Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν

Οἱ διαστρεβλώσεις 
τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας

καὶ οἱ κηρυσσόμενες κακοδοξίες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους

γιὰ τὴν αἰτιολόγηση τῆς κοινωνίας της

μὲ τοὺς Νεοημερολογίτες-Οἴκουμενιστές του Φαναρίου

καὶ τὶς ἄλλες αἱρετικὲς παρασυναγωγὲς
(Τελική ἀπάντηση στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου 
τοῦ Ἁγίου Ὅρους)¹

Γιὰ νὰ μπoρέσει ὁ ἀντικειμενικὸς ἀναγνώστης νὰ ἐξαγάγει τὰ συμπεράσματά του ἀναφορικὰ μὲ τὴν στάση ποὺ ὀφείλουν νὰ τηροῦν οἱ Ὀρθόδοξοι, ὅταν κηρύσσεται αἵρεσις, ὡς ἡ σήμερον κηρυσσομένη αἵρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῶν κοινωνικῶν μὲ αὐτοὺς Νεοημερολογιτῶν καὶ ψευδοπαλαιοημερολογιτῶν-μνημονευτῶν ἁγιορειτικῶν Μονῶν, θὰ παραθέσουμε στὴ συνέχεια τὰ ἐπιχειρήματα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι σέ ἐκεῖνα τῶν Νέο-παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου.

Α. Συνοπτικὰ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς κοινωνίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου μὲ τὸ Οἰκουμενιστικό 
Πατριαρχεῖο τοῦ Φαναρίου

καὶ τῶν ἄλλων κακοδόξων Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου μὲ τὸν τότε μοναχὸ π. Βασίλειο Παπαδάκη, καθοδηγούμενο ἀπὸ τὸν Γέροντά του, καθηγούμενο τῆς Μονῆς, π. Γεώργιο Καψάνη, ὑποστηρίζει, ὅτι σήμερα δὲν ἔχουμε συνοδικὴ κήρυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ παρὰ μόνον σποραδικὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες διαφόρων Οἰκουμενιστῶν καὶ πάντως ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα εἶναι σὲ ὕφεση καί γιαὐτό δέν δικαιολογεῖται ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί τῶν κοινωνούντων μ᾿ αὐτόν.

Κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες πατέρες ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν εἶναι προφανὴς καὶ ἑπομένως δὲν δικαιολογεῖται γενικότερα ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ ἡ ἀποτείχιση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτες καὶ Οἰκουμενιστὲς ποιμένες, κατὰ τοὺς Ἱερούς Κανόνες ΙΕ' τῆς ΑΒ' Συνόδου καί ΛΑ' τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἡ στάση τῆς Μονῆς Γρηγορίου καὶ τῶν ἄλλων Ἁγιορειτικῶν Μονῶν (μνημονευτῶν τῶν κακοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ καταληψιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, φερομένων ὡς πατριαρχῶν, πλὴν τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ τῶν ἡρωικῶν ζηλωτῶν Πατέρων τῆς ἐρήμου), ποὺ ἐλέγχουν αὐστηρὰ τὶς διάφορες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, συμπροσευχὲς μετὰ αἱρετικῶν, οὐνιτικὰ συλλείτουργα - συνιερουργίες μετὰ τοῦ Πάπα, ἑνωτικὲς συμφωνίες, εἶναι, κατὰ τοὺς Γρηγοριάτες μοναχούς, ἡ ἐνδεδειγμένη πατερικὴ στάση!!!

Κατ᾿  ἐξαίρεση ἐπιτρέπεται κατά τούς Γρηγοριάτες ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας τῶν κακοδόξων ποιμένων,

α: ὅταν κηρύσσεται προφανὴς αἵρεση, ὑπονοῶντας, ὅτι σήμερα τάχα δέν κηρύσσεται καμμία προφανής αἵρεση, ἐνῶ

β: ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας, μόνον ὅταν ὑπάρξει ἕνωση μὲ καταδικασμένους ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἢ μεγάλες τοπικὲς ἢ Πανορθόδοξες Συνόδους αἱρετικούς, διαφορετικὰ εἶναι καλύτερα νὰ παραμένουν οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ποιμένες αὐτοὺς καὶ νὰ ἀναμένουν καταδίκη τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιατί στὸ κάτω-κάτω, ποτὲ δὲν καταδικάστηκε κανεὶς κληρικὸς, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸν κακόδοξο ποιμένα του πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

Β. Ἀναλυτικὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου

«1. Ἡ στάση τῶν ἁγίων Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἦταν πάντοτε ἡ ἰδία.»²
«2. Γιὰ ὅσους ἑνώνονται μὲ καταδικασμένους αἱρετικοὺς.³

Συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνες α' καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι προσχωροῦν στοὺς αἱρετικοὺς ἐκπίπτουν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ τῆς Ἱερωσύνης. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ Ἅγιοι Σάββας καὶ Θεοδόσιος μὲ ὅλους τοὺς μοναχούς τῆς Παλαιστίνης ἐδήλωναν, ὅτι εἶναι πρόθυμοι νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους, παρὰ νὰ δεχθοῦν ἕνωση μὲ τοὺς Μονοφυσίτες.

Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀντιμετωπίσθησαν καὶ οἱ ἑνώσεις τὰ ἔτη 1274 καὶ 1439. Οἱ Πατέρες δηλαδὴ διέκοψαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ἕνωση τῆς Λυὼν (1274). Προετίμησαν μάλιστα τὰ βασανιστήρια καὶ τὸν θάνατο, ὡς οἱ ἁγιορεῖτες ὁσιομάρτυρες καὶ οἱ ὅσιοι Μελέτιος καὶ Γαλακτίων. Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐπίσης συνιστοῦσε στοὺς Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ ἐπικοινωνοῦν μὲ ὅσους ἀπεδέχοντο τὴν ψευδένωση τῆς Φλωρεντίας (1439), καὶ ἔλεγε «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως».

3. Γιὰ ὅσους κηρύττουν αἵρεση.

Ὁ ἱερὸς Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ἑρμηνεύων ὡραιότατα τὴν "Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία παρουσιάζει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει αὐτοὺς ποὺ κηρύττουν ἐντὸς αὐτῆς αἱρετικὰ δόγματα: "Τὴν αἵρεση τὴν ἀναφύουσαν, ἐὰν ἐξαπλωθῆ, κρίνει καὶ κατακρίνει ἡ Οἰκουμενικὴ σύνοδος". Μετὰ δὲ τὴν σύνοδο οἱ ἀμετανόητοι αἱρετικοὶ ἀπεκόπτοντο παντελῶς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας.

Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀνωτέρω διεκόπτετο καὶ πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ὁ ιε' κανὼν τῆς ΑΒ' συνόδου ἐπιτρέπει τὴν πράξη αὐτή, ἐφ’ ὅσον γίνεται μὲ σκοπὸ νὰ ἐλευθερωθῆ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση τῶν ἐπισκόπων αὐτῶν. (Ὁ τονισμὸς τῆς προτάσεως ἡμέτερος). Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους.

Αὐτὸ ἔγινε, διότι οἱ αἱρέσεις δὲν ἦταν εὔκολο νὰ συνειδητοποιηθοῦν ἀμέσως ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης δὲν ἦταν δίκαιο νὰ θεωροῦνται αἱρετικοί, πρὸ τῆς τελικῆς ἀποφάσεως τῆς Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὅσοι ἐκοινωνοῦσαν ἀπὸ ἄγνοια, γιὰ Οἰκονομία ἤ γιὰ κάποια ἄλλη αἰτία μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἐκήρυττον αἱρετικὲς δοξασίες. Γι' αὐτὸ κανεὶς ἱερὸς κανὼν ἡ ἅγιος πατήρ δὲν ἐπέβαλε ποτὲ στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα τὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, πρὸ συνοδικῆς κρίσεως. Ἐπίσης, κανεὶς κληρικὸς δὲν ἐτιμωρήθη ποτὲ γι' αὐτό, σὲ ἀντίθεση, βεβαίως, μὲ αὐτοὺς ποὺ συνέχιζαν τὴν ἐπικοινωνία μετὰ τὴν συνοδικὴ καταδίκη."

Καὶ συνεχίζει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης μέ τούς Γρηγοριάτες πατέρες:

"Ἀρκετὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία ἀποδεικνύουν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη της μεσολαβοῦσε ἕνα διάστημα, μικρὸ ἤ μεγάλο. Στὴν περίοδο αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία προσπαθοῦσε διὰ τῶν ἐκπροσώπων της νὰ φέρη σὲ μετάνοια τοὺς "καινούς" διδασκάλους, ἐφαρμόζοντας τὴν ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες γραμμὴ τῆς Οἰκονομίας. Ἔτσι π.χ., ἐνῶ ὁ Μονοθελητισμὸς ἄρχισε νὰ κηρύττεται τὸ 615, οἱ κύριοι πολέμιοί του, ἅγιοι Σωφρόνιος καὶ Μάξιμος, δὲν φαίνεται νὰ ἔχουν διακόψει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς πρὸ τῶν συνόδων τῆς Δύσεως (640-649) ποὺ τοὺς ἀναθεμάτισαν."

Γ. Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου

πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

Ἀντιπατερικὴ βάση τῆς ἐργασίας, ὅπως ἀπεδείχθη στὶς προηγούμενες ἀπαντήσεις μας, ἀποτελεῖ ἡ θεωρία, ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημόσυνου τῶν αἱρετικῶν γίνεται κυρίως (!), ὅπως ἐξάγεται ὡς τελικὸ συμπέρασμα καὶ ἀπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὰ γραφόμενα τῆς Μονῆς Γρηγορίου, μόνον μετὰ ἀπὸ διάγνωση, ποὺ θὰ κάνη Οἰκουμενικὴ ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδος! Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὸ παρατιθέμενο πιὸ πάνω κείμενο: " Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα δὲν εἶναι κάτι τὸ ἁπλό, ἡ τελικὴ κρίση καὶ ἡ ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὡς προαναφέραμε, ἀνετέθη στὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους." Ὡς παραδείγματα ἀναφέρονται οἱ Ἅγιοι Σωφρόνιος καί ὁ Μέγας Μάξιμος, πού δέν εἶχαν τάχα διακόψει τό μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν (Μονοθελητῶν-Μονοενεργητῶν παρά μόνον γύρω στό 640 μ.Χ.).

Συντριπτικὰ εἶναι, ὡστόσο, τὰ ὀρθόδοξα ἐπιχειρήματα ποὺ κονιορτοποιοῦν τὶς αὐθαίρετες ἀπόψεις τῶν Γρηγοριατῶν μοναχῶν γιὰ τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ὑποχρέωση τῶν Ὀρθοδόξων νὰ διακόπτουν τὴν κοινωνία πρὸς τοὺς κακοδόξους ἐπισκόπους, κατὰ τὸν ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου, κατ᾿ ἐξοχὴν πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης, ὅπως γράφαμε καὶ τότε στὴν β' ἀπάντησή μας πρός τόν π. Βασίλειο Παπαδάκη καί τήν Ἱερά Μονή Γρηγορίου:

"Προσπαθοῦν, ὅπως βλέπουμε, ὁ π. Βασίλειος καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης νὰ παρουσιάσουν τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὡς δυνητικὸν, παρὰ τὴν ὁμόφωνη διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεση κυρίως καὶ κατ᾿  ἐξοχὴν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης.

Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴ Συνοδικὴ κατάκριση τῆς αἱρέσεως ἀποτείχιση εἶναι αὐτονόητος!
Ὁ ΙΕ' Ἱερὸς Κανόνας τῆς ΑΒ' Συνόδου ἐπιβάλλει στοὺς πιστούς, κλῆρο καὶ λαό, τὴν ἄμεση διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου τοῦ δημοσίᾳ καὶ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικὰ κηρύσσοντος προέδρου, εἴτε ἐπίσκοπος εἶναι αὐτὸς εἴτε ἱερεύς, εἴτε πνευματικὸς, ἡγούμενος, γέροντας.

Ἑρμηνεύοντας τὸν ΙΕ' Ἱερὸν Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου ὁ Ζωναρᾶς γράφει:

" Ἐὰν τυχὸν ὁ πατριάρχης, ἢ ὁ μητροπλίτης, ἢ ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, καὶ ὄντας αἱρετικὸς κηρύσση τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ἀντὶ νὰ διδάσκει τὴν ἀλήθεια, συνεχῶς καὶ ἀδιάντροπα μὲ θρασύτητα διδάσκει τὰ αἱρετικὰ δόγματα, αὐτοὶ ποὺ ἀποσχίζονται ἀπ᾿ αὐτόν, ὅποιοι καὶ ἂν εἶναι, ὄχι μόνον δὲν τιμωροῦνται γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο, ἀλλὰ ἀντιθέτως θὰ ἀξιωθοῦν κάθε τιμῆς, ἐπειδὴ χωρίζουν ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν αἰρετικῶν· αὐτὸ δηλώνει τὸ ἀποτειχίζοντες (τοῦ κανόνος)· (τὸ γὰρ τεῖχος, τῶν ἐντὸς αὐτοῦ πρὸς τοὺς ἐκτός, χωρισμὸς ἐστιν)· διότι, ἀκριβῶς, δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον· οὔτε σχίσμα κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἔκαναν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ σχίσματα, ὅσον ἦταν δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλευρά τους".

