Ἡ ἕνωση μέ τούς Φράγγους ἔγινε τό 1965. Κατά τούς Κανόνες καί τούς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐκπίπτουν τῆς Πίστεως, τῆς ἐπισκοπῆς καί τοῦ κλήρου οἱ Λατινόφρονες. Ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπο ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τήν Αγία Ζ΄ Ο'ικουμενική Σύνοδο.. Ἡ καινοφανής αἵρεση, ὅτι ὅποιος ἐκπίπτει τῆς πίστεως δέν ἐκπίπτει, τάχα, καί τῆς ἱερωσύνης. Ἡ φαινομένη "ἐκκλησία" τῶν Νεοημερολογιτῶν.

Ὅταν ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει στό Ἱερόν Πηδάλιον “ὅτι τά περισσότερα ἐπιτίμια, τά ὑπό τῶν Κανόνων διοριζόμενα, τρίτου προσώπου ὄντα, προστακτικοῦ μή παρόντος, ἐξ ἀνάγκης χρειάζονται καί β΄ πρόσωπον παρόν (ὅπερ ἐστίν ἡ σύνοδος), διά νά ἐνεργηθοῦν καί ὅρα καί τήν ὑποσημείωσιν τοῦ γ΄ ἀποστολικοῦ” (σελ. λθ΄, “Ὅτι παρά πάντων πρέπει νά φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτοι”. Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη 1982), καί στήν ὑποσ. 2 τοῦ γ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος “τά ἐπιτίμια ὁποῦ διορίζουν οἱ Κανόνες, ἤγουν τό καθαιρείσθω, τό ἀφοριζέσθω, καί τό ἀνάθεμα ἔστω, αὐτά, κατά τήν γραμματικήν τέχνην, εἶναι γ΄ προσώπου προστακτικοῦ, μή παρόντος. Εἰς τό ὁποῖον, διά νά μεταδοθῇ ἡ προσταγή αὕτη, ἐξ ἀνάγκης χρειάζεται νά ᾖναι β΄ πρόσωπον παρόν. Τό ἐξηγῶ καλλιώτερα. Οἱ Κανόνες προστάζουσι τήν σύνοδον τῶν ζώντων Ἐπισκόπων, νά καθαίρουν τούς ἱερεῖς ἤ νά ἀφορίζουν, ἤ νά ἀναθεματίζουν τούς λαϊκούς, ὁποῦ παραβαίνουν τού Κανόνας. Ὅμως, ἄν ἡ σύνοδος δέν ἐνεργήσῃ ἐμπράκτως τήν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων, ἤ τόν ἀφορισμόν, ἤ ἀναθεματισμόν τῶν λαϊκῶν, οἱ ἱερεῖς αὐτοί, καί οἱ λαϊκοί, οὔτε καθηρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφωρισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι. Ὑποδικοι, ὅμως, ἐδώ μέν εἰς τήν καθαίρεσιν καί ἀφορισμόν ἤ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δέ εἰς τήν θείαν δίκην”, ἀναφέρεται σέ κανονικές παραβάσεις, οἱ ὁποῖες ρυθμίζονται ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Πρόκειται δηλαδή περί Κανονικῶν παραβάσεων. Ὁ Μέγας ἑρμηνευτής δέν περιλαμβάνει τούς Ὅρους τῆς Πίστεως, οἱ ὁποῖοι ἐκφωνοῦνται ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων στήν ἀναφορά του. Ἀλλά καί στό ἴδιο τό κείμενο τοῦ παμμεγίστου Ἁγίου ἀναφέρεται, ὅτι τά περισσότερα ἐπιτίμια, ὄχι ὅλα, χρειάζονται β΄ πρόσωπον παρόν!
Οἱ Ὅροι τῆς Πίστεως ἐκφωνοῦνται καί εἶναι αὐτοενέργητοι, ἰσχύοντες ἀπό τήν στιγμήν, πού διετυπώθησαν καί ἐξεφωνήθησαν γιά ὅλους καί γιά τούς ἤδη κατακριθέντες, ἀλλά καί γιά ὅσους τυχόν τούς παραβοῦν στό μέλλον.
Ἔτσι ὁ Κανών α΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅρίζει, ὄχι μόνον γιά ἐκείνους πού κατεκρίθησαν ὑπό τῆς Συνόδου, πώς εἶναι ἐκβεβλημένος καί ἀνενέργητος, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐκείνους πού μετά τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου ἤθελαν προστεθῆ (στό μέλλον) στό συνέδριο τῆς ἀποστασίας: “μετά τοῦτο, τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ προστεθείη” ἤ τυχόν “φρονήσει” (στό μέλλον).
Τά αὐτά ἰσχύουν πάλιν καί γιά τήν μελλοντικήν ἀποστασίαν τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι εἴτε δέν παρευρέθησαν στήν Σύνοδο καί στήν συνέχεια προστέθηκαν στήν ἀποστασία ἤ θέλουν ἑνωθεῖ μετά ταῦτα ἤ καί ἀφοῦ ὑπέγραψαν καί ἐβεβαίωσαν τήν καθαίρεση τοῦ Νεστορίου, (πάλιν γύρισαν), ἤθελε προστεθοῦν (στό μέλλον): προστεθεῖναι πειραθεῖεν εἰς τό ἀποστατικόν αὐτοῦ ἅθροισμα, οὗτοι, λέγω, ἐφάνη εὔλογον εἰς τήν Ἁγίαν Σύνοδον, νά ᾖναι ξένοι τῆς ἱερωσύνης καί ἀπόβλητοι τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς.
Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἑνώνονται μέ τούς προαιωνίους αἱρετικούς τούς Λατίνους, (Ἅγιος Νικόδημος), μέ ἐπίσημες θεσμικές, συνοδικές, δημόσιες ἑνωτικές πράξεις, ὅπως ἔγινε μετά τήν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας πρός τούς Παπικούς ἀπό τόν τυμπανιαῖον, μασῶνον παναιρετικόν Ἀθηναγόρα καί τήν ψευδοσύνοδόν του (βλ. Μπούμη, Ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων...) τό 1965, ὅπου προσετέθη στό τῆς ἀποστασίας συνέδριον τῶν Παπικῶν ὅλη ἡ σύνοδος τοῦ πατριαρχείου τῆς Πόλης καί ἔκτοτε τό πατριαρχεῖο περιέλαβε στά δίπτυχά του τήν ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα. Τό πρωτότυπο τῆς συμφωνίας ἀναφέρει, ὅτι ἤρθη ἡ ἀκοινωνησία, δηλ. τό σχίσμα. Τό ἑλληνικό κείμενο τῆς μετάφρασης δέν ἀναφέρει τίποτε γιά την “excommunication” τοῦ γαλλικοῦ πρωτοτύπου. Οἱ Λατινοφρονες τοῦ Φαναρίου φρόντισαν νά μεταφραστεῖ λανθασμένα μέ τήν λέξη “ἀναθέματα”. (Βλ. Professor der Universität Bonn, Kuppers, Vortrag an der Universität Thessaloniki, von 1971, σέ μετάφραση: “Σήμερα μπορεῖ νά θεωρηθεῖ πραγματική ἡ ἕνωση Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Καθολικῆς Ὀρθοδοξίας εἰς πεῖσμα παντός σκεπτικισμοῦ”, βλ καί “Ὀρθόδοξος Τύπος” (137) 01.04.1971. Βλ. καί “Ὀ.Τ.” (432), 21.11.80 Ἀμβροσίου Ἐλευθερουπόλεως {... τό μέν λατινικόν κείμενον -(σ.σ. τό γαλλικόν ἐννοεῖ)- ὁμιλεῖ περί “ἄρσεως ἀκοινωνησίας”, τό δέ ἑλληνικόν περί “ἄρσεως ἀναθεμάτων”}. Ὁ πατήρ Γεώργιος ὁ Μεταλληνός σημειώνει, ἐπίσης, γιά τήν ἕνωση μέ τούς Παπικούς:
«Ἐφαρμόζουμε μία ἐκκλησιαστικὴ πολιτική, λέμε. Ὑπάρχουν ὅρια στὴν ἐκκλησιαστικὴ πολιτική. Ὁ Ἀθηναγόρας ὁ μακαρίτης πρῶτος τὰ ξεπέρασε αὐτὰ τὰ ὅρια. Ἂν εἴμαστε σήμερα σ’ αὐτὸν τὸν κατήφορο, ὀφείλεται στὸν Ἀθηναγόρα. Ἔλεγε, τοὺς κοινωνῶ ὅλους, δὲν ὑπάρχει τίποτα· ἄρα ἀπὸ τὸ 1965 ὑπάρχει -στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο- κοινωνία, ἡ intrercommunio (διακοινωνία) μὲ τοὺς αἱρετικούς, Παπικοὺς καί Προτεστάντες. Λέει ὁ Σακαρέλλος: ἔγινε ἡ Ἕνωση. Καὶ πράγματι ἔγινε ἡ Ἕνωση.” (Βλ. “Κολλυβάδες”, Ἄνοιξη-Καλοκαίρι 2019, σελ. 25. Βλ. καί σὲ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "Ό.Τ.", 12.07.02, τὴν προσλαλιὰ πρὸς κληρικοὺς τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Γερμανίας τοῦ καὶ σωματικὰ πλέον νεκροῦ, τυμπανιαίου μασόνου, πρώην "πατριάρχου" Ἀθηναγόρα: "Πιστεύω, ὅτι θὰ ἔλθει (τὸ κοινὸν ποτήριον). Διότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἔλθει, διότι ἤδη ἔρχεται. Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε. Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν." Βλ. ἐπίσης π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, "Διάλογοι χωρὶς προσωπεῖον", "ΌΤ". 12.07.02. Βλ. καὶ "Ό.Τ." 07.02.03, τὸ κείμενο τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, σχόλιο στὴν "Καθολική"). Τά ἴδια σημειώνει ὁ γνωστός συγγραφέας σεβ. Ἱερόθεος Βλάχος καί ὁ πανεπιστημιακός καθηγητής Ἀντ. Παπαδόπουλος, ὅτι τό πρωτότυπο κείμενο πού παραθέτει στά γαλλικά καί στά ἀγγλικά, ὁμιλεῖ περί ἄρσεως τῆς ἀκοινωνησίας καί ὄχι περί ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων, ὅπως θά δοῦμε στήν συνέχεια, ἀναφερόμενοι στήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου.

Β΄

 

Τό ἑλληνικό κείμενο γράφει: "4) Ὅθεν ὁ πάπας Παῦλος ὁ Στ΄ καί ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α΄μετά τῆς περί αὐτόν Συνόδου ... β) ἀποδοκιμάζουσιν ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τά ἐπακολουθήσαντα ἀναθέματα, ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι τῆς σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ ταῦτα τῇ λήθῃ". 

