Ἀπάντηση στόν ἀρχ. Νικόδημον Ἀεράκην

Τήν κατωτέρω ἐπιστολήν πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην ὑπεβάλομεν πρός δημοσίευσιν εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος" τήν 20-11-2014 καί πάλιν τήν 13-1-2015 (διά τοῦ ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου ἀμφοτέρας τάς φοράς), ἀλλά δυστυχῶς δέν τήν ἐδημοσίευσεν, ὡς ὤφειλε, συμφώνως πρός τόν νόμον περί δυσφημήσεως διά τοῦ τύπου, καθότι ἡ ἐπιστολή μας ἀπαντᾶ εἰς συκοφαντικόν κατά τῶν Γ.Ο.Χ. ἄρθρον τοῦ ὡς ἄνω Ἀρχιμανδρίτου. Ἡ ἐν λόγῳ ἐφημερίς καί ἄλλοτε ἠρνήθη νά δημοσιεύσῃ κείμενά μας. Δέν θά ἔλεγε τήν ἀλήθειαν ἄν ἰσχυρίζετο ὅτι εἶχεν ἄλλα, περισσότερον ἐπείγοντα, ἄρθρα καί ἐπιστολάς πρός δημοσίευσιν κατά τό χρονικόν διάστημα ἀπό τήν 20-11-2014 μέχρι σήμερον, διότι παρηκολουθήσαμεν τό περιεχόμενον τῶν φύλλων τοῦ "Ὀ.Τ." κατά τό ἐν λόγῳ χρονικόν διάστημα καί διεπιστώσαμεν ὅτι, ἀντί τῆς ἐπιστολῆς μας, ἐπροτίμησε νά δημοσιεύσῃ ἄρθρα διά τήν 40ετῆ ἀρχιερωσύνην τοῦ τάδε μητροπολίτου, τετριμμένα ἄρθρα κατά τοῦ Παπισμοῦ κ.λπ.

Ἐρωτήματα πρός τόν π. Νικόδημον Ἀεράκην

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,

Σᾶς παρακαλοῦμεν νά δημοσιεύσητε τήν κατωτέρω ἐπιστολήν μας πρός τόν Ἀρχιμανδρίτην Νικόδημον Ἀεράκην, μέ ἀφορμήν τήν ὁμιλίαν του ἐν τῷ Ἱ. Ν. τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Μενάνδρου 4, Ἀθῆναι, εἰς τάς 9 Νοεμβρίου 2014, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη εἰς τό φύλλον ἀρ. 2045 τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος».

Πανοσιολογιώτατε π. Νικόδημε, Σᾶς παρακαλοῦμεν ν’ ἀπαντήσητε εἰς τάς κάτωθι ἀπορίας καί ἐνστάσεις μας:

1. Ἐάν σύγχρονός τις ἐπιστήμων ὑποστηρίξῃ τό γεωκεντρικόν σύστημα, ἀγνοῶν τόν Ἀρίσταρχον τόν Σάμιον καί τόν Γαλιλαῖον, οἱ ὁποῖοι τό κατέρριψαν, πῶς θά τόν ἐχαρακτηρίζατε; Διατί, λοιπόν, παραβλέπετε τό γεγονός, ὅτι ἡ καινοφανής θεωρία τῶν «Δύο Ἄκρων» τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου ἔχει ἀνασκευασθῆ ὑπό ὀρθοδόξων συγγραφέων, μέ προεξάρχοντα τόν μακαριστόν Ἱερομόναχον Θεοδώρητον Μαῦρον, διά τῶν γνωστῶν βιβλίων του «Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ» καί «Τό Ἀντίδοτον», τά ὁποῖα εἶναι Ἁγιογραφικῶς καί Ἁγιοπατερικῶς τεκμηριωμένα καί, ὡς ἐκ τούτου, οὐδέποτε καί ὑπό οὐδενός ἀνῃρέθησαν;

