Καταδικασμένος ό Οίκουμενισμός ἀπό την ἁγίαν Ε΄ Οίκουμενικήν Σύνοδον

Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἀπό τήν ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί τούς θεοφόρους Πατέρες 

ὑπό πατρός Νικολάου Δημαρᾶ, 

 (μέ βάση κείμενα τοῦ γέροντος Αὐγουστίνου Ἁγιοβασιλειάτου καί τῆς φιλορθοδόξου Ἑνώσεως "Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος")

 

     Αἵρεση εἶναι "τὸ ἔν τινι παρεκκλίναι τῶν κειμένων ἡμῖν δογμάτων, περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως" κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον.

     Ὁ κηρυσσόμενος Οἰκουμενισμὸς εἶναι μεγίστη αἵρεσις, ἐπειδή μέ τήν αἵρεση αὐτή ἀνατρέπεται ἡ Πίστις στὴν Μίαν Ἁγίαν Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν καί ἀνα-τρέπεται τό μυστήριον τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ.

      Αὐτὸ δὲν κήρυξαν μέ λόγους καί μέ ἔργα οἱ ἀποστάτες Ἀθηναγορας, Δημήτριος καὶ Βαρθολομαῖος ἐπανειλημμένως καί συστηματικά καὶ ὄχι σποραδικά, ὅπως συσκοτίζαν τὴν ἀλήθεια οἱ μοναχοί τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί ἄλλοι Οἰκουμε-νιστές σέ διάφορα κείμενά τους;

     Κατὰ πόσον εἶναι σποραδικὲς καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς σημασίας οἱ ἐπίσημες δηλώσεις, τά οὐνιτικά συλλείτουργα καί οἱ παν-θρησκειακές συμπροσευχές ὅλων τῶν πατριαρχικῶν καί ἀμέ-τρητων ἄλλων Οἰκουμενιστῶν, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ παρατίθενται συνεχῶς τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἀγωνίζονται κατά τῆς φοβερῆς ἀθέου αἱρέσεως τοῦ Νεοημρολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί στό ἡμέτερον περιοδικόν,  «Ἅγιοι Κολλυβάδες". 

 

Τό οἰκουμενιστικό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικασμένο ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον!

 

            Ὁ Ἀπελλής θέλησε νά εἰρηνεύσει καί νά ἑνώσει ὅλες τίς παραφυάδες τῆς αἱρέσεως τοῦ Μαρκίωνος ὑπό μίαν ἀρχήν καί ἐξουσίαν. Γιά τόν σκοπό αὐτό ἄσκησε ὅλη του τήν ἐπιρροήν, ἐρχόμενος σέ ἐπαφή μέ τούς ἐπικεφαλῆς τῶν διαφόρων Μαρκιωνιστικῶν ὁμάδων. Δέν ἄργησε, ὅμως, νά ἀντιληφθεῖ, ὅτι ἦταν δύσκολο νά τούς πείσει, νά ἐγκαταλείψουν τίς ἀστήρικτες δογματικές διδασκαλίες τους καί νά υἱοθετήσουν ἐκεῖνες τῶν ἄλλων. Σταμάτησε, λοιπόν, τίς ἄκαρπες διαμεσολαβήσεις. Τό συμπέρασμά του ἦταν, ὅτι ἔπρεπε νά κτισθεῖ μία ἀνοχή τῆς "ποικιλίας" στήν "πίστη".

      Ξεκινῶντας ἀπό τήν ἰδέα αὐτή, διατύπωνε ἕνα ἄθεο ἑνωτικό δόγμα, πού ἀπό τό ὄνομά του ἀποκλήθηκε "τό ἄθεον δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ", μέ τό περιβόητον σύνθημα: "Δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ψιλοκοσκινίζουμε τά πράγματα, ὁ καθένας μπορεῖ νά ἐμμένει στήν πίστη του, ἐκεῖνοι πού ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένο, ἐφ' ὅσον ἔχουν καλά ἔργα θά σωθοῦν." Ἤ πιό ἁπλά: "Δέν εἶναι καθόλου ἀπαραίτητο νά ἐξετάζουμε τίς μεταξύ μας διαφορές. Ὁ καθένας μπορεῖ νά διατηρεῖ τίς πεποιθήσεις του, διότι ὅλοι ὅσοι ἐλπίζουν στόν Ἐσταυρωμένον καί ἔχουν καλά ἔργα, θά σωθοῦν."