Τό γαλλικό πρωτότυπο κείμενο γράφει: 
"4. C' est pourquoi le pape Paul VI et le patriarche Athenagoras Ier en son synode ... b) regretter egalement et elever de la memoire et du milieu de l' Eglise les sentences d' excommunication qui les ont suivie, et dont le souvenir opere juspu' a nos jours comme un obstacle au rapprochement dan la charite, et les vouer a l' oubli;".
Τό ἀγγλικό κείμενο γράφει:
"Pope Paul VI and Patriarch Athenagoras I with his synod, in common agreement declare that ... B. They likewise regret and remove both from memory and from the midst of the Church the sentences of excommunication wich followed these evvents, the memory of wich has influensec actions up to our day and has hndered closer relations in charity; ande they commit these excommunication to oblivion".
 Φαίνεται σαφέστατα, ὅτι τό μέν ἑλληνικό κείμενο κάνει λόγο γιά ἄρση ἀναθεμάτων, τά δέ ἄλλα κείμενα, τό γαλλικό καί τό ἀγγλικό, κάνουν λόγο γιά ἄρση ἀκοινωνησίας. 
Καί ὁ καθηγητής Ἀντώνιος Παπαδόπουλος παρατηρεῖ: "Τό κείμενο τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἔχει τόν ὅρο excommunication (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τήν πρώτη σελίδα, ὡς τό τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί ὡς ἐπανάληψη τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας πού εἶχε διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς, ὅτι τό Ἑλληνικό κείμενο πού ἀναγγέλλει τήν "ἄρση τῶν ἀναθεμάτων" ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται, ὅτι εἶχε σκοπόν νά ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικάς ἀντιδράσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας".
Τό θέμα εἶναι κατ' ἐξοχήν σημαντικό καί οὐσιῶδες, γιατί ἄλλο εἶναι τά ἀναθέματα τοῦ 1054 καί ἄλλο εἶναι ἡ ἀκοινωνησία τοῦ 1009. 
Ἡ λέξη ἀνάθεμα εἶναι ἁγιογραφική (Ρωμ. θ΄ 3, Κορ. ιβ΄, 3, Α΄ Κορ. ιστ΄, 22, Γαλ. α΄, 8-9), καί συνδέεται μέ τήν κατάρα. Ἀνάθεμα εἶναι "νά χωρισθῆ κάποιος ἀπό τόν Θεόν καί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῶν Χριστιανῶν, καί ἀφιερωθῇ εἰς τόν διάβολον" (Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἀγιορείτου, Πηδάλιον, 1982, σελ. 396, ὑποσ. 4).                         Ἡ λέξη ἀκοινωνησία στό συγκεκριμένο κείμενο σημαίνει τόν μεγάλο ἀφορισμό, τήν τέλεια ἀποκοπή  ἀπό τήν Ἐκκλησία. Σέ ὅποιον ἐπιβληθεῖ ἡ ἀκοινωνησία δέν μπορεῖ νά συμμετάσχει στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κατ΄ ἐξοχήν στήν Θεία Εὐχαριστία. 
Ἡ ἐπιβολή τῆς ἀκοινωνησίας εἶχε ἐπιβληθεί πολύ πρίν ἀπό τά ἀναθέματα πού ἐπεβλήθηκαν κατά συγκεκριμένων προσώπων ἀπό τόν Μιχαήλ Κηρουλάριο τό 1054, πού ἀναθεμάτισε τούς συντάκτες τοῦ ἐγγράφου τοῦ ἀναθεματισμοῦ, (Οὑμβέρτο, Φρειδερῖκο καί Πέτρο καί ὅσους συνήργησαν σέ αὐτό), καί δέν εἶχαν γενική ἐφαρμογή.
Ἡ ἀκοινωνησία εἶχε συνοδικά ἐπιβληθεῖ τό 1009, ὅταν ὁ πάπας Σέργιος Γ΄ χρησιμοποίησε τό filioque στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Τό δέ 1014 ὁ Πάπας Βενέδικτος  ΙΗ΄ εἰσήγαγε ἐπισήμως τό filioque στό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί ὁριστικοποιήθηκε καί πάλι συνοδικά ἡ ἐπιβολή τῆς ἀκοινωνησίας. (Βλ. τεῦχος τῶν "Ἁγίων Κολλυβάδων" Καλοκαίρι 2018, σελ. 52, σύγκρινε καί Στεφανίδου Βασιλείου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ. α΄, σελ. 344): "ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετά τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου τῆς Πόλης καί πάλιν, διέγραψε ὁριστικῶς τό ὄνομα τοῦ Ρώμης Σεργίου ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ἔκτοτε μέχρι τοῦ μασόνου καί τυμπανιαίου Ἀθηναγόρου οὐδέν παπικόν ὄνομα εἶχεν τεθεῖ στά δίπτυχα". 
Ἑπομένως, σύμφωνα μέ τά μέχρι στιγμῆς ἐκτεθέντα, τό 1965 ἔγινε ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας καί θεμελίωση τῆς διακοινωνίας, ἡ ὁποία ἐπιβλήθηκε μέ τρόπον πονηρόν, ("τεχνηέντως", κατά τόν καθηγητήν Ἀντ. Παπαδόπουλον), καί ἔκτοτε μέ τίς συνεχόμενες συμπροσευχές μετά τῶν Φράγγων στήν Ἀνατολή καί στήν Δύση καί σέ κάθε εὐκαιρία, μέ τά οὐνιτικά συλλείτουργα, στό Φανάρι καί στήν Ρώμη, τήν φανερή πολλές φορές καί τήν κρυφή  διακοινωνία κατά τήν Θεία Εὐχαριστία, ἐπιβάλλεται σιγά-σιγά στόν λαό πού μένει ἀκατήχητος καί διατηρεῖται ἐν ὑπνώσει ἡ προδοτική ἀπόφαση τῆς πλήρους διακοινωνίας μετά τῶν Κατολύκων τοῦ 1965 στήν καθ΄ ἡμᾶς Ἀνατολή ἀπό τούς Λατινόφρονες τοῦ Φαναρίου, συνεργούντων καί τῶν κοινωνικῶν πρός αὐτούς Νεοημερολογιτῶν τῆς φαινομένης "ἐκκλησίας" τῆς Ἑλλάδος. 
    Κατά συνέπειαν, σύμφωνα μέ τό Κανονικό Δίκαιο κατά τόν α΄ Κανόνα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού ὁρίζει διαχρονικά καί τελεσίδικα ὄχι μόνον γιά ἐκείνους πού κατεκρίθησαν ὑπό τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πώς εἶναι ἐκβεβλημένοι καί ἀνενέργητοι, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐκείνους, πού μετά ἀπό ἀπόφασιν Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤθελαν προστεθεῖ (μελλοντικά) σέ κάθε ἀντίστοιχο συνέδριο ἀποστασίας, ὅπως ἔγινε ἐν προκειμένῳ καί προστέθηκαν οἱ Φαναριῶτες καί οἱ κοινωνικοί πρός αὐτούς Νεοημερολογίτες καί οὐνίτες παλαιοημερολογίτες στό ἀποστατικό συνέδριο τῆς συναγωγῆς τοῦ Σατανᾶ, τῶν Παπικῶν καί κατά τό τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου τοῦ Ἁγίου Ταρασίου, πού ἰσχύει γιά κάθε Σύνοδον: ὅποιοι ἐνωθοῦν μετά τῶν πλειστάκις ὑπό Συνόδων καταδικασθέντων αἱρετικῶν Λατίνων, δηλ. “μετά τοῦτο, τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ προστεθείη” ἤ τυχόν “φρονήσει” (μελλοντικά!) οἱ Φαναριῶτες καί οἱ κοινωνικοί πρός αὐτούς εἶναι ξένοι τῆς ἱερωσύνης καί ἀπόβλητοι τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς οἱ ἐπίσκοποι, καί τοῦ κλήρου οἱ κληρικοί, καθότι παρέβησαν τίς ἀποφάσεις περί ἀκοινωνησίας καί κοινώνησαν πλήρως μέ τούς Λατίνους. Ἡ ἀκοινωνησία εἶχε συνοδικά ἐπιβληθεῖ τό 1009, τό 1014 καί ὁριστικά μέ τό ἀναθεμα τοῦ 1054. Ἡ ἀπόφαση τοῦ 1054 ἀκολούθησε τήν ὑπό τοῦ Μεγάλου Φωτίου τό 879 μεγάλην συγκροτηθεῖσαν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδον, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς Ὀγδόη Οἰκουμενική ὑπό τῶν Πατέρων καί τῶν μεγάλων συγχρόνων θεολόγων.

Κήρυγμα ἀναλυτικό γιά τήν ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί πῶς ἔγιναν δεκτοί κάποιοι ἀπό τούς Εἰκονομάχους

https://www.facebook.com/100000377264472/videos/2075746195781269/

Το Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο

Το θέμα του Εκκλησιαστικού Θρησκευτικού Νομικού προσώπου είναι θέμα καθαρά διοικητικό και νομικό θέμα. Δεν άπτεται ζητημάτων Πίστεως. Το κράτος ρυθμίζει τις προϋποθέσεις με τις οποίες οργανώνονται οι διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις. Στους Ορθοδόξους Παλαιοημερολογίτες δεν δίνει η Πολιτεία το δικαίωμα να αποκτήσουν νομική προσωπικότητα Δημοσίου Δικαίου. Παρέχει, όμως, στούς Ορθοδόξους Παλαιοημερολογίτες την δυνατότητα οργάνωσής τους ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου των διαφόρων Ιερών Μονών και Ναών τους ή της Εκκλησιαστικής Διοίκησής τους. Μέχρι τώρα οι του Πατρίου Εορτολογίου οργανώνονταν με τις μορφές του σωματείου οι Ενορίες, και με την μορφή της Εταιρείας του Αστικού Κώδικα οι Ιερές Μονές. Τώρα το κράτος παρέχει την δυνατότητα σε σοβαρά οργανωμένες θρησκευτικές οργανώσεις να περιβληθούν τον τύπο του Εκκλησιαστικού Νομικού προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου. Ουδέποτε η Εκκλησία ΓΟΧ Ελλάδος υπήχθη σε Τμήμα Ετεροδόξων του Υπουργείου Παιδείας, όπως συκοφαντούν κάποιοι ψευδόμενοι. Το Τμήμα αυτό δεν υπάρχει. Υπήρξε για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, αλλά με τις παρεμβάσεις μας καταργήθηκε η ονομασία. Έχει μετονομαστεί σε Τμήμα Θρησκευτικής Διοίκησης. Σε αυτό το Τμήμα υπάγονται όλες οι θρησκευτικές Οργανώσεις, όχι μονον η Παπική και η Προτεσταντική, αλλά και οι νυν υπάρχουσες, τα Μοναστήρια όλα και οι Ιεροί Ναοί, είτε ως νομικά πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου με την μορφή της Εταιρείας του Αστικού Κώδικα, είτε με την μορφή του Σωματείου. Ο Νόμος δεν κάνει διάκριση. Ο Νέος Νόμος για τα Εκκλησιαστικά Νομικά Πρόσωπα είναι σχεδόν ο ίδιος με τον αντίστοιχο Νόμο και τις διατάξεις περί Σωματείων του Αστικού Κώδικα, μόνον που απαιτεί τουλάχιστον 300 μέλη για την ίδρυσή του και τουλάχιστον τρεις θρησκευτικές Κοινότητες με 300 μέλη για την συγκρότηση ενός Εκκλησιαστικού Νομικού Προσώποου. Όπως ελέγχεται και διαλύεται και ένα σωματείο, το ίδιο συμβαίνει και όταν συγκροτηθεί ένα Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο, αλλά με περισσότερες συνταγματικές εγγυήσεις, λόγω του αυξημένου κύρους του. Γιά τήν λύση του χρειάζεται δικαστική απόφαση πλήρως αιτιολογημένη και μόνο γιά λόγους που αφορούν τήν προσβολή του Δημοσίου συμφέροντος και για δράση που είναι αντίθετη στο Καταστατικό του και στον Νόμον. Όταν λυθεί το Νομικό Πρόσωπο, δεν σημαίνει, ότι καταλύεται ο Θεοϋπόστατος Οργανισμός της Εκλησίας. Η Εκκλησία θεολογικά και πνευματικά εξακολουθεί και υπάρχει, αφού ορίζεται και εν δυσίν και τρισίν Ορθοδόξοις. Αυτό το οποίο παύει να υπάρχει είναι η νομική μορφή, το νομικό περίβλημα, δηλαδή το ένδυμα. Μπορεί η Εκκλησία να αναζητήσει άλλη νομική κάλυψη και μορφή και να εξακολουθήσει να υφίσταται και ως Νομικό Πρόσωπο, αν επιθυμεί, διότι, βεβαίως, ουδέποτε κατελύθη και ουδέποτε καταλύεται  ως Θεοϋπόστατος Οργανισμός η Εκκλησία. Η νομική μορφή που περιβάλλεται μία θρησκευτική οντότητα αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνον στις σχέσεις της Εκκλησίας με την Διοίκηση, και στο μέτρο που ο ιερεύς και ο αρχιερεύς κάνουν πράξεις με αστικές συνέπειες, όπως γάμους και βαπτίσεις, και μόνον αναφορικά με την δήλωσή τους στα οικεία Ληξιαρχεία και σε διάφορες άλλες διοικητικές υποθέσεις, που τυχόν θα ανακύψουν, γιατί το Κράτος δεν συνδιαλέγεται με Θεοϋπόστατους Οργανισμούς, αλλά με οργανισμούς και ενώσεις, που έχουν μία νομική μορφή, την οποία το ίδιο επιλέγει να νομοθετήσει, για να κάνουν χρήση της οι κοινωνοί του Δικαίου. 

π. Νικόλαος Δημαράς Δρ.Ν. 

Ἡ φαινομένη "ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν". Ἡ αἵρεση χωρίζει πάντα ἄνθρωπον ἀπό τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ φαινομένη "ἐκκλησία τῶν Νεοημερολογιτῶν"

" Ἡ αἵρεσις χωρίζει πάντα ἄνθρωπον ἀπό τῆς Ἐκκλησίας" 
Ἡ ἁγία Σύνοδος (Ζ΄ Οἰκουμενική) εἶπεν:
"Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν"

Οἱ ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοποιμένες τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου ἀποτελοῦν τὴν λεγομένην Φαινομένην Ἐκκλησίαν, κατὰ τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Θεολόγον. Καὶ ὀρθῶς τὸ διευκρινίζει ὁ Μέγας ἐν Θεολόγοις, καθότι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι -καὶ οὔτε εἶναι- οὔτε θρόνων, οὔτε κυρίως τρόπων διάδοχοι, καὶ οὔτε εἶναι φορεῖς τῆς ἅπαξ τοῖς Ἁγίοις παραδοθείσης Πίστεως. Ἕνας τέτοιος, λοιπόν, ψευδεπίσκοπος δὲν δύναται ποτὲ νὰ ἐνεργεῖ ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἐὰν ὑποθέσουμε, ὅτι οἱ πρῶτοι κηρύξαντες τὴν αἵρεσιν ἔσχον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τὴν διαδοχὴν καὶ τὴν Χάριν, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον! Οἱ διάδοχοι, ὅμως, αὐτῶν παρέλαβαν αἱρετικὴν πίστιν καὶ ψευδῆ διδασκαλίαν ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους αὐτούς, καὶ ἑπομένως δὲν εἶναι φορεῖς τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, οὔτε φορεῖς τῆς ἀποστολικότητος τῆς διαδοχῆς.

Εἶναι, ὅπως τὸ προσδιορίζει ὁ Ἱερὸς Κανών, ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοποιμένες. Ἀπὸ αὐτούς, λοιπόν, τοὺς ψευδοδιδασκάλους δὲν ἀποτει-χιζόμαστε ἐμεῖς, ἀλλὰ ἐμεῖς τοὺς ἀποτει-χίζουμε, κατὰ τὸν Μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον. Ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀποτελοῦμε τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν Ὁποίαν οὐδέποτε ἀποσχισθήκαμε.

Ὁ ἄσωτος εἶναι ὁ ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὸν οἶκον τοῦ Πατρός, ὁ πιστὸς δοῦλος καὶ ὁ φρόνιμος οἰκονόμος, ὁ κατ' υἱοθεσίαν κληρονόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Πατρὸς παραμένων, μηδέποτε ἀναχωρήσας εἰς χώραν μακράν (τοῦ Οἰκουμμενισμοῦ) καὶ ὁ ἀληθινὸς φορέας τῆς ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ συνεχίζων τὴν Παράδοσιν καὶ τὴν ἀποστολικὴν Πίστιν κατέχων, πού ἔχει καὶ τὴν ἱερωσύνην ἀλώβητον καὶ τὴν χάριν πλουσίαν καὶ κατ' ἐξοχὴν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, δι' ἧς ὁ Χριστὸς μας μένει ἐν ἡμῖν καὶ ἡμεῖς ἐν Αὐτῷ.