Τὰ ἴδια γράφει καὶ ὁ Βαλσαμών:

" Ἐάν κάποιος χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπόν του, τὸν μητροπολίτην του ἢ τὸν πατριάρχην του, ὄχι λόγῳ κάποιου προσωπικοῦ ἁμαρτήματός του, ἀλλὰ λόγῳ αἱρέσεως, ἐπειδὴ ἐκεῖνος διδάσκει ἐπ᾿ ἐκκλησίας ἀνερρυθριάστως κάποια διδάγματα ξένα τοῦ ὀρθοῦ δόγματος, καὶ πρὶν ἀκόμη ὑπάρξει τελεσίδικη καταδικαστικὴ ἀπόφασις γιὰ τὸν αἱρετικόν, καὶ πολὺ περισσότερο μετὰ τὴν διάγνωσιν, ἐάν ἀποτειχισθεῖ, δηλαδὴ χωρίσει ἀπὸ τὴν κοινωνία τοῦ ἐπισκόπου του, ὄχι μόνον δὲν θὰ τιμωρηθεῖ, ἀλλὰ καὶ θὰ τιμηθεῖ ὡς ὀρθόδοξος· διότι ἀκριβῶς δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπίσκοπον καὶ ψευδοδιδάσκαλον καὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνει εἶναι ἄξιο ἐπαίνου, διότι δὲν τέμνει τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν ἑνώνει καὶ τὴν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα".

Ὁ δὲ Ἀριστηνὸς τονίζει ἐπίσης:

" Ἐὰν μερικοὶ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, (ἐπίσκοπον κλπ.), πού ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδον ἢ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ὄχι γιὰ κάποιο προσωπικὸ ἔγκλημα, εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καὶ ἀποδοχῆς ὡς ὀρθόδοξοι".⁴

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύει, ἐπίσης, τὸ σχετικὸν χωρίον στὸ Ἱερόν Πηδάλιον κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον:

" Ἐὰν οἱ ρηθέντες πρόεδροι, (ἐπίσκοποι), εἶναι αἱρετικοί, καὶ κηρύσσουν τὴν αἵρεσίν τους δημόσια, καὶ γι᾿ αὐτὸ χωρίζονται οἱ ὑποκείμενοι σ' αὐτούς, καὶ πρὶν νὰ γίνει ἀκόμα συνοδικὴ κρίσις γι᾿ αὐτὴν τὴν αἵρεσιν, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον γιὰ τὸν χωρισμὸν δὲν καταδικάζονται, ἀλλὰ καὶ τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδὴ δὲν προξένησαν στὴν Ἐκκλησίαν σχίσμα μὲ τὸν χωρισμὸν αὐτόν, ἀλλὰ μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν."⁵

Τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ Διδασκάλους μιμήθηκαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, ποὺ μαρτύρησαν ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος καὶ ἔγραψαν τὴν περίφημη ἐκείνη ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τὸν Παλαιολόγον, ἡ ὁποία εἶναι θεολογικώτατη καὶ πλήρης Θείων ἀληθειῶν.

Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ μεταξὺ ἄλλων περιλαμβάνονταν καὶ τὰ ἑξῆς:

« Ἐμπεριέχεται δὲ καὶ στὸν ΙΕ' Κανόνα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Α' καὶ Β' ἐπονομασθείσης Συνόδου, ὅτι ὄχι μόνον ἀνεύθυνοι εἶναι, ἀλλὰ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν νὰ ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους, ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τὴν ἀναφορὰν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀρχιερέως, κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς ἀναιμάκτου θυσίας, τὴν θεωροῦσε πάντοτε συγκοινωνίαν τελείαν μὲ τὸν μνημονευόμενον ἀρχιερέα καὶ τὸ φρόνημά του. Διότι ἔχει γραφεῖ στὴν ἐξήγησιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀρχιερέως ... καὶ ὅτι εἶναι κοινωνὸς αὐτοῦ καὶ τῆς πίστεως καὶ διάδοχος τῶν Θείων μυστηρίων... (καί) ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία μὲ μόνην τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ὀρθόδοξος ὁ ἀναφέρων». ⁶

Τώρα τί λέτε, ἀγαπητοί πατέρες τῆς Μονῆς Γρηγορίου καὶ π. Βασίλειε Παπαδάκη, ἄραγε καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος μαρτυρήσαντες ἀντιπατερικὰ ἐδίδασκαν ὅταν, ὅπως ἀναφέρουν στήν ἐπιστολή τους, ἐπαινοῦνται ὅσοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης ἀποσχίζονται ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ εἶναι προφανῶς αἱρετικοὶ καὶ διδάσκουν δημόσια, αἱρετικὰ διδάγματα, καὶ πρὶν ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τους;

Οἱ Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Λατινοφρόνων πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης! Τοὺς Λατινόφρονες δὲν εἶχε ἀκόμη καταδικάσει καμμία σύνοδος... Ἦταν, βεβαίως, καθηρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι οἱ Λατινόφρονες κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ κατὰ τὴν πράξη καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθαιρετέοι καὶ ἀναθεματιστέοι, δὲν εἶχαν δηλ. ἀκόμη καθαιρεθεῖ καὶ ἀναθεματισθεῖ συνοδικά, γιὰ νὰ στερηθοῦν καὶ νὰ ἐκπέσουν τῆς Ἱερωσύνης καί δικονομικά, κατὰ τοὺς α΄ καὶ β' τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου.⁷ Βέβαια αὐτὸ τὸ πλήρωσαν μὲ τὴ ζωή τους!...

Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴν ἑνιαία διδασκαλία καὶ τὴν πράξη τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τὰ διδάγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κάθε Ὀρθόδοξος ὀφείλει νὰ διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου καὶ ὅλων ὅσοι εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτόν. Ἰδιαίτερα, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἕπονται τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πολὺ περισσότερο, ὅταν ἔρχονται σὲ προφανῆ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ κηρύσσουν ἐπ’ ἐκκλησίας γυμνῇ τῇ κεφαλῇ αἵρεση.

