Ἡ
θεσμική-συνοδική κήρυξη καί ἡ
Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ ἑνώσεις τῶν
Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν μέ
τούς Λατίνους καί τούς Μονοφυσίτες.
Η Φαινομένη και η αληθινή Εκκλησία.Oι ψευδεπίσκοποι και ψευδοποιμένες του ΙΕ΄ Ιερού Κανόνος της ΑΒ΄ Συνόδου αποτελούν την λεγομένην Φαινομένην Εκκλησίαν, κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Θεολόγον. Και ορθώς το διευκρινίζει ο Μέγας εν Θεολόγοις, καθότι δεν είναι δυνατόν να είναι -και ούτε είναι- ούτε θρόνων, ούτε κυρίως τρόπων διάδοχοι, και ούτε είναι φορείς της άπαξ τοις Αγίοις παραδοθείσης Πίστεως. Ένας τέτοιος, λοιπόν, ψευδεπίσκοπος δεν δύναται ποτέ να ενεργεί εν ονόματι της Καθολικής Εκκλησίας, έστω και εάν υποθέσουμε, ότι οι πρώτοι κηρύξαντες την αίρεσιν έσχον υπό της Εκκλησίας την διαδοχήν και την Χάριν, κατά τον Μέγαν Βασίλειον! Οι διάδοχοι, όμως, αυτών παρέλαβαν αιρετικήν πίστιν και ψευδή διδασκαλίαν από τους ψευδεπισκόπους αυτούς, και επομένως δεν είναι φορείς της αποστολικής πίστεως, ούτε φορείς της αποστολικότητος της διαδοχής. Είναι, όπως το προσδιορίζει ο Ιερός Κανών, ψευδεπίσκοποι και ψευδοποιμένες. Από αυτούς, λοιπόν, τους ψευδοδιδασκάλους δεν αποτειχιζόμαστε εμείς, αλλά εμείς τους αποτειχίζουμε, κατά τον Μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον. Εμείς εξακολουθούμε να αποτελούμε την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, από την Οποίαν ουδέποτε αποσχισθήκαμε. Ο άσωτος είναι ο απομακρυνόμενος από τον οίκον του Πατρός, ο πιστός δούλος και ο φρόνιμος οικονόμος, ο κατ΄ υιοθεσίαν κληρονόμος της Βασιλείας του Πατρός και εν τω οικω του Πατρός παραμένων, μηδέποτε αναχωρήσας εις χώραν μακράν (του Οικουμμενισμού) και ο αληθινός φορέας της αποστολικότητος της Εκκλησίας, είναι ο συνεχίζων την Παράδοσιν και την αποστολικήν Πίστιν κατέχων, πού έχει και την ιερωσύνην αλώβητον και την χάριν πλουσίαν και κατ' εξοχήν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας εν τη Θεία Ευχαριστία, δι' ής ο Χριστός μας μένει εν ημίν και ημείς εν Αυτώ.
O Oικουμενισμός είναι καταδικασμένος από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο στο πρόσωπο του Απελλή και από την Β΄ Οικουμενική που ομολογεί Μίαν Αγίαν και Καθoλικην Εκκλησίαν και αναθεματίζει όσους δεν δέχονται το Σύμβολόν της. Είναι καταδικασμένος από την Σύνοδον του αγίου Φιλαρέτου το 1983. Είναι καταδικασμένος από την Σύνοδον της Γνήσιας Ορθοδοξίας στην Ελλάδα το 1998 υπό τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον κυρόν Χρυσόστομον τον Β΄. Αναθεματίζεται επί δεκαετίες την Κυριακή της Ορθοδοξίας από όλους τους Ορθοδόξους με το Συνοδικόν της Ορθοδοξίας μας την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Δηλ. αναθεματίζετια από τον κλήρο και τον λαό παγκοσμίως, εκφώνως εν ωμοφορίω και επιτραχηλίω συνεργούντος του Ορθοδόξου λαού που είναι ο φύλακας της Ορθοδοξίας κατά την Σύνοδο των πατριαρχών της ανατολής του 1848. Η Συνοδος της Νικαίας του 787, η Ζ΄ Οικουμενική δηλ., αναθεματίζει και πάντα τα πραχθησόμενα μετά ταύτα και δεν συμφωνούν με την πίστιν και την παράδοσιν της Καθολικής, δηλ. της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αλλά όλα αυτά έχουν πρωταρχικά Γρφικήν θεμελίωσιν. Ο απόστολος Παύλος τους αναθεματίζει λέγοντας, ότι κάθε αιρετικός εξήστραπται και είναι αυτοκατάκριτος. Οποιαδήποτε επιπλέον σύνοδος γίνει, έχει, κατά τον Μέγα Μάξιμο τον Ομολογητή και τον προ αυτού Διονύσιον τον Αρεοπαγίτην, εκφαντορικον χαρακτήρα και κρίσιν και όχι διαπλαστικόν. Δηλ. διαπιστώνει αυτό το οποίο υπάρχει και οι αιρετικοί δεν θα είναι από την σύνοδο και πέρα αιρετικοί (ex nunc), αλλά ήδη είναι αιρετικοί και προ της Συνόδου (ex tunc), η οποία εκδίδει την ληξιαρχική πράξη του ήδη επελθόντος θανάτου. Αυτή την αλήθεια εκφράζει η Σύνοδος των Πατριαρχών, όταν δογματίζει και κηρύσσει μαζί με τον Μέγαν Παύλον, οτι ο τοιούτος, (ο αιρετικός), εξήστραπται, ών αυτοκατάκριτος, αφού ήδη ο κηρύσσων αιρετικά κατάραν ενεδύσατο ως ιμάτιον, ήδη καθυπεβλήθη στο αιώνιο ανάθεμα. Ο Ιδιος ο Σωτήρας μας Χριστός εξεφώνησε το αιώνιο ανάθεμα κηρύσσοντας ότι: "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ‘, 32).
"Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν
παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων
ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν
ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος
νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν
κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ᾽
αὐτὴ πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται,
μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε
αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε,
καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι
ἢ διανοηθῆναι τοῦτο ἠρνήθη τὴν πίστιν
τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη
εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ
βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον,
ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς
Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν
Συνόδων.
Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ‘, 32)· ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" (Γαλ. α’, 6-8)· ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων.
Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον" (Ψαλμ. ρη’,18), κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως...
(17) ...Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».
+ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης
+ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου
+ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας
+ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.
Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ᾽ ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ‘, 32)· ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" (Γαλ. α’, 6-8)· ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικοὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων.
Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον" (Ψαλμ. ρη’,18), κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κακεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καὶ ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως...
(17) ...Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».
+ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης
+ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου
+ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας
+ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.
1. Θεσμικά καί συνοδικά κηρύχθηκε ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν οἰκουμενιστική ἐγκύκλιο τοῦ λεγομένου οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1920, πού ἀπευθυνόταν στίς συναγωγές τοῦ Σατανᾶ καί τίς ἀποκαλοῦσε ἀπανταχοῦ "ἐκκλησίες" τοῦ Χριστοῦ.
2. Θεσμικά καί συνοδικά ἄλλαξε τό αἰώνιο ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1924 καί ἡ Ρουμανία τό 1923, κατ' ἐφαρμογήν τῆς ἀποφάσεως τοῦ ληστρικοῦ Συνεδρίου, (συνοδικῆς ἀποφάσεως), τῆς Πόλης τοῦ 1923.
3. Θεσμικά καί συνοδικά ἀποφάσισε ἡ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τό 1948 νά συμμετάσχει καί μάλιστα ὡς ἱδρυτικό μέλος, στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ (Π.Σ.Ε), ἀρνουμένη τήν ὑπόστασή της ὡς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.
4. Θεσμικά καί συνοδικά ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων-τῆς ἀκοινωνησίας ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό 1965.
5. Θεσμικά καί συνοδικά ἀποφάσισε τό Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας τήν ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες, μετά τήν ἀπόφαση τοῦ Σαμπεζύ τό 1993, πού τήν ὑπέγραψαν ἐννέα (9) τοπικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, καί ἔκτοτε δέν ὑπάρχει ἄλλη ἀπόφαση πού νά τήν ἀπιορρίπτει.
6. Θεσμικά, συνοδικά καί διαχρονικά ἀναγνωρίζουν τόν αἱρετικό Παπισμό ὡς ἐκκλησία ὅλες οἱ τοπικές "ὀρθόδοξες" ἐκκλησίες καί μάλιστα μετά τήν ἀπόφαση γιά ἕνωση μέ τούς Λατίνους στό Μπάλμαντ τοῦ Λιβάνου.
7. Θεσμικά καί συνοδικά ἔγινε καί ἡ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν "ὀρθοδόξων" ἐκκλησιῶν στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου στήν Κρήτη τό 2016 καί Ἐκκλησιοποιήθηκε ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
8. Οἱ συνεχόμενες συμπροσευχές, μέ τούς Λατίνους, τούς Μονοφυσίτες, τούς Προτεστάντες σέ ὅλον τόν κόσμο, πού ἐπεκτείνονται καί σέ συμπροσευχές καί μέ όλους τούς ἀλλοθρήσκους, τά οὐνιτικά συλλείτουργα καί ἡ διακοινωνία μέ όλους τούς αἱρετικούς παγκοσμίως, ἀποδεικνύουν τήν ἔκπτωση τῶν Λατινοφρόνων-Νεοημερολογιτῶν καί τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ἀποτελοῦν σεσηπότα μέλη. Μόνοι τους ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτοαναθεματίσθηκαν, κατά τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον, κατά τήν Σύνοδον τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συνεχίζεται σέ ὅλους ἐκείνους πού ἀκολουθοῦν ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη, ἀκολουθοῦν τό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων μας, δέν ἔχουν κοινωνία μέ τόν Νεοημερολογιτισμό καί τόν Οἰκουμενισμό καί ἀγωνίζονται νά διακρατοῦν τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλώβητα. Συνεχίζεται σέ ὅλους ἐκείνους πού τηροῦν τήν πνευματική ζωή μέ τίς ἀκολουθίες, τίς νηστεῖες, τίς ἀγρυπνίες καί τόν κατά Θεόν βίον, κοινωνῶντας ἀπό τά ἀμόλυντα θυσιαστήρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μας καί τῶν ἁγνῶν λευιτῶν μας τοῦ ἀχράντου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἑνούμενοι μέ τά ἀκατάλυτα αὐτά πνευματιά δεσμά ἀποτελοῦν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὄντας συνδεδεμένοι μέ τήν Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία τῶν Οὐρανῶν, τοῦ Σώματος τῶν ἁγίων τῆς φίλης Ὀρθοδοξίας μας.
H Nεοημερολογιτική φαινομένη ως "εκκλησία" είναι από τα ιδρυτικά μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου του Σατανά από το 1948. Ορθά επισημαίνεται, ότι οι Παπικοί έχοντας "αυτοσυνειδησία", ότι αυτοί δεν είναι μία των "εκκλησιών", αλλά Η "εκκλησία" δεν συμμετέχουν ως μέλος, αλλά απλά ως παρατηρητές. Αν διαβάσουμε το Καταστατικό του ΠΣΕ θα δούμε, ότι και μόνον η συνυπογραφή του αίρει την υπόσταση μιας εκκλησίας ως εκκλησίας. Οι Νεοημερολογίτες αυτοαναιρούνται, επομένως, ως "εκκλησία", αφού αναζητούν από κοινού την αλήθεια, που προφανώς δεν έχουν, συμμετέχοντας με αντιπροσωπείες στις συμπροσευχές πλέον ακόμη και με αλλοθρήσκους. Ορθώς την ονομάζουμε Νέα "εκκλησία", φαινομένην "εκκλησίαν" ή κατά τους λόγους των Πατέρων Συναγωγή του Σατανά: Βλέπετε, ότι η αίρεση δεν κατέκτησε μόνον το πατριαρχείο της Πόλης, την Αντιόχεια που έγινε Μονοφυστιτική, τους Λατινόφρονες της Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, τους πανθρησκειαστές της Αμερικής, προϊσταμένου του ψευδοποιμένος Τρακατέλη, την Αυστραλία του ανεκδιήγητου Στυλιανού, την Λατινοφρονούσα Νεοημερολογιτική Ρουμανία και την Μόσχα του παπόδουλου, τα Ιεροσόλυμα με τον συμπροσευχηθέντα με το Θηρίον της αποκαλύψεως Θεόφιλο και γενικά εώαν και εσπέριον (ως επί αγίου Μαξίμου), αλλά και την Ελλάδα μας! Με την συμμετοχή της στο ΠΣ του Σατανά, με την Συνοδική υποδοχή του Πάπα στην Ελλάδα και την συμμετοχή της αντιπροσωπείας της στην κηδεία του Θηρίου, προϊσταμένου του Λατινόφρονος Χρυσόδουλου, με τις συμπροσευχές του Οικουμενιστού Ιγνατίου μετά των ιερειών του σατανά Προτεσταντών, με τις αιρετικές δηλώσεις σχεδόν όλων των Νεοημερολογιτών ψευδεπισκόπων και ψευδοποιμένων, ως των Περιστερίου, Καισαριανής, Σαββάτου, Διονυσίου Κορίνθου και ων ουκ έστιν αριθμός...
Κατά την υπόσχεσή μας δημοσιεύουμε στη συνέχεια κείμενα για την αποδοχή του αναθέματος του 1983 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Βιτάλιο και από τον Vladimir Moss. Υπάρχουν εκατοντάδες παρομοίων κειμένων! Διαλέγουμε δύο χαρακτηριστικά, που οδηγούν σε εντελώς διαφορετικές τοποθετήσεις από αυτές του αδελφού Νικολάου Μάνη και όσων έσπευσαν να αμφισβητήσουν την παγκοσμίου φήμης αποδοχή του αναθέματος κατά του Οικουμενισμού ενός από τους μεγαλύτερους αγίους της Εκκλησίας μας του Αγίου Φιλαρέτου.
https://www.google.gr/url…
Στον σύνδεσμο αυτό μπορούν οι αδελφοί να δουν ποιές είναι οι ορθόδοξες θέσεις για το ανάθεμα κατά του Οικουμενισμού από τον άγιο Φιλάρετο και την Σύνοδό του (όσοι γνωρίζουν αγγλικά).
Και στο επόμενο κείμενο τό τί έλεγε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Καναδά και μετέπειτα Μητροπολίτης Βιτάλιος για το ανάθεμα σε κείμενό του με τίτλο:
THE_1983_ANATHEMA_AGAINST_ECUMENISM&usg=AFQjCNEMIgVr-ont0LIZ0sOF1-XD7fHqYw
The ROCOR's Anathema Against Ecumenism (1983)
by Archbishop Vitaly of Montreal and Canada
It has been almost a hundred years now since ecumenism began its attack upon the one true Church of Christ, invested by Him with the authority to bind and to loose, and began to unite all the countless heresies, both small and great, acknowledging them to be, as it were, sparks of the truth, from which the future ecumenical church is to be formed in place of the historical Church of Christ, which in their opinion has proved to be a failure. Against this monstrous teaching a vast literature has grown up, revealing ecumenism to be the heresy of heresies, but we cannot in such a short article review it in detail. Without doubt, the time for discussion and polemics has passed and the time has come to judge this movement and, however insignificant our Council of 1983 may seem, it has at last condemned ecumenism and anathematized it in the following words:
Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided into so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema!
The Russian Church Abroad, now headed by Metropolitan Philaret, professes itself to be an inseparable part of the historic Russian Church. As a local Church it has the right to summon its regular Councils and to enforce its resolutions, which are thereupon fully obligatory for all of its children, scattered throughout the world. Time will tell whether or not the other local Churches will adopt our resolution on ecumenism as the acts of the Ten Local Councils were, in their time, entered into the Book of the Canons of the Holy Apostles, the Sacred Ecumenical Councils, and the Holy Fathers of the Universal Church. We well know that all our conciliar resolutions against the Moscow Patriarchate, whose hierarchy is completely subject to the atheist Communist Party, were merely taken note of by the other local Churches—to their spiritual detriment.
Orthodox Observer, No. 58 (April 1984).
"[At the urging of Saint Maximus the] Pope convened his bishops, one hundred and five in number, with Abba Maximus in their midst. This was the Lateran Council (A.D. 649): it reviewed the errors of Cyrus, Sergius, Pyrrhus, and Paul, and also the Emperor's heretical confession. The false teachings were anathematized, and the Pope wrote to the faitful in all places, confirming them in their Orthodoxy, explaining the errors of the heretics and warning them in every way to be on their guard against them." [The Life of Our Holy Father Saint Maximus the Confessor (Boston: Holy Transfiguration Monastery, 1982) p. 7. Recall also the Patriarchal Encyclicals of 1848 and 1895 in response to proselytizing papal bulls. These are examples of how true bishops have responded in the past to innovations threatening the Church.—Patrick Barnes.https://www.google.gr/url…
Νικόλαε, (Μάνης), χαίρε εν Κυρίω Ιησού Χριστώ πάντοτε. Είναι ωραίο να συζητάμε με επιχειρήματα και Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνεις. Ωστόσο, αδελφέ μου, κάνεις εσφαλμένες αναφορές.
α. Πιστεύεις λανθασμένα, ότι οι επί Βέκκου του Λατινόφρονος Αγιορείτες μαρτύρησαν, γιατί δεν ανέχονταν το μνημόσυνο του Πάπα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι μαρτύρησαν γιατί δεν δέχονταν το μνημόσυνο του Λατινόφρονος Βέκκου. Το μνημόσυνο του Βέκκου έκοψαν. Και γιαὐτό μαρτύρησαν. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Βλ. σχετικά από την εκκλησιαστική ιστορία στην συνέχεια.
β. Πιστεύεις, κατ΄ ουσίαν, ότι το ανάθεμα του Αγίου Φιλαρέτου "δεν πιάνει", γιατί, τάχα, δεν αναθεματίζονται ονομαστικά οι αιρετικοί. Το ανάθεμα, όμως, αναθεματίζει ξεκάθαρα, όπως γίνεται και σε όλες τις Οικουμενικές Συνόδους, και όλους τους Αιρετικούς γενικά, που είναι αδύνατον να ονομαστούν ένας προς έναν. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, αν διαβάσεις τα Πρακτικά των Συνόδων. Στην Ζ΄ θά δεῖς για παράδειγμα νά ἀναθεματίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί γενικά:
"Όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα", ! "Όλοις τοις Αρτζιβουρίτες ανάθεμα" "Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει τοις υβρίζουσι τας ιεράς εικόνας ανάθεμα", "Όλοις τοις Ευτυχιανισταίς ανάθεμα"... Το ίδιο, ακριβώς, κάνει και το ανάθεμα του αγίου Φιλαρέτου και της Συνόδου Του. Είναι, λοιπόν σύνηθες το γενικόν ανάθεμα και σφάλλεις μεγάλως, παραποιώντας την Εκκλησιαστική Ιστορία.