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι καταδικασμένος ἀπὸ τὴν Ε΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον στὸ πρόσωπον τοῦ Ἀπελλῆ καὶ ἀπὸ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴν, ποὺ ὁμολογεῖ Μίαν Ἁγίαν καὶ Καθoλικην Ἐκκλη-σίαν καὶ ἀναθεματίζει ὅσους δὲν δέχονται τὸ Σύμβολόν της. Εἶναι καταδικασμένος ἀπὸ τὴν Σύνοδον τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου τὸ 1983. Εἶναι καταδικασμένος ἀπὸ τὴν Σύνοδον τῆς Γνήσιας Ὀρθοδοξίας στὴν Ἑλλάδα τὸ 1998 ὑπὸ τὸν μακαριστὸν Ἀρχιεπίσκοπον κυρὸν Χρυσό-στομον τὸν Β΄.

Ἀναθεματίζεται ἐπὶ δεκαετίες τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους μὲ τὸ Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Δηλ. ἀναθεματίζεται ἀπὸ τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαὸ παγκοσμίως, ἐκφώνως ἐν ὠμοφορίῳ καὶ ἐπιτραχηλίῳ συνεργοῦντος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ποὺ εἶναι ὁ φύλακας καί ὁ ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδοξίας, κατὰ τὴν Σύνοδον τῶν Πατριαρχῶν τῆς ἀνατολῆς τοῦ 1848.

Ἡ Σύνοδος τῆς Νικαίας τοῦ 787, ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ δηλαδή, ἀναθεματίζει καὶ πάντα τὰ πραχθησόμενα μετὰ ταῦτα καὶ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς, δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ ἔχουν πρωταρχικὰ Γραφικὴν θεμελίωσιν.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναθεματίζει τούς αἱρετικούς λέγοντας, ὅτι κάθε αἱρετικὸς ἐξήστραπται καὶ εἶναι αὐτοκατάκριτος.

Ὁποιαδήποτε ἐπιπλέον σύνοδος γίνει, ἔχει, κατὰ τὸν Μέγαν Μάξιμον τὸν Ὁμολογητὴν καὶ τὸν πρὸ αὐτοῦ ἅγιον Διονύσιον τὸν Ἀρεοπαγίτην, ἐκφαντορικόν χαρακτῆρα καὶ κρίσιν καὶ ὄχι διαπλαστικόν. Δηλ. διαπιστώνει αὐτὸ τὸ ὁποῖον ὑπάρχει καὶ οἱ αἱρετικοὶ δὲν θὰ εἶναι ἀπὸ τὴν σύνοδον καὶ πέρα αἱρετικοὶ (ex nunc), ἀλλὰ ἤδη εἶναι αἱρετικοὶ καὶ πρὸ τῆς συνόδου (ex tunc), ἡ ὁποία ἐκδίδει τὴν ληξιαρχικὴ πράξη τοῦ ἤδη ἐπελθόντος θανάτου.

Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια ἐκφράζει ἡ Σύνοδος τῶν Πατριαρχῶν, ὅταν δογματίζει καὶ κηρύσσει μαζὶ μὲ τὸν Μέγαν Παῦλον, ὅτι ὁ τοιοῦτος, (ὁ αἱρετικός), ἐξήστραπται, ὤν αὐτοκατάκριτος, ἀφοῦ ἤδη ὁ κηρύσσων αἱρετικὰ κατάραν ἐνεδύσατο ὡς ἱμάτιον, ἤδη καθυπεβλήθη στὸ αἰώνιο ἀνάθεμα.

Ὁ Ἴδιος ὁ Σωτήρας μας Χριστὸς ἐξεφώνησε τὸ αἰώνιο ἀνάθεμα, κηρύσσοντας ὅτι: "ὃς ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῶ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ'. Ἰβ‘, 32).

"Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας", ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀπο-στρεφόμενοι πάντα Νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ' αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχόμενη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν οἱανδήποτε, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἠρνήθη τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ἀνάθεμα διὰ τὸ βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Τὸ φρικτὸν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Χριστῷ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἄλλ' ἐξεφώνησε πρῶτος ὁ Σωτὴρ ἡμῶν "ὃς ἂν εἴπη κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι" (Ματθ. ιβ΄, 32)· ἐξεφώνησεν ὁ θεῖος Παῦλος· "ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω" (Γαλ. α’, 6-8)· ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτὰ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ σύμπας ὁ χορὸς τῶν θεοφόρων Πατέρων.

Ἅπαντες οὒν οἱ Νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει ἢ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν ψαλμωδόν, "κατάραν ὡς ἱμάτιον" (Ψαλμ. Ρη΄, 18), κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε Λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι "κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἀνάθεμα ἔστω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε". Οὕτω φρονοῦντες οἱ Πατέρες ἡμῶν καὶ ὑπακούοντες εἰς τοὺς ψυχοσωτηρίους λόγους τοῦ Παύλου ἐστάθησαν σταθεροὶ καὶ ἑδραῖοι εἰς τὴν ἐκ διαδοχῆς παραδοθεῖσαν αὐτοῖς πίστιν καὶ διέσωσαν αὐτὴν ἄτρεπτον καὶ ἄχραντον διὰ μέσου τοσούτων αἱρέσεων, καὶ παρέδωκαν αὐτὴν εἰς ἡμᾶς εἰλικρινῆ καὶ ἀνόθευτον, ὡς ἐξῆλθεν ἄδολος ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν πρώτων ὑπηρετῶν τοῦ Λόγου· οὕτω φρονοῦντες καὶ ἡμεῖς, ἄδολον, ὡς παρελάβομεν, μετοχετεύσομεν αὐτὴν εἰς τὰς ἐπερχομένας γενεάς, μηδὲν παραμείβοντες, ἵνα ὦσι κἄκεῖνοι ὡς καὶ ἡμεῖς εὐπαρουσίαστοι καί ἀκαταίσχυντοι, λαλοῦντες περὶ τῆς τῶν προγόνων ἡμῶν πίστεως...

(17) ...Ἔπειτα παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».

+ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κῶν/πόλεως Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης

+ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πάπας καὶ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Αἰγύπτου

+ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας

+ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

καὶ αἱ περὶ αὐτοὺς Ἱεραὶ Σύνοδοι.

Ἡ Συνοδική, θεσμικά καί δημόσια κηρυχθεῖσα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

1. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ κηρύχθηκε ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ τὴν οἰκουμενιστικὴν ἐγκύκλιον τοῦ λεγομένου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ 1920, πού ἀπευθυνόταν στὶς συναγωγὲς τοῦ Σατανᾶ καὶ τὶς ἀποκαλοῦσε ἁπανταχοῦ "ἐκκλησίες" τοῦ Χριστοῦ.

2. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ ἄλλαξε τὸ αἰώνιο ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ 1924 καὶ ἡ Ρουμανία τὸ 1923, κατ' ἐφαρμογὴν τῆς ἀποφάσεως τοῦ ληστρικοῦ Συνεδρίου, (συνοδικῆς ἀποφάσεως), τῆς Πόλης τοῦ 1923.

3. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ ἀποφάσισε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1948 νὰ συμ-μετάσχει, καὶ μάλιστα ὡς ἰδρυτικὸ μέλος, στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ (Π.Σ.Ε), ἀρνουμένη τὴν ὑπόστασή της ὡς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

4. Θεσμικά καί συνοδικά ἀπεφάσισε ἡ “ἐκκλησία” τῆς Ἑλλάδος τήν συμμετοχή της, καί μάλιστα ὡς ἱδρυτικό μέλος, στό Παγκό-σμιο Συμβούλιο τοῦ Σατανᾶ (ΠΣΕ) τό 1948.

5. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων - τῆς ἀκοινωνησίας ἀπὸ τὸ Οἰ-κουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸ 1965.

6. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ ἀποφάσισε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιόχειας τὴν ἕνωση μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Σαμπεζὺ τὸ 1993, πού τὴν ὑπέγραψαν ἐννέα (9) τοπικὲς “ὀρθόδοξες ἐκκλησίες”, καὶ ἔκτοτε δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἀπόφαση πού νὰ τὴν ἀπιορρίπτει.

7. Θεσμικά, συνοδικὰ καὶ διαχρονικὰ ἀναγνωρίζουν τὸν αἱρετικὸ Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία ὅλες οἱ τοπικὲς "ὀρθόδοξες" ἐκκλησίες καὶ μάλιστα μετὰ τὴν ἀπόφαση γιὰ ἕνωση μὲ τοὺς Λατίνους στὸ Μπάλμαντ τοῦ Λιβάνου.

8. Θεσμικὰ καὶ συνοδικὰ ἔγινε καὶ ἡ ἀναγνώριση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν "ὀρθοδόξων" ἐκκλησιῶν στὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπα-ρίου στὴν Κρήτη τὸ 2016 καὶ ἐκκλησιο-ποιήθηκε ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

9. Οἱ συνεχόμενες καί καθημερινά σέ ὅλο τόν κόσμο γινόμενες ἑκατομμύρια συμπροσευχές, μὲ τοὺς Λατίνους, τοὺς Μονοφυσίτες, τοὺς Προτεστάντες, πού ἐπεκτείνονται καὶ σὲ συμπροσευχὲς μὲ ὅλους τούς ἀλλοθρήσκους, τὰ οὐνιτικὰ συλλείτουργα καὶ ἡ πνευματική διακοινωνία (ἀλλά καί μυστηριακή τοιαύτη ἐνίοτε) μὲ ὅλους τους αἱρετικοὺς παγκοσμίως, ἀποδεικνύουν τὴν ἔκπτωση τῶν Λατινοφρόνων – Νεοημεηρολογιτῶν καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἀποτελοῦν οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές σεσηπότα μέλη.

Μόνοι τους ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτοαναθεματίσθηκαν, κατὰ τὸ Συνοδικόν της Ὀρθοδοξίας μας.

Ἐνεδύθησαν κατάραν ὡς ἱμάτιον καί ἤδη τελοῦν ὑπό τό αἰώνιον ἀνάθεμα, κατὰ τὴν Σύνοδον τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, συνεχίζεται σὲ ὅλους ἐκείνους πού ἀκολουθοῦν ὅ,τι πάντοτε, παντοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη, ἀκολουθοῦν τὸ Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων μας, δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὸν Νεοημερολογιτισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ ἀγωνίζονται νὰ διακρατοῦν τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλώβητα.

Συνεχίζεται σὲ ὅλους ἐκείνους πού τηροῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ μὲ τὶς ἀκολουθίες, τὶς νηστεῖες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὸν κατὰ Θεὸν βίον, κοινωνῶντας ἀπὸ τὰ ἀμόλυντα θυσιαστήρια τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μας καὶ τῶν ἁγνῶν λευιτῶν μας τοῦ ἀχράντου Σώματος καὶ τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐνούμενοι μὲ τὰ ἀκατάλυτα αὐτὰ πνευματικὰ δεσμὰ ἀποτελοῦν τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὄντας συνδεδεμένοι μὲ τὴν Θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν τῶν Οὐρανῶν, τοῦ Σώματος τῶν ἁγίων της φίλης Ὀρθοδοξίας μας.

Ἡ “Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος” εἶναι ἀπὸ τὰ ἱδρυτικὰ μέλη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τοῦ Σατανᾶ (ΠΣΕ) ἀπὸ τὸ 1948.

Ὀρθὰ ἐπισημαίνεται, πώς οἱ Παπικοὶ ἔχοντας "αὐτοσυνειδησία", ὅτι αὐτοὶ δὲν εἶναι μία τῶν "ἐκκλησιῶν", ἀλλὰ Ἡ "ἐκκλησία" δὲν συμμετέχουν ὡς μέλος, ἀλλὰ ἁπλὰ ὡς παρατηρητές. Ἂν διαβάσουμε τὸ Καταστατικό του ΠΣΕ θὰ δοῦμε, ὅτι καὶ μόνον ἡ συνυπογραφή του αἴρει τὴν ὑπόσταση μίας ἐκκλησίας ὡς ἐκκλησίας.

Οἱ Νεοημερολογίτες αὐτοαναιροῦνται, ἑπομέ-νως, ὡς "ἐκκλησία", ἀφοῦ ἀναζητοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἀλήθεια, ποὺ προφανῶς δὲν ἔχουν, συμμετέχοντας μὲ ἀντιπροσωπεῖες στὶς συμ-προσευχὲς πλέον ἀκόμη καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους.

Ὀρθῶς τὴν ὀνομάζουμε “Νέαν ἐκκλησίαν”, “φαινομένην ἐκκλησίαν” ἢ κατὰ τοὺς λόγους τῶν Πατέρων Συναγωγὴ τοῦ Σατανᾶ:

Βλέπετε, ὅτι ἡ αἵρεση δὲν κατέκτησε μόνον τὸ πατριαρχεῖο τῆς Πόλης, τὴν Ἀντιόχεια, ποὺ ἔγινε Μονοφυστιτική, τοὺς Λατινόφρονες τῆς Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, τοὺς πανθρη-σκειαστὲς τῆς Ἀμερικῆς, προϊσταμένου τοῦ τ. ψευδοποιμένος Τρακατέλη καί τοῦ νῦν Οἰκου-μενιστοῦ Ἐλπιδοφόρου, τὴν Αὐστραλία τοῦ ἀνεκδιήγητου μασώνου Στυλιανοῦ (+), τὴν Λατινοφρονοῦσα Νεοημερολογιτικὴ Ρουμανία καὶ τὴν Μόσχα τοῦ παπόδουλου Κυρίλλου, τὰ Ἱεροσόλυμα μὲ τὸν συμπροσευχηθέντα μὲ τὸ Θηρίον τῆς ἀποκαλύψεως Θεόφιλο καὶ γενικὰ ἐώαν καὶ ἑσπέριον (ὡς ἐπὶ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ), ἀλλὰ καὶ τὴν Ἑλλάδα μας! Μὲ τὴν συμμετοχή της στὸ ΠΣ τοῦ Σατανᾶ, μὲ τὴν Συνοδικὴν ὑποδοχὴ τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν συμμετοχὴ τῆς ἀντιπροσωπείας της στὴν κηδεία τοῦ Θηρίου, προϊσταμένου τοῦ νεκροῦ καί σωματικά Λατινόφρονος Χρυσοδούλου, μὲ τὶς συμπροσευχὲς τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Ἰγνατίου μετὰ τῶν ἱερειῶν τοῦ σατανᾶ Προτεσταντριῶν, μὲ τὶς αἱρετικὲς δηλώσεις σχεδὸν ὅλων τῶν Νεοημερολογιτῶν ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοποιμένων, ὡς τῶν Περιστερίου (+), Καισαριανῆς Δανιήλ, Καλαμάτας Σαββάτου, Διονυσίου Κορίνθου καὶ πολλῶν ἄλλων, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός...