" Ὅσοι μὲ ταπείνωση δέχονται καὶ ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση εἶναι ἄξια μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἀπὸ ὑπερηφάνεια τὴν ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα της ἐξέρχονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ."⁸

Ἄραγε τί συμβαίνει, ὅταν οἱ Νεοημερολογίτες δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ εἶχαν ἑνιαῖο ἑορτολόγιο, ὅταν δηλ. δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Παράδοση 1600 χρόνων;

Κατὰ τὴν διακήρυξη καὶ τοῦ π. Γεωργίου Καψάνη ἔχουν ἐξέλθει τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Πολὺ περισσότερο εἶναι ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Σῶμα, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ:

- ὅταν αἴρουν τὰ ἀναθέματα, ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τῶν Παπικῶν, ὅπως ἔκανε μονομερῶς καὶ ἀντικανονικῶς ὁ μασῶνος ψευδοπατριάρχης Ἀθηναγόρας,

- ὅταν συναγελάζονται καὶ συμπροσεύχονται σὲ κάθε εὐκαιρία μὲ τοὺς κηρυχθέντες ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων αἱρετικούς, Προτεστάντες, Παπικοὺς καὶ Μονοφυσίτες, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐτεροθρήσκους καὶ εἰδωλολάτρες, (ὅπως γίνεται σήμερα ἀπὸ τὴν παγκόσμια Νεο-ὀρθοδοξία καί τούς κακοδόξους Φαναριῶτες),

- ὅταν συνάπτουν συμφωνίες μαζί τους καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ μυστήρια πανάρχαιων αἱρετικῶν, (στό Μπαλαμὰντ μὲ τοὺς Οὐνίτες, στό Σαμπεζὺ μὲ τοὺς Μονοφυσίτες)

- καὶ ὅταν συλλειτουργοῦν οὐνιτικὰ μὲ τὸν Πάπα, οἱ Ἀθηναγόρες, οἱ Δημήτριοι καὶ οἱ Βαρθολομαῖοι, καὶ μεταδίδουν ἀκόμη καὶ τὰ «μυστήριά» τους στοὺς αἱρετικούς.⁹

Ὁ ἀντικειμενικὸς Ὀρθόδοξος ἀναγνώστης ἄς βγάλει τὰ συμπεράσματά του.

Ἡ ἀποτείχιση ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι ἐπιβεβλημένη καὶ κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ γνωστοῦ κανονολόγου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Νικόδημου Μίλας καὶ δὴ, χωρὶς νὰ χρειάζεται πρῶτα συνοδικὴ καταδίκη τῆς ἀρξαμένης ἑτεροδιδασκαλίας. Πόσον μᾶλλον, μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς καταδίκες, ὅπως εἶναι ἐκεῖνες τῶν Παπικῶν, τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Μονοφυσιτῶν, μὲ τοὺς ὁποίους κοινωνοῦν πνευματικά, συμπροσευχητικὰ καὶ ἐσχάτως λειτουργικά, κοινωνοῦντες ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιον ποτήριον, Νεοημερολογίτες καὶ ἑτερόδοξοι, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια συνεχῶς, ὡς ἀπεδείχθη.¹⁰

Ἑρμηνεύει ὁ μεγάλος Σέρβος κανονονολόγος:

"Ἐὰν, ὅμως, ἐπίσκοπός τις ἢ μητροπολίτης ἢ πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττει δημοσὶᾳ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικὴν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται τὸ δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος νὰ ἀποσχισθῶσι πάραυτα τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου καὶ πατριάρχου ἐκείνου, δι᾿ ὅ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθεῖ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθεῖ εἰσέτι, καθ᾿ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπαναστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ἐπίσκοπων, ἀλλ᾿ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐδημιούργησαν τοιουτοτρόπως σχίσμα, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν Ἐκκλησίαν ἐν ὅσῳ ἠδυνήθησαν μέτρῳ τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως".

Αὐτὰ διδάσκουν οἱ ἀληθεῖς διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι ὅσα γράφει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης στὴν ἐργασία του, ἀφοῦ δὲν κάνει καμμίαν ἀναφορὰν στοὺς Ἁγίους Πατέρες οὔτε κὰν στὴν ἑρμηνείαν τοῦ μεγάλου Ἁγίου μας, τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου, στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ΛΑ' καὶ ΙΕ' τῆς ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου.

Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Μίλας, τὴν ὁποίαν μᾶς μετέφερε στὰ ἑλληνικὰ ὁ Σέρβος Θεολόγος Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, (νῦν ἐπίσκοπος του Σερβικοῦ Πατριαρχείου), εἶναι σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικόδημου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμπροσεύχεται ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς, ἀλλὰ καὶ ἑτεροθρήσκους, καὶ νὰ μᾶς λέει ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὴν ... "ἐκκλησία"(!) ὅταν διακόπτουμε τὴν κοινωνία αὐτῶν καὶ ἐκείνων, ποὺ εἶναι κοινωνικοὶ πρὸς αὐτοὺς.¹¹

Δὲν λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅτι ἐχθροί του Θεοῦ δὲν εἶναι μόνον οἱ αἱρετικοὶ, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦν μὲ αὐτούς, ἀναφερόμενος στὴν σχετικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου;

Εἶναι φορέας τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅταν συμπροσεύχεται καὶ μετὰ ἱερειῶν τοῦ Σατανᾶ, παστορισσῶν Προτεσταντριῶν, στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας, στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Ἀσίζη τελευταία;

Ἐκφράζει τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὅταν μεταδίδει τὰ «μυστήριά» του στοὺς κατολύκους στὴν Ραβέννα;

Εἶναι ὀρθόδοξος πατριάρχης ὁ κ. Βαρθολομαῖος - (μετὰ τοῦ Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη καὶ τοῦ Μελετίου Καλαμαρᾶ) - ὅταν συμμετέχει στὴν δαιμονολατρεία τῆς Καμπέρα ἢ στὶς πανδαιμονιακὲς ἐκδηλώσεις μὲ κοινὴ λατρεία καὶ συμπροσευχὲς μὲ Μωαμεθανούς, Βουδιστές, Ἑβραίους καὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν;

Ναί, μὲ μιὰ τέτοια "ἐκκλησία" ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀγαπητοὶ Γρηγοριάτες πατέρες, δὲν θέλουμε νὰ ἔχουμε καμμία σχέση. Θέλουμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς αὐτῆς τῆς Ψευδοεκκλησίας τοῦ ἐρχομένου Ἀντιχρίστου.

