήρας μας Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὸ πάθος γιὰ τὴν δική μας σωτηρία.

Ἀπό τῆς ἓκτης ὣρας ἓως τῆς ἐνάτης. Δηλαδὴ τὶς ὧρες ποὺ ὁ Ἀδάμ πέρασε ἀπὸ τὴν παράβασι μέχρι τὴν κρίσι. Ἐπέβαλε ὁ ἀγαθός μας Πατέρας καὶ Κύριός μας «τιμωρίαν» στοὺς Πρωτοπλάστους, ποὺ ἁμάρτησαν, ὡς χαλινὸν, ὣστε νὰ μὴν ἀποσκιρτήσουν περισσότερο ἀπὸ τὴν Ζωὴ ποὺ εἶναι ὁ Θεός.

Ἐπειδὴ ἡ γυναῖκα ἁμάρτησε πρώτη, γιαὐτὸ καὶ τιμωρεῖται πρῶτα ἐκείνη καί τῆς ἐπιβάλλει τιμωρία, ποὺ ἔχει πολλὴ νουθεσία. Ἐγὼ μέν θέλησα, λέγει ὁ Θεός, νὰ ἔχης ζωὴ ἀνώδυνη καὶ χωρὶς ταλαιπωρίες, ζωὴ ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε λύπη καὶ στενοχώρια καὶ γεμάτη ἀπὸ εὐφροσύνη καὶ νὰ μὴν ἐπιβαρύνεσαι ἀπὸ τὰ σωματικά. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐχρησιμοποίησες τὴν τόσην ἂνεσιν, ὅπως πρέπει, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὸ πλῆθος τῶν ἀγαθῶν σὲ ὡδήγησε σὲ τόση μεγάλη ἀγνωμοσύνη, γιαὐτὸ σοῦ ἐπιβάλλω χαλινόν, ὣστε νὰ μὴν ἀποσκιρτήσης ἀκόμη περισσότερο. Γιαὐτὸ σὲ καταδικάζω σὲ λύπες καὶ στεναγμοὺς καὶ μὲ πόνον καὶ λύπην θὰ γεννᾶς τὰ παιδιὰ σου. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 53, 143).

Ἐγὼ μέν, λέγει ὁ Θεός, σὲ ἐδημιούργησα ἐξ ἀρχῆς ὁμότιμη πρὸς τὸν ἂνδρα καὶ τὴν ἲδιαν ἀξία νὰ ἀπολαμβάνης σὲ ὅλα μὲ τὸν ἂνδρα καὶ ὅπως ἀκριβῶς στὸν ἂνδρα ἔτσι καὶ σὲ σένα ἔδωσα τὴν ἐξουσία νὰ ἐξουσιάζης τὰ πάντα. Ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν χρησιμοποίησες τὴν ὁμοτιμίαν, ὅπως πρέπει, γιαὐτὸ σὲ ὑποτάσσω στὸν ἂνδρα καὶ πρὸς τὸν ἂνδρα θὰ εἶναι ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτὸς θὰ σὲ ἐξουσιάση. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 53, 144).

Εἶναι καλύτερα νὰ εἶσαι ὑποταγμένη σ᾿ αὐτὸν καὶ νὰ εἶσαι κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία του, παρὰ νὰ ἔχης καὶ νὰ ἀπολαμβάνης τὴν ἐξουσία καὶ τὴν ἐλευθερία καὶ νὰ ὁδηγῆσαι στὸν γκρεμό. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅ. π. σελ. 145).

Ἐγὼ, εἶπεν ὁ Κύριος, πρὸς τὸν ἁμαρτήσαντα Ἀδάμ θέλησα χωρὶς λύπη καὶ μόχθο καὶ ταλαιπωρία καὶ χωρὶς ἱδρῶτες νά ζῆς καὶ νὰ ἀπολαμβάνης τὴν ζωὴ καὶ νὰ μὴν ὑπόκεισαι στὶς ἀνάγκες τοῦ σώματος, ἀλλὰ νὰ ἔχης ἀπαλλαγῆ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ ἔχης ἀπόλυτη ἐλευθερία. Ἐπειδὴ, ὅμως, δὲν σὲ ὠφέλησε ἡ τόση ἐλευθερία, γιαὐτὸ καὶ θὰ καταραστῶ τὴν γῆ, γιὰ νὰ μὴν παίρνης τοὺς καρπούς της ὅπως πρῶτα χωρὶς νὰ καλλιεργῆς καὶ νὰ σπέρνης, ἀλλὰ μὲ πολὺν κόπο καὶ μόχθο καὶ ταλαιπωρία. Καὶ αὐτὸ θὰ γίνη γιὰ νὰ ἔχης συνεχῆ διδασκαλίαν αὐτὴ τὴν στενοχώρια, γιὰ νὰ γνωρίζης τὰ μέτρα σου καὶ τὶς δυνατότητὲς σου. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅ.π. σελ. 146).

Καὶ ἔτσι βγῆκαν τὰ ἀγκάθια ἀπὸ τὴν γῆ μετὰ τὴν παράβασι, ὅπως εἶπεν ὁ Κύριὸς μας.