γ. Επίσης παραποιείς την θεολογία και την Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας, βλασφημώντας. Και γίνομαι σαφής:
Η Ε΄ Οικουμενική αναθεματίζει όσους δικαιώνουν τους αιρετικούς και όσους φρονούν τα των αιρετικών. Δεν βλασφημεί δηλαδή, όποιος αναθεματίζει τους αιρετικούς, καθό έχει υποχρέωσιν από την ίδια την Σύνοδο, και όποιος δεν δέχεται την ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά ισχύει το εντελώς αντίθετο! Πράγμα το οποίο κάνεις, διδάσκοντας, ότι οι αιρετικοί Οικουμενιστές και οι ενωθέντες με τους Λατίνους και τους Μονοφυσίτες έχουν ιερωσύνη και σωστικά μυστήρια. Ποτέ καμμία Σύνοδος δεν είπε τέτοιο πράγμα, δεν αναγνώρισε δηλ. Ιερωσύνη και σωστικά μυστήρια στους αιρετικούς και δη στους βλασφήμους επί μίαν εκατονταετίαν Νεοημερολογίτες και Οικουμενιστές.
δ. Και τέλος: Και ο πρώην Φλωρίνης κήρυξε την Νεοημερολογιτικήν Εκκηλσίαν Σχισματικήν στην αρχή. Μετά διόρθωσε και έδωσε άλλην έννοιαν στο περιεχόμενο του όρου σχισματική, και στο τέλος πάλι θεώρησε πραγματικά ως σχισματικούς τους Νεοημερολογίτες, έστω και για ποιμαντικούς λόγους.
Αυτό που λες είναι Νεοημερολογιτισμός, λοιπόν, διασκευασμένος και δεν στέκει: "καλύτερα να πλανάσαι μετά του πρώην Φλωρίνης". Κάτι τέτοιες ανοησίες λένε οι Νεοημερολογίτες: Καλύτερα να πλανώμαι μετά του "αγίου" Παϊσίου... και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Η Εκκλησία του Χριστού μας εκφράζεται με την συμφωνία των Αγίων Πατέρων το Consensus Patrum. Το Consensus Patrum εκφράζεται από το Ιερόν Πηδάλιον και τον Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, που εγκρίθηκε από τον μεγαλύτερον άγιον του 18ου αιώνα τον άγιον Μακάριο το Νοταρά και τον πολύν, άγιον κατά πολλούς, Αθανάσιον τον Πάριον και, τέλος, από την Σύνοδον του Πατριαρχείου το 1802. Βλ. τον 68ο Κανόνα και την ερμηνεία του παμμεγίστου Αγίου Νικοδήμου. Για τους Ρώσσους έχουμε πολλά να γράψουμε, και θα τα αναφέρουμε σε άλλη ανάρτηση.
Στον ἀδελφόν μας Ν. Μάνη ἀπάντησε πατερικῶς καί ὁ ἔγκριτος ἐπιστήμων Π. Παπαδόπουλος:
Δεν μπορούμε, γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς, σήμερα προ Συνοδικής διαγνώμης, να είμαστε επιεικείς και να κάνουμε οικονομία στην κρίση μας κατά των αιρετικών, καθώς και για τον τρόπο αποκατάστασης των τυχόν μετανοούντων εξ αυτών και επιστρεψάντων στην Εκκλησία, γιατί δεν είμαστε Οικουμενική η Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μόνο μία τέτοιου μεγέθους Σύνοδος, όταν συγκληθεί, μπορεί και δικαιούται να κάνει οικονομίες κατά την κρίση της έναντι των αιρετικών, καθώς και για την αποδοχήν των μετανοούντων, κατά περίπτωσιν και περίστασιν. Μέχρι τότε η κάθε τοπική Εκκλησία, είναι υποχρεωμένη και οφείλει να τηρεί μόνον την ακρίβεια.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης η εκκλησιαστική οικονομία γίνεται «κατά καιρόν και λόγον» (Επιστολή κα΄, PG 99, 981). (Παναγιώτης)
Αγαπητέ αδελφέ Κωνσταντίνε, παρατήρησε ὁ ἀδελφός Ν. Μάνης, επίτρεψέ μου να καταθέσω κάποιες σκέψεις με αφορμή την ευγενική παρέμβασή σου.
1. Το ότι οφείλουμε ως χριστιανοί να αποφεύγουμε, (όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά γενικώς), τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς και την αγένεια δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πάντοτε οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε έτσι. Δεν ξέρω, αν γνωρίζεις εκείνη την περίπτωση με μιας κυρίας που περίμενε να κοινωνήσει, και η οποία απευθυνόμενη σε μια άλλη κυρία που της πήρε την σειρά της είπε: "έχε χάρη που περιμένω να κοινωνήσω, ειδάλλως θα σου 'λεγα εγώ!". Αυτό δυστυχώς κάνουμε πολλοί από μας. Όμως ο σωστός διάλογος επιβάλλεται να γίνεται πάντοτε.
2. Διαφωνώ με το ότι τα ζητήματα αυτά είναι λελυμένα. Αν ήταν λελυμένα, δεν θα υπήρχε η διαφωνία, δεν θα υπήρχε Ματθαιϊκό σχίσμα, δεν θα υπήρχαν οι τόσων και τόσων ετών έριδες. Η θέση της Συνόδου μας είναι μεν εκπεφρασμένη, όχι βεβαίως σαφώς, αφού "δεν διαβεβαιοί". Και καλά κάνει, διότι ως Τοπική Σύνοδος σκέφτεται με άλλα κριτήρια, ποιμαντικά κυρίως. Το ίδιο είχε πράξει και η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με τις “Κολλυβαδικές έριδες”, μη λαμβάνοντας σαφή θέση. Ενώ όμως τήρησε συμβιβαστική στάση έναντι Κολλυβάδων και Αντικολλυβάδων, αυτό δεν εμπόδισε τον Άγιο Νικόδημο, τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, τον Άγιο Μακάριο Νοταρά και τους άλλους Κολλυβάδες να συνεχίζουν να εκφράζουν τις απόψεις τους περί του θέματος, οι οποίες τελικά δικαιώθηκαν.
3. Τα κείμενα, λοιπόν, της Συνόδου ΔΕΝ δεσμεύουν απαραίτητα τα μέλη της, ειδικά όταν αυτά δεν διακρίνονται για την σαφήνειά τους, λόγω ποιμαντικών ή άλλων λόγων. Ούτε φυσικά τίθεται θέμα απαγόρευσης διαλόγου. Δόξα τω Θεώ, ούτε Πάπα έχουμε να μας διατάζει, ούτε Δεσποτοκρατία, (όπως στην επίσημη Εκκλησία), να μας φιμώνει. Άλλωστε, όπως ξαναέγραψα, τις απόψεις όλων μας (Τοπικών Συνόδων, Επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών), θα τις κρίνει η Εκκλησία (στην μέλλουσα πραγματική Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων, η οποία και μόνο είναι "η υστάτη ψήφος και κρίσις της Εκκλησίας" και στην οποία "ουδείς δύναται να εναντιωθεί", κατά τον Άγιο Νικόδημο), η Ιστορία και ο Θεός.
Αγαπητέ Νικόλαε, θα ήθελα να κάνω κάποιες τελευταίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις και να κλείσω εδώ καθώς έχω την άποψη ότι το facebook δεν είναι ο καταλληλότερος χώρος για θεολογικούς διαλόγους.
Είναι νομίζω αυτονόητο και περιττό σχολιασμού, ότι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε χριστιανικά πάντα και όχι μόνο την Μ. Τεσσαρακοστή. Απλώς τονίζουμε ιδιαιτέρως την περίοδο αυτή της αυτομεμψίας και μετανοίας.
Εσύ μπορεί να διαφωνείς αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν είναι λυμένα κι ούτε υπάρχει/νοείται πλέον διαφωνία από το 2014. Και σαφώς μιλάμε για το 2017 όχι για το 1937 (όπου εξακολουθούν ακόμα να βρίσκονται οι Ματθαιικοί που αναφέρεις). Από τότε έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές που οι άνθρωποι της δεκαετίας του 1930, αμφιβάλλω αν είχαν προβλέψει.
Στα προαναφερθέντα κείμενα όπως γνωρίζεις καταγράφεται «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ και η ΣΤΑΣΗ έναντι του Οικουμενισμού των Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών Ελλάδος, Ρουμανίας και Ρωσικής Διασποράς. Ζητήματα Πίστεως από τη μια και ζητήματα Ποιμαντικής από την άλλη.
Καλό θα ήταν να αποφεύγεται η αποσπασματική κατανόηση και χρήση αυτών καθώς καταλήγουμε έτσι σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα η φράση "δεν διαβεβαιοί" που υπερτονίζεις, ανήκει στην παράγραφο 6 του ΣΤ΄ Κεφαλαίου του Ενωτικού Εκκλησιολογικού Κείμενου με τίτλο «Ϛ’. Ἡ Ἐπιστροφὴ στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία» και αναφέρεται προφανώς στην Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ι Κ Η αντιμετώπιση όσων αδελφών ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ από την Αίρεση του Οικουμενισμού στην Γνησία Ορθοδοξία. Η φράση «δεν διαβεβαιοί» δεν μπορεί να κατανοηθεί, παρά μόνον σε συνάρτηση με τα προηγούμενα και τα επόμενα. Μέχρι και υποσημειώσεις υπάρχουν για καλύτερη και ορθή κατανόηση των γραφομένων. Συνεπώς, τι άλλο χρειάζεται να πούμε εμείς, λαϊκοί όντες, για ζητήματα που είναι των Ποιμένων; Επίσης, τι νόημα έχει αυτή η ακατάπαυστη αποσπασματική μυστηριολογία και σε τι ωφελεί;
Κι ένα ακόμα σημείο που θα ήθελα να επισημάνω. Από τη μια λες, ότι δεν σε δεσμεύουν, (επειδή κατά την κρίση σου είναι ασαφή) τα Εκκλησιολογικά Κείμενα-Θέσεις των Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών Ελλάδος, Ρουμανίας και Ρωσικής Διασποράς -(και Βουλγαρίας εσχάτως)- και από την άλλη αναγνωρίζεις το αυξημένο κύρος τους που ξεπερνά τα όρια μιας μόνο Τοπικής Συνόδου. Δεν υπάρχει αντίφαση εδώ;
Δεν θα ήθελα να πώ περισσότερα καθώς τα κείμενα είναι τόσο εμπεριστατωμένα και πλήρη που μιλούν από μόνα τους και δεν χρειάζεται τα πούμε κάτι επιπλέον. Απλώς, επαναλαμβανόμαστε χωρίς να οδηγεί και πουθενά αυτή η συζήτηση. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτά είναι ζητήματα ποιμαντικά και δόξα τω Θεώ έχουμε αξίους και ικανούς Ποιμένες να τα διαχειριστούν με Σοφία και Σύνεση.
Και πάλι Καλή Τεσσαρακοστή! (Κωνσταντίνος).
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, το facebook είναι ένα μέσο επικοινωνίας, όπως η γραπτή επιστολή, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το τηλέφωνο, η ιστοσελίδα, το φόρουμ και τόσα άλλα που διευκολύνουν την επικοινωνία των ανθρώπων. Παλαιότερα οι άνθρωποι έβγαιναν στις αγορές και διαλεγόντουσαν δημόσια. Σήμερα το κάνουν κυρίως διαδικτυακά. Δεν είναι κακός ο τόπος, λοιπόν, αλλά ο τρόπος. Για τα άλλα τώρα που γράφεις, εγώ ξέρω πως εφόσον δεν λέει ξεκάθαρα "είναι άκυρα" υπάρχει ασάφεια. Και αυτή η ασάφεια φανερώνεται με το "δεν διαβεβαιοί", ασχέτως πως το ερμηνεύει ο καθένας. Ο κοινός νους των Ορθοδόξων, κληρικών και λαϊκών, (στους οποίους απευθύνεται το Κείμενο - εκτός αν αυτό απευθύνεται μόνο σε ειδικούς θεολόγους), το "δεν διαβεβαιοί" το εκλαμβάνει ως "δεν αποφαίνεται". Επαναλαμβάνω πως θυμίζει ακριβώς την απόφαση της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, όπου λέει ότι "οι μεν γαρ εν Σάββασι τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καλώς ποιούσιν, οι δε δ' άν εν Κυριακή ουκ υποκείνται κρίματι". Αν, όμως, ο εμπνευστής του "δεν διαβεβαιοί" είχε στο μυαλό του το "είναι άκυρα" δεν μπορεί να το ξέρουν οι Ορθόδοξοι. Ας το έγραφε το Κείμενο ξεκάθαρα πως τα Μυστήρια είναι άκυρα και θα βλέπαμε αν θα γινόταν η Ένωση, (ή ας το γράψει τώρα και θα δούμε τί θα γίνει). Με εγκαλείς, επίσης, ότι αντιφάσκω, επειδή διακρίνω την ασάφεια στο Κείμενο, αλλά παράλληλα το θεωρώ ως έχοντα μεγαλύτερο κύρος από τις παλαιότερες Εγκυκλίους. Έτερον εκάτερον! Το κύρος ενός εκκλησιαστικού Κειμένου εξαρτάται από το ποιοι το υπογράφουν, όχι από το περιεχόμενό του. Το Κείμενο λοιπόν του 2014, αν και ασαφές στο επίμαχο σημείο, έχει μεγαλύτερο κύρος από τις Εγκυκλίους του 1950 και του 1974, διότι υπογράφτηκε από ευρύτερη Σύνοδο Ορθοδόξων Επισκόπων, (δεν δεσμεύει όμως απόλυτα τους πιστούς, διότι δεν είναι Κείμενο Οικουμενικής Συνόδου). Διαφωνώ επίσης και με την απαξίωση του διαλόγου μεταξύ των Ορθοδόξων. Τα ζητήματα Πίστεως αφορούν όλους τους πιστούς και όχι μόνο τους Ποιμένες. Η αντίθετη άποψη θυμίζει θέσεις νεοημερολογιτικών Εγκυκλίων, με τις οποίες οι δεσποτάδες θεωρούσαν, ότι τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ως ποιμαντικά, είναι απαγορευτικά για τους λαϊκούς (επισυνάπτω διαφωτιστικό απόσπασμα μιας τέτοιας Εγκυκλίου). Και φυσικά, από την άλλη, να τονιστεί, ότι ένας τέτοιος Διάλογος δεν σημαίνει ότι απαξιώνουμε τους Ποιμένες μας. Άλλο, όμως, σεβασμός και άλλο τυφλή υποταγή. (Νικόλαος)
Και κάτι ακόμη σημαντικό αναιρετικό της απορίας "τί εξυπηρετεί αυτός ο διάλογος". Αυτός ο διάλογος είναι αναγκαίος για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο πρώτος κατά σειρά και πολύ σημαντικός είναι για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, μιας και λοιδορούμαστε ως αιρετικοί, επειδή δεν αποδεχόμαστε το περί ακύρων Μυστηρίων φρόνημα. Εμείς ποτέ δεν χαρακτηρίσαμε "αιρετικούς" όσους εκ των αδελφών της Εκκλησίας μας, έχουν άλλη άποψη σε αυτό το θέμα ή σε άλλα, όμως δεν θα κάτσουμε σιωπηλοί μπρος σε μια τέτοια κατηγορία (διότι είναι κάτι που αφορά την πίστη και όχι τον βίο - πρβλ. την περίπτωση του Αββά Αγάθωνος: http://www.saint.gr/121/saint.aspx ). (Νικόλαος)
Ὁ Μέγας Φώτιος εἰς τόν λόγον του «Περί τῆς τοῦ ἁγ. Πνεύματος μυσταγωγίας» ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Καί οὐδέ τῶν τοῦ θεσπεσίου Παύλου φρίττουσι φωνήν, ἥν αὐτοί κατά τῶν Πατέρων αὐτῶν μετά πολλῆς ἀπορρίπτουσι τῆς κακουργίας. Καί γάρ οὗτος ὁ τήν ἐξουσίαν λαβών δεσμεῖν καί λύειν καί τοῦ δεσμοῦ φοβερόν ἅμα καί κραταιόν (μέχρι γάρ αὐτῆς ἀναφέρεται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν), οὗτος δή μεγάλη καί διαπρυσΐῳ κέκραγε τῇ φωνῇ∙ “Κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”.
»Παῦλος ἡ ἀσίγητος τῆς Ἐκκλησίας σάλπιξ ὁ τοσοῦτος καί τηλικοῦτος τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν τῷ ἀναθέματι παραπέμπει, καί οὐ τούς ἄλλους μόνον, οἵτινες τοῦτο τολμήσειαν, ἀραῖς ἀνυπερβλήτοις ὑπάγει, ἀλλά καί ἑαυτόν, ἔνοχος εἰ ὀφθείη, πρός τήν ἴσην συνωθεῖ δίκην. Καί οὐδέ μέχρι τούτου τό φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει, ἀλλά καί τόν οὐρανόν αὐτόν ἐρευνᾷ∙ κἄν ἄγγελον εὕρῃ τοῖς ἐπί γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καί ἕτερόν τι παρά τό εὐαγγελικόν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα, τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καί τῷ διαβόλῳ παραπέμπει» (ΕΠΕ 4,396,30). (Παναγιώτης)
Ἐδῶ, ὁμολογεῖ κατ’ ἀρχάς ὁ Μέγας Φώτιος ὅτι ὁ Απόστολος Παῦλος ἔλαβε τήν ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν καί λύειν καί ὄχι, ὅπως ἐσεῖς εννοείτε, τήν ἐξουσία τοῦ νά παραπέμπη στήν Σύνοδο τούς αἱρετικούς. Μάλιστα ἀναφέρει ὁ Άγιος, ἡ ἐξουσία του ἐπεκτάθηκε καί στόν οὐρανό, ἐφ’ ὅσον δηλαδή ἀναθεματίζει καί ἀγγέλους, ἄν κηρύττουν κάτι ἀντίθετο στό εὐαγγελικό κήρυγμα. Ἀναφέροντας ἐν συνεχείᾳ τό χωρίον τοῦ Ἀπ. Παύλου (Γαλατ. 1,8) τό ἑρμηνεύει λέγοντας ὅτι «τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερον τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν, τῷ ἀναθέματι παραπέμπει».
Ἄρα λοιπόν, ὅλους αὐτούς, ὁ Ἀπ. Παῦλος τούς παραπέμπει εἰς τό ἀνάθεμα, σύμφωνα μέ τόν Μ. Φώτιο καί ὄχι στήν Σύνοδο. Τά λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου ὁ Μέγας Φώτιος τά ἀναφέρει ὡς καταδικαστική ἀπόφασι: «Καί οὐδέ μέχρι τούτου τό φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει». Ἐν συνεχείᾳ ἐπεκτείνει τήν ἐξουσία τοῦ Απ. Παύλου στόν οὐρανό: «ἀλλά καί τόν οὐρανόν αὐτόν ἐρευνᾷ». Στήν ἔρευνα τοῦ οὐρανοῦ ἐξετάζει τό φρόνημα τῶν ἀγγέλων: «κἄν ἄγγελον εὕρη τοῖς ἐπί γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καί ἕτερόν τι παρά τό εὐαγγελικόν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα...». Αὐτούς τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν ἄλλο φρόνημα ἀπό τό εὐαγγελικό «τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καί τῷ διαβόλῳ παραπέμπει». (Παναγιώτης)
Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται λοιπόν, ἐσεῖς περιωρίσατε τήν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου ἤ μᾶλλον τήν καταργήσατε καί τήν ἀποδώσατε στήν Σύνοδο, πρᾶγμα τό ὁποῖον σημαίνει γιά τίς ἡμέρες μας, ὅτι τήν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου τήν ἀποδώσατε στούς ἴδιους τούς Αἱρετικούς (Παναγιώτης).