     Θά ἦταν περιττό νά ποῦμε, ὅτι τό δόγμα αὐτό τοῦ Ἀπελλῆ, πρωτοδιατυπώθηκε ἀπό τόν ἴδιο τόν Μαρκίωνα, πού ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, μαθητής τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἰωάννη, ἀπο-καλοῦσε "πρωτότοκο τοῦ Σατανᾶ", καί εἶναι παντελῶς ἀλλό-τριο γιά τούς Χριστιανούς.

     Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, βέβαια, ἀγαπᾶμε τούς ἑτερόδοξους καί λαχταρᾶμε γιά μιά πραγματική καί ἅγια ἕνωση μαζί τους -ὅταν συνέλθουν καί πιστεύσουν ὀρθόδοξα στόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, ἐγκαταλείποντας τίς αἱρετικές καί πεπλανημένες δοξασίες τους, καί τήν "παραμορφωμένη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ".

     Τό δόγμα τοῦ Ἀπελλῆ καταδικάσθηκε στήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἀλλά, ὅπως ὅλες οἱ ἀρχαῖες αἱρέσεις, ἐμφανίσθηκε καί πάλι μεταγενέστερα.

     Ἔτσι τό 384, ὁ Σύμμαχος, ὁ εἰδωλολάτρης ἡγέτης τῆς Ρωμαϊκῆς Συγγλήτου, ἔγραψε στόν αὐτοκράτορα Μεγάλο Θεοδόσιο, κάνοντας ἔκκληση νά εἶναι ἀνεκτικός μέ τόυς εἰδωλολάτρες, διότι, καθώς ἔλεγε, ὑπάρχουν πολλοί δρόμοι πού ὁδηγοῦν στόν Θεό ...

     Ἐπίσης, τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Ἄραβας φιλόσοφος καί ἰατρός Ἀβερρόης, ἐκδηλώθηκε ὑπέρ μιᾶς ἑνώσεως Χριστιανῶν, Ἑβραίων, Μωαμεθανῶν καί εἰδωλολατρῶν, πρόταση πού συζητήθηκε μέ θέρμη στούς Δυτικούς σχολαστικούς κύκλους.

     Παραλλαγές τοῦ Ἀπελλιανισμοῦ ἐπανεμφανίσθηκαν στήν Δ΄ Σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ τό 1215. Τοῦτο προετοίμασε τό ἔδαφος γιά ἑνώσεις ἐπί βάσεως μή δογματικῆς, ὄχι μόνον μέ τούς Ὀρθοδόξους, ἀλλά καί μέ τούς Μονοφυσίτες καί τούς Νεστοριανούς. Ἔτσι, ὅταν ὁ Κόπτης Πατριάρχης Μακάριος ἑνώθηκε μέ τούς Λατίνους, ὄχι μόνον δέν τόν ὑποχρέωσαν νά ἀποδεχθεῖ τό filioque,  ἀλλά καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά ἀπαλείψει ὁλόκληρη τήν φράση "τό ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐκπορευόμενον" (βλάσφημία καί αἵρεση φοβερή!), ἀρκεῖ μόνον νά ἀναγνώριζε τήν ἑξουσίαν τοῦ Πάπα...

     Ὅπως βλέπουμε στά πιό πάνω κείμενα ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ἤδη ἀπό τήν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Ἡ κήρυξή της ἐκ νέου στίς ἡμέρες μας δικαιολογεῖ πέρα γιά πέρα τήν διακοπή τῆς κοινωνίας μέ τούς ψευδ-επισκόπους πού τήν κηρύσσουν, κατά τόν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ΄ Συνόδου! Ψευδεπισκόπους μέ τούς ὁποίους κοινωνεῖ σήμερα παγκοσμίως ἡ Νέα Ἐκκλησία πού ἔχει κλίνει γόνυ στόν Βάαλ!

            Ο κ. Βαρθολομαίος κατηγορείται από εμάς τους Ορθοδόξους ως αιρετικός και ταυτίζεται με έναν από τους αρχηγέτες του Γνωστικισμού των πρωτοχριστιανικών χρόνων, τον Απελλή.