Τότε συνδέθηκε, κατὰ τὸν Ἃγιον Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνόν, μὲ τὴν ἀπόλαυσι τοῦ ρόδου τὸ ἀγκάθι, γιὰ νὰ θυμόμαστε τὴν παράβασι. (PG 94, 909).

῾Η βρῶσις τοῦ καρποῦ καὶ ἡ παράβασις τῆς ἐντολῆς ἐπέφερεν τὸν θὰνατον στὸν ἂνθρωπο κατὰ τὸν Ἅγιον Χρυσόστομον (ὃ.π. σελ. 151).

῾Η ἁμαρτία εἶναι θὰνατος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. (Μ. Βασιλείου, PG 31, 260).

Ὁ ἁμαρτάνων πέθανε, ἔστω καὶ ἂν ζῆ σωματικά, κατοικῶντας μέσα στὸ σῶμα του σὰν σὲ τάφο. (Μ. Βασιλείου, PG 30 σελ. 817).

Μετὰ τὴν παράβασιν ἐπιφέρει ὁ Θεὸς τὸν σωματικὸ θὰνατο, ποὺ δὲν εἶναι πραγματικὸς θὰνατος, ἀλλὰ μετάστασις καὶ ἀποδημία, κατὰ τοὺς Πατέρες μας καὶ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν παρόντα βίον, γιατὶ ἂν μέναμε περισσότερο ἐδῶ, αὐτὸ θὰ γινόταν ἀφορμὴ περισσοτέρων κακῶν. (Μ. Βασιλείου, PG 32, 1045).

Ἐὰν δὲν πέθαινε τὸ ἀνθρώπινο σῶμα, ὁ ἂνθρωπος ἔμελε νὰ ἁμαρτάνη ἀθὰνατα (συνεχῶς) καὶ νά ζῆ τὴν κόλασι τῆς παρούσης ζωῆς ἀτελείωτα καὶ διαρκῶς ἐπιδεινούμενη. Μέ τὸν σωματικὸ θὰνατο ἀνακόπτεται τὸ ἁμαρτάνειν, σταματοῦν οἱ θλίψεις τοῦ παρόντος βίου καὶ ἑτοιμάζεται ἡ λύτρωσις ἀπὸ τὸν διπλὸ θὰνατο μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅ. π. σελ. 151).

Γιὰ νὰ παιδαγωγήση τὸν ἂνθρωπον ὁ Θεὸς τὸν διώχνει ἀπὸ τὸν Παράδεισον.

Πρῶτα γιὰ νὰ μὴν κατολισθήση σὲ χειρότερα παραπτώματα ἀπολαμβάνοντας τὴν τρυφή τοῦ παραδείσου καὶ μετὰ νὰ καταλάβη τὸ μέτρον τῶν δικῶν του δυνάμεων καὶ νὰ ἀναζητήση καὶ πάλιν τὴν ἀλήθεια ποὺ εἶναι ὁ Θεός, βλέποντας τὴν πλάνη τῆς δικῆς του γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ ποὺ τὸν ὡδήγησε στὸν θὰνατο. (Μ. Φωτίου, PG 53, 169).

Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες

Οἱ δερμάτινοι χιτῶνες, μὲ τοὺς ὁποίους ντύνει ὁ Θεὸς τους Πρωτοπλάστους μετὰ τὴν παράβασι καὶ τὴν παρακοὴ, εἶναι τὰ σώματα τῆς παχύτητας καί τῆς θνητότητας ποὺ ἔχουμε καὶ σήμερα. (Μ. Φωτίου, PG 101, 440).

Διέταξεν ὁ Θεὸς νὰ περιβληθοῦν δερμάτινους χιτῶνες οἱ Πρωτόπλαστοι, διδάσκοντὰς τους καὶ παιδαγωγῶντας τους μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἔχοντας τὸ σῶμα τῆς παχύτητας ὡς διαρκῆ ὑπόμνησι τῆς παραβάσεως καί τῆς παρακοῆς τοῦ Θείου θελήματος. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 53, σελ. 150, Μ. Φωτίου, PG 101, 441).

Ἐπειδὴ ὁ Ἀδάμ ἀποστράφηκε τὴν Θείαν Χάριν, ὡς πρὸς τὴν διάθεσιν ντύθηκε τὴν παχύτερη καὶ θνητὴ σάρκα σὰν νὰ φόρεσε ἂλλους δερμάτινους χιτῶνες. (Ἁγίου Γηγορίου Θεολόγου, PG 36, 633).

Ἔτσι οἱ προερχόμενοι ἀπὸ τὸν Ἀδάμ ἂνθρωποι περιβληθήκαμε τὸ σχῆμα τῆς ἀλόγου φύσεως. Δηλαδὴ τὴν ἐμπαθῆ φύσιν, τὸ φρόνημα τῆς σάρκας, τὸν μεταπτωτικὸ βίο τοῦ σώματος. (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, PG 46, σελ. 149).

Μετὰ τὴν κατάλυσι τοῦ Θείου νόμου διαταράχτηκε καὶ ἡ τάξις τοῦ ὑλικοῦ κόσμου.

Γιαὐτὸ τὸ λόγο δὲν ἐπῆλθαν μόνον λύπες καὶ πόνοι κάι ἀσθένειες καὶ θὰνατοι, ἀλλὰ καὶ μεταβολὲς καὶ καιρικὲς καὶ ἐποχὲς τοῦ ἔτους καὶ ἀνισότης ἡμέρας καὶ νύκτας.