Στο ἔργο τοῦ Μεγάλού Φωτίου «Σύνταγμα τῶν Κανόνων» (Τίτλος Α΄ Κεφαλ. 2) ἀναφέρονται και τά ἑξῆς: «Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί μακαρίων Πατέρων καινοτομηθέντα καί πραχθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, ἀνάθεμα» (ΕΠΕ 10,30).
Οἱ Πατέρες αὐτοί, συνοδικῶς διασκεψάμενοι, ἀναθεματίζουν πέραν τῶν ἄλλων καί κάθε μελλοντική καινοτομία.
Καί ὁ ἀπ. Παῦλος ἔχει αὐτήν τήν ἐξουσία νά ἀναθεματίζη τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχουν τήν ἐξουσία νά ἀναθεματίζουν τούς μελλοντικούς αἱρετικούς, καί ἀκόμη καί μεμονωμένοι Πατέρες.Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν προκειμένῳ ἀναφέρει τά ἑξῆς: «ἀλλὰ καὶ ἄλλος εἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικὸς κατὰ τὴν ἐκείνων αἵρεσιν ἢ ἑτέραν, κἂν ἐπίσκοπος, κἂν ἀσκητής, κἂν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. ἀλλὰ καὶ εἴ τις μὴ ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατὰ τὸ ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος» (Φατ. 34, 99, 138). Καί σέ ἄλλη ἐπίσης ἐπιστολή ὁ ὅσιος ἀναφέρει: «Ἐπειδή πᾶς ὀρθοδοξῶν κατά πάντα, πάντα αἱρετικόν δυνάμει κἄν οὔ ρήματι, ἀναθεματίζει» (Φατ. 49, 142,85). Σημειωτέον, ὅτι καί τά δύο αὐτά χωρία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου εἶναι ἀπό ἐπιστολές πού τίς ἀπέστειλε κατά τήν χρονική περίοδο τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως. (Πανγιώτης).
Εγώ πάλι, διαβάζοντας τα κείμενα στα σχόλια του Προέδρου κ. Παναγιώτη, παρατήρησα ότι αναφέρονται όλες οι πηγές και έχει τις απαραίτητες παραπομπές, για κάθε έναν που ενδιαφέρεται να ερευνήσει και να ελέγξει. Τα κείμενα αυτά άλλωστε του Μ. Φωτίου είναι γνωστά και του Αγ, Θεοδώρου του Στουδίτου εύκολα διασταυρώσιμα. (Γεώργιος).
-ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ (ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004):
Το να πούμε ότι τα Μυστήρια των (σ.σ. ακρίτων) αιρετικών είναι άκυρα οδηγεί σε κατάλυση τ̋ης Εκκλησίας και του Χριστιανισμού. Αν δηλ. εκλείπει αυτομάτως η Χάρις της Ιερωσύνης με την αντικανονική συλλειτουργία πριν από κρίση Συνοδική, τότε χάνεται το δώρον της Ιερωσύνης και μεταπίπτουμε στην ειδωλολατρεία, πράγμα το οποίον είναι άτοπο. Δηλ. η χριστιανική λατρεία μεταβάλλεται σε ειδωλολατρική, στερουμένην Ιερωσύνης, «ως αναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων δια της αλληλούχου συλλειτουργήσεως». Επειδή πολλές φορές επικράτησαν οι αιρετικοί στην Εκκλησία και μάλιστα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όσοι έλκουν από αυτούς την χειροτονία καί οι μετά των δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες θα πρέπει νά θεωρηθούν, κατά την ανορθόδοξη γνώμη των ανωτέρω συγγραφέων, (π. Μάρκου Χανιώτου, π. Μακαρίου Καββακίδου, Π. Αλεξόπουλου), καθηρημένοι, αν η καθαίρεση επέρχεται αυτομάτως μαζί με την άκριτη ακόμη παράβαση.
Επομένως όλοι τότε θα είναι καθηρημένοι, ουδαμού θά ευρίσκεται η Ιερωσύνη και θα είχε πρό πολλού εκλείψει η Ιερωσύνη πάνω στη γη και η σώζουσα Θεία Χάρις, αλλά και αυτή η Ορθόδοξο̋ς Εκκλησία.
Η κακοδοξία πού υποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοί αδελφοί μας, εξαλείφει την Χάριν και την Εκκλησία πάνω στη γη. Διότι, όπως σημειώνει ο Άγιος Μέγας Ομολογητής Θεόδωρος «πολλά συνέβη και συμβαίνει τοιαύτα παραπτώματα εν τη Εκκλησία». Γι' αυτό το λόγο δεν βρέθηκε και ούτε βρίσκεται κανένας άγιος που να τα διερεύνησε τα πράγματα με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο και ούτε μας παρέδωσε να φυλάσσουμε τέτοια παράδοση: «Ουδείς των αγίων εύρηται ούτω διερευνήσας ταύτα, ότι μηδέ οίον τε ούτε μην εκδέδωκε φυλάττειν ημάς». (Nικόλαος)
Η θέση της Εκκλησίας, με βάση την εκτεταμένη έρευνα και το μνημειώδες κείμενο της ενώσεως είναι, ότι δεν αναγνωρίζουμε ιερωσύνη στους αιρετικούς.
Σε τουλάχιστον δέκα συνεχόμενα επόμενα τεύχη, από το 2004 ήδη και μετά, εξήγησα, ότι συντάσσομαι με την θέση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου (στον 68ο Αποστολικό Κανόνα), ότι οι Εικονομάχοι -(και όλοι οι αιρετικοί γενικά)- και προ Συνοδικής Διαγνώμης ήταν εκτός Εκκλησίας και κανονικά θα έπρεπε να χειροτονηθούν, όπως έχω δημοσιεύσει επανειλημμένως σε όλες τις δημοσιεύσεις και αναρτήσεις που έχω κάνει. Αυτό συμβαίνει, όταν έχουμε θεσμική, πασίδηλη, συνοδική διακήρυξη αιρέσεως καί ένωση με τους αιρετικούς (όπου έχουμε κατά τους α και β΄ Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής έκπτωση από την Ιερωσύνη).
Για μεμονωμένους αιρετικούς, που προς καιρόν κηρύσσουν αίρεση, έχω γράψει πάλι επανειλημμένως, ότι χρειάζεται Σύνοδος για να καθαιρεθεί ο κηρύσσων αιρετικά. Στην περίπτωση της θεσμικής, πασίδηλης, συνοδικής αλλοιώσεως της Πίστεως και της Παραδόσεως, η Σύνοδος θα έχει διαπιστωτικό χαρακτήρα, όπως τονίζουν οι μέγιστοι των αγίων Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Μάξιμος ο Ομολογητής και πλήθος άλλων αγίων, αλλά και το μνημειώδες κοινό κείμενο της Θεαρέστου Ἑνώσεως μετά των λίαν αγαπητών μας αδελφών της Ιεράς Μονής Κυπριανού. Η Σύνοδος οριοθετεί την Πίστιν και η Εκκλησία αυτοπροστατεύεται με την απόφαση που λαμβάνει, όταν και αν συγκληθεί. Γιατί, αν υπάρχει μολυσμός από την αίρεση, όπως διδάσκουν όλοι οι άγιοι Πατέρες, τότε, τί χάρη παίρνουν οι κοινωνούντες από τους αιρετικούς και δη εν συνειδήσει, μετά από μίαν εκατονταετίαν παρρησιασμένης Οικουμενιστικης αιρέσεως και ενωτικών πράξεων μετά των Λατίνων και των Μονοφυστιτών; (π. Νικόλαος)
-Εχεις μέν δίκαιο, ότι χρειάζονταν διευκρινίσεις, αὐτά ὅμως πού γράφεις πιό πάνω εἶναι δικές Σου ἑρμηνεῖες. Συντάχθηκα ἀπερίφραστα μέ τίς θέσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καί ἔκανα πολλές ἀναγκαῖες διευκρινίσεις σε τουλάχιστον δέκα επόμενα τεύχη. Καί ἐξηγοῦμαι:
Προσδιόρισα την βασική διαφορά ανάμεσα στον μεμονωμένο αιρετικό και στην θεσμική, συνοδική διαχρονική και πασίδηλη αλλοίωση της πίστεως καί τήν Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ αὐτό ἔγινε από ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες καί γιά αὐτό παραλείποντας νά ἀναφέρεις τήν ἐπό τρεῖς σελίδες συνέχεια τοῦ συγκεκριμένου τεύχους τῶν “Ἁγίων Κολλυβάδων”, πού ἐπικαλεῖσαι, Σοῦ φαίνονται ὅτι ἀντιδογμάτιζα στά προηγούμενα....
Ἡ ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως! Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἤ ἕνωση μέ αἱρετικούς, μετά ἀπό συνοδικές ἀποφάσεις! Δηλ. Ἐκκλησιποίηση τῆς αἱρέσεως.
Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:
Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλ. πού δέν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στήν Ἐκκλησία.
Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική;
Ἀπαντᾶ ὁ κοινός διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων Εἰκονομάχων. Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις.
Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος.
Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡ Ἐκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης), τούς δέχθηκε.
Στον σύνδεσμο αυτό μπορούν οι αδελφοί να δουν ποιές είναι οι ορθόδοξες θέσεις για το ανάθεμα κατά του Οικουμενισμού από τον άγιο Φιλάρετο και την Σύνοδό του (όσοι γνωρίζουν αγγλικά).
Και στο επόμενο κείμενο τό τί έλεγε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Καναδά και μετέπειτα Μητροπολίτης Βιτάλιος για το ανάθεμα σε κείμενό του με τίτλο:
THE_1983_ANATHEMA_AGAINST_ECUMENISM&usg=AFQjCNEMIgVr-ont0LIZ0sOF1-XD7fHqYw
The ROCOR's Anathema Against Ecumenism (1983)
by Archbishop Vitaly of Montreal and Canada
It has been almost a hundred years now since ecumenism began its attack upon the one true Church of Christ, invested by Him with the authority to bind and to loose, and began to unite all the countless heresies, both small and great, acknowledging them to be, as it were, sparks of the truth, from which the future ecumenical church is to be formed in place of the historical Church of Christ, which in their opinion has proved to be a failure. Against this monstrous teaching a vast literature has grown up, revealing ecumenism to be the heresy of heresies, but we cannot in such a short article review it in detail. Without doubt, the time for discussion and polemics has passed and the time has come to judge this movement and, however insignificant our Council of 1983 may seem, it has at last condemned ecumenism and anathematized it in the following words:
Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided into so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema!
The Russian Church Abroad, now headed by Metropolitan Philaret, professes itself to be an inseparable part of the historic Russian Church. As a local Church it has the right to summon its regular Councils and to enforce its resolutions, which are thereupon fully obligatory for all of its children, scattered throughout the world. Time will tell whether or not the other local Churches will adopt our resolution on ecumenism as the acts of the Ten Local Councils were, in their time, entered into the Book of the Canons of the Holy Apostles, the Sacred Ecumenical Councils, and the Holy Fathers of the Universal Church. We well know that all our conciliar resolutions against the Moscow Patriarchate, whose hierarchy is completely subject to the atheist Communist Party, were merely taken note of by the other local Churches—to their spiritual detriment.
Orthodox Observer, No. 58 (April 1984).
"[At the urging of Saint Maximus the] Pope convened his bishops, one hundred and five in number, with Abba Maximus in their midst. This was the Lateran Council (A.D. 649): it reviewed the errors of Cyrus, Sergius, Pyrrhus, and Paul, and also the Emperor's heretical confession. The false teachings were anathematized, and the Pope wrote to the faitful in all places, confirming them in their Orthodoxy, explaining the errors of the heretics and warning them in every way to be on their guard against them." [The Life of Our Holy Father Saint Maximus the Confessor (Boston: Holy Transfiguration Monastery, 1982) p. 7. Recall also the Patriarchal Encyclicals of 1848 and 1895 in response to proselytizing papal bulls. These are examples of how true bishops have responded in the past to innovations threatening the Church.—Patrick Barnes.https://www.google.gr/url…
Νικόλαε, (Μάνης), χαίρε εν Κυρίω Ιησού Χριστώ πάντοτε. Είναι ωραίο να συζητάμε με επιχειρήματα και Σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνεις. Ωστόσο, αδελφέ μου, κάνεις εσφαλμένες αναφορές.
α. Πιστεύεις λανθασμένα, ότι οι επί Βέκκου του Λατινόφρονος Αγιορείτες μαρτύρησαν, γιατί δεν ανέχονταν το μνημόσυνο του Πάπα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι μαρτύρησαν γιατί δεν δέχονταν το μνημόσυνο του Λατινόφρονος Βέκκου. Το μνημόσυνο του Βέκκου έκοψαν. Και γιαὐτό μαρτύρησαν. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. Βλ. σχετικά από την εκκλησιαστική ιστορία στην συνέχεια.
β. Πιστεύεις, κατ΄ ουσίαν, ότι το ανάθεμα του Αγίου Φιλαρέτου "δεν πιάνει", γιατί, τάχα, δεν αναθεματίζονται ονομαστικά οι αιρετικοί. Το ανάθεμα, όμως, αναθεματίζει ξεκάθαρα, όπως γίνεται και σε όλες τις Οικουμενικές Συνόδους, και όλους τους Αιρετικούς γενικά, που είναι αδύνατον να ονομαστούν ένας προς έναν. Τα παραδείγματα είναι άπειρα, αν διαβάσεις τα Πρακτικά των Συνόδων. Στην Ζ΄ θά δεῖς για παράδειγμα νά ἀναθεματίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοί γενικά:
"Όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα", ! "Όλοις τοις Αρτζιβουρίτες ανάθεμα" "Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει τοις υβρίζουσι τας ιεράς εικόνας ανάθεμα", "Όλοις τοις Ευτυχιανισταίς ανάθεμα"... Το ίδιο, ακριβώς, κάνει και το ανάθεμα του αγίου Φιλαρέτου και της Συνόδου Του. Είναι, λοιπόν σύνηθες το γενικόν ανάθεμα και σφάλλεις μεγάλως, παραποιώντας την Εκκλησιαστική Ιστορία.
γ. Επίσης παραποιείς την θεολογία και την Πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας, βλασφημώντας. Και γίνομαι σαφής:
Η Ε΄ Οικουμενική αναθεματίζει όσους δικαιώνουν τους αιρετικούς και όσους φρονούν τα των αιρετικών. Δεν βλασφημεί δηλαδή, όποιος αναθεματίζει τους αιρετικούς, καθό έχει υποχρέωσιν από την ίδια την Σύνοδο, και όποιος δεν δέχεται την ιερωσύνη και τα μυστήρια των αιρετικών, αλλά ισχύει το εντελώς αντίθετο! Πράγμα το οποίο κάνεις, διδάσκοντας, ότι οι αιρετικοί Οικουμενιστές και οι ενωθέντες με τους Λατίνους και τους Μονοφυσίτες έχουν ιερωσύνη και σωστικά μυστήρια. Ποτέ καμμία Σύνοδος δεν είπε τέτοιο πράγμα, δεν αναγνώρισε δηλ. Ιερωσύνη και σωστικά μυστήρια στους αιρετικούς και δη στους βλασφήμους επί μίαν εκατονταετίαν Νεοημερολογίτες και Οικουμενιστές.
δ. Και τέλος: Και ο πρώην Φλωρίνης κήρυξε την Νεοημερολογιτικήν Εκκηλσίαν Σχισματικήν στην αρχή. Μετά διόρθωσε και έδωσε άλλην έννοιαν στο περιεχόμενο του όρου σχισματική, και στο τέλος πάλι θεώρησε πραγματικά ως σχισματικούς τους Νεοημερολογίτες, έστω και για ποιμαντικούς λόγους.
Αυτό που λες είναι Νεοημερολογιτισμός, λοιπόν, διασκευασμένος και δεν στέκει: "καλύτερα να πλανάσαι μετά του πρώην Φλωρίνης". Κάτι τέτοιες ανοησίες λένε οι Νεοημερολογίτες: Καλύτερα να πλανώμαι μετά του "αγίου" Παϊσίου... και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Η Εκκλησία του Χριστού μας εκφράζεται με την συμφωνία των Αγίων Πατέρων το Consensus Patrum. Το Consensus Patrum εκφράζεται από το Ιερόν Πηδάλιον και τον Άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, που εγκρίθηκε από τον μεγαλύτερον άγιον του 18ου αιώνα τον άγιον Μακάριο το Νοταρά και τον πολύν, άγιον κατά πολλούς, Αθανάσιον τον Πάριον και, τέλος, από την Σύνοδον του Πατριαρχείου το 1802. Βλ. τον 68ο Κανόνα και την ερμηνεία του παμμεγίστου Αγίου Νικοδήμου. Για τους Ρώσσους έχουμε πολλά να γράψουμε, και θα τα αναφέρουμε σε άλλη ανάρτηση.
Στον ἀδελφόν μας Ν. Μάνη ἀπάντησε πατερικῶς καί ὁ ἔγκριτος ἐπιστήμων Π. Παπαδόπουλος:
Δεν μπορούμε, γιατί δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς, σήμερα προ Συνοδικής διαγνώμης, να είμαστε επιεικείς και να κάνουμε οικονομία στην κρίση μας κατά των αιρετικών, καθώς και για τον τρόπο αποκατάστασης των τυχόν μετανοούντων εξ αυτών και επιστρεψάντων στην Εκκλησία, γιατί δεν είμαστε Οικουμενική η Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μόνο μία τέτοιου μεγέθους Σύνοδος, όταν συγκληθεί, μπορεί και δικαιούται να κάνει οικονομίες κατά την κρίση της έναντι των αιρετικών, καθώς και για την αποδοχήν των μετανοούντων, κατά περίπτωσιν και περίστασιν. Μέχρι τότε η κάθε τοπική Εκκλησία, είναι υποχρεωμένη και οφείλει να τηρεί μόνον την ακρίβεια.
Καί ὁ ἀδελφός Γεώργιος
Παππᾶς ἀπάντησε: Έτσι ακριβώς, ο κ.
Νικόλαος Μάνης, οπαδός της πλανεμένης
εκκλησιολογίας των Καινοτόμων, της
ομάδας των "ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΩΝ" και
των "ΑΚΕΦAΛΩΝ", κάνει αντιποίηση
αρχής. Νομίζοντας, ότι είναι Πρόεδρος
κάποιας Οικουμενικής η Πανορθοδόξου
Συνόδου, εφαρμόζει οικονομίες, εκπτώσεις,
ελαφρύνσεις ποινών, απαλλαγές και
αθωώσεις κατηγορουμένων και υποδίκων
αιρετικών, κάνοντας κρίσεις και
παίρνοντας αποφάσεις.
Ἡ ἀδελφή Μαρία Πρώιου
συμπλήρωσε: Εγώ γνωρίζω, πως ό,τι δεν
άλλαξε και παρέμεινε σταθερό, δεν μπορεί
να είναι αιρετικό.Οι κανόνες είναι
ίδιοι, η Ἐκκλησία είναι ίδια και οι
αρχές μας δεν αλλάζουν. Ο εκσυγχρονισμός
μας κατέστρεψε και οι νεωτερισμοί στην
εκκλησία. Αλλά αυτός ὁ καρπός, που
υπέδειξε ο Οφις, τον δοκίμασε η Εύα και
τον έφαγε καί ο Αδάμ, συνεχίζουμε να
τον τρώμε αιώνες τώρα, γιατί ο εγωισμός
μας, η ματαιοδοξία μας και η φιλαρχία
μας μας προτρέπουν συνεχώς σε αναρχία.