Δὲν ἀκούσατε ποτέ, Γρηγοριάτες πατέρες, τί διδάσκει ὁ Φωστήρας τῆς Ἐφέσσου Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός;

"... πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, (τοῦ ἑνωτικοῦ πατριάρχου Μητροφάνους καὶ τῶν Λατινοφρόνων γενικῶς), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοὶς ἁγίοις, καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἐνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοὶς ἁγίοις πατράσι, τοὶς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας".¹²

Ἀπὸ τὶς παραπάνω ἐπίσημες ἑρμηνευτικὲς διατάξεις τοῦ ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου σαφῶς προκύπτει τὸ λογικὸ συμπέρασμα ὅτι:

Ὁ πρόεδρος, (προϊστάμενος τῆς Ἐκκλησίας, ἢ τῆς ἐνορίας ἢ καὶ μικρῆς ὁμάδος Ὀρθοδόξων), εἴτε πατριάρχης εἶναι, εἴτε μητροπολίτης, εἴτε ἐπίσκοπος, εἴτε καθηγούμενος Μοναστηρίου, εἴτε γέροντας συνοδείας, εἴτε γέροντας ἑνὸς μοναχοῦ, εἴτε πνευματικὸς ἑνὸς πιστοῦ, ὅταν κηρύσση δημοσίᾳ, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ μίαν κακοδοξίαν κατεγνωσμένην, κατεδικασμένην (ὄχι μόνον) ὑπὸ Συνόδου ἤ (ἀλλὰ καί) ὑπὸ Ἁγίων Πατέρων, τότε ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ποὺ ποιμαίνεται ἀπ’ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ὅσοι λαμβάνουν γνῶσιν τῶν κακοδοξιῶν του Χριστιανοί, ἀποκτοῦν ἀμέσως τὸ δικαίωμα καὶ ἔχουν καθῆκον ἀπὸ τὸν Ἱερὸν Κανόνα νὰ τὸν ἀποκηρύξουν καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνίαν του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν τελεσίδικον καταδίκην τοῦ ψευδεπισκόπου ἡ ψευδοδιδασκάλου, καθότι:

"οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται",¹³ ἐὰν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὄχι αἱρετικοί,¹⁴ (ὡς αἱρετικὸν περιποιούμενοι, κατὰ τὸν ἅγιον Δοσίθεον τῶν Ἱεροσολύμων).

Πάνω, λοιπὸν, ἀπὸ κάθε πρόεδρον ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας τὶς Ἱερὲς Γραφές, τὴν Ἁγίαν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸ Σύνταγμα τῶν Θείων Κανόνων καὶ τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἀκολούθησαν, χωριζόμενοι τῆς κοινωνίας τοῦ αἱρετικοῦ προέδρου καὶ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνόν του. Οἱ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν Ἁγίαν Πίστιν, οἱ κόλακες, οἱ τυχοδιῶκτες καὶ γενικῶς ὅλο τὸ σύστημα τῶν ὑπηρετῶν ἐνόχων σκοπιμοτήτων τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀκολουθοῦσαν τοὺς λυκοποιμένες, βοηθῶντας τους στὸ ψυχοφθόρο τους ἔργο.¹⁵

Ἀποδείξαμε στὴν προηγούμενή μας ἀπάντηση, ὅτι ὄχι μόνον πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἐπιβάλλεται ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ συνοδικὴν διαγνώμην, ἡ ὁποία δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτὸ ἔγινε γιὰ παράδειγμα μετὰ τὴν εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 754 πρὶν συγκληθεῖ ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787).

Οἱ Ὀρθόδοξοι-Εἰκονόφιλοι δὲν κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς Εἴκονομαχους, καὶ ὤφειλαν νὰ μὴ κοινωνοῦν, κατὰ τὰ Πρακτικὰ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας συνεχίσθηκε καὶ μετὰ τὴν β' Εἰκονομαχικὴν Σύνοδον τοῦ 815, ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' Εἰκονομαχικῆς συνόδου.

Καὶ σύμφωνα μὲ ὅλους τούς ἑρμηνευτές, Ζωναρᾶν, Βαλσαμῶνα, Ἀριστηνόν, ἃγιον Νικόδημον Ἁγιορείτην, Νικόδημον Μίλας, τοὺς Ὁσιομάρτυρες τοὺς ἐπί Λατινόφρονος Βέκκου μαρτυρήσαντες, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ κηρύσσουν αἵρεσιν, κυρίως καὶ κατ’ ἐξοχὴν, πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης. Ἡ μετὰ τὴν Οἰκουμενικὴν συνοδικὴν κατάκρισιν τῆς αἱρεσεως ἀποτείχισις εἶναι αὐτονόητος!¹⁶

Κατὰ τὸν Ἅγιον Θεόδωρον τὸν Στουδίτην ὁ καιρὸς τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι "Καιρὸς Ὁμολογίας, καιρὸς ἐνστάσεως, καιρὸς ἀθλήσεως, τυχὸν καὶ ἄλλων παθημάτων ἀλλὰ καὶ στεφάνων καὶ δόξης ἐπουρανίου"¹⁷.

Καὶ κυρίως γιὰ μᾶς, τοὺς ἱερεῖς καὶ ποιμένες, ἰσχύει τὸ τοῦ Μεγάλου Ὁμολογητοῦ: "ἐὰν οἱ ἱερωμένοι ἅπαξ ἁλώθηκαν ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κοινωνία, ἔχει ὁρισθεῖ γι’ αὐτοὺς νὰ ἐμποδίζονται ἀπὸ τὴν ἱερουργία..."

Καὶ τὸ σημαντικότερο, ποὺ ξεκαθαρίζει τὰ πράγματα, ὅτι ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ τοὺς κακοδόξους αἱρετικούς, (σήμερον Νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές), εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἅγιος στὴ συνέχεια:

«Γιατί πῶς διαφορετικὰ θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ ‘κείνους ποὺ πρόδωσαν τὴν ἀλήθεια καὶ σὲ ‘κείνους πού τίμησαν τὸ ἱερατικό τους ἀξίωμα»;

"Πῶς γὰρ φανείη τὸ διάφορον τῶν προδοσάντων τὴν ἀλήθειαν καὶ μή;»

Πῶς θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ ‘κείνους ποὺ ἤθλησαν μὲ γενναιότητα καὶ σὲ ‘κείνους πού δὲν θέλησαν νὰ πάθουν οὔτε τὸ παραμικρὸ γιὰ τὸ καλὸ (γιὰ τὴν πίστη);" ¹⁸

Στὴν Ζ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο Πρόεδρος ἦταν ὁ πολὺς ἅγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ μετεῖχαν σ’ αὐτὴν 136 ἡγούμενοι Μοναστηριῶν, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων πολλὰ δεινὰ εἶχαν ὑποστεῖ στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποφύγουν τὴν αἱρετικὴ κοινωνία μὲ τοὺς κακοδόξους, (πάντοτε πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης).¹⁹

Καὶ ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, μετὰ τὴν β' εἰκονομαχικὴν σύνοδον (815), ἡ ὁποία ἀκύρωσε τὴν Ζ' Οἰκουμενικὴν καὶ ἐπεκύρωσε τὶς ἀποφάσεις τῆς α' εἰκονομαxικῆς συνόδου, ἐπειδὴ δὲν κοινωνοῦσε μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, ἔπαθεν, ἐμαστιγώθη φρικωδῶς καὶ ἐπὶ 9 χρόνια φυλακίσθηκε στὴ νῆσο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του.²⁰

β) Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὶς καθαιρέσεις

τῶν κακοδόξων αἱρετικῶν καὶ ὅσων τοὺς ἀκολουθοῦσαν

Ἐντελῶς ἀνιστόρητο παρουσιάζεται τὸ ἐπιχείρημα, ὅτι οὐδεὶς καθηρέθη ποτέ, ἐπειδὴ δὲν διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν καὶ κακοδόξων.