Ἀργότερα καὶ ἀφανισμοὶ πόλεων καὶ ναυάγια καὶ φθορὲς πολλῶν ἀνθρώπων, εἲτε ἀπὸ τὶς καταστροφὲς τῆς γῆς εἲτε ἐκ τῆς θαλάσσης, εἲτε ἐκ τοῦ πυρὸς εἲτε ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία προέρχονταν μὲ τοὺς σεισμοὺς καὶ τὶς πλημμῦρες τῶν ὑδάτων. Ἀλλὰ καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν καὶ γίνονται, γιὰ νὰ σωφρονιστοῦμε μὲ τὶς φανερὲς αὐτὲς μάστιγες γιὰ τὴν ἀποστασίαν καὶ τὴν μεγάλην μας πονηρίαν κατὰ τὸν Φωστῆρα τῆς Καισαρείας. (Μ. Βασιλείου, PG 31, 337).

Μέ τὴν ἔξωσι ἀπὸ τὸν Παράδεισο ντύνεται ὁ ἂνθρωπος μὲ δερμάτινους χιτῶνες.

Μέ τὴν ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν Πατέρα καὶ Θεὸν διά τῆς σωτηρίας, ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστός μας περιβαλλόμαστε ὅλοι τὴν στολὴ τὴν πρώτη, τοῦ Παραδείσου ἀπὸ τὴν ὁποίαν γυμνωθήκαμε μὲ τὴν παρακοή. (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, PG 44, σελ. 1144).

Ἃγιοι Κολλυβάδες"

Ἰανουάριος 1995

(ἀριθμός τεύχους 5, παλαιᾶς ἀριθμήσεως)

Ὁ Παράδεισος!

Οὒτε ψῦχος ὑπῆρχε τότε οὒτε καύσωνας, ἀλλὰ διαρκὲς παραδείσιον ἔαρ καὶ θαυμαστὴ καθαρότης καὶ διαύγεια ἦταν ἀπλωμένη μέσα στὸν Παράδεισο!

Μέ ὅλα τὰ ἐξαίσια καὶ θαυμάσια ἦταν κοσμημένη ἡ γῆ τοῦ Παραδείσου καὶ ὡραϊζόταν ἐντὸς καθαρᾶς καὶ διαυγοῦς ἀτμοσφαίρας καὶ κυρίως κατὰ τὶς ὧρες ἐκεῖνες ποὺ ὑποδεχόταν τὶς πρῶτες ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου.

Ἦσαν ἐξαίσιοι στὴν θέα καὶ γλυκύτατοι στὴ γεῦσι οἱ καρποὶ τοῦ Παραδείσου.

Ἂφθονα ἀειθαλῆ φυτά, πλήρη εὐωδίας καὶ ἀνυπέρβλητης ὡραιότητος καὶ ἀφάνταστης ὀμορφιᾶς, ὅλα λουσμένα μέσα στὸ φῶς.

῾Η ποικιλία τῶν ἀνθέων καὶ τῶν βοτάνων, τὰ γλυκύτατα ὕδατα τῶν ποταμῶν ἐγοήτευαν τὶς αἰσθήσεις εἰς τὸ ἀκρότατον καὶ ἀπελάμβανεν ὁ ἂνθρωπος τὶς δωρεὲς τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ, ἁγνὰ μετὰ καθαρότητος καὶ εὐφραινόταν.

Τόπος φωτὸς ἦταν ὁ Παράδεισος ἔχοντας ἔνοικον τὴν θείαν εἰκόνα, τὸν ἂνθρωπο, ποὺ ἀντικατόπτριζε τὸ μακάριο φῶς τῆς τρισηλίου Θεότητος. (Ἁγίου Μεγάλου Φωτίου, PG 101, 136, Ἁγίου ’Ιωάνου Χρυσοστόμου, PG 53, 109, Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, PG 94, 912, 913).

Διπλοῦς ὁ Παράδεισος!

Διπλός ἦταν ὁ Παράδεισος, λένε οἱ Θεοφόροι Πατέρες. Παράδεισος εὐφροσύνης ἐπιγείου ζωῆς καί οὐράνιας θεωρίας!

Οἱ Πρωτόπλαστοι ἦσαν ἀνώτεροι ἀπὸ ὅλα τὰ σωματικά. Οὒτε στέγη χρειάζονταν, οὒτε οἰκίαν, οὒτε ἐνδύματα, οὒτε τίποτε ἀπὸ αὐτά. Ζοῦσαν χωρὶς πόνο, χωρὶς θλῖψι καὶ λύπη, ζοῦσαν μίαν κατάστασιν ἀγγελικήν.

Ὅπως οἱ ἂγγελοι, ἔτσι ζοῦσαν μέσα στὸν Παράδεισο, χωρὶς νὰ φλέγωνται ἀπὸ ἐπιθυμίες ἢ νὰ πολιορκοῦνται ἀπὸ ἂλλα πάθη καὶ χωρὶς νὰ ὑπόκεινται στὶς ἀνάγκες τῆς φύσεως, ἀλλὰ διόλου ἂφθαρτοι καὶ ἀθὰνατοι, ὅπως ἐκτίσθησαν, ἔτσι καὶ διέμεναν.