Γι αυτό η Ἐκκλησία μας διδάσκει την
ταπείνωση, αλλά εμείς συνεχίζουμε......την
έξοδο από τον Παράδεισο. Συγχωρείστε
με.
Ὁ ἀδελφός Γεώργιος
Βάκκας σημείωσε: ΑΔΕΡΦΙΑ ΟΣΟΙ ΓΥΡΙΣΑΜΕ
ΑΠ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟ
ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΕΣΤΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ
Η ΘΕΡΜΗ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ
ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ
ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΤΕΛΕΙΟ ΘΕΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ
ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ 'ΟΥ ΚΑΤ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΖΗΛΟ' ,
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ 1937 ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ
ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ, ΑΣ ΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ
ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ ΑΛΛΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ
ΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΣΤΗΝ
ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ , ΑΣ ΒΑΛΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ
ΜΑΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΧΩΡΙΣ
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΗΣΗ.
Ὁ ἀναγνώστης Νεκτάριος
ὑπογράμμισε στά παρά πάνω: Κρείττων
γαρ επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης
Θεού. Η ηρεμία στην εκκλησία έρχεται
με την αποδοχή και τήρηση των ορθοδόξων
δογμάτων και όχι με ανούσιες και
υποκριτικές αγαπολογίες και βλάσφημες
συμβουλές, που προτρέπουν στην κατάργηση
της μελέτης των θείων Γραφών.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης η εκκλησιαστική οικονομία γίνεται «κατά καιρόν και λόγον» (Επιστολή κα΄, PG 99, 981). (Παναγιώτης)
Ὁ ἀδ. Παναγιώτης
συμπλήρωσε: Όπως μόνον η αναγνώριση, η
αποδοχή της αμαρτωλότητάς του, η μετανοιά
του και η παρακλησή του για έλεος και
ένταξη ως τον έσχατο δούλο στην
Οικογένεια, οδήγησε τον Άσωτο υιό στην
αγκαλιά του Πατέρα και τον Πατρικό
οίκο, έτσι και τον Αιρετικό, μόνον η
αναγνώριση και η αποδοχή από τον ίδιο,
ότι ήταν εχθρός του Θεού, εκτός αληθείας
της Εκκλησίας και πολέμιος αυτής, η
μετανοιά του και η παρακλησή του για
έλεος και ένταξη, θα τον οδηγήσει στην
Αγκαλιά του Θεού και στους κόλπους της
Εκκλησίας.
Αγαπητέ αδελφέ Κωνσταντίνε, παρατήρησε ὁ ἀδελφός Ν. Μάνης, επίτρεψέ μου να καταθέσω κάποιες σκέψεις με αφορμή την ευγενική παρέμβασή σου.
1. Το ότι οφείλουμε ως χριστιανοί να αποφεύγουμε, (όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά γενικώς), τους μειωτικούς χαρακτηρισμούς και την αγένεια δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πάντοτε οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε έτσι. Δεν ξέρω, αν γνωρίζεις εκείνη την περίπτωση με μιας κυρίας που περίμενε να κοινωνήσει, και η οποία απευθυνόμενη σε μια άλλη κυρία που της πήρε την σειρά της είπε: "έχε χάρη που περιμένω να κοινωνήσω, ειδάλλως θα σου 'λεγα εγώ!". Αυτό δυστυχώς κάνουμε πολλοί από μας. Όμως ο σωστός διάλογος επιβάλλεται να γίνεται πάντοτε.
2. Διαφωνώ με το ότι τα ζητήματα αυτά είναι λελυμένα. Αν ήταν λελυμένα, δεν θα υπήρχε η διαφωνία, δεν θα υπήρχε Ματθαιϊκό σχίσμα, δεν θα υπήρχαν οι τόσων και τόσων ετών έριδες. Η θέση της Συνόδου μας είναι μεν εκπεφρασμένη, όχι βεβαίως σαφώς, αφού "δεν διαβεβαιοί". Και καλά κάνει, διότι ως Τοπική Σύνοδος σκέφτεται με άλλα κριτήρια, ποιμαντικά κυρίως. Το ίδιο είχε πράξει και η Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σχετικά με τις “Κολλυβαδικές έριδες”, μη λαμβάνοντας σαφή θέση. Ενώ όμως τήρησε συμβιβαστική στάση έναντι Κολλυβάδων και Αντικολλυβάδων, αυτό δεν εμπόδισε τον Άγιο Νικόδημο, τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, τον Άγιο Μακάριο Νοταρά και τους άλλους Κολλυβάδες να συνεχίζουν να εκφράζουν τις απόψεις τους περί του θέματος, οι οποίες τελικά δικαιώθηκαν.
3. Τα κείμενα, λοιπόν, της Συνόδου ΔΕΝ δεσμεύουν απαραίτητα τα μέλη της, ειδικά όταν αυτά δεν διακρίνονται για την σαφήνειά τους, λόγω ποιμαντικών ή άλλων λόγων. Ούτε φυσικά τίθεται θέμα απαγόρευσης διαλόγου. Δόξα τω Θεώ, ούτε Πάπα έχουμε να μας διατάζει, ούτε Δεσποτοκρατία, (όπως στην επίσημη Εκκλησία), να μας φιμώνει. Άλλωστε, όπως ξαναέγραψα, τις απόψεις όλων μας (Τοπικών Συνόδων, Επισκόπων, κληρικών, μοναχών και λαϊκών), θα τις κρίνει η Εκκλησία (στην μέλλουσα πραγματική Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων, η οποία και μόνο είναι "η υστάτη ψήφος και κρίσις της Εκκλησίας" και στην οποία "ουδείς δύναται να εναντιωθεί", κατά τον Άγιο Νικόδημο), η Ιστορία και ο Θεός.
Ὁ π. Σάββας συμπλήρωσε:
το εκκλησιολογικό κείμενο του 2014 δεν
ακυρώνει, ούτε δεν αντικαθιστᾶ κανένα
Συνοδικό κείμενο της Ιεράς Συνόδου της
Εκκλησίας ΓΟΧ Ελλάδος, όπως τις εγκυκλίους
του 1935, 1950, 1974 κτλ.
Αγαπητέ πάτερ, την ευχή
σας. Το Εκκλησιολογικό Κείμενο του 2014
έχει μεγαλύτερη ισχύ από τις παλαιότερες
Εγκυκλίους για δύο κυρίως λόγους:
α. Διότι αποτέλεσε το
Κείμενο με βάση το οποίο ενώθηκαν δύο
Σύνοδοι, οι οποίες μέχρι τότε διαφωνούσαν
στην εκκλησιολογική ερμηνεία της
Εγκυκλίου του 1935 (και ως εκ τούτου η μία
απέρριπτε (συνοδικώς) τις Εγκυκλίους
του 1950 και του 1974), και
β. Διότι το Κείμενο του
2014, υπογράφτηκε και από άλλες Συνόδους
(Ρουμανίας, Ρωσικής Διασποράς) αποκτώντας
έτσι επιπλέον κύρος. (Νικόλαος)
Αγαπητέ Νικόλαε, θα ήθελα να κάνω κάποιες τελευταίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις και να κλείσω εδώ καθώς έχω την άποψη ότι το facebook δεν είναι ο καταλληλότερος χώρος για θεολογικούς διαλόγους.
Είναι νομίζω αυτονόητο και περιττό σχολιασμού, ότι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε χριστιανικά πάντα και όχι μόνο την Μ. Τεσσαρακοστή. Απλώς τονίζουμε ιδιαιτέρως την περίοδο αυτή της αυτομεμψίας και μετανοίας.
Εσύ μπορεί να διαφωνείς αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν είναι λυμένα κι ούτε υπάρχει/νοείται πλέον διαφωνία από το 2014. Και σαφώς μιλάμε για το 2017 όχι για το 1937 (όπου εξακολουθούν ακόμα να βρίσκονται οι Ματθαιικοί που αναφέρεις). Από τότε έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές που οι άνθρωποι της δεκαετίας του 1930, αμφιβάλλω αν είχαν προβλέψει.
Στα προαναφερθέντα κείμενα όπως γνωρίζεις καταγράφεται «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ» η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ και η ΣΤΑΣΗ έναντι του Οικουμενισμού των Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών Ελλάδος, Ρουμανίας και Ρωσικής Διασποράς. Ζητήματα Πίστεως από τη μια και ζητήματα Ποιμαντικής από την άλλη.
Καλό θα ήταν να αποφεύγεται η αποσπασματική κατανόηση και χρήση αυτών καθώς καταλήγουμε έτσι σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα η φράση "δεν διαβεβαιοί" που υπερτονίζεις, ανήκει στην παράγραφο 6 του ΣΤ΄ Κεφαλαίου του Ενωτικού Εκκλησιολογικού Κείμενου με τίτλο «Ϛ’. Ἡ Ἐπιστροφὴ στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία» και αναφέρεται προφανώς στην Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ι Κ Η αντιμετώπιση όσων αδελφών ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ από την Αίρεση του Οικουμενισμού στην Γνησία Ορθοδοξία. Η φράση «δεν διαβεβαιοί» δεν μπορεί να κατανοηθεί, παρά μόνον σε συνάρτηση με τα προηγούμενα και τα επόμενα. Μέχρι και υποσημειώσεις υπάρχουν για καλύτερη και ορθή κατανόηση των γραφομένων. Συνεπώς, τι άλλο χρειάζεται να πούμε εμείς, λαϊκοί όντες, για ζητήματα που είναι των Ποιμένων; Επίσης, τι νόημα έχει αυτή η ακατάπαυστη αποσπασματική μυστηριολογία και σε τι ωφελεί;
Κι ένα ακόμα σημείο που θα ήθελα να επισημάνω. Από τη μια λες, ότι δεν σε δεσμεύουν, (επειδή κατά την κρίση σου είναι ασαφή) τα Εκκλησιολογικά Κείμενα-Θέσεις των Γνησίων Ορθοδόξων Εκκλησιών Ελλάδος, Ρουμανίας και Ρωσικής Διασποράς -(και Βουλγαρίας εσχάτως)- και από την άλλη αναγνωρίζεις το αυξημένο κύρος τους που ξεπερνά τα όρια μιας μόνο Τοπικής Συνόδου. Δεν υπάρχει αντίφαση εδώ;
Δεν θα ήθελα να πώ περισσότερα καθώς τα κείμενα είναι τόσο εμπεριστατωμένα και πλήρη που μιλούν από μόνα τους και δεν χρειάζεται τα πούμε κάτι επιπλέον. Απλώς, επαναλαμβανόμαστε χωρίς να οδηγεί και πουθενά αυτή η συζήτηση. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτά είναι ζητήματα ποιμαντικά και δόξα τω Θεώ έχουμε αξίους και ικανούς Ποιμένες να τα διαχειριστούν με Σοφία και Σύνεση.
Και πάλι Καλή Τεσσαρακοστή! (Κωνσταντίνος).
Αγαπητέ Κωνσταντίνε, το facebook είναι ένα μέσο επικοινωνίας, όπως η γραπτή επιστολή, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το τηλέφωνο, η ιστοσελίδα, το φόρουμ και τόσα άλλα που διευκολύνουν την επικοινωνία των ανθρώπων. Παλαιότερα οι άνθρωποι έβγαιναν στις αγορές και διαλεγόντουσαν δημόσια. Σήμερα το κάνουν κυρίως διαδικτυακά. Δεν είναι κακός ο τόπος, λοιπόν, αλλά ο τρόπος. Για τα άλλα τώρα που γράφεις, εγώ ξέρω πως εφόσον δεν λέει ξεκάθαρα "είναι άκυρα" υπάρχει ασάφεια. Και αυτή η ασάφεια φανερώνεται με το "δεν διαβεβαιοί", ασχέτως πως το ερμηνεύει ο καθένας. Ο κοινός νους των Ορθοδόξων, κληρικών και λαϊκών, (στους οποίους απευθύνεται το Κείμενο - εκτός αν αυτό απευθύνεται μόνο σε ειδικούς θεολόγους), το "δεν διαβεβαιοί" το εκλαμβάνει ως "δεν αποφαίνεται". Επαναλαμβάνω πως θυμίζει ακριβώς την απόφαση της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, όπου λέει ότι "οι μεν γαρ εν Σάββασι τελούντες τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων καλώς ποιούσιν, οι δε δ' άν εν Κυριακή ουκ υποκείνται κρίματι". Αν, όμως, ο εμπνευστής του "δεν διαβεβαιοί" είχε στο μυαλό του το "είναι άκυρα" δεν μπορεί να το ξέρουν οι Ορθόδοξοι. Ας το έγραφε το Κείμενο ξεκάθαρα πως τα Μυστήρια είναι άκυρα και θα βλέπαμε αν θα γινόταν η Ένωση, (ή ας το γράψει τώρα και θα δούμε τί θα γίνει). Με εγκαλείς, επίσης, ότι αντιφάσκω, επειδή διακρίνω την ασάφεια στο Κείμενο, αλλά παράλληλα το θεωρώ ως έχοντα μεγαλύτερο κύρος από τις παλαιότερες Εγκυκλίους. Έτερον εκάτερον! Το κύρος ενός εκκλησιαστικού Κειμένου εξαρτάται από το ποιοι το υπογράφουν, όχι από το περιεχόμενό του. Το Κείμενο λοιπόν του 2014, αν και ασαφές στο επίμαχο σημείο, έχει μεγαλύτερο κύρος από τις Εγκυκλίους του 1950 και του 1974, διότι υπογράφτηκε από ευρύτερη Σύνοδο Ορθοδόξων Επισκόπων, (δεν δεσμεύει όμως απόλυτα τους πιστούς, διότι δεν είναι Κείμενο Οικουμενικής Συνόδου). Διαφωνώ επίσης και με την απαξίωση του διαλόγου μεταξύ των Ορθοδόξων. Τα ζητήματα Πίστεως αφορούν όλους τους πιστούς και όχι μόνο τους Ποιμένες. Η αντίθετη άποψη θυμίζει θέσεις νεοημερολογιτικών Εγκυκλίων, με τις οποίες οι δεσποτάδες θεωρούσαν, ότι τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ως ποιμαντικά, είναι απαγορευτικά για τους λαϊκούς (επισυνάπτω διαφωτιστικό απόσπασμα μιας τέτοιας Εγκυκλίου). Και φυσικά, από την άλλη, να τονιστεί, ότι ένας τέτοιος Διάλογος δεν σημαίνει ότι απαξιώνουμε τους Ποιμένες μας. Άλλο, όμως, σεβασμός και άλλο τυφλή υποταγή. (Νικόλαος)
Και κάτι ακόμη σημαντικό αναιρετικό της απορίας "τί εξυπηρετεί αυτός ο διάλογος". Αυτός ο διάλογος είναι αναγκαίος για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ο πρώτος κατά σειρά και πολύ σημαντικός είναι για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας, μιας και λοιδορούμαστε ως αιρετικοί, επειδή δεν αποδεχόμαστε το περί ακύρων Μυστηρίων φρόνημα. Εμείς ποτέ δεν χαρακτηρίσαμε "αιρετικούς" όσους εκ των αδελφών της Εκκλησίας μας, έχουν άλλη άποψη σε αυτό το θέμα ή σε άλλα, όμως δεν θα κάτσουμε σιωπηλοί μπρος σε μια τέτοια κατηγορία (διότι είναι κάτι που αφορά την πίστη και όχι τον βίο - πρβλ. την περίπτωση του Αββά Αγάθωνος: http://www.saint.gr/121/saint.aspx ). (Νικόλαος)
Ὁ Μέγας Φώτιος εἰς τόν λόγον του «Περί τῆς τοῦ ἁγ. Πνεύματος μυσταγωγίας» ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Καί οὐδέ τῶν τοῦ θεσπεσίου Παύλου φρίττουσι φωνήν, ἥν αὐτοί κατά τῶν Πατέρων αὐτῶν μετά πολλῆς ἀπορρίπτουσι τῆς κακουργίας. Καί γάρ οὗτος ὁ τήν ἐξουσίαν λαβών δεσμεῖν καί λύειν καί τοῦ δεσμοῦ φοβερόν ἅμα καί κραταιόν (μέχρι γάρ αὐτῆς ἀναφέρεται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν), οὗτος δή μεγάλη καί διαπρυσΐῳ κέκραγε τῇ φωνῇ∙ “Κἄν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὅ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”.
»Παῦλος ἡ ἀσίγητος τῆς Ἐκκλησίας σάλπιξ ὁ τοσοῦτος καί τηλικοῦτος τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν τῷ ἀναθέματι παραπέμπει, καί οὐ τούς ἄλλους μόνον, οἵτινες τοῦτο τολμήσειαν, ἀραῖς ἀνυπερβλήτοις ὑπάγει, ἀλλά καί ἑαυτόν, ἔνοχος εἰ ὀφθείη, πρός τήν ἴσην συνωθεῖ δίκην. Καί οὐδέ μέχρι τούτου τό φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει, ἀλλά καί τόν οὐρανόν αὐτόν ἐρευνᾷ∙ κἄν ἄγγελον εὕρῃ τοῖς ἐπί γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καί ἕτερόν τι παρά τό εὐαγγελικόν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα, τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καί τῷ διαβόλῳ παραπέμπει» (ΕΠΕ 4,396,30). (Παναγιώτης)
Ἐδῶ, ὁμολογεῖ κατ’ ἀρχάς ὁ Μέγας Φώτιος ὅτι ὁ Απόστολος Παῦλος ἔλαβε τήν ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν καί λύειν καί ὄχι, ὅπως ἐσεῖς εννοείτε, τήν ἐξουσία τοῦ νά παραπέμπη στήν Σύνοδο τούς αἱρετικούς. Μάλιστα ἀναφέρει ὁ Άγιος, ἡ ἐξουσία του ἐπεκτάθηκε καί στόν οὐρανό, ἐφ’ ὅσον δηλαδή ἀναθεματίζει καί ἀγγέλους, ἄν κηρύττουν κάτι ἀντίθετο στό εὐαγγελικό κήρυγμα. Ἀναφέροντας ἐν συνεχείᾳ τό χωρίον τοῦ Ἀπ. Παύλου (Γαλατ. 1,8) τό ἑρμηνεύει λέγοντας ὅτι «τούς παρά τό Εὐαγγέλιον ἕτερον τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καί παρεισάγειν, τῷ ἀναθέματι παραπέμπει».