Κατὰ τὴν ὑπόσχεσή μας δημοσιεύουμε στὴ συνέχεια κείμενα γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἀναθέματος τοῦ 1983 ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Βιτάλιο, δημοσιευθέντα πρῶτον ἀπὸ τὸν ἱστορικό καί ρῶσσο θεολόγο Vladimir Moss. Ὑπάρχουν βέβαια ἑκατοντάδες παρομοίων κειμένων! Διαλέγουμε δύο χαρακτηριστικά, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς τοποθετήσεις ἀπὸ αὐτὲς τοῦ τοῦ Νικολάου Μάνη καὶ ὅσων ἔσπευσαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν παγκοσμίου ἰσχῦος ἀποδοχὴ τοῦ ἀναθέματος κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ Ἁγίου Φιλα-ρέτου.

Καὶ στὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ πληρο-φορούμαστε, τὸ τί ἔλεγε ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ καὶ μετέπειτα Μητροπολίτης Βιτάλιος γιὰ τὸ παγκοσμίου ἰσχῦος ἀνάθεμα τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου σὲ κείμενό του μὲ τίτλο:

THE_1983_ANATHEMA_AGAINST_ECUMENISM

The ROCOR's Anathema Against Ecumenism (1983)

by Archbishop Vitaly of Montreal and Canada

"It has been almost a hundred years now since ecumenism began its attack upon the one true Church of Christ, invested by Him with the authority to bind and to loose, and began to unite all the countless heresies, both small and great, acknowledging them to be, as it were, sparks of the truth, from which the future ecumenical church is to be formed in place of the historical Church of Christ, which in their opinion has proved to be a failure. Against this monstrous teaching a vast literature has grown up, revealing ecumenism to be the heresy of heresies, but we cannot in such a short article review it in detail. Without doubt, the time for discussion and polemics has passed and the time has come to judge this movement and, however insignificant our Council of 1983 may seem, it has at last condemned ecumenism and anathematized it in the following words:

"Those who attack the Church of Christ by teaching that Christ's Church is divided ito so-called "branches" which differ in doctrine and way of life, or that the Church does not exist visibly, but will be formed in the future when all "branches" or sects or denominations, and even religions will be united to one body; and who do not distinguish the priesthood and mysteries of the Church from those of the heretics, but say that the baptism and eucharist of heretics is effectual for salvation; therefore, to those who knowingly have communion with these aforemetioned heretics or who advocate, disseminate, or defend their new heresy of Ecumenism under the pretext of brotherly love or the supposed unification of separated Christians, Anathema!"

The Russian Church Abroad, now headed by Metropolitan Philaret, professes itself to be an inseparable part of the historic Russian Church. As a local Church it has the right to summon its regular Councils and to enforce its resolutions, which are thereupon fully obligatory for all of its children, scattered throughout the world. Time will tell whether or not the other local Churches will adopt our resolution on ecumenism as the acts of the Ten Local Councils were, in their time, entered into the Book of the Canons of the Holy Apostles, the Sacred Ecumenical Councils, and the Holy Fathers of the Universal Church. We well know that all our conciliar resolutions against the Moscow Patriarchate, whose hierarchy is completely subject to the atheist Communist Party, were merely taken note of by the other local Churches—to their spiritual detriment."

"Orthodox Observer", No. 58 (April 1984).

"At the urging of Saint Maximus the Pope convened his bishops, one hundred and five in number, with Abba Maximus in their midst. This was the Lateran Council (A.D. 649): it reviewed the errors of Cyrus, Sergius, Pyrrhus, and Paul, and also the Emperor's heretical confession. The false teachings were anathematized, and the Pope wrote to the faitful in all places, confirming them in their Orthodoxy, explaining the errors of the heretics and warning them in every way to be on their guard against them." [The Life of Our Holy Father Saint Maximus the Confessor (Boston: Holy Transfiguration Monastery, 1982) p. 7.

Recall also the Patriarchal Encyclicals of 1848 and 1895 in response to proselytizing papal bulls. These are examples of how true bishops have responded in the past to innovations threatening the Church.—Patrick Barnes.

https://www.google.gr/url…

Διαδικτυακοί διάλογοι:

Ἀδελφέ Νικόλαε, (Μάνη), χαῖρε ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ Χριστῷ πάντοτε. Εἶναι ὡραῖο νὰ συζητᾶμε μὲ ἐπιχειρήματα καὶ Σὲ εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν εὐκαιρία πού μου δίνεις. Ὡστόσο, ἀδελφέ μου, κάνεις ἐσφαλμένες ἀναφορές.

α. Πιστεύεις λανθασμένα, ὅτι οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος Ἁγιορεῖτες μαρτύρησαν, γιατί δὲν ἀνέχονταν τὸ μνημόσυνο τοῦ Πάπα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅμως, ὅτι μαρτύρησαν, γιατί δὲν δέχονταν τὸ μνημόσυνο τοῦ Λατινόφρονος πατριάρχου τῆς Πόλης Βέκκου. Τὸ μνημόσυνο τοῦ Βέκκου ἔκοψαν. Καὶ γιαὐτὸ μαρτύρησαν. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία.

β. Πιστεύεις, κατ' οὐσίαν, ὅτι τὸ ἀνάθεμα τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου "δὲν πιάνει", γιατί, τάχα, δὲν ἀναθεματίζονται ὀνομαστικὰ οἱ αἱρετικοί. Τὸ ἀνάθεμα, ὅμως, ἀναθεματίζει ξεκάθαρα, ὅπως γίνεται καὶ σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, καὶ ὅλους τους Αἱρετικοὺς γενικά, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ὀνομαστοῦν ἕνας πρὸς ἕναν. Τὰ παραδείγματα εἶναι ἄπειρα, ἂν διαβάσεις τὰ Πρακτικὰ τῶν Συνόδων. Στὴν Ζ΄ Οἰκουμενική θὰ δεῖς, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀναθεματίζονται ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ γενικά:

"Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα"! "Ὅλοις τοῖς Ἀρτζιβουρίτες ἀνάθεμα" 

Τὸ ἴδιο, ἀκριβῶς, κάνει καὶ τὸ ἀνάθεμα τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου καὶ τῆς Συνόδου Του. Εἶναι, λοιπὸν, σύνηθες τὸ γενικὸν ἀνάθεμα καὶ σφάλλεις μεγάλως, παραποιῶντας τὴν Ἐκκλησι-αστικὴ Ἱστορία.

γ. Ἐπίσης παραποιεῖς τὴν θεολογία καὶ τὴν Πατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, βλασφημῶντας. Καὶ γίνομαι σαφής:

Ἡ Ε΄ Οἰκουμενικὴ ἀναθεματίζει ὅσους δικαιώνουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ὅσους φρονοῦν τὰ τῶν αἱρετικῶν. Δὲν βλασφημεῖ δηλαδή, ὅποιος ἀναθεματίζει τοὺς αἱρετικούς, ὅπως ἐσύ καί οἱ λεγόμενοι “Ἀκαινοτόμητοι” ὑπο-στηρίζετε, καθὸ ἔχει ὑποχρέωση ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Σύνοδο, καὶ ὅποιος δὲν δέχεται τὴν ἱερωσύνη καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ ἰσχύει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο! Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο κάνεις, διδάσκοντας, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ἐνωθέντες μὲ τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες Νεοημερολογίτες ἔχουν τάχα ἱερωσύνη καὶ σωστικὰ μυστήρια. Ποτὲ καμμία Σύνοδος δὲν εἶπε τέτοιο πρᾶγμα, δὲν ἀναγνώρισε δηλ. Ἱερωσύνη καὶ σωστικὰ μυστήρια στοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὴ στοὺς βλασφήμους ἐπὶ μίαν ἑκατονταετίαν Νεοημερολογίτες καὶ Οἰκουμενιστές.

δ. Καὶ τέλος: Καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης κήρυξε συνοδικά τὴν Νεοημερολογιτικὴν Ἐκκλησίαν Σχισματικὴν στὴν ἀρχή. Μετὰ διόρθωσε καὶ ἔδωσε ἄλλην ἔννοιαν στὸ περιεχόμενο τοῦ ὅρου σχισματική, (ἀλλά ὄχι συνοδικά), καὶ στὸ τέλος πάλι θεώρησε πραγματικὰ ὡς σχισματικούς τους Νεοημερολογίτες (συνοδικά), ἔστω καὶ γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους.

Αὐτὸ ποὺ λὲς εἶναι Νεοημερολογιτισμός, λοιπόν, διασκευασμένος καὶ δὲν στέκει:

"καλύτερα νά πλανῶμαι μετά τοῦ Ἁγίου Φλωρίνης, παρά νά ἀκολουθήσω αὐτέ τίς ἀπόψεις". Κάτι τέτοιες ἀνοησίες λένε καί οἱ Νεοημερολογίτες: Καλύτερα νὰ πλανῶμαι μετὰ τοῦ "ἁγίου" Παϊσίου... καὶ ἄλλες τέτοιες φαιδρότητες.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐκφράζεται μὲ τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων τὸ Consensus Patrum. Τὸ Consensus Patrum ἐκφράζεται ἀπὸ τὸ Ἱερὸν Πηδάλιον καὶ τὸν Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην, ποὺ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὸν μεγαλύτερον ἅγιον τοῦ 18ου αἰῶνα τὸν ἅγιον Μακάριο τὸ Νοταρᾶ καὶ τὸν πολύν, ἅγιον κατὰ πολλούς, Ἀθανάσιον τὸν Πάριον καί, τέλος, ἀπὸ τὴν Σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου τὸ 1802. Βλ. τὸν 68ο Κανόνα καὶ τὴν ἑρμηνεία τοῦ παμμεγίστου Ἁγίου Νικοδήμου. Γιὰ τοὺς Ρώσσους ἔχουμε πολλὰ νὰ γράψουμε, καὶ θὰ τὰ ἀναφέρουμε σὲ ἄλλη ἀνάρτηση.

Στὸν Νικόλαο Μάνη ἀπάντησε πατερικῶς καὶ ὁ ἔγκριτος ἐπιστήμων Παναγιώτης Παπα-δόπουλος:

-Δὲν μποροῦμε, γιατί δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐμεῖς, σήμερα πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης, νὰ εἴμαστε ἐπιεικεῖς καὶ νὰ κάνουμε οἰκονομία στὴν κρίση μας κατὰ τῶν αἱρετικῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὸν τρόπο ἀποκατάστασης τῶν τυχὸν μετανοούντων ἐξ αὐτῶν καὶ ἐπιστρεψάντων στὴν Ἐκκλησία, γιατί δὲν εἴμαστε Οἰκουμενικὴ ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μόνο μία τέτοιου μεγέθους Σύνοδος, ὅταν συγκληθεῖ, μπορεῖ καὶ δικαιοῦται νὰ κάνει οἰκονομίες κατὰ τὴν κρίση της ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἀποδοχὴν τῶν μετανοούντων, κατὰ περίπτωσιν καὶ περίστασιν. Μέχρι τότε ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία, εἶναι ὑποχρεωμένη καὶ ὀφείλει νὰ τηρεῖ μόνον τὴν ἀκρίβεια.

Καὶ ὁ ἀδελφὸς Γεώργιος Παππᾶς ἀπάντησε: Ἔτσι ἀκριβῶς, ὁ κ. Νικόλαος Μάνης, ὀπαδὸς τῆς πλανεμένης ἐκκλησιολογίας τῶν Καινοτόμων, τῆς ὁμάδας τῶν "ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΩΝ" καὶ τῶν "ΑΚΕΦAΛΩΝ", κάνει ἀντιποίηση ἀρχῆς. Νομίζοντας, ὅτι εἶναι Πρόεδρος κάποιας Οἰκουμενικῆς ἡ Πανορθοδόξου Συνόδου, ἐφαρ-μόζει οἰκονομίες, ἐκπτώσεις, ἐλαφρύνσεις ποινῶν, ἀπαλλαγὲς καὶ ἀθωώσεις κατηγορουμένων καὶ ὑποδίκων αἱρετικῶν, κάνοντας κρίσεις καὶ παίρνοντας ἀποφάσεις.

Ἡ ἀδελφὴ Μαρία Πρώιου συμπλήρωσε: Ἐγὼ γνωρίζω, πὼς ὅ,τι δὲν ἄλλαξε καὶ παρέμεινε σταθερό, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι αἱρετικό. Οἱ κανόνες εἶναι ἴδιοι, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἴδια καὶ οἱ ἀρχές μας δὲν ἀλλάζουν. Ὁ ἐκσυγχρονισμὸς μᾶς κατέστρεψε καὶ οἱ νεωτερισμοὶ στὴν ἐκκλησία. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ καρπός, ποὺ ὑπέδειξε ὁ Ὄφις, τὸν δοκίμασε ἡ Εὕα καὶ τὸν ἔφαγε καὶ ὁ Ἀδάμ, συνεχίζουμε νὰ τὸν τρῶμε αἰῶνες τώρα, γιατί ὁ ἐγωισμός μας, ἡ ματαιοδοξία μας καὶ ἡ φιλαρχία μας μᾶς προτρέπουν συνεχῶς σὲ ἀναρχία. Γ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει τὴν ταπείνωση, ἀλλὰ ἐμεῖς συνεχίζουμε ..... τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸν Παρά-δεισο. Συγχωρεῖστε με.