Ὁ Πρωτόπλαστος, ὡς πρὸς τὸ σῶμα, ζοῦσε στὸν θειότατο καὶ ὑπερκαλῆ χῶρο τοῦ Παραδείσου. Ὡς πρὸς τὴν ψυχὴν σὲ ὑπέρτερον καὶ περικαλέστερον τόπον, ἔχοντας τὸν Θεὸν ἔνοικον καὶ Αὐτὸν εὐκλεὲς περιβόλαιον.

Γιαὐτὸ οἱ Πρωτόπλαστοι ἦσαν γυμνοὶ καὶ δὲν ντρέπονταν, διότι οὒτε καὶ ἐγνώριζαν ὅτι ἦσαν γυμνοί. Ἀλλὰ οὒτε καὶ ἦσαν ὂντως γυμνοί, διότι ἡ ἂνωθεν δόξα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἱμάτιον τοὺς περιέσκεπε καὶ τοὺς κοσμοῦσε. (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ρ.G. 53, 131 καί 53, 126).

Τόπος ἐξασκήσεως τῆς ἀρετῆς ἦταν μᾶλλον ὁ Παράδεισος τῆς Ἐδέμ κατὰ τὸν Μέγαν Φώτιον. (Μ. Φωτίου, PG 94, 924). Γιαὐτὸ καὶ νόμος δόθηκε καὶ ὑπῆρχαν ἐκεῖ παντοειδῆ φυτὰ ἀφράστου κάλλους καὶ ὀμορφιᾶς καὶ γλυκύτατοι καρποὶ καὶ ἀνάμεσα στὰ δένδρα καὶ τὰ φυτὰ ὑπῆρχε καὶ “τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ κακοῦ”, καὶ “τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου”. (Γεν. Β΄, 9).

Καὶ ἔδωσε ἐντολὴ ὁ Θεὸς στὸν Ἀδάμ λέγοντας:

“ἀπὸ κάθε φυτὸ τοῦ παραδείσου μπορεῖτε νὰ φάγετε, ἀπὸ δὲ τοῦ δένδρου ποὺ δίνει τὴν γνῶσι τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ νὰ μὴ φάγετε, γιατὶ τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ φάγετε ἀπ᾿ αὐτό, μὲ θὰνατο θὰ πεθὰνετε”.

Μέσα στὸν Παράδεισο ἐτέθη ὁ Ἀδάμ νὰ ἐπιμελῆται τὴν ἀρετὴ καὶ νὰ φυλάσση τὸν Παράδεισο καὶ νὰ τὸν ἐργάζεται, γιὰ νὰ μὴν παραμένη ἂπρακτος καὶ περιπέση σὲ ραθυμία, ἐπειδὴ εἶχε μεγάλην ἂνεσιν. (Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Pg 53, 113). Ἐπειδὴ ὁ ἀγαθὸς Πατήρ ἐργάζεται, δημιουργῶντας καὶ προνοῶντας, καὶ ἡ εἰκόνα του, ὁ ἂνθρωπος, πρέπει νὰ ἐργάζεται. Γιαὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας ἔλεγε: “Ὀ Πατήρ μου ἓως ἂρτι ἐργάζεται, κἂγὼ ἐργάζομαι.”

Ἐὰν ἐτηρεῖτο ἡ Θεία ἐντολή, τότε ὁ ἂνθρωπος θὰ προήγετο, ὁμοιούμενος πρὸς τὸν Θεὸν στὰ μυστήρια τῆς ζωῆς τοῦ οὐρανίου Παραδείσου. Τότε θὰ τὸν ἔφερνε ὁ Κύριος καὶ στὸ ξύλον τῆς ζωῆς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος (ΒΕΠΕΣ, 54, 99).

Καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐπεξηγεῖ ὅτι, ἐὰν μέναμε ἀναμάρτητοι καὶ φυλάσσαμε τὴν ἐντολή, θὰ ἐγινόμαστε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο δὲν ἤμασταν, διὰ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

Δηλαδὴ τὶ θὰ εἲχαμε γίνει;

Θὰ εἲχαμε ἀπαθανατισθεῖ καὶ θὰ ζούσαμε μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας πλησιάσει Αὐτόν.

Τὸ ξύλον τῆς ζωῆς θὰ τὸ ἀπολάμβαναν μόνον ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ὑπέκειντο εἰς θὰνατον διά τῆς μεταλήψεως ἀπὸ τὸ ξύλον τῆς γνώσεως.

Θὰ κληρονομοῦσαν οἱ ἂνθρωποι τὴν αἰώνια ζωή, τὴν βασιλεία τῶν ούρανῶν, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχει ἑτοιμασθεῖ γιὰ τοὺς ἀξίους ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. (Ματθ. ΚΕ, 34. Γρηγορίου Θεολόγου, PG 36, 612).

Μετὰ ὅμως τὴν πτῶσιν καὶ τὴν παρακοὴν διώχνεται ἀπὸ τὸν Παράδεισον ὁ ἂνθρωπος, γιὰ νὰ μὴν τολμήση καὶ λάβη ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγη καὶ ζήση στὸν αἰῶνα, καὶ ἔτσι μέλλει νὰ ἁμαρτάνη ἀθὰνατα καὶ νὰ κολάζεται ἀνεπανόρθωτα.