Ἄρα λοιπόν, ὅλους αὐτούς, ὁ Ἀπ. Παῦλος τούς παραπέμπει εἰς τό ἀνάθεμα, σύμφωνα μέ τόν Μ. Φώτιο καί ὄχι στήν Σύνοδο. Τά λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου ὁ Μέγας Φώτιος τά ἀναφέρει ὡς καταδικαστική ἀπόφασι: «Καί οὐδέ μέχρι τούτου τό φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει». Ἐν συνεχείᾳ ἐπεκτείνει τήν ἐξουσία τοῦ Απ. Παύλου στόν οὐρανό: «ἀλλά καί τόν οὐρανόν αὐτόν ἐρευνᾷ». Στήν ἔρευνα τοῦ οὐρανοῦ ἐξετάζει τό φρόνημα τῶν ἀγγέλων: «κἄν ἄγγελον εὕρη τοῖς ἐπί γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καί ἕτερόν τι παρά τό εὐαγγελικόν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα...». Αὐτούς τούς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν ἄλλο φρόνημα ἀπό τό εὐαγγελικό «τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καί τῷ διαβόλῳ παραπέμπει». (Παναγιώτης)
Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται λοιπόν, ἐσεῖς περιωρίσατε τήν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου ἤ μᾶλλον τήν καταργήσατε καί τήν ἀποδώσατε στήν Σύνοδο, πρᾶγμα τό ὁποῖον σημαίνει γιά τίς ἡμέρες μας, ὅτι τήν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου τήν ἀποδώσατε στούς ἴδιους τούς Αἱρετικούς (Παναγιώτης).
Στο ἔργο τοῦ Μεγάλού Φωτίου «Σύνταγμα τῶν Κανόνων» (Τίτλος Α΄ Κεφαλ. 2) ἀναφέρονται και τά ἑξῆς: «Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί μακαρίων Πατέρων καινοτομηθέντα καί πραχθέντα ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, ἀνάθεμα» (ΕΠΕ 10,30).
Οἱ Πατέρες αὐτοί, συνοδικῶς διασκεψάμενοι, ἀναθεματίζουν πέραν τῶν ἄλλων καί κάθε μελλοντική καινοτομία.
Εσεῖς διδάσκετε ὅτι,
διά νά ἔχη ἰσχύν ὁ ἀναθεματισμός τοῦ
Αποστόλου Παύλου, πρέπει νά ἐπιληφθῆ
ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία θά κρίνη καί θά
καταδικάση τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Ἄν
εἶναι ἔτσι τά πράγματα, τότε πολύ
περισσότερο δέν ἰσχύει ὁ μελλοντικός
ἀναθεματισμός τῶν Πατέρων αὐτῶν καί
μάλιστα, γιά καινοτομίες πού ἀφοροῦν
τήν διδασκαλία τῶν ἁγ. Πατέρων καί τήν
Εκκλησιαστική Παράδοσι. Τότε στήν
περίπτωσι ὅμως αὐτή, στό Συνοδικό τῆς
Ζ΄ Οἰκουμενικῆς ὁ ἀναθεματισμός
αυτός, κατά εσάς, θα πρέπει να εἶναι
λάθος. (Παναγιώτης)
Καί ὁ ἀπ. Παῦλος ἔχει αὐτήν τήν ἐξουσία νά ἀναθεματίζη τούς αἱρετικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχουν τήν ἐξουσία νά ἀναθεματίζουν τούς μελλοντικούς αἱρετικούς, καί ἀκόμη καί μεμονωμένοι Πατέρες.Ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν προκειμένῳ ἀναφέρει τά ἑξῆς: «ἀλλὰ καὶ ἄλλος εἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικὸς κατὰ τὴν ἐκείνων αἵρεσιν ἢ ἑτέραν, κἂν ἐπίσκοπος, κἂν ἀσκητής, κἂν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. ἀλλὰ καὶ εἴ τις μὴ ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατὰ τὸ ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος» (Φατ. 34, 99, 138). Καί σέ ἄλλη ἐπίσης ἐπιστολή ὁ ὅσιος ἀναφέρει: «Ἐπειδή πᾶς ὀρθοδοξῶν κατά πάντα, πάντα αἱρετικόν δυνάμει κἄν οὔ ρήματι, ἀναθεματίζει» (Φατ. 49, 142,85). Σημειωτέον, ὅτι καί τά δύο αὐτά χωρία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου εἶναι ἀπό ἐπιστολές πού τίς ἀπέστειλε κατά τήν χρονική περίοδο τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως. (Πανγιώτης).
Εγώ πάλι, διαβάζοντας τα κείμενα στα σχόλια του Προέδρου κ. Παναγιώτη, παρατήρησα ότι αναφέρονται όλες οι πηγές και έχει τις απαραίτητες παραπομπές, για κάθε έναν που ενδιαφέρεται να ερευνήσει και να ελέγξει. Τα κείμενα αυτά άλλωστε του Μ. Φωτίου είναι γνωστά και του Αγ, Θεοδώρου του Στουδίτου εύκολα διασταυρώσιμα. (Γεώργιος).
-ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ο π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ (ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004):
Το να πούμε ότι τα Μυστήρια των (σ.σ. ακρίτων) αιρετικών είναι άκυρα οδηγεί σε κατάλυση τ̋ης Εκκλησίας και του Χριστιανισμού. Αν δηλ. εκλείπει αυτομάτως η Χάρις της Ιερωσύνης με την αντικανονική συλλειτουργία πριν από κρίση Συνοδική, τότε χάνεται το δώρον της Ιερωσύνης και μεταπίπτουμε στην ειδωλολατρεία, πράγμα το οποίον είναι άτοπο. Δηλ. η χριστιανική λατρεία μεταβάλλεται σε ειδωλολατρική, στερουμένην Ιερωσύνης, «ως αναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων δια της αλληλούχου συλλειτουργήσεως». Επειδή πολλές φορές επικράτησαν οι αιρετικοί στην Εκκλησία και μάλιστα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όσοι έλκουν από αυτούς την χειροτονία καί οι μετά των δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες θα πρέπει νά θεωρηθούν, κατά την ανορθόδοξη γνώμη των ανωτέρω συγγραφέων, (π. Μάρκου Χανιώτου, π. Μακαρίου Καββακίδου, Π. Αλεξόπουλου), καθηρημένοι, αν η καθαίρεση επέρχεται αυτομάτως μαζί με την άκριτη ακόμη παράβαση.
Επομένως όλοι τότε θα είναι καθηρημένοι, ουδαμού θά ευρίσκεται η Ιερωσύνη και θα είχε πρό πολλού εκλείψει η Ιερωσύνη πάνω στη γη και η σώζουσα Θεία Χάρις, αλλά και αυτή η Ορθόδοξο̋ς Εκκλησία.
Η κακοδοξία πού υποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοί αδελφοί μας, εξαλείφει την Χάριν και την Εκκλησία πάνω στη γη. Διότι, όπως σημειώνει ο Άγιος Μέγας Ομολογητής Θεόδωρος «πολλά συνέβη και συμβαίνει τοιαύτα παραπτώματα εν τη Εκκλησία». Γι' αυτό το λόγο δεν βρέθηκε και ούτε βρίσκεται κανένας άγιος που να τα διερεύνησε τα πράγματα με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο και ούτε μας παρέδωσε να φυλάσσουμε τέτοια παράδοση: «Ουδείς των αγίων εύρηται ούτω διερευνήσας ταύτα, ότι μηδέ οίον τε ούτε μην εκδέδωκε φυλάττειν ημάς». (Nικόλαος)
-Συμφωνῶντας μέ τόν
ἀδελφό Νικόλαο Μάνη ὁ ἀδελφός Λεωνίδας
συμπλήρωσε: Όσο είναι ακριτοι (οἱ
αἱρετικοί), δεν μολυνεσαι δια της
συλλειτουργίας, εφόσον εσύ ομολογήσεις
ορθά και δεν ενδώσεις σε αιρετικές
θεωρίες αντιλήψεις και πρακτικές. Η
διακοπή κοινωνίας προ συνοδικής κρίσεως
γίνεται, για να μην αλλοιωθεί η πίστη
το ορθόδοξο φρόνημα απο τον πεσόντα
εις αιρεσιν επίσκοπο στο ποιμνιο να
τον ελέγξει, ώστε ο λαός του Θεού να μην
πιστέψει το ΨΕΥΔΟΣ. Αλλά είναι και
αγώνας, ή να μετανοήσει ο αιρετικός, η
να προκληθεί σύνοδος, για να ορίσει
ορθοδοξον επίσκοπο στην εκκλησία του
Χριστού. Αν, επι παραδείγματι, καποιος
συλλειτουργησει με κάποιον, που παρεβη
τους κανόνες η συμπροσευχηθηκε με
αιρετικό και συ κατόπιν συλλετουργησεις
με τον παραβατη, εφ όσον εσύ δεν παρέβης
τους κανόνες και ομολογείς, δεν μολυνεσαι,
επειδή ο άλλος έκανε παράβαση (!), εκεινος
μολύνθηκε, όχι εσύ. Ο κίνδυνος ποιος
είναι, αν οι περισσότεροι υιοθετήσουν
αυτήν την τακτικη, αφού το κάνει ο
πατριάρχης θα το κάνω και εγώ, τοτε
αλλοιώνεται το ορθόδοξο φρόνημα, οι
αντιστασεις ἀμβλύνονται καί αρχίζεις
να θεωρείς, ότι δεν είναι και τίποτα
σοβαρό. Η διακοπή επικοινωνίας προ
συνοδικης διαγνωμης αυτό τον ρόλο έχει,
να μην αλλοιωθεί το ορθόδοξο φρόνημα
και γίνει παράδοση και συνήθεια η
αίρεση. Εάν δε μνημονευθει κεκριμενος
αιρετικός, αναθεματισμένος ως ορθόδοξος
επίσκοπος, τότε κολάζονται, όσοι δεν
διακόψουν άμεσα το μνημόσυνο. Πχ αν
μνημονευθει ο παπας τοτε δεχομεθα, ότι
αυτός είναι η κεφαλή της εκκλησίας, το
filioque κτλ. τα αναθέματα είναι ενεργείᾳ,
και για οσους τον μνημονευσουν θα
απωλεσθει η ποιμνη του Χριστου. Εάν
κάπου σφαλλω, διορθώστε με. (Λεωνίδας).
-Τα μυστηρια των ακριτων
αιρετικων, σχισματικων, και παρασυναγωγων
ειναι εγκυρα (εαν εχουν φυσικα Κανονικη
Αποστολικη Διαδοχη ), και δυνατά, προ
συνοδικης διαγνωσεως, διοτι δεν εχουν
καταδικαστεῖ απο Ορθοδοξη Συνοδο και
Αγια.
Οποιος ομως, ενω γνωριζει την κατασταση και εχει εκκλησιαστικη κοινωνια με τους ακριτους και δυναμει αιρετικους- σχισματικους και παρασυναγωγους, μολυνεται κολάσιμα και αν δεν αποτειχιστει απο την κοινωνια τους προ-συνοδικης καταδικης θα καταδικαστει μαζι τους, διότι δεν πηγανε στην κολαση μονο οι αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι αλλα και αυτοι που συγκοινωνούσανε μαζι τους. Οταν Μια Αγια Ορθοδοξη Συνοδος διαγνώσει, δικάσει και καταδικασει τους αμετανόητους αιρετικους-σχισματικους και παρασυναγώγους, τότε αυτοματως γινονται κεκριμενοι και ενεργείᾳ αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι, με ακυρα και ανενεργητα μυστηρια.
Η εκκλησιαστικη κοινωνια με τους δυναμει ακριτους κακοδοξους προ-συνοδικης διαγνωσεως μολυνει και κολαζει τους Ορθοδοξους και οχι τα εγκυρα μυστηρια τους.
Για να μην κολασθοῦνε οι Ορθοδοξοι ειναι υποχρεωμενοι να λαμβανουν τα πλουσιως εγκυρα και δυνατα με την Χαρη του Αγιου-Πνευματος μυστηρια απο Ορθοδοξους και οχι απο κακοδοξους ακριτους εν δυναμει προ συνοδικης διαγνωσεως, ποσο μᾶλλον απο κακαδοξους κεκριμενους εν ενεργεια μετα συνοδικης καταδικης με ακυρα και ανυπόστατα μυστήρια. (Γεώργιος Γιαννόπουλος)
Οποιος ομως, ενω γνωριζει την κατασταση και εχει εκκλησιαστικη κοινωνια με τους ακριτους και δυναμει αιρετικους- σχισματικους και παρασυναγωγους, μολυνεται κολάσιμα και αν δεν αποτειχιστει απο την κοινωνια τους προ-συνοδικης καταδικης θα καταδικαστει μαζι τους, διότι δεν πηγανε στην κολαση μονο οι αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι αλλα και αυτοι που συγκοινωνούσανε μαζι τους. Οταν Μια Αγια Ορθοδοξη Συνοδος διαγνώσει, δικάσει και καταδικασει τους αμετανόητους αιρετικους-σχισματικους και παρασυναγώγους, τότε αυτοματως γινονται κεκριμενοι και ενεργείᾳ αιρετικοι-σχισματικοι και παρασυναγωγοι, με ακυρα και ανενεργητα μυστηρια.
Η εκκλησιαστικη κοινωνια με τους δυναμει ακριτους κακοδοξους προ-συνοδικης διαγνωσεως μολυνει και κολαζει τους Ορθοδοξους και οχι τα εγκυρα μυστηρια τους.
Για να μην κολασθοῦνε οι Ορθοδοξοι ειναι υποχρεωμενοι να λαμβανουν τα πλουσιως εγκυρα και δυνατα με την Χαρη του Αγιου-Πνευματος μυστηρια απο Ορθοδοξους και οχι απο κακοδοξους ακριτους εν δυναμει προ συνοδικης διαγνωσεως, ποσο μᾶλλον απο κακαδοξους κεκριμενους εν ενεργεια μετα συνοδικης καταδικης με ακυρα και ανυπόστατα μυστήρια. (Γεώργιος Γιαννόπουλος)
-Δεν κολάζεσαι, όταν
εσύ ομολογείς. Έχει τύχει να έχω πριν
πολλά χρόνια ένα πνευματικό ιερομόναχο
στην κρατούσα ἐκκλησία. Στο μοναστήρι
φέρνανε παπικούς για συμπροσευχη, στην
τράπεζα του φαγητού. Εκείνος ομολογούσε
και δεν παρακαθόταν να συμπροσευχηθει.
Τον λέγανε σούπερ ορθόδοξο ήταν και
υπέρ του παλαιού. Λοιπον, εγώ πήρα δύναμη
και χαρη, όταν εξομολογήθηκα σε εκείνον.
Θέλει προσοχή σε μερικές αντιλήψεις .
(Λεωνίδας)
Ὁ π. Νικόλαος Δημαρᾶς
ἀπάντησε συνολικά σχετικά μέ τόν
διεξαχθέντα διάλογον:
-Νικόλαε, (Μάνης),
νομίζω ότι είσαι έντιμος! Να δημοσιεύσεις
και την συνέχεια του ανωτέρω κειμένου
Σε παρακαλώ πολύ. Όχι επιλεκτικά ένα
απόσπασμα, όπως κάνουν οι αιρετικοί.Τα
ανωτέρω πού αναφέρεις τα πιστεύω ακόμη
με τις διακρίσεις και διευκρινίσεις
πού έχω κάνει πολλές φορές στους “Αγίους
Κολλυβάδες”... Ουδέποτε
μίλησα για αυτόματη απώλεια χάριτος.
Έχω αναρτήσει τις σχετικές διευκρινίσεις
και συμπληρώσεις και στην τελευταία
σχετική ανάρτηση, (Βασικές
θέσεις και θεολογικές αρχές),
που έχει γίνει αποδεκτή από πλήθος
σκεπτομένων και προβληματιζομένων
αδελφών και από πολλούς καλούς θεολόγους
και πανεπιστημιακούς μάλιστα καθηγητές.
Στη συνέχεια, λοιπόν, του κειμένου πού
δεν δημοσίευσες, γράφω, ότι τα πράγματα
είναι διαφορετικά μετά το Σαμπεζύ, την
ένωση των Ορθοδόξων της Αντιοχείας με
τους Μονοφυσίτες, τα ουνιτικά συλλείτουργα
και την ένωση του Μπάλαμπαντ, αλλά και
την άρση των αναθεμάτων-ἄρση ἀκοινωνησίας.
Την δε επιστολή "Στεφάνω
αναγνώστη και τοις συν αυτώ",
την ερμηνεύω μέσα στα πλαίσια αυτά,
αναφορικά με την διαδοχή μας από τους
Ρώσσους της Διασποράς, από τους οποίους
πήραμε την διαδοχή και είχαν μέχρι τότε
κοινωνία με τις άλλες Ορθόδοξες
Εκκλησίες. Δηλ. τί λέγω, ότι κανείς από
τους αγίους Πατέρες δεν εξέτασε τα
πράγματα έτσι, γιατί θα χανόταν η χάρις
επειδή κοινώνησαν και οι Δυτικοί με
τους Ανατολικούς τον καιρό της
Εικονομαχίας και δια της αλληλλούχου
συλλειτουργήσεως θα χανόταν η χάρις
από την Εκκλησία, αν υπήρχε δηλ. αυτόματη
απώλεια χάριτος. Και πουθενά δεν θα
βρισκόταν. Αλλά ούτε ο
άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ούτε ο
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,
και προφανώς ούτε
ο Μέγας Ομολογητής άγιος Θεόδωρος ο
Στουδίτης
εξέτασαν έτσι τα πράγματα, και δι' αυτών
κατά πάντας.
Η θέση της Εκκλησίας, με βάση την εκτεταμένη έρευνα και το μνημειώδες κείμενο της ενώσεως είναι, ότι δεν αναγνωρίζουμε ιερωσύνη στους αιρετικούς.
Σε τουλάχιστον δέκα συνεχόμενα επόμενα τεύχη, από το 2004 ήδη και μετά, εξήγησα, ότι συντάσσομαι με την θέση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου (στον 68ο Αποστολικό Κανόνα), ότι οι Εικονομάχοι -(και όλοι οι αιρετικοί γενικά)- και προ Συνοδικής Διαγνώμης ήταν εκτός Εκκλησίας και κανονικά θα έπρεπε να χειροτονηθούν, όπως έχω δημοσιεύσει επανειλημμένως σε όλες τις δημοσιεύσεις και αναρτήσεις που έχω κάνει. Αυτό συμβαίνει, όταν έχουμε θεσμική, πασίδηλη, συνοδική διακήρυξη αιρέσεως καί ένωση με τους αιρετικούς (όπου έχουμε κατά τους α και β΄ Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής έκπτωση από την Ιερωσύνη).
Για μεμονωμένους αιρετικούς, που προς καιρόν κηρύσσουν αίρεση, έχω γράψει πάλι επανειλημμένως, ότι χρειάζεται Σύνοδος για να καθαιρεθεί ο κηρύσσων αιρετικά. Στην περίπτωση της θεσμικής, πασίδηλης, συνοδικής αλλοιώσεως της Πίστεως και της Παραδόσεως, η Σύνοδος θα έχει διαπιστωτικό χαρακτήρα, όπως τονίζουν οι μέγιστοι των αγίων Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Μάξιμος ο Ομολογητής και πλήθος άλλων αγίων, αλλά και το μνημειώδες κοινό κείμενο της Θεαρέστου Ἑνώσεως μετά των λίαν αγαπητών μας αδελφών της Ιεράς Μονής Κυπριανού. Η Σύνοδος οριοθετεί την Πίστιν και η Εκκλησία αυτοπροστατεύεται με την απόφαση που λαμβάνει, όταν και αν συγκληθεί. Γιατί, αν υπάρχει μολυσμός από την αίρεση, όπως διδάσκουν όλοι οι άγιοι Πατέρες, τότε, τί χάρη παίρνουν οι κοινωνούντες από τους αιρετικούς και δη εν συνειδήσει, μετά από μίαν εκατονταετίαν παρρησιασμένης Οικουμενιστικης αιρέσεως και ενωτικών πράξεων μετά των Λατίνων και των Μονοφυστιτών; (π. Νικόλαος)
-Δεν είπα κάτι παραπάνω,
παρά μόνο, ότι συμφωνώ με εκείνα που
γράφατε τότε. Περνώντας τα χρόνια είδα
ότι απορρίψατε την διάκριση των αιρετικών
σε "ακρίτους" και "κεκριμένους",
επομένως δεν μπορείτε να λέτε, ότι τα
πιστεύετε ακόμη. Για το ότι ο αιρετικός
εκπίπτει με την αίρεσή του από την
Εκκλησία, ΩΣ ΑΤΟΜΟ, κανείς δεν διαφωνεί.