            Ο Γνωστικισμός, για τους μη γνωρίζοντες, ήταν ένα συγκρητιστικό φιλοσοφικο – θρησκευτικό  σύστημα των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού, που είχε την ικανότητα να προσλαμβάνει στοιχεία από οποιαδήποτε θρησκεία και να τα ενσωματώνει στην διδασκαλία του, δηλαδή ένας σκέτος θρησκευτικός «χαμαιλέοντας», όπως σήμερα ο Οικουμε-νισμός.

          Ούτε ο Χριστιανισμός του ξέφυγε φυσικά, με αποτέλεσμα, όταν εμφανίστηκε ο Χριστιανισμός, να πάρει στοιχεία από την διδασκαλία του, να τα ενσωματώσει και να σχηματιστεί έτσι ο Χριστιανικός Γνωστικισμός.

          Ήταν δυαρχικός, πίστευε δηλαδή στον Θεό του κακού, που τον ταύτιζε με αυτόν της Παλαιάς Διαθήκης, γι’ αυτό και την απέρριπτε, και τον Θεό του καλού που δίδασκε, πως ήταν αυτός που έστειλε τον Χριστό στον κόσμο για να τον σώσει.

            Αφού λοιπόν είδαμε εν συντομία, ποιος ήταν και τί πρέσβευε ο Γνωστικισμός, ας δούμε τώρα, ποιος ήταν και τί δίδασκε ο Απελλής. Αντιγράφουμε από την Πατρολογία τόμος Α΄, σελίδα 265 του καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Στυλιανού Παπα-δόπουλου:

            «Ο σημαντικότερος μαθητής του Μαρκίωνα στη Ρώμη, με τον οποίο όμως διαφώνησε σε ορισμένα σημεία της διδα-σκαλίας του. Ήταν φαίνεται πρόσωπο με καθαρό βίο και ενέπνεε πολύ σεβασμό.

    Οι σπουδαιότερες ιδιοτυπίες του Απελλή: η απόρριψη της διαρχίας (η αρχή του κόσμου είναι μία), η σχετική απόρριψη του δοκητισμού και η ολοκληρωτική καταδίκη της Παλαιάς Διαθήκης. Ένεκα της διαφωνίας του με τον Μαρκίωνα έφυγε για την Αλεξάνδρεια, αλλά επανήλθε στη Ρώμη, όπου πέθανε μάλλον περί το 180 … Ό,τι γνωρίζουμε για τον Απελλή το οφείλουμε στον αντιαιρετικό συγγραφέα του Β΄ αιώνα Ρόδωνα, του οποίου αποσπάσματα καταχωρίζει στην Ιστορία του ο Ευσέβιος (Ε΄13). Ο Ρόδων γνώρισε τον Απελλή γέροντα. Στην διδασκαλίαν του Απελλή αναφέρονται ο Ιππόλυτος, ο Τερτυλιανός, ο Επιφάνιος και ο Αμβρόσιος.»

 

Το πραγματικό πιστεύω του Απελλή από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου, Ε΄13,5 συνοψίζεται στα εξής:

 

«όθεν και έφασκε μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ’ έκαστον, ως πεπίστευκε, διαμένειν· σωθήσεσθαι γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας απεφαίνετο, μόνο εάν έργοις αγαθοίς ευρίσκωνται»

Μετάφραση: «Δια τούτο έλεγε ότι δεν είναι καθόλου ανάγκη να εξετάζουμε τους λόγους, αλλ’ ο καθένας να παραμείνει στις πεποιθήσεις του· διότι ισχυρίζετο ότι θα σωθούν οι ελπίζοντες εις τον εσταυρωμένον, μόνο αν ευρεθούν να κάνουν αγαθά έργα».

 

Ο αιρετικός Απελλής και ο κ. Βαρθολομαίος
Το πατριαρχικόν μήνυμα για το Ραμαζάνι των Μωαμεθανῶν

            Ο αιρετικός Απελλής, κατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, δίδασκε την αιρετικήν δοξασίαν: «έκαστος ως πεπίστευκεν σωθήσεται, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκεται». Δηλαδή, καθένας θα σωθεί, οπουδήποτε κι αν πιστεύει, (αφού μια αρχή κι ένας Θεός υπάρχει), αρκεί να κάνει καλά έργα, (όπως η θρησκεία του τα διδάσκει).
            Αυτή η διδασκαλία, όμως, καταδικάσθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ως αίρεση. Ο δε ευαγγελιστής Ιωάννης, θεωρεί ορθόδοξον, μόνον εκείνον που δέχεται, διδάσκει και ομολογεί παντού —και όχι επιλεκτικά, κυρίως στους ορθόδοξους— «Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα» (1Ιω. 4, 2).
Ποιόν Θεό, λοιπόν, διδάσκει ο οἰκουμενιστής πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος; Τον Τριαδικόν Θεόν της Αλήθειας ή τον «Θεόν» των αιρετικών, του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας;
            Ποια είναι η ομολογία του προς τους ετερόδοξους και τους ετερόθρησκους;
    Είναι να τους αναπαύει, ότι καλά κάνουν, ότι σωστά πράττουν μέσα στα πλαίσια της θρησκείας τους, και ότι έχουν χωρίς Χριστόν την «πνευματικήν ευλογίαν άνωθεν», ακόμη και εκτός της Εκκλησίας του Χριστού; Έτσι, όμως, δεν τους εξαπατά; Πότε θα τους καλέσει στην «κιβωτό της σωτηρίας», για να βαπτισθούν στο «όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», που αποτελεί Εντολή του Αναστάντος Χριστού μας προς τους μαθητές Του; Ποτέ, αφού ήδη έχει δεχτεί ως έγκυρα το «βάπτισμα» και τα άλλα «μυστήρια» των Παπικών και των Προτεσταντών!... Δυστυχώς ο κ. Βαρθολομαίος συνεχίζει την διδασκαλία των προκατόχων του Οικουμενιστών πατριαρχών, Αθηναγόρα και Δημητρίου. Διαβάζουμε σε ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (1972):

«Επ’ ευκαιρία της Μουσουλμανικής εορτής του Μπαϊραμίου ο Πατριάρχης Δημήτριος, απηύθυνε προς αυτούς μήνυμα εις το οποίον αναφέρονται τα εξής: “Ο είς Μέγας Θεός των Πάντων του οποίου τέκνα υπάρχομεν όλοι, όλοι οι πιστεύοντες και λατρεύοντες αυτόν θέλει να σωθώμεν και είμεθα αδελφοί. Θέλει έστω και αν ανήκωμεν εις διαφόρους θρησκείας, εις τας οποίας όμως εμάθαμεν και να αναγνωρίζωμεν τον άγιον Θεόν ως την αρχήν και το τέλος των πάντων ν’ αγαπώμεν αλλήλους και να σκεπτώμεθα μόνον το καλόν και αυτό να πράττωμεν προς αλλήλους».

            Στο ίδιο πνεύμα κινούμενος και ο κ. Βαρθολομαίος -εξυπηρετών την Πανθρησκεία και τον επερχόμενον Αντί-χριστον- έγραφε σχετικά προσφάτως (17/9/2009):

«Μετ΄ αισθημάτων αγάπης και σεβασμού, απευθυνόμενος εις τους απανταχού της γης μουσουλμάνους, τα εγκάρδια συγχαρητήρια και τας καλλιτέρας ημών ευχάς επί τη ευκαιρία της λήξεως της νηστείας του Ραμαζανίου.

»Μετά την μακράν ταύτην περίοδον της νηστείας, ούσης και περιόδου περισυλλογής, προσευχής και φιλανθρωπίας, ήλθεν η στιγμή δι΄ έκαστον μουσουλμάνον να εορτάση και να λάβη την άνωθεν δικαίαν αντιμισθίαν.

»Εν τω πνεύματι της ειρήνης, της αγάπης και της κατανοήσεως ευχόμεθα υμίν άπαξ έτι ευλογημένον, τον εορτασμόν, προσευχόμενοι όπως ο Παντοδύναμος Θεός χαρίζηται εις υμάς πάσαν πνευματικήν ευλογίαν άνωθεν, εν τη ελπίδι ότι ο κόσμος θα ζη ηνωμένος.»

 † Βαρθολομαίος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικός Πατριάρχης»[1].

            Αλλά για ποιον «παντοδύναμο Θεό» που θα χαρίσει την «άνωθεν ευλογία» μιλάει ο κ. Βαρθολομαίος; Τον Τριαδικό Θεό ή τον Αλλάχ;
            Ο κ. Βαρθολομαίος ταυτίζει συγκρητιστικά τον Τριαδικό Θεό με τόν Αλλάχ και τον Βούδα και ολόκληρο τον δαιμονικό κόσμο του Αντιχρίστου, που η αποκρυφιστική Νέα Εποχή του Υδροχόου συστηματικά προσπαθεί να επιβάλει δια της Πανθρησκείας. Με το μήνυμά του αυτό υιοθετεί —εμμέσως πλην σαφώς— τις μασωνικές συγκρητιστικές και αντίχριστες δοξασίες για τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.), τον οποίο θεωρούν και λατρεύουν ως τον αληθινό θεό της αγάπης και της ενότητας-ειρήνης του κόσμου.

            Το συμπέρασμα είναι, πως ο κ. Βαρθολομαίος με τα μηνύματά του αυτά και τις όλες ενέργειές του δεν ορθοτομεί την Αλήθεια του Χριστού, αλλά καινοτομεί το Ψεύδος του Αντιχρίστου, καθιστώντας στο πρόσωπό του την ιδιότητα και το διακόνημα του Πατριάρχη ανυπόστατο και ανενεργό!...
            Ο κ. Βαρθολομαίος δεν επέλεξε την αγιότητα. Επέλεξε την αίρεση. Δεν επέλεξε τον φωτεινό δρόμο των ομολογητών και μαρτύρων Ορθοδόξων Πατριαρχών. Επέλεξε τις ερεβώδεις ατραπούς των αιρετικών, του Απελλή, του Βέκκου κ.ά.
            Και ως εκ τούτου ο κ. Βαρθολομαίος, πλέον, μόνον ως σφετεριστής του Πατριαρχικού Θρόνου της Κωνσταντινουß-πόλεως μπορεί να αντιμετωπιστεί, τον οποίο αναξίως και παρανόμως κατέχει ελέω των νεοεποχιτών εξουσιαστών του κόσμου τούτου!...

Για την

«Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσμάς Φλαμιάτος”»
 Ο Πρόεδρος

 Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιος

Ο Γραμματέας

Σημάτης Παναγιώτης

__________________________________

Ο αιρετικός Απελλής

Μικρές αναφορές παραθέτουμε για τον αιρετικό Απελλή και εκείνους οι οποίοι υιοθετούν την αίρεση που αυτός εκήρυξε:

● «…Απελλής μεν, μίαν αρχήν ομολογεί ...όθεν και έφασκεν μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλ᾿ έκαστον, ως πεπίστευκεν, διαμένειν...»[2].
● «Φάσκει γουν ούτος ο προειρημένος Απελλής και οι απ' αυτού, ότι ουκ εισί τρεις αρχαί ούτε δύο, ως τοις περί Λουκιανόν και Μαρκίωνα έδοξεν, αλλά, φησίν, εις εστιν αγαθός θεός και μία αρχή και μία δύναμις ακατονόμαστος…» (Αγίου Επιφανίου, Πανάριον «κατά αιρέσεων πασών»).● Το άθεον τούτο δόγμα, κατά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δοσίθεο, δίδαξεν και ο Αβερρόης, λέγων, ότι και Ιουδαίοι, και Χριστιανοί και Εθνικοί, όλοι «κατά το ίδιον σέβας αγαθοποιούντες σώζωνται».● Ο Πάπας και το Βατικανό, υιοθέτησαν τους λόγους του αιρετικού Θεομιστίου «ότι το θείον άπειρον αφείκεν ίνα πιστεύωσι εις αυτό και δοξάζωσιν αυτό διαφόρως, εισίν όμως όλα δεκτά τα σεβάσματα» και διεκήρυξαν τις αιρετικές αυτές δοξασίες, τις οποίες οι άγιοι Πατέρες από της εποχής του Απελλή είχαν καταδικάσει και οι οποίες μεταμφιέστηκαν στην θεωρία των κλάδων. Αυτήν την αιρετική θεωρία, «κεκαλυμμένη», διεκήρυξε η γνωστή Εγκύκλιος του Πατριαρχείου Κωνσταντι-νουπόλεως το 1920. Έκτοτε δια των εκάστοτε Πατριαρχών εφαρμόζεται προοδευτικά και σήμερα πλέον φανερά, «γυμνή τη κεφαλή», με λόγους και πράξεις του κ. Βαρθολομαίου και των ομοφρόνων του.