Πρὶν ἀπὸ τὴν ἔξωσι τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισον, “ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός τῷ Ἀδάμ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς” (Γεν. Γ΄, 21).

Καὶ ἐδῶ ὅλα πρέπει νὰ τὰ ἐννοήσουμε θεοπρεπῶς λέγει ὁ Ἃγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. (PG 53, 150).

Γιατὶ τοὺς ἔντυσε μὲ δερμάτινους χιτῶνες;

Γιὰ νὰ θυµοῦνται διαρκῶς οἱ Πρωτόπλαστοι τὴν παρακοή. ῾Η ὁποία παρακοὴ ἔγινε αἰτία νὰ ἀπεκδυθοῦν τὴν Θεία Χάρι καὶ νὰ περιβληθοῦν τὴν παχύτητα καὶ τὴν θνητότητα τοῦ σώματος λέγει ὁ Μέγας Φώτιος. (PG 101, 441 καί Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ὅ. π.).

Ὁ Ἀδάμ ἀφοῦ ἀποστράφηκε τὴν Θεοποιὸν Θείαν Χάριν, ὡς πρὸς τὴν διάθεσιν, τὴν παχυτέραν σάρκα καὶ θνητὴν καὶ ἐναντιουμένην στὸ πνεῦμα σὰν ἂλλους δερμάτινους χιτῶνες ἐνδύεται, λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. (PG 36, 633).

Διδαχὲς Ἁγίων Γερόντων

Ὅποιος δὲν μελετήσει τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν μπορεῖ καὶ νὰ ἐννοήση καὶ θεοπρεπῶς καὶ τά τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

“Γιατὶ ἐὰν ἡ διάνοια δὲν γίνη λεπτὴ καὶ φωτεινὴ καὶ δὲν ὑψωθῆ ἀπὸ τὰ νοήματα τοῦ αἰῶνος τούτου, ὁ ὁποῖος βαστάζει τοὺς τρόπους τῆς παχύτητος, δὲν δύναται νά μάθη νὰ βλέπη τὸν Θεὸν θεοπρεπῶς καὶ ὂχι ὄπως φανταζόμεθα αὐτὸν παχυλῶς καὶ ἀνθρωπίνως. Διότι, ἐὰν πρῶτον ὁ ἂνθρωπος δὲν γίνη ἂξιος τῆς ἀποκαλύψεως, δὲν δύναται νὰ γνωρίση αὐτὴν καὶ ἐὰν δὲν φθὰση στὴν καθαρότητα, δεν δύναται να ἔχη τὰ νοήματα αὐτοῦ καθαρά, γιὰ νὰ βλέπη τὰ κρυπτά.”

(Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου,

Λόγος ΛΕ΄).

“Χαρὰ στὶς καρδιὲς ποὺ ἔχουν καθαρὸν τόπον καὶ μποροῦν καὶ διατηροῦν μέσα τους τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Παναγίας Τριάδος.

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ καὶ εὐφροσύνη γιὰ τὸν ἂνθρωπο.

Ἂν δὲν προσέχουμε καὶ ἁμαρτήσουμε, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς ἐπισκέπτεται φεύγει πάλι, καὶ ἀλοίμονον τότε!

Τὸ Ἃγιον Πνεῦμα μᾶς ἐπισκέπτεται συχνά, ἀλλὰ ἂν δὲν ἀναπαύεται πῶς νὰ μείνη;

Φεύγει.

Τὴν χαρὰ ποὺ παίρνουμε ἐμεῖς στὰ πνευματικά, δὲν τὴν νοιώθει ὁ διάβολος, γι᾿ αὐτὸ μᾶς ζηλεύει, μᾶς φθονεῖ καὶ μᾶς στήνει παγίδες καὶ λυπούμεθα καὶ πέφτουμε.

Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε, γιατὶ χωρὶς ἀγῶνα δὲν ἀποκτοῦμε ἀρετή”.

(Ἀπὸ τὸν βίον τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἱερωνύμου Ἀἰγίνης).

" Ἃγιοι Κολλυβάδες"

Δεκέμβριος 1994

(ἀριθμός τεύχους 5, παλαιᾶς ἀριθμήσεως)

Τὸ πνεῦμα τῆς ἀσκήσεως

῾Η Ὀρθόδοξη ἐγκράτεια καὶ γενικὰ ἡ πνευματικὴ ἂσκησι, ἀποβλέπει πάντα σὲ ἀνώτερο πνευματικὸ σκοπό, στὸν Ἁγιασμό τῆς ψυχῆς. Ἐνῶ καὶ ἡ ἂλλη ἀκόμη κοσμικὴ ἂσκησι, ὄπως τῶν πλανεμένων Γιόγκα κ.λ.π., γίνεται, γιὰ νὰ κάνουν εὐλίγιστο κορμί, νὰ γυρίζουν τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια καὶ νὰ καμαρώνωνται ἀπὸ ἀνόητους ἀνθρώπους καὶ νὰ κοροϊδεύωνται μετὰ ἀπὸ τοὺς γελοίους δαίμονες.