Χάνει την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ Θεία Χάρη που έλαβε
διά του Βαπτίσματος. Δεν εκπίπτει όμως
της Ιερωσύνης, η οποία δεν είναι δική
του, ούτε εξαρτάται από την κατάσταση,
στην οποία βρίσκεται, όσο, έστω και
τυπικώς, βρίσκεται και δρα εντός της
εννοίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η
αλήθεια είναι ότι και τότε στα κείμενά
σας υπήρχε μια ασυνέπεια, αφού μετά από
δεκάδες σελίδες με ορθές θέσεις,
καταλήγατε στον επίλογο να δογματίζετε
εντελώς αντίθετα με όλα τα παραπάνω
που γράφατε, αφού λέγατε πως τελικά
χάθηκε η Θεία Χάρη και τα Μυστήρια, λόγω
του Σαμπεζύ και του Μπαλαμάντ. Γι' αυτό
εκφράζουμε την διαφωνία μας και τα
συζητάμε, εν αγάπη, και όπως είπαμε η
Εκκλησία θα κρίνει στο τέλος. (Νικόλαος)
-Εχεις μέν δίκαιο, ότι χρειάζονταν διευκρινίσεις, αὐτά ὅμως πού γράφεις πιό πάνω εἶναι δικές Σου ἑρμηνεῖες. Συντάχθηκα ἀπερίφραστα μέ τίς θέσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καί ἔκανα πολλές ἀναγκαῖες διευκρινίσεις σε τουλάχιστον δέκα επόμενα τεύχη. Καί ἐξηγοῦμαι:
Προσδιόρισα την βασική διαφορά ανάμεσα στον μεμονωμένο αιρετικό και στην θεσμική, συνοδική διαχρονική και πασίδηλη αλλοίωση της πίστεως καί τήν Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ αὐτό ἔγινε από ολόκληρες τοπικές Εκκλησίες καί γιά αὐτό παραλείποντας νά ἀναφέρεις τήν ἐπό τρεῖς σελίδες συνέχεια τοῦ συγκεκριμένου τεύχους τῶν “Ἁγίων Κολλυβάδων”, πού ἐπικαλεῖσαι, Σοῦ φαίνονται ὅτι ἀντιδογμάτιζα στά προηγούμενα....
Αυτή ἡ ἀνωτέρω συμπλήρωση
πού παρέλειψες νά ἀναφέρεις είναι πολύ
σημαντική καί λίαν καθοριστική. Καί οἱ
ἀναγκαῖες διευκρινίσεις-συμπληρώσεις
επιβάλονταν από τις κατακλυσμιαίες
εξελίξεις με την επελθούσα χιονοστιβάδα
του Οικουμενισμού, που συνέτριψε τα
πάντα.
Ο αιρετικός δεν
ενεργεί και ούτε μπορεί να ενεργεί εν
ονόματι της Εκκλησίας. Βρίσκεται σε
διάσταση και με την στρατευομένην και
την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν.
Πράγμα που δεν ισχύει στην περίπτωση
της προσωπικής αμαρτίας. Γιαυτό και
τονίζω ότι, όπως και με τους Λατίνους
το ίδιο συνέβη και με την αίρεση του
Νεοημερολογιτισμού-Οικουμενισμού και
τις ενώσεις με τους αιρετικούς Λατίνους
και Μονοφυσίτες. Η συσσώρευση όλων των
αιρετικών πράξεων δηλώσεων, ουνιτικών
συλλείτουργων, συμπροσευχών με
αλλοθρήσκους, άρση αναθεμάτων-ακοινωνησίας
και η συνεχόμενη πορεία προς την
καταστροφή νεκροποιούν τους
Οικουμενιστές-Λατινόφρονες. Πότε μπορεί
κανείς να πει, πώς χάθηκε η χάρις στους
Λατίνους και μετά από ποιά Σύνοδο; Του
867, του 878, του 1009, του 1014, του 1053; Έγιναν
εννέα τοὔλάχιστον Σύνοδοι, για να
καταδικάσουν τον Παπισμό. Η συνείδηση
του λαού τους κατεδίκασε, αυτός ο
οθρόδοξος λαός είναι που τους θεώρησε
αποβλήτους της Εκκλησίας. Αυτός ο λαός
θεωρεί και σήμερα και τους Λατινόφρονες
και τους Οικουμενιστές εκτός Εκκλησίας
κατά την Σύνοδο των Ορθοδόξων Πατριαρχών
του 1848. Οι ενώσεις με τους αιρετικούς
Λατίνους και τους Μονοφυσίτες οδηγούν
αναμφισβήτητα σε έκπτωση από την
ιερωσύνη κατά τους α΄ και β΄ της Γ΄
Οικουμενικής. (π. Νικόλαος)
-Ουδείς αμφιβάλλει, ότι
η ολοένα και αυξανόμενη αποστασία, (η
οποία μάλιστα επικυρώθηκε πρόσφατα
και συνοδικώς στο Κολυμπάρι), απομακρύνει
όλο και περισσότερο τους Οικουμενιστές
από την Ορθοδοξία. Είναι σωστός ο
παραλληλισμός της αποστασίας των
επισήμων Ορθοδόξων Εκκλησιών με την
αποστασία της πάλαι ποτέ Ορθοδόξου
Εκκλησίας της Ρώμης, αλλά είδατε πόσες
Σύνοδοι έγιναν και καταδίκασαν μία-μία
και όλες μαζί τις αιρέσεις των Παπικών.
Όμως, τυπικώς, οι Παπικοί αποκόπηκαν
από την Εκκλησία το 1054 με το Ανάθεμα
που έκαναν εναντίον των Ορθοδόξων
κληρικών. Αυτό το Ανάθεμα, (που γύρισε
εναντίον τους), τους εξοστράκισε από
την Εκκλησία, ασχέτως αν καμία Οικουμενική
Σύνοδος δεν το εκφώνησε εναντίον τους
ονομαστικά. Διότι ο εξωεκκλησιασμός
γίνεται με δύο τρόπους:
α. Είτε με αποκήρυξη/απόσχιση
(όπως στην περίπτωση των Παπικών),
β. είτε με καταδίκη/αφορισμό,
όπως στην περίπτωση των παλαιότερων
αιρετικών (Αρειανοφρόνων, Νεστοριανών,
Μονοφυσιτών, Μονοθελητών, Εικονομάχων).
Επιβάλλεται, λοιπόν, να γίνει μια Μεγάλη
Σύνοδος των πραγματικών Ορθοδόξων, για
να αναθεματίσει τους Οικουμενιστές
καταληψίες των επισκοπικών θρόνων.
Μετά δεν θα υπάρχει καμία διαφωνία
μεταξύ μας. (Νικόλαος)
-Δηλ. Μέχρι το 1054 οἱ Παπικοί
ἦταν οὐσιαστικά ἀποκομμένοι ἀπό τήν
Εκκλησία, ὅπως και Σύ ὁμολογεῖς.
Ἀπέμενε καί ἡ τυπική ἀποκοπή τους,
πού ἦταν ἡ σύνταξη τῆς ληξιαρχικῆς
πράξεως θανάτου. Αὐτό τονίζουμε καί
μεῖς, ὅτι οὐσιαστικά οἱ αἱρετικοί
εἶναι νεκροί. Δέν μποροῦν νά ἐνεργοῦν
ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας,
γιατί βλασφημοῦν τό Πανάγιον Πνεῦμα.
Αὐτό μᾶς διδάσκουν οἱ Ἁγιορεῖτες
Πατέρες οἱ ἐπί Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος
Μαρτυρήσαντες. Αὐτό μᾶς διδάσκει ὁ
Μέγιστος τῶν Θεολόγων Ἅγιος
Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης,
ἀναφορικά μέ τούς Εἰκονομάχους, πρό
τῆς τελείας κατακρίσεώς τους ἀπό τήν
Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον:
Ἡ ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως! Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἤ ἕνωση μέ αἱρετικούς, μετά ἀπό συνοδικές ἀποφάσεις! Δηλ. Ἐκκλησιποίηση τῆς αἱρέσεως.
Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:
Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλ. πού δέν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στήν Ἐκκλησία.
Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική;
Ἀπαντᾶ ὁ κοινός διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων Εἰκονομάχων. Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία.
Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις.
Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος.
Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡ Ἐκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης), τούς δέχθηκε.
Βασικές
κανονικές καί θεολογικές παραδοχές
γιά τήν ἀντιμετώπιση κάθε αἱρέσεως
καί τῶν αἱρετικῶν ἀπό τήν Ἐκκλησία,
ἰδίᾳ τῶν Οἰκουμενιστῶν Νεοημερολογιτῶν
Εἶναι
βασική ἀρχή ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν
Συνόδων καί ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων,
ὅτι στήν
Αἵρεση δέν ὑπάρχει ἡ
δυνατότητα
τῆς σωτηρίας, δηλ.
δέν παρέχεται ἡ
δυνατότητα
γιά κάθαρση,
φωτισμό καί θέωση
μέσῳ τῶν Μυστηρίων πού ἀποκαλύπτουν
τήν βασιλεία τοῦ
Θεοῦ
καί
πάνω στή γῆ.
Εἶναι,
ὡστόσο, θαυμαστό, ὅπως σημειώνει ὁ
π.
Γεώργιος Φλωρόφσκι,
πῶς διασώζεται ἡ
χάρις
καί στό σχίσμα κατά τόν χρόνο τῆς
ἀρχόμενης κηρυσσόμενης αἵρεσης! Γιά
πόσο χρονικό διάστημα καί γιά ποιούς,
καί ἰδιαίτερα κατά τήν θεσμική ἐκτροπή
ἀπό τήν ἑνιαία παράδοση καί πίστη
παραμένει ἀναπάντητο...
Αὐτό
σημειώνει καί ὁ
Μέγας
Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος ὁ
Στουδίτης
στήν
Ἐπιστολή του
Στεφάνω
Ἡγουμένῳ καί τοῖς σύν αὐτῷ:
Στήν
θαυμάσια αὐτή ἐπιστολή του
ὁ
Ἅγιος
Θεόδωρος
τονίζει,
ὅτι αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος γιά
ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει, διότι
οἱ
ἀνατολικοί,
(αἱρετικοί εἰκονομάχοι), εἶχαν
συγκοινωνήσει καί μέ τούς δυτικούς.
Καί οἱ
ἀνατολικοί
πῆγαν στή δύση καί συλλειτούργησαν
καί οἱ
δυτικοί
ἦλθαν στήν ἀνατολή.
Πῶς,
λοιπόν, δέν χάθηκε ἡ
χάρις;
Ὅταν
ὅλοι διά τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως
συγκοινώνησαν;
Αυτό
εἶναι θαυμαστό, τονίζει ὁ
Μέγας
Ὁμολογητής.
Πολλοί τότε, αὐστηροί καί ἀκριβεῖς
περί τήν πίστη, ἐρευνοῦσαν τά πράγματα
λεπτομερῶς!
Ὡστόσο
ὁ
Ἅγιος
ἀπαγορεύει
τήν περαιτέρω ἐξέταση τοῦ
μεγάλου
αὐτοῦ
θέματος,
πού καταταλάνισε καί μᾶς τούς Ὀρθοδόξους
τά τελευταῖα 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός
ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του ἐπικαλεῖται
τούς μεγλύτερους Οἰκουμενικούς Πατέρες
καί Διδασκάλους, τόν Ἅγιο
Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο
καί
τόν Ἅγιο
Γρηγόριο τόν Θεολόγο,
πού
δέν τά εἶδαν ποτέ ἔτσι τά πράγματα.
Καί
ὅλοι
οἱ
Πατέρες
συμφωνοῦν σέ αὐτές τίς θέσεις.
Διότι
διαφορετικά θά χανόταν ἡ
χάρις
ἀπό τήν Ἐκκλησία καί θά περιπίπταμε
σέ εἰδωλολατρεία διά τῆς ἀλληλούχου
συλλειτουργήσεως, ὅταν, κυρίως, ὑπάρχει
θεσμική θεολογική καί ἐκκλησιαστική
ἐκτροπή ἀπό τήν ἀδιαίρετη Ἐκκλησία,
ἀναφορικά μέ τήν πίστη!
Ἄν
σήμερα ἑνώνονταν καί συνοδικά οἱ
Νεοημερολογίτες
μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργοῦσαν,
ὅπως γίνεται σέ πολλά μέρη τοῦ
ἐξωτερικοῦ,
ὅπου καί σέ οὐνιτικά συλλείτουργα
συμμετέχουν ἀλλά κατ’ ἐξοχήν σέ κοινά
μυστήρια γάμων, βαπτίσεων καί κηδειῶν,
θά χρειαζόταν νέα καταδίκη τῶν αἱρετικῶν
Νεοημερολογιτῶν γιά νά ἀπωλεσθεῖ
ἤ
Χάρις;
Αὐτή
ἡ
ἕνωση
ἔχει γίνει μέ τούς Λατίνους-Παπικούς
μετά τήν ἄρση ἀκοινωνησίας-ἀναθεμάτων
τό 1965 καί μέ τίς συμφωνίες, στό Μπαλαμαντ
καί στήν Ραβέννα !
Στό
Φράιζινγ τῆς Γερμανίας μάλιστα
ὑπογράφηκε ἕνωση καί μέ τούς Προτεστάντες
ἀπό τόν «Γερμανίας» Αὐγουστίνο, σχετικά
μέ τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος καί
τήν ἀποστολική διαδοχή!
Εἶναι
μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ
Παπικοί
ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω
ἀπό 200ιοι Πατέρες τούς καταδικάζουν
καί πλῆθος Συνόδων τούς θεωροῦν
αἱρετικούς ἐδῶ καί
1000
χρόνια;
Ἡ
ἕνωση
μέ τούς Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ
στό
Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας, ὅπου ὁρίζεται
μάλιστα, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται
τοῦ
Μυστηρίου,
ὁ
Μονοφυσίτης
ἤ
ὁ
(Νέο)
ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει
τό μεγαλύτερο ποίμνιο! Οἱ
Μονοφυσίτες
ἔχουν καταδικασθεῖ
ἀπό
τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!
Οὔτε
ὑπάρχει ἀντίφαση
μέ
αὐτά πού τονίζονται πιό πάνω καί
πατερικά θεμελιώνονται σέ πολλά
παλαιότερα τεύχη τοῦ
περιοδικοῦ
μας.
Γιατί,
ἄν ὑπῆρχε ἀντίφαση, θά ἀντέφασκε καί
ὁ
Μέγας
Θεολόγος, Ἅγιος Νικόδημος ὁ
Ἁγιορείτης.
Συγκεκριμένα:
Ἡ
ὑποσημείωση
στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ
τό
δεύτερο πρόσωπο, γιά νά ἐνεργοποιήσει
τήν ποινή τοῦ
κανόνα,
νά ἐπέλθει δηλ. ἡ
ἔννομη
συνέπεια τοῦ
Ἱεροῦ
Κανόνος,
ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους,
πού
κατ'
ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις
καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!
Ἀκόμη
καί στήν περίπτωση, πού κάποιος
μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τό
βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά
καταδικασθεῖ
ἀπό
σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή κανονική
παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ
θέμα
πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση
περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά
μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη
καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Δέν
εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν
ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς
παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας
μέ συνοδικές ἀποφάσεις ἤ
ἕνωση
μέ αἱρετικούς, μετά ἀπό συνοδικές
ἀποφάσεις!
Στόν
68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν
θέση του
ὁ
Ἅγιος
Νικόδημος καί συμφωνεῖ
ἡ
σύμπασα
ἡ
Ἐκκλησία:
Καί
πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ
αἱρετικοί
δηλ. πού
δέν
ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτός
Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά
χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν
προσέρχονται στήν Ἐκκλησία.
Γιατί
δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ
Ἐκκλησία
κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική;
Ἀπαντᾶ
ὁ
κοινός
διδάσκαλος, Μέγας
Νικόδημος ὁ
Ἁγιορείτης:
Διά
τό πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων
εἰκονομάχων.
Τούς
δέχθηκε ἡ
Ζ΄
Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη
τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν
Ὀρθοδοξία.
Αὐτό
σημαίνει, ὅτι ἡ
Ἐκκλησία
τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές
θέσεις.
Πρόσωπον
Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ
Οἰκουμενική
Σύνοδος.
Διά
πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού
χρησιμοποίησε ἡ
Ἐκκλησία,
(οἰκονομικῶς
καί ἐξ ἀνάγκης),
τούς δέχθηκε.
Σέ
ἄλλες Οἰκουμενικές, ὅπως στήν ΣΤ΄ διά
ἁπλῆς μεταθέσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν
αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ
Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες
στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων, κατά τήν
σύγκληση τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς.
Αὐτό
ἔγινε, ὅμως, στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας,
(πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ
Οἰκουμενική
Σύνοδος).
Ἀμέσως
ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε,
ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί
Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν
ὁποίων πέρασαν οἱ
πρώην
αἱρετικοί Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες,
20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ
Μεγάλου
Ἁγίου Μαξίμου τοῦ
Ὁμολογητοῦ,
τοῦ
ὁδηγοῦ
τῶν
Ὀρθοδόξων.
Πολλοί
ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ
τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν
κατά
τόν
Οὐρανοφάντορα!
Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί πολλοί Ὀρθόδοξοι.
Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. Στή δύση,
ὑπῆρχαν ἀρκετοί διάδοχοι τοῦ Ἁγίου
Μαρτίνου τοῦ
Ὁμολογητοῦ
καί
Μάρτυρος,
πού φόνευσαν οἱ
Μονοθελῆτες
τό 652.
Οἱ
κανόνες,
1ος τοῦ
Μεγάλου
Βασιλείου,
5ος καί 47ος, ὅπως ἀναλύονται σέ παλαιότερα
τεύχη τῶν «Ἁγίων
Κολλυβάδων»,
δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι
ἔτσι ἔχουν τά πράγματα.
Ὁ
Οὐρανοφάντωρ,
βέβαια,
δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους
πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό
τό σχίσμα δι’
ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος,
ὅπως
αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ
Ρώμη
καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά
κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει.
Ὡστόσο
καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον
γιά τούς αἱρετικούς!), ἡ
ἀκρίβεια
ἀπαιτεῖ
βάπτισμα,
γιά νά γίνουν δεκτοί!
Προστάσσει,
λοιπόν, ὁ
Μέγας
Βασίλειος,
ἡ
γνώμη
του νά ἔχει ἰσχύν![1]
Ὡς
σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί
χαρακτηρίζονται οἱ
ἀναφερόμενοι
ἀπό τόν Μέγαν
Ἱεράρχην
ἀνεξάρτητα
ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!!!
