Χριστός ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἡ ἐλπίδα τοῦ σύγχρονου κουρασμένου κι ἀπελπισμένου ἀνθρώπου

      Ὅσο κουραστικός εἶναι ὁ κακός καί πονηρός ἄνθρωπος, ἄλλο τόσο ξεκουραστικός εἶναι ὁ καλός καί εὐλαβής.

 Ὁ προφήτης Δαυίδ λέγει γιά τόν κακόν: "ὑπό τήν γλῶσσαν αὐτοῦ κόπος καί πόνος". Κι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τόν κακό τόν ἄνθρωπο πολύ σωστά τόν ἔλεγαν "μοχθηρό", πού θά πεῖ "κουραστικός". Κι' αὐτός ὁ δυστυχής ἄνθρωπος δέν εἶναι μοναχά κουραστικός γιά τούς ἄλλους, ἀλλά κι ὁ ἴδιος εἶναι κουρασμένος ἀπό τίς πονηρές ἔγνοιες του, ἐνῶ ὁ καλόψυχος καί ἁπλός εἶναι ξεκούραστος.

      Γιαὐτό ὁ Κύριος εἶπε: "ἐλᾶτε σέ μένα οἱ κουρασμένοι κι οἱ φορτωμένοι, κι ἐγώ θά σᾶς ξεκουράσω". "Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἄγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Ματθ. ια', 28). Μέ αὐτά τά λόγια δέν κάλεσε κοντά του μοναχά ὅσους εἶναι κουρασμένοι ἀπό τίς θλίψεις καί τίς δυστυχίες τῆς ζωῆς, ἀλλά κάλεσε κι ἐκείνους πού εἶναι φορτωμένοι μέ τίς μάταιες γνώσεις, μέ τίς μάταιες φροντίδες καί μέ τίς πολύπλοκες πονηριές πού ρίχνουν τόν ἄνθρωπο στήν ἀπελπισία τῆς ἀπιστίας.

      Ἡ ὁμιλία τοῦ καλοῦ ἀνθρώπου ξεκουράζει καί εἰρηνεύει, γιατί εἶναι ἴσια, ἁπλῆ κι εἰλικρινής, κι ἡ ψυχή μας εὐχαριστιέται νά τόν ἀκούει, σάν τόν στρατοκόπο πού ξεδιψᾶ ἀπό τό δροσερό νεράκι τῆς ἐρημικῆς βρυσούλας.

      Ὁ κόσμος ἄς πορεύεται στόν δρόμο του, "εἰς τήν εὐρύχωρον ὁδόν τήν ἀπάγουσαν εἰς τήν ἀπώλειαν" (Ματθ. ζ΄, 13). Οἱ λίγοι πού ξεστρατίζουνε ἀπ' αὐτόν τόν δρόμο, ζοῦνε μέν κρυφά ἀπό τόν κόσμο, περιφρονημένοι καί περιπαιγμένοι, μά αὐτοί ἔχουνε τήν μακάρια ἐλπίδα, πού εἶναι "ἀθανασίας πλήρης". Οἱ ἄλλοι εἶναι, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, "οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα".

      Ἀληθινά εἶναι βλογημένοι καί καλότυχοι, ὅσοι καταλάβανε γρήγορα τήν πίκρα πού βρίσκεται μέσα στίς χαρές τοῦ κόσμου καί πήγανε κοντά στόν Χριστό, πού μακάρισε "τούς πτωχούς τῷ πνεύματι, τούς πενθοῦντας, τούς πραεῖς, τούς ἐλεήμονες, τούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ, τούς εἰρηνοποιούς".

      Οἱ ἄνθρωποι μέ τό σαρκικό φρόνημα ἄς τούς νομίζουν δυστυχισμένους, παραπεταμένους, περιφρονημένους, ἀκοινώ-νητους, ἄχαρους, στερημένους, πικραμένους. Αὐτοί οἱ καλότυχοι ἔχουν πάρει δῶρο ἀπό τόν Κύριο νά ἀλλάζουν θαυμαστά τό πένθος σέ χαρά, τό δάκρυο σέ ἀγαλλίαση, καί ὅσα εἴπαμε παραπάνω. Σ' αὐτούς γίνεται τό μυστήριο ἐκείνης τῆς θαυμαστῆς καταστάσεως πού λέγεται ἀπό τούς Πατέρας "χαρμολύπη ἤ χαροποιόν πένθος". Ταῦτα εἶναι τά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι ἀκατανόητα στούς σαρκικούς ἀνθρώπους, καί πού γιά νά τά πεῖ κανένας μεταχειρίζεται καί καινούργιες λέξεις, ὅπως εἶναι ἡ "χαρμολύπη". Αὐτή εἶναι ἡ καινούργια γλῶσσα πού εἶπε ὁ Χριστός, πώς θά λαλήσουν, ὅσοι θά πιστέψουν σ' Αὐτόν! "Γλῶσσες λαλήσουσι καιναῖς". (Μάρκ. ιστ' 17).

      Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ σκανδαλίζουνε τούς ἀσεβεῖς μέ τήν ἀφελότητα τῆς καρδίας των, καί τά λόγια τους τούς φαίνονται παράξενα, νομίζοντας, πώς εἶναι λόγια κούφια, ἐπειδή δέν ἔχουνε πεῖρα πνευματική, γιατί δέν ἔχουνε δοκιμάσει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία εἶπε ὁ προφήτης: "Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος".

      Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος γράφει πολλά γιά τό "χαροποιόν πένθος", κι ἀνάμεσα στά ἄλλα, λέγει: "Κανένας δέν γνωρίζει τήν βοήθεια πού ἔρχεται ἀπό τά δάκρυα, παρά μοναχά ἐκεῖνοι πού παραδώσανε τίς ψυχές τους σ' αὐτό τό ἔργο".

        Κι ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος λέγει: "Πρώτη ἀπό ὅλες τίς ἀρετές τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ ταπείνωση, πού εἶναι ἡ ἀρχή καί τό θεμέλιο. Δεύτερο εἶναι τό πένθος καί ἡ πηγή τῶν δακρύων, καί γι' αὐτά θέλω νά πῶ πολλά ἀλλά δέν βρίσκω λόγια ἀρκετά, γιά νά μιλήσω γι' αὐτά ὅπως πρέπει. Εἶναι ἕνα θαῦμα ἀνεκδιήγητο, γιατί τρέχουν τά δάκρυα ἀπό τά μάτια καί ξεπλένουν νοερά τήν ψυχή ἀπό τόν μολυσμό τῆς ἁμαρτίας. Ὤ δάκρυα πού ἀναβρύζετε ἀπό θεϊκό φωτισμό κι ἀνοίγετε τόν οὐρανό, καί μοῦ προξενεῖτε θεϊκή παρηγορία! Γιατί ἀπό τήν γλυκύτητα πού αἰσθάνομαι κι ἀπό τόν πόθον πού ἔχω, λέγω πολύ καί πολλές φορές τά ἴδια; Ὅτι ὅπου εἶναι πολλά δάκρυα μέ ἀληθινή γνώση, ἐκεῖ εἶναι καί λάμψη ἀπό θεϊκό φῶς. Κι ὅπου εἶναι τό θεϊκό φῶς, ἐκεῖ εἶναι ἀποτυπωμένη ἡ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπ' ὅπου προέρχονται ὅλοι οἱ καρποί τῆς ζωῆς, ἡ ὡραιότητα, ἡ εἰρήνη, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ χρηστότης, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστις, ἡ ἐγκράτεια. Ἀπό τά δάκρυα γεννιέται τό νά ἀγαπᾶ κανείς τούς ἐχθρούς του καί νά παρακαλεῖ τόν Θεό γι' αὐτούς. Τό νά χαίρεται, στούς πειρασμούς, τό νά στοχάζεται σάν δικές του τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων καί νά κλαίει γι' αὐτές".

Ἀπό παλαιότερο κείμενο τοῦ Φώτη Κόντογλου