῾Η ἂσκησι ποὺ γίνεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ μέσα της κρύβει καὶ τὴν ἀγάπη τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας, τὴν ὁποία ἀγαπάει ὁ Χριστὸς μας, πολὺ γλυκαίνει καὶ ξεκουράζει μὲ τὴν κούρασί της τὴν ψυχή, δυναμώνει καὶ τὸ σῶμα, φέρνει παράλληλα καὶ τὴν ἀπάθεια, διότι ταπεινώνονται οἱ ἂτακτες κινήσεις τοῦ σώματος, καὶ τότε συντηρεῖται καὶ μὲ λιγότερες τροφὲς, γιατὶ ἐπαρκοῦν, ὅταν ὑπάρχη ἡ εἰρήνη στὴν ψυχὴ καὶ ἡ ἡμεράδα στὸ σῶμα.

῾Η ποικιλία τῶν φαγητῶν, ἰδίως τῶν λιπαρῶν, δὲν ἁρμόζει ὂχι μόνον στοὺς Μοναχοὺς ἀλλὰ οὒτε καὶ σὲ εὐλαβεῖς πιστούς, ἐκτὸς φυσικὰ ἀπὸ τὶς ἑορτὲς γιὰ τὸ χαρμόσυνο τῆς ἡμέρας, εἰς δόξαν Θεοῦ, ἢ σὲ φιλοξενία ἀπὸ ἀγάπη. Γιὰ τοὺς ἀρρώστους δὲν γίνεται λόγος, διότι δικαιοῦνται τὴν κατάλυσι, ἀρκεῖ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ στοὺς πόνους, γιὰ νὰ στεφανωθοῦν σὰν τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας.

῾Η ἐγκράτεια γιὰ τοὺς ὑγιεῖς νέους εἶναι τὸ γερώτερο χαλινάρι κατὰ τῶν παθῶν γιὰ νὰ κυριαρχῆ τὸ πνεῦμα, καὶ νὰ ἐπικρατῆ ἡ διπλῆ εἰρήνη.

Μέ τὴν καθαρότητα τότε τῆς καρδιᾶς μποροῦν πιὰ νὰ βλέπουν ἁγνὰ τοὺς ἀνθρώπους, σὰν Ἂγγελοι νὰ βλέπουν Ἀγγέλους.

Ἐνῶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐγκρατεύονται καὶ ζοῦν ἀχαλίνωτοι, καὶ τοὺς Ἀγγέλους ἀκόμη θὰ τοὺς ἰδοῦν σαρκικά, ὄπως οἱ Σοδομίτες, (Γεν. 19, 5) ποὺ εἶχαν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἑπόμενο φυσικὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὴν καλοθρεμένη τους σάρκα καὶ τὴν καλοπέρασι, νὰ ἀγαποῦν τοὺς ἀνθρώπους σαρκικὰ καὶ νὰ γκρεμισθοῦν ἀπ᾿ αὐτὴν πνευματικά.

Ὅσοι ἀγαποῦν νὰ εἶναι ἡ σάρκα τους σκελετωμένη ἀπὸ τὴν ἂσκησι, τὴν εὐλαβοῦνται τότε καὶ σὰν ἱερὸ λείψανο καὶ τὴν ἀγαποῦν σὰν καλὸ φίλο τῆς ψυχῆς, ὅπως καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἀγαποῦν ἀθῶα, σὰν εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, σὰν ἀδέλφια τους.

Οἱ ἁγνοὶ λογισμοὶ πολὺ ἐξαγνίζουν τὴν ψυχὴ καὶ ἀχρηστεύουν ὅλα τὰ ὅπλα τοῦ δαίμονος τῆς πορνείας, καὶ ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ πολεμήση πιὰ ὁ ἐχθρὸς οὒτε μὲ λογισμοὺς οὒτε μὲ σαρκικοὺς ἐρεθισμούς, καὶ ἡ παιδικὴ ἐκείνη ἀθωότητα προφυλάσσει τὸν ἂνθρωπο καλύτερα ἀπὸ κάθε ἂλλο φυλαχτὸ στοὺς κινδύνους, διότι μέσα στὸ ἁγνὸ τότε σῶμα διατηρεῖται ἡ ἁγνὴ ψυχή, καὶ μέσα στὴν ἁγνὴ ψυχὴ παραμένει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Δέν ὑπάρχει ἰσχυρότερος ἂνθρωπος στὸν κόσμο ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ παλεύει μὲ τὸν ἀνθρωποκτόνο καὶ χτυπάει ἀλύπητα τὰ πάθη του καὶ τὰ κόβει καὶ ἐλευθερώνεται πνευματικὰ ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τῶν παθῶν.

Ταπείνωσι καὶ πραότητα

Ὃσοι ἔχουν πολλὴ διάκρισι, ἔχουν Ἀρχοντικὴ ἀγάπη καὶ ταπείνωσι. Kαὶ τὴν πικρὴ ἀκόμη ἀλήθεια τὴν γλυκαίνουν μὲ τὴν καλωσύνη τους καὶ τὴν λένε μὲ πολλὴν ἁπλότητα καὶ ὠφελοῦν πιὸ θετικὰ ἀπὸ τὰ γλυκὰ λογια, ὅπως τὰ πικρὰ φάρμακα ὠφελοῦν περισσότερο ἀπὸ τὰ γλυκὰ σιρόπια.