Κατά
τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ
θέσεις
τοῦ
Οὐρανοφάντορος
ἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Τόσον
Μέγας εἶναι ὁ
Φωστήρ
πάσης της Οἰκουμένης!!!
Ἐξάλλου
τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές
καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς
παραφθαρεῖ.
Τριττή,
πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει!
Οἱ
εὐχές
σχεδόν δέν διαβάζονται ἤ
περικόπτονται!!!
Στίς
χῶρες τῆς σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει
μόνον ἐπίχυση!
Ἤ,
τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα!
Τό
βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο
στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει
καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό
προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό,
βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της Ἐκκλησίας
ἤ
γιά
τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)
Πολλῷ
μᾶλλον,
ὅταν
ὑπάρχει ἕνωση μέ κεκριμένους αἱρετικούς,
κατά τούς α΄καί β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς
Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ἐκπίπτουν
οἱ
κάτω
καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες
συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς",
τῆς ἱερωσύνης.
Πόσο
μᾶλλον ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό
τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων
σχισματοαἱρετικῶν, -καί κατ' ἐξοχήν
σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν -
Οἰκουμενιστῶν-, κατά
τόν Οὐρανοφάντορα.
Ἀφοῦ
οἱ
πρῶτοι,
ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί
γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς
μεταδόσεως, ἀφοῦ
διακόπηκε
ἡ
διαδοχή!
Αὐτό
φαίνεται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς
Καρθαγένης, ὅπως ἀναλύσαμε
σέ
παλαιότερα τεύχη τῶν «Ἁγίων
Κολλυβάδω»ν.
Ἡ
διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας μας γιά τήν
ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν ἀναλυτικότερα
Ποιά
εἶναι, ἑπομένως, ἡ ἀπάντηση καί ἡ
διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μέσα
ἀπό τήν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων
καί τήν πράξη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων
γιά τήν θεσμικά, συνοδικά, δημοσίᾳ καί
παρρησίᾳ ἐπί ἐννενῆντα καί πλέον
χρόνια μάλιστα κηρυσσόμενη αἵρεση τοῦ
Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί
συγκριτικά μέ τίς συγκαταβατικές θέσεις
τοῦ ἁγίου πρώην Φλωρίνης;
Τοῦτο
ἀπαντᾶται στή συνέχεια.
Συνοπτικά
σημειώνουμε, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης
ἀναφερόταν σέ μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν
τοῦ Ἡμερολογίου, ὅταν διατύπωνε τίς
ἐλαστικές θέσεις του περί ἀποτειχίσεως:
Γιά
μία μόνον ἀλλαγή, αὐτήν τοῦ ἡμερολογίου,
ἔλεγε, δέν ἀποκηρύσσουμε παντελῶς
τούς Νεοημερολογίτες, (ἄν καί ἔφτασε
καί σέ ἀποκήρυξή τους, μετά τόν θάνατο
τοῦ κυροῦ Ματθαίου!
Ἔστω
καί γιά ποιμαντικούς (;) λόγους!).
Ἤλπιζε
μέχρι τότε, ὅτι θά ἐπιστρέψει ἡ Ἐκκλησία
στήν ἑνιαία τάξη καί λατρεία.
Δυστυχῶς, ὅμως, διαψεύστηκε...
Τώρα,
ὅμως, τό πρώην σχίσμα παγιώθηκε.
Μετεξελίχθηκε
σέ αἵρεση.
Παναίρεση!
Λεγεῶνα
αἱρέσεων, κατά τόν πολύν π. Ἰουστῖνο
Πόποβιτς.
Consensus
patrum
α.
Στήν Ἐκκλησία μας, ὡστόσο, δέν ἔχει
σημασία ἡ γνώμη ἑνός ἱεράρχη, ἔστω
καί Ἁγίου, ὡς ὁ πρώην Φλωρίνης, ἀλλά
ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων.
Δηλ.
τό consensus patrum.
Ὅπως
θά δοῦμε στή συνέχεια, ἡ συμφωνία τῶν
Πατέρων μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐντελῶς
διαφορετικά συμπεράσματα ἀπό ἐκεῖνα
τῶν ἀντιλεγόντων.
Ἡ
ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ στηρίζεται
στήν διαχρονική διδασκαλία καί συμφωνία
τῶν θεοφόρων Πατέρων καί στήν διδαχή
τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
β.
Ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ
Στουδίτου "Στεφάνῳ
ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ"
ἔχει καί διαφορετική ἀνάγνωση, ἀπό
αὐτήν πού μᾶς πρότειναν διάφοροι νέοι
ἑρμηνευτές, ὅπως ὁ μακαρίτης ὁ
Δελήμπασης, πού κι αὐτός ἀγωνίστηκε,
ὅσο ζοῦσε, τό κατά δύναμιν κατά τῆς
αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
γ.
Ὁ ἀναθεματισμός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
ἀπό τήν Σύνοδο τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου,
τό 1983, καί ἀπό τήν Ἁγία Συνόδό μας τό
1998, εἶναι πλέον καθοριστικῆς σημασίας
γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν Οἰκουμενιστῶν.
δ.
Ἀρκετοί καλοί ἀδελφοί μας δέν ἔδωσαν
τήν πρέπουσα σημασία στήν πρώτη πράξη
τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, στήν
ὁποία παραπέμπει ὁ Μέγας Ἅγιος
Νικόδημος. [2]
ε.
Ἐπί διετίαν μελετήσαμε ἐπισταμένως
καί ἐρευνητικῶς, κατ’
ἐξοχήν
τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου,[3]
τήν Β΄ καί τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν, τά
Πρακτικά τῆς ΣΤ΄, τούς Κανόνες τοῦ
Μεγάλου Βασιλείου, (καί ἰδιαίτερα τόν
1ον καί τόν 47ον), καί τόν κανόνα τῆς
Καρθαγένης, καί μποροῦμε πλέον
ἀπερίφραστα νά συνταχθοῦμε μετ’
αὐτῶν,
πού συμφωνοῦν ἐν πᾶσιν, καί κατ’
ἐξοχήν
μέ τήν δήλωση τοῦ ἐμοῦ Πατρός καί
Διδασκάλου Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ
Ἁγιορείτου.[4]
στ.
Παλαιότερα ἤδη γράφαμε καί τονίζαμε,
ὅτι ὅλα τά οἰκονομεῖ ἡ Ἐκκλησία, τό
ἐάν δηλ. θά δεχθεῖ κάποιους ἀπό τούς
αἱρετικούς καί ποιούς καί κάτω ἀπό
ποιές συνθῆκες, -ἄν μετανοήσουν, ὅμως,
καί συντάξουν τούς ὑπό τῶν Πατέρων
Λιβέλλους, μέ τούς ὁποίους ἀναθεματίζουν
τήν αἵρεση-, καί ποιούς δέν θά δεχθεῖ.
ζ.
Γιά τούς πρώτους τρεῖς ἐπισκόπους πού
βγῆκαν στόν ἀγῶνα, "οὗτοι
ἔσχον τήν χειροτονίαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας"
κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Δέν χρειάζονταν
ἀποκατάσταση. Οἱ ἄλλοι, τονίζει ὁ
Μέγας Ἱεράρχης, πού ἔμειναν στήν
αἵρεση, κατεστάθησαν λαϊκοί καί "οὐκέτι
πλέον ἔσχον τήν χάριν καί οὐκ ἠδύναντο
αὐτήν μεταδίδειν", ἰδιαίτερα
γιατί κοινώνησαν μέ καταδικασμένους
αἱρετικούς, μετά τό Σαμπεζύ μέ τούς
Μονοφυσίτες καί μετά τό Μπάλαμαντ μέ
τούς Λατίνους.
Ἡ
ἔκπτωσή τους ἀπό τήν ἱερωσύνη ἐπέρχεται,
σύμφωνα μέ τούς Κανόνες α΄ καί β΄ τῆς
Γ΄ Οἰκουμενικῆς καί σύμφωνα μέ τόν
Κανόνα τῆς Καρθαγένης.[5]
Ἱστορικά
καί πραγματικά στοιχεῖα
1.
Ἐπί μίαν ἑκατονταετία σχεδόν ὑπάρχει
συνεχής καί θεσμική-συνοδική ἀλλοίωση
στήν πίστη καί στήν Παράδοση τῆς
Ἐκκλησίας (Νεοημερολογιτισμός -
Οἰκουμενισμός, Ἕνωση μέ τούς Μονοφυσίτες
στό Σαμπεζύ καί μέ τούς Λατίνους
στό Μπάλαμαντ), Ἐκκλησιοποίηση τῆς
αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν
ληστρική ψευδοσύνοδο στό Κολυμπάρι
τῆς Κρήτης.[6]
2.
Ὑπάρχει καθημερινή συμπροσευχητική
κοινωνία, ἀλλά καί μυστηριακή διακοινωνία
σέ ὅλες τίς "ἐκκλησίες" -κατ'
ἐξοχήν τοῦ
ἐξωτερικοῦ,
ὅλων
τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατω-τέρων καί
ἀνωτέρων κληρικῶν μέ ἄλλους
καταδικασμένους αἱρετικούς, ὅπως
γνωρίζω καί βεβαιώνω ἐξ ἰδίας ἄμεσης
ἀντίληψης.
Στήν
Ἑλλάδα μας στήν συνέχεια γίνεται ἡ
κοινωνία τῶν ἐδῶ "κανονικῶν" μέ
ὅλους αὐτούς τούς αἱρετικούς, πού δέν
ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά συναγωγή
τοῦ Σατανᾶ καί ἐκκλησία πονηρευομένων,
κατά τούς Πατέρες.
Οὔτε
πρός ὥραν, διδάσκει ὁ
Μ.
Βασίλειος, δέν μένουμε κοινωνικοί πρός
τούς αἱρετικούς!
Πόσο
μᾶλλον, ὅταν συμπληρώνεται σχεδόν μιά
ἑκατονταετία σχίσματος συνοδικά
διακηρυχθέντος καί παρρησιασμένης καί
δημοσίᾳ κηρυσσομένης αἱρέσεως.
Καί
ἀφοῦ συνόλλυνται μέ τούς αἱρετικούς
οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτούς κληρικοί,
ποιά χάρη καί εὐλογία μεταδίδουν οἱ
ψευδεπίσκοποι καί οἱ ψευδοδιδάσκαλοι
αὐτοί στούς ἄλλους, πού δέν ἀποτειχίζονται
καί μένουν κοινωνικοί μέ αὐτούς τούς
ὀλετῆρες;
3.
Ἔχουμε, προφανῆ, πασίδηλη καί συνεχῆ,
ἀναμφισβήτητητη δηλαδή κήρυξη αἱρέσεως
ἐπ' ἐκκλησίας, (βλ. ἐπίσημη ὑποδοχή
τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα καί στήν Ὀρθόδοξη
Ἑλλάδα μας, συμπροσευχές ἀκόμη καί μέ
παστορίνες καί κάθε εἴδους αἱρετικούς
στή Μητρόπολη Δημητριάδος, καί
ἐπαναλαμβανόμενες συμπροσευχές μέ
πλῆθος αἱρετικῶν διαφόρων ψευδεπισκόπων
καί στήν Πατρίδα μας καί κατ’
ἐξοχήν
στό ἐξωτερικό, (μεταξύ τῶν πολλῶν
ἄλλων βλ. τίς οἰκουμενιστικές θέσεις
καί τίς συμπροσευχές μέ τούς Λατίνους
τοῦ Χρυσόστομου Σαββάτου στή Μεσσηνία
καί τοῦ Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου στόν
Βόλο, τίς φοβερές βλασφημίες τοῦ
Στυλιανοῦ Αὐστραλίας, τήν ἀναγνώριση
τοῦ βαπτίσματος τῶν Προτεσταντῶν στό
Freising ἀπό τόν φερόμενο ὡς "Γερμανίας"
Αὐγουστῖνο καί τά οὐνιτικά συλλείτουργα
τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπως τοῦ φερομένου
ὡς «πατριάρχου» Βαρθολομαίου μέ τούς
Λατίνους, τούς Προτεστάντες καί τίς
συμπροσευχές μέ τούς Μωαμεθανούς, τούς
Ἑβραίους, τούς Σαμάνους καί τούς
Εἰδωλολάτρες.
4.
Ἡ κοινωνία τῶν κατωτέρων κληρικῶν μέ
τούς μνημονευομένους πρωτάρχες τῆς
αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ,
πατριάρχες, ἐπισκόπους καί πνευματικούς
ἡγέτες, πού καί οἱ ἴδιοι ἐν πολλοῖς
κηρύσσουν τόν Οἰκουμενισμόν ἤ
ὑποτάσσονται στόν Οἰκουμενισμό, χωρίς
σχεδόν καμμία διαμαρτυρία ἐπί πολλές
δεκαετίες, μολύνει καί αὐτούς, κατά
τούς Πατέρες!
Γιατί
γνωρίζουμε ἀπό τήν διδασκαλία τῆς
Ἐκκλησίας μας τά θεμελιώδη ἀξιώματα
ὅτι:
"Ὁ
κοινωνῶν
ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἔστω"
καί
"ἐχθρός
τοῦ Θεοῦ
καθίσταται
ὁ
τοιοῦτος"
κατά
τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην καί
τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον!
Γνωρίζουμε,
ἐπίσης, ὅτι καί οἱ κοινωνοῦντες μέ
τούς ἀκοινωνήτους αἱρετικούς, "εἰ
καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν
(ὅμως)
τῇ
κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται".
Ἄν
ἑπομένως καί οἱ μή τοῖς λογισμοῖς
καταποτιθσθέντες τῇ κοινωνίᾳ τῆς
αἱρέσεως συνόλλυνται, τότε γιά ποιά
χάρη μιλᾶνε, ὅτι τάχα ἔχουν, οἱ
κοινωνοῦντες ἀμέσως ἤ καί ἐμμέσως
μέ τούς αἱρετικούς;
5.
Ἐπίσημες συμφωνίες, λοιπόν, καί ἑνώσεις
ἔγιναν στό Σαμπεζύ καί στό Μπάλαμαντ,
καθώς καί ἄρση τῶν ἀναθεμάτων-ἀκοινωνησίας
τό 1965, πράξεις
συνοδικές,
δημόσιες καί ἀναμφισβήτητες, πού
ἐπιβεβαιώνουν, θεμελιώνοντας πανηγυρικά,
παρρησίᾳ καί φανερά τήν διακοινωνία
τῶν Νεοημερολογιτῶν μέ τούς
καταδικασμένους Μονοφυσίτες καί
Λατίνους!
Βρίσκεται,
ἑπομένως, σέ πλήρη συμφωνία, ἐξέλιξη,
ἐφαρμογή
καί
ἀνάπτυξη ἡ
Οἰκουμενιστική
Ἐγκύκλιος τοῦ
1920.
Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ ἔγινε μέ τήν ληστρική
δῆθεν “πανορθόδοξη” ψευδοσύνοδο στό
Κολλυμπάρι τῆς Κρήτης.
6.
Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος δικαίωσε
τούς κοινωνοῦντες μέ τούς αἱρετικούς;
Ποτέ!
Εἰ
μή μόνον, ἄν μετανοοῦσαν καί ἀναθεμάτιζαν
τήν αἵρεση μέ τήν σύνταξη ἀναθεματιστικῶν
λιβέλλων, καί ἄν ἔφεραν ἐπαρκῆ
ἀπολογία
γιά τήν στάση τους, τούς δεχόταν ἡ
Οἰκουμενική Σύνοδος καί πάντως ὄχι
ὅλους καί ὄχι πάντοτε!
7.
Ἐκ τῶν προτέρων νά ὑποστηρίζει κανείς,
ὅτι οἱ
αἱρετικοί
καί οἱ
κοινωνοῦντες
μέ αὐτούς ἔχουν μυστήρια, καί ἁγιαστική
χάρη, συνιστᾶ
βλασφημία
κατά τοῦ
Ἁγίου
Πνεύματος!
8.
Πότε Οἰκουμενική Σύνοδος ἤ
ποιός
Πατέρας μακαρίζει καί δικαιώνει αὐτούς
πού μένουν σέ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς
καί πολύ περισσότερο τούς πρωτάρχες
τῆς αἱρέσεως;
9.
Ἀντιθέτως, στό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας
συνεχῶς τούς ἀναθεματίζουμε ἐκφώνως
μέ πολλαπλά ἀναθέματα ἐν ἐπιτραχηλίῳ
καί ὠμοφορίῳ.
"ὁ
(δέ)
μή
λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα
ἔστω,"
κατά
τό Συνοδικό Της, ὅπως τό ἔχω ἐξηγήσει
ἐπαρκῶς σέ προηγούμενα τεύχη τῶν
«Ἁγίων
Κολλυβάδων»,
καθ' ὅτι ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική ἐπαναλαμβάνει
τό σχετικό ἀνάθεμα τῆς Ε΄ καί ταυτίζεται
μέ αὐτήν.[7]
Καί
τό καί φοβερώτερο, ὅποιος προσπαθεῖ
νά ἀθωώσει τούς αἱρετικούς, ἀποδίδοντάς
τους δηλ. τήν ἐκκλησιαστική ὑπόσταση
καί ἀναγνωρίζοντάς τους ἱερωσύνη καί
ἁγιαστική χάρη, ἀναθεματίζεται ἀπό
τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο!
10.
Οἱ ἑνούμενοι μέ κεκριμένους καί
ἀναθεματισμένους ὑπό Συνόδου, -καί
μάλιστα Οἰκουμενικῆς-, αἱρετικούς,
(ὅπως ἔγινε καί γίνεται στήν καθημερινή
σχεδόν διακοινωνία Νεοημερολογιτῶν,
συνεχῶς δημόσια καί πανηγυρικά, μέ
τούς Μονοφυσίτες καί τούς Λατίνους
-(ἀλλά συμπροσευχητικά καί μέ τούς
ἀλλοθρήσκους Μωαμεθανούς (!) Ἑβραίους
(!) καί τούς Εἰδωλολάτρες (!), μέ τούς
ὁποίους ὑπάρχει πνευματική καί
διαβολική κοινωνία κατά τίς συμπροσευχές
τους (!),- ἐκπίπτουν τῆς κοινωνίας καί
τῆς ἱερωσύνης, κατά τούς α΄ καί β΄
Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου.
Τό
ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς κοινωνοῦντες
στήν συνέχεια μέ τούς ἐκπεσόντες.
Ἡ
Ἁγία ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος, στόν πρῶτο
της Κανόνα, διατυπώνει τό αὐτονόητο
πού ἰσχύει γιά τόν ὁποιοδήποτε αἱρετικό:
"τοῦτον
ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον
ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας".
11.