-Ὁ ἀδελφὸς Γεώργιος Βάκκας σημείωσε: ΑΔΕΡΦΙΑ ΟΣΟΙ ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΑΠ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΕΣΤΟΙ, ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΘΕΡΜΗ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΤΕΛΕΙΟ ΘΕΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ “ΟΥ ΚΑΤ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΖΗΛΟ”, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ 1937 ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΤΕ, ΤΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ. ΑΣ ΜΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ, ΑΛΛΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΠΟΥ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΑΣ ΒΑΛΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΗΣΗ.

-Ὁ ἀναγνώστης Νεκτάριος ὑπογράμμισε στὰ παρὰ πάνω:

"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος, εἰρήνης χωριζούσης τοῦ Θεοῦ" Ἡ ἠρεμία στὴν ἐκκλησία ἔρχεται μὲ τὴν ἀποδοχὴ καὶ τήρηση τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων καὶ ὄχι μὲ ἀνούσιες καὶ ὑποκριτικὲς ἀγαπολογίες καὶ βλάσφημες συμβουλές, ποὺ προτρέπουν στὴν κατάργηση τῆς μελέτης τῶν θείων Γραφῶν.

-Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἡ ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία γίνεται «κατὰ καιρὸν καὶ λόγον» (Ἐπιστολὴ κα΄, PG 99, 981). (ἀδελφός Παναγιώτης Παπαδόπουλος)

-Ὁ ἀδ. Παναγιώτης Παπαδόπουλος συμπλή-ρωσε ἀκόμη:

Ὅπως μόνον ἡ ἀναγνώριση, ἡ ἀποδοχὴ τῆς ἁμαρτωλότητάς του, ἡ μετανοιά του καὶ ἡ παρακλησή του γιὰ ἔλεος καὶ ἔνταξη ὡς τὸν ἔσχατο δοῦλο στὴν Οἰκογένεια, ὁδήγησε τὸν Ἄσωτο υἱὸ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα καὶ τὸν Πατρικὸ οἶκο, ἔτσι καὶ τὸν Αἱρετικό, μόνον ἡ ἀναγνώριση καὶ ἡ ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο, ὅτι ἦταν ἐχθρός τοῦ Θεοῦ, ἐκτὸς τῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας καὶ πολέμιος αὐτῆς, ἡ μετανοιά του καὶ ἡ παρακλησή του γιὰ ἔλεος καὶ ἔνταξη, θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν Ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

-Ἀγαπητὲ ἀδελφὲ Κωνσταντῖνε, παρατήρησε ὁ ἀδελφὸς Ν. Μάνης, ἐπίτρεψέ μου νὰ καταθέσω κάποιες σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὴν εὐγενικὴ παρέμβασή σου.

1. Τὸ ὅτι ὀφείλουμε ὡς χριστιανοὶ νὰ ἀποφεύγουμε, (ὄχι μόνο μεταξύ μας, ἀλλὰ γενικῶς), τοὺς μειωτικοὺς χαρα-κτηρισμοὺς καὶ τὴν ἀγένεια δὲν πρέπει νὰ περιορίζεται μόνο στὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Πάντοτε ὀφείλουμε νὰ συμπεριφερόμαστε ἔτσι.

2. Διαφωνῶ μὲ τὸ ὅτι τὰ ζητήματα αὐτὰ εἶναι λελυμένα. Ἂν ἦταν λελυμένα, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ διαφωνία, δὲν θὰ ὑπῆρχε Ματθαιϊκὸ σχίσμα, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οἱ τόσων καὶ τόσων ἐτῶν ἔριδες. Ἡ θέση τῆς Συνόδου μας εἶναι μὲν ἐκπεφρασμένη, ὄχι βεβαίως σαφῶς, ἀφοῦ "δὲν διαβεβαιοῖ". Καὶ καλὰ κάνει, διότι ὡς Τοπικὴ Σύνοδος σκέφτεται μὲ ἄλλα κριτήρια, ποιμαντικὰ κυρίως. Τὸ ἴδιο εἶχε πράξει καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σχετικὰ μὲ τὶς “Κολλυ-βαδικὲς ἔριδες”, μὴ λαμβάνοντας σαφῆ θέση. Ἐνῶ, ὅμως, τήρησε συμβιβαστικὴ στάση ἔναντι Κολλυβάδων καὶ Ἀντικολλυβάδων, αὐτὸ δὲν ἐμπόδισε τὸν Ἅγιο Νικόδημο, τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο, τὸν Ἅγιο Μακάριο Νοταρᾶ καὶ τοὺς ἄλλους Κολλυβάδες νὰ συνεχίζουν νὰ ἐκφράζουν τὶς ἀπόψεις τους περὶ τοῦ θέματος, οἱ ὁποῖες τελικὰ δικαιώθηκαν.

3. Τὰ κείμενα, λοιπόν, τῆς Συνόδου ΔΕΝ δεσμεύουν ἀπαραίτητα τὰ μέλη της, εἰδικὰ ὅταν αὐτὰ δὲν διακρίνονται γιὰ τὴν σαφήνειά τους, λόγῳ ποιμαντικῶν ἢ ἄλλων λόγων. Οὔτε φυσικὰ τίθεται θέμα ἀπαγόρευσης διαλόγου. Δόξα τῷ Θεῶ, οὔτε Πάπα ἔχουμε νὰ μᾶς διατάζει, οὔτε Δεσποτοκρατία, (ὅπως στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία), νὰ μᾶς φιμώνει. Ἄλλωστε, ὅπως ξαναέγραψα, τὶς ἀπόψεις ὅλων μας (Τοπικῶν Συνόδων, Ἐπισκόπων, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν), θὰ τὶς κρίνει ἡ Ἐκκλησία (στὴν μέλλουσα πραγματικὴ Μεγάλη Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία καὶ μόνο εἶναι "ἡ ὑστάτη ψῆφος καὶ κρίσις τῆς Ἐκκλησίας" καὶ στὴν ὁποία "οὐδεὶς δύναται νὰ ἐναντιωθεῖ", κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο), ἡ Ἱστορία καὶ ὁ Θεός.

-Ὁ π. Σάββας συμπλήρωσε: τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τοῦ 2014 δὲν ἀκυρώνει, οὔτε ἀντικαθιστᾶ κανένα Συνοδικὸ κείμενο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας ΓΟΧ Ἑλλάδος, ὅπως τὶς ἐγκυκλίους τοῦ 1935, 1950, 1974 κτλ.

-Ἀγαπητὲ πάτερ, τὴν εὐχή σας. Τὸ Ἐκκλησιολογικὸ Κείμενο τοῦ 2014 ἔχει μεγαλύτερη ἰσχὺ ἀπὸ τὶς παλαιότερες Ἐγκυ-κλίους γιὰ δύο κυρίως λόγους:

α. Διότι ἀποτέλεσε τὸ Κείμενο μὲ βάση τὸ ὁποῖο ἑνώθηκαν δύο Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες μέχρι τότε διαφωνοῦσαν στὴν ἐκκλησιολογικὴ ἑρμηνεία τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1935 (καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ μία ἀπέρριπτε (συνοδικῶς) τὶς Ἐγκυκλίους τοῦ 1950 καὶ τοῦ 1974), καὶ

β. Διότι τὸ Κείμενο τοῦ 2014, ὑπογράφτηκε καὶ ἀπὸ ἄλλες Συνόδους (Ρουμανίας, Ρωσικῆς Διασπορᾶς) ἀποκτῶντας ἔτσι ἐπιπλέον κῦρος. (Νικόλαος Μάνης)

-Ἀγαπητὲ Νικόλαε, θὰ ἤθελα νὰ κάνω κάποιες τελευταῖες διευκρινιστικὲς παρατηρήσεις καὶ νὰ κλείσω ἐδῶ, καθὼς ἔχω τὴν ἄποψη, ὅτι τὸ διαδίκτυο δὲν εἶναι ὁ καταλληλότερος χῶρος γιὰ θεολογικοὺς διαλόγους.

Εἶναι, νομίζω, αὐτονόητο καὶ περιττὸ σχο-λιασμοῦ, ὅτι ὀφείλουμε νὰ συμπεριφερόμαστε χριστιανικὰ πάντα καὶ ὄχι μόνο τὴν Μ. Τεσσαρακοστή. Ἁπλῶς τονίζουμε ἰδιαιτέρως τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς αὐτομεμψίας καὶ μετανοίας.

Ἐσὺ μπορεῖ νὰ διαφωνεῖς, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι δὲν εἶναι λυμένα κι οὔτε ὑπάρχει/νοεῖται πλέον διαφωνία ἀπὸ τὸ 2014. Καὶ σαφῶς μιλᾶμε γιὰ τὸ 2017 ὄχι γιὰ τὸ 1937 (ὅπου ἐξακολουθοῦν ἀκόμα νὰ βρίσκονται οἱ Ματθαιϊκοὶ ποὺ ἀναφέρεις). Ἀπὸ τότε ἔχουν γίνει τεράστιες ἀλλαγὲς, ποὺ οἱ ἄνθρωποι τῆς δεκαετίας τοῦ 1930, ἀμφιβάλλω, ἂν εἶχαν προβλέψει.

Καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀποφεύγεται ἡ ἀπο-σπασματικὴ κατανόηση καὶ χρήση αὐτῶν, καθὼς καταλήγουμε ἔτσι σὲ ἐσφαλμένα συμπεράσματα. Γιὰ παράδειγμα ἡ φράση "δὲν διαβεβαιοῖ" ποὺ ὑπερτονίζεις, ἀνήκει στὴν παράγραφο 6 τοῦ ΣΤ΄ Κεφαλαίου τοῦ Ἑνωτικοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ Κείμενου μὲ τίτλο:

«Ἡ Ἐπιστροφὴ στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία» καὶ ἀναφέρεται προφανῶς στὴν Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ι Κ Η ἀντιμετώπιση ὅσων ἀδελφῶν ΕΠΙΣΤΡΕ-ΦΟΥΝ ἀπὸ τὴν Αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Γνησία Ὀρθοδοξία.

Ἡ φράση «δὲν διαβεβαιοῖ» δὲν μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ, παρὰ μόνον σὲ συνάρτηση μὲ τὰ προηγούμενα καὶ τὰ ἑπόμενα. Μέχρι καὶ ὑποσημειώσεις ὑπάρχουν γιὰ καλύτερη καὶ ὀρθὴ κατανόηση τῶν γραφομένων. Συνεπῶς, τί ἄλλο χρειάζεται νὰ ποῦμε ἐμεῖς, λαϊκοὶ ὄντες, γιὰ ζητήματα πού εἶναι τῶν Ποιμένων; Ἐπίσης, τί νόημα ἔχει αὐτὴ ἡ ἀκατάπαυστη ἀποσπα-σματικὴ μυστηριολογία καὶ σὲ τί ὠφελεῖ;

Κι ἕνα ἀκόμα σημεῖο ποὺ θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω. Ἀπὸ τὴ μία λές, ὅτι δὲν σὲ δεσμεύουν, (ἐπειδὴ κατὰ τὴν κρίση σου εἶναι ἀσαφῆ) τὰ Ἐκκλησιολογικὰ Κείμενα-Θέσεις τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος, Ρουμανίας καὶ Ρωσικῆς Διασπορᾶς -(καὶ Βουλγαρίας ἐσχάτως)- καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀναγνωρίζεις τὸ αὐξημένο κύρος τους ποὺ ξεπερνᾶ τὰ ὅρια μίας μόνο Τοπικῆς Συνόδου. Δὲν ὑπάρχει ἀντίφαση ἐδῶ;

Δὲν θὰ ἤθελα νὰ πῶ περισσότερα καθὼς τὰ κείμενα εἶναι τόσο ἐμπεριστατωμένα καὶ πλήρη ποὺ μιλοῦν ἀπὸ μόνα τους καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε κάτι ἐπιπλέον. Ἁπλῶς, ἐπαναλαμ-βανόμαστε, χωρὶς νὰ ὁδηγεῖ καὶ πουθενὰ αὐτὴ ἡ συζήτηση. Κατὰ τὴν ταπεινή μου ἄποψη, αὐτὰ εἶναι ζητήματα ποιμαντικὰ, καὶ δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε ἀξίους καὶ ἱκανοὺς Ποιμένες νὰ τὰ διαχειριστοῦν μὲ Σοφία καὶ Σύνεση.

Καὶ πάλι Καλὴ Τεσσαρακοστή! (Κωνσταντῖνος).

-Ἀγαπητὲ Κωνσταντῖνε, τὸ διαδίκτυο εἶναι ἕνα μέσο ἐπικοινωνίας, ὅπως ἡ γραπτὴ ἐπιστολή, τὸ ἠλεκτρονικὸ ταχυδρομεῖο, τὸ τηλέφωνο, ἡ ἱστοσελίδα, τὸ φόρουμ καὶ τόσα ἄλλα ποὺ διευκολύνουν τὴν ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων.

Παλαιότερα οἱ ἄνθρωποι ἔβγαιναν στὶς ἀγορὲς καὶ διαλεγόντουσαν δημόσια. Σήμερα τὸ κάνουν κυρίως διαδικτυακά. Δὲν εἶναι κακὸς ὁ τόπος, λοιπόν, ἀλλὰ ὁ τρόπος.

Γιὰ τὰ ἄλλα τώρα ποὺ γράφεις, ἐγὼ ξέρω, πὼς ἐφόσον δὲν λέει ξεκάθαρα "εἶναι ἄκυρα" ὑπάρχει ἀσάφεια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀσάφεια φανερώνεται μὲ τὸ "δὲν διαβεβαιοί", ἀσχέτως πῶς τὸ ἑρμηνεύει ὁ καθένας.

Ὁ κοινὸς νοῦς τῶν Ὀρθοδόξων, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, (στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται τὸ Κείμενο - ἐκτὸς ἂν αὐτὸ ἀπευθύνεται μόνο σὲ εἰδικοὺς θεολόγους), τὸ "δὲν διαβεβαιοῖ" τὸ ἐκλαμβάνει ὡς "δὲν ἀποφαίνεται".

Ἐπαναλαμβάνω πὼς θυμίζει ἀκριβῶς τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινου-πόλεως, ὅπου λέει ὅτι "οἱ μὲν γὰρ ἐν Σάββασι τελοῦντες τὰ μνημόσυνα τῶν κεκοιμημένων καλῶς ποιοῦσιν, οἱ δὲ δ' ἂν ἐν Κυριακῇ οὐκ ὑπόκεινται κρίματι". Ἄν, ὅμως, ὁ ἐμπνευστής τοῦ "δὲν διαβεβαιοῖ" εἶχε στὸ μυαλὸ του, τὸ "εἶναι ἄκυρα" δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξέρουν οἱ Ὀρθόδοξοι.

Ἂς τὸ ἔγραφε τὸ Κείμενο ξεκάθαρα, πὼς τὰ Μυστήρια εἶναι ἄκυρα καὶ θὰ βλέπαμε, ἂν θὰ γινόταν ἡ Ἕνωση, (ἢ ἂς τὸ γράψει τώρα καὶ θὰ δοῦμε, τί θὰ γίνει).

Μὲ ἐγκαλεῖς, ἐπίσης, ὅτι ἀντιφάσκω, ἐπειδὴ διακρίνω τὴν ἀσάφεια στὸ Κείμενο, ἀλλὰ παράλληλα τὸ θεωρῶ ὡς ἔχοντα μεγαλύτερο κῦρος ἀπὸ τὶς παλαιότερες Ἐγκυκλίους.

Ἕτερον ἑκάτερον!

Τὸ κῦρος ἑνὸς ἐκκλησιαστικοῦ Κειμένου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ποιοὶ τὸ ὑπογράφουν, ὄχι ἀπὸ τὸ περιεχόμενό του. Τὸ Κείμενο, λοιπὸν, τοῦ 2014, ἂν καὶ ἀσαφὲς στὸ ἐπίμαχο σημεῖο, ἔχει μεγαλύτερο κῦρος ἀπὸ τὶς Ἐγκυκλίους τοῦ 1950 καὶ τοῦ 1974, διότι ὑπογράφτηκε ἀπὸ εὐρύτερη Σύνοδο Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, (δὲν δεσμεύει ὅμως ἀπόλυτά τούς πιστούς, διότι δὲν εἶναι Κείμενο Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Διαφωνῶ, ἐπίσης, καὶ μὲ τὴν ἀπαξίωση τοῦ διαλόγου μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων. Τὰ ζητήματα Πίστεως ἀφοροῦν ὅλους τους πιστοὺς καὶ ὄχι μόνο τοὺς Ποιμένες. Ἡ ἀντίθετη ἄποψη θυμίζει θέσεις νεοημερολογιτικῶν Ἐγκυκλίων, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ δεσποτάδες θεωροῦσαν, ὅτι τὰ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ὡς ποιμαντικά, εἶναι ἀπαγορευτικὰ γιὰ τοὺς λαϊκοὺς, (ἐπισυνάπτω διαφωτιστικὸ ἀπόσπασμα μίας τέτοιας Ἐγκυκλίου). Καὶ φυσικά, ἀπὸ τὴν ἄλλη, νὰ τονιστεῖ, ὅτι ἕνας τέτοιος Διάλογος δὲν σημαίνει, ὅτι ἀπαξιώνουμε τοὺς Ποιμένες μας. Ἄλλο, ὅμως, σεβασμὸς καὶ ἄλλο τυφλὴ ὑποταγή. (Νικόλαος Μάνης)

Καὶ κάτι ἀκόμη σημαντικὸ, ἀναιρετικό της ἀπορίας "τί ἐξυπηρετεῖ αὐτὸς ὁ διάλογος". Αὐτὸς ὁ διάλογος εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ πολλοὺς λόγους, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ πρῶτος κατὰ σειρὰ καὶ πολὺ σημαντικὸς εἶναι, γιὰ νὰ ὑπερασπίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, μιᾶς καὶ λοιδορούμαστε ὡς αἱρετικοί, ἐπειδὴ δὲν ἀποδεχόμαστε τὸ περὶ ἀκύρων Μυστηρίων φρόνημα.

Ἐμεῖς ποτὲ δὲν χαρακτηρίσαμε "αἱρετικοὺς" ὅσους ἐκ τῶν ἀδελφῶν της Ἐκκλησίας μας, ἔχουν ἄλλη ἄποψη σὲ αὐτὸ τὸ θέμα ἢ σὲ ἄλλα, ὅμως δὲν θὰ κάτσουμε σιωπηλοὶ μπρὸς σὲ μία τέτοια κατηγορία (διότι εἶναι κάτι ποὺ ἀφορᾶ τὴν πίστη καὶ ὄχι τὸν βίο - πρβλ. τὴν περίπτωση τοῦ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος:

http://www.saint.gr/121/saint.aspx). (Νικό-λαος Μάνης)

-Ὀρθῶς τονίζει ὁ ἀδελφός Κωνσταντῖνος, ὅτι τό “δέν διαβεβαιοῖ” ἀναφέρεται στούς ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προερχομένους. Καί πρέπει νά τό δοῦμε ἀκριβῶς μέσα στό κεφάλαιο, στό ὁποῖο εἶναι ἐνταγμένο. Δηλ., τί ἐννοεῖ ἡ φράση ἡ Ἐκκλησία “δέν διαβεβαιοῖ”; Σημαίνει, ὅτι, ὅταν προσέρχεται κάποιος ἀπό τό Νέο Ἡμερολόγιο καί ἀπό τόν Οἰκουμενισμό στήν Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία μας, τόν δέχεται ἄν εἶναι κληρικός, μέ χειροθεσία, ἤ ἄν εἶναι λαϊκός μέ τό Ἅγιον Μῦρο, δέν ἀποδέχεται, δέν διαβεβαιοῖ μέ τό νά τόν δεχθεῖ, ὅτι ὅσον καιρό ἦταν στήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πώς εἶχε τήν Θεία Χάρη καί τήν πληρότητα τῆς ἱερωσύνης καί τό ἅγιον βάπτισμα. Γιαὐτό ἀκριβῶς ἡ βασική θέση τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι, ὅτι οἱ προσερχόμενοι στήν Ὀρθοδοξία ἐκ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, πρέπει νά βαπτίζονται, ἄν δέν ἔχει τηρηθεῖ ἡ τριττή κατάδυση. (βλ. καί τήν κατωτέρω ἀνάλυση).

-Ὁ Μέγας Φώτιος εἰς τὸν λόγον του «Περὶ τῆς τοῦ ἁγ. Πνεύματος μυσταγωγίας» ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Καὶ οὐδὲ τῶν τοῦ θεσπεσίου Παύλου φρίττουσι φωνήν, ἥν αὐτοὶ κατὰ τῶν Πατέρων αὐτῶν μετὰ πολλῆς ἀπορρίπτουσι τῆς κακουργίας. Καὶ γὰρ οὗτος ὁ τὴν ἐξουσίαν λαβών δεσμεῖν καὶ λύειν καὶ τοῦ δεσμοῦ φοβερὸν ἅμα καὶ κραταιὸν (μέχρι γὰρ αὐτῆς ἀναφέρεται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν), οὗτος δὴ μεγάλη καὶ διαπρυσΐω κέκραγε τῇ φωνῇ:

“Κἄν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐαγγελιζόμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”.

»Παῦλος ἡ ἀσίγητος τῆς Ἐκκλησίας σάλπιξ ὁ τοσοῦτος καὶ τηλικοῦτος τοὺς παρὰ τὸ Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λα-βεῖν καὶ παρεισάγειν, τῷ ἀναθέματι παρα-πέμπει, καὶ οὐ τοὺς ἄλλους μόνον, οἵτινες τοῦτο τολμήσειαν, ἀραῖς ἀνυπερβλήτοις ὑπάγει, ἀλλὰ καὶ ἑαυτόν, ἔνοχος εἰ ὀφθείη, πρὸς τὴν ἴσην συνωθεῖ δίκην. Καὶ οὐδὲ μέχρι τούτου τὸ φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει, ἀλλὰ καὶ τὸν οὐρανὸν αὐτὸν ἐρευνᾶ: κἄν ἄγγελον εὔρη τοῖς ἐπὶ γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καὶ ἕτερόν τι παρὰ τὸ εὐαγγελικὸν εὐαγγελιζόμενον κήρυγμα, τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καὶ τῷ διαβόλῳ παραπέμπει» (ΕΠΕ 4, 396, 30). (ἀδελφός Παναγιώτης Παπαδόπουλος)

Ἐδῶ, ὁμολογεῖ κατ’ ἀρχὰς ὁ Μέγας Φώτιος, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἔλαβε τὴν ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν καὶ ὄχι, ὅπως ἐσεῖς ἐννοεῖτε, τὴν ἐξουσία του νὰ παραπέμπη στὴν Σύνοδο τοὺς αἱρετικούς. Μάλιστα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος, ἡ ἐξουσία του ἐπεκτάθηκε καὶ στὸν οὐρανό, ἐφ’ ὅσον δηλαδὴ ἀναθεματίζει καὶ ἀγγέλους, ἂν κηρύττουν κάτι ἀντίθετο στὸ εὐαγγελικὸ κήρυγμα. Ἀναφέροντας ἐν συνεχείᾳ τὸ χωρίον τοῦ Ἀπ. Παύλου (Γαλατ. 1, 8) τὸ ἑρμηνεύει λέγοντας, ὅτι «τοὺς παρὰ τὸ Εὐαγγέλιον ἕτερόν τι τολμῶντας φρόνημα λαβεῖν καὶ παρεισ-άγειν, τῷ ἀναθέματι παραπέμπει».

Ἄρα λοιπόν, ὅλους αὐτούς, ὁ Ἀπ. Παῦλος τοὺς παραπέμπει εἰς τὸ ἀνάθεμα, σύμφωνα μὲ τὸν Μ. Φώτιο, καὶ ὄχι στὴν Σύνοδο. Τὰ λόγια του Ἀπ. Παύλου ὁ Μέγας Φώτιος τὰ ἀναφέρει ὡς καταδικαστικὴ ἀπόφασι:

«Καὶ οὐδὲ μέχρι τούτου τὸ φοβερόν τῆς ἀποφάσεως περιγράφει». Ἐν συνεχειᾳ ἐπεκτείνει τὴν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου στὸν οὐρανό: «ἀλλὰ καὶ τὸν οὐρανὸν αὐτὸν ἐρευνᾶ». Στὴν ἔρευνα τοῦ οὐρανοῦ ἐξετάζει τὸ φρόνημα τῶν ἀγγέλων: «κἄν ἄγγελον εὔρῃ τοῖς ἐπὶ γῆς ἐκεῖθεν ἐπιστάντα καὶ ἕτερόν τι παρὰ τὸ εὐαγγελικὸν εὐαγγε-λιζόμενον κήρυγμα...». Αὐτοὺς τοὺς ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι θὰ ἔχουν ἄλλο φρόνημα ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ «τοῖς ὁμοίοις δεσμοῖς ὑποβάλλει καὶ τῷ διαβόλῳ παραπέμπει». (ἀδελφός Παναγιώτης Παπαδόπουλος)

Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, λοιπόν, ἐσεῖς περιωρίσατε τὴν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου ἢ μᾶλλον τὴν καταργήσατε καὶ τὴν ἀποδώσατε στὴν Σύνοδο, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον σημαίνει γιὰ τὶς ἡμέρες μας, ὅτι τὴν ἐξουσία τοῦ Ἀπ. Παύλου τὴν ἀποδώσατε στοὺς ἴδιους τους Αἱρετικοὺς (Παναγιώτης).

Στὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Φωτίου «Σύνταγμα τῶν Κανόνων» (Τίτλος Α΄, Κεφάλ. 2) ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησια-στικὴν παράδοσιν καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέ-ρων καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα ἢ μετὰ τοῦτο πραχθησόμενα, ἀνάθεμα». (ΕΠΕ 10, 30).

Οἱ Πατέρες αὐτοί, συνοδικῶς διασκεψάμενοι, ἀναθεματίζουν πέραν τῶν ἄλλων καὶ κάθε μελλοντικὴ καινοτομία.

Ἐσεῖς διδάσκετε ὅτι, διὰ νὰ ἔχη ἰσχὺν ὁ ἀναθεματισμὸς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πρέπει νὰ ἐπιληφθῆ ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία θὰ κρίνη καὶ θὰ καταδικάση τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, τότε πολὺ περισσότερο δὲν ἰσχύει ὁ μελλοντικὸς ἀναθεματισμὸς τῶν Πατέρων αὐτῶν καὶ μάλιστα, γιὰ καινοτομίες πού ἀφοροῦν τὴν διδασκαλία τῶν ἁγ. Πατέρων καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Παράδοσι. Τότε στὴν περίπτωσι, ὅμως, αὐτή, στὸ Συνοδικό της Ζ΄ Οἰκουμενικῆς ὁ ἀναθεματισμὸς αὐτός, σύμφωνα μέ ἐσᾶς, θὰ πρέπει νὰ εἶναι λάθος. (ἀδελφός Παναγιώτης)

Καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔχει αὐτὴν τὴν ἐξουσία νὰ ἀναθεματίζη τοὺς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἔχουν τὴν ἐξουσία νὰ ἀναθεματίζουν τοὺς μελλοντικοὺς αἱρετικούς, καὶ ἀκόμη καὶ μεμονωμένοι Πατέρες.

Ὁ ἄγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν προκειμένῳ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«ἀλλὰ καὶ ἄλλος εἴ τις εἴη τούτοις ὁμώνυμος, ὅμως αἱρετικὸς κατὰ τὴν ἐκείνων αἵρεσιν ἢ ἑτέραν, κἄν ἐπίσκοπος, κἄν ἀσκητής, κἄν ὁστισοῦν, ἀνάθεμα ἔστω. ἀλλὰ καὶ εἴ τις μὴ ἀναθεματίζοι εὐκαίρως κατὰ τὸ ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος» (Φατ. 34, 99, 138). Καὶ σὲ ἄλλη, ἐπίσης, ἐπιστολὴ ὁ ὅσιος ἀναφέρει: «Ἐπειδὴ πᾶς ὀρθοδοξῶν κατὰ πάντα, πάντα αἱρετικὸν δυνάμει κἄν οὐ ρήματι, ἀναθεματίζει» (Φατ. 49, 142,85).

Σημειωτέον, ὅτι καὶ τὰ δύο αὐτὰ χωρία τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου εἶναι ἀπὸ ἐπιστολὲς πού τὶς ἀπέστειλε κατὰ τὴν χρονικὴ περίοδο τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως. (ἀδελφός Παναγιώτης).

Ἐγὼ πάλι, διαβάζοντας τὰ κείμενα στὰ σχόλια τοῦ Προέδρου κ. Παναγιώτη, παρατήρησα, ὅτι ἀναφέρονται ὅλες οἱ πηγὲς καὶ ἔχει τὶς ἀπαραίτητες παραπομπές, γιὰ κάθε ἕναν ποὺ ἐνδιαφέρεται νὰ ἐρευνήσει καὶ νὰ ἐλέγξει. Τὰ κείμενα αὐτὰ ἄλλωστε τοῦ Μ. Φωτίου εἶναι γνωστὰ ὅπως καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καί εὔκολα διασταυρώσιμα. (ἀδελφός Γεώργιος Παππᾶς).

-ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΕ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ὁ π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΑΡΑΣ (“ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ”, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2004):

“Τὸ νὰ ποῦμε, ὅτι τὰ Μυστήρια τῶν (σ.σ. ἀκρίτων) αἱρετικῶν εἶναι ἄκυρα ὁδηγεῖ σὲ κατάλυση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Χριστια-νισμοῦ. Ἂν δηλ. ἐκλείπει αὐτομάτως ἡ Χάρις τῆς Ἱερωσύνης μὲ τὴν ἀντικανονικὴ συλλειτουργία, πρὶν ἀπὸ κρίση Συνοδική, τότε χάνεται τὸ δῶρον τῆς Ἱερωσύνης καὶ μεταπίπτουμε στὴν εἰδωλολατρεία, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἶναι ἄτοπο. Δηλ. ἡ χριστιανικὴ λατρεία μεταβάλλεται σὲ εἰδωλολατρική, στερουμένην Ἱερωσύνης, «ὡς ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διὰ τῆς ἀλληλούχου συλλειτουρ-γήσεως».

Ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, ὅσοι ἕλκουν ἀπὸ αὐτοὺς τὴν χειροτονία καὶ οἱ μετὰ τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες, θὰ πρέπει νὰ θεωρηθοῦν, κατὰ τὴν ἀνορθόδοξη γνώμη τῶν ἀνωτέρω συγγραφέων, (π. Μάρκου Χανιώτου, π. Μακαρίου Καββακίδου, Π. Ἀλεξόπουλου), καθηρημένοι, ἂν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτο-μάτως μαζὶ μὲ τὴν ἄκριτη ἀκόμη παράβαση.

Ἑπομένως ὅλοι τότε θὰ εἶναι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θὰ εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καὶ θὰ εἶχε πρὸ πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στὴ γῆ καὶ ἡ σώζουσα Θεία Χάρις, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοὶ ἀδελφοί μας, ἐξαλείφει τὴν Χάριν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν πάνω στὴ γῆ. Διότι, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Μέγας Ὁμολογητὴς Θεόδωρος «πολλὰ συνέβη καὶ συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησία». Γι' αὐτὸ τὸ λόγο δὲν βρέθηκε καὶ οὔτε βρίσκεται κανένας ἅγιος ποὺ νὰ τὰ διερεύνησε τὰ πράγματα μὲ αὐτὸν τὸν ἀνορθόδοξο τρόπο καὶ οὔτε μᾶς παρέδωσε νὰ φυλάσσουμε τέτοια παράδοση: «Οὐδεὶς τῶν ἁγίων εὔρηται οὕτω διερευνήσας ταῦτα, ὅτι μηδὲ οἶον τὲ οὔτε μὴν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἠμᾶς». (Νικόλαος Μάνης)

-Συμφωνῶντας μὲ τὸν ἀδελφὸ Νικόλαο Μάνη ὁ ἀδελφὸς Λεωνίδας συμπλήρωσε:

Ὅσο εἶναι ἄκριτοι (οἱ αἱρετικοί), δὲν μολύνεσαι διὰ τῆς συλλειτουργίας, ἐφόσον ἐσὺ ὁμολογήσεις ὀρθὰ καὶ δὲν ἐνδώσεις σὲ αἱρετικὲς θεωρίες ἀντιλήψεις καὶ πρακτικές. Ἡ διακοπὴ κοινωνίας πρὸ συνοδικῆς κρίσεως γίνεται, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη, τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα ἀπὸ τὸν πεσόντα εἰς αἵρεσιν ἐπίσκοπο στὸ ποίμνιο, νὰ τὸν ἐλέγξει, ὥστε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν πιστέψει τὸ ΨΕΥΔΟΣ. Ἀλλὰ εἶναι καὶ ἀγώνας, ἢ νὰ μετανοήσει ὁ αἱρετικός, ἡ νὰ προκληθεῖ σύνοδος, γιὰ νὰ ὁρίσει ὀρθόδοξον ἐπίσκοπο στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἄν, ἐπὶ παραδείγματι, κάποιος συλλειτουργήσει μὲ κάποιον, ποὺ παρέβη τοὺς κανόνες ἤ συμπροσευχήθηκε μὲ αἱρετικὸ καὶ σὺ κατόπιν συλλετουργησεις μὲ τὸν παραβάτη, ἐφ' ὅσον ἐσὺ δὲν παρέβης τοὺς κανόνες καὶ ὁμολογεῖς, δὲν μολύνεσαι, ἐπειδὴ ὁ ἄλλος ἔκανε παράβαση (!), ἐκεῖνος μολύνθηκε, ὄχι ἐσύ.

Ὁ κίνδυνος, ποιὸς εἶναι, ἂν οἱ περισσότεροι υἱοθετήσουν αὐτὴν τὴν τακτική:

ἀφοῦ τὸ κάνει ὁ πατριάρχης θὰ τὸ κάνω καὶ ἐγώ! Τότε ἀλλοιώνεται τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, οἱ ἀντιστάσεις ἀμβλύνονται καὶ ἀρχίζεις νὰ θεωρεῖς, ὅτι δὲν εἶναι καὶ τίποτα σοβαρό.

Ἡ διακοπὴ ἐπικοινωνίας πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης αὐτὸν τὸν ρόλο ἔχει, νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ γίνει παράδοση καὶ συνήθεια ἡ αἵρεση. Ἐὰν, ὅμως, μνημονευθεῖ κεκριμενος αἱρετικός, ἀναθεματι-σμέ-νος ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, τότε κολάζονται, ὅσοι δὲν διακόψουν ἄμεσα τὸ μνημόσυνο. Π.χ., ἂν μνημονευθεῖ ὁ Πάπας, τότε δεχομεθα, ὅτι αὐτὸς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, τὸ filioque κτλ. Τὰ ἀναθέματα εἶναι ἐνεργεία, καὶ γιὰ ὅσους τὸν μνημονεύσουν θὰ ἀπωλεσθει ἡ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐὰν κάπου σφάλλω, διορθῶστε με. (ἀδελφός Λεωνίδας).

-Τὰ μυστήρια τῶν ἄκριτων αἱρετικῶν, σχισματικῶν, καὶ παρασυναγωγῶν εἶναι ἔγκυρα, (ἐὰν ἔχουν φυσικὰ Κανονικὴ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ), καὶ δυνατά, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, διότι δὲν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀπὸ Ὀρθόδοξη Σύνοδο καὶ Ἅγια.

Ὁποῖος ὅμως, ἐνῶ γνωρίζει τὴν κατάσταση καὶ ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἄκριτους καὶ δυνάμει αἱρετικοὺς- σχισματικοὺς καὶ παρασυναγωγους, μολύνεται κολάσιμα καὶ ἂν δὲν ἀποτειχιστεῖ ἀπὸ τὴν κοινωνία τοὺς πρὸ-συνοδικῆς κατάδικης θὰ καταδικαστεῖ μαζί τους, διότι δὲν πήγανε στὴν κόλαση μόνο οἱ αἱρετικοὶ-σχισματικοὶ καὶ παρασυνάγωγοι, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ συγκοινωνούσανε μαζί τους. Ὅταν Μία Ἅγια Ὀρθόδοξη Σύνοδος διαγνώσει, δικάσει καὶ καταδικάσει τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς-σχισματικοὺς καὶ παρασυναγώγους, τότε, αὐτομάτως, γίνονται κεκριμενοι καὶ ἐνεργείᾳ αἱρετικοὶ-σχισματικοὶ καὶ παρασυνα-γωγοι, μὲ ἄκυρα καὶ ἀνενεργητα μυστήρια.

Ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς δυνάμει ἄκριτους κακοδόξους πρὸ - συνοδικῆς διαγνώσεως μολύνει καὶ κολάζει τοὺς Ὀρθόδο-ξους καὶ ὄχι τὰ ἔγκυρα μυστήρια τους.

Γιὰ νὰ μὴν κολασθοῦνε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ λαμβάνουν τὰ πλουσιως ἔγκυρα καὶ δυνατὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Ἅγιου Πνεύματος μυστήρια ἀπὸ Ὀρθόδοξους καὶ ὄχι ἀπὸ κακοδόξους ἄκριτους ἐν δυνάμει, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πόσο μᾶλλον ἀπὸ κακαδόξους κεκριμενους ἐν ἐνέργειᾳ μετὰ ἀπό συνοδική κατάδικη μὲ ἄκυρα καὶ ἀνυπόστατα μυστήρια. (ἀδελφός Γεώργιος Γιαννόπουλος)

-Δὲν κολάζεσαι, λοιπόν, ὅταν ἐσὺ ὁμολογεῖς. Ἔχει τύχει νὰ ἔχω πρὶν πολλὰ χρόνια ἕνα πνευματικὸ ἱερομόναχο, στὴν κρατοῦσα ἐκκλησία. Στὸ μοναστήρι φέρνανε παπικοὺς γιὰ συμπροσευχή, στὴν τράπεζα τοῦ φαγητοῦ. Ἐκεῖνος ὁμολογοῦσε καὶ δὲν παρακαθόταν νὰ συμπροσευχηθεῖ. Τὸν λέγανε σοῦπερ ὀρθόδοξο, ἦταν καὶ ὑπὲρ τοῦ Παλαιοῦ. Λοιπόν, ἐγὼ πῆρα δύναμη καὶ χάρη, ὅταν ἐξομολογήθηκα σὲ ἐκεῖνον. Θέλει προσοχὴ σὲ μερικὲς ἀντιλήψεις . (ἀδελφός Λεωνίδας)

Ὁ π. Νικόλαος Δημαρᾶς ἀπάντησε συνολικὰ σχετικὰ μὲ τὸν διεξαχθέντα διάλογον:

-Νικόλαε, (Μάνη), νομίζω ὅτι εἶσαι ἔντιμος! Νὰ δημοσιεύσεις καὶ τὴν συνέχεια τοῦ ἀνωτέρω κειμένου Σὲ παρακαλῶ πολύ. Ὄχι ἐπιλεκτικὰ ἕνα ἀπόσπασμα, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοί. Τὰ ἀνωτέρω πού ἀναφέρεις τὰ πιστεύω ἀκόμη μὲ τὶς διακρίσεις καὶ διευκρινίσεις πού ἔχω κάνει πολλὲς φορὲς στοὺς “Ἁγίους Κολλυβάδες”...

Οὐδέποτε μίλησα γιὰ αὐτόματη ἀπώλεια χάριτος. Ἔχω ἀναρτήσει τὶς σχετικὲς διευκρινί-σεις καὶ συμπληρώσεις καὶ στὴν τελευταία σχετικὴ ἀνάρτηση, (Βασικὲς θέσεις καὶ θεολο-γικὲς ἀρχές), ποὺ ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ πλῆθος σκεπτομένων καὶ προβληματιζομένων ἀδελφῶν καὶ ἀπὸ πολλοὺς καλοὺς θεολόγους καὶ πανεπιστημιακοὺς μάλιστα καθηγητές. Στὴν συνέχεια, λοιπόν, τοῦ κειμένου πού δὲν δημοσίευσες, γράφω, ὅτι τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικὰ μετὰ τὸ Σαμπεζύ, τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀντιοχείας μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, τὰ οὐνιτικὰ συλλείτουργα καὶ τὴν ἕνωση τοῦ Μπάλαμπαντ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων-ἄρση ἀκοινωνησίας τό 1965.

Τὴν δὲ ἐπιστολὴ "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καὶ τοῖς σὺν αὐτῶ", τὴν ἑρμηνεύω μέσα στὰ πλαίσια αὐτά, ἀναφορικὰ μὲ τὴν διαδοχή μας ἀπὸ τοὺς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πήραμε τὴν διαδοχὴ καὶ εἶχαν μέχρι τότε κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλά τηρῶντας πάντα κριτική στάση καί μή λειτουργῶντας ποτέ μέ τό Νέο Ἡμερολόγιο.

Δηλ. τί λέγω, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες δὲν ἐξέτασε τὰ πράγματα ἔτσι, γιατί θὰ χανόταν ἡ χάρις, ἐπειδὴ κοινώνησαν καὶ οἱ Δυτικοὶ μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας καὶ διὰ τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως θὰ χανόταν ἡ χάρις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἂν ὑπῆρχε δηλ. αὐτόματη ἀπώλεια χάριτος. Καὶ πουθενὰ δὲν θὰ βρισκόταν. Ἀλλὰ οὔτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, καὶ προφανῶς οὔτε ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς, ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐξέτασαν ἔτσι τὰ πράγματα, καὶ δι' αὐτῶν κατὰ πάντας.

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας, μὲ βάση τὴν ἐκτεταμένη ἔρευνα καὶ τὸ μνημειῶδες κείμενο τῆς ἑνώσεως εἶναι, ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουμε ἱερωσύνη στοὺς αἱρετικούς.

Σὲ τουλάχιστον δέκα συνεχόμενα ἑπόμενα τεύχη, ἀπὸ τὸ 2004 ἤδη καὶ μετά, ἐξήγησα, ὅτι συντάσσομαι μὲ τὴν θέση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (στήν ἑρμηνεία του στὸν 68ο Ἀποστολικὸ Κανόνα), ὅτι οἱ Εἰκονομάχοι -(καὶ ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ γενικὰ)- καὶ πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, καὶ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονηθοῦν, ὅπως ἔχω δημοσιεύσει ἐπανειλημμένως σὲ ὅλες τὶς δημοσιεύσεις καὶ ἀναρτήσεις ποὺ ἔχω κάνει.

Αὐτὸ συμβαίνει, ὅταν ἔχουμε θεσμική, πασίδηλη, συνοδικὴ διακήρυξη αἱρέσεως καὶ ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (ὅπου ἔχουμε κατὰ τοὺς α΄ καὶ β΄ Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς ἔκπτωση ἀπὸ τὴν Ἱερωσύνη).

Γιὰ μεμονωμένους αἱρετικούς, ποὺ πρὸς καιρὸν κηρύσσουν αἵρεση, ἔχω γράψει πάλι ἐπανειλημμένως, ὅτι χρειάζεται Σύνοδος γιὰ νὰ καθαιρεθεῖ ὁ κηρύσσων αἱρετικά.

Στὴν περίπτωση τῆς θεσμικῆς, πασίδηλης, συνοδικῆς ἀλλοιώσεως τῆς Πίστεως καὶ τῆς Παραδόσεως, ἡ Σύνοδος θὰ ἔχει διαπιστωτικὸ χαρακτῆρα, ὅπως τονίζουν οἱ μέγιστοι τῶν ἁγίων Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων, ἀλλὰ καὶ τὸ μνημειῶδες κοινὸ κείμενο τῆς Θεαρέστου Ἑνώσεως μετὰ τῶν λίαν ἀγαπητῶν μας ἀδελφῶν της Ἱερᾶς Μονῆς Κυπριανοῦ.

Ἡ Σύνοδος ὁριοθετεῖ τὴν Πίστιν καὶ ἡ Ἐκκλησία αὐτοπροστατεύεται μὲ τὴν ἀπόφαση ποὺ λαμβάνει, ὅταν καὶ ἂν συγκληθεῖ.

Γιατί, ἂν ὑπάρχει μολυσμὸς ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅπως διδάσκουν ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, τότε, τί χάρη παίρνουν οἱ κοινωνοῦντες ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὴ ἐν συνειδήσει, μετὰ ἀπὸ μίαν ἐκατονταετίαν παρρησιασμένης Οἰκουμενιστι-κῆς αἱρέσεως καὶ ἑνωτικῶν πράξεων μετὰ τῶν Λατίνων καὶ τῶν Μονοφυστιτῶν; (π. Νικόλαος Δημαρᾶς)

-Δὲν εἶπα κάτι παραπάνω, παρὰ μόνο, ὅτι συμφωνῶ μὲ ἐκεῖνα ποὺ γράφατε τότε. Περνῶντας τὰ χρόνια εἶδα ὅτι ἀπορρίψατε τὴν διάκριση τῶν αἱρετικῶν σὲ "ἀκρίτους" καὶ "κεκριμένους", ἑπομένως δὲν μπορεῖτε νὰ λέτε, ὅτι τὰ πιστεύετε ἀκόμη. Γιὰ τὸ ὅτι ὁ αἱρετικὸς ἐκπίπτει μὲ τὴν αἵρεσή του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ΩΣ ΑΤΟΜΟ, κανεὶς δὲν διαφωνεῖ. Χάνει τὴν ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ Θεία Χάρη, ποὺ ἔλαβε διὰ τοῦ Βαπτίσματος. Δὲν ἐκπίπτει, ὅμως, τῆς Ἱερωσύνης, ἡ ὁποία δὲν εἶναι δική του, οὔτε ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν κατάσταση, στὴν ὁποία βρίσκεται, ὅσο, ἔστω καὶ τυπικῶς, βρίσκεται καὶ δρᾶ ἐντός της ἐννοίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι καὶ τότε στὰ κείμενά σας ὑπῆρχε μία ἀσυνέπεια, ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ δεκάδες σελίδες μὲ ὀρθὲς θέσεις, καταλήγατε στὸν ἐπίλογο νὰ δογματίζετε ἐντελῶς ἀντίθετα μὲ ὅλα τὰ παραπάνω ποὺ γράφατε, ἀφοῦ λέγατε πὼς τελικὰ χάθηκε ἡ Θεία Χάρη καὶ τὰ Μυστήρια, λόγῳ τοῦ Σαμπεζὺ καὶ τοῦ Μπαλαμάντ. Γι' αὐτὸ ἐκφράζουμε τὴν διαφωνία μας καὶ τὰ συζητᾶμε, ἐν ἀγάπῃ, καὶ ὅπως εἴπαμε, ἡ Ἐκκλησία θὰ κρίνει στὸ τέλος. (Νικόλαος Μάνης)

-Ἔχεις μὲν δίκαιο, ὅτι χρειάζονταν διευκρινίσεις, αὐτὰ, ὅμως, πού γράφεις πιὸ πάνω εἶναι δικές Σου ἑρμηνεῖες. Συντάχθηκα ἀπερίφραστα μὲ τὶς θέσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καὶ ἔκανα πολλὲς ἀναγκαῖες διευκρινίσεις σὲ τουλάχιστον δέκα ἑπόμενα τεύχη.

Καὶ ἐξηγοῦμαι:

Προσδιόρισα τὴν βασικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν μεμονω-μένο αἱρετικὸ καὶ στὴν θεσμική, συνοδικὴ διαχρονικὴ καὶ πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀλλά καὶ τὴν Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ αὐτὸ ἔγινε ἀπὸ ὁλόκληρες τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ γιὰ αὐτὸ, παραλείποντας νὰ ἀναφέρεις τὴν ἐπὶ τρεῖς σελίδες συνέχεια τοῦ συγκεκριμένου τεύχους τῶν “Ἁγίων Κολλυβάδων”, πού ἐπικαλεῖσαι, Σοῦ φαίνονται, ὅτι ἀντιδογμάτιζα στὰ προηγούμενα....

Αὐτὴ ἡ ἀνωτέρω λίαν ἀναγκαία καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ συμπλήρωση, πού παρέλειψες νὰ ἀναφέρεις, εἶναι ἀποφασιστική καὶ λίαν καθοριστική.

Καὶ οἱ ἀναγκαῖες διευκρινίσεις-συμπληρώσεις ἐπιβάλλονταν ἀπὸ τὶς κατακλυσμιαῖες ἐξελίξεις μὲ τὴν ἐπελθοῦσα χιονοστιβάδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ συνέτριψε τὰ πάντα.

Ὁ αἱρετικὸς δὲν ἐνεργεῖ καὶ οὔτε μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἐν ὀνόματι τῆς Ἐκκλησίας. Βρίσκεται σὲ διάσταση καὶ μὲ τὴν στρατευομένην καὶ τὴν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.

Πρᾶγμα, ποὺ δὲν ἰσχύει στὴν περίπτωση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτίας.

Γιαυτὸ καὶ τονίζω ὅτι, ὅπως καὶ μὲ τοὺς Λατίνους, τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἑνώσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους καὶ Μονοφυσίτες.

Ἡ συσσώρευση ὅλων τῶν αἱρετικῶν πράξεων δηλώσεων, οὐνιτικῶν συλλείτουργων, συμπροσευχῶν μὲ ἀλλοθρήσκους, ἄρση ἀναθεμάτων-ἀκοινωνησίας καὶ ἡ συνεχόμενη πορεία πρὸς τὴν καταστροφὴ, νεκροποιοῦν τοὺς Οἰκουμενιστὲς-Λατινόφρονες.

Πότε μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ, πώς χάθηκε ἡ χάρις στοὺς Λατίνους καὶ μετὰ ἀπὸ ποιὰ Σύνοδο;

Τοῦ 867, τοῦ 878-79, τοῦ 1009, τοῦ 1014, τοῦ 1053;

Ἔγιναν ἐννέα τουλάχιστον Σύνοδοι, (στήν ἱστορική ἀνάλυση καί ἔρευνα πού κάναμε, βρήκαμε 19!!!), γιὰ νὰ καταδικάσουν τὸν Παπισμό.

Ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ τοὺς κατεδίκασε, αὐτὸς ὁ ὀρθόδοξος λαὸς, ὁ ὑπερασπιστής τῆς πίστεως, εἶναι ποὺ τοὺς θεώρησε ἀποβλήτους τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὸς ὁ λαὸς θεωρεῖ καὶ σήμερα καὶ τοὺς Λατινόφρονες καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848.

Οἱ ἑνώσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες ὁδηγοῦν ἀναμφισβήτητα σὲ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη κατὰ τοὺς α΄ καὶ β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. (π. Νικόλαος Δημαρᾶς)

-Οὐδεὶς ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ ὁλοένα καὶ αὐξανόμενη ἀποστασία, (ἡ ὁποία μάλιστα ἐπικυρώθηκε πρόσφατα καὶ συνοδικῶς στὸ Κολυμπάρι), ἀπομακρύνει ὅλο καὶ περισσότερο τούς Οἰκουμενιστὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.

Εἶναι σωστὸς ὁ παραλληλισμὸς τῆς ἀποστασίας τῶν ἐπισήμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ τὴν ἀποστασία τῆς πάλαι ποτὲ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἀλλὰ εἴδατε πόσες Σύνοδοι ἔγιναν καὶ καταδίκασαν μία-μία καὶ ὅλες μαζὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν. Ὅμως, τυπικῶς, οἱ Παπικοὶ ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ 1054 μὲ τὸ Ἀνάθεμα, ποὺ ἔκαναν ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν. Αὐτὸ τὸ Ἀνάθεμα, (ποὺ γύρισε ἐναντίον τους), τοὺς ἐξοστράκισε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀσχέτως ἂν καμμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν τὸ ἐκφώνησε ἐναντίον τους ὀνομαστικά.

Διότι ὁ ἐξωεκκλησιασμὸς γίνεται μὲ δύο τρόπους:

α. Εἴτε μὲ ἀποκήρυξη/ἀπόσχιση (ὅπως στὴν περίπτωση τῶν Παπικῶν),

β. εἴτε μὲ καταδίκη / ἀφορισμό, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν παλαιότερων αἱρετικῶν (Ἀρειανοφρόνων, Νεστοριανῶν, Μονοφυσιτῶν, Μονοθελητῶν, Εἰκονομάχων).

Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, νὰ γίνει μία Μεγάλη Σύνοδος τῶν πραγματικῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἀναθεματίσει τοὺς Οἰκουμενιστὲς καταληψίες τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων. Μετὰ δὲν θὰ ὑπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ μας. (Νικόλαος Μάνης)

-Δηλ. Μέχρι τὸ 1054 οἱ Παπικοὶ ἦσαν οὐσιαστικὰ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως καὶ Σὺ ὁμολογεῖς. Ἀπέμενε καὶ ἡ τυπικὴ ἀποκοπή τους, πού ἦταν ἡ σύνταξη τῆς ληξιαρχικῆς πράξεως θανάτου.

Αὐτὸ τονίζουμε καὶ 'μεῖς, ὅτι οὐσιαστικὰ οἱ αἱρετικοὶ εἶναι νεκροί. Δὲν μποροῦν νὰ ἐνεργοῦν ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γιατί βλασφημοῦν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα. Αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος Μαρτυρήσαντες. Αὐτὸ μας διδάσκει ὁ Μέγιστος τῶν Θεολόγων Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀναφορικὰ μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, πρὸ τῆς τελείας κατακρίσεώς τους ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον:

Ἡ ὑποσημείωση στὸν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τὸ δεύτερο πρόσωπο, γιὰ νὰ ἐνεργοποιήσει τὴν ποινὴ τοῦ κανόνα, νὰ ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀναφέρεται σὲ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχὴν διαπράττουν Κανονικὲς Παραβάσεις καὶ ὄχι σὲ θέματα πίστεως!

Ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νὰ καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδο. Εἶναι καὶ αὐτὴ κανονικὴ παράβαση, ἔστω καὶ ἂν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι παράβαση περὶ τὴν πίστη, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καὶ καταδίκη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιά νά προστατευθεῖ τό σῶμα τῶν πιστῶν, γνωστοποιῶντας τήν κηρυσσόμενη αἵρεση.

Δὲν εἶναι, ὅμως, ἔτσι τὰ πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμικὴ ἐκτροπή, ἀνατροπὴ τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις ἢ ἕνωση μὲ αἱρετικούς, μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς ἀποφάσεις! Δηλ. Ἐκκλησιποίηση τῆς αἱρέσεως.

αἱρέσεως. αἱρέσεως.

Στὸν 68ο Ἀποστολικὸ Ἱερό Κανόνα ξεκαθαρίζει αὐτὴ τὴν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καὶ συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:

Καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοὶ δηλ. πού δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Καὶ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία. 

Γιατί δὲν τὸ ἔκανε αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον;

Ἀπαντᾶ ὁ κοινὸς διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:

Διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων Εἰκονομάχων.  Τοὺς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ μὲ ὁμολογία καὶ ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καὶ σύνταξη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.