῾Η ἐσωτερικὴ ἀγάπη πληροφορεῖ, διότι γλυκαίνει καὶ ὅλο τὸν ἐξωτερικὸ ἂνθρωπο ἀκόμη καὶ τὸν ὀμορφαίνει μὲ τὴν Θεία Χάρι, ἡ ὁποία δὲν κρύβεται, γιατὶ ἀκτινοβολεῖ.

Ὁ Ἂγγελος, σὰν Ἂγγελος, σκορπάει πάντα αὐτὸ ποὺ ἔχει, χαρὰ καὶ ἀγαλίασι οὐράνια. Ὁ ταπεινὸς καὶ χαριτωμένος ἂνθρωπος, εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεό, μεταδίδει Θεία Χάρι καὶ ἀλλοιώνει τοὺς σαρκικοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐλευθερώνει ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τῶν παθῶν καὶ τοὺς πλησιάζει μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο στὸν Θεὸ καὶ σώζονται.

῾Η ἡσυχία καὶ ἡ ζωή τῆς ψυχῆς

Ὀφείλουμε νὰ εἲμαστε φίλοι τῆς ἡσυχίας καί τῆς προσευχῆς, γιὰ νὰ συνδεθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ βροῦμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ καὶ τὴν Θεία παρηγοριά, διότι αὐτὴ ἡ οὐράνια γλυκύτητα θὰ συμμαζέψη τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὰ γήινα καὶ τὰ σωματικὰ στὰ οὐράνια καὶ πνευματικά.

Ἀκόμη καὶ τὰ μεγάλα προσκυνήματα Μονῶν πολλὲς φορὲς ξεφεύγουν ἀπὸ τὸν πραγματικὸ τους σκοπό, ποὺ εἶναι ἡ ἡσυχία καὶ ἡ προσευχή, γιατὶ φθὰνουν νὰ καταντᾶνε ἐπιχείρησι.

Γιαὐτὸ καὶ μερικοὶ ἐπίσκοποι, πολὺ δικαίως, θὰ ἤθελαν νὰ τὴν ἔχουν οἱ ἲδιοι, γιατὶ οἱ Μοναχοὶ θὰ πρέπη νὰ ἀγαποῦν τὴν ἀκτημοσύνη, ποὺ ὁρκιστήκανε στὸ Θεὸ νὰ φυλάξουν.

Ὁ σκοπὸς, ἑπομένως, τῆς ζωῆς ὅλων, ὅσοι θέλουμε νὰ εἲμαστε πνευματικοὶ ἂνθρωποι, εἲτε Μοναχοὶ εἲτε λαϊκοί, εἶναι ἀνώτερος, πνευματικός, νὰ φροντίζουμε δηλαδὴ τὸν ἔσω ἂνθρωπο νὰ ὡραΐζουμε, τὴν ψυχὴν νὰ ἐπιμελούμεθα, ὑπέρ ἧς ὁ Χριστός μας ἐσταυρώθη.

Καὶ ὁ κόσμος ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς θέλει τὰ ἀνώτερα καὶ τὰ πνευματικὰ καὶ ὂχι τὰ τοῦ σώματος, τὰ κοσμικά. Καὶ ἐμεῖς εἶναι ἀδύνατον νὰ νιώσουμε τὴν θεία παρηγοριά, τὴν παραδεισένια γλυκύτητα, ἐὰν δὲν ἀποφύγουμε τὴν κοσμικὴ καὶ ἐὰν δὲν πεθὰνη τελείως τὸ κοσμικό μας φρόνημα. Διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες, ποὺ γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωσι καὶ διάκρισι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

"Ἀπολαῦστε τὴν πνευματικὴ ζωή. Δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπό αὐτήν. Ὀ ἀγὼν εἶναι σκληρός, εἶναι γλυκεῖς ὅμως οἱ στέφανοι. Δριμὺς ὁ χειμών, γλυκὺς ὁ παράδεισος.

Στὰ πνευματικὰ εἶναι ἀνοιχτὴ ἡ καρδιά: ἀγάπη χαρά. Τὴν χαρὰ ποὺ παίρνουμε ἐμεῖς στὰ πνευματικὰ δὲν τὴν νοιώθει ὁ διάβολος, γιαὐτὸ μᾶς ζηλεύει, μᾶς φθονεῖ καὶ μᾶς στήνει παγίδες καὶ λυπούμεθα καὶ πέφτουμε. Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε, γιατὶ χωρὶς ἀγῶνα δὲν ἀποκτοῦμε ἀρετή...

"... Ἐνθυμοῦμαι ἐκεῖνα τὰ χρόνια, στὴν Πατρίδα μου, οἱ ἂνθρωποι εἶχαν ζῆλον πολύν.

Εἰς τὰς ἀγρυπνίας, ὅταν ἐγίνοντο, ἐγέμιζε τό πάτωμα ἀπὸ δάκρυα. Ἦσαν πολὺ ἁγνοί, πολὺ πιὸ εὐλαβεῖς οἱ ἂνθρωποι τότε καὶ ἰδίως στὰ μέρη μας (στὴν Καπαδοκία).