"Ὅταν καθήροντο οἱ ἐπίσκοποι, καθήροντο καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ ὅλοι ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ ἀπὸ τοὺς Κανόνες Α' τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, τὸν Α' τῆς Ζ' καί ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν Ζ' Οἰκουμενική, ὅπως εἴδαμε στὰ Πρακτικά της, καὶ ἀπὸ πλῆθος ἄλλων Ἱερῶν Κανόνων.²¹

" Ἡ ὀξύτης ὅμως προῆλθε κυρίως ἀπὸ τῆς ἀποφάσεως τῆς Συνόδου, (τοῦ 842 σ.σ.) δι’ ἧς καθηρέθησαν οἱ Εἰκονομάχοι ἱεράρχαι καὶ ἡγούμενοι, διότι διὰ τῆς καθαιρέσεως ταύτης παρέμειναν χηρεύουσαι πολλαὶ ἐπισκοπαὶ καὶ ἡ δυσχέρεια ὁμαδικῆς ἀναπληρώσεως τῶν κενῶν ἦτο μεγίστη. Ἄλλωστε καὶ οἱ ἐπιβαλλόμενοι ὅροι διὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας τῶν μετανοούντων Εἰκονομάχων ἱερέων καὶ διακόνων ἦσαν βαρεῖς, ἰδιαιτέρως δὲ ἡ στέρησις πάσης τιμῆς." ²²

Ἀφήνουμε τοὺς ἀπροκατάληπτους ἀναγνῶστες νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους γιὰ τὴν σοβαρότητα τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ π. Βασιλείου Παπαδάκη!

Γράφει ἀκόμη ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης, μὴ στηριζόμενος στοὺς Ἁγίους Πατέρες:

" Ὁ π. Νικόλαος, βέβαια, καὶ οἱ Ζηλωταὶ τολμοῦν νὰ χαρακτηρίζουν ὡς αἵρεσι ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἑορτολογίου, ἐπειδὴ διέσπασε τὴν Μία Ἐκκλησία σὲ δύο, (τὴν παλαιοημερολογιτικὴ καὶ τὴν νεοημερολογιτική), καὶ συνεπῶς ἔπληξε ἄμεσα τὸ δόγμα τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἡ διάσπασις, βέβαια, ἔγινε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ὄχι ἀπὸ ἐμᾶς...

Ὁ π. Νικόλαος λέγει ἐπίσης, ὅτι τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο εἶναι Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἡ Ζ' Οἰκουμενικὴ σύνοδος ἀναθεματίζει ὅσους ἀθετοῦν τὶς Παραδόσεις. Ἄρα, μὲ τὴν ἁπλῆ λογική, ὅσοι τὸ ἀποδέχθηκαν, ὑπόκεινται στὰ φρικτὰ ἀναθέματα τῆς συνόδου αὐτῆς. Ἡ ἄποψίς του αὐτὴ εἶναι τελείως αὐθαίρετη!"

Ἡ Ὀρθόδοξος ἀπάντησις γιὰ τὴν συμφωνία τῶν

Ἁγίων Πατέρων στὸ θέμα τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου

Τί γράφαμε τότε;

"Τὸ Νέο ἡμερολόγιο συγκεκριμένα δὲν θεωρεῖται (ἀπὸ τοὺς Γρηγοριάτες) αἵρεση! Ἄλλα μας διδάσκει, ὅμως, ὁ πολὺς Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀποδεκτὸς καὶ ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο:

Τέσσερα μεγάλα θηρία ἐγέννησε ὁ ΙΣΤ' αἰών. Τὴν αἵρεσιν τοῦ Λουθήρου, τὴν αἵρεσιν τοῦ Καλβίνου, τὴν αἵρεσιν τῶν Γιεβουζιτῶν, καὶ τὴν αἵρεσιν τοῦ νέου καλενταρίου. Καὶ κατὰ μὲν τῶν αἱρέσεων Λουθήρου καὶ Καλβίνου ἔγραψαν οἱ ... κατὰ δὲ τῆς αἱρέσεως τοῦ νέου καλενταρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη Οἰκουμενικὴ Συνοδὸς τῷ 1593.²³

Γράφει παρομοίως καί ἀπερισκέπτως, διαστρέφοντας τούς λόγους τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Νικοδήμου καί ὁ ἐπίσης ἀκολουθῶν τήν αἵρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ἀναθεματιζόμενος ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:

"Γιά σᾶς, λοιπόν, σχίσμα ἔκανε αὐτός πού ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο καί τήν 10^η Μαρτίου τήν ὀνόμασε 23^η Μαρτίου. Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὅμως ἀναφέρει ὅτι αὐτό δέν εἶναι ἁμάρτημα, ἀλλά τό νά χωρισθῆ κάποιος χάριν τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί τήν Σύνοδο. Αὐτό μάλιστα ἀναφέρει χαρακτηριστικά «εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει τήν κόλασιν καί τιμωρίαν».

Τό σχίσμα, λοιπόν, κατά τόν ἅγ. Νικόδημο, τόν Μ. Βασίλειο καί ὅλους τούς ἄλλους Ἁγίους ἔχει τήν ἔννοια τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τήν Σύνοδο γιά θέματα ἰάσιμα, στά ὁποῖα ὁ ἅγ. Νικόδημος συγκαταλέγει καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Στήν πρώτη ὑποσημείωσι μάλιστα τοῦ Α΄ Κανόνος τοῦ Μ. Βασιλείου δίδει ἕνα πλέον ἁπλό καί πασίδηλο ὁρισμό, τόν ὁποῖο δύνανται νά κατανοήσουν καί τά νήπια. Ἀναφέρει λοιπόν τά ἑξῆς: «Τό σχίσμα κακῶς διαμένον, γίνεται αἵρεσις, ἤ καταφέρεται εἰς αἵρεσιν, εἰ καί τούς Σχισματικούς κυρίως, οὐχ ἡ διάφορος πίστις ποιεῖ, ἀλλ’ ἡ διαρρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία».

Πρέπει λοιπόν νά μᾶς ἀναφέρετε ποιός διέρρηξε τήν «συντροφία» τῆς κοινωνίας, γιά κάτι πού ὁ ἅγ. Νικόδημος δέν θεωρεῖ ἁμάρτημα, ἀναφέροντας μάλιστα ὡς παράδειγμα ὄχι τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου μόνο, ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Πασχαλίου.

Λέγει χαρακτηριστικά ἑρμηνεύοντας τόν ἅγ. Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «...τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν ἤ εἰς ἐκεῖνον, μετά τήν εἰκοστήν πρώτην τοῦ Μαρτίου, θετέον, ὡς κάμνομεν ἡμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν ἑνδεκάτην Μαρτίου, ὡς κάμνουσιν οἱ Λατῖνοι, τοῦτο δέν εἶναι ἔγκλημα».

Γιά τούς Παλαιοημερολογίτες, ὅμως, σχίσμα δέν ἀποτελεῖ «ἡ διαρρηχθεῖσα τῆς κοινωνίας συντροφία», οὔτε ὁ χωρισμός ἀπό τήν Σύνοδο καί τίς ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, ἀλλά ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἀπό τήν 10^η Μαρτίου στήν 23^η Μαρτίου. Τό κακό, ὅμως, δέν ἔφθασε μέχρις ἐδῶ, ἀλλά διέρρηξαν καί τήν μεταξύ των «συντροφία», δηλαδή τήν μεταξύ των ἐκκλησιαστική κοινωνία, δημιουργῶντας πολλές παρατάξεις. Τό χειρότερο ἀκόμη εἶναι, ὅτι θεωροῦν ὡς αἰτίους αὐτῶν τῶν σχισμάτων τούς Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστάς, λέγοντας ὡς δικαιολογίαν, ὅτι, ἄν δέν ἐγίνετο ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, δέν θά ἐδημιουργοῦντο αὐτά τά σχίσματα. Αὐτό χαρακτηριστικά μοῦ τό ἀνέφερε γραπτῶς προσφάτως ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ὁ ὁποῖος ἀνήκει στούς Ζηλωτές."

Ἄς προσέξουμε, ὅμως, τί διδάσκει ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας, μὲ τὸν 1ο Κανόνα της γιά τό αἰώνιο Πασχάλιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας καθαιρεῖ ἐκείνους πού θά τολμήσουν νά εἰσαγάγουν νέο πασχάλιο!

Ἀναλύω στή συνέχεια τὴν διαστροφὴ, πού κάνει καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς στὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στὸν Ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, στὴν ὑποσημείωση 1, ἀπομονώνοντας φράσεις καὶ παραθεωρῶντας τὸ συνολικὸ κείμενο, ἀλλά καί τό ξεκάθαρο νόημα καί πνεῦμα τοῦ κειμένου τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Νικοδήμου, ποὺ εἶναι καταπέλτης ἐναντίον του!

Στὴν συμφωνία του, στόν Ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, στόν ὁποῖο ἀναφέρεται καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό Ἱερό Πηδάλιο²⁴ ἀποστομωτικὰ γιὰ τοὺς διαστροφεῖς τῶν λόγων του:

"Καθαιρεῖ δὲ τοὺς ἱερωμένους, ὁ Α΄ ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μὴ φυλάττοντας τὸν περὶ τοῦ Πάσχα Ὅρον τῆς Α΄ Συνόδου, ἀλλὰ μετὰ Ἰουδαίων τοῦτο ἐπιτελοῦντας. Ὁ δὲ ξ΄ καὶ πα΄ καὶ ρζ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ διορίζουν περὶ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πότε νὰ εὑρίσκεται καὶ ποῦ νὰ γράφεται, καὶ εἰς τοὺς ἄλλους νὰ διαλαλῆται."

Δέν εἶναι, λοιπόν, ἔγκλημα "τό νά νηστεύσῃ τινάς καί τό νά κάμῃ Πάσχα εἰς τοῦτον τόν καιρόν ἤ εἰς ἐκεῖνον", ὅπως διαστρεβλωτικά γράφει ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, τήν στιγμή πού "καθαιρεῖ τοὺς ἱερωμένους, ὁ Α΄ ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μὴ φυλάττοντας τὸν περὶ τοῦ Πάσχα Ὅρον τῆς Α΄ Συνόδου"; ὅπως γράφει ὁ Μέγας Ἅγιος στήν συμφωνία του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν Κανόνα;

Οἱ Λατῖνοι, μὴ φυλάσσοντες τούς Ὅρους τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συνεορτάζουν καὶ ἐν τοῖς πράγμασι μετὰ τῶν Ἰουδαίων, ὅταν συμπίπτει τό ψευδοπάσχα τους μέ τό Ἰουδαϊκό!

Ὡς Ἰουδαῖοι σήμερα ἐννοοῦνται, σύμφωνα μὲ ὅλους τούς ἑρμηνευτές, ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ, καὶ οἱ Λατῖνοι!

1. Γενικὰ, πρέπει νὰ σημειωθεῖ, γιὰ τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν θεολογικῶν προβλημάτων, ὅτι, ὅταν ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν στὸ ἀντίθετο, ἡ γνώμη ἑνὸς Πατρὸς, πού μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετική, δὲν ἀποτελεῖ τὴν γνώμη τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ consensus Patrum, ἡ συμφωνία δηλ. τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι ἡ ἄποψη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

    2. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὡστόσο, καί στό ξεκάθαρο πιό πάνω κείμενο τῆς συμφωνίας του στόν Ζ΄ Ἀποστολικόν, ἀλλά καί στό ἀναφερόμενο ἀπό τόν τόν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, ἄλλα ἐντελῶς γράφει καί ἐννοεῖ ἀπό αὐτά πού ἐπικαλεῖται διαστρεβλωτικά ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, γιά νά στηρίξει τίς ἐσφαλμένες ἀπόψεις του:

Ὅτι ἂν ἡ Σύνοδος, δηλ. ἡ Ἐκκλησία σύμπασα, ἀποφασίσει, (ἀναφέροντας ρητά τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, πού ὅρισε καὶ τὸ Πάσχα!), καὶ μερικοὶ ἐπιμένουν νὰ ἑορτάζουν διαφορετικὰ καὶ σὲ ἄλλους χρόνους, αὐτοὶ εἶναι πού κάνουν τὸ σχῖσμα διαρρηγνύοντας τήν συντροφίαν, τήν κοινωνία δηλ. τῆς ἀγάπης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

Ἄρα οἱ Νεοημερολογίτες ἔκαναν τὸ σχίσμα, ἀντιστρατευόμενοι στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (καὶ σὲ ὅλες τὶς ἑπόμενες), καί μετά τῶν σχισματικῶν κριθήσεται καί ὁ π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶς, πού συντάσσεται μαζί τους ἀκολουθῶντας τό Νέο Καλενδάριο!

    3. Πότε, κατὰ τὴν διαστροφὴ τῶν λόγων καί τοῦ πνεύματος ἀλλά καί τοῦ γράμματος τῶν γραφομένων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀπὸ τὸν π. Εὐθ. Τρικαμηνᾶ, ἄλλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀποφάσισε τὴν ἀλλαγὴ καὶ ‘μείς δὲν τὸ καταλάβαμε, γιὰ νὰ τήν ἀκολουθήσουμε;

   4. Ὅλως ἀντιθέτως, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐκτός τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς καί τῆς Συνόδου τῆς Ἀντιοχίας ἀπεφασίσθη τὸ ἀντίθετο καὶ καταδικάσθηκε ὁποιαδήποτε ἡμερολογιακὴ ἀλλαγή!

    5. Ὅσον ἀφορᾶ  τὸν Κανόνα τοῦ Πάσχα, λοιπόν, τὸ Πάσχα εἶναι ὁρισμένον ἀπὸ Ὀρθόδοξη καί δή Οἰκουμενική Σύνοδο καὶ ἔχει ἐπικυρωθεῖ ἀπὸ ὅλες τὶς ἑπόμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τὶς Πανορθόδοξες, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γιορτάζει, ὅποτε θέλει!.

        Καὶ, ἂν τὸ κάνει, ἀναθεματίζεται, ἀφορίζεται ἢ καθαιρεῖται, ἐάν εἶναι κληρικός!

        Ὁ πολύς ἅγιος Δοσίθεος Ἱεροσολύμων ὀνομάζει, ὅμως, αἵρεση, ὄχι μόνον τὴν μετάθεση τοῦ Πάσχα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀλλαγὴν τοῦ Καλενδαρίου (Ἑορτολογίου). Τήν θεωρεῖ ὡς ἕνα τῶν μεγάλων θηρίων ἀντικείμενη καί πολέμια τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας!

1 Ἀνάτυπο ἀπό τό περιοδικο «Ἅγιοι Κολλυβάδες», Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιθεώρησις Ὀρθοδόξου Πίστεως, Ζωῆς καὶ  Ὁμολογίας, τ. 29.

2 Στό: «Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ», Ἅγιον "Ὅρος 2000, σελ. 6.

3 ἔνθ. ἄνωτ. σέλ. 7-9.

4 Ράλλη-Ποτλῆ, "Σύνταγμα Ἱερῶν Κανόνων". τόμ. Β' σελ. 694.

5 Ἱερὸν Πηδάλιον, ἔκδ. 1886, σελ. 292.

6 Δοκίμιον Ἱστορικόν, περὶ τοῦ σχίσματος τῆς δυτικῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς - καὶ τῶν ἐν Φλωρεντίᾳ συνόδῳ γενομένων δολιοτήτων καὶ ἐκβιασμῶν εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων - συγγραφὲν ὑπὸ τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Καλλίστου Βλαστοῦ, Ἅγιον Ὅρος 1895, ἐπανέκδοσις 1991, σέλ. 106-107.

7 Βλ. καὶ τὸν α΄ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς. Τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας βλ. στὴ συνέχεια τοῦ παρόντος.

8 Γράφει καὶ ὁ π. Γεώργιος Καψάνης στὴν "Χριστιανική", 07.06.2001, σελ. 5.

9 Βλ. σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ τυμπανιαίου μασόνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα: "Πιστεύω ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν."

10 Βλ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική".

11 Βλ. σελ. 14 ἑπ. καὶ κυρίως σελ. 15 στὸ Ἀντιπατερικὴ ἡ στάση τοῦ Ζηλωτικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ, Ἅγιον Ὅρος 2000.

12 Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως.

13 ΙΕ', Ἱεροῦ Κανόνος ΑΒ' Ἱερᾶς Συνόδου

14 Βλ. σχετικά: Περὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καὶ μνημόσυνου καὶ τοῦ σχετικοῦ αὐτοὶς ΙΕ' Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α' καὶ Β' Ἁγίας Συνόδου, ἔκδ. "Ἅγιος Ἀγαθάγγελος Ἐσφιγμενίτης", Ἅγιον Ὅρος 1993, σελ. 19.

15 ὃ.π. σελ. 22.

16 Γιὰ τὶς σχετικὲς ἀναφορὲς βλ. τὸ ἡμέτερον περιοδικόν "Ἅγιοι Κολλυβάδες" τεῦχος 28, σελ. 4 έπ..

17 Ρ.G. 99, 1013 Β

18 Ρ.G. 99, 1636-7.

19 Βλ. Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Ρ.G. 1157, 1641 D.

20 Βλ. Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Τριώδιον, σύγκρινε καὶ ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινου-πόλεως. Ἀλλὰ καὶ ΄΄οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, οἱ ὁποῖοι καταριθμοῦνται μεταξὺ τῶν ἐπιφανέστερων θυμάτων τοῦ εἰκονοκλαστικοῦ διωγμοῦ τοῦ Θ' αἰῶνος μετὰ τὴν Εἰκονομαχικὴν σύνοδον τοῦ 815 ἐνεκλείσθησαν εἰς φρούριον τοῦ Βοσπόρου μέχρι τοῦ θανάτου τοῦ διώκτου των Λέοντος Ε' τοῦ Ἀρμενίου (25 Δέκ. 820)."

21 Βλ. τεῦχος 28 τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων» σελ. 8 ἑπ..

22 Βλ. Φειδᾶς, στὴν ΘΗΕ, σελ. 900, Μεθόδιος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

23 Ἀθήνα 1997, σελ. 51 ἑπ., "Παλαιὸν καὶ Νέον", Θεοδωρήτου Ἱερομόναχου, ἔκδ. Β', 'Ἅγιον Ὅρος- Ἀθῆναι 2000, καὶ ἐσχάτως «Τὸ χρονικὸ μιᾶς σοφιστείας», Λάρναξ, Κύπρος, 1999, Δελτίον τοῦ Ἱδρύματος «Ἅγιος Ἔπιφανιος» καὶ Χαριτίνης Ἀγγελοπούλου, "Σύντομη πραγματεία περὶ τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας", Πάτρα 2000, κυρίως σελ. 142 ἑπ.

24 σελ. 11.