2. Διατί ἐπιμένετε εἰς τό δευτερεῦον θέμα τοῦ ἡμερολογίου καί παραθεωρεῖτε τό πρωτεῦον, πού εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποκρύπτων μάλιστα ἀπό τούς ἀναγνώστας σας τό ἀναμφισβήτητον γεγονός, ὅτι ἡ αὐθαίρετος καί ἀντικανονική ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου (ν.ἡ.) ἐγένετο ὑπό τῆς Ἱεραρχίας τοῦ 1924 χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (βλ. Ἐγκύκλιον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου τοῦ 1920), καί μάλιστα παρά τό γεγονός, ὅτι ἦτο βέβαιον, ὅτι θά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, καθότι τό ν.ἡ. εἶχεν ἀναθεματισθῆ ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16^ου αἰῶνος; Τοὐτέστιν, ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἡ. ἦτο ἀθέτησις τῶν ἐν λόγῳ Συνοδικῶν ἀποφάσεων, ἔβλαψε τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, καί πάντα ταῦτα ἐγένοντο μέ σκοπόν τήν κατάργησιν καί τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων δογμάτων, ἐφόσον ὁ σκοπός τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἡ. ἦτο ἡ ἕνωσις μέ ἁπάσας τάς αἱρέσεις, ὅπως λέγουν καί πράττουν εὐθαρσῶς οἱ ἴδιοι οἱ Οἰκουμενισταί. Ἑπομένως, πόθεν προκύπτει ὁ συκοφαντικός χαρακτηρισμός «ἡμερολάτραι», τόν ὁποῖον μᾶς προσάπτετε, δεδομένου μάλιστα ὅτι αὐτοί πού ἐπεκαλέσθησαν ἡμερολογιακήν ἀκρίβειαν καί τήν ἰσημερίαν τῆς 21^ης Μαρτίου πού ὑπῆρχε κατά τήν κατάρτισιν τοῦ ἑορτολογίου ὑπό τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἦσαν οἱ πρωτεργάται τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ ν.ἡ., ἐνῶ οἱ ἐμμένοντες εἰς τό παλαιόν ἡμερολόγιον ἁπλῶς διεχώρισαν τάς εὐθύνας των, ἀρνούμενοι νά συναινέσουν εἰς τήν ἀθέτησιν τῶν ὡς ἄνω Συνοδικῶν ἀποφάσεων καί νά «φραγκέψουν» διά τῆς νοθεύσεως τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων;

3. Τά προαναφερθέντα βιβλία τοῦ π. Θεοδωρήτου παρουσιάζουν τήν ὁμόφωνον Πατερικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν εἰς τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ αἱρετικούς ἐπισκόπους. Ἐφόσον αὐτοί πού τήν ὑλοποιοῦν ἐπαινοῦνται ὑπό τῆς Ἐκκλησίας (βλ. τόν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου), διατί ὑμεῖς τούς χλευάζετε ὡς δῆθεν «Ὑπερεκκλησίαν»; Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει: «Τῆς γάρ αἱρέσεως ἀποσχιζόμενοι, τῇ εὐσεβείᾳ διαπαντός ἐνραπτόμεθα· τότε ἄρρηκτον βλέποντες τόν τῆς Ἐκκλησίας χιτῶνα, ὅταν ἀπορραγῇ τῆς πρός τήν αἵρεσιν κοινωνίας» (P.G. 44, σελ. 725). Ὁ Ἅγιος διδάσκει, ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας διαφυλάσσεται μόνον ὅταν διακόπτηται ἡ κοινωνία μέ τήν αἵρεσιν, διδασκαλία τήν ὁποίαν συναντῶμεν καί εἰς τόν 15^ον Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου. Ὑμεῖς, ποῦ στηρίζετε τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον διδασκαλίαν σας, ὅτι δῆθεν ὅσοι ἀποτειχίζονται ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς δημιουργοῦν σχίσμα; Ἀντιλαμβάνεσθε, ὅτι κατηγορεῖτε ἐμμέσως τούς Ἁγίους Πατέρας, πού ὑλοποίησαν τήν ὡς ἄνω διδασκαλίαν ὡς σχισματικούς; Δέν νομίζετε, ὅτι μέ αὐτήν τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν σας συμπορεύεσθε μέ τήν αἵρεσιν τοῦ «νεοπατερισμοῦ» καί βεβαίως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως ἡ ἀνυπαρξία ἁγιοπατερικῆς θεμελιώσεως τῆς θεωρίας τῶν «Δύο Ἄκρων» ἐξηγεῖ καί τήν ἔλλειψιν πατερικῶν παραπομπῶν εἰς τήν ὁμιλίαν σας, ἀλλά καί ἐν γένει εἰς τά κείμενα τῶν θιασωτῶν τῆς ἐν λόγῳ καινοφανοῦς θεωρίας;

4. Πέραν τῆς ἀθετήσεως τῶν ὡς ἄνω Συνοδικῶν ἀποφάσεων διά τῆς υἱοθετήσεως τοῦ ν.ἡ., συμμετέχετε εἰς τό «ΠΣΕ», κοινωνεῖτε μέ τούς δεχομένους τήν «ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων» κατά τοῦ Παπισμοῦ (καί πιθανόν τήν ἄρσιν τῆς ἀκοινωνησίας κατά τάς προσφάτους καταγγελίας τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου), καθώς καί τάς συμφωνίας ἑνώσεως μέ Μονοφυσίτας (Σαμπεζύ, 1990) καί Παπικούς (Μπάλαμαντ, 1993), τάς συμπροσευχάς, τά συλλείτουργα, τήν μνημόνευσιν τοῦ «πάπα» εἰς τά δίπτυχα, τήν ἀναγνώρισιν τῶν «μυστηρίων» τῶν Παπικῶν (Περιοδικόν Ἐπίσκεψις, ἀρ. 464, 1-7-1991), τάς αἱρετικάς δηλώσεις πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων κ.ἄ., τήν ἀλλοίωσιν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ κ.λπ. Κατά τήν Πατερικήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν, δέν θά ἔπρεπε νά κοινωνῆτε μέ τόν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν εὐθαρσῶς εἰς τήν παγκοσμίου κυκλοφορίας ἐφημερίδα New York Times τῆς 25-11-1940 τά ἑξῆς: «Στήν Κέρκυρα, ὅπου ἔζησα κάποτε, λειτούργησα πολλές φορές ὡς ραββῖνος γιά τούς Ἑβραίους φίλους μου»! Οὔτε θά ἔπρεπε νά κοινωνῆτε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς Ἰάκωβον, ὁ ὁποῖος, εἰς συνέντευξίν του εἰς τήν ἰδίαν ἐφημερίδα τῆς 25-9-1967 (σ. 40), ἐδήλωσεν ὅτι θά πρέπῃ νά καταργήσωμεν τά δόγματα τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του κ.λπ. καί νά κατασκευάσωμεν νέα, οὕτως ὥστε αὐτά νά εἶναι ἀποδεκτά ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον! Οὔτε πρέπει νά κοινωνῆτε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας Στυλιανόν, ὁ ὁποῖος τόν Δεκέμβριον τοῦ 1988 ἔγραψε τά ἑξῆς: «Ὅποιος νομίζει, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό τέλεια καί ἀναμάρτητη ... αὐτός δέν θά καταλάβει ποτέ τό βαθμό τῆς κενώσεως πού καταδέχτηκε ὁ Θεός Λόγος ... Γιατί ἡ ἀναντίρρητη άναμαρτησία τοῦ Κυρίου ... ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ βῆμα πρός βῆμα ...» (ἰδική μας ἡ ἔμφασις, Περιοδικόν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, Τόμος 9, Ἀρ. 12). Οὔτε, βεβαίως, πρέπει νά κοινωνῆτε μέ τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ὁ ὁποῖος: (1) θεωρεῖ τούς ἀνθενωτικούς Ἁγίους «θύματα τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως» (βλ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 23-7-1999)· (2) διανέμει «τό ἅγιον Κοράνιον», διά τό ὁποῖον μάλιστα λέγει, ὅτι εἶναι ἰσότιμον μέ τήν Ἁγίαν Γραφήν («Ὀρθόδοξος Τύπος», 15-3-2002, σ. 5)· (3) ἀναιρεῖ τό ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἐφόσον, παρά τήν ἐντολήν τοῦ Κυρίου: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες ... διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28:19-20), ὁ κ. Βαρθολομαῖος κατακρίνει τήν ἱεραποστολήν εἰς μή Ὀρθοδόξους λαούς, ὡς δῆθεν προσβλητικήν διά τήν πίστιν των (Παγκόσμιον Συνέδριον κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων καί τῆς ξενοφοβίας, Durban Ν. Ἀφρικῆς, 17-3-2001), καί ἐπισκέπτεται Ἑβραϊκάς Συναγωγάς καί λέγει εἰς τούς Ραββίνους, ὅτι εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, δηλαδή τά ἀντίθετα μέ αὐτά πού τούς εἶπεν ὁ Χριστός (βλ. Ἰω. 8:42-44)· (4) εἰς τήν διδακτορικήν του διατριβήν (σελ. 73) ἔγραψεν, ὅτι πρέπει νά τροποποιηθοῦν οἱ ἱεροί Κανόνες πού αὐτός ποδοπατεῖ ἔργῳ καί λόγῳ· (5) διδάσκει τό μέγα ψεῦδος, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν δῆθεν εἰς τόν ἴδιον Θεόν, ἀλλ’ ὁ καθείς μέ τόν τρόπον του (βλ. «Ὀρθ. Τύπος», 8-1-1999, σ. 5)· κ.λπ. κ.λπ. Ἑπομένως, ποῦ εἶναι ἡ «ἀκρότης» τῶν ἀποτειχισθέντων;

5. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, πῶς ἐξηγεῖτε τό γεγονός, ὅτι ὁ π. Ἐπιφάνιος, ἄν καί κατέκρινε τά «δύο ἄκρα», ἐν τούτοις ἐκοινώνει ἕως τό τέλος τῆς ζωῆς του μετά τοῦ ἑνός, ἤτοι τόν Οἰκουμενισμόν;

6. Πῶς σχολιάζετε τό γεγονός, ὅτι οἱ μέν ἐκφρασταί τοῦ ἑνός ἄκρου, τοῦ δαιμονικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναγνωρίζονται καί χρηματοδοτοῦνται (!) ἀπό τήν πολιτικήν ἐξουσίαν, ἐνῷ οἱ ἐκφρασταί τοῦ ἄλλου «ἄκρου» διώκονται καί λοιδοροῦνται;

7. Πῶς δικαιολογεῖτε τήν κατανομήν τῆς ἀγάπης σας πρός τούς ὀπαδούς τῶν «δύο ἄκρων», ὅταν τούς μέν Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἑτοιμάζονται νά ὑποδεχθοῦν καί πάλιν τόν «πάπαν Ρώμης» εἰς τό Οἰκ. Πατριαρχεῖον, μνημονεύετε εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν ὡς «ὀρθοδόξους», τούς δέ «ζηλωτάς» πολεμεῖτε, διώκετε, συκοφαντεῖτε καί γενικῶς ἀδικεῖτε, ὅπως, παραδείγματος χάριν, πράττετε ἐπί πολλά ἔτη ἐναντίον τῆς Γνησίας Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους καί ὅπως ἐπράξατε εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Χρυσοστόμου Σπύρου τῶν Σπετσῶν, τοῦ ὁποίου ἀκόμη καί ἡ προσωπική περιουσία ἐδημεύθη;

Ἕπονται ὑπογραφαί (κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν):

Δημακόπουλος Γεώργιος, Δημοσιογράφος

Κοτσίρης Παναγιώτης, Συνταξιοῦχος Ταχυδρομικός

Κουτσοῦκος Πέτρος, Καθηγητής Πολυτεχνικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Πατρῶν

Μακρῆς Παναγιώτης, Φοιτητής

Μάννης Νικόλαος, Διδάσκαλος

Νάσσος Ἠλίας, Ἠλεκτρονικός Μηχανικός Βιοϊατρικῆς

N. Ἰωάννης, Διαχειριστής τοῦ ἱστολογίου «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»

Παναγοπούλου – Κουτσούκου Εὐανθία, Ἐκπαιδευτικός

Παπαγεωργίου Ἀθανάσιος, Ἰατρός Χειρουργός

Πολυμενόπουλος Διονύσιος, Ἐκπαιδευτικός

Τσιότρας Ζήσης, Θεολόγος

Χατζηνικολάου Δημήτριος, Ἀναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Χριστοδουλίδης Κυπριανός, Ἰατρός Παθολόγος

Συνυπογράφων: π. Νικόλαος Δημαρᾶς Δρ.Ν.