Εἶχαν φόβον ἀλλὰ καὶ μεγάλην ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιά, θυμᾶμαι, εἲχαμε εὐσέβειαν, ὑπακοὴν καὶ ἀγάπην πρὸς τοὺς γονεῖς μας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους μας εὐγένειαν. Οἱ διδάσκαλοι μᾶς ἐδίδασκαν πρῶτα τὴν εὐσέβειαν καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν Θεόν, τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὰ γράμματα.

Αἱ ἑορταί μας εἶχαν μεγαλοπρέπειαν καὶ λέγαμε, πότε νὰ ἔλθουν. Τὰ ἀγαποῦσα ὅλα αὐτά. Εἶχα μεγάλην, δυνατὴν συγκίνησιν ἀπὸ μικρὸ παιδὶ γιὰ τὰ Θεῖα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ πατριωτικά.

Ἤθελα νὰ κλαίω ἀπὸ χαρά!

Τότε ἦσαν ὅλα καλύτερα!

Σήμερα ἂλλαξαν, δὲν ἔχουν ζῆλον καὶ δύναμιν γιὰ τὰ ὑψηλὰ μικροὶ καὶ μεγάλοι. Καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια πρὸς τὸ χειρότερον θὰ πηγαίνωμεν.

Ἂχ! Ἀχ!"

(Ἀπὸ τὸν βίον τοῦ Γέροντος Ἱερωνύμου τῆς Αἰγίνης).

"Κανένα βράδυ νὰ μὴ λείψη ἡ προσευχή σου πρὶν πέσης στὸ κρεββάτι. Θὰ κάμης προσευχὴ καὶ θὰ περιμένης, μέχρι νὰ ἔλθη ἡ μεταβολή. Θὰ περιμένης καὶ θὰ ἐπιμένης. Ἀλλὰ ὅταν ἔλθη ἡ μεταβολή, δηλαδὴ ἡ κατάνυξις, θὰ πάρης μεγάλη χαρὰ καὶ ἀλλοίωσι. Θὰ ἀπορῆς: ἐγὼ ἤμουν προηγουμένως, ὅταν ἂρχισα;"

(Ἀπὸ τὶς διδαχὲς τοῦ

Γέροντος Ἱερωνύμου).

Γέρων Ἀρσένιος καί Καλλίνικος

οἱ Θεοφόροι Ἡσυχαστές τοῦ Ἄθωνος

"...῾Η νοητὴ χαρὰ ὑπάρχει ἐντός τῆς ψυχῆς τοῦ καθαροῦ, καὶ ὁ ἣλιος ποὺ λάμπει σ᾿ αὐτὴν εἶναι τὸ φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουν οἱ ἔνοικοι σ᾿ αὐτὴν λογισμοί, εἶναι τὸ παράκλητον καὶ Πανάγιον Πνεῦμα, οἱ δὲ συγκάθεδροι αὐτοῦ εἶναι οἱ ἃγιοι ἂγγελοι, ζωὴ δὲ καὶ χαρὰ εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός, τὸ ἐκ τοῦ φωτὸς τοῦ πατρὸς φῶς.

Αὐτὸς ὁ καθαρὸς πάντοτε εὐφραίνεται στὴν θεωρία τῆς ψυχῆς του, τῆς ὁποίας θαυμάζει τὸ κάλλος ποὺ εἶναι ἑκατονταπλασίως λαμπρότερον τοῦ ἡλίου.

Αὐτὴ ἡ κατάστασις τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ Ἱερουσαλήμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι κρυμμένη μέσα μας, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.

Αὐτὴ εἶναι ἡ νεφέλη τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία μόνον οἱ καθαροὶ στὴν καρδιὰ εἰσέρχονται, γιὰ νὰ δοῦν τὸ πρόσωπον τοῦ ἰδίου τοῦ δεσπότου τους..."

(Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου,

Λόγος ΜΓ΄).

«Ἅγιοι Κολλυβάδες»

Σεπτέμβριος 1994

(ἀριθμός τεύχους 4, παλαιᾶς ἀριθμήσεως.)

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς συλλειτουργεῖ μέ τόν ἅγιο Φιλάρετο δεξιά.

Καί ἀριστερά στίς ἄλλες εἰκόνες

ὁ πολύς Ἅγιος Φιλάρετος.

Ὁ παπα-Μόδεστος ὁ Κερασιώτης ὁ φτωχός ἀλλά φωτεινός καί προορατικός ἡσυχαστής τοῦ Ἄθωνος.

1 Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Βλ. καί Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.

2 Σχετικά βλ. τήν καταλυτική γιά τούς ἀντικειμένους μελέτη μας στό περιοδικό μας «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Φθινόπωρο - Χειμώνας 2013.

3 Ἀθῆνα 2007, στίς σελίδες 83-87,

4 PG 160, 1097 I, 1100 A.

5 Βλ. Βασ. Κ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία. Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον, Ε΄ ἔκδ., ἀνατύπωσις τῆς β΄ ἐκδόσεως τοῦ 1959, Ἀθῆναι 1990.

6 Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου λόγοι ΛΗ΄, σελ. 206 καὶ ΛΘ΄.