Συμπερασματικά
τό σημαντικότερο καί θεμελιακῆς σημασία
δίδαγμα ἀπό τήν μελέτη καί τήν διδασκαλία
τῶν Πατέρων μας, εἶναι αὐτό πού τονίζουν
ὅλοι καί ἐπαναλαμβάνουμε καί 'μεῖς
ἀκολουθῶντας τους, ὅτι δηλ. διαφοροποιεῖται,
θεμελιακά ἡ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως
καί τῶν αἱρετικῶν:
-ὅταν
ἀλλοιωθεῖ διαχρονικά καί συνοδικά-θεσμικά
ἡ ὀρθόδοξη πίστη, τό δόγμα καί ἡ
παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί γίνει
ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως, ἀπό τήν
ἀντιμετώπιση μεμονωμένων ἐπισκόπων,
πού σποραδικά καί πρός καιρόν κηρύσσουν
αἱρετικά.
Τοῦτο
ἀποτελεῖ συμπέρασμα ἀδιαμφισβήτητο,
κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, τόν Ἅγιον
Νικόδημον καί τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν,
ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τήν Σύνοδο τῆς
Καρθαγένης, ἀπό τοπική Σύνοδο τῆς
Ἰταλίας καί ἀπό τήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική
Σύνοδο, πού ἀναφέρεται σαφῶς στίς
σχετικές ἀποφάσεις καί τῶν Α΄ καί Β΄
Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Διαφορετικά,
βέβαια, κρίνονται -πάντα ἀπό Σύνοδο
-οἱ
σχισματικοί:
ὅπως
γιά παράδειγμα οἱ Ναυατιανοί,
(σχισματικοί
κατά τόν Μέγαν Βασίλειον), τῶν ὁποίων
τίς χειροτονίες δέχθηκε ἡ Ἐκκλησία
μέ τόν Η΄ Κανόνα της στήν Α΄ Οἰκουμενική,
ἀπό
τούς
-αἱρετικούς:
ὅπως
οἱ Δονατιστές (καί οἱ χειροτονίες
τους).
Ἀπό
τούς Δονατιστές ἡ Ἐκκλησία
στήν
Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους
μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική, ὅσους
χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης
πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν
εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν
δεκτοί), οἰκονομικῶς
καί ἐξ ἀνάγκης" κατά
τόν Ἅγιον Νικόδημον).
Γιά
τόν λόγο αὐτό, ἡ Σύνοδος πού ἔγινε
στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες
τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά
τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.
Τονίζει
ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὅτι εἶναι σπάνιον
νά γίνονται δεκτοί οἱ αἱρετικοί ἀπό
τήν Ἐκκλησίαν:
"Ἀλλά
σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν,
κανονικῆς ἀκριβείας λειπόμενα, οὐ
νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν
γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν
ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον
Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν
τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου καί τό νομικόν
ἐκεῖνο τό λέγον∙
Τό,
παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός
ὑπόδειγμα."
Ὁ
Ἅγιος, ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στίς
χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων,
πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική
Σύνοδο:
«Πάντως
δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως
καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή
γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως
εἶπε ὁ θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους
πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν
αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά,[8]
καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό
τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν
ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν
Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄
πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουνενικῆς.[9]
Ἐπίσης, μερικῶν αἱρετικῶν δέχθηκε
τό βάπτισμα δι᾽
οἰκονομίαν»,
ὅπως
σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν
περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν
τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.
Συμπεράσματα:
Γιά
τό πῶς θά πρέπει νά γίνονται δεκτοί
πλέον οἱ Καινοτόμοι καί οἱ Οἰκουμενιστές
διαλαμβάνεται στά τελευταῖα τεύχη τῶν
"Ἁγίων
Κολλυβάδων".
Οἱ
αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν
δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν,
-(ὅπως καί ὅλοι οἱ μετανοημένοι
αἱρετικοί διά μέσου τῶν αἰώνων, ὅταν
τό ἔκρινε ἡ Ἐκκλησία!),- ἀλλά μέ μεγάλη
δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση
τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς
κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση
καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι
τότε στάση του!
Ἡ
Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην
στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού
βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς
καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι
δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια.
Κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς
ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία
Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει
πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία
ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε
βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!
Ἀπό
τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν
δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:
-ὅσοι
ἀπό
αὐτούς μετενόησαν,
καί
πάντως
-ὄχι
οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς
αἱρέσεως,
ὅσοι
-ἀναθεμάτισαν
τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,
-συνέταξαν
γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο
ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως
λιβέλλους,
-ὁμολόγησαν,
ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας καί χωρισμένοι
ἀπ' αὐτήν
καί
-δήλωσαν
πανηγυρικά καί δημόσια, ὅτι ἐπιθυμοῦν
νά ἑνωθοῦν μέ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν,
ἀπό τήν ὁποία ἦσαν χωρισμένοι
καί
μάλιστα ἀφοῦ
-πῆραν
καί φρικτό ὅρκο,
-ἀναθεματίζοντας
μάλιστα ἑαυτούς
καί
-διαβεβαιώνοντας,
ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί
ὑστεροβουλία!
Αὐτό
τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας:
"Ἐάν
μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική
ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν
ἀπό
τοῦ Πατρός
καί
τοῦ Υἱοῦ
καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".
"Ἡ
ἁγία σύνοδος εἶπεν:
ἐλπίζομεν,
ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται,
καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν
ἑαυτούς
οἱ ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισαν,
ὅτι
ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν
αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι
ἐσμέν".
Στήν
συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδο νά
ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ
τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς
πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Καί,
ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους
νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν
στή Σύνοδο.
Καί
στή συνέχεια θά κρίνει τήν ὑπόθεσή
τους ἡ Σύνοδος!
"Κωνσταντῖνος
ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας
τῆς Κύπρου εἶπεû
πανίερε
δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους,
ἐπιδότωσαν.
εἰ
δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ
ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.
Οἱ
δέ ἔφασαν
ἔχομεν
τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν
αὐτούς."
[1]
Ὁ
πολύς ἅγιος Ταράσιος ρώτησε τήν Σύνοδο,
πῶς πρέπει νά γίνη ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό
τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων
αἱρετικῶν:
"τήν
ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν, πῶς ὀφείλομεν
δέξασθαι;"
Ἡ
Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν
θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ
ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς,
πού εἶπε ὅτι ἡ
αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν
ἐκκλησία,
ἐπιβεβαιώνοντας, ὅτι αὐτό εἶναι
εὔδηλο (ξεκάθαρο):
"Ἰωάννης
ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ
ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς
εἶπε:
«Ἡ
αἵρεσις
χωρίζει
ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»
῾Η
Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:
«Τοῦτο
εὔδηλόν ἐστιν.»
Οἱ
μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί
οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:
"χειροθετουμένους
εἶπεν ὁ (8ος
ἐν Νικαίᾳ) κανών
δεχθῆναι".
Ἐπιφύλαξη
ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά
ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν
χάριν εὐλογίας λέγοντας:
"μήπως
ἐπ’
εὐλογίας
ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί
οὐχί ἐπί χειροτονίας".
Ὡστόσο
δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία, ὅτι
θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία
τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται
οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:
"περί
τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί
εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς
αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες,"
κατά
τήν πρός
Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν
τοῦ παμ-μεγίστου
ἱεράρχου.
Κατά
τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανο-φάντορος
δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί
Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό
βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές
καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν,
μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί
μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές
τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια
μεγάλου μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε
ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία
νά βαπτίζεται.
Ἐάν,
σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο
τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν
Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς
ἀκριβείας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον), νά
χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ
πιστοί στά μυστήρια:
"μήποτε
ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό
βαπτίζειν ποιῆσαι ἐμποδίσωμεν τοῖς
σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως
αὐστηρόν"...
"παντί
δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ
βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους
χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι,
καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."
Μετά ἀπό
ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως
ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν
ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς
Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν
καί Εὐχιτῶν:
"τούς
ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν,
ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί
ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου
γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε
λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί
ἀναθεματίζοντας
κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ
διηγορευμένα ἐγγράφως,
μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ,
τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς
ἐκκλησίας."
[2]
Βλ.
κατωτέρω. Περί αὐτῶν γράψαμε κατ'
ἐπανάληψιν καί ἰδιαίτερα στά δύο τεύχη
τῶν "Κολλυβάδων",
Φθινόπωρο καί Χειμώνας τοῦ 2012 .
[3]
Ἡ
ὁποία κάνει ἀνασκόπηση τῆς πατερικῆς
διδασκαλίας καί τῆς πράξεως τῶν
προηγουμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
[4]
Βλ.
ἀναλυτικότερα καί πολλές ἀναφορές
στίς ἄλλες Οἰκουμενικές Συνόδους καί
στούς Πατέρες μας στήν Εἰσήγησή
μας
στό τελευταῖο μας Ἱερατικό Συνέδριο
στήν Ἀθῆνα τό 2013.
«Εἴ
τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον,
Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον,
Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν
αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους
πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας
καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας
καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας
καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων
συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν
προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας
ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ
οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ
τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…». Τῶν
Ἱερῶν Συνόδων νέα δαψιλεστάτη Συλλογή,
σελ.
126 (632) τόμος δεύτερος, (Μέρος Β΄), ἀπό
ἔτους Χριστοῦ 449 ἄχρι ἔτους 1643, ἔκδοσις
Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης
Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, (Θεσσαλονίκη
1986).
Ε΄
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 553 μ.Χ - ΒΛΑΣΙΟΥ
ΦΕΙΔΑ,
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ,
ΤΟΜΟΣ Α΄- Σελ. 721, ΑΘΗΝΑΙ 1992.
[8]
Σχετικά
μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ
Ἅγιος
στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ
Ἁγίου
Ἀθανασίου
πρός Ρουφινιανόν.
«Ἡ
αἵρεσις
χωρίζει
ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας
πάντα
ἄνθρωπον.»
«Τοῦτο
εὔδηλόν ἐστιν.»[9]
Στὸ
τέλος τῆς Πρώτης Πράξεως,
Ἡ
ἁγία σύνοδος
εἶπε:
«Ἀναγνώτωσαν
οἱ προϊστάμενοι ἐπίσκοποι τοὺς
οἰκείους λιβέλλους
ὡς
νυνὶ
προσελθόντες τῇ καθολικῇ ἐκκλησίᾳ.»
Ταράσιος
ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν:
«Ἀναγνώτωσαν
ἐπειδὰν τῶν ζητουμένων δύο κεφαλαίων
ἀκριβῶς ἐξετασθῇ ὑπόθεσις περὶ τε
τῶν
προσερχομένων ἐξ αἱρέσεως τῇ ἁγίᾳ
καθολικῇ ἐκκλησίᾳ
καὶ
τῶν ὑπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντων.»
Καὶ
μετ᾽ ὀλίγον πάλιν,
Ταράσιος
ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης
εἶπεν:
«Τὰς
ὁμολογίας γνῶντες διὰ τῆς ἀναγνώσεως
τῶν λιβέλλων, ἐν ἑτέρᾳ συνελεύσει ἡ
αὐτῶν ἀποδοχὴ γενήσεται,
εἰ
οὐκ ἔστιν ἕτερον αὐτοῖς τὸ κωλῦον.»
Ὁ
πατήρ Γεώργιος ὁ Μεταλληνός γιά τήν
ἕνωση μέ τούς Παπικούς
Ἐφαρμόζουμε
μία ἐκκλησιαστικὴ πολιτική, λέμε.
Ὑπάρχουν ὅρια στὴν ἐκκλησιαστικὴ
πολιτική. Ὁ
Ἀθηναγόρας ὁ
μακαρίτης πρῶτος τὰ ξεπέρασε
αὐτὰ τὰ ὅρια. Ἂν
εἴμαστε σήμερα σ’ αὐτὸ τὸν κατήφορο,
ὀφείλεται στὸν Ἀθηναγόρα.
Ἔλεγε, τοὺς κοινωνῶ ὅλους, δὲν ὑπάρχει
τίποτα· ἄρα ἀπὸ τὸ 1965 ὑπάρχει -στὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο- κοινωνία,
ἡ intrercommunio (δια-κοινωνία) μὲ τοὺς
αἱρετικούς, Παπικοὺς Προτεστάντες.
Λέει ὁ Σακαρέλλος·
Λέει ὁ Σακαρέλλος·
“Ἔγινε
ἡ Ἕνωση”.
Καὶ
πράγματι ἔγινε ἡ Ἕνωση.
...Ἢ ὅταν τὸν ὑποδέχονται, (τὸν Πάπα), ὡς «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου», ὡς Χριστὸν δηλαδή, καταλαβαίνετε, τί σημαίνει· ὁ ἄλλος, (ὁ Πάπας), νὰ βλασφημεῖ, (ὄχι ὡς πρόσωπο, ὡς θεσμός), κι ἐσὺ νὰ τοῦ λὲς «εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Τότε κάθεσαι καὶ λές· ρὲ παιδιά, τρελαθήκαμε ὅλοι; Ἢ τρελαθήκαμε, ἢ εἴμαστε διαβολοκίνητοι καὶ κακοί(!)
...Ἢ ὅταν τὸν ὑποδέχονται, (τὸν Πάπα), ὡς «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου», ὡς Χριστὸν δηλαδή, καταλαβαίνετε, τί σημαίνει· ὁ ἄλλος, (ὁ Πάπας), νὰ βλασφημεῖ, (ὄχι ὡς πρόσωπο, ὡς θεσμός), κι ἐσὺ νὰ τοῦ λὲς «εὐλογημένος ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Τότε κάθεσαι καὶ λές· ρὲ παιδιά, τρελαθήκαμε ὅλοι; Ἢ τρελαθήκαμε, ἢ εἴμαστε διαβολοκίνητοι καὶ κακοί(!)
Πῶς
τολμῶ ἐγὼ νὰ τὸ κάνω αὐτὸ τὸ πρᾶγμα.
Θὰ μοῦ πεῖς· πολὺ εὐαίσθητος εἶσαι
παπα-Γιώργη. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ποὺ
εἴμαστε. Γιατί φορτώνουμε (ἐπὶ πλέον
τὴν ψυχή μας);
Στὸ μυστήριο τοῦ μικτοῦ γάμου, (ποὺ τελεῖται ἀπὸ παπικὸ ἱερέα), δὲν μπορῶ νὰ παραβρεθῶ, σὲ ἄθεσμο μυστήριο ποὺ δὲν εἶναι μυστήριο. Χωρὶς νὰ τὸ αἰσθάνομαι, ὅτι εἶναι μυστήριο… Ἕνας Ὀρθόδοξος ποὺ ξέρει τὰ πράγματα δὲν θὰ ἀνέχεται νὰ ἀκούει βλαστήμιες. Διότι, ὅταν λέει, «τοῦ ἁγιωτάτου Πατρὸς ἡμῶν Πάπα», εἶναι ὅλες οἱ βλασφημίες, γιὰ τὶς ὁποῖες μίλησα προηγουμένως.
Ἂν
δὲν τὸ καταλαβαίνει κανείς, καὶ
δηλητήριο
νὰ παίρνει,
τὸ καταπίνει χωρὶς νὰ αἰσθάνεται,
ὅτι εἶναι δηλητήριο. Τὰ ἀποτελέσματα
θὰ ἔλθουν μετά. Αὐτὸ δὲν εἶναι
αὐστηρότης, τὸ «χαίρειν αὐτῷ μὴ
λέγητε» τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.
Στὸν πλανεμένο δὲν λὲς «χαίρετε».
Καλημέρα θὰ τοῦ πῶ. Ἀλλὰ μὴν τοῦ
δώσεις τὴν χαρὰ, ὅτι ἔχει σωτηρία
ἐκεῖ ποὺ εἶναι. (Ὅταν τὸν Πάπα) τὸν
ἀναγνωρίζω ὡς Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας
τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν Παπισμὸ ὡς
Ἐκκλησία. Ὁπότε ἡ Ἕνωση ἔγινε. Τὸ
καταλάβατε; Τὸν ἀναγνωρίζω ὡς Ἐπίσκοπο
τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μακάρι νὰ
εἶναι. Ἂν δὲν εἶναι ὅμως; Δὲν βλαστημῶ;
......................................................................................................
ΕΡΩΤΗΜΑ:
Αφού
λοιπόν η ψευδένωση Ορθοδοξίας και
αιρέσεων έγινε, όπως λέτε, σεβαστέ π.
Γεώργιε...
Γιατί
δεν έχετε προβεί στην διακοπή της
μνημόνευσης των προδοτών Πατριαρχών
και Δεσποτάδων, οι οποίοι δημοσίως
κηρύττουν καταδικασμένη (από Οικουμενικές
Συνόδους) αίρεση;;;
Εύκολα
τα λόγια... Δύσκολα τα έργα... Αλλά
λόγια δίχως έργα είναι κούφιες καμπάνες
π. Γεώργιε...
https://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=3&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiG_rvog9vSAhVDbxQKHXpKDWkQFgg0MAI&url=http%3A%2F%2Fwww.academia.edu%2F12582865%2FTHE_1983_ANATHEMA_AGAINST_ECUMENISM&usg=AFQjCNEMIgVr-ont0LIZ0sOF1-XD7fHqYw The ROCOR's Anathema Against Ecumenism (1983) by Archbishop Vitaly of Montreal and Canada It has been almost a hundred years now since ecumenism began its attack upon the one true Church of Christ, invested by Him with the authority to bind and to loose, and began to unite all the countless heresies, both small and great, acknowledging them to be, as it were, sparks of the truth, from which the future ecumenical church is to be formed in place of the historical Church of Christ, which in their opinion has proved to be a failure. Against this monstrous teaching a vast literature has grown up, revealing ecumenism to be the heresy of heresies, but we cannot in such a short article review it in detail. Without doubt, the time for discussion and polemics has passed and the time has come to judge this movement and, however insignificant our Council of 1983 may seem, it has at last condemned ecumenism and anathematized it in the following words: Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided into so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united into one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforementioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema! The Russian Church Abroad, now headed by Metropolitan Philaret, professes itself to be an inseparable part of the historic Russian Church. As a local Church it has the right to summon its regular Councils and to enforce its resolutions, which are thereupon fully obligatory for all of its children, scattered throughout the world. Time will tell whether or not the other local Churches will adopt our resolution on ecumenism as the acts of the Ten Local Councils were, in their time, entered into the Book of the Canons of the Holy Apostles, the Sacred Ecumenical Councils, and the Holy Fathers of the Universal Church. We well know that all our conciliar resolutions against the Moscow Patriarchate, whose hierarchy is completely subject to the atheist Communist Party, were merely taken note of by the other local Churches-to their spiritual detriment. Orthodox Observer, No. 58 (April 1984). "[At the urging of Saint Maximus the] Pope convened his bishops, one hundred and five in number, with Abba Maximus in their midst. This was the Lateran Council (A.D. 649): it reviewed the errors of Cyrus, Sergius, Pyrrhus, and Paul, and also the Emperor's heretical confession. The false teachings were anathematized, and the Pope wrote to the faitful in all places, confirming them in their Orthodoxy, explaining the errors of the heretics and warning them in every way to be on their guard against them." [The Life of Our Holy Father Saint Maximus the Confessor (Boston: Holy Transfiguration Monastery, 1982) p. 7. Recall also the Patriarchal Encyclicals of 1848 and 1895 in response to proselytizing papal bulls. These are examples of how true bishops have responded in the past to innovations threatening the Church.-Patrick Barnes.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου