Ἡ αἵρεση συνιστᾶ χωρισμόν ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τήν Ἐκκλησία

Ἀποδείχθηκε ἐπανειλημμένως στά προηγούμενα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων»:

-ὅτι ἡ αἵρεση συνιστᾶ χωρισμόν ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, καί δέν εἶναι δυνατόν νά τήν ἀκολουθεῖ κάποιος καί νά εἶναι μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Παραδόσεως καί τῆς ἀληθείας, μέσα δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία!

-ὅτι καί ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καταδικασμένη καί ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο.

-ὅτι οἱ ἐπίσημες καί πανηγυρικές ἑνώσεις τῆς Νέας ἐκκλησίας μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους στό Μπαλαμάντ συνιστοῦν ἀπό μόνες τους συνοδικές πράξεις προδοτικές, διάφορες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ὁδηγοῦν, καί κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί κατά τά Πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σέ ἔκπτωση ἀπό τήν Ἱερωσύνη καί τήν σωστική χάρη τῶν Λατινοφρόνων καί τῶν αἱρετικῶν καινοτόμων, πού ἀπό τό 1924 ἀκολουθοῦν καί τήν βδελυρή αἵρεση τοῦ Νέου Καλενδαρίου!

Ποιά εἶναι ἡ ἀπάντηση καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα ἀπό τήν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων γιά τήν συνοδικά – θεσμικά, δημοσίᾳ καί παρρησίᾳ ἐπί ἐννενῆντα χρόνια κηρυσσόμενη αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Τοῦτο ἀπαντᾶται συνοπτικά κατωτέρω:

α. Ὁ πρώην Φλωρίνης ἀναφερόταν σέ μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ Ἡμερολογίου, ὅταν ἀντιπροσώπευσε τίς θέσεις πού προβλημάτισαν ἀρκετούς στό παρελθόν:

Καί γιά μία μόνον μή ἀμετάκλητη ἀλλαγή, ἔλεγε, ὅτι δέν ἀποκηρύσσουμε παντελῶς τούς Νεοημερολογίτες, (ἄν καί ἔφτασε καί σέ ἀποκήρυξή τους, μετά τόν θάνατο τοῦ κυροῦ Ματθαίου! Ἔστω καί γιά ποιμαντικούς (;) λόγους!).

Ἤλπιζε μέχρι τότε, ὅτι θά ἐπιστρέψει ἡ Ἐκκλησία στήν ἑνιαία τάξη καί λατρεία.

Δυστυχῶς, ὅμως, διαψεύστηκε...

Τώρα τό πρώην σχίσμα παγιώθηκε.

Μετεξελίχθηκε μέ τίς ἐπίσημες συμφωνίες καί τίς δημόσιες λατρευτικές ἐπ’ ἐκκλησίας πράξεις μέ τούς Λατίνους, τούς Μονοφυσίτες καί τούς Προτεστάντες σέ αἵρεση.

Παναίρεση μέ τίς συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους!

Λεγεῶνα αἱρέσεων, κατά τόν πολύν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς.

Τί θά ἔλεγε σήμερα, πού κατελύθησαν τά πάντα, ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης μας;

Consensus patrum

Σημασία, ὡστόσο, στήν Ἐκκλησία δέν ἔχει ἡ γνώμη ἑνός ἱεράρχη, ἔστω καί Ἁγίου, ὡς ὁ πρώην Φλωρίνης, ἀλλά ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων.

Δηλ. τό consensus patrum.

Ὅπως ἀποδεικνύεται στή συνέχεια, ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐντελῶς διαφορετικά ἀπό τά ἀσθενῆ ἐπιχειρήματα τῶν ἀντιλεγόντων.

Ἡ ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ στηρίζεται στήν διαχρονική διδασκαλία καί συμφωνία τῶν θεοφόρων Πατέρων καί στήν διδαχή τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἡ ἐκτίμηση τῶν γεγονότων, κάτω ἀπό τό φῶς τῆς Διδασκαλίας τῶν Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, μᾶς ὁδηγεῖ ξεκάθαρα πιά σέ διαφορετικά συμπεράσματα ἀπό ἐκεῖνα διαφόρων ἀδελφῶν μας, ὅπως καί τοῦ λίαν ἀγαπητοῦ μας ἀδελφοῦ, μακαριστοῦ παπα-Θεοδώρητου, πού στά τελευταῖα χρόνια, πρίν τήν κοίμησή του, ἦταν κι αὐτός πολύ ἐπιφυλακτικός μέ τίς παλαιότερες διατυπώσεις του, ὅπως μοῦ ἐκμυστηρευόταν.

Ἀλλά δέν πρόλαβε δυστυχῶς νά γράψει ...

β. Ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ" ἔχει καί διαφορετική ἀνάγνωση, ἀπό αὐτήν πού μᾶς πρότειναν διάφοροι νέοι ἑρμηνευτές, ὅπως ὁ μακαρίτης ὁ Δελήμπασης, πού κι αὐτός ἀγωνίστηκε, ὅσο ζοῦσε, τό κατά δύναμιν κατά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

γ. Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, τό 1983, εἶναι πλέον καθοριστικῆς σημασίας γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν Οἰκουμενιστῶν.

δ. Ἀρκετοί καλοί ἀδελφοί μας δέν ἔδωσαν τήν πρέπουσα σημασία στήν πρώτη πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν ὁποία παραπέμπει ὁ Μέγας Θεολόγος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. ¹

ε. Ἐπί διετίαν καί πλέον μελετήσαμε -(καί μελετᾶμε ἀκόμη!)- ἐπισταμένως, ἐνδελεχῶς καί ἐρευνητικῶς κατ' ἐξοχήν τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου,² τήν Β΄ καί τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν, τά Πρακτικά τῆς ΣΤ΄, τούς Κανόνες τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, (καί ἰδιαίτερα τόν 1ον καί τόν 47ον), καί τόν κανόνα τῆς Καρθαγένης, καί μποροῦμε πλέον ἀπερίφραστα νά συνταχθοῦμε μετ' αὐτῶν, πού συμφωνοῦν ἐν πᾶσιν, καί κατ' ἐξοχήν μέ τήν δήλωση τοῦ ἐμοῦ Πατρός καί Διδασκάλου Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.³

στ. Ἀλλά καί παλαιότερα γράφαμε μέ ἐπιφύλαξη, ὅτι ὅλα τά οἰκονομεῖ ἡ Ἐκκλησία, τό ἐάν δηλ. θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούς αἱρετικούς καί ποιούς, καί κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες, καί ποιούς δέν θά δεχθεῖ, ἄν μετανοήσουν ὅμως καί συντάξουν τούς ὑπό τῶν Πατέρων ὁρισθέντες Λιβέλλους μέ τούς ὁποίους ἀναθεματίζουν τήν αἵρεση καί ὁμολογοῦν τήν Ὀρθοδοξία.

ζ. Γιά τούς πρώτους τρεῖς ἐπισκόπους πού βγῆκαν στόν ἀγῶνα κατά τῆς καινοτομίας, "οὗτοι ἔσχον τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας", κατά τόν Οὐρανοφάντορα.

Δέν χρειάζονταν ἀποκατάσταση. Οἱ ἄλλοι, τονίζει ὁ Μέγας Οὐρανοφάντωρ Ἱεράρχης, πού ἔμειναν στήν αἵρεση, κατεστάθησαν λαϊκοί καί "οὐκέτι πλέον ἔσχον τήν χάριν καί οὐκ ἠδύναντο αὐτήν μεταδίδειν", ἰδιαίτερα, γιατί κοινώνησαν, ἀφοῦ ὑπέγραψαν ἑνωτικά κείμενα, μέ ἤδη καταδικασμένους αἱρετικούς τελευταία, μετά τό Σαμπεζύ μέ τούς Μονοφυσίτες καί μετά τό Μπάλαμαντ μέ τούς Λατίνους, ἕνωση πού ἀποκαλύφθηκε καί ἀποδείχθηκε μέ ἐπίσημα στοιχεῖα σέ προηγούμενο τεῦχος ("Ἅγιοι Κολλυβάδες"), ὅτι εἶχε γίνει ἤδη τό 1965.

Ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν ἱερωσύνη τῶν ἑνουμένων μέ αἱρετικούς ἐπέρχεται, σύμφωνα μέ τούς α΄ καί β΄ Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἀλλά σύμφωνα μέ καί μέ τόν Κανόνα τῆς Καρθαγένης.⁴

Ἀναλυτικότερα:

1. Ἐπί μία ἑκατονταετία σχεδόν ὑπάρχει συνεχής καί θεσμική-συνοδική ἀλλοίωση στήν πίστη καί στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (Νεοημερολογιτισμός - Οἰκουμενισμός, Ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους στό Μπάλαμαντ, συμπροσευχές μέ Προτεστάντες ἀλλά καί ἀλλοθρήσκους).⁵

2. Ὑπάρχει καθημερινή συμπροσευχητική κοινωνία, ἀλλά καί μυστηριακή διακοινωνία σέ ὅλες τίς "ἐκκλησίες" -κατ' ἐξοχήν τοῦ ἐξωτερικοῦ-, ὅλων τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατωτέρων καί ἀνωτέρων κληρικῶν μέ ἄλλους καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅπως γνωρίζω καί βεβαιώνω ἐξ ἰδίας ἄμεσης ἀντίληψης.

Στήν Ἑλλάδα μας στήν συνέχεια γίνεται ἡ κοινωνία τῶν ἐδῶ "κανονικῶν" μέ ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά «συναγωγή τοῦ Σατανᾶ καί ἐκκλησία πονηρευομένων», κατά τούς Πατέρες.

Οὔτε πρός ὥραν, διδάσκει ὁ Μ. Βασίλειος, δέν μένουμε κοινωνικοί πρός τούς αἱρετικούς!

Πόσο μᾶλλον, ὅταν συμπληρώνεται σχεδόν μιά ἑκατονταετία σχίσματος καί παρρησιασμένης, δημοσίᾳ καί πασίδηλα συνοδικά καί παντοιοτρόπως κηρυσσομένης αἱρέσεως.

Καί ἀφοῦ συνόλλυνται μέ τούς αἱρετικούς οἱ ἀκολουθοῦντες τούς αἱρετικούς, ποιά χάρη καί εὐλογία μεταδίδουν αὐτοί «οἱ ψευδεπίσκοποι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι», κατά τόν ΙΕ΄ τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, στούς ἄλλους πού τούς ἀκολουθοῦν καί εἶναι κοινωνικοί πρός αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἀποτειχίζονται καί ἀκολουθοῦν αὐτούς τούς ὀλετῆρες;

3. Ἔχουμε προφανῆ, πασίδηλη καί συνεχῆ, ἀναμφισβήτητη δηλαδή κήρυξη αἱρέσεως ἐπ' ἐκκλησίας, (βλ. ἐπίσημη ὑποδοχή τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα καί στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ παστορίνες καί κάθε εἴδους αἱρετικούς στή Μητρόπολη Δημητριάδος, καί ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μέ πλῆθος αἱρετικῶν διαφόρων ψευδεπισκόπων καί στήν Πατρίδα μας καί στό ἐξωτερικό, (μεταξύ τῶν πολλῶν ἄλλων βλ. τίς οἰκουμενιστικές θέσεις καί τήν πράξη τοῦ Χρυσόστομου Σαββάτου στή Μεσσηνία καί τοῦ Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου στόν Βόλο, τίς φοβερές βλασφημίες τοῦ Στυλιανοῦ Αὐστραλίας, τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος τῶν Προτεσταντῶν στό Freising ἀπό τόν "Γερμανίας" Αὐγουστῖνο καί τίς λατρευτικές συμπροσευχές τῶν Οἰκουμενιστῶν μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες, τούς Μωαμεθανούς, τούς Ἑβραίους, τούς Σαμάνους καί τούς Εἰδωλολάτρες).

4. Ἡ κοινωνία τῶν κατωτέρων κληρικῶν μέ τούς μνημονευομένους πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πατριάρχες, ἐπισκόπους καί πνευματικούς ἡγέτες, πού καί οἱ ἴδοι κηρύσσουν τόν Οἰκουμενισμό ἤ ὑποτάσσονται στόν Οἰκουμενισμό, χωρίς σχεδόν καμμία διαμαρτυρία ἐπί πολλές δεκαετίες, μολύνει καί αὐτούς κατά τούς Πατέρες!

Γιατί γνωρίζουμε ὅτι:

"Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώ-νητος ἔστω" καί "ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται ὁ τοιοῦτος" κατά τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην καί τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον!

Γνωρίζουμε, ἐπίσης, ὅτι καί οἱ κοινωνοῦντες μέ τούς ἀκοινωνήτους αἱρετικούς, "εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".

Ἄν, λοιπόν, καί οἱ μή τοῖς λογισμοῖς καταποτισθέντες συνόλλυνται τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως, τότε ποιά χάρη τάχα ἔχουν οἱ κοινωνοῦντες ἀμέσως ἤ καί ἐμμέσως μέ τούς αἱρετικούς;

5. Ἐπίσημες συμφωνίες, λοιπόν, καί ἑνώσεις ἔγιναν στό Σαμπεζύ καί στό Μπάλαμαντ, καθώς καί ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965, πράξεις συνοδικές, δημόσιες καί ἀναμφισβήτητες, πού ἐπιβεβαιώνουν, θεμελιώνοντας πανηγυρικά, παρρησίᾳ καί φανερά τήν διακοινωνία τῶν Νεοημερολογιτῶν μέ τούς καταδικασμένους Μονοφυσίτες καί Λατίνους!

Βρίσκεται, ἑπομένως, σέ πλήρη συμφωνία, ἐξέλιξη, ἐφαρμογή  καί ἀνάπτυξη ἡ Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920.

6. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος δικαίωσε τούς κοινωνοῦντες μέ τούς αἱρετικούς;

Ποτέ!

Εἰ μή μόνον, ἄν μετανοοῦσαν καί ἀναθεμάτιζαν τήν αἵρεση μέ τήν σύνταξη ἀναθεματιστικῶν λιβέλλων, καί ἄν ἔφεραν ἐπαρκῆ ἀπολογία γιά τήν στάση τους, τούς δεχόταν ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος καί πάντως ὄχι ὅλους, ὄχι παντοῦ καί ὄχι πάντοτε!

7. Ἐκ τῶν προτέρων νά λέμε, ὅτι οἱ αἱρετικοί καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς ἔχουν μυστήρια, καί ἁγιαστική χάρη, μέχρι τάχα νά καταδικστοῦν ἀπό κάποια σύνοδο, συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!

8. Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ ποιός Πατέρας μακαρίζει καί δικαιώνει αὐτούς πού μένουν σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί πολύ περισσότερο τούς πρωτάρχες τῆς αἱρέσεως;

9. Ἀντιθέτως, στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας συνεχῶς τούς ἀναθεματίζουμε ἐκφώνως μέ πολλαπλά ἀναθέματα ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ.

"ὁ (δέ) μή λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω," κατά τό Συνοδικό Της, ὅπως τό ἔχω ἐξηγήσει ἐπαρκῶς στά τρία τελευταῖα τεύχη τῶν «Ἁγίων Κολλυβάδων», καθ' ὅτι ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική ἐπαναλαμβάνει τό σχετικό ἀνάθεμα τῆς Ε΄ (ὅπως καί ἡ Στ΄ Οἰκουμενική) καί ταυτίζεται μέ αὐτήν.

Καί τό καί φοβερώτερο, ὅποιος προσπαθεῖ νά ἀθωώσει τούς αἱρετικούς, ἀποδίδοντάς τους δηλ. τήν ἐκκλησιαστική ὑπόσταση καί ἀναγνωρίζοντάς τους ἱερωσύνη καί ἁγιαστική χάρη, ἀναθεματίζεται ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο!

Αὐτή ἡ διαπίστωση εἶναι ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας!

10. Οἱ ἑνούμενοι μέ κεκριμένους καί ἀναθεματισμένους ὑπό Συνόδου, -καί μάλιστα Οἰκουμενικῆς-, αἱρετικούς, (ὅπως ἔγινε καί γίνεται στήν καθημερινή σχεδόν διακοινωνία Νεοημερολογιτῶν, συνεχῶς, δημόσια καί πανηγυρικά μέ τούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους -(ἀλλά συμπροσευχητικά καί λατευτικά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους Μωαμεθανούς(!) Ἑβραίους(!) καί τούς Εἰδωλολάτρες(!), μέ τούς ὁποίους ὑπάρχει συνεχής πνευματική διαβολική κοινωνία κατά τίς συμπροσευχές τους (!), ἐκπίπτουν τῆς κοινωνίας καί τῆς ἱερωσύνης, κατά τούς α΄ καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς κοινωνοῦντες στήν συνέχεια μέ τούς ἐκπεσόντες.

Ἡ Ἁγία ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος, στόν πρῶτο της Κανόνα, διατυπώνει τό αὐτονόητο πού ἰσχύει γιά τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό:

"τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας".

11. Συμπερασματικά:

-τό σημαντικότερο καί θεμελιακῆς σημασίας δίδαγμα ἀπό τήν μελέτη καί τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων μας, εἶναι αὐτό πού τονίζουν ὅλοι καί ἐπαναλαμβάνουμε καί 'μεῖς ἀκολουθῶντας τους, ὅτι δηλ. διαφοροποιεῖται, οὐσιαστικά ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως καί τῶν αἱρετικῶν:

-ὅταν ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά μόνιμα καί συνοδικά-θεσμικά ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων, πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν αἱρετικά.

Τοῦτο ἀποτελεῖ συμπέρασμα ἀδιαμφισβήτητο κατά τόν Μέγαν οὐρανοφάντορα Βασίλειον, τόν Ἅγιον Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησία, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης, ἀπό τοπική Σύνοδο τῆς Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἀναφέρεται σαφῶς καί στίς σχετικές ἀποφάσεις τῶν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Διαφορετικά, βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδο-

οἱ σχισματικοί:

ὅπως γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί,

(σχισματικοί κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική,

ἀπό τούς αἱρετικούς:

ὅπως οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες τους).

Ἀπό τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης", κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον).

Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

Τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν:

"Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον∙ Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα."

Ὁ Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο:

"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,⁶ καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς.⁷ Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.

Ἐπιβεβαίωση τῶν ἀνωτέρω θέσεων ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική καί τόν Μέγα Ἅγιο Ταράσιο

Ὁ πολύς ἅγιος Ταράσιος ρώτησε τήν Σύνοδο, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως μετανοούντων προσερχομένων αἱρετικῶν:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν, πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε, ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε:

«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Οἱ μοναχοί εἶπαν, ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία, ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες, κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.

Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μεγάλου μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά βαπτίζεται.

Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

"μήποτε ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις, διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...

"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

Ἡ θεσμική ἀλλοίωση τῆς πίστης

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος στό ἀνωτέρω κρίσιμο κείμενο δέν ἀντιφάσκει πρός ἑαυτόν, μέ ὅ,τι δηλ. γράφει στήν δεύτερη ὑποσημείωση τῆς ἑρμηνείας τοῦ Γ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος, πῶς θά ἦταν, ἄλλωστε, αὐτό δυνατόν νά ἔρχεται σέ ἀντίθεση ὁ πολυγραφώτατος καί σοφώτατος θεῖος Πατήρ μέ τήν πρᾶξιν καί τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας;

Μελετῶντας, λοιπόν, προσεκτικά τά Πρακτικά καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, βλέπουμε ἐν κατακλείδι, ὅτι οἱ προφανεῖς αἱρετικοί, διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά, συνεχῶς καί ἀμετανοήτως κηρύσσουν παρρησίᾳ αἵρεση, πού ἔχει ἀνατρέψει θεσμικά καί ριζικά τήν ἑνιαία πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί παραπλανοῦν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αὐτούς, ἐκτός τῶν ἀνθισταμένων Ὀρθοδόξων, θεωροῦνται ἀπό τούς Ἁγίους πάντοτε, ὅτι βρίσκονται ἐκτός τῆς σωστικῆς χάριτος τῆς Ἐκκλησίας.

Καί αὐτό παρουσιάζεται ὡς αὐτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν εἶναι δυνατόν νά βλασφημεῖται αἰσχρά, πανηγυρικά καί δημόσια ἐπ’ ἐκλησίας τό Ἅγιον Πνεῦμα κατ' ἐξακολούθηση καί ἐπί πολλές δεκαετίες ἀνερυθριάστως, καί δή μέ συνοδικές ἀποφάσεις, δηλώσεις, λατρευτικές καί ἄλλες δημόσιες καί πανηγυρικές πράξεις ὁλόκληρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί πατριαρχείων, νά ἀλλοιώνεται ἀμετάκλητα ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀνατρέπεται τό Σύμβολον τῆς Πίστεως καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, νά κηρύσσεται νέα Οἰκουμενιστική Πίστη, πού διαλύει τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νά γίνονται ἐπίσημες ἑνώσεις μέ τούς προαιώνιους αἱρετικούς Μονοφυσίτες καί Λατίνους, καί στή συνέχεια, νά ἐπικαλοῦνται οἱ αἱρετικοί τό Πανάγιον Πνεῦμα, καί ὁ Παράκλητος τάχα νά ἐνεργεῖ πρός ἁγιασμόν τῶν μυστηρίων!

Ἰδιαίτερα στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικῆς καταδίκης καί σέ μετά τήν καταδίκη αἱρετικούς. Ἡ Σύνοδος τούς θεωρεῖ ὅλους ἐκτός Ἐκκλησίας.⁸

12. Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι, ὅπως βλέπουμε στά Πρακτικά τῆς Ζ΄, κρινόμενοι ὑπό τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁμολογοῦν ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, ὅτι βρίσκονταν ἐκτός Ἐκκλησίας καί δή πρίν συγκληθεῖ ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί καταδικασθεῖ ἡ Εἰκονομαχία.

Τό ἴδιο συμβαίνει μέ ὅλους τούς αἱρετικούς διά μέσου τῶν αἰώνων, καί κατά συνέπεια καί μέ τούς Οἰκουμενιστές τῆς σήμερον καί τούς Λατινόφρονες Νεοημερολογίτες.

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»⁹

1 Βλ. κατωτέρω. Περί αὐτῶν ἔγραψα κατ' ἐπανάληψιν καί ἰδιαίτερα στά δύο προτελευταῖα τεύχη τῶν "Κολλυβάδων", Φθινόπωρο καί Χειμώνας τοῦ '12.

2 Ἡ ὁποία κάνει ἀνασκόπηση τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καί τῆς πράξεως τῶν προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

3 Βλ. ἀναλυτικότερα καί πολλές ἀναφορές στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους καί στούς Πατέρες μας στήν Εἰσήγηση, στό τελευταῖο μας Ἱερατικό Συνέδριο στήν Ἀθῆνα, 2013.

4 Ἱ. Πηδάλιον σελ. 368 ἑπ.

5 Βλ. σχετικά τήν ἑνωτική μέ τούς Μονοφυσίτες ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας!

6 Σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν.

7 «Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Στὸ τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,

Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε:

«Ἀναγνώτωσαν οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς οἰκείους λιβέλλους ὡς νυνὶ προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

«Ἀναγνώτωσαν ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε τῶν προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»

Καὶ μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,

Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:

«Τὰς ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ συνελεύσει ἡ αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται, εἰ οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ κωλῦον.»

8 Βλ. Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ. Στά πρακτικά της διαβάζουμε τά ἑξῆς διαφωτιστικά:

Α΄) Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης τῷ ἐπισκόπῳ Νεοκαισαρείας εἶπεν: ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν ἡ ἀλήθεια ἕως τοῦ νῦν; ἤ ὡς ἐγνωσμένην κατεφρόνησας; καί ἐάν ὡς ἄγνωστός σοι παρῆλθεν, μή αἰδεσθῆς τόν ὀρθόν λόγον μαθεῖν, ὥσπερ οὐκ ἠσχύνθης τόν διεστραμμένον.

-Γρηγόριος ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας εἶπεν:

πίστευσον, Δέσποτα, ὡς ἄγνωστος, αἰτῶ δέ μαθεῖν, καί ὥς κελεύει ὁ δεσπότης καί ἡ ἁγία Σύνοδος.

-Ταράσιος: Λέγε τί θέλεις μαθεῖν.

-Γρηγόριος εἶπεν: Ἡνίκα πᾶσα ἡ ὁμήγυρις αὕτη τό ἕν λαλεῖ καί φρονεῖ, ἔμαθον καί ἐπληροφοθήθην ὅτι ἡ ἀλήθεια αὕτη ἐστίν, ἡ νυνί ζητουμένη καί κηρυσσομένη. Καί διά τοῦτο κἄγώ αἰτῶ συγγνώμην τῶν πρώην μου κακῶν, καί θέλω μετά πάντων καί φωτισθῆναι καί διδαχθῆναιû τά πλημελήμματά καί ἁμαρτήματά μου ἄμετρά ἐστι καί ὡς Θεός κατανύξει τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν πανάγιον Δεσπότην...

-Ταράσιος: Ὤφειλες ἐκ τῶν ἀνέκαθεν χρόνων ἀνοῖξαί σου τά ὦτα, καί Παύλου τοῦ θείου Ἀποστόλου ἀκοῦσαι λέγοντοςû "κρατεῖτε τάς παραδόσεις, ἅς παρελάβετε εἴτε διά λόγου, εἴτε δι' ἐπιστολῆς ἡμῶν" καί πάλιν Τιμοθέῳ καί Τίτῳ γράφοντοςû "τάς βεβήλους κενοφωνίας παραι-τεῖσθαι"û τί βεβηλότερον ἤ τί κενοφωνότερον τοῦ λέγειν Χριστιανούς εἰδωλολατρῆσαι;" (Καί χωρίς τόν Ἱερόν Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Ἱερᾶς Συνόδου ὄφειλαν οἱ ἐπίσκοποι, σύμφωνα μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, κατά τόν πολύν Ἅγιον Ταράσιον, νά συνταχθοῦν μέ τούς Ὀρθοδόξους καί νά χωρισθοῦν τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων! Πόσο μᾶλλον μετά τόν τόν Ἱερόν Κανόνα!)

-Γρηγόριος: Κακόν ἦν καί ὁμολογοῦμεν κακόν ἦν, ἀλλ' οὕτως ἐπράχθη καί οὔτως ἐπράξαμενû καί διά τοῦτο αἰτοῦμεν συγγνώμην τῶν πλημελημμάτων ἡμῶν. Ὁμολογῶ Δέσποτα, ἔμπροσθεν τῆς τιμιωτάτης ἁγιωσύνης ὑμῶν, καί πάντων τῶν ἀδελφῶν τῆς ἁγίας Συνόδου, ὅτι ἡμάρτομεν καί ἠνομήσαμεν, καί κακῶς ἐπράξαμεν καί συγγνώμην αἰτοῦμεν περί τούτου...." Πρακτικά Συνόδων, Τόμ. Β΄, σελ. 742, (242).

Β΄ "Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας εἶπεν: ὅθεν καί ἐγώ Βασίλειος ἐπίσκοπος Ἀγκύρας τῆς πόλεως, προαιρούμενος ἑνωθῆναι τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ ... ταύτην τήν παροῦσαν ἔγγραφόν μου ὁμολογίαν ποιοῦμαι, καί προσάγω ὑμῖν τοῖς ἐξ ἀποστολικῆς αὐθεντίας λαβοῦσι τήν ἐξουσίαν. ἐν ταυτῷ δέ καί συγγνώμην ἐξαιτοῦμαι, παρά τῆς θεοσυλλέκτου ὑμῶν μακαριότητος ὑπέρ ταύτης μου τῆς βραδύτητος.

Δέον γάρ ἦν μή ὑστερηκέναι με πρός τήν τῆς Ὀρθοδοξίας ὁμολογίανû ἀλλά τῆς ἄκρας μου ἀμαθείας καί νωθρείας καί ἠμελημένης διανοίας ἐστί τοῦτο ... πιστεύω τοίνυν καί ὁμολογῶ... " Αὐτ. σελ. 729 "(220).

Γ΄ "Τῇ ἁγίᾳ καί Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ Θεοδόσιος, (ἐπίσκοπος Ἀμορίου), ὁ ἐλάχιστος Χριστιανός ὁμολογῶ καί συντίθεμαι καί δέχομαι καί ἀσπάζομαι ... ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιον ὑμῶνû δέξασθέ με ὡς ἐδέξατο ὁ Θεός τόν ἄσωτον καί τήν πόρνην καί τόν ληστήνû ζητήσατέ με καθώς ἐξήτησεν ὁ Χριστός τό ἀπολωλός πρόβατον, ὅ ἀνέλαβεν ἐπί τῶν ὤμων...

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπε: κατά τάς ἀποστολικάς διατάξεις καί Οἰκουμενικάς Συνόδους, ἄξιός ἐστιν ἀποδοχῆς...

-Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπεν: οἵ ποτε κατήγοροι τῆς Ὀρθοδοξίας, νυνί συνήγοροι τῆς ἀληθείας ἐγένοντο..." Αὐτ. σελ. 731 (231).

Δ΄ "Οἱ μοναχοί ἀναλαβόντες εἶπον: ἀλλά τούς παρασυρθέντας καί βίαν παθόντας ὁ πατήρ (Μ. Ἀθανάσιος) προσίεται. Εἰπάτωσαν οὖν ἤ παρεσύρησαν ἤ βίαν ὑπέμειναν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας.

-Ὑπάτιος καί οἱ σύν αὐτῷ ἐπίσκοποι εἶπον: ὅτι ἡμεῖς οὔτε βίαν ὑπομείναμεν, οὐδέ παρεσύρημεν, ἀλλ' ἐν ταυτῇ τῇ αἰρέσει ἡμῶν γεννηθέντες ἀνετράφημεν καί ηὐξήθημεν... Καί αὖθις Θαλάσσιος καί Εὐσέβιος καί Εὐστάθιος καί οἱ εὐλαβέστατοι ἐπίσκοποι εἶπον: Πάντες ἡμάρτομεν, πάντες συγγνώμην αἰτοῦμεν...

-Σάββας ὁ εὐλαβέστατος μοναχός καί ἡγούμενος Μονῆς τῶν Στουδίων εἶπεν: εἰ δοκεῖ τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ, ἴδωμεν τάς χειροτονίας τῶν δεχθέντων εἰ ἀπό αἱρετικῶν ἦσαν ἤ οὔ..." αὐτ. σελ. 736 (236).

Βλέπουμε, λοιπόν, ξεκάθαρα ὅτι κατά τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ταρασίου ὤφειλαν οἱ κρινόμενοι νά χωρισθοῦν ἀπό τούς εἰκονομάχους, πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Σύνόδου, καί μάλιστα μετά ἀπό τήν (εἰκονομαχική) σύνοδο τοῦ 754! Ἐξετάζεται ἐπισταμένως ἄν χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς γιά νά ἀποφανθεῖ ἡ Σύνοδος ἄν θά γίνουν δεκτοί!

Οἱ ἴδιοι δέ οἱ κρινόμενοι ὁμολογοῦν, ὅτι ἁμάρτησαν, ὅτι ἀπέστησαν τῆς ἀληθείας καί ζητοῦν συγγνώμην, αἰτοῦν συγγνώμην τῶν πρώην κακῶν... τά πλημμελήματα καί ἁμαρτήματα αὐτῶν ἦσαν ἀμέτρητα... ζητοῦν νά τούς δεχθεῖ ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὡς ἀσώτους, ὡς ἀπολωλότα πρόβατα! Ζητοῦν, τέλος, νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν.

Ἑπομένως, ὡς Εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον δέν εἶχαν ἀποτειχισθεῖ, -(πάντοτε πρό συνοδικῆς διαγνώμης καί μάλιστα μετά ἀπό τήν ἀντίθετη συνοδική διαγνώμη τῆς εἰονομαχικῆς συνόδου τοῦ 754),- γιά νά συμπάσχουν, νά συνδιώκονται καί νά συμβασανίζονται μέ τούς ἀγωνιζομένους εἰκονοφίλους Ὀρθοδόξους.

Ἔτσι, ἀκριβῶς, καί οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές ὡς ἄλλοι σύγχρονοι Εἰκονομάχοι εἶναι ἐκτός τῆς Καθολικῆς (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας.

9 Τῶν Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή, σελ. 126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη 1986). Βλ. καί Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ ΦΕΙΔΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄- σελ. 721 ΑΘΗΝΑΙ 1992.